a.readmore { /* CSS properties go here */ }
Καλώς ορίσατε στην μάχη της Αναζήτησης.

Read more » ΦΙΛΟ-ΣΟΦΙΑ & ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΣΕΛΙΔΑ ΒΑΡΥΝΕ, ΕΚΤΟΣ ΕΑΝ ΒΡΕΘΕΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΛΥΣΗ.  ΚΑΠΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΙΣΤΟΡΙΑ.  ή ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ, ΣΤΗΝ ΔΕΞΙΑ ΠΛΑΙΝΗ ΣΤΗΛΗ !

ΤΑ ΙΕΡΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ !
















ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ ΚΑΛΑΓΚΟΣ - Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ. ΟΤΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΤΟΜΙΣΜΟ ΤΟΥ

Εάν δεv πιστεύετε μπείτε στο Google βάλτε το όνομα του και σε 6'' θα κατέβουν 72500 καταχωρήσεις με το όνομα του...

O γιατρός των φτωχών παιδιών

Αυξέντιος Καλαγκός - Ο Ελληνας Γιατρός.

Τα τελευταία έντεκα χρόνια έχει δώσει ζωή σε 9.000 παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Μοναδική του αμοιβή, το χαμόγελο που ξαναγεννήθηκε στα χείλη τους.
Ο καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός, ο καλύτερος μαθητής του Μαγκντί Γιακούμπ, αποτελεί ένα ζωντανό μήνυμα ελπίδας ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί.
Το όνομά του έχει συνδεθεί με τη σωτηρία πολλών καρδιοπαθών στο Λίβανο, στη Γεωργία, στη Σερβία, στην Κύπρο, στην Ινδία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, στο Μαυρίκιο, στη Μοζαμβίκη, στην Ερυθραία, στο Κιργιστάν, στη Μαδαγασκάρη, στη Βενεζουέλα, στην Ουκρανία και στην Μποτσουάνα.

Ο Ελληνας καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός δεν απέκτησε τυχαία τον τίτλο του «γιατρού των φτωχών παιδιών».
Στα 23 του αποφοίτησε από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στα 40 του έγινε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Αργότερα ήταν ο καλύτερος μαθητής του κορυφαίου καρδιοχειρουργού Μαγκντί Γιακούμπ.
Ιδρυτής του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Καρδιές για όλους», ο Έλληνας γιατρός από την Πόλη μαζί με την ομάδα του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χειρουργεί καθημερινά δωρεάν όλα τα παιδιά στις φτωχές συνοικίες του κόσμου, μόνο και μόνο για να ξαναδεί το χαμόγελο στα χείλη τους.

«Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά είναι αλήθεια: η μόνη μου ανταμοιβή είναι το χαμόγελο των παιδιών που έχω σώσει και η χαρά που νιώθουν οι οικογένειές τους. Αυτά μου αρκούν» λέει περήφανος μιλώντας στην «Espresso».
Οπουδήποτε στο κόσμο κι αν τον χρειαστούν, δηλώνει παρών. Δουλεύει δεκαοχτώ ώρες τη μέρα, όμως όπως λέει δεν κοιτάει ποτέ το ρολόι του.
Οταν ταξιδεύω για φιλανθρωπικό σκοπό, είμαι ικανός να χειρουργήσω περίπου πενήντα περιστατικά μέσα σσε δέκα μέρες, για να αυξήσω τον αριθμό των παιδιών που περιμένουν μήνες και χρόνια να υποβληθούν σε επέμβαση.
Υπερβαίνω τις δυνάμεις μου. Δουλεύω περίπου δεκαοχτώ ώρες την ημέρα και τα Σαββατοκύριακα».

«Πιστεύω στον Θεό»

Ο πρώτος άνθρωπος που του έδειξε το δρόμο της φιλανθρωπίας ήταν -όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος- ο πατέρας του, κορυφαίος παθολόγος στην Κωνσταντινούπολη: «Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ότι ο πατέρας μου μου έλεγε να αφουγκράζομαι τον πόνο των ανθρώπων και ειδικά αυτών που ζούνε στη φτώχεια».
Τον ρωτάμε αν πιστεύει στον Θεό. Αν έχει κάποια βάση αυτό που λέμε όταν κινδυνεύει κάποιος δικός μας άνθρωπος: «Ο Θεός να βάλει το χέρι του».
Η απάντησή του είναι αφοπλιστική: «Πρέπει να ξέρετε πως κάθε φορά που χειρουργώ πάνω από το χειρουργικό τραπέζι δεν κάνω τίποτα άλλο από το να επικαλούμαι τον Θεό». Και συνεχίζει συγκινημένος: «Αμέσως μετά, όταν όλα πάνε καλά, σε κάθε ευκαιρία θαυμάζω το έργο του Θεού πάνω σε μας τους ανθρώπους. Ναι, λοιπόν, πιστεύω στον Θεό. Άλλωστε, ο παππούς μου ήταν ιερέας».

Ερχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή, όπως μας λέει ο κ. Καλανγκός, που όλοι οι άνθρωποι νιώθουν πως κάποια πράγματα είναι υπεράνω των δυνάμεών τους: «Θυμάμαι πριν από εννιά χρόνια είχα χειρουργήσει ένα δύσκολο περιστατικό στη Μοζαμβίκη.
Ενα παιδί 3 ετών με καρδιακή ανεπάρκεια, το οποίο όμως απεβίωσε τρεις ημέρες μετά την επέμβαση και ενώ νοσηλευόταν στην εντατική μονaάδα. Οταν πήγα να συζητήσω τις αιτίες του θανάτου με τη μητέρα του, έμαθα έκπληκτος ότι αυτή η γυναίκα ήταν έγκυος 7 μηνών και μόλις πριν από δύο μήνες είχε χάσει και τον σύζυγό της.
Είχε, λοιπόν, πουλήσει τα πάντα για να μπορέσει να μεταφέρει το άρρωστο παιδί της από το χωριό στην πρωτεύουσα, στο ιατρικό μας κέντρο, ενώ ταυτόχρονα την είχαν εγκαταλείψει φίλοι και συγγενείς. Το κλάμα και ο πόνος αυτής της γυναίκας που δεν είχε χρήματα ούτε για να θάψει το παιδί της με έκαναν να καταλάβω, με τον πιο σκληρό τρόπο, τι σημαίνει ζωή.

Της έδωσα αμέσως όλα μου τα χρήματα, όλο μου το μισθό και ζήτησα από τον διευθυντή του ιατρικού κέντρου να της δώσει δουλειά στο μαγειρείο της μονάδας, όπως και έγινε. Σήμερα είναι ευτυχισμένη. Γέννησε τελικά δύο παιδάκια και συνεχίζει μέχρι σήμερα να δουλεύει στο ίδιο κέντρο.
Είναι αυτές οι συνθήκες στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που μου δίνουν την εντύπωση πως ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να είναι "υπεράνω των δυνάμεών μου", όμως ποτέ δεν λυγίζω.

Βέβαια, για να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής και το βιοτικό επίπεδο σε αυτές τις χώρες πρέπει οι μεγάλες δυνάμεις να δουν διαφορετικά τις αιτίες της φτώχειας».
Η ευτυχία της προσφοράς
Παρά το γεγονός ότι έχει βραβευτεί δεκάδες φορές από διεθνείς οργανισμούς και ιδρύματα, όπως ο ίδιος λέει, δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τις συνήθειές του και το χαρακτήρα του: «Σας λέω μετά λόγου γνώσεως πως όλα αυτά τα χρόνια όσο ακριβώς προχώρησα σε επιστημονικό και σε φιλανθρωπικό επίπεδο, άλλο τόσο προσπαθώ να είμαι ταπεινός, και αυτό είναι το μεγαλύτερο ιδανικό στη ζωή».
Τι κι αν έχει θυσιάσει το χρόνο του και την οικογενειακή του ζωή; Εκείνο που έχει σημασία -όπως λέει- είναι να είσαι χρήσιμος για τον διπλανό σου. Αυτό προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και στα δύο παιδιά του - τις ελάχιστες ώρες που είναι κοντά τους.
Ομως, ο Αυξέντιος Καλαγκός δεν έχει μόνο τον Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο.
Εχει σαν παιδιά του 9.000 φτωχά αγγελούδια που δεν είχαν πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν υγεία των χωρών που ζούσαν, στα οποία χάρισε αφιλοκερδώς το δικαίωμα να αναπνέουν και να μπορεί η καρδούλα τους να χτυπάει κανονικά.

Συνεχιστές του φιλανθρωπικού και του επιστημονικού έργου του ευτυχώς -όπως λέει- υπάρχουν.

ΑΝ ΡΩΤΗΣΟΥΜΕ 1000 ΑΤΟΜΑ ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΝΕΓΑΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΖΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΩΦΕΛΗ ΑΤΟΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΑΧΛΟΦΑΤΣΕΣ

ΕΝΩ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΓΙΑΤΡΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ MAΣ..
ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ;
ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΧΑΥΝΟΣΗΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ Η ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;
http://thalamofilakas.blogspot.com/

 

ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΟ   "ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΝΕΚΡΟΣ  "

Ϊσως για να ξαναθυμηθώ τον πατέρα μου, περνάω ατέλειωτες ώρες στη σοφίτα, πάνω από τα μυθιστορήματα που είχε αφήσει και καταφέρνω να υπεξαιρέσω, μιας και είχε έρθει με το ταχυδρομείο όταν πια αυτός δεν μπορούσε να το διαβάσει, το Ιωσήφ Μπάλσαμο του Δουμά.
Αυτό το θαυμαστό βιβλίο εξιστορεί, όπως ξέρει ο καθένας, τις περιπέτειες του Καλιόστρο και πως έστησε την υπόθεση του περιδέραιου της βασίλισσας, ταυτόχρονα καταστρέφοντας ηθικά και οικονομικά τον καρδινάλιο ντε Ροάν, εκθέτοντας τη βασίλισσα, γελοιοποιώντας ολόκληρη την Αυλή, τόσο ώστε πολλοί να πιστεύουν ότι η απάτη του Καλιόστρο είχε συντελέσει βαθύτατα στην υπονόμευση του κύρους του θεσμού της μοναρχίας, με αποτέλεσμα να προετοιμαστεί εκείνο το κλίμα της απαξίωσης που θα οδηγούσε στην Επανάσταση του '89.
αλλά ο Δουμάς κάνει κάτι περισσότερο και βλέπει τον Καλιόστρο, ή μάλλον τον Ιωσήφ Μπάλσαμο, σαν εκείνον που οργάνωσε συνειδητά, όχι απλώς μιαν απάτη, αλλά μια πολιτική συνωμοσία υπο τη σκιά της παγκόσμιας Μασονίας.
Με είχε μαγέψει η ouverture*. Σκηνή: το Μον Τονέρ, το Βουνό της Βροντής. Στην αριστερή όχθη του Ρήνου, λίγες λεύγες από τη Βορμς, ξεκινάει μια σειρά από ζοφερά βουνά, ο Θρόνος του Βασιλιά, ο Βράχος των Γερακιών, το Λοφίο του Φιδιού και ψηλότερο απ' όλα, το Βουνό της Βροντής. Στις 6 Μαΐου του 1770 (είκοσι σχεδόν χρόνια πριν από το ξέσπασμα της μοιραίας Επανάστασης), ενώ ο ήλιος έπεφτε πίσω από το καμπαναριό του καθεδρικού του Στρασβούργου, που θαρρείς τον χώριζε σε δύο πυρακτωμένα ημισφαίρια, ένας Άγνωστος έρχεται από τη Μαγεντία και ανεβαίνει τις πλαγιές αυτού του βουνού, παρατώνταςσε κάποιο σημείο ακόμα και το άλογό του. Ξαφνικά, αιχμαλωτίζεται από κάποιους μασκοφόρους που, αφού του δένουν τα μάτια, τον οδηγούν πέρα από το δάσος, σε ένα ξέφωτο, όπου τον περιμένουν τριακόσια φαντάσματα, τυλιγμένα σε σάβανα και αρματωμένα με σπαθιά, που αρχίζουν να τον υποβάλλουν σε έναν καταιγισμό ερωτήσεων.
Τι θέλεις; Να δω το φως. Είσαι έτοιμος να ορκιστείς; Και δώστου ξεκινάει μια σειρά δοκιμασιών, όπως το να πιεί το αίμα ενός προδότη που μόλις τον σκότωσαν, να αυτοπυροβοληθεί στο κεφάλι για ν' αποδείξει την υπακοή του και άλλες τέτοιες μπούρδες, που θυμίζουν μασονικές τελετές κατώτατης υποστάθμης, γνωστές ακόμα και στους λαϊκούς αναγνώστες του Δουμά, μέχρι που ο ταξιδιώτης αποφασίζει να τους κόψει το βήχα και απευθύνεται αγέρωχα στη συγκέντρωση, ξεκαθαρίζοντάς τους ότι γνωρίζει όλες τις τελετές και τα κόλπα τους και, επομένως, να πάψουν τους θεατρινισμούς μαζί του, γιατί είναι κάτι παραπάνω απ' όλους τους και είναι θείω δικαιώματι ο αρχηγός εκείνης της μασονικής συνάθροισης.
Και καλούσε, για να τους θέσει υπό τις διαταγές του, τα μέλη των μασονικών στοών της Στοκχόλμης, του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης, της Ζυρίχης, της Μαδρίτης, της Βαρσοβίας και διάφορων ασιατικών χωρών, που όλοι τους είχαν προφανώς συγκεντρωθεί στο Βουνό της Βροντής.
Γιατί είχαν μαζευτεί εκεί οι Μασόνοι όλου του κόσμου; Ο Άγνωστος τώρα μας το εξηγεί: ζητούσε σιδερένιο χέρι, πύρινο σπαθί και αδαμάντινη ζυγαριά για να διώξει τον Ρυπαρό από τον κόσμο, δηλαδή να εξευτελίσει και να καταστρέψει τους δύο μεγάλους εχθρούς της ανθρωπότητας, το θρόνο και τον άμβωνα ( ο παππούς μου είχε πει ότι το σύνθημα του ελεεινού Βολτέρου ήταν ecrasez l' infame**). Ο Άγνωστος υπενθύμιζε, στη συνέχεια, ότι, σαν κάθε καλός νεκρομάντης της εποχής, ζούσε εδώ και αμέτρητες γενιές, πριν από το Μωυσή και ίσως και τον Σαρδανάπαλο, και είχε έρθει από την Ανατολή να ανακονώσει ότι είχε φτάσει πια η στιγμή. Οι λαοί συντάσσονται σε μια τεράστια φάλαγγα που προχωρεί ασταμάτητα προς το φως και η Γαλλία βρίσκεται στην πρωτοπορία αυτής της φάλαγγας. Έπρεπε να πάρει στα χέρια του τον αληθινό δαυλό αυτής της πορείας και μ' αυτόν να πυρπολήσει τον κόσμο με νέο φως. Στη Γαλλία ήταν στο θρόνο ένας γέρος και διεφθαρμένος βασιλιάς, που δεν του έμεναν ακόμα πολλά χρόνια ζωής. Παρόλο που ένας από τους συγκεντρωθέντες – που εντέλει ήταν ο Λαβετέ, ο εξαιρετικός φυσιογνωμιστής – παρατηρεί ότι τα πρόσωπα των δύο νεαρών διαδόχων του (του μελλοντικού Λουδοβίκου ΙΣΤ' και της γυναίκας του, της Μαρίας Αντουανέτας) δείχνουν φύσεις καλές και σπλαχνικές, ο Άγνωστος (στον οποίο οι αναγνώστε πιθανότατα θα έχουν αναγνωρίσει τον Ιωσήφ Μπάλσαμο που στο βιβλίο του Δουμά δεν έχει ακόμα κατονομαστεί) υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχει θέση για την ανθρώπινη ευσπλαχνία, όταν πρέπει να προωθηθεί ο δαυλός της προόδου. Μέσα σε είκοσι χρόνια, η γαλλική μοναρχία θα πρέπει να σβηστεί από προσώπου γης.
Και σε αυτό το σημείο κάθε εκπρόσωπος κάθε στοάς κάθε χώρας κάνει μπροστά, προσφέροντας ανθρώπους ή πλούτη για το θρίαμβο της δημοκρατικής και μασονικής υπόθεσης με το σύνθημα lilia pedibus destrue, ποδοπάτησε και κατέστρεψε τον κρίνο της Γαλλίας.
Δεν αναρωτήθηκα μήπως μια συνωμοσία των πέντε ηπείρων ήταν υπερβολική μόνο και μόνο για ν' αλλάξουν οι συνταγματικές διατάξεις της Γαλλίας. Κατά βάθος, ο Πιεμοντέζος εκείνης της εποχής θεωρούσε ότι στον κόσμο υπήρχαν μόνο η Γαλλία, ασφαλώς η Αυστρία, ίσως η Κοχιγκίνα*** κάπου πολύ μακριά, αλλά δεν υπήρχε καμία άλλη χώρα άξια προσοχής, εκτός βέβαια από το Παπικό Κράτος. Μπροστά στη σκηνοθεσία του Δουμά (και με σεβασμό απέναντι στο μεγάλο εκείνο συγγραφέα), αναρωτήθηκα μήπως ο Βάρδος, εξιστορώντας μια μόνο συνωμοσία, αποκάλυπτε την Καθολική Μορφή κάθε πιθανής συνωμοσίας.
Ας ξεχάσουμε το Βουνό της Βροντής, την αριστερή όχθη του Ρήνου, την εποχή – έλεγα μέσα μου. Ας σκεφτούμε συνωμότες που προέρχονται από κάθε γωνιά του κόσμου και εκπροσωπούν τα πλοκάμια της σέχτας τους που είναι απλωμένα σε κάθε χώρα, ας τους συγκεντρώσουμε σ' ένα ξέφωτο, σε μια σπηλιά, σ' ένα κάστρο, σ' ένα κοιμητήριο, σε μια κρύπτη, αρκεί να υπάρχει το απαιτούμενο σκοτάδι. Ας βάλουμε κάποιον απ' αυτούς να μιλάει αποκαλύπτοντας δολοπλοκίες και την επιθυμία να κατακτήσουν τον κόσμο... Πάντα γνώριζα ανθρώπους που φοβούνταν τις συνωμοσίες κάποιου κρυφού εχθρού, των Εβραίων ο παππούς, των Μασόνων οι Ιησουίτες, των Ιησουιτών ο Γαριβαλδίνος πατέρας μου, των Καρμπονάρων οι βασιλείς της μισής Ευρώπης, των βασιλέων που υποκινούνταν από τους ιερείς οι Ματσινιανοί συμφοιτητές μου, των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας οι αστυνομίες του μισού κόσμου και ούτω καθ' εξής. Ποιος ξέρει πόσοι ακόμα άνθρωποι υπάρχουν στον κόσμο που νομίζουν ότι απειλούνται από κάποια συνωμοσία. Εδώ έχουμε μια φόρμα που μπορεί να συμπληρωθεί κατά βούληση, στον καθένα και η συνωμοσία του.
Ο Δουμάς ήταν στ' αλήθεια βαθύς γνώστης της ανθρώπινης ψυχής. Σε τι αποσκοπεί ο καθένας, πολύ δε περισσότερο όταν είναι δύστυχος και απόκληρος της τύχης; Στο χρήμα και μάλιστα στο εύκολο χρήμα, στην εξουσία (αυτό τον πόθο να κουμαντάρεις και να ταπεινώνεις έναν όμοιό σου) και στην εκδίκηση για κάθε άδικο που έχει υποστεί (και ο καθένας στη ζωή του έχει υποστεί τουλάχιστον ένα άδικο, όσο μικρό κι αν ήταν). Και να που ο Δουμάς τον Μοντεχρίστο δείχνει πως μπορείς ν' αποκτήσεις αμύθητα πλούτη που θα σου χαρίσουν υπεράνθρωπη δύναμη και θα κάνουν τους εχθρούς σου να πληρώσουν κάθε τους χρέος. Αλλά, αναρωτιέται ο καθένας, γιατί εγώ να μην έχω ευνοηθεί από την τύχη (τουλάχιστον όσο θα ήθελα), γιατί να στερούμαι χάρες που αντίθετα παραχωρήθηκαν σε άλλους λιγότερο άξιους από μένα; Μιας και κανείς δεν σκέφτεται ότι οι ατυχίες του μπορεί να οφείλονται σε κάποια έλλειψη του, αναγκάζεται να εντοπίσει έναν ένοχο. Ο Δουμάς προσφέρει στην απογοήτευση (τόσο των μεμονομένων ατόμων όσο και των λαών) την εξήγηση της αποτυχίας τους. Έφταιγε κάποιος άλλος που πήγε σε μια συγκέντρωση στο Βουνό της Βροντής για να σχεδιάσει την καταστροφή σου...
Αν το καλοσκεφτούμε, ο Δουμάς δεν επινόησε τίποτα: απλώς έδωσε αφηγηματική μορφή σε όσα, σύμφωνα με τον παππού, είχε αποκαλύψει ο αβάς Μπαρουέλ. Αυτό μου έβαλε την ιδέα ότι, για να πουλήσω με οποιοδήποτε τρόπο την αποκάλυψη μιας συνωμοσίας, δεν έπρεπε να προσφέρω στον αγοραστή τίποτα πρωτότυπο, αλλά μόνο και αποκλειστικά αυτό που ήδη ήξερε ή θα μπορούσε εύκολα να μάθει από άλλες πηγές. Ο κόσμος πιστεύει μόνο σε όσα ήδη ξέρει και αυτή είναι η ομορφιά της Καθολικής Μορφής της Συνωμοσίας.

Η μύηση είναι ιδέα, δεν είναι η πραγματικότητα.
Η μύηση είναι ο σκοπός, δεν είναι η πορεία.
Η μύηση είναι η θέαση, δεν είναι η περιήγηση.
Η μύηση είναι η γαμήλια τελετή, δεν είναι η συμβίωση.
Η μύηση είναι η κλείδα, δεν είναι ο θησαυρός.
(Σκέψεις του Ζωντανου Νεκρού)


ΟΙ ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΕΣ ΤΟΥ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ


Φωτογραφική επιμέλεια ΧΡΟΝΟΣ


Το εργοστάσιο του Παναγιώτη Αντζουλάτου ξεκίνησε τη λειτουργία του στις αρχές της δεκαετίας του 1930 στο Γαλάτσι. Ο τίτλος του ήταν ''ΨΥΓΕΙΑ- ΠΑΓΟΠΟΙΕΙΑ- ΤΥΡΟΠΟΙΕΙΑ''. Για περίπου 40 χρόνια γνώρισε την επιτυχία αλλά προς το τέλος της δεκαετίας του70 άρχισε η πτώση και δεν άργησε να έρθει και το κλείσιμο. Σήμερα μέσα στο εργοστάσιο μπορεί κανείς να δει τις δεκάδες μηχανές πάγου και γάλακτος καθώς και τα ψυγεία.






Η όψη των μηχανών μας πήγε πολλά χρόνια πίσω και με το πάτημα ενός ''κουμπιού'' μας έδειξαν το Γαλάτσι στις αρχές του αιώνα.....









Διαβάστε περισσότερα: http://paysanias.blogspot.com/2011/04/blog-post.html#ixzz1LHSOA3bq


                                                                 Όσκαρ Ουάϊλντ

«Η ανυπακοή αποτελεί αρχέγονη αρετή του ανθρώπου. Δια της ανυπακοής γεννήθηκε η πρόοδος, δια της ανυπακοής και δια της εξεγέρσεως».


Όποιος φοβάται τον θάνατο είναι ήδη νεκρός.
Όποιος θέλει για μια στιγμή η ζωή του να ανήκει μόνο σ' αυτόν, που θέλει για μια στιγμή να είναι πεπεισμένος για όσα κάνει, πρέπει να αδράξει το παρόν.
Πρέπει να αντιμετωπίζει τα πάντα στο παρόν ως τελικά, σαν να ήταν βέβαιο ότι θα ακολουθήσει αμέσως ο θάνατος.
Και πρέπει μετά στο σκοτάδι να δημιουργήσει ζωή. Ζωή μέσα από τον εαυτό του.
Carlo Michelstaedter, La Persuasione e la Rettorica

 ΑΠΟ ΖΩ.Ν

http://ellinikopneuma.blogspot.com/ 


συνοψη για τον γκιολβα

Και ένα σύντομο βιογραφικό που θα φανεί χρήσιμο στην πορεία της αναζήτησης και δείχνει πόσο σημαντικός και εφυής άνθρωπος ήταν ο Γ.Γκιόλβας. Τα στοιχεία είναι από το βιβλίο "Γιώργος Γκιόλβας: Ελλην Επιστήμων Ελεύθερος" Συγγρ. -Ντορέτα Πέππα (σ.σ. τον γνώριζε προσωπικά), όπου και περιέχονται και σειρά ντοκουμέντων φωτογραφιών και προσωπικών σημειώσεων του εφευρέτη:

Ο Γεώργιος Γκιόλβας γενήθηκε στην Κρανιά του Ολύμπου (περιοχή Σκοτίνας) το 1923 αλλά τα παιδικά του χρόνια (απο 3ων ετών) τα έζησε στην Κατερίνη όπου μετακόμισαν οι γονείς του.

Σπούδασε μηχανολόγος στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβα στην Ιταλία με επιπρόσθετες σπουδές αργότερα στη Βοστώνη (σε θέματα πυρηνικής φυσικής).

Το πρώτο του δίπλωμα ευρεσιτεχνίας που έλαβε από το Διεθνές Γραφείο Ευρεσιτεχνιών για τις πρωτοποριακές έρευνες σχετικά με τη σύντηξη της ύλης και τη φωτοδέσμη πλάσματος, (θέματα που τον απασχολούσαν από τα φοιτητικά του χρόνια) φέρει την υπογραφή του Αινστάιν.

Ήδη από το 1948 είχε συντελέσει στην κατασκευή βελτιωμένων αλωνιστικών μηχανών σε σχέση με τις αγγλικές RUSTON που χρησιμοποιούνταν τότε στην Ελλάδα. Με τις νέες μηχανές είχε πετύχει διπλασιασμό της απόδοσης και μείωση της απώλειας των καρπών από 20% σε 2%.

Εκτός των πυλών ίδρυσε το ΣΚΕΜ (Στρατιωτικό Κέντρο Επιστημονικών Μελετών) μαζί με τους καθηγητές Δημ. Χόνδρο και Παν. Δελμούζο. Αργότερα ίδρυσε το Κέντρο Εφαρμοσμένων Επιστημονικών Ερευνών το 1956.

Το 1955 πέτυχε την παρασκευή ραδιενεργώς ενεργοποιημένου αερίου που έδινε κίνησε σε διάφορους τύπους οχημάτων και σε άρματα μάχης. (σ.σ. Στο Λιτόχωρο, διασταυρωμένο, παρουσιάστηκε εδώ και προσωπική μαρτυρία). Την επίδειξη είχαν παρακολουθήσει παράγοντες του Ελ.στρατού και του ΝΑΤΟ και οι εργασίες είχαν γίνει με την επίβλεψη του καθ.φυσικής Ε.Μ.Π. Δημ.Χόνδρου. Επί του θέματος είχε αναφερθεί τότε ο κ.Χόνδρος στην εφημερίδα "Το Βήμα" (Μάιος 1955). Για την εκμετάλευση του ραδιενεργού αερίου του ζητήθηκαν επίμονα τα σχέδια και στοιχεία. Εκείνος αρνήθηκε την αποκάλυψη του "μυστικού" και έθεσε μόνος του και αυτοβούλως τότε σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα ερευνών, με σκοπό τη δημιουργία ειδικών κινητήρων παραγωγής ενεργείας. Σκοπός του επιστήμονα ήταν να καταφέρει να μην εξαρτάται η παραγωγή της ενέργειας ούτε καν από την προμήθεια ραδιενεργών μετάλλων! Ήθελε να υλοποιηθεί το όραμα του αυτό χωρίς να υποχρεωθεί να αποκαλύψει τα σχέδια του, επειδή φοβόταν για την τύχη τους...

Το 1963, ο Γ. Γκιόλβας παρουσίασε ένα σύστημα ακριβούς τηλεκατεύθυνσης, το οποίο δεν επηρεαζόταν από παρεμβολές άλλων πομπών και εφαρμόστηκε πειραματικά στην τηλεκίνηση και τηλεκατεύθυνση της βολής πολεμικών πλοίων και αρμάτων μάχης. Πραγματοποιήθηκε μάλιστα τηλεκατευθυνόμενη πτήση εκπαιδευτικού αεροσκάφους τύπου "Σιφτ" από την Ελευσίνα στη Ρόδο, ενώ κινήθηκε και ένα τανκ χωρίς τα "κλασικά" καύσιμα. Η επινόηση αυτή, καθώς και τα σχέδια της χαρακτηρίστηκαν απόρρητα και προοριζόμενα αυστηρά για πολεμικούς σκοπούς και παρεδόθησαν στο NATO...

To 1965, προχώρησε στην κατασκευή αυτόματης ηλεκτρικής συσκευής ασφάλισης των ισόπεδων διαβάσεων των σιδηροδρόμων. (σ.σ. Υπάρχει σχετική σειρά κατοχυρωμένων πατεντών). Την εκμετάλλευση ανέλαβε η γερμανική εταιρία TYSSEN...

Το 1970, ο Γ. Γκιόλβας παρουσίασε μια συσκευή παραγωγής ηχητικών κυμάτων υπερχαμηλής συχνότητας σε hertz. Η επινόηση αυτή παρελήφθη από ινστιτούτο ραδιοακουστικής Ευρωπαϊκού κράτους-. Υπάρχει, όμως, το πρακτικό μυστικότητας που είχε τότε υπογραφεί... (σ.σ. ήδη παρουσιάστηκε εδώ η πατέντα με την ένδειξη "μυστική")

Ανακάλυψε, επίσης, ένα σύστημα παροχής ηλεκτρικού ρεύματος από ραδιενεργά απόβλητα. Φανταστείτε πόσο σημαντικό θα ήταν να γλιτώναμε από την καταστροφή του περιβάλλοντος και, παράλληλα, να είχαμε δωρεάν ηλεκτροδότηση! Αλλά γι' αυτό ακριβώς δεν προωθήθηκε ούτε αυτή η εφεύρεση. Σημειώνουμε, όμως, ότι τα σχετικά πειράματα έγιναν και υπό την επίβλεψη του Πανεπιστημίου Θράκης. Και έκτοτε, αγνοείται, βεβαίως, η τύχη του εγχειρήματος ή η πιθανή εξέλιξη του...

Όσο για το πιο διάσημο έργο του Γ. Γκιόλβα, το αντιαεροπορικό ΑΡΤΕΜΙΣ.. (σ.σ. παρουσιάστηκε αναλυτικά)

Ένα όμως από τα σημαντικότερα επιστημονικά ζητήματα στον τομέα των ερευνών, που απασχόλησε το σύνολο σχεδόν του βίου του, ήταν η φωτοδέσμη πλάσματος. Από τα πρώτα κιόλας πειράματα, είχε καταλάβει ότι βρισκόταν σε καλό δρόμο, ενώ το 1952, κατάφερε με τη φωτοδέσμη να κόψει από απόσταση 2 χλμ. δύο γερμανικά αυτοκίνητα.
Μία δεύτερη σημαντική εφεύρεση του ήταν το τρομακτικής ισχύος ηχητικό κανόνι. Πάνω στο συγκεκριμένο όπλο πειραματίστηκε αρκετές φορές και παρουσία αρκετών μαρτύρων. (σ.σ. αναφέρθηκε εδώ, παρουσιάστηκε πατέντα σχέδια και φωτογραφία)
Το ηχητικό κανόνι δε φαίνεται να σχετίζεται με τη φωτοδέσμη πλάσματος, την οποία ο ίδιος ο Γ. Γκιόλβας θεωρούσε κεφαλαιώδους σημασίας και πάνω σ' αυτήν δούλευε μέχρι το τέλος της ζωής του. Είχε κάνει πολλά σχετικά πειράματα και μάλιστα, σε ένα από αυτά, επέτυχε να λυώσει τα χιόνια στην κορυφή ενός λόφου στην περιοχή της Αταλάντης στις 11/2/1969. Την εποχή εκείνη, ο Γ. Γκιόλβας έμενε στο Βύρωνα, όπου είχε και το εργαστήριο του. Το επόμενο σχετικό πείραμα έγινε γύρω στο '78, στην περιοχή Τιθορέας Παρνασσού. Αυτόπτυς μάρτυρας μας είπε ότι από το "μηχάνημα" βγήκε μία γαλάζια ακτίνα, που διέλυσε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι πάγου χωρίς να αφήσει ίχνη ή υδρατμούς. Το εργαστήριο, ο Γ. Γκιόλβας το είχε τότε μεταφέρει ήδη στο Μεταξουργείο, αλλά, όπως μας είπε η κ. Γκιόλβα, από κει και πέρα δεν έμαθε ποτέ πια πού και πώς εργαζόταν. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, συν τω'χρόνω, ο σύντροφος της γινόταν ολοένα και πιο αινιγματικός και δεν αποκάλυπτε ούτε σ' εκείνην τα σχέδια ή τις κινήσεις του. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά: "Ο Γιώργος ήταν ένα μυστήριο. Δε συνήθιζε να δίνει λογαριασμό σε κανέναν για τις ιδιαίτερες δραστηριότητες του-.." Και το καταλαβαίνουμε αυτό, όταν ήδη πλέον της δεκαπενταετίας, είχε σχετιστεί με πολιτικούς και στρατιωτικούς κύκλους και είχε συμμετάσχει σε ειδικά "προγράμματα". Σε μια έκθεση του 1970 του Υπ. Εθνικής Αμύνης αναφέρονται σχετικά τα εξής: "Η μακροχρόνιος (ήδη!) ερευνητική προσπάθεια του κ. Γκιόλβα είναι αξιόλογος και ενδιαφέρουσα δια τας Ενόπλους Δυνάμεις". Συμμετείχε ακόμη ενεργά σε πολλούς φορείς και υπήρξε μέλος σε επιτροπές, πριν το 1975 κυρίως, όπως στον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας της Κοινής Αγοράς, στο Ινστιτούτο Πληροφορικής και Συστημάτων και στη Συντονιστική Επιτροπή Προωθήσεως της Ελληνικής Οικονομίας.

Παράλληλα, κατά τη δεκαετία του '70, υπήρξε ο κύριος μέτοχος κάποιων πολύ ιδιαίτερων και σημαντικών εταιριών, που "κυνηγήθηκαν" ανελέητα από διάφορα ξένα και εγχώρια -πλην ξενόδουλα- συμφέροντα. Οι εταιρίες αυτές ήταν η "ΔΙΑΣ ΕΛΛΑΣ Ε.Π.Ε." και η "GREEK PETROL"! Η αλήθεια είναι πως ο αείμνηστος Γιώργος Γκιόλβας δεν έκανε για επιχειρηματίας, αυτό θα πρέπει να το πούμε. Δεν είχε κανένα από τα ταλέντα τα απαιτούμενα για τη συγκεκριμένη δραστηριότητα, δεν ενδιαφερόταν για το χρήμα, καθώς το θεωρούσε μόνο το μέσον για να συνεχίσει τις έρευνες και τον αγώνα του, γι' αυτό και δεν ανέπτυσσε "τεχνικές" για την εξασφάλιση του κέρδους, δηλαδή, δεν έκανε συμβιβασμούς και εκπτώσεις στην ιδεολογία, το ήθος και τις αξίες του, ούτε και εκταμίευε χρόνο για παρεκκλίνουσες, πλην συμφέρουσες εμπορικές συμφωνίες. Ξέρετε, υπάρχουν άνθρωποι που δε θεωρούν το μάρκετινγκ ή άλλως πώς, την κομψευόμενα εκφερομένη αρπαγή (σ.σ. κοινώς "την αρπαχτή"),ως το μεγαλύτερο αγαθό του πολιτισμού μας...

