Α : μπορεί να έχετε διαβάσει πως παραιτούνται αρκετά στελέχη τραπεζών. Όλοι αναρωτιούνται ποιός είναι ο λόγος. Μπορεί να περιμένουν κάτι σοβαρό να συμβεί. Μερικοί περιμένουν την πτώση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Μπορεί να είναι θέμα ηθικής όπως το παρόν. Μπορεί στην πτώση να μην επιθυμούν να είναι εντός. Όταν πέφτει ένα οικοδόμημα βαρύγδουπα, κάνει θόρυβο δημιουργώντας αναστάτωση και κοινωνικές αναταραχές, για τον λόγο ότι αυτό το οικοδόμημα υπήρξε η αιτία, Είδομεν ....
Το πρωτότυπο κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε πατώντας τον ξενόγλωσσο τίτλο που ακολουθεί.
Την Τετάρτη παραιτήθηκα από την Goldman Sachs. Επειτα από σχεδόν 12 χρόνια στην εταιρεία -αρχικά ως ασκούμενος, ύστερα για δέκα χρόνια στη Νέα Υόρκη και τώρα στο Λονδίνο- πιστεύω ότι έμεινα αρκετά για να καταλάβω προς τα πού κινούνται η κουλτούρα της, οι άνθρωποί της και η ταυτότητά της. Με κάθε ειλικρίνεια, σας διαβεβαιώνω ότι το περιβάλλον της Goldman Sachs είναι πιο τοξικό και καταστροφικό από ποτέ. Για να θέσω το ζήτημα με τους απλούστερους δυνατούς όρους, τα συμφέροντα των πελατών μας έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
Μπορεί αυτό που γράφω να φαίνεται περίεργο στους επιφυλακτικούς αναγνώστες, αλλά η κουλτούρα υπήρξε ανέκαθεν βασική πτυχή της επιτυχημένης πορείας της Goldman Sachs. Αυτή η κουλτούρα είχε ως βασικά σημεία αναφοράς τη συλλογική δουλειά, την ακεραιότητα και την υπηρέτηση των συμφερόντων των πελατών μας. Ετσι καταφέραμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους επί 143 χρόνια. Ο σκοπός μας δεν ήταν μόνο να βγάζουμε λεφτά. Κάτι τέτοιο δεν θα αρκούσε για να διατηρήσει μία επιχείρηση στη ζωή επί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Σημαντικό ρόλο έπαιζαν επίσης η περηφάνια και η πίστη στην επιχείρηση. Κοιτάω γύρω μου σήμερα και δεν βλέπω πουθενά ίχνη αυτής της κουλτούρας, η οποία με έκανε να αγαπώ την εταιρεία μου όλα αυτά τα χρόνια. Δεν είμαι πια περήφανος, ούτε πιστεύω σε αυτήν.
Δεν ήταν πάντοτε έτσι τα πράγματα. Επί δέκα και πλέον χρόνια προσλάμβανα και συμβούλευα νέους υπαλλήλους, μετά την απίστευτα δύσκολη διαδικασία συνεντεύξεων που έχουμε. Το 2006 ήμουν υπεύθυνος για το καλοκαιρινό εκπαιδευτικό σεμινάριο σε 80 αποφοίτους πανεπιστημίων που κατάφεραν να μπουν στη διαδικασία, ανάμεσα στους χιλιάδες που είχαν κάνει αίτηση. Κατάλαβα ότι ήρθε η ώρα να φύγω όταν δεν μπορούσα πια να κοιτάξω στα μάτια τους φοιτητές και να τους πω ότι είναι ωραία να δουλεύεις γι’ αυτήν την εταιρεία. Οταν θα γραφτεί η ιστορία της Goldman Sachs, τα βιβλία μπορεί να σταθούν στον νυν διευθύνοντα σύμβουλο Lloyd C. Blankfein και τον πρόεδρο Gary D. Cohn, οι οποίοι επέτρεψαν να χαθεί η κουλτούρα που χαρακτήριζε την εταιρεία, ενόσω εκείνοι τη διοικούσαν. Ειλικρινά πιστεύω ότι αυτή η αποσύνθεση της ηθικής της εταιρείας αποτελεί και τη μεγαλύτερη απειλή για τη μεσοπρόθεσμη επιβίωσή της.
Στη διάρκεια της καριέρας μου είχα το προνόμιο να είμαι σύμβουλος σε δύο από τα μεγαλύτερα hedge funds του πλανήτη, σε πέντε από τους μεγαλύτερους διαχειριστές κεφαλαίων στις ΗΠΑ και στα τρία μεγαλύτερα Ταμεία Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας στη Μέση Ανατολή και την Ασία. Οι πελάτες μου έχουν χαρτοφυλάκια η αξία των οποίων ξεπερνάει συνολικά το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια. Πάντοτε ήμουν περήφανος για το γεγονός ότι τους συμβούλευα να κάνουν αυτό που θεωρούσα ότι θα τους ωφελούσε, ακόμη και αν αυτό σήμαινε ότι η εταιρεία μας θα βγάλει λιγότερα χρήματα. Μία τέτοια προσέγγιση δεν είναι πλέον δημοφιλής στην Goldman Sachs.
