Τα θηρία με όψη ανθρώπου μπήκαν στα τείχη της πόλης. Θύελλες και χάος, από αυτούς που καθώς λένε φροντίζουν να μας σώσουν από αυτές. Τι ειρωνικό και τραγικό μαζί. Τραγικό πρόσωπο ο άνθρωπος χωρίς καν να γνωρίζει το νόημα της τραγικότητας του. Φυλλαράκι που εύκολα κινείται στο κενό του αέρα. Πιστεύει τον κάθε φαύλο, τον κάθε ρήτορα, το κάθε είδωλο που προσκυνούσε με τις σημαιούλες του για το κάθε δωράκι που του υποσχόταν, για κάθε καντήλι που άναψε υπόσχεσης μιας ουράνιας ευτυχίας.
Έχασε ο άνθρωπος τον άξονα που τον ενώνει με την καταγωγή του. Αγνόησε πως την ευτυχία του και την κόλαση του την φτιάχνει ο ίδιος, με τον ανάλογο δάσκαλο που επιλέγει. Κατάφερε να γίνει πρώτα δούλος του εαυτού του, γιατί πως αλλιώς θα γινόταν δούλος σε άλλον.
Ε νοιάζομαι λοιπόν για αυτόν τον άνθρωπο που απώλεσε την φύση του.
Νοιάζομαι για τον άνθρωπο που απώλεσε τα μάτια της ψυχής του.
Νοιάζομαι για τον άνθρωπο που απώλεσε την ζεστή του αγκαλιά, τα στιβαρά του χέρια.
Νοιάζομαι για την απώλεια της πνευματικής του διαύγειας, τον οδηγό της πορείας του στον χωρόχρονο, τον αυτοκερματισμό των ανωτικών δημιουργικών ιδεών και αξιών του.
Νοιάζομαι για την αποκαθήλωση των λαμπρών του οραμάτων, των φωτεινών προοπτικών του.
Νοιάζομαι γιατί τα μαύρα σύννεφα του κάλυψαν την ορατότητά του.
Νοιάζομαι για τους μετεωρίτες που του έριξαν έμπροσθεν των ποδών του και τους προσκύνησε ως υπαρκτούς θεούς.
Νοιάζομαι γιατί οι πύρινες λόγχες σφηνώθηκαν αναίμακτα και υπόγεια στην καρδιά του, στους νευρώνες του εγκεφάλου του. .
Νοιάζομαι για τους κακούς του δαίμονες που τον καθυποβάλλουν. Τους δαίμονες που αποτρέπουν την ορθή κριτική του, την διορατικότητά του, τον σωστό προσδιορισμό τους.
Νοιάζομαι για τα δημιουργήματά του, που υποσκάπτουν τα συστατικά της δομής και της ανθρώπινης ουσίας.
Νοιάζομαι για την έπαρση του, στο όνομα της πρόσκαιρης δύναμής και ασφάλειας του.
Νοιάζομαι για τις αλυσίδες που τον κάρφωσαν άλλοτε στα νύχια της Κίρκης και άλλοτε στον δικό του σταυρό, στον δικό του Γολγοθά.
Νοιάζομαι για τις συμπληγάδες πέτρες που ο ίδιος τις εφεύρε για να συνθλίβει ότι δεν ταιριάζει με τις δικές του αόρατες συμπληγάδες του νου του.
Νοιάζομαι για το σκοτάδι που τον κάνει να κινείται σαν κουτάβι, με τα ρουθούνια του στο χώμα.
Νοιάζομαι για την αγάπη του που την μετονόμασε λατρεία και άπιαστο μυστήριο.
Νοιάζομαι για τον αγνό θαυμασμό του που τον ανέτρεψε σε ένα φοβικό δέος.
Νοιάζομαι γιατί δεν αναγνώρισε ακόμα την γλύκα που κρύβει την πίκρα κάτω από την κρούστα της.
Νοιάζομαι γιατί την φωτεινή ανάγκη της αυτο-εξέλιξης του, την εξέλαβε ως αναγκαστική φυσική του υποταγή στα πλάνα σχέδια των δαιμόνων του.
Νοιάζομαι για την μεγάλη έξοδο του από έναν κήπο που του είπαν πως θα είναι η Εδέμ του.
Νοιάζομαι για τα ρήγματα της ατομικής ολότητας του, που δεν του επιτρέπουν ακόμα να συνδεθεί με τις άλλες ραγισμένες ολότητες, να ξανασκαρφαλώσει την επουράνια κλίμακα, εκεί που τραγουδούν οι λευκοί δαίμονες άγγελοι του.
Είναι επιτακτική ανάγκη να κατανοήσουμε πως μεταξύ μας, όπου και αν ανήκει κάποιος, έχει να αντιμετωπίσει μία λερναία ύδρα που είναι ίδια για όλους. Τρέφεται από εμάς, κινείται από εμάς, εξαρτάται από εμάς, καθοδηγείται από μας. Εμείς σκεφτόμαστε και εκείνη πάει και ζωγραφίζει. Η δική μας ομοψυχία δεν εξαρτάται από άλλες προτροπές που μας αποσπούν ή μας αποτρέπουν να διαλευκάνουμε τα δικά μας προβλήματα στην παρούσα φάση. Ναι τα προβλήματα είναι παντού τα ίδια. Ναι, όμως αν δεν φροντίσουμε για τα δικά μας, με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας από μας και πάντα σε συνεργασία, γνωρίζοντας πως τίποτα δεν γίνεται χωρίς πόνο και μάχη, μην περιμένουμε βοήθεια από κανέναν. Το δίκαιο είναι με το μέρος μας, που είναι η νίκη μας κατά 50%. Ας είναι γνήσια και κρυστάλλινη η δική μας θέση και μετά ως μαγνήτες, όλα τα αγνά θα συνενωθούν.
Από την άλλη, όσο και χιουμοριστικά να είναι κάτι ξενόγλωσσα βιντεάκια, για τον Έλληνα που υπομένει στωικά, δεν μας αρμόζουν, αφού που δεν θα θέλαμε αυτό να μας το κάνει ο φίλος μας, ούτε και εμείς για αυτόν. Είναι όμως σάτιρα και επιτελεί και αυτή τον δικό της ρόλο.
Όλοι μαζί είναι η Δύναμή μας, όπου και αν βρισκόμαστε. Η αλληλεγγύη από κάθε μετερίζι. Η Αποφασιστικότητα μας, που θα μας ενδυναμώσει και θα μας ενώσει. Τότε κανείς δεν θα αισθάνεται μόνος και τότε θα το νοιώσει. Τα τρομοκρατικά λόγια είναι τα σωληνάκια που τους συγκρατούν. Από αυτό εξαρτώνται. Όπως και αυτός που πληρώνεται για να καταστείλει. Όπως και ο ξένος κρανοφόρος, που επιτρέπει στον εαυτό του να είναι παιχνιδάκι στα χέρια άλλων. Το καθολικό είναι αυτό που τρομάζει όποιος και να είναι, πόσον μάλλον αυτόν που δεν στηρίζεται στην δική του λογική, στην δική του δύναμη, αλλά τρέφει και προστατεύει και εκείνος την ανασφάλειά του προς τα εκεί που γέρνει η ζυγαριά.
Η Ψυχική μας δύναμη βρίσκεται ακριβώς σε αυτό το σημείο, που κατανοούμε την αλήθεια και μόνον τότε παρουσιάζεται μπροστά μας.
Νοιάζομαι για την καβουρδισμένη Αλήθεια που αποζητά την δικαίωσή της, καθόσον εμείς ως συνδημιουργοί την βλάπτουμε ή την ωφελούμε.
Να είσαστε, να είμαστε καλά όλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου