Read more » ΜΟΥΣΙΚΗ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΤΕΧΝΕΣ

Μικρές Αγγελίες

Εμφανίσθηκε στην Αμερική στην εφημερίδα "Atlanta Journal".
 

Μαύρη και μόνη, ψάχνω για συντροφιά, ανεξάρτητης εθνικής καταγωγής.  

Είμαι νεαρά καλλονή και μου αρέσουν τα παιχνίδια. Μου αρέσουν οι βόλτες με το αυτοκίνητο στο δάσος, κυνήγι, ψάρεμα, ενώ το βράδυ χουζούρεμα μπροστά στο τζάκι.

Στο φως των κεριών θα τρώω από τα δάχτυλα σου.

Θα κάθομαι στο παράθυρο να σε περιμένω να γυρίσεις από τη δουλειά και θα είμαι ντυμένη μόνο με αυτά που πλούσια μου χάρισε η φύση.

Με λένε Daisy και θα με βρεις στο τηλέφωνο: (404) 875-6420.

Σε περιμένω ...........

Κοίτα στην επόμενη σελίδα για τη φωτογραφία μου .....

 

 Περίπου 15.000 άντρες διαπίστωσαν όταν πήραν τηλέφωνο, ότι μιλούσαν με ένα καταφύγιο ζώων στην Atlanta . 

(με email) ============================================
ΤΟ ΕΠΟΣ "ΤΟ ΔΑΚΤΥΛΙΔΙ ΤΟΥ ΝΙΜΠΕΛΟΥΓΚΕΝ"  ΒΑΓΚΝΕΡ => "Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΔΑΚΤΥΛΙΔΙΟΥ"  ;;; 

Ο Άλμπεριχ νουθετεί τον Χάγκεν, την ώρα 

που αυτός φυλάει σκοπιά.

ΕΡΓΟ ΠΡΩΤΟ " Ο Θησαυρός του Ρήνου".  Ολόκληρο το έργο όπερα του Βάγκνερ στηρίζεται στο κυνήγι του δακτυλιδιού, που φυλασσόταν από τις κόρες του ποταμού Ρήνου.  Τις  κόρες όμως τις είχε ποθήσει ο αποκρουστικός νάνος Άλμπεριχ του κάτω κόσμου.  Οι κόρες για να απαλλαγούν απ' αυτόν, στην θέα του λαμπυρίσματος του χρυσού δακτυλιδιού, του εξηγούν πως μπορεί να έλθει ο θησαυρός στην κατοχή, αυτού που έχει αποκηρρύξει τον έρωτα.  Πράγμα που ο νάνος αποδέχεται και αμέσως αρπάζει το χρυσό δακτυλίδι.  Τότε οι κόρες ζητούν βοήθεια από τον ανώτερο όλων των θεών τον Βάτον.  Αυτός με την σειρά του, ζητά βοήθεια από τον ημίθεο και βοηθό του Λόγκε.  Είχε επίσης προηγηθεί το προσωπικό αίτημά του στους Γίγαντες, από τους οποίους είχε ζητήσει να του ετοιμάσουν λαμπρό παλάτι, με την υπόσχεση να τους δώσει την αδελφή του, θεά της αθανασίας 
και της νεότητας, Φράϊα .  Επειδή όμως με τίποτα δεν ήθελε ο Βάτον να τους την παραδόσει, μαθαίνοντας την ιστορία της κλοπής του δακτυλιού, ενημερώνοντας τον βοηθό του σχετικά, ο Λόγκε εξιστορεί στους Γίγαντες την δύναμη του.    Αυτοί τότε ζητούν το δακτυλίδι ως πληρωμή και όλο τον θησαυρό του Ρήνου, που θα κάλυπτε την Φράϊα.  Με τα πολλά ήλθε στην κατοχή τους το δακτυλίδι, το οποίο είχε αποσπαστεί από τον Άλμπεριχ (χθόνιο νάνο), με την βοήθεια των ημιθέων, μαζί με το μαγεικό κράνος που τον μεταμόρφωνε σε ότι ήθελε, ο ίδιος δε είχε καθυποτάξει εν τω μεταξύ όλους τους υπόλοιπους νάνους και όταν έγινε βάτραχος από Δράκος, εγλωβίζεται και αναγκάζεται να ανταλλάξει την ελευθερία του, επιστρέφοντας το δακτυλίδι, το οποίο και καταριέται.  Οι τελευταίοι εναπομείναντες Γίγαντες έρχονται σε φιλονικία για χάρη του και ο ένας σκοτώνει τον άλλο, επιβεβαιώνοντας έτσι την κατάρα !

ΕΡΓΟ 2 ¨Βαλκυρίες" :  Πρόκειται για Σκανδιβαβικές θεότητες, που συνόδευαν τις ψυχές των ηρώων πεσόντων πολεμιστών στην Βαλχάλλα, έτσι ονόμασε ο Βόταν το λαμπερό παλάτι του, στην αίθουσα των πολεμιστών.  Συνήθιζαν να τις απεικονίζουν ως όμορφες κοπέλες  που φέρουν ασπίδες, κράνη και ακόντια, πάνω σε φτερωτά άλογα, αλλά στην πραγματικότητα ίππευαν αγέλες λύκων αφού εθεωρούντο οι καθαριστές των πεδίων των μαχών, μαζί με τα κοράκια (συγγενείς των τελευταίων οι βακτυρίες, αφού τα συγκεκριμένα ζώα επιτελούσαν έναν σημαντικό, μάλλον θεϊκό σκοπό) .  Η συλλογή των ψυχών ηρώων στην αίθουσα των πολεμιστών, ήταν ύψιστος σκοπός, αφού οι θεοί θα χρειαζόντουσαν βοήθεια κατά την τελική μάχη πριν το τέλος του κόσμου !!

Η Βρουλχίνδη βακτυρία είναι κόρη του ανώτερου των Θεών, τον Βόταν.  Η βακτυρία εμπλέκεται σε μια ευγενική ιστορία έρωτος δύο διδύμων (του Ζίγκμουντ και της Ζιγκλίτε) , οι οποίοι όμως δεν το γνώριζαν εξ αρχής και τελικά η βακτυρία τους βοηθά, παραβένοντας τις εντολές του θεού Βόταν.  

ΕΡΓΟ 3 "Ζίγκφριντ" Ο Θεός Βόταν σκοτώνει τον ερωτευμένο Ζίγκμουντ (αφού αρχικά ήθελε να τον βοηθήσει όντας επίσης ο μυστικός πατέρας λύκος του Ζίγκμουντ και της Ζιγκλίτε.) στην μονομαχία του με τον Χούντιγκ, σύζυγο της Ζιγκλίτε , σκοτώνοντας στο τέλος και τον ίδιο, εκδικούμενος τον εξαναγκασμό του να φονεύσει τον γιό του κατ'  εντολήν της γυναίκας του Φρίκα, θεάς του γάμου και της εστίας, η οποία επιθυμούσε την τιμωρία των μοιχών.  Η δε ερωτευμένη Ζιγκλίτε κυοφορούσα τον καρπό του έρωτά της, τον Ζίγκφριντ , καταφεύγει σε παρακείμενο δάσος όπους ζούσε ο τελευταίος Γίγαντας δράκος Φάφνερ.  Ο Βάτον τιμωρεί την απείθαρχη βακτυρία Βρουλχίνδη, σε συνεχή ύπνο αλλά προστατευμένη και εγκλωβισμένη μέσα σε ένα κύκλο μαγεικής φωτιάς, που μόνον ένας πραγματικός ήρωας θα μπορούσε να την ελευθερώσει, περνώντας μέσα από αυτήν.

Στην ιστορία του ερωτευμένου ζευγαριού, συμπεριλαμβάνεται και ένα σπαθί σφηνωμένο σε ένα δένδρο, καρφωμένο από έναν γέροντα, που κανείς δεν μπορούσε να το πάρει, εκτός του κατάλληλου, και αυτός ήταν ο Ζίγκμουντ, αλλά παρενέβει ο θεός Βάτον στην μονομαχία.  Έχουμε λοιπόν την παρουσία του δυτικού Εξκάλιμπερ στην έμπνευση του Βάγκνερ. Ο ρόλος της Βαλκυρίας είναι εμπνευσμένος από την μορφή της ελευθερίας της γαλλικής επαναστάσεως. Το ίδιο το κυρίαρχο μοτίβο της μορφής αυτής καθώς και πολλά μουσικά αποσπάσματα από τον Ρόλο της θυμίζουν τον ύμνο της γαλλικής επανάστασης. Ο Ζίγκμουντ και αργότερα ο Ζίγκφριντ είναι προσωποποιήσεις του υπερανθρώπου του Φρίντριχ Νίτσε. «Διότι από μόνος του πρέπει ο ελεύθερος άνθρωπος να δημιουργήσει τον εαυτό του.» .  Ο θεός Βόταν εκπροσωπεί το φθαρμένο κατεστημένο, το οποίο είναι καταδικασμένο από τις ίδιες του τις πράξεις να αυτοκαταστραφεί.  Το τελευταίο έργο της τετραλογίας περιλαμβάνει "Το λυκόφως των Θεών", που γίνεται παρανάλομα, λόγω της απροσεξίας του Ζίγκφριντ και της βαλκυρίας Βρουλχίνδης, αφού ο έρωτας τους, τους κράτησε μακριά από τις υποχρεώσεις τους και την προσοχή τους για την προστασία και προάσπιση της Βαλχάλλα !!  

Ο Χούντιγκ τέλος, ο απατημένος σύζυγος, είναι εκπρόσωπος του κατεστημένου.

Το περιεχόμενο του Δαχτυλιδιού έχει γίνει αντικείμενο αρκετών διαφορετικών ερμηνειών. Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σω υποστήριξε πως αποτελεί μία κριτική πάνω στην βιομηχανική επανάσταση, ενώ ο Ρόμπερτ Ντόνιγκτον το ερμήνευσε στα πλαίσια της ψυχολογίας. 

Με τον όρο ασυνείδητο ο ψυχολόγος Γιουνγκ, εννοούσε εκείνη την περιοχή του αγνώστου στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου. Σύμφωνα με τα δικά του λόγια ό,τι συνειδητοποιούμε και το έχουμε ξεχάσει, ό,τι συλλαμβάνουμε με τις αισθήσεις, αλλά δεν σημειώνουμε στο συνειδητό νου, όσα νιώθουμε, σκεπτόμαστε, θυμόμαστε, επιθυμούμε και πράττουμε ακούσια ή δίχως ιδιαίτερη προσοχή, όλα τα μελλοντικά πράγματα που παίρνουν σχήμα και αναδύονται κάποτε στην συνείδηση,  όλα αυτά αποτελούν περιεχόμενο του ασυνείδητου. Πέραν αυτών στο ασυνείδητο περιλαμβάνονται απωθημένες οδυνηρές σκέψεις και συναισθήματα. Ονόμασε το σύνολο αυτών των περιεχομένων ατομικό ασυνείδητο, αλλά αναγνώρισε ιδιότητες που δεν βιώνει ο άνθρωπος ατομικά αλλά τις κληρονομεί από μια βαθύτερη και ευρύτερη επικράτεια την οποία ονόμασε συλλογικό ασυνείδητο. Τα ένστικτα και τα αρχέτυπα είναι εκείνα που διαμορφώνουν το συλλογικό ασυνείδητο και παρουσιάζουν μια κανονικότητα στην εμφάνισή τους.