Πώς φτάσαμε όμως σε αυτό το σημείο; Η απάντηση είναι η αλλαγή στη νοοτροπία της ηγεσίας της εταιρείας. Τα ηγετικά στελέχη κάποτε ήταν εκείνα που γεννούσαν τις νέες ιδέες, έδιναν το παράδειγμα στους νεότερους και έκαναν το σωστό. Σήμερα, όσο πιο πολλά χρήματα βγάζει κανείς για την εταιρεία τόσο πιο πιθανό είναι να προαχθεί σε θέσεις ευθύνης. Ποιοι είναι οι τρεις ευκολότεροι τρόποι να αναρριχηθείς στην ιεραρχία; α) Να εκτελέσεις τις «τσεκουριές» της εταιρείας. Στην εσωτερική αργκό, αυτό σημαίνει να πείσεις τους πελάτες σου να επενδύσουν στις μετοχές που η Goldman Sachs θέλει να ξεφορτωθεί, διότι δεν βγάζουν αρκετό κέρδος. β) Να «κυνηγήσεις ελέφαντες», όπερ σημαίνει να κατευθύνεις τους πελάτες σου σε επενδυτικά προϊόντα που αποφέρουν το μεγαλύτερο κέρδος για την εταιρεία. Και γ) να βρεθείς σε μία θέση από την οποία θα διαχειρίζεσαι κάποιο σκοτεινό και περίπλοκο επενδυτικό προϊόν, που έχει για όνομα αρκτικόλεξο τριών γραμμάτων.
Εν ολίγοις, βρίσκομαι συχνά σε συναντήσεις για θέματα παραγώγων κατά τη διάρκεια των οποίων δεν αφιερώνουμε ούτε ένα λεπτό στο πώς θα βοηθήσουμε τους πελάτες μας. Το όλο θέμα είναι πώς θα βγάλουμε τα περισσότερα χρήματα για την εταιρεία. Μου έρχεται πια αναγούλα από το πόσο ανοιχτά συζητάμε για το πώς θα γδύσουμε τον πελάτη.
Ελπίζω ότι αυτό το άρθρο θα λειτουργήσει ως καμπανάκι για το Δ.Σ. της εταιρείας, ώστε να βάλουν και πάλι τον πελάτη στο επίκεντρο της προσοχής τους. Χωρίς πελάτες, άλλωστε, δεν θα βγάλουν λεφτά. Δεν θα υπάρχουν καν.
"Why I Am Leaving Goldman Sachs - NYTimes.com
"
ΓΙΑΤΙ ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ GOLDMAN SACHS
[Η συγκλονιστική καταγγελία για το ρόλο
του διαβόητου χρηματοπιστωτικού κολοσσού
από ένα διευθυντικό έως τώρα στέλεχός της...]
Του Greg Smith* / The New York Times
Αναδημοσίευση: Η Καθημερινή, 16/3/2012
Την Τετάρτη παραιτήθηκα από την Goldman Sachs. Επειτα από σχεδόν 12 χρόνια στην εταιρεία -αρχικά ως ασκούμενος, ύστερα για δέκα χρόνια στη Νέα Υόρκη και τώρα στο Λονδίνο- πιστεύω ότι έμεινα αρκετά για να καταλάβω προς τα πού κινούνται η κουλτούρα της, οι άνθρωποί της και η ταυτότητά της. Με κάθε ειλικρίνεια, σας διαβεβαιώνω ότι το περιβάλλον της Goldman Sachs είναι πιο τοξικό και καταστροφικό από ποτέ. Για να θέσω το ζήτημα με τους απλούστερους δυνατούς όρους, τα συμφέροντα των πελατών μας έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
Μπορεί αυτό που γράφω να φαίνεται περίεργο στους επιφυλακτικούς αναγνώστες, αλλά η κουλτούρα υπήρξε ανέκαθεν βασική πτυχή της επιτυχημένης πορείας της Goldman Sachs. Αυτή η κουλτούρα είχε ως βασικά σημεία αναφοράς τη συλλογική δουλειά, την ακεραιότητα και την υπηρέτηση των συμφερόντων των πελατών μας. Ετσι καταφέραμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους επί 143 χρόνια. Ο σκοπός μας δεν ήταν μόνο να βγάζουμε λεφτά. Κάτι τέτοιο δεν θα αρκούσε για να διατηρήσει μία επιχείρηση στη ζωή επί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Σημαντικό ρόλο έπαιζαν επίσης η περηφάνια και η πίστη στην επιχείρηση. Κοιτάω γύρω μου σήμερα και δεν βλέπω πουθενά ίχνη αυτής της κουλτούρας, η οποία με έκανε να αγαπώ την εταιρεία μου όλα αυτά τα χρόνια. Δεν είμαι πια περήφανος, ούτε πιστεύω σε αυτήν.