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ίδρυσε την ΓΚΙΟΛΒΑΣ ΕΛΛΑΣ ΑΕΒΕ, κυρίως για την προώθηση του μηχανήματος απομάκρυνσης των βλαβερών ουσιών από τα τσιγάρα. Πρόκειται για μια συσκευή δικής του επινόησης, που φέρει την ονομασία nico pal (G. Giolvas System). Στο σημείο αυτό οφείλουμε να αναφερθούμε στην πολύ σημαντική συμβολή της κ. Καίτης Γκιόλβα στη διαμόρφωση του συγκεκριμένου συστήματος. Από κοινού με τον Γ. Γκιόλβα, μελέτησαν επί μακρόν τη σύσταση του ειδικού υγρού το οποίο χρησιμοποιείται στη συσκευή και το οποίο περιέχει διάφορα φυτικά > φυσικά εκχυλίσματα, χωρίς καμία χημική πρόσμιξη. Τη φόρμουλα του υγρού αυτού σήμερα τη γνωρίζει μόνο η κ. Γκιόλβα. Μπορεί ο Γ. Γκιόλβας να μην ήταν, όπως είπαμε, κατάλληλος για επιχειρηματίας, αλλά ήταν ένας εκπληκτικός ερευνητής και εφευρέτης.

Θα ήθελα να πω εδώ ότι ο Γιώργος Γκιόλβας, σε όλες του τις εφευρέσεις, διαπνεόταν από μία ανώτερη ιδεολογία. Τον ενδιέφερε πρωτίστως ο άνθρωπος, η υγεία και η ευημερία του, αλλά σεβόταν ιδιαίτερα και το περιβάλλον. Την αγάπη αυτή για την υγεία του την ενεφύσησε εν πολλοίς η σύντροφος της ζωής του, που υπηρέτησε το ιατρικό επάγγελμα και έσκυψε πάνω στον ανθρώπινο πόνο ως προϊσταμένη, επί σειρά ετών, στα νοσοκομεία Ευαγγελισμός και Παπαδημητρίου. Και θέλω να πω πως όνειρο του, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ήταν να φτιάξει μια συσκευή που να βοηθά τους νέους να απεξαρτηθούν από τα ναρκωτικά γιατί στενοχωριόταν πολύ που έβλεπε τους νέους να καταστρέφονται από αυτή τη μάστιγα. Ένα όνειρο όμως που έμεινε απραγματοποιήτο.

Τέλος να μνημονεύσουμε και τη συμμετοχή του για την κατασκευή και συντήρηση του μεγαλύτερου τελεφερίκ στον κόσμο στην Αφρική όπως και για τα πρωτοποριακά για την εποχή δράπανα (σ.σ. αναφέρθηκα πιο πριν, παρουσιάστηκε η πατέντα) δικής του επινόησης τα οποία κατέληξαν στην Κίνα, λόγω της αδειαλλείπτου ελληνικής αδιαφορίας.. και σε αυτό τον τομέα.
Είχε επίσης ασχοληθεί έντονα με την αποκωδικοποίηση των έργων του Αριστοτέλη (ειδικά "το όργανον") από τη συγκεκριμένη ενασχόληση του προέρχονται και οι παράξενες απόψεις του περί εξωγηινης υπερεπιστημονικής καταγωγής του φιλοσόφου. Υπάρχει και σχετική φωτογραφία του με τον καθηγητή Ζαφείρα που βοήθησε στη μετάφραση του Αριστοτέλη καθώς και με άλλα μέλη της επιτροπής για την οικονομική ανάπτυξη το 1979.

Ο Γιώργος Γκιόλβας δεν έκανε παιδιά, όμως οι εφευρέσεις του ήταν κατά κάποιο τρόπο τα δικά του ιδιαίτερα πνευματικά τέκνα.

Πέθανε το 2003 από ανεύρισμα στην κοιλιακή χώρα, λέγεται πως είχε προβλέψει 1 χρόνο πριν το θάνατο του!

ΥΣ : μπορειτε να δείτε και σχετικό βιντεο στην αναλογη σελίδα του ιστολογίου


ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ

http://www.akwn.net/


ΝΑ ΓΙΑΤΙ H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΛΦΑΒΗΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΑ:
Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνηση τους δεν είναι καθόλου τυχαία αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μία πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανωτέρας συλλήψεως. Σύμφωνα με αυτήν την γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμμα)ακούγονται και γράφονται ως εξής:
ΑΛΦΑ-ΒΗΤΑ-ΓΑΜΑ-ΔΕΛΤΑ-ΕΨΙΛΟΝ-ΣΤΙΓΜΑ-ΖΗΤΑ-ΗΤΑ-ΘΗΤΑ-ΙΩΤΑ-ΚΑΠΠΑ-ΛΑΜΒΔΑ-ΜΙ-ΝΙ-ΞΙ-ΟΜΙΚΡΟΝ-ΠΙ-ΡΟ-ΣΙΓΜΑ-ΤΑΥ-ΥΨΙΛΟΝ-ΦΙ-ΧΙ-ΨΙ-ΩΜΕΓΑ.
Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα:
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ, ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ, ΔΑ, ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΥ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ.
Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής – επίκλησης προς την πηγή του φωτός.
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨΙΛΩΝ, ΣΤΗ ΙΓΜΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ (ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ) ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ:
Αλ = Ο νοητός ήλιος (Τριαδικός Θεός)
Φα-ος = Το φως
Βη = προστακτική του ρήματος βαίνω (βαδίζω, έρχομαι)
Τα = Δοτική άρθρου δωρικού τύπου τη, εις την
Γα = Γη (δωρικός τύπος)
Αμα = (επιρρ.) συγχρόνως
Έλ = ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος, το γένος των Ελ (Φωτεινοί)
Έψ = ρήμα έψομαι, εψ-ημένος, ψημένος
Ιλών = Ιλύς (ουσιαστικό), λάσπη, πηλός
Στη = προστακτική ρήματος ίστημι
Ίγμα = καταστάλαγμα, απόσταγμα
Ζή = προστακτική ρήματος ζω
Η = υποτακτική ρήματος ειμί, είμαι
Θη = προστακτική ρήματος θέτω
Ιώτα = τα ίωγα, τα Εγώ
Παλάν = Ρήμα πάλλω (δονούμαι, περιστρέφομαι) επίθετο παλλάς – πάλλουσι,περιστρεφόμενη πρβλ: Παλλας Αθηνά)
Δά = άλλος τύπος της Γα, Γης (πρβλ: Δαμήτηρ, Δημήτηρ, Δήμητρα=Μητέρα γη)
Νύξ = νύκτα
Ο = το οποίο, που
Φυ(οι) = ευκτική ρήματος φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι) Κ.Ο.Κ.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ:
ΑΛ, ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΦΩΣ, ΕΛΑ ΣΤΗ ΓΗ! ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΛ ΡΙΞΕ ΤΙΣ ΑΚΤΙΝΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΙΛΥ ΠΟΥ ΨΗΝΕΤΑΙ (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού). ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ (μία ξηρά) ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΕΓΩ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ, ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ. ΑΣ ΜΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ Η ΝΥΚΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΝ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΕΨΕΙ ΝΑ ΤΑΦΗ (να σβήση, να χαθεί) ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΡΑΖΟΥΣΑ ΙΛΥ, ΚΑΙ ΑΣ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ Η ΨΥΧΗ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ, ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ!


Τι θα μπορουσε κανεις να προσθέσει στο παρακάτω κείμενο ?  μου δείνει 'ομως την δυνατότητα να σκεφτώ, καλλίτερα να παραλληλήσω , πως δεν απέχει και πολύ μακριά μια άποψη που κυκλοφορεί, σχετικά με τον τελευταίο Πάπα της Ρώμης, που λέγεται πως είναι ο σημερινός Βενέδικτος !!! και ο επόμενος ..................................... περισσότερα ίσως μιαν άλλη φορά

Πού βρίσκεται ο Τάφος του Αλεξάνδρου;
Posted: 24 Mar 2011 03:00 PM PDT
(1η δημοσίευση: 13 Σεπτ 2010)
Μυαλό χρειάζεται για να αποκαλυφθεί και όχι φτυάρια...
Τα μεγαλύτερα μυστικά του κόσμου κρύβονται πάντα με τον καλύτερο τρόπο, παραμένοντας στην κοινή θέα. Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει με τον Τάφο του Αλεξάνδρου, θα πρέπει να σκεφτούμε με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο από αυτόν, που θα επιθυμούσε το σύστημα να σκεφτόμαστε. Αντίθετα, δηλαδή, από τον τρόπο σκέψης, που μέχρι τώρα δεν μας επέτρεπε να "βλέπουμε" αυτό, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα υπάρχει συνεχώς μπροστά μας. Στην κυριολεξία, αν κλείσουμε τα μάτια μας, μπορούμε να "δούμε" αυτόν τον Τάφο.
Άλλωστε είναι γνωστό ότι με το μυαλό "βλέπουμε" καλύτερα από ό,τι με τα μάτια. Τα καλύτερα μάτια μπορούν να ξεγελαστούν από μια οφθαλμαπάτη, ενώ ένα καλό μυαλό όχι. Τα καλύτερα μάτια μπορούν να βλέπουν έναν ταχυδακτυλουργό να κόβει πραγματικά έναν άνθρωπο σε τρία κομμάτια, ενώ το μυαλό "βλέπει" ένα τρυκ. Τα καλύτερα μάτια μπορούν να βλέπουν συνέχεια φοίνικες και οάσεις μέσα στην έρημο, ενώ το καλό μυαλό τα "βλέπει" μόνον εκεί όπου υπάρχουν.
Τι σημαίνει αυτό στην περίπτωσή μας; Ότι στην πραγματικότητα ο Τάφος του Αλεξάνδρου δεν είναι καν κρυφός. Όχι απλά δεν έχει χαθεί, αλλά τον έχουμε δει όλοι μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε. "Ταχυδακτυλουργοί" της εξουσίας μάς έχουν πείσει ότι είναι χαμένος, επειδή δεν βλέπουμε μια "ταμπέλα" πάνω του, ενώ αυτός είναι μπροστά μας, αν χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας, για να τον "ψηλαφίσουμε". Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για μυαλό και όχι για μάτια. Μιλάμε για σκέψη και όχι για έρευνα. Θα "δούμε" πολύ εύκολα τον Τάφο, αν σκεφτούμε ότι ο Αλέξανδρος έχει πολύ πιο "φρέσκια" και άρα "ζωντανή" σχέση την εξουσία απ' ό,τι νομίζουμε.
Άρα δεν πρέπει να σκεφτόμαστε σαν αρχαιολόγοι, που αναζητάμε ένα "χαμένο" σύμβολο μιας χαμένης εξουσίας. Στην περίπτωση του Αλεξάνδρου δεν υπάρχει "χαμένο" σύμβολο, γιατί δεν υπάρχει χαμένη εξουσία. Υπάρχει το αιώνιο σύμβολο της αιώνιας —και άρα και της σημερινής— εξουσίας και άρα πρέπει να σκεφτόμαστε ως πολίτες, που αναζητάμε τα συμφέροντα της εξουσίας σε σχέση με ένα τέτοιο σύμβολο. Η σημασία αυτού που λέμε είναι τεράστια και στην πορεία του κειμένου θα καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς εννοούμε.
Κατ’ αρχήν ν' αναφέρουμε πως είναι πρακτικά αδύνατον να έχει "χαθεί" ένας τέτοιος Τάφος από προσώπου Γης. Ο Αλέξανδρος λατρευόταν για αιώνες ολόκληρους ως Θεάνθρωπος στο σύνολο του τότε πολιτισμένου Κόσμου. Δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος, για να "σκεπαστεί" ο Τάφος του από τη "σκόνη" του χρόνου. Ο Τάφος αυτού του Θεανθρώπου ήταν ένας Τάφος, τον οποίο αναζητούσαν αυτοκράτορες για να τον προσκυνήσουν και άρα ήταν αδύνατον να τον σκεπάσει η άμμος ή το χώμα …και βέβαια η λήθη. Ένας Τάφος, ο οποίος ανήκε στο πιο σημαντικό ιστορικό πρόσωπο μιας πραγματικά καταγεγραμμένης περιόδου της ανθρώπινης ιστορίας είναι αδύνατον να θεωρούμε ότι μπορεί να χαθεί. Όπως δεν είναι δυνατόν να χαθεί ο τάφος του Ναπολέοντα στην εποχή μας, έτσι ήταν αδύνατον να χαθεί και ο Τάφος του Αλεξάνδρου στην εποχή του. Η επιστήμη της ιστορίας είχε θεμελιωθεί και υπάρχουν στοιχεία, τα οποία μας περιγράφουν τα γεγονότα εκείνης της εποχής όπως αυτά διαδραματίστηκαν.
Επιπλέον είναι και θέμα οικονομικό. Στην περίοδο κατά την οποία χάθηκε η σορός του Αλεξάνδρου ανθούσε η δεισιδαιμονία και η πρόληψη. "Ανθούσε" στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει πάνω απ' όλα χρήμα. Σημαίνει χρυσάφι. Όταν κάποιοι "έμποροι" πίστης θησαύριζαν από κάρες και σκηνώματα του οποιουδήποτε τυχαίου και άγνωστου αγίου, αντιλαμβανόμαστε ότι θα αρκούσε ένα "δάκτυλο" του Αλεξάνδρου, για να γίνει κάποιος αμύθητα πλούσιος.
Αν αφηνόταν δηλαδή ο Τάφος του Αλεξάνδρου στην τύχη του, κάποιοι θα είχαν γίνει πλούσιοι, μοιραζόμενοι το περιεχόμενό του σε εποχές σαν εκείνες. Ένας τέτοιος Τάφος δεν είναι δυνατόν να αφεθεί να ρημάξει, να μαραζώσει και να καταπλακωθεί από χώματα και πέτρες. Γιατί; Γιατί δεν προλαβαίνει. Γιατί, εκτός από τάφος για κάποιους πολλούς είναι η ευκαιρία της ζωής τους να γίνουν πλούσιοι. Λεγεώνες στρατιωτών θα πρέπει να τον προστάτευαν στο κρίσιμο διάστημα, προκειμένου να εμποδίσουν τους επίδοξους τυμβωρύχους να πλουτίσουν. Ποιος ξέρει πόσα αρπακτικά χέρια ιερόσυλων κόβονταν καθημερινά γύρω από τον Τάφο-θησαυρό.
Σε μια εποχή λοιπόν, που κυκλοφορούσαν "θαυματουργά" δάκτυλα, νεφρά, πνεύμονες αγίων και προπάντων ψέματα και τερατολογίες, κανένας δεν τόλμησε να ισχυριστεί ότι διαθέτει και εκθέτει κάποιο μέρος του σκηνώματος του Αλεξάνδρου. Του πιο διάσημου, όμορφου, αγαπητού και ως εκ τούτου δυνάμει πιο προσοδοφόρου σκηνώματος του Πλανήτη. Του πιο καλοδιατηρημένου μάλιστα, αν σκεφτεί κάποιος ότι εξ’ αρχής η σορός του Αλεξάνδρου είχε "μουμιοποιηθεί" από τους καλύτερους ειδικούς εκείνης της εποχής. Αν μη τι άλλο μιλάμε για ένα θέαμα τουλάχιστον εντυπωσιακό. Δεν μιλάμε για έναν σωρό από κοκάλα, τα οποία ξεθάφτηκαν μέσα από τις λάσπες. Είναι δυνατόν να χάθηκε αυτός ο "θησαυρός";   
Αυτό όμως, εκτός των άλλων, σημαίνει ένα πολύ απλό πράγμα. Αυτός, ο οποίος πήρε το σκήνωμά του, το πήρε ολόκληρο και ταυτόχρονα είχε την οικονομική άνεση να μην έχει ανάγκη την οικονομική απόδοσή του και άρα αναγκαστεί να το εκθέσει δημοσίως. Επιπλέον, από την εξέλιξη του όλου θέματος, αντιλαμβανόμαστε ότι είχε και την ισχύ να απειλήσει ακόμα και με θάνατο όποιον θα τολμούσε να στήσει "φάμπρικα" με τον Αλέξανδρο. Όποιον ιερόσυλο απατεώνα θα τολμούσε να εμφανιστεί με αλεξανδρινή "πραμάτεια". Ο μόνος, ο οποίος έχει τις προδιαγραφές που περιγράφουμε, είναι η ίδια η εξουσία. Μπορούσες να έχεις καμιά σαρανταριά δάκτυλα ενός αγίου, αλλά δεν μπορούσες να έχεις ούτε ένα νυχάκι του Αλεξάνδρου. Μπορούσες, χωρίς κίνδυνο, να βάζεις τους αφελείς πιστούς να προσκυνάνε έναν άγιο "σαρανταποδαρούσα", αλλά θα κινδύνευες με θάνατο αν μεγάλωνες έστω και λίγο τα "νύχια" του Αλεξάνδρου.
Άρα; Άρα καταλαβαίνει ο αναγνώστης ότι δεν πρέπει να σκέφτεται σαν αρχαιολόγος, γιατί δεν σκεπάστηκε τίποτε που να πρέπει ν' ανασκαφεί. Ο τάφος υπάρχει, κάποιοι τον γνωρίζουν και σίγουρα δεν περιμένουν από τους αρχαιολόγους να τον ανακαλύψουν. Από εδώ και πέρα ξεφεύγει η υπόθεση από τη λογική της αρχαιολογίας και καταλήγει εκεί όπου πρέπει να καταλήξει …και είναι η λογική της πολιτικής. Ο Τάφος αυτός μπορεί να μην σκεπάστηκε ποτέ από χώματα και πέτρες, αλλά, για να μην φαίνεται, σίγουρα "σκεπάστηκε" από συμφέροντα. Αυτό ακριβώς είναι το λεπτό σημείο. Αν το καταλάβει κάποιος αυτό, θα καταλάβει και μόνος του πού βρίσκεται. Στην πραγματικότητα ο Τάφος του Αλεξάνδρου είναι ο πιο φανερός "μυστικός" Τάφος του κόσμου. Στην πραγματικότητα βρίσκεται στο "κέντρο" του κόσμου μας, όπως τον γνωρίζουμε.
Εδώ πλέον τίθεται το βασικό ερώτημα. Για ποιον λόγο, για παράδειγμα, θα ήταν ανεπιθύμητη η ύπαρξη του Τάφου ενός προσώπου αυτού του βεληνεκούς; Για ποιον λόγο το σύστημα εξουσίας δεν επιθυμεί να υπάρχει γνωστός ο Τάφος του Αλεξάνδρου και κατά συνέπεια τον αποκρύπτει; Αυτό, για να γίνει απόλυτα κατανοητό, θα το συγκρίνουμε με μια ομοειδή περίπτωση. Για τον ίδιο λόγο που —σε πολύ μικρότερη κλίμακα— το σοβιετικό καθεστώς δεν επιθυμούσε να υπάρχει τάφος των Ρομανόφ. Για τον ίδιο λόγο που ο ρωσικός κομμουνισμός δεν επιθυμούσε να υπάρχει ο τάφος του πρώην επικεφαλής του ρωσικού καπιταλισμού. Γιατί; Γιατί ο τάφος από μόνος του θα γινόταν πόλος έλξης για "πιστούς" ενός αντίπαλου καθεστώτος ή μιας εχθρικής ιδεολογίας και ως εκ τούτου ανεπιθύμητης για την εξουσία.
Απλά πράγματα. Δεν βαστά κανένας ζωντανή μια "σπίθα", η οποία μπορεί να του βάλει μια απρόβλεπτη "φωτιά" και να τον "κάψει". Αν υπήρχε ένας φανερός τάφος του Τσάρου Νικολάου, θα γινόταν πόλος έλξης για ομοϊδεάτες. "Νοσταλγοί" του τσαρικού καθεστώτος θα συγκεντρώνονταν γύρω από αυτόν τον τάφο και θα γιόρταζαν επετείους ανεπιθύμητες για το σοβιετικό καθεστώς. Αντιδραστικοί θα χρησιμοποιούσαν τον τάφο ως "σήμα" συνάντησης, προκειμένου να οργανώνονται με τους ομοϊδεάτες τους γρήγορα και αποτελεσματικά. Αντικομμουνιστές θα χρησιμοποιούσαν τον τάφο, για να "καταγγείλουν" τη θηριωδία του σοβιετικού καθεστώτος. Φανατικοί θα έκαναν παρελάσεις μπροστά σ' αυτόν.
Είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος ότι το σοβιετικό καθεστώς δεν γνώριζε πού βρίσκονται τα οστά των Ρομανώφ; Είναι δυνατόν η κομμουνιστική Μόσχα να "ξέχασε" σε κάποια στιγμή πού παράχωσε η ίδια αυτά τα οστά; Όχι βέβαια. Τα μόνιμα συμφέροντα της σοβιετικής Μόσχας ήταν αυτά, τα οποία την έστρεφαν στην επίσης μόνιμη απόκρυψη των επικίνδυνων για την ίδια οστών. Είναι δυνατόν λοιπόν η εξεύρεση των οστών αυτών —και άρα και του τάφου των Ρομανώφ— να ήταν θέμα αρχαιολόγων; Υπήρχε έστω και ένας Σοβιετικός ή άλλος άνθρωπος, που να πίστευε πως ήταν θέμα των αρχαιολόγων η ανεύρεσή τους; Όχι βέβαια. Οι πάντες γνώριζαν πως ήταν θέμα της κυβέρνησης της Μόσχας να τον αποκαλύψει. Αν το επιθυμούσε η ίδια, θα το αποκάλυπτε. Αν δεν το επιθυμούσε, δεν θα το μάθαιναν οι Ρώσοι στον αιώνα τον άπαντα. Όλοι οι Ρώσοι να έπαιρναν από ένα φτυάρι και να έσκαβαν, δεν θα μπορούσαν να βρουν τα οστά. Γιατί; Γιατί, ακόμα κι αν τα πλησίαζαν με τις έρευνές τους, η Μόσχα θα τα έκρυβε κάπου αλλού, προκειμένου να τα κρατήσει μακριά από τη δημοσιότητα.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον Τάφο του Αλεξάνδρου, απλά με κάποιες πολύ σημαντικές ιδιομορφίες. Οι απλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν πού βρίσκεται. Η εξουσία όμως γνωρίζει. Είναι αδύνατον να μην γνωρίζει. Επειδή λοιπόν εμείς οι απλοί άνθρωποι δεν είμαστε όμοιοι με την εξουσία και άρα δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει, κάνουμε ένα μεγάλο λάθος …Απευθυνόμαστε σε λάθος ανθρώπους για την εξεύρεσή του. Εξαιτίας της ιστορικότητας του προσώπου, μπερδευόμαστε και απευθυνόμαστε σε λάθος επιστήμονες. Η εξεύρεσή του Τάφου του Αλεξάνδρου δεν αφορά την επιστήμη της αρχαιολογίας, ώστε να τον ανακαλύψει, επειδή αυτός κάποτε "χάθηκε". Η εξεύρεσή του αφορά την πολιτική επιστήμη, για να τον αποκαλύψει, επειδή τον "έκρυψε" η ίδια η εξουσία.
Άρα, ποιο είναι το ζητούμενο; Να δούμε κατ’ αρχήν πού μοιάζει και πού διαφέρει η περίπτωση του τάφου του Τσάρου με αυτήν του Αλεξάνδρου. Από τις ομοιότητες θα δούμε αν είναι κρυμμένος και από τις διαφορές θα καταλάβουμε πού είναι κρυμμένος. Το πρώτο πράγμα, που πρέπει να κάνουμε, είναι να εξετάσουμε γιατί η εξουσία του δυτικού κόσμου έχει με τον Τάφο του Αλεξάνδρου το ίδιο πρόβλημα, το οποίο είχε η σοβιετική εξουσία με τον τάφο των Ρομανόφ. Να δούμε τον λόγο για τον οποίο απειλούνται τα συμφέροντά της από έναν τέτοιο τάφο. Να δούμε και να καταλάβουμε γιατί απειλείται και τον "κρύβει", τη στιγμή που θα μπορούσε να βγάζει "χρυσάφι" από αυτόν.
Ποιο διάσημο και άρα ποιο προσοδοφόρο αξιοθέατο δεν μπορούμε να φανταστούμε. Τόνους χρήματος μπορεί να παράγει ένα τέτοιο αξιοθέατο επ’ άπειρον. Ο Αλέξανδρος λατρεύεται από τις πλέον μεγάλες θρησκείες. Είναι ο Θεάνθρωπος των Ελλήνων, αλλά έχει αγιοποιηθεί από τον χριστιανισμό και συγκαταλέγεται στους Προφήτες του Ισλάμ. Δεν υπάρχει κάτι ανάλογο για άλλο πρόσωπο. Γιατί λοιπόν έχει συμφέρον να τον κρύβει η εξουσία, εφόσον η ίδια τού αναγνωρίζει τόσες πολλές ιδιότητες; Επιπλέον —και εδώ βρίσκεται η μεγάλη διαφορά— θα πρέπει να δούμε τα πραγματικά "αισθήματα" της εξουσίας γι' αυτόν τον διάσημο νεκρό. Γιατί; Γιατί από εκεί θα καταλάβουμε πού περίπου έθαψε η κάθε εξουσία τον δικό της μυστικό "νεκρό" σε σχέση με τη θέση του δικού της κέντρου.
Θα ξεκινήσουμε από το πρώτο, το οποίο έχει σχέση με τα συμφέροντα. Αν μπορέσει κάποιος ν' αποδείξει ότι υπάρχει σχέση συμφερόντων μεταξύ των κυρίαρχων αυτού του κόσμου και των οστών του Αλεξάνδρου, μπορεί να καταλάβει με ακρίβεια GPS πού αυτά βρίσκονται. Για να καταλάβει καλύτερα ο αναγνώστης τι πραγματικά συνέβη με τον Τάφο του Αλεξάνδρου, θα εξετάσουμε τα πράγματα από μια οπτική "γωνία", η οποία μέχρι σήμερα παραμένει άγνωστη …Από τη γωνία εκείνη, η οποία μας αποκαλύπτει σχέσεις, τις οποίες δεν υποπτευόμαστε καν ότι υπάρχουν. Ποια η σχέση του Αλεξάνδρου με αυτούς, οι οποίοι κυβερνούσαν και εξακολουθούν να κυβερνούν τον κόσμο και άρα θα είχαν τη δύναμη να αποκρύψουν την ύπαρξη του Τάφου του; Μόνον τέτοιοι θα μπορούσαν να αποκρύψουν αυτόν τον Τάφο. Έναν τέτοιο Τάφο, δηλαδή, δεν αρκεί να θέλεις να τον αποκρύψεις, αλλά και να έχεις τη δυνατότητα να μπορείς να το κάνεις.
Ακόμα δηλαδή κι αν κάποιοι ασήμαντοι φανατικοί χριστιανοί παπάδες ή ταλιμπάν μουφτήδες το επιθυμούσαν, δεν θα μπορούσαν να τον αποκρύψουν, για να μην "μπαίνει" σε πειρασμό το "πλήρωμα" της Εκκλησίας ή του Ισλάμ και να σκέφτεται ελληνικά και άρα "αμαρτωλά". Απαιτείται εξουσία μεγάλη, για να κρύψεις το "πτώμα" ενός Θεανθρώπου με εκατομμύρια πιστών …έτοιμα ακόμα και να σκοτώσουν, για να υπερασπιστούν τον Θεό τους. Ταυτόχρονα όμως —και εδώ βρίσκεται ένα παράδοξο της όλης ιστορίας— απαιτούνταν να ήσουν οπαδός και ιερέας αυτού του Θεανθρώπου, ώστε τη δεδομένη στιγμή να είχες αυτού του μεγέθους εξουσία.
Αυτοί, δηλαδή, οι οποίοι απέκρυψαν τον Τάφο του Αλεξάνδρου, ήταν πανίσχυροι και εκ των δεδομένων λάτρευαν τον Αλέξανδρο την εποχή που το επιχείρησαν. Γιατί είμαστε σίγουροι γι' αυτό; Γιατί ο Τάφος χάθηκε στην εποχή της Παντοδυναμίας του ελληνισμού. Στην εποχή της ελληνιστικής Ρώμης. Στην εποχή, που, όπως θα δούμε παρακάτω, οι αυτοκράτορές της ένιωθαν μια ιδιαίτερη "σχέση" με τον Αλέξανδρο.
Δεν κατέρρευσε η Ρώμη, ώστε ο τάφος του Θεού της και άλλοι θησαυροί της να σκεπαστούν από χώματα και λάσπες. Δεν κατακτήθηκε η Ρώμη από αλλόθρησκους, ώστε τα Ιερά και Όσιά της να καούν ή να καταστραφούν από τη μήνη και την εκδικητικότητα των βαρβάρων. Τον Τάφο του Αλεξάνδρου τον έκρυψαν από την κοινή "θέα" κάποιοι πανίσχυροι παράγοντες της αυτοκρατορίας. Στα πολιτικά συμφέροντα των αυτοκρατόρων της Ρώμης αναζητούμε την απόκρυψη του Τάφου και όχι στα θρησκευτικά τους αισθήματα, τα οποία ήταν γνωστά.
Όμως, για να φτάσουμε στα "αισθήματα" αυτά, θα ξεκινήσουμε μια "πορεία" σκέψης πολύ ιδιαίτερη, αλλά απόλυτα χρήσιμη. Υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο, που να μην έχει ακούσει τον όρο "γαλαζοαίματος"; Παρ' όλο όμως που υπάρχουν τόσοι πολλοί, που έχουν ακούσει γι' αυτόν τον όρο, ελάχιστοι είναι εκείνοι, οι οποίοι μπορούν να τον ερμηνεύσουν. Όλοι δηλαδή "ξέρουν", αλλά κανένας δεν "γνωρίζει". Όλα φανερά, αλλά ταυτόχρονα απόλυτα κρυφά. Κάτι δηλαδή σαν τον Τάφο του Αλεξάνδρου. Τι μπορεί να περιγράφει ένας τέτοιος όρος; Ποια είναι η χρησιμότητά του; Το πλέον σίγουρο είναι ότι με αυτόν τον τρόπο κάποιοι καταφέρνουν μέσα από το αποκρυφιστικό δεδομένο να διατηρούν ζωντανές τις ιδιαίτερες σχέσεις τους μέσα στους αιώνες. Τα μυστικά, που τους θέλουν "γαλαζοαίματους" και άρα "ανώτερους". Γιατί όμως θεωρούνται "γαλαζοαίματοι"; Γνωρίζει κανένας τι σημαίνει αυτός ο όρος και από πού προέρχεται; Γιατί δεν είναι για παράδειγμα "πρασινοαίματοι" ή "κοκκινομάγουλοι";
Όλες οι εξηγήσεις, οι οποίες κατά καιρούς έχουν δοθεί στο συγκεκριμένο θέμα, είναι εσφαλμένες. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Δόθηκαν από αδαείς, εφόσον οι μύστες, οι οποίοι γνωρίζουν ακριβώς τι συμβαίνει, ποτέ δεν εξήγησαν τον όρο. Ως εκ τούτου ήταν στο σύνολό τους εσφαλμένες, γιατί με εικασίες δεν μπορείς να ερμηνεύσεις ορισμούς. Οι ορισμοί είναι απόλυτοι και απαιτούν την ίδια απόλυτη ερμηνεία. Αν κάποιος "ορίζει" τον έρωτά του ως "φραντζολίτσα", δεν μπορείς να το ανακαλύψεις όσο κι αν το προσπαθήσεις …όσο έξυπνος ή διαβασμένος κι αν είσαι. Όσα μαθηματικά κι αν γνωρίζεις, δεν μπορείς να βρεις το PIN μιας κάρτας ακόμα και του πιο αγράμματου ανθρώπου. Πρέπει να σου το αποκαλύψει ο ίδιος και άρα να σε κάνει "μύστη" της δικής του γνώσης.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον όρο "γαλαζοαίματος". Στην περίπτωση αυτήν χρειάζεται ειδική γνώση και όχι απαραίτητα ευφυΐα. Ο όρος "γαλαζοαίματος" έχει μια πολύ συγκεκριμένη εξήγηση, εφόσον αποτελεί "θεμέλιο" της ύπαρξής τους. Τους "υπενθυμίζει" πάντα ποιοι είναι και με ποια χαρακτηριστικά "βαδίζουν" μέσα στο χρόνο. Είναι πράγματι "γαλαζοαίματοι", γιατί απλούστατα είναι Ρωμαίοι. Έτσι συμφώνησαν μεταξύ τους οι Ρωμαίοι να χαρακτηρίζονται και αυτό κάνουν μέσα στους αιώνες. Δεν έχει σχέση με την ιδιαίτερη φυσιολογία ή την ανατομία που τους διακρίνει. Μια μεταξύ τους συμφωνία είναι. Θα μπορούσαν να ονομάζονται "μαυροφρίδηδες" και πάλι για τους ίδιους λόγους. Από εκεί και πέρα το ότι όλοι αυτοί μεγαλώνουν και πεθαίνουν με την άποψη της Ρώμης περί της "ανωτερότητας" τόσο της ίδιας όσο και των παιδιών της, αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Από πού όμως προκύπτει αυτός ο περίεργος όρος; Από το εξής απλό δεδομένο, το οποίο όμως χρειάζεται ειδικές γνώσεις για να γίνει αντιληπτό. Τα "παιδιά" της Ρώμης είναι όλα "γαλαζοαίματα" και εδώ και αιώνες είναι σκορπισμένα στην Ευρώπη. Από το "αίμα" τους καταλαβαίνεις την καταγωγή τους και έτσι τα ξεχωρίζεις από τους κοινούς "θνητούς". Είναι τα "ανώτερα" και η Ρώμη φρόντισε να τα "προικίσει" επαρκώς, για να μπορούν ν' αποδεικνύουν μόνιμα αυτήν την "ανωτερότητά" τους. Είναι αυτοί, οι οποίοι στην εποχή της παντοδυναμίας της πήραν τα ευρωπαϊκά φέουδα της Ρώμης ως ιδιοκτησία τους. Αυτά τα "παιδιά" θυμούνται την καταγωγή τους, γιατί τους συμφέρει να τη θυμούνται. Τους συμφέρει, γιατί λειτουργούν ως συμμορία, η οποία, για να επιβιώσει, θα πρέπει να υπερασπίζεται μόνιμα και επίμονα τα συντεχνιακά της συμφέροντα.
Γι' αυτόν τον λόγο σε όλες τις επαναστάσεις των κοινών "θνητών" οι "γαλαζοαίματοι" συμπράττουν μεταξύ τους υπέρ των κοινών τους συμφερόντων. Συμπράττουν ως ξεχωριστό μπλοκ συμφερόντων, ακόμα κι όταν θίγονται τα φαινομενικά εθνικά συμφέροντα κάποιων από αυτούς. Ακόμα κι αυτοί, που σχεδόν "κατ’ επάγγελμα" επί αιώνες επιβιώνουν ως εχθροί μεταξύ τους, όπως οι Γάλλοι με τους Βρετανούς ή οι Γερμανοί με τους Γάλλους, είναι "αδέρφια" μεταξύ τους. Όπου υπάρχει κίνδυνος ανατροπής κάποιων από αυτούς, σπεύδουν οι άλλοι να βοηθήσουν. Όταν υπάρχει ανατροπή και άρα υπάρχει ανάγκη για "ψυγείο" μέχρι την επάνοδό τους, πάντα υπάρχει θετική ανταπόκριση από τους υπολοίπους. Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι "τέως" της Ευρώπης εξακολουθούν να περιφέρονται στις βασιλικές "αυλές", χωρίς να χάνουν τους τίτλους και τα προνόμιά τους.
Τα "παιδιά" της Ρώμης λοιπόν είναι "ανώτερα", γιατί απλούστατα είναι "παιδιά" του ζωντανού "θεού". Είναι τα "παιδιά" αυτού, που συνδέει το Θείο με το ανθρώπινο. Είναι τα "παιδιά" του αυτοκράτορα της Ρώμης. Πώς όμως ο αυτοκράτορας συνδέεται με το Θείο; Ο εκάστοτε αυτοκράτορας της Ρώμης θεωρούνταν ένας ζωντανός Θεός. Αυτήν την ιδιότητα την κατείχε ως ο απευθείας απόγονος του δέκατου τρίτου θεού της Ρώμης και αυτός ήταν ο Διόνυσος. Ο Διόνυσος όμως, στον "θρίαμβό" του —με βάση τη θρησκεία της Ρώμης— είχε ενσαρκωθεί με τη μορφή του Αλεξάνδρου.
Ο Αλέξανδρος, δηλαδή, μετά την αποθέωσή του, έγινε ο ίδιος ο δέκατος τρίτος Θεός της Ρώμης. Πώς και πού απέδειξε ο Αλέξανδρος ότι ήταν ο Υιός του Θεού; Ο Αλέξανδρος αυτό το απέδειξε στο ιερό της Σίβα και το αναγνώρισαν οι ιερείς του Άμμωνα Δία. Εκεί βρίσκεται όλο το μυστικό. Το μεγάλο μυστικό της Ευρώπης βρίσκεται στην Αίγυπτο της Αφρικής. Ο Άμμωνας Δίας ήταν αυτός, ο οποίος, σύμφωνα με την Ανώτατη Γνώση των μυστών, είχε "γαλάζιο" αίμα. Ο μοναδικός ανάμεσα στους θεούς, που είχε τέτοιο αίμα. Ο Αλέξανδρος, ως Υιός του, είχε το ίδιο αίμα …και άρα και ο αυτοκράτορας της Ρώμης …και άρα και τα "παιδιά" της Ρώμης.
Κατάλαβε ο αναγνώστης πού το "πάμε"; Η τύχη του Τάφου του Αλεξάνδρου ήταν εξαρτώμενη από τα συμφέροντα αυτών των πανίσχυρων ανθρώπων, οι οποίοι αντιλαμβάνονταν τους εαυτούς τους ως "παιδιά" του. Των "παιδιών," που, για λόγους αγάπης, ποτέ δεν θα τον απαρνούνταν, ώστε να καταστρέψουν την "ύλη" του, αλλά που για λόγους συμφέροντος θα μπορούσαν να την "αποκρύψουν" από τα μάτια των κοινών θνητών. Γι' αυτόν τον λόγο έχει μεγάλη σημασία να γνωρίζει κάποιος από πού προέρχεται ο όρος "γαλαζοαίματος"; Σ' αυτά τα συμφέροντα πρέπει ν' αναζητήσει κάποιος την "εξαφάνισή" του. Γιατί; Γιατί, εκτός των άλλων, με τον Τάφο του Αλεξάνδρου συμβαίνει το εξής παράδοξο.
Στα χρόνια της ελληνιστικής παντοδυναμίας οι πάντες ήθελαν να τον έχουν στην κατοχή τους, για ν' αυξάνονται τα δικαιώματα των εξουσιών τους. Όποιος διεκδικούσε την κοσμοκρατορία, διεκδικούσε ακόμα και με τη βία και τη σορό του Αλεξάνδρου. Η σορός του Αλεξάνδρου ήταν το τυπικό προσόν για τον κάθε επίδοξο κοσμοκράτορα …Κάτι σαν το "πτυχίο" του. Τη διεκδίκησε η Βαβυλώνα, η Πέλλα, η Αλεξάνδρεια και όλοι οι επίδοξοι διάδοχοί του. Πρώτη η Αίγυπτος άρχισε τα "κόλπα" και στη συνέχεια η Ρώμη. Ο Πτολεμαίος πρώτος έκλεψε το ιερό πτώμα στην πορεία του για τη Μακεδονία, για να το έχει στο βασίλειό του και άρα να διεκδικεί όχι μόνον τη νομιμότητα, αλλά και την πρωτοκαθεδρία στην εξουσία του κόσμου. Η Ρώμη περίμενε τη σειρά της. Όπου μπορούσε έκανε ό,τι μπορούσε.
Η Ρώμη πάντα ήθελε το σκήνωμα του Υιού του Άμμωνα. Το επιθυμούσε όσο και όλοι οι υπόλοιποι, οι οποίοι φιλοδοξούσαν να τον διαδεχθούν. Όλοι όσοι τόλμησαν να το διεκδικήσουν, ακόμα και με παράνομα μέσα, όπως ο Πτολεμαίος. Απλά η Ρώμη, ως όφειλε, τον προσκυνούσε για όσο διάστημα δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο και τον άρπαξε όταν ήταν μέσα στις δυνατότητές της να το κάνει. Ας σκεφτεί κάποιος το εξής απλό. Τον Τάφο αυτόν τον "παρακολουθούμε" στο πέρασμα του χρόνου μέσα από τη συμπεριφορά της Ρώμης. Τον Τάφο τον προσκύνησε ο "πρώτος" Αυτοκράτορας της Ρώμης, που ήταν ο Καίσαρας. Τον προσκύνησε ο "μεγαλύτερος" Αυτοκράτορας της Ρώμης, που ήταν ο Τραϊανός. Τον προσκύνησε ο "τρελός" Αυτοκράτορας της Ρώμης, που ήταν ο Καλιγούλας.
Αυτός ο Καλιγούλας, για παράδειγμα, έκλεψε την πανοπλία του Αλεξάνδρου, για να πάρει λίγη από τη δύναμή του. Γιατί έκλεψε την πανοπλία; Γιατί απλούστατα δεν μπορούσε ν' αρπάξει την υπόλοιπη σορό. Αυτό μπορούσε να κάνει …και αυτό έκανε. Τόση ήταν η δύναμη της Ρώμης εκείνης της εποχής και τόσο το μερίδιό της. Ξαφνικά όλα αυτά τα "μεγαλεία" για τον Αλέξανδρο σταμάτησαν ως δια μαγείας. Μετά το 300 μ.Χ. και τον αυτοκράτορα Καρακάλλα δεν υπάρχει άλλη ιστορική μαρτυρία περί του Τάφου του Αλεξάνδρου. Τι συνέβη όμως τότε και άλλαξαν τόσο εντυπωσιακά τα πράγματα; Τότε κατά "σύμπτωση" άρχισε ν' "ανατέλλει" ο χριστιανισμός.
Στα χριστιανικά χρόνια, που ακολούθησαν, κανένας αυτοκρατορικός παράγοντας δεν ήθελε να "δείχνει" στους ανθρώπους τον Τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, γιατί απειλούνταν τα δικαιώματα της εξουσίας του. Της χριστιανικής πλέον εξουσίας του. Η ίδια η Ρώμη, που μέχρι τότε λάτρευε τον Αλέξανδρο, για προφανείς λόγους έκανε πως δεν τον "γνώριζε". Η χριστιανική Ρώμη έκανε πως δεν γνώριζε πού βρίσκεται ο Τάφος εκείνου, ο οποίος μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν γι' αυτήν το "Άγιο Δισκοπότηρο". Τι συνέβη και άλλαξε συμπεριφορά; Κάτι πολύ συνηθισμένο για την εξουσία. Χωρίς ν' αλλάξουν τα πρόσωπα της εξουσίας, άλλαξαν τα συμφέροντά τους. Χωρίς ν' αλλάξουν τα πρόσωπα, άλλαξαν τα "ενδύματά" τους. Φόρεσαν τα χριστιανικά "ενδύματα" και αναγκάστηκαν να βάλουν στα "μπαούλα" τους τα προηγούμενα ελληνικά.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι η Ρώμη, μετά τη χριστιανική της επιλογή, έπρεπε ν' αλλάξει συμπεριφορά. Έπρεπε να προστατεύσει τα συμφέροντά της και μία από τις πρώτες ενέργειές της ήταν να "σκεπάσει" τον τάφο του Πατέρα της με "λήθη". Επιλεκτική "λήθη", που τον έκανε "αόρατο" στην ανθρωπότητα. Ως χριστιανική πλέον, δεν είχε συμφέρον από έναν φανερό τάφο του Αλεξάνδρου. Δεν είχε λόγο να μετατρέψει τον Τάφο του Πατέρα της σε πόλο αντίδρασης για τη δική της εξουσία. Επιπλέον, ως επικεφαλής του χριστιανισμού, είχε και το "άλλοθι" να τον αρπάξει απ' αυτούς, οι οποίοι μέχρι τότε τον κατείχαν, εφόσον μπορούσε να τους "διαβεβαιώσει" ότι δεν θα τον χρησιμοποιούσε υπέρ της εξουσίας της. Η Ρώμη μπορούσε να πάρει τη σορό του λατρεμένου της Αλεξάνδρου, χωρίς να αντιδράσει κανένας στη διεκδίκησή της.
Η πράξη της ήταν σίγουρα μια επιλογή συμφέροντος, γιατί η Ρώμη δεν "έπεσε" στα χέρια αλλόθρησκων κατακτητών, που να τη λεηλάτησαν και να κατέστρεψαν το προηγούμενό της πρόσωπο. Η ίδια Ρώμη, που ήταν δωδεκαθεϊστική, αποφάσισε μόνη της —και στην εποχή της παντοκρατορίας της— να γίνει χριστιανική. Η ίδια Ρώμη, που είχε τον Αλέξανδρο ως δεκατοτρίτο Θεό της και τον λάτρευε, αποφάσισε να υιοθετήσει μια θρησκεία, η οποία απειλούνταν από τον αγαπημένο Θεό των κυρίαρχων Ρωμαίων. Γιατί; Γιατί ο Αλέξανδρος πλέον ήταν εχθρός. Ο πιο ισχυρός εχθρός του χριστιανισμού της Ρώμης. Εχθρός όχι των Ρωμαίων ως πρόσωπα, αλλά των ρωμαϊκών συμφερόντων. Των νέων ρωμαϊκών συμφερόντων. Ήταν εχθρός της Νέας Θρησκείας και άρα της νέας Ρωμαϊκής Τάξης Πραγμάτων.
Αυτόν τον εχθρό, όπως και τα άλλα εχθρικά στοιχεία της προηγούμενης Τάξης Πραγμάτων, τα συγκέντρωσαν μέσα στο δικό τους πολυτελές "μπαούλο" της ιστορίας. Πέρα όμως από αυτά τα πρακτικά θέματα, τα οποία άπτονταν των απλών συμφερόντων της Ρώμης, δεν άλλαζαν εντυπωσιακά τα πράγματα. Τα νέα συμφέροντα των ίδιων ανθρώπων δεν μπορούσαν ν' απαλείψουν τις παλιές αγάπες και λατρείες. Τα νέα συμφέροντα των Ρωμαίων δεν θα άλλαζαν τη λατρεία τους για τον λατρεμένο "Πατέρα" τους. Τη λατρεία για τον "Πατέρα" με το "γαλάζιο" αίμα, που καθιστούσε και τους ίδιους "γαλαζοαίματους". Απλά ο Αλέξανδρος θα γινόταν πλέον ο "μυστικός" Θεός της Ρώμης. Ο Θεός μόνον για τους "εκλεκτούς" της. Μόνον αυτοί μπορούσαν και δικαιούνταν να γνωρίζουν για τον Αλέξανδρο. Μόνον αυτοί θα μπορούσαν ν' ανοίγουν το "μπαούλο" και να χαίρονται τα πολύτιμα "οικογενειακά" τους κειμήλια και "φυλαχτά" τους.
Αυτό δεν είναι κάτι το περίεργο. Ο χριστιανισμός ήταν πάντα μια θρησκεία πολλών "ταχυτήτων" …Ο Πέτρος για τους αγράμματους …ο Παύλος για τους μορφωμένους …και κάποιοι άλλοι για τους ανώτερους "γαλαζοαίματους". Ο κανόνας ήταν πολύ απλός. Εβραίοι "οδηγοί" για τους φτωχούς και τους αγράμματους και Έλληνες για τους εκλεκτούς. Πιστεύει κάποιος ότι οι πανίσχυροι φορείς της χριστιανικής εξουσίας λάτρευαν όλα τα γραφικά και ημίτρελα σάψαλα, που κατά καιρούς αγιοποιούσε ο χριστιανισμός; Ότι λάτρευαν τον Άγιο Τίποτε τον Ερημίτη και την Οσία Μηδέν την Κλαίουσα; Ολόκληρη "βιομηχανία" αγιοποιήσεων υπάρχει στο Βατικανό. Ακόμα και σήμερα κάποιοι περιμένουν στη σειρά τους να "αγιοποιηθούν". Κάποιοι "άγιοι", οι οποίοι κάνουν τους "γαλαζοαίματους" να γελούν, αλλά είναι χρήσιμοι για να ελέγχονται οι φτωχοί.
Έχει κανείς υπόψη του τι απόψεις έχουν περί Θείου πανίσχυρες μυστικές αδελφότητες, όπως είναι για παράδειγμα οι Μασόνοι; Τιμωρήθηκαν ποτέ όλοι αυτοί ως αιρετικοί; Τους έπιασε ποτέ καμία Ιερά Εξέταση, για να τους κάψει; Τους αφαιρέθηκαν οι τεράστιες περιουσίες; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί όλα αυτά από τη Ρώμη ξεκινούσαν και στη Ρώμη κατέληγαν. Ακόμα και οι ίδιοι οι Πάπες ανήκουν σε τέτοιες μυστικές αδελφότητες. Οι ίδιοι οι Πάπες δεν πιστεύουν σ' αυτά, τα οποία προτείνουν στους άλλους. Στους άλλους προτείνουν ό,τι συμφέρει τον χριστιανισμό και τη Ρώμη και όχι ό,τι πιστεύουν οι ίδιοι. Είναι προφανές ότι ο χριστιανισμός ήταν για την "πλέμπα" της αυτοκρατορίας. Ήταν η καλύτερη επιλογή για τα συμφέροντα των "γαλαζοαίματων" Ρωμαίων.
Αυτή η "πλέμπα" έκριναν ότι δεν χρειαζόταν να γνωρίζει ή να βλέπει κάτι παραπάνω για τον λατρεμένο Θεό τους τον Αλέξανδρο. Έκαναν και για την περίπτωσή του ό,τι ακριβώς έκαναν και για την υπόλοιπη ελληνική θρησκεία και λατρεία. Πάνε τα σύγχρονα Ελληνόπουλα στα σχολεία και τους λένε οι δάσκαλοι πως "χάθηκαν" για πάντα τα μυστικά των Ελληνικών Μυστηρίων. Δεν θα μάθει ποτέ και κανένας τι ακριβώς γινόταν στα Ελευσίνια Μυστήρια ή στα Καβίρια Μυστήρια. Είναι δυνατόν να έχει συμβεί αυτό; Πώς χάθηκαν δηλαδή αυτές οι απόρρητες και επί αιώνες υπερπολύτιμες γνώσεις; Αρχιερέας της ελληνικής θρησκείας δεν ήταν ο Αυτοκράτορας της Ρώμης; Ο απόλυτος μύστης, δηλαδή, των Ελληνικών Μυστηρίων; Αυτοκράτορας της Ρώμης και άρα αρχιερέας του δωδεκαθεϊσμού δεν αποφάσισε να μετατρέψει τη Ρώμη σε χριστιανική; Άρα; Τι έγινε ξαφνικά; Ξέχασε αυτά που γνώριζε; Άρχισε να εχθρεύεται αυτά, τα οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή λάτρευε;
Πώς χάθηκαν δηλαδή οι γνώσεις αυτού του μηχανισμού, ο οποίος βρισκόταν υπό την εξουσία του αυτοκράτορα; Κατέστρεψε ο ίδιος τα "δοχεία" της γνώσης, τα οποία μέχρι τότε τον συντηρούσαν και τον εμφάνιζαν ως εκλεκτό των Θεών; Γιατί; Για λόγους ταπεινότητας; Για να γίνει "ένα" με την αγράμματη και αστοιχείωτη χριστιανική "πλέμπα", την οποία δεν υπολόγιζε καν; Γιατί να καταστρέψει όλα αυτά τα χρήσιμα και σωτήρια για τον ίδιο στοιχεία, εφόσον μπορούσε απλά να τα αποκρύψει; Γιατί να τα καταστρέψει και να μην τα βάλει σε ένα υπόγειο της Ρώμης; Στην πλάτη του θα τα κουβαλούσε; Γιατί να τα καταστρέψει; Για λόγους φανατισμού; Συμφεροντολόγος μπορεί να ήταν, αλλά φανατικός του χριστιανισμού δεν ήταν. Οι υπόλοιποι πανίσχυροι αρχιερείς πώς θα του επέτρεπαν να καταστρέψει τέτοιον τεράστιο πνευματικό πλούτο; Άρα τα απέκρυψε μετά από μια συνεννόηση με τους ανώτατους ιερατικούς παράγοντες της αυτοκρατορίας. Γι' αυτό άλλωστε υπάρχουν και οι μη προσβάσιμες στους κοινούς θνητούς πτέρυγες της βιβλιοθήκης του Βατικανού.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι το πιο λογικό είναι να μην έχει χαθεί τίποτε. Αποκρύφτηκαν τα πάντα, αλλά δεν χάθηκε τίποτε. Όπως λοιπόν αποκρύφτηκε η γνώση των Ελλήνων, έτσι αποκρύφτηκε και ο Τάφος του "Άριστου" των Ελλήνων. "Όνομα του Ρόδου" δεν υπήρχε μόνον για τη γνώση των Ελλήνων, αλλά και για τον Τάφο του Αλεξάνδρου. Τον Τάφο, που η Ρώμη πάντα έλεγχε απόλυτα. Ακόμα δηλαδή και αν για κάποιους αιώνες ο τάφος του Αλεξάνδρου βρισκόταν στη Νέα Ρώμη ή αλλιώς Κωνσταντινούπολη, μετά τις Σταυροφορίες επέστρεψε στη Ρώμη. Είτε από φόβο, μήπως το υπερπολύτιμο "σκήνωμα" πέσει στα χέρια των βάρβαρων Σελτζούκων Τούρκων, οι οποίοι μπορεί να μην γνώριζαν πώς να χειριστούν το πιο λεπτό θέμα της αυτοκρατορίας, είτε για να "σηματοδοτήσουν" την ανανέωση της παγκόσμιας κυριαρχίας της Ρώμης, το σκήνωμα του Αλεξάνδρου "ξαναμεταφέρθηκε" στη Ρώμη, στην οποία βρίσκεται μέχρι σήμερα.
Γιατί είμαστε τόσο βέβαιοι γι' αυτό; Γιατί δεν μπορεί να βρίσκεται κάπου αλλού. Γιατί δεν θα συμφωνούσαν οι ισχυροί αυτού του κόσμου να βρίσκεται κάπου αλλού. Δεν θα συμφωνούσαν οι Γερμανοί να έχουν το σύμβολο της Ρωμαιοκαθολικής Αυτοκρατορίας οι Βρετανοί ή οι Γάλλοι και το ίδιο θα συνέβαινε και για όλους τους πιθανούς και απίθανους συνδυασμούς. Για να μην "μαλώνουν" μεταξύ τους τα "γαλαζοαίματα" "παιδιά", ο "Πατέρας" θα παρέμενε υποχρεωτικά στον "οίκο" Του. Η "μητέρα" Ρώμη θα είχε τον δικό της νεκρό και τα "παιδιά" τους δικούς τους. Η Ρώμη θα είχε τον Αλέξανδρο, οι Γερμανοί τον Καρλομάγνο, οι Γάλλοι τον Ναπολέοντα και οι Βρετανοί τον Ερρίκο τον Η’. Τα "παιδιά", τα οποία ήθελαν να διαδεχθούν τον "πατέρα" στο δικό του "παιχνίδι", αλλά για δικό τους λογαριασμό. Η Ρώμη τους κανόνες αυτού του παιχνιδιού προστατεύει και γι' αυτόν τον λόγο έχει εξουσία ζωής και θανάτου απέναντι στον οποιονδήποτε το απειλεί …όποιος κι αν είναι αυτός.
Εδώ πρέπει να θυμηθούμε κι αυτό, το οποίο λέγαμε στην αρχή για το τι επιπλέον προκύπτει από τις ομοιότητες και τις διαφορές μεταξύ της περίπτωσης του Αλεξάνδρου και αυτής των Ρομανόφ. Όπως είπαμε, τα συμφέροντα της εξουσίας την υποχρέωναν καί στις δύο περιπτώσεις να διατηρήσει κρυφό τον επικίνδυνο Τάφο. Το πού βρίσκεται όμως αυτός ο μυστικός τάφος για την κάθε περίπτωση εξαρτάται από τη διαφορά που υπάρχει στα αισθήματα της κάθε εξουσίας. Αυτή είναι μια μεγάλη διαφορά και από τη διαφορά προκύπτουν επιπλέον συμπεράσματα.
Οι κομμουνιστές Σοβιετικοί δεν είχαν μόνον ζημιά από τον τάφο των Ρομανόφ, αλλά τον μισούσαν κιόλας. Γι' αυτόν τον λόγο όχι μόνον βάστηξαν κρυφό το τάφο, αλλά στην ουσία ατίμασαν τον Τσάρο, παραχώνοντάς τον στις λάσπες της κεντρικής Ρωσίας. Τον "τιμωρούσαν" κιόλας, στερώντας του αυτό, το οποίο εκφράζει η ίδια η λέξη "μνήμα". Οι "γαλαζοαίματοι" Ρωμαίοι είχαν επίσης ζημιά από έναν φανερό Τάφο του Αλεξάνδρου, αλλά —εν αντιθέσει προς τους Σοβιετικούς— όχι απλά δεν τον μισούσαν, αλλά οι ίδιοι τον λάτρευαν. Ναι μεν ήθελαν να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους από την απειλή του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήθελαν να τον "τιμωρήσουν". Γι' αυτόν τον λόγο επέλεξαν να κάνουν κάτι ενδιάμεσο, το οποίο θα ικανοποιούσε όλες τις πλευρές και θα το γνώριζαν μόνον οι ίδιοι. Εφόσον είχαν τη δύναμη και την εξουσία, θα φρόντιζαν να τον έχουν κοντά τους. Εξουδετερωμένο μεν, αλλά μόνιμα κοντά τους.
Μυστικά θα τον τιμούσαν όπως του άξιζε και δημοσίως θα ισχυρίζονταν ότι δεν γνώριζαν τίποτε γι' αυτόν. Με αυτόν τον τρόπο θεωρούσαν ότι εκτελούσαν στο ακέραιο το καθήκον τους απέναντι στον Άριστο, γνωρίζοντας όμως ότι του στερούσαν την "επαφή" με αυτούς, τους οποίους ο ίδιος αγαπούσε και ήταν οι απλοί άνθρωποι. Στην πραγματικότητα "απήγαγαν" τον Αλέξανδρο, καθιστώντας τον έναν πραγματικά αιώνιο νεκρό "Όμηρο". Έναν αθάνατο "Οδυσσέα", αποκλεισμένο σε κάποια μυστική και απρόσιτη "Ωγυγία". Επιπλέον, με αυτόν τον τρόπο θα κατάφερναν και θα έλεγχαν και την πρόσβαση των περίεργων ή των ερευνητών προς αυτόν. Γι' αυτόν τον λόγο από την αρχή επιμένουμε να λέμε ότι τα συμφέροντα της Ρώμης ήταν αυτά, τα οποία άλλαξαν απέναντι στον Αλέξανδρο και όχι τα αισθήματά της. Η Ρώμη ποτέ δεν έπαψε να λατρεύει τον Αλέξανδρο, ακόμα και στα χρόνια του χριστιανικού της φανατισμού, που για τους άλλους επέβαλε τις Ιερές Εξετάσεις.
Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί είπαμε εξ αρχής ότι ο Τάφος του Αλεξάνδρου "φαίνεται" καθαρά με τα "μάτια" του μυαλού; Γελάει η Ρώμη κάθε φορά που κάποια τίμια αλλά αφελής Σουλβατζή μπαίνει στις λάσπες, για ν' ανακαλύψει αυτό, το οποίο η Ρώμη δεν θα επέτρεπε ποτέ να μπει στις λάσπες. Γελάει η Ρώμη με τους αρχαιολόγους, οι οποίοι ψάχνουν ανάμεσα σε χώματα και μπάζα, για ν' ανακαλύψουν το "Άγιο Δισκοπότηρο" της αυτοκρατορίας. Στην καλύτερη περίπτωση πέτρες και ξύλα ενός εγκαταλειμμένου κενοταφίου θα βρουν, εφόσον η ίδια η Ρώμη έχει αρπάξει προ πολλού το θεϊκό περιεχόμενό του.
Αρκεί να καταλάβει κάποιος τη σημασία αυτού του Τάφου για τη Ρώμη και θα καταλάβει πού βρίσκεται. Είναι μαθηματικά βέβαιον ότι ο Τάφος του Αλεξάνδρου βρίσκεται στην "καρδιά" της Ρώμης. Είναι επίσης βέβαιον ότι ακόμα και σήμερα όλοι οι επίδοξοι "Πλανητάρχες" φέρονται στον Αλέξανδρο με τον τρόπο που του αρμόζει. Με τον τρόπο που του φέρονταν οι προηγούμενοι αυτοκράτορες. Θεωρούμε δεδομένο ότι οι πανίσχυροι ηγέτες αυτού του κόσμου, οι οποίοι επισκέπτονται το Βατικανό, "μυούνται" στα μυστικά της Ρώμης την επόμενη της ανάληψης των εξουσιών τους. Άνθρωποι όπως ο Καρλομάγνος, ο Ερρίκος ο Η’, ο Ναπολέοντας και οι νεώτεροι όπως ο Τσόρτσιλ, ο Ρούσβελτ, ο Κλίντον ή ακόμα και ο μισόχαζος ο Μπους, είμαστε βέβαιοι ότι έχουν προσκυνήσει στον Τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ακόμα και ο Γκορμπατσόφ, όταν το 1991 δήλωνε τη διάλυση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας, στη Ρώμη πήγε για να το κάνει. Γιατί; Μήπως για να δηλώσει "υποταγή" σ' αυτήν και για να "προσκυνήσει" τον Πατέρα της;
Το να βρίσκεται αυτός το Τάφος μέσα στο ίδιο το Βατικανό, δεν πρέπει να μας φαίνεται παράξενο ούτε από τεχνικής πλευράς. Γνωρίζοντας τις πάγιες χριστιανικές πρακτικές, για να "σβήνονται" ίχνη, είναι εύκολο να το εικάσουμε. Αποτελεί πάγια τακτική των χριστιανών να "κρύβουν" τα σύμβολα των Ελλήνων κάτω από χριστιανικά μνημεία. Σβήνεις ίχνη, δημιουργώντας νέα ίχνη πάνω τους. Περπατάς πάνω σε πατημασιές, για να μην φαίνεται ποιος περπάτησε πρώτος σ' αυτές. Είναι η ίδια τακτική, που στους χώρους, όπου υπήρχαν διάσημοι αρχαιοελληνικοί ναοί, υψώνονταν χριστιανικές εκκλησίες. Μέχρι και στον Παρθενώνα είχαν χτίσει εκκλησία στο όνομα της Παναγίας. Οι χριστιανοί με αυτόν τον τρόπο όχι μόνον "έκλεβαν" τους λατρευτικούς χώρους των Ελλήνων, αλλά και τους έλεγχαν, ώστε να μην επαναλειτουργήσουν ποτέ.
Αυτήν την πετυχημένη πρακτική πιστεύουμε ότι ακολούθησαν και στην περίπτωση του Αλεξάνδρου. Τον Τάφο του τον "σκέπασαν" με τάφο. Τον πλέον διάσημο Τάφο της ανθρωπότητας τον "σκέπασαν" με τον πλέον διάσημο τάφο του χριστιανισμού. Στην Κρυπτή του Αγίου Πέτρου βρίσκεται ο Τάφος του Αλεξάνδρου. Γιατί; Γιατί, εκτός όλων των άλλων, οι "ποντίφικες" και αυτοκράτορες της Ρώμης κοντά σ' αυτόν τον Πατέρα θέλουν να θάβονται και να διατηρούν το μετά θάνατον "προνόμιο" της αθανασίας τους. Οι πρώτοι των "γαλαζοαίματων" θέλουν να θάβονται δίπλα στον Πρώτο "Γαλαζοαίματο". Οι φέροντες την "πορφύρα" θέλουν να θάβονται δίπλα στον "Πορφυρογέννητο". Οι θνητοί αυτοκράτορες θέλουν να θάβονται δίπλα στον Αθάνατο Αυτοκράτορα.
Τώρα, το αν ο Τάφος του Αλεξάνδρου βρίσκεται μπροστά, πίσω η δίπλα από τον υποτιθέμενο τάφο του Πέτρου, αυτό δεν το γνωρίζουμε. Το πιο πιθανό είναι να μην υπάρχει καν τάφος του Πέτρου. Πιο πιθανό δηλαδή είναι να μην βρέθηκε ποτέ το πτώμα του ασήμαντου —όταν θανατώθηκε— Πέτρου, παρά να χάθηκε το πτώμα του Θεανθρώπου Αλεξάνδρου. Απλά πράγματα. Πιο πιθανό είναι να μην υπήρξε ποτέ κάτι από τα πιο χρήσιμα "εργαλεία" της Ρώμης, παρά να χάθηκε ο πιο πολύτιμος θησαυρός της, που ήταν η σορός του Αλεξάνδρου.
Την επόμενη φορά, που κάποιος Έλληνας περιηγητής πάει στο Βατικανό και μπει στην Κρύπτη, ας σταθεί λίγο παραπάνω μπροστά σ' αυτήν. Ας κλείσει τα μάτια του …και μπορεί να "δει" καλύτερα μερικά πράγματα. Ας κλείσει τα μάτια του …και ας την "ψηλαφίσει" με το μυαλό του. Ας κλείσει τα μάτια του και ας γίνει ο ίδιος μια "σχεδία" για να δραπετεύσει ο Οδυσσέας από τη μυστική και απομονωμένη Ωγυγία. Μόνον οι Έλληνες μπορούν να φέρουν "πίσω" τον ταλαιπωρημένο Οδυσσέα. Τον Οδυσσέα, ο οποίος νίκησε σε όλους τους πολέμους και δεν μπόρεσε να γυρίσει ακόμα στην πατρίδα του, γιατί τον ερωτεύτηκε η μάγισσα της Ωγυγίας. Η μάγισσα της Ρώμης.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Δημιουργός της Θεωρίας του Υδροχόου

ΑΠΟ Λ.ΛΥΓΕΡΟ : Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗ ΣΤΗΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ























Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ
Μάνος. Δανέζης : "Η πλάνη των αισθήσεων" from Αντίφωνο on Vimeo.





Η Νέα Ανατολή των Εθνικών


Η “Μονοθεϊστική” Εποχή των ανεξελέγκτων δογμάτων, του συμπαγούς σκοταδιού, των “κυρίαρχων” ιδεών και των αυτοκλήτων κοινωνικών και πολιτιστικών αυθεντιών, έχει ήδη προ πολλού τελειώσει. Ο καταγέλαστος τεχνοβαρβαρισμός των συγχρόνων κοινωνιών αποτελεί την τελευταία του αιμόπτυση, γαρνιρισμένη από τοξικά δηλητήρια, παραλογισμό, κοινωνικό και πολιτικό φασισμό, αμορφωσιά και προκατάληψη, κρίση αξιών, μίσος, μοναξιά εκφυλιστικές θανατηφόρες αρρώστειες, μισαλλοδοξία, πλατειά οικονομική και οικολογική κατάρρευση και πλήρη θάνατο κάθε πολιτιστικής ιδεολογίας και κάθε θρησκευτικού δόγματος.

Όχι. Μάλλον μάταια θ’ αναζητήσεις, ίσως, αγαπητέ αναγνώστη κάποια...κρυμμένη κοσμοϊστορική επιδίωξη πίσω από την έκδοση του παρόντος εντύπου. Δεν έχουμε μέσα στο μυαλό μας την παραμικρή αυταπάτη, και πέρα από αυτό δεν επιθυμούμε καν, να παίξουμε κι εμείς τον χιλιογελοιοποιημένο εκείνο ρολίσκο του διαφωτιστού, του μύστου ή του σωτήρος. Όσοι προσπαθούν απεγνωσμένα να ενοικιάσουν σωσίβιο, μπορούν να το κάνουν πολύ εύκολα απευθυνόμενοι στον παπά της γειτονιάς τους, στον New Age γκουρού της πόλεώς τους ή στον περισσότερα υποσχόμενο πολιτευτή της εκλογικής τους περιφερείας. Όλοι τους, προσφέρονται εν αφθονία.. Τι διάβολο λοιπόν θέλουμε με αυτό το περιοδικό εμείς οι περίεργοι; Εφ’ όσον έχουν προ πολλού αποδοθεί “τα του Καίσαρος τω Καίσαρι” και εφ’ όσον ο καθένας έχει επιλέξει ήδη το μονοπάτι που ακολουθεί, όντας απόλυτα υπεύθυνος μάλιστα για την επιλογή του αυτή.

Θέλουμε απλώς με τούτο το περιοδικό, να επισημάνουμε, ότι τουλάχιστον εμείς, δεν έχουμε την παραμικρή πρόθεση να επιστρέψουμε στο μέλλον από τύχη και μόνο, σε “Εκείνο που προϋπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά”. Να επισημάνουμε, ότι εκείνο που πρόκειται να έλθει μετά από το τελειωτικό σάρωμα -είτε μέσα από την αυτοκαταστροφή, είτε μέσα από το πέρασμα σε Άλλες Συνειδήσεις- του “μονοθεϊστικού” τεχνοβαρβαρικού κονιορτού, θα είναι κάτι πολύ πολύ γνώριμο και οικείο μας. Ότι ο φασιστικός πολιτιστικός οδοστρωτήρας των δύο τελευταίων σκοτεινών χιλιετηρίδων, δεν κατώρθωσε τελικώς τίποτα περισσότερο από το ν’ αποδειχθεί κι αυτός - όπως όλοι οι υπόλοιποι φασισμοί, τους οποίους την ατυχία να γνωρίσει ο πλανήτης- ολοκληρωτικά ανίκανος να κάνει πράξη την μεγαλύτερή του φαντασίωση: να εξαφανίσει από την Μνήμη τού Αύριο, κάθε ίχνος κι απομεινάρι των Ετεροδοξιών που ετόλμησαν να του αντιπαρατεθούν.

Ναι, έχουμε εμπρός μας να μας περιμένει μία Νέα Εποχή. Ωστόσο θα αποφύγουμε συνειδητά να χρησιμοποιήσουμε τον κακοποιημένο “διεθνή” όρο New Age. Όρο που ηθελημένα ή όχι, έχει προ πολλού καταντήσει να σημαίνει τίποτα περισσότερο από χονδρεμπορική πώληση- είτε για οικονομικά κέρδη, είτε για ικανοποίηση αρχηγίστικων και καταξιωτικών συνδρόμων αυτοκλήτων γκουρού- ενός αντιφατικού αχταρμά από εσωτερίστικες δοξασίες, δίχως καμμία συνοχή μεταξύ τους, μέσα στις, σε αποσύνθεση μεν, αλλά συγκριτικά ακόμα, πλούσιες “Δυτικές” κοινωνίες.

Βλέπουμε μία κάποια ελπίδα κι ένα κάποιο φως, μέσα στον κοινωνικό και πολιτιστικό χώρο, που στις ημέρες μας αυτοχαρακτηρίζεται “παγανιστικός”, ωστόσο αρνούμεθα να αποδεχθούμε μία τέτοια ονομασία καθώς η λέξη είναι ουσιαστικά υβριστική και ελάχιστη συγγένεια έχει, με τις ιδέες και τα πιστεύω μας. Ο όρος pagani εχρησιμοποιήθη από τους εκχριστιανισμένους Ρωμαίους για να περιγράψει τους αγράμματους “εθνικούς” αγρότες, που προσκολλημένοι, από σεβασμό και μόνο, στα πάτρια και στις παραδόσεις τους αμύνθηκαν μέχρι τέλους, ενατίον των μαυροφορεμένων ένοπλων “προσηλυτιστών” των απαρχών του χριστιανοκρατούμενου Μεσαίωνος.