Το κυνήγι του "δακτυλιδιού του Νιμπελούνγκεν" , δίνει δύναμη και εξουσία στον κάτοχό του επί της υφηλίου, ένας ακόμα λόγος της μεταστροφής της άποψης του Βόταν στο τέλος να μην υπερασπιστεί τον Ζίγκμουντ.  'Ετσι συνδέονται οι ήρωες της όπερας γύρο από το δακτυλίδι, σε ένα πολυ-επίπεδο έργο συμβολισμών 

Το έργο κλείνει με την 4η όπερα "Το λυκόφως των θεών" στο οποίο κορυφώνεται η δικαίωση του έρωτα του Ζίγκφριντ και της Βρουλχίλδης, που την απελευθερώνει από τον ύπνο και τις φλόγες.  Όμως λησμονούν τον υψηλότερο σκοπό τους, να εμποδίσουν την Δύση της κυριαρχίας των Θεών, παρ'  όλο που ο Βάτον είχε προειδοποιήσει για το τραγικό τους τέλος. 

Ο Χάγκεν, αδελφός του βασιλειά Γκούντερ στο βασίλειο των Γκίμπιχουνγκεν και διεκδικητή του δακτυλιδιού, βλέπει στον ύπνο του τον πατέρα του Άλμπεριχ (εδώ παρουσιάζεται έχοντας την καταγωγή του νάνου) στον οποίο υπόσχεται πως θα πάρει εκ νέου το δακτυλίδι στην κατοχή του, που το κατείχε ο Ζίγκφριντ.  Εκείνο το βράδυ ο Χάγκεν φύλαγε τις όχθες του Ρήνου. Ο Ζίγκφριντ είχε χάσει την μνήμη του εξαιτίας ενός βότανου που του έριξε στο ποτό του η αδελφή του Χάγκεν, η Γκουντρούνε, την οποία και ερωτεύεται. Τον βλέπει να το φορά η αγαπημένη του Βρουλχίλδη και καταλαβαίνει πως τελικά είχε παιχτεί πλεκτάνη εις βάρος του.

Ο Χάγκεν και ο Γκούντερ κυνηγούν τον Ζίγκφριντ ο οποίος χάνεται και συναντά τυχαία τις κόρες του Ρήνου, οι οποίες με την σειρά τους του ζητούν πίσω το δακτυλίδι για να τον καθοδηγήσουν και να τον σώσουν, αλλά αρνείται παρ'  όλο τις προειδοποιήσεις τους για τα δεινά που θα ακολουθούσαν.

Στην συνέχεια του έργου επανέρχεται η μνήμη του.  Γίνεται μάχη μεταξύ των διεκδικητών και ο Χάγκεν σκοτώνει τον Γκούντερ και εν συνεχεία τον Ζίγκφριντ.  Όταν όμως πάει να αποσπάσει το δακτυλίδι από το χέρι του Ζίγκφριντ, αυτός σηκώνει το χέρι του και εκείνος οπισθοχωρεί.  Η Γκουντρούνε που τον περίμενε μαθαίνει πως σκοτώθηκε στο κυνήγι, αλλά δεν πιστεύει τα όσα της λένε.  Η αγαπημένη του Βρουλχίλδη ζητά να ετοιμάσουν μια σχεδία για την σωρό του αγαπημένου της.  Παίρνει το δακτυλίδι και ενημερώνει τις κόρες του Ρήνου πως θα μπορέσουν να πάρουν πίσω το δακτυλίδι μέσα από τις στάχτες της, μετά την μεγάλη φωτιά που θα βοηθήσει να αρθεί η κατάρα του, θέλωντας να ακολουθήσει στον θάνατο τον αγαπημένο της, μπαίνοντας στη σχεδία με το άλογό της.  Οι κόρες του Ρήνου επανακτούν το δακτυλίδι και ο Χάγκεν πνίγεται στην προσπάθειά του να το αρπάξει στα φουσκωμένα νερά του Ρήνου. Η φωτιά εξαπλώνεται και φτάνει στον πύργο της Βαλχάλλα ο οποίος τέλος αποτεφρώνεται. 

 

Ασπασία 

Για ολόκληρο το έργο και πολλά περισσότερα επισκεφτείτε http://el.wikipedia.org/

==================================================
Σπάνιο ουράνιο τόξο

Τα σπάνια μετεωρολογικά φαινόμενα που μαγνήτισαν τον φακό φωτογράφων από όλο τον κόσμο μαγεύουν με την ομορφιά τους. Μία αντανάκλαση του ουράνιου τόξου πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας και αστραπές σε ένα πολύχρωμο ουρανό παρουσιάζονται σήμερα μέσα από μία καλλιτεχνική ματιά.

Όταν ο ερασιτέχνης φωτογράφος Phil Thompson βάδιζε στην προβλήτα μίας από τις ακτές της Bellarine Peninsula στην Αυστραλία, παρατήρησε ένα ξεχωριστό ουράνιο τόξο.

Η μορφή του που ζωγραφιζόταν στην επιφάνεια του νερού και τα δύο χρωματιστά τόξα που προέρχονταν από το ίδιο σημείο της θάλασσας δεν μπορούσαν να τον αφήσουν ασυγκίνητο κι έτσι τα απαθανάτισε με την φωτογραφική του κάμερα.

 

Ένα τσιτάχ και τα μικρά του που όλοι μαζί αναπαύονται σε ένα ανάχωμα από τερμίτες, ενώ την ίδια ώρα πάνω από τα κεφάλια τους ο ουρανός ξεσπά σε αστραπές και πολύχρωμα σύννεφα έρχεται αυτή την φορά από την Αφρική.

Ο Αμερικανός φωτογράφος Paul Sounders βρέθηκε στην περιοχή Μασάι Μαρα της Κένυας και αιχμαλώτισε με τον φακό του το συγκλονιστικό τοπίο.

http://news247.gr/

========================================================================

Η ΑΣΤΡΙΚΗ ΠΥΛΗ ΣΤΑ FM

Ήταν Οκτώβριος του 2003 όταν η νεοσύστατη τότε (με μόλις επτά μήνες ζωής) ομάδα Κ.Α.Π.Α (Κέντρο Αναζήτησης Πανεπιστημίου Αιγαίου) ξεκινούσε τη ραδιοφωνική εκπομπή “Αστρική Πύλη” στον φοιτητικό σταθμό του πανεπιστημίου στη Σάμο. Έως το 2007 η εκπομπή είχε διαδοθεί ευρύτατα στο νησί, αλλά και μέσα στους κόλπους της Κοινότητας του Μεταφυσικού που στήριζε την όλη προσπάθεια (άλλωστε από το 2006 μεταδιδόταν και μέσω διαδικτύου).

Τέσσερα χρόνια αργότερα, η “Αστρική Πύλη” κάνει ένα εκκωφαντικό come back στα δρώμενα της ελληνικής εναλλακτικής αναζήτησης. Ο Μηνάς Παπαγεωργίου και ο Ανδρέας Πανουτσόπουλος (αμφότεροι ιδρυτικά μέλη της Κ.Α.Π.Α) είναι έτοιμοι να παρουσιάσουν την ανανεωμένη “Αστρική Πύλη”, ένα εβδομαδιαίο ραδιοφωνικό μαγκαζίνο πνευματικής αναζήτησης. Η εκπομπή θα μεταδίδεται κάθε  Δευτέρα, 10-12 το βράδυ, μέσα από τη συχνότητα του θρυλικού ραδιοφωνικού σταθμού Atlantis FM, που εκπέμπει στην Αττική από τη συχνότητα 105,2. Οι φίλοι εκτός Αθηνών θα έχουν τη δυνατότητα να την ακούν ζωντανά μέσα από το http://www.atlantisfm.gr.

Η πρεμιέρα της εκπομπής θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 7 Νοεμβρίου.

Η επικοινωνία με το κοινό θα είναι εφικτή μέσω υπηρεσίας sms που διαθέτει ο σταθμός, μέσω e-mail στο stargatefm@gmail.com, καθώς επίσης και μέσα από τον ειδικό λογαριασμό που έχει δημιουργηθεί στο facebook.

Η ανανεωμένη “Αστρική Πύλη” σκοπεύει να παρουσίασει στο ελληνικό κοινό (σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου) μια φρέσκια και πρωτότυπη ματιά πάνω σε ζητήματα που καλύπτουν όλο το έυρος των θεμάτων που απασχολούν τους φίλους της εναλλακτικής έρευνας (μυστήρια, ανεξήγητα φαινόμενα, φιλοσοφία, θεωρίες συνωμοσίας, γεωπολιτική, εσωτερική αναζήτηση, θρησκειολογία, μυθολογίες, διαστημική, ψυχικά φαινόμενα, εναλλακτικά ταξίδια, λογοτεχνία του φανταστικού κ.α) μέσα από θεματικές ενότητες/αφιερώματα, ραδιο-στήλες με εξειδικευμένους συνεργάτες, συνεντεύξεις με γνωστούς και αξιόλογους ερευνητές, διαγωνισμούς και άλλα πολλά και ενδιαφέροντα!

Η Κοινότητα του Μεταφυσικού στηρίζει ενεργά ακόμα μια εξαιρετική και πρωτότυπη προσπάθεια των μελών της και εύχεται κάθε επιτυχία στο νέο αυτό εγχείρημα!

Η “Αστρική Πύλη” βρήκε την Ατλαντίδα της!

http://www.metafysiko.gr/ 

================================
He lives in a garbage truck

 This guy does origami with dollar bills and lives in a garbage truck. Be Sure you scroll to the end of this email to look at photos of inside his truck! Won Park is the master of Origami. He is also called the "money folder", a practitioner of origami whose canvas is the United States One Dollar Bill. Bending, twisting, and folding, he creates life-like shapes in stunning detail.
http://gontadu.posterous.com/and-he-lives-in-a-garbage-truck
 

Φωτογραφίες από Ινδία !

 Δείτε καρέ καρέ την προετοιμασία για μια μοναδική φωτογραφία και το καταπληκτικό τελικό αποτέλεσμα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

http://www.on-news.gr/2011/07/blog-post_4928.html 

ΜΟΥΣΙΚΗ

Αν θέλετε να δείτε πότε καταρρέει μια κοινωνία, δείτε τι μουσική ακούει.

Με τον όρο Μουσική, όλοι κατανοούμε σε πρώτο επίπεδο, την Τέχνη του συνδυασμού ήχων με έναν ευχάριστο για το ανθρώπινο αυτί τρόπο. Τι σημαίνει όμως πραγματικά ο όρος Μουσική;

Η Μουσική είναι ένας αρχαίος Ελληνικός όρος που στις μέρες μας έχει αλλοιωθεί ολοκληρωτικά. Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν Μουσική, την τέχνη των Μουσών. Ο όρος σήμαινε αρχικά το τραγούδι και την οργανοπαιξία, την Ποίηση, το Μέλος και τον Χορό, ως αδιάσπαστη ενότητα, και στη συνέχεια αυτό που θα ονομάζαμε σήμερα «πνευματική καλλιέργεια».

Σε όλες σχεδόν τις γνωστές καθομιλούμενες γλώσσες του κόσμου η Ελληνική λέξη Μουσική, περνάει αυτούσια σ’αυτές, πχ music, musica κ.α.

Στην Ελληνική γλώσσα η έννοια Μουσική ετυμολογικά προέρχεται από την έννοια Μούσα. Η έννοια Μούσα προέρχεται από την αρχαιοελληνική ρίζα «μω», η οποία σημαίνει «ερευνώ, ζητώ να μάθω σε βάθος». Κατά μερικούς άλλους, από τη ρίζα «μας» ή «μους» που σημαίνει «γενιά, παραγωγή, ανάπτυξη έξω από μια αρχή, μύηση».

Η Μουσική όπως την εννοούσαν οι αρχαίοι Έλληνες, είναι η επιστήμη των αρμονικών σχέσεων του σύμπαντος που βασίζεται σε σταθερές αρχές που τίποτα δεν μπορεί να τις αλλάξει καθώς και η γνώση της τάξης όλων των πραγμάτων. Η Μουσική για τους αρχαίους δεν ήταν απλά η τέχνη του συνδυασμού τόνων ή το ταλέντο της αναπαραγωγής τους με έναν ευχάριστο για το ανθρώπινο αυτί τρόπο. Αυτή είναι μόνο η πρακτική της πλευρά από την οποία απορρέουν οι εφήμερες μορφές της Μουσικής σήμερα. Ήταν νόηση, διάνοια, πνευματική καλλιέργεια και γνώση.
 

«Οι Έλληνες δια του λόγου τραγουδούσαν και δια του τραγουδιού ομιλούσαν».

Η Μουσική είναι η επιστήμη που για να γίνει κατανοητή από την ανθρώπινη διάνοια χρησιμοποιεί στο εξωτερικό επίπεδο δύο βασικά δομικά στοιχεία, τον ήχο και το χρόνο, θεωρώντας το ένα σαν ύλη και το άλλο σαν ρυθμιστή της μορφής που την προσδιορίζει και ως τέχνη. Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα οι επιστήμες ήταν τρεις. Φιλοσοφία, Αστρονομία και Μουσική, και η υστάτη των επιστημών αυτών ήταν η Μουσική, όλες οι υπόλοιπες επιστήμες θεωρούνταν «τέχνες». Σήμερα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η μουσική θεωρείται «τέχνη» και οι υπόλοιπες «επιστήμες». Η έννοια Μούσα και Μουσική εκφράζανε έναν τρόπο ύπαρξης και ζωής. Έναν τρόπο αυτογνωσίας, αυτοπραγμάτωσης, βελτίωσης και εξέλιξης του ανθρώπου και της κοινωνίας γενικότερα. Σήμερα, ο όρος Μούσα χρησιμοποιείται συχνά για να δείξει ότι κάποια νέα εμπνέει κάποιον άνδρα. Οι Μούσες ήταν θυγατέρες του Δία-Ζευ (δηλαδή της αιώνιας ζώσης θείας πνευματικής οντότητας), και της Μνημοσύνης, δηλαδή της ιδιότητας διατήρησης τους στην μνήμη των ανθρώπων, άρα αιώνιες διαχρονικές αξίες. Συνεπώς μια μουσική είναι μουσική μόνο όταν έχει ως αποτέλεσμα την πνευματική καλλιέργεια, τον εξευγενισμό και τη διατήρηση στην μνήμη άρα την Α-λήθεια και χωρίς την ζεύξη με την πνευματικότητα και την διατήρηση στην μνήμη καμιά μουσική δεν υφίσταται. Οι Μούσες, συνόδευαν, συντρόφευαν και αναγνώριζαν σαν ηγέτη τους τον Θεό του φωτός και της Μουσικής, τον Απόλλωνα τον συμπαντικό γεννήτορα, (Απόλλων Μουσηγέτης). Ο Απόλλων ήταν επίσης και πατέρας του Ασκληπιού του Θεού της Ιατρικής, και από αυτό μπορούμε να συμπεράνουμε την σχέση που έχει η μουσική με την ιατρική. Δεν ήταν τυχαία η χρήση της μουσικής στις εγκοιμήσεις στα αρχαία ιερά, στα οποία δίδονταν μουσικές συνταγές για θεραπεία ψυχικών ασθενειών, πολύ πριν η σύγχρονη επιστήμη ξαναανακαλύψει την μέθοδο της μουσικοθεραπείας. Ο Πίνδαρος υμνεί τον Ασκληπιό, που θεραπεύει όλες τις ασθένειες με τραγούδια, ενώ ο Θεόφραστος χρησιμοποιούσε μελωδίες του Φρύγιου ήχου για να «επικουφίζει τα άλγη». Οι Μούσες ήταν θεότητες – προστάτιδες της πνευματικής δημιουργίας και αντιστοιχούσαν σε είδη δημιουργίας όλων των τεχνών που σχετίζονται με τη μουσική, την τέχνη, την ποίηση, το τραγούδι, το χορό, το θέατρο αλλά και την αστρονομία αφού η διάρθρωση του σύμπαντος είναι αρμονική.

Η Μουσική είναι τόσο παλιά όσο και η Γλώσσα. Ουσιαστικά εξελίχθηκε παράλληλα με τον άνθρωπο. Όμως ο έναρθρος λόγος, ποτέ δεν μπόρεσε να αποδώσει επακριβώς, στον κόσμο των τριών διαστάσεων που ζούμε, όλες τις αποχρώσεις των υποκειμενικών, προσωπικών, ανθρώπινων σκέψεων και συναισθημάτων. Για αυτό και ο άνθρωπος ανέπτυξε ένα άλλο μέσο για να εκδηλώνεται και να εκφράζεται: Τον Μουσικό Λόγο. Όπως η Γλώσσα χρησιμεύει για την έκφραση των παραστάσεων, των εννοιών, για την ονομασία των πραγμάτων και την επικοινωνία, έτσι και η Μουσική, αποδεικνύεται μία απαραίτητη ανάγκη της ζωής, διερμηνεύοντας την ανθρώπινη ύπαρξη σε περισσότερες από τρεις διαστάσεις και χρησιμεύει για την επικοινωνία με το Θείο ή το Θεϊκό.

Η Μουσική λοιπόν, το άλλο όνομα της «πνευματικής καλλιέργειας», δεν είναι απλά «γούστο» όπως πολλοί αδαής θέλουν να πιστεύουν στις μέρες μας. Δύο ακροατές με διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο, είναι δύσκολο να εξάγουν τα ίδια συναισθήματα ακούγοντας ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής. Το «γούστο» είναι ένας χαρακτηρισμός που μπορεί να εφαρμοστεί και να εμφανιστεί μόνο σε ίδιες μορφές πνευματικής καλλιέργειας ή πολιτιστικού επιπέδου, δηλαδή μόνο αν οι δύο ακροατές του παραδείγματος έχουν παρόμοια πνευματική καλλιέργεια, πολιτιστικό επίπεδο ή  επίπεδο νόησης.

Η Μουσική δεν ανήκει στους «ειδικούς». Είναι πανανθρώπινη, παγκόσμια, διαχρονική πολιτισμική αξία και ανήκει σε όλους ανεξαρτήτου εθνικότητας και φρονημάτων. Δεν έχει εθνική ταυτότητα και σημαία. Γιατί δεν αναφέρουμε ποτέ την κλασσική μουσική ως Γερμανική ή ως Ιταλική αλλά ως «κλασσική».  Γιατί, πώς θα λεγόταν η μουσική σε μπουζούκι που συνθέτει για παράδειγμα ένας Ολλανδός λάτρης του μπουζουκιού; Ελληνική ή Ολλανδική; Γιατί η Rock μουσική παιγμένη από Έλληνες να ονομάζεται Ελληνική Rock; 

Το ίδιο ισχύει για τα μεγάλα πνευματικά έργα, που μας χάρισαν οι πιο προικισμένοι από τους δημιουργούς  αυτής της «Θεϊκής τέχνης». Δεν υπάρχουν «δικά μας» και «ξένα», δεν υπάρχουν «κοντινά» ή «μακρινά». Όλα ανήκουν στο σύνολο της ανθρωπότητας, στον κάθε ένα από εμάς, αποτελούν κληρονομιά μας. Κάθε άνθρωπος μπορεί να αναπτύξει το μουσικό του αισθητήριο. Αρκεί να στρέψει το ενδιαφέρον του. Να εμπιστευτεί τις αισθήσεις του. Να αφιερώσει λίγες ώρες για να ακούσει, συγκεντρωμένος, ότι πιο όμορφο δημιούργησε ποτέ ο ανθρώπινος νους.!                          

                  

Όταν αλλάζουν οι νόμοι της μουσικής, αλλάζουν και οι νόμοι της πολιτείας.

(Πλάτωνας).

 

Θα δανειστώ μερικά λόγια του Λιαντίνη για να περιγράψω με λίγα λόγια το νόημα όσων θα ακολουθήσουν:

«Όταν είσαι μέσα στο μάτι του κυκλώνα, είναι δύσκολο να έχεις εικόνα για τα γύρω σου. Και ζώντας μέσα στη χώρα δεν έχουμε εικόνα για τη σημερινή Ελλάδα.

Θέλεις να έχεις πιστή την εικόνα του νεοέλληνα; Λάβε το ράσο του γύπα και του κόρακα. Λαβε τις ασπιδωτές κοιλιές των ιερέων, το καλυμμαύκι Μακαρίου Β της Κύπρου. Και τα γένια τα καλογερικά, που κρύβουν το πρόσωπο, καθώς άκοσμοι αγκαθεροί φράχτες τους αγρούς. Και τις κουκουλωμένες καλόγριες, την άλλη έκδοση του φερετζέ της τούρκισσας, και έχεις το νεοέλληνα φωτογραφία στον τοίχο».

 

Τα τρία κύρια συστατικά στοιχεία της μουσικής, δηλαδή η μελωδία, η αρμονία, και ο ρυθμός, περνάνε και αυτά αυτούσια παγκοσμίως με τις Ελληνικές τους ονομασίες melody – harmony – rhythm. Ο Ρυθμός απευθύνεται στο υλικό σώμα του ανθρώπου ως κινητική ενέργεια. Η έννοια ρυθμός προέρχεται από το ρήμα «ρέω». Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαία η διάσπαση και η κατάρρευση των κοινωνιών, των οποίων έχει κλονιστεί ο συνεκτικός κρίκος της μουσικής, δηλαδή η διάσπαση της τάξης που υποβάλλει ο ρυθμός με την αρχέγονη αρχετυπική δύναμή του. Στις μέρες μας δεν μετασχηματίζεται απλώς η μουσική μας παράδοση, αλλά θίγεται άμεσα η καρδιά του μουσικού μας συστήματος (κλίμακες και ρυθμοί), αφού αλλοιώνεται η δομή του, άρα και η Ελληνική φιλοσοφία και αντίληψη περί της «υστάτης των επιστημών», της μουσικής.

Η έννοια Αρμονία για τους αρχαίους Έλληνες, σήμαινε γενικά την αρμογή, την σύνδεση, το ταίριασμα των μερών ενός δομημένου συνόλου όπως π.χ. των ουράνιων σωμάτων στο σύμπαν. Στη νεότερη μουσική ορολογία η λέξη αρμονία χαρακτηρίζει γενικά το σύνολο των κανόνων που διέπουν το ταυτόχρονο άκουσμα δύο ή περισσότερων φθόγγων, την συνήχηση ή αλλιώς τη συγχορδία.

Η Μελωδία για τους αρχαίους Έλληνες θεωρούνταν ακόμα πιο πρωταρχικό σημείο της μουσικής γιατί απευθύνεται στο ψυχικό μέρος της ανθρώπινης υπόστασης. Για τον Πυθαγόρα η μουσική ήταν πάνω απ΄όλα μια μαθηματική επιστήμη που η ουσία της ήταν ο αριθμός, και η ομορφιά της η έκφραση των αρμονικών σχέσεων των αριθμών. Κατά τους Πυθαγορείους, οι πλανήτες καθώς περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό τους και γύρω από τον Ήλιο, παράγουν διάφορους μουσικούς ήχους «ουράνια μουσική», που δεν μπορεί να τους συλλάβει το ανθρώπινο αυτί. Το σύνολο αυτών των ήχων αποτελεί την «αρμονία των σφαιρών». Για τον Πυθαγόρα η μουσική ήταν η εικόνα της ουράνιας αρμονίας και για τον Πλάτωνα, η αστρονομία και η μουσική ήταν αδελφές επιστήμες. Σήμερα, αν ανατρέξει κανείς στα τελευταία δημοσιεύματα της ΝΑΣΑ ή της ΕΣΑ, για τον Ήλιο, με έκπληξη θα διαπιστώσει ότι η σύγχρονη επιστήμη έχει ανακαλύψει την «Ουράνια Μουσική» που παράγει ο Ήλιος κατά την κίνησή του, που είναι μάλιστα διαθέσιμη για τους χρήστες του διαδικτύου ώστε να ακούσουν πλέον αυτή την θεία Μουσική. Η λέξη «τραγούδι», όπως χρησιμοποιείται σήμερα, δεν έχει και πολύ σχέση με την αρχαία έννοια του όρου κατά την οποία «τραγουδέω - τραγουδώ» σημαίνει παριστάνω τραγωδία, δηλαδή τραγωδώ. Κατά τον Αριστοτέλη η τραγωδία συνδέεται με τους αοιδούς των διθυράμβων προς τιμή του Διονύσου. Πρόκειται για «Μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας», η οποία με «Οιδησμένο Λόγο» οδηγεί τον ακροατή – θεατή μέσω του «ελέους» και του «φόβου» στην «Κάθαρση». Η έννοια λοιπόν «τραγωδία», δεν συνδέεται κατά κανέναν τρόπο με την σημερινή έννοια του «τραγουδιού».

Πως έχουν όμως τα πράγματα στη χώρα μας σήμερα; Τι είναι αυτό που αποκαλούμε σήμερα Ελληνικό τραγούδι;

Είναι ένα ψευδεπίγραφο κατασκεύασμα που έχει να κάνει με την οικτρή κακοποίηση της Ελληνικής γλώσσας. Αποκαλούμε ορχήστρα συμφωνική, (λες και οι λοιπές είναι ασύμφωνες), αυτό το μουσικό σύνολο που μας ακινητοποιεί στην καρέκλα, όταν «όρχησις εστί χορός». Αποκαλούμε «έντεχνη μουσική» και «έντεχνο τραγούδι» σαν να λέμε πως το είδος αυτό είναι έντεχνο ενώ όλα τα άλλα άτεχνα. Οι δημιουργοί του όμως και οι ακροατές του χορεύουν αλλότριους χορούς. Να λοιπόν όταν η χυδαία αντιγραφή αποκτάει αυτοσυνείδηση και προχωράει προς την αυτοδιοίκησή της. Από την άλλη το λαϊκό λεγόμενο τραγούδι, βουτηγμένο στην κυριολεξία μέσα στην Αραβοτουρκική κολυμπήθρα και πρόσφατα και στην Αγγλοσαξονική, να βρίθει από χυδαίους στίχους και αλλότριους χορούς. Αλλά και οι ποιητές μας στην συντριπτική τους πλειοψηφία απαξιούν να γράφουν τραγούδια, όντες άμουσοι και άρρυθμοι, αποφεύγοντας στην ποίηση τους τον ρυθμό, το κατεξοχήν αυτό Ελληνικό στοιχείο, ο οποίος καθιστά τουλάχιστον την ποίηση δεκτική στην απαγγελία, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι όποιο ποίημα έχει ρυθμό κατ’ανάγκη είναι και καλό.

Η ανελλήνιστη όμως αυτή μουσικοχορευτική κατάσταση δεν έχει σταματημό ούτε τελειωμό: Η Ελλάδα είναι σήμερα η μοναδική χώρα στην Ευρώπη, και από τις ελάχιστες στον κόσμο, που δεν έχει ακόμα καθιερώσει τα μαθήματα της μουσικής και του χορού στη δημόσια εκπαίδευση, όταν πριν από δύο χιλιάδες χρόνια τουλάχιστον «αι των Ελλήνων πόλεις πρώτιστα και μάλιστα δια της μουσικής παιδεύουσιν τους νέους», όπως μας πληροφορεί ο Στράβων ο αρχαίος Έλληνας γεωγράφος. Γιατί άραγε οι αρχαίοι  Έλληνες έστελναν τα παιδιά τους πρώτα στη μουσική και κατόπιν στα γράμματα;  Όταν η Τουρκία διαθέτει Ανώτατη Ακαδημία Τουρκικής Μουσικής, η χώρα μας δεν διαθέτει τίποτα ανάλογο και συνεχίζει στην ίδια πολιτική αδιαφορώντας εγκληματικά το Ελληνικό κράτος.

Όσα μεγάλα πράγματα και αν κληρονομήσει κανείς, πεθαίνουν, εάν δεν τα περισώσει. Το ερώτημα είναι, εάν εμείς σήμερα θα αποτελέσουμε το παρελθόν του μέλλοντός μας. Χρονολογικά θα είμαστε παρελθόν μετά από 500 χρόνια. Δημιουργικά όμως δεν θα είμαστε, διότι είμαστε στείροι, επειδή μαϊμουδίζουμε, και μάλιστα μαϊμουδίζουμε αλλότριες παραδόσεις. Αλλά εάν ένας λαός στον κόσμο έχει λιγότερο την ανάγκη να αντιγράφει λόγω της τεράστιας ιστορίας και παράδοσής του και του ασύλληπτου πολιτισμού του, αυτός είναι ο Ελληνικός. Ποιές αξίες και ποιες ιδέες θα διδάξουμε και θα εμπιστευτούμε στα παιδιά μας; Που είναι σήμερα ο λαός που έχτιζε Παρθενώνες; Είναι ο ίδιος λαός που σήμερα βρίσκεται εδώ στην Ελλάδα;

Όπως άρχισα το δεύτερο αυτό μέρος της «Μουσικής», έτσι πάλι θα το κλείσω, με λίγα λόγια από το ΓΚΕΜΜΑ του Λιαντίνη:

«Έλληνας θα πει: δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι δύο και δύο είκοσι στον ουρανό. 

Έλληνας θα πει να τελείς στους νεκρούς τις χοές της Ηλέκτρας. Όχι κεριά στους 

νεκρόλακκους, και δηνάρια στο σακούλι του τουρκόπαπα. Έλληνας θα πει να προσκυνάς 

τακτικά στους Δελφούς το «ΓΝΩΘΙ Σ’ΑΥΤΟΝ». Όχι να κάνεις την εξομολόγηση στους 

αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες. Έλληνας θα πει να σταθείς 

μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο: «ΣΤΑΘΙ ΚΑΙ 

ΟΙΚΤΙΡΟΝ». Σταμάτα , και δάκρυσε, γιατί δε ζω πια. Όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς 

κορακίστικα λόγια και νοήματα: προσδοκώ ανάσταση νεκρών.

http://www.ello.gr/text-music.html 

Eλ Γκρέκο, «ο Έλληνας» και τα χαμένα έργα του

Ο Eλ Γκρέκο ζωγράφισε ένα και μοναδικό έργο από την Ελληνική Μυθολογία. Ένα για όλα. Τον Λαοκόοντα.


«Εάν μιλήσω, θα στενοχωρήσω μερικούς ...; Εάν πάλι σιωπήσω, δεν θα έχω εκπληρώσει το χρέος μου στην ανθρωπότητα»,

είχε πει κάποτε ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος.
Στην απογραφή που συνέταξε ο γιος του μετά το θάνατο τού Γκρέκο, αναφέρονταν 143 ολοκληρωμένοι πίνακες, 45 γύψινα ή πήλινα προπλάσματα, 150 σχέδια, 30 σχέδια για καθώς και 200 χαρακτικά έργα, τα περισσότερα χάθηκαν. Αλλά συνήθως τίποτε δεν χάνεται από μόνο του...

Βρέθηκαν χαμένα έργα του Ελ Γκρέκο και του Γκόγια

Σύμφωνα με το http://www.newsbomb.gr/:
Δύο αριστουργήματα της ζωγραφικής, που είχαν εξαφανιστεί πριν από μια δεκαετία περίπου, ανακάλυψε η ισπανική αστυνομία σε σπίτι στην ανατολική Ισπανία.
Πρόκειται για τα έργα «Η εμφάνιση της Παναγίας της Πιλάρ» του Φρανσίσκο Γκόγια, το οποίο χρονολογείται μεταξύ 1775 και 1780 και για το διάσημο «Ευαγγελισμό» του Ελ Γκρέκο, του 1570.
Οι δύο ελαιογραφίες, οι οποίες ανήκουν σε ιδιωτική συλλογή, είχαν παρουσιαστεί σε μια διεθνή έκθεση τέχνης στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Κατόπιν οι ιδιοκτήτες τους είχαν αναφέρει την εξαφάνισή τους, κατά την επιστροφή τους στην Ισπανία.
Η αστυνομία είχε καταχωρήσει τους δύο πίνακες σε μια βάση δεδομένων έργων τέχνης, εξαφανισμένων ή κλεμμένων, για να αποτρέψει την πώληση τους στο εξωτερικό. Οι έρευνες εντάθηκαν μετά από πληροφορίες τον περασμένο Οκτώβριο, για πιθανή πώλησή τους. Το σπίτι όπου εντοπίστηκαν τα έργα βρίσκεται στην περιοχή Αλικάντε.Για την ζωή και το έργο του Eλ Γκρέκο.
http://hellenicnationalreligion.blogspot.com/ 

volcano in East Java, Indonesia, in a December 2010 post.) -- Paula Nelson (28 photos total)

The view from the volcano’s rim, 11,380 feet above the ground. At 1,300 feet deep, the lava lake has created one of the wonders of the African continent.

2

The permanent lava lake of the Nyiragongo is the biggest in the world, an estimated 282 million cubic feet of lava. In 1977 and 2002, the lava lake breached the crater, destroying a large part of the city of Goma in the Democratic Republic of Congo. #

3

At the surface of the lake, bubbles of gas explode. The surface is permanently churned by fury from the earth's crust. #

4

Even though the lava lake often overflows, the seven members of the expedition yearn to walk its shores. c #

5

Mount Nyiragongo is the most active of the eight volcanoes forming the Virunga range. #

6

At the beginning of the descent to the second terrace, falling rocks are a major risk. The gas often blinds the climbers. #

7

The expedition members need to tote a total of 1,300 pounds of equipment, food, and water -- enough for two days. The base camp is set up about 400 feet above the lava lake. #

8

To prepare for the expedition, members have undergone four months of training. #

9

Jacques Barthelemy, a mountaineer and veteran of Nyiragongo, uses a rope to bring bags of equipment to the second terrace. #

10

Volcanic gases heat the base camp. Members often need to don gas masks for sleeping. #

11

Using a laser telemeter, a member measures the changing size of the lava lake. #

12

Dario Tedesco, a volcanologist, collects gas to learn more about the volcanic activity. #

13

The hot gas condenses into a small puddle. Scientists say it is vital to take measurements in the crater over several periods in order to better understand the volcano and determine when it could erupt. #

14

At night, the base camp is illuminated by the light of the lava lake. #

15

The goal of the expedition is to reach the rim of the lava lake. Nobody has previously survived such an encounter. #

16

Members of the team keep in contact through radio and relay data about the lava lake's activities and the direction of the gases. #

17

Climbers must determine the best method for descent. #

18

Pierre-Yves Burgi collects gas near the bottom of the crater. The samples will be studied by Dario Tedesco, who was recently named as the head of Natural Risk Analysis and Prevention with the United Nations Office for Project Services. #

19

Bubbles of gas explode at the surface of the lava lake. #

20

Franck Pothé approaches the lava. For such a close encounter, the wind must be at his back, pushing the heat away. Pothé is constantly informed of the swirling winds via radio contact with other members. #

21

Marc Caillet is the first member of the team to reach the lake’s rim. #

22

Olivier Grunewald prepares his photographic equipment to protect it from temperatures that can reach 1,300 degrees. #

23

Approaching 282 million cubic feet of lava requires extensive protections. #

24

Encumbered by equipment, Olivier Grunewald must be guided by radio to where he can place his hands and feet. #

25

Grunewald, on the lava lake’s first close-up: "I was so overwhelmed by the spectacle of this surface and trying to take pictures, I had no idea of time, of heat ... suddenly the radio told me that it was time to go, the activity being too close.’’ #

26

A major risk is the frequent overflows of the lake. Members surveying the lake from the second terrace help alert others to any threatening lava movements. #

27

At dawn, the light becomes magic, but gases could cover the bottom of the crater in a matter of seconds. #

28

An overflow starts at the beginning of the night. Year after year, the lava reaches higher along the crater walls, until another breach or an eruption empties the vessel. The goal of the expedition is to increase volcanologists’ knowledge and ability to predict such an event and prevent another disaster. #

\
ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΑΖΛ

Νικηφόρος Λύτρας

  Αναρτήθηκε από τον/την ellas 

Αυτοπροσωπογραφία

Ο Ν. Λύτρας γεννήθηκε το 1832 στη Τήνο. Τα πρώτα του χρόνια τα πέρασε σε ένα περιβάλλον που ευδοκιμούσε η λαϊκή καλλιτεχνική παράδοση, μιας και ο πατέρας του, Αντώνης Λύτρας, εργαζόταν ως λαϊκός μαρμαρογλύπτης. Το νησί φημιζόταν από το 18ο αιώνα για τους τεχνίτες μαρμαράδες του. Ο Ν. Λύτρας από μικρός είχε δείξει την καλλιτεχνική του έφεση.
Το 1850 έρχεται στην Αθήνα μαζί με τον πατέρα του και γράφεται στο τμήμα της ζωγραφικής του Σχολείου των Τεχνών, στο Πολυτεχνείο, όπου και τελείωσε το 1856. Εκείνα τα χρόνια περισσότερη σημασία στην εκπαίδευση του νεαρού καλλιτέχνη έχει ο Βαυαρός ζωγράφος Λούντβιχ Τίρς (1825-1909), που το 1852 διαδέχεται τον Τσέκκολι στην έδρα της Ανώτατης Ζωγραφικής. Ο Τίρς είχε σπουδάσει στην Ακαδημία του Μονάχου έχοντας ζωηρό ενδιαφέρον για τη θρησκευτική ζωγραφική και την τεχνική της νωπογραφίας. Στην Ελλάδα ήρθε για να μελετήσει βυζαντινά μωσαϊκά και τοιχογραφίες. Παράλληλα φιλοδοξούσε να αναμορφώσει την αγιογραφία με βάση τους κανόνες της δυτικής ζωγραφικής.
Ο Λύτρας κερδίζει γρήγορα την εκτίμηση του καθηγητή του με την εξαιρετική του απόδοση και επιμέλεια. Ο Τίρς τον προσλαμβάνει και ως βοηθό του στην αγιογράφηση της ρωσικής εκκλησίας της Σωτείρας του Λυκοδήμου στην Αθήνα. Ως φοιτητής ο Λύτρας διακρίνεται τακτικά στους ετήσιους διαγωνισμούς και τις εκθέσεις της σχολής του. Από τον πρώτο χρόνο κερδίζει το 1ο βραβείο στη Στοιχειώδη Γραφική παίρνοντας υποτροφία. Ακολουθούν δύο νέες υποτροφίες το 1853 και το 1855 (1ος στο διαγωνισμό Ελαιογραφίας). Την ίδια χρονιά εκθέτει στην Παγκόσμια Έκθεση στο Παρίσι. Λίγο αργότερα, μετά την απρόοπτη αναχώρηση του Τίρς και την αντικατάστασή του από τον Φ. Μαργαρίτη, ο διευθυντής της Σχολής Λ. Καυταντζόγλου θα αναθέσει στον Λύτρα, απόφοιτο πια, και στον συμφοιτητή του Σπ. Χατζηγιαννόπουλου να διδάξουν (1856-1858) το μάθημα της Στοιχειώδους Γραφικής.
Το 1860, με υποτροφία της κυβέρνησης, φεύγει ο Λύτρας για το Μόναχο, για να συνεχίσει τις σπουδές του στη Βασιλική Ακαδημία των Καλών Τεχνών. Η πρωτεύουσα της Βαυαρίας ήταν τότε ‘’σταυροδρόμι” όπου συναντιούνταν οι καινούργιες τάσεις και τα καλλιτεχνικά ρεύματα κάθε είδους. Μαζί με την Βιέννη, το Ντύσσελντορφ, τη Δρέσδη, την Κοπεγχάγη και φυσικά το Παρίσι, το Μόναχο ήταν από τα σπουδαιότερα κέντρα καλλιτεχνικής δραστηριότητας στην Ευρώπη στα μέσα του 19ου αιώνα ( με τα μουσεία του, τις gallery, τις σημαντικές εκθέσεις που οργανώνονταν κάθε τόσο, τα καφενεία που σύχναζαν καλλιτέχνες και διανοούμενοι, αλλά κυρίως της Ακαδημίας). Εκεί δάσκαλός του ήταν ο Καρλ φον Πιλότυ, ο βασικός εκπρόσωπος της ιστορικής ρεαλιστικής ζωγραφικής στη Γερμανία.

Ο γαλατάς

Το 1862, με την έξωση του βασιλιά Όθωνα, το ελληνικό κράτος διέκοψε την υποτροφία που του χορηγούσε, αλλά ο εύπορος βαρόνος Σίμων Σίνας, πρέσβης της Ελλάδας στη Βιέννη, ανέλαβε τα έξοδα των σπουδών του. Το καλοκαίρι του 1865, λίγο πριν αναχωρήσει για την Ελλάδα, συνάντησε τον φίλο του Νικόλαο Γύζη που μόλις είχε φτάσει στο Μόναχο, για να σπουδάσει κι αυτός κοντά στον Πιλότυ. Μαζί επισκέφτηκαν μουσεία και εκθέσεις , καθώς και γραφικά χωριά της Βαυαρίας.
Με την επιστροφή του στην Αθήνα, ο Λύτρας διορίστηκε καθηγητής στο Σχολείο των Καλών Τεχνών, στην έδρα Ανώτατης Ζωγραφικής, την οποία κατείχε για 38 ολόκληρα χρόνια. Το 1873, παρέα με το Γύζη, έκανε ένα τρίμηνο ταξίδι στη Σμύρνη και τη Μ. Ασία. Τον επόμενο χρόνο πήγε πάλι στο Μόναχο και έμεινε για ένα χρόνο. Το 1876 αναχώρησε πάλι για το Μόναχο και το Παρίσι. Το 1876 επισκέφτηκε την Αίγυπτο και το ίδιο χρόνο παντρεύτηκε την Ειρήνη Κυριακίδη, κόρη εμπόρου από τη Σμύρνη. Το 1880 γεννήθηκε το πρώτο από τα έξι του παιδιά, πέντε γιους και μία κόρη. Ο γιος του Νικόλαος έγινε και αυτός ζωγράφος με εξίσου σημαντικά έργα.
Ο Λύτρας δούλεψε ενσυνείδητα και ως ζωγράφος και ως καθηγητής στο Σχολείο των Καλών Τεχνών και γνώρισε νωρίς την αναγνώριση και τη δόξα. Κοντά του μαθήτευσαν πολλοί, που αργότερα ακολούθησαν διαφορετικούς δρόμους, μεταξύ των οποίων ο Ιακωβίδης, ο Πανταζής, ο Ροΐλος, ο Βώκος. Πέθανε σε ηλικία 72 χρονών το καλοκαίρι του 1904, μετά από σύντομη ασθένεια που εικάζεται ότι οφειλόταν σε δηλητηρίαση από τις χημικές ουσίες των χρωμάτων του. Λίγους μήνες αργότερα την έδρα του στο Σχολείο Καλών Τεχνών ανέλαβε ο παλιός μαθητής του Ιακωβίδης.

Προσωπογραφία της Βασίλισσας Αμαλίας

Το έργο του περιλαμβάνει ηθογραφίες και προσωπογραφίες και χαρακτηρίζεται ως ιστορική ζωγραφική. Ο καταξιωμένος αυτός καλλιτέχνης ήταν από τα πιο δημοφιλή πρόσωπα στους αθηναϊκούς καλλιτεχνικούς κύκλους της εποχής. Συμμετείχε και τιμήθηκε σε πάμπολλες εκθέσεις: Στις πανελλήνιες εκθέσεις στο Ζάππειο, τις παγκόσμιες εκθέσεις του Παρισιού (1855, 1867, 1878, 1889 και 1900), την παγκόσμια έκθεση της Βιέννης (1873) και τις εκθέσεις που οργάνωνε τακτικά ο Καλλιτεχνικός Σύλλογος Παρνασσός. Ήταν ο επίσημος προσωπογράφος της υψηλής κοινωνίας της Αθήνας.
Το 1903 παρασημοφορήθηκε με το Χρυσό Σταυρό της Σωτήρος και το 1909 -μετά το θάνατό του – τα έργα του παρουσιάστηκαν στην έκθεση ‘’Η σχολή του Πιλότυ 1885-1886”, στην γκαλερί Heinomann του Μονάχου. Το 1933 πραγματοποιήθηκε μεγάλη αναδρομική έκθεση στην Α.Σ.Κ.Τ. με 186 έργα του.
ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

Γρηγόριος Ε΄

Τα φοιτητικά του χρόνια στην Αθήνα: Στην αρχή , η επαφή με τον Τίρς ,του ανοίγει τους ορίζοντες της Βυζαντινής τέχνης, μελετά τα ψηφιδωτά στο Δαφνί και τον Όσιο Λουκά και φιλοτεχνεί τοιχογραφίες για το Δαφνί. Το 1855 πήρε μέρος στην έκθεση του Παρισιού με την εικόνα της Παναγίας Πλατυτέρας που συνδύαζε τη βυζαντινή εικονογραφία με την βυζαντινή αισθητική. Παράλληλα ζωγραφίζει και αυστηρές προσωπογραφίες.
Τα χρόνια του Μονάχου: Κατά την περίοδο που ήταν μαθητής του Πιλότυ ασχολήθηκε με τη λεγόμενη Ιστορική Ζωγραφική, με θέματα παρμένα από την ελληνική μυθολογία και την ελληνική ιστορία. Στην περίοδο του Μονάχου συγκαταλέγονται οι πίνακές του: ”Ο απαγχονισμός του Πατριάρχη Γρηγόριου Ε’ ”, ”Η Πηνελόπη διαλύει τον ιστό της”. Οι επιρροές του δασκάλου του, Πιλότυ, είναι εμφανείς στο έργο του. ‘‘Η Αντιγόνη εμπρός στο νερό Πολυνείκη” (1865) θυμίζει το έργο του Πιλότυ ‘‘Ο Σένι μπρος στο νερό Βαλενστάιν” (1855), αλλά η λιτή διατύπωση και σαφήνεια οφείλεται στην προσωπικότητα του Λύτρα. Η σύνθεση βασίζεται στους 2 άξονες που σχηματίζουν οι μορφές. Η αυστηρότητα της σύνθεσης τονίζει τη σοβαρότητα της σκηνής. Ο δραματικός ρόλος του φωτισμού υποβάλλει το τραγικό στοιχείο. Όμως ο ρομαντικός τόνος του πίνακα δεν αλλάζει την ακαδημαϊκή αισθητική με την ακρίβεια στην απόδοση των σχημάτων , την ψυχρή χρωματική κλίμακα, τους πλαστικούς όγκους, τη λεία επιμελημένη επεξεργασία της επιφάνειας. Αφαίρεση, λιτότητα, και μέτρο είναι τα στοιχεία της έμφυτης διάθεσης του καλλιτέχνη . Αυτά επικρατούν στο έργο που ,παρά την αποδοχή των προσταγμάτων του δασκάλου, αναπτύσσει και διαμορφώνει την προσωπική του άποψη, κάτι που θα γίνει ιδιαίτερα αισθητό στην επόμενη περίοδο της Αθήνας. Επιλέγει γενικά , όπως ο Πιλότυ, ιστορικές σκηνές δραματικού περιεχομένου που τις δραματοποιεί με στοιχεία ήθους και πάθους.
Τα χρόνια της Αθήνας: Με την επιστροφή του στην Ελλάδα άρχισε να ασχολείται με προσωπογραφίες αλλά και με θέματα της ζωής στο χωριό και στην πόλη. Τα γραφικά θέματα και στιγμιότυπα ενέπνευσαν μερικά από τα πλέον γνωστά ηθογραφικά του έργα. Οι ηθογραφίες του Λύτρα, είδος στο οποίο θεωρείται εισηγητής, ανταποκρίνονται στην κυρίαρχη ιδεολογία της αστικής συνέχειας των Ελλήνων. Τα ταξίδια του στην Μ. Ασία και την Αίγυπτο πλούτισαν τους πίνακές του με αραπάκια, φελάχες, χότζες και άλλα στοιχεία της προσφιλούς στη Δύση μυστηριακής Ανατολής.

Τα κάλαντα

Το έργο του ‘’Τα κάλαντα” (1873) εικονίζει το γνωστό έθιμο της παραμονής της Πρωτοχρονιάς. Είναι σούρουπο με γεμάτο φεγγάρι. Στο εσωτερικό μιας αυλής ενός χωριάτικου σπιτιού 5 παιδιά με γραφικές φορεσιές τραγουδούν τα κάλαντα με ταμπούρλο και φλογέρα. Στην πόρτα του σπιτιού δεξιά στέκεται η σπιτονοικοκυρά με το μωρό της. Στο βάθος πίσω από τον ασβεστωμένο μαντρότοιχο ξεπροβάλλει το κεφάλι ενός πιτσιρίκου. Στην οργάνωση της σύνθεσης φαίνεται η επίδραση της σύγχρονης ηθογραφικής ζωγραφικής του Μονάχου. Σύνθεση δεμένη, ισορροπημένη, υπολογισμένη, υποβάλλει την αίσθηση γαλήνης και ασφάλειας. Όμως αυτό το έργο θα μπορούσε να γίνει μόνο από έναν Έλληνα. Και λέγοντας αυτό εννοείται το βίωμα και όχι η Ελλάδα με τα ανάλογα κουστούμια, τους τόπους και τα αρχαία ανάγλυφα. Μόνο εκείνος που κάποτε τραγουδούσε τα κάλαντα σε μια κάτασπρη απ’ την πανσέληνο χειμωνιάτικη νύχτα μπορεί να εκφράσει τη μαγεία της.
Με τα ταξίδια του στο Μόναχο και το Παρίσι ανανεώνει τις εμπειρίες από τη δυτικοευρωπαϊκή τέχνη. Ο κύκλος του ζωγράφου Λαίμπλ επηρεάζει το έργο του υπέρ των γάλλων ζωγράφων. Τα χρώματα ξανοίγουν κι άλλο, το φως γίνεται αισθητότερο, τα περιγράμματα πιο καθαρά και ο ρεαλισμός ενισχύεται.

Η προσμονή

Στην αφετηρία αυτών των επιδράσεων βρίσκονται τα έργα ‘’Το φίλημα” και ‘’Η προσμονή”. Το τελευταίο είναι ένα αντιπροσωπευτικό έργο του τέλους αυτής της περιόδου. Τεντωμένη στις άκρες των ποδιών της, μια λυγερή κόρη ντυμένη στα λευκά αγναντεύει από το παράθυρο το δρόμο από όπου θα φανεί ο αγαπημένος της. Δίπλα της ορθώνει το λεπτό του μίσχο ένας ολάνθιστος άσπρος κρίνος, σύμβολο της παρθενικής της δροσιάς. Πρόκειται ουσιαστικά για την πιο λιτή και λυρική εκδοχή του παλιότερου πίνακα ‘’Το φιλί”. Όμως εδώ ο Λύτρας ξεπερνά τα στενά όρια της ηθογραφίας. Το θέμα αναπλάθεται σύμφωνα με μια καθαρά προσωπική όραση, γίνεται μια ποιητική διατύπωση ενός οράματος εσωτερικού με ιδανική ομορφιά. Ο σοβαρός ανεπαίσθητα μελαγχολικός τόνος του πίνακα, η λιτότητα της χρωματικής κλίμακας (λευκά, σέπια, ώχρα) και η επεξεργασία του προαναγγέλλουν τις τελευταίες δημιουργίες του ζωγράφου. Και στο ‘’φιλί” και στην ‘’προσμονή” το θέμα χαρακτηρίζεται από μεγάλη τρυφερότητα.

Ο Λύτρας έκανε και πολλές από τις πιο αξιόλογες προσωπογραφίες της ελληνικής τέχνης. Επίσημος προσωπογράφος της υψηλής κοινωνίας της Αθήνας έχει φιλοτεχνήσει ολόσωμα μνημειακά πορτρέτα μελών της οικογένειας Σερπιέρη, του Λύσανδρου Καυτατζόγλου και της οικογένειάς του, διευθυντών της Εθνικής Τράπεζας, του Όθωνα και της Αμαλίας και άλλων επιφανών Αθηναίων. Οι εικονιζόμενοι, άντρες και γυναίκες, με τα διακριτά γνωρίσματα της υπεροχής τους, αγέρωχο ύφος και πλούσια ρούχα, επιβλητικό περιβάλλον, προβάλλονται εντυπωσιακά μέσα στο ζωγραφικό χώρο, ενώ ο ζωγράφος με ψυχογραφική διεισδυτικότητα τονίζει τα ξεχωριστά στοιχεία κάθε προσωπογραφημένου. Γενικά χρησιμοποιεί κλασικούς συνθετικούς τύπους παρουσίασης. Προσπαθεί να βρει τη μορφή σε μια τυπική γι΄αυτή θέση, που να βοηθά την απόδοση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που αποτελούν βασικούς φορείς έκφρασης. Έτσι μας δίνει μια αποκαλυπτική εικόνα του παριστανόμενου που δεν αποδίδει το είδωλό του, αλλά τα χαρακτηριστικά του.

Τα τελευταία χρόνια: Τα έργα των τελευταίων χρόνων, όπου η αστείρευτη δημιουργική δύναμη της ψυχής μάχεται τη μελαγχολία των γηρατειών είναι τα πιο συγκλονιστικά. Τα θέματα φορτίζονται με θρησκευτικούς απόηχους και μηνύματα θανάτου. Ο δροσερές λυγερόκορμες κοπέλες δίνουν τη θέση τους σε ασκητικές, μαυροντυμένες υπάρξεις με κέρινα πρόσωπα, όπως στα έργα ‘Τα άνθη του επιτάφιου”, ‘’Καλόγρια στο Μαγκάλι”, ΄΄Θυμίασμα στον τάφο”. Ταυτόχρονα και αναπάντεχα βλέπουμε και έργα με ιμπρεσιονιστικό χαρακτήρα, έντονο φυσικό φως και ζωηρά χρώματα όπως στο έργο ‘’Γυναίκα με κόκορα”.

Στις προσωπογραφίες του γίνεται πιο συμβατικός, τα περιγράμματα θολώνουν, οι τόνοι χλωμιάζουν. Παρ’ όλα αυτά ξεχωρίζει η προσωπογραφία του Βάσου Μαυροβουνιώτη με τη φωτεινή της χρωματική κλίμακα, τελευταίο έργο του μεγάλου καλλιτέχνη. Η προσήλωση του Λύτρα στη Σχολή του Μονάχου παραμένει ως το τέλος.

Μοναδικό φαινόμενο στην λίμνη Gippsland στην Αυστραλία

«Ήταν λες και παίζαμε με ραδιενεργό χρώμα» είπε ο κατενθουσιασμένος φωτογράφος που απαθανάτισε τους φίλους να ξεπροβάλλουν από το νερό «βαμμένοι». μπλε, λες και είχαν βγει από την υπερπαραγωγή του Hollywood «Avatar».

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το ιδιαίτερα σπάνιο αυτό φαινόμενο, οφείλεται σε μια χημική αντίδραση που ονομάζεται «bioluminescence», και συμβαίνει όταν ο φυσικός μικροοργανισμός «Noctiluca Scintillans» μέσα στο νερό αναταράσσεται. Εκείνη τη βραδιά ήταν ιδιαίτερα αυξημένος και ο34χρονος φωτογράφος ιδιαίτερα τυχερός.

Πετώντας άμμο και πέτρες μέσα στο νερό «ανάγκασε» σχεδόν ολόκληρη την παραλία να φωσφορίζει. «Το να βρίσκομαι σε αυτό το σημείο και να βλέπω αυτό το θέαμα ήταν κάτι το μαγευτικό» δήλωσε ο Phil, ενώ τόνισε «αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερός που είχα την φωτογραφική μηχανή μαζί μου και μπόρεσα να το καταγράψω».

