a.readmore { /* CSS properties go here */ }
Καλώς ορίσατε στην μάχη της Αναζήτησης.

Read more » ΙΣΤΟΡΙΑ / ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ/ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

"ΜΕΓΑΣ ΕΝΙΑΥΤΟΣ" - Το Μυστικό του Κόσμου











"ΜΕΓΑΣ ΕΝΙΑΥΤΟΣ" - Το Μυστικό του Κόσμου
Α' μέρος
Στο ιδιόρυθμο έργο του, που τιτλοφορείτο «Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων», ο Πλούταρχος, μας μεταφέρει τα λεγόμενα ενός Κλεόμβροτου του Λακεδαιμονίου, ο οποίος ταξίδευσε για να μεταβεί στις όχθες της Ερυθράς Θάλασσας, όπου θα συναντούσε και θα συμβουλευόταν ένα ασύνηθες Ον το οποίο εφέρετο ως εκπαιδευτής των ανθρώπων και μυητής των Σοφών. Λέει λοιπόν ο Κλεόμβροτος: «Δια να συναντήσω επί τέλους τον άνθρωπο, εδέησε πολύ να περιπλανηθώ και πολλά να πληρώσω δια τας πληροφορίας που με ωδήγησαν να τον ανακαλύψω. Στις όχθες της Ερυθράς Θάλασσας δύναται κανείς να τον απαντήσει και τούτο συμβαίνει μόνο άπαξ του έτους. Τον υπόλοιπο χρόνο του καταναλίσκει με τη συντροφιά των Νυμφών και των Αγγέλων (Genies). Κατέβαλα πολύ κόπο μέχρι να τον συναντήσω, πλην η υποδοχή που μου επεφύλαξε υπήρξε εγκάρδιος. Είναι ο ωραιότερος άνδρας που είδα μέχρι σήμερα. Ποτέ δεν ησθένησε. Αισθάνεται την ανάγκη να φάει μόνο μια φορά το μήνα, η δε τροφή του συνίσταται σε ένα πικρό φαρμακευτικό βότανο, του οποίου τρώει τους καρπούς. Ομιλεί πλείστας όσας γλώσσας αλλά κατα τον περισσότερο χρόνο της συνομιλίας μας χρησιμοποίησε τη δωρική διάλεκτο. Η φωνή του είχε τη γλυκύτητα της μουσικής. Εν όσω μου ωμιλεί, η ατμόσφαιρα ήταν αρωματισμένη με βαλσαμώδη εξαίσια οσμή. Διεπίστωσα ότι εκ του στόματός του ανεδίδετο το άρωμα τούτο. Πάσης δύσεως επιστήμαι και μελέται τον απασχολούν διηνεκώς, κατ’ έτος όμως και καθ’ ωρισμένη ημέρα καταλαμβάνεται από το χάρισμα. Μεταβαίνει τότε σε συγκεκριμένη όχθη της Ερυθράς Θάλασσας όπου εξαγγέλει τα μέλλοντα συμβάντα. Πολλοί ισχυροί της Γης και γραμματείς βασιλέων έρχονται για να τον συμβουλευτούν, μεθ’ ο αποσύρονται εκ νέου» [*1]. Αυτό ήταν το θαυμάσιο Πνεύμα, που κατα την εποχή του Πλούταρχου, κοσμούσε την ανθρωπότητα που αγωνιούσε για το μέλλον της.
Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΚΟΣΜΟΣΟΦΙΑ
Η βασική αποκάλυψη του αφρικανού εκπαιδευτού είχε σχέση με τη δομή του ορατού Σύμπαντος. «Ιδού», συνεχίζει ο Κλεόμβροτος, «πως εκφράζεται επί του ζητήματος: Ο αριθμός των κόσμων δεν είναι άπειρος. Δεν είναι ούτε ένας, ούτε πέντε, αλλ’ ακριβώς 183, διατεταγμένοι εν τριγώνω, ανά εξήντα στην κάθε πλευρά, ενώ οι υπόλοιποι τρεις κόσμοι κατέχουν τις γωνίες. Εφάπτονται αλλήλων και εν τη κινήσει των εκτελούν ένα είδος ρυθμικού χορού. Η εσωτερική επιφάνεια του τριγώνου είναι η κοινή εστία όλων των κόσμων και καλείται το ‘‘Πεδίο της Αλήθειας’’ (στα αρχ. Ελλ. είχε άλλη γνωστή ονομασία). Εκεί μέσα υπάρχουν οι αρχές, οι τύποι και οι αμετάβλητες ιδέες κάθε υπάρχοντος και υπάρξαντος. Πέριξ των τύπων τούτων υπάρχει η Αιωνιότητα και εκ της αιωνιότητας αυτής απορρέει, ως χείμμαρος, ο χρόνος, που κυκλοφορεί δια μέσου όλων των κόσμων. Η θέα του εξαίσιου τούτου συνόλου, επιτρέπεται μία φορά κάθε δέκα χιλιάδες έτη στις ψυχές των θνητών, και μόνο εφ’ όσον έζησαν εναρέτως στον ‘‘παρόντα’’ κόσμο. Τα δε Μυστήρια, ακόμη και τα πιο ένδοξα που λειτούργησαν εδώ κάτω, δεν είναι παρά ωχρά αντανάκλαση του υπέροχου τούτου θεάματος». Τέλος ο Ερυθραίος υπενθύμιζε ότι «για να φτάσει κανείς στην θεωρία των ‘‘τοιαυτών καλλονών’’, αξίζει να ασχοληθεί με τη φιλοσοφία, άλλως κάθε κόπος είναι μάταιος».
Β' μέρος
Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ
Πότε άρα γε ο Πλούταρχος ήντλησε τον πρωτότυπο προαναφερθέντα μύθο περί του μεγάλου Αφρικανού Εκπαιδευτού, του οποίου τόσοι και τόσοι αποκρυφιστές βεβαιούν ή περιστατικώς αναλαμβάνονται την αστρική ύπαρξη;
Ο μύθος αυτός είναι μια παλιά πυθαγόρειος παράδοση, υποστηριχθείσα ήδη από τον Πετρώνιο της Ιμέρας από την πρώτη γενιά μαθητών του Διδάσκαλου της Σάμου – ότι υπάρχουν εν όλω 183 κόσμοι διατεταγμένοι με θαυμαστή μαθηματική αρμονία [*2].
Ο Ερυθραίος προσέθεσε ωρισμένες λεπτομέρειες: Η αποκάλυψη αυτή κρύβεται επιμελώς από τους ανθρώπους. Μόνο οι Σοφοί οι οποίοι διήγαγον βίο ανεπίληπτο και έχουν ως εκ τούτου απαλλαγεί του νόμου των μετενσαρκώσεων, δύνανται, κάθε δέκα χιλιάδες χρόνια, να διακρίνουν αυτή την πραγματικότητα. Να γίνουν μέτοχοι της μοναδικής αποκαλύψεως. Συμπάσα η αρμονική ισορροπία του Κόσμου, που μόνο δια της οδού του μυητικού Συμβολισμού τους διδάσκεται επί της Γης, τούς απεκαλύπτεται απ’ευθείς, μέσω του θαύματος της αμέσου θεωρίας.
Και ο Ερυθραίος προσέθεσε ότι τα θρησκευτικά Μυστήρια, τα τελούμενα επί της γήινης σφαίρας, απλή ιδέα παρέχουν, απλή ανταύγεια της τεράστιας και υπέροχης επικοινωνίας, του υπερσυνήθους αυτού οράματος, όπου όλα τα προβλήματα του Ουρανού και της Γης αποκαλύπτονται, με μιας, όπου η Θεία Παρουσία εμφανίζεται με όλη της την υπερούσια ισχύη, όπου ο ενσυνείδητος μικρόκοσμος, τίθεται αντιμέτωπος προς την εξαίσια παρουσίαση, την αλησμόνητη θέα ολόκληρου του Μικρόκοσμου.
Αύτη έδει να είναι η ανταμοιβή του Σοφού στους Νήσους των Μακάρων (η γνωστή ελλ. ονομασία του Πεδίου της Αλήθειας): το να δει πρόσωπο με πρόσωπο τη Θεία Πρόνοια και να θαυμάσει το Έργο της, μέσα στην ακτινοβολία και τη λάμψη της ολοκληρώσεώς Της.
Ανάλογη υπόσχεση είχε εκλαϊκευθεί και από τον Κικέρωνα στο περίφημο ‘‘Ενύπιο του Σκιπίωνα’’ όπου αφηγείται στον Σκιπίωνα Αιμίλιοένα προφητικό όραμα που είχε δει στην Αφρική κατα την παραμονή του παρα τω Νουμίδει βασιλεί Μασινίσα, συμμάχου των Ρωμαίων στην αρχή του Γ’ Καρχηδονιακού Πολέμου. Ως παράδοξο είχε δει κατα τον ύπνο του τόν θετό παππού του Σκιπίωνα τον Αφρικανό, να εμφανίζεται μεγαλοπρεπής και να του προλέγει τη μελλοντική του δόξα και τον προσεχή του θάνατο. Μαθαίνει δε ότι ο πατέρας του Παύλος - Αιμίλιος, προηγείτο ήδη εκεινού εν τη διαμονή των δικαίων: ‘‘...Πως, ο πατέρας μου, εξακολουθεί λοιπόν να ζει;’’ Ρωτά ο Σκιπίωνας.
‘‘Βεβαίως’’, απαντά το όραμα, ‘‘αλλά μόνο εκείνοι εξακολουθούν να ζουν, όσοι απαλλάχθηκαν των δεσμών του σώματος και από κάθε δεσμωτήριο. Διότι εκείνο που εσείς όλοι καλείτε ζωή , είναι στην πραγματικότητα ο θάνατος’’.
Και στη συνέχεια ο Παύλος - Αιμίλιος παρουσιάζει στον γυιό του τη λάμψη των αστέρων, την ουράνια αρμονία, που γνώριζε ήδη ο Πυθαγόρας και τον βεβαιώνει ότι αυτή είναι η διαμονή των μακαρίων ψυχών [*3].
Ο Ερυθραίος τελειώνει το λόγο του με μια συμβουλή: Μόνο η μελέτη της Φιλοσοφίας δύναται να προετοιμάσει τον άνθρωπο για τη γνώση της Αλήθειας στην Αιωνιότητα, για τη μεταθανάτια αποκάλυψη του κάλλους των θείων έργων.
Αλλά όλες οι άλλες προσπάθειες είναι μάταιος κόπος, όλες οι καταβολές δυνάμεων είναι άγονες και ο βίος χάνει τόσο το μεγαλείο του, όσο και την έννοιά του.
«Δεν θα με αναζητούσες, εάν δεν με είχες ήδη βρει», έλεγε ο Παράκελσος στους μαθητές του κατα τη διάρκεια θαυματουργείας. Ο φιλόσοφος βρίσκεται ήδη στο κατώφλι του Ναού - η μελέτη των πρώτων αρχών τον οδηγεί στην αποκάλυψη των εσχάτων συνεπειών και αποτελεσμάτων. Αγγίζει ήδη το παραπέτασμα του Αγιαστηρίου. Ο Ναός είναι για αυτόν η χρυσή λυχνία που βρίσκεται πίσω του.
ΟΙ ΨΕΛΛΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ
Η παλιά δοξασία του Εσωτερισμού περί περιωρισμένου Σύμπαντος, την οποία ο Ερυθραίος μας υπομιμνήσκει, έγινε μόλις τον προηγούμενο αιώνα αποδεκτή από τους πλέον έγκυρους εκπρόσωπους της νεώτερης αστροφυσικής.«Είναι αρκετά περίεργο», έλεγε ο Matila Ghyka το 1931 [*4], ότι ο ίδιος ο σφαιρικός κόσμος, [*5] άρα ο περιωρισμένος των Πυθαγορίων, έκανε εκ νέου την εμφάνισή του κατα πρώτον ως υπόθεση, ως δυνατή συνέπεια της ‘‘καμπυλώτητας’’ του μη-Ευκλειδίου κόσμου μας των τεσσάρων διαστάσεων, η οποία πιθανότητα βασισμένη σε κάθε απαρχή πειραματικής αποδείξεως: λόγω της μεταθέσεως προς το ερυθρό του φάσματος των ακτίνων του φωτός, του προερχόμενου από τα σπειροειδή νεφελώματα, των πλέον απομακρυσμένων ακτίνων, οι οποίες εξετέλεσαν ήδη τον κύκλο του κόσμου [*6].
Όπως επίσης έρχεται να επιβεβαιώσει τον Πυθαγόρα και ο Eddington.
Η ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ‘‘ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΝΙΑΥΤΟΥ’’
Ο Ερυθραίος αφήνει να εννοηθεί ότι είναι οπαδός της περίφημης θεωρίας του Μεγάλου Ενιαυτού, η οποία αποτέλεσε μία απ’ τις περιεργώτερες μυστικές του Πυθαγορισμού. Η δοξασία αυτή διεσώθει σε ένα απόσπασμα του Ευδήμου, μαθητού του Αριστοτέλους [*7].«Εάν πρέπει να πιστέψουμε τους πυθαγορείους» έλεγε αυτός στους μαθητές του, «θα πρέπει και πάλι μια ημέρα να βρίσκομαι μεταξύ σας και να συζητούμε, όπως ακριβώς τώρα...».
Ο Coperz σωστά αναγνώρισε την σπουδαιότητα της προαναφερόμενης παρεκβάσεως [*8]. Θα εγγράψω το κείμενο της απόψεώς του στην αρχική που μεταφράστει για να αποφύγω αλλοίωση νοημάτων που θα οδηγήσει σε λανθασμένα συμπεράσματα.
«Πόσο πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στον εξαίρετο Εύδημο», γράφει, «διότι κατα τη ρύμη του λόγου του άφησε να διαφύγει η δοξασία αυτή και πόσο επίσης στους μαθητές του που την κατέγραψαν στο σημειωματάριο». Και συνεχίζει επί λέξης: «Η χαριτωμένη εικών αναζή ζωηρά προ της φαντασίας μας: Ο αρχηγός της σχολής, καθήμενος επί μαρμάρινου εδωλίου του, είναι ευδιάθετος και μειδιά, χειριζόμενος εις την χείρα το σύμβολον της αυθεντίας. Προ αυτού, οι μαθηταί του, καθήμενοι εις μικράς σειράς, ακροώνται, οι μεν θορυβημένοι, οι δε διασκεδάζοντες με την διδασκαλίαν τού Σοφού. Δυνάμεθα να είπωμεν απεριφράστως, ότι η δοξασία αυτή αποτελεί την μεγαλυτέραν τιμήν των Πυθαγορείων. Εις τας ολίγας αυτάς λέξεις, τας μεστάς περιεχομένου, αναγνωρίζουν την ύπαρξιν και λειτουργίαν ενός παγκόσμιου Νόμου. Πρόκειται όντως περί συνεπείας εξαγομένης με απόλυτον επιστημονικήν αυστηρότητα, περί της αναγνωρίσεως του νόμου τούτου, συνυφασμένου με την πίστιν εις την ύπαρξιν ενός οικομενικού κύκλου. Συνηντήσαμεν ήδη την πεποίθησιν ταύτην, τόσο εις τον Αναξίμανδρον, όσον και εις τον Ηράκλειτον».
Και προσθέτει: «Υπέρ της απόψεως ταύτης, ωμίλλει κατα πρώτον το θέαμα της διακόπως αναγεννωμένης φυτικής ζωής, η οποία θνήσκει και αναγεννάται - είτα ο κύκλος των μεταμορφώσεων της ύλης [...] Η τύχη των ψυχών (οι οποίες παραδέχονταν ότι έμεναν στον Άδη όπου φαντάζονταν πως μια μέρα θα κατοικίσουν στους Νήσους των Μακάρων) εφαίνετο εκ πρώτης όψεως να αποτελή μίαν εξαίρεσιν εις τον παγκόσμιον τούτον νόμον της ζωής - πλην όμως η θεωρία των περιπλανήσεων της ψυχής (Transmicration), η οποία αναμφιβόλως εύρισκε σοβαρόν έρεισμα εις την γενικής ταύτην αναλογίαν, ήτο ό,τι εχρειάζετο διά να αποκαταστήση την αρμονίαν ταύτην. Προς τούτοις ο κύκλος των εποχών, η κανονική επάνοδος των αστέρων που έλαμπον εις το στερέωμα και οι οποίοι εξουσιάζοντες τον βίον των ανθρώπων ελατρεύοντο διά τον λόγον τούτον ως θεοί, ενίσχυον την σοβαρότητα της εν λόγω υποθέσεως» [*9].

Πηγές:

-1.Περί εκλελοιπότων χρηστηρίων, κεφ. 21-22. Ο Κλεόμβροτος, ο οποίος ήταν πλούσιος, ταξίδευε όχι χάρη στο εμπόριο, αλλά για να εμπλουτίσει τις γνώσεις του στην φιλοσοφία. Επισκέφθηκε κυρίως το ιερό του Άμμωνος και εισχώρησε στη χώρα των Τρωγλοδυτών (Ενθ. Αν. Κεφ 2, σ.410).
-2. Gui Soury: La Demonologie De Plutarque, Pariw, Bellew, Lettres, 1942, σελ.72-73 Πρβλ. Πλάτωνος: Φαίδρος 248 Ε: κάθε 10.000 έτη αι ψυχαί ανακτούν τας πτέρυγάς των και ανακτούν την θέσιν των εις τον χορόν των Θεών.
-3.Cicero: De Somnium Scipionis, κεφ. II, IV, VIII, XIII.
-4.«Le Nombre D’ Or» τομ.2: Les Rites, σελ.119
-5.Περιέχων το τρίγωνον των Κόσμων
-6.Eddington: The Nature Of The Physical World
-7.Αποσπ.51
-8. Penseurs De La Greece, τομ.Ι, σ.175
-9.Ενθ. αν. τομ.Ι, σ.176
=================================================
Αναρτήθηκε από τον/την στο Μαρτίου 27, 2012
 
Φρίντριχ Νίτσε: Πνεύμα και ηθική
Εκείνο που αποκαλούμε «κλασική παιδεία»
Κάνοντας μια στροφή πίσω στην πορεία της ζωής, ανακαλύπτουμε ότι υπάρχει κάτι ανεπανόρθωτο: Η κατασπατάληση της νιότης μας, όταν οι παιδαγωγοί μας δεν χρησιμοποίησαν καθόλου εκείνα τα φλογερά και άπληστα για μάθηση χρόνια για να μας οδηγήσουν προς τη γνώση των πραγμάτων, αλλά προς εκείνο που ονομάζουν «κλασική παιδεία»! Η εξάτμιση της νιότης μας, όταν μας εντύπωναν στο μυαλό, με αδεξιότητα και βαρβαρότητα, μια ατελή γνώση για τους Έλληνες και τους Ρωμαίους καθώς και για τις γλώσσες τους, ενεργώντας αντίθετα στην ανώτερη αρχή κάθε παιδείας:
Ότι πρέπει να δίνουμε τροφή μόνο σ’ εκείνον που πεινά πραγματικά! Όταν μας επέβαλαν με τη βία τα μαθηματικά, αντί να μας οδηγήσουν πρώτα στην απελπισία για την άγνοιά μας και να αναλύσουν τη μικρή καθημερινή ζωή μας, τις κινήσεις μας και όλα όσα συμβαίνουν από το πρωί ως το βράδυ στα εργαστήρια, στον ουρανό και στη φύση, σε χιλιάδες προβλήματα, προβλήματα τυραννικά, ταπεινωτικά, εκνευριστικά, για να δείξουν έτσι στην επιθυμία μας ότι έχουμε πριν απ’ όλα ανάγκη από μια μαθηματική και μηχανική γνώση, και κατόπιν να μας διδάξουν την πρώτη επιστημονική μαγεία που προσφέρει η απόλυτη κατοχή αυτής της γνώσης! Ας μας δίδασκαν τον σεβασμό γι’ αυτές τις επιστήμες! Ας έκαναν την ψυχή μας να τρέμει από συγκίνηση, έστω και μια φορά, με τους αγώνες, τις ήττες, τους επανειλημμένους αγώνες των μεγάλων ανθρώπων, με το μαρτύριο που είναι η ιστορία των κύριων επιστημών!
Αντίθετα, μας κυριεύει μια ορμή περιφρόνησης προς τις πραγματικές επιστήμες, για χάρη των «ιστορικών» σπουδών, της «σωστής παιδείας που αναπτύσσει το πνεύμα» και του «κλασικισμού»! Και αφήνουμε τόσο εύκολα να μας εξαπατήσουν!… Μάθαμε άραγε τίποτα απ’ αυτό που διδάσκονταν ακριβώς οι αρχαίοι στη νεότητά τους; Μάθαμε να μιλάμε όπως αυτοί, να γράφουμε όπως αυτοί; Μήπως εξασκηθήκαμε ακατάπαυστα στην ξιφασκία της συνομιλίας στη διαλεκτική; Μάθαμε όπως αυτοί, να κινούμαστε με χάρη και περηφάνια, να υπερέχουμε στον αγώνα, στο παιχνίδι ή στην πυγμαχία; Μάθαμε κάτι για τον πρακτικό ασκητισμό όλων των Ελλήνων φιλοσόφων; Μήπως ασκηθήκαμε σε μια και μοναδική αρετή όπως ασκούνταν οι αρχαίοι; Δεν λείπει από ολόκληρη την παιδεία μας ο στοχασμός πάνω στην ηθική, και επιπλέον η μοναδική δυνατή κριτική γι’ αυτή, εκείνες οι σοβαρές και θαρραλέες προσπάθειες να ζήσουμε μ’ αυτή ή με εκείνη την ηθική; Μήπως ξύπνησε ποτέ κανείς μέσα μας οποιοδήποτε αίσθημα που οι αρχαίοι εκτιμούσαν περισσότερο απ’ όσο οι μεταγενέστεροι; Μας έδειξαν ποτέ τη διαίρεση της μέρας και της ζωής και τους σκοπούς που έθετε ένα αρχαίο πνεύμα πάνω από τη ζωή; Μάθαμε τις αρχαίες γλώσσες έτσι όπως μαθαίνουμε εκείνες των ζωντανών λαών, δηλαδή για να μιλήσουμε, και να μιλήσουμε με άνεση και ευχέρεια;
Καμία πραγματική γνώση, καμία καινούρια κατάκτηση ως αποτέλεσμα τόσων χρόνων προσπάθειας! Αλλά μόνο πληροφόρηση γι’ αυτό που οι άνθρωποι ήξεραν και μπορούσαν να κάνουν άλλοτε! Και τι πληροφόρηση! Χρόνια και χρόνια τώρα τίποτα δεν μου φαίνεται πιο έκδηλο από το γεγονός ότι ο αρχαιοελληνικός κόσμος που πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε και που μας παρουσιάζεται απλά και καθαρά, είναι στην πραγματικότητα δυσκολονόητος, δυσπρόσιτος, και ότι η συνηθισμένη ευκολία με την οποία μιλούμε για τους αρχαίους είναι, είτε ελαφρότητα, είτε η παλιά κληρονομημένη ματαιοδοξία της απερισκεψίας…
Το Ελληνικό Πνεύμα είναι για μας ξένο
Ανατολίτικο ή σύγχρονο, ασιατικό ή ευρωπαϊκό, σε σχέση με το ελληνικό, ο όγκος και η απόλαυση των μεγάλων μαζών εκφράζουν το μεγαλείο, ενώ στην Πομπηία και στην Αθήνα, μπροστά σε όλη την ελληνική αρχιτεκτονική, βλέπουμε με έκπληξη με τι μικρές μάζες ήξεραν οι Έλληνες να εκφράζουν την αγάπη τους για το υπέροχο. Επίσης, πόσο απλοί ήταν οι Έλληνες στην εικόνα που σχημάτιζαν για τον εαυτό τους! Πόσο τους ξεπερνάμε στη γνώση του ανθρώπου! Πόσο γεμάτες με λαβύρινθους μας φαίνονται επίσης οι ψυχές μας και οι ψυχικές μας παραστάσεις! Αν θέλουμε να επιχειρήσουμε μια αρχιτεκτονική σύμφωνη με τη φύση της ψυχής μας (είμαστε πολύ δειλοί γι’ αυτό), ο λαβύρινθος θα έπρεπε να είναι το παράδειγμά μας! Η μουσική που είναι δική μας και που μας εκφράζει πραγματικά αφήνει ήδη να μαντέψουμε τον λαβύρινθο (με τη μουσική οι άνθρωποι εκφράζουν την ψυχή τους επειδή φαντάζονται ότι κανείς δεν είναι ικανός να τους δει κάτω από τη μουσική τους).
Η ηθική των αλογόμυγων
Αυτοί οι ηθικολόγοι που στερούνται την αγάπη για τη γνώση, που δεν γνωρίζουν παρά μόνο τη χαρά του να κάνεις κακό, έχουν το πνεύμα και την πλήξη των επαρχιωτών. Η ευχαρίστησή τους, άγρια μα και αξιολύπητη, είναι να παρατηρούν τα δάχτυλα του πλησίον τους και να του παρουσιάζουν απροσδόκητα μια βελόνα έτσι που να τρυπηθεί. Έχουν διατηρήσει κάτι από την κακία των μικρών αγοριών που δεν μπορούν να διασκεδάσουν δίχως να κυνηγούν και να κακοποιούν ένα πλάσμα, ζωντανό ή νεκρό.
Κάθε πράγμα στον καιρό του
Την εποχή που ο άνθρωπος έδινε ένα γένος σε όλα τα πράγματα, δεν πίστευε ότι έπαιζε ένα παιχνίδι, αλλά ότι διεύρυνε τις γνώσεις του· μόνο πολύ αργότερα ομολόγησε, και όχι ακόμη απόλυτα στις μέρες μας, την έκταση αυτού του λάθους. Παρόμοια, ο άνθρωπος έχει αποδώσει σε ό,τι υπάρχει, μια σχέση με την ηθική, ρίχνοντας στους ώμους του κόσμου τον μανδύα μιας ηθικής σημασίας. Κάποτε, αυτό θα έχει ακριβώς τόση και όχι μεγαλύτερη αξία απ’ όση έχει σήμερα ήδη η πίστη στο αρσενικό ή στο θηλυκό φύλο του ήλιου.
Ο ταχυδακτυλουργός και το αντίθετό του
Εκείνο που είναι εκπληκτικό στην επιστήμη είναι αντίθετο με εκείνο που είναι εκπληκτικό στην τέχνη του ταχυδακτυλουργού. Γιατί αυτός θέλει να μας πείσει να δούμε μια πολύ απλή αιτιότητα, εκεί που στην πραγματικότητα, επενεργεί μια πολύ περίπλοκη αιτιότητα. Αντίθετα, η επιστήμη μας υποχρεώνει να εγκαταλείψουμε την πίστη στην απλή αιτιότητα εκεί όπου όλα φαίνονται ευκολονόητα και όπου είμαστε μόνο τα θύματα των φαινομένων. Τα «πολύ απλά» πράγματα είναι πολύ περίπλοκα -δεν μπορούμε να νιώσουμε αρκετή έκπληξη γι’ αυτά!
Η ιδέα της ηθικότητας των εθίμων
Αν συγκρίνουμε τον τρόπο ζωής μας με αυτόν που έζησε η ανθρωπότητα για χιλιετίες, θα διαπιστώσουμε ότι εμείς οι σημερινοί άνθρωποι, ζούμε σε μια πολύ ανήθικη εποχή· η δύναμη των ηθών έχει εξασθενίσει εκπληκτικά και η ηθική έννοια έχει εκλεπτυνθεί και εξυψωθεί τόσο, ώστε μπορούμε να τη θεωρήσουμε ως εξατμισμένη. Γι αυτό, εμείς οι αργοπορημένοι άνθρωποι, διεισδύουμε τόσο δύσκολα στις καθοδηγητικές ιδέες που έχουν κυριαρχήσει στη διαμόρφωση της ηθικής και, αν κατορθώνουμε να τις ανακαλύψουμε, απεχθανόμαστε να τις κοινοποιήσουμε, γιατί ακούγονται τόσο χονδροειδείς! Ή επειδή μοιάζουν να διαβάλουν την ηθικότητα! Αυτή είναι ήδη, για παράδειγμα, η βασική αρχή: Η ηθικότητα δεν είναι τίποτα άλλο (άρα, προπάντων, τίποτα περισσότερο) παρά η υπακοή στα έθιμα· είναι ο παραδοσιακός τρόπος να ενεργείς και να εξελίσσεσαι. Παντού όπου τα έθιμα δεν προστάζουν, δεν υπάρχει ηθικότητα. Και όσο λιγότερο καθορίζεται η ύπαρξη από τα έθιμα, τόσο μικρότερος είναι ο κύκλος της ηθικότητας. Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι ανήθικος, εφόσον σε όλα τα πράγματα, θέλει να εξαρτάται από τον εαυτό του και όχι από τα καθιερωμένα έθιμα… Πάντα, ανάλογα με την αξιολόγηση των ίδιων καταστάσεων, αν μια πράξη εκτελείται, όχι επειδή το προστάζει η παράδοση, αλλά για άλλους λόγους (για παράδειγμα, χάρη στην ατομική χρησιμότητά της), και ακόμη για τους ίδιους λόγους που άλλοτε είχαν θεμελιώσει το έθιμο, τότε ονομάζεται ανήθικη και θεωρείται ως τέτοια, ακόμη και απ’ αυτόν που την εκτελεί, γιατί την ενέπνευσε η υπακοή προς την παράδοση. Τι είναι όμως η παράδοση; Μια ανώτερη αυθεντία στην οποία υπακούν, όχι επειδή προστάζει το ωφέλιμο, αλλά επειδή απλά προστάζει…
Η σημασία της παραφροσύνης στην ιστορία της ανθρωπότητας
Ενώ σήμερα μας δίνουν ακατάπαυστα να καταλάβουμε ότι η μεγαλοφυΐα κατέχει αντί για ένα σπέρμα λογικής, ένα σπέρμα τρέλας, παλιότερα οι άνθρωποι ήταν πολύ πιο κοντά στην ιδέα ότι εκεί, όπου υπάρχει η τρέλα υπάρχει και ένας σπόρος μεγαλοφυίας και σοφίας, κάτι «θεϊκό», όπως ψιθυριζόταν. Ή μάλλον εκφράζονταν πιο καθαρά: «Με την τρέλα, έγιναν τα μεγαλύτερα ευεργετήματα στην Ελλάδα», έλεγε ο Πλάτων μαζί με όλη την αρχαία ανθρωπότητα. Ας προχωρήσουμε ακόμη ένα βήμα: όλοι αυτοί οι ανώτεροι άνθρωποι που ένιωσαν την ακατανίκητη παρόρμηση να σπάσουν τον ζυγό οποιασδήποτε ηθικής και να θεσπίσουν νέους νόμους δεν είχαν τίποτα άλλο να κάνουν -αν δεν ήταν αληθινοί παράφρονες- παρά να γίνουν ή να προσποιούνται ότι είναι τρελοί -και μάλιστα αυτό ισχύει για όλους τους νεωτεριστές σε όλους τους τομείς, και όχι μόνο στους ιερατικούς και πολιτικούς θεσμούς… Οι συνταγές για να γίνει κανείς θεραπευτής στους Ινδιάνους ή άγιος στους χριστιανούς του Μεσαίωνα, είναι βασικά οι ίδιες: Εξαντλητικές νηστείες, αδιάκοπη σεξουαλική αποχή, αναχώρηση στην έρημο ή στην κορυφή ενός βουνού ή ενός στύλου, ή «διαμονή σε μια γέρικη ιτιά με θέα μια λίμνη» και προπάντων να μην σκέφτεσαι τίποτα άλλο από πράγματα που μπορούν να προκαλέσουν έκσταση και πνευματικές διαταραχές… Την εποχή που ο Χριστιανισμός απόδειχνε τρανά τη γονιμότητά του, πολλαπλασιάζοντας τους αγίους και τους αναχωρητές, υπήρχαν στην Ιερουσαλήμ απέραντα φρενοκομεία για τους ναυαγισμένους άγιους και για εκείνους που είχαν θυσιάσει τον τελευταίο κόκκο του πνεύματός τους.
Τα αρχαιότερα μέσα παρηγοριάς
Πρώτη βαθμίδα: Ο άνθρωπος βλέπει σε κάθε αθλιότητα, σε κάθε κακοτυχία, τον λόγο για τον οποίο πρέπει να κάνει τους άλλους να υποφέρουν -έτσι συνειδητοποιεί τη δύναμη που του απομένει ακόμη, κι αυτό τον παρηγορεί. Δεύτερη βαθμίδα: Ο άνθρωπος βλέπει σε κάθε κακοτυχία και σε κάθε αθλιότητα μια τιμωρία, δηλαδή την εξιλέωση του σφάλματος και το μέσο να ξεφύγει από την «κακοβουλία» ενός πραγματικού ή υποτιθέμενου άδικου. Αν ανακαλύψει αυτό το πλεονέκτημα που φέρνει η δυστυχία μαζί της, γι’ αυτό το τελευταίο δεν πρέπει πια να κάνει τον άλλο να υποφέρει -παραιτείται από αυτή την ικανοποίηση επειδή έχει τώρα μια άλλη.
Πρώτη αρχή του πολιτισμού
Στους άγριους λαούς, η πρόθεση μιας κατηγορίας εθίμων φαίνεται να είναι γενικά η ηθικότητα: Επίπονες και στο βάθος επιπόλαιες εντολές (για παράδειγμα το διαδεδομένο έθιμο στους Καμτσαντάλ να μην ξύνουν ποτέ με το μαχαίρι το χιόνι που έχει κολλήσει στα παπούτσια, να μην σουβλίζουν ποτέ ένα κάρβουνο με το μαχαίρι, να μην βάζουν ποτέ σίδερο στη φωτιά -και ο θάνατος χτυπά εκείνον που παραβιάζει αυτές τις περιπτώσεις!- αλλά που διατηρούν στη συνείδηση τη διαρκή παρουσία του εθίμου, τον αδιάκοπο καταναγκασμό να υπακούν στο έθιμο. Κι αυτό για να ενισχύσουν τη μεγάλη αρχή με την οποία αρχίζει ο πολιτισμός: Κάθε έθιμο αξίζει περισσότερο από την απουσία οποιουδήποτε εθίμου.
Ηθικότητα και αποκτήνωση
Τα έθιμα αντιπροσωπεύουν τις εμπειρίες της αρχαίας ανθρωπότητας για ό,τι θεωρείται χρήσιμο και βλαβερό, αλλά το αίσθημα για τα ήθη (την ηθικότητα) δεν σχετίζεται με αυτές τις εμπειρίες, μα με τον χρόνο, την ιερότητα, το αναμφισβήτητο των εθίμων. Να γιατί αυτό το αίσθημα αντιτίθεται σ’ αυτό που προκαλεί νέες εμπειρίες και σ’ αυτό που διορθώνει τα έθιμα. Δηλαδή η ηθικότητα αντιτίθεται στη δημιουργία νέων και καλύτερων ηθών: Αποβλακώνει.
Τα έργα και η πίστη
Οι διαμαρτυρόμενοι διδάκτορες συνεχίζουν να διαδίδουν εκείνο το βασικό λάθος πως μόνο η πίστη έχει σημασία και πως τα έργα είναι μια φυσική συνέπεια της πίστης. Αυτή η θεωρία δεν είναι καθόλου αληθινή, αλλά έχει τόσο παραπλανητικό χαρακτήρα που έχει ήδη εξαπατήσει και άλλες μεγαλοφυΐες εκτός από τον Λούθηρο (εννοώ τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα), αν και η οφθαλμοφάνεια και η εμπειρία όλων των εποχών αποδείχνουν το αντίθετο. Η γνώση και η πιο θαρραλέα πίστη δεν μπορούν να δώσουν ούτε τη δύναμη ούτε την ικανότητα για τη δράση, δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την άσκηση εκείνου του λεπτού και πολύπλοκου μηχανισμού που πρέπει να κινητοποιηθεί για να μπορεί οτιδήποτε να περάσει από την παράσταση στη δράση. Προπάντων και κατά κύριο λόγο, τα έργα! Δηλαδή η άσκηση, η άσκηση, και πάλι η άσκηση! Η ανάλογη πίστη προστίθεται στο επίμετρο -να είστε βέβαιοι!
Η περηφάνια του πνεύματος
Η περηφάνια της ανθρώπινης ύπαρξης που εναντιώνεται στη θεωρία της καταγωγής του ανθρώπου από τα ζώα, και που εγκαθιστά ανάμεσα στη φύση και στον άνθρωπο ένα μεγάλο χάσμα, αυτή η περηφάνια έχει την αιτία της σε μια προκατάληψη γι’ αυτό που είναι πνεύμα, κι αυτή η προκατάληψη είναι σχετικά πρόσφατη. Στη διάρκεια της μακρόχρονης προϊστορίας της ανθρωπότητας, φαντάζονταν ότι το πνεύμα ήταν παντού και δεν σκέφτονταν καθόλου να το τιμούν σαν ένα ανθρώπινο προνόμιο. Επειδή αντίθετα, είχαν κάνει το πνευματικό (όπως όλες τις άλλες τάσεις, κακίες, κλίσεις) ένα κοινό αγαθό, και κατά συνέπεια συνηθισμένο, δεν ντρέπονταν να κατάγονται από ζώα ή δέντρα (οι ευγενικές φυλές πίστευαν πως τιμώνταν με τέτοιους μύθους), έβλεπαν στο πνεύμα αυτό που μας ενώνει με τη φύση και όχι αυτό που μας χωρίζει απ’ αυτή. Έτσι ανατρέφονταν με την ταπεινοφροσύνη, και κατά συνέπεια με μια πρόληψη.
Η ανοησία της ευσέβειας που είναι γεμάτη με ιδιοτελείς σκέψεις
Πώς! Οι εφευρέτες των αρχαίων πολιτισμών, οι πρώτοι κατασκευαστές των εργαλείων και των νημάτων μέτρησης, των αμαξιών, των πλοίων και των σπιτιών, οι πρώτοι παρατηρητές των ουράνιων νόμων και των κανόνων του πολλαπλασιασμού, ήταν ασύγκριτα διαφορετικοί και ανώτεροι από τους εφευρέτες και τους μελετητές της εποχής μας; Άραγε τα πρώτα βήματα είχαν αξία ισοδύναμη με όλα τα ταξίδια μας και τις θαλασσοπορίες μας στο πεδίο των ανακαλύψεων; Αυτό υπονοεί η προκατάληψη. Αυτό συμπεραίνει κανείς για τη μείωση της αξίας του σύγχρονου πνεύματος. Και όμως, είναι φανερό πως άλλοτε η τύχη ήταν ο μεγαλύτερος εφευρέτης και μελετητής, ο ευμενέστερος εμπνευστής εκείνων των ευφυών προγόνων και ότι, για την πιο ασήμαντη επινόηση που γίνεται τώρα, χρησιμοποιούν περισσότερο πνεύμα, περισσότερη ενέργεια και επιστημονική φαντασία από ότι υπήρχε άλλοτε, στη διάρκεια μεγάλων περιόδων.
Τα μεταμορφωμένα από τις ηθικές κρίσεις ένστικτα
Οι αρχαίοι Έλληνεςείχαν άλλα αισθήματα για τον φθόνο απ’ αυτά που έχουμε εμείς. Ο Ησίοδος τον αναφέρει ανάμεσα στις επενέργειες της καλής και ευεργετικής Έριδας και δεν υπήρχε τίποτα σκανδαλιστικό στο να αποδίδουν στους θεούς κάτι φθονερό· αυτό είναι νοητό σε μια κατάσταση πραγμάτων που ο αγώνας τους ήταν η ψυχή. Όμως ο αγώνας θεωρείτο ως καλός και τον εκτιμούσαν ως τέτοιον. Παρόμοια οι Έλληνες διέφεραν από μας στην αξιολόγηση της ελπίδας: Τη θεωρούσαν ως τυφλή και δόλια. Ο Ησίοδος υποδήλωσε σε έναν μύθο ό,τι πιο σφοδρό μπορούμε να πούμε γι’ αυτή, και αυτό που είπε είναι τόσο παράξενο, που κανένας νεότερος ερμηνευτής δεν κατάλαβε τίποτα, επειδή αυτό είναι αντίθετο με το σύγχρονο πνεύμα, που έχει μάθει από τον Χριστιανισμό να πιστεύει στην ελπίδα σαν μια αρετή. Αντίθετα, στους Έλληνες για τους οποίους η γνώση του μέλλοντος δεν φαινόταν τελείως αποκλεισμένη και η ενημέρωση για το μέλλον γινόταν, σε αναρίθμητες περιπτώσεις, ένα θρησκευτικό καθήκον, εκεί που εμείς είμαστε ευχαριστημένοι με την ελπίδα, χάρη σε όλα τα μαντεία και τους μάντεις, έπρεπε να είναι κάτι λίγο υποβαθμισμένο και κατεβασμένο στο επίπεδο κάποιου κακού ή επικίνδυνου πράγματος. Οι Εβραίοι που αντιμετώπιζαν την οργή διαφορετικά από μας, την ανακήρυξαν ιερή, γι’ αυτό τοποθέτησαν το σκοτεινό ανθρώπινο μεγαλείο που συνόδευε την οργή τόσο υψηλά που δεν θα μπορούσε να φανταστεί ένας Ευρωπαίος: Έπλασαν τον ιερό Ιεχωβά τους οργισμένο, σύμφωνα με την ιερότητα των οργισμένων προφητών τους. Σε σύγκριση μ’ αυτούς, οι περίφημοι οργίλοι της Ευρώπης δεν είναι, κατά κάποιον τρόπο, παρά μόνο δημιουργήματα από δεύτερο χέρι.
Η προκατάληψη του «καθαρού πνεύματος»
Παντού όπου κυριαρχούσε η θεωρία για την καθαρή πνευματικότητα, κατάστρεψε με τις υπερβολές της τη δύναμη των νεύρων. Δίδασκε να περιφρονούμε το σώμα, να το παραμελούμε ή να το βασανίζουμε. Να βασανίζουμε και να περιφρονούμε τον ίδιο τον άνθρωπο για όλα τα ένστικτά του. Δημιουργούσε ψυχές σκοτεινές, σκληρές και καταπιεσμένες, που άλλωστε πίστευαν ότι ήξεραν την αιτία του αισθήματος της αθλιότητας, που ένιωθαν και έλπιζαν να κατορθώσουν να εξαλείψουν αυτή την αιτία. «Πρέπει να βρίσκεται μέσα στο σώμα! Πάντα εξακολουθεί να είναι πολύ ανθηρό!»· αυτό συμπέραναν, ενώ στην πραγματικότητα το σώμα, με τις οδύνες του, δεν έπαυε να διαμαρτύρεται για τη συνεχή υποτίμηση που του έδειχναν. Μια γενική και χρόνια υπερβολική νευρικότητα, κατέληξε να είναι ο κλήρος αυτών των ενάρετων αγνών πνευμάτων. Μάθαιναν περισσότερο να γνωρίζουν τη χαρά με τη μορφή της έκστασης και άλλων προδρόμων της παραφροσύνης και το σύστημά τους έφτασε στο απόγειο, όταν θεώρησαν την έκσταση ως το ακρότατο σημείο της ζωής και σαν μέτρο για την καταδίκη κάθε γήινου.
Να αμφιβάλεις για την αμφιβολία
«Πόσο καλό προσκέφαλο είναι η αμφιβολία για ένα ισορροπημένο κεφάλι!». Αυτή η φράση του Μοντέν εκνεύριζε πάντα τον Πασκάλ, επειδή κανείς ποτέ δεν επιθύμησε, τόσο έντονα, ένα καλό προσκέφαλο. Τι του έλειπε λοιπόν;
Έτσι όπως είμαστε ακόμη!
«Ας είμαστε επιεικείς απέναντι στους περίφημους μονόφθαλμους!», είπε ο Στιούαρτ Μιλ. Θαρρείς και ήταν αναγκαίο να παρακαλούμε για επιείκεια εκεί όπου έχουμε συνηθίσει να προσφέρουμε πίστη και μάλιστα θαυμασμό! Εγώ λέω: Ας είμαστε επιεικείς προς τους ανθρώπους που έχουν δυο μάτια, μεγάλα και μικρά, επειδή έτσι όπως είμαστε, δεν θα κατορθώσουμε να φτάσουμε πιο πέρα από την επιείκεια!
Γίνεται κανείς ηθικός, όχι επειδή είναι ηθικός!
Η υποταγή στην ηθική μπορεί να είναι δουλοπρεπής, ή ματαιόδοξη πράξη απελπισίας όπως η υποταγή σε ένα μονάρχη. Αυτή καθ’ αυτή δεν έχει τίποτα το ηθικό.
Το δικαίωμά μας στην απερισκεψία
Πώς πρέπει να συμπεριφέρεται κανείς; Για ποιον σκοπό πρέπει να ενεργεί; Αναφορικά με τις άμεσες και καθημερινές ανάγκες του ατόμου είναι εύκολο να απαντήσει κανείς σ’ αυτό το ερώτημα. Αλλά όσο περισσότερο υπεισέρχεται σε ένα πεδίο λεπτότερων, πιο εκτεταμένων και πιο σημαντικών πράξεων, τόσο περισσότερο αβέβαιο και αυθαίρετο γίνεται το πρόβλημα. Ωστόσο, πρέπει εδώ ακριβώς να αποτραπεί η αυθαιρεσία της απόφασης! Αυτό απαιτεί η αυθεντία της ηθικής: Ένας φόβος και ένας τυφλός σεβασμός πρέπει να οδηγούν τον άνθρωπο δίχως καθυστέρηση σ’ αυτές τις πράξεις που δεν διακρίνει αμέσως τον σκοπό και τα μέσα τους! Στα πράγματα όπου θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο να σκεφτόμαστε λαθεμένα, αυτή η αυθεντία της ηθικής συνδέει τη σκέψη -έτσι τουλάχιστον η ηθική συνηθίζει να δικαιολογείται μπροστά στους κατήγορούς της. «Λαθεμένα», εδώ σημαίνει «επικίνδυνα», αλλά επικίνδυνα για ποιον; Γενικά, δεν είναι ο κίνδυνος της πράξης που έχουν υπόψη οι κάτοικοι της αυθεντικής ηθικής, αλλά ο δικός τους κίνδυνος, η απώλεια που θα μπορούσε να υποστεί η δύναμή τους και η επιρροή τους, μόλις θα αναγνωριζόταν σε όλους το δικαίωμα να ενεργούν σύμφωνα με τη δική τους οποιαδήποτε λογική, αυθαίρετα και απερίσκεπτα· αυτοί διατάζουν, ακόμη και όταν στα ερωτήματα: «Πώς πρέπει να συμπεριφέρομαι; Για ποιον σκοπό πρέπει να ενεργώ;», μόλις και μετά βίας μπορούν να δοθούν απαντήσεις.
Και αν η λογική της ανθρωπότητας αναπτύσσεται με τόσο περίεργη βραδύτητα, ώστε μερικές φορές να αμφισβητείται αυτή η ανάπτυξη που αφορά ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας, ποιος έχει μεγαλύτερη ευθύνη γι’ αυτό, αν όχι αυτή η επίσημη παρουσία; Θα πω μάλιστα, αυτή η πανταχού παρουσία των ηθικών εντολών που δεν επιτρέπουν ούτε να τεθεί το προσωπικό ερώτημα «Για ποιον σκοπό;» και «Πώς;». Μήπως η παιδεία μας δεν έχει δημιουργηθεί για να μας προκαλεί παθητικά συναισθήματα, για να μας κάνει να καταφεύγουμε στο σκοτάδι όταν η λογική μας θα έπρεπε να διατηρεί όλη της τη διαύγεια και την ψυχραιμία; Εννοώ σε όλες τις ανώτερες και σπουδαιότερες υποθέσεις.
Αποτέλεσμα και αιτία
Σ’ αυτόν τον καθρέφτη -και το πνεύμα μας είναι ένας καθρέφτης- συμβαίνει κάτι που φανερώνει ομαλότητα, κάθε καθορισμένο πράγμα ακολουθεί με τη σειρά του ένα άλλο καθορισμένο πράγμα· είναι αυτό που αποκαλούμε όταν το καταλαβαίνουμε και θέλουμε να του δώσουμε ένα όνομα, αίτιο και αποτέλεσμα -πόσο ανόητοι είμαστε! Σαν να είχαμε καταλάβει και σαν να μπορούσαμε να καταλάβουμε κάτι! Βέβαια, δεν είχαμε δει τίποτα άλλο παρά εικόνες των «αποτελεσμάτων» και των «αιτίων» και ακριβώς αυτή η λογική των εικόνων καθιστά αδύνατο να δούμε μια πιο ουσιαστική σύνδεση απ’ αυτή της αλληλοδιαδοχής!
Λογική
Πώς παρουσιάστηκε η λογική στον κόσμο; Με έναν παράλογο τρόπο, φυσικά -από τύχη. Θα πρέπει να αποκρυπτογραφήσουμε αυτή την τύχη, σαν ένα αίνιγμα.
Τι σημαίνει «Θέλω!»
Γελούμε με εκείνον που βγαίνει από το δωμάτιό του τη στιγμή που ο ήλιος βγαίνει από το δικό του και που λέει: «Θέλω να ανατείλει ο ήλιος». Και με αυτόν που δεν μπορεί να σταματήσει έναν τροχό και λέει: «Θέλω να κυλήσει». Κι ακόμη, μ’ αυτόν που έχει πέσει καταγής σε μια πάλη και λέει: «Να ‘μαι σωριασμένος εδώ, αλλά θέλω να ξαπλώσω εκεί!». Αλλά παρ’ όλα τα αστεία, μήπως κάνουμε ποτέ κάτι διαφορετικό απ’ αυτά τα τρία όταν χρησιμοποιούμε τη λέξη«Θέλω»;
Το όνειρο και η υπευθυνότητα
Θέλετε να είστε υπεύθυνοι για όλα! Εκτός από τα όνειρά σας! Τι αξιοθρήνητη αδυναμία, τι έλλειψη συνετού θάρρους! Τίποτα δεν είναι περισσότερο το έργο σας! Ύλη, μορφή, διάρκεια, ηθοποιός, θεατής, μέσα σ’ αυτές τις κωμωδίες είστε εσείς οι ίδιοι! Και γι’ αυτό ακριβώς φοβάστε και ντρέπεστε για τον εαυτό σας. Ήδη ο Οιδίποδας, ο σοφός Οιδίπους, ήξερε καλά πώς να αντλεί παρηγοριά από την ιδέα ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα απ’ αυτά που ονειρευόμαστε. Απ’ αυτό συμπεραίνω ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων πρέπει να μέμφεται στον εαυτό της για τρομακτικά όνειρα. Αν ήταν διαφορετικά, πώς θα είχε εκμεταλλευτεί κανείς τη νυχτερινή του ποιητική διάθεση για χάρη της ανθρώπινης υπεροψίας! Χρειάζεται να προσθέσω ότι ο σοφός Οιδίποδας είχε δίκιο, ότι δεν είμαστε αληθινά υπεύθυνοι για τα όνειρά μας, αλλά ακόμη λιγότερο για την εγρήγορσή μας, και ότι η θεωρία για την ελεύθερη βούληση έχει για πατέρα και μητέρα την περηφάνια και το αίσθημα της ανθρώπινης δύναμης; Το λέω αυτό ίσως πολύ συχνά, αλλά δεν είναι λόγος για να γίνεται αυτό λάθος.
«Να μην σκέφτεσαι πια τον εαυτό σου»
Θα έπρεπε να σκεφτούμε σοβαρά: Γιατί πηδούμε στο νερό για να ανασύρουμε κάποιον που βλέπουμε να πνίγεται, ενώ δεν τρέφουμε καμιά συμπάθεια γι’ αυτόν; Από έλεος· εδώ δεν σκέφτεσαι πια παρά τον πλησίον σου, απαντά ο παραλογισμός. Η αλήθεια είναι ότι στον οίκτο -εννοώ σ’ αυτό που συνήθως αποκαλούμε εσφαλμένα οίκτο- δεν σκεπτόμαστε πια τον εαυτό μας συνειδητά, αλλά τον σκεφτόμαστε πολύ έντονα με ασυνείδητο τρόπο, όπως όταν το πόδι μας γλιστρά και κάνουμε ασυνείδητα τις αντίθετες κινήσεις που αποκαθιστούν την ισορροπία μας, χρησιμοποιώντας καταφανώς όλη μας τη λογική. Το ατύχημα ενός άλλου προσώπου μας προσβάλλει γιατί μας κάνει να νιώσουμε την αδυναμία μας, ίσως και τη δειλία μας, αν δεν τον βοηθήσουμε… Μαντεύει κανείς ότι στο βάθος σκεφτόμαστε πολύ τον εαυτό μας, όταν βλέπει την απόφαση που παίρνουμε σε όλες τις περιπτώσεις όπου μπορούμε να αποφύγουμε το θέαμα του άλλου που πάσχει, που στερείται, που οδύρεται… Οδηγούμαστε στην παραπλάνηση όταν αποκαλούμε «οίκτο» την οδύνη που μας προκαλεί ένα τέτοιο θέαμα και που μπορεί να είναι πολύ ποικιλόμορφο, επειδή σε κάθε περίπτωση, είναι μια οδύνη από την οποία λυτρώνεται αυτός που υποφέρει μπροστά μας…
Τί ξεχωρίζει τα άτομα χωρίς έλεος από τα συμπονετικά άτομα; Πριν απ’ όλα -για να δώσουμε ακόμη ένα σκίτσο με αδρές γραμμές- δεν έχουν την ευερέθιστη φαντασία που προκαλεί ο φόβος, ούτε την επιδεξιότητα να προαισθάνονται τον κίνδυνο. Έτσι, η ματαιοδοξία τους πληγώνεται πιο αργά αν γίνει κάτι που θα μπορούσαν να το είχαν αποφύγει (για να διαφυλαχτεί η περηφάνια τους, τους προστάζει να μην αναμιχτούν ανώφελα σε υποθέσεις των άλλων, και μάλιστα, εφόσον ενεργούν έτσι, τους αρέσει να βοηθά ο καθένας τον εαυτό του και να παίζει με τα δικά του χαρτιά). Επιπλέον, έχουν συνηθίσει γενικά να υπομένουν περισσότερα βάσανα απ’ όσο οι συμπονετικοί άνθρωποι, και δεν τους φαίνεται άδικο να υποφέρουν οι άλλοι εφόσον έχουν υποφέρει κι αυτοί οι ίδιοι. Στο κάτω-κάτω, το θέαμα των ευαίσθητων αισθημάτων, τους προκαλεί τον ίδιο πόνο που προκαλείτο θέαμα της στωικής απάθειας στους συμπονετικούς ανθρώπους. Κι έχουν για τις ευαίσθητες καρδιές, περιφρονητικά λόγια και φοβούνται ότι το αρρενωπό πνεύμα τους και η ψύχραιμη ανδρεία τους κινδυνεύουν: Μπροστά στους άλλους κρύβουν τα δάκρυά τους και όταν είναι μόνοι τους τα σφουγγίζουν οργισμένοι με τον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτοί ανήκουν σε ένα άλλο είδος εγωιστών από τους συμπονετικούς ανθρώπους. Αλλά με το να τους χαρακτηρίσουμε κακούς με διακριτική σημασία και να αποκαλέσουμε τα συμπονετικά άτομα καλούς, δεν σημαίνει τίποτα άλλο από μια ηθική της μόδας, ακριβώς όπως είχε η αντίθετη μόδα στην εποχή της, μια πολύ μακρόχρονη εποχή!
Μέχρι ποιο σημείο πρέπει να προστατευόμαστε από τη συμπόνια
Η συμπόνια, εφόσον προκαλεί αληθινά τον πόνο -κι αυτή πρέπει να είναι εδώ η μοναδική μας άποψη- είναι μια αδυναμία όπως κάθε εγκατάλειψη σε ένα επιζήμιο πάθος… Αν φανταστούμε ότι κυριαρχεί, έστω για μια μέρα μόνο, τότε θα προκαλέσει αμέσως τον αφανισμό της ανθρωπότητας. Η συμπόνια καθ’ αυτή δεν έχει περισσότερο καλό χαρακτήρα από κάθε άλλο ένστικτο… Σε άλλες συνθήκες όπου εύκολα θα καταλάβει κανείς ότι είναι επικίνδυνη, η συμπόνια θεωρείται ως αδυναμία, ή μάλλον, όπως στους Έλληνες, ως μια περιοδική νοσηρή παρόρμηση που θα μπορούσαμε να την κάνουμε λιγότερο βλαβερή με μια πρόσκαιρη και εκούσια εκτόνωση. Αυτός που υπακούει μια φορά για δοκιμή και εμπρόθετα στις αφορμές της συμπόνιας που συναντά στη ζωή του και που αναπαριστά στην ψυχή του όλη την αθλιότητα που του προσφέρει το περιβάλλον του, γίνεται αναπόφευκτα άρρωστος και μελαγχολικός. Αλλά αυτός που, με τη μία ή με την άλλη έννοια, θέλει να χρησιμεύσει ως γιατρός στην ανθρωπότητα, θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός απέναντι σ’ αυτό το αίσθημα, που τον παραλύει σε όλες τις κρίσιμες στιγμές, που εμποδίζει τη γνώση του και το ικανό χέρι του που είναι έτοιμο για βοήθεια.
Το να παροτρύνεις τον οίκτο
Στους πρωτόγονους, η σκέψη ότι θα μπορούσε να είναι κανείς άξιος για συμπόνια, προκαλεί ηθικά ρίγη· κάτι τέτοιο θα ήταν η απόδειξη ότι έχει αποστερηθεί όλες τις αρετές. Ο οίκτος σ’ αυτούς ισοδυναμεί με περιφρόνηση· δεν θέλουν να βλέπουν να υποφέρει ένα αξιοπεριφρόνητο πλάσμα, αυτό δεν προξενεί καμιά χαρά. Αντίθετα, το να βλέπουν να υποφέρει ο εχθρός τους που τον θεωρούν ίσον σε περηφάνια και που μένει ατάραχος στα μαρτύρια και γενικά, το να βλέπουν να υποφέρει κάθε πλάσμα που δεν θέλει να προκαλεί τον οίκτο, δηλαδή τον αισχρότερο και τον βαθύτερο εξευτελισμό, είναι η μεγαλύτερη χαρά. Τότε, η ψυχή του άγριου ανυψώνεται ως τον θαυμασμό· στο τέλος θα σκοτώσει ένα τόσο γενναίο άτομο, όταν θα έχει τη δύναμη, και θα αποδώσει σ’ αυτό τον αλύγιστο τις ύστατες τιμές. Αν εκείνος είχε κλάψει, αν το πρόσωπο του είχε χάσει την έκφραση της ψυχρής περιφρόνησης, αν είχε δείξει ότι ήταν άξιος για καταφρόνια, τότε λοιπόν θα μπορούσε να συνεχίσει τη ζωή του σαν σκυλί· δεν θα ερέθιζε πια την περηφάνια του θεατή και ο οίκτος θα είχε αντικαταστήσει τον θαυμασμό.
Η δήθεν ανώτερη!
Λέτε ότι η ηθική της συμπόνιας είναι ανώτερη από την ηθική του στωικισμού; Αποδείξτε το, αλλά προσέξτε καλά πως αυτό που είναι «ανώτερο» και «κατώτερο» στην ηθική, δεν πρέπει να το μετράμε με την άλλη ηθική, γιατί δεν υπάρχει απόλυτη ηθική. Πάρτε λοιπόν τα μέτρα σας και προσέξτε καλά!
Έπαινος και κατηγορία
Αν ένας πόλεμος έχει άτυχη έκβαση, ρωτάμε ποιος είναι ο «υπεύθυνος»· αν τελείωσε νικηφόρα, επαινούμε αυτόν που τον παρακίνησε. Παντού όπου υπάρχει αποτυχία αναζητούν το λάθος, επειδή η αποτυχία συνεπιφέρει μια δυσαρέσκεια κατά της οποίας χρησιμοποιούμε ακούσια τη μοναδική θεραπεία: Μια νέα διέργεση του αισθήματος της δύναμης και αυτή βρίσκεται στην καταδίκη του «ενόχου». Αυτός ο ένοχος δεν είναι, όπως θα πίστευε κανείς, ο αποδιοπομπαίος τράγος για τα σφάλματα των άλλων· είναι το θύμα των αδυνάτων, των ταπεινωμένων, των εξαθλιωμένων, που αναζητούν έναν οποιονδήποτε τρόπο για να αποδείξουν ότι έχουν ακόμη δύναμη. Εξάλλου, το να καταδικάζεις τον εαυτό σου, μπορεί να είναι επίσης ένα μέσον για να ενισχυθεί μετά από την ήττα, το αίσθημα της δύναμης. Αντίθετα, η εξύμνηση του αυτουργού είναι συχνά το επίσης τυφλό αποτέλεσμα ενός άλλου ενστίκτου που απαιτεί το θύμα του -κι αυτή τη φορά η θυσία φαίνεται μάλιστα γλυκιά και θελκτική στο θύμα. Αυτό συμβαίνει όταν το αίσθημα της δύναμης ξεχειλίζει σε έναν λαό, σε μια κοινωνία, από μια τόσο μεγάλη και τόσο σαγηνευτική επιτυχία που επιφέρει μια κόπωση από τη νίκη και τότε εγκαταλείπει κανείς ένας μέρος από την περηφάνια του. Γεννιέται τότε ένα αίσθημα αυταπάρνησης που ζητά το αντικείμενο του. Είτε μας εγκωμιάζουν είτε μας κατηγορούν, είμαστε γενικά για τους διπλανούς μας, μόνο οι ευκαιρίες και πολύ συχνά ευκαιρίες αυθαίρετα αρπαγμένες από το μαλλιά, που αφήνουν ελεύθερο τον δρόμο στις τάσεις κατηγορίας ή έπαινου που έχουν συσσωρευτεί μέσα τους. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, τους προσφέρουμε μια ευεργεσία που εμάς δεν μας αποφέρει κανένα όφελος και μάλιστα καμία ευγνωμοσύνη εκ μέρους τους.
Συνταγή του όρκου
«Αν λέω ψέματα αυτή τη στιγμή, δεν είμαι πια ένας έντιμος άνθρωπος και ο καθένας πρέπει να έχει το δικαίωμα να μου το πει κατάμουτρα». Συνιστώ αυτό τον τύπο στη θέση του δικαστικού όρκου και της γνωστής επίκλησης του Θεού· είναι πιο ισχυρός. Ο ευσεβής άνθρωπος, δεν έχει κι αυτός κανέναν λόγο να εναντιωθεί σ’ αυτό, επειδή από τη στιγμή που ο συνηθισμένος όρκος δεν αρκεί πια, πρέπει ο ευσεβής να ακούει την κατήχηση που προστάζει: «Δεν θα επικαλείσαι μάταια το όνομα του Κυρίου σου, του Θεού σου!».
Παρηγοριά στον κίνδυνο
Οι Έλληνες σε μια ζωή όπου οι μεγάλοι κίνδυνοι και οι κατακλυσμοί παραμόνευαν σε κάθε στιγμή, ζητούσαν στον διαλογισμό και στη γνώση ένα είδος ασφάλειας του συναισθήματος και ένα τελευταίο καταφύγιο. Εμείς που ζούμε σε μια ασύγκριτα μεγαλύτερη ηρεμία, έχουμε φέρει τον κίνδυνο στον στοχασμό και στη γνώση, και είναι μέσα στη ζωή που επαναπαυόμαστε και ηρεμούμε.
Κακοί από αλαζονεία
«Ας γίνεται να μη νιώθουμε ότι περνούμε πολύ άνετα!». Αυτός ήταν ο μυστικός φόβος των Ελλήνων της παλιάς καλής εποχής. Να γιατί κήρυτταν το μέτρο. Κι εμείς!
Το κλίμα του κόλακα
Δεν πρέπει να αναζητούμε πια τους περιποιητικούς κόλακες στις αυλές των πριγκίπων -αυτοί οι τελευταίοι έχουν τώρα ένα στρατοκρατικό πνεύμα που απωθεί τον κόλακα. Κι όμως, σ’ αυτό το περιβάλλον των τραπεζιτών και των καλλιτεχνών αυτό το λουλούδι ανθίζει ακόμη και σήμερα.
Η ομορφιά είναι σύμφωνη με την εποχή
Αν οι γλύπτες μας, οι ζωγράφοι μας και οι μουσικοί μας θέλουν να συλλάβουν το νόημα της εποχής τους, πρέπει να απεικονίσουν την ομορφιά διογκωμένη, γιγαντιαία και νευρική. Οι Έλληνες, υπό το κράτος της ηθικής του μέτρου, έβλεπαν και αναπαριστούσαν την ομορφιά σαν τον Απόλλωνα του Μπελβεντέρε. Θα έπρεπε, στ’ αλήθεια, να το βρίσκουμε άσχημο. Αλλά οι σχολαστικοί «κλασικιστές», μας έχουν αφαιρέσει κάθε νομιμοφροσύνη!
Η ηθική που δεν ενοχλεί
Οι κύριες ηθικές εντολές που πάντα διδάσκουν και κηρύσσουν σε έναν λαό, σχετίζονται με τα κύρια σφάλματά του και γι’ αυτό δεν τις βρίσκει καθόλου ενοχλητικές. Οι Έλληνες που τηρούσαν τόσο συχνά τη μετριοπάθεια, την ψυχραιμία, την έννοια της δικαιοσύνης και γενικά, τη σύνεση, έδιναν βάση στις τέσσερις σωκρατικές αρετές, επειδή είχαν τόση ανάγκη απ’ αυτές τις αρετές και ακριβώς τόση λίγη τάση σ’ αυτές!
Ένα πρότυπο
Τι είναι εκείνο που μου αρέσει στον Θουκυδίδη; Τι με ωθεί να τον εκτιμώ περισσότερο από τον Πλάτωνα; Αντλεί τη μεγαλύτερη και την πιο ανιδιοτελή ευχαρίστηση από το καθετί, από τον άνθρωπο και τα γεγονότα, και βρίσκει ότι σε κάθε τύπο ανήκει μια ποσότητα ορθολογισμού -αυτόν τον ορθολογισμό ζητά να ανακαλύψει. Έχει μια μεγαλύτερη πρακτική δικαιοσύνη από τον Πλάτωνα. Δεν διαβάλλει και δεν ταπεινώνει τους ανθρώπους που δεν του αρέσουν ή που του έκαναν κακό. Αντίθετα, προσθέτει και εισάγει ένα στοιχείο μεγαλείου σε κάθε πράγμα και σε κάθε πρόσωπο, βλέποντας σ’ αυτά μόνο χαρακτήρες. Τι θα μπορούσαν να κάνουν όλες οι επόμενες γενιές που τους αφιερώνει το έργο του μ’ αυτό που δεν είναι τυπικό! Έτσι ανοίγεται σ’ αυτόν τον άνθρωπο-στοχαστή ο πολιτισμός της ανιδιοτελούς γνώσης του κόσμου, σε μια θαυμαστή άνθιση, αυτός ο πολιτισμός που βρίσκει τον ποιητή του στον Σοφοκλή, τον πολιτικό του στον Περικλή, τον γιατρό του στον Ιπποκράτη, τον φυσικό του επιστήμονα στον Δημόκριτο. Αυτός ο πολιτισμός, που του αξίζει να βαφτιστεί με το ονομάτων δασκάλων του, των σοφιστών, και που δυστυχώς, από τη στιγμή της βάφτισής του, αρχίζει ξαφνικά να ωχριά και να γίνεται ασύλληπτος για μας, επειδή από τότε υποψιαζόμαστε ότι θα ήταν πολύ ανήθικος για να τον χτυπήσει ο Πλάτων και όλες οι σωκρατικές σχολές! Εδώ η αλήθεια είναι τόσο πολύπλοκη και τόσο συγκεχυμένη ώστε αποφεύγει κανείς να τη διευκρινίσει. Ας ακολουθήσει λοιπόν η πανάρχαια πλάνη (error veritate simplicior) τον παλιό της δρόμο!
Άλλες προοπτικές του συναισθήματος
Τι σημαίνει η φλυαρία μας για τους Έλληνες; Τι καταλαβαίνουμε λοιπόν από την τέχνη τους που η ψυχή της είναι το πάθος για τη γυμνή αρσενική ομορφιά; Μόνο ξεκινώντας από δω συναισθάνθηκαν τη θηλυκή ομορφιά. Είχαν λοιπόν γι’ αυτή, μια τελείως διαφορετική προοπτική από τη δική μας. Και το ίδιο έγινε με την αγάπη τους για τη γυναίκα: Σέβονταν διαφορετικά, περιφρονούσαν διαφορετικά.
Η χοντροκομμένη λογική
Λένε για έναν άνθρωπο με τον βαθύτερο σεβασμό:«Έχει χαρακτήρα!». Μάλιστα! Αν δείχνει μια χονδροειδή λογική, μια λογική ορατή στα μάτια που βλέπουν λιγότερο καθαρά! Αλλά, όταν εξουσιάζει ένα λεπτό και βαθύτερο πνεύμα, ανώτερα συνεπές με τον δικό του τρόπο, οι θεατές αρνούνται την ύπαρξη του χαρακτήρα. Γι αυτό οι πανούργοι πολιτικοί παίζουν γενικά την κωμωδία τους κάτω από το κάλυμμα της χοντροκομμένης συνέπειας.
Ζητιάνοι
Πρέπει να εξαφανίσουμε τους ζητιάνους, επειδή οργιζόμαστε όταν τους δίνουμε ελεημοσύνη, και επειδή πάλι οργιζόμαστε όταν δεν τους δίνουμε.
Οι άνθρωποι των επιχειρήσεων
Το κατάστημά σας -αυτό είναι η μεγαλύτερη προκατάληψή σας-, σας δένει με τον τόπο όπου ζείτε, με την κοινωνία σας, με τις προτιμήσεις σας. Φιλόπονοι στις επιχειρήσεις, αλλά οκνηροί σε ό,τι αφορά το πνεύμα· ικανοποιημένοι με την ανεπάρκειά σας, με την ποδιά του καθήκοντος να κρέμεται πάνω απ’ αυτή την ικανοποίηση· έτσι ζείτε κι έτσι θέλετε να γίνουν τα παιδιά σας!
Για τη μεγάλη πολιτική
Οι μεγάλοι κατακτητές κρατούσαν πάντα την παθητική γλώσσα της αρετής: Είχαν πάντα γύρω τους μάζες λαού που βρισκόταν σε κατάσταση έξαρσης και δεν ήθελαν να ακούν παρά μόνο τη γλώσσα που έκρυβε τον μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Μοναδική τρέλα των ηθικών κρίσεων! Όταν ο άνθρωπος έχει το αίσθημα της δύναμης, πιστεύει ότι είναι και αυτοαποκαλείται «καλός»· και τότε ακριβώς οι άλλοι στους οποίους πρέπει να διοχετεύσει τη δύναμη του, τον αποκαλούν «κακό»!…
Καλύτεροι άνθρωποι!
Μου λένε ότι η τέχνη μας απευθύνεται στους σημερινούς, άπληστους, αχόρταγους, αδάμαστους, αηδιασμένους, τυραννισμένους ανθρώπους κι ότι τους δείχνει μια εικόνα μακαριότητας, εξύψωσης, ανωτερότητας, πλάι στην εικόνα της βαρβαρότητάς τους, για να μπορούν τελικά να ξεχάσουν και να ανασάνουν ελεύθερα, ίσως μάλιστα να ξαναβρούν μ’ αυτή τη λήθη μια παρόρμηση προς τη φυγή και τη μεταβολή. Φτωχοί καλλιτέχνες που έχουν τέτοιο κοινό! Με τέτοιες υστεροβουλίες που θυμίζουν παπά και ψυχίατρο!…
Πνεύμα και ηθική
Ο Γερμανός που κατέχει το μυστικό να γίνεται βαρετός με το πνεύμα, τη γνώση και το αίσθημα, και που έχει συνηθίσει να θεωρεί την πλήξη ως κάτι ηθικό, ο Γερμανός φοβάται ότι το γαλλικό πνεύμα θα του βγάλει τα μάτια της ηθικής -κι αυτός ο φόβος είναι όμοιος με τον φόβο μα και την ευχαρίστηση του μικρού πουλιού μπροστά στον κροταλία. Ανάμεσα στους περίφημους Γερμανούς κανείς δεν είχε ίσως περισσότερο πνεύμα από τον Χέγκελ, που όμως είχε κι έναν τόσο μεγάλο γερμανικό φόβο γι’ αυτό, ώστε δημιούργησε εκείνο το ιδιόρρυθμα ελαττωματικό ύφος του. Η ουσία του είναι να περικαλύπτει ένα πυρήνα, να τον τυλίγει ξανά και ξανά, ώσπου να τον διακρίνει μόλις και μετά βίας, ρίχνοντας ένα τυχαίο, ντροπαλό και περίεργο βλέμμα, όπως «το βλέμμα μιας νεαρής γυναίκας μέσα από το πέπλο της», για να μιλήσουμε με τα λόγια του Αισχύλου, αυτού του αρχαίου μισογύνη· αυτός ο πυρήνας είναι μια πνευματική δημιουργία συχνά γεμάτη προπέτεια πάνω σε ένα από τα πιο πνευματικά θέματα, ένας λεπτός και τολμηρός συνδυασμός λέξεων, έτσι όπως αρμόζει σε μια κοινωνία στοχαστών, ως ορεκτικό της επιστήμης, αλλά όπως παρουσιάζεται μέσα σ’ αυτό το περιτύλιγμα, είναι η πιο δυσνόητη επιστήμη και η πιο απόλυτη ηθική πλήξη! Οι Γερμανοί βρήκαν σ’ αυτή μια επιτρεπτή μορφή του πνεύματος, την απόλαυσαν με τόσο έκδηλο ενθουσιασμό που η πολύ καλή νόηση του Σοπενάουερ έμεινε κατάπληκτη -σε ολόκληρη τη ζωή του καταφερόταν ενάντια στο θέαμα που του πρόσφεραν οι Γερμανοί, αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να το εξηγήσει μέσα του.
Σ’ αυτούς που ονειρεύονται την αθανασία
Επιθυμείτε λοιπόν την αιώνια διάρκεια σ’ αυτή την ωραία συνείδηση του ίδιου του εαυτού σας; Δεν είναι αναίσχυντο αυτό; Ξεχνάτε όλα τα άλλα πράγματα που, με τη σειρά τους, θα έπρεπε να σας ανέχονται αιώνια, όπως σας έχουν ανεχτεί ως τώρα, με μια υπομονή που υπερβαίνει ακόμη και τη χριστιανική; Ή μήπως νομίζετε ότι η όψη σας του προκαλεί ένα αίσθημα αιώνιας ευδαιμονίας; Ένας και μόνο αθάνατος άνθρωπος πάνω στη γη θα ήταν αρκετός για να εμπνεύσει σε όλα τα άλλα που θα έμεναν γύρω του, τόση αηδία ώστε θα επέφερε μια πραγματική επιδημία αυτοκτονίας και απαγχονισμών. Κι εσείς, κακόμοιροι κάτοικοι της γης που μένετε με τις μικρές έννοιες σας των χιλίων λεπτών τον χρόνο, θα θέλατε να γίνετε αιώνιο βάρος στην αιώνια παγκόσμια ύπαρξη! Υπάρχει τίποτα πιο ενοχλητικό; Αλλά στο κάτω-κάτω της γραφής, ας είμαστε επιεικείς με ένα πλάσμα εβδομήντα χρόνων! Δεν μπόρεσε να ασκήσει τη φαντασία του για να περιγράψει την δική του «αιώνια ανία» -του έλειπε ο χρόνος γι’ αυτό!
Η αξιοπρέπεια και ο φόβος
Οι τελετές, τα επίσημα ενδύματα, τα σοβαρά πρόσωπα, το εξεζητημένο ύφος, η περίτεχνη ομιλία και όλα όσα ονομάζουμε γενικά επισημότητα, είναι ο τρόπος να αντιμετωπίζουν τα πράγματα εκείνοι που φέρουν τον φόβο βαθιά μέσα τους, θέλουν έτσι να εμπνεύσουν κι αυτοί τον φόβο (στους ίδιους τους εαυτούς τους ή σε εκείνο που αντιπροσωπεύουν). Αυτοί που είναι άφοβοι, δηλαδή πρωταρχικά, αυτοί που είναι πάντα και αναμφισβήτητα τρομεροί, δεν έχουν ανάγκη ούτε από αξιοπρέπεια ούτε από τελετές· αυτοί με τα λόγια και με τη στάση τους υποστηρίζουν την καλή μα και την κακή φήμη της εντιμότητας και της νομιμοφροσύνης, για να δείξουν ότι έχουν συνείδηση του τρομοκρατημένου χαρακτήρα τους.
Αυτοί που φέρουν αλυσίδες
Φυλαχθείτε από όλα τα αλυσοδεμένα πνεύματα! Για παράδειγμα, από τις έξυπνες γυναίκες που το πεπρωμένο τους τις περιόρισε σε ένα ταπεινό και πνιγηρό περιβάλλον, που μέσα του γερνούν σιγά-σιγά. Φαινομενικά, είναι ξαπλωμένες στον ήλιο, νωχελικές και μισότυφλες, αλλά κάθε ξένο βήμα, κάθε απρόοπτη κίνηση τις κάνει α αναπηδούν και να δείχνουν τα δόντια τους. Εκδικούνται έτσι όλα όσα μπόρεσαν να ξεφύγουν από το σκυλόσπιτό τους.
Περηφάνια
Αλίμονο! Κανένας μας δεν γνωρίζει το αίσθημα που νιώθει ο βασανισμένος μετά το μαρτύριο, όταν τον μεταφέρουν στο κελί του μαζί με το μυστικό του! Το κρατά ακόμη σφιχτά στα δόντια του. Πώς θέλετε να γνωρίζετε την αγαλλίαση της ανθρώπινης περηφάνιας!
Για την γερμανική αρετή
Πόσο εκφυλισμένος θα πρέπει να είναι ένας λαός στο γούστο του, πόσο θα πρέπει να ταπεινώνεται με δουλικά αισθήματα μπροστά στα αξιώματα, στις προνομιούχες τάξεις, στις λαμπρές στολές, στις πομπές και στις επιδείξεις, για να θεωρεί αυτό που είναι απλό ως κακό, και τον απλό άνθρωπο ως κακό άνθρωπο! Πάντα πρέπει να αντιτείνουμε στην ηθική αλαζονεία των Γερμανών τη λεξούλα «κακός» και τίποτα περισσότερο.
Ο Αριστοτέλης και ο γάμος
«Στα παιδιά των μεγάλων πνευμάτων ξεσπά η παραφροσύνη, στα παιδιά των μεγάλων ενάρετων ξεσπά η ηλιθιότητα», σχολιάζει ο Αριστοτέλης. Να ήθελε μ’ αυτή τη φράση να παροτρύνει σε γάμο τα άτομα που αποτελούν εξαίρεση;
Γιατί τόσο υπέροχο!
Γνωρίζετε, αλίμονο, αυτό το είδος των ζώων! Είναι αλήθεια ότι ευχαριστιέται περισσότερο όταν βαδίζει με τα δυο του πόδια «σαν Θεός», αλλά όταν ξαναπέφτει στα τέσσερα, εμένα μου αρέσει περισσότερο: Αυτό ταιριάζει ασύγκριτα περισσότερο στη φύση του!
Εκεί όπου δεν μπορεί κανείς να πει τίποτα εναντίον μιας ηθικής
Ανάμεσα στους δειλούς, είναι κακή συμπεριφορά να πει κανείς κάτι εναντίον της ανδρείας, γιατί έτσι προκαλεί την περιφρόνηση. Και οι ανυπόληπτοι άνθρωποι δείχνουν παροργισμένοι όταν ακούν να λέγεται κάτι ενάντια στη συμπόνια.
Ολέθριο
Οδηγεί κανείς με τον πιο σίγουρο τρόπο, έναν νέο στην καταστροφή, αν του διδάσκει να εκτιμά περισσότερο έναν ομοϊδεάτη του, παρά κάποιον που σκέφτεται διαφορετικά.
Το δίκαιο και το σύνορο
Ο ασκητισμός είναι η κατάλληλη νοοτροπία γι’ αυτούς που επιθυμούν να εξολοθρεύσουν τα σαρκικά τους ένστικτα, επειδή αυτά τα ένστικτα είναι άγρια θηρία. Αλλά γι’ αυτούς μόνο!
«Ανθρωπισμός»
Δεν θεωρούμε τα ζώα ως ηθικά όντα. Αλλά νομίζετε λοιπόν ότι τα ζώα σας θεωρούν εσάς ηθικά όντα; Ένα ζώο που ήξερε να μιλά είπε: «Ο ανθρωπισμός αν μη τι άλλο, είναι μια προκατάληψη από την οποία εμείς τα ζώα δεν υποφέρουμε».
Ο ελεήμων άνθρωπος
Ο ελεήμων άνθρωπος ικανοποιεί μια πνευματική του ανάγκη κάνοντας το καλό. Όσο πιο σφοδρή είναι αυτή η ανάγκη, τόσο λιγότερο αυτός έρχεται στη θέση του άλλου, τον οποίο βοηθά και που του χρησιμεύει για να ικανοποιήσει αυτή την ανάγκη. Γίνεται τότε σκληρός και μάλιστα άγριος σε ορισμένες περιπτώσεις. (Η εβραϊκή ευεργεσία και φιλευσπλαχνία έχουν τέτοια φήμη: Ξέρουμε ότι είναι λίγο πιο βίαιες απ’ όσο εκείνες των άλλων λαών).
Η σχολή του ρήτορα
Όταν μένει κανείς σιωπηλός για έναν ολόκληρο χρόνο, ξεσυνηθίζει τη φλυαρία και μαθαίνει την ομιλία. Οι πυθαγόρειοι ήταν οι καλύτεροι πολιτικοί άντρες της εποχής τους.
Καθόλου ωφελιμιστές
«Η δύναμη την οποία κακολογούν πολύ, αξίζει περισσότερο από την αδυναμία στην οποία συμβαίνει μόνο κάτι καλό». Αυτή ήταν η νοοτροπία των Ελλήνων. Αυτό σημαίνει ότι εκτιμούσαν περισσότερο το αίσθημα της δύναμης από κάθε ωφέλεια ή καλή φήμη.
Η δυστυχία του εγκληματία
Ένας εγκληματίας που το έγκλημά του αποκαλύφτηκε, δεν υποφέρει για το ίδιο το έγκλημά του αλλά είτε από τη ντροπή και την αγανάκτηση που του προκαλεί η ανοησία που έκανε, είτε από τη στέρηση του συνηθισμένου του στοιχείου, και πρέπει να έχει σπάνια λεπτότητα για να κάνει αυτή τη διάκριση. Όλοι αυτοί που έμειναν πολλά χρόνια στις φυλακές ή στα αναμορφωτήρια εκπλήσσονται για το πόσο σπάνια συναντάς εκεί «τύψεις συνείδησης», δίχως διφορούμενα. Αλλά περισσότερο συναντάς τη νοσταλγία για το παλιό, κακό και λατρεμένο έγκλημα.
Αυτό που πρέπει να συμπεραίνουμε από ένα φανταστικό ιδανικό
Εκεί όπου βρίσκονται οι αδυναμίες μας πλανιούνται και οι εξάρσεις μας. Η ενθουσιώδης πρόταση «αγαπάτε τους εχθρούς σας», επινοήθηκε ασφαλώς από τους Εβραίους, τους καλύτερους μισάνθρωπους που υπήρξαν ποτέ, και η ωραιότερη εξύμνηση της αγνότητας περιγράφηκε από εκείνους που στα νιάτα τους, έζησαν ακόλαστα και ρυπαρά.
Δοκιμασμένη συμβουλή
Από όλα τα μέσα παρηγοριάς κανένα δεν είναι τόσο αποτελεσματικό γι’ αυτόν που το χρειάζεται όσο η διαβεβαίωση ότι, στην περίπτωση του, δεν υπάρχει παρηγοριά. Εδώ υπάρχει γι’ αυτόν μια τέτοια τιμητική διάκριση που, δίχως να καθυστερήσει, σηκώνει το κεφάλι ψηλά.
Η κωμωδία του οίκτου
Όποιο μέρος κι αν παίρνουμε στη ζωή ενός δυστυχισμένου, μπροστά του παίζουμε πάντα μια μικρή κωμωδία: δεν λέμε πολλά απ’ αυτά που σκεφτόμαστε και πώς τα σκεφτόμαστε, με την επιφύλαξη του γιατρού στο κρεβάτι ενός άρρωστου που κινδυνεύει να πεθάνει.
Κάπως πολύ βαρύ
Οι πολύ γενναίοι άνθρωποι που είναι ωστόσο κάπως βαρείς για να φερθούν ευγενικά και αξιαγάπητα, επιδιώκουν αμέσως να απαντήσουν σε ένα φιλοφρόνημα με μια σοβαρή εξυπηρέτηση ή με τη συμβολή της δικής τους δύναμης. Είναι συγκινητικό να βλέπεις πόσο δειλά φέρουν τα χρυσά τους είδη, όταν ένας άλλος τους έχει προσφέρει επίχρυσες δεκάρες.
Συνθήκες της ευγένειας
Η ευγένεια είναι ένα πολύ ωραίο πράγμα, και στ’ αλήθεια, μια από τις τέσσερις πρώτιστες αρετές (αν και αυτή είναι η τελευταία). Αλλά, για να μην γινόμαστε ενοχλητικοί ο ένας στον άλλον εξ αιτίας της, πρέπει ακριβώς αυτός με τον οποίο ερχόμαστε σε επαφή, να έχει μια απόχρωση ευγένειας περισσότερο ή λιγότερο από μας, διαφορετικά θα καταλήξουμε να καθηλωθούμε σε ένα σημείο, επειδή το βάλσαμο δεν γιατρεύει μόνο, αλλά κολλάει γερά.
Να αποθανατίζεις
Αυτός που θέλει να σκοτώσει τον αντίπαλό του ας σκεφτεί μήπως μ’ αυτόν τον τρόπο τον διαιωνίζει στην ψυχή του.
Πνευματώδης και στενόμυαλος
Δεν ξέρει να εκτιμά τίποτα πέρα από τον εαυτό του. Και όταν θέλει να εκτιμήσει άλλους ανθρώπους, πρέπει πάντα να αρχίσει να τους μεταμορφώνει μέσα του. Σ’ αυτό είναι πραγματικά πνευματώδης.
Και αυτό επίσης είναι ηρωικό
Να κάνουμε τα πιο αποκρουστικά πράγματα για τα οποία δεν τολμά κανείς να μιλήσει, αλλά που είναι χρήσιμα και αναγκαία, είναι κι αυτό κάτι ηρωικό. Οι Έλληνες δεν ντρέπονταν να συγκαταλέγουν στα μεγάλα κατορθώματα του Ηρακλή τον καθαρισμό ενός στάβλου.
Οι γνώμες των αντιπάλων
Για να υπολογίσουμε πόσο λεπτοί ή αδύνατοι από τη φύση τους φαίνονται ακόμη και οι πιο γεροί εγκέφαλοι, πρέπει να παρατηρήσουμε με ποιο τρόπο αντιλαμβάνονται και αποδίδουν τις γνώμες των αντιπάλων τους. Το φυσικό μέτρο κάθε διάνοιας αποκαλύπτεται εδώ. Ο τέλειος σοφός, δίχως να το επιδιώκει, υψώνει τον αντίπαλό του σε είδωλο και ελευθερώνει την αντίφασή του από κάθε κηλίδα και από κάθε γωνία επαφής. Μόνο όταν ο αντίπαλός του έχει γίνει θεός με λαμπερά όπλα, παλεύει εναντίον του.
Δάσκαλος και μαθητής
Ένας δάσκαλος πρέπει να προειδοποιεί τους μαθητές του να προφυλάγονται απ’ αυτόν, κι αυτό είναι δείγμα του ανθρωπισμού του.
Ντροπή
Να το ωραίο άλογο που χτυπά τη γη με τα πόδια του και χλιμιντρίζει, κι αδημονεί να τρέξει κι αγαπά αυτόν που το καβαλά. Αλλά τι ντροπή! Ο καβαλάρης δεν μπορεί να ανεβεί στη σέλα· είναι κουρασμένος. Αυτή είναι η ντροπή του κουρασμένου στοχαστή μπροστά στη δική του φιλοσοφία.
Οι τέσσερις αρετές
Έντιμοι, απέναντι στον εαυτό μας και απέναντι σε όποιον είναι ακόμη φίλος μας. Ανδρείοι, απέναντι στον εχθρό. Γενναιόψυχοι, απέναντι στον νικημένο. Ευγενικοί -πάντα. Έτσι μας θέλουν οι τέσσερις πρώτιστες αρετές. [Αποσπάσματα από το βιβλίο «Αυγή» (Σκέψεις για τις ηθικές προλήψεις), του Φρίντριχ Νίτσε, Πηγή]
==============================================

Η Αυτογνωσία κατά τον Πυθαγόρα.

Πυθαγόρας ο πρώτος Διδάσκαλος της Αυτογνωσίας (580-500 π.Χ.)

Ο μύστης αυτός επέβαλε πρακτικά στους μαθητές του την άσκηση της αυτογνωσίας.
Κατά τον Ιάμβλιχο (του Γ' μ.Χ. αιώνα), οι μαθητές του ήσαν:
Οι ακουστικοί (άκουγαν μόνο, δεν ρωτούσαν τίποτε, δεν έλεγαν τίποτε).
Οι μαθηματικοί (η φιλοσόφηση γινόταν με αριθμούς, ως σύμβολα ερμηνευόμενα).
Οι φυσικοί (ανώτερου βαθμού, εισάγονταν σε πληρέστερη γνώση της φύσης και των όντων) και
Η τέταρτη τάξη: αυτοί που κατείχαν την ανώτατη μύηση και γνώση.
Ασκούντο σε μυστηριακές αρετές, πρώτα της σιγής (να σιωπούν) και της εχεμύθειας (να κρατούν απόλυτα μυστικά απ' τους άλλους ό,τι άκουγαν ή διδάσκονταν και μάθαιναν). Μ' αυτά κατόρθωναν τη θεληματική χρήση του Νου, ηρεμία, αταραξία, αυτόβουλη κατεύθυνση της σκέψης, όπου η ηθική και η λογική απαιτούν και όχι όπου το συναίσθημα (η συγκίνηση) και η τυχαία παρόρμηση απ' τους ερεθισμούς. Επιδίωκαν και την καταστολή των ορμών, των επιθυμιών, των ορέξεων και γενικά των παθών και όλων όσων αποτελούν εμπόδιο στην αυτογνωσία.
Επέβαλλε έπειτα ο Πυθαγόρας στους μαθητές του να εφαρμόζουν στη ζωή τους τις αρετές:
α) της ευσέβειας. "Θεόν τίμα, πρώτα και σέβου". β) της ευορκίας. "Σέβου όρκον" που θα πει συνέπεια και ακριβή τήρηση του όρκου που δόθηκε, αλλά και κάθε υπόσχεσης. γ) τιμή προς τους γονείς. "Τους γονείς τίμα". δ) της εγκράτειας. "Ειθίζεο, γαστρός μεν πρώτιστα και ύπνου, λαγνείας, θυμού...", δηλ. να συνηθίζεις να κυριαρχείς στις επιθυμίες πρώτα, πρώτα του φαγητού και του ποτού, του ύπνου, των αφροδισίων, της οργής (θυμού). Απόφευγε τις αισχρές πράξεις και με άλλους και μόνος. ε) της δικαιοσύνης. "Δικαιοσύνην ασκείν έργω τε λόγω τε". στ) να γνωρίζουν ότι πεπρωμένο είναι όλοι ανεξαιρέτως να πεθαίνουν. `Αρα να είναι πάντα έτοιμοι, αγνοί και ενάρετοι. "Γνώθι θανέειν, πέπρωται άπασι". ζ) της λιτότητας. "Υγείας της περί το σώμα χρη έχειν· αλλά μέτρον (το κανονικό ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο) ποτού, σίτου, γυμνασίων". `Αριστη συμβουλή και προτροπή. η) η ελευθερία, μεγάλο αγαθό· αρετή η διαφύλαξή της. "Μηδέ ανελεύθερον ίσθι· επί πάσι μέτρον άριστον". θ) δια της προσευχής κατάκτησε μεγάλες δυνάμεις. Αλλά αναλάμβανε με θάρρος το έργο αφού προσευχηθείς στο Θεό να σε βοηθήσει να τελειώσεις. "Αλλ' έρχου επ' έργον θεοίσιν επευξάμενος τελέσαι". ι) Δια της καθάρσεως του σώματος και της ψυχής σώζεται το Εγώ. ια) συνεχής επιδίωξη της φρόνησης. "Ηνίοχον γνώμιν στήσας καθύπερθεν αρίστην" δηλ. πάνω απ' όλα ας έχεις άριστο κυβερνήτη το νου.
Το κορύφωμα όμως της πρακτικής εφαρμογής της αυτογνωσίας απ' τους Πυθαγόρειους κατορθωνόταν με τον αυτοέλεγχο κάθε βράδυ πριν τον ύπνο με τα πολυθρύλητα τρία ερωτήματα: Οι περίφημοι αυτοί στίχοι των "χρυσών επών" (στίχ. 40-45) έχουν ως εξής:
"Μηδ' ύπνον μαλακοίσιν επ' όμμασι προσδέξασθαι. Πριν των ημερινών έργων λογίσασθαι έκαστον·΄Πη παρέβην; Τι δ' έρεξα; Τι μη δέον ούκ ετελέσθη; Αρξάμενος δ' από πρώτου επέξιθι και μετέπειτα. Δεινά μεν εκπρήξας επιπλήσσεο· χρηστά δε τέρπου. Ταύτα πόνει· ταύτ' εκμελέτα· τούτων χρη εράν σε".
Δηλ. κατά πιστή και κατά λέξη μετάφρασή μας: μη δεχθείς ποτέ στα μάτια σου τον ύπνο πριν εξετάσεις προσεκτικά ένα ένα τα έργα της ημέρας εκείνης ρωτώντας τον εαυτό σου: σε ποια έσφαλα; Τι καλό έκανα; Τι έπρεπε να κάνω και το παρέλειψα;
Αφού αρχίσεις από το πρώτο έργο της ημέρας προχώρα μέχρι το τελευταίο. Έπειτα από τον έλεγχο να επιπλήττεις (καταδικάζεις) τον εαυτό σου για τις κακές πράξεις για δε τις καλές να ευχαριστιέσαι ολόψυχα. Μ' αυτά ασχολήσου, αυτά μελέτα με προσοχή, αυτά είναι ανάγκη να αγαπήσεις με ζήλο. Τα σχόλια περιττεύουν.
Μόνο η περικοπή αυτή, απ' τη διδασκαλία των Πυθαγορείων αν παρέμενε, θα ήταν ικανή να δείξει το υπέροχο ηθικό της ύψος. Για όσους την εφάρμοσαν ή μπορούν να την εφαρμόσουν, ανοίγεται διάπλατα ο δρόμος προς την Αγιότητα.
Κι όμως πέρασαν 2500 χρόνια και τη θαυμάσια αυτή μέθοδο, της ανύψωσης του Εγώ σε μεγαλειώδη θέση, με τον αυτοέλεγχο και την καθημερινή αυτοκριτική, δεν επιχείρησαν να εφαρμόσουν οι παιδαγωγοί στην εκπαίδευση των νέων.
Δεν είναι παράδοξο. Η καθολίκευση της εκπαίδευσης μόλις απ' τις αρχές του 19ου αιώνα άρχισε και στον 20ο επιβλήθηκε συστηματικότερα. Έπειτα κατά τους δυο αυτούς τελευταίους αιώνες οι επιστημονικές επιτυχίες των ερευνητών στις θετικές λεγόμενες επιστήμες θάμπωσαν τους συντάκτες των εκπαιδευτικών προγραμμάτων και πίστεψαν στην παντοδυναμία της ετερογνωσίας και για την αυτογνωσία δεν έμεινε θέση...
Να μια σημαντική και κεφαλαιώδης ατέλεια των εκπαιδευτικών μας προγραμμάτων όλων των βαθμίδων.
Είναι ακατανόητο όσο και απαράδεκτο να αφιερώνονται τόσοι κόποι και μόχθοι και δαπάνες και αγωνίες και να δοκιμάζονται πικρίες και απογοητεύσεις για την ετερογνωσία και για την αυτογνωσία, αυτό τούτο το "νοούν", το εκλεκτό και το μεγάλο και το θείο Εγώ, να μη διατίθενται ούτε λίγα λεπτά της ώρας κάθε μέρα.
Επιβάλλεται σήμερα, όταν ο άνθρωπος έχει τέτοιες καταπληκτικές επιτυχίες στην ετερογνωσία, να στραφεί και στην αυτογνωσία.
Τι ωφελεί αν οι επιστήμονες πέτυχαν να "ζυγίσουν" τα άστρα και να υπολογίζουν το βάρος τους ή να μετρούν τον αριθμό των πρωτονίων και των ηλεκτρονίων των ατόμων της ύλης και με τη διαταραχή της αναλογίας της σύνθεσής τους να αποδεσμεύουν την γιγάντια ενέργεια που εκλύουν, αν δεν αποκαλύψουν και δεν αξιοποιήσουν και την μέσα στο Εγώ, εξ' ίσου αξιοθαύμαστη δυναμικότητα;
Κάθε πνευματική ή ηθική κατάκτηση συντελείται με τον ανθρώπινο νου. Το Εγώ νοεί, επινοεί, θαυματουργεί στις αποκαλύψεις των νόμων της φύσης.
Δεν θα αποκάλυπταν περισσότερα και ωφελιμότερα οι επιστήμονες ερευνητές, αν διέθεταν ισόρροπο χρόνο για τη μελέτη της φύσης του Εγώ του ανθρώπου και υπεδείκνυαν σε κάθε άνθρωπο την αυτοπροσπάθεια για αυτομελέτη και αυτοκαλλιέργεια των δυνατοτήτων του;
"Εις εαυτόν συνελού..." (στον εαυτό σου συγκεντρώσου) παραγγέλει ο αυτοκράτορας Μάρκος Αυρίλιος, "ένδον βλέπε" (μέσα σου βλέπε) "ένδον η πηγή του αγαθού και αεί αναβλύειν δυναμένη εάν αεί σκάπτης".
Ώστε, η πηγή του αγαθού (αυτού δηλ. που σώζει και ωφελεί) αναβλύζει μέσα απ' το Εγώ, αν όμως πάντοτε ανασκάπτεται (επίμονα προσπαθεί το ίδιο το Εγώ, δια του στοχασμού να αυτοαποκαλυφθεί) και αυτοκαλλιεργείται και αξιοποιεί τις ικανότητές του και αυτοδιερευνάται και καταστέλλει τις ορμές και τα πάθη του. Αν γίνεται συνεχώς αυτή η προσπάθεια, τότε και διαυγής σαν την πηγή του νερού, θα αναβλύζει από μέσα του και θα πλημμυρίζει το Είναι του από χαρά και ευτυχία.
Το κλειδί, λοιπόν, της θύρας δια της οποίας διερχόμενος ο άνθρωπος κατευθύνεται στην ευδαιμονία είναι η αυτογνωσία.
Με την αυτογνωσία φερόμαστε ταχύτερα και σταθερότερα στη γνώση και στη μάθηση, των οποίων την ακρότατη βαθμίδα κατέχει η απροσπέλαστη για τον άνθρωπο Σοφία. Φτάνουμε στη δυνατή γαλήνη και ηρεμία πνεύματος και ψυχής, προϋποθέσεων της ευτυχίας. Οδηγούμαστε με την ηθική διαβίωση, στην τελείωση και στην αγιότητα, τον μοναδικό αλλά και ύψιστο σκοπό της γήινης ύπαρξης του ανθρώπου.
Αποστόλου Π. Φωτοπούλου
Φιλολόγου - Γυμνασιάρχου
ΜΥΣΤΑΓΩΓΗΜΑΤΑ - ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ
(αποσπάσματα)
==================================================
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Την εβραϊκή καταγωγή του Βενιζέλου επιβεβαιώνει ο Α.Μ.Παπαδάκης στο έργο του «Βιογραφία Ελ. Βενιζέλου». Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Παπαδάκη, επί των οποίων αναφέρεται ο Νίκος Α. Αντωνακέας στο τρίτομο έργο του «Φαυλοκρατία», ο πατέρας του Βενιζέλου, Μπένυ Σελόν εκ Θεσσαλονίκης, παντρεύτηκε μία εβραία από την Κέρκυρα. Ωστόσο επειδή πλησίαζε η ώρα της στρατεύσεως και ήθελε να αποφύγει την στρατιωτική θητεία, ο Μπένυ Σελόν βρήκε απασχόληση σε ένα καράβι ως μούτσος, όπου αντικατέστησε έναν τεθνεώντα ναύτη που τον έλεγαν Κυριάκο. Στο λιμεναρχείο δηλώθηκε ως Κυριάκος Μπενιζέλος, όνομα που διατήρησε και στην Κρήτη, όπου έφθασε με το πλοίο, ύστερα από πολλές περιπέτειες. Γιος αυτού του Κυριάκου Μπενιζέλου (Μπεν ζελόν) υπήρξε ο γνωστός Εφιάλτης Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος διετέλεσε όργανο της ξενοκρατίας καθ' όλο το διάστημα της πολιτικής του σταδιοδρομίας.

Ας μπούμε σε λεπτομέρειες.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι η Μικρασιατική καταστροφή επήλθε την χρονική εκείνη στιγμή κατά την οποία δέσποζαν τόσο στην Τουρκία όσο και στην Ελλάδα δύο εβραϊκές μορφές: Ο Κεμάλ Ατατούρκ και ο Μπεν Ζελόν. Εξ΄ άλλου δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο το γεγονός ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπήρξε, ήδη από το 1917, όπως καταδεικνύεται μέσα από επίσημα έγγραφα, ο πρώτος πολιτικός ηγέτης και δη πρωθυπουργός που ζήτησε την αναγνώριση ισραηλινού κράτους. Τον Ιούλιο του 1920 ο ΄Αγγλος ναύαρχος Ντε Ρόμπεκ σε επιστολή που απηύθηνε προς τον τότε Υπουργό Λόρδο Κώρζον, ανέφερε, μεταξύ των άλλων, και τα εξής: «Έλληνας;Με άλλα λόγια ο κ. Βενιζέλος δεν είναι η Ελλάς. Εν κυριολεξία δεν είναι καν ΄Ελληνας;».

Οπως θα καταδειχθεί και σε επόμενα άρθρα που αφορούν τον σιωνισμό, ανάλογες είναι και οι συγκυρίες που σχετίζονται με την πρόκληση Εθνικών Ηττών και Τραγωδιών, όπως αυτή που αφορά την έκβαση του Μακεδονικού, του Κυπριακού αλλά και άλλων κρίσιμων ζητημάτων όπως στη συνέχεια θα καταδειχθεί ευκρινώς.

Αιώνες ολόκληρους τώρα, ο διεθνής σιωνισμός λυσαλλέα βάλλει κατά του Ελληνισμού, με σκοπό να επιτύχει την καθυποταγή και τελικά την εξάλειψή του. Σε αυτή τη δόλια προσπάθειά του απεργάζεται άθλια σχέδια, με οδυνηρές για το Εθνος μας προεκτάσεις.

Οποιος θέλει να ζήσει, ας πολεμήσει. Για να πολεμήσει όμως, πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά το παρελθόν, ούτως ώστε να προετοιμάζεται αναλόγως για την αντιμετώπιση των προκλήσεων και των κινδύνων που θα ανακύψουν στο μέλλον. Το καίριο ερώτημα και ταυτόχρονα μέγιστο συνειδησιακό δίλημμα που ανακύπτει καθοριστικά σήμερα, είναι το ακόλουθο: ΑΘΗΝΑ ή ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, για τον οποίο έχει γραφτεί χωρίς να διαψευστεί ότι είναι εβραϊκής καταγωγής, φέρων το επίθετο Μπεν Ζελόν, υπό την παρότρυνση των ομοϊδεατών του, απέστειλε χωρίς καμμία υποδομή τα Ελληνικά στρατεύματα στην Μικρά Ασία, καταδικάζοντάς τα σε βέβαιη σφαγή.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Βενιζέλος δεν είχε κάνει καμμία πρόβλεψη, ούτε είχε κάποια εναλλακτική λύση για το ενδεχόμενο καταρρεύσεως του μετώπου... Επίσης δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πριν επέλθει η Ελληνική συντριβή, ο Βενιζέλος έχασε προσχεδιασμένα τις εκλογές, προκειμένου να αποποιηθεί των βαρύτατων ευθυνών της προαποφασισμένης από τους σιωνιστές τραγωδίας. Είναι βέβαιο ότι εάν ο Βενιζέλος κέρδιζε τις εκλογές, στις οποίες σημειωτέον ότι όλα τα δεδομένα καταδείκνυαν την εκλογική νίκη του, τότε θα συνέβαινε επί της πρωθυπουργίας του η Μικρασιατική καταστροφή και θα ήταν αυτός που θα επωμιζόταν τις συνέπειες της ήττας. Ποιος όμως ήταν ο παράγοντας εκείνος που συνετέλεσε ώστε ο Βενιζέλος να χάσει τις εκλογές, γεγονός παράδοξο και μη φυσιολογικό, αφού μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών είχε επιστρέψει στην Ελλάδα ως θριαμβευτής και το κλίμα τον ευνοούσε;

Στην τεχνητή εκλογική ήττα του, τον βοήθησαν οι εβραίοι ομοϊδεάτες του. Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθεί, ότι ο Βενιζέλος αντλούσε σημαντικό μέρος της εκλογικής του δυνάμεως από το εβραϊκό στοιχείο της Θεσσαλονίκης, γι' αυτό άλλωστε είχε οργανώσει και το κίνημα της Αμύνης με επίκεντρο τη συμπρωτεύουσα. Στις εκλογές λοιπόν που προηγήθηκαν της τραγωδίας, οι εβραίοι σύσσωμοι στράφηκαν φαινομενικά εναντίον του και τον «μαύρισαν», διασώζοντάς τον από την ευθύνη της προσχεδιασμένης επερχόμενης καταστροφής στο Μικρασιατικό μέτωπο...

