Συζητούσα με τον κολλητό μου φίλο για την υπόθεση και την κατάσταση της κοπέλας στο συμβάν της Πάρου, γενικά τα νεώτερα. Ο κλονισμός είναι μεγάλος για όλα τα μέλη της οικογένειας, όπως για την ίδια την κοπέλα, άσχετα αν βρίσκεται στην πιο βαθειά καταστολή. Η επίδραση της όλης κατάστασης γίνεται εμφανής με τις εγκεφαλικές της λειτουργίες. Δεν πρόκειται να επεκταθώ σε λεπτομέρειες που πραγματικά δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Όμως μέσα απ’ την συζήτηση προέκυψαν εύλογα διάφορες θεματικές επεκτάσεις, όπως οι έννοιες κάρμα, πεπρωμένο κλπ. Σύμφωνα με όσες γνώσεις έχουμε αλλά και το ειδικό τους βάρος, ανάλογες σκέψεις παράγονται. Όσο και αν ένα συμβάν είναι τραγικό, δεν μπορεί να μην σκεφτεί κάποιος «πως τίποτα δεν είναι τυχαίο» ή ότι «έλκουμε αυτό που φοβόμαστε». «Τίποτα δεν είναι τυχαίο», φυσικά εφ’ όσον το Συμπαντικό ρολόι δεν εξελίσσεται ανεξέλεγκτα, αλλά βάσει «κλειδωμένων» απαράβατων κανόνων. Θα μπορούσα να το έλεγα : όλα επιτρέπονται και όλα απαγορεύονται, αρκεί ο σκοπός τους να συνάδει με την αρμονική εξέλιξη του Σύμπαντος κόσμου. «¨Έλκουμε αυτό που φοβόμαστε» Όσο και αν ακούγεται εύκολα εξηγήσιμο δεν είναι. Όταν κάποτε πρώτο είχα ακούσει την έκφραση, αναρωτιόμουν «πως μπορείς να έλκεις κάτι όταν δεν το θες ;» Κι όμως τελικά συμβαίνει τις περισσότερες φορές ακούσια. Το σημαντικότερο «σωσίβιο» στον άνθρωπο είναι ο φόβος. Αυτός καθορίζει τα πάντα. Ο φόβος έχει να κάνει με το μέτρο του καθενός. Κάποιος θα φοβηθεί με μια κατσαρίδα (καλά σας ακούω να λέτε, γυναίκα είναι- γυναίκα είναι. Έστω λέω εγώ… χε χε) και κάποιος άλλος θα το γελοιοποιήσει. Ο φόβος είναι ο δείκτης των σωματικών και ψυχικών αντοχών. Εδώ μειδιάμε βέβαια, γιατί αν κάποιος γνωρίζει πάρα πολύ καλά πόσο εύκολα φοβάται ο άλλος, ξέρει πως ακριβώς να τον χειριστεί. Σε πόσα ας το πούμε παιχνίδια ο αντίπαλος δεν προσπαθεί να παραπλανήσει, για να επιτύχει την επόμενη προγραμματισμένη κίνηση ;; Ο φόβος μπορεί να γίνει αντιληπτός χωρίς κάποια σκέψη ;; Όχι δεν μπορεί, όπως τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτήν. Αυτή είναι πάντα η πρωταίτια. Κάθε τι τροποποιείται από τα χαλινάρια της σκέψης. Είτε ως έλεγχος πορείας, είτε ως αυτοέλεγχος ασφαλείας. Η δημιουργός σκέψη τροφοδοτεί ή απασφαλίζει την «ασφάλεια» της φοβίας. Απ’ τον βαθμό της έντασης, την επαναληπτικότητα της σκέψης , αλλά και το είδος της γαλούχησης, της ιδιοσυγκρασίας του ατόμου, που προκύπτει επίσης από ένα παρελθόν καταγεγραμμένο στην μνήμη της ψυχής, πλέκεται η ζωή του καθενός γύρο μας και αλληλο-επιρρεάζεται το σύνολο. «Φοβάμαι «Φοβάμαι για κάτι και το σκέπτομαι συνεχώς», αυτό μετατρέπεται σε εκδηλωμένη σκηνή στην ζωή, ως η υλοποίηση της σκέψης. Δεν είναι δηλαδή τόσο μια έλξη, όσο μια δημιουργία εξ αιτίας μιας σκέψης. Με αυτήν την έννοια, ναι «έλκουμε αυτό που φοβόμαστε» κάνοντας πράξη, μία υπερβολική φοβική μας σκέψη. Μια πράξη αντίστοιχη μιας σκέψης. Μιας δαιδαλώδους σκέψης, που θέλει κόπο να βρεθούν οι ρίζες της. Ανάλογα βέβαια αποτελέσματα έχουν και οι «άφοβες» σκέψεις, υλοποιούμενες από πιο εποικοδομητικά συναισθήματα, όπως η τόλμη, η ψυχραιμία, η θέληση κ.α. Όταν κάποιος έχει ξεπεράσει το «χειρότερο» - σύμφωνα με τα δεδομένα της μέχρι εκείνης της στιγμής ζωής του – όλο και πιο δύσκολα δεν θα γίνεται τρωτός. Αυτή η επίγνωση έχει προέλθει μέσα από μια εμπειρία άλλοτε λιγότερο επίπονη άλλοτε περισσότερο. Ο νόμος λέει πως αν έχεις απαιτήσεις για να μάθεις, να γίνεις καλλίτερος, όπως κι αν γίνεται αντιληπτό, πρέπει να προσφέρεις γι αυτό, αυτό που εσύ θα αποφασίσεις . Αν η τόλμη γίνει παρατολμία, αφήνοντας πίσω εκκρεμείς λογαριασμούς, κάποια στιγμή θα πληρωθούν και αυτοί, στους διαδρόμους της συμπαντικής συν-λειτουργίας, εκεί που δεν το περιμένει κανείς και χωρίς να θυμάται το γιατί. Στην διασταύρωση αυτή των ατομικών ή συλλογικών προ-δημιουργημένων λογαριασμών και προδιαθέσεων, γίνεται η «μάχη». Ας υποθέσουμε ότι ο ένας συμμετέχει σύμφωνα με αυτό που φοβάται και ο άλλος λόγω ενός «άγνωστου» εκκρεμούς λογαριασμού. Το αίτιο και το αιτιατό. Οι πολλοί προτιμούν την ξενομανία, προφέροντας την λέξη κάρμα. Το κάρμα όμως όπως διαδίδεται, έχει την έννοια της τιμωρίας, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τέτοιο, αλλά έχει σκοπό μόνον την αρμονία. Και οι δύο πλευρές των εμπλεκόμενων πρωταγωνιστών, είτε άνθρωποι –είτε λαοί – είτε σύμπαντοι κόσμοι, κάποια στιγμή θα διασταυρωθούν για να ανταλλάξουν τα εμπειρικά φορτία τους, μέχρις ότου να μην υπάρχουν πλέον άλλες ανταλλαγές, για να οδεύσουν απελευθερωμένοι προς τον αυθορμητισμό, την αγάπη και τον κινησιουργό έρωτα της λατρείας των πάντων. Το κάρμα υποτίθεται πως ισορροπεί το «καλό & το κακό». Τέτοιου είδους θεωρίες είναι καθαρά Ινδουιστικές και καθόλου Ελληνικές ή Δυτικού τύπου. Το κάρμα μιλά για αντιθέσεις, ενώ αυτές δεν υπάρχουν. Η έννοια κάρμα, δεν είναι σε θέση να μας εξηγεί σε καμία περίπτωση τους λόγους στις ανισότητες της γέννησης και της τύχης. Καταλήγει να είναι μια αφηρημένη έννοια, μια απλή θεωρία. Δυστυχώς όλα αυτά είναι απόλυτα παραπλανητικά. Η μόνη Αρχή είναι η επίγνωση και η επίγνωση έρχεται μέσα από συμβάντα και προσωπικές εμπειρίες. Δεν έχει να κάνει με τιμωρίες. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλλει όριο στην δράση, άρα και στην αντίδραση. Όλα είναι αυτόματα και εκπληρώνονται την κάθε στιγμή, έστω και προσωρινά. Στο μέλλον θα ολοκληρωθεί ο κύκλος της αλληλεπίδρασης. Η κάθε ολοκλήρωση είναι η συνέπεια μιας προηγούμενης και μόνον αυτόν τον σκοπό εξυπηρετεί, τίποτα πέραν αυτού. ¨Έγκλημα και τιμωρία δεν υφίστανται με τον τρόπο που τα πιστεύουμε εμείς ή είναι μέσα στο μυαλό μας και σύμφωνα με την συνήθη νοητική αντίληψή μας (κουρδισμένοι). Για την μετενσάρκωση μίλησαν από τους Βαβυλώνιους, μέχρι τους Πυθαγόρειους και τους Πλατωνικούς. Ο τρόπος όμως που συλλαμβάνει κάποιος μια έννοια, έχει πολύ μεγάλη σημασία και έχει αντίκτυπο σε αυτό ακριβώς που θα ζήσει ο ίδιος εντός αυτού, σε συνδυασμό με άλλα παράλληλα ανάλογα ανθρώπινα συμπλέγματα. Παράδειγμα ο ένας μπορεί να έχει περάσει ένα συγκεκριμένο μάθημα και ο άλλος όχι ακόμα , όμως οι κόσμοι τους, άσχετα αν είναι χρονικά ταυτόσημοι, ταυτόχρονα είναι και παράλληλοι με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Διαβάζω πως « Ο Ιησούς ήρθε στη Γη για τη συμπλήρωση της δικής του εξέλιξης, υπερνίκησε τη σάρκα και το πειρασμό. Κέϋση, Εγχειρίδιο Νο2 σ.204». ΟΧΙ, δεν έχει κανένα λόγο να νικήσει κάτι που είναι απολύτως «νόμιμο» στην υλική ζωή. Δεν έχει ανάγκη να νικήσει κάτι. Έχει όμως φτάσει στο ικανό σημείο μιας διαφορετικής επιλογής. Ο Κόσμος σε κάθε περίπτωση είναι αρμονικός., ακόμα και αν δείχνει πως δεν είναι. Διότι δεν μπορεί να υπάρξει οτιδήποτε που να υπερβαίνει μια Αρχή ή έναν Νόμο. Ο Ινδουισμός το παρουσιάζει «ανάλογα ότι σπείρεις, ανάλογα και θα θερίσεις», χαρακτηρίζοντάς το ως τιμωρία, ενώ δεν είναι παρά μια φυσική εξέλιξη επιλογής. Ο όρος των αντιθέσεων ή του κάρματος, δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τον φυσικό νόμο. ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ. Δεν σχετίζεται με τον φόβο μιας τιμωρίας, αλλά με το αποτέλεσμα μιας δημιουργικής επιλογής. Τα πάντα εξυπηρετούν ή επιβεβαιώνουν τον νόμο. Όσο ρίχνεις μια πέτρα στην λίμνη, ξέρεις πως πάντα θα διαταράσσεται η ηρεμία του νερού. Αν όμως βρίσκεται κάπου εκεί κοντά κάποιος, τότε δεν θα την πετάξεις, όχι για να μην διαταράξεις τα νερά, αλλά για να μην κτυπήσεις κάποιον, στην περίπτωση που είσαι αδέξιος. Αυτό σημαίνει αυτογνωσία και επιλογή. Είχε δίκιο ο Σωκράτης όταν έλεγε «πως το κακό είναι αποτέλεσμα άγνοιας». Αν όσοι προσπαθούν να εξηγήσουν τον Σωκράτη, δεν έχουν ανώτερο νου, με ανθρώπινα δεδομένα θα κρίνουν. Γιατί το κακό που μπορεί να προξενηθεί από την ρήψη μιας πέτρας, στην περίπτωση που υπάρχει η αυτογνωσία της πράξης, ότι δηλαδή υπάρχουν πολλές πιθανότητες να τραυματιστεί κάποιος, αλλά από πείσμα, εγωισμό, ιδιοτέλεια ή προμελετημένο έγκλημα η πράξη γίνει εκτελεστή, ο δράστης δεν γνωρίζει το κακό που προξενεί στον ίδιο του τον εαυτό, εκτός του υποψήφιου θύματος. Αφού αναφέρομαι στον Σωκράτη αυτόν θα φέρω ως παράδειγμα. Το κακό που έπραξε η κοινωνία της εποχής εκείνης, αναγνωρίζεται αργότερα ως προς την τραγική φτωχοποίησή της, την αντιδημοκρατική και ιδιοτελή της συμπεριφορά και την έλλειψη της αμερόληπτης δικαιοσύνης . Δηλαδή κάποιος μπορεί να απολαμβάνει προσωρινά μια «ευχαρίστηση», αλλά η επιλογή της πράξης θα γίνει βαθύτερα κατανοητή πολλές φορές πολύ αργότερα. Πόσες φορές στην ζωή μας δεν έχουμε πει «αν δεν είχα κάνει εκείνο την τάδε στιγμή, σήμερα θα….». Συνεπώς ο νόμος επιβεβαιώνει το «κάρμα» και όχι το κάρμα τον νόμο. Δεν είναι λοιπόν αποτέλεσμα μιας κακής τύχης ή μια δικαιολογία, αλλά λόγω ασυνέπειας και περιορισμένης κοσμοθέασης. Ούτε όμως σημαίνει πως μια καλή πράξη κατά τα δεδομένα τα δικά μας, θα ελαφρύνει το κάρμα των αντιθέσεων, αλλά ούτε απαραίτητα θα το επιβαρύνει στην αντίθετη περίπτωση. Να μην επαναλαμβάνω πως το «καλό και το κακό» είναι απόλυτα σχετικές έννοιες, μάλλον δεν ισχύουν καν. Γιατί όπως πολύ σωστά είπε ο πατέρας Παϊσιος στον εγκληματία στην λιμνούλα που βρέθηκαν για να πιουν νερό, «δεν μπορώ να σε κρίνω παιδί μου, γιατί δεν γνωρίζω τι Θεϊκό έργο επιτέλεσες…» Η απαγκίστρωση σε ό,τι δηλώνεται ως καρμικό επιβάλλεται και, η θέση του θα πρέπει να αντικαθίσταται απ’ την απλή αποδοχή : του αίτιου και του αιτιατού. Μια απείρως περισσότερο περιπεπλεγμένη αιτιολόγηση, που μόνον με προσωπική πνευματική αντίληψη, γίνεται κατανοητότερη και είναι καθαρά υποκειμενική, αν και το αίτιο και το αιτιατό δεν επιρρεάζονται από αυτό, γιατί αυτή η σχέση, είναι απλά ο Μαθηματικός τύπος. Η ύψιστη ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στο αίτιο και το αιτιατό είναι η εκάστοτε πρόθεση του δρώντος. Ας σκεφτούμε όμως παράλληλα, πως ως λέξη (κάρμα) δεν είναι τίποτα περισσότερο, από μια διανοητική εμπλοκή ή λανθασμένη κατεύθυνση της. Από μόνη της ως έννοια, είναι περιοριστική και εκφοβιστική........ Συνεχίζοντας την συζήτηση, συνδυάστηκε με την πολιτική και για τον τρόπο της τιμωρίας την πολυπόθητη στιγμή, εν σχέση με τον Νόμο (όχι τον νόμο). Και του απάντησα ότι δεν σημαίνει πως αν τιμωρηθούν εδώ, απαραίτητα αυτό θα αντιστοιχεί στον συμπαντικό Νόμο της Δικαιοσύνης, που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Εδώ δεν μπορούμε να μοιράσουμε δυο τρία σπυριά και να βγάλουμε μια ευνόητη και λογική άκρη, για Ντοκτορά περί της δικαιοσύνης του σύμπαντος νομίζουμε πως είμαστε έτοιμοι ; Πολλοί αναρωτιούνται «άραγε για πόσες επιλογές είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε και να εξαρτώνται απ’ το χέρι μας (!!) Μα είναι πολύ απλό. Για όλες. Δεν υπάρχει περιορισμός και καμία επιλογή δεν είναι κατακριτέα. Αν απ’ την άλλη, προτάσσουμε πως το σώμα μας εξαρτάται από την τροφή και αυτό είναι μία εξάρτηση, νομίζω πως βλέπουμε μόνον την μία πλευρά. Γιατί η τροφή δεν παίζει τον ρόλο της εξάρτησης, αλλά της ευχάριστης αίσθησης , μέσω της οποίας αποκομίζονται οφέλη, ακόμα και πνευματικά. Το κάθε τι δεν υπάρχει ως αιτία εξάρτησης, αλλά ως βοήθημα για την συναίσθηση των πραγμάτων. Η αίσθηση που αποτυπώνεται σε συναίσθημα ευχαρίστησης ή ψυχικής ικανοποίησης, είναι αυτό που αφήνει το στίγμα του, την γεύση του και την εμπειρία του . Κλείνοντας, μήπως και οι επτά περιβόητες «αποκαλυπτικές» σφραγίδες που έχουν γραφτεί τόσα και τόσα, δεν αφορούν παρά ένα «επτασφράγιστο μυστικό» ;; Νάγια " Αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτει"

Συζητούσα με τον κολλητό μου φίλο για την υπόθεση και την κατάσταση της κοπέλας στο συμβάν της Πάρου, γενικά τα νεώτερα.  Ο κλονισμός είναι μεγάλος για όλα τα μέλη της οικογένειας, όπως για την ίδια την κοπέλα, άσχετα αν βρίσκεται στην πιο βαθειά καταστολή. Η επίδραση της όλης κατάστασης γίνεται εμφανής με τις εγκεφαλικές  της  λειτουργίες.  Δεν πρόκειται να επεκταθώ σε λεπτομέρειες που πραγματικά δεν ενδιαφέρουν κανέναν.

Όμως μέσα απ’ την συζήτηση προέκυψαν εύλογα διάφορες  θεματικές επεκτάσεις, όπως οι έννοιες κάρμα, πεπρωμένο κλπ.    Σύμφωνα με όσες γνώσεις έχουμε αλλά και το ειδικό τους βάρος, ανάλογες σκέψεις παράγονται.  Όσο και αν ένα συμβάν είναι τραγικό, δεν μπορεί να μην σκεφτεί κάποιος «πως τίποτα δεν είναι τυχαίο» ή ότι «έλκουμε αυτό που φοβόμαστε».

«Τίποτα δεν είναι τυχαίο», φυσικά εφ’  όσον  το Συμπαντικό ρολόι δεν εξελίσσεται ανεξέλεγκτα, αλλά βάσει «κλειδωμένων» απαράβατων κανόνων.                                                   Θα μπορούσα να το έλεγα : όλα επιτρέπονται και όλα απαγορεύονται, αρκεί ο σκοπός  τους να συνάδει με την αρμονική εξέλιξη του Σύμπαντος κόσμου.

«¨Έλκουμε αυτό που φοβόμαστε»  Όσο και αν ακούγεται εύκολα εξηγήσιμο δεν είναι.  Όταν κάποτε πρώτο είχα ακούσει την έκφραση, αναρωτιόμουν «πως μπορείς να έλκεις κάτι όταν δεν το θες ;»      Κι όμως τελικά συμβαίνει τις περισσότερες φορές ακούσια.

Το σημαντικότερο «σωσίβιο» στον άνθρωπο είναι ο φόβος.  Αυτός καθορίζει τα πάντα. Ο φόβος έχει να κάνει με το μέτρο του καθενός.  Κάποιος θα φοβηθεί με μια κατσαρίδα (καλά σας ακούω να λέτε, γυναίκα είναι- γυναίκα είναι. Έστω λέω εγώ… χε χε) και κάποιος άλλος θα το γελοιοποιήσει.    Ο φόβος είναι ο δείκτης των σωματικών και ψυχικών αντοχών.         Εδώ μειδιάμε βέβαια, γιατί αν κάποιος γνωρίζει πάρα πολύ καλά πόσο εύκολα φοβάται ο άλλος, ξέρει πως ακριβώς να τον χειριστεί.  Σε πόσα ας το πούμε παιχνίδια ο αντίπαλος δεν προσπαθεί να παραπλανήσει,  για να επιτύχει την επόμενη προγραμματισμένη κίνηση ;; 

Ο φόβος μπορεί να γίνει αντιληπτός χωρίς κάποια σκέψη ;; Όχι δεν μπορεί, όπως τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτήν. Αυτή είναι πάντα η πρωταίτια.  Κάθε τι τροποποιείται από τα χαλινάρια της σκέψης. Είτε ως έλεγχος πορείας, είτε ως αυτοέλεγχος ασφαλείας.

Η δημιουργός σκέψη τροφοδοτεί ή απασφαλίζει την «ασφάλεια» της φοβίας.   Απ’ τον βαθμό της έντασης, την επαναληπτικότητα της σκέψης , αλλά και το είδος της γαλούχησης,  της ιδιοσυγκρασίας του ατόμου, που προκύπτει επίσης από ένα παρελθόν καταγεγραμμένο στην μνήμη της ψυχής, πλέκεται η ζωή του καθενός γύρο μας και αλληλο-επιρρεάζεται το σύνολο.                                                                                                                                                                                                                    «Φοβάμαι «Φοβάμαι για κάτι και το σκέπτομαι συνεχώς», αυτό μετατρέπεται σε εκδηλωμένη σκηνή στην ζωή, ως η υλοποίηση της σκέψης. Δεν είναι δηλαδή τόσο μια έλξη, όσο μια δημιουργία εξ αιτίας μιας σκέψης.   Με αυτήν την έννοια,  ναι «έλκουμε αυτό που φοβόμαστε»  κάνοντας πράξη, μία υπερβολική φοβική μας σκέψη.  Μια πράξη αντίστοιχη μιας σκέψης. Μιας δαιδαλώδους σκέψης, που θέλει κόπο να βρεθούν οι ρίζες της.   Ανάλογα βέβαια αποτελέσματα έχουν και οι «άφοβες» σκέψεις, υλοποιούμενες από πιο εποικοδομητικά συναισθήματα, όπως η τόλμη, η ψυχραιμία, η θέληση κ.α.

Όταν κάποιος έχει ξεπεράσει το «χειρότερο» - σύμφωνα με τα δεδομένα της μέχρι εκείνης της στιγμής ζωής του – όλο και πιο δύσκολα δεν θα γίνεται τρωτός.  Αυτή η επίγνωση έχει προέλθει μέσα από μια εμπειρία άλλοτε λιγότερο επίπονη άλλοτε περισσότερο.  Ο νόμος λέει πως αν έχεις απαιτήσεις για να μάθεις,  να γίνεις καλλίτερος, όπως κι αν γίνεται αντιληπτό, πρέπει να προσφέρεις γι αυτό, αυτό που εσύ θα αποφασίσεις .

Αν η τόλμη γίνει παρατολμία, αφήνοντας πίσω εκκρεμείς λογαριασμούς, κάποια στιγμή θα πληρωθούν και αυτοί, στους διαδρόμους της συμπαντικής συν-λειτουργίας, εκεί που δεν το περιμένει κανείς και χωρίς να θυμάται το γιατί.  Στην διασταύρωση αυτή των ατομικών ή συλλογικών προ-δημιουργημένων  λογαριασμών και προδιαθέσεων, γίνεται η «μάχη».  Ας υποθέσουμε ότι ο ένας συμμετέχει σύμφωνα με αυτό που φοβάται και ο άλλος λόγω ενός «άγνωστου» εκκρεμούς λογαριασμού.   Το αίτιο και το αιτιατό.  Οι πολλοί προτιμούν την ξενομανία, προφέροντας την λέξη κάρμα. Το κάρμα όμως όπως διαδίδεται, έχει την έννοια της τιμωρίας, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τέτοιο, αλλά έχει σκοπό μόνον την αρμονία.  Και οι δύο πλευρές των εμπλεκόμενων πρωταγωνιστών, είτε άνθρωποι –είτε λαοί – είτε σύμπαντοι κόσμοι, κάποια στιγμή θα διασταυρωθούν για να ανταλλάξουν τα εμπειρικά φορτία τους, μέχρις ότου να μην υπάρχουν πλέον άλλες ανταλλαγές, για να οδεύσουν απελευθερωμένοι προς τον αυθορμητισμό, την αγάπη και τον κινησιουργό  έρωτα της λατρείας των πάντων.   

Το κάρμα υποτίθεται πως ισορροπεί το «καλό & το κακό».   Τέτοιου είδους θεωρίες είναι καθαρά Ινδουιστικές και καθόλου Ελληνικές ή Δυτικού τύπου.   Το κάρμα μιλά για αντιθέσεις, ενώ αυτές δεν υπάρχουν.   Η έννοια κάρμα, δεν είναι σε θέση να μας εξηγεί σε καμία περίπτωση τους λόγους στις ανισότητες της γέννησης και της τύχης.  Καταλήγει να είναι μια αφηρημένη έννοια, μια απλή θεωρία.  Δυστυχώς όλα αυτά είναι απόλυτα παραπλανητικά.   Η μόνη Αρχή είναι η επίγνωση και η επίγνωση έρχεται μέσα από συμβάντα και προσωπικές εμπειρίες. Δεν έχει να κάνει με τιμωρίες.   Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλλει όριο στην δράση, άρα και στην αντίδραση. Όλα είναι αυτόματα και εκπληρώνονται την κάθε στιγμή, έστω και προσωρινά.  Στο μέλλον θα ολοκληρωθεί ο κύκλος  της αλληλεπίδρασης.  Η κάθε ολοκλήρωση είναι η συνέπεια μιας προηγούμενης και μόνον αυτόν τον σκοπό εξυπηρετεί, τίποτα πέραν αυτού. ¨Έγκλημα και τιμωρία δεν υφίστανται με τον τρόπο που τα πιστεύουμε εμείς ή είναι μέσα στο μυαλό μας και σύμφωνα με την συνήθη νοητική αντίληψή  μας (κουρδισμένοι).   

Για την μετενσάρκωση μίλησαν από τους Βαβυλώνιους, μέχρι τους Πυθαγόρειους και τους Πλατωνικούς.  Ο τρόπος όμως που συλλαμβάνει  κάποιος μια έννοια, έχει πολύ μεγάλη σημασία και έχει αντίκτυπο σε αυτό ακριβώς που θα ζήσει ο ίδιος εντός αυτού, σε συνδυασμό με άλλα παράλληλα ανάλογα ανθρώπινα  συμπλέγματα.   Παράδειγμα ο ένας μπορεί να έχει περάσει ένα συγκεκριμένο μάθημα και ο άλλος όχι ακόμα , όμως οι κόσμοι τους, άσχετα αν είναι χρονικά ταυτόσημοι, ταυτόχρονα είναι και παράλληλοι με διαφορετικά χαρακτηριστικά.      Διαβάζω πως « Ο Ιησούς ήρθε στη Γη για τη συμπλήρωση της δικής του εξέλιξης, υπερνίκησε τη σάρκα και το πειρασμό.   Κέϋση, Εγχειρίδιο Νο2 σ.204». ΟΧΙ, δεν έχει κανένα λόγο να νικήσει κάτι που είναι απολύτως «νόμιμο» στην υλική ζωή.  Δεν έχει ανάγκη να νικήσει κάτι. Έχει όμως φτάσει στο ικανό σημείο μιας διαφορετικής επιλογής.   

Ο Κόσμος σε κάθε περίπτωση είναι αρμονικός., ακόμα και αν δείχνει πως δεν είναι. Διότι δεν μπορεί να υπάρξει οτιδήποτε που να υπερβαίνει μια Αρχή ή έναν Νόμο.  Ο Ινδουισμός το παρουσιάζει  «ανάλογα ότι σπείρεις, ανάλογα και θα θερίσεις», χαρακτηρίζοντάς το ως τιμωρία, ενώ δεν είναι παρά μια φυσική εξέλιξη επιλογής.   Ο όρος των αντιθέσεων ή του κάρματος, δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τον φυσικό νόμο.  ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ.  Δεν σχετίζεται με τον φόβο μιας τιμωρίας, αλλά με το αποτέλεσμα μιας δημιουργικής επιλογής.  Τα πάντα εξυπηρετούν ή επιβεβαιώνουν τον νόμο.  Όσο ρίχνεις μια πέτρα στην λίμνη, ξέρεις πως πάντα θα διαταράσσεται η ηρεμία του νερού.  Αν όμως βρίσκεται κάπου εκεί κοντά κάποιος, τότε  δεν θα την πετάξεις, όχι για να μην διαταράξεις τα νερά, αλλά για να μην κτυπήσεις κάποιον, στην περίπτωση που είσαι αδέξιος.  Αυτό σημαίνει αυτογνωσία και επιλογή.

Είχε δίκιο ο Σωκράτης όταν έλεγε «πως το κακό είναι αποτέλεσμα άγνοιας».  Αν όσοι προσπαθούν να εξηγήσουν τον Σωκράτη, δεν έχουν ανώτερο νου, με ανθρώπινα δεδομένα θα κρίνουν.  Γιατί το κακό που μπορεί να προξενηθεί από την ρήψη μιας πέτρας, στην περίπτωση που υπάρχει η αυτογνωσία της πράξης, ότι δηλαδή υπάρχουν πολλές πιθανότητες να τραυματιστεί κάποιος,  αλλά από πείσμα, εγωισμό, ιδιοτέλεια  ή  προμελετημένο έγκλημα η πράξη γίνει εκτελεστή, ο δράστης δεν γνωρίζει το κακό που προξενεί στον ίδιο του τον εαυτό, εκτός του υποψήφιου θύματος.  Αφού αναφέρομαι στον Σωκράτη αυτόν θα φέρω ως παράδειγμα. Το κακό που έπραξε η κοινωνία της εποχής εκείνης, αναγνωρίζεται αργότερα ως προς την  τραγική φτωχοποίησή της, την αντιδημοκρατική και ιδιοτελή της συμπεριφορά και την έλλειψη της αμερόληπτης δικαιοσύνης .  Δηλαδή κάποιος μπορεί να απολαμβάνει προσωρινά  μια «ευχαρίστηση», αλλά η επιλογή της πράξης θα γίνει βαθύτερα κατανοητή πολλές φορές πολύ αργότερα. Πόσες φορές στην ζωή μας δεν έχουμε πει  «αν δεν είχα κάνει εκείνο την τάδε στιγμή, σήμερα θα….».   Συνεπώς ο νόμος επιβεβαιώνει το «κάρμα» και όχι το κάρμα τον νόμο.   Δεν είναι λοιπόν αποτέλεσμα μιας κακής  τύχης ή μια δικαιολογία, αλλά λόγω ασυνέπειας και  περιορισμένης  κοσμοθέασης.

Ούτε όμως σημαίνει πως μια καλή πράξη κατά τα δεδομένα  τα δικά μας, θα ελαφρύνει  το κάρμα των αντιθέσεων, αλλά ούτε απαραίτητα θα το επιβαρύνει στην αντίθετη περίπτωση.  Να μην επαναλαμβάνω πως το  «καλό και το κακό» είναι απόλυτα σχετικές έννοιες, μάλλον δεν ισχύουν καν.  Γιατί όπως πολύ σωστά είπε ο πατέρας Παϊσιος στον εγκληματία στην λιμνούλα που βρέθηκαν για να πιουν νερό, «δεν μπορώ να σε κρίνω παιδί μου, γιατί δεν γνωρίζω τι Θεϊκό έργο επιτέλεσες…»

Η απαγκίστρωση σε ό,τι δηλώνεται ως καρμικό  επιβάλλεται και, η θέση του θα πρέπει να αντικαθίσταται απ’  την απλή αποδοχή  : του αίτιου και του αιτιατού.    Μια απείρως περισσότερο περιπεπλεγμένη αιτιολόγηση, που μόνον με προσωπική πνευματική αντίληψη, γίνεται κατανοητότερη και είναι καθαρά υποκειμενική, αν και το αίτιο και το αιτιατό δεν επιρρεάζονται από αυτό, γιατί αυτή η σχέση, είναι απλά ο Μαθηματικός τύπος.   Η ύψιστη ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στο αίτιο και το αιτιατό είναι η εκάστοτε πρόθεση του δρώντος.  Ας σκεφτούμε όμως παράλληλα, πως ως λέξη (κάρμα) δεν είναι τίποτα περισσότερο, από μια διανοητική εμπλοκή ή λανθασμένη κατεύθυνση της. Από μόνη της ως έννοια, είναι περιοριστική και εκφοβιστική........

Συνεχίζοντας την συζήτηση, συνδυάστηκε με την πολιτική και για τον τρόπο της τιμωρίας την πολυπόθητη στιγμή, εν σχέση με τον Νόμο (όχι τον νόμο). Και του απάντησα ότι δεν σημαίνει πως αν τιμωρηθούν εδώ, απαραίτητα αυτό θα αντιστοιχεί στον συμπαντικό Νόμο της Δικαιοσύνης, που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε.   Εδώ δεν μπορούμε να μοιράσουμε δυο τρία σπυριά και να βγάλουμε μια ευνόητη και λογική άκρη, για Ντοκτορά  περί της δικαιοσύνης  του σύμπαντος  νομίζουμε πως είμαστε έτοιμοι  ;  

Πολλοί αναρωτιούνται «άραγε για πόσες επιλογές είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε και να εξαρτώνται  απ’ το χέρι μας (!!)  Μα είναι πολύ απλό. Για όλες.  Δεν υπάρχει περιορισμός και καμία επιλογή δεν είναι κατακριτέα.   Αν απ’ την άλλη, προτάσσουμε πως το σώμα μας εξαρτάται από την τροφή και αυτό είναι μία εξάρτηση, νομίζω πως βλέπουμε μόνον την μία πλευρά. Γιατί η τροφή δεν παίζει τον ρόλο της εξάρτησης, αλλά της ευχάριστης αίσθησης , μέσω της οποίας αποκομίζονται οφέλη, ακόμα και πνευματικά.  Το κάθε τι δεν υπάρχει ως αιτία εξάρτησης, αλλά ως βοήθημα για την συναίσθηση των πραγμάτων.  Η αίσθηση που αποτυπώνεται σε συναίσθημα ευχαρίστησης ή ψυχικής ικανοποίησης, είναι αυτό που αφήνει το στίγμα του, την γεύση του και την εμπειρία του .

Κλείνοντας, μήπως και οι επτά περιβόητες «αποκαλυπτικές» σφραγίδες που έχουν γραφτεί τόσα και τόσα, δεν αφορούν παρά ένα «επτασφράγιστο μυστικό» ;;

Νάγια