Η καταδίκη της δεισιδαιμονίας από τους Έλληνες φιλοσόφους
Η δεισιδαιμονία ήταν διαδεδομένη ανάμεσα στους απαίδευτους ανθρώπους, ανεξάρτητα κοινωνικής τάξης και οικονομικής επιφάνειας. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα.
Οι ιερείς της αρχαιότητας θεωρούσαν, ότι το Θείον μπορούμε να τον πλησιάσουμε μόνο μέσα από την έρευνα και την φιλοσοφία. Η αναζήτηση της αλήθειας γύρω από το πρόσωπο και τη φύση του Θεού ήταν ότι σημαντικότερο για τον αρχαίο Έλληνα× σε αντιδιαστολή φυσικά με το χριστιανικό «πίστευε και μη ερεύνα»:
«Για τούτο η αναζήτηση της αλήθειας, και μάλιστα αυτή που αναφέρεται στους θεούς, είναι έντονη ορμή προς τη θεότητα. Η σχετική μάθηση και η έρευνα είναι όμοια κατά κάποιο τρόπο με ανάληψη ιερών καθηκόντων και έργο ιερότερο από κάθε θρησκευτική αποχή, από κάθε υπηρεσία στους ναούς...»
(Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 351Ε)...
Ο Πλούταρχος, λοιπόν, υποστήριζε ότι η μελέτη και η έρευνα γύρω από την θεία φύση είναι σημαντικότερη ακόμα και από την ανάληψη ιερατικών καθηκόντων.
Ο άνθρωπος, που ενώ δεν γνωρίζει την ουσία του Θεού είναι θρήσκος τότε θα καταλήξει στην δεισιδαιμονία:...
Εξίσου αρνητική με την δεισιδαιμονία, είναι η αθεΐα. Τόσο οι δεισιδαίμονες όσο και οι άθεοι προσβάλλουν τους θεούς με την συμπεριφορά τους× διότι αμφότεροι έχουν εξαπατηθεί και εγκλωβιστεί στην πόλωση τους, υπερβαίνοντας την αρχή του «μέτρου άριστου»× έτσι διαταράσσουν την ισορροπία που διδάσκει η ιδεολογία του Ελληνισμού× ισορροπία μεταξύ ύλης και πνεύματος.:
«... η αθεΐα, αφ’ ενός, καθώς είναι λανθασμένη πεποίθηση ότι δεν υπάρχει τίποτα μακάριο και άφθαρτο, φαίνεται να οδηγεί, με την έλλειψη πίστης στη θεότητα, σε κάποιου είδους έλλειψη αντίληψης, και καταλήγει με το να μην πιστεύει στους θεούς στο να μην τους φοβάται. Από την άλλη μεριά, η δεισιδαιμονία, όπως φανερώνει και το όνομα της, είναι αντίληψη που συνοδεύεται από πάθος, και κρίση που δημιουργεί δέος το οποίο ταπεινώνει και συντρίβει εντελώς τον άνθρωπο, ο οποίος πιστεύει πως υπάρχουν μεν θεοί αλλά πως αυτοί προκαλούν λύπη και βλάβη. Όπως φαίνεται, λοιπόν, ο άθεος είναι ακίνητος όσο αφορά τη θεότητα, ενώ ο δεισιδαίμων κινείται με τρόπο που δεν πρέπει, εκτρεπόμενος από το σωστό (...) Έτσι η αθεΐα είναι λόγος που αποδείχτηκε ψευδής, ενώ η δεισιδαιμονία πάθος που προέρχεται από ψευδή λόγο» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί δεισιδαιμονίας», 165Β)
Μερικές αράδες παρακάτω, ο Πλούταρχος λέει σχετικά με όσους θεοποιούν από τον φόβο του αγνώστου τις δυνάμεις της φύσης:
«Όποιος όμως φοβάται τους θεούς φοβάται τα πάντα, τη γη, τη θάλασσα, τον ουρανό, το σκοτάδι, το φως, τον θόρυβο, τη σιωπή, το όνειρο» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί δεισιδαιμονίας», 165Ε).
Ο Πλούταρχος, στο χριστιανικό δίλημμα «κόλαση ή παράδεισος» που κατατρέχει τους ανθρώπους και δίνει στον κλήρο θεϊκή εξουσία μέσω της «άφεσης αμαρτιών» απαντά (αν και... αγνοούσε τον Χριστιανισμό) βάση των Ελληνικών λαϊκών παραδόσεων περί μεταθανάτιων τιμωριών:
«Γιατί όμως μακρηγορούμε; «Για όλους τους ανθρώπους ο θάνατος είναι το τέλος της ζωής»[1], αλλά όχι και της δεισιδαιμονίας, αφού αυτή περνάει τα σύνορα της ζωής προς το επέκεινα, κάνοντας τον φόβο πιο μακροχρόνιο από τον βίο, συνδέοντας με τον θάνατο την αντίληψη περί κακών αθανάτων, και θεωρώντας, τη στιγμή που απαλλάσσεται από τα δεινά, ότι τότε μπαίνει σε βάσανα που δεν έχουν τελειωμό. Ανοίγουν τότε κάποιες βαθιές πύλες του Άδη, και πύρινοι ποταμοί ενώνονται με ρεύματα της Στυγός, και το σκοτάδι γεμίζει από τρομακτικές εικόνες φανταστικών μορφών, που επιτίθενται βγάζοντας φοβερές φωνές, ενώ δικαστές και τιμωροί, χαράδρες και κόλποι, βρίθουν μύριων κακών. Με τον τρόπο αυτό η κακοδαίμων δεισιδαιμονία, με την υπερβολική προσπάθεια της ν’ αποφύγει οτιδήποτε φαίνεται φοβερό, χωρίς να το καταλαβαίνει υποβάλλεται από μόνη της σε κάθε είδους δεινά» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί δεισιδαιμονίας», 166F).
Σύμφωνα προς τον Πλούταρχο δεν υπάρχει «Θεός τιμωρός», παρά μόνο μέσα στα μυαλά των δεισιδαιμόνων:
«Για τον δεισιδαίμονα, όμως, κάθε σωματική ασθένεια καθώς και η απώλεια χρημάτων και οι θάνατοι των παιδιών του και η κακή του πορεία και αποτυχία στην πολιτική ζωή ονομάζονται πλήγματα από τον θεό, χτυπήματα από τη θεία τύχη. Έτσι δεν τολμάει να επιχειρήσει να επανορθώσει το κακό ούτε να το εξαλείψει ή να το αντιμετωπίσει, για να μη δώσει την εντύπωση ότι αντιδικεί με τον θεό και αντιδρά στην τιμωρία που του επιβάλλεται, αλλά, όταν είναι άρρωστος, διώχνει τον γιατρό, όταν πενθεί, δεν αφήνει να μπει ο φιλόσοφος που θα τον συμβουλεύσει και θα τον παρηγορήσει. «Άσε με», του λέει, «άνθρωπε μου, να τιμωρηθώ ο ασεβής, ο καταραμένος, ο μισητός από θεούς και δαίμονες»[2] (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί δεισιδαιμονίας», 168C).
Ενάντια στην λαϊκή πίστη που θέλει τον Θεό τιμωρό, είχε καταφερθεί πριν τον Πλούταρχο, ο Πλάτων:
«Τα αίτια των συμφορών κάπου αλλού πρέπει να αναζητάμε και όχι στο θεό» (Πλάτων, «Πολιτεία», 379c).
«Μάταια οι άνθρωποι κατηγορούν τους θεούς, υποστηρίζοντας ότι από ’κείνους προέρχονται οι συμφορές τους» (Πλάτων, «Αλκιβιάδης Α΄», 142d).
Κατά της δεισιδαιμονίας έχει γράψει και ο Πρόκλος:
«... μήτε να με αποπλανήσει το γένος δεισιδαιμόνων ανθρώπων από την ιεράν οδόν την φεγγοροβόλον, με τους λαμπρούς καρπούς» (Πρόκλος, «Ύμνος εις τας Μούσας»).
Ο Ευριπίδης, επίσης, έχει δριμύτατα καταφερθεί εναντίον της βασκανίας, μια μορφή δεισιδαιμονίας που σχετίζεται με την μαγεία:
«Είναι καθήκον σου να θεωρείς εχθρό το βάσκανο άνθρωπο
και να ακολουθείς τους σοφούς και όσους έχουν καλή ανατροφή» (Ευριπίδης, «Αποσπάσματα»).
Τέλος, ο Πλούταρχος μας προειδοποιεί, ότι πρέπει να βρισκόμαστε σε εγρήγορση για να μην καταλήξουμε στα άκρα. Δηλαδή στην δεισιδαιμονία και την αθεΐα. Κάτι τέτοιο θα το καταφέρουμε μόνο αν έχουμε ορθή γνώση του Θεού, κρατώντας σε ισορροπία στην κρίση μας την λογική με το συναίσθημα:
«... διότι ορισμένοι τυφλώθηκαν εντελώς και γλίστρησαν προς τη δεισιδαιμονία, ενώ άλλοι, αποφεύγοντας τον βούρκο της δεισιδαιμονίας, έπεσαν, χωρίς να το καταλάβουν, στο γκρεμό της αθεΐας.
»68. Γι’ αυτό πρέπει για τα θέματα τούτα κυρίως να πάρουμε από τη φιλοσοφία τον λόγο ως μυσταγωγό και να σκεφτόμαστε με ευλάβεια καθετί απ’ όσα λέγονται ή γίνονται στις τελετές, για να μην κάνουμε κι εμείς λάθος...» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 378A).
Ο Ελληνισμός ενάντιος και στην αιγυπτιακή δεισιδαιμονία
Ο Ελληνισμός, ως ζωντανή ιδεολογία ανθρωποκεντρικού περιεχομένου, είδε τους θεούς ανθρωπόμορφους. Όχι φυσικά επειδή ο Θεός ή οι θεοί μοιάζουν των ανθρώπων αλλά επειδή ο άνθρωπος βρίσκεται στο επίκεντρο της φιλοσοφίας του.
Γι’ αυτό και μέσα από τα αλληγορικά μηνύματα των Ελληνικών μύθων, δόθηκαν στους θεούς ανθρώπινες αδυναμίες με σκοπό την ηθική διδασκαλία των ανθρώπων και την κωδικοποίηση αστρονομικής γνώσης και όχι για την διαπόμπευση των εκφράσεων του θείου. Αυτό μας το επιβεβαιώνει ο Πλούταρχος:
«Αλλά είναι ανόσιο να αποδίδουμε στους θεούς τα δικά μας ανθρώπινα πάθη ή να θεωρούμε ότι τα δικά μας πάθη είναι θεϊκά» (Πλούταρχος, «Ερωτικός»).
Στην αιγυπτιακή θρησκεία ίσχυαν εντελώς διαφορετικές προτεραιότητες. Εκεί το επίκεντρο δεν ήταν ο άνθρωπος αλλά ο μονάρχης. Ο Φαραώ, που θεωρούνταν γιος του θεού και θεός ο ίδιος. Σε αυτήν την «ελέω θεού μοναρχία», ο Φαραώ ήταν και αρχιερέας συγκεντρώνοντας κατά αυτόν τον τρόπο όλες τις εξουσίες στο πρόσωπο του.
Κατά την προκατακλυσμιαία εποχή, η Αίγυπτος αποτελούσε τμήμα ενός κοινού πολιτισμού. Μετά την καταβύθιση της Αιγηίδας η χώρα τράβηξε τον δικό της δρόμο στην εξέλιξη της ιστορίας. Από τα «Αργοναυτικά» του Ορφέα γνωρίζουμε, ότι την βασική γνώση για τα θεία πράγματα, την δίδαξε ο Ορφέας. Ο ίδιος το ομολογεί στους παρακάτω στίχους:
«Επίσης (σου είπα) και όσα ιερά λόγια εξεγένησα (διεκήρυξα) εις την Αίγυπτον, όταν προσήγγισα εις την ιεράν Μέμφιν και τας ιεράς πόλεις του Άπιδος, τας οποίας στεφανώνει (περιβάλλει) ο Νείλος, που χύνει πολλά νερά» (Ορφέας, «Αργοναυτικά», στ. 42-44).
«απεκαλύπτων εις τους ανθρώπους τα θέσφατα (τους χρησμούς) εις την Αίγυπτον και εις την Λιβυήν» (Ορφέας, «Αργοναυτικά», στ. 102-104).
Η αντίληψη των Ελλήνων περί του Θείου, όμως, ήταν προϊόν ελεύθερης σκέψης προσαρμοσμένης φυσικά στις ανάγκες ελεύθερων ανθρώπων. Οι ελεύθεροι άνθρωποι, όπως είναι γνωστό, δεν ανέχονται μονάρχες και τυράννους. Η Αίγυπτος, όμως, δεν αποτελούνταν από ελεύθερους ανθρώπους, άρα έπρεπε να βρεθεί μία λύση στο θρησκευτικό ζήτημα. Η λύση τελικά βρέθηκε. Ο Πλούταρχος μας πληροφορεί σχετικά:
«Άλλοι, τέλος, διηγούνται ότι κάποιος από τους φοβερούς και πανούργους εκείνους βασιλείς, καταλαβαίνοντας πως οι Αιγύπτιοι έχουν χαλαρό φρόνημα και είναι επιρρεπείς στις μεταβολές και τις επαναστάσεις κι ότι, πολυπληθείς καθώς είναι, είναι δύσκολο ν’ αντιμετωπιστούν και να κατασταλούν όταν ομογνωμούν και δρουν από κοινού, εγκατέσπειρε με τις διδαχές του δεισιδαιμονία, αιώνια αφορμή για ακατάπαυστη διχόνοια» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 380Α).
