Μια ταινία αφιερωμένη σε όλα μου τα φιλαράκια, μέχρι και τους όποιους εχθρούς. Ένα παιχνίδι στην ζωή μας θα μπορούσα να έλεγα. Το παιγνίδι του μυαλού που σε αυτό είμαστε όλοι μας οι παίχτες του, σε όλες του τις εκφάνσεις. Σε έναν κόσμο που υφίσταται και δεν υφίσταται, όσο και αν έχουμε την αίσθηση πως αγγίζουμε στερεά και όχι εύπλαστες υλικές δομές, στην μάχη της νόησης θα παραμένουμε πάντοτε μόνον σαν παίχτες και όχι αυτοί που καθορίζουν τους δικούς τους κανόνες για μια ελεύθερη ανώτερη σκέψη. Η όλη διαδικασία δεν αφορά καθόλου το τι κάνει ο καθένας στην ζωή του. Από επιστήμονας ή θεοφοβούμενος, μέχρι γκάγκστερ και δολοφόνος. Ένα παιγνίδι επιλογών που θα μπορούσαμε να το αντικαταστήσουμε με ένα ανέμελο και χαρωπό, από το να τρέχουμε με πύργους, αξιωματικούς και ίππους. Ένα πολεμικό παιγνίδι μέχρις εσχάτων, που έχει σαν σκοπό την κατάκτηση, με πρώτα θύματα όλους τους στρατιώτες - πιόνια. Από κάποιο απλό ζωτικό παιγνίδι χαράς , κάποια στιγμή αντικαταστάθηκε από ένα φιδίσιο πολεμικό παιγνίδι , που σαν αποτέλεσμα ήττας έχει τον πόνο του εξευτελισμού και την απώλεια χρήματος - εξουσίας, γιατί απλά αυτοί είναι οι όροι του δημιουργού του παιγνιδιού. Κερδίζεις κάστρα και βασίλεια…, αν δεν τα καταφέρεις τότε ανήκεις στους χαμένους, επειδή πίστεψες μέσα από τους όρους του πως εσύ είσαι αυτός. Μέσα από αυτήν την λογική θεωρήθηκε η δομή των ανθρωπίνων κοινωνιών ως δεδομένη, υπό αυτούς τους όρους. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα παιγνίδι που εξυπηρετεί την δημιουργία μεν, αλλά που το παραποιούν κάποιοι πιο βαθειά μυημένοι. Ο μεγαλύτερος μας εχθρός είναι αυτός που κρύβεται στα άδυτα του μυαλού μας. Ο άλλος εαυτός ή οι άλλοι μας εαυτοί, που μας μπερδεύουν και εμείς χανόμαστε στους παραμορφωτικούς καθρέπτες, στους καθρέπτες που μας πολλαπλασιάζουν, ενώ στην ουσία είμαστε μία ολοκληρωμένη μονάδα ανεξερεύνητη. Γιατί ο οδηγός μας είναι το εγώ μας, ο mr gold ή mr mystery , ο πραγματικά αόρατος εχθρός, είτε για το «καλό» είτε για το «κακό». Βρίσκεται παντού, μέχρι τα πιο απίθανα σημεία και στις πιο απίθανες περιπτώσεις. Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είμαστε εμείς για τους εαυτούς μας και δεν έχει απολύτως καμία σημασία σε τι ακριβώς πιστεύουμε. Όλοι οι δρόμοι κάποια στιγμή οδηγούν αναγκαστικά στην μία και μοναδική αφετηρία, ίσως το αμαξοστάσιο να το εξηγεί καλλίτερα, γιατί οι αφετηρίες έπονται και διαφέρουν . Δεν σας έχει κάνει εντύπωση, γιατί να έχει επιβληθεί η εικόνα των πυροβόλων δράκων, σε αντίθεση με τους αγγέλους ; Αυτοί που πιστεύουν στους αγγέλους, πιστεύουν και στους δράκους ; Αλλά πέραν αυτού, αν υποθέσουμε πως όλα αυτά υφίστανται και δύσκολα μια τέτοια πίστη ξεριζώνεται, εν τούτοις πόσο αξιολογότερο είναι το κέρδος με έναν δράκο από ό,τι αντιπροσωπεύει ένας άγγελος ; Γιατί είμαστε τόσο ψεύτες με τους εαυτούς μας, με επακόλουθο να μην μπορούμε να βρούμε την δική μας αλήθεια ; Ακολουθούν μερικές σημαντικές φράσεις που ξεχώρισα από τους διαλόγους της ταινίας, με λίγο δικό μου εμπλουτισμό «Δεν υπάρχουν προβλήματα Μίστερ Γκριν, μόνον καταστάσεις» «Εσύ κάνεις τα δύσκολα και εγώ κερδίζω. Εγώ σε ταΐζω κομμάτια (καθρεφτάκια) και εσύ νομίζεις πως τα πήρες» «Ο αντίπαλος όταν είναι καλός, ο θήτης βάζει το θύμα σε περιβάλλον που ελέγχει, όπου βρίσκει τις αδυναμίες του θύματος και του δίνει λίγο (παραπλάνηση) από αυτό που θέλει. Ώστε ο αντίπαλος απλώς αποσυντονίζει το θύμα του, κατευθύνοντάς το προς λάθος συμπεράσματα» «Το παιγνίδι βασίζεται σε παλιούς και καλούς κανόνες, που ουδείς του κάθε μέλλοντος δεν τους πιστεύει ως τέτοιους, ασχέτως το ποιος είναι και τι κάνει. Ο mr ego, για τον οποίο κανένας δεν είναι σε θέση να αποδεχθεί την ύπαρξή του και να την αμφισβητήσει, ούτε από μόνος ο καθένας στον εαυτό του. Είναι ο μόνος υπεύθυνος του κάθε πόνου. Στο όνομά του έγιναν τα χειρότερα εγκλήματα και όμως εκείνος προσπαθεί να πείσει πως ούτε καν υπάρχει. Εμείς είμαστε οι προστάτες του, με εκείνον κρυμμένο πίσω από τον πόνο, όπως ο mr Green προστατεύει τον δικό του» «Όσο νομίζεις πως είσαι δυνατός στον φανταστικό κόσμο, τόσο αδύναμος είσαι στον πραγματικό κόσμο» «Κανένας άγγελος (ή δαίμονας) δεν είναι τόσο καταστροφικός, όσο η απληστία. Στο τέλος τα παίρνει όλα εκείνη. Είναι το μόνον φίδι που δεν μπορεί να σαγηνευτεί» «Δεν παίρνεις γιατί είναι ωραίο, αλλά γιατί προξενεί πόνο» Όταν όλα αυτά γίνουν συνείδηση και πας να βγεις από το παιγνίδι, τότε συνειδητοποιείς πως όλα ήταν ένα ψέμα, σαν ένα άσφαιρο revolver, χάριν ενός απώτερου σκοπού, αυτό της κατανόησης. Νάγια Υσ : μήπως ο τρίτος αόρατος δράκος του Θυρεού του city of London, τον mr ego υπονοεί ; youtubidhs "Revolver" (2005)

Μια ταινία αφιερωμένη σε όλα μου τα φιλαράκια, μέχρι και τους όποιους εχθρούς.

Ένα παιχνίδι στην ζωή μας θα μπορούσα να έλεγα. Το παιγνίδι του μυαλού που σε αυτό είμαστε όλοι μας οι παίχτες του, σε όλες του τις εκφάνσεις. Σε έναν κόσμο που υφίσταται και δεν υφίσταται, όσο και αν έχουμε την αίσθηση πως αγγίζουμε στερεά και όχι εύπλαστες υλικές δομές, στην μάχη της νόησης θα παραμένουμε πάντοτε μόνον σαν παίχτες και όχι αυτοί που καθορίζουν τους δικούς τους κανόνες για μια ελεύθερη ανώτερη σκέψη.  
Η όλη διαδικασία δεν αφορά καθόλου το τι κάνει ο καθένας στην ζωή του. Από επιστήμονας ή θεοφοβούμενος, μέχρι γκάγκστερ και δολοφόνος. Ένα παιγνίδι επιλογών που θα μπορούσαμε να το αντικαταστήσουμε με ένα ανέμελο και χαρωπό, από το να τρέχουμε με πύργους, αξιωματικούς και ίππους. Ένα πολεμικό παιγνίδι μέχρις εσχάτων, που έχει σαν σκοπό την κατάκτηση, με πρώτα θύματα όλους τους στρατιώτες - πιόνια.  Από κάποιο απλό ζωτικό παιγνίδι χαράς , κάποια στιγμή αντικαταστάθηκε από ένα φιδίσιο πολεμικό παιγνίδι , που σαν αποτέλεσμα ήττας έχει τον πόνο του εξευτελισμού και την απώλεια χρήματος - εξουσίας, γιατί απλά αυτοί είναι οι όροι του δημιουργού του παιγνιδιού. Κερδίζεις κάστρα και βασίλεια…, αν δεν τα καταφέρεις τότε ανήκεις στους χαμένους, επειδή πίστεψες μέσα από τους όρους του πως εσύ είσαι αυτός.  Μέσα από αυτήν την λογική θεωρήθηκε η δομή των ανθρωπίνων κοινωνιών ως δεδομένη, υπό αυτούς τους όρους.  Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα παιγνίδι που εξυπηρετεί την δημιουργία μεν, αλλά που το παραποιούν κάποιοι πιο βαθειά μυημένοι. 

Ο μεγαλύτερος μας εχθρός είναι αυτός που κρύβεται στα άδυτα του μυαλού μας. Ο άλλος εαυτός ή οι άλλοι μας εαυτοί, που μας μπερδεύουν και εμείς χανόμαστε στους παραμορφωτικούς καθρέπτες, στους καθρέπτες που μας πολλαπλασιάζουν, ενώ στην ουσία είμαστε μία ολοκληρωμένη μονάδα ανεξερεύνητη. Γιατί ο οδηγός μας είναι το εγώ μας, ο mr gold ή mr mystery , ο πραγματικά αόρατος εχθρός, είτε για το «καλό» είτε για το «κακό». Βρίσκεται παντού, μέχρι τα πιο απίθανα σημεία και στις πιο απίθανες περιπτώσεις. 
Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είμαστε εμείς για τους εαυτούς μας και δεν έχει απολύτως καμία σημασία σε τι ακριβώς πιστεύουμε.  Όλοι οι δρόμοι κάποια στιγμή οδηγούν αναγκαστικά στην μία και μοναδική αφετηρία, ίσως το αμαξοστάσιο να το εξηγεί καλλίτερα, γιατί οι αφετηρίες έπονται και διαφέρουν .

Δεν σας έχει κάνει εντύπωση, γιατί να έχει επιβληθεί η εικόνα των πυροβόλων δράκων, σε αντίθεση με τους αγγέλους ;  Αυτοί που πιστεύουν στους αγγέλους, πιστεύουν και στους δράκους ; Αλλά πέραν αυτού, αν υποθέσουμε πως όλα αυτά υφίστανται και δύσκολα μια τέτοια πίστη ξεριζώνεται, εν τούτοις πόσο αξιολογότερο είναι το κέρδος με έναν δράκο από ό,τι αντιπροσωπεύει ένας άγγελος  ;   Γιατί είμαστε τόσο ψεύτες με τους εαυτούς μας, με επακόλουθο να μην μπορούμε να βρούμε την δική μας αλήθεια ;

Ακολουθούν μερικές σημαντικές φράσεις που ξεχώρισα από τους διαλόγους της ταινίας, με λίγο δικό μου εμπλουτισμό

«Δεν υπάρχουν προβλήματα Μίστερ Γκριν, μόνον καταστάσεις»

«Εσύ κάνεις τα δύσκολα και εγώ κερδίζω. Εγώ σε ταΐζω κομμάτια (καθρεφτάκια) και εσύ νομίζεις πως τα πήρες»

«Ο αντίπαλος όταν είναι καλός, ο θήτης βάζει το θύμα σε περιβάλλον που ελέγχει, όπου βρίσκει τις αδυναμίες του θύματος και του δίνει λίγο (παραπλάνηση) από αυτό που θέλει. Ώστε ο αντίπαλος απλώς αποσυντονίζει το θύμα του, κατευθύνοντάς το προς λάθος συμπεράσματα»  

«Το παιγνίδι βασίζεται σε παλιούς και καλούς κανόνες, που ουδείς του κάθε μέλλοντος δεν τους πιστεύει ως τέτοιους, ασχέτως το ποιος είναι και τι κάνει. Ο mr ego, για τον οποίο κανένας  δεν είναι σε θέση να αποδεχθεί την ύπαρξή του και να την αμφισβητήσει, ούτε από μόνος ο καθένας στον εαυτό του. Είναι ο μόνος υπεύθυνος του κάθε πόνου. Στο όνομά του έγιναν τα χειρότερα εγκλήματα και όμως εκείνος προσπαθεί να πείσει πως ούτε καν υπάρχει. Εμείς είμαστε οι προστάτες του, με εκείνον κρυμμένο πίσω από τον πόνο, όπως ο mr Green προστατεύει τον δικό του»

«Όσο νομίζεις πως είσαι δυνατός στον φανταστικό κόσμο, τόσο αδύναμος είσαι στον πραγματικό κόσμο»

«Κανένας άγγελος (ή δαίμονας) δεν είναι τόσο καταστροφικός, όσο η απληστία. Στο τέλος τα παίρνει όλα εκείνη. Είναι το μόνον φίδι που δεν μπορεί να σαγηνευτεί»

«Δεν παίρνεις γιατί είναι ωραίο, αλλά γιατί προξενεί πόνο»

Όταν όλα αυτά γίνουν συνείδηση και πας να βγεις από το παιγνίδι, τότε συνειδητοποιείς πως όλα ήταν ένα ψέμα, σαν ένα άσφαιρο revolver, χάριν ενός απώτερου σκοπού, αυτό της κατανόησης. 

Νάγια

Υσ : μήπως ο τρίτος αόρατος δράκος του Θυρεού του city of London, τον mr ego υπονοεί ; 

youtubidhs