Να γράφω όμως όμορφα, με συνέπεια και συνέχεια, με σαφήνεια, πληρότητα, ολοκλήρωση.
Τα κείμενά μου να με κάνουν να μη ντρέπομαι σαν μαθητούδι μπροστά στο δάσκαλο.
Τα γραφτά μου να μην αντιμετωπίζονται από όσους τυχαίνει να τα διαβάσουν με την τόσο χαρακτηριστική συγκατάβαση: «καλό είναι» και αμέσως μετά να περνάνε σε άλλα θέματα συζήτησης. Αντίθετα, θα ήθελα, να προκαλούν συζήτηση, έστω και αρνητική.
Αυτό θα εσήμαινε πως αυτά που έγραψα μπήκαν στην ψυχή και στο μυαλό του αναγνώστη τους, ο οποίος στη συνέχεια συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί τους.
Βέβαια όσοι γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση δεν γίνονται συγγραφείς, όπως και όσοι γνωρίζουν να μιλούν δεν γίνονται και ρήτορες…!
Σκέφτομαι όμως τόσο γρήγορα και γράφω τόσο αργά με αποτέλεσμα πολλές σκέψεις μου να χάνονται, να ξεχνιούνται και να μην μπαίνουν στο κείμενο. Αυτό έχει τις περισσότερες φορές σαν συνέπεια το γραφτό μου να μην είναι πλήρες. Να έχει κενά.
Να είναι περίπου αυτό που θέλω να γράψω και όχι ακριβώς αυτό που είχα μέσα μου όταν άρχισα να γράφω!
Αλλά πάλι σκέφτομαι: «καλά, πού όμως ξέρει ο αναγνώστης μου το τί είχα στο μυαλό μου, όταν άρχισα να γράφω;». Αυτό που μετράει είναι αυτό που διαβάζει και όχι αυτό που είχα εγώ στο μυαλό μου…
Όμως τα παραπάνω αφορούν εμένα και μόνον εμένα, σαν αναγνώστη του κειμένου μου και όχι τον αναγνώστη μου.
Η πρώτη-πρώτη φράση αυτού του κειμένου μου περιέχει έξι όρους που θα ήθελα να έχουν τα κείμενά μου.
1. Να είναι όμορφα: Δεν μοιάζει ανόητο; Ποιό είναι το όμορφο κείμενο; Ποιός θα κρίνει την ομορφιά; Μήπως οι ωραίες λέξεις κάνουν ένα κείμενο όμορφο; Μήπως οι ωραίες φράσεις; Μήπως η ωραία σύνταξη; Η ορθογραφία; Την απάντηση θα την δώσει μόνον ο αναγνώστης και η Ιστορία! Εδώ θα ήθελα να δώσω παραστατικά ένα παράδειγμα: Η ομορφιά ενός κειμένου μοιάζει λίγο με την ομορφιά –ή ασχήμια- οποιουδήποτε ανθρώπου!
2. Να έχουν συνέπεια: Αυτός ο όρος έχει διπλή έννοια. Αφενός μεταξύ τους οι προτάσεις να μην αντιφάσκουν αλλά και να είναι συνεπή όλα όσα γράφω με όσα σκέφτομαι και πιστεύω σχετικά με το θέμα μου. Να είναι δηλαδή αληθινά.
3. Να έχουν συνέχεια: Τα νοήματα να ακολουθούν διαδοχικά μια σειρά και να μην είναι ανακατωμένα, έτσι ώστε ο αναγνώστης να μη μπλέκεται και να χρειάζεται να πηγαίνει μπρός-πίσω για να καταλάβει εκείνο πού θέλω να πω. Ακόμα ένα παραστατικό παράδειγμα: Να μοιάζει το κείμενο με ένα καλοχτενισμένο κεφάλι! ( άσχετα βέβαια αν η σημερινή μόδα επιβάλει επιτηδευμένα αχτένιστο κεφάλι!).
4. Να έχουν σαφήνεια: Είναι ο όρος που απαιτεί πλούσιο λεξιλόγιο και σοβαρή επιλογή των λέξεων, δεδομένου ότι η γλώσσα μας είναι τόσο πλούσια σε λέξεις με την ίδια περίπου σημασία όσο καμμιά άλλη στον κόσμο. Παραστατικό παράδειγμα: Η λέξη πόδι, μπορεί να γραφεί αρίδα, κανί, ποδάρα, ποδαράκι, κάτω άκρο, κ.λ.π.