Για όσους αμφισβητούν τη σιωνιστική πολιτική του Ελ. Βενιζέλου, θα παρατεθούν τα ακόλουθα αδιάψευστα στοιχεία: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ασκούσε καθ' όλη τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας, πολιτική άκρως φιλοεβραϊκή, αφού όπως ομολογούν οι ίδιοι οι εβραίοι στο επίσημο όργανό τους «Χρονικά» (Οργανο του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, Τεύχος Σεπτ. - Οκτώβριος 1992): «...Ο διοικητής της Θεσσαλονίκης Ρακτιβάν σε συνεντεύξεις του σε τοπικές εβραϊκές εφημερίδες, προβάλει τις αρχές της ισονομίας που διέπουν την Ελληνική διοίκηση και το πνεύμα της ανεξιθρησκείας που χαρακτηρίζει τον Ελληνικό λαό, με παράδειγμα τους εβραίους της παλιάς Ελλάδας, που παρά τον μικρό αριθμό τους κατέχουν σημαντικές θέσεις στη δημόσια ζωή. Και ο εβραϊκός τύπος της Θεσσαλονίκης, εκφράζοντας τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, επαινεί την ελληνική κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, που προσφέρει στους εβραίους προνόμια που δεν υπάρχουν σε κανένα άλλο Βαλκανικό Κράτος, προετοιμάζοντας γι' αυτούς ένα λαμπρό μέλλον...» Οι υπαινιγμοί για τη σιωνική πολιτική που ασκούσε ο Βενιζέλος είναι σαφέστατοι. Αλλωστε, όπως το ίδιο έντυπο αναφέρει («Χρονικά», τεύχος Απριλίου - Μαίου 1994), «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πρώτος υποστήριξε τη δημιουργία ελεύθερου εβραϊκού κράτους». Τις ίδιες ακριβώς θέσεις εξέφρασε και ένας από τους βασικούς συνεργάτες του Βενιζέλου, υπουργός και Γενικός Διοικητής της Μακεδονίας, ο Π. Αργυρόπουλος, στον τύπο της εποχής.
Ολα ήταν προμελετημένα. Σταδιακά και με πρόσχημα την επαναφορά του Κωνσταντίνου, οι... σύμμαχοι σταμάτησαν την χορήγηση βοηθείας προς την Ελλάδα και ένας - ένας άρχισαν να καταφέρνουν πισώπλατες μαχαιριές. Ο ιαταλοεβραίος πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζιολίτι, εκκένωσε τη Νότια Μικρά Ασία από τα ιταλικά στρατεύματα τα οποία βρίσκονταν εκεί, απελευθερώνοντας κατ' αυτό τον τρόπο σημαντικές δυνάμεις των τούρκων που είχαν καθηλωθεί εκεί εξ' αιτίας της ιταλικής στρατιωτικής παρουσίας. Την ίδια ώρα η Γαλλία, υποταγμένη στη θέληση των εβραίων Μπιαν και Μπλουμ, συνάπτοντας τη γαλλοτουρκική συνθήκη συνθηκολογήσεως στην Κιλικία, απελευθέρωσε επίσης με τη σειρά της τα Κεμαλικά στρατεύματα από τη μέθοδο της Συρίας, παραδίδοντας συγχρόνως όλο το γερμανικό πολεμικό υλικό που είχαν κυριεύσει, στους τούρκους.

Η εβραϊκή στοά της Θεσσαλονίκης «Μπάι - Μπριθ», συνετέλεσε αποφασιστικά την πρόκληση της Μικρασιατικής καταστροφής, δια της οικονομικής βοηθείας που απέστειλε στον Κεμάλ. Ο εβραϊκής καταγωγής Μπρονστάιν (τρότσκυ), ηγέτης της Ρωσίας εκείνη την περίοδο, ενίσχυσε σε εκπληκτικό βαθμό τον Κεμάλ, χορηγώντας του τεράστιες ποσότητες χρυσού και πυροβόλα όπλα. Τον Μπρονστάιν χρηματοδοτούσε με τη σειρά της η εβραϊκή τράπεζα Κουν και Λεμπ, η οποία τον πίεσε να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με την Τουρκία, ώστε να απαλλάξει από ένα ακόμη πρόβλημα τον Κεμάλ.

Αθλιος επίσης υπήρξε ο ρόλος του Μπαζίλ Ζαχάρωφ. Ο Ζαχάρωφ, εβραίος έμπορος όπλων από την Κωνσταντινούπολη, μονίμως εγκατεστημένος στην Ελβετία, υποδυόταν επί σειράν ετών τον Ελληνα. Στην πραγματικότητα ήταν συνεργάτης της αγγλοεβραϊκής πολεμικής βιομηχανίας «Βίκερς».

Ο Ζαχάρωφ, προσωπικός φίλος του Ε. Βενιζέλου, αρχικά προμήθευσε τον Ελληνικό στρατό με ελαφρύ και βαρύ οπλισμό για να καλύψει τις ανάγκες του, έναντι πραγματικά εκπληκτικών οικονομικών διευκολύνσεων. Ο Ζαχάρωφ, ισχυριζόταν ότι... βοηθούσε τον Ελληνικό στρατό, ωθούμενος δήθεν, από πατριωτικά κίνητρα. Μόλις όμως οι Ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις εισέδυσαν στην Μικρά Ασία και ο «ομόφυλός του» Ε. Βενιζέλος «εγκατέλειψε» την εξουσία, οι αποστολές του Ζαχάρωφ σταμάτησαν ολοσχερώς ενώ ο μέχρι τότε παραδοθείς οπλισμός απεδείχθη προβληματικός, καθώς ανακαλύφθηκαν τεράστιες ποσότητες άχρηστων όπλων και ελαττωματικών πυρομαχικών. Τα αποτελέσματα ήταν προφανή...
Στο σημείο αυτό αρχίζει να γίνει μνεία σε ένα τραγικό περιστατικό, το οποίο καταδεικνύει για μια ακόμη φορά τον μισελληνισμό των εβραίων. Το περιστατικό τοποθετείται χρονικά στις ημέρες της μικρασιατικής τραγωδίας και είναι το ακόλουθο:

Στη συνοικία Μπας Οτουράκ της Σμύρνης, οι εβραίοι οι οποίοι τις προηγούμενες ημέρες είχαν επιδοθεί σε μία καταδοτική έξαρση κατά των Ελλήνων, είχαν συγκεντρωθεί και χλεύαζαν τους διερχόμενους Ελληνες αιχμαλώτους. Όταν οι τούρκοι στρατιώτες άρχισαν να κτυπούν τους Έλληνες με τους υποκοπάνους των όπλων τους, τούρκοι και εβραίοι ξέσπασαν από κοινού σε παραλλήρημα ενθουσιασμού και χειροκροτημάτων... Ο δε εβραίος νομάρχης Ραχμή Μπέης, εξώθησε τους τσέτες να προβούν στην εξόντωση του Μικρασιατικού Ελληνισμού.

Ενάμισι εκατομμύριο νεκροί, άλλοι τόσοι πρόσφυγες και δισεκατομμύρια σε δραχμές οι υλικές ζημιές. Αυτό ήταν το τίμημα της Μικρασιατικής καταστροφής, στην πρόκληση της οποίας τόσο συνέργησε ο διεθνής σιωνισμός. Η εβραϊκή μάλιστα ωμότητα, έφθασε μέχρι του σημείου της επιδείξεως ασέβειας προς τους ίδιους τους νεκρούς. Ούτε τα οστά των νεκρών Ελλήνων δεν σεβάσθηκαν οι εβραίοι. Μετά τη μεγάλη σφαγή, ένα «ολλανδικό» πλοίο φόρτωσε στο λιμάνι της Σμύρνης τα κόκκαλα των νεκρών, τα οποία προορίζονταν να διατεθούν... για βιομηχανικούς σκοπούς! Το πλοίο, όπως και η εκμεταλλεύτρια εταιρεία που επεδίωκε να θησαυρίσει ακόμη και από τα οστά των νεκρών, τα οποία «αξιολογούσε» ως πρώτη ύλη (!), ανήκε στους εβραίους Ραούλ Βόντεμπουργκ και Ερασμο Λεβύ. Επιπροσθέτως, στην επιχείρηση αφελληνισμού της Μικράς Ασίας, είναι γνωστός ο ρόλος που διαδραμάτισε ο αμερικανοεβραίος Χ. Μοργκεντάου. Ως πρόεδρος της «Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων», μερίμνησε ώστε κατά την οκταετία 1922-1930, να εφαρμοσθεί κατά γράμμα η Συνθήκη της Λωζάννης, το τερατούργημα αυτό του Ε. Βενιζέλου που προέβλεπε τον ξεριζωμό των Ελληνικών πληθυσμών από την Ιωνία.

Επανερχόμενοι στο θέμα των δηλώσεων Βενιζέλου δια των οποίων συνηγορούσε υπέρ της ιδρύσεως του κράτους του Ισραήλ, κρίνω αυτές αποκαλυπτικές της καταγωγής του. Το γεγονός δε ότι ο Βενιζέλος παρουσιάζεται ως «πρωτεργάτης» της προσπάθειας για την ίδρυση του εβραϊκού κράτους, δεν θα πρέπει να εκπλήσσει. Και αυτό διότι ο Βενιζέλος, ήταν εβραϊκής καταγωγής. 

====================================

Η ισοσκελής “ΠΕΝΤΑΛΦΑ” των Πυθαγορείων

Αναρτήθηκε από τον/την 1greek στο Νοεμβρίου 16, 2011


«Πυθαγόρας» σύμφωνα με τους αρχαίους Αχαιούς Έλληνες θα πει «εργαλείο που γεννά ροή χρήσιμου υλικού πού εξέρχεται μετά από πίεση κομματιάσματος επί άλλου υλικού» και προσδιόριζε τον «μύλο παραγωγής ελαιολάδου από ελιές, με πέτρα κυλιόμενη που περιστρέφει ημίονος, εντός κυκλικού δοχείου, είτε πέτρινο, είτε ξύλινο».

Αυτός ίσως ήταν και ο λόγος, πού πολλούς αρχαίους Έλληνες έκανε, να ισχυρίζονται, ότι είδαν συγχρόνως την ίδια ημέρα τον «Πυθαγόρα» σε διάφορα μέρη της Ελλάδος, της μεγάλης Ελλάδος (νότιας Ιταλίας), αλλά και στην Αίγυπτο. Αργότερα «Πυθαγόρας» λεγόταν κάθε «παραγωγός χρήσιμης σκέψεως και υλικού».        

Σύμφωνα με αυτά, είναι δυνατόν να υπήρξαν πολλοί «Πυθαγόρας» στην αρχαία Ελλάδα, αλλά να ήταν τόσο άσημοι, ώστε δεν άξιζε να αναφερθούν στην ιστορία των Ελλήνων. Αντίθετα, σαν ο πιο περίφημος Πυθαγόρας παγκοσμίως και αυτός που προώθησε την επιστήμη και την φιλοσοφία στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο, αναφέρεται ο Πυθαγόρας ο Σάμιος

.Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, φιλόσοφος και μαθηματικός, σύμφωνα με πληροφορίες από άλλους συγγραφείς, επειδή τα ΔΙΚΑ του γραπτά τα έκαψαν θρησκόληπτοι, ήταν υιός του Μνησάρχου και της Πυθαϊδος γεννηθείς το 570 π.Χ. και δολοφονηθείς το 496 π.Χ. σε ηλικία 74 χρονών, από τον θρησκόληπτο Κίλωνα και την ομάδα του. Για τον θάνατό του μάλιστα έκαναν και έναν μύθο, σύμφωνα με τον οποίον οι διώκτες του, τον εντόπισαν σε αγρό με κουκιά, τα οποία θεωρούσε o Πυθαγόρας ότι παράγουν δηλητήριο και δεν ήθελε να τα διασχίσει. (Πράγματι η μεγάλη βρώση πράσινων κουκιών (παραγωγή αζώτου), επιφέρει θάνατο σε μικρά παιδιά). Την ίδια χρονολογία ο θρησκόληπτος Κίλωνας και η ομάδα του, πού πίστευαν στα «Ηλύσια παρά Άδη (παρά-άδεισο) πεδία και τάρταρα κόλασης», ενώ ο Πυθαγόρας στην «Μετεμψύχωση και ενσάρκωση πνεύματος προγόνου σε απογόνους », συνέλαβε και τα υπόλοιπα μέλη της σχολής του Πυθαγόρα και τους θανάτωσε χωρίς δίκη. Όμως από την δολοφονία, γλίτωσαν μερικοί μαθητές του και σαν πιο ξακουστοί από αυτούς ήταν ο Άρχιππος, ο Φιλόλαος, ο Λύσις και άλλοι. Όσα αυτοί οι επιζώντες έγραψαν αργότερα και δίδαξαν, από την φιλοσοφία του Πυθαγόρα, τα κατέστρεψαν αρχαίοι θρησκόληπτοι (δωδεκάθεου) και όσα απέμειναν σε βιβλιοθήκες τύπου Αλεξάνδρειας, τα κατέστρεψαν οι χριστιανοί θρησκόληπτοι με τις φωτιές που έβαζαν στις Ελληνικές βιβλιοθήκες.
Ο Πυθαγόρας σαν πολιτικός και ερευνητής, εφάρμοσε το δημοκρατικό σύστημα αξιοκρατίας «των ΒΑΘΜΙΔΩΝ κλειστού κύκλου μυημένων», το οποίο μετά από 2600 περίπου χρόνια και στην εποχή μας, αργά αλλά σταθερά, προωθείται, με τα κόμματα. Στο πολιτικό σύστημα του Πυθαγόρα, για να ανέβει αξιοκρατικά κάποιος σε βαθμίδες, έπρεπε να αποδείξει ότι αξίζει σε διάρκεια χρόνου και να πιστεύει στην αναγέννηση φυτών, ζώων και ανθρώπων στην φύση, μέσα από την δική του γενεαλογία έκαστου, όπως και σήμερα από την επιστήμη γίνεται αποδεκτό.

Ο Πυθαγόρας σαν μαθηματικός και ερευνητής, επειδή θεωρούσε ότι ήταν ο ίδιος ξαναγεννηθείς προγονός του, αναζήτησε μέσα από την γνώση των αρχαίων του προγόνων και τα έργα των προγόνων του, την ΣΟΦΙΑ της ΦΥΣΕΩΣ. Πίστευε όπως και οι αρχαίοι αυτού Αχαιοί πρόγονοι (σαν αναγεννηθείς), στην σοφία της φύσεως και θεώρησε ότι αυτή εκφράζεται με πολύ μικρούς (σήμερα, ίσως κβάντα, κβάρτς), απόλυτους αριθμούς, πολλαπλάσια ενός ιδίου αριθμού, που προστιθέμενοι κάνουν την φύση και τα όντα επί της γης και το διάστημα. Την θεωρία του την ονόμασε «Αριθμός και αριθμοί». Επίσης ερεύνησε τα ισόπλευρα πολύεδρα και έβγαλε από πολλαπλασιασμούς σε αυτά, αθροίσεις, αφαιρέσεις και διαιρέσεις αυτών, πολύτιμα συμπεράσματα.

Ερεύνησε την «ΠΕΝΤΑΛΦΑ» πού είχε για έμβλημα στην σχολή του και βρήκε την «χρυσή τομή». Ερεύνησε το ορθογώνιο τρίγωνο και βρήκε τον περίφημο νόμο «το τετράγωνο της υποτεινούσης ενός ορθογωνίου τριγώνου ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο καθέτων πλευρών αυτού» με τον οποίον λύνονται πλήθος γεωμετρικών προβλημάτων και πολλά άλλα. Ο Πυθαγόρας σαν φυσικός και ερευνητής, ανακάλυψε τους νόμους της μουσικής σε συνάρτηση με τα μήκη των χορδών των οργάνων, κυρίως της κιθάρας και καθόρισε τους τόνους ανάλογα με το μήκος της χορδής. Ο Πυθαγόρας αντίθετα με ότι γράφουν πολλοί, έγραψε πολλά συγγράμματα, όμως επειδή και στους αρχαίους θρησκόληπτους, δεν άρεσαν αυτά πού έγραφε, αλλά ούτε και στους νεώτερους χριστιανούς συνέφερε, τα έκαψαν αυτοί, όπου και αν τα βρήκανε, με συνέπεια σήμερα να ισχυρίζονται παρόμοιοι άνθρωποι θρησκόληπτοι, ότι ο Πυθαγόρας δεν έγραψε τίποτα. Όμως και από την Ελληνική διάλεκτο τον αρχαιότατων Αχαιών, όπου «αριθμός» σημαίνει «Κομμάτι από συγκολλημένο υλικό δεν είναι αυτό το στοιχείο», (αλλά απόλυτο και σωστό υλικό πού μαζί με άλλα κάνει σύνολα «Αριθμών»), συμπεραίνουμε ότι, ο Πυθαγόρας δίδαξε σαν την αρχή του παντός την ΜΟΝΑΔΑ και τα «Τέλεια σύνολα».

Επίσης από την θεωρία του Πυθαγόρα της «Μετεμψύχωσης και Μετενσάρκωσης πνεύματος» σε απογόνους συγγενείς, βγαίνει σαν τεκμηρίωση, ότι εκτιμούσε αφάνταστα την οικογένεια, σέβονταν τα τέκνα οικογενείας του σαν προγόνους του αλλά και σαν απογόνους του εαυτού του και αγαπούσε αφάνταστα την φυλή του στην οποία αναγεννιόνταν σαν σύνολο, οι άνθρωποί του. Επίσης θεωρούσε ότι τα τέκνα καθενός είτε από επίσημο γάμο προέρχονταν, είτε από παλλακίδα έπρεπε να έχουν τα αυτά δικαιώματα σαν αναγεννημένοι απόγονοι και πρέσβευε να καταργηθεί η κατώτερη θέση της παλλακίδας, πράγμα που δεν άρεσε στους φασιστοειδείς πολιτικούς της εποχής του. Έμβλημα του Πυθαγόρα και κατά επέκταση των πυθαγορείων ήταν όπως και παραπάνω γράφτηκε η «ΙΣΟΣΚΕΛΗ ΠΕΝΤΑΛΦΑ» των Ελλήνων Αχαιών κτιστών, την οποία έχουμε και εμείς σαν ΕΜΒΛΗΜΑ της πρώτης σελίδας μας, θεωρώντας τους εαυτούς μας συνεχιστές του έργου του Πυθαγόρα και των μαθητών του και ως προς την πίστη στην «Μετεμψύχωση και Μετενσάρκωση πνεύματος» σε απογόνους συγγενείς, αλλά και σαν ΤΙΜΗ που πρέπει να αποδίδομε στην ΥΛΙΚΗ σοφία της ΦΥΣΕΩΣ που θαυμάζουμε και πιστεύομε.

Η “ΙΣΟΣΚΕΛΗ ΠΕΝΤΑΛΦΑ”, ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΤΩΝ ΑΧΑΙΩΝ ΚΤΙΣΤΩΝ.

Η “ισοσκελή πεντάλφα” ήταν το “ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ” εργαλείο των αρχαιότατων Ελλήνων Αχαιών κτιστών. Την «ισοσκελή Πεντάλφα» κατασκεύαζαν οι Έλληνες Αχαιοί με πέντε ΙΣΟΜΗΚΗ καδρόνια περίπου 30 πόντους, τα οποία στις άκρες τους είχαν γωνιάσει με γωνία 18΄μοιρών. Μετά ένωναν στις άκρες τα ΙΣΟΜΗΚΗ, πέντε καδρόνια και σχημάτιζαν έτσι την «Ισόπλευρη Πεντάλφα», σαν εργαλείο κτιστών. Με την “Πεντάλφα” σαν εργαλείο είχαν οι Έλληνες κτίστες (τέκτονες στην Αχαϊκή), όλες τις χρειαζούμενες γωνίες, σε μοίρες. Είχαν την 36΄ μοίρες γωνία στις εξωτερικές γωνίες της “Πεντάλφα”, η οποία γωνία 36΄ μοιρών, πολλαπλασιαζόμενη με το 10 έκανε τις 360΄ μοίρες ενός Κύκλου ή αντίθετα μοίραζε τον κύκλο σε 10 ΙΣΑ τμήματα μοιρών, των 36΄ μοιρών το καθένα. Με την “Πεντάλφα” σαν εργαλείο είχαν οι Έλληνες κτίστες (τέκτονες) την 72΄ μοιρών γωνία, στις “χιαστές” εσωτερικές (η οποία 72΄ μοίρες γωνία ήταν και της κορυφής των πυραμίδων). Με την “Πεντάλφα” σαν εργαλείο είχαν οι Έλληνες κτίστες (τέκτονες) την 108΄ μοίρες γωνία στις χιαστές εξωτερικές, (όπου 108΄ μοίρες είναι η γωνία στέγης του Παρθενώνα και του «θησαυρού των Αθηναίων στους Δελφούς», όπως και το μισό αυτής 108/2=54΄ μοίρες γωνία είναι η οριζόντια γωνία εδάφους προς την πλευρά των πυραμίδων).
Επίσης με την “Πεντάλφα” σαν εργαλείο είχαν τις 180΄ μοίρες στις ευθείες. Επίσης είχαν στην “Πεντάλφα” την “Χρυσή τομή (τέλεια αναλογία κατασκευής αντικειμένου)” των καλλιτεχνημάτων, των σωμάτων των ζώων και των φυτών της ΦΥΣΕΩΣ, στον λόγο τομής σε μια από της πλευρές του, όπως τέμνεται από τις άλλες, από αρχή και τέλος ΑΔ/ΑΓ=φ=ΑΓ/ΑΒ=φ, κτλ (της Πυθαγόρειας σχολής, τα πέντε δάκτυλα, τα πέντε σχίσματα νεύρων σε φύλα). Με την “Πεντάλφα” σαν εργαλείο είχαν οι Έλληνες κτίστες (τέκτονες) με ένα σχοινί και βαρίδι, στην κορυφή μίας εξωτερικής γωνίας, την γνώση της “οριζόντιας ευθείας”, την γνώση της “καθέτου ευθείας στην οριζόντιο ευθεία” και την γνώση των 90΄ μοιρών στις γωνίες των κτισμάτων τους, όταν η ευθεία του σχοινιού του βαριδιού, από την άνω εξωτερική γωνία της «ΠΕΝΤΑΛΦΑ» έτεμνε την κορυφή της κατώτερης εσωτερικής γωνίας της «ΠΕΝΤΑΛΦΑ». Με την “Πεντάλφα” ,οι Έλληνες είχαν την γνώση, ότι ο τείχος κτίζεται κάθετος προς την γη. Αυτό συνέβαινε όταν ακουμπούσαν τις επόμενες γωνίες της “Πεντάλφα”, από αυτήν του βαριδιού, στον τοίχο, τότε η ευθεία του βαριδιού, σε σωστή κτίση τοίχου, είναι παράλληλη της εξωτερικής πλευράς της “ΠΕΝΤΑΛΦΑΣ”. Αργότερα οι αμόρφωτοι θρησκόληπτοι απαγόρευσαν την “Πεντ΄ΑΛΦΑ” και οι κτίστες τώρα χρησιμοποιούν ένα υποπροϊόν αυτής, το “ΑΛΦΑ΄δι”.

Η “ΙΣΟΣΚΕΛΗ ΠΕΝΤΑΛΦΑ”, Η “ΧΡΥΣΗ ΤΟΜΗ Φ” ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΝΤΑΠΛΕΥΡΟ ΔΩΔΕΚΑΕΔΡΟ, ΣΑΝ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ ΜΕΤΡΗΣΗΣ ΧΡΟΝΟΥ, ΕΠΙΦΑΝΕΙΩΝ.

Οι φιλόσοφοι μαθητές του Πυθαγόρα όπως γράψαμε παραπάνω, αλλά και ο Ευκλείδης μελέτησαν την ΠΕΝΤΑΛΦΑ των κτιστών Αχαιών Ελλήνων και βρήκαν την 72΄ μοίρες γωνία στις χιαστές (γωνία πυραμίδων κορυφής), την 108΄ μοίρες γωνία (108/2=54΄ γωνία πυραμίδων πλευρών-οριζόντιας, γης), που η ΠΕΝΤΑΛΦΑ έβγαζε στο λόγο διαιρέσεως ολων των ισοσκελών πλευρών της, την “χρυσή τομή”.  Αργότερα την χρυσή τομή την χρησιμοποίησε και ο Φειδίας και από το αρχικό γράμμα αυτού και προς Τιμή του «η χρυσή τομή» των Αχαιών Ελλήνων κτιστών με την ΠΕΝΤΑΛΦΑ, ονομάσθηκε με το γράμμα «Φ» διεθνώς. Ο Φειδίας με γνώμονα την «χρυσή τομή» των Αχαιών Ελλήνων κτιστών της ΠΕΝΤΑΛΦΑ, έκτισε τον Παρθενώνα και την στέγη αυτού έκανε με την γωνία 108΄μοιρών της ΠΕΝΤΑΛΦΑ, καθώς και τον «θησαυρό των Αθηναίων» στους Δελφούς έκανε με την ίδια γωνία στέγης των 108΄μοιρών της ΠΕΝΤΑΛΦΑ. Επί πλέον η ΠΕΝΤΑΛΦΑ το ιερό σχήμα του Πυθαγόρα, με ένωση των κορυφών της από πέντε ευθείες έκανε το ΙΣΟΠΛΕΥΡΟ πεντάγωνο, πού σαν πολύεδρο κάνει το ΔΩΔΕΚΑΕΔΡΟ των Θεών, των αρχαίων Ελλήνων σαν την μεγαλύτερη τελειότητα. Όταν στις γωνίες των πολυέδρων συναντάται, ο αυτός αριθμός γωνιών πλευρών, τότε ονομάζονταν από τους Αχαιούς Έλληνες «Ιερά σχήματα Πυθαγορείων» και εμπεριέχουν εντός τους, ολους τους αριθμούς που έχουν σχέση με το χρόνο, με την ύλη, την ζωή, και τους νόμους της φυσεως και αυτά είναι μονο πέντε. Αργότερα οι χριστιανοί τα ονόμασαν «Πλατωνικά», διότι δεν άρεσαν που ο Πυθαγόρας δίδασκε την «Μετεμψύχωση και Μετενσάρκωση σε συγγενείς» και τα ονόμασαν «κοσμικά, σύμπαντος, ουράνια» ή «Αρχιμήδου».
Επιπλέον από το ισόπλευρο ΠΕΝΤΑΠΛΕΥΡΟ (πεντάλφα)- ΔΩΔΕΚΑΕΔΡΟ (θεών) βγαίνουν οι « 12 ΜΗΝΕΣ (δώδεκα πλευρές)».
Επιπλέον από το ισόπλευρο ΠΕΝΤΑΠΛΕΥΡΟ (πεντάλφα)- ΔΩΔΕΚΑΕΔΡΟ (θεών) βγαίνουν οι «30 ΗΜΕΡΕΣ του μήνα (30 αιχμές δωδεκάεδρου)».
Επιπλέον από το ισόπλευρο ΠΕΝΤΑΠΛΕΥΡΟ (πεντάλφα)- ΔΩΔΕΚΑΕΔΡΟ (θεών) βγαίνει το «ΕΤΟΣ των Αχαιών Ελλήνων (12 μήνες επί 30 ημέρες κάθε μήνα των αρχαίων Ελλήνων, συν τις εορτές της ΦΩΤΙΑΣ πού ήταν 5 ημέρες και κάθε Ολυμπιάδα 6 ημέρες = 365 ή 366 ημέρες).
Επιπλέον από το ισόπλευρο ΠΕΝΤΑΠΛΕΥΡΟ (πεντάλφα)- ΔΩΔΕΚΑΕΔΡΟ (θεών) βγαίνουν οι 12 ΏΡΕΣ της ημέρας (12 έδρες) και νύχτας (12 έδρες) και σαν δυαδικό πολύεδρο οι 24 ΩΡΕΣ ημερονυχτίου.
Επιπλέον από το ισόπλευρο ΠΕΝΤΑΠΛΕΥΡΟ (πεντάλφα)- ΔΩΔΕΚΑΕΔΡΟ (θεών) βγαίνουν τα λεπτά της ώρας (5 πλευρές επί 12 έδρες ίσον 60΄ λεπτά).
Επιπλέον από το ισόπλευρο ΠΕΝΤΑΠΛΕΥΡΟ (πεντάλφα)- ΔΩΔΕΚΑΕΔΡΟ (θεών) βγαίνουν τα δευτερόλεπτα (5 πλευρές επί 12 έδρες ίσον 60΄ λεπτά επί τον εαυτό τους 3600΄΄, όπου μας δίνουν σε δέκατα, τις μοίρες του Κύκλου 360,0΄ και ΠΑΛΙ.
Επιπλέον από το ισόπλευρο ΠΕΝΤΑΠΛΕΥΡΟ (πεντάλφα)- ΔΩΔΕΚΑΕΔΡΟ (θεών) βγαίνουν οι «τρεις διαστάσεις υλικών (συνάντηση τριών πλευρών σε κάθε κορυφή).
Επιπλέον από το ισόπλευρο ΠΕΝΤΑΠΛΕΥΡΟ (πεντάλφα)- ΔΩΔΕΚΑΕΔΡΟ (θεών) βγαίνουν και τα «20 αμινοξέα (γωνίες)» που παράγουν την ζωή (φυτών και ζώων).
Επιπλέον το ισόπλευρο ΠΕΝΤΑΠΛΕΥΡΟ (πεντάλφα)- ΔΩΔΕΚΑΕΔΡΟ (θεών), είναι το ΤΕΛΕΙΟ ισοσκελή πολύπλευρο που εμπεριέχεται σε ΣΦΑΙΡΑ (σχήμα τελειότητας, διαστήματος, γης) και η επιφάνεια σφαίρας περνά από ΟΛΕΣ τις γωνίες και ακουμπά ΟΛΕΣ τις πλευρές του.
Επιπλέον το ισόπλευρο ΠΕΝΤΑΠΛΕΥΡΟ (πεντάλφα)- ΔΩΔΕΚΑΕΔΡΟ (θεών), είναι σε ΔΥΑΔΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ με το ισόπλευρο εικοσάεδρο, ενώ το ισόπλευρο εξάεδρο είναι σε δυαδικό σύστημα με το ισόπλευρο οκτάεδρο και το ισόπλευρο τετράεδρο είναι σε δυαδικό σύστημα με τον εαυτό του.

===================================================

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΣΗΕΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "1821" ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΧΑΡΖΑΡΑ

==================================================================
ΟΙ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΣΚΕΨΕΩΣ
Τα παρακάτω αφορούν το είδος και την ποιότητα της ζωής σου της ίδιας, κατ’ επέκταση και του τόπου μας… αρκεί να το καταλάβεις αυτό!

Χρειάστηκε να κάνω μετατροπή σε απλή δημοτική.

Για τον σοβαρό αλλά αμύητο αναγνώστη, ίσως χρειαστεί η αναζήτηση κάποιων εννοιών στο λεξικό για να μπορέσει να κατανοήσει την παρακάτω αλήθεια της μίας και μόνης ουσιαστικής ουσίας του ανθρώπινου βίου.
Την έννοια της επιστήμης θα την βρείτε εδώ.  (όχι των επιστημών που διδασκόμαστε στα σχολεία αλλά την νοητική εκείνη διαδικασία της γνώσης που μεταλλάσσει την ανθρώπινη αντίληψη μέσα από την αποκάλυψη της αλήθειας)

Με την έννοια της αρετής θα ασχοληθούμε σε άλλο άρθρο.

Το πρώτο πέπλο του συσκοτισμού

Το πρώτο πέπλο είναι οι προσωπικές μας αντιλήψεις – οικογενειακές, θρησκευτικές, παιδείας, κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές, κ. α., οι οποίες μας καθιστούν δεσμώτες και δεν μας επιτρέπουν την απαραίτητη ελευθερία σκέψεως για να συλλάβουμε μία εκ βάθρων διαφορετική κατανόηση των αξιών, των προτύπων και των οραμάτων.

Ας λησμονήσουμε λοιπόν τις προσωπικές μας γνώμες και ας παρατηρήσουμε με τα μάτια του μικρού παιδιού, τα γεμάτα περιέργεια και αδημονία να γνωρίσουν τον κόσμο με δέος, προσμονή, ευλάβεια και ενθουσιασμό, χωρίς δόγματα, αιρέσεις, προκαταλήψεις.

Η μοναδικότητα της ανωτερότητας έγκειται στην αναγνώριση του δικαιώματος του άλλου να διαφωνεί εφ’ όλης της ύλης και εφ’ όλων των ιδεών, προβάλλοντας αξιοπρεπώς τα επιχειρήματά του.

Η εποχή μας κατάργησε τις βασικές αρχές της κοσμοθέασης και τις αντικατέστησε με την χρησιμοθηρία υλικών επιδιώξεων.

Βασική αρχή η επιδίωξη του ανθρώπου, ως άτομο και ως κοινωνία, να προσεγγίσει την καθολική έννοια της αρετής.

Η λέξη αρετή έχει καταργηθεί από το λεξιλόγιό μας σήμερα. Ελάχιστοι την γνωρίζουν και ουδείς την μεταχειρίζεται.

Εάν δεν την επαναφέρουμε, για να επανενεργοποιήσουμε την δύναμή της, δεν θα απαλλαγούμε από τις ασθένειες της ψυχής, που καταλήγουν στις ασθένειες του σώματος.

Ο πρώτος συσκοτισμός επήλθε με την κατάργηση της έννοιας της αρετής, διότι η ψυχή μας απώλεσε το πλέγμα της αλήθειας, επί του οποίου είχε εξυφάνει την ισορροπία της.

Το δεύτερο πέπλο του συσκοτισμού

Το δεύτερο πέπλο αναφέρεται στην αντιστροφή ή στην αλλοίωση των εννοιών των επίμαχων λέξεων, όπως είναι οι λέξεις αγαθόν, δαίμων, έρως, κ.ο.κ., στις οποίες πρέπει να αποδώσουμε εκ νέου την αρχική τους σημασία, και όχι ως προς τις προσωπικές μας δοξασίες.

Οι αρχαίοι μας φιλόσοφοι δεν αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο παρά μόνον δια της απ’ ευθείας αναγνώσεως των κειμένων, έστω και αν αυτά είναι σε νεοελληνική απόδοση.

Με την τριβή, ο νους εθίζεται, όταν μετά προσοχής “ βλέπει” μέχρις ότου κάποια στιγμή γίνεται οικείο και, ξαναθυμάται και αναγνωρίζει την ουσία με στόχο την επίλυση βιοτικών και ηθικών προβλημάτων, απάντηση στα καθημερινά του διλήμματα και αντιξοότητες της καθημερινής αισθητής πραγματικότητας, μέσω της αλληγορίας της αντίθεσης αρετής/κακίας, παραδίδει την πρώτη επαφή με τον αόρατο κόσμο της νόησης.

Ο αρχαίος Ελληνικός στοχασμός κινείται πάντοτε μεταξύ του αισθητού και του νοητού κόσμου. Γι’ αυτό ευθύς εξ αρχής μας επιτρέπουν την θέαση των δύο φύσεων του ενός και μοναδικού κόσμου και μας προετοιμάζουν για τα θαυμαστά μας ταξίδια επί του οποίου θα στηριχθεί η μελλοντική μας εξέλιξη.
Χωρίς δυσκολία αντιλαμβανόμαστε και αποτυπώνουμε αρχές και αξίες, τις οποίες έχουμε προ πολλού λησμονήσει και κατά συνέπειαν αχρηστεύσει.

Το ατελές δεν δύναται να προοδεύσει προς την τελειότητα του είδους του, εάν προηγουμένως δεν απαλλαγεί από τα εμπόδια της πλάνης και της “ οιήσεως”. Η “ οίησης”, το να είναι κανείς βέβαιος ότι γνωρίζει, ενώ δεν γνωρίζει, είναι το κυριότερο εμπόδιο στην κατάκτηση της αρετής, διότι συνοδεύεται από την αλαζονεία και την έπαρση. Χρέος είναι η αναζήτηση της ακρίβειας των όρων των αφηρημένων εννοιών, ώστε με την άρση των εσωτερικών εμποδίων να ανοίξει η οδός προς την αρετή.

Με τη μαιευτική ο Σωκράτης αναγκάζει με προσήνεια τον συνομιλητή του στον “ λόγον διδόναι”, στην λογοδοσία. Αυτή είναι η αναγνώριση της “ διπλής αγνοίας”, η οποία επιτρέπει στην ψυχή του συνομιλητή, αφού ομολογήσει την άγνοιά του να εκφράσει την πρώτη “ απορία”. Από τη διπλή αγνοία έφθασε στην απλή δια της απορίας. Από την απορία ο δρόμος θα τον οδηγήσει στην επιστήμη, εις το επίστασθαι.

Ποία η φύση “ της διπλής άγνοιας”;

Η διπλή άγνοια συνίσταται στην πεποίθηση του ανθρώπου ότι γνωρίζει, ενώ δεν γνωρίζει. Η άγνοια είναι διπλή, διότι, κατεχόμενος από αυτήν δεν πρόκειται ποτέ να διερωτηθεί, να θέσει απορία για να αναζητήσει να μάθει εκείνο το οποίον αγνοεί. Θα παραμείνει δια παντός εις το σκότος της αμάθειάς του. Υπαίτιος της πλάνης του είναι η αλαζονεία, η οποία δεν θα του επιτρέψει να φθάσει στην απλή άγνοια και δι’ αυτής στην επιστήμη.

Η “ κάθαρση”, ως προς το κείμενο του Πρόκλου “ Εις τον Πλάτωνος πρώτον Αλκιβιάδην”

Κατά τον Πρόκλο, η μέθοδος για την άρση των εμποδίων και την κάθαρση της ψυχής είναι η εξής (175):

1. Ο Σωκράτης δεν αναφέρει τίποτα από τα αληθή εις τον συνομιλητή του, εάν πρώτον δεν αφαιρέσει τις γνώμες εκείνες, που αποτελούν εμπόδιο στην ψυχή για την κατάκτηση της αληθείας.

2. Η εν λόγω διαδικασία οδηγεί “ στο μέτρο”, δηλ. με την αφαίρεση της αλαζονείας, γινόμαστε περισσότερο κόσμιοι και λιγότερο φορτικοί και δυσάρεστοι σε αυτούς, οι οποίοι μας συναναστρέφονται, διότι τούς επιτρέπουμε να εκφράσουν και εκείνοι τις δικές τους απόψεις, τις οποίες ακούμε μετά προσοχής και διαλλακτικότητας. Εγκαταλείπουμε την υποκειμενικότητα της “ δόξας” (γνώμης) και γινόμαστε σταδιακά αντικειμενικοί, πλησιάζοντας μαζί με τους άλλους την αλήθεια. Επέρχεται έτσι σύμπνοια και ομόνοια μεταξύ των πολιτών, η οποία έχει την μεν αφετηρία στην διαλλακτικότητα και την κρίση, το δε τέλος στη λογική.

3. Περαιτέρω προετοιμαζόμαστε για την κατάκτηση της επιστήμης, ευρισκόμενοι στην απλή άγνοια, εφ’ όσον η απλή άγνοια βρίσκεται μεταξύ της διπλής αγνοίας και της επιστήμης. Η κατάσταση “ η μεταξύ” διπλής άγνοιας και άγνοιας είναι το κενό χρονικό διάστημα, κατά το οποίο η ψυχή βρίσκεται στο σκοτάδι και σε μεγάλη αγωνία.

4. Η εν συνεχεία ενασχόληση μας με την αναζήτηση της αρετής, μας απομακρύνει από τα εξωτερικά υλικά πράγματα τα του σώματος και μας στρέφει προς τα της ψυχής.

5. Στρεφόμενη η ψυχή στον εαυτό της αρχίζει εσωτερικό διάλογο, καθώς η ιδία αμφισβητεί και επανεξετάζει τις απόψεις της, για τις οποίες προηγουμένως είχε την ακλόνητη πεποίθηση ότι ήταν ορθές.

Ο Ελληνικός Δια-λογισμός,
ο οποίος διεξάγεται άνευ φωνής (Πλάτωνος “ Θεαίτητος” 190),
έχει την έδρα του στον εσωτερικό διάλογο της ψυχής,
διότι η “ οίησις” είναι η νόσος της ψυχής,
λέει ο Σωκράτης στον “ Σοφιστή”.

6. Η ψυχή, με την επανεξέταση διαπιστώνει ποία είναι τα εμπόδια και τα αφαιρεί, καθώς συγχρόνως διαπιστώνει ποία από τα αναγκαία λείπουν, προκειμένου να αναπληρώσει τις ελλείψεις της.

7. Η αντικειμενική εξέταση, η άνευ εμπάθειας, της επιτρέπει την βεβαιότητα και την μονιμότητα στη μέθοδο των συλλογισμών οι οποίοι πρόκειται να διατυπωθούν.

Η καθαρή επιστήμη, την οποία προσλαμβάνει η ψυχή μετατρέπεται σε μέγιστη πεπλανημένη απάτη και πλάνη, διότι οι προηγούμενες λανθασμένες δοξασίες (γνώμες) της καταστρέφουν την αλήθεια της επιστήμης. Η “ διπλή άγνοια” επανεμφανίζεται με νέον μανδύα.

Η έπαρση ή η εγωιστική αλαζονεία είναι εμπόδια στην “ κάθαρση” και μόνο με την καθολική κλίμακα της κάθαρσης είναι δυνατή η προσέγγιση “ του αγαθού”, το οποίο προϋπάρχει δυνάμει στην ψυχήν. Εκδηλώνεται δε με την αρετή, η οποία είναι η έμπρακτη απόδειξη αυτής της γνώσης.

Η αναγνώριση της αγνοίας του ατόμου από τον ίδιο τον εαυτό, η αναζήτηση και η ανεύρεση των ηθικών αξιών θα του επιτρέψουν να φθάσει στην επιστήμη, “ το επίστασθαι” και από εκεί “ στην μετοχή του θείου”.

Η παραπάνω σύντομη ανάλυση αναφέρεται αποκλειστικά στην μαιευτική του Σωκράτη.

Από το Πέμπτο βιβλίο “ Άρρητοι λόγοι” “ Ελληνικός Δια-λογισμός”.
ΑΛΤΑΝΗ, εκδόσεις Γεωργιάδη, 2008, τόμος 2ος

Φώτο, Μπαλάφας!

http://filologos10.wordpress.com/ 

 

Προηγμένη αρχαία ελληνική τεχνολογία-Οι πρόγονοι δεκάδων συσκευών που χρησιμοποιούμε σήμερα-


Οι πρόγονοι δεκάδων συσκευών που χρησιμοποιούμε σήμερα:
ΗΛΙΑΚΟ ΡΟΛΟΪ ΤΩΝ ΦΙΛΙΠΠΩΝ



Ομοίωμα μηχανισμού που χρονολογείται ανάμεσα στο 250 και 350 μ.Χ. Αποτελείται από τρεις δακτυλίους, οι οποίοι μπορούν να περιστραφούν κατά 360 μοίρες. Εκτός από τον υπολογισμό της ώρας, το όργανο προσδιορίζει το αζιμούθιο και το ύψος του ηλίου ή κάποιου άλλου αστέρα.

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΡΟΛΟΪ & ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Ομοίωμα μηχανισμού της βυζαντινής εποχής (περίπου 530μ.Χ.). Σύνθετος ως προς τη λειτουργία του, περιλαμβάνει ηλιακό ρολόι και ημερολογιακό μηχανισμό. Θεωρείται ως “απόγονος” του περίφημου υπολογιστικού οργάνου της ελληνιστικής περιόδου, γνωστού ως ‘Μηχανισμός των Αντικυθήρων” .

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ

Ομοίωμα μηχανισμού που χρονολογείται από το 1026 μ.Χ. Η χρήση του συνίσταται για τη μέτρηση γωνιαίων αποστάσεων δύο αντικειμένων καθώς και για τη μέτρηση του ύψους του ηλίου και άλλων αστέρων, από το οποίο και προσδιορίζονται οι εποχές, η διάρκεια της ημέρας, ο μεσημβρινός του τόπου κα.

ΥΔΡΑΥΛΙΚΟ ΡΟΛΟΪ ΚΤΗΣΙΒΙΟΥ


Ομοίωμα μηχανισμού του 3ου αι. π.Χ. Αποτελείται από συνδυασμό δοχείων, εφοδιασμένων με ρυθμιζόμενους ελεγκτές ροής ύδατος, έτσι ώστε να επιτυγχάνεται η επιθυμητή ανύψωση του πλωτήρα στο τελευταίο δοχείο. Ο πλωτήρας φέρει δέκτη, ο οποίος υποδεικνύει την ακριβή ώρα πάνω σε περιστρεφόμενο τύμπανο. Το τύμπανο αλλάζει θέση ανάλογα με
την ημερομηνία, ώστε να εξασφαλίζεται η ακριβής διαίρεση των δώδεκα ημερήσιων ωρών, που μετρούσαν την εποχή εκείνη.

ΚΙΝΗΤΟ ΑΥΤΟΜΑΤΟ ΗΡΩΝΟΣ

Ομοίωμα του κινητού αυτόματου του Ήρωνα του Αλεξανδρινού, με βάση τις περιγραφές που περιέχονται στο έργο του “Αυτοματοποιητική”. Την κινητήρια ενέργεια προκαλεί η πτώση ενός βάρους, συνδεδεμένου με τον κινητήριο τροχό μέσω νημάτων με τη βοήθεια τροχαλιών. Η ταχύτητα πτώσης του βάρους καθορίζεται από την ελεγχόμενη ταχύτητα ροής του υλικού που το συγκρατεί. Ο προγραμματισμός των κινήσεων, τόσο του ίδιου του αυτόματου, όσο και των ειδώλων του, γίνεται με δεξιόστροφες ή αριστερόστροφες περιελίξεις.

ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΟ ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ ΤΥΠΟΥ Ι

Μακέτα πλυντηρίου μεταλλευμάτων για την παραγωγή αργύρου στη Λαυρεωτική κατά τους κλασικούς χρόνους. Κύριος σκοπός του πλυντηρίου ήταν ο περιορισμός της κατανάλωσης νερού κατά τον καθαρισμό του μεταλλεύματος από τα ανεπιθύμητα συστατικά του, με ανακύκλωση του χρησιμοποιημένου νερού.

ΑΝΥΨΩΤΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΗΡΩΝΟΣ (ΔΙΚΟΛΟΣ)


Ομοίωμα μηχανισμού για την ανύψωση δομικών υλικών. Αποτελείται από μία ξύλινη γέφυρα σχήματος Π και δύο τροχαλίες, μία κινητή και μία σταθερή.

ΚΟΧΛΙΑΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΗΔΟΥΣ


Ομοίωμα μηχανισμού άντλησης ύδατος. Αποτελείται από ξύλινη κυλινδρική θήκη-αγωγό, μέσα στον οποίο περιστρέφεται ελικοειδής κατασκευή. Χρησίμευε στην άρδευση αγρών, καθώς και στην άντληση υδάτων από το εσωτερικό των πλοίων.

ΑΝΥΨΩΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΝΕΡΟΥ (ΠΕΡΑΧΩΡΑ)


Ομοίωμα μηχανισμού από την Περαχώρα της Κορίνθου (300π.Χ.). Ο μηχανισμός αποτελείται από ξύλινη σταθερή βάση πάνω από υδατοδεξαμενή, εφοδιασμένη με περιστρεφόμενο τροχό που φέρει δοχεία στην περιφέρειά του. Επιπλέον, συνδέεται με σύστημα μετάδοσης της κίνησης, έτσι ώστε η κίνηση των ζώων στο οριζόντιο επίπεδο να θέτει σε κίνηση τον κατακόρυφο τροχό.

ΔΙΟΠΤΡΑ ΗΡΩΝΟΣ


Ομοίωμα οργάνου που επέτρεπε ακριβείς γεωδαιτικές μετρήσεις στην επιφάνειας της γης. Μετρά αζιμούθια, ύψη, μήκη και γωνιακές αποστάσεις.

ΑΝΤΛΙΑ ΚΤΗΣΙΒΙΟΥ


Αποτελείται από δύο όμοιους κυλίνδρους που φέρουν έμβολα, τα οποία με τη βοήθεια μοχλού κινούνται παλινδρομικά και σε αντίθετη κατεύθυνση. Η κίνηση αυτή δημιουργεί κενά αέρος και αναρρόφηση του νερού. Τα ανοίγματα φράσσονται με κατάλληλες βαλβίδες έτσι ώστε το νερό που αναρροφείται να εξωθείται στη συνέχεια προς την έξοδο που βρίσκεται ψηλότερα από την επιφάνεια της άντλησης.

ΣΤΡΕΠΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΠΥΡΟΒΟΛΟ


Ομοίωμα φορητού μηχανήματος εκτόξευσης υγρού πυρός, βασισμένο στην αναφορά του Ήρωνα του Βυζαντινού στα “Πολιορκητικά”.

ΠΡΟΠΛΑΣΜΑ ΕΠΙΓΡΑΦΗΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ


Αντίγραφο ενεπίγραφης στήλης του 4ου αιώνα π.Χ. Το κείμενό της αναφέρεται σε μία παραγγελία για την κατασκευή μπρούτζινων συνδέσμων και περιέχει τεχνικές και χημικές προδιαγραφές για την κατασκευή τους. Το κείμενο της επιγραφής αποτελεί μία από τις αρχαιότερες αναφορές σε θέματα ποιοτικού ελέγχου.

ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ


Ομοίωμα ενός από τους πλέον σύνθετους μηχανισμούς που διασώθηκαν από την αρχαία Ελλάδα. Αποτελείται από 32 (τουλάχιστον) γρανάζια, διαφόρων μεγεθών, τα οποία έμπαιναν σε κίνηση ταυτόχρονα από μία χειρολαβή. Ανάμεσά τους περιλαμβάνεται και ένα διαφορικό γρανάζι. Σύμφωνα με τη μελέτη του Derek de Solla Price, ο μηχανισμός χρησιμοποιήθηκε ως αστρονομικό όργανο μεγάλης ακρίβειας. Κατασκευάστηκε περίπου το 80 π.Χ. πιθανότατα στη Ρόδο. Η επιστημονική και ιστορική αξία του οργάνου είναι τεράστια, αφού όμοιό του δεν έχει βρεθεί αλλού.

ΣΦΑΙΡΑ ΤΟΥ ΑΙΟΛΟΥ


Ομοίωμα του μηχανισμού που αναφέρεται στο έργο “Πνευματικά” του Ήρωνα του Αλεξανδρινού. Η αιολόσφαιρα του Ήρωνα αξιοποιεί την πίεση του ατμού και τη μετατρέπει σε κινητήρια περιστροφική δύναμη. Αποτελεί αναμφίβολα πρόδρομο της ατμομηχανής. 

http://greeksurnames.blogspot.com/ 

ΒΑΤΕΡΛΩ.  Η Ψυχανάλυση μιας μεγάλης ήττας στην ανθρώπινη ιστορία ! Οι πράξεις , οι επιλογές, οι χειρισμοί που δεν τιτλοποιούνται μεν, αλλά τα εκπορευόμενα ιστορικά αποτελέσματά τους και με την απόλυτη συμμετοχή όλων των πλευρών,  κρίνονται ιστορικά, με χωρίς φόβο και πάθος και κατ΄ εμέ, με χωρίς πνεύμα : στο κατά πόσον θα ήταν καλλίτερο το ένα ή το άλλο αποτέλεσμα !  Ακολουθώντας όλες οι επιλογές το ίδιο πνεύμα , απλά αλλάζοντας οι ονομασίες στην πάροδο της ιστορίας ή στο ασανσέρ : εναλλαγή ισορροπιών των κατά περιόδους πιο ισχυροποιημένων δυνάμεων, στην πραγματικότητα η ουσία δεν βρίσκεται εκεί.  Η ουσία είναι σε κάθε ψυχοσύνθεση και απορρέουσα οντολογική δυναμική-έκφραση (προσωπικότητα) κάθε δύναμης-ομάδας, ή υπο-ομάδας, μέχρι ακόμα και κάθε ατομικότητας. Από την ασημαντότερη ουσία, μέχρι την σημαντικότερη ουσία !

Σε ένα τετελεσμένο γεγονός αυτό που βαραίνει δεν είναι το γεγονός τόσο, αλλά το άπειρο σύνολο επιλογών, τόσο γνωστών, όσο και εν δυνάμει αγνώστων, τα οποία προξένησαν το γεγονός, αλλά που δεν παύει όμως μέσα από το συλλογικό αποτέλεσμα να βγαίνει ένα απαύγασμα όλων αυτών των πολυσύνθετων ομαδικών και ατομικών επιλογών ! 

Το απαύγασμα, είναι η πιο δυνατή αλήθεια, που δεν έχει ανάγκη να στηρίζεται στην λήθη των φαινομένων, αλλά στην απλοϊκότητα της ύπαρξης της, που βρίσκεται κριμένη μέσα σε κάθε πράξη , μέσα σε κάθε σκέψη, μέσα στον χρόνο.  Όλες αυτές οι σκέψεις και οι πράξεις, έχουν μία και μόνη αρχέγονη κοινή βάση, με δυνατότητα χαρακτηρισμού είτε ως πηγή είτε ως πληγή και όπου όσο απομακρύνονται οι πρώτες, τόσο χάνεται και η έννοια της δεύτερης !

Ασπασία


ΒΑΤΕΡΛΩ    "Η Ιστορία μέσα απο το Πρίσμα του Εσωτερισμού"

*********************************************************

Οι μάχες των ανθρώπων δημιουργούν τους Ήρωες.............