Εμείς, αναγνωρίζουμε την οφθαλμοφανέστατη πολιτιστική ανωτερότητα του Αρχαίου Κόσμου, ή των μέχρι πρότινος παγανιστών “ιθαγενών λαών” -Ινδιάνων, Αυστραλών κ.λ.π.- που απεδείχθη ότι ελάχιστα γνωρίζουν την λέξη Μισαλλοδοξία και αναγνωρίζουμε επιπλέον την επίσης οφθαλμοφανέστατη πολιτιστική ανωτερότητα του Αρχαιοελληνικού Κόσμου μέσα σε όλους αυτούς τους εξοντωμένους πολιτισμούς. Μήπως άραγε είμαστε ειδωλολάτρες; Όχι βέβαια... ούτε και οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν..! Τα περί ειδωλοπροσκυνήσεως ψέμματα, αποτελούν ένα από τα πιο γνήσια υποπροϊόντα παραχαράξεως της ιστορικής αλήθειας από τους μεταχριστιανικούς απατεώνες που έδρασαν ασύστολα για αιώνες, κάτω από τις ιδιότητες του παπά, του καλογέρου, του “διανοουμένου” και του “ιστορικού”. Οι Έλληνες απετέλεσαν τον μοναδικό λαό ο οποίος επέρασε επάνω από αυτόν τον πλανήτη και είχε την Φιλο-Σοφία και την Μυθοπλάστρα Ποίηση, στην θέση της θρησκείας που ως λέξη δεν την είχε χρησιμοποιήσει ποτέ. Το πιο βασικό μήνυμα που το αρχαιοελληνικό Πάνθεο, μία σειρά από φωτισμένες επικλήσεις προς τις απειράριθμες πλευρές του Ενιαίου Θείου, εχάρισε στην ανθρωπότητα, είναι το εφικτό της Θεώσεως της Ανθρωπίνης Φύσεως, ως γνήσιο και ομοούσιο κομμάτι της μεγάλης και μοναδικής Θεάς, της Φύσεως του Σύμπαντος, που μέσα του αιώνια ζούμε. Της -ακόμα ανεξερεύνητης - Ανθρώπινης Φύσεως, που τόσο απροκάλυπτα μισούν όλες οι παραλλαγές των απειράριθμων και ποικιλώνυμων διάκων του Ιεχωβά. Της θεογενούς Ανθρώπινης Φύσεως που τόσο μανιασμένα αυτοί επολέμησαν, πολεμούν και θα συνεχίσουν να πολεμούν.

Λέγοντας τα παραπάνω και τυγχάνοντας παράλληλα Έλληνες, ίσως κάποιοι σπεύσουν απερίσκεπτα να μας κατηγορήσουν για... Εθνικισμό. Ωστόσο ο τελευταίος αποτελεί μία από τις πιο αηδιαστικές πολιτιστικές και κοινωνικές διαστροφές στην ιστορία της Ανθρωπότητος, παρέα με τον Ρατσισμό και την Εξουσιολατρία και αποδεδειγμένως δεν είναι κάτι που μας αφορά. Αναπαράγονται και αντλούν ζωή από ιστορικές απάτες, ιδεολογήματα και υπεραυθαίρετες αφαιρέσεις. Είναι τα εργαλεία των παραχαρακτών της αλήθειας και των απατεώνων. Εκείνων δηλαδή που στέκουν απέναντί μας στην παλαίστρα. Οι Έλληνες Εθνικιστές έχουν μία πολύ βαθειά ακροδεξιά και φασιστική παράδοση: είναι τόσο πολύ αμοραλιστές, που από την μία ομιλούν για Απόλλωνα, για Δελφούς και για Ορφικούς (όσοι βέβαια έχουν κάποια στοιχειώδη μόρφωση) και από την άλλη συνεχίζουν με τις συνήθεις αηδίες περί..Βυζαντίου που απετέλεσε τάχα συνέχεια του Ελληνισμού, περί των Κόκκινων Μηλιών, περί.. “ελληνοχριστιανισμού” και όλων των συναφών. Όσοι εξακολουθούν να ακούν αδιαμαρτύρητα τα εν λόγω κακόγουστα ρεκάσματα των παραχαρακτών της Ιστορίας, είναι αρκετά φασιστικά πολιτικά μαγαζιά που προσφάτως “φυτρώνουν” σαν μανιτάρια πάνω στον σάπιο κορμό της νεοελληνικής κοινωνίας. Από την μία ρεκάζουν...οι “Ελληνόψυχοι” (sic) για “πρωτεύουσα Κωνσταντινούπολη” και από την άλλη, οι με μυστικιστικές προδιαγραφές οπαδοί του γνωστού αυστριακού μπογιατζή, έρχονται να μας πληροφορήσουν με αφορμή τις -θετικόστροφες δυστυχώς γι αυτούς- σβάστικες επάνω στα αρχαιοελληνικά αγγεία, πως η... “πατροπαράδοτη ιδεολογία” (sic) των Ελλήνων είναι ο ... Εθνικοσοσιαλισμός! Η γελοιότητα στο έπακρο. Τόσο χονδροκομμένη, που μάλλον όλοι εκείνοι που κάνουν γαργάρες με αυτήν, θα συνεχίσουν να το κάνουν εσαεί. Δεν νομίζουμε να υπάρχει γι’ αυτούς ουσιαστική ελπίδα θεραπείας.

Εμείς μιλάμε μόνο για την Αρχαία Ψυχή. Για το πολιτιστικό μήνυμα που επέρασε στην δική μας ανθρωπότητα, από πάρα πολύ προγενέστερους πολιτισμούς και ευαγγελίζετο τον Πνευματικό κι Ανίκητο Ήλιο, το καθάριο Απολλώνιο Φώς που δεν γνωρίζει θλιβερούς δυϊσμούς και “επιστημονικές” επεξηγήσεις. Για το πολιτιστικό μήνυμα που έρχεται να διακηρύξει απερίφραστα, την Θεϊκή καταγωγή και εκτοπισμένη φύση του Ανθρώπου, αυτού του συναρπαστικού κι αντιφατικού, όπως και αυτή η ίδια η Φύση άλλωστε, Θεού με αμνησία. Για τις μεγάλες Συμπαντικές Αλήθειες, που τόσο πολύ είχε προσεγγίσει η διαπεραστική σκέψη των Ελλήνων προσωκρατικών. Για εκείνα που εδίδαξε ο μεγάλος Ακραγαντίνος Φιλόσοφος και Κοσμικός Μάγος Εμπεδοκλής, για εκείνα που εκπροσωπούσαν κάποια “μυθικά” πρόσωπα -όπως θέλουν σήμερα να μας λένε αυτοί που κατευθύνουν τα μυαλά μας- ωσάν τον ένθεο Υπερβόρειο Άβαδη, τον πεφωτισμένο Ορφέα, τον αντιεξουσιαστή Προμηθέα και τον Μύστη-Μαχητή Ηρακλή. Όποιος κατάλαβε τι εννούμε, κατάλαβε. Δεν έχουμε από την πλευρά μας τίποτα περισσότερο να δώσουμε, γιατί “Τίποτα Δεν Πουλάμε”. Δεν έχουμε ωραία λόγια-κομπολόγια για να γαργαλήσουμε αποτελεσματικά τις φοβίες τού μαζικού ατόμου και για να του υποσχεθούμε “σωτηρίες” επίγειες, επουράνιες, εσωτερικές και δεν συμμαζεύεται. Η Αρχαία Ψυχή είναι εδώ, όπως άλλωστε πάντοτε ήταν, κι απομένει στον καθένα μας προσωπικά ν’ ανοίξει τα μάτια και να την αντικρύσει, ν’ ανοίξει τα φράγματά του και να ενωθεί μαζί της.

Ένας απλός διαλογισμός σ’ έναν οποιονδήποτε χώρο που φιλοξενεί αρχαίους ναούς, μπορεί να το αποδείξει καλύτερα από εκατομμύρια συντεταγμένες λέξεις κι εκατομμύρια σελίδες τυπωμένου χαρτιού. Είναι τα γκρεμισμένα από χέρια βαρβάρων, μάρμαρα, η αιώνια κατοικία της και ο παντοτινός Ναός της. Είναι όλες οι κορυφές των ελληνικών βουνών, που για πολλές χιλιάδες χρόνια εφιλοξενούσαν τους Ιερούς βωμούς των Ελλήνων, είναι τα δεκάδες Σπήλαια -Ιερά Άντρα, είναι τα δεκάδες ιερά ρυάκια που αυλακώνουν την επιφάνεια της ανθρωπογεννήτρας Μάνας Γης. Αιώνιοι Ναοί που κανείς αλλόθρησκος βλάκας δεν θα μπορέσει ποτέ του να βεβηλώσει. Διότι καμμία δύναμη δεν μπορεί να τα βάλει, χωρίς να συντριβεί παραδειγματικά, με την Απέραντη και Απαραβίαστη Φύση, με τους απαράβατους Συμπαντικούς Νόμους, κοντολογίς με κείνο που “οι άλλοι” ονομάζουν Μόνο Θεό, και δυστυχώς μέσα στην δεισιδαιμονία και την στενοκεφαλιά τους, μπορούν να τον αντιληφθούν μόνο με την μορφή του γνωστού δύστροπου και δικτατορικού Υπερήλικος, του εβραιοφτιαγμένου Ουρανού.

Θα παραμείνουμε για πάντα τα Όμορφα παιδιά Σου, ώ Αρχαία Ψυχή !

Στο εδώ και το Τώρα και τους Αιώνες που έρχονται.

ΠΗΓΗ : http://www.diipetes.gr 


ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΔΕΛΦΙΚΟΥ ΧΡΗΣΜΟΥ
«Είπατε τω βασιλήι, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά,
Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην ου μαντίδα δάφνην,
ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ.» [1][2]
(Σημείωση, όλες οι αναφορές στους αρχαίους συγγραφείς είναι από το TLG).
Αυτός ο χρησμός παρουσιάζεται πολλές φορές σαν ο τελευταίος χρησμός του μαντείου των Δελφών. Χρησιμοποιείται κατά κόρον για να δείξει ότι η εθνική λατρεία, η λατρεία δηλαδή των Ελλήνων, είχε αρχίσει να καταρρέει [3] και ότι από τότε ο Ελληνισμός άρχισε να υπηρετεί το λόγο του χριστιανικού θεού.
Ας δούμε πρώτα κατά πόσο αυτός ήτανε και ο τελευταίος χρησμός του μαντείου. Οι ίδιες οι χριστιανικές πηγές αναφέρουνε ότι το μαντείο χρησμοδότησε και μετά τον «τελευταίο» χρησμό. Ο Θεοδώρητος αναφέρει ότι όταν ο Ιουλιανός αποφάσισε να εκστρατεύσει κατά των Περσών «πέμψας δε εις Δελφοίς και Δήλον και Δωδώνην και τα άλλα χρηστήρια, ει χρη στρατεύειν επηρώτα τοις μάντεις.» [4], έστειλε δηλαδή ανθρώπους να ρωτήσουνε στη Δήλο, στη Δωδώνη και στο μαντείο των Δελφών αν έπρεπε να εκστρατεύσει. Γιατί να στείλει ανθρώπους στους Δελφούς αν το μαντείο είχε σταματήσει να χρησμοδοτεί δύο έτη πριν, όταν δηλαδή είχε στείλει τον Ορειβάσιο; (Σημείωση: ο Ορειβάσιος φαίνεται να έχει πάει στο μαντείο το 361 κ.ε. ενώ ο Ιουλιανός βάδισε προς την Αντιόχεια στις 5 Μαρτίου του 363 κ.ε. [5])
Παρακάτω ξαναεπιβεβαιώνει ο Θεοδώρητος τη λειτουργία του Δελφικού μαντείου λέγοντας «θεόν και τον Μουσών αρχηγέτην τον Πύθιον ονομάζοντες». Όπως σημειώνει και ο E.A. Thompson, η αναφορά «τον Πύθιον» δε θα είχε νόημα αν επρόκειτο για το μαντείο της Δωδώνης ή της Δήλου [6], αλλά δηλώνει ξεκάθαρα ότι πρόκειται για το μαντείο των Δελφών. Υπάρχουνε λοιπόν διαρρήδην μαρτυρίες ότι το μαντείο συνέχισε να χρησμοδοτεί και μετά τον «τελευταίο» χρησμό. Είναι πολύ πιθανόν δε το Δελφικό μαντείο να συνέχισε τη λειτουργία του μέχρι και το 391 [7], όταν και ο Θεοδόσιος με τα έδικτά του διέταξε το κλείσιμο όλων των μαντείων και απαγόρευσε τη μαντική [8].
Αφού κατερρίφθη λοιπόν το ψεύδος περί του «τελευταίου» χρησμού, ας δούμε κατά πόσο η απάντηση της Πυθίας είναι αληθινή. Κατ' αρχάς να πούμε ότι αυτή η απάντηση δεν αναφέρεται από κανέναν άλλο συγγραφέα εκτός του Κεδρηνού (ο οποίος γράφει 800 έτη αργότερα από την εποχή που υποτίθεται ότι δίδεται ο χρησμός) και στο έργο «Μαρτύριον Αρτεμίου» (S. Artemii Passio) το οποίο αποδίδεται στον εκκλησιαστικό συγγραφέα Φιλοστόγιο, ο οποίος δεν είναι ούτε αυτόπτης αλλά ούτε και αυτήκοος μάρτυρας του χρησμού, αφού γεννήθηκε μετά τη χρησμοδότηση του μαντείου και γράφει αρκετά έτη αργότερα.
Μια άλλη πηγή που αναφέρει κάτι παρόμοιο είναι και ο Ευσέβιος Καισάρειας λέγοντας «σεσίγηται γουν η Κασταλίας πηγή» [9]. Αλλά ο Ευσέβιος γράφει σαράντα έτη πριν τον χρησμό που μελετάμε εδώ πέρα. Το «Ευαγγελική Προπαρασκευή» (Praeparatio Evangelica) γράφτηκε μεταξύ 313 και 324 [10], ενώ ο χρησμός δόθηκε το 361. Εδώ δηλαδή υπάρχει μία σύγχυση. Συμφώνως με τον Ευσέβιο, το μαντείο εσίγησε (είχε σταματήσει δηλαδή να δίδει χρησμούς) πριν ή ακριβώς το 324. Έρχεται λοιπόν ο Φιλοστόργιος και μας λέει ότι δε σταμάτησε το μαντείο να χρησμοδοτεί πριν το 324 αλλά το 361, όταν ο Ορειβάσιος το επισκέφθηκε. Και στο τέλος έρχεται και ο Θεοδώρητος να τους διαψεύσει και τους δύο λέγοντας ότι μέχρι και το 363 συνέχισε να χρησμοδοτεί. Και όλα αυτά από τρεις εκκλησιαστικές πηγές. Ούτε οι ίδιοι δηλαδή δεν ξέρουνε τι γράφουνε. Όλα αυτά πρέπει να μας βάζουνε σε σκέψεις για τη φερεγγυότητα των λόγων τους.
Για να δούμε πρώτα την περίπτωση του Κεδρηνού. Δεν είναι γνωστό από ποιες πηγές αντλεί τις πληροφορίες του ο Κεδρηνός. Υπάρχουνε όμως νύξεις για τον ιστορικό Αγαθία. Σε ένα σημείο που μιλάει για το μαντείο και το χρησμό του Ιουλιανού για την περσική εκστρατεία, λέει «Ιουλιανός δε μαντείαις και θυσίαις και επωδαίς δαιμόνων και απάταις φραξάμενος, ως φησίν Αγαθίας, κατά Περσών εστράτευσεν, ότε και χρησμόν έλαβεν» [11]. Υπάρχουνε δηλαδή υπόνοιες ότι ο Κεδρηνός αρύεται τις πληροφορίες του από τον Αγαθία (ο οποίος παρεμπιπτόντως γράφει δύο αιώνες μετά τον υποτιθέμενο χρησμό). Αλλά ο Cameron στο έργο του «Agathias and Cedrenus on Julian» [12] απέδειξε ότι όχι μόνο δεν αντλεί τις πληροφορίες του ο Κεδρηνός απ' ευθείας από τον Αγαθία, αλλά τις παίρνει από το ανώνυμο χρονικό του «Cod. Par. gr. 1712» [13] το οποίο γράφτηκε τον 10ο αιώνα και έχει σχεδόν μηδενική αξία για τα γεγονότα που διαδραματίζονται στον 4ο αιώνα (σε αυτό συμφωνεί και ο Kaegi [14]).
O Cameron με ενάργεια και σαφήνεια προτείνει επίσης ότι όλοι αυτοί οι χρησμοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά χριστιανικά χαλκεύματα που αποσκοπούνε στο να καταδείξουνε το υποτιθέμενο ψεύδος των μαντείων, τα οποία εμπιστευότανε ο Ιουλιανός [15]. Γίνεται λοιπόν σαφές από τα παραπάνω ότι ο Κεδρηνός ούτε είναι, αλλά ούτε και μπορεί να θεωρηθεί εχέγγυα και αξιόπιστη πηγή για τον υποτιθέμενο χρησμό.
Για να δούμε τώρα τι λέει ο Φιλοστόργιος. Τα λόγια που παραθέτει (δες παραπομπή [1]) λένε ότι ο Απόλλων δεν έχει πλέον κατοικία και ότι η μαντική ικανότητά του έχει πια σβήσει από τους Δελφούς. Όπως πολύ ορθώς επισημαίνει ο Bowra [16] αυτά τα λόγια για να είναι αληθινά προϋποθέτουνε την ερήμωση των Δελφών. Το «δαίδαλος αυλά» είναι ο ναός του Απόλλωνος και η «καλύβα» το ιερό άδυτο του ναού [17]. Αφού ο ναός έχει πέσει στο έδαφος και το ιερό άδυτο δεν υπάρχει τότε θα πρέπει να έχουνε ισοπεδωθεί και οι Δελφοί, πράγμα το οποίο όμως δεν ισχύει. Είναι αλήθεια ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος είχε ρημάξει τους Δελφούς κατακλέβοντας πολλούς από τους θησαυρούς του [18][19], παρ' όλα αυτά οι Δελφοί διατηρούσανε ακόμα την αίγλη τους και δεν είχανε ερειπωθεί. Υπήρχανε ακόμα ανδριάντες του Κωνσταντίνου, του Κωνστάντιου και του Ιουλιανού, το οποίο μαρτυρεί ότι οι Δελφοί επιζούσανε και ότι το μέρος έχαιρε σεβασμού [20]. Ο Ημέριος αναφέρει επίσης ότι γινότανε ακόμη ιεροπραξίες στο ναό [21] την οποία αναφορά του Ημερίου ο Bowra τη χρονολογεί στις αρχές της βασιλείας του Ιουλιανού [22]. Στην πραγματικότητα οι Δελφοί ήτανε ακόμα ακμαίοι και χρησμοδοτούσανε τουλάχιστον μέχρι το 384, όταν ο Κλαυδιανός απευθυνόμενος στον αυτοκράτορα Ονώριο και αναφερόμενος στη γέννησή του (του Ονωρίου), λέει ότι έσπασαν τη σιωπή τους οι Δελφοί και ο Κερασφόρος Άμμων [23]. Η δήωση των Δελφών πρέπει να άρχισε εκείνη την περίοδο με τους αλάστορες Θεοδόσιο και Κυνήγιο και να αποτελειώθηκε με τον Αρκάδιο.
Ίσως κάποιοι να αναλογισθούν ότι το μαντείο είχε ήδη σιωπήσει ως αποτέλεσμα του ειδεχθούς έδικτου 9.16.4 του «Θεοδοσιανού Κώδικα» (Κωνστάντιος: «sileat omnibus perpetuo divinandi curiositas») [24]. Αλλά αυτό από μόνο του αναιρεί την παράθεση του Φιλοστόργιου• αν το μαντείο είχε όντως σωπάσει τότε πώς έδωσε το χρησμό που αναφέρει ο Φιλοστόργιος;
Ο Bowra είναι σαφής: «είναι αδύνατον να πιστέψουμε ότι αυτό το κείμενο είναι χρησμός. Δεν ταιριάζει ούτε στους Δελφούς ούτε στην προσπάθεια του Ιουλιανού να αναζωογονήσει την εθνική λατρεία. Παρά την αδιαμφισβήτητη δύναμή του, είναι μια πλαστογραφία, ένα ποίημα που μεταμφιέζεται σαν χρησμός, αλλά στην πραγματικότητα εξυπηρετεί άλλες ανάγκες» [25] και «Στις λέξεις «λαλέουσαν» και «λάλον» υπάρχει περισσότερο από ένα ίχνος για προσβολή και η επανάληψη του λαλ- ισχυροποιεί την υπόνοια ότι ο χρησμός του μαντείου δεν είναι τίποτα περισσότερο από φληναφήματα και ασυναρτησίες. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τον τρόπο που ο Αρτέμιος ξεστομίζει τις φράσεις [σσ. ο Αρτέμιος εκστομίζει τις προτάσεις του χρησμού, ενώ είναι σε απελπιστική θέση και δικάζεται για τη ζωή του] για να αποδείξει την αχρηστία του Απόλλωνος στον Ιουλιανό.
Ο Φιλοστόργιος είδε το αρνητικό πνεύμα του χρησμού και αν σκεφτούμε χωρίς προκαταλήψεις θα δούμε ότι ο χρησμός ακούγεται σαν να λοιδωρεί τον αυτοκράτορα που εγκαταλείφθηκε από τους ίδιους του τους θεούς. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να έχει επινοηθεί από χριστιανό για να δείξει τη ματαιότητα της πίστεως του Ιουλιανού στο μαντείο. Κανένας χριστιανός δε θα είχε πρόβλημα να παρουσιάσει σαν άχρηστο το μαντείο• τον Απόλλωνα τον θεωρούσανε δαίμονα, δε θα αρνούνταν την ύπαρξή του, και να τον κάνουνε [τον Απόλλωνα] να παραδεχτεί την ίδια του την ήττα θα ήτανε πολύ ελκυστικό για τους χριστιανούς. Φαίνεται ότι ο χρησμός είναι χριστιανική απάτη που έχει ως σκοπό να δραματοποιήσει και να πείσει τους χριστιανούς να δεχτούνε την κατάσταση [την παρακμή δηλαδή του Ελληνισμού] σαν αληθινή. Αυτό που κάνει το κείμενο του χρησμού μοναδικό δεν είναι η μελαγχολία για το ανέκκλητο παρελθόν αλλά η παρόρμηση να καταδείξει την αχρηστία των δελφικών αξιώσεων, έτσι όπως ο Ιουλιανός μέσα στην ευπιστία του είχε ενισχύσει και πιστέψει» [25].
Και καταλήγει ο Bowra «Αυτή η πλαστογράφηση του δελφικού χρησμού, ώστε να συνάδει με τη χριστιανική πολεμική, δεν είναι μοναδική. Ο Ευσέβιος, που πέθανε γύρω στο 340, επίσης μας παραδίδει έναν υποτιθέμενο (σ.σ. alleged στο πρωτότυπο) χρησμό που έδωσε η Πυθία στον Αύγουστο, στον οποίο ο θεός λέει ότι με τη διαταγή ενός «Εβραίου παιδιού» (σ.σ. παις Εβραίος στο πρωτότυπο) θα πρέπει να πάει πίσω στον Άδη. (ap. Cedr. 1, p. 320 BEKKER)» [26]
Ψεύδος λοιπόν ο υποτιθέμενος χρησμός.
Πάνος Κωσταντινίδης


ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΕΛΛΗΝΕΣ .ΟΙ ΦΟΝΕΙΣ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΩΝ.



  Το "φαινόμενο" Έλληνες.
Οι φονείς των αυτοκρατοριών.
 