Οι Έλληνες, διαφωνούσαν με την τακτική υπόθαλψης της δεισιδαιμονίας των Αιγυπτίων. Ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος, όπως και ο Ορφέας, είχε διδάξει στους Αιγυπτίους ιερά μυστήρια. Προσπαθώντας να τους συνεφέρει από την δεισιδαιμονία τους δίδασκε την ορθή φύση των θεών:
«Ο Ξενοφάνης, λοιπόν, ο Κολοφώνιος, έθεσε ως αρχή στους Αιγυπτίους, αν τους θεωρούσαν θεούς, να μην τους θρηνούν και, αν πάλι τους θρηνούν, να μην τους πιστεύουν για θεούς...» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 379B).
Όταν ο Ηρόδοτος προσπάθησε να «μπερδέψει» τα πράγματα ανάμεσα στην Ελληνική αντίληψη περί θείου και στο αιγυπτιακό πάνθεο, ισχυριζόμενος ψευδώς ,ότι οι Αιγύπτιοι δίδαξαν τα μυστήρια και την λατρεία των θεών στους Έλληνες, πήρε την παρακάτω οργισμένη απάντηση από τον ιερέα και φιλόσοφο Πλούταρχο:
«Λέει πως οι Έλληνες έμαθαν από τους Αιγυπτίους τις πομπές και τις πανηγύρεις και τη λατρεία των δώδεκα θεών× το όνομα, μάλιστα, του Διονύσου, λέει, έμαθε από τους Αιγυπτίους ο Μελάμπους, ο οποίος δίδαξε και τους άλλους Έλληνες. Τα μυστήρια επίσης και τις τελετές της Δήμητρας, λέει, μετέφεραν από την Αίγυπτο οι θυγατέρες του Δαναού. Υποστηρίζει πως οι Αιγύπτιοι στηθοκοπιούνται και πενθούν, αλλά δεν θέλει να αναφέρει προς τιμήν τίνος θεού, διότι προσέχει τα λόγια του στα ιερά ζητήματα. Για τον Ηρακλή, όμως, και για τον Διόνυσο, τους οποίους τιμούν οι Αιγύπτιοι, λέει ότι τους τιμούν ως αρχαίους θεούς, ενώ γι’ αυτούς που τιμούν οι Έλληνες λέει ότι τους τιμούν ως ανθρώπους που γέρασαν, χωρίς να δείχνει πουθενά την ίδια ευσέβεια. Υποστηρίζει, παρά ταύτα, ότι ο Αιγύπτιος Ηρακλής ανήκει στους δεύτερους θεούς και ο Διόνυσος στους τρίτους, υπό την έννοια ότι κάποτε άρχισαν να υπάρχουν και ότι δεν είναι αιώνιοι. Λέει όμως πως εκείνοι είναι θεοί, ενώ πως σε τούτους πρέπει να προσφέρουμε καθαρμούς, θεωρώντας τους θνητούς ήρωες, και όχι να τους προσφέρουμε θυσίες, θεωρώντας τους θεούς. Τα ίδια λέει και για τον Πάνα, ανατρέποντας με τις αλαζονικές μυθολογίες των Αιγυπτίων τα πιο σεβαστά και αγνά στοιχεία των Ελληνικών ιερών» (Πλούταρχος, «Περί της Ηροδότου κακοηθείας», 857C).
Ο Πλούταρχος υποστήριζε, όπως και ο Ορφέας, ότι οι Έλληνες ήταν εκείνοι που δίδαξαν την λατρεία των θεών στους Αιγυπτίους:
Είναι ξεκάθαρο, ότι ο Ελληνισμός δεν αποδέχεται ειδωλολατρία, φυσεοφοβία (Παγανισμό) και θεοποίηση των ζώων. Όλα αυτά θεωρούνταν στοιχεία δεισιδαιμονίας και αποτελούσαν ξένο σώμα στην Ελληνική κοσμοθεωρία
http://stephanosmytilineos.blogspot.com/2010/12/blog-post_3391.html#more
Το επίμαχο κείμενο σχετικά με τους Γεφυραίους είναι από το πέμπτο βιβλίο της «Ιστορίας», που ονομάζεται «Τερψιχόρη»:
«Οι Γεφυραίοι, δηλαδή η οικογένεια από όπου και κατάγονται οι δολοφόνοι του Ιππάρχου, σύμφωνα με όσα λένε οι ίδιοι, είναι από την Ερέτρια. Μετά από δικές μου έρευνες, όμως, έμαθα ότι ήταν Φοίνικες και μάλιστα από εκείνους που ήρθαν με τον Κάδμο στη γη, που σήμερα ονομάζουμε Βοιωτία. Εκεί τους δόθηκε η περιοχή της Τανάγρας, στην οποία και εγκαταστάθηκαν. Από τη γη της Βοιωτίας, οι Αργείοι έδιωξαν πρώτα τους Καδμείους και μετά τους Γεφυραίους, οι οποίοι και κατέφυγαν στην Αθήνα. Οι Αθηναίοι δέχτηκαν να γίνουν οι Γεφυραίοι πολίτες, με την απλή προϋπόθεση ότι δεν θα συμμετείχαν σε ορισμένες πολιτικές διαδικασίες, που δεν αξίζει να αναφέρει κανείς» (Ηροδότου, «Ιστορία», Ε 57).
Αυτά και άλλα πολλά, διάβασε και ο αρχιερέας των Δελφών, Πλούταρχος, ο οποίος αποφάσισε να απαντήσει στις συκοφαντίες του Ηροδότου, με το έργο του «Περί της Ηροδότου κακοηθείας»:
«Στην περίπτωση του Αριστογείτονα δεν χρησιμοποιεί βέβαια τέτοια κυκλική και ταπεινή πορεία, αλλά τον στέλνει απ’ ευθείας μέσα από την πύλη στη Φοινίκη, λέγοντας πως ήταν εκ καταγωγής Γεφυραίος. για τους Γεφυραίους, μάλιστα, λέει όχι ότι είναι Ευβοείς ή Ερετριείς, όπως πιστεύουν μερικοί, αλλά Φοίνικες, όπως είχε πληροφορηθεί ο ίδιος» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί της Ηροδότου κακοηθείας», 860Ε).
Είναι γεγονός ότι ο φιλοφοινικισμός του Ηροδότου είναι υπαίτιος και για τις θεωρίες περί ελεύσεως των ελληνικών γραμμάτων από την Φοινίκη, ενώ σε άλλο σημείο ο Ηρόδοτος δεν διστάζει να «πολιτογραφήσει» και τον Θαλή τον Μιλήσιο Φοίνικα! Βεβαίως, σήμερα γνωρίζουμε ότι τα σύμβολα του ελληνικού αλφαβήτου προϋπήρχαν ως σύμβολα των ελληνικών γραμμικών γραφών, ενώ η ελληνική παράδοση μαρτυρά ως εφευρέτες των γραμμάτων τους Προμηθέα, Παλαμήδη, Λίνο κ.α. Ποια, όμως, μεγαλύτερη απόδειξη για το ποιόν του Ηροδότου, από την παρακάτω φράση του Πλούταρχου:
«Πολλούς, Αλέξανδρε, έχει εξαπατήσει το ύφος του Ηροδότου (...) Αν, βέβαια, ήθελε κάποιος ν’ αναλύσει τα άλλα ψέματα και τις μυθοπλασίες του, θα χρειαζόταν πολλά βιβλία» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί της Ηροδότου κακοηθείας», 854E-F).
Εις τοιαύτα λοιπόν κατέληξε συμπεράσματα η έρευνά μου περί των παλαιών, ως προς τα οποία δεν ημπορεί κανείς να δώση πίστιν εις όλας τας υπαρχούσας παραδόσεις. Διότι οι ανθρώποι αποδέχονται εξ ίσου αβασανίστως όσα εξ ακοής μανθάνουν περί των παρελθόντων πραγμάτων, και όταν ακόμη αναφέρωνται εις την ιδικήν των χώραν. Ούτω, λόγου χάριν, οι περισσότεροι από τους Αθηναίους νομίζουν ότι ο Ίππαρχος ήτο πράγματι τύραννος, όταν εφονεύθη από τον Αρμόδιον και τον Αριστογείτονα, και αγνοούν ότι ο μεν Ιππίας, ως πρεσβύτερος των υιών του Πεσιστράτου, ήσκει την αρχήν, ενώ ο Ίππαρχος και ο Θεσσαλός ήσαν απλώς αδελφοί του, και ότι ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων, υποπτεύσαντες κατ' εκείνην την ημέραν και ακριβώς κατά την στιγμήν που επέκειτο η εκτέλεσις του σχεδίου των, ότι κάποιος από τους συνωμότας είχεν ειδοποιήσει τον Ιππίαν, παρήτησαν μεν αυτόν διά τούτο, θέλοντες όμως πριν συλληφθούν να κατορθώσουν κάτι άξιον λόγου, το οποίον να τους αποζημιώση διά τον κίνδυνον που διέτρεχαν, εφόνευσαν τον Ίππαρχον, τον οποίον συνήντησαν πλησίον του Λεωκορείου, ενώ διηυθέτει την Παναθηναϊκήν πομπήν. Υπάρχουν, άλλωστε, και άλλα πολλά γεγονότα, τα οποία δεν ελησμονήθησαν λόγω πολυκαιρίας, αλλ' είναι σύγχρονα, ως προς τα οποία και οι άλλοι Έλληνες διατελούν εις πλάνην, ως λόγου χάριν, ότι οι βασιλείς της Σπάρτης δίδουν έκαστος όχι μίαν, αλλά δύο ψήφους, και ότι οι Λακεδαιμόνιοι έχουν εις τον στρατόν των τον Πιτανάτην λόχον, ο οποίος ουδέποτε πραγματικώς υπήρξε. Τόσον απρόθυμοι είναι οι περισσότεροι ανθρώποι να υποβάλλονται εις κόπον προς αναζήτησιν της αληθείας και τρέπονται μάλλον προς ό,τι ευρίσκουν έτοιμον.
Θουκυδίδου Ιστορίαι Βιβλίον Α',κεφ.20.Μετάφραση Ελ. Βενιζέλου.
http://www.mikrosapoplous.gr/thucy/vivlia/vivlio1.htm
ΙΣΤΟΡΙΑ: Οι Γεφυραίοι δεν ήταν Φοίνικες
Η παραχάραξη της ιστορίας από τον Ηρόδοτο
Ένα από τα χονδροειδέστερα ατοπήματα του Ηροδότου είναι ο ισχυρισμός του, ότι οι λεγόμενοι Γεφυραίοι δεν ήταν Έλληνες αλλά Φοίνικες. Εξ αιτίας αυτής της αναφοράς, πολλοί ερευνητές και επιστήμονες (Έλληνες και αλλοδαποί) υποστήριξαν, ότι υπήρχε εβραϊκή - φοινικική κοινότητα στην Αθήνα από πανάρχαια εποχή. Ακόμα και ο εκδότης Ιωάννης Πασσάς πείσθηκε γι’ αυτό και απέδωσε την δολοφονία του υιού του Πεισίστρατου, Ιππάρχου, σε «εβραϊκό δάκτυλο». Την διαπίστωση του Πασσά «αναμάσησαν» κι άλλοι συγγραφείς, με αποτέλεσμα αφενός μεν οι σύγχρονοι να αναλωνόμαστε σε αυθαίρετα συνωμοσιολογικά σενάρια και αφετέρου, άθελα μας, να παραδεχόμαστε ιστορική παρουσία και ανάμειξη των Εβραίων στην εξέλιξη της ελληνικής συνθήκης. Έτσι, από την μία οι Ελληνιστές κυνηγούν παρά-ιστορικά φαντάσματα, από την άλλη οι Εβραίοι ισχυρίζονται ότι έχουν δικαιώματα επί της ελληνικής γης. Η πλήρης σχιζοφρένεια!...
«Οι Γεφυραίοι, δηλαδή η οικογένεια από όπου και κατάγονται οι δολοφόνοι του Ιππάρχου, σύμφωνα με όσα λένε οι ίδιοι, είναι από την Ερέτρια. Μετά από δικές μου έρευνες, όμως, έμαθα ότι ήταν Φοίνικες και μάλιστα από εκείνους που ήρθαν με τον Κάδμο στη γη, που σήμερα ονομάζουμε Βοιωτία. Εκεί τους δόθηκε η περιοχή της Τανάγρας, στην οποία και εγκαταστάθηκαν. Από τη γη της Βοιωτίας, οι Αργείοι έδιωξαν πρώτα τους Καδμείους και μετά τους Γεφυραίους, οι οποίοι και κατέφυγαν στην Αθήνα. Οι Αθηναίοι δέχτηκαν να γίνουν οι Γεφυραίοι πολίτες, με την απλή προϋπόθεση ότι δεν θα συμμετείχαν σε ορισμένες πολιτικές διαδικασίες, που δεν αξίζει να αναφέρει κανείς» (Ηροδότου, «Ιστορία», Ε 57).
«Στην περίπτωση του Αριστογείτονα δεν χρησιμοποιεί βέβαια τέτοια κυκλική και ταπεινή πορεία, αλλά τον στέλνει απ’ ευθείας μέσα από την πύλη στη Φοινίκη, λέγοντας πως ήταν εκ καταγωγής Γεφυραίος. για τους Γεφυραίους, μάλιστα, λέει όχι ότι είναι Ευβοείς ή Ερετριείς, όπως πιστεύουν μερικοί, αλλά Φοίνικες, όπως είχε πληροφορηθεί ο ίδιος» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί της Ηροδότου κακοηθείας», 860Ε).
Είναι γεγονός ότι ο φιλοφοινικισμός του Ηροδότου είναι υπαίτιος και για τις θεωρίες περί ελεύσεως των ελληνικών γραμμάτων από την Φοινίκη, ενώ σε άλλο σημείο ο Ηρόδοτος δεν διστάζει να «πολιτογραφήσει» και τον Θαλή τον Μιλήσιο Φοίνικα! Βεβαίως, σήμερα γνωρίζουμε ότι τα σύμβολα του ελληνικού αλφαβήτου προϋπήρχαν ως σύμβολα των ελληνικών γραμμικών γραφών, ενώ η ελληνική παράδοση μαρτυρά ως εφευρέτες των γραμμάτων τους Προμηθέα, Παλαμήδη, Λίνο κ.α. Ποια, όμως, μεγαλύτερη απόδειξη για το ποιόν του Ηροδότου, από την παρακάτω φράση του Πλούταρχου:
«Πολλούς, Αλέξανδρε, έχει εξαπατήσει το ύφος του Ηροδότου (...) Αν, βέβαια, ήθελε κάποιος ν’ αναλύσει τα άλλα ψέματα και τις μυθοπλασίες του, θα χρειαζόταν πολλά βιβλία» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί της Ηροδότου κακοηθείας», 854E-F).
Στέφανος Μυτιληναίος
Σχόλιο αναγνώστη :
Η μέθοδος της ερεύνης.Εις τοιαύτα λοιπόν κατέληξε συμπεράσματα η έρευνά μου περί των παλαιών, ως προς τα οποία δεν ημπορεί κανείς να δώση πίστιν εις όλας τας υπαρχούσας παραδόσεις. Διότι οι ανθρώποι αποδέχονται εξ ίσου αβασανίστως όσα εξ ακοής μανθάνουν περί των παρελθόντων πραγμάτων, και όταν ακόμη αναφέρωνται εις την ιδικήν των χώραν. Ούτω, λόγου χάριν, οι περισσότεροι από τους Αθηναίους νομίζουν ότι ο Ίππαρχος ήτο πράγματι τύραννος, όταν εφονεύθη από τον Αρμόδιον και τον Αριστογείτονα, και αγνοούν ότι ο μεν Ιππίας, ως πρεσβύτερος των υιών του Πεσιστράτου, ήσκει την αρχήν, ενώ ο Ίππαρχος και ο Θεσσαλός ήσαν απλώς αδελφοί του, και ότι ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων, υποπτεύσαντες κατ' εκείνην την ημέραν και ακριβώς κατά την στιγμήν που επέκειτο η εκτέλεσις του σχεδίου των, ότι κάποιος από τους συνωμότας είχεν ειδοποιήσει τον Ιππίαν, παρήτησαν μεν αυτόν διά τούτο, θέλοντες όμως πριν συλληφθούν να κατορθώσουν κάτι άξιον λόγου, το οποίον να τους αποζημιώση διά τον κίνδυνον που διέτρεχαν, εφόνευσαν τον Ίππαρχον, τον οποίον συνήντησαν πλησίον του Λεωκορείου, ενώ διηυθέτει την Παναθηναϊκήν πομπήν. Υπάρχουν, άλλωστε, και άλλα πολλά γεγονότα, τα οποία δεν ελησμονήθησαν λόγω πολυκαιρίας, αλλ' είναι σύγχρονα, ως προς τα οποία και οι άλλοι Έλληνες διατελούν εις πλάνην, ως λόγου χάριν, ότι οι βασιλείς της Σπάρτης δίδουν έκαστος όχι μίαν, αλλά δύο ψήφους, και ότι οι Λακεδαιμόνιοι έχουν εις τον στρατόν των τον Πιτανάτην λόχον, ο οποίος ουδέποτε πραγματικώς υπήρξε. Τόσον απρόθυμοι είναι οι περισσότεροι ανθρώποι να υποβάλλονται εις κόπον προς αναζήτησιν της αληθείας και τρέπονται μάλλον προς ό,τι ευρίσκουν έτοιμον.
Θουκυδίδου Ιστορίαι Βιβλίον Α',κεφ.20.Μετάφραση Ελ. Βενιζέλου.
http://www.mikrosapoplous.gr/thucy/vivlia/vivlio1.htm
ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΤΥΑΝΕΥΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ
Σίγουρα δεν είναι ένα εύκολο θέμα, περισσότερο γιατί όταν κάτι συγκρίνεται με κάτι άλλο, οι υποστηρικτές των δύο πλευρών, βρίσκονται μπροστά σε μία καινούργια θέση, γεννημένη μέσα από τις συγκρίσεις και ίσως να μην είναι επιθυμητές για κανέναν, αφού ταράζουν τα λιμνάζοντα ύδατα.
Ο Απολλώνιος γεννήθηκε το έτος 4 πχ, έζησε 100 χρόνια και υπήρξε ένας Ανθρωπιστής δάσκαλος, αποσπώντας τον θαυμασμό των περισσοτέρων κατά την Ρωμαϊκή εποχή. Αυτός είναι και ο λόγος, που υπήρξαν εικόνες του, αγάλματα, Ναοί και νομίσματα.
Προερχόταν από πολύ πλούσια οικογένεια της Καππαδοκίας, γνώστης της Ελληνικής παιδείας και άρχισε τις σπουδές του στην Ταρσό της Κιλικίας, που ήταν φημισμένη ως εστία της Ελληνικής Φιλοσοφίας. Υπήρξε λάτρης της Πυθαγόρειας φιλοσοφίας και ιερέας του Ασκληπιού, λόγος που τον βοήθησε να επιτελέσει τα δικά του θαύματα. Σαν ένας άλλος Βούδας ή Χριστός, χάρισε τα πλούτη του σε αυτούς που νόμιζε πως τα είχαν ανάγκη μετά τον θάνατο του πατέρα του και ξεκίνησε τον αγώνα του για πνευματικές κατακτήσεις ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο. .
Ήταν ένας ειρηνικός επαναστάτης, αναθεωρητής της θρησκείας και ήταν σθεναρά αντίθετος στην τάση της οικειοποίησης Λατινοεβραϊκών ονομάτων, αντί των αμιγώς Ελληνικών. Κατείχε πολύ βαθιές γνώσεις, βάσει των οποίων ο βίος του υπήρξε ηθικός και απλοϊκός. Έβαλε σκοπό της ζωής του, να αναγεννήσει και να αποκαταστήσει τον Ελληνικό τρόπο σκέψης και ζωής.
Μιλούσε άπταιστα την Αττική διάλεκτο. Ο λόγος του ήταν σαφής, περιεκτικός και σύντομος. Δεν μιλούσε σαν αυθεντία αλλά έλεγε “νομίζω” ή “μου φαίνεται”. Πίστευε στην αθανασία της ψυχής
και στη μετά θάνατον ζωή.
Ταξίδεψε αυτό-συστηνόμενος ως Έλλην στην Βαβυλωνία, Ινδίες όπου μυείτε στα μυστήρια των Βραχμάνων, στην Αίγυπτο συζητά με τους Γυμνοσοφιστές. Επισκέπτεται την Αιθιοπία, την Πέργαμο και την Σμύρνη. Έφτασε στην Αθήνα, για να μυηθεί στα Ελευσίνια μυστήρια, αλλά ο Ιεροφάντης αρνείται . Μετά από περιήγηση στην Ελλάδα (Ολυμπία, Σπάρτη Δωδώνη, Χίο, στο ιερό Τροφωνίου , Κρήτη) επιστρέφει στην Ελευσίνα, όπου μυείτε τελικά στα μυστήρια από άλλον Ιεροφάντη.
Την εποχή που επισκέφτηκε το Θιβέτ κυριαρχούσαν οι σαμανιστές (όλα τα πρόσωπα, ζώα και πράγματα κυριαρχούνται από πνεύματα)
Τα χρόνια που δίδαξε, λατρεύτηκε από άκρη σε άκρη της Ρωμαϊκής επικράτειας, όπου χρονικά τοποθετείται... η αρχή του Χριστιανισμού. Την περίοδο εκείνη, θα λέγαμε σήμερα πως πολυκυκλοφορούσε ήδη η ιδέα ενός ερχομού κάποιου Μεσσία.
Ο Φιλόστρατος ασχολήθηκε και έγραψε για το έργο και τον βίο του Τυανέα, αναφέροντας παραδείγματα και παράξενα γεγονότα της εποχής, όπως την ικανότητα του Απολλώνιου να Επαναφέρει στην ζωή Νεκρή κοπέλα ή για εξορκισμούς Δαιμόνων.
Ο Θάνατος του αγγίζει την σφαίρα του μύθου. Γοητευτικοί θρύλοι αναφέρουν ότι πέθανε στην Έφεσο με την φροντίδα δύο υπηρετών, άλλοι στην Λίνδο αφού πέρασε στο ναό της Αθηνάς και εξαφανίστηκε, άλλοι στην Κρήτη όπου εισήλθε στον ναό της Δικτύννης και με την υπόκρουση του άσματος των παρθένων, αναλήφθηκε στους ουρανούς ! Το καταπληκτικότερο όλων είναι η μεταθανάτια εμφάνιση του σε μαθητή του που αμφισβητούσε την θεϊκότητα και τις εξαγγελίες του για την αθανασία της ψυχής.
Κατά τα τέλη του 3ου αιώνα, η διαμάχη μεταξύ Χριστιανών και Εθνικών είχε ανάψει για τα καλά. Πολλοί πάντως υποστηρικτές της νέας θρησκείας, αντιπαρέβαλλαν τον Απολλώνιο και την διδασκαλία του, με αυτήν της Χριστιανικής διδαχής, όπως ο Ιεροκλής, ο εκκλησιαστικός Ευσέβιος και ο Νεοπλατωνικός Ευνάτιος.
Δηλαδή ο Απολλώνιος υπήρξε για τους Εθνικούς, ό,τι υπήρξε ο Χριστός για τους Χριστιανούς. Θαύματα, βίος κλπ μεταξύ αυτών των δύο, είχαν “ομοιότητες” .
Το 325 μ.χ. Ο Κωνσταντίνος, λάτρης του Τυανέα, αλλά εδραιωτής της νέας θρησκείας, λόγω της εξάπλωσης της και του φανατισμού, για καθαρά πολιτικούς λόγους και από ανάγκη ισχυροποίησης του, αναγκάστηκε να εισάγει την διδασκαλία του πρώτου και τα νοήματα της στην νέα θρησκεία με την βοήθεια της Α' Οι. Συνόδου, ως προερχόμενη εκ Θεϊκής αποκαλύψεως μέσω του Μεσσία Χριστού. Οι συντάκτες της νέας Θρησκείας, ονομάστηκαν αργότερα Πατέρες της Εκκλησίας.. Με αυτό το σκεπτικό, ανακηρύχθηκε αργότερο και ο ίδιος Μέγας.
Η καταγραφή των γεγονότων του Απολλώνιου με αυτήν του Ιησού, έχουν ένα σημαντικό κενό.
Του μεν Απολλώνιου η καταγραφή προήλθε από ένα πρόσωπο που τον ακολούθησε και έζησε μαζί του πάνω από 50 χρόνια, τα οποία αντιγράφτηκαν και δημοσιεύτηκαν το έτος 210 μχ.
Περισσότερο από εκατό χρόνια πριν την εμφάνιση των Ευαγγελίων. Το βιβλίο γράφτηκε από τον Φιλόστρατο, Ακαδημαϊκό και συγγραφέα πολλών φιλοσοφικών και ιστορικών βιβλίων , μετά από προτροπή της Ιουλίας Δόμνας (158-217 μχ.) σύζυγο και στενό φίλο του Φιλόστρατου, του αυτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου (146-211 μ.χ.). Ο Σεβήρος υπήρξε Νεοπλατωνιστής και ο Δόμνα μια από τις πιο διάσημες γυναίκες φιλοσόφους της εποχής.. Η ίδια ίδρυσε μεγάλες βιβλιοθήκες και απαλλάχθηκε από το φιλοσοφικό περίβλημα από τον Χριστιανό αυτοκράτορα Ιουστινιανό (482-565 μ.Χ.) και καταστράφηκε ολοκληρωτικά τον 6ο αιώνα από τον Πάπα Γρηγόριο (540-604 μ.Χ).
Ένα αντίγραφο του έργου στα Ελληνικά, βρίσκεται στην βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. Η Αγγλική μετάφραση έγινε κατά το έτος 1209. Μεταφραστής υπήρξε ο αιδεσιμότατος Έντουαρτ Μπέρβικ, ο οποίος ζήτησε συγχώρεση εκ βαθέων από τον Χριστιανικό κόσμο, λόγω των ομοιοτήτων ανάμεσα στις ζωές Ιησού και Απολλώνιου............
Αυτές οι ομοιότητες ήταν γνωστές στον κόσμο του 2ου και 3ου αιώνα, εν αντιθέσει με τον σημερινό κόσμο. Η Εκκλησία βάσιζε την πίστη στην Θεία φύση του Ιησού και τα θαύματά του, αλλά ο Απολλώνιος ποτέ δεν ονόμασε τα δικά του ως θαύματα, βασίζοντας τα απλά ως εκφράσεις του φυσικού νόμου. Όταν ρωτήθηκε ο Απολλώνιος για την δυνατότητα εμφάνισης τέτοιων θαυμάτων, απάντησε : Δεν υπάρχει θάνατος σε τίποτα παρά μόνο στην εμφάνιση .Αυτό που περνά από την Ουσία στη Φύση μοιάζει να είναι γέννηση, ενώ εκείνο που περνά από τη Φύση στην Ουσία μοιάζει να είναι θάνατος. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν γεννιέται και τίποτα δεν πεθαίνει, αλλά μόνο εμφανίζεται τη μια στιγμή και την άλλη εξαφανίζεται. Εμφανίζεται λόγω της πυκνότητας της ύλης και εξαφανίζεται λόγω της λεπτότητας της ουσίας. Αλλά είναι πάντα το ίδιο, διαφέροντας μόνο σε κίνηση και κατάσταση.
Τα θαύματα του Τυανέα, προκάλεσαν μεγάλη ανησυχία στην νεοσύστατη Χριστιανική Εκκλησία.
Είχε καταστεί ως “ο ενδιάμεσος θεού και ανθρώπου”
Ο μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας Ιουστίνος, ρώτησε σχετικά : Πώς γίνεται και τα φυλαχτά του Απολλώνιου να έχουν ισχύ πάνω σε συγκεκριμένα μέρη της δημιουργίας, επειδή αποτρέπουν, όπως βλέπουμε, τη μανία των κυμάτων, τη σφοδρότητα των ανέμων και τις επιθέσεις των αγρίων ζώων ; Και ενώ τα θαύματα του Κυρίου μας συντηρούνται μόνο από την Παράδοση αυτά του Απολλώνιου είναι πολυαριθμότερα και αποδεικνύονται πραγματικά σε γεγονότα του παρόντος, έτσι ώστε να παρασύρουν όλους αυτούς που τα βλέπουν !!
Φυσικά διώχθηκε σφόδρα και οδηγήθηκε σε δίκη από τον αυτοκράτορα Δομιτιανό, τον οποίο είχε κατηγορήσει για αιμομιξία, μετά τον γάμο του με την ωραία ανιψιά του Ιουλία.
Η φρούρησή του ήταν αυστηρά και η μεταχείριση του υπήρξε ωσάν ενός αποδεδειγμένου κοινού κακοποιού. Κατά την διάρκεια της δίκης και των συνετών φιλοσοφικών αντικρούσεων του, η δίκη οδηγήθηκε σε παύση, έτσι με την στήριξη φίλου του ο φιλόσοφος διέφυγε από την Ρώμη.
Πέθανε την εποχή του αυτοκράτορα Τραϊανού, γύρο στα 100 μ.Χ. Σε βαθιά γεράματα.
Στην χρονοβόρα έρευνα και διάβασμα περί του άγνωστου Απολλώνιου παραθέτω κάτι που ίσως θεωρηθεί σημαντικό :
Πως η πόλις Ναζαρέτ, δεν αναφέρεται πουθενά πριν από την αναφορά της στα Ευαγγέλια. Στα ιστορικά έργα του Ιώσηπου Φλάβιου, ο οποίος ήταν αρχιστράτηγος των γαλιλαιϊκών στρατευμάτων στην εξέγερση κατά της Ρώμης και ο οποίος, όπως προαναφέρθηκε, συνελήφθη και κρατήθηκε αιχμάλωτος από το έτος 67 μ.Χ., δεν αναφέρεται πουθενά αυτή η πόλη, αν και τα στρατεύματά του στρατοπέδευαν στην περιοχή της σημερινής Ναζαρέτ. Κατά τις συγκρούσεις για την κατάληψη της γειτονικής πόλης Sepphoris, η οποία απείχε μερικά χιλιόμετρα από τον οικισμό που ονομαζόταν αργότερα Ναζαρέτ, έπρεπε να αποτελεί αυτή η Ναζαρέτ από στρατηγικής σκοπιάς σημείο οπισθοχώρησης ή στρατοπέδευσης των στρατευμάτων του. Μία πόλη Garis, 5 χλμ. νοτιοανατολικά της Sepphoris, που δεν υπάρχει πια και αναφέρεται πράγματι από τον Ιώσηπο (Βιβλίο 3, Κεφάλαιο 6,3) ως τοποθεσία του στρατοπέδου του, βρίσκεται ακριβώς στη θέση που υπάρχει η μεταγενέστερα αναφερόμενη Ναζαρέτ. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι μέχρι το 70 μ.Χ. δεν φαίνεται να υπήρχε κατ’ όνομα μια πόλη Ναζαρέτ.
Από πού λοιπόν προέκυψε ο όρος «Ναζωραίος»;
Κατά μία «αιρετική» εκδοχή ο χαρακτηρισμός Ναζωραίος (ή αλλιώς Ναζιραίς ή Ναζιραίος) σήμαινε στα εβραϊκά ο «κεχρισμένος». Επειδή όμως οι θεόπνευστοι πατέρες του χριστιανισμού δεν κατανοούσαν αυτή τη σημασία, νόμισαν ότι ήταν προσδιορισμός με τοπική-εθνική σημασία και «κατασκεύασαν» μια πόλη Ναζαρέτ. Τότε όμως, πώς αναφέρεται ο Ματθαίος στην πόλη Ναζαρέτ που κατοίκησε ο Ιησούς;
Κατά μία «αιρετική» εκδοχή ο χαρακτηρισμός Ναζωραίος (ή αλλιώς Ναζιραίς ή Ναζιραίος) σήμαινε στα εβραϊκά ο «κεχρισμένος». Επειδή όμως οι θεόπνευστοι πατέρες του χριστιανισμού δεν κατανοούσαν αυτή τη σημασία, νόμισαν ότι ήταν προσδιορισμός με τοπική-εθνική σημασία και «κατασκεύασαν» μια πόλη Ναζαρέτ. Τότε όμως, πώς αναφέρεται ο Ματθαίος στην πόλη Ναζαρέτ που κατοίκησε ο Ιησούς;
Ο Ράλστον Σκίννερ (1830-1893) συγγραφέας του έργου "Η Πηγή των Μέτρων", πιστεύει ότι αυτή η ομοιότητα βοηθά να εξηγήσουμε γιατί η ζωή του Απολλώνιου Τυανέα από τον Φιλόστρατο, κρατήθηκε τόσο προσεκτικά μακριά από μετάφραση και από το να γίνει ευρέως γνωστή. Λεει ότι αυτοί που έχουν μελετήσει αυτό το έργο στο πρωτότυπο, αναγκάζονται να συμπεράνουν ότι η ζωή του Απολλώνιου πάρθηκε από την Καινή Διαθήκη ή η Καινή Διαθήκη από το έργο του Φιλόστρατου. Καθώς η Καινή Διαθήκη δεν εμφανίστηκε παρά εκατό χρόνια μετά τη δημοσίευση του βιβλίου του Φιλόστρατου, αφήνουμε τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Πηγή http://www.esoterica.gr/forums/topic.asp?TOPIC_ID=2184
Θα προσπαθήσω να δώσω τις απόψεις μου σε αντίθετες τοποθετήσεις όσον αφορά τον Απολλώνιο που τις βρήκα http://www.apologitis.com/gr/ancient/tyaneas.htm#%CE%A4%CE%A5%CE%91%CE%9D%CE%95%CE%91%CE%A3_%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%91 :
Δηλαδή εγώ που έχω αρκετούς Θεούς (αγάλματα) στο σπίτι μου, γνωρίζοντας συνειδητά πως ο Θεός είναι Ένας και μοναδικός, με υπο-θεούς που εκτελούν το έργο του, τι σημαίνει ότι όλοι αυτοί οι θεοί που αναπτύχθηκαν από τις ανάγκες του κόσμου στο διάβα της ιστορίας, καλύπτουν στην πραγματικότητα την αλήθεια ; ΟΧΙ δεν την καλύπτουν, αλλά όλοι αυτοί μαζί βοηθούν τον άνθρωπο (κάθε ένα ξεχωριστά), να διαβάζει , να ερευνά και να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα, για αυτήν την άπιαστη ιδέα. Ο Θεός δεν είναι κανένα δόγμα, αλλά ανακαλύπτεται μόνον μέσω της φιλοσοφικής οδού και εσωτερικότητας.
2. Αν εις την Βίβλο όλα είναι αισχρά και βδελυρά και τα οποία οι Εθνικοί της εποχής δεν δέχονται, τότε γιατί ένας αυτοκράτορας του Εθνικού κόσμου υψηλής ηθικής όπως ο Αλέξανδρος Σεβήρος ανυψώνει άγαλμα εις τον Αβραάμ
Μα σε μια εποχή που επικρατούν δύο σημαντικές οντότητες, οι οποίες επηρεάζουν τον ρου της ιστορίας μέσω της ανθρώπινης σκέψης, δεν θα μπορούσε να λείπει κανείς ως απεικόνιση, αφού ο άνθρωπος ποτέ δεν ξέφυγε από την ανάγκη της προσωποποίησης, πράγμα που συμβαίνει ακόμα και σήμερα, με αποτέλεσμα να τον εγκλωβίζει. Αλλά μην ξεχνούμε πως η γνωστή βίβλος παρουσιάστηκε μεταγενέστερα από την εποχή του Σεβήρου. ¨Οσο για τα πρώτα ευαγγέλια που ονομάστηκαν αποκρυφιστικά και τα οποία παρέμειναν άγνωστα στον κόσμο, ποτέ δεν μάθαμε τι τελικά έγραφαν, εν σχέση με τα σημερινά.
3. Αν η κλασσική ελληνική παιδεία δεν συμβαδίζει με τον Χριστιανισμό γιατί τότε ο Αλέξανδρος Σεβήρος που διαπαιδαγωγήθηκε εις την ελληνική παιδεία συντηρεί άγαλμα του ιδρυτή του Χριστιανισμού Ιησού;
Το ερώτημα δεν διαφέρει από το πρώτο, οπότε ούτε η απάντηση. Αλλά ένας γνώστης της Ελληνικής θρησκείας, ποτέ δεν θα είχε την ανάγκη να αποκλείσει κανέναν θεό, αφού η Ελληνική Θρησκεία πάντοτε ήταν ανοικτή στο διαφορετικό, με γνώμονα τον σεβασμό της διαφορετικότητας, αλλά και η ουσία της Ελληνικής σκέψης δεν υπόκειτο ποτέ σε φόβο της υποβάθμισής της, αφού ποτέ δεν στηρίχθηκε σε δογματισμούς, αλλά σε ελεύθερες φιλοσοφικές ατραπούς.
4. Αν ο Εθνισμός της εποχής εκείνης είναι τόσο στείρος και κεκλεισμένων των θυρών, όπως ο σημερινός, γιατί ο Σεβήρος Αλέξανδρος ύψωσε ομοίωμα του Τυανέα δίπλα από άγαλμα του Αβραάμ και του Ιησού;
Αν ο Σεβήρος ζούσε έναν αιώνα αργότερα και εντεύθεν ποτέ δεν θα ανέγειρε άγαλμα του Φιλοσόφου δίπλα στον Ιησού, γιατί θα εθεωρείτο ως βλασφημία.
5. Γιατί ο Τυανέας εμφανίζεται έναν αιώνα μετά την παρέλευση του Ιησού εις τον Εθνικό κόσμο και όχι νωρίτερα; γιατί δεν υπάρχουν νωρίτερα παραδείγματα Εθνικών προσωπικοτήτων ανάλογα του Ιησού σε όλα τα χιλιάδες χρόνια του Εθνισμού εις όλα τα μήκη και πλάτη της γης; μήπως γιατί η προσωπικότητα του Ιησού επηρέασε τον Εθνικό κόσμο;
Νωρίτερα είχαν εμφανιστεί άλλοι φιλόσοφοι, όπως Σωκράτης, Πυθαγόρας και τόσοι άλλοι που εκδιώχθηκαν ή φονεύθηκαν. Η ανάγκη της αναβίωσης της Ελληνικής σκέψης, καπηλευμένη από την νέα τάξη πραγμάτων της εποχής, συγκρίνεται με το σήμερα, όπως : γιατί να αναζητούμε τις σκέψεις και τα έργα των παλαιών φιλοσόφων, καθ΄όσον όλα είναι τακτοποιημένα μέσω των υπαρχουσών θρησκευτικών θεωριών ;
6. Γιατί τα κανονικά Ευαγγέλια δεν γίνονται πιστευτά από τους Εθνικούς, αφού τα συγγράψανε 4 διαφορετικοί συγγραφείς ακόλουθοι του Ιησού και γίνεται πιστευτή η βιογραφία του Τυανέα που την συνέγραψε ο ρήτορας, ο Φιλόστρατος που δεν υπήρξε ακόλουθος του Τυανέα; ακόλουθος του Τυανέα όπως είναι γνωστό είναι μόνο ο Δάμις. Πώς λοιπόν ο Φιλόστρατος κατόπιν εντολής της Ιούλιας Δόμνας συμπληρώνει το έργο του Δάμι; Έχει δηλαδή κανείς να κάνει με μια μη ορθολογική διαχείριση αρχαίων κειμένων από μέρους των Νέο-Εθνικών ανάλογη της ακόλουθης: οι Εθνικοί ομοίως με τον Φιλόστρατο (μεταγενέστερος) και του Δάμι (προγενέστερος) δίνουν έμφαση και βάρος εις τα απόκρυφα Ευαγγέλια (μεταγενέστερα) και όχι εις τα κανονικά (προγενέστερα)
Τα γνωστά ευαγγέλια χρονολογούνται τον 3 και 4ο αιώνα, από συγγραφείς που χρησιμοποιούν τα ονόματα των ακολούθων του Χριστού. Ούτε ο ίδιος συνέγραψε ποτέ κάτι. Αν οι ακόλουθοι υπήρξαν Μαθουσάλες, τότε θα είχαμε ένα επιχείρημα. ¨Ομως ακόμα και τα γνωστά ευαγγέλια δεν συμπίπτουν μεταξύ τους, ούτε υπάρχει συμφωνία στην εξιστόρηση των γεγονότων ή πολλά δεν αναφέρονται σε όλα !
7. Ο Απολλώνιος εντάσσεται από το νεοεθνικό θρησκευτικό κύκλο εις της αρχαιοελληνική Εθνική Ολύμπια πίστη. Ο αναγνώστης όμως των άνωθι μπορεί να αναρωτηθεί τα εξής:
α. Πώς ο Τυανέας εντάσσεται εις το αρχαιοελληνικό θρησκευτικό σύστημα όταν λατρεύει τον ήλιο ως ανώτατη θεότητα και όχι τον Δία;
Μα ο Ήλιος είναι ο πανάρχαιος Θεός των ανθρώπων και εξακολουθεί να είναι ο μόνος ζωοδότης .
Ο Δίας ως αρχηγός του Πανθέου, δεν εκπροσωπεί την απώτατη έννοια του Θεού, αλλά του εκτελεστή και προστάτη του Θείου Έργου
β. Πώς εντάσσεται ο Τυανέας εις τον Εθνισμό όταν αναφέρεται εις την βιογραφία του Φιλόστρατου ως ο «φέρων νέες αποκαλύψεις;». Διότι αν οι αποκαλύψεις του Τυανέα είναι νέες, τότε πώς εντάσσονται εις την αρχαιοελληνική Εθνική «αρχαιότατη» παράδοση;
Η ζωή του Τυανέα, δεν υποδηλώνει παρά την συνετή , λιτή , ηθική, σεβαστή και ιδεολογική πλευρά ενός ανώτερου ειρηνιστή επαναστάτη, που ποτέ δεν διεκδίκησε καμιά Θεϊκή υπόσταση ή την διδασκαλία εξ αποκαλύψεως, παρά μόνον την έμπρακτη εφαρμογή των όσων ταπεινώς, διδάχθηκε και δίδασκε.
γ. Πώς εντάσσεται εις τον αρχαιοελληνικό Εθνισμό, όταν παρουσιάζεται ως «ιδρυτής θρησκείας;»Ούτε ο ίδιος δήλωση ποτέ πως ίδρυσε ή είχε σκοπό να ιδρύσει καμιά θρησκεία, αφού και η ίδια η Ελληνική δεν θεωρήθηκε ποτέ ως θρησκεία, αλλά ως Φιλοσοφία.
δ. Με ποια θρησκεία ή θρησκευτικές απόψεις μοιάζει περισσότερο η διδασκαλία του Απολλώνιου Τυανέα όταν ομιλεί «περί ενός θεού υψίστου που τον καταλαβαίνουμε μόνο με τον νου και δεν πρέπει να τον ονομάζουμε με λέξεις, ούτε να του προσφέρουμε θυσίες»; με τον Χριστιανισμό ή με τον Εθνισμό;
Μα όποιος μωρός κατονομάζει τον Θεό, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να υβρίζει. Όταν ο ίδιος ο άνθρωπος δεν έχει καταφέρει, μετά την τόση μακρόχρονη γήϊνη ιστορία του και τους τόσους πολιτισμούς που ανέδειξε, να ανακαλύψει την προέλευσή του, αντίθετα προξένησε αμέτρητες καταστροφές πρώτα για την ίδια του την υπόσταση και κατ΄επέκταση για το σύνολο, για ποιόν Θεό τολμά να ομιλήσει. Ούτε οι ίδιοι οι υπο-Θεοί δεν έχουν το δικαίωμα να ομιλούν για αυτόν, εκτός των όσων τους έχει επιτραπεί να γνωρίζουν ώστε να δύνανται να εκτελούν το σχέδιο Του !
8. Ο Τυανέας προτείνει ασκητικό βίο που ως γνωστόν οι νεοΕθνικοί είναι πολέμιοι του.
Από που βγαίνει ένα τέτοιο συμπέρασμα. Ο ασκητικός βίος κατ΄εμέ , σημαίνει πως κανείς δεν μπορεί να αποκτά μονομερώς , αυθαιρέτως , άνευ προσωπικής εργασίας και προσφοράς και εις βάρος του κοινωνικού συνόλου αγαθά, παραβλέποντας την πνευματική του καλλιέργεια.
Και πιστέψτε με, όταν και όποτε δίνει κάποιος σημασία στην πνευματική πρόοδο, ο ασκητισμός δεν είναι κάποια σκληρή προσπάθεια, αλλά ένα αυθόρμητο οικειοθελές αποτέλεσμα του πρώτου.
Ποια η σημασία της κατοχής, όταν αυτή καθαιρεί την εσωτερική πληρότητα και την ανοδική πορεία ;
9. Εφόσον οι Εθνικοί ομιλούν συχνά και κάνουν χρήση της αρχαιοελληνικής ορθολογικής πρέπει να ειπωθεί το εξής: αν οι αφηγήσεις του Δάμι, ακολούθου του Ταυνέα, είναι αληθινές, τότε οι αφηγήσεις των 4 ακολούθων του Ιησού που συνέγραψαν τα Ευαγγέλια τι είναι; αλήθεια ή ψέματα; οι πιθανότητες τα Ευαγγέλια να είναι τόσο αληθινές αφηγήσεις όσο και η βιογραφία του Τυανέα είναι 4: 1 (τέσσερα συγγραφείς έναντι ενός)
Τα 50 χρόνια συνοδοιπορίας του αυτόπτη μάρτυρα Δάμι με τον δάσκαλο, τι μέτρο σύγκρισης έχει μπροστά στα 3 χρόνια συνύπαρξης των 4ων η 12 με τον Ιησού και μάλιστα όταν ούτε αυτοί δεν συγγράφουν τα όσα έζησαν, αλλά μεταγενέστεροι από ιστορίες και μύθους που επέζησαν ;
Εδώ κάτι λες στον διπλανό σου και μέχρι να φτάσει στο αυτί κάποιου τελευταίου έχει τελείως αλλοιωθεί και παραποιηθεί ;
10. Όταν γίνεται λόγος περί Ευαγγελίων από μέρους τους, υβρίζονται οι απόστολοι και συγγραφείς των ως ψεύτες, αγύρτες κ.λ.π. και κυρίως κατηγορούνται ως «Ιουδαίοι» και προσπαθούν να τους ταυτίσουν οι νεοπαγανιστές με ένα γενικότερο ανθελληνικό κύκλο μη Ελλήνων. Εντούτοις, οι σύγχρονοι Εθνικοί, για να αρνηθούν τον Ιησού και τους αποστόλους, πέφτουν εις πλήρη ανορθολογική αντιμετώπιση των γεγονότων της ιστορίας διότι ενώ δεν δέχονται, όπως λένε τους 4 (τέσσερις) «Εβραίους» απόστολους καθότι μη Έλληνες, εντούτοις είναι προθυμότατοι να δεχθούν τα συγγραμμένα υπέρ Τυανέα από τον 1 (ένα) Δάμι, ο οποίος είναι γεννημένος εις την Νινευή και δηλαδή είναι έτοιμοι να δεχθούν έναν Ασσύριο και τα γραφόμενα του.
Νομίζω πως μερικώς έχουν απαντηθεί με τα παραπάνω όλα τα ερωτήματα, ώστε να είναι περιττό να ασχοληθεί κανείς με την ιδέα “Ιουδαίος” .
Παρ΄όλα αυτά και σε σχόλια μου σε άλλες αναρτήσεις, έχω αναφέρει, πως η λέξης Χριστός δεν είναι οντολογική έννοια, αλλά ιδεολογική. Γι αυτό και πολλές φορές, η αναζήτηση μπορεί να ακόμα και να καταλήγει στην διδασκαλία του Ιησού. Οϋτε ενδιαφέρει αυτήν την στιγμή, στο κατά πόσον ήταν ή όχι ένα ιστορικό πρόσωπο.
Μπορεί επίσης να βρει κανείς πολλές αναφορές σε Ιέρειες που προφήτευσαν την έλευση κάποιου νέου Θεού, ακόμα και στα λεγόμενα του Προμηθέα όταν συζητά με την Ιώ.
Αν αποτάξει όμως κανείς χρονολογίες, γεγονότα και στρέψει την προσοχή του, στα νοήματα των διδασκαλιών, έχει πολύ περισσότερα να κερδίσει.
Με λίγα λόγια, στον χρόνο που όλα χάνονται, καλλίτερα θα ήταν να στραφούμε στην μελέτη, στο συνεχές διάβασμα και στην συνεχή προσπάθεια της εσωτερικής ανέλκυσης , με την βοήθεια όλων των σοφών μας και των καλοπροαίρετων διδασκάλων, ώστε να προάγουμε τις δικές μας ιδέες, αντί τις σκέψεις μας, που προέρχονται σε αυτά που έχουμε αφεθεί να μάθουμε.
Μην ξεχνάμε όμως πως η ψυχή είναι ανένταχτη !
* Η Ιστορία μας διδάσκει! Ποιος μαθητεύει;
* Το παρόν μας μυεί! Ποιος είναι μυημένος;
* Το μέλλον γράφεται! Ποιος γνωρίζει ανάγνωση;
Ασπασία
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΣΧΟΛΙΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΕΡΙΟΠΑ ΣΕ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑ, ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ BLOGGERS ΤΗΝ ΑΡΣΗ ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΙΚΙΛΟΜΟΡΦΙΑ ΠΟΛΥΧΡΩΜΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ.
ΑΓΑΠΗΤΕ ΠΕΡΙΟΠΑ, ΚΑΤΑΝΟΗΤΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΗΘΩΡΑ ΤΩΝ BLOGS, ΤΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΤΟΥΣ. ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙ, ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΠΟΙΑ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ. ΤΟ ΑΝ Η ΠΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΗ ή ΟΧΙ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΘΕΜΑ.
ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΠΟΙΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ. ΑΥΤΟ ΠΑΝΤΩΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ, ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ, ΜΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ.
ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ, ΑΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΜΑΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ. ΣΤΑΜΑΤΟΥΜΕ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ ΜΟΝΟΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ ΠΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ, ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ. ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ, ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΚΟΗΧΑ. ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΣΑ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΝΑ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΙ ΜΕ ΤΟ INTERNET ,ΑΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΗΜΕΡΑ ΛΟΓΩ ΣΥΝΘΗΚΩΝ, ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΛΗΘΩΡΑ ΤΩΝ ΦΩΝΩΝ, ΤΩΝ ΡΟΠΩΝ ΚΛΠ. ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ! Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΟΤΙ Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΣΤΙΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ !
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ, ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΟΥΣ, ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΝΥΠΑΡΞΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΣΟΥΝ. ΑΝΤΙ ΝΑ ΠΕΡΙΦΕΡΟΝΤΑΙ ΑΝΑΡΧΑ ΣΕ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΕΝΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΛΠΙΚΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ.
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ, ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΟΥΣ, ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΝΥΠΑΡΞΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΣΟΥΝ. ΑΝΤΙ ΝΑ ΠΕΡΙΦΕΡΟΝΤΑΙ ΑΝΑΡΧΑ ΣΕ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΕΝΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΛΠΙΚΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ.
ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΤΙ , ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟ. ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΤΟ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΖΥΓΙΖΟΥΜΕ.
ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΒΑΛΕΤΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΑΠΟ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΟΝ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΚΑΛΟ !
ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΞΕΧΑΣΑ ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΩ, ΠΩΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΟΤΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΔΕΝ ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ, Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ. ΕΑΝ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΑΝΟΗΤΟ, ΤΙ ΟΠΛΑ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, ΠΑΕΙ ΣΥΝΝΕΦΟ. ΟΠΟΤΕ, ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΘΗΚΕ, ΠΩΣ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΟΣΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΕΑΝ ΓΙΝΟΥΝ, ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ. ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ. ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΚΥΛΟΥΝ. ΜΗΝ ΦΥΛΑΚΙΖΟΥΜΕ ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΤΗΝ ΡΟΗ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗΣ ΜΑΣ ΣΚΕΨΗΣ. ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΦΤΑΙΜΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ.ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΒΑΛΕΤΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΑΠΟ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΟΝ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΚΑΛΟ !
ΠΕΡΙ ΑΝΑΡΔΙΑΡΘΡΩΣΕΩΣ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΦΕΞΑΛΑ
Θα μου πείτε, εδώ έχουμε μία πραγματικότητα να αντιμετωπίσουμε. Πείνα, Ανεργία, Προδοσία και πολλά άλλα σοβαρά προβλήματα. Δεν αντιλέγω καθόλου, αγαπητοί μου αναγνώστες.
Για να κατανοήσουμε ένα θέμα όμως που έχει πάντοτε πολλές πλευρές και για να καταφέρουμε να κλείσουμε τον κύκλο της σφαιρικότητας, Αν κάνουμε το λάθος να σταματήσουμε σε μία μας πεποίθηση ή πιστεύω , ή έστω με ελάχιστες γνώσεις σε κανά δυό ακόμα, το χάσαμε το παιχνίδι.
Ο σκοπός μου σίγουρα δεν είναι να μιλήσω για την αναδιάρθρωση. Σε αυτό ΛΑΚΩΝΙΚΑ ΘΑ ΠΩ ΠΩΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΑΜΕ ΦΑΕΙ ΤΟ ΚΟΥΤΟΧΟΡΤΟ ΤΑΧΑΤΕ ΤΗΣ ΠΑΥΣΗΣ ΠΛΗΡΩΜΩΝ. Όμως είναι άλλο κεφάλαιο.
Στηρίζομαι περισσότερο στην έννοια “Κουραφέξαλα” . Προσπερνώ ό,τι έχει σχέση με οικονομία και προχωρώ προς την ανεύρεση μέρους μιας Αλήθειας.
Από απ' αρχής κόσμου, ο άνθρωπος ζούσε ειρηνικά. Μέχρι που συνάντησε την προβολή του, δηλαδή το αντίθετο του. Αυτό έγινε κάπου σχετικά κοντά στην ανθρώπινη ιστορία. Οπότε άρχισε και ο διχασμός. Οι πόλεμοι δεν βοήθησαν, αντίθετα παραπλάνησαν τον άνθρωπο, διοχετεύοντας και διασκορπίζοντας την σκέψη του στα “εξόν συνετέθη” .
Στο μεγαλύτερο μέρος της πορείας, μοιραζόταν τα πάντα με αρμονία, συνύπαρξη και Σεβασμό προς το ομοειδές του. Αυτά που του χορηγούσε το περιβάλλον του, ήταν κοινά για όλους. ¨Όταν όμως έγινε η πρώτη σύγκρουση, εκεί άρχισαν τα πάντα. ¨Οσο χρονικά ήταν πλησιέστερα προς την αρχική του γνώση και τρόπο ζωής, η οικογένεια (το κύτταρο της κοινωνίας) ή ακόμα και μια ομάδα, είχε την δυνατότητα να έχει από πρώτο χέρι και χωρίς “παρεμβολές”, την ικανότητα να μεταδίδει την αρχέγονη γνώση στους απογόνους της. ¨Οταν όμως, άρχισε να απομακρύνεται από την αρχική της δομή και πορεία, παρεμβαλλόμενες νέες αντιλήψεις, που ουδόλως είχαν σχέση, με την φύση της και καταγωγή της, τα πράγματα άρχισαν να περιπλέκουν.
Μάγοι, εκπρόσωποι θρησκευτικών δεισιδαιμονιών, ρυθμιστές κοινωνικών δομών, άρχισαν να κρατούν τις τύχες του ανθρώπινου είδους. Ϊσως στην πορεία, να πούμε ποιοί ήταν και είναι πίσω από όλα αυτά. ¨Ομως όταν η αρχέγονη γνώση περνά σε λίγα χέρια, παύει η ομάδα ή οικογένεια να έχει πρόσβαση σε αυτήν, παρά μόνον σε ό,τι η άρχουσα δύναμη επέτρεπε να είναι ορατό και προσβάσιμο.
¨Ετσι σιγά, αλλά σταθερά, οι με διαστρεβλωμένες ιδέες , απόψεις και κατευθύνσεις , ομάδα ή οικογένεια, ακούσια έγινε ο μεταφορέας και θεμελιωτής μιας ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.
Αν νομίζεται ότι πρόκειται για κάτι καινούργιο, είναι λάθος. Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ έχει μια ιστορία, σύμφωνα με τις δικές μου έρευνες, 12.000 ετών. Κατά τον Καθηγητή Πουλιανό, 6000 χρόνια. Από γενιά σε γενιά, η πορεία όλο και άλλαζε μορφές, τάσεις και κατευθύνσεις, μακράν της πραγματικότητας. Οι άρχουσες τάξεις, αλλάζοντας φορεσιές και τίτλους ανά χρονικές περιόδους , κατά πως βόλευε η εποχή και ανάλογα με τις επιταγές και αντιδράσεις των κοινωνιών, το σχέδιο προσαρμοζόταν κατά το δοκούν της καθεστηκυίας
Η παίδευση έγινε εκπαίδευση και οι επιστήμες στήριζαν το σχέδιο, εις βάρος της ανθρωπότητας, υπέρ όμως των ολίγων. Αν ανά διαστήματα παρουσιαζόταν κάποιος Προμηθέας για την ανατροπή της πορείας, γινόταν βορά των λιονταριών, έγκλειστος των φυλακών, υποψήφιο θύμα μυστικών δολοφονιών και δολοπλοκιών. Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ καλά κρατούσε.
Στην φύση όμως που λειτουργεί με τις αντιθέσεις της, δεν θα μπορούσε αυτή η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ να μην έχει το προνόμιο της διάσπασης. Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ χωρίζεται στα δύο και αρχίζει τους πολέμους. Ναι, ναι, εμείς είμασταν τα όπλα , τα θύματα, τα πιόνια ενός άγνωστου για εμάς σχεδίου. Φαντάσματα που ξαναγύρναγαν στον τόπο του εγκλήματος, για να ξαναξεκινήσουν ΑΔΑΕΙΣ, αλλά εμπαθείς έναν ακόμα γύρο αιματοχυσιών και παθών.
Κατά αυτόν τον τρόπο, φαινομενικά έμπρακτα εμπεδώθηκαν οι ιδέες του τύπου :
η ιστορία επαναλαμβάνεται
είμαστε πιόνια του Θεού που παίζει ζάρια, και τέτοια παλαβά πολλά. Κουραφέξαλα δηλαδή !
Χάνοντας τις ρίζες του ο ¨Άνθρωπος, έγινε απόλυτα εξαρτημένος από μια άγνωστη για αυτόν δύναμη, που μεταφραζόταν στην Οικονομική του εξάρτηση, μέσω ενός κάλπικου δημιουργήματος, το χρήμα. Την συντήρηση του, διαβίωση του, την άφησε σε ξένα χέρια, που άμα θέλουν να τον ταΐσουν, τον ταΐζουν, άμα όχι παίζουν στην ρουλέτα των “Χρηματιστηριακών Αξιών” , υποβιβάζοντας την ίδια, την αξία της ύπαρξης του, είτε της πνευματικής είτε της υλικής.
Το βασικότερο ? ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΟΥΣΕ ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΒΑΣΙΚΟΣ-ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ των πραγμάτων, αφού είχε την εικονική άποψη ότι αυτός επέλεγε ΤΟΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ ΤΟΥ. Ο διαχειριστής του όμως, εκτελούσε εντολές ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, άσχετα σε ποιά από τις δυό πλευρές ανήκε.
Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΠΙΤΕΥΧΘΕΙ. ΕΧΑΣΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ, ΑΦΟΥ ΑΥΤΟΣ ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΣΤΟΝ ΟΦΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΕΙ. ΤΟΣΟ ΔΕ ΠΑΡΑΠΛΗΝΗΘΗΚΕ, ΠΟΥ ΑΦΟΡΗΣΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ, ΔΙΑΧΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ
ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ. ΤΟ ΑΥΞΕΝΕΣΘΕ ΚΑΙ ΠΛΗΘΥΝΕΣΤΕ, ΜΟΧΛΟΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΟΤΡΙΑΣ ΙΔΕΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΜΑΖΩΝ-ΠΙΟΝΙΩΝ-ΕΡΓΑΤΩΝ. Στο κάτω κάτω της γραφής, η πληθυσμιακή έκρηξη έγινε μετά την Βιομηχανική και Πετρελαϊκή επανάσταση.
Σήμερα ζούμε, το αντίτιμο αυτής της ιδέας, που κατάφερε να φράξει όλες τις διεξόδους. ¨Ετσι τουλάχιστον, το καταλαβαίνουν όσοι είναι προσκολλημένοι, στην εικονική πραγματικότητα !
ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΑΝΡΘΩΠΙΝΟ ΕΙΔΟΣ ΝΑ ΞΑΝΑΒΡΕΙ ΤΗΝ ΡΙΖΑ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΟΥ ?
Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ. ΟΧΙ ΜΑΖΙΚΗ.
ΟΤΑΝ ΑΥΤΗ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΞΑΠΛΩΘΕΙ, ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ (αλλά ποτέ Μαζική).
Η ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΑΦΟΡΑ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ !
Η ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΑΦΟΡΑ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ !
Ν.Δ.
ΠΟΙΑ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΝΟΣ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΟΥ ΔΙΧΑΣΜΕΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ?
δείτε σχετικό βίντεο στην σελίδα ΒΙΝΤΕΟ-ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ .
Μοιρασμένου σε Αρσενικό - Θηλυκό, άσπρο = μαύρο κ.ο.κ
Η Αρχή είναι ότι η ύπαρξη των αντιθέτων, είναι άρρητος νόμος και κανείς δεν μπορεί
να τον παραβεί, απλά γιατί σταματά ο λόγος ύπαρξης του άλλου !
Είναι ο κόσμος μας έτσι όπως τον φανταζόμαστε ? ή ζούμε πλανημένοι , διχασμένοι σε
έναν ανώφελα χωρισμένο κόσμο ? Ακόμα χειρότερα, διαμελισμένο κόσμο !
Τα στεγανά είναι αυτά που στέρησαν την πραγματική μας εξέλιξη και επιθυμία. Αλλότριοι σκοποί έκρυψαν για αιώνες πανάρχαιες αποκαλύψεις, για να χειραγωγούν ψυχές και νοήσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη του Κόσμου, χρησιμοποιώντας ό,τι μέσον μπορούσαν για την ανατροπή της τροχιάς του τρένου. Είτε μονάδες ήταν αυτές, είτε κράτη θύματα ήταν αυτά, κάθε τι που είχε σχέση με Ιδεολογικό, Φιλοσοφικό, Υλιστικό και Επιστημονικό επίπεδο !!
Κάτι που έρχεται από τα απώτερα βάθη του χρόνου, αφού η έννοια του χρόνου και του χώρου είναι πολύ σχετικές έννοιες. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο, που έχουμε την αίσθηση της επανάληψης της ιστορίας μας, των λαθών μας κλπ.
Από μικρή έλεγα, χωρίς να κατανοώ τότε την βαθύτερη έννοια του λόγου, ότι το μεγαλλίτερο μειονέκτημα στον άνθρωπο είναι ότι δεν βλέπει προς τα μέσα, αλλά προς τα έξω. Εκεί έχασε και τον προσανατολισμό του, με αποτέλεσμα να βλέπει και να πιστεύει, τελείως λάθος πράγματα.
Να κάνει κομμάτι του έναν τελείως εξωγενή παράγοντα και να τον ακολουθεί πιστά.
Να καταρρίπτει μέσα από πολέμους τα είδωλα, αλλά δεν συνειδητοποιεί, ότι γίνεται ακούσια δημιουργός ο ίδιος αυτών των ειδώλων. Των δικών του ειδώλων, που μέσω της υποσυνείδητα φορμαρισμένης φοβίας, καθηλώνει την οντότητα του σε συλλογικό επίπεδο στην χθόνια Θεά, την Λερναία Ύδρα ! Αρχικά οφείλουμε να αφυπνίσουμε την προσωπική μας αντιληπτική ικανότητα
και μετά μέσω λαμπαδηδρομίας να μεταλαμπαδεύσουμε στους γύρο μας το καθαρό μας Φως, στο όνομα της αφύπνισης της παγκόσμιας συνείδησης !
Ν.Δ.
ΠΕΡΙ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΤΗΣ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, Ω! ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ !
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ. ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΑΝΟΜΟΙΑ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ.
ΤΙ ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ, ΔΙΑΣΤΑΥΡΏΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΟΜΟΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΥΝ.
ΜΙΑ ΑΤΕΡΜΟΝΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΠΑΣΑ ΚΑΤΕΥΝΘΥΝΣΗ, ΠΟΥ
ΔΥΣΚΟΛΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΝΟΥΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ. ΟΜΩΣ Η ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ, ΜΕΣΑ ΜΑΣ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΝΟΙΩΘΟΥΜΕ, ΕΦ΄ ΟΣΟΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΚΟΜΜΆΤΙ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ, Ο ΚΟΙΝΟΣ ΠΑΡΑΝΟΜΑΣΤΗΣ ΤΟΥ ΟΛΟΥ !
ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΣΚΕΨΗΣ ! ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΔΑΙΔΑΛΟ ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΑΙ, ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΦΤΑΝΩ, ΠΙΟ ΝΟΗΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ?
ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΠΟΣΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ, ΕΧΕΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΣΚΕΨΗΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΚΕΨΗ / ΑΛΗΘΕΙΑ ?
ΣΤΟΝ ΥΛΙΚΟ ΚΟΣΜΟ, Η ΞΕΦΡΑΙΝΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ, ΑΣΧΕΤΟ ΕΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΘΕΙ ! ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ, ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΑΥΤΗ ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΩΣ ΟΝΤΟΤΗΤΑ ! ΚΑΙ ΕΑΝ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ, ΙΣΩΣ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ, ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕΤΑ ? ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ? ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ? ΜΑ ΑΦΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ! ΜΙΑ ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ (και δεν θελω να εμπλακώ ούτε για τα κακά της, αλλά ούτε και για τα καλά της), ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΓΛΥΣΤΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΗΣ !!!!
ΤΟ ΙΔΙΟ ΟΜΩΣ ΜΗΠΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟ , αόρατο για τα δικά μας μάτια χωρόχρονο, ΚΟΣΜΙΚΟ ΝΟΥ ?
ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΟΤΙ 1) ΟΣΑ ΕΚ ΤΩΝ ΑΝΩ ΤΟΣΑ ΕΚ ΤΩΝ ΚΑΤΩ ( μεταφρασμένο με τα αντεστραμμένα τρίγωνα, όχι όμως ως υποσύνολα, αλλά ενωμένα στις κόχες τους) 2) ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ ΟΛΟΥ ! ΕΊΜΑΣΤΕ ΜΕΡΟΙ/ΜΕΛΟΙ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΣΚΕΨΗΣ, ΟΠΟΥ ΑΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΑ ΆΡΡΗΚΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ ΜΑΣ, ΣΕ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΠΙΠΕΔΟ, ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΩΣ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΧΑΣΕΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΣΥΜΜΕΤΡΊΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑΣ !! ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ, ΠΑΡ΄ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΟΔΗΓΟΥΝ ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ ΠΡΟΣ ΕΚΤΡΟΧΙΑΣΜΟ ! ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ !!!
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΟΜΩΣ ΣΤΑ ΥΨΗΛΟΤΕΡΑ ΚΛΙΜΑΚΙΑ ?
Ν.Δ.
Δευτέρα, 25 Απριλίου 2011
ΠΟΛΕΜΟΣ
Πόλεμος, απο το ρήμα πελεμίζω, με την αρχική σημασία “φοβίζω τον εχθρό”.
Για πόλεμο μας μίλησε και ο Ηρόδοτος. Μας είπε πως “πόλεμος πάντων πατήρ εστί “ !
Ποιά η σημασία της ρήσης ? προκειται για πόλεμο, με την έννοια που έχουμε διδαχθεί μέχρι σήμερα ? Δεν νομίζω. Με τις εικόνες που μας έρχονται στο μυαλό ? Δεν νομίζω.
¨Οπως όλα στην πλάση, έχουν και το αντίδοτο τους, όπου για τον πόλεμο είναι η ειρήνη.
Με την συνένωση των αντιθέτων, σίγουρα έχουμε την γέννηση κάτι νέου, κάτι καινούργιου.
¨Ομως ο Ηράκλειτος μιλώντας για πόλεμο, μηπως μιλούσε για την δύναμη της μάχης της δημιουργίας, μέσα απο την δύνη των τρανταγμών της συνένωσης των αντιθέτων ?
Συνεχίζεται.......
Ν.Δ.
Ν.Δ.
Τετάρτη, 27 Απριλίου 2011
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ανάρτηση Ασπασίας
Μια πολύ συζητημένη έννοια, που στην πορεία έχασε ούτως Ή άλλως την αρχική της έννοια. Δημοκρατία, η κραταιά εξουσία του Δήμου. Η πλειοψηφική δύναμη του Δήμου.
Τι γίνεται όμως όταν εμπλέκονται πολλοί Δήμοι-κράτοι ? Είναι δυνατόν τα συμφέροντα των Δήμων, πάντοτε να συμβαδίζουν ? Κάποιος θα έλεγε, ναι αμέ γιατί όχι ! Ναι εκ πρώτης όψεως, θα έλεγα και εγώ το ίδιο. ¨Ομως στις πλείστες των περιπτώσεων δεν σημαίνει ότι μπορούν όλα να συμβαδίζουν ομαλά, στην περίπτωση των Δήμων-κρατών. (Πελοποννησιακοί πόλεμοι και όχι μόνον). ¨Αλλο οι μεγαλεπήβολες κουβέντες και άλλο η εφαρμογή, που αυτή στην τελική δύναται να αποδείξει την θεωρία.
¨Οταν όμως , άσχετα το πως, συνενωθούν οι Δήμοι -Κράτη, αποτελώντας ένα Δήμο-¨Εθνος-κράτος τότε βέβαια, επεκτείνεται η έννοια της Δημο-κρατίας, λόγω κοινών Εθνικών συμφερόντων, χωρίς φυσικά να μην υπάρχουν οι τοπικές ιδιαιτερότητες, που ρυθμίζονται σε κάθε Δήμο-κράτος.
Τι γίνεται όμως, όταν μιλήσουμε για Δημοκρατία κρατών ? Μπορεί να υπάρξει εύκολα μία κοινή εφαρμογή Δημοκρατικών εφαρμογών ? Πάνω σε ποιές βασικές αρχές/βάσεις
μπορεί να στηθεί μία "Δημοκρατική" συνύπαρξη Κρατών ?
Οι κοινωνίες-κράτη σήμερα, διαφοροποιούνται μεταξύ τους, ανάλογα με τις Θρησκευτικές τους Κοσμοθεωρήσεις και φυσικά με το οικονομικό status Κβο εκάστου Δήμου-κράτους
και την γεωπολιτική του θέση ! (Σημείωση εδώ ότι, άλλη έννοια του Κράτους και άλλη η έννοια του ¨Εθνους.).
Αυτές οι διαφορές που καθορίζουν την θέση του κάθε Δημου-κράτους (στην οικογένεια των Δήμων -κρατών), κάτω απο ποιά "Δημοκρατική" διαδικασία θα μπορούσε να ρυθμιστεί η αρμονική συμβίωση μεταξύ τους, όταν η Εξουσία, έχει καθαρά τους δικούς της νόμους, που ουδόλως έχουν σχέση με "Δημοκρατία" , αλλά με την Δύναμη της εκτελεστικής εξουσίας,
που κυρίως βασίζεται στην οικονομική δυνατότητα έκαστου κράτους ?
Πόσο δε μάλλον δύσκολο είναι όταν ομιλούμε. για ¨Εθνος-κράτος. Για σύμπλευση Εθνών-κρατών. Με ποιό τρόπο μπορεί να ισχύσει η ρήση του Διονυσίου Σολωμού που λέει :
Αληθές είναι ό,τι είναι Εθνικό ? Δεν θα προσκρούσει κάποια στιγμή πάνω σε ένα 'άλλο" Εθνικό Αληθές ?
Μα ένα Εθνικό Αληθές, στηρίζεται στις διαχρονικές ιστορικές του περγαμηνές, που σίγουρα θα έχει έλθει σε αντιπαλότητα με άλλες Εθνικές Αλήθειες . Κάποιος θα έλεγε, ας σβηστούν οι Εθνικές Αλήθειες, για να προωθηθούν οι Κρατικές Αλήθειες ! Στα γρήγορα, θα απαντούσα, πως δεν μπορείς να μεταλλάξεις μία Εθνική κοινωνία μυρμηγκιών, σε κοινωνία τζιτζικιών και τανάπαλιν, όσο και εάν υπάρχουν ευσεβείς πόθοι για κάτι ανάλογο. Αλλά ακόμα και για κράτη εάν ομιλούμε και πάλι οι ίδιοι κανόνες ρυθμίζουν την θέση εκάστου. Οικονομικοί και γεωστρατηγικοί. Οι Θρησκευτικοί παραγκωνίζονται υποκύπτοντας στην έννοια Κράτος. Αυτοί όμως οι τελευταίοι, λειτουργούν διαβρωτικά στο εσωτερικό του κάθε Δήμου-Εθνους-κράτους. . Αλλά δεν είναι το θέμα μου αυτό, έστω και εάν ακόμα υπόκειται στους Δημοκρατικούς κανόνες μιάς ελεύθερης Κοσμοαντίληψης.
Η σημερινή πολυπολιτισμικότητα, φαινομενικά έχει "Δημοκρατικές" διαθέσεις, διατυμπανίζονταν την ελεύθερη αντίληψη των Κοσμοθεωριών. Τα αποτελέσματα όμως δείχνουν, ότι το πείραμα δείχνει να αποτυγχάνει και σε Κοσμοθεωρητικό επίπεδο, φέρνει τις διαφορετικότητες σε αντιπαράθεση και τις ηγεσίες να προσπαθούν με νομοθετήματα, να οριοθετούν τις
¨Δημοκρατικές Κοσμοαντιλήψεις" !!!! Παράνοια δηλαδή. Γιατί καμία Αρχή, ¨Εννοια και Αξία δεν υπόκειται σε νομοθεσίες, παρά μόνον επιδερμικά, που αυτό όμως δεν είναι αρκετό να καλύψει το εύρος και βάθος αυτών των εννοιών !
¨Ολα αυτά τα ερωτήματα τίθενται, όχι για να αποδείξουν την μή δυνατή ύπαρξη Δημοκρατίας, αλλά την αναθεώρηση της. Τον επαναπροσδιορισμό της με σεβασμό στα σύγχρονα μέλη Δημο-Εθνών-κρατών !
Κάτι που σήμερα τουλάχιστον γίνεται βιαίως και με αλλότριους τρόπους, όχι μόνον μη Δημο-κρατικούς, αλλά και Διακρατικούς και βαθύτερα ακόμα Αντ' Εθνικούς.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, να βρούμε την κοινή συνισταμένη, την χρυσή τομή, σε αυτό το δύσκολο μονοπάτι που λέγεται Δημο-κρατία.
Μόνον οι ίδιοι οι λαοί, που τους αφορά, θα μπορούσαν να επαναπροσδιορίσουν την συνυπαρξή τους, αφού όμως γνωρίσουν-αναλύσουν την πρότερη μέχρι την έσχατη πορεία
τους στον χρόνο ! Δεν είναι ένα θέμα ή θεώρημα που θα μπορούσε ποτέ θα δώσει λύση καμία εξουσία, έστω και επιστήμη, πόσο δε μάλλον μία Κεντρική εξουσία, όσο και καλές προθέσεις και αν έχει !
Σε ξένο κώλο, όσες ξυλιές και έαν δώσεις, ποτέ δεν σε πονούν !
Ανάρτηση Ασπασίας
Μια πολύ συζητημένη έννοια, που στην πορεία έχασε ούτως Ή άλλως την αρχική της έννοια. Δημοκρατία, η κραταιά εξουσία του Δήμου. Η πλειοψηφική δύναμη του Δήμου.
Τι γίνεται όμως όταν εμπλέκονται πολλοί Δήμοι-κράτοι ? Είναι δυνατόν τα συμφέροντα των Δήμων, πάντοτε να συμβαδίζουν ? Κάποιος θα έλεγε, ναι αμέ γιατί όχι ! Ναι εκ πρώτης όψεως, θα έλεγα και εγώ το ίδιο. ¨Ομως στις πλείστες των περιπτώσεων δεν σημαίνει ότι μπορούν όλα να συμβαδίζουν ομαλά, στην περίπτωση των Δήμων-κρατών. (Πελοποννησιακοί πόλεμοι και όχι μόνον). ¨Αλλο οι μεγαλεπήβολες κουβέντες και άλλο η εφαρμογή, που αυτή στην τελική δύναται να αποδείξει την θεωρία.
¨Οταν όμως , άσχετα το πως, συνενωθούν οι Δήμοι -Κράτη, αποτελώντας ένα Δήμο-¨Εθνος-κράτος τότε βέβαια, επεκτείνεται η έννοια της Δημο-κρατίας, λόγω κοινών Εθνικών συμφερόντων, χωρίς φυσικά να μην υπάρχουν οι τοπικές ιδιαιτερότητες, που ρυθμίζονται σε κάθε Δήμο-κράτος.
Τι γίνεται όμως, όταν μιλήσουμε για Δημοκρατία κρατών ? Μπορεί να υπάρξει εύκολα μία κοινή εφαρμογή Δημοκρατικών εφαρμογών ? Πάνω σε ποιές βασικές αρχές/βάσεις
μπορεί να στηθεί μία "Δημοκρατική" συνύπαρξη Κρατών ?
Οι κοινωνίες-κράτη σήμερα, διαφοροποιούνται μεταξύ τους, ανάλογα με τις Θρησκευτικές τους Κοσμοθεωρήσεις και φυσικά με το οικονομικό status Κβο εκάστου Δήμου-κράτους
και την γεωπολιτική του θέση ! (Σημείωση εδώ ότι, άλλη έννοια του Κράτους και άλλη η έννοια του ¨Εθνους.).
Αυτές οι διαφορές που καθορίζουν την θέση του κάθε Δημου-κράτους (στην οικογένεια των Δήμων -κρατών), κάτω απο ποιά "Δημοκρατική" διαδικασία θα μπορούσε να ρυθμιστεί η αρμονική συμβίωση μεταξύ τους, όταν η Εξουσία, έχει καθαρά τους δικούς της νόμους, που ουδόλως έχουν σχέση με "Δημοκρατία" , αλλά με την Δύναμη της εκτελεστικής εξουσίας,
που κυρίως βασίζεται στην οικονομική δυνατότητα έκαστου κράτους ?
Πόσο δε μάλλον δύσκολο είναι όταν ομιλούμε. για ¨Εθνος-κράτος. Για σύμπλευση Εθνών-κρατών. Με ποιό τρόπο μπορεί να ισχύσει η ρήση του Διονυσίου Σολωμού που λέει :
Αληθές είναι ό,τι είναι Εθνικό ? Δεν θα προσκρούσει κάποια στιγμή πάνω σε ένα 'άλλο" Εθνικό Αληθές ?
Μα ένα Εθνικό Αληθές, στηρίζεται στις διαχρονικές ιστορικές του περγαμηνές, που σίγουρα θα έχει έλθει σε αντιπαλότητα με άλλες Εθνικές Αλήθειες . Κάποιος θα έλεγε, ας σβηστούν οι Εθνικές Αλήθειες, για να προωθηθούν οι Κρατικές Αλήθειες ! Στα γρήγορα, θα απαντούσα, πως δεν μπορείς να μεταλλάξεις μία Εθνική κοινωνία μυρμηγκιών, σε κοινωνία τζιτζικιών και τανάπαλιν, όσο και εάν υπάρχουν ευσεβείς πόθοι για κάτι ανάλογο. Αλλά ακόμα και για κράτη εάν ομιλούμε και πάλι οι ίδιοι κανόνες ρυθμίζουν την θέση εκάστου. Οικονομικοί και γεωστρατηγικοί. Οι Θρησκευτικοί παραγκωνίζονται υποκύπτοντας στην έννοια Κράτος. Αυτοί όμως οι τελευταίοι, λειτουργούν διαβρωτικά στο εσωτερικό του κάθε Δήμου-Εθνους-κράτους. . Αλλά δεν είναι το θέμα μου αυτό, έστω και εάν ακόμα υπόκειται στους Δημοκρατικούς κανόνες μιάς ελεύθερης Κοσμοαντίληψης.
Η σημερινή πολυπολιτισμικότητα, φαινομενικά έχει "Δημοκρατικές" διαθέσεις, διατυμπανίζονταν την ελεύθερη αντίληψη των Κοσμοθεωριών. Τα αποτελέσματα όμως δείχνουν, ότι το πείραμα δείχνει να αποτυγχάνει και σε Κοσμοθεωρητικό επίπεδο, φέρνει τις διαφορετικότητες σε αντιπαράθεση και τις ηγεσίες να προσπαθούν με νομοθετήματα, να οριοθετούν τις
¨Δημοκρατικές Κοσμοαντιλήψεις" !!!! Παράνοια δηλαδή. Γιατί καμία Αρχή, ¨Εννοια και Αξία δεν υπόκειται σε νομοθεσίες, παρά μόνον επιδερμικά, που αυτό όμως δεν είναι αρκετό να καλύψει το εύρος και βάθος αυτών των εννοιών !
¨Ολα αυτά τα ερωτήματα τίθενται, όχι για να αποδείξουν την μή δυνατή ύπαρξη Δημοκρατίας, αλλά την αναθεώρηση της. Τον επαναπροσδιορισμό της με σεβασμό στα σύγχρονα μέλη Δημο-Εθνών-κρατών !
Κάτι που σήμερα τουλάχιστον γίνεται βιαίως και με αλλότριους τρόπους, όχι μόνον μη Δημο-κρατικούς, αλλά και Διακρατικούς και βαθύτερα ακόμα Αντ' Εθνικούς.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, να βρούμε την κοινή συνισταμένη, την χρυσή τομή, σε αυτό το δύσκολο μονοπάτι που λέγεται Δημο-κρατία.
Μόνον οι ίδιοι οι λαοί, που τους αφορά, θα μπορούσαν να επαναπροσδιορίσουν την συνυπαρξή τους, αφού όμως γνωρίσουν-αναλύσουν την πρότερη μέχρι την έσχατη πορεία
τους στον χρόνο ! Δεν είναι ένα θέμα ή θεώρημα που θα μπορούσε ποτέ θα δώσει λύση καμία εξουσία, έστω και επιστήμη, πόσο δε μάλλον μία Κεντρική εξουσία, όσο και καλές προθέσεις και αν έχει !
Σε ξένο κώλο, όσες ξυλιές και έαν δώσεις, ποτέ δεν σε πονούν !
ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΩΣ ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΣΤΟ ΘΕΜΑ : ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥΣ
ΕΦ' ΟΣΟΝ ΕΧΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΠΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥΣ, ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΟ ΙΔΙΟ !
ΔΙΑΒΑΣΑ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ που ακολουθεί "προς τους πεφωτισμένους". ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ, ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ, ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΝΟΜΙΖΩ ΠΩς ΚΑΤΑΝΟΩ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ. ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΔΩΣΩ ΜΙΑ ΩΘΗΣΗ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ.
ΕΧΩ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙ, ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ, ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΡΑΤΟΥΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΔΙΚΑΙΗ ΚΑΙ ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ. ΟΜΩΣ ΑΝΤ' ΑΥΤΟΥ ΤΑ ΑΠΟΣΙΩΠΟΎΝ ΠΡΟΣ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΟΦΕΛΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ. ΕΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΑ ΚΡΑΤΟΥΝ, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΕΡΟΜΕΝΟΙ ΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΕΚΤΟΝΕΣ, ΤΟΤΕ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΚΑΛΛΙΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΙΛΑ Ο Κος ΒΕΡΕΛΙΔΗΣ.
Η ΛΟΓΙΚΗ, ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΥΡΕΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΑΡΆΜΕΤΡΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΚΆΠΟΙΟΣ, ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ, ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙ, ΤΑ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΩΣ, ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 12.000 ΕΤΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ. ΣΕ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ, ΕΧΩ ΗΔΗ ΑΝΑΦΕΡΕΙ, ΓΙΑΤΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΠΑΡΑ ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΩΣ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΤΗΝ ΥΠΟΣΥΝΕΊΔΗΤΗ ΕΚΦΡΑΣΗ "ΟΤΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ". ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΝΑ ΑΝΑΣΚΟΥΜΠΩΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΙΤΙΕΣ ? ΟΜΩΣ ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΑΘΗ ! Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΤΟΣΟ ΔΥΝΑΤΗ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΜΑΚΡΙΑ, ΤΙΣ ΤΟΤΕ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΕΣ ! ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΔΕΝ ΑΝΗΚΑΝ ΣΤΑ ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΤΕΛΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΥΠΗΡΞΑΝ, ΕΑΝ ΑΝΟΙΞΑΝ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥΣ, ΤΙΜΩΡΗΘΗΚΑΝ ΑΝΑΛΟΓΑ. ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΝΑ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΨΑΧΘΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ, ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΧΟΥΜΕ, ΟΧΙ ΑΔΙΚΩΣ ΒΕΒΑΙΑ, ΚΟΛΛΉΣΕΙ. ΚΑΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΑΡΚΕΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΣΤΟ ΒΑΘΜΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, ΚΡΥΜΜΈΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΦΕΡΑΝ ΣΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ! ΕΑΝ ΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ Κου ΒΕΡΕΛΙΔΗ, ΕΧΕΙ ΒΑΣΗ, ΠΟΥ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΑΚΡΑΔΑΝΤΑ ΚΑΙ ΕΓΩ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΡΟΤΑ ΣΚΕΨΗΣ, ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΚΑΛΙΣΤΑ ΤΗΣ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΕΠΟΧΗΣ/ΠΕΡΙΟΔΟΥ. ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ Ο ΔΙΑΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΣΕΝΤΑΪ ΓΙΑ ΝΑ ΚΥΡΗΞΕΙ ΠΟΛΕΜΟ, ΑΛΛΑ Ο ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ ΑΠΟΣΤΑΤΗΣΕ !. ΑΣ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΜΕ ΠΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΟΚΤΉΣΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ, ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ. ΟΙ ΚΟΛΛΗΜΈΝΕΣ ΙΔΕΕΣ, ΑΠΟΨΕΙΣ, ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΑΙ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΥΝΙΑ ΜΑΣ, ΜΑΣ ΕΜΠΟΔΊΖΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΠΑΡΑ ΠΕΡΑ. Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΕΙΠΕ, ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ.
ΓΙΑΤΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΜΕΤΑΔΙΔΕΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΚΤΙΕΤΑΙ ! ΓΕΝΟΥΣ ΘΥΛΗΚΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ ! χουμορ
ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ. ΟΜΩΣ ΕΤΟΙΜΑΖΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ, ΟΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΩ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΤΕΡΑ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΜΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ.
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Η ΛΟΓΙΚΗ, ΠΕΡΝΑ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΆ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ, (ΚΑΙ ΤΑΝΑΠΑΛΙΝ) ΤΟΝ ΟΙΚΟ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ. Ο ΓΑΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟΣ, ΜΙΑΣ ΚΑΙ -ΟΠΩΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ - Η ΠΛΗΣΙΕΣΤΕΡΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΥ ΑΝΑΜΕΣΑ (ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΙΑ ΤΟΥ ΓΚΡΙ). ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΗΣΤΟ ΟΥΤΕ ΩΣ ΕΝΟΙΑ, ΟΥΤΕ ΩΣ ΥΛΗ ! ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΟΘΕΣΗ. ΕΧΟΥΜΕ ΧΑΣΕΙ ΟΜΩΣ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΑΣ. ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΘΕΙ ΚΑΤΙ, ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΚΛΕΨΕΙ ! ΜΑ ΟΣΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ (ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ) ΝΑ ΜΑΣ ΤΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ, ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΝΑ ΠΕΙΟΥΝ ΤΟ ΚΏΝΕΙΟ ! ΠΟΣΟΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ? ΑΡΑ Ο ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΕΧΕΙ ΤΡΟΠΟΥΣ ! ΑΣ ΑΝΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΑΜΕΝΗ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ, ΜΑΘΑΊΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΟΣΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΥΦΙΣΤΑΝΤΑΙ ΓΥΡΟ ΜΑΣ, ΟΧΙ ΜΕ ΕΠΙΚΡΙΤΙΚΟ ΜΑΤΙ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟ ΜΑΤΙ ΟΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΚΑΤΕΧΟΥΝ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΧΑΣΕΙ, ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΦΟΡΕΣΑΝ ΤΑΜΠΕΛΕΣ, ΣΑΝ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΙΝΑΝ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΠΡΟΣ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟ ! ΑΣ ΠΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΛΗΘΟΣ ΚΑΙ ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΜΟΝΑΔΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ, ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥΣ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑ ΕΡΓΟ. ΟΜΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΓΥΡΕΙ ΤΗΝ ΠΛΑΣΤΙΓΓΑ, ΟΥΤΕ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΜΙΑ , ΟΥΤΕ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ! ΕΤΣΙ, ΕΑΝ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ, ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΟΝΤΟΤΗΤΩΝ ! ΕΙΘΕ Η ΤΕΤΡΑΚΤΙΣ ΝΑ ΔΟΝΗΘΕΙ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΝΑ ΕΠΙΤΕΛΕΣΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ "ΕΝΟΣ". ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑΝ ΤΗΣ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΑΚΟΜΑ !
(επιφυλασσομαι να επεκτεινομαι περισσοτερο σε τετοιουσ ειδους σκεψεις, στο μελλον)
AINΙΓΜΑ = ΤΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ (το δικο μας ντε) ΜΕ ΤΟΝ ΚΊΟΝΑ ? ΜΟΥ ΗΛΘΕ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΑΣΧΕΤΗ ΣΚΕΨΗ !