                                                      ...............Τους Μύθους και με την πάροδο των αιώνων τους Θρύλλους.

Μέσα σε αυτούς τους Θρύλλους περικλείεται τόσο ο Εφήμερος Παραλογισμός του Ανθρώπου όσο και η Αέναη Παρουσία του Συμπαντικού Σχεδίου.

Όταν στα Πολεμικά γεγονότα κατακάτσει ο κουρνιαχτός και αυτά αμβλυνθούν και θαφτούν απο την Αχλύ της Λήθης και του Θρύλου, τότε μετατρέπονται σε Σύμβολα.

Κι ο Ζηλωτής προσπαθεί μελετώντας αυτά τα Σύμβολα να κρίνει τι "πραγματικά συνέβη" τότε και μέσα απο αυτό, τι άραγε πρέπει να "διδαχτεί σήμερα"....

Τώρα, θα πρότεινα να πάμε λίγο "ανάποδα".

Να πάρουμε ένα σημαντικό ιστορικό πρόσωπο καθώς και τα κυριότερα Δρώμενα που το καθόρισαν και το σημάδεψαν.

Μέσα σε αυτά, εξέχουσα θέση έχει, ένα σημαντικό σύγχρονο γεγονός, η Μάχη του Βατερλώ.

Προτού η Αχλύ του χρόνου το μετατρέψει σε Θρύλλο, Μύθο και Σύμβολο ας προσπαθήσουμε να το αναλύσουμε "Εσωτερικά".

πχ

Τι δηλαδή, απο τα τεκταινόμενα ήταν "Ειμαρμένη"?

Τι "ανθρώπινος παραλογισμός"?

Τι ήταν "τύχη"?

Τι ήταν "Ελεύθερη Βούληση", "πείσμα", "λογική"?

Τι ήταν "ένστικτο" και "έκτη αίσθηση"?

Που "Ηρωϊσμός"?

Τι άραγε ήθελε το "Συμπαντικό Σχέδιο" να γίνει?

Αυτό που έγινε πόσο "συμβατό ήταν άραγε με το Συμπαντικό Σχέδιο"?

Υπάρχουν κάποια "Εσωτερικά Διδάγματα" απο την όλη ιστορία?

Υπάρχει η "αίσθηση παρουσίας της Δύναμης" στην Ιστορία?

Εντοπίζουμε "Καρμική Ανταποδοτικότητα"? Είτε "εισερχόμενη" (υποθήκες παρελθόντος) είτε "εξερχόμενη" (υποθήκες Μέλλοντος).

Το "Αναζητώντας την Εσωτερικότητα" ενός Ιστορικού Γεγονότος έχει πάρα πολλούς άξονες.

Οι παραπάνω είναι απλώς μερικοί "ενδεικτικοί".

Ευτύχημα θα είναι, να προστεθούν πολλοί πολλοί ακόμη.

Θα ακολουθήσει η "Ιστορική Παράθεση" των Γεγονότων και μετά μπορούμε να μπούμε στην "Ανάλυση".


Η δύναμη της Θέλησης: Πως ένας σοβαρά ασθενής Ναπολέων παρ’ολίγον να κερδίσει στο Βατερλώ!   

    Όλοι οι άνθρωποι ακούνε διαρκώς στον περίγυρό τους μια ατέλειωτη διαμαρτυρία, γκρίνια, κλαυθμούς και οδυρμούς για προβλήματα και ταλαιπωρίες που βιώνονται εξαιτίας ασθενειών.

    Λοιπόν, κάποιες από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της ιστορίας έπραξαν τα μεγαλειώδη κατορθώματά τους όντας έρμαια του πόνου και υποφέροντας από σοβαρότατες χρόνιες ασθένειες.

    Αντιμετώπισαν τα προβλήματά τους με τον αντίθετο τρόπο απ’ ότι οι κλασσικοί ασθενείς. Αντί να ξαπλώσουν στο κρεβάτι τους και να περιμένουν τη θανατηφόρα μοίρα τους   σηκώθηκαν όρθιοι και αποφάσισαν να πράξουν εκατό φορές περισσότερα, όχι από τον οποιοδήποτε ασθενή αλλά από τον οποιοδήποτε υγιή μέσο άνθρωπο.

    Να ένα τρανταχτό παράδειγμα: Ναπολέων Βοναπάρτης. Αξίζει να δούμε την προσωπική του μάχη με τις ασθένειες.

     Ο Ναπολέων ήταν ένας ηγέτης που διαρκώς κέρδιζε τις μάχες που έδινε.

    Το μεγαλύτερό του λάθος ήταν η απερίσκεπτη επίθεσή του στη Ρωσία. Απο εκεί ξεκινάει η Μεγάλη Πτώση. Δεν έπρεπε. Αν την είχε αποφύγει, ακόμη θα μιλούσαμε για Γαλλική Ευρώπη. Γεγονός που θα ισχυροποιούσε τόσο πολύ τη Γαλλία,  που πλέον δεν θα είχε καμία διάθεση να τηρήσει τις γεωπολιτικές ισορροπίες της εποχής.

     Ο επόμενος στόχος της πλέον θα ήταν αναγκαστικά η Ελλάδα και τα Βαλκάνια ώστε να μπορεί να ελέγχει τα Στενά των Δαρδανελίων - και όχι μόνο. Αυτή θα ήταν η μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδας για να απεγκλωβιστεί απο τα νύχια της πρωτόγονης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

    Δυστυχώς, όμως, το έκανε το λάθος, ανάλωσε τις Δυνάμεις του στο Ρωσσικό Χειμώνα και από εκεί και πέρα η τραγική πορεία του ήταν προδιαγεγραμμένη...για τους αγαπημένους των Θεών, όμως, η Μοίρα κάνει εξαιρέσεις και τους δίνει άλλη μία ευκαιρία…

    Μετά την ήττα και την καθαίρεσή του από την Ηγεσία της Γαλλικής Αυτοκρατορίας, θα περίμενε κανείς ότι οι αντίπαλοί του θα τον είχαν εξοντώσει με φριχτό βασανιστικό και εκδικητικό θάνατο. Αντ’ αυτού, τον εξόρισαν στη Νήσο Έλβα.

    27 Φεβρουαρίου 1815 ο αυτοκράτωρ Ναπολέων απέδρασε από τη νήσο Έλβα. Τον ακολούθησαν αμέσως στην επιστροφή του μία χούφτα άνδρες και στην πορεία προς το Παρίσι συνεχώς ενώνονταν μαζί τους στρατιωτικές μονάδες ζητωκραυγάζοντας τον αυτοκράτορα. Τα πλήθη και ο στρατός  έλκονταν σαν σε ερωτικό παροξυσμό από τον Ηγέτη τους και έδειχναν έτοιμοι να πέσουν στη φωτιά γι’ αυτόν. Κατέκτησε και πάλι το Παρίσι χωρίς ούτε μια τουφεκιά. Με ένα απλό βηματισμό. Η υπέρτατη κατάκτηση.

     Όπως ήταν επόμενο, όλες οι κυβερνήσεις των αυτοκρατοριών της Ευρώπης ταράχτηκαν. Όλοι ήξεραν τι θα συνέβαινε.

     Και όντως, το πρώτο πράγμα που έκανε ο Ναπολέων μόλις επέστρεψε στο Παρίσι, ήταν να οργανώσει έναν νέο στρατό. Ήξερε ότι πλέον θα είχε να αντιμετωπίσει έναν συνασπισμένο εχθρικό στρατό.

     Ήξερε επίσης ότι δεν είχε πια μαζί του τον παλιό εμπειροπόλεμο στρατό του. Ούτε τους παλιούς άριστους επιτελείς του. Έπρεπε σε μηδέν χρόνο να δημιουργήσει ένα αξιόλογο στράτευμα. Έτσι, αναγκάστηκε να κάνει τα στραβά μάτια ακόμη και προς εξοργιστικά γεγονότα. Όπως αυτό του Νεϊ που ήταν στρατηγός ιππικού του Ναπολέοντος κατά την ένδοξη περίοδο των Ναπολεόντειων πολέμων, κατόπιν πήγε στο βασιλικό στρατόπεδο δίνοντας την υπόσχεση στο Λουδοβίκο ΙΗ’ να του παραδώσει τον «Ναπολέοντα σε σιδερένιο κλουβί» και τρεις μήνες μετά την υπόσχεση, στις 12 Ιουνίου 1815 επανεντάχθηκε στο Ναπολεόντειο στρατόπεδο αναλαμβάνοντας το ρόλο του Στρατάρχη πλέον. Ατυχής επιλογή όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια.     

     Ούτε όμως ο ίδιος ο Ναπολέων ήταν αυτός που ήταν στο Αούστερλιτς και στην Ιένα.


    Ο Αυτοκράτορας ήταν ένας ήρωας της ανθρώπινης αντοχής και του πείσματος.

      Τον καιρό της μάχης του Βατερλό, ο Ναπολέων ήταν 46 ετών. Παρ’ ότι όμως τόσο νέος, υπέφερε σιωπηλά από σωρεία ασθενειών. Χίλιες δυο ενοχλήσεις και πόνοι πάλευαν να του αποσπάσουν την προσοχή και να του τσακίσουν το ηθικό.

     Ήταν ήδη υπέρβαρος, εξαιτίας μιας σπάνιας ορμονικής ασθένειας που τον ταλαιπωρούσε.

     Είκοσι ετών κιόλας, υπέφερε από τριήμερο πυρετό, ενώ ενοχλήσεις στη διούρηση και στα νεφρά του εμφανίσθηκαν και επιδεινώθηκαν μετά τις μάχες του Μποροντίνο, της Μόσχας και της Δρέσδης.

      Υπέφερε επίσης από πρησμένες γάμπες, γρήγορη κόπωση, ενίοτε έλλειψη πρωτοβουλίας (όπως δυστυχώς στο Βατερλό).

       Είχε επίσης προβλήματα και ενοχλήσεις στο συκώτι. Προβλήματα που τον Οκτώβριο του 1817 εξελίχθηκαν σε ηπατίτιδα. Οι πόνοι αυτοί τον χτυπούσαν μέχρι και στην πλάτη.

       Προβλήματα στο στομάχι που του προκαλούσαν ενίοτε εμετούς με αίμα και αναιμία. Ήταν γαστρικό έλκος που εξελίχθηκε σε καρκίνο και φυσικά, του προκαλούσε φριχτούς πόνους.

      Ήδη υπέφερε χρόνια ολόκληρα από αιμορροΐδες σε οξεία μορφή που του προξενούσαν οξύτατους και διαρκείς πόνους. Δεν μπορούσε ούτε να ιππεύσει καλά καλά.   

       Υπέφερε επίσης από χρόνια διάρροια και δυσεντερία.     

        Μα το χειρότερο όλων ήταν ότι το μοναδικό κατασταλτικό για τους πόνους που χρησιμοποιούσαν εκείνη την εποχή ήταν το λάβδανο, δηλαδή το όπιο. Και δυστυχώς, οι πόνοι του αυτοκράτορα ήταν τόσο οξείς, που οι γιατροί του το χορηγούσαν σε υψηλές ποσότητες. Το οποίο αυτό άτιμο φάρμακο, φυσικά, τον νάρκωνε και του μείωνε τη διαύγεια και την παροιμιώδη του ετοιμότητα πολύπλοκης σκέψης και αντίδρασης.

       Με όλα αυτά τα  προβλήματα στην πλάτη ο αυτοκράτορας πολεμούσε στα ευρωπαϊκά μέτωπα και νικούσε επί χρόνια. Έξι χρόνια αργότερα, 5 Μαΐου του 1821, στην οριστική του εξορία πλέον,  λύγισε οριστικά από κάποια από αυτά τα προβλήματα υγείας.

       Την 18η Ιουνίου του 1815 όμως, υπό το οδυνηρό βάρος όλων αυτών των προβλημάτων υγείας και χωρίς το πάλαι ποτέ ικανό στράτευμα που είχε κάποτε, έδωσε την τελευταία μεγάλη μάχη του στο Βατερλό εναντίον αριθμητικά υπέρτερων εχθρών και  λίγο έλειψε να νικήσει.

      Ο Ναπολέων γνώριζε ότι είχε απέναντί του δύο ηχηρά πολεμικά ονόματα της εποχής: τον Δούκα του Ουέλινγκτον, ήρωα του πολέμου της Ιβηρικής και τον Στρατάρχη Μπλίχερ τον ισχυρό Πρώσο πολέμαρχο.

     Γνώριζε επίσης, ότι, τα κυριότερα όπλα που διέθετε εναντίον τους ήταν το «όνομά» του, το «υψηλότατο φρόνημα του στρατού», η «ταχύτητα» και ο «αιφνιδιασμός».

   Ο Αυτοκράτωρ ποτέ δε θεώρησε τους αντιπάλους του ανώτερους στρατηγικά. Τις γαλλικές ήττες στην Ιβηρική τις χρέωσε στην ανεπάρκεια των αξιωματικών του και όχι στην υψηλότερη τακτική ικανότητα του Ουέλινγκτον.

   Έτσι, διέπραξε το τρίτο μεγάλο λάθος της συνολικής πορείας του (εφόσον το μεγαλύτερο και καθοριστικότερο ήταν η επίθεση στη Μόσχα και η ατυχής επιλογή ηγετών του γαλλικού στρατού στην Ιβηρική) και το πρώτο όσον αφορά το Βατερλό.

   Την υποτίμηση του εχθρού!!!

   Από εκεί κι έπειτα, τα προβλήματα που προέκυψαν στο Γαλλικό στρατό στο Βατερλό οφειλόντουσαν τόσο στην ανεπάρκεια των αξιωματικών του όσο και του αυτοκράτορα λόγω ασθενειών.


  Λόγω των προβλημάτων υγείας του αλλά και του λάβδανου που αναγκαζόταν να παίρνει για τους πόνους, έκανε πλέον λάθη, κουραζόταν γρήγορα, δεν μπορούσε πλέον να διαχειρίζεται πολλά «μέτωπα» προβλημάτων ταυτόχρονα κι έτσι αναγκαζόταν να αφήνει την επίλυσή τους σε άλλους. Δυστυχώς όμως δεν είχε πλέον γύρω του τους ικανότατους στρατηγούς του παρελθόντος. Άλλοι ήταν νεκροί κι άλλοι τον είχαν εγκαταλείψει.

  Πάνω απ’ όλα όμως του έλειπε ο Μπερτιέ, ο άριστος εκείνος επιτελάρχης του παρελθόντος που αναγκαστικά αντικαταστάθηκε από τον Σουλτ που δεν ήταν ότι καλύτερο στρατηγικά.

  Την αριστερή πτέρυγα του Στρατεύματος ο Αυτοκράτωρ την ανέθεσε στον Νεϊ, ομολογουμένως ανδρείο ηγέτη ιππικού αλλά εγκληματικά ανίκανο στρατηγικά για οτιδήποτε παραπάνω. 

  Την δεξιά πτέρυγα και τις εφεδρείες ανέθεσε στον Γκρουσί, έναν γέρο απόστρατο στρατηγό που αποδείχτηκε επίσης εγκληματικά αφελής – αν όχι «κάτι άλλο χειρότερο» εφόσον «ξεγελάστηκε τόσο εύκολα από τους Πρώσους».

  Ο Ναπολέων αμέσως εντόπισε την κυριότερη αδυναμία των Συμμάχων: οι δυνάμεις τους ήταν χωρισμένες. Αποφάσισε λοιπόν να τους παραπλανήσει και να τους χτυπήσει χωριστά, προτού ενωθούν. Κατεύθυνε λοιπόν το στρατό του προς τα βόρεια και ξαφνικά εισέβαλε στο Βέλγιο όπου χτύπησε αιφνιδιαστικά τους Πρώσους. Αυτοί υποχώρησαν στο Λινί.

  Εδώ τον χτύπησε το αμέσως επόμενο πρόβλημα όμως. Ένας Γάλλος στρατηγός αυτομόλησε στους Πρώσους στους οποίους και ανέφερε την στρατηγική του Ναπολέοντα.

  Μαθαίνοντας τη λιποταξία ο Ναπολέων έστειλε αμέσως τον Νεϊ να καλύψει το κενό ανάμεσα στους Πρώσους και τους Άγγλους για να μην ενωθούν. Ο Νεϊ όμως δεν τα κατάφερε.

  Ο παλιός Ναπολέων θα επιτίθονταν, αστραπιαία, νύχτα στις γραμμές των Πρώσων προτού οργανώσουν την άμυνά τους. Δυστυχώς όμως εκείνη τη βραδιά ο Ναπολέων, υποφέροντας από τρομερούς πόνους, έλαβε ισχυρή ποσότητα λάβδανου που τον κοίμισε κι έτσι η γαλλική προέλαση ανακόπηκε άδοξα. Το πρωί που ξύπνησε ο Ναπολέων, οι Πρώσοι είχαν ήδη οργανώσει την άμυνά τους στο Λινί.

  Ήδη ο Ουέλινγκτον είχε κατανοήσει την στρατηγική σημασία της θέσης που προσπαθούσε να καταλάβει ο Νεϊ κι έστειλε αγγλικές ενισχύσεις.

  Ο Ναπολέων έστειλε επίσης ενισχύσεις στον Νεϊ, αλλά μια κακογραμμένη διαταγή του αυτοκράτορα που παρανοήθηκε από τον Νεϊ τον έκανε να απομακρύνει τις ενισχύσεις μακριά, τόσο από τον ίδιο, όσο και από τον αυτοκράτορα που εκείνη την ώρα επιτίθονταν στον Μπλίχερ. Αυτό στέρησε από τον αυτοκράτορα το ένα τρίτο της στρατιωτικής του δύναμης.

  Παρ’ όλα αυτά, ο ενθουσιασμός του γαλλικού στρατού καθήλωσε τους Πρώσους. Εάν ο Νεϊ δεν είχε παρανοήσει τις διαταγές και χτυπούσε τους Πρώσους στα πλευρά, ο πόλεμος θα είχε τελειώσει με νίκη του Ναπολέοντα και η Πρωσία θα έπαυε να είναι πλέον Μεγάλη Δύναμη. Το μέλλον της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου θα ήταν διαφορετικό σήμερα. Μα ο Νεϊ δεν χτύπησε.

   Κράτησε όμως το αγγλικό μέτωπο μακριά. Έτσι, δεν ενώθηκαν με τους Πρώσους. Δυστυχώς όμως, από παρανόηση είχε διώξει τις ενισχύσεις μακριά αντί να τις ρίξει στο πλευρό των Πρώσων ή να τις χρησιμοποιήσει για να καταβάλλει τους Άγγλους.

  Παρ’ όλα αυτά, οι δυνάμεις του αυτοκράτορα επικράτησαν.  Το άλογο του ίδιου του Πρώσου Ηγέτη Μπλίχερ χτυπήθηκε από σφαίρα και μόνο από τύχη σώθηκε κι ο ίδιος από την προέλαση του γαλλικού ιππικού. Οι Πρώσοι θεωρώντας τον νεκρό, ήδη υποχωρούσαν προς τη Λιέγη. Μόνο αφού τους ξαναβρήκε μετά από ώρες ο Μπλίχερ τους οδήγησε ξανά προς την ένωση με τους Άγγλους. Τους οδήγησε προς το χωριό Βατερλό.

     Ο Ναπολέων, για να βεβαιωθεί για την οριστική ήττα των Πρώσων έστειλε τον Γερο – Γκρουσί με 33.000 άνδρες να τους καταδιώξουν πέρα από το Ρήνο. Ο Μπλίχερ, πονηρά σκεπτόμενος, έστειλε κάποιες μεραρχίες να παίξουν το ρόλο του καταδιωκόμενου και ο ανίκανος Γκρουσί «έπεσε στην παγίδα» και άρχισε να τους καταδιώκει.

  Μόλις ο Ουέλινγκτον έμαθε την ήττα των Πρώσων αμέσως υποχώρησε προς το χωριό Βατερλό. Δυστυχώς ο Νεϊ – φερόμενος απερίσκεπτα – δεν τους καταδίωξε. Και πάλι θα μπορούσε να έχει τελειώσει ο πόλεμος αμέσως με νίκη του Ναπολέοντα.
 
 Έξαλλος ο Ναπολέων από την κακή εκτίμηση του Στρατάρχη του διέταξε άγριες κι επίμονες επιθέσεις. Και θα είχε καταστρέψει τον στρατό του Ουέλινγκτον εάν δεν άρχιζε μια καταιγίδα που ανέκοψε την γαλλική προέλαση.

  Έστειλε μήνυμα στον Γκρουσί να πλευροκοπήσει τους Άγγλους χτυπώντας όποιους Πρώσους προσπαθούσαν να ενωθούν μαζί τους. Δυστυχώς όμως ο Γκρουσί απάντησε πως ο Μπλίχερ με το κύριο σώμα υποχωρούσε προς Λιέγη και μόνο μικρές μονάδες κατευθύνονταν προς τους Άγγλους. Στην πραγματικότητα συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. Ενώ και πάλι καταβεβλημένος και ναρκωμένος από τα φάρμακα ο αυτοκράτορας έπεφτε για ύπνο, ο Μπλίχερ με την κύρια δύναμη των Πρώσων βάδιζε ταχύτατα να ενωθεί με τους Άγγλους.

   Η πρωινή νεροποντή της 18 Ιουνίου 1815 άφησε το έδαφος νωπό. Οι εισήγηση των αξιωματικών του Ναπολέοντα ήταν να περιμένουν να στεγνώσει για να μπορούν να κινηθούν άνετα τα ιππήλατα πυροβόλα τους. Ο αυτοκράτωρ, καταβεβλημένος από πόνους και λάβδανο κυριολεκτικά κατέρρευσε για δύο ώρες. Μέσα στην παραζάλη του συμφώνησε μαζί τους και διέταξε να περιμένουν να φτάσει ο Γκρουσί με τις 33.000 στρατό.

    Ο Αυτοκράτωρ δυστυχώς είχε υπόψη του τις λάθος πληροφορίες του Γκρουσί. Δε φανταζόταν ότι κάθε λεπτό που περνούσε, ο Γκρουσί απομακρυνόταν αντί να έρχεται και ο Μπλίχερ με τους Πρώσους πλησίαζαν επικίνδυνα αντί να φεύγει από το μέτωπο. Εάν το ήξερε, θα είχε κάνει τη μία λυσσώδη επίθεση μετά την άλλη μέχρι να τσακίσει τους Άγγλους.

    Αντ’ αυτού, την ώρα που οι Γάλλοι παρέμεναν σε αδράνεια, αγγελιοφόρος των Πρώσων πήγε στον Ουέλινγκτον και τον ενημέρωσε ότι οι Πρώσοι πλησιάζουν προς ενίσχυσή του και να μην εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης.

    Και το χειρότερο, ενημέρωσε τον Ουέλινγκτον να μην ανησυχεί για τον ηλίθιο το Γκρουσί ο οποίος κινείται προς Ανατολάς κυνηγώντας φαντάσματα και παίρνοντας μαζί του τις εφεδρείες του Ναπολέοντα.

   Ο Ουέλινγκτον μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήταν σίγουρος για το αν θα έπρεπε να μείνει ή να υποχωρήσει. Μετά από αυτή την πληροφορία αποφάσισε να πολεμήσει. Ήξερε ότι την ώρα που ο Ναπολέων θα του επιτίθονταν, ο Μπλίχερ θα τον πλευροκοπούσε από τα δεξιά. Εάν και εφόσον άντεχαν τα 156 κανόνια του στην Γαλλική επίθεση, φυσικά.

    Τελικά, όταν ο Αυτοκράτωρ είδε ότι ο Γκρουσί δεν έρχεται, και αφού παρέταξε για λόγους επίδειξης ισχύος ολόκληρο το στράτευμα, καταπτοημένος ακόμη από τους πόνους, την ισχυρή αδιαθεσία και το ναρκωτικό φάρμακο, έδωσε τις τελευταίες του οδηγίες και διέταξε επίθεση.

   Πρώτος στόχος τα πλευρικά προπύργια Ουγκουμόν και Λα ε σεντ. Μετά το «καθάρισμα» των δύο πλευρών θα έρχονταν η καθοριστική κεντρική επίθεση. Η διαταγή για την πρώτη επίθεση δόθηκε στον Ρέιγ ο οποίος θα υποστηριζόταν από τον Ζερόμ.

    Το μέτωπο αντήχησε απο τους ήχους των  120 κανονιών της Γαλλικής κεντρικής συστοιχίας. Αλλά και γέμισε από τα χιλιάδες πτώματα των γενναίων Γάλλων πεζικάριων που έπεσαν άδικα από ηλιθιότητα των στρατηγών τους. Οι απερίσκεπτοι Γάλλοι στρατηγοί, από κακώς εννοούμενη γενναιότητα προφανώς, προτίμησαν να χρησιμοποιήσουν το πεζικό για να καταλάβουν τα εχθρικά οχυρά, αντί να χρησιμοποιήσουν συγκεντρωτικά πυρά από το ικανότατο και ευέλικτο πυροβολικό τους. Τα αποτελέσματα φυσικά ήταν ολέθρια για το Γαλλικό πεζικό.

    Κάποια στιγμή, στο βάθος του ορίζοντα παρατηρήθηκε κουρνιαχτός. Κάποιο σώμα στρατού πλησίαζε. Ο Αυτοκράτωρ κοίταξε με τα κιάλια και θεώρησε ότι ήταν ο Γκρουσί που επιτίθονταν στον Ουέλινγκτον. Δεν πρόλαβε να χαρεί όμως και οι πληροφορίες ήρθαν ανελέητες από το μέτωπο. Ήταν ο Μπλίχερ με περίπου 70.000 Πρώσους που πλησίαζαν αργά αλλά σταθερά για να ενωθούν με τους 60.000 περίπου Άγγλους. Ο αυτοκράτωρ έστειλε αγγελιοφόρο στον Γκρουσί με εντολή να επιτεθεί στους Πρώσους.

   Ο ανίκανος (ή τι άλλο (?) Γκρουσί),  όμως, αν και είδε τους Πρώσους να περνάνε από μπροστά του και να κατευθύνονται προς το μέτωπο του Ναπολέοντα, τους άφησε να περάσουν ανενόχλητοι χωρίς να επιτεθεί.

   Ο Ναπολέων, ακόμη και μέσα στη παραζάλη του φέρθηκε ως Στρατηλάτης. Κατάλαβε ότι θα έπρεπε να τσακίσει τους Άγγλους προτού φτάσουν οι Πρώσοι στο μέτωπο.

   Το Γαλλικό πυροβολικό άρχισε να σφυροκοπά τις γραμμές των Άγγλων στο Μον Σεν Ζαν. Ακολούθησε ο Ντερλόν με το πεζικό του σε απερίσκεπτο σχηματισμό τετραγώνων εικοσιτεσσάρων (!!) σειρών βάθος.

   Ο Ναπολέων έγινε έξαλλος μόλις το είδε αυτό. Τόσο πυκνός σχηματισμός μάχης θα ήταν έρμαιο στα Αγγλικά κανόνια. Δεν υπήρχε χρόνος να στείλει διαταγές στον Ντερλόν για αναδιάταξη δυνάμεων σε πλήρη σχηματισμό επίθεσης μόνο τριών στίχων βάθος. 
http://www.amra.gr/ 

Επιχείρηση "ΚΙΜΑΣ". Πως ένα πτώμα παραπλάνησε τους Γερμανούς και άλλαξε τα δεδομένα στον Β παγκόσμιο-απίστευτη ιστορία

Η Επιχείρηση «ΚΙΜΑΣ» (OperationMincemeat”) υπήρξε ένα επιτυχημένο Βρετανικό σχέδιο παραπλάνησης κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου (Β΄ ΠΠ). Ο «ΚΙΜΑΣ» έπεισε την ανωτάτη Γερμανική ηγεσία ότι οι Σύμμαχοι σχεδίαζαν την εισβολή στην Ελλάδα και τη Σαρδηνία το 1943, αντί για της Σικελίας, που ήταν ο πραγματικός τους αντικειμενικός σκοπός (ΑΝΣΚ). Τούτο επετεύχθη με το να πείσουν τους Γερμανούς ότι είχαν, τυχαία, πέσει στα χέρια τους «άκρως απόρρητα» έγγραφα, που έδιναν με λεπτομέρεια τα Συμμαχικά πολεμικά σχέδια. Τα έγγραφα αυτά συνόδευαν την σωρό ενός αξιωματικού που αφέθηκε σκόπιμα να εκβρασθεί σε κάποια ακτή της Ισπανίας. Η αλήθεια απεκαλύφθη το 1953 με το βιβλίο «Ο Άνθρωπος Που Δεν Υπήρξε Ποτέ» («TheManWhoNeverWas»).
Περί Παραπλάνησης κι Εξαπάτησης
Αλλά, ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όταν σχεδιάζεται μια επιθετική επιχείρηση, εκείνο που προέχει όλων των ενεργειών είναι η δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για την επιτυχία αυτής. Η δημιουργία αυτών προϋποθέτει τις ανάλογες προκαταρκτικές ενέργειες που αποσκοπούν στην εξαπάτηση του εχθρού για τον σχεδιαζόμενο ελιγμό, την απόκτηση πρωτοβουλίας, τη συλλογή πληροφοριών, τη βελτίωση της βάσεως εξορμήσεως, κτλ.
Όταν, λοιπόν, σχεδιάζεται μια επιχείρηση, σχεδιάζονται παράλληλα και οι προκαταρκτικές ενέργειες, έχοντας πάντα κατά νου την σπουδαιότερη των αρχών του πολέμου που είναι ο αιφνιδιασμός. Ο αιφνιδιασμός επιτυγχάνεται με την προσβολή του εχθρού σε αποφασιστικό τόπο, σε κατάλληλο χρόνο και κατά τρόπο μη αναμενόμενο ή και με μέσα άγνωστα σε αυτόν. Το να έχει ο εχθρός πλήρη άγνοια των όσων πρόκειται να συμβούν δεν είναι τόσο ουσιώδες, όσο είναι ν' αντιληφθεί αυτό τόσο αργά, ώστε να μη διαθέτει το χρόνο γι’ αποτελεσματική αντίδραση. Η επιτυχία του αιφνιδιασμού είναι δυνατόν να μεταβάλλει την υφιστάμενη μεταξύ των αντιπάλων δυνάμεων σχέση υπέρ αυτού που επιτυγχάνει τον αιφνιδιασμό. Πρέπει πάντοτε να υπάρχουν σοβαρές δυνάμεις για την εκμετάλλευση των αποτελεσμάτων που επιτεύχθηκαν με τον αιφνιδιασμό. Ο αιφνιδιασμός κυρίως επιτυγχάνεται με την ταχύτητα ενεργείας, την εξαπάτηση και την μυστικότητα, τις ακριβείς πληροφορίες, την τροποποίηση των συνήθων μεθόδων, την εκμετάλλευση νέων μέσων και τεχνικών, την ενέργεια από απίθανες κατευθύνσεις και με απροσδόκητη δύναμη, την τόλμη και την απόκρυψη.
Εξ αυτών, στην υπόψη επιχείρηση, χρησιμοποιήθηκε λίγο απ’ όλα, αλλά κυρίως η εξαπάτηση και η μυστικότητα.

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ Τ/ΧΗ ΜΑΡΤΙΝ ΣΤΗΝ ΧΟΥΕΛΒΑ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ


Ο Σχεδιασμός της Παραπλάνησης
Βρισκόμαστε στο 1942, η Επιχείρηση «ΠΥΡΣΟΣ» (OperationTorch” – απόβαση των Συμμάχων στην ΒΔ Αφρική) είναι επικείμενη και ο θρίαμβος των Συμμάχων στην Β Αφρική ολοκληρώνεται. Οι επιτελείς των Συμμάχων σχεδιάζουν το επόμενο βήμα του πολέμου. Αποφασίζουν να συνεχίσουν τις επιθέσεις στο Θέατρο Επιχειρήσεων (ΘΕ) της Μεσογείου. Ο έλεγχος της Σικελίας θα εξασφαλίσει την ελεύθερη ναυσιπλοΐα στην Μεσόγειο στους Συμμάχους και θα επιτρέψει μια εισβολή στην ηπειρωτική Ευρώπη, σκέψη που έκανε την Σικελία τον ευνόητο στρατηγικό ΑΝΣΚ. Οι Γερμανοί επιτελείς, φυσικά, αντιλαμβάνονταν το ίδιο1. Επιπλέον, μια μαζική Συμμαχική προπαρασκευαστική συγκέντρωση2 για την εισβολή αυτή θα εντοπίζονταν αμέσως διότι σίγουρα δεν θα μπορούσε να κρυφτεί. Οι Γερμανοί θ’ αντιλαμβάνονταν την επικείμενη μεγάλης κλίμακας επιθετική ενέργεια. Αλλά, εάν οι Σύμμαχοι κατόρθωναν να παραπλανήσουν τους Γερμανούς για το πού κατευθύνονταν η επίθεση, οι Γερμανοί θα διέσπειραν τις δυνάμεις τους ή θα διοχέτευαν κάποια σοβαρά τμήματα αυτών στους παραπλανητικούς ΑΝΣΚ, γεγονός που θα διευκόλυνε την επιτυχία της εισβολής.
Αρκετούς μήνες πριν, ο Υποσμηναγός Τσαρλς Σόλμοντλυ του Τμήματος Β1 της Αγγλικής Υπηρεσίας Πληροφοριών («ΜΙ – 5»), πρότεινε την ρίψη ενός νεκρού άνδρα, με ένα ημιανεπτυγμένο αλεξίπτωτο (που είχε πάθει εμπλοκή) στη Γαλλία, μαζί με μια συσκευή ασυρμάτου, ώστε να τον βρουν οι Γερμανοί. Η ιδέα ενεργείας προέβλεπε την παραπλάνηση, ώστε να νομίσουν οι Γερμανοί ότι οι Σύμμαχοι δεν γνώριζαν την ανεύρεση από τους Γερμανούς του ασύρματου και οι χειριστές προσποιούμενοι ότι ήταν πράκτορες να τους τροφοδοτήσουν έτσι με παραπλανητικές πληροφορίες. Η ιδέα αυτή απερρίφθη σαν μη εφικτή. Όμως, η ιδέα επανήλθε αργότερα από την Επιτροπή ΧΧ, την μικρή κοινή διακλαδική ομάδα πληροφοριών που ήταν υπεύθυνη για τους διπλούς πράκτορες. Ο Σόλμοντλυ ήταν μέλος της Επιτροπής ΧΧ, όπως ήταν και ο Αντιπλοίαρχος Ίαν Μόνταγκιου, αξιωματικός πληροφοριών του Βασιλικού Ναυτικού.
Ο Μόνταγκιου και ο Σόλμοντλυ βελτίωσαν την προηγούμενη ιδέα ώστε ν’ αποτελέσει ένα πραγματοποιήσιμο σχέδιο, χρησιμοποιώντας έγγραφα αντί ασυρμάτου. Η Επιτροπή σκέφτηκε να βάλλει τα έγγραφα σε σωρό στρατιωτικού με αλεξίπτωτο που δεν άνοιξε πλήρως. Όμως, οι Γερμανοί γνώριζαν πολύ καλά ότι οι Σύμμαχοι δεν θα έστελναν ευαίσθητα έγγραφα πάνω από περιοχή που κατέχει ο εχθρός, κι έτσι αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν κάποιον άνδρα, θύμα αεροπορικού ατυχήματος στη θάλασσα. Αυτό βοηθούσε στο να εξηγηθεί ο θάνατος του ανδρός πριν από αρκετές ημέρες, αλλά και το πώς αυτός μετέφερε απόρρητα έγγραφα. Η σωρός θα εκβράζονταν στην Ισπανία, όπου η τυπικά ουδέτερη κυβέρνηση ήταν γνωστό ότι συνεργάζονταν με την Γερμανική Υπηρεσία Πληροφοριών (“Abwehr”). Οι Βρετανοί ήταν σίγουροι ότι οι Ισπανικές αρχές θα έψαχναν το σώμα και ότι θα επέτρεπαν στους Γερμανούς πράκτορες να εξετάσουν όλα όσα βρεθούν πάνω του. Ο Μόνταγκιου έδωσε στην επιχείρηση την κωδική ονομασία «ΚΙΜΑΣ» (“Mincemeat”).

1 Ο ίδιος ο Ουϊνστον Τσώρτσιλ είχε σχολιάσει: «Ο καθένας, πλην ίσως κάποιου ηλιθίου, είχε αντιληφθεί ότι θα ήταν η Σικελία (ο επόμενος στόχος)».
2 Ονομάσθηκε Επιχείρηση «Στιβαρός» (Operation “HUSKY”).


Όσα Προηγήθηκαν
Η μέθοδος τοποθέτησης εγγράφων σε πτώμα δεν ήταν καινούρια. Δύο γεγονότα που προηγήθηκαν υποδεικνύουν ότι ο Μόνταγκιου το γνώριζε αυτό.
Το ένα συνέβη πριν από την Μάχη της Άλαμ Χάλφα, στην Β Αφρική τον Αύγουστο του 1942. Ένα πτώμα τοποθετήθηκε μέσα σ’ ένα κατεστραμμένο όχημα αναγνωρίσεως εντός ναρκοπεδίου, στο μέτωπο της Γερμανικής 90ης Ελαφράς Μεραρχίας, στα νότια του Κουαρέτ ελ Αμπντ. Πάνω στο πτώμα υπήρχε χάρτης που έδειχνε τις θέσεις ανύπαρκτων Βρετανικών ναρκοπεδίων. Οι Γερμανοί παραπλανήθηκαν και τα τεθωρακισμένα του Ρόμμελ οδηγήθηκαν μέσα σε περιοχές μαλακής άμμου όπου και τελμάτωσαν.

ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ CATALINA


Το δεύτερο γεγονός δεν μπορεί καν να ονομασθεί παραπλάνηση, αλλά μάλλον
μπορούμε να πούμε ότι “τη γλίτωσαν παρά τρίχα”. Τον Σεπτέμβριο του 1942, ένα υδροπλάνο τύπου «Καταλίνα» συνετρίβει στ’ ανοικτά του Καδίθ, μεταφέροντας τον οικονομικό Υπολοχαγό Τζέϊμς Χάντεν Τέρνερ, σαν ταχυδρόμο. Μετέφερε μια επιστολή του Στρατηγού Μαρκ Κλάρκ προς τον Κυβερνήτη του Γιβραλτάρ, η οποία ονομάτιζε Γάλλους πράκτορες στη Βόρεια Αφρική και έδιδε τις ημερομηνίες των αποβάσεων του «ΠΥΡΣΟΥ» σαν 4 Νοεμβρίου 1942 (αν και η πραγματική ημερομηνία ήταν 8 Νοεμβρίου). Η σωρός του Τέρνερ εξεβράσθη στην ακτή κοντά στην Ταρίφα και την περισυνέλεξαν οι Ισπανικές Αρχές. Όταν η σωρός επεστράφη στους Βρετανούς, η επιστολή ήταν ακόμη επάνω στον νεκρό και οι τεχνικοί ήταν κατηγορηματικοί στο ότι ποτέ δεν ανοίχθηκε. Οι Γερμανοί είχαν τα μέσα να διαβάσουν την επιστολή δίχως να ανοίξουν τον φάκελο, αλλά κι εάν το έκαναν, προφανώς απεφάσισαν ότι αυτή είχε «φυτευτεί» και οι πληροφορίες που περιείχε ήταν πλασματικές, γι’ αυτό και τις αγνόησαν.

Ο Ταγματάρχης Ουίλιαμ Μάρτιν των Βασιλικών Πεζοναυτών
Με την βοήθεια του διάσημου παθολόγου σερ Μπερνάρ Σπίλσμπουρυ, ο Μόνταγκιου και η ομάδα του απεφάνθησαν για το τι είδους σωρό χρειάζονταν: έναν άνδρα που θα έμοιαζε να έχει χάσει τη ζωή του στη θάλασσα από υποθερμία και πνιγμό και κατόπιν εξεβράσθη στην ακτή μετά από μερικές μέρες. Όμως, το να βρεθεί κατάλληλο πτώμα φαινόταν σχεδόν αδύνατο, καθώς οι έρευνες θα προκαλούσαν συζητήσεις και φάνταζε αδύνατο να πεις στους πλησιέστερους συγγενείς ενός νεκρού τον σκοπό που χρειαζόσουν την σωρό του. Εντούτοις, κάτω από αθόρυβη πίεση, ο Μπέντλεϋ Πέρτσις, ιατροδικαστής του διαμερίσματος Αγίου Πάνκρας του Λονδίνου, απέκτησε την σωρό ενός 34χρονου άνδρα, με τον όρο ότι η πραγματική του ταυτότητα δεν θα αποκαλύπτονταν ποτέ. Ο άνδρας είχε πεθάνει από πνευμονία που προκλήθηκε από χημικά, σαν αποτέλεσμα κατάποσης ποντικοφάρμακου. Έτσι, υπήρχαν υγρά στους πνεύμονές του, τα οποία μπορούσαν να ξεγελάσουν ότι είχαν προκληθεί από θάνατο στη θάλασσα – πλην ίσως κάποιου παθολόγου ικανού σαν τον σερ Μπερνάρ, ο οποίος τους διαβεβαίωσε ότι δεν υπήρχε στην Ισπανία κάποιος ισάξιός του.

Ο...ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΜΑΡΤΙΝ

Το επόμενο βήμα θα ήταν η δημιουργία
του «μύθου»: μιας πλαστής ταυτότητας για τον νεκρό άνδρα. Δημιούργησαν τον «Ταγματάρχη Ουίλιαμ Μάρτιν των Βασιλικών Πεζοναυτών», γεννημένο το 1907 στο Κάρντιφ της Ουαλίας και τοποθετημένο στο Στρατηγείο Διακλαδικών Επιχειρήσεων. Σαν Βασιλικός Πεζοναύτης, ο Ταγματάρχης Μάρτιν υπαγόταν κάτω από τη δικαιοδοσία του Ναυαρχείου και θα ήταν απλό να εξασφαλισθεί ώστε η όλη επίσημη διερεύνηση του θανάτου του και η σχετική αλληλογραφία θα διεκπεραιώνονταν από τον Κλάδο Πληροφοριών του Ναυτικού. Οι διαδικασίες του Στρατού ήταν διαφορετικές και θα ελέγχονταν πολύ πιο λεπτομερώς. Επίσης, θα μπορούσαν να του φορέσουν στολή μάχης του Στρατού («μπατλ-ντρες», οι οποίες ήταν έτοιμες) και όχι στολή ναυτικού 1. Ο βαθμός του Ταγματάρχη ήταν αρκετά υψηλός ώστε να του εμπιστευθούν αναλόγου ευαισθησίας έγγραφα, αλλά όχι τόσο σημαντικός ώστε να τον γνωρίζουν πολλοί. Το όνομα «Μάρτιν» επελέγη διότι υπήρχαν αρκετοί Μάρτιν περίπου αυτού του βαθμού στους Βασιλικούς Πεζοναύτες.
Για το χτίσιμο του μύθου βρήκαν και μια μνηστή με το όνομα Παμ. Ο Ταγματάρχης Μάρτιν έφερε και κάποια φωτογραφία της «Παμ» (μιας υπαλλήλου του ΜΙ – 5 στην πραγματικότητα), δύο ερωτικά γράμματα και μια απόδειξη πληρωμής κοσμηματοπωλείου για ένα δακτυλίδι αρραβώνων. Είχε επίσης και ένα στομφώδες γράμμα από τον πατέρα του, μια επιστολή από τον οικογενειακό τους δικηγόρο και μια επιστολή από την Τράπεζα Λόυντς που απαιτούσε πληρωμές για ακάλυπτους λογαριασμούς ύψους £ 79 19 σελινιών και 2 πεννών. Υπήρχαν αποκόμματα εισιτηρίων από το Θέατρο του Λονδίνου, εισιτήρια λεωφορείων, ένας λογαριασμός για διαμονή τεσσάρων ημερών στη Λέσχη Ναυτικού και Στρατού και μια απόδειξη από τους Γκήβς & Χόουκς για ένα καινούργιο πουκάμισο2. Όλα αυτά δημιουργήθηκαν πάνω σε αυθεντικό χαρτί και με επίσημα έγγραφα. Οι ημερομηνίες των αποκομμάτων των εισιτηρίων και της αποδείξεως διαμονής έδειχναν ότι ο Ταγματάρχης Μάρτιν αναχώρησε από το Λονδίνο στις 24 Απριλίου. Εφόσον το σώμα του εξεβράζετο στην ακτή στις 30 Απριλίου, πιθανώς μετά από αρκετές ημέρες στη θάλασσα, τότε θα πρέπει να είχε ταξιδέψει αεροπορικώς από την Αγγλία και να έπεσε στη θάλασσα.
Για να κάνουν την ιστορία του Μάρτιν ακόμη πιο πιστευτή, ο Μόνταγκιου και η ομάδα του απεφάσισε να δείξει ότι ήταν και λίγο απρόσεκτος. Το δελτίο ταυτότητός του έφερε την ένδειξη ότι ήταν σε αντικατάσταση προηγουμένου που είχε χάσει και το δελτίο εισόδου του στο Στρατηγείο Διακλαδικών Επιχειρήσεων είχε λήξει μερικές εβδομάδες πριν την αναχώρησή του και δεν είχε ανανεωθεί. Αυτό το τελευταίο έφερε και κάποια στοιχεία ρίσκου, καθώς η Abwehr πιθανόν να υποψιαζόταν έναν απρόσεκτο άνδρα που του έχουν εμπιστευθεί τόσο ευαίσθητα έγγραφα.


1 Οι στολές του Ναυτικού ράβονταν στα μέτρα του κάθε αξιωματικού στα ραφεία Γκήβς & Χόουκς του Σάβιλ Ρω, αλλά δεν ήταν δυνατόν να καλέσουν τον ράφτη του Γκής να έρθει για να πάρει τα μέτρα του πτώματος.
2 Τούτο ήταν λάθος: ήταν απόδειξη τοις μετρητοίς, ενώ οι αξιωματικοί δεν πλήρωναν ποτέ τον Γκηβς με μετρητά. Όμως, οι Γερμανοί δεν το αντελήφθησαν.

Τα παραπλανητικά έγγραφα
Και ενώ η ταυτότητα κάλυψης δημιουργήθηκε από τον Μόνταγκιου και την ομάδα του, ταυτόχρονα φτιάχτηκαν και τα πλαστά έγγραφα που θα μετέφερε. Ο Μόνταγκιου με την ομάδα του επέμεναν ότι αυτά θα έπρεπε να είναι ανωτάτου επιπέδου, έτσι ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία ότι οι υποτιθέμενοι αποστολείς έχουν πλαστογραφηθεί.
Το κυριότερο έγγραφο ήταν μια προσωπική επιστολή του «Άρτσι Νύε» (Αντιστράτηγου σερ Άρτσιμπαλντ Νύε, Υπαρχηγού του Αυτοκρατορικού Γενικού Επιτελείου) προς τον «Αγαπητό Άλεξ» (Στρατηγό σερ Χάρολντ Αλεξάντερ, διοικητή της 18ης Ομάδος Στρατιών στην Αλγερία και Τυνησία). Η επιστολή κάλυπτε αρκετά «ευαίσθητα» θέματα, όπως την (ανεπιθύμητη) απονομή των μεταλλίων της Πορφυράς Καρδιάς από τις δυνάμεις των ΗΠΑ σε Βρετανούς στρατιωτικούς που υπηρετούσαν μαζί τους και την ανάθεση καθηκόντων νέου διοικητού στην Ταξιαρχία Φρουρών. Αυτό θα εξηγούσε το γιατί μεταφέρονταν με αγγελιοφόρο και δεν είχε αποσταλεί μέσω του συστήματος της λοιπής αλληλογραφίας. Για το συγκεκριμένο θέμα των Συμμαχικών σχεδίων για τη Μεσόγειο, η επιστολή αναφέρονταν στην Επιχείρηση «ΣΤΙΒΑΡΟΣ» σαν την εισβολή στην Ελλάδα από στρατεύματα που βρίσκονταν στην Αίγυπτο και τη Λιβύη υπό τις διαταγές του Στρατηγού Ουίλσον. Ονομάζονταν δε δύο από τις ακτές αποβάσεως και κάποιες από τις μονάδες που θα λάμβαναν μέρος. («ΣΤΙΒΑΡΟΣ» ήταν στην πραγματικότητα η επιχείρηση κατά της Σικελίας). Η επιστολή μνημόνευε επίσης τον σχεδιασμό μιας δεύτερης επίθεσης, την Επιχείρηση «ΚΟΛΑΣΗ», για την οποία ο κρυφός στόχος θα ήταν η Σικελία. Αυτό σήμαινε ότι οι δυνάμεις του Αλεξάντερ στην Τυνησία θα εισέβαλαν στην Σαρδηνία, που αποτελούσε τον μόνο λογικό στόχο που απέμενε. Ο «Άρτσι» πρόσθετε ότι «έχουμε μια πολύ καλή ευκαιρία να τους κάνουμε (τους Γερμανούς) να νομίσουν ότι έχουμε στόχο τη Σικελία». Η επιστολή συνετάχθη από τον ίδιο τον σερ Άρτσιμπαλ.
Υπήρχε επίσης μια συστατική επιστολή για τον Ταγματάρχη Μάρτιν, από τον διοικητή «του», τον Ναύαρχο Μαουντμπάτεν, προς τον Ναύαρχο Κάνιγκαμ, Διοικητή των Συμμαχικών Ναυτικών Δυνάμεων Μεσογείου. Η επιστολή αυτή περιλάμβανε και ένα άνοστο αστείο που έκανε λογοπαίγνιο με τη λέξη «σαρδέλες», το οποίο περιέλαβε ο Μόνταγκιου ελπίζοντας ότι οι Γερμανοί θα το έβλεπαν σαν αναφορά στην σχεδιαζόμενη εισβολή στη Σαρδηνία.
Οι Γερμανοί (και οι Ισπανοί φίλοι τους) δεν είχαν προφανώς αντιληφθεί το γράμμα στη τσέπη του οικονομικού Υπλγού Τέρνερ, γι’ αυτό η ομάδα Μόνταγκιου απεφάσισε να βάλει τα έγγραφα σε χαρτοφύλακα, που δεν ήταν δυνατόν ν’ αγνοηθεί. Για την δικαιολόγηση του γεγονότος ότι μεταφέρονταν έγγραφα με χαρτοφύλακα, δόθηκαν στον «Ταγματάρχη Μάρτιν» δύο αντίγραφα του επισήμου πρωτοτύπου του εγχειριδίου των «Διακλαδικών Επιχειρήσεων» του Χίλαρυ Σώντερς και μια επιστολή του Μαουντμπάντεν προς τον Στρατηγό Αϊζενχάουερ, ζητώντας του να συντάξει ένα σύντομο πρόλογο για την Αμερικανική έκδοση του εγχειριδίου.
Ήταν επίσης απαραίτητο να διασφαλίσουν ότι το σώμα και ο χαρτοφύλακας με τα έγγραφα θα ήταν αναπόσπαστα για να βρεθούν μαζί. Στην αρχή η ομάδα σκέφτηκε να κρατηθεί ο χαρτοφύλακας σφικτά στο χέρι του πτώματος από την νεκρική ακαμψία. Αλλά η ακαμψία ήταν πολύ πιθανό να χαλαρώσει και ο χαρτοφύλακας να χάνονταν. Έτσι, εξασφάλισαν και εξόπλισαν τον Τχη Μάρτιν με χειροπέδες που είχαν εσωτερική δερμάτινη κάλυψη, όπως αυτές που χρησιμοποιούσαν οι αγγελιοφόροι τραπεζών ή κοσμηματοπωλών για να διασφαλίσουν τους χαρτοφύλακες από κλοπές. Η αλυσίδα κατεβαίνει διακριτικά μέσα από το μανίκι μέχρι τον χαρτοφύλακα. Οι Βρετανοί Αξιωματικοί αγγελιαφόροι δεν χρησιμοποιούσαν τέτοιες χειροπέδες, αλλά οι Γερμανοί δεν θα το γνώριζαν, ούτε και θα ήταν σίγουροι ότι ένας αληθινός «Τχης Μάρτιν» δεν θα το χρησιμοποιούσε για μια τέτοια ειδική περίσταση. Δεν έμοιαζε πιθανό το ότι ο Τχης θα κρατούσε τον χαρτοφύλακα δεμένο στον καρπό του κατά τη διάρκεια της μακράς πτήσεως από την Βρετανία, γι’ αυτό και η αλυσίδα περάστηκε μέσα από τη ζωστήρα του χιτωνίου του.

Η Εκτέλεση
Ο Τχης Μάρτιν, με την στολή μάχης των Βασιλικών Πεζοναυτών, τοποθετήθηκε μέσα σε ένα ατσάλινο κιβώτιο. Γέμισαν το κιβώτιο με ξηρό πάγο και το σφράγισαν. Όταν ο ξηρός πάγος έλιωσε, γέμισε το κιβώτιο με διοξείδιο του άνθρακα το οποίο έδιωξε κάθε ίχνος οξυγόνου κι έτσι το πτώμα διατηρήθηκε δίχως ψύξη. Οι Σολμόντλυ και Μόνταγκιου μετέφεραν το κιβώτιο στο Χόλυ Λόχ, στην Σκωτία, όπου φορτώθηκε στο Βρετανικό υποβρύχιο «ΣΕΡΑΠΦ» (HMSSERAPH).

ΤΟ ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ SERAPH

Ο κυβερνήτης του «
SERAPH», Υποπλοίαρχος Μπιλ Τζιούελ και το πλήρωμα είχαν προηγούμενες εμπειρίες ειδικών επιχειρήσεων. Ο Τζιούελ ενημέρωσε τους άνδρες του ότι το ατσάλινο κιβώτιο περιείχε άκρως απόρρητη μετεωρολογική συσκευή που θα την εγκαθιστούσαν κοντά στην Ισπανία.

Στις 19 Απριλίου, το «ΣΕΡΑΠΦ» απέπλευσε. Στις 30 Απριλίου έφθασε σε κάποιο σημείο γύρω στο ένα μίλι έξω από τις ακτές της Ισπανίας, κοντά στην κωμόπολη Χουέλβα. Οι Βρετανοί γνώριζαν ότι υπήρχε πράκτορας της Γερμανικής υπηρεσίας κατασκοπίας στην Χουέλβα, ο οποίος είχε αναπτύξει φιλικές σχέσεις με τις εκεί Ισπανικές αρχές.
Στις 04:30 της 30ης Απριλίου το «ΣΕΡΑΠΦ» αναδύθηκε. Ο Υποπλοίαρχος Τζιούελ μετέφερε το κιβώτιο στο κατάστρωμα και κατόπιν έστειλε όλο το πλήρωμα στο εσωτερικό του υποβρυχίου, εκτός των αξιωματικών. Τους ενημέρωσε για τις λεπτομέρειες της απόρρητης επιχείρησης. Άνοιξαν το κιβώτιο, φόρεσαν στον Τχη Μάρτιν ένα σωσίβιο διάσωσης και του έδεσαν τον χαρτοφύλακα με τα έγγραφα. Ο Τζιούελ ανέγνωσε τον 39ο Ψαλμό, αν και η τελετή ταφής δεν καθορίζονταν στην διαταγή εκτελέσεως της επιχειρήσεως, και η σωρός αφέθηκε απαλά στη θάλασσα. Η παλίρροια θα τον εξέβραζε στην ακτή. Κατόπιν, ο Τζιούελς έστειλε το εξής σήμα στην Επιτροπή: «ΚΙΜΑΣ ολοκληρώθηκε».
Το πτώμα βρέθηκε γύρω στις 09:30 π.μ. από ένα ντόπιο ψαρά, τον Χοσέ Αντόνιο Ρέυ Μαρία.

«Ο Κιμάς Καταναλώθηκε Όλος»
Τρεις ημέρες αργότερα, ο Βρετανός Ναυτικός Ακόλουθος στην Ισπανία ανέφερε την ανεύρεση του πτώματος και η Επιτροπή ενημερώθηκε. Το πτώμα παρεδόθη στον Βρετανό Υποπρόξενο Φ. Κ. Χάζελντην και ο Τχης Μάρτιν ετάφη στην Χουέλβα με πλήρεις στρατιωτικές τιμές, στις 4 Μαΐου.
Ο Υποπρόξενος κανόνισε κάποιον παθολόγο, τον Εντουάρδο Ντελ Τόρνο, να κάνει την νεκροψία. Ο Ντελ Τόρνο ανέφερε ότι ο άνδρας είχε πέσει στη θάλασσα ενώ ευρίσκονταν ακόμη σε ζωή δίχως να έχει μώλωπες, ο θάνατος προήλθε από πνιγμό και η σωρός του έμεινε στη θάλασσα μεταξύ 3 και 5 ημερών. Δεν έγινε κάποια ποιο ενδελεχής εξέταση, διότι ο παθολόγος τον εξέλαβε σαν Ρωμαιοκαθολικό, λόγω ενός ασημένιου εσταυρωμένου που κρεμόταν από τον λαιμό του και μιας πλάκας με τον Άγιο Χριστόφορο που ευρέθη μέσα στο πορτοφόλι του΄ τούτα τοποθετήθηκαν ειδικά γι’ αυτόν τον λόγο: να αποθαρρύνουν μια λεπτομερή εξέταση της σωρού.
Ο Μόνταγκιου φρόντισε να συμπεριληφθεί ο Τχης Μάρτιν και στις δημοσιευθείσες καταστάσεις Βρετανικών απωλειών, οι οποίες δημοσιεύθηκαν στους «Τάϊμς» της 4ης Ιουνίου, για την περίπτωση που οι Γερμανοί ήλεγχαν κι αυτό. Από σύμπτωση, τα ονόματα δύο άλλων αξιωματικών, οι οποίοι έχασαν την ζωή τους όταν το αεροσκάφος τους χάθηκε στην θάλασσα, δημοσιεύθηκαν επίσης την ίδια ημέρα, προσδίδοντας αξιοπιστία στην ιστορία του Τχη Μάρτιν. Για την αληθοφάνεια της ιστορίας, το Ναυαρχείο έστειλε μερικά μηνύματα στον Ναυτικό Ακόλουθο «ανησυχώντας» για τα έγγραφα που μετέφερε ο Τχης Μάρτιν. Ο Ναυτικός Ακόλουθος κινήθηκε γρήγορα για τον εντοπισμό των εγγράφων και διέδωσε ότι εφόσον βρίσκονταν σε Ισπανικά χέρια τα αναζητούσε χωρίς να λογαριάζει τα έξοδα, αλλά επίσης αποφεύγοντας να συνεγείρει τις Ισπανικές αρχές για την σπουδαιότητά τους.

Ο ΑΣΤΕΡΑΣ ΙΠΠΟΤΗ ΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

Ο χαρτοφύλακας και τα έγγραφα παρελήφθησαν από το Ισπανικό Ναυτικό και επεστράφησαν στον Ν. Ακόλουθο από τον αρχηγό του Ισπανικού ΓΕΝ στις 13 Μαΐου, με την διαβεβαίωση ότι «άπαντα ήταν εκεί». Πλην όμως, οι Βρετανοί ήταν βέβαιοι ότι τα έγγραφα είχαν εξετασθεί από τους Ισπανούς και ότι το περιεχόμενό τους είχε σίγουρα φθάσει μέχρι τους Γερμανούς.
Στην πραγματικότητα οι ίδιοι οι Γερμανοί είχαν εξετάσει τα έγγραφα. Όταν βρέθηκε το πτώμα, ειδοποιήθηκε ο πράκτορας της Abwehr στην Χουέλβα Άντολφ Κλάους. Ήταν ο γιος του Γερμανού Προξένου και εργάζονταν κάτω από την κάλυψη αγροτο-τεχνίτη. Ανέφερε τους παραλήπτες των εγγράφων, αλλά δεν μπόρεσε ο ίδιος να έχει πρόσβαση σ’ αυτά. Αργότερα, οι Ισπανοί άνοιξαν μυστικά τους φακέλους και φωτογράφησαν τα έγγραφα. (Οι Γερμανοί επιθεώρησαν τους ξανακλεισμένους φακέλους.) Δόθηκαν αντίγραφα στην Abwehr, η οποία άμεσα μετέδωσε με ασύρματο το κείμενο του περιεχομένου στο Βερολίνο, με τα φωτοαντίγραφα των εγγράφων ν’ ακολουθούν μερικές μέρες αργότερα. Όταν τα έγγραφα εξετάσθηκαν από τους Άγγλους με την επιστροφή τους, δεν ήταν σίγουροι αν αυτά πράγματι ανοίχθηκαν και διανεμήθηκαν.

MINENRAUMBOOT ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ R130-150

Η περαιτέρω επιβεβαίωση από
ULTRA1 προκάλεσε σηματική αναφορά στον Τσώρτσιλ και κατόπιν στις ΗΠΑ που έλεγε: «Ο Κιμάς καταναλώθηκε όλος».
Το όλο κόλπο με τα έγγραφα ασφαλώς και «το έχαψαν ολόκληρο». Μετά τον πόλεμο, οι σχετικοί φάκελοι της Abwehr κατελήφθησαν και εξετάσθηκαν από τους Βρετανούς. Η Abwehr είχε ανακηρύξει τα έγγραφα ως αυθεντικά και κυκλοφόρησαν στην ανωτάτη Γερμανική διοίκηση. Τα αντίγραφα των φακέλων έφεραν τ’ αρχικά και τις μονογραφές κορυφαίων αξιωματικών, συμπεριλαμβανομένου του Ναυάρχου Ντένιτζ και του Επιτελάρχη του Χίτλερ, Στρατάρχη Κάϊτελ. Υπήρχαν σχόλια που δεικνύουν ότι ο ίδιος ο Χίτλερ τα πίστεψε και διαφωνούσε με τον Μουσολίνι που πίστευε ότι η Σικελία θα δεχόταν την επίθεση.
Το αποτέλεσμα ήταν να επανεξετασθούν και αναδιαταχθούν σημαντικά οι αμυντικές προσπάθειες των Γερμανών. Απεστάλησαν επιπρόσθετα τμήματα στην Σαρδηνία και την Κορσική αντί της Σικελίας, όπως και στην Ελλάδα. Αυτά περιελάμβαναν μια ολόκληρη τεθωρακισμένη μεραρχία, η οποία κινήθηκε από την Γαλλία μέχρι την Ελλάδα. Επίσης, οι Γερμανοί έστρωσαν τρία επιπλέον ναρκοπέδια στ’ ανοικτά της Ελλάδος και μεταστάθμευσαν μια ομάδα πλοίων «R»2 από την Σικελία στην Ελλάδα. Ο ξακουστός Στρατηγός Ρόμμελ στάλθηκε στην Ελλάδα για ν’ αναλάβει την διοίκηση όλων των δυνάμεων. Όλες αυτές οι προσπάθειες έγιναν διότι παραπλανήθηκαν, κάνοντας την επίθεση κατά της Σικελίας πολύ πιο εύκολη.


1ULTRA ήταν το όνομα που χρησιμοποιούσε η Βρετανική κατασκοπεία για πληροφορίες που προέρχονταν από αποκρυπτογράφηση κρυπτογραφημένων Γερμανικών ραδιοεπικοινωνιών κατά τον Β΄ ΠΠ. Ο όρος τελικά κατέστη η κοινή ονομασία Άγγλων και Αμερικανών για όλους τους τύπους πληροφοριών που προέρχονταν από κρυπτανάλυση υψηλού επιπέδου πηγών. Το όνομα ανέκυψε από το ότι η κάθε επιτυχία σπασίματος κώδικα θεωρούνταν πολύ πιο μεγάλης σημασίας κι από την μεγαλύτερη διαβάθμιση ασφαλείας που υπήρχε διαθέσιμη την εποχή εκείνη (Εξαιρετικά Απόρρητο) και γι’ αυτό θεωρήθηκε σαν “Υπέρ (ULTRA) Απόρρητο”. Αυτοί οι λίγοι εκλεκτοί που ήταν χαρακτηρισμένοι για χειρισμό ULTRA Απορρήτων πληροφοριών, τους δόθηκε ο κωδικός “bigot”. Τούτο τους επέτρεπε ν’ αναγνωρίζουν την εξουσιοδότηση των άλλων με ερωτήσεις όπως: «Είσθε bigot; Υπάρχει κάποιος bigot στην αίθουσα;» Το σύνολο σχεδόν της κρυπτογραφημένης αλληλογραφίας των Γερμανών διακινούνταν με τη συσκευή «Αίνιγμα», κι έτσι ο όρος «ULTRA» συχνά χρησιμοποιούνταν σχεδόν σαν συνώνυμο της κρυπτογράφησης μέσω «Αίνιγμα».
2 Τα πλοία RRäumboote στα Γερμανικά) ήταν μια ομάδα από μικρά ναρκαλιευτικά, τα οποία χρησιμοποιούνταν σαν πλοιάρια γενικής χρήσεως. Ένα σύνολο από 424 πλοιάρια κατασκευάσθηκαν για το Γερμανικό Πολεμικό Ναυτικό (DeutscheKriegsmarine) πριν και κατά τη διάρκεια του Β΄ ΠΠ. Το Γερμανικό Πολεμικό Ναυτικό τα χρησιμοποίησε σε όλα τα ΘΕ, συμπεριλαμβανομένων των Βαλτικής, Μεσογείου και Μαύρης Θάλασσας. Τα πλοιάρια χρησιμοποιούνταν για συνοδεία νηοπομπών, περιπολίες ακτής, εκκαθάριση και στρώση ναρκοπεδίων και διάσωση πληρωμάτων αεροσκαφών.


Στις 9 Ιουλίου, οι Σύμμαχοι εισέβαλαν στην Σικελία υλοποιώντας την Επιχείρηση «ΣΤΙΒΑΡΟΣ». Παρά τούτο, οι Γερμανοί παρέμεινα
ν πεπεισμένοι για δύο ακόμη εβδομάδες ότι οι κύριες επιθετικές ενέργειες θα εκδηλώνονταν στην Σαρδηνία και την Ελλάδα, κρατώντας δυνάμεις τους αδρανείς μέχρι που ήταν πολύ αργά πλέον.
Στον Όουεν Μόνταγκιου απενεμήθη το Παράσημο του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (OrderoftheBritishEmpireOBE), το οποίο απονέμεται από την ίδια την Βασίλισσα, για την συνεισφορά του στην επιτυχία της Επιχειρήσεως «ΚΙΜΑΣ».




Δημοσθένης Λαμπρινάκης
Υποστράτηγος Ε.Α
Θεσσαλονίκη
http://www.onalert.gr/ 

ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ !


Του Μάριου Μαμανέα

Η αντίληψη που επικρατεί στο ευρύ κοινό σχετικά με την υποβρύχια αρχαιολογία είναι σε μεγάλο βαθμό εσφαλμένη, καθώς το ενδιαφέρον επικεντρώνεται κυρίως στην ανακάλυψη και μελέτη των ναυαγίων και των περιεχομένων τους.  
Ωστόσο το ενδιαφέρον της εναλίας αρχαιολογίας δεν περιορίζεται μόνο στα ναυάγια, αλλά επεκτείνεται και στην έρευνα αγνώστων πολλές φορές οικισμών και βυθισμένων λιμανιών. Τα βυθισμένα οικιστικά συγκροτήματα του ελλαδικού χώρου δεν περιβάλλονται βεβαίως από το μυστήριο που γοητεύει πολλούς, όπως η υπόθεση της χαμένης Ατλαντίδος, αλλά συμπληρώνουν καίρια τον αρχαιολογικό ιστό της χώρας και παρέχουν πολύτιμα πληροφοριακά στοιχεία για την ιστορία, το εμπόριο, τις πληθυσμιακές μετακινήσεις, τη γεωλογία και το κλίμα του Αιγαιακού περιβάλλοντος, στο οποίο κυρίως έχουν εντοπιστεί. Οι ήδη γνωστές υποβρύχιες αρχαιολογικές θέσεις κατά μήκος των ακτογραμμών της Ελλαδικής επικρατείας καλύπτουν το χρονολογικό πεδίο από την προϊστορική εποχή μέχρι και την πρώιμη βυζαντινή. 
Συνοπτικά είναι οι παρακάτω:

Σαλάντι Αργολίδας.
Ο προϊστορικός οικισμός βρίσκεται στο μέσο του όρμου των Διδύμων, λίγο βορειότερα του γνωστού σπηλαίου Φράγχθι. Εκτείνεται με κατεύθυνση βορειοδυτικά-νοτιοανατολικά σε μια ζώνη μήκους 400 και πλάτους 30 μ. περίπου κατά μήκος της παραλίας και μέχρι την ισοβαθή των 4 μ. κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Λόγω των αλουβιακών αποθέσεων στο μυχό του όρμου και της ανόδου του επιπέδου της στάθμης του ύδατος η συνολική έκταση του οικισμού δεν είναι δυνατόν προς το παρόν να προσδιοριστεί Η επιφανειακή έρευνα, που έγινε το 1998 από τους αρχαιολόγους της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων Δ. Χανιώτη και Α. Τεγονίδου, και Χ. Αγουρίδη το 2000, έδειξε ότι ο οικισμός θα πρέπει να καταλάμβανε μια έκταση 20 στρεμμάτων περίπου και να βρισκόταν κατά την πρώιμη Εποχή του Χαλκού σε χαμηλή κοιλάδα και σε αρκετή απόσταση από τη θάλασσα, αν κρίνουμε από την ελαφρά κλίση του βυθού. Οι τοίχοι θεμελιώσεως των κτηρίων του οικισμού, που είναι ορατοί σήμερα στην επιφάνεια του βυθού, είναι κατασκευασμένοι από αργούς λίθους και είναι κυρίως δύο τύπων: διπλοί πάχους 50-60 εκατοστών με ενδιάμεσο γέμισμα και μονοί πάχους 30 εκ. Στο δεύτερο τύπο ανήκει και ημικυκλικό κτίσμα διαμέτρου 4 μ. Αμφότεροι οι παραπάνω τύποι συναντώνται συχνά σε οικισμούς της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδος κατά την πρώιμη Χαλκοκρατία. Από την κεραμική που ανεβρέθει, όπου κυριαρχούν οι ραμφόστομες φιάλες, τα χονδροειδή αγγεία οικιακής χρήσεως, τα ανοικτά αγγεία με ανάγλυφες ταινίες στο άνω μέρος τους καθώς και μυλόλιθοι και τρυπητήρια από ηφαιστειακό υλικό του Σαρωνικού, ο οικισμός χρονολογείται στην πρώιμη Εποχή του Χαλκού και μάλιστα στην δεύτερη και πιο ώριμη φάση της.

Πλατυγιάλι Αστακού.
Ο χώρος αυτός, σε οδική απόσταση 12 χλμ. νότια του Αστακού Αιτωλοακαρνανίας, εντοπίζεται μεταξύ των ακρωτηρίων Κάρλο Γλώσσα και Στενή Γωνιά. Το πλάτος του όρμου είναι 1 χλμ., ενώ η θάλασσα εισδύει σ’ αυτόν περίπου 2 χλμ. Η είσοδός του προστατεύεται από τις νησίδες του συμπλέγματος των Εχινάδων. Τόσο μέσα στη θάλασσα όσο και στην παραλία υπάρχουν πηγές γλυκού νερού. Η υποθαλάσσια έρευνα στην περοχή είχε ξεκινήσει με αφορμή τον προγραμματισμό κατασκευής στον ομώνυμο όρμο διαλυτηρίου πλοίων από την ΕΤΒΑ και διήρκεσε από τον Ιούλιο έως το Δεκέμβριο του 1986. Αξιοπρόσεκτο εύρημα είναι ο ταφικός εγχυτρισμός ενός βρέφους. Ο προϊστορικός οικισμός βρισκόταν στο μυχό του κόλπου, σε σημείο που και προ της βύθισής του πρέπει να ήταν χαμηλή κοιλάδα. Οι λόγοι της καταβύθισης παραμένουν ουσιαστικά άγνωστοι, αφού η εξακρίβωσή τους προϋποθέτει γεωλογική μελέτη. Τοίχοι κτισμάτων διακρίνονται σε μια ζώνη 400 μ. παράλληλα προς την ακτογραμμή και σε απόσταση 130 μ. απ’ αυτήν, τουλάχιστον ως την ισοβαθή των 5 μ. Μερικοί απ’ αυτούς συνεχίζονταν και στην παραλία σε αρκετό βάθος κάτω από το έδαφος. Το τμήμα του οικισμού που καλύπτεται απο τη θάλασσα έχει έκταση περίπου 50 στρεμμάτων και καταποντίστηκε πριν από 4.500 χρόνια. Η οριστική του εξαφάνιση ωστόσο επήλθε με την εγκατάσταση του διαλυτηρίου πλοίων, που συντελέστηκε εξαιτίας της αβελτηρίας αλλά και με τις «ευλογίες» της θανούσας υπουργού Πολιτισμού Μελίνας Μερκούρη.


Πουνταζέζα Λαυρίου.     
Πρόκειται για παραθαλάσσιο οικισμό του αρχαίου δήμου Σουνίου της Λαυρεωτικής και ταυτίζεται με τον «Πορθμόν των Σαλαμινίων», που αναφέρεται σε επιγρφές του 363 π.Χ. από την αρχαία Αγορά Αθηνών. Ο οικισμός φαίνεται να εκτεινόταν στην ευρύτερη περιοχή του λόφου της Πουνταζέζας, καταλήγοντας ομαλά προς τη θάλασσα. Στον πορθμό οι εύποροι δημότες, που ανήκαν στο γένος των Σαλαμινίων, φαίνεται να είχαν στη κατοχή τους καλλιεργήσιμη γη, αλώνι, πηγάδι, δύο οικίες, τέμενος άγνωστης θεότητας καθώς και τέμενος του Ηρακλέους. Οι πρόσφατες έρευνες απέδειξαν ότι στην περιοχή υπήρξε έντονη γεωργοκτηνοτροφική αλλά και μεταλλευτική δραστηριότητα. Σήμερα ένα μέρος του παραθαλασσίου τμήματος του οικισμού είναι καταποντισμένο λόγω της ανόδου της στάθμης της θάλασσας. Τα κυριότερα λείψανα εντοπίζονται στη βορειοανατολική πλευρά και καταλαμβάνουν μια έκταση 110χ35 μ. Εκεί παρατηρούνται τοίχοι κτισμάτων από πωρόλιθο εγκάρσιοι αλλά και παράλληλοι προς την ακτογραμμή. Το ύψος τους είναι περίπου 40 εκ. Επίσης σε απόσταση 25 μ. από την ακτή σε βάθος 1,85 μ. εντοπίζονται απομεινάρια τετραγώνου λίθινου οικοδομήματος (προφανώς δημοσίου κτηρίου) διαστάσεων 9,65χ9,65 μ. Η ακμή του οικισμού ανάγεται στους κλασικούς χρόνους.

Λιμάνι Αβδήρων.
Μέσα στο σύγχρονο λιμενίσκο της κοινότητας των Αβδήρων πραγματοποιήθηκε το 1992 η υποβρύχια έρευνα του αρχαίου λιμενοβραχίονα, που, αν και αρκετά φθαρμένος, σώζει σε μεγάλο βαθμό το αρχικό σχήμα και μέγεθός του. Έχει μήκος περίπου 170 μ. και κατεύθυνση από ανατολών προς δυσμάς. Κατά την πρώτη ανασκαφική περίοδο διαπιστώθηκε κατ’ αρχήν η ύπαρξη δύο τουλάχιστον οικοδομικών φάσεων. Στην πρώτη φαίνεται να ανήκει ένας λιμενοβραχίονας πλάτους 8 μέτρων δομημένος με λιθοπλίνθους από γρανίτη και ελαφρά κλίση προς το βορρά. Εξωτερικά του σημείου που γωνιάζει εντοπίστηκαν δύο ημικυκλικοί πύργοι διαμέτρου 10 και 13 μ. Στην νεότερη φάση του λιμανιού ανήκει η προς τη λιμενολεκάνη επέκτασή του πλάτους 3-3,5 μ., που εφάπτεται στην εσωτερική πορεία της αρχαιότερης φάσης και είναι κατασκευασμένη επίσης από μεγάλες γρανιτένιες λιθοπλίνθους.

Μεθώνη (Οικισμός Εποχής του Χαλκού).
Περί τα μέσα της δεκαετίας του 80 στον κόλπο της Μεθώνης, σε απόσταση 300 μ. από το δημοτικό κάμπινγκ και σε βάθος 3,5 έως 5,5 μ. εντοπίστηκαν εκτεταμένα οικοδομικά λείψανα και συστάδες. Οι τοίχοι σώζονται σε ορισμένες περιπτώσεις σε ύψος τεσσάρων δόμων, αποτελούνται δε κατά κανόνα από πλακερές πέτρες. Η τοιχοδομία αυτή συγκροτείται κυρίως από διπλές σειρές λίθων. Σε λίγες περιπτώσεις εμφανίζεται μόνο μία σειρά, αποτελούμενη από ακατέργαστους ογκόλιθους. Σημαντικό στοιχείο για τη προϊστορική χρονολόγηση του ευρήματος υπήρξε τοίχος σε διάταξη «ιχθυόκανθου», που «πορεύεται» δυτικά από μεγάλο κυκλικό οικοδόμημα. Η γενική εικόνα των λειψάνων συνηγορεί υπέρ της πιθανότητας καταβύθισης λόγω σεισμού. Από το 1990 διεξάγεται συστηματική έρευνα στον εν λόγω χώρο, όπου αξίζει να σημειωθεί ότι έχει βρεθεί μια λίθινη προϊστορική άγκυρα ενσωματωμένη σε τοίχο καθώς και υπολείμματα ταφικού εγχυτρισμού δύο νηπίων. Οι υπάρχουσες ιστορικές πληροφορίες για τη περιοχή είναι αξιολογότατες. Κατά την εποχή των Τρωικών ωνομαζόταν Πήδασος. Ο Στράβων την αναφέρει ως Πήδασον αμπελόεσσαν. Τα δύο σπουδαιότερα ιερά της πόλης ήταν ο ναός της Ανεμώτιδος Αθηνάς, όπου υπήρχε και ανδριάντας του Διομήδους και ναός της Αρτέμιδος, όπου και το υπό του Αναχάρσιδος αναφερόμενο φρέαρ, από το οποίο αντλούσαν νερό αναμεμιγμένο με πίσσα. Ίσως να πρόκειται για την πρώτη άντληση πετρελαίου στον ελλαδικό χώρο.


Πλύτρα Λακωνίας.
Βρίσκονται στη δυτική πλευρά της χερσονήσου Επιδαύρου Λιμηράς μεταξύ των όρμων Σκοτεινός και Άρασμα στο Λακωνικό Κόλπο και ταυτίζεται με την αρχαία πολίχνη Ασωπός των Ελευθερολακώνων. Η περιοχή, που κατά την αρχαιότητα πρέπει να βρισκόταν περίπου 3 μέτρα ψηλότερα από τη σημερινή στάθμη της θάλασσας, είναι διάσπαρτη με αρχαία κτήρια. Είναι τυπικό παράδειγμα αρχαιολογικού χώρου, που έχει διαταραχθεί λόγω τεκτονικών φαινομένων και που σήμερα βρίσκεται βυθισμένος μέχρι και το βάθος των 7 μέτρων. Κατά μήκος του πρανούς της ανατολικής ακτής είναι ορατά τα σημεία όπου έχει αποκοπεί από τη στεριά. Έχουν βρεθεί ανθρώπινα οστά αναμειγμένα με κεραμικά, που ενδεικνύουν το αιφνίδιον της καταστροφής που είχε επέλθει. Η συνεχής διάβρωση της παράκτιας περιοχής αποκαλύπτει οικοδομήματα με εντυπωσιακά ψηφιδωτά δάπεδα καθώς και αρχαίους τοίχους, που συνεχίζουν κάτω από τη θάλασσα. Τα πλείστα των οικοδομικών λειψάνων, που υφίστανται στον πυθμένα του κόλπου, χρονολογούνται από την ελληνιστική έως την παλαιοχριστιανική περίοδο. Απ’ αυτά ξεχωρίζουν ένα πηγάδι δομημένο με λίθους και υδραυλικό κονίαμα, ο αρχαίος λιμενοβραχίονας και ο επ’ αυτού οχυρωματικός πύργος ή φάρος. Τα βυθισμένα κτήρια είναι κατασκευασμένα από ορθογώνιους λιθοπλίνθους, που προέρχονται από τα παρακείμενα επίσης βυθισμένα λατομεία της αρχαιότητας.


Φαλάσαρνα.
Βρίσκεται στον αυχένα της χερσονήσου της Γραμβούσας στην δυτική Κρήτη. Λόγω θέσης υπήρξε το πλέον στρατηγικό σημείο ελέγχου των θαλασσίων οδών μεταξύ του Αιγαίου πελάγους και της Ιταλίας. Ο αρχαίος λιμένας της πόλης βρίσκεται σε απόσταση 100 μ. από την παραλία, θαμμένος κάτω από τόνους προσχώσεων και θαλασσίων αποθέσεων. Αυτό οφείλεται στο γεωλογικό φαινόμενο της προς βορράν κίνησης της λιθοσφαιρικής πλάκας της Αφρικής και της συνακόλουθης σύγκρουσής της με αυτή του Αιγαίου. Στοιχεία από τον χώρο της Φαλάσαρνας, που χρονολογήθηκαν με «άνθρακα 14», απέδειξαν ότι το δυτικό τμήμα της Κρήτης πρέπει να «υψώθηκε» περί το 365 π.Χ. μέσα σε διάστημα λίγων ημερών.

Ελίκη Αχαϊας.
Βρίσκεται μεταξύ των ποταμών Σελινούντα και Κερυνίτη. Ο Παυσανίας στα «Αχαϊκά» του (VΙΙ, 24,5 και 25, 5) αφιερώνει μεγάλο μέρος της διήγησής του σ’ αυτήν. Η συγκεκριμένη πόλη, κέντρο λατρείας του Ελικωνίου Ποσειδώνος, μπορεί χωρίς υπερβολή να χαρακτηριστεί ως καταποντισμένο μυστήριο. Από τα υφιστάμενα ιστορικά στοιχεία γνωρίζουμε ότι συνεπεία σεισμικής έξαρσης κατά τον χειμώνα του 373 π.Χ. καταβυθίστηκε στο σύνολό της, ενώ οι κάτοικοί της μετανάστευσαν στην κυρίως Ελλάδα και τη Μικρά Ασία. Ουδέν άλλο είναι επισήμως γνωστό γι’ αυτήν σήμερα πέρα από τις σποραδικές και ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες αλιέων του Κορινθιακού κόλπου, που κάνουν λόγο για ύπαρξη υποβρυχίων ερειπίων. Πριν από λίγα χρόνια συντελέστηκε η πρώτη υποθαλάσσια μαγνητοσκόπηση της περιοχής από ιδιωτικό συνεργείο δυτών.


Άντισσα.
Εντοπίζεται στη βορειοδυτική Λέσβο και σύμφωνα με τις υπάρχουσες μαρτυρίες Ρωμαίων ιστορικών καταβυθίστηκε το 358 π.Χ.

Πύρρα.
Βρίσκεται επίσης στη Λέσβο, στον κόλπο της Καλλονής. Πρόκειται για αρχαιότατη πόλη, της οποίας τα βυθισμένα απομεινάρια είναι δυνατό να γίνουγ διακριτά σε βάθος λιγότερο των 8 μ., όποτε οι καιρικές συνθήκες το επιτρέπουν.

 
Ανθηδών.
Στο παραλιακό τμήμα της κωμόπολης αυτής της κεντρικής Ευβοίας (άλλοτε ανήκε στη Βοιωτία) σώζονται ακόμη θεμέλια δημοσίων οικοδομημάτων, αρχαίος μόλος, λιμενοβραχίονες και κρηπιδώματα κατασκευασμένα από μεγάλους ορθογώνιους λίθους. Χρονολογούνται από την Αρχαϊκή έως την Ελληνιστική περίοδο.


Παυλοπέτρι Λακωνίας.
Βρίσκεται κοντά στην Ελαφόνησο. Στον υποθαλάσσιο χώρο του έχει ανακαλυφθεί ευρέως εμβαδού οικισμός της Πρωτοελλαδικής περιόδου, του οποίου η εξέλιξη χρονολογείται μέχρι την Υστεροελλαδική.

Και άλλοι είκοσι ένας πανάρχαιοι και νεώτεροι οικισμοί εκτός από τους προαναφερθέντες

Υπάρχουν ακόμη τα λείψανα 21 βυθισμένων οικισμων στις ακτές της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδος, τους οποίους σε μια απλή κατηγοριοποίηση με κριτήριο την αρχαιότητά τους δυνάμεθα να τους κατατάξουμε ως εξής:

Πρωτοελλαδικοί: Μανίκια Ευβοίας (οικισμός και νεκροταφείο).

Κλασικοί: Τορώνη Καβάλας, Ερέτρια Ευβοίας, Κεγχρεαί Κορίνθου, Γύθειο Λακωνίας και Φεία Ηλείας.

Ελληνιστικοί: Κίρρα Φωκίδος, Δόμβραινα Βοιωτίας, Διβάρι Γιάλοβας Μεσσηνίας, Παλαιά Επίδαυρος Αργολίδος, Ελούντα Κρήτης, Ψείρα Κρήτης, Χερσόνησος Κρήτης, Ίτανος Κρήτης.


Βυζαντινοί: Παροικία Πάρου, Δρέπανο Αργολίδος.
Εύλογα παρατηρούμε ότι η ύπαρξη βυθισμένων οικισμών, που χρονολογούνται μέχρι και τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες – ενώ έκτοτε λόγω της εμφανίσεως της πειρατείας ατονεί η συγκρότηση παρακτίων πόλεων -, είναι δηλωτική της συνεχούς παρουσίας ενός συνδυασμού γεωλογικών φαινομένων, που εξακολουθεί να βρίσκεται σε αδιάκοπη εξέλιξη επί σειρά χιλιετιών. Η καταβύθιση της Αιγηίδος προ 10-12.000 ετών οφείλεται στην εκδήλωση των ιδίων ακριβώς φαινομένων (άνοδος στάθμης υδάτων, σεισμοί, ηφαιστειακές εκρήξεις), με τη μόνη διαφορά ότι τότε η ένταση και η χρονική διάρκεια τους ήταν σαφώς πολλαπλάσιες σε σύγκριση με τις μεταγενέστερες ιστορικές περιόδους.Αναφορικά με το ερευνητικό μέρος τα κριτήρια της επιλογής ενός υποθαλασσίου χώρου για μελέτη δεν είναι σταθερά, ενώ το λιγοστό προσωπικό της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων (μόλις τριάντα πρόσωπα, δέκα από τα οποία είναι αρχαιολόγοι) σαφώς δεν επαρκεί, για να καλύψει μια επικράτεια με συνολικό μήκος ακτών μεγαλύτερο από ολόκληρης της Αφρικής και θαλάσσιο χώρο σχεδόν διπλάσιο από την ξηρά της. Ευχής έργον θα ήταν η πλήρωση περισσοτέρων θέσεων με ειδικά εκπαιδευμένο προσωπικό στον τομέα της εναλίου αρχαιολογίας καθώς και η μελλοντική εντατικοποίησης των ερευνών με τη χρήση βαθυσκαφών, αφού είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι τα μεγαλύτερα αρχαιολογικά μυστικά βρίσκονται ακόμη κρυμμένα στα μεγαλύτερα βάθη κάτω από το γαλανό πέπλο των ελληνικών πελαγών

Πηγές – βοηθήματα: Ξέρξη Λίβα, Η Αιγηίς κοιτίς των Αρίων και του Ελληνισμού, Αθήνα 1956.Ηλία Τσατσόμοιρου, Αιγαίο Βουνό, Αθήνα 1981.Ιωάννου Πασσά, Η αληθινή Προϊστορία, Αθήνα 1985.Αλεξάνδρου Καλέμη, Η αποκάλυψη των φυσικών και ιστορικών θησαυρών της Ευβοίας, Αθήνα 2000.Στράβωνος, Γεωγραφικά. Παυσανίου, Ελλάδος Περιήγησις (Αττικά - Αχαϊκά).Υπουργείο Πολιτισμού – Εφορεία Εναλίων Αρχαιοατήτων, Αναφορές των αρχαιολόγων Χρήστου Αγουρίδη, Αικατερίνης Δελλαπόρτα, Παναγιώτας Τίτσα-Μελά, Χρυσηίδας Σαμίου, Ηλία Σπονδύλη, Ελπίδας Χατζηδάκη.Περιοδικό Δαυλός τευχος Απριλίου 2002

http://logioshermes.blogspot.com/ 

ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΩΝ ΦΑΕΘΟΝΤΑ, ΙΔΜΩΝΑ, ΗΡΑΚΛΗ ΣΤΗΝ …ΣΕΛΗΝΗ!!!


Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να ερευνά κανείς μέσα από τα αρχαία, ακόμη περισσότερο από τα πανάρχαια κείμενα των ελλήνων συγγραφέων, και να ανακαλύπτει πτυχές που ούτε καν είχαν περάσει από το μυαλό του ακόμη και ως την πιο απίθανη θεωρία!!!
Και μέσα από αυτή την ανακάλυψη αντιλαμβάνεται πόσο σπουδαία είναι η γνώση της προϊστορίας μας, η γνώση του ποιες είναι οι ρίζες μας, η γνώση της προέλευσή μας…
Η θεωρία ενός πολιτισμού τεράστιου, ενός πολιτισμού τόσο εξελιγμένου από κάθε άποψη, στα χρόνια της απώτατης προϊστορίας, είναι η βάση πάνω στην οποία θα στηριχθεί ένας καλός ερευνητής και θα ξεκινήσει το ταξίδι της πραγματικής ανακάλυψης!!! Το ταξίδι που επιφυλάσσει τόσες συγκινήσεις μέσα από την μαγεία του άγνωστου που μας γνωστοποιείται αίφνης με την πιο σπουδαία του μορφή. Αυτή της προσφοράς, γιατί για κάτι τέτοιο πρόκειται,της Γνώσης…
Είδαμε τον Φαέθοντα να παρουσιάζεται μπροστά μας μέσα από τα κείμενα όχι των δικών μας συγγραφέων αλλά και άλλων λαών, κυρίως της Μέσης Ανατολής, ως ένας αστροναύτης, τον Ίδμωνα, τον Διόνυσο-Ήλιο αλλά και τον Αιγαίων-Βριάρεως-Ηρακλή, να ακολουθούν με την ίδια αστραφτερή λάμψη τις πορείες των άστρων, να διασχίζουν τα πλανητικά συστήματα και να πλησιάζουν τον γεννήτορα, ζωοδότη Ήλιο!!!
Ο Ηρακλής που έχει μείνει στην παράδοση τόσο την ελληνική όσο και αυτή άλλων λαών, ως ένας από τους μεγαλύτερους ημιθέους που πραγματοποίησε άθλους τεράστιας σημασίας, περνά στην συμβολική γνωστική θεώρηση ως η πλευρά εκείνη του ανθρώπου που μπορεί να επιτύχει ακόμη και θαύματα!!! Πράγματα που ξεπερνούν τις ανθρώπινες δυνατότητες, όχι γιατί κάτι άλλο μεσολάβησε γι’ αυτό αλλά απλούστατα γιατί γνώρισε, νόησε το ποιος είναι και πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του πάνω στην χθόνα. Γνώρισε… Νόησε… Και επέτυχε !!!

«…Ο Γκιλγκαμές είπε στον Ενκιτού: « Κοίταξε εκεί κάτω την γη. Φαίνεται από εδώ σαν ένας κήπος, και οι θάλασσές της σαν μία γούρνα γεμάτη νερό…». (« Έπος Γιγλαμές», και « Αναμνήσεις από το μέλλον» Έριχ Φον Νταίνικεν).
Ο συσχετισμός του Ηρακλή-Αιγαίων-Βριάρεως με τον Γκιλγκαμές τον ήρωα των Σουμερίων, έχει την δική της σημασία και αυτό φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται μέσα από την Μεσανατολική παράδοση. Η απεικόνιση του Γκιλγκαμές είναι απόλυτα ίδια με αυτή του Ηρακλή και προσδιορίζεται κυρίως στα δυο χαρακτηριστικά του ήρωα, την λεοντή και το ρόπαλο. Είναι αυτό που παραπάνω ανέφερα και έχει να κάνει με την πορεία του ανθρώπου μέσα από τις δοκιμασίες στο ποθητό αποτέλεσμα της επιτυχούς κατάληξης της γνώσης…
Οι Σουμερικές επιγραφές τον παρουσιάζουν μαζί με τον σύντροφό του Ενκιτού να ακολουθούν τον δρόμο προς τους θεούς… «…Γυρίστε πίσω. Γιατί κανείς θνητός δεν μπορεί να ανεβεί εκεί που κατοικούν οι Θεοί…», τους είπε μία φωνή. Αυτή η αναφορά που υπάρχει πάνω στις πλάκες των Σουμερικών επιγραφών δείχνει περίτρανα το μέγεθος της προσπάθειας του ημιθέου να περάσει τα χθόνια και να βρεθεί στο « καθ’ ομοίωση»… Αλλά πέρα από την συμβολική υπάρχει και η θεωρεία της ύπαρξης του μεγαλειώδους πολιτισμού που χάθηκε. Εκεί οι αστροναύτες της εποχής ανακαλύπτουν, εξερευνούν και αφήνουν πίσω τα σημάδια της επίσκεψής τους.

« …Άτρωτος ίστατο μούνος … κατάσκια κύκλα Σελήνης και φλόγα πορφυρέουσα υπό Ζοφοδέι κόνω… και πάταγον βρονταίον αρρασομένων νεφελάων, αιθέριον μύκημα και αστράφτοντα κομήτην… έμπειρον άλμα κεραυνού, τοία παρ’ ουρανίοις δεδαημένος έργα θεαίνης, ίστατον θαρσιέσαν έχων φρένα…», (Νόνος, «Διονυσιακά, τόμος Β΄ βιβλίο 38ο σελ. 30-40 «Φαέθοντος Μοίρα»).
Αναφέρει για τον Ίδμωνα, ο Νόνος, λέγοντας ότι οι γύρω από την Σελήνη κύκλοι, το αθέατο μέρος της οι πορφυρές της φλόγες που περιέζωναν το άρμα του Ίδμωνα κατά την πτήση του προς τα άστρα, η διάσπαση των στρωμάτων της ατμόσφαιρας, η παρομοίωση του άρματός του με απαστράπτοντα κομήτη, το άλμα του κεραυνού με τον οποίο προσονομάζει ο Νόνος την εκτίναξη του πυραύλου του Ίδμωνα κ.λ.π. όλα αυτά τα στοιχεία μας παραπέμπουν αναπόφευκτα και απολύτως φυσιολογικά στα στοιχεία εκτόξευσης των πυραύλων του διαστήματος της σύγχρονης εποχής μας…
Είναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε τα παρακάτω από το βιβλίο του ερευνητή Don Wilson στο βιβλίο του « Τα μυστικά της Σελήνης», όπου γίνεται αναφορά για τα σημάδια τα οποία είδαν επανδρωμένα και μη, διαστημόπλοια τόσο των Αμερικανών όσο και των Ρώσων. Λέει σχετικά:
« … Το μη επανδρωμένο Ρωσικό διαστημόπλοιο « Λούνα 2», που προσεδαφίστηκε στην Σελήνη στην περιοχή της θάλασσας των καταιγίδων στις 4 Φεβρουαρίου 1966, τράβηξε μερικές εκπληκτικές φωτογραφίες με πυργοειδείς κατασκευές τοποθετημένες σε ευθεία γραμμή στην επιφάνεια της Σελήνης. Μήπως οι κατασκευές αυτές σημειώνουν σταθμούς προσγείωσης διαστημοπλοίων προερχομένων από κάποιο εξωγήινο πολιτισμό; …».
Ακόμη κάνει αναφορά για την αποκάλυψη από το επανδρωμένο διαστημόπλοιο των Αμερικανών, « Όρμπιτερ 2», για κατασκευές σε σχήμα οβελίσκου, σαν τους οβελίσκους της Αιγύπτου, στην περιοχή της θάλασσας της Γαλήνης, που φωτογράφησε το πλήρωμα του διαστημοπλοίου από ύψος 29 μιλίων στις 20 Νοεμβρίου 1966. Οι διαπιστώσεις αυτές και του Ρωσικού και του αμερικανικού διαστημοπλοίου, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι κατασκευές αυτές μπορούν να αποτελούν ουσιαστικές αποδείξεις για επίσκεψη νοημόνων όντων στην Σελήνη. Γιατί οι υπεύθυνοι του κέντρου εκτόξευσης διαστημοπλοίων της Αμερικανικής ΝΑΣΑ κράτησε τις διαπιστώσεις αυτές μυστικές;

Αναρωτιέται ο ερευνητής Wilson, αλλά νομίζω πως και ο καθένας από εμάς μπορεί να αναρωτηθεί όχι μόνο γι’ αυτές τις διαπιστώσεις αλλά και για τόσα άλλα όπως και για το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την διακοπή της απ’ ευθείας μετάδοσης της προσσελήνωσης των αμερικανών στον δορυφόρο της γης, το καλοκαίρι του 1969, και που αυτή έγινε όταν ακούστηκαν κάποια επιφωνήματα έκπληξης από τους αμερικανούς αστροναύτες. Τι είδαν άραγε; Μήπως τα σημάδια από τις επισκέψεις των αστροναυτών Φαέθοντα, Ίδμωνα, Αιγαίων-Βριάρεως-Ηρακλή; Από εκείνη την απώτατη προϊστορική εποχή; !!! Ποιος ξέρει… Οι απαντήσεις πάντως είναι μέσα στα αρχαία κείμενα και για εκείνον που θέλει να τις βρει είναι αρκετά …ορατές!!!

ΥΠΑΤΙΑ vs " ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ "

Η Υπατία γεννήθηκε γύρω στο 370 π.χ. και έφτασε στο απόγειο της καριέρας της στην διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Αρκαδίου (395-408).
Ως κόρη του μεγάλου μαθηματικού και αστρονόμου Θέωνα (395-400), είχε τον κατάλληλο δάσκαλο για να διδαχθεί τα μαθηματικά και την αστρονομία. Μεταξύ των επιστημονικών συνεργατών του Θέωνος η Υπατία είχε την σημαντικότερη θέση και εκτιμάται από τις πηγές ότι ξεπέρασε στα μαθηματικά τις ικανότητες του πατέρα της.
Η γυναίκα θρύλος, η τελευταία Ελληνίδα, η πανέμορφη παρθένος, το σοφό και γόνιμο γυναικείο μυαλό της ύστερης αρχαιότητας. Η γυναίκα δάσκαλος, η γυναίκα φιλόσοφος, η γυναίκα μαθηματικός, η γυναίκα εκπρόσωπος της αρετής, η διευθύντρια της Αλεξανδρινής βιβλιοθήκης, και τέλος η γυναίκα μεγαλομάρτυρας της επιστήμης.
Τον Οκτώβριο του 412, στο πατριαρχείο Αλεξανδρείας εκλέγεται ο Κύριλλος. Γρήγορα διαπίστωσε ο νέος επίσκοπος ότι την πολιτική και κοινωνική ζωή της Αλεξάνδρειας την επηρέαζε μια γυναίκα προικισμένη με δυνατή προσωπικότητα και σοφία η οποία μαγνήτιζε το περιβάλλον της και τους ανθρώπους γύρω της.
Στον αντίποδά της ο Κύριλλος, ήταν αντιπαθής και ανεπιθύμητος από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την αρχιεπισκοπή. Οι πηγές τον περιγράφουν σαν βίαιο και αρχομανή που επεδίωξε την απόκτηση της εξουσίας με τον πιο αδιάλλακτο τρόπο από τον προκάτοχο και θείο του, προκαλώντας δυσφορία και διαφωνίες στις εκκλησιαστικές ομάδες.
Η προπαγάνδα του Κύριλλου άρχισε να παρουσιάζει την Υπατία στις μάζες ως μάγισσα που ασκούσε μαύρη μαγεία γιατί τα μαθηματικά ταυτιζόταν στον χριστιανικό κόσμο με την μαγεία – γι’ αυτό αργότερα τα έργα των μαθηματικών παραδίδονταν στην πυρά σύμφωνα με την νομοθεσία του Ανατολικού ρωμαϊκού Κράτους και οι διδάσκοντες την μαθηματική επιστήμη εξορίζονταν.
Τον Μάϊο του 415, ένας φανατισμένος όχλος με επικεφαλής οργισμένους καλόγερους που οδηγούσε κάποιος Πέτρος ο Αναγνώστης, συνέλαβε την Υπατία την ώρα που δίδασκε. Την έσυραν στην εκκλησία Καισάριον όπου έσκισαν τα φορέματά της και την κατακρεούργησαν με φρικτό τρόπο: με όστρακα (θραύσματα) αγγείων («οστράκοις ανείλον»). Αδυνατώντας να συγκρατήσουν το μένος τους παρά το φοβερό λιντσάρισμα, έσυραν το νεκρό κορμί της και το έκαψαν σε μια τοποθεσία με το όνομα Κίναρον.
Κατά τον Ησύχιο, διαμέλισαν το σώμα της και διασκόρπισαν τα μέλη του στην πόλη.
Η φρικτή περιγραφή του θανάτου της διασώθηκε από τον Ιωάννη Νικίου, τον Σωκράτη τον Σχολαστικό, τον Ιωάννη Μαλλάλα , τον Ησύχιο και λίγους τολμηρούς λογογράφους.
Ο Δαμάσκιος αναφέρει ότι είναι πεπεισμένος πως ο Κύριλλος σχεδίασε την δολοφονία της Υπατίας και την πραγματοποίησε με την βοήθεια των ανθρώπων του.
Για τον Σωκράτη τον Σχολαστικό, ο φθόνος της εκκλησιαστικής άρχουσας τάξης για την επιτυχία και το γόητρο της Υπατίας, ήταν ο αποφασιστικός παράγων της δολοφονίας της (Maria Dzielska σ. 183)
Ο Κύριλλος στερέωσε στη συνέχεια την θέση του στην Αλεξάνδρεια, κι έτσι το έγκλημα αποσιωπήθηκε επιμελώς από τις εξουσίες για να καλυφθεί η ντροπή και η ευθύνη του χριστιανικού φανατισμού.
Η Υπατία, η Αλεξανδρινή φιλόσοφος και μαθηματικός, η ευγενέστερη μορφή της ελληνικής παιδείας, έγινε μάρτυρας της ελληνικής σκέψεως και των ελληνικών γραμμάτων με τον φρικτότερο τρόπο που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.
Οι φανατισμένοι καλόγεροι και το αφιονισμένο πλήθος συνέχισαν να λυμαίνονται την ευρύτερη περιοχή της Αλεξάνδρειας, τρομοκρατώντας κάθε έναν που συνέχιζε να σκέφτεται ελληνικά.
Ο Κύριλλος, ηθικός αυτουργός της δολοφονίας, επιβραβεύθηκε για το ανοσιούργημα που διέπραξε με το να ανακηρυχθεί άγιος. Επιβραβεύθηκε μάλιστα διπλά αφού η μνήμη του γιορτάζεται από την εκκλησία δύο φορές τον χρόνο: στις 18 Ιανουαρίου και στις 9 Ιουνίου!
Για το έγκλημα δεν τιμωρήθηκε ποτέ κανείς.
… ή μάλλον τιμωρήθηκε η ίδια η ανθρωπότητα που κύλισε στον σκοταδισμό για περισσότερο από 1000 χρόνια, έως ότου τα λιγοστά απομεινάρια της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας που διασώθηκαν να ξαναανακαλυφθούν από τους νέους τότε επιστήμονες της «αναγέννησης» και να διαπιστώσουν πως η γη δεν πρέπει να είναι επίπεδη….!!! 

http://www.ello.gr/forum/showthread.php?t=16

 

Ντοκουμέντο: Προφητική ομιλία στην Βουλή των Ελλήνων (1987). (ΑΟΖ, πετρέλαιο, σημερινή πολιτική παραλυσία/ακυβερνησία).


ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Δ’ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΜΕΝΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ)
ΣΥΝΟΔΟΣ Β’

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΒΟΥΛΗΣ

ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ

ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΓΙΑΝΝΗ Ν. ΑΛΕΥΡΑ

ΤΟΜΟΣ ΕΚΤΟΣ
Συνεδριάσεις 4Β’ – ΡΣΤ’
17 Μαρτίου 1987 –
27 Απριλίου 1987
ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΡΑ’ . . 6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1987
Σελίδα, 5159

ΠΡΟΕΔΡΟΣ (Γιάννης Ν. Αλευράς)
«Επανερχόμεθα στη συζήτηση του νομοσχεδίου αρμοδιότητος Υπουργείου Βιομηχανίας Ενέργειας και Τεχνολογίας. Μόνη συζήτηση επί της αρχής των άρθρων και του συνόλου του νομοσχεδίου «αναγκαστική συμμέτοχη δημοσίων φορέων στις ιδιωτικές επιχειρήσεις του Νόμου 98/1975 και εξαγορά μεριδίων»

Σελίδα 5201

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Παναγιώτης Ν. Κρητικός), Ορίστε κύριε Κουτσογιάννη.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ. Κύριε Πρόεδρε, χωρίς να θέλω να δημι­ουργήσω προβλήματα στην όλη διαδικασία, θέλω να γραφεί στα πρακτικά, να διατυπώσω κι εγώ τη διαμαρτυρία μου, διότι ξέρω ότι 4-5 συνάδελφοι που εί­ναι στην Αίθουσα, πιθανώς δεν θα με ακούσουν, λόγω της κόπωσης.
Διαμαρτύρομαι, λοιπόν, κι εγώ και ξεκινώ την ομιλία μου τονίζοντας, ότι αυτή δεν θα είναι κάποια ομιλία με συνέχεια, με συγκεκριμένη δομή. Θα αναφερθώ σε 3-4 σημαντικά κατά την άποψη μου ζητήματα, που εν τούτοις και αυτά είναι πτυχές του όλου ζητήματος, το οποίο συζητούμε σήμερα.

Στην αρχή θέλω να αναφερθώ για λίγο στο ιστορικό του θέματος.
Έχει γραφτεί στον ξένο Τύπο, αλλά και στον ελληνικό, ότι γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’60, δηλαδή 2-3-5 χρόνια πριν από το 70, οι Αμερικανοί ολοκλήρωσαν τις έρευνες που έκαναν στην περιοχή μας για τα κοιτάσματα πετρελαίου και επεσήμαναν με τους δορυφόρους τους κοιτάσματα στο Βό­ρειο Αιγαίο. Ακολούθησε, η χαρτογράφηση αυτών των κοιτασμάτων με βάση τα στοιχεία που συνέλεξαν οι δορυφόροι και στην συνέχεια είχαμε από την πλευρά των Αμερικανών πάντοτε, την επεξεργασία των σχετικών στοιχεί­ων.

Φαίνεται ότι οι Αμερικανοί έβγαλαν τα εξής περίπου συμπεράσματα: Ότι υπάρχουν κατ’ αρχήν κοιτάσματα πετρελαίου, πιθανώς πλούσια, και σύμφωνα με τη συνθήκη της Γενεύης του 1958, που αναφέρεται στα θέματα της υφαλοκρηπίδας, αλλά και σύμφωνα με τη συνθήκη της Λωζάνης που ρυθμίζει τα ελληνοτουρκικά σύνορα, αυτά τα κοιτάσματα, είναι ελληνικά.

Οι εκτιμήσεις που έγιναν θα πρέπει να ήσαν οι εξής: Με την άντληση των πετρελαίων αυτών από τους ίδιους τους Έλληνες θα προέκυπτε μία ισχυροποίηση της Ελλάδος, ισχυροποίηση οικονομική, πολιτική και στρατιω­τική.

Δεύτερο στοιχείο είναι, ότι αυτή η πρώτη εκτίμηση θα μπορούσε να οδηγήσει αργότερα σε μείωση ή και εξάλειψη της επιρροής των Αμερικανών στη Χώρα μας και επομένως θα προέκυπτε μακροπρόθεσμα μία ζημία στα πολιτικοστρατιωτικά, αλλά και οικονομικά συμφέροντα των Η.Π.Α.
Ακολούθησε η χάραξη της πολιτικής, από την πλευρά των Αμερικανών, στο συγκεκριμένο κρίσιμο χώρο του Αιγαίου με βάση αυτά τα δεδομένα.

Έχει δημοσιευτεί στον ξένο Τύπο, έχει γραφτεί και έχει συζητηθεί και εδώ στην Ελλάδα, ότι κατά πάσα πιθανότητα, κατά πάσα βεβαιότητα θα έλε­γα, οι Αμερικανοί έδωσαν αυτούς τους χάρτες στους Τούρκους, οι οποίοι στη συνέχεια τους δημοσίευσαν ως δικούς τους χάρτες. Είναι φυσικό να ξέ­ρουμε όλοι, ότι οι Τούρκοι δεν είχαν δυνατότητες να βρουν τα πετρέλαια, ούτε φυσικά να φτιάξουν χάρτες, τους οποίους αργότερα δημοσίευσαν. Αυ­τή είναι εργασία των Αμερικανών. Υπέδειξαν στη συνέχεια στους Τούρκους να θέσουν τις αμφισβητήσεις και διεκδικήσεις τους. Από τότε υποστηρίζουν σε κάθε περίπτωση τις διεκδικήσεις αυτές των Τούρκων. Αυτά είναι γνωστά.
Τέλος θα ήθελα να επισημάνω, ότι καθοδηγούν τους Τούρκους στην κλιμάκωση των πιέσεων και στις διάφορες σχετικές μεθοδεύσεις.

Το τελευταίο που μπορούμε να πούμε είναι, ότι οι Αμερικανοί εξοπλί­ζουν τους Τούρκους με ρυθμούς τους οποίους δεν μπορεί να παρακολουθή­σει η Χώρα μας. Οι Αμερικανοί δηλαδή, με απλά λόγια, προτίμησαν αυτή τη συνταγή της ανάμιξης των Τούρκων στις ελληνικές υποθέσεις, επειδή αυτή είναι μία δοκιμασμένη μέθοδος από τους Άγγλους στην Κύπρο και μάλιστα με πολλή επιτυχία. Η άποψη μου είναι, ότι εδώ έχει εφαρμοστεί η κλασική μέθο­δος του διαίρει και βασίλευε.
Οι Τούρκοι, όταν θα πήραν αυτά τα στοιχεία, είναι φυσικό να ανησύχη­σαν, γιατί γνωρίζουν ότι μια Ελλάδα ισχυρή όχι μόνο δεν μπορεί να είναι αν­τικείμενο εκβιασμών, προκλήσεων και ληστείας, αλλά σύμφωνα και με τους δικούς τους πάγιους φόβους μπορεί αυτό να σημάνει το τέλος των ονείρων τους για μια νέα οθωμανική αυτοκρατορία και για άλλα τέτοια κωμικά πράγ­ματα.

Έχουμε επομένως εδώ να παρατηρήσουμε, ότι αμερικανικά και τουρ­κικά συμφέροντα συμπίπτουν και γι’ αυτο ακριβώς υπάρχει ένα είδος κοινής πολιτικής και στενής συνεργασίας Αμερικανών και Τούρκων, αλλά φυσικά για διαφορετικούς λόγους. Όλες οι ενέργειες των Τούρκων από τότε έχουν ως αίτιο τους πιο πάνω λόγους και είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που ανα­φέραμε.

Επομένως, από δω και πέρα πρέπει να περιμένουμε ότι θα εξακολου­θήσει η ίδια κατάσταση και δεν πρέπει κανείς Έλληνας να αυταπατάται, ότι μπορεί να υπάρξουν καλές προθέσεις, διάλογος με αποτελέσματα και όλα τα σχετικά.
Εκείνο που μπορούμε να περιμένουμε είναι, ότι χρειάζεται επαγρύ­πνηση απ’ όλους, ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, διπλωματική επίθεση, διεθνή ερείσματα, ισχυρή οικονομία, ομοψυχία, δραστηριοποίηση όλων των εθνικών δυνάμεων, αποφασιστικότητα και ετοιμότητα για όλα τα ενδεχόμενα και λεπτοί χειρισμοί.

Αυτά αναφέρονται στο παλαιό ιστορικό του θέματος και νομίζω ότι ήταν χρήσιμο να αναφερθούν, για να μπορούμε να έχουμε τη γενική πο­ρεία από παλαιότερα μέχρι σήμερα, γιατί έτσι ερμηνεύονται τα γεγονότα και είμαστε έτοιμοι να κάνουμε σωστές εκτιμήσεις και να πάρουμε σωστές αποφάσεις.

Ένα άλλο σημαντικό θέμα, που πρέπει να αναφέρω, είναι το πρακτικό της Βέρνης. Θυμάστε ότι τον Αύγουστο του 1976 υπήρξε μια συμφωνία των Υπουργών Εξωτερικών Μπίτσιου και Τσαγλαγεντήλ που οδήγησε στην Έναρξη ενός ελληνοτουρκικού διαλόγου. Αργότερα στις 2. 11. 76 υπήρξε μια συνάντηση Τζούνη και Μπριγκέλ και απ’ αυτή προέκυψε το πρακτικό της Βέρνης, που υπεγράφη στις 11 Νοεμβρίου. Το περιεχόμενο ήταν δέσμευση και από τις δύο πλευρές για αποφυγή προκλήσεων στο χώρο του Αιγαίου κατά τη διάρκεια του διαλόγου.

Έχω εδώ το κείμενο και θα το διαβάσω για τα πρακτικά. Αναφέρομαι στα άρθρα 6 και 7 του πρακτικού της Βέρνης: «Αρθρο 6: Τα δύο μέρη αναλαμβάνουν την υποχρέωση όπως απόσχουν πάσης πρωτοβουλίας ή πράξεως σχετικής προς την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, η οποία θα ηδύνατο να παρε­νοχλήσει τη διαπραγμάτευση.

Αρθρο 7 : Τα δύο μέρη αναλαμβάνουν την υποχρέωση, όπως, καθ’ όσον αφορά στις διμερείς των σχέσεις, απόσχουν πάσης πρωτοβουλίας ή πράξεως, η οποία θα έτεινε να μειώσει το κύρος του ετέρου»

Αν προσέξατε θα δείτε, ότι αυτά τα δύο άρθρα είναι διατυπωμένα τόσο ελεύθερα, ώστε να μπορεί να γίνει οποιαδήποτε ερμηνεία από την πλευρά της Τουρκίας. Και ξέρετε πόσο κακόπιστοι είναι οι Τούρκοι και πόσο εφαρμό­ζουν ή όχι τις διεθνείς συμβάσεις, στις οποίες έχουν δεσμευθεί. Είμαστε τώ­ρα βέβαιοι, ότι ο διάλογος αυτός με βάση τις γνωστές τουρκικές διεκδική­σεις δεν θα μπορούσε ποτέ να καταλήξει σε συμφωνία. Απλα οι Τούρκοι επε­δίωκαν και πέτυχαν, τον ατέρμονα διάλογο, με σκοπό την παρεμπόδιση ή διακοπή της εκμετάλλευσης των ελληνικών πετρελαίων από τους Έλλη­νες. Και αυτό οι Τούρκοι το επέτυχαν, έως ότου ετοιμαστούν, δηλαδή έως ότου αποκτήσουν την αναγκαία στρατιωτική υπεροχή, για να μας επιτεθούν και να μας αρπάξουν τουλάχιστον το μισό Αιγαίο, όπως αυτό υπάρχει στα σχέδια τους και επανειλημμένα έχει διακηρυχθεί από την πλευρά τους.

Τα λάθη της Κυβέρνησης Καραμανλή στην περίπτωση αυτή της υπο­γραφής του πρωτοκόλλου είναι, πρώτο, ότι έκανε διάλογο με τους Τούρκους, καθ’ ην στιγμή οι Τούρκοι κατείχαν το 40% της Κύπρου. Το δεύτερο ότι άρχισαν ένα διάλογο, ο οποίος λόγω των διαφανών προθέσεων των Τούρκων δεν μπορούσε να καταλήξει σε αποτέλεσμα και τρίτο δεν συμφω­νήθηκε αρχή και τέλος αυτού του διαλόγου. Ήταν δηλαδή αυτό ακριβώς που επεδίωκαν οι Τούρκοι. Αυτό βέβαια δεν μπορούμε να πούμε ότι το έκανε ηθελημένα η τότε Κυβέρνηση. Οπωσδήποτε, όμως, επιτεύχθη με πίεση των Τούρκων, με φανερό σκοπό να σταματήσουν επ’ αόριστον οι έρευνες για ανεύρεση και εκμετάλλευση πετρελαίων στο Αιγαίο.
Ποία είναι τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησαν οι Τούρκοι, πώς κα­τάφεραν να πείσουν την Κυβέρνηση να δεχθεί τέτοια εξέλιξη αυτό δεν φαίνεται ότι το γνωρίζουμε ακριβώς.
Αφήνουμε το θέμα αυτό στους ιστορικούς.

Η διακοπή του διαλόγου από την σημερινή Κυβέρνηση κατέστησε το πρακτικό της Βέρνης ανενεργό. Εμείς δεν έχουμε, κύριοι συνάδελφοι, να φοβηθούμε τίποτα για να είμαστε ευάλωτοι σε πιέσεις των Τούρκων. Σήμερα εμείς μπορούμε, εάν κρίνουμε κατάλληλο τον χρόνο, να προχωρήσουμε σε έρευνες και εκμετάλλευση των πετρελαίων χωρίς καμιά δέσμευση.
Με το νομοσχέδιο αυτό η Κυβέρνηση αποκτά τον έλεγχο των αποφάσε­ων του κονσόρτσιουμ και ρυθμίζει τις εξελίξεις σύμφωνα με τα συμφέροντα του ελληνικού Λαού και διασφαλίζοντας τα γενικότερα συμφέροντα της.
Πριν κλείσω αυτό το θέμα θα ήθελα να θυμίσω και να σημειώσω, ότι τον Μάρτιο του 1978 συναντήθηκαν στο Μοντραί οι Πρωθυπουργοί Ελλά­δος—Τουρκίας κύριοι Καραμανλής και Ετσεβίτ, προκειμένου, όπως άκακοινώθηκε τότε -διαβάζω επακριβώς- «να αποκατασταθεί ένας διάλογος ο οποίος δυνατόν να άρει τα εμπόδια προς εξεύρεση αμοιβαίως ικανοποιητι­κών λύσεων στα ελληνοτουρκικά προβλήματα» Τότε θυμάστε έγινε και η διακοπή των ερευνών.
Τώρα εκείνο που εγώ έχω να σημειώσω είναι, πώς είναι δυνατόν να υπάρξουν αμοιβαίως ικανοποιητικές λύσεις με κατεχόμενη από τους Τούρ­κους την Κύπρο, με συνεχείς απειλές και παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας, με προκλητικές διεκδικήσεις σε βάρος μας και τόσα άλλα αμέτρητα, εμείς τελικά δεν το κατανοούμε.
Επίσης είναι σημαντικό να αναφέρω για να γραφτεί στα πρακτικά, ότι η συζήτηση εκείνη Καραμανλή και Ετσεβίτ έγινε χωρίς ημερήσια διάταξη. Κράτησε πάρα πολλές ώρες και εξ όσων τουλάχιστον έχουμε διαβάσει στον Τύπο δεν κρατήθηκαν πρακτικά.

Ακολούθησε μία συνάντηση ακόμα στις 10 Μαίου του 1978 στην Ουάσιγκτον, η οποία κατέληγε σε διατύπωση ευχών, αλλά δε φαίνεται ότι και από αυτή τη συνάντηση μάθαμε πολλά πράγματα για το τι ακριβώς συζητητήκε.
Η ουσία είναι, ότι το πρακτικό της Βέρνης ίσχυσε εκείνα τα χρόνια με απαίτηση των Τούρκων και βέβαια επί ζημία των δικών μας συμφερόντων. Ότι το πρακτικό αυτό υπήρξε επιζήμιο για τα εθνικά μας συμφέροντα, απο­δεικνύεται, και εκ του ότι οι Τούρκοι το επικαλούνται συνεχώς ακόμη και τώρα που δεν υπάρχει διάλογος και που επομένως δεν έχει καμιά ισχύ.
Θέλω να πω λίγα λόγια για την αιγιαλίτιδα ζώνη και ελπίζω στο τέλος να σας δώσω την εικόνα ενός σεναρίου, που κυκλοφόρησε τις τελευταίες εβδομάδες.
Το θέμα της αιγιαλίτιδος ζώνης είναι γνωστό, αλλά θέλω να επισημά­νω ορισμένα πράγματα.

Το πρώτο είναι ότι έχουμε δικαίωμα επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώ­νης, απόλυτο δικαίωμα, στα 12 ναυτικά μίλια. Με τον τρόπο αυτό θα μπορού­σαμε να διασφαλίσουμε τις θέσεις μας στο Αιγαίο γενικά, και ειδικότερα στο θέμα της υφαλοκρηπίδας, χωρίς μεγάλες διεθνοπολιτικές τριβές. Η Τουρ­κία το γνωρίζει αυτό και επικαλείται την αρχή, της ευθυδικίας και την αρχή της επιείκειας, οι οποίες δεν μπορούν βέβαια να προσφέρουν στους Τούρ­κους καμιά σοβαρή νομική θεμελίωση. Γι’ αυτό ακριβώς η Τουρκία μάς απει­λεί με πόλεμο, σε περίπτωση δηλαδή που εμείς θα προχωρήσουμε στην επέ­κταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στη Χώρα μας.

Εγώ μπορώ να αναφέρω κάτι εδώ στη Βουλή υπεύθυνα. «Ότι δηλαδή γνωρίζω με απόλυτη βεβαιότητα, ότι και οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ δεν επιθυμούν την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στον χώρο του Αιγαίου από 6 σε 12 ναυτικά μίλια. Και δεν το επιθυμούν, διότι όταν γίνει αυτή η επέκταση όχι μόνο κατοχυρώνονται τα δικαιώματα μας στό χώρο του Αιγαίου και γίνονται αναμφισβήτητα, αλλά καταρρέει και ολη η πλαστή επιχειρηματολογία, περί του ότι η Τουρκία είναι χώρος με μεγαλύτερη στρα­τηγική σημάδια από αυτή της Ελλάδος. Αυτό τι κάνει; Ανατρέπει τα δεδο­μένα και τους συσχετισμούς της περιοχής όπως είναι σήμερα. Και αυτό επίσης θα είχε σαν αποτέλεσμα, ότι το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί δεν θα μπο­ρούν να ελέγχουν το χώρο όπως έχουν συνηθίσει.
Μπορώ να σας βεβαιώσω, ότι αυτή η δυνατότητα που έχουμε, για επέ­κταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ναυτικά μίλια, είναι, ένα πανίσχυρο ό­πλο στα χέρια της όποιας ελληνικής κυβέρνησης και πρέπει να γίνεται έν­τονη εκμετάλλευση στις όποιες διαπραγματεύσεις για τα εθνικά μας θέμα­τα.

Έχω και μια άλλη πρόταση κατά τη γνώμη μου σημαντική. Έως ότου δηλαδή αντιμετωπίσουμε το θέμα της υφαλοκρηπίδας, συνολικά, δικαιούμεθα και μπορούμε να προβούμε σε τμηματική επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης, χωρίς μάλιστα να δημιουργηθούν και εμπλοκές.

Προτείνω συγκεκριμένα την επέκταση της αιγιαλίτιδος ζώνης της νήσου Θάσου από 6 ναυτικά μίλια σε 12 ναυτικά μίλια. Επαναλαμβάνω, ότι προτείνω την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης μόνο της νήσου Θάσου. Θα μπορέσουμε έτσι απερίσπαστοι να προχωρήσουμε σε έρευνες και εκμετάλλευση των εκεί κοιτασμάτων, χωρίς προβλήματα. Η Τουρκία, αφ’ ενός μεν δεν ενοχλείται από αυτή τη συγκεκριμένη επέκταση, αφ’ ετέρου δε, δεν δικαιούται να αντιδράσει, διότι η ίδια η Τουρκία είχε επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη και στον Εύξεινο Πόντο και νότια προς την πλευρά της Κύπρου.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ. Η Κυβέρνηση το δέχεται;

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ : Εγώ το προτείνω αυτό κύριε συνάδελ­φε. Εγώ, ο Βουλευτής Κουτσογιάννης. Εγώ, παρακαλώ την Κυβέρνηση, αφού το αναφέρετε, να μελετήσει με προσοχή αυτή την πρόταση για τμηματική επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης και πιστεύω ότι έτσι λύνονται πολλά προβλήματα. Οι μεγάλες δυνάμεις επίσης δεν εμποδίζονται στην περίπτωση αυτή στη ναυσιπλοΐα τους ή στην κίνηση πολεμικών σκαφών τους στην περιοχή.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΝΟΣ : Είναι πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η πρόταση σας.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ : Είναι δική μου, δεν έχω καμία
συνεννόηση ούτε με τον κ. Υπουργό, ούτε με την Κυβέρνηση γενικότερα.
Και η Νέα Δημοκρατία και η ΔΗΑΝΑ, δυστυχώς κατά τη γνώμη μου, επιμένουν να κτυπήσουμε ανατολικά της Θάσου στα 11 μίλια….

ΗΛΙΑΣ ΜΑΛΕΒΙΤΗΣ : Εμείς δεχόμαστε την πρόταση τη δική σας εάν το δεχθεί η Κυβέρνηση.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ : Αναφέρομαι σ’ αυτά που είπατε περί Ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδος. Θα μου επιτρέψετε να πω, ότι σύμφωνα με όσα διάβασα στις εφημερίδες οι Τούρκοι δέχονται αυτό το σημείο, δηλαδή να κτυπήσουμε εμείς 11 μίλια ανατολικά της Θάσου. Το ερώτημα είναι γιατί το δέχονται. Είναι προφανές, ότι αμέσως μετά οι Τούρκοι θα προχωρήσουν σε γεώτρηση, η οποία θα είναι εκτός των δικών μας χωρικών υδάτων και έτσι θα προκληθεί σύγκρουση ή οπωσδήποτε εμπλοκή δεν ξέρω ποιας έκτασης και ποίας μορφής, κατά τη γνώμη μου αυτό ήταν το σενάριο. Και στις δυο περιπτώσεις θα είχαμε πτώση της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και πιθανώς και διχοτόμηση στο Αιγαίο. Αυτό είναι, μέσα στα σενάρια. Εγώ από τα στοιχεία που έχω δεν βλέπω ότι η Τουρκία ήταν έτοιμη για μεγάλη σύγκρουση και μπορώ να πω, γιατί δεν θα είχαμε τέτοια σύγκρουση, αλλά δεν πρέπει να παραλείψω να πω ότι τον τελευταίο μήνα πριν από την σύγκρουση παρατηρήθηκε μία μεγάλη και έντονη κινητικότητα
Ουάϊμπεκερ, Περλ, γνωστοί τουρκόφιλοι και ανθέλληνες να βρίσκον­ται 1, 2 βδομάδες στην Αγκυρα, ο Οζάλνα πηγαίνει στην Αμερική, να κάθεται εκεί αρκετές μέρες και στη συνέχεια να πηγαίνει στο Λονδίνο. Αυτή όλη η κινητικότης, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι καθόλου συμπτωματική και κατά τη δική μου άποψη ταυτίζεται με τα γεγονότα και τις εξελίξεις εκείνων των ημερών. Ίσως αυτό έγινε, διότι η Κυβέρνηση έχοντας πιθανώς κάποιες πληροφορίες -δεν το γνωρίζω αυτό επίσημα- πρόλαβε και προχώρησε στη διατύπωση αυτού του σχεδίου νόμου. Όταν οι κύριοι αυτοί είδαν ότι το σενάριο δεν μπορούσε να προχωρήσει, να ασκήσουν πιέσεις και εκβιασμούς κ.λπ., τότε προχώρησαν στο δεύτερο σενάριο. Αυτή είναι η άποψη μου και θα παρακαλέσω να την έχετε υπόψη σας στις αναλύσεις που γίνονται. Υπάρχει περίπτωση να υπάρξει σύγκρουση Ελλάδος—Τουρκίας; Αυτό συμφέρει την Ελλάδα; Συμφέρει την Τουρκία; Συμφέρει το ΝΑΤΟ; Συμφέρει τους Αμερικανούς; Να το δούμε.

Η επίσημη θέση των Αμερικανών, που εξεφράσθη από τον κ. Κίσιγκερ το 1976 είναι, ότι αποκλείεται κάθε στρατιωτική λύση στο Αι­γαίο, έχω ολόκληρο το κείμενο εδώ από την εφημερίδα «ΒΗΜΑ», αλλά δεν χρειάζεται να το διαβάσω επειδή δεν έχουμε χρόνο. Το γιατί δεν συμφέρει πράγματι είναι γνωστό. Μία τέτοια σύγκρουση δεν μπορούν να εκτιμήσουν οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ, πού θα οδηγήσει και γι’ αυτό δεν συμφέρει. Εάν όμως γίνει κάποια εμπλοκή με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι ελεγχόμενη από τους Αμερικάνους, ολιγοήμερη και ελεγχόμενη, ασφαλώς θα γίνει. Πότε θα γίνει αυτό; Όταν η Χώρα η δική μας θα βρεθεί σε κάποιο είδος διάλυσης, σε ακυβερνησία, σε οικονομική ή άλλη κρίση, σε παράλυση θα έλεγα, όπως έγινε δηλαδή στην περίπτωση του Αττίλα, τότε θα γίνει αυτη η επίθεση…

(Στο σημείο αυτό ακούγεται ο προειδοποιητικός ήχος λήξης του χρό­νου ομιλίας του κ. Βουλευτή)

Κύριε Πρόεδρε, θα παρακαλούσα να μου δώσετε άλλο ένα λεπτό.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Παναγιώτης Ν. Κρητικός) : Όχι και άλλο λεπτό, κύριε Κουτσογιάννη.


ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ : Να ολοκληρώσω κύριε Πρόεδρε. Τότε μόνο. Όταν η δική μας Χώρα βρεθεί σε κατάσταση παράλυσης θα μπορέσουν αυτοί να επέμβουν, σε λιγες μέρες να πετύχουν αυτά που έχουν σχεδιάσει με τα γνωστά διχοτομικά σενάρια του Αιγαίου. Και τότε βέβαια θα το έχουν επιτύχει αυτό χωρίς πόλεμο. Και για να το πετύχουν αυτό., θα πρέπει να έχουν προωθήσει εδώ στη Κυβέρνηση, σε κρίσιμες κυβερνητικές θέσεις δικούς τους ανθρώπους και να φθάσουν βέβαια τη Χώρα στην κατάσταση που ανάφερα..
Απ’ αυτό προκύπτει ποιό είναι το δικό μας καθήκον: Ομοψυχία, ενότητα, ισχυρές ένοπλες δυνάμεις κ.λπ

Δυστυχώς δεν έχω άλλο χρόνο. Ευχαριστώ που με ακούσατε, παρά το προχωρημένο της ώρας.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Παναγιώτης Ν. Κρητικός): Ο κ. Παπαδόγκονας.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ : Κύριε Πρόεδρε, σας παρακαλώ πάρα πολύ. Πρέπει κάποτε να καταλάβει και το Προεδρείο, ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε τόσο αργά.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Παναγιώτης Ν. Κρητικός): Αργά κύριε Παπικώνσταντίνου είναι και στις 2.00′ και στις 3.00′

ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Πρέπει να κάνουμε κάποια συμφω­νία. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Κύριε Πρόεδρε, απομένουν λίγοι ομιλητές. Μερικοί απ’ αυτούς είναι εδώ, μερικοί απουσιάζουν. Απ’ ότι βλέπω είναι εδώ ο κ. Βαρβιτσιώτης, ο κ. Λούλης…

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Παναγιώτης Ν. Κρητικός) : και ο κ. Κρικέλης. Μην Τον παραλείπετε. Είναι και γείτονας σας..

ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ : Και γείτονας και κοντογείτονας και πολύ αγαπητός. Αλλά ο κ. Κρικέλης είναι σεμνός και δεν φωνάζει όπως φωνάζει ο κ. Βαρβιτσιώτης

Θα έλεγα, λοιπόν, κύριε Πρόεδρε, οι τρεις κύριοι συνάδελφοι, οι πα­ρόντες, να μιλήσουν την Τετάρτη επί 20 λεπτά. Οι υπόλοιποι, που είναι εγγεγραμμένοι και τυχαίνει να απουσιάζουν αυτή τη στιγμή να μιλήσουν επί 10 λεπτά και να κλείσουμε γι’ απόψε. Έχω την εντύπωση ότι είναι μια λογική πρόταση.
Και λυπούμαι πραγματικά που η αγόρευση του κ. Κουτσογιάννη, που ήταν αξιόλογη, ακούστηκε απόψε μετά τις 01.00′

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Παναγιώτης Ν. Κρητικός).Δεν έχει αντίρρηση το Προεδρείο στην πρόταση σας. Υποθέτω ότι και ο κ. Υπουργός δεν θα έχει αντίρρηση.
Θα μιλήσουν από 20 λεπτά ο κ. Βαρβιτσιώτης, ο κ. Λούλης και ο κ. Κρικέλης και απο 10 λεπτά ο κ. Κατσιγιάννης, ο κ. Μαντζώρης, ο κ. Ζαίμης, ο κ. Νάσης, η κ. Μπενάκη, ο κ. Μπουλούκος, ο κ. Τσακλιδης και ο κ. Γκελεστάθης. Τι λέει ο κ. Υπουργός;

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΠΕΠΟΝΗΣ (Υπ. Βιομηχανίας Ενέργειας και Τεχνολο­γίας). Κύριε Πρόεδρε, δεν έχω αντίρρηση, αλλα αδικήσαμε τον συνάδελφο κ. Κουτσογιάννη. Αυτή την πρόταση έπρεπε η Αντιπολίτευση να την κάνει προτού μιλήσει ο βουλευτής της Συμπολίτευσης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αδικήθηκε, επαναλαμβάνω, ο κ. Κουτσογιάννης υπέρ τωνάλλων συναδέλφων της Αντιπολιτεύσεως.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Παναγιώτης Ν. Κρητικός) : Συμφωνούμε, λοιπόν, να μιλήσουν την Τετάρτη οι παρόντες 3 συνάδελφοι επί 20 λεπτά και οι υπόλοιποι εγγεγραμμένοι επί 10 λεπτά.

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ : Μάλιστα, μάλιστα

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Παναγιώτης Ν. Κρητικός) : Η Βουλή παρεδέχθη Κύριοι συνάδελφοι, έχουν διανεμηθεί τα πρακτικά των συνεδριάσεων
της 30ής και 31ης Μαρτίου 1987 και παρακαλώ το Σώμα για την επικύρωση
τους. Επικυρούνται;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ : Μάλιστα, μάλιστα.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Παναγιώτης Ν. Κρητικός) Συνεπώς τα πρακτικά των συνεδριάσεων της 30ής και 31ης Μαρτίου 1987 επεκυρώθησαν.
Δέχεται το Σώμα να λύσουμε τη συνεδρίαση;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Μάλιστα, μάλιστα

Με τη συναίνεση της Βουλής και ώρα 01.11′ π.μ. λύεται η συνεδρίαση για αύριο Τρίτη, 7 Απριλίου 1987, και ώρα 18,30′ με αντικείμενο ημερησίας διατάξεως κοινοβουλευτικό έλεγχο.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                          ΟΙ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ

Κατεβάστε αντίγραφο εδώ: Πρακτικά της Βουλής 1987
                         http://www.elliniki-grothia.com/    


ΚΟΥΡΗΤΕΣ και ΙΔΑΙΟΙ ΔΑΚΤΥΛΟΙ: Οι Κουρήτες και οι Ιδαίοι Δάκτυλοι, αγαθά μυθικά όντα της Κρήτης, ταυτίζονται μεταξύ τους και καλύπτονται από ένα πέπλο μυστηρίου. Πολλές παραλλαγές και συγκεχυμένες πληροφορίες δεν μας επιτρέπουν να έχουμε μια πλήρη εικόνα τους.
Οι Αρχικοί Κουρήτες ήταν πέντε αδέρφια:
ο Ηρακλής. (Πρόκειται για απλή συνωνυμία με τον γνωστό ημίθεο Ηρακλή, γιο του Διός. ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΑΙΟ ΗΡΑΚΛΗ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΗΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΑΛΦΕΙΟΣ ΠΟΤΑΜΟΣ και ΝΑΡΘΗΞ.-
-Παιωναίος
-Επιμίδης
-Ιάσιος
-Ίδας.
Ο μύθος λέει ότι δεν γεννήθηκαν, αλλά φύτρωσαν από τη γη όταν την έβρεξαν τα πρώτα δάκρυα του Δία σαν μωρό. Το γεγονός αυτό συμβολίζει το ότι ήταν γηγενείς. Γι’ αυτό η παράδοση μιλάει για τους Κουρήτες ως πρώτους κάτοικους της Κρήτης και εικάζεται, χωρίς ασφαλή ετυμολογική εξήγηση όμως, ότι το όνομα Κρήτη και Κρήτες προέρχεται από τη λέξη Κουρήτες (Κ – ου –ρήτες). Επίσης η λέξη Κουρήτας ή Κουρήτης(ενικός του Κουρήτες) έχει μεγάλη ομοιότητα με την γνωστή λέξη Κούρος, που στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει νεαρός άντρας, ενώ Κόρη είναι η νεαρή γυναίκα.

Οι Κουρήτες, λέγεται ότι ήταν οι πρώτοι κάτοικοι της Κρήτης και δημιούργησαν το πρώτο πολιτισμό στο νησί. Σύμφωνα με τους μύθους οι Κουρήτες ήταν υπεύθυνοι για κάθε είδους ανακάλυψη της εποχής εκείνης και βοήθησαν στην οργάνωση της κοινωνικής ζωής στην Κρήτη. Οι Κουρήτες έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στη γέννηση και στην ανατροφή του Διός, του Μεγαλύτερου από τους θεούς του Ολύμπου. Όταν ήρθε η ώρα η Ρέα να γεννήσει διάλεξε μία σπηλιά στην Κρήτη και ζήτησε βοήθεια από τους ντόπιους Κουρήτες. Οι Κουρήτες φυλούσαν την είσοδο της σπηλιάς ώστε να μην πλησιάσει κανείς και μόλις γεννήθηκε το θείο βρέφος, ο Ζεύς, ανάλαβαν να τον προσέχουν μέχρι να μεγαλώσει. Άγρυπνοι φρουροί, οι Κουρήτες, όταν το μωρό έκλαιγε χτυπούσαν δυνατά τα πόδια τους στη γη χορεύοντας ή σε άλλη παραλλαγή χτυπούσαν τύμπανα και τις μεταλλικές ασπίδες τους ώστε με τον θόρυβο που έκαναν να καλύψουν το κλάμα. Ο Κρόνος, ο πατέρας του Διός, είχε πάρει έναν χρησμό ότι ένα παιδί του θα του έπαιρνε την εξουσία γι’ αυτό δεν έπρεπε να καταλάβει ότι ο Ζεύς ήταν ζωντανός, αλλιώς το θεϊκό μωρό κινδύνευε.


Στο σκηνικό της σπηλιάς οι Κουρήτες έκαναν την πρώτη τους εφεύρεση. Έφτιαξαν μια κρεμαστή κούνια για το μωρό. Ο Κρόνος ήταν κυρίαρχος σε γη, θάλασσα και ουρανό. Η κούνια του Διός αν και βρισκόταν μέσα στη γη δεν την ακουμπούσε, όπως επίσης δεν ακουμπούσε τη θάλασσα, ούτε φυσικά τον ουρανό και ήταν κρυμμένο στα έγκατα της γης, άρα καλά προφυλαγμένο από τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του για να μην του πάρουν την εξουσία.


Την πρώτη εφεύρεση των Κουρήτων ακολούθησαν άλλες πολλές και σημαντικές. Υπήρξαν οι πρώτοι που ασχολήθηκαν και δίδαξαν στο ανθρώπινο είδος το κυνήγι φτιάχνοντας το πρώτο τόξο, την κτηνοτροφία εξημερώνοντας τα ζώα, τη μελισσοκομία, τη μεταλλουργία και το χορό. Λέγεται ότι οι παραδοσιακοί χοροί της Κρήτης που χορεύονται μέχρι τις μέρες μας έχουν τις ρίζες τους στον πυρρίχιο χορό των Κουρητών. Το πρώτο τύμπανο επίσης φαίνεται οτι το κατασκεύασαν οι Κουρήτες τεντώνοντας το δέρμα ενός ζώου και το έκαναν δώρο στη Ρέα.


Οι Κουρήτες λεεί ο μύθος ότι ήταν οι ιδρυτές των Ολυμπιακών Αγώνων. Τα πέντε αδέρφια σε μία εξόρμησή τους στα δάση της Πελοποννήσου θέλησαν κάποια στιγμή να ξαποστάσουν. Για να διασκεδάσουν έκαναν αγώνα δρόμου μεταξύ τους. Νικητής αναδείχθηκε ο Παιωναίος και ο Ιδαίος Ηρακλής (ένας από τους Κουρήτες, όχι ο Ηρακλής με τους 12 άθλους) για τη νίκη του τον στεφάνωσε με κλαδιά αγριελιάς. Σαν ανάμνηση αυτού του γεγονότος κάθε πέντε χρόνια, εφόσον πέντε ήταν και τα αδέρφια, γίνονταν αντίστοιχοι αγώνες, οι οποίοι ο μύθος λέει ότι σταμάτησαν εξαιτίας ενός κατακλυσμού. Πενήντα χρονιά μετά τη φυσική καταστροφή ο Κλύμενος απόγονος του Κουρήτα Ηρακλή ίδρυσε βωμό στην Ολυμπία προς τιμή του μυθικού ιδρυτή των πρόδρομων Ολυμπιακών Αγώνων. Ουσιαστικά ίδρυσε τους γνωστούς πανελλήνιους θρυλικούς Αγώνες σαν εξέλιξη αθλητικών διοργανώσεων που γίνονταν στην Κρήτη ήδη από τη 4η χιλιετία π.Χ.


Ο Ηρακλής Κουρήτας ή Ιδαίος Ηρακλής θεωρείται επίσης ότι έδωσε το όνομα του στην πόλη Ηράκλειο.


Οι Ιδαίοι Δάκτυλοι ταυτίζονται σε πολλά σημεία με τους Κουρήτες
, έχουν κοινά ονόματα και χαρακτηριστικά, κοινούς μύθους. Σε ένα σημείο που διαφοροποιούνται είναι ο μύθος που αφορά στη γέννησή τους. Λέγεται ότι όταν έπιασαν οι πόνοι τη Ρέα και κρύφτηκε από το σύζυγό της στο σπήλαιο να γεννήσει, στη διάρκεια του τοκετού έπρεπε να πνίξει τους πόνους της χωρίς να φωνάξει, έτσι έχωσε τα δάχτυλά της μέσα στη γη από όπου και ξεπήδησαν οι Ιδαίοι Δάκτυλοι, 10 στον αριθμό.
Κάποια από τα ονόματα των Ιδαίων που σώζονται είναι Κέλμις, Άκμων, Δαμναμενεύς και Ακεσίδας.
Κέλμις (το εργαλείο που χρησιμοποιείται για την τήξη του σιδήρου)
Άκμων είναι το αμώνι
Δαμναμενεύς είναι το σφυρί.
Αυτά τα ονόματα σχετίζονται με την επεξεργασία μετάλλων. Όχι τυχαία λοιπόν οι Δάκτυλοι αποτελούν σύμβολο για την ανάπτυξη της μεταλλουργίας και ο μύθος τους θέλει να ανακαλύπτουν τον σίδηρο.

Απο που προηλθε το ονομα των Κρητων συμφωνα με ιστορικα στοιχεια.
ΟΙ ΙΔΑΙΟΙ ΔΑΚΤΥΛΟΙ Ή ΚΟΥΡΗΤΕΣ Ή ΕΤΕΟΚΡΗΤΕΣ , ΕΠΕΙΤΑ Κ(ΟΥ)ΡΗΤΕΣ, ΚΡΗΤΕΣ: Ανατρέχοντας στους αρχαίους συγγραφείς (Στράβωνα, Παυσανία, Διόδωρο κ.α.) βλέπουμε να λένε αφενός ότι οι Ιδαίοι δάκτυλοι ονομάστηκαν έτσι, επειδή κατοικούσαν στην Ίδη ή Ιδαία όρη της Κρήτης και αφετέρου ότι αρχικά η νήσος Κρήτη ονομάζονταν Ιδαία, απ΄όπου και τα: Ιδομενέας (ο αρχηγός των Κρητών στον Τρωικό πόλεμο), Ιδαίος Ηρακλής = ο Κρητικός Ηρακλής που ίδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες, Ιδαίος Δίας = ο Κρητικός ή κρηταγενής Δίας, Ιδαία όρη = τα Κρητικά όρη κ.α. και Ιδαίοι Δάκτυλοι = οι Κρητικοί.

Μετά, όταν ήταν βασιλιάς των Ετεοκρητών ο Κρηθέας, ήρθαν στην Κρήτη οι καλούμενοι επήλυδες Κρήτες (= οι Αχαιοί, Δωριείς και Πελασγοί με αρχηγό τον Τέκταμο, γιο του Δώρου του Έλληνα), οι παλιοί Κρήτες ονομάστηκαν οι Ετεοκρήτες και οι νέοι Κρήτες, πρβ: «Λένε πως ονομάστηκαν Ιδαίοι Δάκτυλοι οι πρώτοι κάτοικοι στους πρόποδες της Ίδης. Πόδες λέγονται οι πρόποδες και κορυφές, οι μύτες των βουνών. Οι διάφορες κορυφές της Ίδης, που ήταν όλες αφιερωμένες στη μητέρα των θεών (τη Ρέα), λέγονταν Δάκτυλοι.


Ο Σοφοκλής θεωρεί πως οι πρώτοι πέντε ήσαν αρσενικοί. Εφηύραν το σίδερο και το κατεργάστηκαν πρώτοι, καθώς και πολλά ακόμη χρήσιμα στη ζωή πράγματα. Πέντε ήταν και οι αδελφές τους. Από τον αριθμό τους ονομάστηκαν Δάκτυλοι. .............Υπονοούν μάλιστα πως απόγονοι των Ιδαίων Δακτύλων είναι οι Κουρήτες και οι Κορυβάντες. Οι πρώτοι εκατό που γεννήθηκαν στην Κρήτη ονομάστηκαν Ιδαίοι Δάκτυλοι. Απόγονοί τους αναφέρονται εννέα Κουρήτες. Ο καθένας τους έκανε δέκα παιδιά, τους Ιδαίους Δακτύλους... (Στράβων, Γεωγραφικά Ι, C 473, ΙΙΙ, 22)


«Οι κάτοικοι, λοιπόν, της Κρήτης λένε πως οι αρχαιότεροι κάτοικοι στο νησί ήταν αυτόχθονες, οι λεγόμενοι Ετεοκρήτες, των οποίων ο βασιλιάς, Κρητας το όνομα, ανακάλυψε πολλά και πολύ σημαντικά πράγματα στο νησί που είχαν τη δυνατότητα να ωφελήσουν την κοινωνική ζωή των ανθρώπων.... Πρώτοι, λοιπόν, απ' όσους μνημονευονται από την παράδοση, κατοίκησαν στην περιοχή της Ιδης στην Κρήτη και τριγύρω, οι καλούμενοι από αυτό Ιδαίοι Δάκτυλοι («πρώτον ώκησαν της Κρήτης περί την Ίδην οι προσαγορευθέντες Ιδαίοι Δάκτυλοι»), που άλλοι λένε ότι ήσαν 100 και άλλοι 10, όσα και τα δάκτυλα των χεριών απ' όπου και ονομάστηκαν έτσι. ... Για τους Ιδαίους δακτύλους της Κρήτης παραδίδεται πως ανακάλυψαν τη φωτιά, τη χρήση του χαλκού και του σιδήρου, στη χώρα των Απτεραίων στο λεγόμενο Βερέκυνθο, καθώς και τον τρόπο επεξεργασίας τους. Λένε, μάλιστα, πως ένας τους ο Ηρακλής, ξεπέρασε τους άλλους σε φήμη, ίδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες. Εξ αιτίας της συνωνυμίας οι μεταγενέστεροι άνθρωποι θεώρησαν πως ο γιος της Αλκμήνης εγκαθυδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες....(Διόδωρος Βιβλιοθήκη Ιστορική 5,64)


«Ο Τέκταμος του Δώρου, του γιου του Έλληνα που ήταν γιος του Δευκαλίωνα, κατέπλευσε στην Κρήτη μαζί με Αιολείς και Πελασγούς κι έγινε βασιλιάς του νησιού, παντρεύτηκε την κόρη του Κρηθέα κι απόκτησε τον Αστέριο..». (Διόδωρος, βίβλος 4, 60)


«Μετά τους Ιδαίους Δακτύλους, συνεχίζει η εξιστόρηση, έγιναν οι εννέα Κουρήτες. Γι αυτούς άλλοι λένε πως ήταν γηγενείς και άλλοι πως ήταν απόγονοι των Ιδαίων Δακτύλων. Ετούτοι κατοικούσαν στα δασωμένα δάση και τα φαράγγια των βουνών και γενικά στους τόπους που τους παρείχαν φυσική στέγη και προστασία, επειδή δεν είχε ακόμη ανακαλυφθεί το χτίσιμο των σπιτιών. Καθώς διακρινόταν για τη σύνεσή τους, έδειξαν στους ανθρώπους πολλά χρήσιμα πράγματα, διότι πρώτοι αυτοί συγκέντρωσαν τα πρόβατα σε κοπάδια, εξημέρωσαν τα υπόλοιπα είδη ζώων, ανακάλυψαν τη μελισσοκομία, εισηγήθηκαν την τέχνη του κυνηγίου, εισηγήθηκαν τη συναναστροφή και τη συμβίωση. Ανακάλυψαν επίσης τα ξίφη, τα κράνη και τους πολεμικούς χορούς. Λένε πως σ' αυτούς παρέδωσε τον Δία η Ρέα, κρυφά από τον πατέρα του Κρόνο, και κείνοι τον πήραν και τον ανέθρεψαν»...... (Διόδωρος Βιβλιοθήκη Ιστορική 5,65)


«Σχετικά με τους Ολυμπιακούς αγώνες, όσοι από τους Ηλείους ασχολούνται με την αρχαιότητα λένε ότι ο Κρόνος ήταν ο πρώτος βασιλιάς στον ουρανό και πως οι άνθρωποι εκείνης της εποχής εκείνης, που ονομάζονταν χρυσή γενικά, έκτισαν ναό προς τιμή του Κρόνου στην Ολυμπία. Όταν γεννήθηκε ο Δίας, η Ρέα ανέθεσε τη φύλαξη του παιδιού στους Δακτύλους της Ίδης, οι οποίοι λέγονταν και Κουρήτες και είχαν έρθει από την Ίδη της Κρήτης. Αυτοί ήσαν ο Ηρακλής, ο Παιώνιος, ο Επιμήδης, ο Ίδας και ο Ιάσιος. Ο Ηρακλής που ήταν και μεγαλύτερος έβαλε τους αδελφούς του, κάνοντας ένα αστείο, να τρέξουν σε αγώνα και στεφάνωσε το νικητή με κλαδί αγριελιάς, που την είχαν τόσο άφθονη, ώστε στοίβαζαν φρεσκοκομμένα φύλλα και τα έστρωναν, για να κοιμούνται. Λένε ότι ο Ηρακλής έφερε την αγριελιά από τις υπερβόρειες χώρες, τις χώρες που ήσαν πέρα από τον άνεμο Βορέα... Λένε αργότερα ο Κλύμενος, γιος του Κάρδη, ήρθε από την Κρήτη πενήντα χρόνια μετά τον κατακλυσμό που έγινε στην Ελλάδα την εποχή του Δευκαλίωνα. Κατάγονταν από τον Ιδαίο Ηρακλή και καθιέρωσε τους αγώνες στην Ολυμπία και ίδρυσε βωμό προς τιμή του προγόνου του Ηρακλή και όλων των Κουρήτων, δίνοντας στο Ηρακλή την επωνυμία Παραστάτη» (Παυσανίας «Ηλιακά», Α, 5 - 8 )


Επομένως, αφού οι αρχαίοι κάτοικοι της Κρήτης (= οι Ετεοκρήτες και Κύδωνες, όπως τους αναφέρει ο Όμηρος) λέγονταν αρχικά «Ιδαίοι Δάκτυλοι», μετά «Κουρήτες» και στο τέλος «Κρήτες», άρα το όνομα «Κρήτες» προέρχεται από σύντμηση του ονόματος «Κ(ου)ρήτες» Κρήτες. Δηλαδή «Κ(ου)ρήτες» = οι κούροι και αι κούραι = οι κόρες ή κορασίδες = τα κοράσια της Κρήτης = τα Κ(ου)ρητικόπουλα, κάτι που:

Α) φανερώνει η ονομασία της Κρήτης και των Κρητών στην Παλαιά Διαθήκη: Κερετιμ - Κερεθαίοι ή Χερεαίοι = η Κρήτη και οι Κρηταίοι.
Β) υπονοείται και στους μύθους, αφού αυτοί λένε ότι η Κρήτη ονομάστηκε έτσι είτε από το βασιλιά Κρήτα είτε από την γυναίκα Κρήτη, κόρη ενός των Κουρήτων και γυναίκα του Δία.

Σημειώνεται επίσης ότι:

1)Η ονομασία «Κουρήτες» παράγεται από τα θέματα των λέξεων: «κούρος, κούρη ή κόρη, συγγενείς λέξεις με τις: κερά - κυρά, κέρας (κεραία, κέρατο) κείρω > κουρέας, κουρά... λατινικά curio,ae = κουρώ, courios = κυρης, ceres = κορενυμι κ.α. Στην Παλαιά Διαθήκη, σύμφωνα με την μετάφραση των Εβδομήντα και του Ν. Βάμβα, οι Κρήτες άποικοι στην Παλαιστίνη λέγονταν πότε «Κρήτες» και πότε «Κερετιείμ ή Χερεθαίοι» και όχι Φιλισταίοι ή Καφθοριείς, όπως λένε μερικοί. Καφθορ και Καφθοριείμ είναι η Καπαδοκία και οι Καππαδόκες, ενώ οι Φιλισταίοι ήταν ένας εβραϊκός λαός που το μόνο κοινό που είχε με τους Κρήτες ήταν το ότι και αυτοί ήσαν αλλόθρησκοι και μισθοφόροι του βασιλιά.
2) Ο Διόδωρος Σικελιώτης (βίβλος 3, 61 - 73 και 5, 66- 70) λέει ότι οι Ατλάντιοι της Λιβύης του είπαν ότι παλιά υπήρχαν δυο θεοί με το όνομα Δίας, ο Κρητικός και ο Λίβυος, καθώς και ότι η Κρήτη πήρε το όνομα Ιδαία από τη γυναίκα του Κρητικού Δία, την Ιδαία, και το όνομα Κρήτη από τη γυναίκα του Λίβυου Δία, την Κρήτη, η οποία ήταν κόρη ενός των Κουρητών. Επίσης ο Αρριανός λέει ότι ο βασιλιάς Κρης, ο οποίος ήταν επώνυμος της Κρήτης, έκρυψε τον Δία στο βουνό Δίκτη, όταν ο πατέρας του ήθελε να τον αφανίσει. "Κρης ου Κρήτη επώνυμος, ο τον Δία κρύψας εν όρει Δικταίω, ότε Κρόνος εμάστευεν εθέλων αφανίσαι αυτόν" (Αρριανός)

ΟΙ ΙΔΑΙΟΙ ΔΑΚΤΥΛΟΙ ΗΣΑΝ ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ ΚΡΗΤΕΣ
, ΤΑ ΕΙΔΗ ΚΑΙ Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΚΟΥΡΗΤΩΝ. Ο Παυσανίας, ο Στράβωνας, ο Διόδωρος κ.α., όπως είδαμε πιο πριν, λένε ότι οι Ιδαίοι Δάκτυλοι ή Κουρήτες ήσαν οι πρώτοι κάτοικοι της Κρήτης που ονομάστηκαν έτσι, επειδή κατοικούσαν στα Ιδαία όρη ή επειδή (επι)κούρησαν τη Ρέα να γεννήσει στην Κρήτη το Δία. Ο Απολλώνιος Ρόδιος λέει επίσης ότι οι Ιδαίοι Δάκτυλοι ήσαν και αυτόχθονες, γιοι του Δία και της νύμφης Αγχιάλη, που τους γέννησε στο σπήλαιο της Δίκτης, δηλαδή στο ίδιο σπήλαιο όπου γεννήθηκε και ο Δίας, πρβ: «....Οι μούνοι πλεόνων μοιρηγέται ηδέ πάρεδροι Μητέρος Ιδαίης κεκληαται, όσσοι έασιν Δάκτυλοι Ιδαίοι Κρηταιέες, ους ποτέ νύμφη Αγχιάλη Δικταίον ανά σπέος, αμφοτέρησιν δραξάμενη γαίης Οιαξιλίδος, εβλάστησε.... (Απολλώνιος Αργοναυτικά Α 1125 - 1135) = σε νέα Ελληνική: «Κοντά στο ξόανο, (οι Αργοναύτες) φτιάξανε ένα βωμό, αφού στεφανώθηκαν με φύλα της βελανιδιάς, έκαναν γιορτή για τη θυσία κι επικαλούνταν τη Μητέρα του Δινδύμου την ιερότατη, που κατοικούσε στη Φρυγία, και τον Τιτία και τον Κύλληνο, που μόνοι ανάμεσα σ' άλλους πολλούς αποκαλούνται ηγήτορες της μοίρας και της Ιδαίας Μητέρας πάρεδροι, τους Ιδαίους Δακτύλους της Κρήτης, που κάποτε η νύμφη Αγχιάλη, χώνοντας τα δυο της χέρια στην Οιαξίδα γη, τους γέννησε στο σπήλαιο της Δίκτης» (Απολλώνιος Αργοναυτικά Α 1125 - 1135)

Αντίθετα, σύμφωνα με τους Ορφικούς, οι Κουρήτες δεν ήσαν αυτόχθονες Κρήτες ούτε γιοι της νύμφης Αγχιάλης, αλλά νεανίες ή στρατιώτες που ήρθαν στο φως από τη Ρέα, ήσαν παιδιά της Κόρης ή Κυράς, της θεάς Ρέας, και γι αυτό πήραν αυτή την επωνυμία. Δηλαδή υπονοούν ότι οι Κουρήτες ονομάζονται έτσι από το: «η κούρη» > «Κουρήτες», πρβ: «επει και περιστάναι λέγονται, οι Κουρήτες, τον των όλον Δημιουργόν και περιχορεύειν από της Ρέας αναφανέσται.... Διο και την εωνυμίαν έλαχον ταύτην (Ορφικά αποσπάσματα 191, Προκλ. Περί της κατά Πλάτ. Θεολ. Στ, 43), «αλλά μόνο η Ρέα γεννά τους Κουρήτας» (Ορφικά αποσπάσματα 150, Δαμασκ. Εις Πλάτ. Παρμ. 278)


Οι ορφικοί λένε επίσης ότι οι Κουρήτες συνόδευαν τη Ρέα στην Κρήτη, για να βοηθήσουν στη γέννηση και ανατροφή του Δία και αυτοί χτύπαγαν τις ασπίδες τους, όταν έκλεγε ο Δίας, για να μην ακούσει τα κλάματα του μωρού ο πατέρας του ο Κρόνος και έρθει και τον φάει.


Ο Στράβωνας, σχετικά με τους Κουρήτες, λέει ότι οι Έλληνες αποκαλούν τους διακόνους της Ρέας Κουρήτες, κάτι σωστό, πρβ «επι)κουρώ = λατινικά couro,ae = επιμελούμαι, φροντίζω, διακονώ.. Λέει επίσης ότι στην Κρήτη «Κουρήτες» ονομάζονται οι νέοι (κούροι) που με το χορό τους αναπαριστούν το μύθο της γέννησης του Δία και συνάμα είναι διάκονοι στις τελετουργίες (δηλ. είναι βοηθητικές ομάδες ως σήμερα τα λεγόμενα παπαδάκια στις εκκλησίες). Επομένως, συμπεραίνει ο Στράβωνας, γι αυτό η Ρέα, όταν πήγε στην Κρήτη να γεννήσει το Δία, πήρε βοηθούς τους Κουρήτες, που με τα τύμπανα και παρόμοιους ήχους, με ένοπλο χορό και θόρυβο περιστοίχισαν τη θεά και τρόμαξαν τον Κρόνο, ώστε να πάρουν το παιδί, χωρίς να το καταλάβει και οι Κουρήτες αυτοί επινόησαν τους πυρρίχιους χορούς και ρυθμούς κ.α., πρβ: <<Στην Κρήτη δεν υπήρχαν μόνο αυτά (μιλούσε για μουσική, χορικά κ.α.), αλλά και τελετουργίες για το Δία με οργιαστική λατρεία και με διακόνους, ωσάν αυτούς που βρίσκονται στην υπηρεσία του Διόνυσου, δηλαδή Σάτυροι.


Τους έλεγαν Κουρήτες, λεγόντουσαν και ήταν νέοι (κούροι) που απέδιδαν ένοπλη κίνηση με χορευτικό βήμα, παριστάνοντας το μύθο της γέννησης του Δία, όπου παίζουν τον Κρόνο που συνήθιζε να κατατρώγει τα παιδιά μόλις γεννιόνταν, και τη Ρέα να παλεύει να κρύψει τους πόνους της γέννας, να γεννάει το παιδί και να το κρύβει προσπαθώντας να γλιτώσει τη ζωή του με κάθε τρόπο. Λένε ότι γι αυτό πήρε βοηθούς τους Κουρήτες, που με τα τύμπανα και παρόμοιους ήχους, με ένοπλο χορό και θόρυβο περιστοίχισαν τη θεά και τρόμαξαν τον Κρόνο, ώστε να πάρουν το παιδί, χωρίς να το καταλάβει. Μετά έθρεψαν και μεγάλωσαν το παιδί.


Κουρήτες, λοιπόν, ονομάστηκαν, είτε επειδή ήταν νέοι, δηλαδή «κούροι» και πρόσφεραν αυτήν την υπηρεσία είτε επειδή φρόντισαν («κουροτροφείν») τη νιότη του Δία. Υπάρχουν και οι δυο εκδοχές. Πήραν, λοιπόν, το όνομα σαν να ήταν κάποιοι Σάτυροι στην υπηρεσία του Δία. Αυτοί ήσαν οι Έλληνες στο θέμα των οργιαστικών εορτασμών...... Οι Βερέκυντες πάλι, ένα γένος Φρυγών, και γενικά οι Φρύγες και από τους Τρώες οι κάτοικοι της Ίδης τιμούν τη Ρέα με οργιαστικές τελετές. Την αποκαλούν Μητέρα των Θεών και ‘Αγδιστι και Φρυγία Μεγάλη θεά. Από τα τοπωνύμια την αποκαλούν Ιδαία, Δίνδυμήνη, Σιπυλήνη, Πεσσινουντίδα, Κυβέλη και Κυβήβη.


Οι λοιποί Έλληνες αποκαλούν τους διακόνους της Κουρήτες, όχι από τον ίδιο μύθο με τον κρητικό, αλλά τους θεωρούν ως ιδιαίτερο είδος βοηθών αντίστοιχων με τους σατύρους. Τους ίδιους αποκαλούν Κορύβαντες. Οι ποιητές μαρτυρούν για τις υποθέσεις μου... Ο Ευριπίδης στις Βάκχες, συσχετίζει φρυγικά και Λυδικά έθιμα - τα όσο έμοιαζαν μεταξύ τους... Στους παρακάτω στίχους συνδέει Κρήτη και Φρυγία: Ως θαλάμευμα Κουρήτων, ζαθέοί τε Κρήτας διογενετορες έναυλοι, ένα τρικορυθες άντροις βυρσότονον κύκλωμα τόδε μοι Κορυβαντες εύρον... (Κρυφό Κουρήτων θάλαμος, ιερά της Κρήτης άντρα που γεννήσατε το Δία, σπηλιές όπου ανακάλυψαν Κορυβάντες με τρία στολισμένα φτερά...) Ο Σκήψιος θεωρεί πιθανόν Κουρήτες και Κορυβάντες να είναι ίδιοι: οι νεαροί (κούροι, Κουρήτες), που εκτελούσαν τον πολεμικό χορό για τη Μητέρας των θεών, τη Ρέα, οι ίδιοι που ονομάστηκαν Κορυβάντες από το ότι έβγαιναν να χορέψουν χτυπώντας το κεφάλι τους όπως βάδιζαν ρυθμικά.


Ο ποιητής (Όμηρος) τους λέει «ανθρώπους που βαδίζουν ρυθμικά» («Βητάρμονες»). Και επειδή οι Κορύβαντες χόρευαν και μάλιστα με ένθεη μανία, λέμε «κορυβαντιώντες» όσους κινούνται φρενιασμένα. ( Στράβων, Γεωγραφικά βιβλίο Ι', c 469 ΙΙΙ, 11) Ο Στράβωνας βιβλίο Ι', c 472, ΙΙΙ, 19 κ.α.) από τη μια λέει επίσης ότι οι τροφοί και οι φύλακες του Δία μετονομάστηκαν Κουρήτες... και από την άλλη ότι «Κουρήτες» λέγονταν οι νέοι στρατιώτες, επειδή κουρεύουν τα μαλλιά τους. Επομένως υπονοεί ετυμολογεί από το ρήμα «κείρω» κουρά, κουρέας.


Ο Στράβωνας, επικαλούμενος τους εξής στίχους του Όμηρου: «Δώρα φέρουν Κούρητες Αχαιοί» , Κριννάμενοις κουρήτας αριστήας Παναχαιών ... (Ιλιάς Τ 193-195 και Οδύσσεια π 248), λέει επίσης ότι οι Κουρήτες ονομάστηκαν έτσι είτε γιατί ήσαν νέοι, δηλαδή «κόροι ή κούροι» είτε γιατί φρόντισαν το Δία: «ώσθ' οι Κουρήτες ήτοι δια το νέοι και κόροι όντες υπουργείν ή δια κουροτροφείν τον Δία (λέγεται γαρ αμφοτέροις) ταύτης αξιώθηκαν της προσηγορίας» (Στράβων Ι, C 469).


Επομένως η ονομασία «Κουρήτες» παράγεται από το θέμα των ελληνικών λέξεων: κορεννυμι = λατινικά ceres,eris = τρέφειν, πληρούμαι, χορταίνω και τα κείρω κούρος, κουρέας κ.α., (επι)-κουρώ = λατινικά couro,ae = επιμελούμαι, φροντίζω τινός, couro,onis = o κύρης, ενώ κούρος = ο νεανίας, ο διατρεφόμενος, το Κουράδι = το κοπάδι, το διατρεφόμενο, επιμελούμενο ποίμνιο, κουροτρόφοι ή Κουρήτες ή κουραδιάρηδες = αυτοί που είχαν την αίγα Αμάλθεια που βύζαινε το Δία


Σημειώνεται ότι:

1) Το όνομα «Ιδαία» είναι ουσιαστικό εξ επιθέτου, από το επίθετο «ιδαίος,α,ο», το οποίο παράγεται από το ουσιαστικό «η Ίδη» = η οροσειρά «Ιδαία όρη» της Κρήτης, που, σύμφωνα με τους σημερινούς λεξικογράφους, σημαίνει τα σύδενδρα όρη (από το «ίδα ή ιδη» = το δέντρο ή το ξύλο), κάτι όμως μη βεβαιωμένο.
2) Επειδή η Δίκτη είναι βουνό των της Ίδης ή Ιδαίων ορέων της Κρήτης ή επειδή παλιά η Κρήτη λέγονταν και Ιδαία, εξ αυτού και τα: Ιδαία όρη = τα Κρητικά όρη, «Ιδαίος Δίας» = Κρητικός Δίας = Δικταίος Δίας, «Ιδαίοι Δάκτυλοι» = Κρητικοί Δάκτυλοι = Δικταίοι Δάκτυλοι, Ιδαίος Ηρακλής = Κρητικός Ηρακλής κ.α.
3) Οι Ιδαίοι Δάκτυλοι κατ' άλλους ήσαν 5 και κατ΄ άλλους 10 ή 100, επειδή ο μύθος τους ήταν παραλλαγές στα διάφορα μέρη του αρχαίου κόσμου. Ο Στράβωνας μάλιστα λέει ότι πολλοί μυθογράφοι συγχέουν ή αναφέρουν ορισμένα λανθασμένα πράγματα λόγω των συνωνυμιών των τοποθεσιών και των ομοιοτήτων στις θρησκείες, πρβλ: «Ίδη γαρ το όρος τοτε Κρητικόν και το Τρωικόν, και Δίκτη τόπος εν τη Σκηψία και όρος εν Κρήτη' της δε Ίδης λόφος είναι η Πύτνα, όπου Ιεράπυτνα η πόλις......» (Στράβων Γεωγραφικών Ι', ΙΙΙ 20, C 471)
Σύμφωνα επίσης με το Στράβωνα (Γεωγραφικά Ι, C 473, ΙΙΙ, 22), αλλά και το Διόδωρο (5, 64-65) άλλοι λένε ότι οι Ιδαίοι Δάκτυλοι γεννήθηκαν στη Φρυγία και από εκεί πέρασαν στην Κρήτη, για να βοηθήσουν εκεί στη γέννηση του Δία και άλλοι ότι οι Ιδαία Δάκτυλοι ήταν αυτόχθονες Κρητικοί και μετά μερικοί από αυτούς πέρασαν στη Φρυγία, πρβ: <<..Να ασκούν (οι νέοι της Κρήτης) επίσης την τοξοβολία και τον ένοπλο χορό, που βρήκαν πρώτοι και έδειξαν οι Κουρήτεςκαι ο οποίος έπειτα ονομάστηκε πυρρίχη από το όνομα αυτού που τον οργάνωσε. Έτσι το παιγνίδι δεν ήταν άσχετο με πράξη χρήσιμη στον πόλεμο. Επίσης στα τραγούδια τους χρησιμοποιούν Κρητικούς ρυθμούς που είναι πολύ γρήγοροι και τους βρήκε ο Θάλης. Ορίστηκε επίσης να φοράνε στρατιωτικά ρούχα και υποδήματα. Τα όπλα εξάλλου θεωρούνται τα καλύτερα δώρα.>>(ΣΤΡΑΒΩΝΑ, ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ Ι, ΙV 16)
...Ο συγγραφέας της Φαρωνίδας αναφέρει τους Κουρήτες ως αυλητές και Φρύγες. Αλλοι τους λένε εντόπιους και με χάλκινες ασπίδες. Άλλοι λένε τους Κορυβάντες Φρύγες, κι όχι τους Κουρήτες. Τους θεωρούν Κρητικούς και λένε ότι πρώτοι αυτοί στην Εύβοια φόρεσαν χάλκινα όπλα. Γι αυτό και τους είπαν Χαλκιδείς. Αλλοι λένε πως οι Τιτάνες έδωσαν στη Ρέα ένοπλους διακόνους από τη Βακριανή ή κατ' άλλους από τη Κολχίδα, τους Κορύβαντες. Στα Κρητικά κείμενα, οι Κουρήτες λέγονται τροφοί του Δία και φύλακες. Η Ρέα τους έστειλε στην Κρήτη από τη Φρυγία. Aλλοι λένε ότι στη Ρόδο ήταν εννιά τελχίνες. Ακολούθησαν τη Ρέα στην Κρήτη, ανέθρεψαν το Δία και μετονομάστηκαν Κουρήτες... ( Στράβων, Γεωγραφικά βιβλίο Ι', c 472, ΙΙΙ, 19)
4) Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι οι θεοί (Δίας, Ποσειδώνας κ.α.) και οι δαίμονες ήσαν αρχικά άνθρωποι, κάτι όπως και ο Χριστός και οι άγιοι σήμερα στη χριστιανική θρησκεία, που μετά τον θάνατο και τη μετάστασή τους στον ουρανό, λόγω του ότι εν ζωή είχαν κάνει πολύ μεγάλες ευεργεσίες ή αντίθετα πολύ κακές, άρα διέθεταν ικανότητες πιο μεγάλες από τους άλλους ανθρώπους, θεοποιήθηκαν (ανακηρύχθηκαν θεοί ή δαίμονες, ανάλογα με το έργο που είχαν κάνει) από τους ζώντες είτε ως έκφραση ευγνωμοσύνης προς αυτούς που ευεργετήθηκαν είτε γιατί το ίδιο πίστευαν ότι θα κάνουν και στους ουρανούς, πρβ: «Οι ήρωες και οι ημίθεοι ήσαν άνθρωποι, άνθρωποι που εν ζωή είχαν κάνει αξιόλογα πολεμικά έργα, πολλές και μεγάλες ανδραγαθίες σε καιρό πολέμου ή που σε καιρό ειρήνης ευεργέτησαν πάρα πολύ το βίο του συνόλου των ανθρώπων κάνοντας ανακαλύψεις ή θεσμοθέτησαν νόμους κ.τ.λ. και οι μεταγενέστεροι τους τίμησαν, άλλους ως θεούς και άλλους ως ήρωες.»
5) Οι δαίμονες δεν ανήκαν στην ίδια κατηγορία με τους Ολύμπιους Θεούς, επειδή τα έργα τους είναι από τη μια χρήσιμα και από την άλλη καταστροφικά, παράβαλε π.χ. ότι από τη μια έχουμε τα μαχαίρια που είναι χρήσιμα για το φαγητό, τα όπλα που είναι χρήσιμα για το κυνήγι κ.τ.λ. και από την άλλη τα ίδια προξενούν καταστροφές (φόνους, πολέμους κ.τ.λ.), οπότε τα έργα αυτά θεωρήθηκαν ως έργα των δαιμόνων, των πονηρών (πονηρός δεν σημαίνει ταυτόχρονα και κακός, εξαρτάται) πνευμάτων και όχι των ανώτερων καλών θεών.
6) Κατά μια απλοϊκή ερμηνεία, οι Ιδαίοι (Κρητικοί) Δάκτυλοι είναι η προσωποποίηση -θεοποίηση της ανθρώπινης παλάμης (των δακτύλων της χείρας) και ιδιαίτερα της Κρητικής χείρας (Ιδαίων δακτύλων) και του Κρητικού δαιμόνιου (της Κρητικής εξυπνάδας) που πρωτοστάτησε στον πολιτισμό, στην ανακάλυψη των πρώτων σημαντικών πραγμάτων ή αυτών που κατασκευάζονται με εξυπνάδα και με τα χέρια (χειροποίητα). Παρέβαλε και ότι τα δάχτυλα μας εκτρέφουν - φροντίζουν - περιποιούνται κ.τ.λ. - ο λόγος και για τον οποίο οι Ιδαίοι Δάκτυλοι λέγονται και Κουρήτες ή που οι Κουρήτες φέρονται και τροφοί του Δία κατά την γέννησή τους στην Δίκτη της Κρήτης. Παρέβαλε ομοίως ότι χωρίς τα δάχτυλα, ο άνθρωπος δεν μπορεί να δημιουργήσει τίποτε το σημαντικό ή έντεχνο (π.χ. να ασχοληθεί με τη μουσική, τον αθλητισμό, τη μεταλλουργία, τη γραφή κ.τ.λ.).

Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Σημαντικές προσωπικότητες της αρχαιότητας, όπως αναφέρονται στην μυθολογία μας:

- ΜΙΝΩΑΣ: Υιός του Δία και της Ευρώπης. Αδελφός του Ραδαμάνθυ και του Σαρπηδόνα. Διαδέχτηκε τον βασιλιά της Κρήτης τον Αστερίωνα . Απέκτησε μεγάλη φήμη σαν σοφός βασιλιάς, δίκαιος και για την επιβολή των νόμων που παρελάμβανε (κάθε 9 χρόνια στο βουνό Ίδη) από τον ίδιο τον Δία .
- ΕΡΙΧΘΟΝΙΟΣ: Γενήθηκε από το σπέρμα του Ήφαιστου που έπεσε πάνω στον μηρό της Αθηνάς η οποία το σκούπισε με τα μαλιά της και μετά το το έριξε στην γη, από την οποία σε κανονικό χρονικό διάστημα βγήκε ο Εριχθόνιος.
- ΜΑΚΕΔΝΟΣ: (γενάρχης των Μακεδόνων. Μακεδνός= ευμήκης, ψηλός, μακρής) Υιός του Διός και της Αιθρίας, κόρης του Δευκαλίωνος.
- ΕΛΛΗΝΑΣ: Υιός του Δευκαλίωνα και της Πύρρας. Είχε τρείς υιούς, τον Αίολο, τον Δώρο και τον Ξούθο.
- ΚΕΚΡΟΠΑΣ: Υιός της Γαίας. Ο πρώτος αυτόχθων βασιλιάς της Αττικής, ήρωας και πρόγονος των Αθηναίων.
- ΩΓΥΓΟΣ (ή ΩΓΥΓΗΣ): Ο πρώτος βασιλιάς και πατέρας της ανθρωπότητας. Στα χρόνια του έγινε ο πρώτος μεγάλος κατακλυσμός που φέρει το όνομά του.
- ΠΕΛΑΣΓΟΣ: (Ο γενάρχης των Πελασγών, του αρχαιότερου λαού της Ελλάδας)
Κατά μία παράδοση είναι υιός του Δία και της Νιόβης, πρώτος βασιλιάς της Αρκαδίας, κατά μία άλλη είναι βασιλιάς του Άργους και κατά την τρίτη υιός του Ποσειδώνα, αδελφός του Αχαιού και του Φθίου.Ο Πελασγός κατά τον Αρκαδικό μύθο που αναφέρει ο Απολλώνιος ο Ρόδιος «ανεδύθη απο την γη» και έγινε γενάρχης των ανθρώπων «πριν απο την εμφάνιση της Σελήνης». Γι’ αυτό οι Αρκάδες εθεωρούντο “Προσέληνοι” ή Προσεληναίοι*
- ΑΙΓΥΠΤΟΣ: Υιός του Βήλου και της Αγχινόης. Δίδυμος αδελφός του Δαναού και ενώ ο αδελφός του πήρε στο μερίδιό του την Λιβύη, αυτός πήρε την Αίγυπτο.

*Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις,
βάσει των αστρονομικών δεδομένων που αναφέρει ο Νόνος (Α 176-197, Β654-659), η Σελήνη έγινε δορυφόρος της γης το 26.147 π.Χ. (πηγή : ΠΟΙΟΙ ΗΣΑΝ σελ 62)

ΠΕΡΙ ΑΤΛΑΝΤΙΔΟΣ

Είναι γεγονός οτι με την Ατλαντίδα έχουν ασχοληθεί πολλοί διαφορετικοί σύγχρονοι συγγραφείς με αποτελέσματα από φαιδρά έως σημαντικά. Κανείς όμως απο τους ξένους συγγραφείς δεν λαμβάνει υπ΄όψιν του την ύπαρξη και μιάς άλλης δυνάμεως την ίδια εποχή, δυνάμεως που ήταν τόσο ισχυρή που κατενίκησε τους Άτλαντες. Όλοι χρησιμοποιούν τον Πλάτωνα για να χτίσουν τον δικό τους μύθο της Ατλαντίδας αλλά τον χρησιμοποιούν επιλεκτικά αποσιωποντας ταυτόχρονα την ύπαρξη των Ελλήνων-Αθηναίων. Ο Πλάτωνας ή λέει αλήθεια ή λέει ψέματα, δεν μπορεί να δεχόμαστε μόνο τα μεν και όχι τα δε.

Η πολεμική σύγκρουση μεταξύ των πανάρχαιων Αθηναίων και των επιτιθέμενων Ατλάντων περιγράφεται στα δύο έργα του αρχαίου Αθηναίου φιλόσοφου Πλάτωνα “Τίμαιο” και “Κριτία”, στα οποία αναφέρεται ρητά ότι όσα αναγράφονται “δεν είναι πλαστός μύθος, αλλά αληθινή ιστορία”:

Τι λέει για την Ατλαντίδα ο Πλάτων στον “Τίμαιο” 22-25: “…Εκεί λοιπόν (στην Αίγυπτο) όταν επήγαν ο Σόλων, καθώς είπεν ετιμήθη με εξαιρετικάς τιμάς από τους κατοίκους και ζητών πληροφορίας διά την παλαιάν ιστορίαν της χώρας από τους ιερείς εκείνους που την εγνώριζον πολύ καλά, ανεκάλυψεν ότι ούτε αυτός ο ίδιος ούτε άλλος κανείς Έλλην εγνώριζε τίποτε σχεδόν διά τα παλαιά.

Και όταν κάποτε ηθέλησε να τους παρασύρη εις συζήτησιν διά τα παλαιά ήρχισε να τους λέγη διά τα αρχαιοτάτας παραδόσεις των Αθηνών, διά τον Φορωνέα, ο οποίος εθεωρήθη ως ο πρώτος άνθρωπος, και διά την Νιόβην, διηγήθη επίσης διά τον Δευκαλίωνα και την Πύρραν πως διεβίωσαν μετά τον κατακλυσμόν και διά τους απογόνους των και προσεπάθησε να καθορίση πόσα έτη παρήλθον από όσα έλεγε και να χρονολογήσει. Κάποιος από τους ιερείς πολύ ηλικιωμένος του είπε τότε: “Σόλων, Σόλων, σεις οι Έλληνες είσθε αιωνίως παιδιά, κανείς Έλλην δεν είναι γέρων”. 
Ο Σόλων άμα ήκουσε αυτά, του είπε: “Πώς γίνεται αυτό, τί εννοείς με αυτά που λέγεις;”. Και εκείνος απήντησεν: “Όλοι είσθε νέοι κατά την ψυχήν, διότι δεν έχετε μέσα εις την ψυχήν σας καμίαν παλαιάν γνώσιν διά την αρχαίαν παράδοσιν, ούτε και κανένα μάθημα παλαιόν από την πολυκαιρίαν. Αιτία αυτού του φαινομένου είναι η εξής: Πολλαί καταστροφαί ανθρώπων έχουν γίνει και θα γίνουν από πολλά αίτια, οι πλέον μεγαλύτεραι από πυρκαγιάς και κατακλυσμούς και αι μικρότεραι από αμέτρητα άλλα αίτια.

Π.χ. η παράδοσις που επικρατεί εις την χώραν σας, ότι δηλαδή κάποτε ο Φαέθων o υιός του Ηλίου, αφού έζευξε το άρμα του πατρός του, επειδή δεν είχε την ικανότητα να ακολουθήση τον ίδιον με τον πατέρα τον δρόμον και τα επί γης επυρπόλησε και αυτός κτυπηθείς από κεραυνόν εφονεύθη, αυτό λέγεται ως μύθος, ενώ η πραγματικότης είναι η “παράλλαξις” των πέριξ της γης περιφερομένων ουρανίων σωμάτων και η καταστροφή από το άφθονον πυρ κατά μακροχρόνια διαστήματα των επί της γης ευρισκομένων όντων. Τότε λοιπόν όσοι κατοικούν εις τα όρη και εις υψηλούς και εις ξηρούς τόπους καταστρέφονται περισσότερον από εκείνους που κατοικούν πλησίον των ποταμών και της Θαλάσσης.


Εις την χώραν μας όμως ο Νείλος, ο οποίος και κατά τα άλλα είναι σωτήρ μας, μας σώζει και εις τοιαύτας περιπτώσεις αμηχανίας υπερεκχειλίζων. Όταν εξάλλου οι Θεοί, καθαρίζοντες την γην, την καταπλημμυρίζουν με νερά, όσοι ευρίσκονται εις τα όρη σώζονται, όπως π.χ. οι βουκόλοι και οι βοσκοί, όσοι όμως κατοικούν εις τας πόλεις σας παρασύρονται από τους ποταμούς εις την Θάλασσαν. Εις την χώραν μας όμως εδώ ούτε τότε ούτε άλλοτε πίπτει εκ των άνω νερό επάνω εις την γην, αλλά αντιθέτως φυσικότατα αναδύεται εκ των κάτω προς τα άνω. Εξ’ αιτίας αυτών λοιπόν των αιτιών αι παραδόσεις της χώρας μας λέγεται ότι είναι παλαιόταται. Η αλήθεια όμως είναι ότι εις όλα τα μέρη, όπου ο χειμών ή η ζέστη δεν είναι υπερβολικά, υπάρχει πάντοτε το γένος των ανθρώπων, άλλοτε πολυάριθμον και άλλοτε ολιγάριθμον.


Όσα ωραία ή μεγάλα ή καθ’ οιονδήποτε τρόπον αξιόλογα έχουν γίνει ή εις την χώραν σας ή εις την ιδικήν μας ή εις άλλον τόπον από όσους γνωρίζομεν εξ ακοής, όλα αυτά είναι από παλαιούς χρόνους γραμμένα εδώ εις τους ναούς μας και έχουν διασωθή. Εις την χώραν σας όμως καθώς και εις άλλας χώρας, όσα κάθε φορά έχουν διοργανωθή ώστε να είναι κατάλληλα διά τα γράμματα και διά τα άλλα όσα είναι αναγκαία εις τας πόλεις, έρχεται κατά καΘωρισμένα χρονικά διαστήματα σαν φοβερά ασθένεια εναντίον τους ρεύμα από τον ουρανόν και αφήνει ζωντανούς μόνον τους αγραμμάτους και αμορφώτους από σας, ώστε γίνεσθε εξ αρχής πάλιν σαν νέοι, χωρίς να γνωρίζετε τίποτε από τα παλαιά που τυχόν έγιναν είτε εις την ιδικήν μας είτε εις την ιδικήν σας χώραν.


Όσαν λοιπόν είπες προηγουμένως, Σόλων, διά τας ιδικάς σας παραδόσεις περί γενεαλογιών, ελάχιστα διαφέρουν από παιδικά παραμύθια, διότι σεις ενθυμείσθε μόνον ένα κατακλυσμόν της γης μολονότι προηγουμένως έχουν γίνει πολλοί, κατόπιν δε γνωρίζετε ότι εις την χώραν σας έζησε το πλέον ωραιότερον και το πλέον καλύτερον ανθρώπινον γένος, από το οποίον κατάγεσαι και εσύ και οι συμπολίται σου, διότι τέλος πάντων διεσώθη ολίγον σπέρμα, Εσείς όμως το εξεχάσατε, διότι και οι απόγονοι των διασωθέντων επί πολλάς γενεάς απέθνησκον χωρίς να γνωρίζουν να γράφουν. Διότι κάποτε Σόλων, πριν από τον μεγάλον κατακλυσμόν, η σημερινή πόλις των Αθηναίων υπήρξεν αρίστη εις τον πόλεμον και γενικώς εις την διακυβέρνησίν της ήτο τελεία. Εις την πόλιν εκείνην λέγεται ότι έγιναν κάλλιστα έργα και διεμορφώθησαν τα πλέον άριστα πολιτεύματα από όσα ημείς έχομεν ακούσει ότι υπήρξαν επί της γης”. Άμα ήκουσεν αυτά ο Σόλων, όπως μου είπεν, εθαύμασε και έδειξε πολύ μεγάλην προθυμίαν να μάθη περισσότερα, παρακαλών τους ιερείς να του διηγηθούν όλα γενικώς και με κάθε λεπτομέρειαν διά τους αρχαίους συμπολίτας του.


Ο ιερεύς λοιπόν του είπε: “Δεν υπάρχει λόγος να μη το κάμω, Σόλων, αλλά Θα σου τα είπω και προς χάριν σου και χάριν της πόλεώς σας, προ πάντων όμως προς χάριν της θεάς, η οποία και την ιδικήν σας και την ιδικήν μας χώραν επροστάτευσε και ανέθρεψε και εμόρφωσε, την ιδικήν σας χίλια χρόνια πρωτύτερα, αφού επήρε το σπέρμα διά σας από την γην και τον Ήφαιστον και αργότερα την ιδικήν μας. Εις τα ιερά μας βιβλία είναι γραμμένον, ότι η διοργάνωσις πόλεως εδώ έγινε προ οκτώ χιλιάδων ετών. Θα σου διηγηθώ λοιπόν με λίγα λόγια διά τους νόμους που είχαν και διά το πλέον ωραιότερον που έκαμαν οι προ εννέα χιλιάδων ετών συμπολίται σου, άλλοτε, όταν θα έχωμεν ευκαιρίαν, Θα είπωμεν τας λεπτομερείας δι’ όλα αυτά αφού θα έχωμεν εμπρός μας τα ίδια τα κείμενα.


Τους νόμους λοιπόν της πόλεως εκείνης εξέτασέ τους εν αντιπαραβολή προς τους εδώ. Διότι θα εύρης εδώ πολλά παραδείγματα των νόμων που υπήρχον τότε εις την πόλιν σας, εν πρώτοις θα ίδης ότι το ιερατικόν γένος είναι τελείως ξεχωριστόν από τα άλλα, ύστερα απ’ αυτά και η τάξις των τεχνιτών είναι ξεχωριστά οργανωμένη, διότι εργάζεται απομονωμένη από τας άλλας, χωρίς να αναμειγνύεται με αυτάς, το ίδιον και η τάξις των βοσκών, των κυνηγών και των γεωργών. Ασφαλώς έχεις αντιληφθή ότι και η τάξις των πολεμιστών εδώ είναι ξεχωριστή από τας άλλας και ότι εις αυτούς κατά νόμον δεν επιτρέπεται να ασχολούνται εις τίποτε άλλο εκτός από τον πόλεμον. Θα παρετήρησες εξ’ άλλου, ότι ο οπλισμός τους είναι ασπίδες και δόρατα, με τα οποία πρώτοι ‘απ’ όλους τους Ασιάτας ωπλίσθημεν ημείς, διότι μας τα εδίδαξεν η Θεά, όπως είχε διδάξει και σας πρώτους εις εκείνους τους τόπους. Όσον αφορά την μόρφωσιν, βλέπεις βέβαια πόσην φροντίδα κατέβαλεν εξ αρχής ο νόμος διά την τακτοποίησιν των πάντων μέχρι της μαντικής και της ιατρικής που ασχολείται με την υγείαν, αφού εφήρμοσε τας Θείας αυτάς επιστήμας εις τα ‘ ανΘρωπίνας ανάγκας και εσυστηματοποίησε όλας τας γνώσεις που προέρχονται από αυτάς.


Η Θεά λοιπόν ίδρυσε πρώτην την ιδικήν σας πόλιν, αφού εφήρμοσεν όλην αυτήν την οργάνωσιν και τακτικήν, εδιάλεξε τον τόπον όπου εγεννήθηκε, αφού επρόσεξε καλά την ευκρασίαν των εποχών του έτους και κατενόησεν, ότι Θα αναδείξει ανθρώπους πολύ συνετούς. Εζούσαν λοιπόν εις την πόλιν τους χρησιμοποιούντες τοιούτους νόμους και διοικούμενοι πάρα πολύ καλά και είχον υπερβάλει όλους τους ανθρώπους εις κάθε είδος αρετής, όπως ήτο φυσικόν, αφού ήσαν γέννημα και θρέμμα Θεών. Θαυμάζονται λοιπόν πολλά και μεγάλα έργα της πόλεώς σας γραμμένα εδώ, ένα όμως υπερέχει κατά το μέγεθος και την αρετήν.


Λέγουν δηλαδή τα βιβλία μας, πόσην εχθρικήν δύναμιν κατέστρεψε κάποτε η πόλις σας, δύναμιν, η οποία με αλαζονείαν, αφού εξώρμησεν από έξω, από τον Ατλαντικόν ωκεανόν, επήρχετο ταυτοχρόνως κατά της Ευρώπης και της Ασίας. Διότι τότε το εκεί πέλαγος ημπορούσε κανείς να το περάση, επειδή εις την είσοδόν του, την οποίαν σεις ονομάζετε στήλας του Ηρακλέους, είχε μίαν νήσον, η νήσος αυτή ήτο μεγαλύτερα από την Λιβύην και την Ασίαν ηνωμένας και απ’ αυτήν εκκινούντες οι τότε άνθρωποι ηδύναντο να αποβιβασθούν εις τας άλλας νήσους και από αυτάς κατόπιν εις ολόκληρον την απέναντι ήπειρον την , ευρισκομένην γύρω από τον αληθινόν εκείνον ωκεανόν. Διότι τα μέρη αυτά που ευρίσκονται εντεύθεν του στομίου που ανεφέραμεν, φαίνονται σαν λιμήν με κάποιαν στενήν είσοδον και η ξηρά που το περικλείει πολύ δικαιολογημένα και αληθώς δύναται να ονομασθή ήπειρος.


Εις την νήσον λοιπόν αυτήν Ατλαντίδα ωργανώθη μεγάλη και αξιοθαύμαστος δύναμις βασιλέων, η οποία εκυριάρχει εις ολόκληρον την νήσον καθώς και εις πολλάς άλλας νήσους και τμήματα της ηπείρου εκτός τούτων οι βασιλείς εκείνοι εξουσίαζον, από τα εντεύθεν του στομίου μέρη, την Λιβύην μέχρι της Αιγύπτου και την Ευρώπην μέχρι της Τυρρηνίας. Ολόκληρος λοιπόν η δύναμις αυτή, αφού συνεκεντρώθη και ενοποιήθη, επεχείρησε τότε με μίαν εξόρμησίν της να υποδουλώση και τον ιδικόν μας τόπον και τον ιδικόν σας και ολόκληρον τον εντεύθεν του στομίου.


Την εποχήν εκείνη, Σόλων η δύναμις της πόλεώς σας ανεδείχθη εξαιρετική μεταξύ όλων των ανθρώπων και εξ’ αιτίας της αρετής της και εξ’ αιτίας της ανδρείας της. Διότι αφού εξεπέρασεν όλους κατά την ανδρείαν και τας πολεμικάς τέχνας, είτε αρχηγεύουσα των Ελλήνων είτε και τελείως μόνη της, κατ’ ανάγκην, διότι οι άλλοι την εγκατέλειψαν, αφού έφθασεν εις το χείλος της καταστροφής, κατενίκησε τους επιδρομείς, έστησε τρόπαια εναντίον των ημπόδισε να υποδουλωθούν όσοι ακόμη δεν είχον υποδουλωθεί και απελευθέρωσε χωρίς καμία αξίωση, όλους ημάς τους άλλους που είμεθα εντεύθεν των Ηρακλείων στηλών. Μετά παρέλευσιν αρκετού χρόνου όμως έγιναν φοβεροί σεισμοί και κατακλυσμοί και εντός ενός τρομερού ημερονυκτίου ολόκληρος ο στρατός σας ετάφη εις την γην και εξηφανίσθη επίσης βυθισθείσα εις την Θάλασσαν η νήσος Ατλαντίς. Δι’ αυτό ακριβώς και τώρα το μέρος εκείνο του ωκεανού είναι αδιάβατον και αδιερεύνητον, διότι εμποδίζει ο πολύ ολίγον υπό την επιφάνειαν της Θαλάσσης πηλός, τον οποίον εδημιούργησεν η νήσος, όταν κατεβυθίσθη”.


Στο διάλογό του “ΤΙΜΑΙΟΣ” ο Πλάτωνας (427 – 347 π.Χ.) αναφέρει μεταξύ των άλλων την ιστορία που τους διηγήθηκε ο Κριτίας την οποία γνώριζε από την παλιά παράδοση. Η ιστορία αυτή, όπως λέει ο Κριτίας είναι αληθινή, και ήταν καταγραμμένη από πολύ παλιά στις σημειώσεις του Σόλωνα.


Ο Σόλων είχε επισκεφτεί την αρχαία Αίγυπτο (το 590 π.Χ.), όπου εκεί οι ιερείς τον οδήγησαν στην ιερή πόλη Σάιδα στο δέλτα του Νείλου ποταμού. Στη πόλη αυτή υπήρχε ο ναός της Νηίθ (στα Ελληνικά Αθηνά), που ήταν η θεά που πίστευαν οι κάτοικοι σαν αρχηγό τους και ιδρυτή της πόλης. Μέσα στο ναό αυτό του αποκάλυψαν τα πανάρχαια μυστικά που ήταν γραμμένα σε βιβλία και πλάκες με ιερογλυφικά αρχαιογράμματα. Μερικά από τα μυστικά που οι ιερείς μετέφρασαν στο Σόλωνα, ήταν τα εξής:


-Ότι η πόλη της Σάιδας διοργανώθηκε και εκπολιτίστηκε στα ιερά γράμματα πριν από οχτώ χιλιάδες (8000) χρόνια.

-Η ίδια θεά Νηίθ (ή Αθηνά) η οποία ήταν κοινή προστάτης και της τότε πόλης των συμπολιτών του Σόλωνα και της Σάιδας, ανάθρεψε ανθρώπους και έδωσε τα φώτα της πρώτα στη Αθήνα και ύστερα στη Σάιδα.
-Ότι υπήρχε και μια ακόμη μεγάλη δύναμη την εποχή εκείνη, η Ατλαντίδα, που τα έβαλε με όλο το κόσμο, και τους τότε κατοίκους της σημερινής Αθήνας.

Ακολουθούν, μεταφρασμένα στη Νέα Ελληνική γλώσσα, όσα οι ιερείς της Σάιδας είπαν στο Σόλωνα (οι σημειώσεις εντός παρενθέσεων είναι δικές μας):

….”Πολλά λοιπόν και μεγάλα έργα της πόλης σας (Σημείωση: αναφέρεται στην πόλη της Αθήνας, όπως ήταν πριν τον κατακλυσμό) είναι εδώ γραμμένα (Σημείωση: εννοεί χαραγμένα στις πλάκες του ναού της Σάιδας) να θαυμάζεται (η πόλη), ένα όμως υπερέχει σε μεγαλείο και ηρωισμό. Γιατί οι γραφές μας λένε πως η πόλη σας αντιμετώπισε κάποτε μια μεγάλη δύναμη, που προχωρούσε εισβάλλουσα σύγχρονα σε όλη την Ευρώπη και την Ασία, “έξωθεν ορμησθείσαν εκ του Ατλαντικού πελάγους”.

Γιατί τότε το πέλαγος εκείνο μπορούσε να το περπατήσει κανένας, επειδή εις την είσοδο του, την οποία εσείς ονομάζετε στήλας του Ηρακλέους (σημείωση: εννοεί τα στενά του Γιβραλτάρ ή Ηράκλειες Στήλες), υπήρχε νησί (ξηρά). Αυτό το νησί ήταν μεγαλύτερο από τη Λιβύη και την Ασία μαζί και από αυτό οι ταξιδιώτες μπορούσαν να περάσουν σε άλλα νησιά,(25) και από αυτά κατόπιν σε όλη την απέναντι ήπειρο την ευρισκομένη γύρω από τον αληθινό εκείνο ωκεανό. Γιατί τα μέρη αυτά, όσα είναι μέσα από το στενό που αναφέραμε, φαίνονται σαν ένα λιμάνι που έχει στενή είσοδο για τα πλοία, τα εκείθεν (έξω) όμως του στενού, είναι πραγματικό πέλαγος (ωκεανός), και η γη (ξηρά) που το περιβάλλει μπορεί αναμφίβολα και πολύ σωστά να ονομάζεται ήπειρος.


Στο νησί αυτό, λοιπόν, την Aτλαντίδα “τη Ατλαντίδι νήσω” σχηματίστηκε μεγάλη και θαυμάσια δύναμη από βασιλιάδες, που εξουσίαζε ολόκληρο το νησί και “πολλών δε άλλων νήσων και μερών της ηπείρου”. Και εκτός από αυτά τα μέρη “επί πλέον” από τη μέσα μεριά προς τη Λιβύη κυριαρχούσαν μέχρι και την Αίγυπτο, και από τη μεριά της Ευρώπης μέχρι την Τυρρηνία (Σημείωση: έτσι λεγόταν η Δυτ.Ιταλία). Όλη αυτή η δύναμη αφού συγκεντρώθηκε κι αποτέλεσε μια ενότητα επιχείρησε με μια εξόρμηση να υποδουλώσει και το δικό σας τόπο και το δικό μας και όλους τους προς τα μέσα του στενού (των Ηράκλειων στηλών).


Τότε, λοιπόν, Σόλωνα, η δύναμη της πόλης σας έλαμψε στα μάτια όλων των ανθρώπων για τον ηρωισμό και την αντρειοσύνη της. Γιατί τους ξεπέρασε όλους στην ευψυχία και τις τέχνες που εφαρμόζονταν στον πόλεμο, στην αρχή σαν κεφαλή, ηγέτιδα, των Ελλήνων , αργότερα που έμεινε αναγκαστικά μόνη, όταν οι άλλοι αποστάτησαν, αφού έφτασε στους έσχατους κινδύνους, κατανίκησε τους επιδρομείς και έστησε τρόπαια. Έτσι, όσους, δεν υποδουλώθηκαν ακόμα, εμπόδισε να σκλαβωθούν και απελευθέρωσε γενναιόψυχα όλους τους άλλους, όσους κατοικούσαν όπου και μεις, στο εσωτερικό, από τα όρια των στηλών του Ηρακλή. Αργότερα όμως επειδή έγιναν απαίσιοι και τρομακτικοί, σεισμοί και κατακλυσμοί, άρκεσε μια μέρα και μια νύχτα φοβερή να χαθεί ολόκληρος ο στρατός σας μονομιάς. Άνοιξε η γη και τον κατάπιε και το νησί της Ατλαντίδας τότε βούλιαξε στη θάλασσα κι εξαφανίστηκε. Γι’ αυτό, μέχρι τώρα το εκεί πέλαγος είναι αδιάβατο και ανεξερεύνητο, επειδή εμποδίζει πραγματικά η μάζα της λάσπης στους ρηχούς βράχους (υφάλους) που απόμειναν σε κείνο το μέρος μετά την καθίζηση του νησιού….


Από τα παραπάνω γίνεται καταφανές:

α) Πως κατακλυσμοί έγιναν πολλοί στην γη και όποιος λαός ισχυρίζεται πως είναι ο αρχαιότερος στην γη και γνωρίζει μόνο έναν αυτοαναιρείται, αυτοδιαψεύδεται.
β) Η Θεά Αθηνά λατρευόταν και στην Αίγυπτο κάτω όμως από διαφορετικά ονόματα.
γ) Ο πολιτισμός των Αιγυπτίων είναι κατά χίλια χρόνια νεώτερος του Ελληνικού (Αθηναϊκού)
δ) η Αιγυπτιακή νομοθεσία μοιάζει με την Αθηναϊκή νομοθεσία
ε) Η ατλαντίς είναι εχθρική δύναμη προς τους Έλληνες
στ) Η οργάνωση της πόλης των Αθηνών είναι τουλάχιστον 9.000 π.Χ. ετών

Στις πολλές περιπλανήσεις μου για την ανεύρεση μιας αχτίδας φωτός, βρέθηκα στο Μοναστήρι της Εικοσιφοίνισσας στην Δράμα πριν πάνω από 10 χρόνια.  ¨Οπου εγνώρισα πραγματικά μιά αξιολογότατη μορφωμένη και ταπεινή ηγουμένη.  Στην δική μου πνευματική ανταρσία, μου προτάθηκε να διαβάσω βιβλία του Αλεβιζάτου, τα οποία διάβασα προς σεβασμό στο πρόσωπο της ηγουμένης.  ¨"Οταν ερωτήθηκα ποιά ήταν η άποψή μου, της είπα πως είναι κατάπτυστα και πως δεν θα έπρεπε να υπάρχουν τέτοια βιβλία στην βιβλιοθήκη του μοναστηριού, γιατί μόνον αποστροφή φέρνουν. 
Ήταν η στιγμή που κάθησε να με ακούσει, αφού προσπαθούσα να μιλήσω μαζί της και όχι με το επιτελείο της για θέματα που με ενδιέφεραν ! 
Μιλώ λοιπόν εκ πείρας !



 

 

ΦΟΡΕΣΕ ΤΟ ΣΚΟΥΦΑΚΙ ΤΟΥ Ο ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ!










http://www.eglimatikotita.gr/

Θεολογία των Κελτών

Οι Κέλτες, λαός πολεμικός και με έντονα μεταφυσικά ενδιαφέροντα, κατά τα αρχαϊκά χρόνια εκτείνονταν από τον Καύκασο ως τις παραδουνάβιες περιοχές δυτικά, και προς νότον έως περιοχές της Μικράς Ασίας, όπως η Μίλητος της Ιωνίας στα παράλια αυτής. Στις περιοχές όπου εγκαταστάθηκαν ίδρυσαν έναν ιδαίτερο πολιτισμό, ξεχωριστό για την δημιουργική φαντασία και επιμονή του να υπερασπίζεται με πάθος ό,τι θεωρεί άξιο για κάτι τέτοιο πολλές φορές “κολυμπώντας ενάντια στο ρεύμα” της ιστορίας ή της εκάστοτε “μόδας” των καιρών.
Οι σύγχρονοι Κέλτες διακρίνονται ακόμη και σήμερα για τον πολύ εύθυμο αλλά και βλοσυρό χαρακτήρα τους, το απρόβλεπτο της προσωπικότητάς τους, όπως και την σταθερή συνήθειά τους να ζουν μονίμως μέσα σ’ ένα fairy tale (διακρίνετε κάποια ομοιότητα με εμάς; ).
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πολλοί σπουδαίοι συγγραφείς και ποιητές του 20ου αιώνα είναι Ιρλανδοί (π.χ. Yeats, James Joyce) ή Ουαλλοί (Arthur Machen).

Οι θεοί των Κελτών



Ο θεός Dagda απεικόνιση πάνω σε κέλτικο λέβητα
Ο Θεός Ντάιντα (Dagda), που θεωρείται ως ο κάτοχος της τέλειας Γνώσης και ακόμα ο αγαθός θεός που προστατεύει τους πολεμιστές και γενικά τους ανθρώπους όταν ζητούν την βοήθειά του. Ο θεός αυτός παριστάνεται να φορά δέρμα αγρίου ζώου και να φέρει ρόπαλο που οι Κέλτες θεωρούν μαγικό. Ο Ντάιντα έχει πολλές ομοιότητες, τόσο στην εμφάνιση όσο και στον χαρακτήρα, με τον Ηρακλή της Ελληνικής Μυθολογίας.


Ο θεός Lugh
Επίσης πολύ σημαντικός θεός, ανάμεσα σ’αυτούς της Κελτικής Μυθολογίας είναι ο Λουγ (Lugh), ο οποίος ταυτίζεται με τον ήλιο. Μάλιστα δε, οι ημέρες της εβδομάδας θεωρούνται από τους Κέλτες ως “οι γιοί του Λουγ”. Κοντά στους παραπάνω βρίσκονται ο Μακ Γκετ (mac Geht), το όνομα του οποίου σημαίνει ο “γιός του αρότρου” και είναι ο κατ’ εξοχήν θεός της γεωργίας και της αγροτικής ζωής, και ο Μακ Τήηλ (Mac Tail), δηλαδή “ο γιος του πελέκεως”, θεός του κεραυνού και των πολέμων. Οι τελευταίοι συνοδεύονται από στρατιές βοηθητικών θεοτήτων, από τις οποίες μερικές ονομάζονται ντέβα (deva σανσκριτική λέξη που σημαίνει θεός) και είναι αγαθά πνεύματα, άλλες καλούνται Φόμορς (fomors) και θεωρούνται ως πονηρά και κακόβουλα πνεύματα, και κάποιες φέρουν την προσωνυμία μητέρες και συνιστούν θεότητες που σχετίζονται με την ευφορία, την γονιμότητα και τη βλάστηση.
Ο θεός Cernunnos
Ο θεός Cernunnos
Με την τελευταία σχετίζεται επίσης ο κελτικός θεός Κερνούννος (Cernunnos), ο οποίος φέρει πολλές διακλαδώσεις κεράτων στην κεφαλή του, όπως ακριβώς φέρει ένας τάρανδος και προς τιμήν του οποίου οι Κέλτες διεξάγουν πολλές μυητικές εκδηλώσεις και γιορτές που διακρίνονται για το πολύ παράξενο φαντασμαγορικό χρώμα τους. Ο Κερνούννος είναι θεός της γης αλλά και του ουρανού, υποδηλώνοντας με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο την σοφία που εντοπίζεται στις σχέσεις μεταξύ ουρανού και γης.
Έντονη κάνει την εμφάνισή της, ανάμεσα στους κέλτες θεούς, η λεγόμενη τριαδική θεά Μόρριγκαν (Morrigan) και έχει ταυτόχρονα τις όψεις μιας νεαρής, ώριμης και ηλικιωμένης γυναίκας .


Τα ονόματα των τριών όψεων- εκδηλώσεων της θεάς Μόρριγκαν είναι Μάχα (Macha), Νέμιν (Nemain) και Μπάνουα (Banba). Μάλιστα ως Μπάνουα παντρεύτηκε τον θεό Ντάιντα και γένννησε απ’ αυτόν τον θεό Ένγκους (Oengus), ο οποίος έγινε αργότερα θεός του χρόνου. Η Μπάνουα εμφανίζεται επίσης με τη μορφή κορακιού να συνοδεύει τον θεό Λουγ στις μάχες, με την αποστολή της μεταφοράς των πολεμιστών που σκοτώθηκαν στον παράλληλο κόσμο Sidh. Σ’αυτόν τον τελευταίο μάλιστα, η θεά βασιλεύει σε μια περιοχή που ονομάζεται “χώρα των γυναικών” (Tir na mba στα ιρλανδικά).
Κομμάτι από π�τρινο κύκλο αφιερωμ�νο στον Κρομ Κρούαν
Κομμάτι από πέτρινο κύκλο αφιερωμένο στον Κρομ Κρούουχ
Ο θεός Κρομ Κρούουχ (Crom Cruach) θεωρείται σκοτεινός και σχετίζεται με τον κάτω κόσμο ή σύμφωνα με την δρυιδική διδασκαλία, με τον Άννουν, και ακόμη με μια παράξενη θεώρηση που συνδέει την γονιμότητα της γης με τον πόλεμο.
Ο Μαναουήθαν Μακ Λυρ(Manawydan Mac Llyr) είναι θεός της θάλασσας και πολλές φορές μετέχει ο ίδιος ενεργώς στις περιπέτειες των θαλασσοπόρων.
Ακόμη στο Κελτικό Πάνθεον συναντούμε την φιγούρα της θεάς Σίλα νέι Γιχ (Suila na Gigh), που θεωρείται ως θεά της Δημιουργίας και της Καταστροφής. Παριστάνεται ως μια πολύ γκροτέσκα μορφή που θυμίζει καλικάντζαρο, δείγμα του πολύ ιδιαίτερου χιούμορ των Κελτών ακόμη και όταν οι τελευταίοι προσεγγίζουν τα πλέον βαθιά ζητήματα της ζωής και του θανάτου.
Επίσης μεταξύ των υπολοίπων θεών, ξεχωρίζουν η θεά Ντάανου (Danua), που θεωρείται η πρώτη μητέρα των Κελτών. Μια από τις πιο θεμελιακές φυλές της Ιρλανδίας ονομάζεται Τούουθα ντέι Ντάαναν (Tuatha da Danann) παίρνοντας το όνομά της από την θεά Ντάανου.
ΑΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΒΟΥΚΟΛΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΕ ΚΕΛΤΙΚΟΥΣ ΗΧΟΥΣ. ΑΣ ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΤΙΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΜΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΤΙΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΥΧΟΝ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ !ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ !!



ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΧΟΛΙΑ.


Ο Μάρκο Πόλο πέρασε από την Περσία στα 1273 και περιγράφει το φρούριο και την κοιλάδα του Αλαμούτ, που υπήρξαν για μεγάλο διάστημα η έδρα της αίρεσης.

“Ο Γέρος ονομαζόταν στη γλώσσα τους Αλοαντίν. Αυτός είχε βάλει να κλείσουν μια κοιλάδα ανάμεσα σε δύο βουνά, μεταμορφώνοντάς της σε κήπο, τον πιο όμορφο και πιο μεγάλο που είδε ποτέ μάτι, και τον είχε γεμίσει με κάθε λογής φρούτα. Είχε χτίσει επίσης εκεί μέσα τα ομορφότερα παλάτια και τις πιο λαμπρές επαύλεις που μπορεί κανείς να φανταστεί, καλυμμένα όλα με χρυσάφι και πλουμιστές ζωγραφιές. Υπήρχαν ακόμη ρυάκια όπου κύλαγε άφθονο κρασί και γάλα και μέλι και νερό. Και πολλές γυναίκες και από τις πιο όμορφες κοπέλες του κόσμου, που έπαιζαν όλων των ειδών τα όργανα και τις μουσικές, χόρευαν και τραγουδούσαν τόσο γλυκά κι ωραία, που ήταν χάρμα να τις βλέπεις. Γιατί σκοπός του Γέροντα ήταν να κάνει τους πιστούς του να παραδεχτούν πως τούτος εδώ ήταν ο αληθινός Παράδεισος. Τον είχε φτιάξει λοιπόν σύμφωνα με την περιγραφή που έδωσε ο Μωάμεθ για τον Παράδεισο του, δηλαδή σαν έναν όμορφο κήπο με αυλάκια από όπου τρέχει άφθονο κρασί, γάλα, μέλι και νερό, και γεμάτο πανέμορφες γυναίκες για την απόλαυση όλων των κατοίκων του. Γι' αυτό και οι Σαρακηνοί σ' αυτά τα μέρη πίστευαν πως αυτός ήταν ο αληθινός Παράδεισος!
“Κανέναν δεν άφηνε να μπει στον Κήπο του εξόν από εκείνους που τους προόριζε για Ασσισίν του. Στην είσοδο του Κήπου υπήρχε ένα κάστρο αρκετά ισχυρό να αντισταθεί στις επιδρομές όλου του κόσμου και δεν υπήρχε άλλος δρόμος για να μπεις μέσα. Στην αυλή του κρατούσε κάμποσους από τους νέους της χώρας, από δώδεκα μέχρι είκοσι χρονών, απ' αυτούς που έδειχναν πως θα γίνουν καλοί στρατιώτες. Τους αφηγιόταν ιστορίες για τον Παράδεισο, όπως έκανε κι ο Μωάμεθ, κι αυτοί τον πίστευαν όπως οι Σαρακηνοί πιστεύουν τον Μωάμεθ. Κατόπιν τους έμπαζε στον κήπο του, πότε τέσσερις μαζί, πότε έξι, αλλά και δέκα καμιά φορά, αφού πρώτα τους έβαζε και τους σήκωναν και τους κουβαλούσαν μέσα. Έτσι μόλις ξυπνούσαν βρήσκονταν στον Κήπο.
“Όταν λοιπόν ξυπνούσαν και βρίσκονταν σε ένα μέρος τόσο θεσπέσιο, πίστευαν πως ήταν ο αληθινός Παράδεισος. Κι οι γυναίκες και τα κοριτσόπουλα ερωτοτροπούσαν ελεύθερα μαζί τους κι ευφραίνονταν οι καρδιές τους. Είχαν ό,τι ψάχνει να βρει ένας νέος και δεν θα έφευγαν ποτέ με τη θέλησή τους από εκείνο το μέρος.
“Στο μεταξύ ο άρχοντας αυτός που λέμε Γέροντα έδινε στην Αυλή του μεγαλοπρέπεια, κάνοντας εκείνους τους απλούς βουνίσιους που τον περιστοίχιζαν να πιστεύουν ακράδαντα πως αυτός ήταν μεγάλος προφήτης. Κι όταν ήθελε να στείλει κάποιον Ασσισίν του για μια αποστολή, έβαζε να δώσουν από κείνο το ποτό για το οποίο μίλησα πρωτύτερα σε ένα από τα παλικάρια και μετά το κουβαλούσαν μέσα στο παλάτι του. Όταν λοιπόν ο νέος ξυπνούσε, έβλεπε ότι βρισκόταν όχι πια στον παράδεισο αλλά μέσα στο κάστρο και μάλλον δεν χαιρόταν γι'αυτό. Κατόπιν τον οδηγούσαν μπροστά στο Γέροντα και το παληκάρι γονάτιζε και τον επροσκυνούσε με μεγάλο σεβασμό, αφού πίστευε πως βρισκόταν μπροστά σ' έναν αληθινό προφήτη. Τότε ο άρχοντας τον ρωτούσε από που ερχόταν κι αυτός φυσικά αποκρινόταν πως ερχόταν από τον παράδεισο! Και πως ήταν όπως ακριβώς τον περιγράφει ο Μωάμεθ στις Γραφές. Οι άλλοι που βρίσκονταν εκεί και δεν είχαν γίνει ακόμη δεκτοί, ακούγοντάς τον, επιθυμούσαν πολύ να πάνε εκεί πέρα.
“Σαν ήθελε λοιπόν ο Γέρος να σκοτώσει κάποιον άρχοντα, έλεγε σ' έναν τέτοιο νέο: “Πήγαινε να σκοτώσεις τον τάδε κι όταν γυρίσεις θα σε πάρουν οι άγγελοί μου και θα σε βάλουν στον παράδεισο. Κι αν τύχει και πεθάνεις, εγώ θα στείλω πάλι τους αγγέλους μου να σε φέρουν ξανά στον παράδεισο”. Κι εκείνοι τον πίστευαν και δεν υπήρχε διαταγή που θα τους έδινε και δε θα την εκτελούσαν αψηφώντας κάθε κίνδυνο – τόσο μεγάλος ήταν ο πόθος τους να ξαναγυρίσουν στον παράδεισό του. Με τον τρόπο αυτό ο Γέροντας έβαζε τους ανθρώπους του να δολοφονούν όποιον ήθελε να βγάλει από τη μέση. Ήταν δε τέτοιος ο φόβος που ενέπνεε, που όλοι οι άρχοντες ήθελαν να τα 'χουν καλά μαζί του κι έτσι κατάντησαν υποτελείς του.
“Θα πρέπει ακόμα να σας ειπώ ότι ο Γέρος αυτός είχε και κάποιους άλλους κοντά του, που αντέγραφαν τις ταχτικές του κι ενεργούσαν κατόπιν ίδιο μ' αυτόν. Έναν από αυτούς τον έστειλε αργότερα στην περιοχή της Δαμασκού κι έναν άλλο στο Κουρδιστάν”.


ΜΠΕΡΝΑΡΝΤ ΛΙΟΥΙΣ
ΟΙ ΑΣΣΑΣΙΝΟΙ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΟΥΤΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΡΟΧΑΛΙΑ

 

Η πρώτη εικόνα του Ιησού;

Share

Οι αρχαιολόγοι συνεχίζουν να μελετούν με μεγάλο ενδιαφέρον τα 70 μεταλλικά μικρά βιβλία από την εποχή των πρώτων Χριστιανών, που εντοπίστηκαν σε σπηλιά στην Ιορδανία.
Μεταξύ των ευρημάτων η εικόνα της φωτογραφίας που πιστεύεται ότι μπορεί να είναι η πρώτη ιστορικά απεικόνιση του Ιησού φορώντας το ακάνθινο στεφάνι των παθών. Η εικόνα δεν είναι απόλυτα καθαρή, αλλά μπορεί να διακρίνει κανείς ένα πρόσωπο με κάτι σαν στεφάνι με εξοχές. Σε συνδυασμό με άλλα σύμβολα και λέξεις πιστεύουν ότι και αυτή η εικόνα αναφέρεται στην πορεία προς τη Σταύρωση.
Κατάφεραν επίσης να διακρίνουν έναν χάρτη της Ιερουσαλήμ με σύμβολα του Σταυρού γύρω από τα τείχη και τις λέξεις «Μεσσίας του Ισραήλ», κάτι που ενισχύει την άποψη ότι πρόκειται για πρωτοχριστιανικές μαρτυρίες.
Ολα τα βιβλία, τα οποία ανακαλύφθηκαν πριν από περίπου 5 χρόνια, βρίσκονται στην κατοχή ενός Ισραηλινού βεδουίνου, και αρχικά χρονολογούνται στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους. Ενα από τα βιβλία έχει τον τίτλο «Σωτήρας του Ισραήλ», που είναι και από τις ελάχιστες φράσεις που έχουν καταφέρει οι αρχαιολόγοι να μεταφράσουν, ενώ σε ένα άλλο οι επιστήμονες σε Αγγλία και Ελβετία ?όπου έχουν αποσταλεί κάποια από αυτά για εξέταση? πιστεύουν ότι εντόπισαν έναν χάρτη της Ιερουσαλήμ της εποχής, στον οποίο εμφανίζονται σταυροί γύρω από τα τείχη της πόλης.
Κοχμπά το 132-136 μ.Χ.
This entry was posted in Antimagazine. Bookmark the permalink.

 

 

27 Απρ 2009


27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1864 ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ,Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ

Απο το http://www.klasikoperiptosi.blogspot.com/



Όσα και να πούμε για τον Μακρυγιάννη θα είναι λίγα .Ποιά πένα και πιό χαρτί μπορούν να χωρέσουν λόγια που να περιγράψουν αυτόν τον πιστό αγωνιστή;
Αλλοι σπουδαίοι έχουν αφιερώσει χρόνια μελέτης για αυτόν τον σπουδαίο Έλληνα.
Εμείς με βαθύτατη συναίσθηση της ελαχιστότητάς μας μπροστά στο μέγεθος ενός τέτοιου ανδρός, θα αρκεστούμε σε μια αναδημοσίευση του βιογραφικού του απο το http://www.livepedia.gr:
Εξαιρετικός αγωνιστής, στρατηγός και μεγάλη μορφή της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και των πρώτων, μετά την απελευθέρωση, χρόνων. Ο Μακρυγιάννης γεννήθηκε το 1797 από φτωχή οικογένεια στο χωριό Αβορίτη του νομού Φωκίδας. Το κανονικό του επίθετο ήταν Τριανταφύλλου, αλλά ονομάστηκε Μακρυγιάννης (μακρύς Ιωάννης), γιατί είχε ψηλό ανάστημα. Όταν ήταν ενός χρόνου οι Τούρκοι σκότωσαν τον πατέρα του κι η οικογένειά του, μετά από πολλές ταλαιπωρίες στα βουνά, κατάφυγε στη Λιβαδειά. Σε ηλικία 14 χρόνων πήγε κι εργάστηκε στην Άρτα στα κτήματα του συμπατριώτη του Αθαν. Λιδωρίκη. Ασχολήθηκε και με το εμπόριο και στην αρχή της Επανάστασης είχε μια σεβαστή περιουσία για την εποχή εκείνη. Στην Άρτα μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και προσχώρησε στην Επανάσταση λίγο πριν την έκρηξή της Οι Φιλικοί τον έστειλαν στην Πάτρα να συγκεντρώσει πληροφορίες για την εξέγερση. Εκεί τον υποπτεύτηκαν οι Τούρκοι κι όταν γύρισε στην Άρτα τον έριξαν στη φυλακή απ' όπου δραπέτευσε μετά από δύο μήνες. Στην αρχή της Επανάστασης υπηρέτησε κάτω απ' τις διαταγές του οπλαρχηγού Μπακόλα, που θαύμαζε πολύ Πήρε μέρος στις μάχες του Σταυρού και του Πέτα κι επικεφαλής 700 αντρών μπήκε θριαμβευτής στην πόλη της Άρτας που την κυρίεψαν απ' τους Τούρκους.
Τον Απρίλη του 1822, παρόλο που είχε αρρωστήσει λίγο καιρό πριν, ως οπλαρχηγός 4 χωριών των Σαλώνων, επιτέθηκε εναντίον της Υπάτης, που όμως δεν μπόρεσε να πάρει απ' τους Τούρκους.
Τον Αύγουστο, που ο Ανδρούτσος ανάλαβε την αρχιστρατηγία της Αν. Στερεάς, ο Μακρυγιάννης ορίστηκε αντιφρούραρχος κι ο Γκούρας φρούραρχος της Ακρόπολης. Κατόπιν ορίστηκε και πολιτάρχης της Αθήνας, δηλ. είχε καθήκον να επιβλέπει τη δημόσια τάξη.
Μαζί με το Νικηταρά εκστράτευσε στη Ρούμελη και πήρε μέρος σε πολλές μάχες.
Στην περίοδο των εμφύλιων πολέμων ο Μακρυγιάννης τάχτηκε με το μέρος της κυβέρνησης και κυνήγησε τους αντάρτές, γιατί πίστευε ότι έτσι θα ερχόταν γρηγορότερα η τάξη στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος.
Το 1825 διορίστηκε απ' την κυβέρνηση πολιτάρχης της Αρκαδίας. Εκεί τον προσκάλεσαν οι πολιορκούμενοι απ' τους Τούρκους στο φρούριο του Νεόκαστρου. Έτρεξε για βοήθειά τους μαζί με 100 άνδρες και πολέμησε γενναία μέχρι την παράδοση του κάστρου Μετά την άλωση της Τρίπολης πολέμησε τον Ιμπραήμ στη μάχη των Μύλων, τραυματίστηκε βαριά και μεταφέρθηκε στην Αθήνα. Εκεί παντρεύτηκε την κόρη του Γεωργαντά Σκουζέ.
Το 1825 πήγε στην Ύδρα για να την προστατέψει από ύποπτες τούρκικες κινήσεις και κατόρθωσε να καθησυχάσει τα επαναστατημένα ελληνικά πληρώματα, που ζητούσαν τους μισθούς τους, πληρώνοντας με δικά του χρήματα.
Αλλά η γενναιότητα του στρατηγού Μακρυγιάννη φάνηκε στις μάχες της Ακρόπολης, που την πολιορκούσε ο Ρεσίτ πασάς Κιουταχής. Εκεί τραυματίστηκε στο λαιμό και στο κεφάλι.
Το τραύμα αυτό τον βασάνιζε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Το 1830 έγινε χιλίαρχος. Ο Μακρυγιάννης, φύση φιλελεύθερη, ήρθε πολλές φορές σε σύγκρουση με τον Καποδίστρια για την αυταρχική πολιτική που ακολουθούσε. Επειδή αρνήθηκε να υπογράψει τον όρκο που έβαζε ο Καποδίστριας στους δημόσιους υπαλλήλους (τον θεωρούσε προσβλητικό), έχασε το αξίωμα του αρχηγού της εκτελεστικής δύναμης της Πελοποννήσου και το βαθμό του. Στ' απομνημονεύματά του κατηγορεί τον Καποδίστρια για τη δικτατορική του πολιτική και την ανάπτυξη του χαφιεδισμού στη χώρα.
Όταν ήρθε ο Όθωνας στην Ελλάδα, τον χαιρέτησε με αισιοδοξία. Απογοητεύτηκε όμως απ' τη βίαιη διάλυση των αντάρτικων ομάδων των αγωνιστών, την περιφρόνηση των Βαυαρών προς τους αγωνιστές και τις αδικίες που έγιναν σε βάρος τους. Ο Μακρυγιάννης, ως δημοτικός σύμβουλος της Αθήνας, πέτυχε να εκδώσει το δημοτικό συμβούλιο ψήφισμα για την παραχώρηση απ' τον Όθωνα συντάγματος στον ελληνικό λαό Μετά από μια περίοδο πολιτικής απραξίας (1836-1840), στην οποία αφοσιώθηκε στη ζωγραφική εικόνων απ' τον ιερό αγώνα του '21, ο Μακρυγιάννης εμφανίστηκε και πάλι στο πολιτικό προσκήνιο. Άρχισε την πολιτική κίνηση, που συσπείρωσε γύρω της τους δημοκρατικούς και φιλελεύθερους άντρες και ζητούσε σύνταγμα απ' τον Όθωνα. Έτσι, με την αναίμακτη εξέγερση της 3ης Σεπτέμβρη 1843 και με τη βοήθεια του στρατού με αρχηγό τον Καλλέργη, ο Όθωνας αναγκάστηκε να παραχωρήσει σύνταγμα. Έτσι ο Μακρυγιάννης αναδείχτηκε πρωτεργάτης του αγώνα, που χάρισε το πρώτο σύνταγμα στον ελληνικό λαό. Ο Μακρυγιάννης πήρε μέρος στη διαμόρφωση του συντάγματος. Τότε πήρε και το βαθμό του υποστράτηγου. Ο αγώνας του Μακρυγιάννη για την τήρηση του συντάγματος θεωρήθηκε ύποπτος και το 1852 τον κατηγόρησαν για συνωμοσία εναντίον του Όθωνα. Στις 16 Μάρτη του 1853, το στρατοδικείο τον καταδίκασε σε θάνατο. Η καταδίκη του Μακρυγιάννη, του αγωνιστή που τόσα πρόσφερε στην ελευθερία της πατρίδας, προκάλεσε την αγανάκτηση του ελληνικού λαού. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να μετατρέψει την ποινή σε ισόβια, μετά σε 10 χρόνια και τέλος τον άφησε ελεύθερο.
Αλλά η υγεία του είχε κλονιστεί σε ανεπανόρθωτο βαθμό.
Στο κίνημα εναντίον της βασιλείας του Όθωνα της 10ης Οκτώβρη 1862, ο λαός της Αθήνας θυμήθηκε τον αρχηγό του στο προηγούμενο κίνημα, (1843), πήγε στο σπίτι του Μακρυγιάννη και τον περιέφερε θριαμβευτικά στην πόλη.
Στις 20 Απρίλη του 1869 έγινε αντιστράτηγος και στις 27 Απρίλη του 1864, ο Μακρυγιάννης άφησε την τελευταία του πνοή.
Ο Μακρυγιάννης, εκτός απ' την ανεκτίμητη προσφορά του στην επανάσταση του εικοσιένα μας άφησε κι ένα θαυμάσιο ιστορικό και λογοτεχνικό μνημείο. Είναι τα "Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη".
Ο στρατηγός, αν και αγράμματος, μας άφησε ένα απέριττο ιστορικό κείμενο, που περιλαμβάνει τα γεγονότα μέχρι το 1850. Ο Μακρυγιάννης κάνει περιγραφές γεμάτες ζωντανή αφέλεια, φυσικότητα, λυρισμό και παραστατικότητα. Εκθέτει τα γεγονότα και κάνει χαρακτηρισμούς με το δικό του τρόπο και τα αναλύει όλα με το αγνό, πατριωτικό, φιλελεύθερο και δημοκρατικό πνεύμα του.
Τα "Απομνημονεύματα" εκδόθηκαν για πρώτη φορά το 1907 απ' το Γιάννη Βλαχογιάννη.

557 χρόνια από την Άλωση: Η τελευταία δημηγορία του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου




29-05-2010 20:25:16 www.defencenet.gr/
ImageΣυνεχίζοντας το ιστορικό αφιέρωμα για τα 557 χρόνια από την  Άλωση της Πόλης παραθέτουμε τα συγκλονιστικά λόγια του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου πριν την έσχατη μάχη, όπως αυτά σώθηκαν στο "Χρονικό" του Φραντζή.
«Ευγενέστατοι άρχοντες και εκλαμπρότατοι δήμαρχοι και στρατηγοί, και γενναιότατοι συστρατιώτες, και όλος ο πιστός και τίμιος λαός, ξέρετε καλά πως έφτασε η ώρα που ο εχθρός της πίστης μας θέλει με κάθε τέχνασμα και τρόπο να μας στενοχωρήσει περισσότερο και να μας κάνει πόλεμο σφοδρό, με μεγάλες συγκρούσεις και συρράξεις από στεριά και θάλασσα, για να κατορθώσει και να χύσει το δηλητήριό του, σαν φίδι, και να μας καταπιεί σαν ανήμερο λιοντάρι. Σας λέω λοιπόν να σταθείτε αντρειωμένοι και γενναιόψυχοι, όπως κάνατε πάντοτε ως τώρα εναντίον των εχθρών της πίστης. Σας παραδίνω την εκλαμπρότατη και φημισμένη αυτή πόλη, πατρίδα σας και βασίλισσα των πόλεων.
Ξέρετε καλά, αδέρφια, ότι για τέσσερις λόγους οφείλουμε όλοι να προτιμήσουμε το θάνατο παρά τη ζωή: πρώτον, για την πίστη και την ευσέβειά μας· δεύτερον, για την πατρίδα· τρίτον, για το βασιλέα και το Χριστό· και τέταρτον, για τους συγγενείς και φίλους. Λοιπόν αδέρφια, αν οφείλουμε να αγωνιστούμε μέχρι θανάτου για έναν και μόνο από τους τέσσερις αυτούς λόγους, πολύ περισσότερο για όλους μαζί, όπως προφανώς κατανοείτε. Αν για τις αμαρτίες μας παραχωρήσει ο Θεός τη νίκη στους ασεβείς, θα διακινδυνεύσουμε υπέρ της πίστεως της αγίας που μας παραχώρησε ο Χριστός με το αίμα του.
Αυτό είναι το σπουδαιότερο απ’ όλα. Τι θα ωφεληθεί κανείς αν κερδίσει τον κόσμο όλο και χάσει την ψυχή του; Δεύτερον, χάνουμε έτσι μια περίφημη πατρίδα και, ακόμη, την ελευθερία μας. Τρίτον, χάνουμε την άλλοτε περιφανή και σήμερα ντροπιασμένη, ταπεινωμένη και εξουθενωμένη βασιλεία, η οποία γίνεται έρμαιο του ασεβούς τυράννου. Τέταρτον, στερούμεθα τις προσφιλείς γυναίκες και τα παιδιά μας και τους συγγενείς μας. Ο αλιτήριος αυτός αμιράς έχει πενήντα εφτά ημέρες αφότου ήρθε, και μας πολιορκεί και μας πολεμάει νυχθημερόν, με κάθε τέχνασμα και με όλη του την ισχύ. Χάρη στον παντεπόπτη Χριστό και Κύριό μας, διώχτηκε ντροπιασμένος κακήν κακώς πολλές φορές ως τώρα από τα τείχη.
Μην δειλιάσετε και τώρα, αδερφοί, επειδή το τείχος έπεσε σε μερικά μέρη από τα βλήματα και τις εκπυρσοκροτήσεις των τηλεβόλων, γιατί, όπως και εσείς βλέπετε, όπως μπορούσαμε το διορθώσαμε. Εμείς κάθε ελπίδα μας τη στηρίζουμε στην ακαταμάχητη δύναμη του Θεού. Αυτοί έχουν πλήθος όπλα και στρατό και ιππικό, αλλά εμείς έχουμε πίστη στο όνομα του Κυρίου και σωτήρα και, δεύτερον, στα χέρια μας και τη δύναμή μας, που μας χάρισε η θεία πρόνοια.
Ξέρω ότι αυτό το αναρίθμητο μπουλούκι των εχθρών, καθώς είναι η συνήθειά τους, θα βαδίσει εναντίον μας με βαναυσότητα και με έπαρση, με πολύ θράσος και βία, για να μας συνθλίψουν, λόγω του ολιγάριθμου της παράταξής μας, και να μας καταπονήσουν με την κούραση, και με φωνές πολλές και ισχυρές να μας φοβίσουν. Τις φλυαρίες τους αυτές τις ξέρετε καλά και δεν είναι ανάγκη να μιλήσουμε γι’ αυτές. Και σε λίγη ώρα θα τα κάνουν όλα αυτά, και θα πετάξουν πάνω μας σαν άμμο της θάλασσας αναρίθμητες πέτρες, βέλη και βλήματα.
Ελπίζω να μη μας βλάψουν με αυτά, γιατί βλέποντάς σας χαίρομαι πολύ και τρέφω τη σκέψη μου με ελπίδες σαν κι αυτή, δηλαδή πως, αν και είμαστε λίγοι, είμαστε ωστόσο πολύ επιδέξιοι, επιτήδειοι, ρωμαλέοι, δυνατοί, ικανοί για μεγάλα έργα, και καλά προπαρασκευασμένοι. Με τις ασπίδες σας καλύπτετε καλά τα κεφάλια σας στις συμπλοκές και τις συρράξεις. Το δεξί σας χέρι, που κρατάει τη ρομφαία, να είναι πάντοτε μακρύ. Οι περικεφαλαίες σας, οι θώρακες και η σιδερέ νια πανοπλία σας είναι πολύ ικανά, όπως και τα άλλα σας όπλα, και στη συμπλοκή θα σας εξυπηρετήσουν πολύ. Οι αντίπαλοι ούτε έχουν τέτοια ούτε γνωρίζουν να τα χρησιμοποιούν.
Εσείς είσαστε, επίσης, προστατευμένοι πίσω από τα τείχη, και οι απροστάτευτοι δύσκολα προχωρούν. Γι’ αυτό γίνετε μαχητές έτοιμοι, ισχυροί και μεγαλόψυχοι, για όνομα του Θεού. Μιμηθείτε τους λίγους ελέφαντες των αρχαίων Καρχηδονίων, που μόνο με τη φωνή και την όψη τους έτρεψαν σε φυγή μέγα πλήθος ρωμαϊκού ιππικού. Και αν είχαν τη δύναμη να τρέψουν σε φυγή ζώα χωρίς λογική, πόσο μάλλον εμείς που είμαστε κύριοι των ζώων· αυτοί που έρχονται να μας αντιπαραταχθούν σαν ζώα χωρίς λογική, είναι χειρότεροι απ’ αυτά. Τα δόρατά μας, οι ρομφαίες μας, τα τόξα μας και τα ακόντιά μας θα στραφούν εναντίον τους.
Και φανταστείτε πως παίρνετε μέρος σε κυνήγι αγριόχοιρων, για να καταλάβουν οι ασεβείς ότι δεν αντιμάχονται με ζώα χωρίς λογική, όπως είναι αυτοί, αλλά με άρχοντες, και αφέντες τους, και απογόνους των Ελλήνων και των Ρωμαίων. Ξέρετε καλά πως ο ασεβέστατος αυτός αμιράς και εχθρός της αγίας μας πίστης, χωρίς καμιά δικαιολογημένη αιτία, καταπάτησε την ειρήνη που είχαμε και αθέτησε τους πολλούς του όρκους χωρίς να λογαριάζει τίποτε· φτάνοντας ξαφνικά εδώ έστησε οχυρό στο στενό του Ασωμάτου, για να μπορεί να μας βλάπτει κάθε μέρα.
Τα χωράφια μας, τους κήπους μας, τα οικογενειακά μας καταφύγια, τα σπίτια μας τα έχει κιόλας πυρπολήσει. Τους αδερφούς μας τους Χριστιανούς, όσους βρήκε, τους θανάτωσε και τους αιχμαλώτισε. Διέλυσε τη φιλία μας και έπιασε φιλίες με τους κατοίκους του Γαλατά, και αυτοί χαίρονται, μη γνωρίζοντας και αυτοί οι ταλαίπωροι το μύθο του παιδιού του γεωργού, που έψηνε σαλιγκάρια και είπε “ω ανόητα ζώα” και τα λοιπά.
Ήρθε λοιπόν, αδερφοί, και μας απέκλεισε, και κάθε μέρα έχει ανοιχτό το αχανές στόμα του για να βρει ευκαιρία να μας καταπιεί, εμάς και την Πόλη που έκτισε ο τρισμακάριστος και μέγας βασιλεύς Κωνσταντίνος, και την αφιέρωσε στην πάναγνη και αειπάρθενη δέσποινά μας, τη Θεοτόκο· και τη χάρισε σ’ εκείνη, ώστε να είναι Κυρία της Πόλεως, αλλά και σύμμαχός της και σκέπη της πατρίδας μας και καταφύγιο των χριστιανών, ελπίδα και χαρά όλων των Ελλήνων, το καύχημα όλων που ζουν κάτω από τον ήλιο.


Στράφηκε τότε στους Ενετούς, που στέκονταν προς τα δεξιά και τους είπε:
«Ευγενείς Ενετοί, αγαπημένοι αδερφοί μας εν Χριστώ τω Θεώ, άνδρες ισχυροί και δυνατοί στρατιώτες και δόκιμοι στους πολέμους, εσείς που με τις αστραφτερές σας ρομφαίες θανατώσατε πολλές φορές πλήθος Αγαρηνών, και το αίμα τους έτρεξε από τα χέρια σας σαν ποτάμι, σας παρακαλώ σήμερα την πόλη τούτη, που βρίσκεται σε τόση συμφορά πολέμου, να την υπερασπιστείτε ολόψυχα. Γνωρίζετε πως πάντα την είχατε δεύτερη πατρίδα σας και μητέρα σας. Σας λέω λοιπόν άλλη μια φορά, και σας παρακαλώ, αυτή την ώρα να ενεργήσετε ως φίλοι της πίστης, ομόθρησκοι και αδερφοί».
Κατόπιν, γυρίζοντας προς τα αριστερά, λέει στους Γενουάτες: «Ω Γενουάτες, αδερφοί εντιμότατοι, άντρες πολεμιστές και μεγαλόκαρδοι και φημισμένοι, ξέρετε καλά και καταλαβαίνετε ότι η δυστυχισμένη αυτή πόλη δεν ήταν πάντοτε μόνο δική μου, αλλά και δική σας, για πολλές αιτίες. Εσείς μας βοηθήσατε πολλές φορές πρόθυμα, και με τη δική σας συνδρομή σώθηκε από τους Αγαρηνούς εχθρούς. Τώρα πάλι έφτασε ο καιρός να δείξετε, βοηθώντας την, την αγάπη σας εν Χριστώ, την ανδρεία σας και τη γενναιότητά σας».
Και γενικά, αφού στράφηκε προς όλους, είπε: «Δεν έχω καιρό να πω περισσότερα·  μοναχά το ταπεινωμένο σκήπτρο μου το αναθέτω στα χέρια σας, για να το διαφυλάξετε με προθυμία. Σας παρακαλώ ακόμα, και ζητώ την αγάπη σας, να είστε πειθαρχικοί στους στρατηγούς σας, τους δημάρχους και τους εκατόνταρχους, ο καθένας κατά την τάξη του, τη θέση του και την υπηρεσία του. Να ξέρετε τούτο: αν από μέσα από την καρδιά σας φυλάξετε τις εντολές μου, ελπίζω στο Θεό ότι θα λυτρωθούμε από την παρούσα δίκαιη απειλή του. Δεύτερον, σας περιμένει στον ουρανό το αδαμάντινο στεφάνι, και η μνήμη σας θα είναι αιώνια και άξια στον κόσμο».
Με αυτά τελείωσε τη δημηγορία του, ευχαριστώντας με δάκρυα και στεναγμούς το Θεό, ενώ όλοι, με ένα στόμα, του αποκρίνονταν με δάκρυα λέγοντας: «θα πεθάνουμε για την πίστη του Χριστού και την πατρίδα μας». Τα άκουσε ο αυτοκράτωρ και, αφού τους ευχαρίστησε θερμά, υποσχόμενος πολλές δωρεές, τους είπε τέλος: «Λοιπόν, αδερφοί και συμμαχητές, να είσαστε έτοιμοι το πρωί. Με τη χάρη και την αρετή που μας δώρισε ο Θεός και με τη βοήθεια της Αγίας Τριάδος, στην οποία αναθέτουμε “την πάσαν ελπίδα μας”. θα κάνουμε τον εχθρό να φύγει κακήν κακώς και ντροπιασμένος από εδώ».
ΒΡΕΘΗΚΕ ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΥΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΣΤΗΝ ΙΘΑΚΗ ?
http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=13859&Itemid=169
E-mail
24-08-2010 11:40:39
ImageΤο παλάτι του Οδυσσέα υποστηρίζουν ότι έχουν ανακαλύψει στην Ιθάκη ο καθηγητής Αρχαιολογίας, Θανάσης Παπαδόπουλος, ο οποίος μαζί με τη συζυγό του, Λίτσα Κοντορλή, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων παρουσίασαν στις 20 Αυγούστου την επιστημονική τους ανακάλυψη.
Πρόκειται για ένα μέγαρο τριών επιπέδων με κλιμακοστάσιο λαξευμένο στον βράχο και μέσα σε αυτό υπολείμματα μυκηναϊκής κεραμικής. Ένα ακόμα σημαντικό εύρημα είναι μια κρήνη, που τοποθετείται στον 13ο αιώνα π.Χ, περίοδο κατά την οποία έζησε ο Οδυσσέας. Αντίστοιχες κρήνες ήρθαν στο φως στην Ακρόπολη των Μυκηνών και την Τίρυνθα.


«Πιστεύουμε ότι με τα ευρήματα, που έχουμε, τεκμηριώνουμε με επιστημονικό τρόπο την παράδοση, που αναφέρεται από τον Όμηρο και οι περιγραφές που γίνονται ταιριάζουν, παρά τις καταστροφές που έχουν υποστεί, γιατί πρώτον, η περιοχή κατοικήθηκε και χάθηκαν πολύτιμα στοιχεία και δευτερευόντως επειδή ο χώρος ήταν
άφρακτος με αποτέλεσμα περίεργοι περιπατητές να εισβάλλουν σε αυτόν καθημερινά».

Σημειώνεται ότι πριν από τέσσερα χρόνια, τον Νοέμβριο του 2006, ήρθε στο φώς ένα σημαντικό εύρημα από την Ιθάκη. Επρόκειτο για πινακίδα, στην οποία γίνεται αναφορά σε ένα από τα επεισόδια της Οδύσσειας. Το εύρημα παρουσιάστηκε σε γερμανικό έγκριτο αρχαιολογικό έντυπο (ΚΑDMOS).
Πρόκειται για την απεικόνιση πλοίου με τον Οδυσσέα, δεμένο στο κατάρτι, και τερατόμορφα σχέδια, μια τρίαινα και σημάδια γραφής Γραμμικής Α. Την επιστημονική δημοσίευση συνυπογράφουν δύο Έλληνες αρχαιολόγοι με τον ειδικό σε θέματα επιγραφικής Βρετανό Τζ. Οουενς.
Η περιοχή Αγ. Αθανασίου, στην οποία γίνονται ανασκαφές είναι έκτασης 25 στρεμμάτων και είναι απαλλοτριωμένη με απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου. Προσφάτως, μάλιστα, το Νομαρχιακό Συμβούλιο Ιθάκης ενέκρινε για το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων χρηματοδότηση 115.000 ευρώ, προκειμένου να συνεχισθεί η αρχαιολογική έρευνα.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ : ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΑΦΑΙΡΟΥΣΑΝ ΟΡΓΑΝΑ ΑΠΟ ΣΕΡΒΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣhttp://filotimia.blogspot.com/2011/03/blog-post_1058.html

Σύμφωνα με εμπιστευτική έκθεση του Ο.Η.Ε., Σέρβοι αιχμάλωτοι πολέμου μεταφέρθηκαν στην Αλβανία, στα μέσα του 1999, και υποβλήθηκαν σε εγχειρίσεις αφαίρεσης οργάνων, τα οποία στην συνέχεια επωλούντο σε ενδιαφερομένους, οι δε αιχμάλωτοι θανατώνονταν. Ολόκληρη η έκθεση του Ο.Η.Ε.
Α.Α.




Δεν μπορώ να πω πως ένας λαός είναι χειρότερος από άλλον, όπμως η αλήθεια πρέπει να αναδεικνύεται, απο όπου και εάν προέρχεται.


ΤΟ LAP TOP ΤΩΝ ΜΙΝΩΪΤΩΝ

Τον πρώτο αναλογικό υπολογιστή στην Ιστορία της ανθρωπότητας είχαν ανακαλύψει οι Μινωίτες, σύμφωνα με όσα αποκαλύπτει ο ερευνητής δρ Μηνάς Τσικριτσής, ο οποίος θα παρουσιάσει σύντομα στα Χανιά τη λειτουργία ενός σημαντικού μινωικού ευρήματος, που αλλάζει όσα ξέραμε για τον Μινωικό Πολιτισμό.
Σύμφωνα με τον Κρητικό ερευνητή αιγαιακών γραφών, το μινωικό αντικείμενο, που είχε βρεθεί το 1898 στο Παλαίκαστρο Σητείας, αφαιρεί από τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων την «τεχνολογική πρωτιά» καθώς είναι ο πρώτος αναλογικός υπολογιστής στην Ιστορία και μάλιστα φορητός!
Η λειτουργία του υπολογιστή
«Πρόκειται για έναν μικρό, φορητό, αναλογικό υπολογιστή που προσδιορίζει όλες τις εκλείψεις και κάνει την ίδια δουλειά με τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων, τον οποίο μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε τον αρχαιότερο υπολογιστή», δηλώνει στην εφημερίδα »Χανιώτικα νέα» ο κ. Τσικριτσής. «Επιπλέον, όμως», συμπληρώνει, «ο υπολογιστής αυτός έχει τη δυνατότητα να προσδιορίζει το γεωγραφικό πλάτος. Είναι ένα όργανο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στη ναυσιπλοΐα αλλά και στην Αστρονομία».
Η ιστορία του ευρήματος
Σύμφωνα με τον κ. Τσικριτσή, το «λάπτοπ» του Μίνωα ήρθε στην επιφάνεια από το αλέτρι ενός αγρότης στο Παλαίκαστρο Σητείας το 1898. Ο γεωργός εντόπισε δύο πλάκες, τις οποίες στη συνέχεια επιχείρησε ανεπιτυχώς να πουλήσει. «Το εύρημα έφτασε στα Χανιά και στα χέρια του Στέφανου Ξανθουδίδη, ο οποίος αμέσως διαπίστωσε τη σπουδαιότητά του και τη σχέση του με τον Μινωικό Πολιτισμό», ανέφερε στα ‘Χ.Ν.’ ο κ. Τσικριτσής και προσέθεσε: «Ο Ξανθουδίδης έκανε μια δημοσίευση στην αρχαιολογική εφημερίδα της εποχής αλλά οι φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν δεν ήταν καλές ποιοτικά. Ηταν, λοιπόν, αδύνατο για τους απανταχού ερευνητές να αξιοποιήσουν το υλικό και να διαπιστώσουν περί τίνος επρόκειτο».
Μερικά χρόνια αργότερα, το 1938, ο Αρθουρ Εβανς έκανε μια δημοσίευση για το συγκεκριμένο εύρημα χρησιμοποιώντας ένα σκίτσο το οποίο, όμως, σύμφωνα με τον κ. Τσικριτσή, ήταν λάθος και οδηγούσε τους ερευνητές σε εσφαλμένα ή ελλιπή συμπεράσματα.
Και ο σχολιαστής Χρύσα συνεχίζει :
«Γράφοντας το βιβλίο μου για την «Αστρονομία του Κρητομυκηναϊκού Πολιτισμού έφτασα και στο συγκεκριμένο εύρημα. Από τις φωτογραφίες του Ξανθουδίδη δεν μπορούσα να βγάλω συμπεράσματα, ενώ από το δημοσίευμα του Εβανς διαπίστωσα ότι ήταν λάθος το σκίτσο. Ετσι ζήτησα από το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου να μελετήσω το πρωτότυπο και τόσο ο διευθυντής -κ. Ρεθεμνιωτάκης- όσο και η αρχαιολόγος -κα Αθανασάκη- με βοήθησαν και τους ευχαριστώ. Συνδυάζοντας τις γνώσεις μου για τον Μινωικό Πολιτισμό και την Αστρονομία κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η λειτουργία του μηχανισμού αυτού αφορούσε τη μέτρηση του χρόνου και την πρόβλεψη σεληνιακών και ηλιακών εκλείψεων».
Λειτουργικό μέχρι σήμερα
Η εντυπωσιακή αποκάλυψη του κ. Τσικριτσή λειτουργεί μέχρι και σήμερα καθώς, όπως αναφέρει ο ίδιος, «διαπιστώνω με το αντίγραφο που κατασκεύασα ότι ο υπολογιστής αυτός είναι σε θέση να προβλέπει τις εκλείψεις. Το επιβεβαίωσα και με την περασμένη έκλειψη του Δεκεμβρίου αλλά και αντιπαραβάλλοντας τις μετρήσεις του με αυτές της NASA».
Πώς λειτουργεί;
Ο ακτινωτός κύκλος του 15ου αιώνα π.Χ. χωρίζεται σε δύο ημικύκλια, που το καθένα έχει 29 και 30 χαράξεις. Αυτά τα ημικύκλια αναπαριστούν δύο σεληνιακούς μήνες, 29 και 30 ημερών, που αρχίζουν και τελειώνουν με πανσέληνο. Αν, κάθε ημέρα, μετακινούμε δεξιόστροφα μία βελόνα στον εσωτερικό κύκλο και κάθε 15 ημέρες μετακινούμε μια άλλη βελόνα αριστερόστροφα στην περιφέρεια με τα ακτινωτά τριγωνικά δόντια, παίρνουμε την πορεία της Σελήνης ως προς την πορεία του Ηλίου.
«Οι Μινωίτες εγνώριζαν για το φυσικό φαινόμενο που ονομάζεται Σάρος», αναφέρει ο κ. Τσικριτσής εξηγώντας ότι πρόκειται για το γεγονός ότι οι εκλείψεις κάθε δεκαοκτώμισι χρόνια επαναλαμβάνονται.
«Πάνω στη μήτρα που βρέθηκε υπήρχαν δύο βελόνες και μία λαβίδα. Ενας διαβήτης, δηλαδή. Οπότε με αυτά τα εργαλεία το δουλεύεις άνετα. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε ένα μικρό «portable» χρησιμοποιώντας τους όρους της σύγχρονης τεχνολογίας», συμπληρώνει ο κ. Τσικριτσής και επισημαίνει: «Το σημαντικό είναι ότι αυτό το εύρημα αλλάζει την ιστορία της Τεχνολογίας καθώς είναι μια εφεύρεση προγενέστερη του Μηχανισμού των Αντικυθήρων».
Ο πλούτος του Μινωικού Πολιτισμού
Με αφορμή την ανακάλυψη αυτή του κ. Τσικριτσή για τη λειτουργία του ευρήματος, αναδεικνύεται ο πλούτος του Μινωικού Πολιτισμού.
«Αυτά που έχουμε βρει είναι ελάχιστα και προσωρινά αρχεία των Μινωιτών», τονίζει ο Κρητικός ερευνητής. «Αποδεικνύεται ότι είχαν πλούσια γνώση σε τομείς, όπως η Αστρονομία και τα Μαθηματικά. Ηταν ένας Πολιτισμός πολύ προχωρημένος, που ενδεχομένως να σχετίζεται και με τους Ατλάντιους».
Χαρακτηριστικό είναι, ότι ο κ. Τσικριτσής διαπίστωσε από την έρευνά του ότι το εύρημα της Σητείας σχετίζεται με το φημισμένο Στόουνχεντζ στη Βρετανία. Οπως μας εξήγησε, ουσιαστικά το Στόουνχεντζ αποτελεί μια αποτύπωση σε μεγάλη κλίμακα του υπολογιστή αυτού ή κάποιου άλλου αντίστοιχου.
Στα Χανιά έγινε η παρουσίαση του ευρήματος


ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ ΚΑΡΛΟΜΑΓΝΟΥ ΤΟ 794 και ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΡΩΜΑΙΟΙ
http://www.romanity.org/htm/rom.e.00.to_psema_tou_karlomagnou_to_794.htm






















































Μετέφρασε ΑΠΌ ΤΑ Αγγλικά Ο Δ. Ν. Λόγγου.
  1. Οι Αρχαίοι Έλληνες Ρωμαίοι.
  2. Οι πρώτοι Ρωμαίοι Ιστορικοί έγραψαν στα Ελληνικά και όχι στα Λατινικά. Γιατί?
  3. Οι πρώτοι Ρωμαίοι Ιστορικοί που έγραψαν στα Λατινικά.
  4. Εκφράσεις που φανερώνουν το ελληνικό υπόβαθρο των Λατίνων, Ρωμαίων και Σαβίνων.
Η Αψίδα του Μεγ. Κωνσταντίνου στη Ρώμη
1) Οι Αρχαίοι Έλληνες Ρωμαίοι.
Αυτή καθ 'αυτή η ύπαρξη των αρχαίων Ελλήνων Ρωμαίων αγνοείται εντελώς από τους ιστορικούς που εξακολουθούν να υποστηρίζουν το Ψέμα του Καρλομάγνου το 794 στο οποίο οφείλεται το ιστορικό δόγμα ότι η ρωμαϊκή γλώσσα ήταν και είναι τα Λατινικά. Παρόλο που οι πηγές μαρτυρούν ότι η πρώτη γλώσσα των Ρωμαίων ήταν τα Ελληνικά. Αυτή η πλαστογράφηση της ιστορίας από τον Καρλομάγνο το 794 έγινε στα πλαίσια της ανάγκης να αποκοπούν οι δυτικοί υπόδουλοι στους Φραγκο-λατίνους Ρωμαίοι από τους ελεύθερους Ρωμαίους της Ανατολής. Ο Φράγκος αυτοκράτορας Λουδοβίκος II (855-875) υποστηρίζει καθαρά το Ψέμα του Καρλομάγνου το 794 με τα ακόλουθα λόγια. Το 871 έγραφε στον αυτοκράτορα των Ρωμαίων Βασίλειο τον 1 ο (867-885) τα εξής: "... μας έχει δοθεί η διακυβέρνηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας λόγω της ορθοδοξίας μας μόνο. ​​Οι Γραικοί έπαψαν να είναι αυτοκράτορες των Ρωμαίων λόγω της κακοδοξίας εγκατέλειψαν τους. Όχι την πόλη (Ρώμη) και πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας, αλλά παράτησαν και τη Ρωμαϊκή εθνικότητα ακόμη και την Λατινική γλώσσα. Μετανάστευσαν σε άλλη πρωτεύουσα και απέκτησαν εντελώς διαφορετική εθνικότητα και γλώσσα ».
Ας συγκρίνουμε αυτή τη φράγκικη ανοησία με την ιστορική πραγματικότητα και την πορεία μέσα από την οποία η Ρώμη έγινε Αυτοκρατορία ολόκληρου του Ελληνόφωνου κόσμου. Οι αρχαίοι Έλληνες Ρωμαίοι ήταν το αποτέλεσμα της ένωσης των ελληνόφωνων φυλών της Ιταλίας. Αυτές οι ελληνόφωνες φυλές ήταν οι εξής: Οι Αβοριγίτες που ήρθαν στην περιοχή της Ρώμης από την Αχαία της Ελλάδας, αρκετές γενιές πριν τον Τρωικό πόλεμο. Αυτοί οι Αβοριγίτες αφομοίωσαν στη φυλή τους ότι είχε απομείνει από τους Έλληνες Πελασγούς της Ιταλίας που είχαν αποδεκατιστεί από μια μυστηριώδη ασθένεια. Ο Porcius Cato είναι ο μοναδικός που αναφέρεται στην ιστορία των Πελασγών της Ιταλίας και στην ένωση τους με τους Αβοριγίτες στο De αιτίες, και επαναλαμβάνεται κατά λέξη από τον Διονύσιο. Οι Αβοριγίτες και οι Πελασγοί ενώθηκαν με μερικούς αποίκους από τη Τροία και έτσι προήλθαν οι αρχαίοι ελληνόφωνοι Λατίνοι της Alba Longa. Ένα τμήμα αυτών των ελληνόφωνων Λατίνων της Alba Longa, οδηγούμενο από τα αδέλφια Ρωμύλο και Ρώμο ίδρυσαν τη Ρώμη στους Λόφους του Παλατίνου και του Καπιτωλίου. Συνεργάστηκαν επίσης με μερικούς από τους Έλληνες Σαβίνες της Ιταλίας που είχαν εγκατασταθεί στον γειτονικό Quirinal Λόφο. Οι Σαβίνες είχαν μεταναστεύσει στην Ιταλία από τη Λακωνία της νότιας Ελλάδας. Οι Ρωμαίοι συνέχισαν τη διαδικασία καθυποταγής και αφομοίωσης των υπόλοιπων Ελλήνων Λατίνων και Σαβίνων στο πολιτικό τους σύστημα.
Μερικοί Κέλτες από τον Δούναβη εισέβαλαν στη Βόρεια Ιταλία και πίεζαν τους Ετρούσκους που στράφηκαν προς τη Ρώμη για βοήθεια. Αλλά οι Κέλτες νίκησαν τον ρωμαϊκό στρατό που προσπάθησε να τους σταματήσει, προχώρησαν εναντίον της Ρώμης και σύντριψαν τον ρωμαϊκό στρατό εισβάλλοντας στη Ρώμη το 390 π.Χ. Κατέλαβαν ολόκληρη τη Ρώμη εκτός από τον απόκρημνο λόφο του Καπιτωλίου. Εκεί οι Ρωμαίοι είχαν συγκεντρώσει τη νεολαία τους και όλους τους θησαυρούς και τα έγγραφά τους. Οι γεροντότεροι παρέμειναν στα σπίτια τους. Οι Κέλτες αφού πήραν ικανοποιητική ποσότητα λύτρων αποσύρθηκαν. Για να εξασφαλιστούν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν τη Βόρεια Ιταλία. Επίσης οι Ρωμαίοι ενσωμάτωσαν στην επικράτεια τους, τους Έλληνες Ιταλούς της Μεγάλης Ελλάδας, τη Σικελία, Σαρδηνία και Κορσική. Αυτή ήταν η έκταση της ρωμαϊκής επικράτειας το 218 π.Χ.
Οι Καρχηδονιακοί πόλεμοι υπό την αρχηγία του Αμίλκα και ιδιαίτερα του Αννίβα, έγιναν η μεγαλύτερη απειλή για τη Ρώμη μετά τη Κελτική κατοχή. Ο Αννίβας εισέβαλε στην Ιταλία με τους περίφημους ελέφαντες του και με σύμμαχο τη Μακεδονία. Η Μακεδονία κυρίευσε τους έλληνες συμμάχους της Ρώμης. Η Ρώμη έφτασε μέχρι την Ισπανία στην προσπάθεια της να εκριζώσει τα φρούρια των Καρχηδονίων και τελικά πυρπόλησαν την ίδια τη Καρχηδόνα. Οι Ρωμαίοι πέρασαν στην Ελλάδα για να ελευθερώσουν τους Έλληνες συμμάχους τους από τη Μακεδονία και τελικά κατέλαβαν τη Μακεδονική Αυτοκρατορία και την ενσωμάτωσαν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Επίσης η Ρώμη έσπευσε σε βοήθεια των συμμάχων της Γαλατών και Καππαδοκών και τους ελευθέρωσε από τον Βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη τον 6 ο (121/120-63 π.Χ.) με αποτέλεσμα την ενσωμάτωση της Αρμενίας, Ασσυρίας και Μεσοποταμίας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η οποία εκτεινόταν πλέον σχεδόν μέχρι τη Κασπία Θάλασσα. Κατ 'αυτόν τον τρόπο η Μεσόγειος Θάλασσα έγινε λίμνη στο κέντρο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Θα πρέπει να τονιστεί ότι οι Έλληνες Ρωμαίοι της Ιταλίας ήταν αυτοί που τελικά ένωσαν τις ελληνόφωνες φυλές σε ένα έθνος που χρησιμοποιούσε επίσης και τη Λατινική γλώσσα.
2) Οι πρώτοι Ρωμαίοι Ιστορικοί έγραψαν στα Ελληνικά και όχι στα Λατινικά. Γιατί?
Οι πρώτοι τέσσερις Ρωμαίοι χρονογράφοι που έγραψαν στα Ελληνικά ήταν οι Quintus Fabius Pictor, Lucius Cincius Alimentus, ο Γάιος Acilius και Aulus Postumius Albinus.
Όπως θα δούμε το πρώτο κείμενο στα αρχαϊκά Λατινικά ήταν ο κώδικας των Δώδεκα Δέλτων που δημοσιεύθηκε το 450 π.Χ. αποκλειστικά για τους Πληβείους. Τα γένη των Ελλήνων συνέχιζαν να διατηρούν τους δικούς τους κρυφούς νόμους που αποστήθιζαν από την παιδική ηλικία. Αυτό συνέβη επειδή η παράδοση των ρωμαϊκών Λαϊκών νόμων στα Λατινικά ήταν αποτέλεσμα της συνεργασίας μεταξύ της συνέλευσης των ευγενών και των αντιπροσώπων των πληβείων. Με τον καιρό τόσο πολλοί πληβείοι έμαθαν Ελληνικά που έγιναν τμήμα της διοίκησης των ελληνόφωνων επαρχιών.
3) Οι πρώτοι Ρωμαίοι Ιστορικοί που έγραψαν στα Λατινικά.
Σύμφωνα με τον Κικέρωνα ένας από τους πρώτους Ρωμαίους που έγραψαν πεζά κείμενα στα Λατινικά ήταν ο Κλαύδιος ο Sabine, Appius Caecus ο οποίος ήταν Ύπατος το 307 και το 296 π.Χ. Αυτός εκφώνησε λόγο στα Λατινικά στη Σύγκλητο εναντίον της σύναψης ειρήνης με τον Βασιλιά της Ηπείρου Πύρρο.
Ο πρώτος Ρωμαίος ιστορικός που έγραψε στα Λατινικά ήταν ο Porcius Cato (234 - 140 π.Χ.) και ο Λεύκιος Κάσσιος Hemina (γύρω στο 146 π.Χ.).
Λοιπόν ποια γλώσσα μιλούσαν και έγραφαν οι Ρωμαίοι αν όχι Ελληνικά?
Όλα τα προηγούμενα συμφωνούν μεταξύ τους στη γενική σκιαγράφηση των αρχών των Ρωμαίων. αυτό Η αιτία γι 'είναι ότι βασίζονταν στις επίσημες ρωμαϊκές "Ιερές Δέλτους" τις οποίες οι ιστορικοί απλώς επαναλάμβαναν. Με άλλα λόγια ήταν αυτοί οι ίδιοι χρονογράφοι. Ωστόσο τίποτε δεν έχει σωθεί από αυτές τις Δέλτους / χρονικά εκτός των επαναλήψεων στους Ρωμαίους ιστορικούς. Αλλά λίγα από αυτά τα έργα έχουν διασωθεί, εκτός και αν παραμένουν κρυμμένα για να διευκολύνουν το Ψέμα του Καρλομάγνου