Αναδημοσίευση από filologos Γράφει ο Βαγγέλης Κωνσταντίνου Ποιο εικάζεται ως μέλλον της Ελλάδας Δεν αποτελούν ανάγκες των καιρών που ζούμε αλλά υποχρέωση στην εξέλιξη των κοινωνιών τα ζητήματα χειραφέτησης και αρμονίας ανάμεσα στους ανθρώπους και τις σχέσεις τους με τα πράγματα. Αν επανορίσουμε την Κοινωνία ως προς τον Αριστοτέλη, τότε οι άνθρωποι με ό,τι τους περιβάλει και οι σχέσεις που δομούνται μεταξύ των ανθρώπων και των ανθρώπων με τα πράγματα βρίσκονται σε μια δυσμενή κατάσταση αποσάθρωσης και οπισθοχώρηση. Αυτό δηλαδή που συγκροτεί Κοινωνία, βρίσκεται εκτός κοινωνίας. Η Κρίση, ενώ αναγιγνώσκεται ως κρίση συστημάτων ή οικονομίας, εντούτοις σε κάθε χώρα είναι διαφορετική και μονοπρόσωπη. Είναι κατά βάση και κυριολεκτικά κρίση πολιτισμού και πολιτικού συστήματος. Είναι κρίση υποταγής του ανθρώπου στα πράγματα και στο πιο ευτελές αυτών, το χρήμα. Είναι κρίση έκπτωση του ανθρώπου στο επίπεδο ευτελούς εμπορεύματος και σε κάποιες των περιπτώσεων διατιμημένου. Είναι κρίση φιλοσοφίας και κρίση ηθικής. Είναι κρίση Δημοκρατίας, συγκρότησης Κοινωνίας και Κράτους. Για να μιλήσει ο οποιοσδήποτε για την Ελλάδα πρέπει να είναι Έλληνας, όπως για να μιλήσει για την Ισπανία, Ισπανός. Κατά κύριο λόγο οι Έλληνες μιλούν για την Ισπανία ως να επρόκειτο για την Ελλάδα,. Το ίδιο και οι Ισπανοί ως να επρόκειτο για την Ισπανία. Ερμηνεύουν τα τεκταινόμενα σύμφωνα με την παιδεία που τους γέννησε. Αυτός είναι και ο πιο σημαντικός λόγος για την αντίληψη που έχουν για μας οι Δυτικοί λαοί και οι Κυβερνήσεις τους, που συνεπικουρείται από την επίδειξη μαϊμουδισμού των Ελλήνων πολιτικών στην προσπάθεια του να αναγνωριστούν ως «Ευρωπαίοι». Ο καθείς βάσει στης παιδείας και της εθνολογικής του καταγωγής κρίνει τα τεκταινόμενα μιας άλλης χώρας κατά ένας ιδιότυπο εθνικιστικό τρόπο είτε προβάλλοντας την «κακοδαιμονία» για την χώρα του είτε προβάλλοντας την υπεροχή της. Δύο παραδείγματα. Οι οικονομολόγοι προσπαθούν να ακτινογραφήσουν την οικονομία μια χώρας-κράτους, ως μια κατάσταση ενιαίων συνιστωσών που συναντιόνται σε όλες τις οικονομίες και με βάση ενός θεωρητικού μοντέλου που μέσα του κρύβει μια κουλτούρα εθνικιστικού μεγαλοϊδεατισμού. Οι υποστηρικτές του θεωρητικού μοντέλου που προβάλλεται από την οικονομική σχολή του πανεπιστημίου του Σικάγου, είναι εμφανώς επηρεασμένοι τόσο από την κουλτούρα της αμερικάνικης παιδείας όσο και από τον αμερικάνικο εθνικισμό που προβάλλεται ως υπεροχή του δολαρίου πάνω σε κάθε άλλον, ακόμα και σε κάθε Αμερικανό. Αντίστοιχα άλλο το Γερμανικό μοντέλο το οποίο επισκιάζεται από τον γερμανικό εθνικισμό που αιματοκύλησε δύο φορές τον κόσμο, άλλο το Αγγλικό μοντέλο που επίσης επισκιάζεται από τον αγγλικό εθνικισμό της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας των αποικιοκρατών, άλλο το Ελληνικό …. που δεν υπήρξε και που δεν θα υπάρξει. Κάθε μοντέλο στοιχειοθετείται ως αιχμή μιας αντίστοιχης παιδείας που το γέννησε και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να επισκιάσει άλλο μοντέλο άλλης παιδείας. Στην Γαλλία, το θεωρητικό μοντέλο για την ανάπτυξη επί Σαρκοζί υποτιμήθηκε σε σχέση με το Γερμανικό. Ο Ολάντ, καθώς γνήσιος εθνικιστής, όπως το σύνολο του γαλλικού λαού, δεν πρεσβεύει κάποια αλλαγή στην Ευρώπη, ( την πολυδιαφημιζόμενη από ΝΔ & ΠΑΣΟΚ) παρά μόνο την επανάκτηση της αίγλης της οικονομικής γαλλικής ελίτ, την οποία υποβάθμισε ο προκάτοχός του. Αν σε αυτήν την διαδικασία ανάκτησης ωφεληθεί η Ελλάδα, θα ωφεληθεί ως υπηρέτης των γαλλικών συμφερόντων. Το ορθό δίλλημα που μπαίνει στο τραπέζι από τους Σαμαρά – Βενιζέλο, είναι η αλλαγή ή όχι της επιλογής αφεντικού στην Ελλάδα. Αν δηλαδή, μέχρι σήμερα η επιλογή αφεντικού ( Μέρκελ) δημιούργησε κομματική ασφυξία, ανεξάρτητα της οικονομίας της χώρας και αν αυτή η ασφυξία οδήγησε τον λαό να ανατρέψει την καθεστηκυία τάξη των εξουσιαστών του, τότε ίσως μια αλλαγή στρατοπέδου με αφεντικό τον κ. Ολάντ και την Γαλλία, μπορούν να επαναφέρουν στην εξουσία την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Ο Βενιζέλος μιλά για «μη ορθόδοξο» διπολισμό μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, επειδή αυτός που έχει καταχτηθεί ως ορθόδοξος διπολισμός, αποτέλεσε δημιούργημα των «Εθναρχών» Καραμανλή και Παπανδρέου. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν, και ποτέ δεν έγινε προσπάθεια να υπάρξουν, μοντέλο ή μοντέλα σκέψης και θεωρητικής επεξεργασίας που να αντικαθρεπτίζουν την κουλτούρα της ελληνικής παιδείας που να τα γέννησε, αλλά μια προσαρμογή σε ξένα μοντέλα που επιβεβαιώνουν ότι ποτέ αυτή η χώρα είτε ως πολιτισμός, είτε ως κοινωνία είτε ως Κράτος δεν ήταν ελεύθερη αλλά πάντοτε προτεκτοράτο ξένων δυνάμεων, σε μια προσπάθεια να αναγνωριστούν ως κάτι, που ενώ δεν είναι, εντούτοις αποτελεί σταθερή επιδίωξη. Δεύτερο παράδειγμα. Παρακολουθούμε αυτήν την περίοδο πολλούς εκ των Ελλήνων του εξωτερικού, κυρίως οικονομολόγοι, να διατυπώνουν εκ διαμέτρου αντίθετες σκέψεις και απόπειρες ανάγνωσης μελλούμενων. Κάθε ένας από αυτούς ομιλεί ως Έλληνας στην Ελληνική γλώσσα, κάθε φορά ανακαλύπτουμε και κάποιον καινούριο για να μας κάνει τα κέφια ανάλογα σε ποιο στρατόπεδο υποτέλειας ανήκουμε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι. Η Ελληνική καταγωγή δεν σε κάνει Έλληνα αν η παιδεία σου είναι Αμερικάνικη, Αγγλική, Γερμανική, Γαλλική, Ισπανική κλπ. Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς μας οι οποίοι πρεσβεύουν τον πολιτισμό των χωρών εκείνων που ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους και ολοκληρώθηκαν μέσα σε αυτόν. Θυμάστε την κυρία Διαμαντοπούλου ως Ευρωπαία Επίτροπος; «Πρώτη επίσημη γλώσσα της Ελλάδας πρέπει να είναι τα Αγγλικά». Η κυρία αυτή, η οποία έγινε και υπουργός παιδείας, μας έλεγε τότε , πως η ευτυχία του να είσαι Έλληνα περνά μέσα από την υποδούλωση στην ελευθερία της Αγγλικής γλώσσας και της Αγγλικής κουλτούρας. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι κάθε πολιτισμός ορίζει τα πράγματα και τις έννοιες κατά ένα διαφορετικό και μοναδικό τρόπο που αντανακλά τόσο τις ιστορικές του καταβολές όσο και την εξέλιξή του ως κατάσταση στον παρόντα χρόνο. Η Ελλάδα έχει σταματήσει να υπάρχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Δεν ζει παρά μόνο ως σκιά κάποιου άλλου που απλώς διαβάζει ότι υπήρχε αλλά που δεν τον γνώρισε ποτέ. Δεν είναι σίγουρη αν πράγματι υπήρξε. Για τον λόγο αυτό, η Ελλάδα δίδαξε στον λαό της πως η ευτυχία και η ασφάλεια του βρίσκεται στην ελευθερία της δουλείας που ασκείται από τους κατακτητές της, όταν αυτοί εμφανίζονται ως φίλοι είτε και όταν ακόμη όπως ο δάσκαλος στον μαθητή. Το καλό μας θέλουν, γι’ αυτό δεν πρέπει να δείχνουμε αγνώμονες προς αυτούς, αλλά να διαβιούμε ως προς τας υποδείξεις. Πρέπει να μάθουμε ότι όταν συμφωνούμε σε κάτι, αυτό το εφαρμόζουμε. Αλλά εμάς μας έμαθαν να συμφωνούμε πολύ εύκολα σε κάθε τι, αλλά ποτέ να μην το εφαρμόζουμε. Όμως δεν θυμάμαι να ερωτηθήκαμε και να συμφωνήσαμε. Αλλά ποιος δούλος ρωτάται από το αφεντικό του αν συμφωνεί με τις εντολές του; Αν ο οικονόμος του σπιτιού του αφέντη, που και αυτός υπηρέτης είναι, αλλά αξιωματούχος έναντι των άλλων υπηρετών, στον οποίο αναγνωρίζεται το δικαίωμα λόγου από τον αφέντη, πάρει μια εντολή θα ρωτήσει του άλλους, κατώτερους στην ιεραρχία υπηρέτες, αν συμφωνούν με την εντολή; Οι …. Οικονόμοι της αφέντρας Μέρκελ, Βενιζέλος και Σαμαράς, μια υποχρέωση είχαν και αυτή υπέγραψαν με προσωπική ευθύνη. Να υποχρεώσουν το κατώτερο υπηρετικό προσωπικό, δηλαδή εμάς, να πράξουμε ότι εκείνοι συμφώνησαν. Δηλαδή σε ότι εντολές έλαβαν. Η ιστορία μας έμαθε πως η επανάσταση των δούλων με τον Σπάρτακο δεν είχε αίσιο τέλος. Όμως μας δίδαξε πως οι δούλοι πρέπει πάντοτε να επαναστατούν και να διεκδικούν την ελευθερία τους. Στις 17 Ιούνη, εμείς τι θα κάνουμε ; ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ή ΩΣ ΚΑΤΑΚΤΗΜΕΝΟΙ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΙ ;;

Αναδημοσίευση από filologos

Γράφει ο Βαγγέλης Κωνσταντίνου

Ποιο εικάζεται ως μέλλον της Ελλάδας

Δεν αποτελούν ανάγκες των καιρών που ζούμε αλλά υποχρέωση στην εξέλιξη των κοινωνιών τα ζητήματα χειραφέτησης και αρμονίας ανάμεσα στους ανθρώπους και τις σχέσεις τους με τα πράγματα.

Αν επανορίσουμε την Κοινωνία ως προς τον Αριστοτέλη, τότε οι άνθρωποι με ό,τι τους περιβάλει και οι σχέσεις που δομούνται μεταξύ των ανθρώπων και των ανθρώπων με τα πράγματα βρίσκονται σε μια δυσμενή κατάσταση αποσάθρωσης και οπισθοχώρηση. Αυτό δηλαδή που συγκροτεί Κοινωνία, βρίσκεται εκτός κοινωνίας.

Η Κρίση, ενώ αναγιγνώσκεται ως κρίση συστημάτων ή οικονομίας, εντούτοις σε κάθε χώρα είναι διαφορετική και μονοπρόσωπη.

Είναι κατά βάση και κυριολεκτικά κρίση πολιτισμού και πολιτικού συστήματος.

Είναι κρίση υποταγής του ανθρώπου στα πράγματα και στο πιο ευτελές αυτών, το χρήμα.

Είναι κρίση έκπτωση του ανθρώπου στο επίπεδο ευτελούς εμπορεύματος και σε κάποιες των περιπτώσεων διατιμημένου.

Είναι κρίση φιλοσοφίας και κρίση ηθικής.

Είναι κρίση Δημοκρατίας, συγκρότησης Κοινωνίας  και Κράτους.

Για να μιλήσει ο οποιοσδήποτε για την Ελλάδα πρέπει να είναι Έλληνας, όπως για να μιλήσει για την Ισπανία, Ισπανός.

Κατά κύριο λόγο οι Έλληνες μιλούν για την Ισπανία ως να επρόκειτο για την Ελλάδα,. Το ίδιο και οι Ισπανοί  ως να επρόκειτο για την Ισπανία.

Ερμηνεύουν τα τεκταινόμενα σύμφωνα με την παιδεία που τους γέννησε.  Αυτός είναι και ο πιο σημαντικός λόγος για την αντίληψη που έχουν για μας οι Δυτικοί λαοί και οι Κυβερνήσεις τους, που συνεπικουρείται  από την επίδειξη μαϊμουδισμού των Ελλήνων πολιτικών στην προσπάθεια του να αναγνωριστούν ως «Ευρωπαίοι».

Ο καθείς βάσει στης παιδείας και της εθνολογικής του καταγωγής κρίνει τα τεκταινόμενα μιας άλλης χώρας κατά ένας ιδιότυπο εθνικιστικό τρόπο είτε  προβάλλοντας την «κακοδαιμονία»  για την χώρα του είτε προβάλλοντας την υπεροχή της.

Δύο παραδείγματα.

Οι οικονομολόγοι προσπαθούν να ακτινογραφήσουν την οικονομία μια χώρας-κράτους, ως μια κατάσταση ενιαίων συνιστωσών που συναντιόνται σε όλες τις οικονομίες και με βάση ενός θεωρητικού μοντέλου που μέσα του κρύβει μια κουλτούρα εθνικιστικού μεγαλοϊδεατισμού.

Οι υποστηρικτές του θεωρητικού μοντέλου που προβάλλεται από την οικονομική σχολή του πανεπιστημίου του Σικάγου, είναι εμφανώς επηρεασμένοι τόσο από την κουλτούρα της αμερικάνικης παιδείας όσο και από τον αμερικάνικο εθνικισμό που προβάλλεται ως υπεροχή του δολαρίου πάνω σε κάθε άλλον, ακόμα και σε κάθε Αμερικανό.

Αντίστοιχα άλλο το Γερμανικό μοντέλο το οποίο επισκιάζεται από τον γερμανικό εθνικισμό που αιματοκύλησε δύο φορές τον κόσμο,  άλλο το Αγγλικό μοντέλο που επίσης επισκιάζεται από τον αγγλικό εθνικισμό της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας των αποικιοκρατών, άλλο το Ελληνικό …. που δεν υπήρξε και που δεν θα υπάρξει.

Κάθε μοντέλο στοιχειοθετείται ως αιχμή μιας  αντίστοιχης παιδείας που το γέννησε και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να επισκιάσει άλλο μοντέλο άλλης παιδείας.

Στην Γαλλία, το θεωρητικό μοντέλο για την ανάπτυξη επί Σαρκοζί υποτιμήθηκε σε σχέση με το Γερμανικό. Ο Ολάντ, καθώς γνήσιος εθνικιστής, όπως το σύνολο του γαλλικού λαού, δεν πρεσβεύει κάποια αλλαγή στην Ευρώπη, ( την πολυδιαφημιζόμενη από ΝΔ & ΠΑΣΟΚ) παρά μόνο την επανάκτηση της αίγλης της οικονομικής γαλλικής ελίτ, την οποία υποβάθμισε ο προκάτοχός του. Αν σε αυτήν την διαδικασία ανάκτησης ωφεληθεί η Ελλάδα, θα ωφεληθεί ως υπηρέτης των γαλλικών συμφερόντων. 

Το ορθό δίλλημα που μπαίνει στο τραπέζι από τους Σαμαρά – Βενιζέλο, είναι η αλλαγή ή όχι  της επιλογής αφεντικού στην Ελλάδα. Αν δηλαδή, μέχρι σήμερα η επιλογή αφεντικού ( Μέρκελ) δημιούργησε κομματική ασφυξία, ανεξάρτητα της οικονομίας της χώρας και αν αυτή η ασφυξία οδήγησε τον λαό να ανατρέψει την καθεστηκυία τάξη των εξουσιαστών του, τότε ίσως μια αλλαγή στρατοπέδου με αφεντικό τον κ. Ολάντ και την Γαλλία, μπορούν να επαναφέρουν στην εξουσία την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Ο Βενιζέλος μιλά για «μη ορθόδοξο» διπολισμό μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ,  επειδή αυτός που έχει καταχτηθεί ως ορθόδοξος διπολισμός, αποτέλεσε δημιούργημα των «Εθναρχών» Καραμανλή και Παπανδρέου.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν, και ποτέ δεν έγινε προσπάθεια να υπάρξουν, μοντέλο ή μοντέλα σκέψης και θεωρητικής επεξεργασίας που να αντικαθρεπτίζουν την κουλτούρα της ελληνικής παιδείας  που να τα γέννησε, αλλά μια προσαρμογή σε ξένα μοντέλα που επιβεβαιώνουν ότι ποτέ αυτή η χώρα είτε ως πολιτισμός, είτε ως κοινωνία είτε ως Κράτος δεν ήταν ελεύθερη αλλά πάντοτε προτεκτοράτο ξένων δυνάμεων, σε μια προσπάθεια να αναγνωριστούν ως κάτι, που ενώ δεν είναι, εντούτοις αποτελεί σταθερή επιδίωξη.

Δεύτερο παράδειγμα. Παρακολουθούμε αυτήν την περίοδο πολλούς εκ των Ελλήνων του εξωτερικού, κυρίως οικονομολόγοι, να διατυπώνουν εκ διαμέτρου αντίθετες σκέψεις και απόπειρες ανάγνωσης μελλούμενων.

Κάθε ένας από αυτούς ομιλεί ως Έλληνας στην Ελληνική γλώσσα, κάθε φορά ανακαλύπτουμε και κάποιον καινούριο για να μας κάνει τα κέφια ανάλογα σε ποιο στρατόπεδο υποτέλειας ανήκουμε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι. Η Ελληνική καταγωγή δεν σε κάνει Έλληνα αν η παιδεία σου είναι Αμερικάνικη, Αγγλική, Γερμανική, Γαλλική, Ισπανική κλπ.

Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς μας οι οποίοι πρεσβεύουν τον πολιτισμό των χωρών εκείνων που ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους και ολοκληρώθηκαν μέσα σε αυτόν.

Θυμάστε την κυρία Διαμαντοπούλου ως Ευρωπαία Επίτροπος; «Πρώτη επίσημη γλώσσα της Ελλάδας πρέπει να είναι τα Αγγλικά».

Η κυρία αυτή, η οποία έγινε και υπουργός παιδείας, μας έλεγε τότε , πως η ευτυχία του να είσαι Έλληνα περνά μέσα από την υποδούλωση  στην ελευθερία της Αγγλικής γλώσσας και της Αγγλικής κουλτούρας.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι κάθε πολιτισμός ορίζει τα πράγματα και τις έννοιες κατά ένα διαφορετικό και μοναδικό τρόπο που αντανακλά τόσο τις ιστορικές του καταβολές όσο και την εξέλιξή του ως κατάσταση στον παρόντα χρόνο.

Η Ελλάδα έχει σταματήσει να υπάρχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Δεν ζει παρά μόνο ως σκιά κάποιου άλλου που απλώς διαβάζει ότι υπήρχε αλλά που δεν τον γνώρισε ποτέ. Δεν είναι σίγουρη αν πράγματι υπήρξε.

Για τον λόγο αυτό, η Ελλάδα δίδαξε στον λαό της πως η ευτυχία και η ασφάλεια του βρίσκεται στην ελευθερία της δουλείας που ασκείται από τους κατακτητές της, όταν αυτοί εμφανίζονται ως φίλοι είτε και όταν ακόμη όπως ο δάσκαλος στον μαθητή. Το καλό μας θέλουν, γι’ αυτό δεν πρέπει να δείχνουμε αγνώμονες προς αυτούς, αλλά να διαβιούμε ως προς τας υποδείξεις.

Πρέπει να μάθουμε ότι όταν συμφωνούμε σε κάτι, αυτό το εφαρμόζουμε. Αλλά εμάς μας έμαθαν να συμφωνούμε πολύ εύκολα σε κάθε τι, αλλά ποτέ να μην το εφαρμόζουμε.

Όμως δεν θυμάμαι να ερωτηθήκαμε και να συμφωνήσαμε.

Αλλά ποιος δούλος ρωτάται από το αφεντικό του αν συμφωνεί με τις εντολές του;

Αν ο οικονόμος του σπιτιού του αφέντη, που και αυτός υπηρέτης είναι, αλλά αξιωματούχος έναντι των άλλων υπηρετών, στον οποίο αναγνωρίζεται το δικαίωμα λόγου από τον αφέντη, πάρει μια εντολή θα ρωτήσει του άλλους, κατώτερους στην ιεραρχία υπηρέτες, αν συμφωνούν με την εντολή;

Οι …. Οικονόμοι της αφέντρας Μέρκελ, Βενιζέλος και Σαμαράς, μια υποχρέωση είχαν και αυτή υπέγραψαν με προσωπική ευθύνη. Να υποχρεώσουν το κατώτερο υπηρετικό προσωπικό, δηλαδή εμάς, να πράξουμε ότι εκείνοι συμφώνησαν. Δηλαδή σε ότι εντολές έλαβαν.

Η ιστορία μας έμαθε πως η επανάσταση των δούλων με τον Σπάρτακο δεν είχε αίσιο τέλος. Όμως μας δίδαξε πως οι δούλοι πρέπει πάντοτε να επαναστατούν και να διεκδικούν την ελευθερία τους.

Στις 17 Ιούνη, εμείς τι θα κάνουμε ;