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
file:///C:/Users/win7/Pictures/%CE%A6%CE%A9%CE%A4%CE%9F%CE%93%CE%A1%CE%91%CE%A6%CE%99%CE%95%CE%A3%20%CE%91%CE%A0%CE%9F%20%CE%9F%CE%9B%CE%9F%20%CE%A4%CE%9F%CE%9D%20%CE%9A%CE%9F%CE%A3%CE%9C%CE%9F%20index2.html


ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ 

Ισπανία – ο κόκκινος ποταμός

Το ποτάμι Rio Tinto, στα βουνά Siera Morena της Ανδαλουσίας, στην Ισπανία
είναι γνωστό από την αρχαιότητα για τα παράξενα κοκκινο-κίτρινα νερά του. Τα αλλόκοτα χρώματα του οφείλονται στο γεγονός ότι περνάει από σημεία πλούσια σε διάφορα μεταλλεύματα και πετρώματα, τα οποία είναι υδροδιαλυτά (και αρκετά πλούσια σε οξέα) με αποτέλεσμα να έχει αυτές τις απίστευτες αποχρώσεις!
Φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για την καταλληλότητα του νερού για οποιαδήποτε χρήση! Μόνο για να το βλέπουν οι επισκέπτες είναι !

Βολιβία – η μεγάλη αλμυρή λίμνη

Η λίμνη αυτή με την ονομασία Salar de Uyuni που βρίσκεται στα υψίπεδα της νοτιοδυτικής Βολιβίας, στην Νότια Αμερική είναι η μεγαλύτερη αλατο-λίμνη του κόσμου και βρίσκεται σε ύψος 3.656 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας!

Οι αντικατοπτρισμοί που προσφέρει είναι μαγευτικοί και το τοπίο μοιάζει να είναι Αρειανό – μάλιστα όταν βρέξει και υπάρχει νερό στην λίμνη, αποτελεί τον μεγαλύτερο καθρέφτη του πλανήτη μας. Περιτριγυρισμένη από βουνά με κάκτους, ηφαίστεια και geysers είναι ένα πολύ αλλόκοτο τοπίο που δικαίως βρίσκεται πολύ ψηλά στον κατάλογο με τα πιο παράξενα μέρη της γης!

Αυστρία – η σπηλιά των πάγων

Το Eisriesenwelt, στα βουνά Hochkogel στην περιοχή Tennengebirge του Salzburg της Αυστρίας είναι το μεγαλύτερο σπήλαιο πάγων στον κόσμο. Στις αίθουσες τους υπάρχουν κάθε μορφής σχηματισμοί από πάγο, τεράστιες κολώνες και πύργοι από πάγο καθώς και πολύ εντυπωσιακοί παγωμένοι καταρράκτες !

Με συνολικό μήκος πάνω από 40 χιλιόμετρα (!) ανακαλύφθηκαν τυχαία το 1879, αλλά οι κάτοικοι της περιοχής δεν έμπαιναν στο σπήλαιο καθώς φοβόντουσαν πως είναι η είσοδος της κόλασης ! Σήμερα έχει πάνω από 200.000 επισκέπτες τον χρόνο.

Το σπήλαιο έχει θερμοκρασίες μονίμως κάτω του μηδενός και έτσι οι αρχαίοι πάγοι δεν λιώνουν ποτέ αλλά λόγω των αέριων ρευμάτων που δημιουργούνται αλλάζουν συνεχώς σχήμα.

Η.Π.Α. Racetrack Playa – οι πέτρες που κινούνται !

Η ξερή λίμνη Racetrack Playa που βρίσκεται στην Κοιλάδα του … Θανάτου, στην  Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών δεν είναι μόνον ένα παράξενο τοπίο αλλά αποτελεί και τον χώρο που συμβαίνει ένα από τα πιο παράξενα φαινόμενα στην Γη – μεγάλες πέτρες  (κάποιες ζυγίζουν εκατοντάδες κιλά) έχουν την .συνήθεια να …μετακινούνται αφήνοντας χαραγμένα τα ίχνη της πορείας τους!

Το φαινόμενο (sailing stones) που έχει τρελάνει αρκετό κόσμο, αποδίδεται από τους επιστήμονες σε πολύ ισχυρούς ανέμους σε συνδυασμό με την σύσταση του εδάφους το οποίο κάποιες φορές γίνεται (όταν βρέξει) λασπώδες με πολύ χαμηλό συντελεστή τριβής (πολύ γλιστερό) διευκολύνοντας έτσι την μετακίνηση των βράχων από τον δυνατό αέρα.

Το μόνο που δεν έχει εξηγηθεί πλήρως είναι γιατί κάποιες φορές κοντινοί βράχοι κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις, δίνοντας τροφή σε όσους πιστεύουν σε μεταφυσικά φαινόμενα να καταρρίπτουν αυτήν την ορθολογική εξήγηση !

Νεκρή θάλασσα – 400 μέτρα κάτω από το επίπεδο της θάλασσας!

Η Νεκρά Θάλασσα, στα σύνορα Ισραήλ και Ιορδανίας,  θεωρείται το “χαμηλότερο” σημείο του πλανήτη μας που βρίσκεται σε ξηρά (μάλιστα η ακριβής τοποθεσία υποδηλώνεται από μια πλάκα στην Ιορδανική πλευρά) καθώς είναι 422 μέτρα κάτω από το επίπεδο της θάλασσας.

Δεν είναι όμως μόνον αυτή η ιδιαιτερότητα της Νεκράς Θάλασσας. Το αλάτι που έχει η λίμνη είναι τόσο πολύ ώστε πρακτικά είναι αδύνατον να πνιγείς καθώς η άνωση σε κρατάει στην επιφάνεια! Πέραν αυτού θεωρείται το πρώτο spa στον κόσμο καθώς οι θεραπευτικές ιδιότητες των αλάτων της (αλλά και της … λάσπης της) ήταν πολύ γνωστά ήδη από την αρχαιότητα.

Νησιά Socotra – το μέρος που ξέχασε ο χρόνος

Τα νησιά Socotra (ανοιχτά της Υεμένης, στο λεγόμενο Κέρας της Αφρικής) μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από έναν απίστευτο φανταστικό κόσμο.

Παράξενα φυτά και περίεργοι κορμοί δέντρων συνθέτουν την πανίδα αυτών των νησιών – θα ένοιωθε κανείς κάτι σαν να βρίσκεται σε ένα κόσμο που μοιάζει αλλά δεν βρίσκεται στον πλανήτη Γη. Αν μας ζήταγε κανείς να βαθμολογήσουμε μάλλον θα τα τοποθετούσαμε πρώτα στην λίστα με τα πλέον περίεργα μέρη της γης μας, μαζί με το επόμενο.

Η αλήθεια είναι ότι όντως αυτά τα νησιά τα ξέχασε ο χρόνος – καθώς αποκολλήθηκαν πριν από 20 περίπου εκατομμύρια χρόνια από την Αφρική, παρέμειναν σχεδόν αναλλοίωτα και αυτό που θα αντικρύσει ο επισκέπτης σίγουρα θα του μείνει αξέχαστο! Το 1/3 των φυτών του νησιού δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο και το περίεργο περιβάλλον δημιουργεί μια απόκοσμη αίσθηση!

Ισλανδία – η χώρα της φωτιάς και του πάγου

Ατμοί, φυσαλίδες σε καυτά νερά δίπλα σε χιόνια και παγετώνες και μοναδικά τοπία πέρα από κάθε περιγραφή. Η Ισλανδία είναι ένα από τα πιο παράξενα μέρη στην Γη μας, μέρη με πραγματικά άγρια ομορφιά. Δεν έχει δέντρα, έχει ελάχιστους κατοίκους (που κάνουν μπάνιο σε θερμές πηγές, ακόμα και τον χειμώνα) και είναι ο μεγαλύτερος παγετώνας του πλανήτη μας !

Επιπλέον το πολικό σέλας, ένα από τα πιο όμορφα και ξεχωριστά φαινόμενα του κόσμου μας, συντελεί στην ανεπανάληπτη επιβλητικότητα αυτών των απίστευτων και αλλόκοτων τοπίων!

Ουζμπεκιστάν – η Πύλη της Κόλασης

Δεν είναι ηφαίστειο – στην τρύπα αυτή καίει διαρκώς μια τεράστια φωτιά από φυσικό αέριο, το οποίο αναδύεται από τα έγκατα της γης, εδώ και 35 χρόνια συνεχόμενα!

Ή φωτιά ξεκίνησε όταν έγινε μια γεώτρηση σε εκείνο το σημείο που χτύπησε σε κάποιο (προφανώς τεράστιο) θύλακα φυσικού αερίου και …κατέρρευσε. Καθώς η περιοχή γέμισε (επικίνδυνο) φυσικό αέριο που απειλούσε την κατοικημένη περιοχή αποφασίστηκε να γίνει …ανάφλεξη του αερίου, δημιουργώντας αυτό το περίεργο αξιοθέατο, που είναι πλέον γνωστό σαν “η πύλη της κόλασης”, ονομασία που μάλλον την αξίζει! Βρίσκεται κοντά στην πόλη Darvaz του Ουζμπεκιστάν.

Μεξικό - Το σπήλαιο των γιγάντιων κρυστάλλων

Αναμφίβολα δεν υπάρχει άλλο τέτοιο μέρος στον πλανήτη μας! Από το 2000 που ανακαλύφθηκε τυχαία, σαν συνέχεια ενός ορυχείου, το σπήλαιο των γιγάντιων κρυστάλλων στην περιοχή της Νότιας Chihuahua στο Μεξικό γοήτευσε όλο τον κόσμο με την απόκοσμη ομορφιά του!

Δείτε την φωτογραφία και τις ανθρώπινες φιγούρες (με τις πορτοκαλί στολές) για να αντιληφθείτε το απίστευτο μέγεθος των κρυστάλλων αυτών, που φτάνου τα 9,2 μέτρα σε μήκος και περίπου 1,2 μέτρα σε πλάτος! Με απίθανες μορφές και σχήματα πραγματικά σου κόβουν την ανάσα – οι φωτογραφίες είναι από μια από τις  πρώτες αποστολές εξερεύνησης ενώ μπορείτε να δείτε και άλλες φωτογραφίες από το  γνωστό περιοδικό National Geographic καθώς και ένα άρθρο στο website τους.

Νέα Ζηλανδία – το σπήλαιο με τον “φυσικό” φωτισμό

Στο Waitomo της Νέας Ζηλανδίας (νότια του Auckland, στο Βόρειο νησί) υπάρχει μια σειρά από μοναδικά σπήλαια που δεν είναι απλά όμορφα αλλά έχουν έναν ιδιαίτερο …φωτισμό.

Όχι από λάμπες αλλά από τα φωσφορίζοντα σκουλήκια του είδους Arachnocampa luminosa, που υπάρχουν μέσα σε αυτά τα σπήλαια κατά χιλιάδες.
Τα … φωτεινά αυτά ζωύφια υφαίνουν ιστούς από την οροφή, οι οποίοι κρέμονται και προσελκύουν έντομα με το απαλό φως τους. Το θέαμα είναι εκπληκτικό καθώς χιλιάδες “φωσφορίζουσες κλωστές”, θυμίζουν σκηνές από το Avatar (τυχαίo; δεν νομίζω! ). Να θυμίσουμε ότι η ταινία γυρίστηκε στην Νέα Ζηλανδία.

Arizona  - Τα γλυπτά βράχια

Το φαράγγι της Αντιλόπης, στην γη των Ινδιάνων Navajo στο Page της Arizona
μοιάζει με ζωγραφικό πίνακα και όχι με βράχια.
Είναι το φαράγγι με την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα στην Αμερική μετά το Grand Canyon και δικαίως!
Οι απίστευτες πτυχώσεις των βράχων γίνονται ακόμα πιο απίστευτες το μεσημέρι όταν οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν κάθετα στα βράχια και τα χρωματίζουν με όλες τις αποχρώσεις του ερυθρού φάσματος – τα λόγια είναι λίγα για να περιγράψουν αυτό το υπερθέαμα της φύσης!

ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΟ «ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ»…

ΠΗΓΗ http://activistika.blogspot.com/

Από τον  Δημήτρη Κραουνάκη

Στον αριθμό 50 της οδού Ακαδημίας, στο υπόγειο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου της Αθήνας υπάρχει εδώ και 35 χρόνια το «Κέντρο Μελέτης και Ερευνας του Ελληνικού Θεάτρου» - «Θεατρικό Μουσείο».

Στα υγρά δωματιάκια του παλιού Δημοτικού [Λαϊκού] Νοσοκομείου της Αθήνας υπάρχει όλη η ιστορία του Ελληνικού θεάτρου από το καιρό του ξεσκλαβωμού και πιο πίσω ως το κρητικό θέατρο και το αρχαίο θέατρο. Βιβλία, μελέτες, προγράμματα, φωτογραφίες, κοστούμια, μακέτες σκηνικών και βέβαια τα καμαρίνια με τα προσωπικά αντικείμενα των μεγάλων του θεάτρου μας – που οι περισσότεροι σήμερα δεν θυμούνται και ας   ήταν αυτοί που κάτω από συνθήκες δύσκολες έφιαξαν το θέατρο μας. Το καμαρίνι της Μαρίκας Κοτοπούλη και της Κυβέλης, του Αιμίλιου Βεάκη και του Βασίλη Λογοθετίδη, της Κατίνας Παξινού και του Αλέξη Μινωτή, της Ελλης Λαμπέτη και του Δημήτρη Χόρν, του Δημήτρη Μυράτ και του Μάνου Κατράκη αλλά  και της Μελίνας Μερκούρη, της Τζένης Καρέζη  της Αλίκης Βουγιουκλάκη…

Το «Θεατρικό Μουσείο» ήταν έργο του ιστορικού του θεάτρου μας Γιάννη Σιδέρη που από...

 το 1938 ως το θάνατο του το 1975 ακούραστα συγκέντρωσε όλο αυτό το υλικό..

Ποιητής, θεατρικός συγγραφέας ,μεταφραστής, καθηγητής σε σχολεία και δραματικές σχολές  ήταν η «ψυχή» αυτού του μεγάλου έργου…

Γράφει το 1972 ο Μάνος Κατράκης για τον Γιάννη Σιδέρη…

«…Ηταν ό άνθρωπος που ανάλωσε την ζωή του υπηρετώντας αθόρυβα και δημιουργικά, με υπέρθεη αγάπη το θέατρο μας…Που τρέχει μαζί μας βήμα, βήμα σαράντα και χρόνια …Εμείς θα φύγουμε ο Σιδέρης θα μείνει. Θα μείνουμε και μεις αλλά σαν παρενθέσεις, σαν κόμματα ή σαν ερωτηματικά, σπάνια κάποιοι σαν θαυμαστικά..

Όμως το μεγάλο θαυμαστικό είναι ο Σιδέρης που κατάφερε να καρφώσει τρυπώντας με τα δάκτυλα του σ ένα τσιμεντένιο τοίχο την ταμπέλα της ιστορίας όλων μας. Την ταμπέλα του «Θεατρικού Μουσείου». Με τόση πίστη, με τόση αγάπη…»

2011 Απρίλης. Για οικονομικούς λόγους το «Θεατρικό Μουσείο» έκλεισε.. Οι εργαζόμενοι είχαν να πληρωθούν μήνες.. Ο Πρόεδρος του ο Κώστας Γεωργουσόπουλος δεν μπορεί να κάνει τίποτα παρά να παρακαλά  να  δεί τους «αρμόδιους» Υπουργούς , τον Δήμαρχο, όποιον θα μπορούσε να βοηθήσει…

Κρίση…Δέν υπάρχουν χρήματα… Για κάποιους όμως υπάρχουν χρήματα …Ας πούμε για το «Ελληνικό Φεστιβάλ» με τις δεκάδες ξένες παραγωγές.   Λές και δεν θα μπορούσαν με αυτά τα χρήματα να ενισχύσουν  τουλάχιστον για φέτος μόνο την ντόπια θεατρική και μουσική παραγωγή…Να δουλέψουν κάποιοι Ελληνες ηθοποιοί, μουσικοί κλπ…Όχι θα πρέπει να κάνουμε την «φιγούρα» μας και ας πεινάνε οι άλλοι !!…

ΥΠΑΡΧΕΙ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ;

Το «Θεατρικό Μουσείο» έκλεισε τις πόρτες του, ιστορικά θέατρα, όπως το «Αμφιθέατρο» του Σπύρου Ευαγγελάτου κλείνουν, πολιτιστικές παραγωγές δεν γίνονται παρά ελάχιστες και αυτές σε διάφορα... «ιδρύματα» και «μέγαρα»…

Και το αρμόδιο Υπουργείο  τι κάνει;

Υπουργείο Πολιτισμού υπάρχει ή είναι μόνο  Τουρισμού ;

Ο Υπουργος «Πολιτισμού» μιλάει μόνο για Τουρισμό…Τον ακούσατε τόσους μήνες να μιλά για Πολιτισμό; Τον είδατε να βλέπει κάποιο άνθρωπο του Πολιτισμού;

Ο τόσο σημαντικός δάσκαλος και σκηνοθέτης Σπύρος Ευαγγελάτος δήλωσε ότι προσπαθούσε να δεί τον Υπουργό μήνες και δέν τον δέχτηκε…Ποιός ο κ.Γερουλάνος δεν δέχτηκε τον Σπύρο Ευαγγελάτο !!!

Σε μια επιστολή τριακόσιοι τόσοι σημαντικοί άνθρωποι του πολιτισμού τα ίδια έλεγαν πιο..μαλακά γιατί ελπίζουν…

Εγώ σαν παραγωγός πολιτιστικών εκδηλώσεων τριάντα και χρόνια,  πέρσυ και για έξι μήνες προσπαθούσα να δώ όχι τον υπουργό αλλά  την διευθύντρια του γραφείου του,  σαν εκπρόσωπος ένος μικρού νησιού 800 κατοίκων όπου θέλαμε να οργανώσουμε κάποιες πολιτιστικές εκδηλώσεις  κυρίως για την τουριστική τόνωση του …

Ούτε η Διευθύντρια δεν με δέχτηκε και ας έβαλα… «μέσον» γραφείο άλλου Υπουργού!!!! Αναγκάστηκα και έστειλα επιστολή στον Πρωθυπουργό …Και τι έγινε;;; Τα παράτησα  όπως τα παρατάνε και τόσοι άλλοι που βλέπουν την αδιαφορία της Πολιτείας, που δεν αντέχουν την κακή συμπεριφορά κάποιων που μέχρι χθές δεν τους ήξερε ούτε ο…θυρωρός τους  και που απέκτησαν μια καρέκλα και ξαφνικά ένιωσαν ότι έγιναν κάτι…

Πρίν 15 χρόνια ανεβάσαμε στο «Ηρώδειο» το έργο του Φεντερίκο Γκαρθία  Λόρκα «Δόνα Ροζίτα» με την Κατερίνα Βασιλάκου που δυστυχώς μας «έφυγε» νωρίς…

Με αφορμή το προσωρινό – θέλω να ελπίζω - κλείσιμο του «Θεατρικού Μουσείου»  θέλω να στείλω ένα μήνυμα στο Υπουργό μόνο… Τουρισμού..  Μια  σκέψη και μια φράση που συχνά έλεγε ο Λόρκα. Θεωρούσε το θέατρο – και γενικά τις τέχνες- σαν βαρόμετρο που δείχνει την ακμή ή την παρακμή  ενός κράτους..

«Ενας λαός», έλεγε «που δεν βοηθά και δεν υποστηρίζει το θέατρο του άν δέν είναι νεκρός είναι ετοιμοθάνατος…!!»

Ένα Κράτος θα έλεγα εγώ…

Σημ. Αντιγράφω την ανακοίνωση των εργαζομένων στο «Θεατρικό Μουσείο», την φωνή απελπισίας τους….Ελπίζω κάποιος να τους ακούσει….



ΤΑ  "ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ Β' Π.Π
www.defencenet.gr
04-08-2010 14:48:08

==========================================================================
Τετάρτη, 6 Απριλίου 2011

Έκθεση αρχαιοελληνικών μουσικών οργάνων στη Μελβούρνη

Έκθεση αρχαιοελληνικών μουσικών οργάνων στη Μελβούρνη

Μια διαφορετική έκθεση λειτουργεί από την περασμένη Δευτέρα στο Ελληνικό Μουσείο Μελβούρνης. Πρόκειται για μια έκθεση 42 αρχαιοελληνικών μουσικών οργάνων, που μεταφέρθηκαν από το Μουσείο του Κατακόλου Ηλείας.

Στην άγνωστη τεχνολογία των αρχαίων μουσικών οργάνων αλλά και στην τεχνολογία των αρχαίων Ελλήνων, αναφέρθηκε ο δημιουργός της συλλογής, εκπαιδευτικός Κώστας Κοτσανάς.

Στα εγκαίνια της έκθεσης, που γίνεται υπό την αιγίδα του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού, μίλησε και ο υπουργός Πολυπολιτισμού της Βικτόριας, Νίκος Κότσιρας, ο οποίος, μεταξύ άλλων, υπογράμμισε ότι «αυτή την έκθεση πρέπει να την δουν όλοι, ειδικά οι νέοι της Βικτώριας, για να γνωρίσουν, να δουν και να μάθουν πως η μουσική άλλαξε τον κόσμο, άλλαξε κοινωνίες και έθνη».

Τους επισήμους καλωσόρισε η διευθύντρια του Μουσείου, Βίκυ Γιαννουλάτου. Στην ομιλία της η γενική πρόξενος, Ελένη Λιανίδου, εξέφρασε τον θαυμασμό της για τα εκθέματα και συνεχάρη τον κ. Κοτσανά που έφερε την έκθεση από την Ελλάδα και τον κ. Χάρη Σταμούλη για την προσφορά του, μέσω του μουσείου, προς την ομογένεια.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η ΓΗ ΤΩΝ ΙΝΔΙΑΝΩΝ
ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ ΚΑΙ ΔΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟ ΠΑΝ...ΚΑΙ ΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΝ !
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΝΔΙΑΝΟΥ ΣΤΟΝ ΞΕΝΟ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ !
ΟΙ ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΠΟΥ ΕΙΤΕ ΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ, ΕΙΤΕ
ΤΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΜΕ ΕΜΦΥΛΙΟΥΣ,
ΜΕ ΥΠΟΣΙΤΙΣΜΟ, ΜΕ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ, ΜΕ ΚΛΟΠΕΣ,
ΜΕ ΤΡΟΜΕΡΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ! ΣΗΜΕΡΑ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΕΞΑΠΛΩΣΟΥΝ
ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΛΑΙΛΑΠΑ, ΣΕ ΠΙΟ ΕΥΡΥ ΦΑΣΜΑ, ΓΙΑ ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΦΑΝΙΣΜΟ !
ΤΙ ΛΕΤΕ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ ? ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ. ΤΟ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟ
ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΤΑΤΙΔΑ ΤΗΝ ΘΕΑ ΑΔΡΑΣΤΕΙΑ !

ΡΩΣΙΑ, Με την γνωστή φολκορική της παράδοση !