Οι Έλληνες είναι μια μοναδική περίπτωση ανάμεσα στους λαούς. Ως λαός μοιάζουν με ένα φυσικό φαινόμενο, το οποίο έχει φάσεις ύφεσης και έξαρσης. Ένα φαινόμενο, που μοιάζει με τη φωτιά. Με τη φωτιά, που είναι απόλυτα ελεγχόμενη μέσα σε ένα λυχνάρι και απόλυτα ανεξέλεγκτη, όταν αρχίζει και καίει τα πάντα στο διάβα της. Αυτό το φαινόμενο, αν δεν ελεγχθεί από το σύστημα εξουσίας εγκαίρως, μπορεί να το καταστρέψει ολοσχερώς.
Mιλάμε για την ιστορική πορεία του φαινομένου μέχρι τις ημέρες μας. Δεν μιλάμε μόνον για τους αρχαίους Έλληνες, τους οποίους οι υπόλοιποι λαοί τους γνωρίζουν. Μιλάμε και για τους σύγχρονους Έλληνες. Μιλάμε και για την "άγνωστη" ιστορία των σύγχρονων Ελλήνων. Μιλάμε για μια ιστορία "ολέθρου" για τις σύγχρονες αυτοκρατορίες. Για μια ιστορία, που με μεγάλη προσοχή προσπαθούν οι σημερινοί ισχυροί να κρύψουν, γιατί δεν τους συμφέρουν οι αποκαλύψεις. Δεν τους συμφέρουν τα "κακά" πρότυπα.
Ούτε οι ίδιοι οι Έλληνες γνωρίζουν τι ακριβώς έχουν κάνει. Δεν γνωρίζουν ότι η συμμετοχή τους στο σημερινό παγκόσμιο κοινωνικό γίγνεσθαι ήταν καθοριστική. Συμμετοχή απολύτως δυσανάλογη του μεγέθους της Ελλάδας. Συμμετοχή μεγαλύτερη από κράτη-γίγαντες, όπως η Γαλλία, η Γερμανία ή η Ρωσία. Συμμετοχή, που αποτελεί το κρυμμένο "μυστικό" του συστήματος, γιατί, αν αποκαλυφθεί, θα έχουμε ακόμα χειρότερες εξελίξεις. Μόνον στον εικοστό αιώνα οι Έλληνες έχουν νικήσει δύο αυτοκρατορίες και έχουν γίνει η αιτία να καταστραφεί η μεγαλύτερη αυτοκρατορία της σύγχρονης ιστορίας.
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς λέμε. Η μεγαλύτερη αυτοκρατορία του αρχαίου κόσμου ήταν η Περσική. Μια αυτοκρατορία απίστευτης ισχύος σε σχέση μ' αυτούς που πιθανόν να είχε αντιπάλους. Μια αυτοκρατορία, που η οργάνωσή της ήταν αιώνες μπροστά από οτιδήποτε εκείνη τη στιγμή μπορούσε να την ανταγωνιστεί. Η αυτοκρατορία αυτή είχε τη "φαεινή" ιδέα να επιτεθεί στους Έλληνες. Προκλήθηκε από αυτούς και θεώρησε ότι ήταν ασφαλές να ανταποδώσει την πρόκληση. Από τη στιγμή που το έκανε αυτό, ήταν θέμα χρόνου να "πεθάνει". Γιατί; Γιατί συνδέθηκε εχθρικά με ένα "φαινόμενο". Γιατί "προσανατόλισε" το "φαινόμενο" προς τη μεριά της. Έγινε ένα "βουνό" λαχταριστών "ξύλων" για μια "φωτιά".
Αυτό ακριβώς είναι ο ελληνικός λαός. Μια "φωτιά". Μια αιώνια "φωτιά". Μια "φωτιά" κολλώδης. Μια "φωτιά", που μοιάζει με τα "κριθαράκια" της εμπρηστικής βόμβας Ναπάλμ. "Κολλάει" στο σώμα αυτού που την αγγίζει και δεν ξεκολλάει. Δεν μπορείς ν' απαλλαγείς από αυτήν, παρά μόνον με τον ακρωτηριασμό. Αυτή η μικρή φωτιά σιγοκαίει, μέχρι να κάψει ολόκληρο το σώμα. Αυτό δεν το γνώριζε η περσική αυτοκρατορία και έβαλε χωρίς πολύ σκέψη το "χέρι" της στο ελληνικό "καμίνι".
Η καταδίκη της ήταν δεδομένη, γιατί το "φαινόμενο" έχει μια συγκεκριμένη φύση. Η φύση τού δίνει μόνιμα χαρακτηριστικά και αυτά τα χαρακτηριστικά —όταν υπάρχει εχθρικότητα απέναντι σε ένα άλλο σύστημα— έχουν μια ανάλογη μονιμότητα. Η "υπομονή" δηλαδή του "φαινομένου" είναι τεράστια, γιατί απλά δεν του κοστίζει τίποτε. Η διάθεση "αντεκδίκησης" είναι τεράστια, γιατί απλά η "φύση" του φαινομένου είναι τέτοια. Για όσο διάστημα υπάρχει "φωτιά" που δεν σβήνει, θα πρέπει να την προσέχει αυτός ο οποίος είναι κοντά της, αν δεν είναι "πυρίμαχος". Η "φωτιά" δεν τον περιμένει, αλλά θα τον κάψει την οποιαδήποτε ώρα κάνει το λάθος, σαν να τον περίμενε. Σαν να "ζούσε" επί αιώνες μόνον γι' αυτό.
Αυτό έγινε με την Περσική Αυτοκρατορία. Επιτέθηκε στους Έλληνες και άνοιξε "παρτίδες" μ' αυτούς. Αυτό όμως τους έδωσε έναν "στόχο". Για έναν λαό, που διαπαιδαγωγείται με τα Ομηρικά Έπη, αυτό είναι κίνητρο. Για έναν λαό, που η παιδεία τού θέτει στόχους απίστευτους, αυτό είναι κίνητρο. Κίνητρο επιβίωσης. Ακόμα κι αν οι Έλληνες ως λαός δεν είχαν τον καιρό εκείνον προοπτικές επιβίωσης, η εχθρότητά τους απέναντι στους Πέρσες θα μπορούσε να τους συντηρεί αιώνες. Το "φαινόμενο" δηλαδή είχε ενεργοποιηθεί και απλά ήταν θέμα χρόνου η αντίδρασή του. Κάποιοι με ένα "ξύλο" σκάλισαν μια "φωτιά" και αυτή "κόλλησε" πάνω σ' αυτό. Ήταν θέμα χρόνου αυτή η "φωτιά" να εκμεταλλευτεί το δικό τους "ξύλο" και τη δική τους απερισκεψία.
Οι γενιές περνούσαν και το "φαινόμενο" απλά βρισκόταν σε ύφεση. Όλα φαινόταν ελεγχόμενα, αλλά δεν ήταν. Γιατί; Διότι ήταν θέμα χρόνου στην πρώτη χαλαρή περίοδο του συστήματος το "φαινόμενο" ν' αντιδράσει, σαν να είχε στήσει "ενέδρα". Όταν λοιπόν εμφανίστηκε ο Αλέξανδρος, τα πράγματα έγιναν επικίνδυνα για τους Πέρσες. Όταν υπάρχει κοινή παιδεία, το όραμα του ενός εύκολα γίνεται όραμα του λαού. Αυτό όμως, όταν υπάρχει "προσανατολισμός", είναι επικίνδυνο. Οι Πέρσες ούτε κατάλαβαν τι έγινε. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν.
Το "φαινόμενο" τους επιτέθηκε και αυτοί νόμισαν ότι μπορούν να αμυνθούν, ενώ δεν υπήρχε τέτοια πιθανότητα. Γιατί; Διότι το "φαινόμενο" τρέχει. "Καίει" τα πάντα στο πέρασμά του. Δεν το αντιμετωπίζεις ως συμβατικό εχθρικό φαινόμενο. Δεν αντιμετωπίζεις τη φωτιά που σου καίει το δάσος σαν μια ομάδα υλοτόμων, που σου αρπάζει κεφάλαιο. Οι υλοτόμοι "καθυστερούν". Δέντρο δένδρο προχωρούν και αυτό τους κάνει "αργούς". Οι υλοτόμοι δημιουργούν σύστημα, για να εκμεταλλεύονται τον κόπο τους και αυτό τους κάνει "στατικούς". Η φωτιά δεν κάνει το ίδιο. Η φωτιά δεν δημιουργεί φράχτες κι ούτε σέβεται φράχτες. Η φωτιά "τρέχει". Δεν καθυστερεί. Καταπίνει ό,τι βρίσκει μπροστά της. Δεν την ενδιαφέρει να εκμεταλλευτεί αυτά τα οποία "κατακτά".
Οι Πέρσες αυτό δεν κατάλαβαν. Όταν τους επιτέθηκε ο Αλέξανδρος, αδράνησαν. Αυτός τους "έκαιγε" το δάσος και αυτοί τον περίμεναν. Τους "κατάπινε" πληθυσμούς, γιατί απλά τους ευνοούσε εις βάρος των δικών τους συμφερόντων και όχι εις βάρος κάποιων δικών του. Αυτό του έδινε τρομακτική "ταχύτητα". Δεν καθυστερούσε με γραφειοκρατικές δραστηριότητες πάνω στα κατακτημένα. Ο "πύρινος" στρατός του απλά έτρεχε. "Πυρπολούσε" τα πάντα στο πέρασμά του. Ο έλεγχος είχε χαθεί. Ακόμα και να νικούσαν τον στρατό του και να σκότωναν τον ίδιο, η ζημιά είχε γίνει. Αυτοί οι οποίοι ευνοήθηκαν από αυτόν δεν θα δέχονταν να επιστρέψουν στην προηγούμενη κατάσταση. Δεν τους συνέφερε να το κάνουν. Δεν μπορούσαν να ξαναδούν τον κόσμο όπως τον έβλεπαν παλιά και συνέφερε τους Πέρσες. Είχαν εξελληνιστεί και γίνονταν και οι ίδιοι φωτιά, που έδινε δύναμη στο πύρινο μέτωπο.
Η φωτιά είχε κάνει τη ζημιά της. Απ' όπου είχε περάσει, τα πράγματα δεν θα ήταν ποτέ ξανά τα ίδια. Από τη στιγμή που υπήρχε αυτό το δεδομένο και ταυτόχρονα ο Αλέξανδρος ήταν ζωντανός και ο στρατός του αήττητος, τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Το "πύρινο" μέτωπο ήταν ενεργό. Ήταν θέμα χρόνου να πλησιάσει την πρωτεύουσά τους. Το λάθος το είχαν κάνει. Υπερεκτίμησαν τις δυνατότητές τους και υποτίμησαν αυτές του "φαινομένου".
Τι έπρεπε να κάνουν; Αυτό το οποίο δεν καταδέχονταν. Να σβήσουν τη "φωτιά" στη γέννησή της, πριν αποκτήσει διαστάσεις. Να αμυνθούν πριν περάσει ο Αλέξανδρος στην Ασία. Να διαλύσουν τον στρατό του μέσα στην Ελλάδα. Να υποστηρίξουν τους αντιπάλους του. Να τρομάξουν τους συμμάχους του. Εκεί φάνηκε η άγνοιά τους. Γελούσαν με την απερισκεψία του νεαρού βασιλιά της Μακεδονίας. Ξαπλωμένοι και εν μέσω πορνών αξιολογούσαν τις ειδήσεις που τους μετέφεραν οι κατάσκοποί τους.
Στην κυριολεξία δεν καταδέχθηκαν ως αυτοκράτορες να αμυνθούν στην απειλή. Δεν καταδέχθηκαν να εμποδίσουν το πέρασμα του Αλεξάνδρου στην Ασία. Δεν έστειλαν ούτε ένα μικρό στρατιωτικό σώμα να σταματήσει την απόβασή του στην Ασία. Δεν διανοούνταν ότι έπρεπε να αμυνθούν άμεσα και με όλες τους τις δυνάμεις απέναντι σε έναν τόσο μικρό αντίπαλο. Νόμισαν πως όταν θα συναντιόντουσαν μ' αυτόν, απλά θα τον νικούσαν. Αυτό ήταν το λάθος. Το "φαινόμενο" το σέβεσαι και το πολεμάς πριν αρχίσει και μεγαλώνει. Το προλαβαίνεις στην εστία του. Αν μεγαλώσει, απλά περιμένεις το τέλος. Μια ολόκληρη ήπειρος μπορεί να καεί από ένα κουτάκι σπίρτα.
Αυτό ακριβώς έγινε τότε. Οι Έλληνες στην κυριολεξία "έκαψαν" την Περσική αυτοκρατορία. Από την επόμενη της κατάκτησής της αυτή έπαψε να υπάρχει. Σαν να μην υπήρξε ποτέ. "Έσβησε" από τη μνήμη ακόμα και του ίδιου του χώρου που τη γέννησε. Όταν το "φαινόμενο" έπαψε να έχει μπροστά του πρόκληση και άρα χώρο για να "κάψει", σταμάτησε την πορεία του. Σταμάτησε στον Ινδό. Σταμάτησε εκεί όπου ξεκινούσε ένας άλλος κόσμος με άλλα χαρακτηριστικά, τα οποία δεν αφορούσαν τους Έλληνες. Ένας άλλος κόσμος, που απλά δεν είχε "παρτίδες" με τη "φωτιά".
Από τον Ινδό όμως και πίσω τα πάντα είχαν "καεί". Από εκείνη τη στιγμή και πέρα θα έπρεπε απλά να ξαναχτιστούν τα "καμένα" με τη λογική και την ιδεολογία όμως του "φαινομένου". Από εκεί και πέρα ξεκινά η ιστορία των σύγχρονων αυτοκρατοριών. Των ελληνιστικού τύπου αυτοκρατοριών, οι οποίες φτάνουν στις μέρες μας. Η "φωτιά" πλέον ήταν ελεγχόμενη. Ήταν ο "λύχνος" των αυτοκρατοριών. Οι Έλληνες εντάχθηκαν στις αυτοκρατορίες ως "προνομιούχοι" και χωρίς να έχουν αντίπαλο να τους προκαλεί.
Προνομιούχοι στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, στην Οθωμανική αυτοκρατορία κλπ.. Το σύστημα το είχαν χτίσει οι Έλληνες και αυτοί γνώριζαν τις ιδιομορφίες του. Το σύστημα ήταν "πυρίμαχο", γιατί η "φωτιά" ήταν μέσα του. Οι αυτοκράτορες γνώριζαν την επικινδυνότητα του "φαινομένου" και το σέβονταν. Ποτέ δεν άφηναν τους Έλληνες απ' έξω στις μοιρασιές και στα προνόμια και το σημαντικότερο... ποτέ δεν θα τους άφηναν να δημιουργήσουν ξεχωριστό κράτος. Οι Έλληνες, ως ξεχωριστή κοινωνική τάξη της αυτοκρατορίας, δεν ήταν ποτέ επικίνδυνοι. Οι Έλληνες μόνον ως ξεχωριστή κοινωνία ήταν επικίνδυνοι.
Οι αιώνες "κυλούσαν" και οι Έλληνες εξυπηρετούσαν το σύστημα, όπως κι αν αυτό τους ονόμαζε. Όμως, στους αιώνες αυτούς οι εξελίξεις ήταν μεγάλες. Ο Δυτικός Κόσμος άρχισε ν' αναπτύσσεται με ρυθμούς μεγαλύτερους απ' ό,τι ο υπόλοιπος κόσμος. Ανακαλύφθηκε η Αμερική και αυτοί οι οποίοι την ανακάλυψαν τη μοιράστηκαν μεταξύ τους. Η εποχή της αποικιοκρατίας όλους αυτούς τους ισχυροποίησε σε απίστευτο βαθμό. Λαοί, χωρίς μεγάλο πολιτισμικό "βάθος", απέκτησαν μέγεθος αυτοκρατοριών. Η Αγγλία, που δεν έδωσε στον κόσμο ούτε μια συνταγή μαγειρικής, φιλοδοξούσε να "κυβερνά" τα κύματα. Είχε μέγεθος ασύλληπτο για προηγούμενες αυτοκρατορίες, οι οποίες επεκτείνονταν με "προσηλυτιστές" και όχι με κοινούς λοχίες "οικοπεδοφάγους".
Ο παραδοσιακός χώρος, που φιλοξενούσε τους Έλληνες, είχε σε μεγάλο βαθμό υποβαθμιστεί. Νέοι λαοί κυριαρχούσαν στον κόσμο. Νέοι λαοί όμως σημαίνει και νέες φιλοδοξίες. Για όσο διάστημα αυτές οι φιλοδοξίες δεν "ακουμπούσαν" το "φαινόμενο", κανένας δεν κινδύνευε. Για όσο διάστημα αυτές οι "αυτοκρατορίες" εχθρεύονταν τους Μάγιας, τους Ίνκας, τους Αβοριγίνες ή τους Πυγμαίους, κανένας δεν απειλούνταν. Ο "πυρίμαχος" χριστιανισμός κατακτούσε τον κόσμο, χωρίς να βρίσκει πουθενά αντίπαλο. Χωρίς να βρίσκει πουθενά κίνδυνο. Μπορούσε να κατακτά και να απειλεί ο ίδιος με "πυρπόληση".
Αυτός όμως ο χριστιανικός κόσμος ήταν αήττητος ως σύνολο. Αυτός ήταν η αυτοκρατορία. Αυτός έλεγχε τους Έλληνες. Για όσο διάστημα δεν υπήρχε κίνδυνος, δεν είχε πρόβλημα με τις φιλοδοξίες των φιλόδοξων νεόπλουτων μελών του. Αυτοκρατορίες "ονειρεύονταν" όλοι υπό τη "σκιά" του αυτοκράτορα της Ρώμης. Υπό τη σκιά του Πάπα. Αυτοκρατορίες ονειρεύονταν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και οι Βρετανοί. Όλοι αυτοί άλλοτε εκ του πονηρού και άλλοτε από άγνοια είχαν αρχίσει να "μιμούνται" την αυτοκρατορική λειτουργία. Ο πλούτος και η έλλειψη αντιπάλου τους το επέτρεπαν.
Έτσι σταδιακά άρχισαν υπό τη σκιά του χριστιανισμού ν' αναπτύσσουν τους δικούς τους αφελείς --ισμούς. Άρχισαν δηλαδή ν' αναπτύσσουν αυτοκρατορική συμπεριφορά και να προσπαθούν να "δέσουν" στα άρματά τους όσες χώρες δεν μπορούσαν να κατακτήσουν. Κοντά στον αυτοκρατορικό ελληνισμό, τον χριστιανισμό, τον ισλαμισμό, τον βουδισμό κλπ. άρχισαν δειλά-δειλά να εμφανίζονται ο "βρετανισμός", ο "γαλλισμός", ο "γερμανισμός" κλπ. Όλες αυτές όμως οι ψευδοαυτοκρατορίες ήταν "ξύλινες". Το "πυρίμαχό" τους ανήκε στη σφαίρα ιδιοκτησίας της "μαμάς" αυτοκρατορίας, που ήταν ο χριστιανισμός. Απλά κάποιοι μπερδεύονταν.
Μπερδεύονταν, γιατί δεν καταλάβαιναν ότι οι αυτοκρατορίες στηρίζονται σε γνώση και όχι σε οικόπεδα. Το γεγονός ότι η βρετανική αυτοκρατορία είχε μεγαλύτερο μέγεθος από την αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου, δεν την καθιστούσε αυτοκρατορία. Του Αλέξανδρου η αυτοκρατορία ήταν αυτοκρατορία από τότε που ο ίδιος και η παρέα του ανέλαβε τη διαχείριση της ελληνικής γνώσης. Ήταν αυτοκρατορία από τότε που χωρούσε σε ένα παλάτι της Μακεδονίας. Του Χριστού η αυτοκρατορία ήταν αυτοκρατορία από τότε που Αυτός και η παρέα Του ανέλαβε τη διαχείριση της Γνώσης του Θεού. Από τότε που χωρούσε σε ένα δωμάτιο, όπου δειπνούσαν Δάσκαλος και μαθητές.
Εκεί μπερδεύτηκαν οι Δυτικοί χριστιανοί, συγκρίνοντας τα μεγέθη. Την "πάτησαν" όπως την πατάει ένας στρατηγός, που νομίζει ότι είναι Αλέξανδρος, επειδή έχει μεγαλύτερο στράτευμα από εκείνον. Την "πάτησαν" όπως την πατάει ένας λαοφιλής πολιτικός, που νομίζει ότι είναι Ιησούς, επειδή έχει πιο πολλούς προσωπικούς οπαδούς από δώδεκα. Αυτό είναι λάθος, γιατί την αυτοκρατορία τη χαρακτηρίζει η γνώση και όχι το μέγεθος. Η αυτοκρατορία δεν κατακτά χώρους, συνυπάρχοντας με διαφορετικούς. Η αυτοκρατορία "καταπίνει" λαούς, γιατί τους κάνει όμοιους με τα μέλη της. Η αυτοκρατορία είναι μια πύρινη λαίλαπα και ο ηγέτης της μια καθαρή και άσβεστη "φλόγα".
Η αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου επεκτεινόταν, γιατί "εξελλήνιζε" τους λαούς και άρα τους υπέτασσε στη εξουσία των Ελλήνων και άρα τη δική του. Η αυτοκρατορία του Ιησού επεκτεινόταν, γιατί "εκχριστιάνιζε" τους λαούς και άρα τους υπέτασσε στην εξουσία των Χριστιανών και άρα τη δική Του. Οι αυτοκρατορίες του Μωάμεθ, του Βούδα κλπ. έκαναν το ίδιο. Όλες αυτές οι αυτοκρατορίες ξεκινούσαν από το "μυαλό" του ιδρυτή τους και έφταναν μέχρι εκείνο το σημείο που το επέτρεπε η δυνατότητα της γνώσης της κάθε μιας. Αν αυτή η γνώση έχανε την αξία της, ακολουθούσε αυτόματα η κατάρρευση. Αν "έσβηναν" οι γνώσεις των ηγετών τους, "έσβηναν" και οι ίδιες. Δεν μπορούσαν ν' αναπαράγουν τα "κύτταρά" τους και πέθαιναν.
Οι νεόκοποι αυτοκράτορες αυτά όλα δεν τα γνώριζαν. Νόμιζαν ότι αρκούσε η δύναμη και το κεφάλαιό τους, για να καλύψει το κενό της γνώσης. Νόμιζαν ότι η απλή κατάκτηση είναι αρκετή. Δεν έβλεπαν για παράδειγμα οι Βρετανοί ότι η παραμονή τους στην Ινδία δεν "κατάπινε" τους Ινδούς. Δεν τους αποσπούσε από την αυτοκρατορία του Βούδα. Δεν έβλεπαν οι Γάλλοι ότι η παραμονή τους στην Αλγερία δεν "κατάπινε" τους Αλγερινούς. Δεν τους αποσπούσε από την αυτοκρατορία του Μωάμεθ. Δεν έβλεπαν ότι κατακτούσαν χωράφια και όχι ανθρώπους και άρα λαούς, όπως οι αυτοκρατορίες.
Έχοντας ελέγξει όλοι αυτοί τη Γαλλική Επανάσταση, νόμισαν ότι μπορούν να ελέγχουν τα πάντα. Είχαν εφεύρει το εθνικό κράτος και νόμισαν ότι είχαν βρει την τέλεια λύση. Η λύση, που θα μπορούσε να δώσει αιωνιότητα στο σύστημά τους. Η λύση, που θα μπορούσε σε μικροκλίμακες κρατών να διατηρεί τη "φωτιά" ζωντανή, χωρίς να απειλεί το σύστημα. Αυτό ήταν το εθνικό κράτος. Ένα σύστημα, που αντέγραφε την αυτοκρατορική λειτουργία και μπορούσε να διατηρεί "φωτιά" μέσα του. Όλοι αυτοί νόμιζαν ότι με ελεγχόμενο εξελληνισμό των πληθυσμών τους, θα μπορούσαν να δώσουν μόνιμα χαρακτηριστικά στα συστήματά τους. Θεώρησαν ότι μπορούσαν να υποτάξουν την ελληνική γνώση στις δικές τους φιλοδοξίες.
Νόμισαν ότι καμία γνώση δεν μπορεί να απειλήσει την ισχύ τους. Θεώρησαν ότι, από τη στιγμή που ελέγχουν την ελληνική γνώση, δεν κινδύνευαν από κανέναν. Από τη στιγμή λοιπόν που πρόβλημα με τη γνώση δεν είχαν και το κεφάλαιο στην κυριολεξία τους "περίσσευε", αισθάνονταν όλοι αυτοκράτορες. Όλοι με φιλοδοξίες να κατακτήσουν τον κόσμο, άσχετα αν δεν γνώριζαν τι θα κάνουν, αν θα το κατάφερναν. Η Ρώμη δεν ανησυχούσε, γιατί η ισχύς του χριστιανισμού ήταν τέτοια, που επέτρεπε τα "καπρίτσια" των ισχυρότερων μελών της.
Τα προβλήματα ξεκίνησαν, όταν άρχισε να "ανατέλλει" η βιομηχανική εποχή. Εκεί η Ρώμη "κοιμήθηκε". Γιατί; Γιατί ο ανταγωνισμός στη βιομηχανική εποχή θα έφερνε τους "αυτοκράτορες" στον παραδοσιακό χώρο, όπου υπήρχαν μεγάλες συγκεντρώσεις Ελλήνων. Αυθεντικών Ελλήνων και όχι εξελληνισμένων χριστιανών μέσα από τα ελεγχόμενα συστήματα εκπαίδευσης. Ο πόλεμος στη βιομηχανική εποχή θα γινόταν για το πετρέλαιο και τα κοντινότερα πετρελαϊκά κοιτάσματα για τους Ευρωπαίους ήταν στη Μέση Ανατολή. Άρα έπρεπε να ελεγχθεί η Οθωμανική αυτοκρατορία. Η αυτοκρατορία αυτή ήταν "χαλαρή", αλλά πολύ χρήσιμη για την παγκόσμια λειτουργία του συστήματος. Γιατί; Γιατί διατηρούσε το "φαινόμενο" σε ύφεση. Ούτε απειλούσε τον χριστιανισμό ούτε απειλούνταν από αυτόν. Είχε βρεθεί μια ισορροπία και αυτό δημιουργούσε συνθήκες ασφάλειας.
Οι Έλληνες ήταν από τους ευνοημένους της αυτοκρατορίας και δεν δημιουργούσαν προβλήματα. Στο μεταξύ όμως οι άλλοι σκοτώνονταν μεταξύ τους. Οι πανίσχυροι Άγγλοι έβλεπαν τον κίνδυνο από τη Γαλλία και τη Γερμανία. Φοβούνταν την επιρροή τους στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Ταυτόχρονα φοβούνταν και τους ίδιους τους Οθωμανούς. Η εποχή άλλαζε και η "χαλαρή" αυτοκρατορία ίσως να μην ήταν πλέον τόσο ακίνδυνη. Το βιομηχανικό κεφάλαιο είχε ιδιομορφίες, που μπορούσε να ξαναβάλει την Οθωμανική αυτοκρατορία στο "παιχνίδι" της κοσμοκρατορίας. Ήταν πλούσια, είχε αρκετά μορφωμένους πληθυσμούς —μεταξύ των οποίων και Έλληνες— και το χειρότερο απ' όλα… "καθόταν" επάνω στα πετρέλαια. Δεν ήταν δηλαδή δύσκολο να μετατραπεί σε μηδενικό χρόνο σε βιομηχανική δύναμη και να τινάξει τις ισορροπίες στον αέρα. Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου το λάθος.
Το λάθος το έκαναν από κοινού οι μεγάλοι της Δύσης. Τι έκαναν; Αυτό το οποίο απαγορευόταν επί αιώνες. Επέτρεψαν στους Έλληνες να ιδρύσουν ανεξάρτητο κράτος και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θεωρούσαν ότι ήταν ακίνδυνη η ίδρυση αυτή και επιπλέον την έβλεπαν σαν ευκαιρία να διαλύσουν την Οθωμανική αυτοκρατορία που τους απειλούσε. Γιατί θεωρούσαν ότι ήταν ακίνδυνο; Τι άλλαξε και θεωρούσαν ακίνδυνο αυτό το οποίο επί αιώνες απαγορευόταν; Νόμιζαν ότι μπορούσαν με τη λογική του εθνικού κράτους να περιορίσουν το "φαινόμενο" εντός πολύ μικρών συνόρων και να το ελέγχουν. Θεώρησαν ότι όχι μόνον μπορούν να το ελέγχουν, αλλά και ότι μπορούν να εκμεταλλεύονται τις ιδιότητές του εις βάρος του.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Θεωρητικά η Ελλάδα, ως ένα φτωχό κράτος, δεν μπορούσε να έχει δυνατότητες ανάπτυξης και άρα ο εξελληνισμός του να πάρει "βάθος" επικίνδυνο. Θεωρούσαν ότι η υπανάπτυξη θα το καθήλωνε στο σημείο που τους βόλευε. Η κοινωνική βάση του κράτους θα παρέμενε αναγκαστικά σε ένα χαμηλό επίπεδο "εξελληνισμού". Θα παρέμενε αγράμματη και με μια απλή "ανάμνηση" της ελληνικότητάς της. Η αδυναμία του κράτους ν' αναπτυχθεί σ' έναν κόσμο γιγάντων θα το έκανε απόλυτα εξαρτημένο και άρα ελεγχόμενο. Αυτοί θα διόριζαν τις ηγεσίες του και σαν "προστάτες" της ανεξαρτησίας του θα είχαν λόγο σε όλες του τις υποθέσεις. Ένα ακόμα προτεκτοράτο ανάμεσα στα πολλά άλλα, απλά με ένα πιο διάσημο όνομα.
Αυτό ήταν το βασικό πλαίσιο στο οποίο θα λειτουργούσε το ελληνικό κράτος. Το "φαινόμενο" θα βρισκόταν υπό πλήρη έλεγχο. Πριν εκδηλώσει την οποιαδήποτε αντιδραστική τάση, θα προλάβαιναν να το ελέγξουν. Γνωρίζοντας τη λειτουργία του, προσπάθησαν και κατάφεραν να του δώσουν "προσανατολισμό". Εχθρός μόνιμος των Ελλήνων θα γινόταν οι Τούρκοι. Εθνικό "όνειρο" θα γινόταν η κατάκτηση της Πόλης. Ό,τι ήταν οι Πέρσες για τους αρχαίους Έλληνες, θα γίνονταν οι Τούρκοι για τους σύγχρονους. Ό,τι ήταν η Περσέπολη για τους αρχαίους Έλληνες, έγινε η Πόλη για τους σύγχρονους. Το "φαινόμενο" κόλλησε μόνιμα στους Τούρκους. Οι Άγγλοι "αρχιτέκτονες" και οι υπόλοιποι μεγάλοι της Ευρώπης ήταν σε ασφαλή "περιοχή", εφόσον αυτοί παρουσιάζονταν σαν απελευθερωτές των Ελλήνων. Αυτοί ήταν οι επαγγελματίες "φίλοι" τους. Βρίσκονταν κοντά στο "φαινόμενο", αλλά δεν είχαν "δοσοληψίες" μ' αυτό. Το έλεγχαν, αλλά δεν το προκαλούσαν.
Όμως, το πρόβλημα δεν ήταν μόνον αυτό. Πρόβλημα είχαν και με τους διάσπαρτους ελληνικούς πληθυσμούς σε χώρους όπου μπορούσαν να δημιουργήσουν πρόβλημα στη βιομηχανική εποχή. Σε πλούσιους χώρους με προοπτικές ταχείας εκβιομηχάνισης δίπλα σε πετρέλαια. Χώρους όπως η Μικρά Ασία ή τα παράλια τους Εύξεινου Πόντου. Χώρους, οι οποίοι θα μπορούσαν ν' αναπτυχθούν βιομηχανικά και λόγω εθνικής συγγένειας να "αποσπάσουν" τον έλεγχο της μικρής και υπανάπτυκτης Ελλάδας από τους Δυτικούς. Τι έκαναν; Εκμεταλλεύτηκαν τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων, που τους στρέφουν εναντίον αυτοκρατοριών.
Δεν θα περίμεναν οι γενιές των Ελλήνων να "γεννήσουν" Μεγαλέξανδρο, για να κυνηγήσουν τον εθνικό τους στόχο. Οι Άγγλοι μόνοι τους "διόρισαν" Μεγαλέξανδρο έναν θλιβερό χαφιέ τους. Τον άθλιο Βενιζέλο. Τι έκανε αυτός; Κατέστρεψε τον ελληνισμό τόσο στον Εύξεινο Πόντο όσο και στη Μικρά Ασία. Έβαλε τη μικρή Ελλάδα να προκαλέσει αντίποινα, τα οποία εφαρμόστηκαν εις βάρος των γηγενών πληθυσμών. Έβαλε το ελληνικό κράτος να στείλει στη Σοβιετική Ένωση στρατό για την αντεπανάσταση και αυτό εξόργισε τους κομμουνιστές. Το αποτέλεσμα; Οι κραταιοί ελληνικοί πληθυσμοί της Μαύρης Θάλασσας να βρεθούν στην έρημο του Καζακστάν και να εξουδετερωθούν ως απειλή.
Ο ένας κίνδυνος είχε εξουδετερωθεί. Ο άλλος ήταν στη Μικρά Ασία. Οι Άγγλοι έβαλαν τον Βενιζέλο να κηρύξει τον πόλεμο στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Η Ελλάδα εισέβαλε στη Μικρά Ασία. Γιατί; Θεωρητικά, για να επανακτήσει το χαμένο της μεγαλείο, πρακτικά, για να προκαλέσει μόνη της την ανταλλαγή πληθυσμών. Την οργή των κομμουνιστών εις βάρος των Ελλήνων του Εύξεινου Πόντου τη συμπλήρωσε η οργή των μουσουλμάνων της Μικράς Ασίας εις βάρος των Ελλήνων.
Σ' έναν πόλεμο εξ’ αρχής στημένο και χαμένο, οι Έλληνες "παγιδεύτηκαν" από τα ίδια τους τα χαρακτηριστικά. Αυτά τα χαρακτηριστικά έγιναν η αιτία να δοθεί το άλλοθι στους Κεμαλιστές να διώξουν τους Έλληνες από τη Μικρά Ασία. Τα αυτοκρατορικά "όνειρα" των Ελλήνων —εξαιτίας ενός χαφιέ των Άγγλων— έγιναν ο απόλυτος "εφιάλτης" τους. Ό,τι είχαν καταφέρει μέσα σε χιλιάδες χρόνια, χάθηκαν από έναν χαφιέ μέσα σε μια πενταετία. Το "τέλος" του αυτοκρατορικού ελληνισμού φαινόταν οριστικό. Ο κόσμος είχε αλλάξει πλέον και δεν υπήρχε πιθανότητα να επιτρέψει στους Έλληνες να επανακάμψουν. Όλος ο ελληνισμός του κόσμου ήταν πλέον σε μια εθνική "κονσέρβα" υπό τον έλεγχο των Άγγλων. Ο άλλοτε κραταιός και πανίσχυρος ελληνισμός έγινε ένας φτωχός και υπανάπτυκτος λαός.
Το σχέδιο ήταν τέλειο… ή "μάλλον" τέλειο. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί όλα αυτά προϋποθέτουν μόνιμο έλεγχο. Το "φαινόμενο" ήταν κολλημένο στους Τούρκους, αλλά εκεί έπρεπε να παραμένει. Όταν η Ευρώπη παίρνει κάθε λίγο και λιγάκι "φωτιά" με τους εθνικούς πολέμους, επηρεάζει το "φαινόμενο". Αργά ή γρήγορα κάποιος από τους "μεγάλους" θα βάλει το "χέρι" του στη "φωτιά". Ο δρόμος για τα πετρέλαια περνάει από την Ελλάδα και είναι θέμα χρόνου κάποιος να της ζητήσει να κάνει πράγματα, τα οποία δεν θα της αρέσουν. Κάποιος θ' ανοίξει "παρτίδες" μαζί της.
Δεν πέρασαν μερικά χρόνια από την οριστική "κονσερβοποίηση" του ελληνισμού και η Ευρώπη ξαναπαίρνει φωτιά. Νέοι φιλόδοξοι "αυτοκράτορες" θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο. Ο δρόμος όμως για την κατάκτηση "περνάει" και πάλι μέσα από την Ελλάδα. Ο "άξονας" πρέπει να περάσει από την Ελλάδα, για να φτάσει στα πετρέλαια. Πρέπει, με βάση την ελληνική λογική, να τους νικήσει και άρα να τους "ταπεινώσει". Πώς θα δεχθούν όμως την "ταπείνωση" αυτοί οι οποίοι κοιμούνται με τον Αχιλλέα και τον Μέγα Αλέξανδρο στο μυαλό τους; Πώς θα νικηθούν αυτοί οι οποίοι ντρέπονται για τη φτώχεια τους και γνωρίζουν ότι το μόνο που τους απομένει, για ν' "αποδείξουν" κάτι σημαντικό στην παγκόσμια κοινωνία, είναι ο ηρωισμός τους και η συγγένεια αίματος με τους διάσημους αρχαίους προγόνους τους;
Ο "άξονας" επιτίθεται και το "φαινόμενο" ενεργοποιείται. Μετά από αιώνες αλλάζει ο εχθρός του. Η "φωτιά" κολλάει στο "ξύλινο" σύστημα του φασισμού. Ο "άξονας" γίνεται εχθρός του ελληνικού λαού και όχι απλά εχθρός του υπό αγγλικό έλεγχο ελληνικού κράτους. Ο "άξονας" αποκτά εχθρό το "φαινόμενο" και όχι τη βαλκανική "Μπανανία" με το όνομα "Ελλάδα". Ο "άξονας" μπορεί να νικήσει εύκολα τον στρατό της "Μπανανίας", αλλά πλέον θα πρέπει να νικήσει και τον ελληνικό λαό. Αυτό είναι το πρόβλημα και είναι μεγάλο.
Ο ελληνικός λαός είπε "ΟΧΙ" και αυτό δεν άλλαζε. Είναι αιώνιο "ΟΧΙ". Συμφέρει δεν συμφέρει, δεν τους νοιάζει. Σωστό ή λάθος, δεν τους απασχολεί. Το είπαν και από εκεί και πέρα είναι θέμα υπερηφάνειας. Θα το υπερασπιστούν όσο και να τους κοστίσει. Θα "εκτεθούν" στα μάτια της παγκόσμιας κοινωνίας; Τι θα πουν οι ξένοι; Ότι οι σύγχρονοι Έλληνες είναι "μπάσταρδοι", που δεν έχουν σχέση με τους αρχαίους ήρωες προγόνους τους; Το "φαινόμενο" αρχίζει πλέον κι ανεβάζει "θερμοκρασία". Τα μάτια "λάμπουν" και ένας λαός ολόκληρος βλέπει τον πόλεμο σαν "ευκαιρία" ανάδειξης και επανασύνδεσης με το "λαμπρό" παρελθόν.
Ο ελληνικός λαός είναι ο ΜΟΝΟΣ ΛΑΟΣ στον κόσμο που μέσα σε διάρκεια πέντε χρόνων ΝΙΚΗΣΕ με τον πιο απόλυτο τρόπο δύο "αυτοκρατορίες" και έγινε η αιτία της απόλυτης καταστροφής μιας τρίτης ακόμα μεγαλύτερης. Την ίδια στιγμή το αγγλοκρατούμενο ελληνικό κράτος των χαφιέδων έχασε καί τους δύο αυτούς πολέμους. Τι σημαίνει αυτό το φαινομενικά αντιφατικό; Πώς είναι δυνατόν ένας λαός να κερδίσει δύο πολέμους τη στιγμή που το κράτος του έχασε καί στους δύο;
Τον πόλεμο με τους Ιταλούς τον κέρδισε ο ελληνικός λαός μόνος του. Αυτός στήριξε τις λίγες μονάδες του τακτικού στρατού, που βρίσκονταν στα σύνορα. Ο λαός ήταν αυτός ο οποίος ανέλαβε τη διοικητική του μέριμνα. Έπλεκε, επιδιόρθωνε, μαγείρευε και κουβαλούσε ό,τι χρειαζόταν, για να πολεμάνε οι στρατιώτες. Ο λαός ανέλαβε τον εφοδιασμό του. Ο λαός ανέλαβε την περίθαλψή του. Ανήλικοι και γυναίκες κουβαλούσαν όπλα και πυρομαχικά εκεί όπου υπήρχε ανάγκη. Δεν σταμάτησε όμως μόνον σ' αυτά. Ο λαός μπήκε και στην ίδια τη μάχη. Αυτός ανέλαβε τις ειδικές "δυνάμεις" του. Υλοτόμοι έγιναν οι ιχνηλάτες του στρατού. Τσομπάνηδες έγιναν οι ‘καταδρομείς" του.
Ο λαός νίκησε τους Ιταλούς. Αυτός τους απώθησε από την Ελλάδα. Το ελληνικό κράτος εκείνον τον πόλεμο τον είχε χαμένο. Αυτό είναι κάτι το πρωτοφανές για τη σύγχρονη στρατιωτική ιστορία. Ηττήθηκε ένας πανίσχυρος στρατός από μεμονωμένες στρατιωτικές μονάδες και από έναν λαό. Δεν υπήρχε καν κεντρική διοίκηση. Δεν υπήρχε κεντρικό στρατηγείο. Οι αγγλόδουλοι της Αθήνας θεωρούσαν τον πόλεμο τόσο χαμένο, που δεν είχαν μπει στον κόπο οι στρατηγοί να πάνε στο μέτωπο για να ρίξουν έναν πυροβολισμό ή να δώσουν μια εντολή επίθεσης.
Το αρχιτρωκτικό, που παρίστανε τον αρχιστράτηγο του ελληνικού στρατού, δεν είχε μετακινήσει καν το επιτελείο του από την Αθήνα. Ο αρχιστράτηγος Παπάγος ήταν μόνον για "ταρατατζούμ και παράτες". Να φιλάει χέρια βασιλέων και πρέσβεων. "Ήρωας" σε καιρό ειρήνης να φοράει παράσημα, να κυνηγάει "κομμουνιστοσυμμορίτες" και να μοιράζει οικόπεδα σε στρατιωτικούς. Στον πόλεμο, που διεξήχθη επί των ημερών της αρχιστρατηγίας του, απλά δεν συμμετείχε. Από τις εφημερίδες έμαθε ο "αρχιστράτηγος" ότι ο στρατός του νίκησε τους Ιταλούς. Δεν είχε το ζώον ούτε την ευθιξία ν' αυτοκτονήσει για το μοναδικό και παγκόσμιο ρεκόρ στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία. Αρχιστράτηγος, που η νίκη του στρατού του να τον βρήκε με τις πιτζάμες μακριά από το μέτωπο της μάχης, δεν έχει ξαναϋπάρξει κι ούτε πρόκειται να υπάρξει. Ούτε ως απλός περίεργος παρατηρητής δεν είχε δει το πεδίο της μάχης. Ό,τι θυμόταν από την εποχή που ήταν ανθυπολοχαγός.
Η νίκη των Ελλήνων έκανε αίσθηση παγκοσμίως, εφόσον την ίδια εκείνη εποχή μια τεράστια Γαλλία έπεφτε στα χέρια του "άξονα" χωρίς καμία αντίσταση. Ο Χίτλερ γελούσε με τον Μουσολίνι. Γελούσε, γιατί δεν γνώριζε τι συμβαίνει. Επιτέθηκε κι αυτός στην Ελλάδα. Απέναντί του βρήκε κι αυτός δύο διαφορετικές καταστάσεις. Το κράτος της Αθήνας ήθελε να παραδοθεί και ο λαός αρνούνταν. Αξιωματικοί του ελληνικού στρατού αρνούνταν να πολεμήσουν και οι φαντάροι δεν εγκατέλειπαν τις θέσεις τους. Έδιναν άδειες στους στρατιώτες να επιστρέψουν στα σπίτια τους και δεν έφευγε κανένας.
Ο Χίτλερ είδε πώς είναι να πολεμάς έναν λαό χωρίς στρατιωτική ηγεσία. Από το πουθενά είχε απώλειες. Ο στρατός ήταν διαλυμένος και τα φυλάκια αντιστέκονταν χωρίς κανέναν απώτερο σκοπό. Απλά αυτοί οι οποίοι ήταν μέσα δεν ήθελαν να νικηθούν. Δεν τους ένοιαζε τίποτε άλλο. Δεν το έκαναν βάση κάποιου εναλλακτικού σχεδίου. Απλά δεν ήθελαν να γυρίσουν στα σπίτια τους νικημένοι. Δεν ήθελαν να τους πουν οι συντοπίτες τους ότι, στη μία και μοναδική φορά που τους δόθηκε η ευκαιρία να γίνουν ήρωες, αυτοί εγκατέλειψαν "Θερμοπύλες". Το αποτέλεσμα; Χωρίς επίσημο αντίπαλο ο γερμανικός στρατός καθυστερούσε επικίνδυνα και είχε μεγάλες απώλειες. Όταν έφτασε η ώρα της Κρήτης, τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα. Το τίμημα σε χρόνο και σε έμψυχο υλικό ήταν ακόμα πιο μεγάλο. Ο πιο ισχυρός στρατός του κόσμου "μάτωνε" από τον "στρατό" της "τσουγκράνας" και του "δρεπανιού". Ο Χίτλερ είχε μάθει αυτό το οποίο δεν ήξερε κι ο Ξέρξης.
Όπως ήταν φυσικό η μάχη των Ελλήνων χάθηκε. Οι Γερμανοί μπήκαν ως κατακτητές στην Ελλάδα. Ο αρχιστράτηγος των Ελλήνων αυτήν τη φορά δεν έμαθε για νίκη του από τις εφημερίδες. Τουλάχιστον είχε γλιτώσει και το "ταξίδι" στον Βορά. Τώρα ετοίμαζε τις βαλίτσες του, για να φύγει εκτός Ελλάδας. Τον ελληνικό λαό θα τον παρατούσε η ηγεσία του στο έλεος των κατακτητών, για να τον "σώσει" μακροπρόθεσμα. Όταν οι Έλληνες ετοιμάζονταν να υπομείνουν το αβάστακτο, οι ηγέτες τους έκλειναν δωμάτια σε ξενοδοχεία του εξωτερικού.
Ανάμεσα σ' αυτούς και η στρατιωτική ηγεσία. Ο αρχιστράτηγος ήταν έτοιμος και με τις βαλίτσες στο χέρι. Ξαφνικά οι πολιτικοί "ηγέτες" τού χρεώνουν τις ήττες και δεν τον παίρνουν μαζί τους. Κλάμα ο αρχιστράτηγος. Και πάλι δεν είχε τη στοιχειώδη ντροπή ν' αυτοκτονήσει. Και πάλι κάνει το κορόιδο, όταν ο λαός θρηνεί χιλιάδες θύματα, τα οποία έπεσαν ηρωικά για έναν εθνικό σκοπό, για τον οποίο ο αρχιστράτηγος πληρωνόταν να τον δει από απόσταση και δεν έκανε ούτε αυτό.
Η γερμανική "μπότα" πατάει την Ελλάδα. Το "φαινόμενο" όμως δεν νικιέται. Η "μπότα" που το πατάει είναι θέμα χρόνου να πάθει ζημιά. Η "φωτιά" κόλλησε πάνω της. Ο ελληνικός λαός δεν τα παρατάει. Δεν τον ενδιαφέρει αν έχασε τον πόλεμο στο στρατιωτικό επίπεδο. Βγαίνει στο βουνό. Δημιουργεί εκ του μηδενός το τερατώδες ΕΑΜ. Το οπλίζει μέσα από τις πολεμικές του πράξεις. Ο εκφραστής του ελληνικού λαού είναι πανίσχυρος και οπλισμένος. Μέσα σε τρία χρόνια σε μια απόλυτα γερμανοκρατούμενη Ευρώπη τα δύο τρίτα τής θεωρητικά κατακτημένης Ελλάδας είναι ελεύθερα.
Όμως, το ΕΑΜ ήταν εφιάλτης για τους πάντες. Δεν τρόμαζε μόνον τους Γερμανούς. Τρόμαζε και όσους φιλοδοξούσαν να τους διαδεχθούν στη μεταπολεμική περίοδο. Εξέφραζε τον ελληνικό λαό και όποιος κι αν είναι ο νικητής του πολέμου, θα το έβρισκε μπροστά του. Στους Γερμανούς έκανε τεράστια ζημιά, γιατί τους καθυστερούσε. Τους καθυστερούσε σε έναν πόλεμο όπου η ταχύτητα ήταν το ζητούμενο. Τους δημιουργούσε προβλήματα στα μετόπισθεν και δεν τους επέτρεψε να κάνουν περίπατο στη Μέση Ανατολή, όπως ήταν μέσα στις δυνατότητές τους. Αυτή η καθυστέρηση ήταν το αίτιο της ήττας του "άξονα". Δεν πρόλαβε να ελέγξει το πετρέλαιο και έμεινε από "καύσιμα". Οι Έλληνες, που με τον αγώνα τους συνέβαλαν σ' αυτήν την καθυστέρηση συνετέλεσαν στην ήττα αυτήν.
Όταν ηττήθηκαν οι Γερμανοί, η Ελλάδα ήταν η μόνη κατακτημένη χώρα που δεν είδε "απελευθερωτές". Δεν παρηλάσαν απελευθερωτές στις πλατείες της, όπως συνέβη στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στη Δανία κλπ.. Η Ελλάδα είχε απελευθερωθεί από μόνη της πολύ καιρό πριν. Η Ελλάδα είχε απελευθερωθεί από το ΕΑΜ. Ένα ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που είχε φτάσει στο σημείο να είναι πιο ισχυρό και πιο καλά εξοπλισμένο από τον προπολεμικό της τακτικό στρατό. Χάρη έκανε η Ελλάδα στον γερμανικό κατακτητικό στρατό, που του επέτρεψε να φύγει από τη χώρα. Αν άφηναν το ΕΑΜ ελεύθερο να δράσει, δεν θα επέστρεφε κανένας Γερμανός στρατιώτης ζωντανός στην πατρίδα του.
Οι Έλληνες είχαν νικήσει τις αυτοκρατορίες του άξονα. Τώρα όμως είχαν άλλα προβλήματα. Ο πόλεμος αποκάλυψε πράγματα, τα οποία ήταν καλά κρυμμένα. Διαχωρίστηκε ο λαός από την ηγεσία του. Ο λαός είχε δημιουργήσει με το αίμα του τη δική του ηγεσία. Το ΕΑΜ ήταν έτοιμο να σκοτώσει τους δοσίλογους των Γερμανών και ν' αφήσει στο απόλυτο περιθώριο τους αγγλόδουλους "παραθεριστές" του Νείλου. Είχε μάθει να ζει ελεύθερος και δεν θα ήθελε να επιστρέψει ξανά στους λακέδες των ιμπεριαλιστών. Αυτό όμως ήταν μια τρομακτική προοπτική για τους Άγγλους. Γιατί; Γιατί, χάνοντας τον έλεγχο της Ελλάδας, κινδύνευαν να χάσουν έναν πόλεμο στον οποίο είχαν νικήσει.
Η ανεξάρτητη Ελλάδα ήταν απειλή για τα αγγλικά συμφέροντα στην περιοχή. Η ανεξάρτητη Ελλάδα θα μπορούσε να χειριστεί τα εθνικά της συμφέροντα με τρόπο που αυτά να απειλούσαν την αγγλική πολιτική. Μπορούσε να γίνει σύμμαχος με τους Σοβιετικούς και να καταστρέψει έναν μεγάλο σχεδιασμό. Ταυτόχρονα οι Άγγλοι στον καιρό του πολέμου είχαν χάσει το μεγάλο τους "πλεονέκτημα" στην Ελλάδα. Μέχρι τον πόλεμο εμφανίζονταν σαν οι προστάτες της ελευθερίας του ελληνικού λαού. Στον πόλεμο, εξαιτίας λαθών και πανικού, έχασαν τη συμπάθειά του. Οι Έλληνες, εξαιτίας του αγγλικού αποκλεισμού και λόγω της πείνας που ακολούθησε, έχασαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Δεν τους συμπαθούσαν πλέον.
Για λόγους που δεν είναι του παρόντος να εξηγήσουμε, οι Αγγλοσάξονες αποφάσισαν την αλλαγή του παγκόσμιου σχεδιασμού. Σε συνεννόηση με τους Σοβιετικούς χώρισαν τον κόσμο σε Ανατολή και Δύση. Αυτό το έκαναν υποτίθεται για να εκμεταλλευτούν τη νίκη τους εις βάρος όλων των υπολοίπων. Για να λειτουργήσει όμως ένας τέτοιος σχεδιασμός, πρέπει να έχει μια ισορροπία. Το "οξυγόνο" της Δύσης ήταν τα πετρέλαια. Άρα έπρεπε η Ελλάδα, που βρισκόταν σ' εκείνον τον "δρόμο", να πάει με το μέρος του ισχυρού, ο οποίος προβλεπόταν να πάρει τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής. Στην προκειμένη περίπτωση με τους Αγγλοσάξονες. Οι Αγγλοσάξονες "καίγονταν" για τα πετρέλαια, γιατί χωρίς αυτά δεν είχε νόημα η νίκη τους. Ταυτόχρονα αυτά δεν ενδιέφεραν τη Σοβιετική Ένωση, γιατί είχε δικά της κοιτάσματα.
Άρα το πρόβλημα για τον νέο σχεδιασμό ήταν να πάει η Ελλάδα εκεί όπου προβλεπόταν. Να μην αφεθεί να "παίζει" με τα συμφέροντα των ισχυρών, προκειμένου να ισχυροποιηθεί η ίδια. Το πρόβλημα ήταν να επιβληθούν εκ νέου στην Ελλάδα οι προδοτικές και "απούσες" ηγεσίες, που την "έδεναν" στο άρμα των Αγγλοσαξόνων. Πώς όμως θα γινόταν αυτό; Την Ελλάδα δεν την έλεγχαν πλέον αυτοί οι λακέδες. Αυτοί βρίσκονταν στις όχθες του Νείλου και δεν γνώριζαν καν αν μπορούν να επιστρέψουν με ασφάλεια στα σπίτια τους. Την Ελλάδα την έλεγχε το ΕΑΜ. Την έλεγχαν άνθρωποι, που τους "αγαπημένους" των Δυτικών τούς προόριζαν για εκτελέσεις.
Τότε οι ισχυροί αποφάσισαν το χειρότερο δυνατό για τους Έλληνες. Τους έμπλεξαν σε έναν τρομερό εμφύλιο. Αυτοί οι οποίοι ελέγχονταν πλήρως από τον Στάλιν και τους Εγγλέζους δίχασαν τον ελληνικό λαό και τον έβαλαν να αλληλοεξοντωθεί. Κομμουνιστές και φασίστες έκαναν ό,τι τους διέταξαν τα' αφεντικά τους. Τα συμφέροντα ήταν μεγάλα και η κατάσταση επείγουσα για να υπάρξει καθυστέρηση. Οι Άγγλοι βιάζονταν πολύ, για να έχουν την πολυτέλεια να προστατεύσουν την εικόνα τους. Στα Δεκεμβριανά πυροβόλησαν Έλληνες. Βομβάρδισαν την Αθήνα. Γλίτωσαν τους δοσίλογους. Δολοφόνησαν εν ψυχρώ ήρωες της εθνικής αντίστασης. Επέβαλαν μισητούς βασιλείς. Μεθόδευσαν έναν τρομερό εμφύλιο. Εξόπλισαν εχθρούς, για να αλληλοεξοντωθούν πιο εύκολα. Έδωσαν εκ νέου την εξουσία στους αρχιστράτηγους με τις πιτζάμες.
Ποτέ και κανένας ισχυρός στην ιστορία των ανθρώπινων πολέμων δεν φέρθηκε τόσο αχάριστα, τόσο άσχημα και τόσο ύπουλα στους συμμάχους του όσο φέρθηκαν οι Εγγλέζοι στους Έλληνες. Ακόμα και ο Ταμερλάνος σεβόταν τους συμμάχους του. Οι Άγγλοι δεν είχαν ούτε καν τον πολιτισμό του Ταμερλάνου. Αιματοκύλισαν έναν σύμμαχο, ο οποίος τους βοήθησε καθοριστικά στη μεγάλη μάχη. Έναν σύμμαχο, ο οποίος νικούσε τον εχθρό τους, όταν αυτός βομβάρδιζε το ίδιο το Λονδίνο. Έναν σύμμαχο, που έβαλε "πλάτη" για τη δική τους νίκη-αναρρίχηση στην κορυφή του Κόσμου. Έναν σύμμαχο, που δεν τους κόστισε τίποτε. Δεν τον βοήθησαν με στρατεύματα. Δεν τον βοήθησαν με εξοπλισμό. Οι Εγγλέζοι μόνον χαφιέδες έστελναν στην Ελλάδα. Αυτόν τον σύμμαχο στη συνέχεια τον ξέσκισαν. Όταν όλοι οι λαοί πανηγύριζαν τη νίκη σ' έναν πόλεμο που τον είχαν χάσει, οι Έλληνες έκλαιγαν για έναν πόλεμο που είχαν κερδίσει.
Αυτά όλα ήταν αθλιότητες των Άγγλων. Αθλιότητες όμως, που τις "έβλεπαν" οι Έλληνες. Οι Άγγλοι είχαν περάσει πλέον τον Ρουβίκωνα. Ο κόσμος των Ελλήνων ήταν πλέον διαφορετικός. Το "φαινόμενο" πλέον είχε "κολλήσει" στους Αγγλοσάξονες. Του ήταν αδιάφοροι πλέον οι Τούρκοι. Του ήταν αδιάφοροι οι Γερμανοί, που ήταν νικημένοι. Οι Αγγλοσάξονες όχι μόνον τους σκότωσαν, αλλά και τους αδίκησαν στην ιστορική τους πορεία. Τους στέρησαν δόξα. Οι σύγχρονοι Έλληνες νίκησαν αυτοκρατορίες και αυτό αποκρύφτηκε από τους λαούς. Υποβαθμίσθηκε ακόμα και στους ίδιους τους Έλληνες από τις ίδιες της ελληνικές ηγεσίες. Μισούσαν οι ελληνικές ηγεσίες των λακέδων και των δοσίλογων τα επιτεύγματα των Ελλήνων, γιατί δεν συνέφεραν στα αφεντικά τους και δεν συμμετείχαν οι ίδιες πουθενά.
Γι' αυτόν τον λόγο είπαμε στην αρχή του κειμένου ότι οι σύγχρονοι Έλληνες ούτε στο περίπου δεν γνωρίζουν τι έκαναν τον τελευταίο αιώνα. Ούτε στο περίπου δεν γνωρίζουν πόσο "κοντά" είναι στη δόξα των προγόνων τους. Το κατόρθωμα του ιταλικού μετώπου —με δεδομένη τη διαφορά των τεχνολογιών των εποχών— ήταν μεγαλύτερο από τις ιστορικές Θερμοπύλες. Το κατόρθωμα του ΕΑΜ —με βάση το ίδιο δεδομένο και με μια ναζιστική Γερμανία σε πλήρη ισχύ και υπό στρατιωτικό συναγερμό— ήταν μεγαλύτερο από την Επανάσταση του 1821. Το "φαινόμενο" είχε αποδείξει τη διαχρονική του συνέχεια και κάποιοι του στέρησαν τη δόξα. Αυτοί οι κάποιοι ήταν οι Αγγλοσάξονες.
Τώρα πλέον οι Έλληνες θα είχαν απέναντί τους μόνον τους Αγγλοσάξονες. Τους Αγγλοσάξονες, που, για να τα καταφέρουν όλα αυτά, είχαν κάνει λάθη. Λάθη, πολλά λάθη. Οι Άγγλοι, προκειμένου να επιβάλλουν τον σχεδιασμό τους —με δεδομένο εκείνη την εποχή την ανυπότακτη Ελλάδα του ΕΑΜ—, "αυτοκτόνησαν". Μπήκαν σε ένα κοινό σύστημα με τους Αμερικανούς και "έχασαν" τη μάχη μέσα σε λίγα χρόνια. Μέσα σε λίγα χρόνια καταστράφηκε η μεγαλύτερη αυτοκρατορία που είχε υπάρξει ποτέ στον κόσμο.
Υπό την ηγεσία ενός ηλίθιου Τσόρτσιλ κατάφεραν το απίθανο. Προκάλεσαν τους χειρότερους εχθρούς του χριστιανικού συστήματος και ταυτόχρονα διέλυσαν την αυτοκρατορία τους. Αυτούς "κληρονόμησαν" οι Αμερικανοί. Το "φαινόμενο" είναι πλέον σταθερά "κολλημένο" στον Αγγλοσαξονισμό. Στον Αγγλοσαξονισμό, που εκφράζεται με τον ίδιο τρόπο, είτε ως Βρετανία είτε ως ΗΠΑ. Στον Αγγλοσαξονισμό, που επένδυσε την κυριαρχία του στο δίπολο με τη Σοβιετική Ένωση. Για όσο διάστημα υπήρχε Σοβιετική Ένωση, κανένας δεν κινδύνευε. Ακίνδυνο είναι το "φαινόμενο" σε τέτοιες συνθήκες. Μπορεί να "περιμένει", αλλά είναι ακίνδυνο. Οι γενιές μπορεί ν' αλλάζουν και να μην "ξεχνούν", αλλά δεν μπορούν να κάνουν και τίποτε.
Η Σοβιετική Ένωση όμως δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες των εμπνευστών της. Καταρρέει σαν χάρτινος πύργος τη δεκαετία του ενενήντα. Αυτό όμως αλλάζει τον γενικότερο σχεδιασμό ενός συστήματος, που είχε στηριχθεί πάνω σ' αυτήν. Άρα και πάλι θα πρέπει να δράσουν αυτοί οι οποίοι πρέπει να ελέγχουν τους λαούς και άρα και το "φαινόμενο". Οι Αγγλοσάξονες και πάλι ως ηγέτες και εκφραστές της Νέας Τάξης έπρεπε να έρθουν στην Ελλάδα, για να την "ευθυγραμμίσουν" με τα υπόλοιπα κράτη. Αυτό όμως προϋποθέτει νέες επεμβάσεις και άρα νέες προκλήσεις. Επεμβάσεις όμως και προκλήσεις στο "φαινόμενο" σε μια εποχή δύσκολη δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το "φαινόμενο" δεν ξεχνά. Το "φαινόμενο", αν σε βρει σε αδυναμία, θα σου επιτεθεί.
Αυτό περιμένουμε τώρα. Οι Αγγλοσάξονες ακόμα δεν έχουν καταλάβει τι γίνεται. Παίζουν παιχνίδια εις βάρος του "φαινομένου". Παίζουν παιχνίδια στην Κύπρο με το Σχέδιο Ανάν. Παίζουν στη Θράκη με τη μειονότητα. Παίζουν στη Μακεδονία με το όνομα. Παίζουν στην Ήπειρο με τους Αλβανούς. Παίζουν στο Αιγαίο με την υφαλοκρηπίδα. Διορίζουν πρωθυπουργούς ανάμεσα στους υπαλλήλους τους. Ελέγχουν τις υπηρεσίες ασφαλείας. Φακελώνουν πολίτες, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Παίζουν με τη "φωτιά" και δεν το καταλαβαίνουν. Στο απόγειο της δύναμής τους στην πραγματικότητα είναι πιο αδύναμοι από ποτέ. Ταυτόχρονα το "φαινόμενο" είναι πιο ισχυρό από ποτέ. Το αγγλοσαξονικό "δάσος" είναι θεόστεγνο και χωρίς άμυνες και το "φαινόμενο" σε υψηλές θερμοκρασίες. Ο ελληνικός πληθυσμός είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση από πλευράς γνώσης και νοοτροπίας. Είναι καθαρά ελληνικός στο επίπεδο της παιδείας και όχι μόνον στο επίπεδο των τύπων.
Το "φαινόμενο" περιμένει. Το "φαινόμενο" δεν ξεχνά. Δεν ξεχνά ποιος το βύθισε στον εμφύλιο. Δεν ξεχνά ποιος του διχοτόμησε την Κύπρο. Δεν ξεχνά ποιος το έβαλε στη Χούντα. Δεν ξεχνά ποιος του λεηλάτησε την πατρίδα. Δεν ξεχνά και περιμένει. Περιμένει σαν να μην είχε να κάνει τίποτε άλλο όλους αυτούς τους αιώνες. Ένα "αεράκι" περιμένει και φτάνει εύκολα στην υπερατλαντική "Περσέπολη". Σύντομα θα πάρει "φωτιά" ο κόσμος. Την πιο λυτρωτική "φωτιά" που έχει δει στην ιστορία του. Μέσα σε λίγες μέρες κανένας δεν θα θυμάται τους Αγγλοσάξονες. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ.  


ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΔΙΔΑΧΗ "ΤΗΝ ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ΄" .  Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΥΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΑΠΟ ΠΟΣΟ ΠΑΛΙΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ !


ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΩΣ.  ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΠΙΣΣΑΝΟΣ










ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΑΚΗ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΤΗΚΕ Ο ΜΕΤΑΞΑΣ
Φοβερή αποκάλυψη του δημοσιογράφου Σπύρου Χατζάρα, τα μεσάνυχτα της Παρασκευής 1 Απρίλη 2011 στο κανάλι «Blue-Sky»: Ο 55χρονος Χατζάρας αποκαλύπτει πως ο Ιωάννης Μεταξάς δολοφονήθηκε στο σπίτι του εκδότου του «Βήματος» και των «Νέων» Δημητρίου Λαμπράκη (πατρός του Χρήστου Λαμπράκη, του δημιουργού του Μεγάρου Μουσικής). Όπως θα ακούσετε τον Χατζάρα να λέει, την παραμονή του θανάτου του 25 ή 26 Γενάρη 1941, ο Ιωάννης Μεταξάς πήγε επίσκεψη στο σπίτι του Δημητρίου Λαμπράκη κι εκεί τον κέρασαν μία δηλητηριασμένη πορτοκαλάδα. Ο γιός του γιατρού του Μεταξά αποκάλυψε στον Χατζάρα το φρικτό μυστικό, αφού ξέραμε μεν πως οι Άγγλοι σκότωσαν τον Μεταξά, αλλά αγνοούσαμε ποιός ήταν το εκτελεστικό τους όργανο: Ήταν ο πράκτορας της Ιντέλλιτζενς Σέρβις, Δημήτριος Λαμπράκης!...
Προσέξτε επίσης τί φοβερά πράγματα λέει ο καλεσμένος του Χατζάρα, καθηγητής της Ιστορίας Δημήτρης Μιχαλόπουλος: Το πιστοποιητικό θανάτου του Μεταξά το υπέγραψε ο μέγας γιατρός της εποχής Γερουλάνος (παππούς του σημερινού υπουργού Πολιτισμού), ενώ δεν έχει ακόμη εκδοθει το πιστοποιητικό θανάτου του Παπάγου, τον οποίον επίσης δολοφόνησαν οι Άγγλοι, κατά τον καθηγητή Μιχαλόπουλο, διότι τα είχε βρεί με τους Γερμανούς.
ΠΗΓΗ : http://peripatris.blogspot.com/


 

Η σιωπη του θεού Ώρου, στον υπόγειο μυστικό ναό της Θεσσαλονίκηςvisaltis.blogspot.com/, www.olympia.gr

Αναρτήθηκε από τον/την Βισάλτης στο Μαΐου 2, 2011
Φωτo:Ο θεός Ώρος με την χαρακτηριστική του κίνηση, επιβάλλει την σιωπή στους “μυημένους”-Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης-
Είναι μια συννεφιασμένη μέρα του 1939,και ο αρχαιολόγος Χ.Μακαρονάς,βυθίζεται σε ένα μυστικό κόσμο.Βαδίζει επιφυλακτικά σε έναν υπόγειο στενό διάδρομο,και η δέσμη φωτός που στέλνει ο φανός που κρατά,σκορπά ολόγυρα τερατώδεις σκιές που τρεμοπαίζουν στους τοίχους,αρχίζοντας να χορεύουν γύρω του και να τον κοροϊδεύουν.Αιγυπτιακά σύμβολα στο δάπεδο τον προειδοποιούν για τις κατάρες που πρόκειται να πέσουν επάνω του,αν συνεχίσει αυτήν την υπόγεια διαδρομή.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα μπορούσε να σκέφτονταν ένας αρχαιολόγος,που αναζητούσε στον χρόνο αυτό που όλοι έψαχναν στο χώρο,πόσο μάλλον ,όταν το αναζητουσε στις παραμονές του μεγάλου πολέμου,όταν την ίδια εποχή οι Ναζί έσκαβαν για να ανακαλύψουν την υπόγεια μυστική Υπερβόρεια..
Ο διάδρομος τον οδήγησε στην είσοδο μιας κρύπτης.Όταν παραμερίστηκε η πόρτα ,το φως του αποκάλυψε μια
λευκή μορφή,μετρίου αναστηματος.Οπισθοχώρησε λίγο τρομαγμένος,σκεπτόμενος ίσως κάποιο φάντασμα-φρουρό του τόπου.Αμέσως όμως χαλάρωσε.Η μορφή ήταν ένα άγαλμα.Παρίστανε ένα γυμνό παιδί που στο αριστερό του χέρι κρατούσε ένα κέρας.Το βλέμμα του ήταν πολύ παράξενο,και ύψωνε το δεξί του χέρι στα χείλη.Ο εισβολέας αρχαιολόγος,αναγνώρισε την χαρακτηριστική χειρονομία που επιβάλλει την σιωπή στους μυημένους.Ένιωσε ένα μικρό ρίγος όταν συνειδητοποίησε πως αυτός που έκανε αυτήν την χειρονομία ήταν ο θεός Ώρος…
Βέβαια θα ήταν παράλογο να μη μιλησει για αυτήν του την αποκάλυψη,αλλα το σίγουρο είναι ότι πολύ λίγοι γνωρίζουν για εκείνη την υπόγεια διαδρομή-κάτω από την μικρή λίθινη Σφίγγα που βρήκαν εκεί-σε κάποιο μυστικό μέρος της περιοχής Διοικητηρίου,της  Θεσσαλονίκης.Ο ίδιος όμως γράφει:
‘Ο συντάκτης των γραμμών τούτων,συνεπιβλέπων μετά του καθηγητού κ.Πελεκίδη εις τας εργασίας,και κατελθών εις την κρύπτην ευθύς ως αυτή την ηνοίχθη,ευρέθει πρώτος ενώπιον του απροσδόκητου και μυστηριωδώς υποβλητικού περιβάλλοντος.Η ζωηρά συγκίνησις του,ιδίος από τον εξαφνικόν αντίκρυσμα της αγαθής μορφής του θεού,οι οποία σχεδόν εζωντάνευε από το σαλεύον αμυδρόν φως του ηλεκτρικού φανού,θα μείνη ασφαλώς αλησμόνητος..(Χ.Μακαρονάς,Ανασκαφή παρά το Σεραπείον-Μακεδονικά αριθμός 1(1940)465,σημ.1)
Η διαφορά που υπήρχε στην τοιχοδομία της κρύπτης,έδειχνε ότι ήταν πολύ προγενέστερη από το υπόλοιπο  κτίσμα της επιφάνειας,και ήταν φανερό ότι προορίζονταν για την μυστική λατρεία των αιγυπτίων θεών.Στο βάθος της καμαρόσκεπης κρύπτης ανακαλύφθηκε μια Ερμαϊκη στήλη,τοποθετημένη ακριβώς κάτω από το ιδιόρρυθμο οικοδόμημα(8Χ11μ) της επιφάνειας,που ήταν ρωμαϊκης προέλευσης.Ανακαλύφθηκαν,επίσης,οι κεφαλές του Σεράπειδος και της Ίσιδος(και άλλα κεφάλια)και η μικρή λίθινη σφίγγα…Το άγαλμα του θεού Ώρου,μπορεί κανείς να το δει στο αρχαιολογικό μουσείο της Θεσσαλονίκης,μαζί με τα άλλα ευρήματα που ανασύρθηκαν από το Σεραπείον στο Διοικητήριο.Συνεχίζει να προτείνη το δάχτυλο μπροστά στα χείλη απαιτώντας ή υπενθυμίζοντας τον νόμο της σιωπής.
Φαντάζομαι(γιατί έτσι μ’αρέσει περισσότερο) πως η σιωπή αυτή είναι πνευματική και δεν έχει να κάνει με την ομιλία ή την ομολογία.Είναι η σιωπή που βασιλεύει μεσα στα κεφάλια και στις ψυχές,και όχι η σιωπή που σφραγίζει το στόμα κάποιου για να μη μεταδόσει τη γνώση.Είναι σαν να σου λέει”Μη μιλάς σε όσους έχουν τη σιωπή μέσα στα κεφάλια τους-δηλαδή τους κουφούς-γιατί δεν θα σε ακόυσουν..”
Ανέκαθεν σκεφτόμουν ότι αφού δεν θα με ακούσουν,τότε μπορώ να μιλάω και να ακούω τα δώρα της γνώσης,χωρίς να φοβάμαι αν οι μουγκοί μου μιλήσουν κι αν οι κουφοί με ακούσουν.Άλλωστε ο καθένας παίρνει αυτό που του αναλογεί,κι εσύ συμμετέχεις ελάχιστα σε αυτό το πολύ πρωσοπικό παιχνίδι,ότι κι αν πεις…
Ο καθένας μας προσπαθεί να ακούσει μια ψιθυριστή φωνή,μέσα στην σιωπή του κεφαλιού του,που ακόμα και να του μιλήσει, δεν μπορεί να μεταδόσει τα λόγια της παρά μόνο σε αυτούς που την ακούν κι οι ίδιοι.Αυτό δεν είναι νόμος ,αλλά οι πιο μοναχική αλήθεια.Μπορείς να φανταστείς πόσες εκατοντάδες χρόνια,περίμενε ο Ώρος μοναχός του μέσα στο σκοτάδι εκείνης της υπόγειας κρύπτης;…
Από το βιβλίο “Μυστική Ελλάδα”-Εκδόσεις “Αρχέτυπο”
ΒΙΣΑΛΤΗΣ/visaltis.blogspot 
//

 

Περσέας

(αφιερωμένο στον αδελφό μου Γιώργο που ζεί στην Αυστραλία ) 


Οι άνθρωποι που κατοικούσαν στο Άργος λάτρευαν τον τοπικό τους ήρωα, τον Περσέα, με τις μεγαλύτερες τιμές. Και ήταν πράγματι πολύ σπουδαίος ήρωας. Είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη και τρανή δόξα από τα κατορθώματά του, αλλά και από τη συνεχή πάλη του ενάντια στο κακό.

Άλλοτε τον βρίσκουμε ν’ αντιμάχεται τη Μέδουσα, άλλοτε το τρομερό θαλάσσιο τέρας που είναι έτοιμο να κατασπαράξει την όμορφη Ανδρομέδα. Από μικρή ηλικία, ως βρέφος κι έπειτα ως έφηβος, γεύεται το πικρό μίσος των ανθρώπων, το οποίο προσπαθεί να ξεπεράσει είτε με την καλοσύνη του, είτε με τη δύναμή του. Με την πολύτιμη συμπαράσταση του Ερμή και της Αθηνάς ξεπερνά τις δυσκολίες που υψώνονται μπροστά του και αναδεικνύεται στις περιπέτειές του λαμπρός νικητής.

Παππούς του ήταν ο βασιλιάς του Άργους Ακρίσιος που ανυπομονώντας ν’ αποκτήσει διάδοχο για το θρόνο του κατέφυγε στις γνώσεις της Πυθίας στο μαντείο των Δελφών. Εκεί με δυσαρέσκεια έμαθε πως όχι μόνο δε θ’ αποκτήσει γιο, αλλά ο γιος της μονάκριβης κόρης του Δανάης κάποτε θα τον σκοτώσει. Αυτός ο φοβερός χρησμός έμελλε να καθορίσει το μέλλον του Περσέα. Ο Ακρίσιος επιστρέφοντας στο παλάτι απογοητευμένος και σκυθρωπός, αποφάσισε ν’ απομονώσει τη Δανάη για να μην παντρευτεί ποτέ. Την έκλεισε σ’ ένα υπόγειο δωμάτιο, όπου ούτε οι λαμπρές αχτίνες του ήλιου, ούτε το ασημένιο φως του φεγγαριού την έβλεπαν. Η μόνη επαφή της με τον έξω κόσμο ήταν η παραμάνα της.

Η ομορφιά και τα κάλλη της Δανάης όμως σαγήνεψαν το βασιλιά των
θεών. Γνωστός κατακτητής των γυναικών, τίποτε δε θα εμπόδιζε τον κυρίαρχο της φύσης να εκδηλώσει την αγάπη και τον παράφορο έρωτά του στη νέα κόρη. Πήρε λοιπόν τη μορφή χρυσαφένιας βροχής και κύλησε από τη στέγη του δωματίου.
Η νεαρή Δανάη τη δέχτηκε στους παρθενικούς της κόρφους και τότε ο Δίας παρουσιάστηκε σ’ όλη του τη λαμπρότητα και το μεγαλείο. Από την ένωσή τους γεννήθηκε ο Περσέας, που, αλίμονο, αν έπεφτε στα χέρια του Ακρίσιου. Με περισσή στοργή τον φρόντιζε η Δανάη, κρυφά, στο υπόγειο δωμάτιο, με τη βοήθεια της πιστής της τροφού.

Το ζωηρό παιδί, με τις φωνές του στο παιχνίδι, έγινε κάποτε αντιληπτό από τον παππού του. Τυφλωμένος από την οργή του δεν πίστευε τη μονάκριβη κόρη του όταν του έλεγε πως πατέρας του Περσέα ήταν ο ανώτερος απ’ όλους τους θεούς και τους ανθρώπους. Ο άμοιρος Ακρίσιος προσπαθούσε να ξεφύγει από τη μοίρα του με κάθε τρόπο, ξεχνώντας πως το τέλος του έχει καθοριστεί από τους παντοδύναμους θεούς. Χωρίς ίχνος στοργής κι αγάπης έκλεισε τη Δανάη και τον Περσέα σ’ ένα κιβώτιο και τους έριξε στη θάλασσα με την ελπίδα πως δε θα τους ξαναδεί πια. Στιγμές φοβερής αγωνίας πέρασε η νεαρή μητέρα μέχρις ότου τα κύματα τους οδήγησαν σ’ ένα μικρό νησί, τη Σέριφο. Ένας καλόκαρδος ψαράς, ο Δίκτης, είδε το κιβώτιο τη στιγμή που αμέριμνα έριχνε τα δίχτυα του στη θάλασσα. Έκπληκτος είδε να βγαίνει απ’ αυτό μια πανέμορφη γυναίκα που με δάκρυα ευγνωμοσύνης ευχαριστούσε τον Δία κρατώντας στη στοργική αγκαλιά της το θεϊκό βρέφος.

Για μερικά χρόνια η ζωή τους κύλησε ήρεμα ώσπου σε νέες περιπέτειες θα τους εμπλέξει ο πόθος του Πολυδέκτη για τη γλυκιά Δανάη. Ο Πολυδέκτης ήταν ο πλούσιος αδερφός του Δίκτη κι ο άρχοντας του νησιού, που έβλεπε τον Περσέα ως εμπόδιο στην προσπάθειά του να κατακτήσει τη μητέρα του.

Το σχέδιο του Πολυδέκτη ήταν να ντροπιάσει τον ευγενικό νέο ώστε ν’ αναγκαστεί να εγκαταλείψει το νησί και τη μητέρα του. Διέδωσε παντού ότι πρόκειται να παντρευτεί την Ιπποδάμεια και πως το δώρο που επιθυμούσε να πάρει από τον καθένα ήταν ένα άλογο.

Πού θα έβρισκε, όμως, ένα άλογο ο φτωχός κι άπορος Περσέας; Κοντά στον Δίκτη, όπου μεγάλωσε, έγινε κι ο ίδιος ένας απλός ψαράς. Καταλαβαίνοντας ότι ο σκοπός του βασιλιά ήταν να πληγώσει την αξιοπρέπειά του, πεισμάτωσε και σε μια στιγμή τόλμης κι απερισκεψίας του είπε με περιφρονητικό και περήφανο ύφος: “όχι ένα απλό άλογο αλλά και το κεφάλι της Γοργούς μπορώ να σου φέρω”. Ο Πολυδέκτης δεν αρνήθηκε φυσικά την προσφορά, με τον όρο ότι μέχρι να γυρίσει θα κρατά τη μητέρα του όμηρο στο παλάτι του.

Ο Περσέας απομακρύνθηκε και κατέφυγε σε μια ερημική ακτή του νησιού. Κάθησε στα βράχια και ατενίζοντας την απέραντη θάλασσα σκεφτόταν με ποιο τρόπο θα έφτανε στη Μέδουσα. Πώς θα πλησίαζε το αποκρουστικό αυτό τέρας με τα φιδίσια μαλλιά και τα αστραποβόλα μάτια; Πώς θα την αποκεφάλιζε αφού όποιος την αντίκριζε πέτρωνε;

Από τη δύσκολη θέση τον έβγαλε ο Ερμής ή κατ’ άλλους η Αθηνά. Και οι δυο θεοί υπήρξαν πολύτιμοι βοηθοί του. Ο θεός τον συμβούλεψε πως για να βρει το δρόμο έπρεπε πρώτα να περάσει από τις Νύμφες και έπειτα από τις γερόντισσες θεές, τις Γραίες. Δίπλα στις πηγές του νησιού απ’ όπου έρεε κρυστάλλινο νερό βρήκε τις καλόκαρδες Νύμφες που του έδωσαν φτερωτά πέδιλα για να τρέχει γρήγορα σαν τον άνεμο, το σκούφο του Άδη για να γίνεται αόρατος κι ένα σακίδιο για να βάλει το κεφάλι της Μέδουσας. Οι Γραίες κατοικούσαν στη δυτική άκρη του κόσμου, εκεί όπου αρχίζει το βασίλειο του Σκότους.

Η όψη τους ήταν αποκρουστική· το κωμικοτραγικό χαρακτηριστικό τους ήταν ότι μοιράζονταν με βάρδιες το μοναδικό μάτι και το μοναδικό τους δόντι. Ο Περσέας, αόρατος, τις πλησίασε και τη στιγμή που έδινε η μια στην άλλη το μάτι τους τ’ άρπαξε με αφάνταστη ταχύτητα. Τυφλές οι Γραίες αναγκάστηκαν να του μαρτυρήσουν το δρόμο για τις Γοργόνες.

Από τις τρεις αδερφές θνητή ήταν μόνο η Μέδουσα. Με τα όπλα που διέθετε και με την καθοδήγηση της Αθηνάς που του κρατούσε μια ασπίδα για να βλέπει εκεί τη Μέδουσα, στο καθρέφτισμά της, έκοψε το κεφάλι της και το έριξε στο σακίδιό του. Μάταια προσπαθούσαν οι αδερφές της να τον πιάσουν, αφού ήταν αόρατος κι έτρεχε γρήγορα σαν τον Ερμή.

Ο φτεροπόδαρος ήρωας επέστρεψε στην πατρίδα του γεμάτος ενθουσιασμό για το κατόρθωμά του. Χαρούμενος σκεφτόταν πώς θα μπορούσε ν’ απελευθερώσει τη μητέρα του και να αποστομώσει τον Πολυδέκτη που αμφισβήτησε τις ικανότητές του. Πετώντας πάνω από την Αιθιοπία διέκρινε σε μια απότομη βραχώδη ακτή μια νέα κόρη δεμένη σ’ ένα βράχο, απελπισμένη και δυστυχισμένη. Ήταν η κόρη του βασιλιά της χώρας, του Κηφέα, που τη θυσίαζε για να σωθεί η χώρα του από ένα φοβερό θαλάσσιο τέρας. Το κήτος αυτό το έστειλε ο Ποσειδώνας από οργή για την περήφανη βασίλισσα Κασσιόπη, που καυχιόταν πως είναι ομορφότερη από τις θαλάσσιες κόρες του, τις Νηρηίδες. Ο Περσέας, σαγηνεμένος από την ομορφιά της, την ερωτεύτηκε σφοδρά. Η ζεστή καρδιά του συγκινήθηκε με τα δάκρυά της. Χωρίς δεύτερη σκέψη πάλεψε με το τέρας και μαζί με την Ανδρομέδα πια επέστρεψε στη Σέριφο. Έβγαλε από το σάκο του το κεφάλι της Μέδουσας και σε μια στιγμή πέτρωσε ο Πολυδέκτης κι όλοι όσοι το είδαν.

Ο ευγενικός ήρωας με τις δυο αγαπημένες του γυναίκες, τη μητέρα του και τη γυναίκα του, επιθυμούσε να συμφιλιωθεί και με τον παππού του. Ο Ακρίσιος όμως ούτε για μια στιγμή δεν ξέχασε το χρησμό. Απεγνωσμένα κατέφυγε στη Λάρισα για να μη συναντηθεί με τον εγγονό του.Με τα πιο αγνά και ειλικρινή συναισθήματα ο Περσέας τον ακολούθησε. Η τίμια και ευγενική του ψυχή έπεισαν τον πρόγονό του να επιστρέψει στην πατρίδα του. Είναι αδύνατον να ξεφύγει κάποιος απ’ αυτό που η μοίρα του έχει “γράψει”. Όταν ο Περσέας, σ’ έναν αγώνα δισκοβολίας, πέταξε το δίσκο, άθελά του τραυμάτισε τον Ακρίσιο θανάσιμα. Έτσι βγήκε ο χρησμός αληθινός.

Η ψυχή του πονούσε και η καρδιά του τριβελιζόταν από τύψεις. Ο πόνος για το θάνατο του παππού του δεν τον άφησε να γίνει βασιλιάς στο Άργος. Προτίμησε ν’ ανταλλάξει το βασίλειό του με αυτό του εξαδέλφου του, της Τίρυνθας. Εκεί έζησε με την αγαπημένη του Δανάη και τα επτά παιδιά τους.








ΠΗΓΗ http://visaltis.blogspot.com

ΣΧΟΛΙΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ : πιστεύω και εγώ, ότι θα πρέπει να ομιλούμε Φιλοσοφώντας και εάν το 'Ιερό Βιβλίο της Ζωής το γράφει, τότε ο ήχος του λόγου θα σπάσει τον ήχο της σιωπής !


ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΗΚΕ Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Η αρχαιότερη ευρωπαϊκή επιγραφή είναι ελληνική και σώζεται σε πήλινη πινακίδα που γράφθηκε πριν από 3.500 χρόνια σε Γραμμική Β, σύμφωνα με το περιοδικό National Geographic.
Αυτό υποστηρίζει ο αρχαιολόγος Μιχάλης Κοσμόπουλος ο οποίος αποκάλυψε μια επιγραφή στη θέση Ίκλαινα, την οποία ανασκάπτει...
Η επιγραφή περιλαμβάνει ρήμα που σχετίζεται με κατασκευή προϊόντων καθώς και αριθμημένα ονόματα που αποτελούν κατάλογο.
Σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε, η επιγραφή δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί», αναφέρει ο Δρ Κοσμόπουλος, ο οποίος έχει αποκαλύψει στην Ίκλαινα ένα μυκηναϊκό ανάκτορο με πελώριους αναλημματικούς τοίχους, τοιχογραφίες και ένα θαυμαστό αποχετευτικό σύστημα.
Τίποτα ξεχωριστό αν σκεφτούμε ότι ανάκτορα όπως της Ίκλαινας περιλάμβαναν και αρχεία με πινακίδες σε Γραμμική Β γραφή, την πρώτη γραφή της ελληνικής γλώσσας και συνάμα την πρώτη αποκρυπτογραφημένη γραφή της Ευρώπης. Το περιεχόμενο επίσης δεν ξαφνιάζει καθώς οι σωζόμενες επιγραφές σχετίζονται με καταλόγους προϊόντων που αρχειοθετούνταν για έναν χρόνο και στη συνέχεια πετιούνταν.
Τι γίνεται όμως όταν η πινακίδα χρονολογείται μεταξύ του 1450 και του 1350 π.Χ ενώ το ανάκτορο στην λαμπρότερη φάση του είναι ακόμη πρωιμότερο;
Η χρονολόγηση της πινακίδας - πολύ πρώιμη σε σχέση με εκείνη των υπόλοιπων γνωστών πινακίδων – αλλάζει πολλά δεδομένα όσον αφορά τις πληροφορίες που έχουμε για τη χρήση της Γραμμικής Β. Αλλάζει επίσης τα δεδομένα μας σε σχέση με την εξάπλωση της γραφής. Αν και πρώιμη η ίδια η πινακίδα, η θέση όπου βρέθηκε είχε υποβιβαστεί μεταξύ του 1450 και του 1350 π.Χ. σε εγκατάσταση «δορυφόρο» της γειτονικής Πύλου. Αναιρεί λοιπόν αυτό την πεποίθηση ότι αρχεία υπήρχαν μόνο στα μεγάλα κέντρα; Ή μήπως η γραφή ήταν περισσότερο διαδεδομένη από ότι θεωρούνταν μέχρι σήμερα;
Γεγονός είναι ότι η διατήρηση της πινακίδας είναι θαυμαστά τυχαία. Γενικά, τέτοιες πινακίδες δεν ήταν κατασκευασμένες για να μείνουν: φτιάχνονταν από ωμή πλίνθο για να διαλυθούν κατά την απόθεση. Στην περίπτωση αυτή όμως, το περιεχόμενο του αποθέτη είχε καεί. Έτσι, η πινακίδα ψήθηκε και διατηρήθηκε.
Αν και η Γραμμική Β είναι πολύ πιο όψιμη σαν σύστημα γραφής από εκείνα της Εγγύς και Μέσης Ανατολής – ενδεικτικά, την εποχή της πινακίδα της Ίκλαινας, οι Αιγύπτιοι Φαραώ μετρούσαν ήδη 18 Δυναστείες – το εύρημα θεωρείται ξεχωριστό.
Είναι άλλωστε η πρωιμότερη αναγνώσιμη και κατανοήσιμη επιγραφή που έχει βρεθεί σε ευρωπαϊκό έδαφος και η πρώτη γνωστή ελληνική επιγραφή!
ΠΗΓΗ http://fimotro.blogspot.com 

 

Το δαχτυλίδι του Γύγη. Δικαιοσύνη και αδικία από την αρχαιότητα στην επικαιρότητα


ΠΡΟΣΟΧΗ! Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΔΙΕΥΡΥΝΕΙ ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΣΑΣ!

Τον Πλάτωνα απασχολούσαν πάντοτε τα διττά - αντικρουόμενα ζεύγη καλού - κακού, ευτυχίας -; δυστυχίας, γνώσης -άγνοιας, δικαιοσύνης - αδικίας, γενναιότητας -δειλίας, κοινωνικής προσφοράς - απραγίας, αρμονίας -δυσαρμονίας και οραματιζόταν την κυριαρχία του αγαθού σε ένα «φωτεινό», δηλαδή ευτυχισμένο και αρμονικό κόσμο.
Ο ευρηματικός φιλόσοφος, στο Β΄ βιβλίο της «Πολιτείας» του και με το στόμα του αδελφού του Πλάτωνα Γλαύκωνα, επινοεί ένα μύθο.
Ένας βοσκός του βασιλιά της Λυδίας ονόματι Γύγης βρίσκει τυχαία ένα μαγικό δακτυλίδι μετά από δύο καταστρεπτικά φυσικά φαινόμενα. Την ώρα που έβοσκε τα πρόβατα του άρχοντά του, έπιασε φοβερή καταιγίδα και έγινε τόσο δυνατός σεισμός, ώστε άνοιξε η γη κάτω απ’ τα πόδια του. Κατέβηκε στο χάσμα που δημιουργήθηκε και εκεί μέσα στα σπλάχνα της γης, είδε ένα μεγάλο χάλκινο κούφιο άλογο. Από κάποια ανοίγματα στα πλευρά του κοίταξε μέσα του και διαπίστωσε ότι εκεί ήταν ξαπλωμένος ένας νεκρός με διαστάσεις σχεδόν γιγαντιαίες. Και το σημαντικότερο, φορούσε στο χέρι του ένα χρυσό δακτυλίδι. Ο Γύγης το πήρε και ανέβηκε πάλι στην επιφάνεια. Κάποια μέρα διαπίστωσε ότι το πολύτιμο εύρημά του είχε μία αξιοπερίεργη μαγική δυνατότητα. Περιστρέφοντας την πέτρα του («σφενδόνην» την ονομάζει ο Πλάτωνας) προς το εσωτερικό της παλάμης του, γινόταν αόρατος και εμφανιζόταν πάλι, γυρίζοντας το δακτυλίδι προς την αντίστροφη φορά. Ο ταπεινός βοσκός είχε λοιπόν στα χέρια του ένα τεράστιο όπλο. Μπορούσε να κάνει οτιδήποτε επιθυμούσε, χωρίς να γίνεται αντιληπτός και κυρίως, χωρίς να τιμωρείται ή έστω να επιπλήττεται. Έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη φορέας μιας τουλάχιστον παράδοξης και απρόσμενης δύναμης, η οποία μπορούσε να λειτουργήσει προς όφελός του, πάντα όμως υπό το βάρος μιας έστω και λανθάνουσας αδικίας, που μπορούσε να φτάσει κι ως το έγκλημα. Και πραγματικά έτσι έγινε. Ο ασήμαντος μέχρι τότε Γύγης έγινε εραστής της βασίλισσας και με τη βοήθειά της σκότωσε τον αφέντη του και πήρε ο ίδιος την εξουσία. Κατέλαβε λοιπόν μια θέση που του χάρισε η δύναμη ενός χρυσού κρίκου, χωρίς να υπολογίσει τα αθέμιτα μέσα που χρησιμοποίησε, αλλά με μοναδικά κίνητρά - συνηθισμένα στην ανθρώπινη φύση -τη δόξα και τον πλούτο.
Ο Γλαύκωνας, που διηγείται τη φανταστική αυτή ιστορία, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τελικά είναι στη φύση του ανθρώπου να αδικεί, όταν μάλιστα ξέρει εκ των προτέρων ότι δε θα υποστεί τις συνέπειες της αδικίας του. Και αυτό γιατί η κοινή λογική ενός ανθρώπου λέει ότι η δικαιοσύνη δεν είναι τελικά ένα αγαθό στη ζωή μας, αφού η εφαρμογή της προσκρούει στο προσωπικό μας συμφέρον και είναι ανασταλτικός παράγοντας, τις περισσότερες φορές, για τα οποιασδήποτε ποιότητας κέρδη μας. Για όλους μας λοιπόν το βασανιστικό ερώτημα «αδικειν η αδικεισθαι;» γίνεται πολύ απλό. Και η απάντηση στη συνείδησή μας δεν είναι τουλάχιστον μία ανώδυνη ουδετερότητα, αλλά μία συνειδητή επιλογή συμφέροντος: «αδικειν» και μάλιστα αν είναι δυνατόν ατιμώρητα.
Ένα δακτυλίδι λοιπόν έγινε η αιτία να διαφθαρεί ένας απονήρευτος βοσκός και να περάσει από το φως του ενάρετου στη σκιά του εγκληματία. Ένα αντικείμενο γίνεται η φυλακή μιας συνείδησης, ο μοχλός καταστροφής μιας έντιμης ζωής, το παραδεισένιο μήλο, που όμως ως γνωστόν καταδικάζει τον άνθρωπο να ζει αιώνια στο σκοτάδι της αμαρτίας. Αμαρτία που ο Πλάτωνας ονομάζει αδικία, δηλαδή άρση της δικαιοσύνης.
Αναλυτικότερα:
Καταρχήν, θεμελιώνεται ανθρωπολογικά η αξία της αδικίας και ερμηνεύεται ιστορικοκοινωνικά η προέλευση της δικαιοσύνης. Συγκεκριμένα, ο άνθρωπος επιθυμεί εκ φύσεως την αδικία, για τα οφέλη που αυτή του προσφέρει· επειδή όμως σε μια κατάσταση γενικευμένης αδικίας είναι αδύνατο να δρέπει κανείς τους καρπούς της αδικίας του, χωρίς ταυτοχρόνως να υφίσταται τη βλάβη από την αδικία των συνανθρώπων του, η ανθρωπότητα προχώρησε σ' έναν συμβιβασμό, ένα είδος κοινωνικού συμβολαίου, που ορίζει πως κανείς δεν θα αδικεί, ούτε θα αδικείται. Κατά συνέπεια, η αδικία αποτελεί στοιχείο της ανθρώπινης φύσης, ενώ αντιθέτως η δικαιοσύνη εντάσσεται στην περιοχή των ανθρώπινων συμβάσεων.
Από την παραπάνω παραδοχή του συμβατικού χαρακτήρα της δικαιοσύνης απορρέει αναγκαστικά το συμπέρασμα του Γλαύκωνα: κανείς δεν είναι δίκαιος με τη θέλησή του, επειδή αναγνωρίζει την αξία της δικαιοσύνης, αλλά από ανάγκη, γιατί δεν έχει τη δυνατότητα να αδικεί χωρίς να αδικείται. Για να ενισχύσει τον ισχυρισμό του ο Γλαύκωνας, καλεί τους συνομιλητές του να κάνουν ένα διανοητικό πείραμα. Προτείνει να παραχωρήσουν σ' έναν δίκαιο κι έναν άδικο απεριόριστη εξουσία, ώστε να μπορούν να κάνουν ό,τι επιθυμούν, και στη συνέχεια να παρακολουθήσουν τη συμπεριφορά τους. Θα διαπίστωναν λοιπόν τότε πως και οι δύο θα έπαιρναν τον ίδιο δρόμο προς την αδικία, γιατί η ανθρώπινη φύση επιδιώκει την πλεονεξία (ο όρος δεν δηλώνει μόνο την απληστία, αλλά γενικότερα την επιθυμία για εξουσία, υπεροχή έναντι των άλλων ανθρώπων), και μόνο βίᾳ εξαναγκάζεται να παραδεχθεί την ισοτιμία όλων των ανθρώπων (παργεται π τν το σου τιμν). Το διανοητικό πείραμα αποσαφηνίζεται στη συνέχεια με τον μύθο του Γύγη.
Όπως στον Πρωταγόρα, έτσι και στον λόγο του Γλαύκωνα ο μύθος χρησιμοποιείται παράλληλα με τον λόγο και έχει την ίδια λειτουργία: επεξηγεί ευχάριστα τη σοφιστική διδασκαλία, προσθέτοντας κι ένα στοιχείο εντυπωσιασμού. Η ιστορία του Γύγη, που παραδίδεται και από τον Ηρόδοτο (I.7-13), διασώζεται στον Πλάτωνα σε μια λαϊκότερη εκδοχή, καθώς τα τυπικά χαρακτηριστικά της την εντάσσουν στην περιοχή του μαγικού παραμυθιού: (α) ανωνυμία των ηρώων· (β) έντονη παρουσία του μαγικού και υπερφυσικού στοιχείου, που συνδράμει τον ήρωα στην αποστολή του και προαναγγέλλει το ένδοξο μέλλον του (στον Ηρόδοτο, αντιθέτως, η ιστορία παίρνει τη μορφή ρεαλιστικής νουβέλας, στην οποία κεντρική θέση έχει η παθολογία των ερωτικών και εξουσιαστικών σχέσεων). Η σοφιστική πηγή του Πλάτωνα πάντως ή ο ίδιος ο Πλάτωνας προσάρμοσε τον μύθο στις ανάγκες της συγκεκριμένης επιχειρηματολογίας, όπως είχε κάνει και ο Πρωταγόρας με τον δικό του μύθο. Αυτό γίνεται φανερό, αν προσέξουμε τη δυσανάλογα μεγάλη επιμονή της αφήγησης στην παρουσίαση των μαγικών ικανοτήτων του δακτυλιδιού, καθώς και το απότομο και βεβιασμένο κλείσιμο της ιστορίας, αφού οι λεπτομέρειες της κατάληψης της εξουσίας από τον Γύγη δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα την επιχειρηματολογία.
Ο Γλαύκωνας προτείνει στους ακροατές του να φανταστούν πως ο δίκαιος και ο άδικος του πειράματός τους κατέχουν ένα δακτυλίδι σαν εκείνο του Γύγη και να αναρωτηθούν πώς θα συμπεριφερόντουσαν. Η πιθανότερη εκδοχή είναι πως κανείς δεν θα μπορούσε να αντισταθεί στους πειρασμούς της αδικίας και να αποφύγει να ενεργεί σαν θεός, εκπληρώνοντας οποιαδήποτε επιθυμία του (η σύγκριση του άδικου με τον θεό στο σημείο αυτό ασφαλώς ειρωνική). Κατά συνέπεια, το διανοητικό πείραμα επιβεβαιώνει πλήρως τη θέση που μεταφέρει ο Γλαύκωνας, χωρίς να την αποδέχεται (όπως φροντίζει να μας υπενθυμίσει: μγα τοτο τεκμριον ν φαη τις, ς φσει περ το τοιοτου λγου λγων), πως κανείς δεν είναι δίκαιος με τη θέλησή του, αλλά από ανάγκη (οδες κν δκαιος, σαφής η αντίθεση με το σωκρατικό δόγμα οδες κν κακς). Κι αυτό συμβαίνει γιατί ο καθένας θεωρεί την αδικία ωφελιμότερη από τη δικαιοσύνη σε ατομικό επίπεδο. Ακόμη κι αν υπήρχε ένας τόσο παράξενος άνθρωπος, που δεν θα χρησιμοποιούσε για άδικους σκοπούς την απεριόριστη δύναμή του, η συμπεριφορά των άλλων ανθρώπων απέναντί του θα επιβεβαίωνε την άποψη που εκθέτει ο Γλαύκωνας: οι συνάνθρωποί του θα τον θεωρούσαν τελείως ανόητο και αξιολύπητο, έστω κι αν μπροστά του θα τον επαινούσαν, από φόβο μήπως τους αδικήσει.
Στο τρίτο μέρος της επιχειρηματολογίας του, ο Γλαύκωνας προχωρά σ' ένα νέο συμπέρασμα με βάση τα προηγούμενα: σημασία δεν έχει το να είναι κανείς πραγματικά δίκαιος, αλλά το να φαίνεται· κι απ' αυτή την άποψη ο απόλυτα άδικος θα βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη θέση από τον απόλυτα δίκαιο. Γιατί, ο απόλυτα δίκαιος θα πρέπει να τιμά τη δικαιοσύνη για την αξία της καθεαυτήν και όχι για τις τιμές ή την εκτίμηση που αυτή του προσφέρει· κατά συνέπεια η δικαιοσύνη του θα είναι απόλυτη, αν ακριβώς στερείται της εκτίμησης των συνανθρώπων του και η αρετή του συνεχώς δοκιμάζεται. Αντιθέτως, ο απόλυτα άδικος, επειδή θα προσποιείται τον δίκαιο και θα έχει τελειοποιήσει την αδικία του, ώστε να μην συλληφθεί, πέρα από την ευημερία του θα κερδίσει και την εκτίμηση των συνανθρώπων του, και ίσως, όπως ειρωνικά τονίζεται, και την εύνοια των θεών, αφού θα μπορεί να τους προσφέρει πλουσιότερες θυσίες.
Η θέση την οποία εκθέτει στην Πολιτεία ο Γλαύκωνας επιχειρεί να συνθέσει σε μια ενιαία θεωρία τις αντίθετες αρχές της φύσης και του νόμου ως ρυθμιστών της ανθρώπινης πράξης. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, ο άνθρωπος ακολουθεί τη φύση του και προτιμά την αδικία, όταν δεν υπάρχει κίνδυνος να αποκαλυφθεί, και αντιθέτως υποτάσσεται υποχρεωτικά στους κανόνες της δικαιοσύνης, που υπαγορεύουν τον αμοιβαίο σεβασμό, όποτε η συμπεριφορά του γίνεται αντιληπτή. Ο διπλός αυτός καθορισμός της ανθρώπινης πράξης είναι αναγκαστικός· οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Ο W.K.C. Guthrie συσχετίζει την παραπάνω θεωρία με τη ρεαλιστική άποψη του Θουκυδίδη για την ανθρώπινη ιστορία, και θεωρεί πως αυτή δεν έχει κανονιστικό, αλλά αυστηρά περιγραφικό χαρακτήρα. Όπως ο Θουκυδίδης, έτσι και ο Γλαύκωνας δεν εισηγείται μια ηθική θεωρία, παρά μόνο περιγράφει τους παράγοντες που ρυθμίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά. Στη συνέχεια της Πολιτείας ο Σωκράτης θα κληθεί να ανασκευάσει τη θεωρία που παρουσίασε ο Γλαύκωνας και να αποδείξει πως η αξία της δικαιοσύνης δεν απορρέει μόνο από τις κοινωνικές συμβάσεις, αλλά και από την ίδια την ανθρώπινη φύση, ότι ταιριάζει στη φύση του ανθρώπου να συμπεριφέρεται δίκαια. Ο Σωκράτης θα πετύχει να θεμελιώσει ανθρωπολογικά τη δικαιοσύνη με τη θεωρία του για την τριμερή διαίρεση της ανθρώπινης ψυχής, που τις σχέσεις των μορίων της θα πρέπει να τις διέπει η δικαιοσύνη. Θα εισηγηθεί, συνεπώς, μια περιγραφή της ανθρώπινης φύσης εντελώς αντίθετη από εκείνη του Γλαύκωνα. Σε ανταπόκριση προς αυτή την πλατωνική ψυχολογία θα οικοδομηθεί στη συνέχεια η δίκαιη πλατωνική πολιτεία.
Με πιο απλά λόγια εξηγεί την παραβολή του βοσκού Γύγη ο κ. Νεκτάριος Κατσιλιώτης (Ιστορικός-Εκδότης):
Το ερώτημα που θέτει ο Αθηναίος φιλόσοφος (στον μύθο του Γύγη) κατά πόσο οι θεσμοί μπορούν να δαμάσουν την εγωκεντρική απληστία του ατόμου, είναι επίκαιρο γιατί η βιομηχανική και ηλεκτρονική επανάσταση,παρά τα οφέλη τους, τελευταία τέθηκαν στις υπηρεσίες αδίστακτων ανθρώπων και διεθνών λεσχών με αποτέλεσμα οι εύποροι να υπονομεύσουν τους θεσμούς και να δημιουργήσουν τρομερές ανισότητες στο μικρόκοσμο της πόλης και στο μακρόκοσμο της παγκόσμιας κοινότητας των εθνών-κρατών.Η μόνη δυνατή απάντηση είναι οτι για να υπάρξει κράτος και διεθνή κοινότητα δικαίου που να μπορεί να επιβάλει την νομοθεσία της, πρέπει η πολιτεία και ο τύπος να γαλουχούν από μικρό παιδί το άτομο με τέτοιο τρόπο ώστε να σέβεται το περιβάλλον, τους συνανθρώπους του και να βλέπει την πατρίδα ως την πνευματική του μητέρα.
http://pyrron.blogspot.com
ΣΧΟΛΙΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ = Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΩΣ ΜΕΡΟΣ ΕΝΟΣ ΑΠΕΡΑΝΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ, ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΜΕΡΟΣ, ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ.  Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΔΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΖΕΙ ! ΟΣΟ ΔΙΚΑΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΕΞΙΣΟΥ ΑΔΙΚΟΣ ΕΠΙΣΗΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ !.  Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ, ΕΓΓΥΤΑΙ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΟΙΚΤΗ ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΓΝΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟ-ΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΤΟΥ !

 

Οι Θερμοπύλες και ο αρχηγός των Ινδιάνων Ντουγάμι



Στις Θερμοπύλες εκεί που οι 300 από την γη του Πέλοπα κάποτε ένδοξα ενάντια εκατομμυρίων πολέμησαν, όχι πολύ μακριά από τον Ανδριάντα του Λεωνίδα και τα 300 κυπαρίσσια, φθάνουμε σε ένα δασάκι, όπου ένας μικρός καταρράκτης καταλήγει σε μικρή δεξαμενή χαρίζοντας μια ειδυλλιακή αίσθηση δροσιάς αλλά όμως το νερό χειμώνα-καλοκαίρι είναι ζεστό!
Το πεντακάθαρο νερό, που κυλά στα ρυάκια και στα ποτάμια μεταφέρει στο διάβα του είναι το αίμα των προγόνων μας. Το μουρμουρητό του είναι η φωνή τους.
Ο αρχηγός των Ινδιάνων Ντου­γάμι, Σηάτλ 1855.

 ΠΗΓΗ http://pyrron.blogspot.com/

 

Oι μεγάλοι Θεοί της Σαμοθράκης

Αναρτήθηκε από τον/την Βισάλτης στο Απριλίου 6, 2011
Θα γράψομε για τα πράγματα που δεν είναι αξιόλογα;
Θα αποκαλύψομε τα πράγματα που δεν αποκαλύπτονται;
Θα προφέρομε τα πράγματα που δεν προφέρονται;
Ιουλιανός Αυτοκράτωρ “Ύμνος στη Μητέρα των Θεών”
Η δημοφιλής θρησκευτική λατρεία των Θεών του Ολύμπου και των Ελληνικών Μυστηρίων συγκρατούν μία περίεργη και ειδική ταλάντευση πάνω από τον αρχαίο κόσμο, σχεδόν για μια χιλιετηρίδα.
Με μυστικές και δραματικές τελετουργίες τελούνται μυστήρια γέννησης. Ο θάνατος, η μεταθανάτια ζωή και τα Μυστήρια ήταν γενικά, πρωτότυπα για πολλούς τρόπους καθημερινής ζωής και μέθοδοι για εθιμοτυπικές μυσταγωγίες.
Αν και τα πιο γνωστά από αυτά τα Μυστήρια ήταν αυτά της Δήμητρας και της Κόρης της στην Ελευσίνα και του Διονύσου στην Αθήνα και στη Μίλητο, υπάρχουν κι άλλα εξίσου ή λιγότερο γνωστά, τοπικής λατρείας στο μυστικό χώρο του Ελληνικού κόσμου. Εξ αυτών, αυτά με τη μεγαλύτερη διάρκεια και περισσότερο μυστικισμό ήταν στο νησί Σαμοθράκη, κεντρικό, γύρω από το βόριο Αιγαίο.
Τα Μυστήρια της Σαμοθράκης φαίνεται να έχουν μία διπλή φύση στο σύστημα της μυσταγωγίας τους. Το βαθμός της μύησης που συσχετίζεται με τις έννοιες “μυστικός” και “απόρρητος” και η εποπτεία που συσχετίζεται με τις έννοιες “σιωπή” και “αφύπνιση”, συμφωνούν χονδρικά στους παρόμοιους βαθμούς στα Μυστήρια της Ελευσίνας. Η Σαμοθράκη είχε τις δικές της Θεότητες και μυστηριωδώς ονομαζόταν Θεοί Μεγάλοι, των οποίων τα ονόματα και τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ήταν η μυστική αποκάλυψη στις μυσταγωγίες.
Οι Μεγάλοι Θεοί ήταν σεβάσμιοι και εντιμότατοι μέχρι το μακρινό βορρά και μέχρι το μακρινό νότο. Η Αρχή μέσα στα Μυστήρια των Μεγάλων Θεών ήταν η σκέψη να δοθεί προστασία τους κίνδυνους, ασφάλεια στην άλλη ζωή και προφύλαξη από τις θύελλες και καταιγίδες της θάλασσας, όπως φαίνεται σε επιγραφές αφιερωμένες στους Θεούς, που υπάρχουν σαν μαρτυρίες.
Οι Μεγάλοι Θεοί
Οι Κάβειροι είναι αρχαιότατες θεότητες, λατρευόμενες στην Ελλάδα από την εποχή των Πελασγών. Η λατρεία παρουσιάζεται πρώτον στις βόρειες νήσους του Αιγαίου, τη Λήμνο, τη Σαμοθράκη (το νησί της Ηλέκτρας), την Ίμβρο και Θάσο καθώς και τις απέναντι αυτών Μακεδονικές, Θρακικές και Μικρασιατικές ακτές. Αργότερα, τον 6ο π.Χ. αιώνα, διαδόθηκε η λατρεία τους και στις
Βοιωτικές (Ανθηδών) και κατόπιν στην περιοχή των Θηβών, όπου άκμαζε το «Καβείριον Ιερόν» και το Ιερόν των Καβείρων», εκ των οποίων το ένα ήταν αφιερωμένο στις Καβειρίδες και το άλλον στους Κάβειρους, όμως και τα δύο περίφημα.
Οι Κάβειροι ήταν οι Θεοί των Σιδερένιων Σφυρηλατημένων Γεωργικών Εργαλείων, ήταν θεοί της γεωργίας. Ήταν επίσης οι προστάτες Θεοί των φημισμένων Καβειρίων μυστηρίων της Σαμοθράκης, μιας γεωργικής μυστηριακής λατρείας στενά σχετισμένη με τα διασημότερα Ελευσίνια μυστήρια.
Η καταγωγή ή η σύνδεση της Δήμητρος και αυτών των Θεών λέγεται στην ιστορία των απόκρυφων της Περσεφόνης. Η θεά ήταν έντρομη για την παρθενία της θυγατέρα της και έτσι εγκατέστησε στην κατοχή της, το νησί της Σικελίας όπου έκρυψε την θυγατέρα της. Στην πορεία προσπάθησε να ανατρέψει τις καμίνους και φυσητήρες του Ηφαίστου, αλλά οι γιοι του, οι Κάβειροι, την έδιωξαν. Τελικά, μεσολάβησε ο Δίας, όπως πάντα σε τέτοιες διαφωνίες μεταξύ των Θεών και συμφιλιώθηκαν όταν οι Κάβειροι εμφάνισαν στη Θεά ποικίλα γεωργικά εργαλεία σφυρηλατημένα, όπως αιχμηρά μετάλλων για τα άροτρα, δρεπάνια για τον θερισμό του σίτου κλπ. Η Δημήτηρ ευχαριστημένη με αυτά που είχε, ώστε καθιέρωσε στην Σαμοθράκη όπου ήταν ο Ιασίων (γιος της Ηλέκτρας του Άτλαντος και του Διός) ο αγαπημένος της, τα Καβείρια Μυστήρια στην τιμή τους και τον διόρισε τον πρώτο Ιερέα της νέας λατρείας. Οι αρχικοί Θεοί των Καβειρίων μυστηρίων ήταν οι Κάβειροι, η Δημήτηρ και ο Ιασίων, οι γιοί τους Βοώτης και Πλούτος, οι Θεές Περσεφόνη και Εκάτη και διάφοροι άλλοι δευτερεύοντες Θεοί της γεωργίας.

Ο Κάβειρος της Θεσσαλονίκης
Πρώτος από τους ποιητές, τους αναφέρει ο Πίνδαρος. Από τους πιστούς των χαρακτηριζόταν σαν «Θεοί Μεγάλοι», «Θεοί Δυνατοί», «Θεοί Ισχυροί» και λατρευόταν με μυστήρια και νυχτερινές τελετές, των οποίων οι λεπτομέρειες είναι σε μεγάλο κομμάτι, άγνωστες.
Κατά τον Αθηνίωνα, οι Κάβειροι ήταν δύο, ο Ιασίων και ο Δάρδανος, γιοι του Διός και της Ηλέκτρας θυγατέρας του Άτλαντος. Το όνομά τους όφειλαν στο φρυγικό όρος Κάβειρον, όπου αρχικά παραπέμπουν. Κατά τον Μνασέα το Βηρύτιο, οι Κάβειροι ήταν τρεις, καθώς και οι Καβειρίδες νύμφες, οι αδελφές τους, παιδιά του Ηφαίστου και της Καβειρούς, θυγατέρας του Πρωτέως από την Αγχινόη.
Γονείς τους είναι ο Ήφαιστος και η Καβειρώ (Στράβων 10.3.21) ή ο Ζευς και η Καλλιόπη.
Γεννήθηκαν στην Λήμνο, όπου λατρευόταν σαν «Θεοί Μειλίχιοι», προστάτες της αμπέλου που καθώς ευδοκιμούσε σε όλα τα ηφαιστειογενή εδάφη, έτσι και στη νήσο αυτή. Άλλοι αναφέρουν τρεις Καβείρους, την Αξίερο, τον Αξιόκερσο και την Αξιόκερσα. Ο Διονυσόδωρος παραδέχεται δύο ζεύγη: Την Αξίερο ταυτιζόμενη με την Δήμητρα και τον Αξιόκερσον προς τον Πλούτωνα, το ένα ζεύγος και την Αξιόκερσα προς την Περσεφόνη και τον Κασμίλο ή Καδμίλο προς τον Ερμή, το άλλο ζεύγος. Τα ονόματά τους δεν προφερόταν από τους πιστούς. Ονομαζόταν γενικά «Άνακτες». Κατά την τελετή των Ελευσινίων, η Δημήτρηρ και η Περσεφόνη αποκαλούταν απλά και μόνο «Θεοί».
Στην Σαμοθράκη, η οποία θεωρείτο κοιτίδα της λατρείας των Καβείρων, χαρακτηριζόταν σαν προστάτες της ναυσιπλοΐας. Στην Ίμβρο και στη Θάσο σαν ευνοούντες την αφθονία στον τρύγο και σαν προστάτες των τεχνών.
Επίσης, επειδή πιστευόταν πως οι δύο μεγαλύτεροι φόνευσαν τον έναν, τον νεώτερο, ο οποίος με τη βοήθειά τους ο Ερμής Καδμίλος ανέστησε με άγγιγμα του κηρυκείου του, θεωρείτο σύμφωνα με τον Διόδωρο, προσωποποίηση της πίστης για την αθανασία της ψυχής.
Οπωσδήποτε, τόσο η λατρεία των Καβείρων, όσο και η έννοια των μυστηρίων τους, ποτέ δεν έγιναν πολύ γνωστά και αυτό γιατί από τους μυημένους υπήρχε απόλυτη μυστικότητα, αλλά για γιατί οι τελετές τους είχαν αλλοιώσεις κατά τόπο και χρόνο.
Έτσι στη Σαμοθράκη οι ιερείς, όλοι κληρονομικοί, ονομαζόταν Κάδουλοι αλλά και Κάμιλοι, Καδμίλοι και Κάδμιλοι, όπως ο ένας από τους Καβείρους.
Οι ιερείς κάθιζαν τον μυούμενο μετά τη διδασκαλία και τη δοκιμασία σε θρόνο, από τον οποίο λεγόταν η τελετή της μύησης «θρονισμός». Φορούσε προρφυρή ζώνη και στο κεφάλι στεφάνι από κλωνάρι ελιάς με ένα ελαφρύ πέπλο. Μπροστά από τον θρόνο έκαιγε φωτιά, γύρω από την οποία οι ιερείς ψιθύριζαν λέξεις και φράσεις ακατάληπτες στους αμύητους. Ο ρόλος της ζώνης ήταν να προφυλάσσει τον μυημένο από κάθε κίνδυνο. Χάρις σε αυτήν σώθηκε από την μανία των κυμάτων, ο Οδυσσεύς, χάρις σε αυτήν κατόρθωσε ο Αγαμέμνων να ελέγξει όλες τις στάσεις του στρατού κατά τον Τρωικό πόλεμο.
Στα μυστήρια αυτά είχαν μυηθεί στη Σαμοθράκη, ο Ορφεύς, ο Ηρακλής, όλοι οι στρατηγοί του Τρωικού πολέμου, οι περισσότεροι των Αργοναυτών, ο Φίλιππος ο Β’ και η Ολυμπιάς, ο Περσεύς της Μακεδονίας πριν τον αγώνα κατά των Ρωμαίων και άλλοι.
Χαρακτηριστικό της λατρείας στη Λήμνο, ήταν το σβήσιμο κάθε φωτιάς στη νήσο για εννιά μέρες, προκειμένου να έλθει η Ιερή Φλόγα, την οποία μετέφερε πλοίο που ερχόταν από τη Δήλο. Από τη νήσο Δήλο ανανεωνόταν το πυρ στη Λήμνο.
Η λατρεία των Καβείρων διατηρήθηκε μέχρι της επικράτησης του χριστιανισμού και γινόταν με ανυπέρβλητη λαμπρότητα, ιδίως κατά τους Αλεξανδρινούς χρόνους.
Καβειριακόν μελανόμορφο αγγείο του 4ου πΧ αιώνα, στο οποίο εικονίζεται η Κίρκη να προσφέρει στον Οδυσσέα το μαγικό ποτό.
Τα ονόματά τους είναι Ευρυμέδων και Άλκων , σύμφωνα με τα «Διονυσιακά» του Νόννου και Καδμίλος ή Κάμιλος, σύμφωνα με τα «Γεωγραφικά» του Στράβωνα.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Καβειρώ ή Καβείρη. Θυγατέρα του Πρωτέως και της Αγχινόης, μητρός από τον Ήφαιστο των Καβείρων Θεών και Καβειρίδων Νυμφών ή μητέρα του Καδμίλου πατέρα των Καβείρων. Σύμφωνα με άλλη παράδοση, η Καβειρώ είναι Θράσσα (από τη Θράκη) και μητέρα των Καβείρων Άλκηνος και Ευρυμέδοντος.
Καβείρια είναι εορτή που γινόταν προς τιμή των «Μεγάλων Θεών», των Καβείρων, αναμνηστικά νομίσματα της οποίας κόπηκαν στην Θεσσαλονίκη και την Πέργαμο.
Καβειρία και Καβειραία, λέγεται επίκληση της Δήμητρος.
Καβειριάρχης είναι ένας τίτλος που έφεραν αρχικά τέσσερις και έπειτα τρεις και τελικά ένας ιερατικός άρχοντας, που επιμελούταν τα της εορτής των μυστηρίων. Εκτελούσαν χρέη μυσταγωγών και από τις επιγραφές φαίνεται πως υπήρχαν γεγονότα, των οποίων η χρονολόγηση γινόταν από αυτούς.
Καβειρίδες είναι οι Νύμφες των Καβείρων, θυγατέρες του Ηφαίστου και της Καβειρούς.
Καβείριον είναι το Ιερό των Καβείρων σε απόσταση 25 σταδίων και βόρεια των θηβαϊκών Νηϊστών Πυλών. Ο Παυσανίας στα «Βοιωτικά» τις περιγράφει εκτενώς. Ανασκάφηκαν το 1887 από την Γερμανική Αρχαιολογική σχολή. Στις ανασκαφές βρέθηκαν βάσεις λατρευτικών αγαλμάτων, επιγραφές, μελανόμορφα αγγεία πήλινα και διάφορα είδωλα που αποδείκνυαν πως στο Ιερό λατρευόταν από τους κατοίκους της περιοχής, μόνο άρρενες θεοί. Οι Καβειρίδες είχαν δικό τους Ιερό σε απόσταση 7 σταδίων από αυτό. Για τα μυστήρια σε αυτά τα Ιερά δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες γιατί και ο Παυσανίας αλλά και οι υπόλοιποι που τα αναφέρουν, είναι φειδωλότατοι στις πληροφορίες τους.
Βιβλιογραφία
Στράβων, «Γεωγραφικά»
Παυσανίας, «Περιηγήσεις»
Απολλώνιος Ρόδιος, «Αργοναυτικά»
Διόδωρος Σικελιώτης, «Βιβλιοθήκης Ιστορικής»
Νόννος, «Διονυσιακά»
Σούδα, Λεξικόν
Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν «Ηλίου»

/www.astro.gr
ΠΗΓΗ http://olympia.gr/ 


Γράφοντας, πίνοντας, ψέλνοντας

Οσο ζούσε ήταν η προσωποποίηση του... «loser». Μεγαλωμένος σαν ξεπεσμένο αρχοντόπουλο, χωρίς παρέες, και παθιασμένος με τα γράμματα από μικρός, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του βίου του στην Αθήνα σε απόσταση ασφαλείας από τους «κουλτουριάρηδες» της εποχής, πλημμυρισμένος από νοσταλγία για το νησί του, τη Σκιάθο. Στον αιώνα που μεσολάβησε όμως από τον θάνατό του, στις 3 Ιανουαρίου του 1911, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης εκτιμήθηκε και μυθοποιήθηκε όσο ελάχιστοι ομότεχνοί του. Γιατί;
Μεταφράζων και μεταφραζόμενος
Με τι κριτήρια τού αποδίδονται σήμερα μεταφράσεις όπως του «Δράκουλα», που είχαν δημοσιευτεί χωρίς την υπογραφή του; Πόσο θεμιτό είναι να μεταφέρονται τα έργα του στα νεοελληνικά; Και σε ποιο βαθμό προδίδεται η γραφή του όταν μεταφράζεται σε ξένες γλώσσες; Τέτοιου είδους ερωτήματα θα φωτιστούν στο Γ' Διεθνές Συνέδριο της Εταιρείας Παπαδιαμαντικών Σπουδών που θα γίνει το φθινόπωρο, στη Σκιάθο μάλλον, με κεντρικό θέμα «Παπαδιαμάντης μεταφράζων και μεταφραζόμενος». Πάνω από ενενήντα μελετητές ζήτησαν να λάβουν μέρος σ' αυτό ώς τώρα, αλλά μέσα σ' ένα διήμερο οι εισηγήσεις δεν μπορούν να ξεπερνούν τις σαράντα. Για την επιλογή τους εργάζεται ήδη επιστημονική επιτροπή (Ν. Βαγενάς, Φ. Δημητρακόπουλος, Σ. Ζουμπουλάκης, Α. Μπερλής, Ι. Ναούμ, Λ. Τριανταφυλλοπούλου. Γ. Φαρίνου-Μαλαματάρη).
Στοιχεία ταυτότητας
Γιος παπά, γεννημένος πριν από 160 χρόνια, το 1851, στη Σκιάθο, φοίτησε με πολλές διακοπές, λόγω οικονομικών προβλημάτων, σε γυμνάσια της Χαλκίδας, του Πειραιά και στο Βαρβάκειο, και μολονότι γράφτηκε στο πανεπιστήμιο, για τους ίδιους λόγους, δεν το τελείωσε. Στο μεταξύ είχε μαθητεύσει για λίγο και στα σκληρά αγιορείτικα ήθη, αλλά παρ' όλο που γοητεύτηκε από τον μοναχισμό, διάλεξε να ζήσει ως αναχωρητής μέσα στο πλήθος της πρωτεύουσας.
Μορφώθηκε μόνος του, παρακολουθώντας επιλεκτικά διαλέξεις στη Φιλοσοφική, όπως μόνος του έμαθε αγγλικά και γαλλικά για να διαβάζει στο πρωτότυπο τα σπουδαία έργα της εποχής του και όχι μόνο. Αρχικά βιοποριζόταν κάνοντας ιδιαίτερα σε μαθητές, κι από το 1879 συνεργαζόμενος με εφημερίδες και περιοδικά ως συγγραφέας και μεταφραστής. Οι τσέπες του ήταν τρύπιες: με το που έπαιρνε το μισθό του, πλήρωνε τα χρέη του στην ταβέρνα του Κεχριμάνη, στου Ψυρρή, πλήρωνε το νοίκι για το δωμάτιό του, έστελνε λεφτά στην οικογένειά του, μοίραζε στους φτωχούς, δεν κρατούσε τίποτε για τον εαυτό του.
Μέγας πότης, μανιώδης καπνιστής και πάντα εργένης, «θ' αφήσει στην ιστορία των γραμμάτων αυτή τη φιγούρα του άπλυτου, του κακοντυμένου, του λιγομίλητου επαρχιώτη, που θα κέρδιζε πολλά ως συγγραφέας, επειδή είχε χάσει πολλά σαν άνθρωπος», σημειώνει στο «Αλέξανδρος Αδαμαντίου Εμμανουήλ» ο Κωστής Παπαγιώργης (εκδ. Καστανιώτη). Στη Σκιάθο επέστρεψε οριστικά, το 1908, τρία μόλις χρόνια πριν πεθάνει από πνευμονία. Και πριν αφήσει την τελευταία του πνοή έψαλε το τροπάριο «Την χείραν σου την αψαμένην» και ζήτησε να διαβάσει Σέξπιρ από την αγγλική έκδοση που είχε πάντα στο πλάι του.
Κάθε εποχή και ο Παπαδιαμάντης της
Σε αντίθεση με το δημοσιογραφικό σινάφι, το λογοτεχνικό φάνηκε εξαρχής επιφυλακτικό απέναντί του. Μόνο οι δημοτικιστές τον είδαν με μια κάποια συμπάθεια. Ο ίδιος, πάντως, μόνο του Παλαμά και του Νιρβάνα αξιώθηκε να διαβάσει κριτική. Επρεπε να πεθάνει για να εγκωμιαστεί. Εκτοτε, δυο ήταν τα θέματα που τέθηκαν στο μικροσκόπιο: η γλωσσική ιδιαιτερότητά του και ο τρόπος με τον οποίο εξέφρασε την εθνική-λαϊκή ψυχή.
Αλλοι χαρακτήρισαν την καθαρεύουσά του προβληματική (βλ. Τερζάκης), σχολαστική ή ξεπερασμένη, κι άλλοι, από τον Τ. Αγρα ώς τον Ελύτη και τον Ζήσιμο Λορεντζάτο, ως μια γλώσσα που κουβαλάει πάνω της στρώσεις αιώνων, αφομοιώνοντας αρμονικά στοιχεία αρχαία, βυζαντινά, εκκλησιαστικά και νεοελληνικά. Ούτε όμως ο Νιρβάνας, ούτε ο Παλαμάς, ούτε ο Ξενόπουλος είδαν τα γραπτά του ως φωτογραφικές απεικονίσεις και μόνο της ζωής στον γενέθλιο τόπο του. Η... ρετσινιά της ηθογραφίας ήρθε αργότερα, στη δεκαετία του '40. Κι ενώ σήμερα υπάρχει ομοφωνία ως προς τις ποιητικές διαστάσεις της γλώσσας του (κάτι που αναγνώρισε δημόσια και ο Σεφέρης το 1952, συγκαταλέγοντάς τον στους μεγαλύτερους έλληνες ποιητές), ιδού τι έγραφε στην «Ιστορία» του ο Κ. Θ. Δημαράς: «Ο Παπαδιαμάντης διαβάζεται εύκολα από ανθρώπους που δεν έχουν συνηθίσει στην καλή ποιότητα και δεν απαιτεί κανενός είδους προπαρασκευή. Η γενιά που τιμούσε τον Σουρή για μεγάλο ποιητή, επόμενο ήταν να τιμήσει για μεγάλο πεζογράφο τον Παπαδιαμάντη». Μια αστοχία που μνημονεύεται ακόμη...
Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, το παπαδιαμαντικό σύμπαν ταυτίστηκε θετικά με την έννοια της ορθοδοξίας (βλ. Λορεντζάτος, Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος, Χρ. Γιανναράς), προσεγγίστηκε με εργαλεία ψυχαναλυτικής κριτικής (βλ. Γκι Σονιέ, Π. Μουλλάς), και έδωσε επιχειρήματα σε μελετητές όπως ο Λάκης Προγκίδης για να συγκρίνουν τον δημιουργό του με τους θεμελιωτές του ευρωπαϊκού μυθιστορήματος. Κάθε εποχή και με τον Παπαδιαμάντη της.
Σε ξένες γλώσσες
Εργο με ξεχωριστή θέση στο σύμπαν του Παπαδιαμάντη, η «Φόνισσα» κατέχει και τη μερίδα του λέοντος στις μεταφράσεις του στο εξωτερικό. Η ιστορία της Φραγκογιαννούς που παραβαίνει το «ου φονεύσεις» για καλό σκοπό -πνίγει με τα χέρια της δύο νεογέννητα κοριτσάκια για να λυτρώσει και τα ίδια και τους γονείς τους από τα βάσανα της κοινωνίας- μια ιστορία που χρεώνει το απόλυτο κακό όχι σ' ένα διεστραμμένο τέρας αλλά σ' έναν συνηθισμένο άνθρωπο, έχει μεταφραστεί στ' αγγλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά, τα ισπανικά και τα ιταλικά, αλλά και στα βουλγαρικά, τα ρουμανικά, τα καταλανικά, τα δανέζικα...
Πλήρης κατάλογος με τα μεταφρασμένα διηγήματά του δεν έχει συγκροτηθεί ακόμη. Στο σχετικό αρχείο πάντως του ΕΚΕΒΙ, αναφέρονται 41 ξένες εκδόσεις, για το διάστημα 1968-2009. Η πιο πρόσφατη, που είναι ίσως και η σημαντικότερη, απλώνεται στον συλλογικό τόμο «The boundless garden» (εκδ. Denise Harvey), όπου συμπράττουν μεταξύ άλλων μεταφραστές όπως ο Πίτερ Μάκριτζ και ο Ντέιβιντ Κόνολι, και όπου χάρη στην κατατοπιστική εισαγωγή του ιερωμένου και διακεκριμένου πανεπιστημιακού στο Μόντρεαλ Λάμπρου Καμπερίδη, παρέχονται όλα τα απαραίτητα κλειδιά για την κατανόηση του παπαδιαμαντικού κόσμου στο αγγλοσαξονικό κοινό.
Η κίνηση των «Απάντων» του
Σύμφωνα με τον άνθρωπο που έγινε εκδότης μόνο και μόνο για να στεγάσει το παπαδιαμαντικό έργο, τον Δημήτρη Μαυρόπουλο του «Δόμου», «κάθε χρόνο διαθέτουμε γύρω στις 600 σειρές των "Απάντων" του, στην διόλου ευκαταφρόνητη τιμή των 200 ευρώ. Κι απ' ό,τι βλέπω, το 80% των ανθρώπων που τα αγοράζουν είναι νέοι που ουδέποτε διδάχτηκαν τη γλώσσα του στα σχολεία τους. Το ενδιαφέρον, μ' άλλα λόγια, πάει κατ' ευθείαν στο περιεχόμενο. Δεν είναι ενθαρρυντικό;»
Ο πρώτος επαγγελματίας συγγραφέας
Ο Παπαδιαμάντης υπήρξε ο πρώτος επαγγελματίας συγγραφέας στην Ελλάδα, με την έννοια ότι έγραφε για να βιοποριστεί. Οσο ζούσε όμως, δεν ευτύχησε να δει ούτε μια μικρή συλλογή διηγημάτων του τυπωμένη σε βιβλίο - ήταν όλα τους διασκορπισμένα σε εφημερίδες και περιοδικά. Σύμφωνα μάλιστα με μαρτυρία του Γ. Δροσίνη, από τη στιγμή που άφηνε κείμενό του σε κάποιο γραφείο, «ούτε το συλλογίζουνταν πια, ούτε ζητούσε να μάθει πότε θα δημοσιευθεί, ούτε και διορθώσεις
Ετσι εξηγείται και ο ισχυρισμός του Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλου, του χαλκιδαίου φιλολόγου που αφοσιώθηκε στη μελέτη και την ανάδειξη του παπαδιαμαντικού έργου, ότι ποτέ δεν θα είμαστε σε θέση να έχουμε μια πλήρη και ακριβή έκδοση των «Απάντων» του. Η ακρίβεια και η πληρότητα, λέει, είναι αρετές που εξασφαλίζονται όταν ο ίδιος ο συγγραφέας φροντίζει την έκδοση, ή τουλάχιστον όταν έχει διασωθεί όλο του το αρχείο. Εκείνο του Σκιαθίτη όμως, όποιο κι αν ήταν, στο μεγαλύτερο μέρος του έχει χαθεί.
Ο παράξενος τρόπος των Ελλήνων
Ο Παπαδιαμάντης στράφηκε με τα διηγήματά του προς τους ηττημένους της ζωής, τους άπραγους, τους αλκοολικούς, τους φτωχούς, σ' αυτούς που ζουν παράμερα από τους «πολιτισμένους» ανθρώπους, συναισθανόμενος τον αγώνα τους κόντρα στην αρρώστια, το θάνατο, τον κοινωνικό αποκλεισμό. Βρήκε το υλικό του στις καρδιές των παιδιών, των γυναικών, των ανίσχυρων γερόντων και το ένωσε με την ομορφιά της θάλασσας και της Σκιάθου, αγκαλιάζοντας στις περιγραφές του όλες τις αμμουδιές, τα λιμανάκια, τις χαράδρες, τα υψώματα και τα «ρόδινα ακρογιάλια» του αγαπημένου του νησιού. Και μπολιάζοντας τις παιδικές του αναμνήσεις με τα θρησκευτικά του βιώματα, τα δικά του βάσανα, την ευαισθησία του και τον ποιητικό του οίστρο, κατάφερε ν' αναδείξει το ντόπιο ήθος σε αισθητικό και πνευματικό γεγονός.
Γι' αυτό και διαβάζεται -απ' όσους διαβάζεται- μέχρι σήμερα. Οχι μόνο επειδή είναι σπουδαίος συγγραφέας, αλλά επειδή στο έργο του αποθησαυρίζεται «ο παράξενος τρόπος των Ελλήνων», όπως το έθεσε ο πρόωρα χαμένος Χρήστος Βακαλόπουλος. Επειδή, μ' άλλα λόγια, στις σελίδες του βρίσκεται το κλειδί της εθνικής μας ιδιαιτερότητας, που ακόμα προσπαθούμε να την ορίσουμε, στριμωγμένοι ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή.
«Με φτάνουνε εκατό δραχμές»
Το περιστατικό το αναφέρει ο Νιρβάνας, συνάδελφος του Παπαδιαμάντη στο «Αστυ» την περίοδο 1899-1902: Οταν ξεκίνησε τη συνεργασία του με την εφημερίδα, του προσφέρθηκε μισθός 150 δραχμών. Βλέποντας όμως τον Σκιαθίτη απορροφημένο στους συλλογισμούς του, ο διευθυντής τον ρώτησε: «Μήπως είναι λίγα;» «Πολλές είναι εκατόν πενήντα. Με φτάνουνε εκατό», απάντησε τότε εκείνος, κι έφυγε χωρίς να προσθέσει λέξη, βιαστικός και ντροπαλός.
Ισως αυτή η στάση ζωής του Παπαδιαμάντη, ο περιορισμός του στ' αναγκαία, να προκαλεί την μεγαλύτερη αμηχανία σήμερα. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται ο Δημήτρης Νόλλας (βλ. «Φύλλα καπνού», Εστία): «Πίσω από τα λιβάνια και τους ψαλμούς, και πίσω από μια γλώσσα που προϋποθέτει παιδεία και άσκηση», γράφει, «κρύβεται ο άνθρωπος που αρνείται να καταλάβει πού πάνε τα τέσσερα - πού πάει δηλαδή ο Συγγρός, ο δείκτης του ΧΑΑ της εποχής, το Λαύριο και ο εκσυγχρονισμός της Αττικής. Ολα αυτά, με άλλα λόγια, που είναι η πυξίδα του σημερινού αχόρταγου ανθρώπου...»
http://intruder1901.blogspot.com/
Τετάρτη, 27 Απριλίου 2011

Μυστηριώδης λίθος έσωσε ιαπωνικό χωριό από το τσουνάμι


Ο οβελίσκος που βρίσκεται στην είσοδο του χωριού Ανεγιόσι μπορεί να φαίνεται συνηθισμένος, όμως προστάτευσε τις ζωές των κατοίκων από το φονικό τσουνάμι που χτύπησε την Ιαπωνία στις 11 Μαρτίου.

Βρίσκεται εκεί εκατοντάδες χρόνια και έχει πάνω του χαραγμένα τα λόγια των προγόνων των σημερινών κατοίκων του Ανεγιόσι. «Μην χτίζετε τα σπίτια σας κάτω από αυτό το σημείο!», προειδοποιεί μία από τις φράσεις που είναι γραμμένες επάνω του.

Οι 34 κάτοικοι του χωριού δεν παραβίασαν την αρχαία συμβουλή και έτσι η μικροσκοπική κοινότητα γλίτωσε από το καταστροφικό παλιρροϊκό κύμα, παρόλο που γεωγραφικά βρίσκεται σε μία από τις πιο βαριά χτυπημένες περιοχές.

Την αρχαία πέτρα έστησαν εκεί όσοι επέζησαν από κάποιο άλλο γιγαντιαίο τσουνάμι που σάρωσε τις βορειοανατολικές ακτές της Ιαπωνίας, σε κάποια στιγμή της ιστορίας.

Το 1896 είχε καταγραφεί το ως τώρα μεγαλύτερο κύμα σε ύψος στην περιφέρεια Ιουάτε, που είχε φτάσει τα 38 μέτρα. Τότε είχαν χάσει τη ζωή τους 22 χιλιάδες άνθρωποι.

Η συσσωρευμένη εμπειρία των Ιαπώνων από τα συχνά πλήγματα του τσουνάμι ανά τις εποχές είναι καταγεγραμμένη σε τέτοιου είδους οβελίσκους, οι οποίοι υπάρχουν σε διάφορα σημεία της χώρας, για να προστατεύουν τις επόμενες γενιές από τους φυσικούς κινδύνους.

  









   
===============================================
ΚΑΙ ΠΟΣΑ ΑΛΛΑ ΑΚΟΜΑ, ΠΟΥ ΘΑ ΤΑ ΛΕΜΕ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ, ΘΕΟΥ ΘΕΛΟΝΤΟΣ !

 

 

Τρίτη, 15 Σεπτεμβρίου 2009

http://ellinikopneuma.blogspot.com/ 


ΑΝΑΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ

ΜΕ ΑΝΑΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΑΝ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΟΝΟΜΑΣΕ ΕΤΣΙ ΚΑΤΑ ΦΥΣΙΝ Η ΚΑΤΑ ΣΥΝΘΗΚΗ. ΓΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΘΕ ΛΕΞΗΣ.ΠΧ Η ΛΕΞΙΣ ΜΕ ΑΝΑΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟ ΣΧΗΜΑΤΙΖΕΙ Ε Λ Ξ Ι Σ ΔΗΛ. Ε Λ Ι Κ Α Σ. ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΝΟΥ ΝΑ ΓΥΡΙΖΕΙ ΣΑΝ ΕΛΙΚΑΣ (ΝΑ ΣΚΕΠΤΕΤΑΙ). ΕΠΙΣΗΣ ΤΑ ΕΡΓΑ-ΛΕΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΛΕΙΑ-ΕΡΓΑ. ΑΡΑ Η ΛΕΞΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΦΥΣΙΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΤΑ ΣΥΝΘΗΚΗ.
ΚΑΘΕ ΛΕΞΗ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΓΡΑΜΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ ΣΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ.Π.Χ ΣΠΗΛΑΙΟ ΜΕ ΑΝΑΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟ ΒΓΑΙΝΕΙ ΛΑΣΠΗ. ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΓΗ ΚΑΙ ΥΔΩΡ=ΛΑΣΠΗ.

Κόμβος - Κόμπος = Knot αλλά όταν λέμε Knot εννούμε μονάδα μετρήσεως ταχύτητος (σάν τό ναυτικό μίλι) , γιατί λοιπόν ή λέξη
knot = κόμπος = κόμβος έφθασε νά είναι μονάδα μετρήσεως ?

Διότι οί αρχαίοι Έλληνες, υπελόγιζαν μέ τούς κόμπους τών σχοινιών πού άφηναν νά κυλούν στό νερό, τήν ταχύτητά των.
Υπελόγιζαν μέ τούς κόμπους... κόμπαζαν δηλαδή υπελόγιζαν...
κομπ-ιούτερ = υπολογιστής.... computer


Η ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣΟΦΙΑ

Αναφερόμενοι στο ελληνικο αλφάβητο και επομένως στην ελληνική γλώσσα, διαπιστώνουμε οτι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η πυθαγόρειος σκέψη καταλήγει στην αντιστοιχία κάθε γράμματος της ελληνικής αλφαβήτου με έναν αριθμό. Οι Πυθαγόρειοι απάντησαν στο ερώτημα ''τί το σοφόν?'' . Μοναδική απάντηση ''ο αριθμός'' ενώ στο δευτερο σκέλος=''τι δεύτερον εις σοφίαν'' (δηλαδη τι έρχεται δεύτερο μετά τον αριθμό σε σοφία) απάντησαν:''o τοις πράγμασιν τα ονόματα θέμενος'' (δηλαδή εκείνος που έδωσε τις ονομασίες σε κάθε πράγμα).
Η αντιστοιχία των γραμματων και των αριθμών έχει ως εξής:
Α = 1 Ι = 10 Ρ = 100
Β = 2 Κ = 20 Σ = 200
Γ = 3 Λ = 30 Τ = 300
Δ = 4 Μ = 40 Υ = 400
Ε = 5 Ν = 50 Φ = 500
F = 6 Ξ = 60 Χ = 600
Z = 7 Ο = 70 Ψ = 700
Η = 8 Π = 80 Ω = 800
Θ = 9 Q = 90 σαμπί = 900

Aπό το σημερινό αλφάβητο λείπουν 3 γράμματα της αρχαίας ελληνικής αλφαβήτου, τα οποία ειναι τοποθετημένα στον παραπάνω πίνακα. Αυτά είναι το Δίγαμα (F), το κόππα(Q), και το σαμπι (δεν μπορεί να τυποθεί αλλά φανταστείτε το σαν ένα μικρό ''π'' με μία ελαφρώς προς τα δεξιά κλίση).
Κάθε λέξη λοιπόν βγάζει κάποιο συγκεκριμένο άθροισμα(πχ ΗΛΙΟΣ= 8+30+10+70+200=318). Οι Πυθαγόρειοι μας εισάγουν - με το παραπάνω ρητό- σ'ένα αριθμητικό ''παιχνίδι'' μεταξύ αριθμών και λέξεων(λεξάριθμος). Τί το ενδιαφέρον έχει αυτό το ''παχνίδι''? ότι λέξεις και φράσεις συμπίπτουν μεταξύ τους δημιουργόντας ισοψηφίες ή δίνοντας αριθμούς που παραπέμπουν σε γεγονότα και χρονολογίες. Ενδεικτικά θα παραθέσω ορισμένα παραδείγματα : Η λέξη που μας ενδιαφερει αρχικά είναι η λέξη αριθμός(εκ του ρήματος αραρίσκω, που σημαίνει θέτω σε σειρά) - ΑΡΙΘΜΟς= 1 + 100 + 10 + 9 + 40 + 70 + 200 = 430
ΑΡΙΘΜΟΣ=430 - ακριβώς 430 βγάζουν και οι λέξεις ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ, ΝΟΜΟΣ, ΕΥΘΕΙΑ. Πράγματι τα μαθηματικά δεν υπάρχουν χωρίς τον αριθμό, ενώ ο αριθμός είναι ο ίδιος ο νόμος του σύμπαντος, όσο για την ευθεία αυτή ορίζεται από δύο συντεταγμένες οριζόμενες από αριθμούς. Αν σκεφτούμε ότιι το ''θείον'' είναι όπως και ο αριθμός ''πανταχού παρών και τα πάντα πληρών'' και ότι και τα δυο έχουν χαρακτηριστικό τη σοφία, τότε απόλυτα δικαιολογείται και η ακόλουθη ισοψηφία: ΑΡΙΘΜΟΣ=ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ=430. Σύμπτωση?
Ας μείνουμε στα μαθηματικα: η λέξη ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ μας δίνει το άθροισμα 1264. Δεν είναι τυχαίο ότι και οι λέξεις ΘΕΩΡΗΜΑΤΑ και ΤΡΙΓΩΝΑ, δίνουν ακριβώς τον ίδιο λεξάριθμο. ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ= ΘΕΩΡΗΜΑΤΑ= ΤΡΙΓΩΝΑ=1264. Το γεγονός ότι οι λέξεις αυτές έχουν άμεση μεταξύ τους σχέση, είναι και αυτό τυχαίο?
Πολλοί από εμάς διδαχθήκαμε στα σχολεία τον τρόπο με τον οποίο αποδυκνείεται οττ το ''π'' ισούται με 3,14. Κανείς όμως εκ των διδασκόντων δεν επιχείρησε να το επιλύσει βάσει του λεξαριθμικού συστήματος της ελληνικής γλώσσης- κάτι που ακούγεται απολύτως φυσικό. Από την θεωρία που διδαχθήκαμε όμως τότε, ακόμα και σήμερα γνωρίζουμε ότι ''π'' = ΜΗΚΟΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΚΥΚΛΟΥ/ ΔΙΑΜΕΤΡΟΣ. Αν λοιπόν εφαρμόσουμε την μέθοδο της αντιστοιχίας αριθμών και γραμμάτων, έχουμε: ''π'' = ΜΗΚΟΣ (338) + ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ (1016) + ΚΥΚΛΟΥ (940) / ΔΙΑΜΕΤΡΟΣ (730) = 2294/ 730 = 3,1424657534... Βλέπουμε οτι η ελληνική γλώσσα αποδικνύει τον γεωμετρικό αυτό τύπο, δίνοντας αποτέλεσμα 3,14.Σύμπτωση? Η δυνατότητα της γλώσσας είναι εκπληκτική και αυτό αποδικνύεται και από εναν άλλον μαθηματικό τύπο του Φ = 1,61. Το ''Φ'' ισσούται(λόγω απουσίας συμβόλων θα τυπωθεί ολογράφως)- Φ = η τετραγωνική ρίζα του 5 + 1 / 2 . '' Η τετραγωνική ρίζα του 5'' στην αρχαία ελληνική καλείται ''Ο ΠΕΝΤΕΠΟΔΟΣ'', το 1 καλείται ''ΕΝ'', ενώ το 2 είναι ''Η ΔΥΑΣ''. Έτσι εχουμε : Φ = O (70) ΠΕΝΤΕΠΟΔΟΣ (864) + ΕΝ (55) / Η (8) ΔΥΑΣ (605) = 989/ 613 = 1,61.. Τελικά ίσως να παραμένει ακόμα σύμπτωση αυτή η δυνατότητα των λεξαρίθμων.
Δυστυχώς για κάποιους, η απόδειξη μαθηματικών θεωρημάτων δεν είναι η μοναδική δυνατότητα της ελληνικής γλώσσας. Εαν πάρουμε την φράση ''Ο ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ'' = 595, θα παρατιρήσουμε ότι ισοψηφεί με την λέξη ''ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ'' = 595. Μία άλλη ισοψηφία που μας οδηγεί στα ίδια συμπεράσματα είναι και αυτή της φράσης ''ΛΕΞΑΡΙΘΜΙΚΟΝ ΣΥΝΟΛΟΝ'' = 1275 με την λέξη ''ΠΡΟΒΛΕΠΤΙΚΟΤΗΣ'' = 1275. Έχει δηλαδή η ελληνική γλώσσα την δυνατότητα προβλέψης μελλοντικών συμβάντων? Εαν γράψουμε την λέξη ''ΝΕΡΩΝ'' (κάποιος κύριος που σκότωσε την μητέρα του κι έκαψε την Ρώμη) θα λάβουμε το άθροισμα 1005. Δεν είναι τυχαίο ότι η φράση ''ΙΔΙΑΝ ΜΗΤΕΡΑΝ ΑΠΕΚΤΕΙΝΕ'' (σκότωσε την ίδια του την μητέρα) δίνει άθροισμα 1005. ''ΝΕΡΩΝ'' = ''ΙΔΙΑΝ ΜΗΤΕΡΑΝ ΑΠΕΚΤΕΙΝΕ'' = 1005.
Είναι γνωστό στους γνώστες της ιστορίας ότι ο μεγάλος ΕΛΛΗΝ στρατηλάτης- ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε στην πόλη της Βαβυλώνας. Εάν λοιπόν πάρουμε την φράσιν ''Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΠΟΘΝΗΣΚΕΙ'' θα λάβουμε ως άθροισμα τον αριθμό 1293- άθροισμα το οποίο έχει και η φράσις ''Η ΒΑΒΥΛΩΝ'' (ονομαστική πτώση).. αρα, ''Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΠΟΘΝΗΣΚΕΙ'' = ''Η ΒΑΒΥΛΩΝ'' = 1293.
Είναι επίσης γνωστό από την ελληνική μυθιστορία ότι οι Ολύμπιοι θεοί τρέφονταν με αμβροσία και νέκταρ... Πράγματι η λέξη ''ΟΛΥΜΠΙΟΣ'' = 900 ενώ ''ΑΜΒΡΟΣΙΑ'' = 424 + ''ΝΕΚΤΑΡ'' = 476 = 900...''ΟΛΥΜΠΙΟΣ'' =''ΑΜΒΡΟΣΙΑ'' + ''ΝΕΚΤΑΡ'' = 900... ΣΎΜΠΤΩΣΗ?
Όσοι διαβάσουν το ''Περί του Ε του εν Δελφοίς'' του Πλουτάρχου θα μάθουν ότι ο αριθμός 5 ( 5 = το γραμμα Ε ) είναι ο σοφότατος όλων και φυσικά ο αριθμός του Απόλλωνος (για όσους δεν γνωρίζουν΄, Απόλλων=εκφράζει το φως, το μέτρο και την μουσική αρμονία). Έχουμε: '' ΆΠΟΛΛΩΝ Ε '' = '' ΜΟΥΣΙΚΗ ''+ '' ΗΛΙΟΣ '' = 1066. Σύμπτωση?
Έχουμε ακόμα λέξεις που βγάζουν ενδιαφέροντα αθροίσματα : '' TO MΕΓΑ ΘΗΡΙΟΝ'' = 666, ...άλλο... '' ΣΑΚΗΣ ΡΟΥΒΑΣ ΓΙΟΥΡΟΒΙΖΙΟΝ = ΑΓΙΑ ΤΕΛΕΣΙΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΟΣ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ = ΑΠΕΡΓΙΑ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΟΤΕ = Ο ΜΠΟΥΣ ΕΠΑΝΕΚΛΕΓΕΤΑΙ ΠΡΟΕΔΡΟΣ = ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΦΩΣ = 2004... άλλο... ''ΠΑΤΡΙΚ ΑΣΤΕΡΙΑΣ''= ''Ο ΠΟΥΣΤΗΣ'' = 1328 --- ναι! δεν είναι ψέμα! άλλο... ''ΚΕΝΤΕΡΗΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ'' = 2000.
Συμπτώσεις? ... Επαναλαμβανόμενη σύμπτωση παύει να είναι σύμπτωση... Οι παραπάνω ισοψηφίες δεν είναι οι μοναδικές που υπάρχουν απλά παρέθεσα κάποιες απο τις σημαντικότερες. Δεν είναι τυχαίο αυτό που κάνουν στο εξωτερικό : να διδάσκουν την αρχαία ελληνική γλώσσα και να μην παύουν να λένε ότι έχει μαθηματική δομή και εμπεριέχει την μουσική αρμονία, όπως επίσης και ότι είναι η γλώσσα των ηλεκτρονικών υπολογιστών- η μητέρα όλων των γλωσσών! Να δούμε σε αυτή τη χώρα πόσο κατώτερα θα την υποβαθμίσουμε και σε πιο σημείο πρέπει να φτάσουμε εμείς (οι ομιλούντες) για να τη φέρουμε στην θέση που της αξίζει.

πηγη
Andreas Dimitrelis http://ellinikopneuma.blogspot.com/

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ





COSMIC LINK
Η Φιλοσοφία παντρεμένη με την επιστήμη, προσπαθεί να αναλύσει την πανδαισία της πορείας της ίδιας της Ζωής , στο ξέφρενο ταξίδι της.  ¨Ολα είναι ένα και κανένα δεν είναι ανώτερο του άλλου. Αυτό τον διαχωρισμό μόνον ο άνθρωπος θα μπορούσε να τον κάνει !  Κατά πόσον όμως είναι αίτιος αυτός για αυτό ?  Αυτο θα το πούμε κάποια άλλη φορά ! 
Αυτό που με ενδιαφέρει να τονίσω είναι, Να γιατί οι Αρχαίοι ¨Ελληνες, έδιναν γεωμετρικές λέξεις-ονομασίες, στις Θεϊκές οντότητες των : Εννοιών και των Αξιών. 
¨Ενα επόμενο, έχει παραχθεί απο ένα προηγούμενο και κάποια στιγμή αποφασίζουν και δημιουργούν κάτι νέο.  Στο βίντεο αναφέρεται ότι, το τυχαίο δεν είναι απαραίτητα μη συμβατό με το προκαθορισμένο. 
Το μεγαλείο όμως αυτής της πολυπλοκότητας, όσο και εάν έχει μεγαλώσει ο εγκέφαλός μας , δεν μπορεί να τον κατανοήσει σε όλο του το εύρος, ει μη μόνον εάν με "λογικό" τρόπο αποστασιοποιηθεί απο την λογική και επικοινωνήσει με την ψυχή, έτσι ώστε να ατενίσει με δέος τον Παγκόσμιο Νού, τον Λόγο.

ΕΝΩΔΩΝ-ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