Δεν ήταν πάντοτε έτσι τα πράγματα. Επί δέκα και πλέον χρόνια προσλάμβανα και συμβούλευα νέους υπαλλήλους, μετά την απίστευτα δύσκολη διαδικασία συνεντεύξεων που έχουμε. Το 2006 ήμουν υπεύθυνος για το καλοκαιρινό εκπαιδευτικό σεμινάριο σε 80 αποφοίτους πανεπιστημίων που κατάφεραν να μπουν στη διαδικασία, ανάμεσα στους χιλιάδες που είχαν κάνει αίτηση. Κατάλαβα ότι ήρθε η ώρα να φύγω όταν δεν μπορούσα πια να κοιτάξω στα μάτια τους φοιτητές και να τους πω ότι είναι ωραία να δουλεύεις γι’ αυτήν την εταιρεία. Οταν θα γραφτεί η ιστορία της Goldman Sachs, τα βιβλία μπορεί να σταθούν στον νυν διευθύνοντα σύμβουλο Lloyd C. Blankfein και τον πρόεδρο Gary D. Cohn, οι οποίοι επέτρεψαν να χαθεί η κουλτούρα που χαρακτήριζε την εταιρεία, ενόσω εκείνοι τη διοικούσαν. Ειλικρινά πιστεύω ότι αυτή η αποσύνθεση της ηθικής της εταιρείας αποτελεί και τη μεγαλύτερη απειλή για τη μεσοπρόθεσμη επιβίωσή της.
Στη διάρκεια της καριέρας μου είχα το προνόμιο να είμαι σύμβουλος σε δύο από τα μεγαλύτερα hedge funds του πλανήτη, σε πέντε από τους μεγαλύτερους διαχειριστές κεφαλαίων στις ΗΠΑ και στα τρία μεγαλύτερα Ταμεία Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας στη Μέση Ανατολή και την Ασία. Οι πελάτες μου έχουν χαρτοφυλάκια η αξία των οποίων ξεπερνάει συνολικά το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια. Πάντοτε ήμουν περήφανος για το γεγονός ότι τους συμβούλευα να κάνουν αυτό που θεωρούσα ότι θα τους ωφελούσε, ακόμη και αν αυτό σήμαινε ότι η εταιρεία μας θα βγάλει λιγότερα χρήματα. Μία τέτοια προσέγγιση δεν είναι πλέον δημοφιλής στην Goldman Sachs.
Πώς φτάσαμε όμως σε αυτό το σημείο; Η απάντηση είναι η αλλαγή στη νοοτροπία της ηγεσίας της εταιρείας. Τα ηγετικά στελέχη κάποτε ήταν εκείνα που γεννούσαν τις νέες ιδέες, έδιναν το παράδειγμα στους νεότερους και έκαναν το σωστό. Σήμερα, όσο πιο πολλά χρήματα βγάζει κανείς για την εταιρεία τόσο πιο πιθανό είναι να προαχθεί σε θέσεις ευθύνης. Ποιοι είναι οι τρεις ευκολότεροι τρόποι να αναρριχηθείς στην ιεραρχία; α) Να εκτελέσεις τις «τσεκουριές» της εταιρείας. Στην εσωτερική αργκό, αυτό σημαίνει να πείσεις τους πελάτες σου να επενδύσουν στις μετοχές που η Goldman Sachs θέλει να ξεφορτωθεί, διότι δεν βγάζουν αρκετό κέρδος. β) Να «κυνηγήσεις ελέφαντες», όπερ σημαίνει να κατευθύνεις τους πελάτες σου σε επενδυτικά προϊόντα που αποφέρουν το μεγαλύτερο κέρδος για την εταιρεία. Και γ) να βρεθείς σε μία θέση από την οποία θα διαχειρίζεσαι κάποιο σκοτεινό και περίπλοκο επενδυτικό προϊόν, που έχει για όνομα αρκτικόλεξο τριών γραμμάτων.
Εν ολίγοις, βρίσκομαι συχνά σε συναντήσεις για θέματα παραγώγων κατά τη διάρκεια των οποίων δεν αφιερώνουμε ούτε ένα λεπτό στο πώς θα βοηθήσουμε τους πελάτες μας. Το όλο θέμα είναι πώς θα βγάλουμε τα περισσότερα χρήματα για την εταιρεία. Μου έρχεται πια αναγούλα από το πόσο ανοιχτά συζητάμε για το πώς θα γδύσουμε τον πελάτη.
Ελπίζω ότι αυτό το άρθρο θα λειτουργήσει ως καμπανάκι για το Δ.Σ. της εταιρείας, ώστε να βάλουν και πάλι τον πελάτη στο επίκεντρο της προσοχής τους. Χωρίς πελάτες, άλλωστε, δεν θα βγάλουν λεφτά. Δεν θα υπάρχουν καν.
* Ο κ. Greg Smith ήταν εκτελεστικός
διευθυντής της Goldman Sachs και υπεύθυνος του τομέα αμερικανικών
παραγώγων για την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, έως την
Τετάρτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου