Η σημερινή ομιλία μου στην Παναττική του ΕΠΑΜ

Καλησπέρα αγαπητοί ΕΠΑμήτες,, αγαπητοί μου συνάνθρωποι,

Στην ζωή οι άνθρωποι είναι αγωνιστές, από την πρώτη τους ανάσα. Δηλαδή δεν γίναμε ξαφνικά αγωνιστές, ούτε χριστήκαμε αγωνιστές εξ αιτίας μιας κάποιας ιδεοληψίας ή της όποιας επίπλαστης ανάγκης.   Εκτός από αγωνιστές όμως, είμαστε και συν έλληνες. 

Το τελευταίο πάντως δεν το αντιμετωπίζουμε τοιουτοτρόπως. Έχουμε τον φόβο μην μας χαρακτηρίσουν ή έτσι ή αλλιώς ή μην πάει και χάσουμε τα προσωπικά ιδεολογήματά μας.

Βρισκόμαστε εδώ λοιπόν επειδή κάτι όλοι μας θέλουμε, ασχέτως αν δεν βλέπουμε καθολικά την κατάσταση με τον ίδιο τρόπο, ούτε σε βάθος ούτε έτσι ακριβώς όπως είναι η όλη υπόθεση και η προέλευσή της.  Παρ’ όλα αυτά υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής, αυτός που λέγεται οικονομία.  Το αδύνατο σημείο μιας εξαρτημένης κοινωνίας από ένα σύστημα που έχει απλώσει τα πλοκάμια του σε ολόκληρο το πλανήτη, μεθοδικά και συστηματικά επί σωρεία αιώνων, με το επιχείρημα της ασφάλειας, το οποίο έχει προδώσει κατ’ επανάληψη ιστορικά. Το πρόσωπο του το βλέπουμε στις χώρες της Αφρικής, τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, τις χώρες της πρώην Σοβιετίας, το βλέπουμε στην ομοσπονδία της Αμερικής, στην Κίνα, το αναγνωρίζουμε στην εξάλειψη αρχέγονων φυλών και της αρχετυπικής ιστορίας τους.  Ενώ ευημερούν οι αριθμοί, πεθαίνουν οι άνθρωποι, όπου και αν βρίσκονται. Αλλού περισσότερο, αλλού ίσως λιγότερο, μόνον που υπάρχει ένα πολύ ωραίο καμουφλάζ παραπληροφόρησης ή έλλειμμα σωστής πληροφορίας ή μια ψευδή εικόνα πραγματικότητας.  Με όλα αυτά, θα ήταν αρκετό να σκεφθούμε…,  εφ’ όσον στην ουσία έχει καταφέρει να τα έχει καταλάβει όλα, η λεγόμενη ελίτ του πλανήτη, να μπούμε στον κόπο να σκεφθούμε γιατί τότε όλα αυτά ; Σάματι υπήρξαμε ποτέ μια αυτό διάθετη και αυτεξούσια χώρα ; Ουδέποτε για όσους γνωρίζουν ιστορία, απ το 200 κάτι πρό Χριστού και εντεύθεν.  Τότε τι περισσότερο θέλουν ;  Η απάντηση είναι τόσο απλή όσο και σοκαριστική : εμάς τους ίδιους …….χωρίς καμιά εξαίρεση.

Είμαστε όλοι θύματα ενός συστήματος του ενός σώματος μεν, αλλά με άπειρα κεφάλια διαφόρων μορφών και τρόπων σκέψεως (think tank η σύγχρονη ονομασία), εντός των οποίων ο κάθε ευπειθής στριμωγμένα προσαρμόζεται. Αυτό ισχύει σε όλα τα επίπεδα και για διαφορετικούς λόγους. Με αποτέλεσμα η κάθε σέχτα να βλέπει την άλλη ως εχθρό, το λιγότερο ως αντίπαλο. Ακούστηκαν πολλά, παράδειγμα γιατί το ΕΠΑΜ συνεργάστηκε με τον Παπαθεμελή.  Από την άλλη όμως έχουμε ακούσει άπειρες φορές και μηδενός εξαιρουμένου από πλευράς των πολιτικών, πως θα συνεργαστούν και με τον διάβολο αν πρόκειται να σώσουν την Ελλάδα.  

Έτσι….., εύκολα έριξε ο καθένας μας τον δικό του πυροβολισμό στην συγκεκριμένη περίπτωση, για να εξορκίσει την όποια αποτυχία. Ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να ήταν η τελευταία αιτία και πρώτη θα έπρεπε να είναι η δική μας αντίληψη, που δυστυχώς δεν είναι σε θέση να δει τα πράγματα σφαιρικά. Τα βλέπει μόνον στα επί μέρους και όπως βολεύει τον καθένα.

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα ξεστομίσω εύκολα φανταχτερούς πατριωτικούς λόγους, όσο και αν το ήθελα, γιατί θεωρώ πως για πολλούς θα είναι μια φούσκα που με την πρώτη ευκαιρία θα σκάσει μετά το ένθερμο χειροκρότημα, όταν το υπόβαθρο είναι ανύπαρκτο και πλειστάκις τορπιλισμένο και ροκανισμένο. Θα το έχει ξεχάσει όταν πάει σπίτι και θα τον κουκουλώσει η φοβία των απειλών.  Εδώ είναι τορπιλισμένη η ίδια η ύπαρξη του ανθρώπου, αλλά δεν έχει καταφέρει να μας ενώσει. Το πατριωτικό θα μας ενώσει ;  Η ιδέα που δεν τρώγεται, όπως αρκετοί θα σκεφθούν, ενώ διαμαρτύρεται το στομάχι ;

Η Ιδέα (με κεφαλαία γράμματα) όμως θρέφει την ψυχή και μπορεί να ξεπεράσει το στομάχι. Μπορεί να ξεπεράσει τις μικρό πολιτικές και τα ιδεολογικά φληναφήματα. Γιατί η ιδέα είναι μία και αυτή είναι η ανθρώπινη αξία, τα επιτεύγματά της και οι ρίζες που την αναπτύσσουν για να καρποφορεί προς το κοινό όφελος του ανθρώπου, με το ευτύχημα των πολύτιμων πολύχρωμων και όχι μονότονων φυσικών και φυσιολογικών διαφορών μας. 

Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα στην αγκαλιά του ΕΠΑΜ, ήθελα οι άνθρωποι να εμβαθύνουν σε αυτό που μας προέκυψε. Ήταν ο μόνος τρόπος, η κατανόηση δηλαδή, που θα μας ένωνε. Αυτή θα ήταν η κινητήριος δύναμη.

Ήμουν από την αρχή το άτομο που ήθελε να είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι και όχι διασκορπισμένοι, ευάλωτοι στους υπονομευτές καλοθελητάδες που θα εισέδυαν με σκοπό είτε τα προσωπικά τους οφέλη ή τις μικρόψυχες αντιλήψεις τους, τις μισαλλοδοξίες τους και τους εγωκεντρισμούς τους, μέχρι και την διάσπαση.  Ακόμα αν θέλετε και λόγω υπερβολικής ή μερικής σημαντικής άγνοιας της όλης κατάστασης.

Ήμουν από την αρχή το άτομο που πίστευε πως θα έπρεπε να υπάρχουν ισχυροί δεσμοί και άμεσες – συχνές επαφές μεταξύ όλων των μελών ή όσων περισσοτέρων γινόταν και όχι μέσω μόνον αντιπροσώπων. Όπου ο καθένας εύκολα θα εξέφραζε από το όποιο ερώτημα – απορία, έως την όποια σκέψη επίτευξης του κοινού στόχου. Οι τετριμμένες δράσεις πάντως είναι πλέον παρωχημένες, ανήκουσες στην υπό ξήλωμα πλείστες όσες φερόμενες ως ιδεολογίες.  

Υποστήριζα πάντα την ελευθερία των ιδεών και των απόψεων. Ο φόβος όμως, δεν επιθυμώ να χρησιμοποιήσω άλλη λέξη, υπερίσχυσε και έφερε κακό και διάσπαση στο μέτωπο.  Ήταν δύσκολο να παραμερίσει ο καθένας τον όποιο καθ’ έξιν τρόπο σκέπτεσθαι.

Όποιος τυχόν δόλος και αν υπήρχε από όποια άτομα, αυτό σήμαινε πως δύσκολα μπορούσαν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, όντες τα μεγαλύτερα θύματα και εγκλωβισμένοι στο εγώ τους, καθώς και έναντι των πιθανών υποκινητών τους, λες και αυτοί θα βρίσκονταν στο απυρόβλητο, λες και το όποιο όφελος που μόνον αυτά τα άτομα γνώριζαν, δεν αντιλαμβάνονταν ή αντιλαμβάνονται το πρόσκαιρο του οφέλους. Δεν υπάρχει χειρότερο από το πώς και πόσο γνωρίζουν οι γνωστοί ελάχιστοι, να μεταχειρίζονται την ανθρώπινη ψυχολογία προς ίδιον όφελος. 

Έτσι ακριβώς όπως έγινε στον εμφύλιο που έζησαν οι γονείς μας, έτσι ακριβώς όπως έχουν κατ’ επανάληψη προσπαθήσει να ξανά ανάψουν στην πατρίδα μας … στα χρόνια μας την εμφύλια τάση, για να αλωνίσουν ευκολότερα στην πλουσιότερη χώρα του πλανήτη, στην χώρα της πιο βαριάς και υπεύθυνης ιστορίας. Της ιστορίας που οι περισσότεροι πλέον γνωρίζουμε το πόσο έχουν δολοφονήσει, με ακούσιους και αδαείς υποστηρικτές, εμάς τους ίδιους. 

Ο Δημήτρης ο Καζάκης έχει προτείνει ορθότατα, για πολιτική μόνιμη απεργία. Εσείς γιατί νομίζετε δεν μπορούν οι Έλληνες να το ενστερνιστούν ; Δεν μπορούν να κατανοήσουν την αναγκαιότητα της μοναδικής αποτελεσματικής πράξης ;  Δεν λέω μπορεί να θέλουν, μπορεί όντως να το θεωρούν ως την μόνη λύση ! Τότε ποια η αιτία που δεν εξαπλώνεται με γεωμετρική πρόοδο η ιδέα αυτή ;  Τα ερωτήματα δεν τα θέτω γιατί επιθυμώ να πάρω απαντήσεις. Τα θέτω για να τα απαντήσει ο καθένας στον εαυτό του και να τα εξηγήσει στον διπλανό του που γνωρίζει ότι αδυνατεί να ανταποκριθεί. Αυτό που θέλω είναι να γυρίσετε και να κοιτάξετε τον διπλανό σας στα μάτια σαν να κοιτάγατε εσάς τους ίδιους.  Πρέπει να αποκτήσουμε ξανά εμπιστοσύνη στις ψυχικές ικανότητές και αντοχές μας και να μην τις περιμένουμε μόνον απ’ έξω, δηλαδή από άλλους, γιατί τότε παύουν να είναι δικές μας.  Θα μας χρειαστεί αυτή η αυτογνωσία, στην περίπτωση που κάποιοι αποδειχθούν πιο επαναστατικοί από εμάς, πιο καίρια δραστήριοι, οπότε οι λιγότερο επαναστατικής αντοχής, οφείλουν να παίξουν τον ρόλο της υποστηρικτικής γραμμής, των μετόπισθεν και της συνοχής. Όμως τίποτα δεν γίνεται από μόνο του. Η κινητήριος δύναμη – ενέργεια είμαστε μόνον εμείς. 

Δεν θέλω να σας κουράσω περισσότερο. Είμαι απόλυτα σίγουρη πως θα ακουστούν πολύ ενδιαφέρουσες ομιλίες. Το μόνον που θέλω να ξέρετε είναι πως όλα αυτά τα ολίγα που προσπάθησα να σας μεταφέρω, είναι της καρδιάς μου και δεν με νοιάζει καθόλου αν με ξεχάσετε ως πρόσωπο. Εξάλλου δεν είμαι τόσο ενεργό μέλος πλέον όπως ήμουν. Σίγουρα βάσει καταστατικού θεωρούμε πλέον φίλος και πάνω απ’ όλα ως φίλος σας εκφράζω όλα τούτα. Για μένα έχει περισσότερη σημασία να νοιώσουμε το να είμαστε όλοι ένα, για τον κοινό σκοπό μας, έστω και αν κάνουμε λάθος.  Γιατί το λάθος διορθώνεται, ενώ η διάσπαση της αντίληψης δύσκολα μαζεύεται, δύσκολα ξεπερνιέται, γιατί υπερισχύει το προσωπικό λάθος - πάθος, που δεν διοχετεύεται προς την ορθή κατεύθυνση. 

Ας μην απολέσουμε την Δημοκρατία μας, του πιο αυστηρού πολιτεύματος που έχει ποτέ εφεύρει η ανθρώπινη διανόηση, αλλά ως άνοες την έχουμε διαστρεβλώσει. Ας μην απολέσουμε τον αυτό-σεβασμό μας, την αξιοπρέπεια μας, ας μην απολέσουμε την ανθρώπινη υπόστασή μας και των ικανοτήτων της.

Ας μην περιμένουμε πρώτα να ενωθούν και τα 10.000.000 Έλληνες. Αυτό είναι ουτοπία. Πάντα στην ιστορία οι λιγότεροι κατάφερναν τις ανατροπές. Πρωτοστατούσαν οι λιγότεροι και οι υπόλοιποι περισσότεροι , ως συνήθως ακολουθούσαν, αφού ήταν και είναι το μόνον που έμαθαν στην ζωή τους.  Γιατί αν οι άνθρωποι αναγνώριζαν το τι και ποιοι είναι εκ φύσεως, δεν θα άφηναν να υπάρχουν περιθώρια ή ρωγμές να εισβάλουν διάφοροι μικροβιακοί ιοί, στον οργανισμό της ανθρωπότητας. 

Πόσοι είμαστε ως σύνολο στην παρούσα προσπάθεια ; Ας γίνουμε εμείς οι μπροστάρηδες, η σύνοδος κορυφής όπως την ονομάζουν στα δικά τους πρότυπα, από το κάθε μετερίζι μας, την μονάδα μας, που θα την μιμηθούν και οι υπόλοιποι. Ας γίνουμε πρώτα εμείς, αυτοί που θα προξενήσουμε την πρώτη ρωγμή, στο συμπαγές σύστημα που διοικεί αυτόν τον πλανήτη. 

Η ΙΣΧΥΣ ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ  καλοί μου φίλοι.

Νάγια