Κ. ΛΑΠΑΒΙΤΣΑΣ Η παγκόσμια κρίση του 2007 ήταν μια κρίση τραπεζών που οδήγησε σε ύφεση. Σήμερα υπάρχει ο κίνδυνος μιας νέας κρίσης τραπεζών. Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο, μια διαδικασία που αν ξεφύγει από τον έλεγχο, θα οδηγήσει σε καταστάσεις του 1930. Το ευρώ είναι κομβικό στοιχείο της κρίσης. Το ευρώ είναι μια μορφή παγκόσμιου χρήματος για να εξυπηρετήσει τη διαδικασία της παγκόσμιας αγοράς. Το ευρώ είναι ο κύριος ανταγωνιστής του δολαρίου. Το ευρώ φτιάχτηκε από έναν συνασπισμό χωρών και από αυτό πηγάζει η ισχύς αλλά και οι αδυναμίες του. Από τη φύση του το ευρώ είναι είναι υφεσιακό, σκληρό νόμισμα και εμπεριέχει «ιεραρχία», γιατί δημιουργεί έντονο διαχωρισμό κέντρου-περιφέρειας. Η επιλογή της Ελλάδας να συμμετέχει στη ζώνη του ευρώ ήταν ιστορικό σφάλμα. Χρέος και ευρώ συνδέονται άμεσα. Ο διαχωρισμός κέντρου-περιφέρειας έφερε το έλλειμμα που δημιούργησε το χρέος, με τη συσσώρευση όχι μόνο εξωτερικού αλλά και εγχώριου δανεισμού. Υπάρχει αύξηση και του ιδιωτικού χρέους και όχι μόνο του δημόσιου, όπως λένε. Σήμερα υπάρχει αλλαγή στη σύνθεση του χρέους. Το χρέος της Ελλάδας είναι σε ξένο νόμισμα, γιατί το ευρώ είναι στην πραγματικότητα ξένο νόμισμα για τις χώρες της περιφέρειας. Με την κρίση χάθηκε ο έλεγχος και του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού χρέους. Ο βασικότερος κίνδυνος της κρίσης είναι κίνδυνος για τις τράπεζες. Η πολιτική της ΕΕ δεν είναι λάθος, αλλά είναι η ίδια η φύση της ευρωζώνης που διέπεται από ένα ιεραρχικό παγκόσμιο χρήμα, χωρίς ενιαίο κράτος και χωρίς ενιαίες τράπεζες, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Η ΕΚΤ έχει περιορισμούς γιατί δεν έχει πίσω της ένα κράτος. Η πολιτική της ΕΚΤ έχει τα εξής στοιχεία -παροχή φτηνών δανείων σε τράπεζες, με υψηλό ρίσκο για την ίδια την ΕΚΤ -ακριβά και λίγα δάνεια σε άλλα κράτη -επιβολή σκληρής λιτότητας για να περάσει το κόστος των δανείων στην περιφέρεια -αλλαγή συσχετισμών μεταξύ κεφαλαίου-εργασίας. Σε αυτά τα στοιχεία στηρίζεται η πολιτική της ΕΕ για την αντιμετώπιση της κρίσης. Η πολιτική αυτή αποτυγχάνει γιατί η λιτότητα φέρνει ύφεση, και η ύφεση αυξάνει το χρέος. Οι ιδιωτικές τράπεζες εκτίθενται περισσότερο σε δάνεια και επισφάλειες. Η ΕΚΤ εκτίθεται στις τράπεζες. Αυτός ο φαύλος κύκλος καταδικάζει την περιφέρεια σε κοινωνική αποσάθρωση και μακροχρόνια ύφεση. Έτσι θα έχουμε ένα μέλλον πολύ βαθειάς ύφεσης. Αυτό είναι μέσα στη φύση του ευρώ. Άποψή μου είναι ότι αυτό το στοιχείο ωθεί τη ζώνη του ευρώ στη διάλυση. Η Ελλάδα ωθείται στο να βγει από το ευρώ. Τι λέμε εμείς ως αριστερά. Δεν υπάρχει εύκολη λύση. Η καταιγίδα θα έρθει με οποιονδήποτε τρόπο, αφού το χρέος με το ευρώ διαπλέκονται. Έτσι έχουμε τραπεζική κρίση, νομισματική κρίση και συναλλαγματική κρίση. Σε περίπτωση στάσης πληρωμών, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε άμεσα την τραπεζική κρίση. Η αντιμετώπιση του χρέους απαιτεί αθέτηση-στάση πληρωμών με δύο τρόπους. Είτε με πρωτοβουλία του δανειστή είτε με πρωτοβουλία του δανειζόμενου. (Θεωρώ απίθανο αυτό που λέγεται για κούρεμα 50% γιατί αυτό απαιτεί καταναγκασμό των τραπεζών και μεγάλα ανταλλάγματα.) Σε περίπτωση αθέτησης-στάσης πληρωμών με πρωτοβουλία του δανειζόμενου-αν η Ελλάδα προχωρήσει σε αυτό το δρόμο- μπαίνει άμεσα θέμα δημοκρατίας και απαίτηση για κοινωνικό, λαϊκό και λογιστικό έλεγχο του χρέους. Μια αθέτηση πληρωμών-χρέους θα χτυπήσει πρώτα τις τράπεζες που κατέχουν 60δις από το ελληνικό χρέος. Αποτέλεσμα, οι τράπεζες να μην έχουν ρευστότητα. Για να αντιμετωπιστεί η τραπεζική κρίση, θα πρέπει κάποιος να αγοράσει τις τράπεζες. Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία να μείνουν οι τράπεζες στο κράτος. Απαιτείται εθνικοποίηση των τραπεζών. Αυτή η λύση δεν μπορεί να υπάρξει εντός ζώνης του ευρώ. Η μόνη λογική λύση είναι η έξοδος από το ευρώ. Από κει και πέρα θα απαιτηθεί έλεγχος της νομισματικής πολιτικής από το κράτος και στήριξη κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών. Η Γενική Κεντρική Τράπεζα Ελλάδας στην πραγματικότητα δεν υφίσταται σήμερα. Θα πρέπει να υπάρξει μια κεντρική ελληνική τράπεζα. Η νομισματική διάσταση μιας στάσης πληρωμών: Το νόμισμα μπορεί να αλλάξει. Κάτι τέτοιο καλύπτει τα πρωτογενή ελλείμματα και αίρει τη λιτότητα. Η συναλλαγματική κρίση: Είναι λάθος αυτό που λέγεται ότι θα εξανεμιστούν οι καταθέσεις. Θα πέσει η ισοτιμία. Θα αυξηθούν οι εξαγωγές που είναι το μόνο δυναμικό εργαλείο που έχουμε στα χέρια μας. Στο αρχικό στάδιο μιας στάσης πληρωμών, θα υπάρξουν προβλήματα. Θα υπάρχει πρόβλημα εξασφάλισης βασικών ειδών-ενέργεια, πετρέλαιο, φάρμακα. Για να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα χρειάζεται διοικητικός έλεγχος και περιοριστικά μέτρα-πχ. να περιορίσουμε τη χρήση ΙΧ. Η χώρα σήμερα αντιμετωπίζει κατάσταση έκτακτης ανάγκης και διακυβεύεται η δημοκρατία. Πρέπει να διασωθεί η κοινωνία και η εθνική μας ανεξαρτησία. Καταλήγοντας, στην πολιτική διάσταση του θέματος, θέλω να τονίσω ότι στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό η αποτελεσματική δημοκρατία απαιτεί εθνικό κράτος. http://parallhlografos.wordpress.com/ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑΣ : ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ .............

Κ. ΛΑΠΑΒΙΤΣΑΣ 

Η παγκόσμια κρίση του 2007 ήταν μια κρίση τραπεζών που οδήγησε σε ύφεση. Σήμερα υπάρχει ο κίνδυνος μιας νέας κρίσης τραπεζών. Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο, μια διαδικασία που αν ξεφύγει από τον έλεγχο, θα οδηγήσει σε καταστάσεις του 1930.

Το ευρώ είναι κομβικό στοιχείο της κρίσης.

Το ευρώ είναι μια μορφή παγκόσμιου χρήματος για να εξυπηρετήσει τη διαδικασία της παγκόσμιας αγοράς. Το ευρώ είναι ο κύριος ανταγωνιστής του δολαρίου. Το ευρώ φτιάχτηκε από έναν συνασπισμό χωρών και από αυτό πηγάζει η ισχύς αλλά και οι αδυναμίες του.

Από τη φύση του το ευρώ είναι είναι υφεσιακό, σκληρό νόμισμα και εμπεριέχει «ιεραρχία», γιατί δημιουργεί έντονο διαχωρισμό κέντρου-περιφέρειας.

Η επιλογή της Ελλάδας να συμμετέχει στη ζώνη του ευρώ ήταν ιστορικό σφάλμα.

Χρέος και ευρώ συνδέονται άμεσα. Ο διαχωρισμός κέντρου-περιφέρειας έφερε το έλλειμμα που δημιούργησε το χρέος, με τη συσσώρευση όχι μόνο εξωτερικού αλλά και εγχώριου δανεισμού. Υπάρχει αύξηση και του ιδιωτικού χρέους και όχι μόνο του δημόσιου, όπως λένε.

Σήμερα υπάρχει αλλαγή στη σύνθεση του χρέους. Το χρέος της Ελλάδας είναι σε ξένο νόμισμα, γιατί το ευρώ είναι στην πραγματικότητα ξένο νόμισμα για τις χώρες της περιφέρειας. Με την κρίση χάθηκε ο έλεγχος και του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού χρέους. Ο βασικότερος κίνδυνος της κρίσης είναι κίνδυνος για τις τράπεζες.

Η πολιτική της ΕΕ δεν είναι λάθος, αλλά είναι η ίδια η φύση της ευρωζώνης που διέπεται από ένα ιεραρχικό παγκόσμιο χρήμα, χωρίς ενιαίο κράτος και χωρίς ενιαίες τράπεζες, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Η ΕΚΤ έχει περιορισμούς γιατί δεν έχει πίσω της ένα κράτος.

Η πολιτική της ΕΚΤ έχει τα εξής στοιχεία

-παροχή φτηνών δανείων σε τράπεζες, με υψηλό ρίσκο για την ίδια την ΕΚΤ

-ακριβά και λίγα δάνεια σε άλλα κράτη

-επιβολή σκληρής λιτότητας για να περάσει το κόστος των δανείων στην περιφέρεια

-αλλαγή συσχετισμών μεταξύ κεφαλαίου-εργασίας.

Σε αυτά τα στοιχεία στηρίζεται η πολιτική της ΕΕ για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Η πολιτική αυτή αποτυγχάνει γιατί η λιτότητα φέρνει ύφεση, και η ύφεση αυξάνει το χρέος.

Οι ιδιωτικές τράπεζες εκτίθενται περισσότερο σε δάνεια και επισφάλειες.

Η ΕΚΤ εκτίθεται στις τράπεζες.

Αυτός ο φαύλος κύκλος καταδικάζει την περιφέρεια σε κοινωνική αποσάθρωση και μακροχρόνια ύφεση. Έτσι θα έχουμε ένα μέλλον πολύ βαθειάς ύφεσης.

Αυτό είναι μέσα στη φύση του ευρώ.

Άποψή μου είναι ότι αυτό το στοιχείο ωθεί τη ζώνη του ευρώ στη διάλυση. Η Ελλάδα ωθείται στο να βγει από το ευρώ.

Τι λέμε εμείς ως αριστερά.

Δεν υπάρχει εύκολη λύση. Η καταιγίδα θα έρθει με οποιονδήποτε τρόπο, αφού το χρέος με το ευρώ διαπλέκονται. Έτσι έχουμε τραπεζική κρίση, νομισματική κρίση και συναλλαγματική κρίση.

Σε περίπτωση στάσης πληρωμών, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε άμεσα την τραπεζική κρίση.

Η αντιμετώπιση του χρέους απαιτεί αθέτηση-στάση πληρωμών με δύο τρόπους. Είτε με πρωτοβουλία του δανειστή είτε με πρωτοβουλία του δανειζόμενου. (Θεωρώ απίθανο αυτό που λέγεται για κούρεμα 50% γιατί αυτό απαιτεί καταναγκασμό των τραπεζών και μεγάλα ανταλλάγματα.)

Σε περίπτωση αθέτησης-στάσης πληρωμών με πρωτοβουλία του δανειζόμενου-αν η Ελλάδα προχωρήσει σε αυτό το δρόμο- μπαίνει άμεσα θέμα δημοκρατίας και απαίτηση για κοινωνικό, λαϊκό και λογιστικό έλεγχο του χρέους.

Μια αθέτηση πληρωμών-χρέους θα χτυπήσει πρώτα τις τράπεζες που κατέχουν 60δις από το ελληνικό χρέος. Αποτέλεσμα, οι τράπεζες να μην έχουν ρευστότητα. Για να αντιμετωπιστεί η τραπεζική κρίση, θα πρέπει κάποιος να αγοράσει τις τράπεζες. Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία να μείνουν οι τράπεζες στο κράτος. Απαιτείται εθνικοποίηση των τραπεζών. Αυτή η λύση δεν μπορεί να υπάρξει εντός ζώνης του ευρώ.

Η μόνη λογική λύση είναι η έξοδος από το ευρώ. Από κει και πέρα θα απαιτηθεί έλεγχος της νομισματικής πολιτικής από το κράτος και στήριξη κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών.

Η Γενική Κεντρική Τράπεζα Ελλάδας στην πραγματικότητα δεν υφίσταται σήμερα. Θα πρέπει να υπάρξει μια κεντρική ελληνική τράπεζα.

Η νομισματική διάσταση μιας στάσης πληρωμών: Το νόμισμα μπορεί να αλλάξει. Κάτι τέτοιο καλύπτει τα πρωτογενή ελλείμματα και αίρει τη λιτότητα.

Η συναλλαγματική κρίση: Είναι λάθος αυτό που λέγεται ότι θα εξανεμιστούν οι καταθέσεις. Θα πέσει η ισοτιμία. Θα αυξηθούν οι εξαγωγές που είναι το μόνο δυναμικό εργαλείο που έχουμε στα χέρια μας.

Στο αρχικό στάδιο μιας στάσης πληρωμών, θα υπάρξουν προβλήματα. Θα υπάρχει πρόβλημα εξασφάλισης βασικών ειδών-ενέργεια, πετρέλαιο, φάρμακα. Για να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα χρειάζεται διοικητικός έλεγχος και περιοριστικά μέτρα-πχ. να περιορίσουμε τη χρήση ΙΧ.

Η χώρα σήμερα αντιμετωπίζει κατάσταση έκτακτης ανάγκης και διακυβεύεται η δημοκρατία. Πρέπει να διασωθεί η κοινωνία και η εθνική μας ανεξαρτησία.

Καταλήγοντας, στην πολιτική διάσταση του θέματος, θέλω να τονίσω ότι στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό η αποτελεσματική δημοκρατία απαιτεί εθνικό κράτος.

http://parallhlografos.wordpress.com/