ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ

Σατανισμός, είναι η διαστρέβλωση οτιδήποτε φυσικού και αυθεντικού στο αντίθετό του και η μεταβολή του σώματός μας από  φορέα Ευδαιμονίας και Δημιουργίας σε φορέα Αμαρτίας και Δουλείας από το Αβρααμικό Ιερατείο, είναι το Μέγιστο Έγκλημα κατά της Ζωής του Πλανήτη και της Ανθρωπότητος…….

Τα πάντα ξεκινούν από το φυσικό σώμα, το Κόσμημα της Δημιουργίας, αισθαντικό πομπό και δέκτη ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων και ενεργειών που γεμίζουν το Σύμπαν.  Η  εύρυθμη  κυκλοφορία αυτών των ηλεκτρομαγνητικών κοσμικών ενεργειών μέσα στο φυσικό μας σώμα, μας δίδει την αίσθηση της ευδαιμονίας, η διαταραγμένη της δυσαρέσκειας. Θυμηθείτε τους εαυτούς σας όταν χορεύετε με ενθουσιασμό, όταν τραγουδάτε, όταν παίζετε ένα ομαδικό παιγνίδι, πόσο πολύ, η αρμονική συμμετοχή σας σ’αυτά σας γέμισε ευδαιμονία και το αντίθετο. Θυμηθείτε την ωραιότερή σας ερωτική συνεύρεση, όταν τα δυο σώματά σας αναστέναζαν στους ρυθμούς του Ουρανού και της Γης, τη χαμένη ευδαιμονία των Δυτικών….

Για μας τους πολιτισμένους, η μοναδική περίοδος απρόσκοπτης κυκλοφορίας αυτών των κοσμικών ενεργειών είναι η περίοδος κυοφορίας μέσα στη Μήτρα των Μητέρων μας και ειδικότερα τους πρώτους δυο μήνες της κύησης. Στον πέμπτο μήνα, η  μαγεμένη από την Μακαριότητα της ενδομητρίου ανάπτυξης ΕΓΩ-ΨΥΧΗ μας αφυπνίζετε και αρχίζει να αποκτά αντίληψη του εξωτερικού κόσμου αντιδρώντας σ’ αυτόν  με τις γνωστές κλωτσιές.

Η βιωματική ανάμνηση αυτής της Μακάριας ενδομητρίου περιόδου, βαθιά εδραιωμένης στις μνήμες του Εγκεφάλου μας, είναι και το ζητούμενο κάθε ΕΓΩ στη εξωμήτριο Ζωή.

Είναι Αυτή που μας ωθεί μέχρι τα άστρα να την ξαναβρούμε, είναι η ίδια που κίνησε τα πάντα στις επαναστάσεις  των ανθρώπων και είναι η ίδια, πάνω στην οποία όλες οι εξουσίες αυτού  του Πλανήτη, έκτισαν τους δικούς τους  πύργους επικυριαρχίας. Η αρμονική συνεργασία των οργάνων που απαρτίζουν το φυσικό μας σώμα είναι προϋπόθεση υγείας και ευδαιμονίας, η ανισόρροπη, προϋπόθεση νοσογόνου  δυσαρέσκειας.

Η Ζωή ξεκίνησε μέσα από μια έκρηξη απέραντης ηδονής και ευδαιμονίας διότι δεν θα μπορούσε διαφορετικά να το κάνει, είναι Νόμος του Σύμπαντος. Σεις δεν γνωρίζετε π.χ. ότι ο θάνατος του άλλου είναι ηδονή για τον θύτη, όπως και ότι η μετάβαση στο επέκεινα της ψυχής του θύτη και θύματος, γίνεται μέσω μιας πλημμύρας ενδορφινών από την υπόφυση και ένα απέραντο αίσθημα ευδαιμονίας να πλημμυρίζει την ύπαρξη..  Είναι δυνατόν να είναι διαφορετικά, μπορεί η Ζωή να εμφανισθεί και αναπτυχθεί μέσα στον πόνο και τη δυσαρέσκεια, όπως κατάντησε σήμερα;  Όχι βεβαίως!!  Σήμερα η Ζωή αποσύρεται από τον Πλανήτη, επειδή ακριβώς δεν αντέχει τον πόνο και τη δυσαρέσκεια, που η εξουσιαστική Ελίτ του Αβρααμικού Ιερατείου επιβάλει σ΄αυτή, προκειμένου        να αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχό της.

Παραφροσύνη θα σκεφτείτε, αλλά όμως φίλοι μου αυτή είναι η αλήθεια, το σύνορο μεταξύ φρόνησης και παραφροσύνης είναι πολύ μικρό, τόσο μικρό, όσο και η απόσταση μεταξύ αρνητικού και θετικού συναισθήματος.

Αλλάξτε τα συναισθήματα της κατάθλιψης που σας καταδυναστεύουν, με τα συναισθήματα της χαράς και αμέσως θα αλλάξει η ποιότητα της ζωής σας.

Τα πάντα στη Ζωή, ύλη και ενέργεια, διακρίνονται για την ευπλαστότητά τους αλλά και για τη σταθερότητά τους σε Κοσμικούς Νόμους, χωρίς αυτές τις ιδιότητες, δεν δύναται να υπάρξει εξέλιξη. Ο απτός πόνος του σώματος και το αδέρφι του, ο αιθερικός φόβος, είναι τα δύο εργαλεία της Φύσης που υπακούοντας σε μια υπέρτατη νοημοσύνη και  την οποία  μόλις τώρα ανακαλύπτουμε, εξελίσσουν τη Ζωή αυτόματα και αντανακλαστικά.

Προερχόμαστε  από ένα περιβάλλον Ενάδας, μέσα στο οποίο η νοημοσύνη του Ηλιακού Φωτός διαχειριζόμενη τα αγνότερα υλικά της Γαίας, σύνθεσε το τέλειο Έργο της φυσικής μας παρουσίας στη Γη και η οποία γεννιέται Άγια, Μακάρια και Αγαθή.

Όλα τα υπόλοιπα είναι θέμα παιδείας, ιδιέταιρα για τα θηλαστικά τα οποία έχουν μια πολύ μεγάλη ικανότητα προσαρμογής σε κάθε εκπαιδευτικό πρόγραμμα.  Της φύσης τους  ή της παρά φύσης τους!! Η παιδεία κατασκευάζει έξυπνους  και βλάκες, έντιμους και ανέντιμους, ομοφυλόφιλους και αλλόφυλους, Άγγλους και Πόντιους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους. Η πραγματική εξουσία βρίσκεται στη παιδεία, στα δικαιώματα των παιδιών, που εμείς πρέπει να σεβόμεθα   απαρέγκλιτα  και καθόλου το κράτος, οι έμποροι, οι τραπεζίτες, οι εργοδότες, η πορνογραφία και η πορνεία….. Αυτοί  χρειάζονται άσκεφτα ενεργούμενα, αναλώσιμα για την κίνηση της μηχανής που κατασκεύασαν και την οποία εμείς συντηρούμαι…..

Στην άγρια Φύση δεν υπάρχει ομοφυλοφιλία και Ψυχικές ασθένειες, το σκεφτήκατε ποτέ, διερωτηθήκατε ποτέ γιατί; Δεν είναι εντυπωσιακή η επισήμανσή μου; Εσείς γιατί δεν το  είδατε; Γιατί σας το έκρυψαν;  Σκεφτείτετο!!

Είδατε ποτέ κάποιον ομοφυλόφιλο Λέοντα, κάποιον άλλο να προσφέρει ένα καλό   κομμάτι κρέας στη θηλυκή  που θα του κάτσει; Είδατε ποτέ κάποιο άγριο  πλάσμα σε κατάθλιψη; Κάποιο αηδόνι, σκουλήκι, καρχαρία να αμφιβάλει για τον Εαυτό του; Είδατε ποτέ ένα πρόβατο να θέλει να γίνει κατσίκα γιατί δεν του αρέσει αυτό που είναι; Ένας γάϊδαρος να θέλει να γίνει άλογο;  Όχι βεβαίως, σίγουρα θα φάνταζε  εντελώς παράλογο και τρελό κάτι τέτοιο. Δεν νομίζετε;

Αλλά όμως φίλοι μου, έτσι ακριβώς φαντάζουμε και εμείς απέναντι στη Φύση που μας δημιούργησε, εντελώς γελοίοι και αποτυχημένοι, όταν με πάθος προσπαθούμε να παραμερίσουμε τον πραγματικό Εαυτό μας και να γίνουμε στρατιωτικοί, δικαστές, επιστήμονες, τεχνικοί και ότι άλλο μπορεί να φαντασθεί ο Άνθρωπος, προκειμένου να γίνει Κάτι άλλο από τον Εαυτό του, το πολυτιμότερο πράγμα που σίγουρα κατέχει στη Ζωή.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Είμαστε όντος τόσο αποτυχημένοι, τόσο άχρηστοι, τόσο άξιοι όλης αυτής της δυστυχίας, φορείς της οποίας είμαστε όλοι εμείς και  που ματώνει όλο το Πλανήτη πλέον;

Όχι βέβαια, μας έπεισαν ότι είμαστε αμαρτωλοί και αποτυχημένοι και αφού το πιστέψαμε είμαστε άξιοι της μοίρας μας, εξωφρενικό θα σκεφτείτε, είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι να σου επιβάλουν τέτοια φρίκη. Κι’ όμως, είναι πολλοί θα σας απαντήσω, δείτε τα αποτελέσματα της παρέμβασης των πολιτισμένων Δυτικών Δημοκρατικών κοινωνιών, στους πολιτισμούς της Άγριας Αφρικής και παντού στον Κόσμο.  Και επίσης θα σας παραπέμψω στη σελ. 51 στο εγκόλπιο του Αναγνώστη της πρωινής Χριστιανικής προσευχής, όπου οι Χριστιανοί οδύρονται ενώπιον του Θεού, διότι εν αμαρτίες τους συνέλαβε η Μητέρα τους, εν αμαρτίες τους εκύησε, εν αμαρτίες τους γέννησε,  αφού όλες οι  σάρκες είναι αμαρτωλές και τέλος στέκονται ιδού εκλιπαρούντες ενώπιον του Εβραίου Κυρίου ζητώντας το μεγάλο έλεός του, να τους συγχωρήσει επειδή γεννήθηκαν άνθρωποι.

Η Παραφροσύνη στο απόλυτο μεγαλείο της, δυστυχώς. Αλλά αυτός είναι ο Κόσμος που φτιάξαμε εμείς, και λέγω εμείς διότι αφού πεισθήκαμε ότι αυτή είναι η αλήθεια, αυτή είναι.

Όταν λοιπόν μεγαλώνουμε μέσα σε ένα τέτοιο παράφρων περιβάλλον ιδεών,  και πρακτικών βίας και περιφρόνησης αρχής γεννωμένης από το σφαγείο του μαιευτηρίου και στη συνέχεια από τους γονείς, το σχολείο και το κράτος μετά, πώς να μην αισθανόμαστε αμαρτωλοί, βλάκες, αποτυχημένοι και μαμάκες βεβαίως, αφού τα πάντα γύρω μας αυτό μας λέγουν.   Μαμάκες γιατί δεν πήραμε πέντε πτυχία, μαμάκες γιατί δεν έχουμε Μερσεντές, θαλαμηγό, εξοχικό, καταθέσεις στην Ελβετία, μαμάκες  γιατί δεν είμαστε  ωραίοι όπως ο Τζόρτζ Κλούνεη και το κάθε πορνίδιο της πορνογραφίας και ο κατάλογος της μαμακίας δεν έχει τέλος.

Υπάρχει κάτι για το οποίο είμαστε υπερήφανοι; Ψάξτε να βρείτε κάτι μέσα σας που να σας κάνει υπερήφανους; Και με απελπισία  θα βρείτε  πως δεν υπάρχει τίποτε για να είστε υπερήφανοι ενώπιον του Εαυτού σας, απολύτως τίποτε!! Ούτε και Πατρίδα πια!!        

Εκτός από τους εξουσιολάγνους απάτριδες βεβαίως που έχουν τα πάντα για τους εαυτούς τους και μόνο για τους εαυτούς τους.. Τραγικό δεν είναι; Είναι δυνατόν να είναι τόσο άχρηστο το δώρο της Ζωής μας, οι γονείς μας, τα παιδιά μας, οι φίλοι μας, οι έρωτές μας, η φύση, η Πατρίδα, ο Πλανήτης,  ώστε να μην τα σεβόμαστε καθόλου, να τα περιφρονούμε   και να τα μισούμε όλα αυτά επειδή δεν υπάρχει κάτι μέσα μας να μας κάνει υπερήφανους;

Αλλά όμως φίλοι μου, αυτή είναι η μεγάλη παγίδα, εδώ βρίσκεται και το μεγάλο μυστικό.  Όταν με μια πανέξυπνη ακολουθία πρακτικών επεμβάσεων στη ζωή μας, αυτοί στους οποίους εμπιστευθήκαμε τις Ζωές μας, καταφέρνουν με διάφορα ψεύδη και δήθεν αθώες επιστημονικές πρακτικές  να καταστρέψουν τις φυσικές λειτουργίες ευδαιμονίας του σώματός μας, τότε μοιραία έχουμε αυτά τα αποτελέσματα.

Όλα ξεκινούν από το φυσικό μας σώμα, αυτό που όλοι εντέχνως περιφρονούν, αγνοούν και προσπαθούν να κατακτήσουν και να θέσουν κάτω από την εποπτεία του Εγώ τους και το οποίο σώμα βεβαίως ποτέ δεν υποτάσσεται σε ανόητες λογικές οδηγίες συμφερόντων, φορτώνοντας αρνητικές τοξίνες τον εαυτό του και απογοητεύοντας το φιλόδοξο ΕΓΩ, το οποίο απαιτεί από ένα σώμα που εκπαιδεύτηκε μόνο στον αυνανισμό π.χ., να ζήσει μια μεγαλειώδη ερωτική εκστατική επίδοση!!

Η Λογική, για την οποία είναι τόσο υπερήφανοι οι Ακαδημαϊκοί όλου του Πλανήτη, ειδικά οι Ορθολογιστές και οπαδοί του Καθαρού Λόγου. Η Σεβάσμια Λογική που όλοι στέκονται προσοχή μπροστά της, δεν είναι τίποτε περισσότερο από έναν υπηρέτη της ευδαιμονίας ή δυσαρέσκειας του σώματός μας, όσο τρελό και απορριπτικό κι’ αν ακούγεται από Αυτούς, τους άρχοντες των λέξεων, διότι περί αυτού πρόκειται, άρχοντες των λέξεων είναι και όχι άρχοντες των αισθήσεων.

Οι ορθολογιστές έχουν πεισθεί ότι η Ζωή είναι λέξεις και έτσι πορεύονται στη Ζωή τους, με λέξεις!!  

Δεν δύναται να φαντασθούν ότι αυτή η ανόητη θέση τους, εμφορείται από αρνητικά συναισθήματα, διότι απλά αρνούνται την ύπαρξη των συναισθημάτων και ιδιαίτερα των θετικών της Αγάπης, μόνον τα θετικά συναισθήματα αντιλαμβάνονται ως εχθρούς τους και στα τυφλά αυτά πολεμούν, πολεμούν ανόητα αυτό που θα μπορούσε να ομορφύνει και να δώσει νόημα στη Ζωή τους.  Μ’ αυτή τη στάση δικαιώνουν τον Ηράκλειτο που πριν 2.500 χρόνια έλεγε.                          Αυτοί που κοιμούνται, είναι εργάτες και συνεργοί σε όσα γίνονται στον Κόσμο μας…. 

Ομιλώ για κάτι εντελώς καινούργιο δηλαδή, διότι όλος ο Πλανήτης έχει πεισθεί ότι το φυσικό μας σώμα είναι η αιτία κακοδαιμονίας που μαστίζει τη Ζωή όλων μας. Και όντος είναι έτσι, διότι δεν γνωρίζουμε τις απαιτήσεις της Φύσης που το δημιούργησε και κυρίως, δεν γνωρίζουμε ότι το φυσικό σώμα έχει συγκεκριμένες προδιαγραφές λειτουργίας του, τις οποίες βεβαίως δεν γνωρίζουμε με αποτέλεσμα να κάνουμε υπερβάσεις που το καταπονούν και πληγώνουν την περηφάνια μας.  Και τέλος δεν γνωρίζουμε ότι υπάρχουν κάποια βασικά προγράμματα φυσικής ευδαιμονίας στο σώμα μας, που αν δεν εδραιωθούν σωστά την κατάλληλη εποχή με την κατάλληλη παιδεία, τότε η ευδαιμονία μοιραία χάνεται και τη θέση της καταλαμβάνει η δυσαρέσκεια, διότι έτσι γίνεται στη Φύση. Όταν το κακό ενισχύεται, υποχωρεί το καλό.

Όταν λοιπόν εμείς ο Λαός, έχουμε απόλυτη άγνοια αυτής της βασικής λεπτομέρειας, τότε αυτοί που γνωρίζουν, μπορούν άνετα να κάνουν τη δουλειά τους ρυθμίζοντας μέσω των εθισμών τα προγράμματα ευδαιμονίας ή δυσαρέσκειας του σώματός μας κατά τα κέφια τους.

Ελάχιστοι γνωρίζουν π.χ. ότι η παρεγκεφαλίδα, είναι ο κεντρικός υπολογιστής εύρυθμης η άρρυθμης λειτουργίας των οργάνων του σώματός μας και ότι ο νηπιακός οργανικός προγραμματισμός του σώματος που εγκαθίσταται σ’ Αυτή, αμέσως μετά τον τοκετό, ευδαίμων ή δυσαρέσκειας, ολοκληρώνεται τις πρώτες δέκα ημέρες της ζωής του νεογέννητου ανθρώπου.    

Σίγουρα θα απορείτε με αυτά που σας λέγω, αλλά όμως φίλοι μου, εδώ βρίσκεται ένα απόκρυφο μυστικό που αν συνειδητοποιηθεί από όλους εσάς και ειδικά από αυτούς που εν αγνοία τους το συντηρούν, τους Μαιευτήρες, τότε θα πρέπει να γίνει η μεγαλύτερη επανάσταση στον Γαλαξία μας, διότι θα αφορά τη Ζωή της Γαίας πλέον και όχι τη διεκδίκηση υλικών αγαθών…

Η Μαιευτική δεοντολογία ή εσωτερικός κανονισμός της μαιευτικής, επιβάλει το άμεσο κόψιμο της ομφαλίδος μετά την έξοδο του νεογνού από τον κόλπο της μητέρας του, μια εντολή που τηρείτε απαρέγκλιτα από τους γιατρούς.   Η επίσημη δικαιολογία είναι ότι έτσι ξεκινά η διαδικασία ανάνηψης του νεογνού. Αμέσως μετά τον τοκετό, η μαιευτική αποσύρεται και παραδίδει τις αρμοδιότητες υγείας του νεογέννητου στους παιδιάτρους. 

Διερωτήθηκε ποτέ κάποιος γιατί; Δεν θα έπρεπε ο μαιευτήρας να συνεργάζεται άμεσα με τον παιδίατρο, ούτως ώστε να αποκτά επίγνωση των προβλημάτων υγείας του νεογέννητου που εξ΄αιτίας του προέκυψαν και να διδάσκεται από αυτά;

Εγώ που γράφω, είχα τη γνώση και το χρήμα να επιβάλω φυσικό τοκετό από το 1978 και μετά, στα τρία παιδιά μου που γεννήθηκαν  και γεύθηκα όλο το μεγαλείο μιας τέτοιας πράξης.  Στις συζητήσεις δε και προσπάθειες που έκανα για την βελτίωση των συνθηκών τοκετού με τους μαιευτήρες εκείνης της εποχής, διαπίστωσα μια ανεξήγητη επιμονή πάνω στο έγκλημα που θα περιγράψω αμέσως μετά.

Η Μαιευτική υποστηρίζει ότι με το άμεσο κόψιμο της ομφαλίδος ξεκινά η διαδικασία ανάνηψης του νεογνού και εγώ ερωτώ, πως γινόταν η ανάνηψη πριν τους μαιευτήρες, δεν υπήρχε φυσικός τρόπος ανάνηψης του νεογνού; Πως ανανήπτουν τα δισεκατομμύρια των θηλαστικών σ’ όλο τον Πλανήτη χωρίς μαιευτήρες;

Η απάντηση από τους μαιευτήρες, είναι ότι αυτό επιβάλει η μαιευτική δεοντολογία και την οποία βεβαίως είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν, διότι χωρίς αυτή την εφαρμογή,  θα στερηθούν αμέσως τα λίαν γενναία δοσίματά της!!

Μεγαλώνοντας τα παιδιά μου και παρακολουθώντας άλλα παιδιά και γονείς, άρχισα σιγά σιγά, μαζί με τη γνώση που σταδιακά κατανοούσα, να αντιλαμβάνομαι ότι κάτι πολύ βρώμικο υπάρχει στο Βασίλειο της Μαιευτικής, όπως εντέχνως επιβάλλεται σε αμαθείς φοιτητές, αμαθείς γιατρούς, αμαθείς πληθυσμούς και διαταραγμένες ερωτικά, φοβισμένες γυναίκες.

Ας έρθουμε όμως στο καθαρό  θέμα μας, της ανάνηψης του νεογνού και ειδικά στη φυσική διαδικασία όπως την έζησα Εγώ και όπως παντού σ’ όλα τα θηλαστικά του Κόσμου γίνεται . Το νεογέννητο προέρχεται από έναν χώρο Ενάδας και απόλυτης ευδαιμονίας όπου δεν υπάρχει η βασανιστική ανάγκη ικανοποίησης της διτόττητας, πείνα, δίψα, κρύο, ζέστη κτλ.                   

Η φυσική νομοτέλεια πραγμάτων επιβάλει ένα καθορισμένο χρονικό περιθώριο προσαρμογής της καρδιοαναπνευστικής λειτουργίας στον ατμοσφαιρικό αέρα και το οποίο ποικίλη από 5 μέχρι 10 λεπτά. Σ΄αυτό το χρονικό διάστημα δίδεται η ευκαιρία στο καρδιοαναπνευστικό σύστημα να κλείσει το πέρασμα του αίματος προς τον πλακούντα και να το διοχετεύσει στους πνεύμονες, ενώ ταυτόχρονα αρχίζει και η προσαρμογή των πνευμονικών κυψελίδων στην νέα υπηρεσία τους. Αυτή η φυσική διαδικασία είναι η πιο σημαντική, διότι από την εύρυθμη προσαρμογή της, εξαρτάται η καλή  υγεία των υπολοίπων οργάνων του σώματος, στομάχι, συκώτι, σπλήνα, πεπτικό κτλ..

Με το άμεσο κόψιμο της ομφαλίδος, αυτή φυσική διαδικασία ανάνηψης του νεογνού  διακόπτεται και μέσα σε φρικτούς πόνους και έντονα συμπτώματα ασφυξίας το καρδιοαναπνευστικό σύστημα εξαναγκάζεται να προσαρμοσθεί βίαια και ελαττωματικά στη νέα του ζωή, μεταφέροντας τις εγγενείς ανεπάρκειές του πλέον και στα υπόλοιπα όργανα του σώματος.  Πληροφορικά να σας πω, ότι η προσαρμογή των υπολοίπων οργάνων του σώματος κρατά 10 ημέρες. Η παραμονή του νεογέννητου δίπλα στη μητέρα του είναι Φυσικός νόμος που συμβάλει στην ανάπτυξη του μητρικού ενστίκτου και ο θηλασμός, με το πρωτόγαλα της Μητέρας αμέσως μετά τον τοκετό, είναι αυτός που θα μεταφέρει την πρώτη φυσική κληρονομιά του ανοσοποιητικού συστήματος της Μητέρας στο παιδί, ενισχύοντας τον οργανισμό του στην αντιμετώπιση λοιμώξεων του περιβάλλοντος.

Όλες αυτές οι διαδικασίες, ενός φυσικού ή αφύσικου τοκετού με ότι συνεπάγεται αυτό, εδραιώνονται στα προγράμματα λειτουργίας της παρεγκεφαλίδας και  λειτουργούν μέσω βιοχημικών δράσεων και αντιδράσεων στο υπόλοιπο της ζωής του ανθρώπου.

Υποστηρίζω, με ότι συνεπάγεται αυτό, ότι η θεαματική αύξηση όλων των οργανικών και ψυχικών ασθενειών μετά το 1950 και η αντίστοιχη ανάπτυξη των οικονομικών και εξουσιαστικών  κερδών των φαρμακευτικών πολυεθνικών, έχει τις ρίζες και αιτίες του εδώ. Στην κατακρεούργηση του μητρικού κόλπου, στο άμεσο κόψιμο της ομφαλίδος και το πέταγμα του νεογέννητου στον καιάδα του βρεφικού θαλάμου, μακριά από τη θαλπωρή της  μητέρας του.

Εγώ, το θεωρώ έγκλημα κατά της Ανθρωπότητος και σαν τέτοιο το καταγγέλλω εδώ.

Ένα σχέδιο που στόχεψε και εν μέρει πέτυχε να εκφυλίσει ψυχικά και οργανικά την Ανθρωπότητα, ένα σχέδιο που εκπονήθηκε μέσα στις χθόνιες σχολές ευγονικής των ΗΠΑ και σαν λέπρα μόλυνε την υγεία των ανθρώπων κάτω από το απυρόβλητο του Ακαδημαϊκού μανδύα!!

Η συνέχεια δε, που εναπόκειται στη φροντίδα των γονέων και παιδιάτρων πλέων, προσθέτει δυστυχώς ακόμη περισσότερα βάσανα στον νεογέννητο άνθρωπο, αφού τις περισσότερες φορές οι γονείς δεν έχουν καμία απολύτως παιδεία στην ανατροφή των παιδιών τους, εκτός από τις καταναλωτικές οδηγίες των διάφορων περιοδικών που υπέρ του εμπορείου κυκλοφορούν και όχι υπέρ της υγείας του παιδιού…

Αυτά συνιστούν ποια ανατομικά παπούτσια θα φορέσει το παιδί, αποκρύπτοντας επιμελώς τις ανάγκες του πέλματος που η Φύση απαιτεί να περπατήσει ξυπόλητο. Τι ρούχα θα αγοραστούν, ποιο γάλα θα πιει το παιδί, πότε θα φάγει πορτοκάλι, πόσες φορές θα φάγει και κάθε πόση ώρα και ένα σωρό άλλες οδηγίες που αφ΄ενός σκοτώνουν την ανάπτυξη αυτονομίας του νεογέννητου ανθρώπου και αφ’ ετέρου μετατρέπουν τη συμπαράσταση του γονέα εκπαιδευτή σε αγγαρεία.

Μια αγγαρεία που καταστρέφει τις σχέσεις ενότητας της οικογένειας και οδηγεί σε τραγωδίες, διότι δεν γνωρίζουμε ότι το ένστικτο της πείνας που εκδηλώνεται σχεδόν αμέσως μετά τον τοκετό, διεγείρει αυτόματα και την υπαρξιακή οντολογική υπόσταση του νεογέννητου που λέγει, ΕΓΩ πεινάω. Η πείνα αφυπνίζει και διεγείρει το ΕΓΩ και τη Βούληση κάθε  ζωντανού στην εξωμήτριο Ζωή και η θηλή της Μάνας είναι αυτή που το καθησυχάζει!!

Θα σας κάνω έναν μικρό κατάλογο άκαιρων παρεμβάσεων στην ανάπτυξη των νηπίων , που σίγουρα με καλή διάθεση οι γονείς, αλλά χωρίς να καταλαβαίνουν τις μακροπρόθεσμες συνέπειες εφαρμόζουν στα παιδιά τους, με το αιτιολογικό ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν και ότι εμείς πρέπει να φροντίζουμε για όλα.   Μια υποβολιμαία πλάνη που έχει τεράστιο  σε γονείς και παιδιά.                 Πιθανόν να γνωρίζετε την Κινέζικη παροιμία που λέγει:

ΑΝ μου δώσεις ένα ψάρι θα φάγω μια φορά, Αν με μάθεις να ψαρεύω θα τρώγω σ’ όλη μου τη Ζωή.  Όλα τα παιδιά του Πλανήτη γεννιούνται παθιασμένοι ψαράδες, παθιασμένοι εφευρέτες καλλιτέχνες της ζωής και όχι εργάτες, δούλοι, βλάκες και αμαρτωλοί.

Η εκπαίδευση του παιδιού στο ψάρεμα, ξεκινά από το να διδαχθεί να τρώγει μόνο του, να μάθει να περπατά μόνο του, να ντύνετε μόνο του και να αυτοεξυπηρετείται μόνο του από τη νηπιακή ηλικία. Ένα παιδί που έγινε ψαράς σ’ αυτή την ηλικία, ποτέ στη Ζωή του δεν θα έχει την ανάγκη ενός αφέντη να του δίνει ψάρια και θα σέβεται στο διηνεκές αυτούς που τον  έκαναν ψαρά…

Προανέφερα ότι το ζητούμενο κάθε ΕΓΩ στη εξωμήτριο Ζωή είναι η αρμονία και ευδαιμονία της ενδομητρίου μακαριότητος….

Γνωρίζετε ότι το ΕΓΩ, είναι η Οντολογική μας υπόσταση, η Υπαρξιακή μας Ζώσα οντότητα που μέσω της σκέψης και βούλησης θα συντηρήσει τη Ζωή του σώματός μας και θα το προωθήσει στα επόμενα στάδια εξέλιξης;

Σίγουρα δεν το γνωρίζετε, μάλλον το ακούτε για πρώτη φορά. Σκεφτείτετο!

Γνωρίζετε ότι Αυτό το ΕΓΩ αφυπνίσθηκε στη Ζωή κατά τη διάρκεια της ενδομητρίου ευδαιμονίας, ότι ταυτίστηκε με Aυτή και ότι αυτό είναι Νόμος του Κόσμου;

Μάλλον δεν το γνωρίζεται.  Σκεφτείτετο!!

Γνωρίζετε ότι Αυτό το ίδιο ΕΓΩ, που αφυπνίσθηκε μέσα σ’ Αυτόν τον Άγιο και Μακάριο Χώρο, επαναδραστηριοποιείτε  στη ζωή μέσω του ενστίκτου επιβίωσης του σώματος, φωνάζοντας με τον τρόπο του ΕΓΩ θέλω, Εγώ Είμαι; Μάλλον δεν το ακούσατε ποτέ. Σκεφτείτετο!!

Γνωρίζετε ότι το πρόγραμμα διατροφής που με συνέπεια και από Αγάπη ακολουθείτε, ακυρώνει σε μεγάλο βαθμό τη βούληση ενός ΕΓΩ στο πρώτο ξεκίνημά του; Όχι βεβαίως από πού να το γνωρίζετε; Αλλά και Εγώ που σας το λέγω τώρα, πόση σημασία του δίδετε;.

Γνωρίζετε ότι η πρώτη συνειδητή σύνδεση του ΕΓΩ με το σώμα στο οποίο φωλιάζει,  γίνεται μέσω της ικανότητος να διατρέφετε, να ντύνεται και να αυτοεξυπηρετείται μόνο του;

Μάλλον αυτά που σας λέγω είναι πρωτάκουστα και μάλλον ενοχλητικά!!

Όμως έτσι είναι, αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η Φύση εκπαιδεύει το νεογέννητο ΟΝ  να αποκτήσει Εγώ, Αυτοπεποίθηση, Σιγουριά, Λόγο και Εαυτό….

Για το περπάτημα.

Σίγουρα φροντίζουμε να διδάξουμε τα παιδιά μας να περπατούν.

Ερώτημα, αν δεν τα διδάξουμε δεν θα μάθουν το περπάτημα;

Σκεφτείτε παρακαλώ, αν δεν διδάξουμε το περπάτημα στα παιδιά μας δεν θα περπατήσουν;

Γνωρίζω βεβαίως πόσο κουραστικό είναι να τρέχεις κάθε λίγο και λιγάκι να σηκώνεις το παιδί, να προσέχεις μήπως χτυπήσει και ένα σωρό άλλες φροντίδες, όπως ανατομικά παπουτσάκια που κοστίζουν όσο και των μεγάλων και ένα σωρό άλλες υποχρεώσεις που κάνουν τη εκπαίδευση του παιδιού στο περπάτημα ένα μεγάλο μαρτύριο για όλους, παιδιά και μεγάλους.

Σας μεταφέρω αυτούσιο ένα απόσπασμα από παλαιό μου γραπτό, που έχει σχέση με το περπάτημα του παιδιού και πως κάποιος άλλος πολιτισμός το αντιμετωπίζει.

Όπως  έβλεπα όλα  αυτά,  πρόσεξα ένα μικρό γύρω στους 12 μήνες που προσπαθούσε να σηκωθεί και να περπατήσει.  Σηκωνόταν, έπεφτε, ξανασηκωνόταν, ξανάπεφτε, χωρίς να φαίνεται εμφανώς κάποιος να ενδιαφέρεται γι’ αυτό. Τσαντίστηκα. «Γαμώ τα συστήματά σας» σκέφθηκα  και κινήθηκα  να  βοηθήσω το παιδί να σηκωθεί, όπως όλοι οι καλοί Έλληνες γονείς κάνουν, όταν άκουσα την φωνή της γηραιάς κυρίας να λέει:

Μη Ευάγγελε, έλα να καθίσουμε εδώ να παρακολουθήσουμε την έκβαση των προσπαθειών του παιδιού. Μα μόνον να βοηθήσω ήθελα…, είπα ενοχλημένος.

Ασφαλώς και σε πιστεύω, μου είπε, αλλά έλα, κάθισε εδώ και βλέπε, μόνον βλέπε!

Κάθισα δίπλα της ολίγον ενοχλημένος, προσέχοντας τις προσπάθειες του παιδιού να σηκωθεί να περπατήσει.  Κάποια στιγμή και αφού ηρέμησα, είδα στην φυσιογνωμία του παιδιού μια απόλυτη αυτοσυγκέντρωση, δεν υπήρχε ο έξω κόσμος ούτε να βοηθήσει ούτε να απηλείση.  Σηκώθηκε, ταλαντεύθηκε λιγάκι και έπεσε χτυπώντας ελαφρά το χέρι του, γκρίνιαξε λίγο και μετά από λίγο ξαναπροσπάθησε, πιάστηκε από κάπου και κοίταζε το περιβάλλον γύρω του μαγεμένο.  Μετά από μια περίπου ώρα υπήρχε μια σαφής διαφορά στο αποτέλεσμα  των προσπαθειών του παιδιού.

Γιατί δεν με άφησες να βοηθήσω το παιδί; ρώτησα την κυρία.

Διότι Ευάγγελε δεν θα βοηθούσες, αλλά θα χαλούσες. Δεν πρόσεξες την ποιοτική διαφορά που εμφάνισαν οι προσπάθειες του παιδιού σε τόσο σύντομο διάστημα;  Αυτό το παιδί πολύ σύντομα θα αρχίσει να περπατά μόνο του, ζώντας την ανακάλυψη της κίνησης και του περιβάλλοντος αφ’ εαυτού του. Ναι το είδα, άν όμως χτυπούσε; απάντησα  για να μην μείνω  βουβός. Η Κυρία γέλασε και μάλιστα πολύ καλά.  Το χάρηκε πραγματικά.  Και όταν τελείωσε η χαρά της μου είπε:

Από το «αν» μέχρι το «να»,  υπάρχει μεγάλη απόσταση Ευάγγελε,  ο Σωματικός πόνος σ’ αυτή την ηλικία είναι ο καλύτερος δάσκαλος στον προγραμματισμό του κέντρου ισορροπίας του σώματος.  Τίποτε και κανείς δεν μπορεί να τον υποκαταστήσει.   Κάθε πόνος κτυπήματος, προκαλεί αισθητική αντανακλαστική αντίδραση του εγκεφαλονευρικού συστήματος, η οποία προσαρμόζει άριστα τη σπονδυλική στήλη στην αντιμετώπιση της βαρύτητας, αποκτώντας ταυτόχρονα το ΕΓΩ του παιδιού  οικειότητα και κατανόηση του σωματικού πόνου.  Κανένα παιδί δεν κτυπά επικίνδυνα σ’ αυτή την ηλικία.

Κάθε παρέμβαση πάνω σ’ αυτές τις προσπάθειες του παιδιού, κάνει κακό στην αυθεντική κίνηση και ισορροπία του παιδικού σώματος και διαστρεβλώνει την αρχέτυπη λειτουργία του με μεγάλο ψυχικό και σωματικό κόστος σε γονείς και παιδιά αργότερα…

Το ίδιο συμβαίνει με τη χρησιμοποίηση των χεριών, τον προσανατολισμό στον χώρο και την ικανότητα αυτοεξυπηρέτησης του σώματος από το ΕΓΩ.

Όταν όλα αυτά γίνουν σωστά, έχουμε ένα καλώς συνδεδεμένο πνεύμα ΕΓΩ, με το φυσικό σώμα.

Πνεύμα, ΕΓΩ και Ψυχή είναι το ίδιο.

Κάτι που είναι τελείως άγνωστο στο κοινό και συμβάλει στην αναγνώριση των όσων έγραψα.

Αν κάποιο παιδί δεν μάθει να αρθρώνει λέξεις μέχρι την ηλικία των τεσσάρων ετών δεν πρόκειται να  μιλήσει ποτέ, χωρίς όμως να χάσει την ικανότητα επικοινωνίας με τους άλλους ανθρώπους η οποία μπορεί να γίνει μέσω της νοηματικής πρακτικής.

Τούτο συμβαίνει διότι οι εγκεφαλικές συνάψεις που συγχρονίζουν τη συνεργασία των φωνητικών χορδών με τα άλλα πληροφοριακά κέντρα του εγκεφάλου, δεν μπορούν να γίνουν μετά το τέταρτο έτος. Ο περίφημος καρδιολόγος γιατρός του Ωνασείου  Νοσοκομείου, εξαίρετος μουσικός και μουσικολόγος κύριος Δρίτσας, δήλωσε κάποτε πως οι Άνθρωποι, στα πρώτα τους βήματα τραγουδούσαν μάλλον παρά ομιλούσαν.

Όπως ακριβώς συμβαίνει με την ομιλία, έτσι και με τις προαναφερόμενες δραστηριότητες, φαγητό, περπάτημα, χρήση χεριών, ισορροπία, προσανατολισμός, είναι δραστηριότητες οι οποίες στη συγκεκριμένη νηπιακή χρονική περίοδο δημιουργούν τις κατάλληλες εγκεφαλονευρικές συνάψεις συσχετισμού με το φυσικό σώμα και οι οποίες ως κάποιο είδος σκληρού δίσκου της παρεγκεφαλίδας, καθορίζουν  τη λειτουργία του σώματος στην υπόλοιπη Ζωή του.

Αν όλες αυτές οι προαναφερθείσες λειτουργίες γίνουν σωστά, στις σωστές χρονικές περιόδους, τότε έχουμε ένα καλώς λειτουργούντα  συνδυασμό ΕΓΩ και σώματος από την νηπιακή ηλικία, αν όχι έναν κακό, με ότι συνεπάγεται αυτό!!

Η οποιαδήποτε Οντολογική φυσική παρουσία στον Κόσμο, έχει δυο βασικές ψυχικές ανάγκες, η πρώτη να είναι ο Εαυτός της και η δεύτερη να ανοίκη σε μια ομάδα.

Το Οντολογικό ΕΓΩ-Ψυχή, αισθάνεται ολοκληρωμένο όταν έχει ολοκληρωτική και αρμονική συνεργασία με το σώμα στο οποίο φωλιάζει και στη συνέχεια η ολοκληρωμένη ατομική ύπαρξη υποχρεούται  να ενταχθεί σε πλήρη αρμονική συνεργασία μέσα στην ομάδα που ανήκει.               Η φυσική επιλογή στην άγρια Ζωή, ακυρώνει σχεδόν αμέσως το οποιοδήποτε Ον δεν πληρεί τις δυο αυτές προϋποθέσεις.

Ερώτημα: Πως γίνεται η σύνδεση της ολοκληρωμένης μονάδας πλέον με την κοινότητα ή ομάδα στην οποία ανήκει;     Μέσω της Ταύτισης θα σας απαντήσω!!

Σας φαίνεται απίστευτο, παράξενο ή απαράδεκτο. Ταύτιση, πόσες φορές ακούσατε αυτή τη λέξη στη ζωή σας, σχεδόν ποτέ θα σας απαντήσω. Η λέξη Ταύτιση δεν υπάρχει ποτέ και πουθενά κι  όμως κυριαρχεί παντού στη ζωή μας χωρίς να γνωρίζουμε πόσο πολύ  επηρεάζει και καθορίζει τη Ζωή και συμπεριφορά μας.   Να σας κάνω ένα μικρό κατάλογο ταυτίσεων;

Γινόμαστε ΠΑΟΚ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Έλληνες, Αμερικανοί, Πόντιοι, Ζουλού, Ευτυχισμένοι, δυστυχισμένοι, ενάρετοι, ανάρετοι, Χριστιανοί, Βουδιστές, Ινδουιστές, γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί κτλ. μέσω της ταύτισης, μέσω της ταύτισης ένας βούβαλος  γίνεται βούβαλος, μια αντιλόπη αντιλόπη και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο Νους.

Μέσω της ταύτισης με τους ήρωες των βιβλίων μας, μέσω της ταύτισης με τους ήρωες της τηλεόρασης, του κινηματογράφου, του ποδοσφαίρου, των ΜΜΕ, της Ιστορίας μας και των ονείρων μας. Μέσω της ταύτισης με όλους αυτούς και αυτά, περνάει η Ζωή μας σαν μια άλλη βαρετή, αφού όλα αυτά είναι ολογράμματα του τι θα θέλαμε να είμαστε και όχι αυτό που είμαστε.

Είμαστε ολοκληρωτικά εξαρτημένοι και δεσμευμένοι στους εθισμούς του σώματος, οι οποίοι μέσω της ταύτισης και της επανάληψης, εδραιώθηκαν στο εγκεφαλονευρικό μας σύστημα ή κατ’ άλλους στο ερπετικό μας σύμπλεγμα.

Αυτό προσπαθεί με τον δικό της τρόπο να μας ερμηνεύσει η Αρχαία Ελληνίδα μέδουσα, αυτή που όταν την κοιτάζεις κατάματα σε πετρώνει.

Πόσοι από μας μπορούμε να κοιτάξουμε τους πραγματικούς Εαυτούς μας κατάματα;

Αν κάποια στιγμή φώτισης δούμε ότι άλλα σκεπτόμαστε, άλλα λέμε κι’ άλλα κάνουμε, μας πιάνει πανικός και δεν τολμούμε να ξανακοιτάξουμε, να μάθουμε, να καταλάβουμε;;

Διότι απλά κοιτάξαμε τη μέδουσα κατάματα, κοιτάξαμε την αλήθεια των προγραμμάτων  λειτουργίας του σώματός μας, τους εθισμούς μας, τις ταυτίσεις μας, την απέραντη κενότητα που όλα αυτά αντιπροσωπεύουν και το βάλαμε στα πόδια, δεν μπορούμε να αντέξουμε την αλήθεια που με μαύρη ισχυρή ρίζα είναι θεμελιωμένη στο ερπετικό μας σύμπλεγμα. Αυτό που το πολιτιστικό μας μοντέλο κτίζει.

Ας έρθω και στην επόμενη ηλικιακή περίοδο του παιδιού, την 5 με 10 ετών.

Είναι η ηλικία όπου εμείς οι σοφοί μεγάλοι, προσπαθούμε να μεταδώσουμε στα άσοφα παιδιά μας, τα σοφά και λογικά μας επιτεύγματα. Όλοι αναγνωρίζουμε ότι το παιδί πρέπει να πάει σχολείο για να αποκτήσει τα απαραίτητα εφόδια για τη ζωή και άλλα τέτοια στολίδια.

Όπως επιτυχίες, διακρίσεις, οικονομικές απολαβές, μεγάλους έρωτες, ηρωισμούς, κατακτήσεις, επιτυχίες, αλλά κυρίως η υποχρέωση, να έχει το παιδί ένα χαρτί, μια βεβαίωση από τη εξουσία δηλαδή, ότι το παιδί πέρασε από το πλυντήριο των θετικών συναισθημάτων και είναι πλέον μόνιμος κάτοικος των αρνητικών.

Αυτό είναι το κύριο μέλημα των σχολείων του Δυτικού Κόσμου, καλλιέργεια αρνητικών συναισθημάτων, ενισχυμένα με Λογικά επιστημονικά επιτεύγματα.

Πραγματικά καταπληκτικό Έργο, πανίσχυρο σε αποτέλεσμα και απόκρυφο, ποιος θα μπορούσε να αποκρυπτογραφήσει ότι το σχολείο είναι φυτώριο αρνητικών συναισθημάτων;

Πώς λοιπόν ο δημιουργός αυτής της παιδείας να μην κατακτήσει το Σύμπαν και που υποχρεωτικά επιβάλει παντού, ακόμη και στην Αφρική, το τελευταίο απομηνάρι φυσικής ζωής που καταρρέει κάτω από τα πλήγματα του άπληστου, βάρβαρου, διεστραμμένου και  Λευκού επικυρίαρχου!!;

Η ηλικία των 5 με 10 είναι η περίοδος όπου το ανδρωμένο νήπιο γίνεται παιδί, έτοιμο να ενταχθεί στον Κόσμο των μεγάλων. Αυτό ίσχυε σ’ όλες τις κοινωνίες μέχρι πριν μόλις 60 χρόνια και ισχύει για όσες πρωτόγονες επέζησαν μέχρι την εποχή μας. Εκτός από εμάς τους πολιτισμένους που αφήνουμε τα παιδιά μας στα νηπιαγωγεία, τις γιαγιάδες, το κράτος, την τηλεόραση, το Ιντερνέτ, την πορνογραφία και ένα σωρό ευκολίες του πολιτισμού μας!!

Δεν γνωρίζουμε ότι όλοι είμαστε στοιχειωμένοι, αιχμάλωτοι άγνωστων δυνάμεων που εδραιώθηκαν εκείνη την ανέμελη παιδική εποχή στο υποσυνείδητό μας και την οποία ο Μέγας Καβάφης εντόπισε με το ποίημά του  η Πόλις,

Έτσι που τη Ζωή σου ρήμαξες εδώ

Στην κώχη τούτη τη μικρή, σ’ όλη τη Γη τη χάλασες.

Και ο Κύριος Δημήτρης Κουρέτας Καθηγητής τις ψυχιατρικής νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1974 με το συμπέρασμα.

Αυτό που νοείται ως μοίρα ή πεπρωμένο, αντιπροσωπεύεται στην πραγματικότητα, από ορισμένους ψυχολογικούς παράγοντες, απωθημένες επιθυμίες και ενστικτώδεις ωθισμούς και εθισμούς, που εμφωλεύουν μέσα στον ασυνείδητο ψυχισμό του ανθρώπου και προσδιορίζουν αιτιοκρατικά, αλλά ανεπίγνωστα, τις συναισθηματικές του αντιδράσεις, τις πράξεις και τη συμπεριφορά του.

Στο άρθρο 6 με τίτλο Τι θα γίνεις παιδί μου όταν μεγαλώσεις, της παρούσης εργασίας, βρίσκεται αναλυτική περιγραφή της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, στο δε παρόν κείμενο θα περιοριστώ να αναφέρω ότι.

Όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτου φυλής χρώματος και καταγωγής, αυτή τη χρονική περίοδο 5 με 10 προσπαθούν απεγνωσμένα να ενταχθούν στον κόσμο των μεγάλων, όποιος κι’ αν είναι αυτός, καλός ή κακός, πολιτισμένος ή απολίτιστος….. Και επειδή η επικοινωνία μεταξύ αυτών των δύο ηλικιών στο δικό μας πολιτιστικό μοντέλο, είναι σχεδόν αδύνατη, η ένταξη των δικών μας παιδιών στο περιβάλλον μας,  γίνεται μέσω της συναισθηματικής αντιγραφής του συναισθηματικού και όχι λογικού περιβάλλοντος στο οποίο βρίσκονται. Και δυστυχώς ο συναισθηματικός κόσμος των μεγάλων της δικής μας εποχής, είναι φορτωμένος συναισθηματικό Μίσος και καθόλου Αγάπη.

Αυτό ουσιαστικά και εν αγνοία μας μεταφέρουμε στα παιδιά μας, τους Φόβους και το Μίσος μας  προς τη Ζωή, μέσω των βάρβαρων παιγνιδιών που τους δίδουμε, την αδιαφορία μας, την περιφρόνησή μας και την προσωπική μας βαρεμάρα.

Και μετά από όλα αυτά ας έρθουμε στη τελευταία και πιο καθοριστική περίοδο προγραμματισμού του Φυσικού μας σώματος, την Εφηβεία και την ένταξη των νέων  στον κόσμο των μεγάλων.

Μετά τα 10 έτη και μετά την εγκατάσταση των νηπιακών και παιδικών προγραμμάτων στο εγκεφαλονευρικό σύστημα, του ανθρώπου, έρχεται η φοβερή για τους πολιτισμένους ώρα της εφηβείας.  Η ώρα, όπου όλη η ανοησία και διεστραμμένη καταγραφή του νηπιακού και παιδικού παρελθόντος θα έχει τη τελευταία ευκαιρία εναρμόνισης όλων των λαθών που στο παρελθόν έχουν γίνει!!

Ναι φίλοι μου, η περίοδος της εφηβείας είναι η τελευταία ευκαιρία που έχει ο νεογέννητος άνθρωπος να έρθει κάπως στον Εαυτό του και να εξουδετερώσει μέσω της πρωτογενούς ερωτικής παιδείας ένα μεγάλο μέρος της ανόητης παιδείας του παρελθόντος, αλλά δυστυχώς.

Εδώ στην εφηβεία  βρίσκεται το πέρασμα στη παγκόσμια κόλαση, που όταν το διαβείς έτσι όπως το έφτιαξαν αυτοί που σκέφτονται πριν από μας για μας, μόνο φωτιά και πόνος υπάρχει στο υπόλοιπο της Ζωής!!

Ακούγομαι τραγικός, αλλά δυστυχώς είμαι, διότι αυτό που εντέχνως γίνεται από την εξουσιολάγνα Ελίτ που διαχειρίζεται τις Ζωές μας, δεν είναι μόνο τραγικό, είναι τερατώδες.

Είναι το μέγιστο Κακό που μπορεί να γίνει στη Ζωή του Ανθρώπου και το κάνουν συνειδητά, με όλη την επίγνωση, αλλά και την απόλαυση του Κακού που διαπράττουν, διότι ο σαδισμός αντλεί ηδονή από τον πόνο του άλλου και ο πόνος της ερωτικής μας ανεπάρκειας που φυτεύεται στην έντεχνα  βάρβαρη και χυδαία εφηβική περίοδο του πολιτισμού μας, κρατά μια Ζωή και τρέφει τη δική τους χαρά…

Στην ηλικία των 10 αφυπνίζεται το ερωτικό μας ένστικτο και μέχρι τα 16 και 17 ανδρώνει το σώμα που γνωρίζει την ηδονή μέσω του αυνανισμού. Μετά τα 17 αρχίζει να εδραιώνεται ο ερωτικός προγραμματισμός ή οι ερωτικές μας συνήθειες ή οι ερωτικοί μας εθισμοί στο εγκεφαλονευρικό σύστημα και τη παρεγκεφαλίδα.  Αυτή είναι η τελευταία πράξη του δράματος που λέγεται ερωτικός άνθρωπος του Δυτικού Χριστιανικού κόσμου, η μάλλον ο ερωτικός μισάνθρωπος του Δυτικού Κόσμου!!.

Είμαι σίγουρος ότι κανείς δεν θυμάται τις περιπέτειες, τις μάταιες ελπίδες, τις άπειρες απογοητεύσεις, τα μάταια όνειρα, τις μάταιες προσπάθειες, τον διαρκεί πόνο και φόβο προσέγγισης του άλλου φύλου, τις μάταιες προσπάθειες κατανόησης και επικοινωνίας με το άλλο φύλο, την μάταια προσπάθεια βίωσης του Ερωτικού ονείρου που είναι η Ψυχική Ένωση των σωμάτων και όχι ο επιδερμικός αυνανισμός της πορνείας και της ευκαιριακής εκσπερμάτωσης που γίνεται  στο παγκάκι, στην πυλωτή, στο δασάκι, στο αυτοκίνητο ή στην καλύτερη περίπτωση σε κάποιο ξενοδοχείο. Τη φοβερή εμπειρία του πρώτου Αφροδισίου νοσήματος και της απέραντης θλίψης που το συνοδεύει.

Έτσι γίνεται η ασυνείδητη από εμάς, αλλά συνειδητή από τους επικυρίαρχους καταστροφή της σημαντικότερης αισθαντικής απόλαυσης του φυσικού μας σώματος, της εκστατικής Ερωτικής ολοκλήρωσης. Της γέφυρας που ενώνει τη Ζωή με το Θάνατο,  τον άνδρα και τη γυναίκα,  τον συνεκτικό ιστό των αντιθέτων του Σύμπαντος.

Αυτή είναι η εποχή όπου τα ερωτικά προγράμματα της τηλεόρασης, του κινηματογράφου, της πορνείας, της πορνογραφίας και της προπαγάνδας του πεζοδρομίου, εδραιώνονται στις ερωτικές λειτουργίες των ανθρώπων, φορτώνοντάς τους με ανεπίλυτα προβλήματα,  και διαρκείς απογοητεύσεις που κυριολεκτικά καταστρέφουν ζωές.

Στη πραγματεία για τον έρωτα, κεφ. 4 που επίσης περιλαμβάνεται σ’ αυτή την εργασία μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα.

Που είναι το πνεύμα που μέχρι τώρα στη ζωή του ανθρώπου περιέγραψα;

Μα πουθενά βεβαίως, όλα αυτά που αιώνες περί πνευμάτων μας πιπιλίζουν διάφοροι Δάσκαλοι και Πεφωτισμένοι, είναι ανοησίες που καταστρέφουν τις αληθινές Ζωές μας.

Ακούγονται τόσες ανοησίες περί της πνευματικότητος του ανθρώπου και πουθενά δεν υπάρχει κάποιο δείγμα πραγματικής πνευματικότητος, εκτός από ευνουχισμένα ανθρωπάκια που φοβούνται να αναπνεύσουν μήπως και κάνουν κάποια αμαρτία.

Δεν υπάρχει καμία απολύτως πνευματικότητα, έτσι τουλάχιστον όπως την εννοούν οι δήθεν Ανατολικοί και Δυτικοί Δάσκαλοι. Όλα τα περί πνευματικότητος του ανθρώπου είναι δολώματα της εκάστοτε θρησκευτικής ή πολιτικής εξουσίας, η οποίες, το μόνο δημιουργικό έργο που κάνουν για τους εαυτούς τους βεβαίως, είναι μέσω του δικού τους πνεύματος να δημιουργούν Νόμους, θέσεις εργασίας ή δουλείας και διάφορα οφίτσια τα οποία οι ίδιες διανέμουν στους πιστούς δούλους και υπηρέτες τους για να περνούν αυτοί καλά και εμείς, αν δεν είμαστε καλά παιδιά με τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουμε,  να μας ρίχνουν στα λιοντάρια για να συνετίσουν τους επόμενους.…..

Οι έπαινοι δε, τα παράσημα και τα βραβεία, είναι τα έξυπνα μέσα με τα οποία  οι δούλοι γίνονται πιστότεροι και αποτελεσματικότεροι στην υπηρεσία τους προς τους αφέντες.

Όλα τα άλλα είναι δική μας δουλειά, των πληβείων, των κολίγων και των δούλων. Εμείς  είμαστε αυτοί που θα υλοποιήσουμε τα σχέδια των μεγάλων, εμείς θα δουλέψουμε στα ορυχεία, εμείς θα μπούμε στη φωτιά του πολέμου που οι αφέντες θα ανάψουν για να μειώσουν τον αριθμό μας και αναδιατάξουν τους κανόνες της Ζωής μας. Εμείς θα ανακαλύψουμε τα απόκρυφα μυστικά του Σύμπαντος και αυτοί θα τα χρησιμοποιήσουν για να αυξήσουν την επικυριαρχία τους, εμείς είμαστε το ευφυές είδος που εργάζεται μανιακά να αυξήσει την ισχύ των αφεντάδων του, διότι αυτή είναι η Φύση μας, εμείς είμαστε οι Συνδημιουργοί του Σύμπαντος, όχι οι Αφέντες, αυτοί είναι σαπρόφυτα που τρέφονται αχόρταγα από το δικό μας αίμα!!

Ανθρώπινο Πνεύμα.

Ποιο Πνεύμα φίλοι μου, του Μίσους ή της Αγάπης, πνεύμα αγάπης του Θεού, πνεύμα μίσους του Διαβόλου και τα αντίστοιχα του ανθρώπου. Αυτά δεν είναι Θεϊκά πνεύματα, είναι συναισθήματα τα οποία με πολύ έξυπνο τρόπο προγραμματίζονται στη λειτουργία της Ψυχής μας και που επηρεάζουν τις σχέσεις των ανθρώπων, τις καθορίζουν και εν πολλής καθορίζουν και τα επίπεδα ευδαιμονίας ή δυστυχίας των ανθρώπων.

Αυτό το παραμύθι των πνευμάτων έχει κοστίσει στην ανθρωπότητα ποταμούς αίματος και ακόμη καλά κρατεί. Τα πνεύματα των Πεντηκοστιανών, των μαρτύρων του Ιεχωβά, των Χριστιανών, των Μουσουλμάνων, των Ευαγγελιστών και πόσα άλλα πνεύματα άθεων, ορθολογιστών, πληβείων, απογοητευμένων και δυστυχισμένων. Όλα τα πνεύματα των ανθρώπων βρίσκονται  σε διαρκεί επιφυλακή περιμένοντας το σύνθημα για την ολική σφαγή, αυτή που έρχεται επιτέλους και όλοι

με ελπίδα περιμένουν!!.  Κάτι να αλλάξει βρε αδερφέ σ’ αυτή τη ανούσια ζωή που ζούμε!!

Φίλοι μου δεν υπάρχει κανένα απολύτως ανθρώπινο πνεύμα, υπάρχει μόνον η ενότητα σκέψη-βούληση του Σύμπαντος και το Φυσικό Σώμα μας, σκοπός των οποίων είναι η συντήρηση και εξέλιξη της ζωής. Όταν το σώμα κινδυνεύσει ή παρουσιάσει πρόβλημα λειτουργίας, τότε η Οντότητα του ΕΓΩ Σκέψη-Βούληση αυτονομείται ή αποταυτίζεται του Σώματος και ψάχνει να βρει τις λύσεις του προβλήματος.  Η αυτονομημένη οντότητα ΕΓΩ,  ονομάζεται και Συνειδητότητα.

Το ένστικτο της επιβίωσης πολύ λίγο νοιάζεται για τις μεγαλοφυείς ιδέες μας.Οι ιδέες  εντάσσονται σε κάποιον άλλο τομέα της Ζωής, αυτόν της εξελικτικής διαδικασίας του είδους και της Ζωής εκτενέστερα, οι Ιδέες  ΔΕΝ είναι Πνεύμα, το ΕΓΩ είναι Πνεύμα, αυτό διαχειρίζεται τις Ιδέες….

Και έρχομαι  στο Δια Ταύτα του ερωτήματος, Σώμα και Πνεύμα.

Πριν προχωρήσω στην ανάπτυξη της απάντησης, υποχρεούμαι, εκ του ορθού Λόγου, να ορίσω σημείο αναφοράς της Νοημοσύνης και Λόγου μου, διότι άνευ σημείου αναφοράς θα μιλάμε στους αιώνες χωρίς να καταλήξουμε πουθενά.

Αυτό είναι και το σημερινό πρόβλημα επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, διδάχθηκαν έμμεσα να μιλάν, να μιλάν, να μιλάν, χωρίς να καταλήγουν σε κάποιο δια ταύτα και  τέλος να γίνεται αυτό που θέλει Αυτός, που γνωρίζει να σκέπτεται και να πράττει χωρίς να μιλά!!

Στην προκείμενη περίπτωση, Εγώ θα έχω δύο σημεία αναφοράς του Λόγου μου, ο ένας θα είναι οι Νόμοι της Δημιουργίας όπως εκδηλώνονται στη λειτουργία Ζωής του Πλανήτη μας και στην οποία πιστεύω ότι υποκρύπτεται ο Θείος Λόγος  και ο άλλος, η δική μου κατανόηση στο ερώτημα του Ανθρώπου, ποιοι είμαστε και γιατί είμαστε.

Ποιοι είμαστε και γιατί.

Στο Σύμπαν τίποτε δεν μπορεί να επιβιώσει, άτομο ή είδος, αν δεν στηρίζεται από κάτι άλλο και αν με τη σειρά του δεν στηρίζει κάτι άλλο!! Αυτό είναι Νόμος του Κόσμου…..

Παραδόξως όμως, το Ανθρώπινο είδος στηρίζεται από το σύνολο της Ζωής του Πλανήτη, υλικού και ζωικού χωρίς να στηρίζει απολύτως τίποτε. Το προσέξατε;

Προσέξατε ότι εμείς, το είδος που στηρίζεται από το σύνολο της Ζωής του Πλανήτη, συμπεριφέρεται σ’ αυτόν με μίσος, κακία, έπαρση και βία;  Αυτό είναι βλακεία ή αμάθεια;

Αλλά με τόσες λαμπρές επιστήμες πώς να μιλάμε για αμάθεια Ή μήπως υπάρχει κάποιο απόκρυφο σχέδιο, κάποια αλήθεια που εμείς δεν γνωρίζουμε;

Γιατί συμβαίνει αυτό; Διερωτήθει ποτέ κάποιος γιατί;

Όταν αυτό το σημαντικό ερώτημα δεν μπορεί να απαντηθεί ικανοποιητικά, τότε εύκολα μια Αρπακτική και Εγωιστική Οντότητα, μπορεί αυτάρεσκα να ισχυριστεί ότι όλα έγιναν για τον Εαυτό της, ακόμη και το Σύμπαν, τόσο αχόρταγη δύναται να είναι, αλλά και να έχει τη δύναμη να το κάνει, δηλαδή να κατακτήσει το Σύμπαν.

Ευτυχώς όμως, η διαιώνιση της Ζωής γίνεται μόνον μέσα από την Αγάπη και  την Ευδαιμονία και τέτοιοι στόχοι, με τέτοια μέσα κακίας ποτέ δεν πρόκειται να ολοκληρωθούν.

Όταν το εξουσιολάγνο ΕΓΩ που θέλει να κατακτήσει το Σύμπαν  κατανοήσει τον Νόμο της Αγάπης και Ευδαιμονίσει, τότε η στείρα Λαγνεία του εξαφανίζεται και όλα είναι δυνατά,  διότι ο Άνθρωπος είναι Συνδημιουργός του Σύμπαντος, δρα αυτόνομα στο καλό και το κακό και η εμφάνισή του  είναι μια Ευφυής συμμετοχική Θέση Ισχύος δίπλα  στη Δημιουργία.

Όπως η εξελικτική διαδικασία της Γαίας έκανε άλμα με τους ευκαριώτες μικροοργανισμούς που γέννησαν πριν 500 εκατομμύρια χρόνια τη Ζωή που βλέπουμε σήμερα, έτσι και σήμερα το ανθρώπινο είδος παίζει τον ίδιο ευφυή ρόλο στη γρήγορη και αποτελεσματική διασπορά της Γήινης Ζωής στο Διάστημα.

Αυτός είναι ο Υπαρξιακός Λόγος της παρουσίας μας στην Πλανήτη Γη. Είμαστε το Σπέρμα της Γαίας και σημαντικότερος προορισμός και σκοπός από Αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει στον Κόσμο. Τώρα το πώς από Σπέρμα γίναμε τα Σκατά της Γαίας, αυτό είναι μια ιστορία που σ΄όλο το έργο μου αναλύω και μένει σε Σας να το ερευνήσετε και να καταλάβετε.

Ως προς το σημείο αναφοράς της νοημοσύνης μου.

Ήταν το 1982 όταν σε κάποιο όραμα είδα να ίπταμαι πάνω από τον πλανήτη Γη με όλα τα γνωστά χαρακτηριστικά της Σαμανικής ευδαιμονικής αιώρησης. Κάποια στιγμή έχασα τον έλεγχο της πτήσης μου και άρχισα να πέφτω σε βέβαιο θάνατο προς την επιφάνεια της Γης. Τότε από τα βάθη του Εαυτού μου ένα αίτημα συγνώμης αναδύθηκε δυναμικά και φώναξα.

Θεέ μου συγχώρεσέ  με γιατί δεν βοήθησα το έργο σου.

Έγινε μια έκρηξη και ξύπνησα διαλυμένος στο κρεβάτι μου, ίδρος, αγωνία και φόβος τα πρώτα συναισθήματα.  Ποιο είναι το έργο του Θεού διερωτήθηκα και αυτό το ερώτημα καθόρισε την επόμενη πορεία μου. Επισκέψεις σε διάφορες φιλοσοφικές σχολές της εποχής, το 1985 στο Άγιο Όρος στη μονή Ξηροποτάμου και την ευρύτερη περιοχή, στο οποίο βεβαίως δεν βρήκα την απάντηση στο ερώτημά μου και τέλος, τα Χριστούγεννα του 1986 μετά από πολλούς κόπους και θυσίες, ανακάλυψα, ότι το πραγματικό Έργο του Θεού δεν μπορεί να είναι άλλο από το φυσικό μας περιβάλλον, από το οποίο και ο γενετικός μας κώδικας έχει εκπορευθεί!!

Τίποτε το σημαντικό μέχρι τώρα θα μου πείτε, αλλά αυτό που έκανε τη διαφορά φίλοι μου, είναι η Συνειδητοποίηση, ότι μέσα στους Νόμους που διέπουν τη λειτουργία του Φυσικού Κόσμου Βρίσκεται και η Νοημοσύνη του όποιου Θείου τον Δημιούργησε. Αυτή είναι η ουσία!!

Από το 1987 και μετά, όρισα σημείο αναφοράς της Νοημοσύνης μου τους Νόμους της Φύσης, και όχι του Πλάτωνα, του Νίτσε, Του Βούδα, του Χριστού, του Μαχαβίρα, του Ιεχωβά ή του όποιου άλλου σοφού. Όλοι αυτοί με βοήθησαν μέσω τις σοφίας τους να ανακαλύψω τον πραγματικό Εαυτό μου, για τον Εαυτό μου και όχι για κείνους.

Οι Νόμοι λειτουργίας της Φύσης έγιναν το σημείο αναφοράς της νοημοσύνης μου Αυτοί  καθόρισαν ότι έχω γράψει από το 1987 και μετά.

Ευάγγελος Βαρελίδης.

http://www.varelidis.gr/