5. Να έχουν πληρότητα: Δηλαδή όταν τα ξαναδιαβάσω να μη χρειάζεται να προσθαφαιρέσω τίποτε. Να περιέχουν όλα όσα έχω και θέλω να γράψω σχετικά με το θέμα που πραγματεύομαι την ώρα που τα γράφω.
6. Να είναι ολοκληρωμένα: Να περιέχουν δηλαδή, αν χρειάζεται, σχετική βιβλιογραφία, ή γνώμες άλλων προσώπων με κύρος και γνώσεις επί του θέματος
Μια σελίδα κείμενο, αυτό που διάβασες μόλις τώρα αναγνώστη μου, μου
πήρε ακριβώς δύο ώρες να το γράψω. Θα πεις λοιπόν : «καλό είναι» και θα
πάμε σε άλλο θέμα;Τα κείμενά μου να με κάνουν να μη ντρέπομαι σαν μαθητούδι μπροστά στο δάσκαλο.
Τα γραφτά μου να μην αντιμετωπίζονται από όσους τυχαίνει να τα διαβάσουν με την τόσο χαρακτηριστική συγκατάβαση: «καλό είναι» και αμέσως μετά να περνάνε σε άλλα θέματα συζήτησης. Αντίθετα, θα ήθελα, να προκαλούν συζήτηση, έστω και αρνητική.
Αυτό θα εσήμαινε πως αυτά που έγραψα μπήκαν στην ψυχή και στο μυαλό του αναγνώστη τους, ο οποίος στη συνέχεια συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί τους.
Βέβαια όσοι γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση δεν γίνονται συγγραφείς, όπως και όσοι γνωρίζουν να μιλούν δεν γίνονται και ρήτορες…!
Σκέφτομαι όμως τόσο γρήγορα και γράφω τόσο αργά με αποτέλεσμα πολλές σκέψεις μου να χάνονται, να ξεχνιούνται και να μην μπαίνουν στο κείμενο. Αυτό έχει τις περισσότερες φορές σαν συνέπεια το γραφτό μου να μην είναι πλήρες. Να έχει κενά.
Να είναι περίπου αυτό που θέλω να γράψω και όχι ακριβώς αυτό που είχα μέσα μου όταν άρχισα να γράφω!
Αλλά πάλι σκέφτομαι: «καλά, πού όμως ξέρει ο αναγνώστης μου το τί είχα στο μυαλό μου, όταν άρχισα να γράφω;». Αυτό που μετράει είναι αυτό που διαβάζει και όχι αυτό που είχα εγώ στο μυαλό μου…
Όμως τα παραπάνω αφορούν εμένα και μόνον εμένα, σαν αναγνώστη του κειμένου μου και όχι τον αναγνώστη μου.
Η πρώτη-πρώτη φράση αυτού του κειμένου μου περιέχει έξι όρους που θα ήθελα να έχουν τα κείμενά μου.
1. Να είναι όμορφα: Δεν μοιάζει ανόητο; Ποιό είναι το όμορφο κείμενο; Ποιός θα κρίνει την ομορφιά; Μήπως οι ωραίες λέξεις κάνουν ένα κείμενο όμορφο; Μήπως οι ωραίες φράσεις; Μήπως η ωραία σύνταξη; Η ορθογραφία; Την απάντηση θα την δώσει μόνον ο αναγνώστης και η Ιστορία! Εδώ θα ήθελα να δώσω παραστατικά ένα παράδειγμα: Η ομορφιά ενός κειμένου μοιάζει λίγο με την ομορφιά –ή ασχήμια- οποιουδήποτε ανθρώπου!
2. Να έχουν συνέπεια: Αυτός ο όρος έχει διπλή έννοια. Αφενός μεταξύ τους οι προτάσεις να μην αντιφάσκουν αλλά και να είναι συνεπή όλα όσα γράφω με όσα σκέφτομαι και πιστεύω σχετικά με το θέμα μου. Να είναι δηλαδή αληθινά.
3. Να έχουν συνέχεια: Τα νοήματα να ακολουθούν διαδοχικά μια σειρά και να μην είναι ανακατωμένα, έτσι ώστε ο αναγνώστης να μη μπλέκεται και να χρειάζεται να πηγαίνει μπρός-πίσω για να καταλάβει εκείνο πού θέλω να πω. Ακόμα ένα παραστατικό παράδειγμα: Να μοιάζει το κείμενο με ένα καλοχτενισμένο κεφάλι! ( άσχετα βέβαια αν η σημερινή μόδα επιβάλει επιτηδευμένα αχτένιστο κεφάλι!).
4. Να έχουν σαφήνεια: Είναι ο όρος που απαιτεί πλούσιο λεξιλόγιο και σοβαρή επιλογή των λέξεων, δεδομένου ότι η γλώσσα μας είναι τόσο πλούσια σε λέξεις με την ίδια περίπου σημασία όσο καμμιά άλλη στον κόσμο. Παραστατικό παράδειγμα: Η λέξη πόδι, μπορεί να γραφεί αρίδα, κανί, ποδάρα, ποδαράκι, κάτω άκρο, κ.λ.π.
5. Να έχουν πληρότητα: Δηλαδή όταν τα ξαναδιαβάσω να μη χρειάζεται να προσθαφαιρέσω τίποτε. Να περιέχουν όλα όσα έχω και θέλω να γράψω σχετικά με το θέμα που πραγματεύομαι την ώρα που τα γράφω.
6. Να είναι ολοκληρωμένα: Να περιέχουν δηλαδή, αν χρειάζεται, σχετική βιβλιογραφία, ή γνώμες άλλων προσώπων με κύρος και γνώσεις επί του θέματος
ΓΚ
===============
A : μου άρεσε το παραπάνω κείμενο που ανάρτησε το olympia . Αρχικά πήγα να στείλω μήνυμα, αλλά είπα, θέλω να γράψω πολλά, κανένας δεν μου φταίει. Χρειάστηκε να βγω εκτός σπιτιού, αφού είχα διαβάσει το κείμενο τ Γ.Κ. Σβήνω το σχόλιο, αφήνω ανοικτή την σελίδα και φεύγω. Πήρα μαζί μου στο δρόμο για συντροφιά τις σκέψεις τ Γ.Κ, σαν νάτανε κοντά μου νοερά, με μόνο αντίλογο τις γραπτές τ... θέσεις.
Σκεπτόμουν πως σύμφωνα με την σύνταξη του κειμένου, ανάλογη θα είναι και η κοσμοθεωρία τ... Γ.Κ. Μου άρεσε γιατί ήταν σαφής, όπως ακριβώς το είχε οριοθετήσει. Μπήκαν οι σκέψεις μου δίπλα στις σκέψεις τ Γ.Κ και άρχισα να διαλογίζομαι αν είναι έτσι. Πέρασε πολύ ευχάριστα η ώρα περπατώντας μέχρι τον προορισμό μου.
Επέστρεψα, αλλά γραμμάριο δεν μπορούσα να φέρω πίσω απ' όσα σκεφτόμουν στον δρόμο. Ξαναδιάβασα το κείμενο και αποφάσισα να αρχίσω από το τέλος.
"Και θα πάμε σε άλλο θέμα" ;;;
Όχι γιατί ;;, αυτό είναι μια καλή βάση, ικανή για σκέψεις. Αυτό είναι το θέμα.
Εσύ κανόνες και εγώ πεταλούδα. Μου αρέσουν οι κανόνες σου, για τον κόσμο που αντιλαμβάνεσαι. Υπάρχουν πάντως πολλοί κόσμοι, με λιγότερους μέχρι περισσότερους κανόνες. Καθόλου, δεν γίνεται. Το ερώτημα που μου γεννιέται εμένα είναι, ποιοί είναι οι λιγότεροι δυνατοί κανόνες και τι τους καθορίζουν, ανά περίπτωση. Κοιτώ όλα τα κοινώς γνωστά γύρο μου και όσα έχω δει αποτυπωμένα, να δίνουν την αίσθηση της οργανωμένης και ανοργάνωτης συνάμα κοινωνίας ή σύμπαντος ("άγνωστο" στην ουσία και πρακτικά σε μένα) * Αντιλαμβάνομαι όμως πως όποιοι κι αν είναι αυτοί οι κανόνες δεν έχουν ανάγκη νάχουν χρώματα για να ξεχωρίζουν, απλά υπάρχουν. Κατά πάσα πιθανότητα, τους ακολουθεί το οτιδήποτε αβίαστα, χωρίς κόπο, αντίθετα με ότι συμβαίνει με τους δικούς μας. Εκεί ακριβώς είναι η ροή, που αφήνεται το κάθετι να το πηγαίνει, ακολουθώντας παρ' όλα αυτά τον δικό του σκοπό, του κάθε τι... την ανάγκη. Αυτός είναι ο εκπληρούμενος σκοπός της, οι βασικοί ελάχιστοι κανόνες, αρκεί να αφεθείς σ΄αυτούς, μη απαρνιώντας τους δικούς σου.
Εσύ κανόνες και εγώ πεταλούδα. Μου αρέσουν οι κανόνες σου, για τον κόσμο που αντιλαμβάνεσαι. Υπάρχουν πάντως πολλοί κόσμοι, με λιγότερους μέχρι περισσότερους κανόνες. Καθόλου, δεν γίνεται. Το ερώτημα που μου γεννιέται εμένα είναι, ποιοί είναι οι λιγότεροι δυνατοί κανόνες και τι τους καθορίζουν, ανά περίπτωση. Κοιτώ όλα τα κοινώς γνωστά γύρο μου και όσα έχω δει αποτυπωμένα, να δίνουν την αίσθηση της οργανωμένης και ανοργάνωτης συνάμα κοινωνίας ή σύμπαντος ("άγνωστο" στην ουσία και πρακτικά σε μένα) * Αντιλαμβάνομαι όμως πως όποιοι κι αν είναι αυτοί οι κανόνες δεν έχουν ανάγκη νάχουν χρώματα για να ξεχωρίζουν, απλά υπάρχουν. Κατά πάσα πιθανότητα, τους ακολουθεί το οτιδήποτε αβίαστα, χωρίς κόπο, αντίθετα με ότι συμβαίνει με τους δικούς μας. Εκεί ακριβώς είναι η ροή, που αφήνεται το κάθετι να το πηγαίνει, ακολουθώντας παρ' όλα αυτά τον δικό του σκοπό, του κάθε τι... την ανάγκη. Αυτός είναι ο εκπληρούμενος σκοπός της, οι βασικοί ελάχιστοι κανόνες, αρκεί να αφεθείς σ΄αυτούς, μη απαρνιώντας τους δικούς σου.
Συμφωνώ με την άποψη πως όσα σκεπτόμαστε ποτέ δεν προλαβαίνουμε να τα γράψουμε, να τα μοιραστούμε, ούτε συνήθως έχουμε μολύβι και χαρτί. Τα καλλίτερα φεύγουν σαν πεταλούδες και χάνονται, παρ' όλα αυτά είναι χρυσάφι. Να όπως την ώρα που περτατούσα, όλο σκεφτόμουν πως δεν θα γράψω τελικά σχεδόν τίποτα απ' τα κατ' εμέ ωραία που μου πέρασαν από το κεφάλι, με αφορμή το κείμενο.
Αυτή είναι η ομορφιά του κειμένου. Να σε γεμίσει σκέψεις, τις δικές σου σκέψεις, που θα γεννηθούν και θα πάρουν την θέση τους δίπλα στις σκέψεις του κειμένου, του κάθε κειμένου, δίπλα σε κάθε εκφρασμένη σκέψη. Όχι αντίπαλες, αλλά φίλες κ.ο.κ
Μόνον αυτό να σκεφτεί κάποιος, είναι αρκετό να καταλάβει πως τίποτα δεν περιμένει για να ακολουθεί περισσότερους περιοριστικούς κανόνες απ' ότι πραγματικά χρειάζονται να υπάρχουν. Δεν σπαταλιέται χρόνος, γιατί απλά δεν περιμένει μέσ' την ταχύτητά του. Σε κάθε στιγμή πρέπει να είναι έτοιμος κανείς για την επόμενή του σκέψη, κάθε τι... για το επόμενο συμβάν, που είναι μιά μετάβαση, μια μετεξέλιξη, μια συνέχεια. Κάθε χρονική στιγμή έχει άπειρες στιγμές δικές της και, σε κάθε άπειρη στιγμή υπάρχουν άπειρες σκέψεις. Όλες γεννημένες κάθε φορά από κάποια αρχική και πάει λέγοντας, όχι απαραίτητα με τάξη. Φαντάσου(στείτε) κάθε σκέψη να γεννά τις δικές της. Όμως το χάος είναι δημιουργικό, ενώ εμείς του βάλαμε μιά "τάξη" !! Χάθηκε η ελεύθερη σκέψη, ο ελεύθερος συλλογισμός-διαλογισμός, λόγω της "τάξης". Χωρίς την "τάξη" θα είχαμε πετάξει, αντί να ακολουθούμε τους κανόνες διορθώνοντας ή τροποποιώντας κάθε φορά την εκάστοτε "τάξη".
Εκεί ακριβώς, χάσαμε το τραίνο χωρίς ράγες. Πως είναι τα πολύ παιδικά τραινάκια (παλιά γραφή, δεν την διορθώνω) !!!. Έτσι ακριβώς. Μεγαλώνοντας όμως μας παίρνουν "καλλίτερα" τραινάκια με ράγες και ίσως καταλήξουμε μοντελιστές, μικρογραφία της εξωτερικής μας "τάξης". Γιατί η άλλη Τάξη, επιβάλλει "αταξία" στην ύπαρξή της, ειδαλλιώς δεν θα υπάρξει. Σε αυτό που καλούμε χρόνο, άλλοτε μπρος και άλλοτε πίσω θα γυρνάει η κάθε σκέψη. Σαν το σχήμα του άπειρου (το πλαγιαστο οκτώ). Στον δικό μας κόσμο, ζητείται η γραμμική μορφή της σκέψης, η μία "λογικά" ή "χρονικά" να ακολουθεί την άλλη.
Ζητούμενο "συνέπεια" σε κάποιο δεδομένο. Σωστή έννοια. Αν όμως υπάρξει ασυνέπεια, τι θα αλλάξει ;; Πάλι αλήθεια δεν θάναι, ίσως όχι αρεστή ;;;. Αλήθεια θάναι. Το αν στην ζωή μας μάς προδίδει κάτι υπό τον όρο της ασυνέπειας, είναι επειδή εμείς το εκλάβαμε ως μόνιμα δεδομένο. Εγκαταλείποντας όμως ακυβέρνητο στην ροή του χρόνου αυτό που θεωρητικά πιστεύουμε πάγιο - συνέπεια - δεδομένο, όλα αυτά σύντομα θα έχουν αλλάξει, χωρίς εμάς, βρίσκοντάς μας κολλημένους σε μια προηγούμενη χρονική στιγμή, με τα δικά της δεδομένα, που θάχει περάσει.
Τα πάντα είναι αλήθειες αναμεμειγμένες, πραγματικότητα για κάθε τι, με την δικιά της χροιά και χρεία. Αν μια "αλήθεια" δεν αποδεχθεί την ύπαρξη της άλλης, τότε η μία από τις δυό θα υπερισχύσει, για να γεννηθεί ούτως ή άλλως μια άλλη.
Άραγε γιατί ο Πλάτωνας δεν ήταν ευχαριστημένος με καμιά "αλήθεια" εφαρμοσμένη, ώστε να θεωρήσει επιτακτική ανάγκη, ο "άριστος" συνεχώς να φιλοσοφεί, εφευρέτης κάθε φορά μιας ανάλογης νέας ιδέας, με ζητούμενο την συνέπεια, την συνέχεια , την πιο δυνατή πληρότητα ;; Εκτός αν θεωρούμε απαραίτητα συνέχεια, την συνέχεια ενός πλεξίματος πουλόβερ με αρχή, μέση και τέλος.
Πληρότητα. Ωραία λέξη. Πληρότητα σε τι ;; Σε αυτό που συνεχώς αλλάζει ;; Ποιά πληρότητα, όταν αυτή είναι εφαρμόσιμη μόνον για ένα ποτήρι νερό, που κι αυτό ακόμα εύκολα και γρήγορα θα αλλάξει ;; Τι ποιό υγιές να έχεις την ανάγκη συνεχώς να προσθαφαιρείς ;; Μην είναι αυτό η πληρότητα, της αδιάκοπης ανάγκης ;; Κι αν όντως συμβαίνει αυτό, επόμενο δεν θάναι και η σαφήνεια να υπόκειται στον ίδιο τον κανόνα ;;
Ολοκλήρωση. Τι όμορφη λέξη. Θα την παρομοίαζα σαν το καρότο κρεμασμένο σε σκοινάκι μπροστά στα μάτια μας, στο στόμα μας, συνεχές ερέθισμα και θεωρητικός στόχος για το αέναο κυνήγι !!
Αν όλα είναι αληθινά, προσφορά πνευματικής βρώσις, ποιός δάσκαλος θάναι αυτός που θα τα χλευάσει, θα τα βαθμολογήσει, εξόν από τα ορθογραφικά ;; Αυτός που έμαθε στα τραινάκια με τις ράγες ;; Όσο απλοϊκά κι αν είναι, όσο καθημερινά κι αν δείχνουν, είναι οι αλήθειες του καθενός, που κάποιους σίγουρα γεμίζουν. Άλλωστε ποτέ δεν παραμένουν ίδια, συνεχώς αλλάζουν με προσθαφαιρέσεις, κυνηγώντας την συνέπεια, την σαφήνεια, την πληρότητα ως την άπιαστη , παιχνίδι του μαυλού μας, ολοκλήρωση !!!.
Πόσο χρόνο μου πήρε να το γράψω ;; Μηδέν με άρωμα αιωνιότητας !!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου