Ό,τι και να γράψει, όσα και να πει κάποιος από μας, δεν υπάρχει περίπτωση να αρκεί να περιγράψει το μεγαλείο αυτής της ελεύθερης και ανώτερης ψυχής. Της ψυχής του αείμνηστου συγγραφέα Ηλία Πετρόπουλου.
Σαν σε εξομολόγηση..., κυλώντας το ντοκιμαντέρ που ακολουθεί στο τέλος του κειμένου, για την σκιαγράφηση αυτής της προσωπικότητας, με έκανε να αισθάνομαι θλίψη που δεν τον γνώρισα να συνομιλήσω μαζί του, να ρουφήξω τις γνώσεις του και να του μαρτυρήσω τα δικά μου βήματα στις "περιθωριοποιημένες" πλευρές της ζωής που ενσυδείτητα θέλησα κάποτε να περπατήσω. Γιατί απλά θα ήξερα, πως θα κατανοούσε τις αιτίες, τους λόγους και τον πόθο της δικής μου ψυχής, να αποκτήσει ανεξάρτητα και χωρίς φραγμούς τις δικές της εμπειρίες , αυτές που βρίσκονται στο "περιθώριο" (που εκείνος όμως δεν δέχεται ως έννοια και συμφωνώ μαζί του) και όχι μόνον αυτές που κάποιοι ήθελαν να μου μάθουν έστω με τις καλλιτερότερες των προθέσεων. Γιατί η ζωή δεν είναι μόνον έτσι ή μόνον αλλιώς. Είναι και έτσι και αλλιώς. Και την αλήθεια την βρίσκεις, στο κάθε αλλιώς του έτσι και όχι μέσα σε ένα στημένο έτσι.
Έχει δίκιο ο αείμνηστος συγγραφέας να έχει την άποψη πως είμαστε ως Έλληνες ρατσιστές. Δεν είμαστε όμως μόνον εμείς. Το κατεστημένο με επιτυχία κατάφερε, να το αισθάνεται ολόκληρη η ανθρωπότητα στην ελαφρότητα της αγνοίας της, σε κάθε λεπτό, σε κάθε μορφή, σε κάθε δομή - στάδιο και είδος της ζωής . Δεν άφησε πόστο για πόστο, σπιθαμή προς σπιθαμή ελεύθερη. Έβαλε χέρι και στο "περιθωριοποιημένο" που μέσω ημών εκείνο δημιούργησε. Εμείς απλώς συνηθίσαμε να σταματούμε στις μεγάλες στοχευμένες διακλαδώσεις με τα φωτισμένα τόξα.., δεν βλέπουμε ούτε τους παράδρομους, ούτε τα μονοπάτια, επειδή αυτά τα έχουμε διαγράψει απ' το μυαλό ως ξένες υπάρξεις, σαν σκιές που χαλούν την ωραιοποιημένη εικόνα της δικής μας φτιασιδωμένης ανικανότητας, της δικής μας μετριότητας. Κατηγορούμε το φτιασίδωμα της "μη καθώς πρέπει" κοινωνίας, χωρίς να βλέπουμε το φτιασίδωμα της "καθώς πρέπει"... , την δική μας μάσκα....
Μας δίδαξαν τον ρατσισμό περίτεχνα, χωρίς στην ουσία να μιλούν πάντα γι αυτόν, εξόν όταν ήταν απαραίτητο, στρέφοντάς μας προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις, εκεί ακριβώς που εξυπηρετούσε και εξυπηρετεί. Άλλοτε στο "έτσι" και άλλοτε στο "αλλιώς", ποτέ όμως στο έτσι και στο αλλιώς ταυτόχρονα, γιατί τότε η έννοια ρατσισμός θα αυτοαναιρείτο αφ εαυτού της, όπως κάθε έννοια εκφρασμένη από τον ημιτελή άνθρωπο. Αυτό θα ήταν όμως άκρως επικίνδυνο για την επιβίωση του κατεστημένου, αφού για να επιπλέει έπρεπε να δημιουργήσει τα δεδομένα και τα στεγανά του. Ενώ θα έπρεπε τουλάχιστον από μόνοι μας να γνωρίζουμε πως το παραμικρό εν τη γεννέσει του, ζυγιάζεται στα πάντα και εκεί αποκαλύπτει την "ορθότητα" ή το "ανορθόδοξο" του πράγματος, το βάθος ή την ρηχότητα της υπό-αλήθειας του.
Ο ρατσισμός ξεκινά στην κάθε μη αρεστή τρίχα ή ψεγάδι του σώματός μας, σε κάθε τι που δεν υπόκειται στις δικές μας πεποιθήσεις. Κατ' αυτόν τον τρόπο, οι κοινωνίες γαλουχούν τα παιδιά τους, να γίνονται ρατσιστές του ίδιου του μεγαλείου και νοήματος της ζωής. Τα στρέφουν ενάντια σε κάθε τι που δεν μπορεί γίνει αρεστό ή αποδεκτό, βάσει των δεδομένων που μαθαίνουν. Τα παιδιά νέμο, προσπαθούν να εκφράσουν την διαφορετικότητά τους, με τρόπο ρατσιστικό, μόνον που δεν το καταλαβαίνουν. Όπως συμβαίνει με κάθε λεγόμενο "αντιδραστικό" στοιχείο. Μηδενική ανοχή υπάρχει, πρός κάθε κατεύθυνση. Πολιτικός ρατσισμός, θρησκευτικός ρατσισμός, κοινωνικός ρατσισμός, σωματικός ρατσισμός, ιδεολογικός ρατσισμός, υλικός ρατσισμός, εκφραστικός ρατσισμός, πνευματικός ρατσισμός, οικογενειακός ρατσισμός...παντού τα πάντα...
Μέσα σ' όλα αυτά, πουθενά δεν υπάρχει έστω η παραμικρή ιδέα μιας μικρής δόσης χρησιμότητας και τρόπου πλοκής του σχεδίου της Ζωής. Δεν μας έμαθαν, πως αυτό που δεν μας αρέσει, εμείς το δημιουργήσαμε και θα εξακολουθεί να υπάρχει, όσο εμείς δεν κατανοούμε γιατί - πως και κάτω από ποιούς Κανόνες υπάρχουμε. Δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τίποτα, όντας βουτηγμένοι στην ανοησία..., μπλεγμένοι και αφημένοι στο ανούσιον των μασημένων εξηγήσεων και τροχιοδρομημένων κατευθύνσεων. Δεν τρέφουμε αγάπη όχι απλώς για τα πάντα, αλλά για τίποτα. Λέμε ότι αγαπάμε ή δεχόμαστε το τάδε, περισσότερο από κοινωνική συνήθεια και όχι γιατί είναι γνήσιο και πηγαίο.... και εφ όσον ταιριάζει με τα χνώτα μας. Γιατί οι κοινωνίες τρόμαζαν να σκεφτούν κάτι εκτός των δεδομένων τους. Τα περιθωριοποιούσαν ως απόβλητα και συνειδησιακά "καθάριζαν". Πόσοι είναι αυτοί που κατανοούν, πως οι "μη καθώς πρέπει", κάνουν την δική τους επανάσταση σε ένα αρρωστημένο κόσμο ;; Όχι θα πει κάποιος. Ο τρόπος αυτός δεν είναι ο "σωστός", ο σωστός είναι ο ευγενής και συνεχής αγώνας. Αλλά αυτός ο ίδιος που θα το πει, έχει ήδη θάψει τον εαυτόν του στην μιζέρια του, απ' όταν του ζητήθηκε ο συνεχής αγώνας, στην πρώτη του ανάσα. Ειδάλλως ο κόσμος που θα είχαμε γεννηθεί θα ήταν καλλίτερος απ' τον προηγούμενο και τον πιο προηγούμενο...., αλίμονο όμως....
Η δυστυχία αποκαλυμμένη ή μη, φανερή ή αφανέρωτη, αισθητή ή μη, κατανοήσιμη ή μη, είναι απεριόριστη και συνεχώς επεκτεινόμενη σε τούτον τον κόσμο.
Αυτό, επειδή καταφέρνει το κατεστημένο, αποστασιοποιώντας την διαφορετικότητα, συνεχώς υποβαθμίζοντάς την, άλλοτε να την ισοπεδώνει, άλλοτε να την αναιρεί, αλλά αλλού να την υποθάλπει , ώστε εκείνο να μπορεί να αναπνέει βασιλεύοντας στην χαοτική δημιουργία του. Την χρησιμοποιεί - την χαοτική δημιουργία - προς πάντες για τα πάντα. Όλα για το σύστημα είναι γραμμικά, επίπεδα και ομοιόμορφα, σαν τα ταγιέρ της Μέρκελ. Όλα είναι ενταγμένα στην υπηρεσία του.
Ζει ο καθένας από μας στον δικό του ρατσισμό. Απ' τον καθηγητή που υποτίθεται έχει επιμεληθεί την "παίδευση", αλλά εφαρμόζει την "πρέπουσα" εκπαίδευση σαν λυσάρι, μέχρι και τον τελευταίο δήθεν που κραυγάζει περί εννοιών άγνωστων του βεληνούς τους, όπως ελευθερία και ανεξαρτησία, εννοώντας όμως τα δικά του όρια και μόνον.
Ο δήθεν θα σε φουσκώσει με την "αλληλεγγύη του" οριοθετώντας την, στον περιφερόμενο δίσκο μιας εκκλησίας ή κάποια δωρεά ή με τα μεταχειρισμένα και βαριεστημένα άχρηστά του.... ενώ ο μη δήθεν θα σου έχει μιλήσει μεν, με την βραχνή και τραχιά φωνή, αλλά με τα πλούσια λόγια της πονεμένης ψυχής του χωρίς περιστροφές και καλογαρνιρισμένες ιδέες και καλοστημένες εκφράσεις, μέχρι να σου προσφέρει το στρώμα του να κοιμηθείς, αν δεν έχεις που αλλού να πας εκείνη την στιγμή. Η γνήσια αυτοσχέδια αυτο-καλλιεργημένη ψυχή που έχει ξεπεράσει την ρηχότητα και την ίδια την επιφάνεια, μη βρίσκοντας άλλους τρόπους να εκφράσει την διαφορετική αλήθεια ή άποψη ενός γρανιτένιου κατεστημένου περιβάλλοντος* Στην αντίθετη πλευρά η ακατέργαστη τραχιά ψυχή παραμένει άγγιχτη, καλυμμένη από διάφορα πρόσθετα παχιά στρώματα στην επιφάνειά της, που όταν της δοθεί η ευκαιρία να δείξει την ύπαρξή της γίνεται απόλυτα καταστροφική στον πρώτο που θα βρει μπροστά της, ακόμα και αν βρεθεί αντιμέτωπη με έναν καθρέπτη. Η τραχύτητα της εξουσίας, της επιβολής, του εγωιστικού υπέρμετρου ατομισμού, του "εκλεκτότερου" των εκλεκτών.
Μακάρι να γνωρίζουν την ύπαρξη των γραφομένων του, το ελεύθερο πνεύμα του, την αγάπη για την ζωή και τις μορφές της, όσοι καθηγητάδες ή επιστήμονες συγγραφείς, εξαντλούνται μόνον στην καλή επιστημονική, λυρική ή "καθώς πρέπει" πένα τους.
Η μαγεία βρίσκεται εκεί που δεν δοξολογείται η ορθότητα της όποιας λογικής, αλλά ακολουθεί το δικό της μέτρο και την δική της πλοκή, που της αναλογεί στο υπερπέραν.
Νάγια
AvonRuLeZ
Σαν σε εξομολόγηση..., κυλώντας το ντοκιμαντέρ που ακολουθεί στο τέλος του κειμένου, για την σκιαγράφηση αυτής της προσωπικότητας, με έκανε να αισθάνομαι θλίψη που δεν τον γνώρισα να συνομιλήσω μαζί του, να ρουφήξω τις γνώσεις του και να του μαρτυρήσω τα δικά μου βήματα στις "περιθωριοποιημένες" πλευρές της ζωής που ενσυδείτητα θέλησα κάποτε να περπατήσω. Γιατί απλά θα ήξερα, πως θα κατανοούσε τις αιτίες, τους λόγους και τον πόθο της δικής μου ψυχής, να αποκτήσει ανεξάρτητα και χωρίς φραγμούς τις δικές της εμπειρίες , αυτές που βρίσκονται στο "περιθώριο" (που εκείνος όμως δεν δέχεται ως έννοια και συμφωνώ μαζί του) και όχι μόνον αυτές που κάποιοι ήθελαν να μου μάθουν έστω με τις καλλιτερότερες των προθέσεων. Γιατί η ζωή δεν είναι μόνον έτσι ή μόνον αλλιώς. Είναι και έτσι και αλλιώς. Και την αλήθεια την βρίσκεις, στο κάθε αλλιώς του έτσι και όχι μέσα σε ένα στημένο έτσι.
Έχει δίκιο ο αείμνηστος συγγραφέας να έχει την άποψη πως είμαστε ως Έλληνες ρατσιστές. Δεν είμαστε όμως μόνον εμείς. Το κατεστημένο με επιτυχία κατάφερε, να το αισθάνεται ολόκληρη η ανθρωπότητα στην ελαφρότητα της αγνοίας της, σε κάθε λεπτό, σε κάθε μορφή, σε κάθε δομή - στάδιο και είδος της ζωής . Δεν άφησε πόστο για πόστο, σπιθαμή προς σπιθαμή ελεύθερη. Έβαλε χέρι και στο "περιθωριοποιημένο" που μέσω ημών εκείνο δημιούργησε. Εμείς απλώς συνηθίσαμε να σταματούμε στις μεγάλες στοχευμένες διακλαδώσεις με τα φωτισμένα τόξα.., δεν βλέπουμε ούτε τους παράδρομους, ούτε τα μονοπάτια, επειδή αυτά τα έχουμε διαγράψει απ' το μυαλό ως ξένες υπάρξεις, σαν σκιές που χαλούν την ωραιοποιημένη εικόνα της δικής μας φτιασιδωμένης ανικανότητας, της δικής μας μετριότητας. Κατηγορούμε το φτιασίδωμα της "μη καθώς πρέπει" κοινωνίας, χωρίς να βλέπουμε το φτιασίδωμα της "καθώς πρέπει"... , την δική μας μάσκα....
Μας δίδαξαν τον ρατσισμό περίτεχνα, χωρίς στην ουσία να μιλούν πάντα γι αυτόν, εξόν όταν ήταν απαραίτητο, στρέφοντάς μας προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις, εκεί ακριβώς που εξυπηρετούσε και εξυπηρετεί. Άλλοτε στο "έτσι" και άλλοτε στο "αλλιώς", ποτέ όμως στο έτσι και στο αλλιώς ταυτόχρονα, γιατί τότε η έννοια ρατσισμός θα αυτοαναιρείτο αφ εαυτού της, όπως κάθε έννοια εκφρασμένη από τον ημιτελή άνθρωπο. Αυτό θα ήταν όμως άκρως επικίνδυνο για την επιβίωση του κατεστημένου, αφού για να επιπλέει έπρεπε να δημιουργήσει τα δεδομένα και τα στεγανά του. Ενώ θα έπρεπε τουλάχιστον από μόνοι μας να γνωρίζουμε πως το παραμικρό εν τη γεννέσει του, ζυγιάζεται στα πάντα και εκεί αποκαλύπτει την "ορθότητα" ή το "ανορθόδοξο" του πράγματος, το βάθος ή την ρηχότητα της υπό-αλήθειας του.
Ο ρατσισμός ξεκινά στην κάθε μη αρεστή τρίχα ή ψεγάδι του σώματός μας, σε κάθε τι που δεν υπόκειται στις δικές μας πεποιθήσεις. Κατ' αυτόν τον τρόπο, οι κοινωνίες γαλουχούν τα παιδιά τους, να γίνονται ρατσιστές του ίδιου του μεγαλείου και νοήματος της ζωής. Τα στρέφουν ενάντια σε κάθε τι που δεν μπορεί γίνει αρεστό ή αποδεκτό, βάσει των δεδομένων που μαθαίνουν. Τα παιδιά νέμο, προσπαθούν να εκφράσουν την διαφορετικότητά τους, με τρόπο ρατσιστικό, μόνον που δεν το καταλαβαίνουν. Όπως συμβαίνει με κάθε λεγόμενο "αντιδραστικό" στοιχείο. Μηδενική ανοχή υπάρχει, πρός κάθε κατεύθυνση. Πολιτικός ρατσισμός, θρησκευτικός ρατσισμός, κοινωνικός ρατσισμός, σωματικός ρατσισμός, ιδεολογικός ρατσισμός, υλικός ρατσισμός, εκφραστικός ρατσισμός, πνευματικός ρατσισμός, οικογενειακός ρατσισμός...παντού τα πάντα...
Μέσα σ' όλα αυτά, πουθενά δεν υπάρχει έστω η παραμικρή ιδέα μιας μικρής δόσης χρησιμότητας και τρόπου πλοκής του σχεδίου της Ζωής. Δεν μας έμαθαν, πως αυτό που δεν μας αρέσει, εμείς το δημιουργήσαμε και θα εξακολουθεί να υπάρχει, όσο εμείς δεν κατανοούμε γιατί - πως και κάτω από ποιούς Κανόνες υπάρχουμε. Δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τίποτα, όντας βουτηγμένοι στην ανοησία..., μπλεγμένοι και αφημένοι στο ανούσιον των μασημένων εξηγήσεων και τροχιοδρομημένων κατευθύνσεων. Δεν τρέφουμε αγάπη όχι απλώς για τα πάντα, αλλά για τίποτα. Λέμε ότι αγαπάμε ή δεχόμαστε το τάδε, περισσότερο από κοινωνική συνήθεια και όχι γιατί είναι γνήσιο και πηγαίο.... και εφ όσον ταιριάζει με τα χνώτα μας. Γιατί οι κοινωνίες τρόμαζαν να σκεφτούν κάτι εκτός των δεδομένων τους. Τα περιθωριοποιούσαν ως απόβλητα και συνειδησιακά "καθάριζαν". Πόσοι είναι αυτοί που κατανοούν, πως οι "μη καθώς πρέπει", κάνουν την δική τους επανάσταση σε ένα αρρωστημένο κόσμο ;; Όχι θα πει κάποιος. Ο τρόπος αυτός δεν είναι ο "σωστός", ο σωστός είναι ο ευγενής και συνεχής αγώνας. Αλλά αυτός ο ίδιος που θα το πει, έχει ήδη θάψει τον εαυτόν του στην μιζέρια του, απ' όταν του ζητήθηκε ο συνεχής αγώνας, στην πρώτη του ανάσα. Ειδάλλως ο κόσμος που θα είχαμε γεννηθεί θα ήταν καλλίτερος απ' τον προηγούμενο και τον πιο προηγούμενο...., αλίμονο όμως....
Η δυστυχία αποκαλυμμένη ή μη, φανερή ή αφανέρωτη, αισθητή ή μη, κατανοήσιμη ή μη, είναι απεριόριστη και συνεχώς επεκτεινόμενη σε τούτον τον κόσμο.
Αυτό, επειδή καταφέρνει το κατεστημένο, αποστασιοποιώντας την διαφορετικότητα, συνεχώς υποβαθμίζοντάς την, άλλοτε να την ισοπεδώνει, άλλοτε να την αναιρεί, αλλά αλλού να την υποθάλπει , ώστε εκείνο να μπορεί να αναπνέει βασιλεύοντας στην χαοτική δημιουργία του. Την χρησιμοποιεί - την χαοτική δημιουργία - προς πάντες για τα πάντα. Όλα για το σύστημα είναι γραμμικά, επίπεδα και ομοιόμορφα, σαν τα ταγιέρ της Μέρκελ. Όλα είναι ενταγμένα στην υπηρεσία του.
Ζει ο καθένας από μας στον δικό του ρατσισμό. Απ' τον καθηγητή που υποτίθεται έχει επιμεληθεί την "παίδευση", αλλά εφαρμόζει την "πρέπουσα" εκπαίδευση σαν λυσάρι, μέχρι και τον τελευταίο δήθεν που κραυγάζει περί εννοιών άγνωστων του βεληνούς τους, όπως ελευθερία και ανεξαρτησία, εννοώντας όμως τα δικά του όρια και μόνον.
Ο δήθεν θα σε φουσκώσει με την "αλληλεγγύη του" οριοθετώντας την, στον περιφερόμενο δίσκο μιας εκκλησίας ή κάποια δωρεά ή με τα μεταχειρισμένα και βαριεστημένα άχρηστά του.... ενώ ο μη δήθεν θα σου έχει μιλήσει μεν, με την βραχνή και τραχιά φωνή, αλλά με τα πλούσια λόγια της πονεμένης ψυχής του χωρίς περιστροφές και καλογαρνιρισμένες ιδέες και καλοστημένες εκφράσεις, μέχρι να σου προσφέρει το στρώμα του να κοιμηθείς, αν δεν έχεις που αλλού να πας εκείνη την στιγμή. Η γνήσια αυτοσχέδια αυτο-καλλιεργημένη ψυχή που έχει ξεπεράσει την ρηχότητα και την ίδια την επιφάνεια, μη βρίσκοντας άλλους τρόπους να εκφράσει την διαφορετική αλήθεια ή άποψη ενός γρανιτένιου κατεστημένου περιβάλλοντος* Στην αντίθετη πλευρά η ακατέργαστη τραχιά ψυχή παραμένει άγγιχτη, καλυμμένη από διάφορα πρόσθετα παχιά στρώματα στην επιφάνειά της, που όταν της δοθεί η ευκαιρία να δείξει την ύπαρξή της γίνεται απόλυτα καταστροφική στον πρώτο που θα βρει μπροστά της, ακόμα και αν βρεθεί αντιμέτωπη με έναν καθρέπτη. Η τραχύτητα της εξουσίας, της επιβολής, του εγωιστικού υπέρμετρου ατομισμού, του "εκλεκτότερου" των εκλεκτών.
Μακάρι να γνωρίζουν την ύπαρξη των γραφομένων του, το ελεύθερο πνεύμα του, την αγάπη για την ζωή και τις μορφές της, όσοι καθηγητάδες ή επιστήμονες συγγραφείς, εξαντλούνται μόνον στην καλή επιστημονική, λυρική ή "καθώς πρέπει" πένα τους.
Η μαγεία βρίσκεται εκεί που δεν δοξολογείται η ορθότητα της όποιας λογικής, αλλά ακολουθεί το δικό της μέτρο και την δική της πλοκή, που της αναλογεί στο υπερπέραν.
Νάγια
AvonRuLeZ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου