Καλημέρα σας,
Έπαψε πια να είναι πρωί ώστε να μπορώ να καταπιαστώ με ένα τέτοιο θέμα, αντί να ανεβάσω κάτι ανάλαφρο. Επισκέφθηκα ένα φιλικό σπίτι και με αφορμή μια συζήτηση που είχαμε εχθές το βράδυ, δεν μπορούσα παρά να καταπιαστώ με αυτά που τριβέλιζαν το μυαλό μου.
Η υπόθεση έχει ως εξής. Ακούω πως δεν χρειάζεται κάποιος να "στοχοποιείται" πχ. το δεν πληρώνω ή δεν εξέλεξα μια μειοψηφία στο σύνολό της να επιλέγει τον τρόπο της δικής μου ζωής. Και αναρωτιέμαι, να μην στοχοποιούμαι για πιό λόγο ακριβώς ; Για κάτι που πιστεύω ως ορθό ή να μην στοχοποιούμαι λόγω του οποιουδήποτε φόβου ;
Δηλαδή μία γνώμη στηρίζεται σε μία δήθεν βάση ; Ποιό είναι το κριτήριο μιάς περίπου απόφασης ; Αν έτσι , το πιστεύω με αυτό τον τρόπο , αν αλλιώς, το πιστεύω αλλιώς ;
Στην κυριολεξία αυτό είναι που κατέστησε τον άνθρωπο υποχείριο και δέσμιο του ίδιου του εαυτού. Αυτή είναι και η αφορμή αυτού του γραπτού προσωπικού λόγου. Όταν ο άνθρωπος έρχεται η στιγμή να πάρει μία απόφαση, υποθέτω πως έχει λάβει υπ' όψιν του, όλες τις παραμέτρους, όσο και επώδυνες να είναι. Ποιοί είναι οι λόγοι και οι αφορμές μιας απόφασης ;
Δέχομαι μία κατάσταση ή δεν δέχομαι ; Δέχομαι μια πολιτική που έστω με την χαλαρή κριτική μου στάση, επέτρεψα να με φέρει μέχρι εδώ ; !! Αν το διακύβευμα ήταν μεγαλύτερο από αυτήν της δικής μου συμπεριφοράς ;; Παράδειγμα, αν είμαι "κλέφτης" που απέδιδα όμως έστω κάποιο έργο πίσω -αν όχι το πρέπον που όφειλα- , είναι ισχυρότερο αυτού που με δόλο με έκανε να εξυπηρετούμαι, με σκοπό να μου πάρει αργότερα την μπουκιά και την λαλιά απ΄ το στόμα ;
Ας πάμε μακρύτερα. Έστω πως εγώ βουτηγμένη στις γιρλάντες της ζωής μου, δεν έδινα την πρέπουσα σημασία, ούσα μη γνώστης της επιστήμης που λέγεται Πολιτική μαζί με τα παρακλάδια της και ο Master ή Dr (είναι τίτλος της μοδός) της πολιτικής με μορφή διαβόλου, με παραπλανά ώστε να με τραβήξει έως το χείλος του γκρεμού ΅ Με οριστικό αφανισμό μου ή αν δεν σας αρέσει αυτό, μερικού αφανισμού μου, με βάθος χρόνου, κάτω από άσχετες υποσχέσεις και έωλο λόγο, που δεν είναι καν οι πρώτες ανεπίδοτες ή μόνοι ειπωμένοι έωλοι , να αποσκοπεί -αν δεν σας αρέσει η λέξη ύπουλο, χθόνιο- , ας πούμε ελαφρά τη καρδιά , την συνείδηση και του Δικαίου, να επιφέρει κέραιο πλήγμα στην δική μου υπόσταση, τον αυτοσεβασμό μου, την κριτική μου δεινότητα, την ατομική αλλά και Εθνική μου ύπαρξη, την αυτογνωσία μου !!!!
Κατά τα άλλα όμως κατηγορούσαμε και μιλούσαμε για τους Δήθεν της γραβάτας. τους Δήθεν πολιτικούς, τους Δήθεν μορφωμένους, τους Δήθεν της Τέχνης , (τα "κυρίζια" στην λαϊκή έκφραση), πόσο μάλλον σήμερα που όλα είναι πιο ξεκάθαρα στο μυαλό μας ! Αναρωτιέμαι λοιπόν ποιά η διαφορά του Δήθεν με αυτής του Περίπου του δικού μου ;
Εκείνος Δήθεν του τάδε κλάδου (λειτουργός σου λέει ο άλλος, παραβαίνοντας όχι μόνον τον λόγο του αλλά και την θέση του) , με μένα την Περίπου , που προσπαθώ να βρω διεξόδους κάλυψης για την όποια μου απόφαση ή γνώμη ;
Απολύτως. μα απολύτως καμία.
Ακριβώς εκεί στηρίχθηκε αυτό το περιβόητο "σύστημα" που τόσο καιρό μιλούσαμε, χωρίς να το προσωποποιούμε ή να το στοχοποιούμε, λες και δεν μας συνέφερε, αφού όπως απεδείχθη, ήμασταν προσωρινά καλυμμένοι. Οι Ιδέες υπέκυψαν σε ιδεολογήματα του συρμού, μπροστά σε μια χάρτινη αξία, που κοστολογούσε τα πάντα ανάλογα με την δική του αξία.
Η διαφορά του χάρτινου με μένα ήταν, πως εκείνο ήταν απόλυτα πιστό στην δική του Κρυφή ιδεολογία, ενώ εγώ έβλεπα την χάρτινη μούρη του, με τις διάφορες αυτο-εκτιμήσεις του και μόνον.
Υπήρξε, γεγονός, ένας από τους καλλίτερους δασκάλους όλων των εποχών. Ο Δήθεν που με εκπεύδεσε να είμαι Περίπου. Ο Δήθεν που είχε και έχει αβυσσαλέο βάθος για τον εαυτό του, απόδειξη η μάχη της επιβολής και του σχεδιασμού του. Εγώ, η Περίπου χωρίς ούτε μια ρίζα, ίχνος αυτού που λέγεται όχι εγώ, αλλά Εαυτός ! Μα πως θα μπορούσα να καταλάβαινα την διαφορά μεταξύ του Εγώ με τον Εαυτό ;
Όλα στηρίχθηκαν στο Εγώ, το οποίο με την σειρά του στηριζόταν σε μηχανικού τύπου ασφάλεια και τάξη, μιας εγωκεντρικής άποψης δικαίου. Αν δεν είσαι με την μεριά του δυνατού να το αποκτύσεις, βρες τρόπους για να μην σε φάνε. Εν αντιθέσει με τον Εαυτό που είναι το σύνολο, το όλον αυτού που θεωρεί τον εαυτό του οντότητα και όχι τροφοδοτούμενη μηχανή !
Ο Εαυτός που έχει την τάση να επανενωθεί με τον Ενιαυτό !
Τα σκαλοπάτια αμέτρητα. Ο πλανήτης μας τεράστιος για τους δρασκελισμούς μας. Οι όποιες διαφορές μας και επιμερισμοί μας, έγιναν γνωστά όχι γιατί υπήρξαμε ταξιδευτές και ερευνητές του κόσμου, αλλά επειδή κάποιοι μας τον έδειξαν με τα δικά τους μάτια, με τις δικές τους απόψεις και κατευθύνσεις. Δεν ταξιδέψαμε ευκολότερα στην πιο σύγχρονη ιστορία για να ανακαλύψουμε τους μύστες άλλων φιλοσοφιών, παρά για να αγοράσουμε υλικά αγαθά ή κυρίως για να κάνουμε business trip σε business θέσεις. Φαντάζομαι πως εγώ και εσείς, αν βρισκόμασταν σε μια παιδική χαρά, χωρίς να έχουμε μάθει κάτι για τις διαφορές μας, θα κοιτούσαμε να παίξουμε με τις κούνιες, να κάνουμε βουτιές στην θάλασσα, αντί να κάτσουμε κάτω να ανακαλύψουμε κάτι που δεν γνωρίζουμε, ώστε να αποφασίσουμε αν θα παίξουμε ή όχι.
Στην παιδική μας ηλικία, που είναι και ο μόνος καθρέπτης της ουσίας της ζωής, δεν θα κάναμε τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από την εφαρμογή της ίδιας της ουσίας και εννοίας της ζωής μας.
Με σενάριο επιστημονικής φαντασίας, με καλοστημένη ενορχήστρωση, στήθηκε το έργο στις οθόνες της απανταχού ματιάς μας. Το θέαμα, το βιβλίο εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, το σχολείο, το Πανεπιστήμιο, οι κοινωνικές και πολιτιστικές δομές άλλαξαν χαρακτήρα ανάλογο, ως τέρατα και του πιο κακόγουστου θρίλερ, δήμιοι και εκτελεστές του Εαυτού ,της αυτογνωσίας, του Θάρρους και της Τόλμης. Προτερήματα που είναι τα μόνα που μπορούν να βοηθήσουν τον άνθρωπο, να ξεριζώσει τον μη δικό του Εγώ, για να φανεί ο Εαυτός. Ο Περίπου να γίνει Ε-αυτός. Ο Εαυτός που αναγνωρίζεται από βαθιά γνώση σε βάθος χρόνου , ενώ το Εγώ είναι η μηχανή του χώρου που τροφοδοτείται με τα στοιχεία του χώρου, ενός πλαστού και απλοϊκού "εδώ και τώρα", αντί της στιγμής που αλλάζει , που μεταμορφώνει, που απελευθερώνει το "εδώ και τώρα".
Ο λαός όμως χωρίς να το πολυκαταλαβαίνει σοφά λέει : όσα φέρνει η στιγμή, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος !!
Τον Δήθεν ποιός μπορεί να τον κατηγορήσει, αφού το λέει ξεκάθαρα σήμερα : πάντα αυτός ήμουν, τι με νοιάζει εμένα αν δεν το έβλεπες, γιατί έγινες σαν και μένα ! Σε αντιμετωπίζω όπως ακριβώς επέλεξες να είσαι. Να είσαι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είσαι ! Είσαι αυτό που σε έκανα να πιστεύεις, με τις εικόνες και τα σοφίσματα που σου περνούσα ως θεός, γιατί εσύ πάλι με έβλεπες έτσι και όχι εγώ. Εγώ ήμουν και είμαι το ίδιο, ενώ εσύ μου αναγνώριζες αυτό που είτε ήθελες είτε σε βόλευε να είμαι, για να μπορείς να είσαι. Φθονούσες αυτό που φθονούσα !! Φοβόσουν αυτό που φοβόμουν. Ακολούθησες τις νουθεσίες μου και τα ιδεολογήματά μου και δεν ξεχώριζες τον εαυτό σου, βουτηγμένος στο εγώ της δικής σου πίστης., όπως όλοι " Και έτσι όλοι γίνατε ένα, με ψεύτικους διερμηνείς, αντιμαχόμενοι μεταξύ σας, έτσι ακριβώς όπως με συνέφερε εμένα. Ένα Περίπου, για το οποίο μαχόσασταν, σαν να ήταν ο θεμέλιος λίθος, ενώ ήταν η μαζοποίηση στα Υπο-Περίπου μου, Σφίγγες της ισοπέδωσης του διαφορετικού, του ξεχωριστού, του νέου, του καλλίτερου, του πενταποστάγματος από κάθε προηγούμενο ή υπάρχον. Φτάσατε σήμερα εδώ και δεν είσαστε σε θέση να με αντιμετωπίσετε, γιατί μάθατε να μην είστε οι Εαυτοί σας και φοβάστε να στοχοποιήσετε τον Εαυτόν σας, ίσως μη σίγουροι γι αυτό που τελικά είστε, μιας και ο χρόνος είναι εναντίον σας και προτιμάτε να κρύβεστε σε αυτό που μάθατε, σε αυτό που σας έμαθα, σε αυτό που τελικά με βολέψατε να μάθω ακόμα καλλίτερα μέσα από σας, έχοντας σας ως εργαλείο να στηρίζω το προσδοκώμενο βαθύ Δήθεν μου και να το τελειοποιήσω με την βοήθειά σας.
Δεν μπορείτε να καταλάβετε πως ενώ εσείς αντιμάχεστε την διαφορετικότητα του άλλου, αντιμάχεστε τελικά τον ίδιο σας τον εαυτό, αφού δεν τοποθετήσατε τον εαυτό σας στο βάθρο του διαφορετικού, όμως τοποθετήσατε τους άλλους, για να τους αντιμετωπίσετε ως διαφορετικούς. Το αν μου αρέσει εμένα να σας βλέπω όλους το ίδιο, βολεύει τόσο εμένα, όσο εσάς βολεύει να νομίζετε πως είστε το κέντρο του κόσμου και όχι η κάθε διαφορετικότητα να έχει το δικαίωμα να αισθάνεται όπως και εσείς΄ το κέντρο του κόσμου .
¨Ετσι, δεν μάθαμε, πως αγαπώντας τα διακαιώματά μας, έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε και τα δικαιώματα του άλλου. Γιατί αν τα καταλαβαίναμε, δεν θα ψάχναμε σήμερα να κρυφτούμε σαν κυνηγημένα κουτάβια πίσω από ευφυολογήματα και φόβους στοχοποίησης. Ο Υλισμός έγινε αυτοσκοπός και φοβικό μέσο αυτοσυντήρησις, αντί μιας ανάλογης αξίας τρόπου ζωής του κάθε διπλανού. Πως να κατηγορήσουμε τον Δήθεν, που θέλει να επιβάλει την σαλαμοποίηση, έντρομος για την διαφορετικότητα, που θα τον κάνει σανίδα σε συνεχώς κινούμενο νερό, σε ένα ασταθές έδαφος, που ανά πάσα στιγμή θα τον εκθρονίζει διεκδικώντας ως Δήθεν την μοναδικότητα του ως κυρίαρχου θεού ! Πως να κατηγορήσεις τον Δήθεν, όταν το ΠΝΕΥΜΑ μεταμορφώθηκε σε κάθε μορφής ενός πάσης φύσεως ΠΕΡΙΠΟΥ βιώματος !!
Δεν θα έπρεπε λοιπόν να εργαστούμε πάνω στον Εαυτό , που ενώνει το προτέρημά μας με το ελάττωμά μας (όχι ως τιμωρούμενοι από κάποιο έξωθεν τιμωρό, ούτε με ενοχικό δικό μας σύνδρομο), απλά για να γεννηθεί ένας καλλίτερος και γερός, συνειδητός καθαρός Εαυτός, που θα έχει την δύναμη και το εύρος να κατανοήσει, να αγκαλιάσει , να αγαπήσει το διαφορετικό, όχι αφομοιώνοντάς το, αλλά συνυπάρχοντας, συνοδοιπορώντας, ενάγοντας την διαφορετικότητα ως ισάξια συγκρίσιμη αξία με την δική μας, και η κάθε πλευρά με την σειρά της έχοντας ελεύθερη βούληση, το σθένος της απογαλάκτισης από κάθε φόβο και πάθος, να πλαστεί κάτι καλλίτερο και ακόμα πιο καλλίτερο και από τον ίδιο τον δάσκαλο κ.ο.κ. !!! Μαθητής και δάσκαλος ενωμένα εις σάρκα μία. Ο Φόβος και ο Τρόμος του Δήθεν, μην ξυπνήσει το Περίπου και γίνει Βάσιμος Εαυτός. Ο πραγματικός Εαυτός , που δεν καταφέρνει να είναι ούτε και με τα παιδιά του, στο όνομα του γονιού, Εαυτός.
Πχ. έλεγα στον πατέρα μου που πάνω σε εφορία (όχι σαν τα άτομα που πληκτρολογούν μηχανικά και πληρώνονται με το λεπτό για πόσους "χρήσιμους" αριθμούς θα πληκτρολογήσουν στην εφορία, ως ρομπότ κάποιας αξίας ! παράδειγμα το φέρνω και όχι γιατί έχω κάποια κρυμμένη Σκέψη) διηγείτο ιστορίες μιας κατ' εμέ ζηλευτής ζωής :
καλά πατέρα γιατί όταν σου λέω εγώ κάτι ανάλογο μου λες πως δεν επιτρέπεται ως "λάθος" ; Μου απαντούσε : άλλο εγώ άλλο εσύ !!!!!!
Εκεί κατάλαβα πως η σκύλα και η χάρυβδη είχε μπει καλά στις ζωές μας. Κάτι που για εκείνον ήταν κάποτε σωστό, γινόταν λάθος για μένα, ας πούμε γιατί ήμουν γυναίκα ή για κάποιον άλλον λόγο, φέρνοντας τον ρόλο του πατέρα ως πρωταρχικό παράγοντα και όχι με την άνεση του φίλου που θα του τα εξιστορούσε και θα τον έδεναν ακόμα περισσότερο. Μένουμε κλεισμένοι στον εαυτό μας, γιατί φοβόμαστε να τον βγάλουμε προς τα έξω, αφού δεν είναι ένα ασφαλές πεδίο μάθησης, αντιθέτως είναι πεδίο ενός ευτελούς επιφανειακού και φοβικού, υποτακτικού ανταγωνισμού. Ο ανταγωνισμός έχοντας άρωμα χάρτινης αξίας και όχι κοινής άμιλλας και ωφέλειας !
Απεταξάμην του ρούχου τούτου !
Ασπασία.
Σας παραθέτω όμορφους στίχους ελληνικού τραγουδιού, από τον δίσκο "Ελάχιστος Εαυτός" μουσικής Θανάση Παπακωνσταντίνου και το βρήκα ΕΔΩ:
Ο ελάχιστος, λέμε, ο νοσταλγός της αρχής, που το άσπρο στο μάτι του έχει γεμίσει με βρύα, ο ξενιστής των ονείρων, που αλλοιώνει τα σχήματα κι αναγκάζει το χώρο να παθαίνει ναυτία.
Ο μονοσάνδαλος είλωτας, το άξαφνο ράγισμα, η πόλη, όπου τα κτήρια δεν έχουνε πόρτα, η ένρινη φάλαινα, το κήτος του Ιωνά, το άγριο κόχλασμα που ετοιμάζει τα χόρτα.
Αυτός ο ελάχιστος, αυτός ο εαυτός, ίδιος με θόρυβο ψυγείου σ' άδειο σπίτι, που δένει αρμονικά με τον άλλον, του σύμπαντος, και υφαίνουν τον τρόμο και μετά την πίστη. Παγώνει τον χρόνο, παγώνει το αίμα, δεν εξελίσσεται, δεν ερμηνεύει. Βουτάει τα δάχτυλα στο μέλι της ζωής κι αυτιστικά -θαρρείς- για πάντα το αναδεύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου