ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΙΝΗΣΗ ΜΑΤ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΩΤΗ ΕΙΔΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΚΑΙ ΘΑ ΠΥΡΟΔΟΤΗΣΕΙ ΝΤΟΜΙΝΟ ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ

Οι πρόσφατες εξελίξεις μετά την κατάρρευση του success της απάτης και τον απόλυτο διασυρμό των ελληνόφωνων ανδρεικέλων στο Παρίσι, τροχοδρομούν με ένα τρόπο μονόπλευρο το ενδιαφέρον των πολιτών... 

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Το προσανατολίζουν μονομερώς στα ζητήματα που σχετίζονται με τις αποφάσεις αναφορικά με την οικονομία, ενώ στην ουσία η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πολυσύνθετο πρόβλημα, πρωτίστως γεωπολιτικό και μάλιστα στην πιο κρίσιμη καμπή του.

Η συγκυβέρνηση των ανδρεικέλων, μέχρι τη στιγμή που θα παραδώσει τα κλειδιά σε υπηρεσιακή κυβέρνηση για τη διεξαγωγή εκλογών – και επειδή ακριβώς επιδιώκει να απομακρύνει κατά το δυνατόν αυτή την ημερομηνία – θα λειτουργεί ως αδίστακτη πέμπτη φάλαγγα σε βάρος της χώρας, και ως τέτοια θα χρησιμοποιείται απροκάλυπτα πλέον από τη μαφία των δανειστών και από τις συμμορίες των εταίρων.

Σκληραίνουν τη στάση τους, γιατί απέναντί τους έχουν προσκυνημένους, πρόθυμους να ενδώσουν σε ότι τους ζητηθεί.

Σκληραίνουν τη στάση τους, γιατί έχουν στο χέρι τους πρωταγωνιστές του πολιτικού συστήματος. Και πρωταγωνιστές εκβιαζόμενοι, δε μπορεί παρά να είναι επικίνδυνα υποχείρια στις...

ορέξεις κάθε εκβιαστή.

Σκληραίνουν τη στάση τους, διότι πέραν των άμεσων αποτελεσμάτων που εξασφαλίζουν από την πολιτική συμμορία των φοβικών και άτολμων που κυβερνά τον τόπο, εξασφαλίζουν έτσι και έναν πρώτης τάξεως αντιπερισπασμό με στόχο τον επικοινωνιακό αποπροσανατολισμό της ελληνικής κοινωνίας.

• Εσύ βομβαρδίζεσαι με το «δημοσιονομικό κενό» που  πρέπει να καλυφθεί και πάλι από το αίμα και τη δυστυχία σου, αλλά την ίδια στιγμή μια κορυφαία πράξη εθνικής μειοδοσίας με ευρύτερες γεωπολιτικές προεκτάσεις γράφτηκε με την παραχώρηση 14 στρατηγικών αεροδρομίων της χώρας. Πρόκειται για πράξη εσχάτης προδοσίας και ως τέτοια πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά (Δείτε περισσότερα για το ζήτημα αυτό ΕΔΩ).

• Εσύ βομβαρδίζεσαι με την απερίγραπτης γελοιότητας επιχειρηματολογία περί δήθεν «τεχνικών λόγων» που δε τους επέτρεψαν να απολαύσουν τη χαρά της παραμύθας τους (λες και έχουν την όποια ανάγκη τεχνικών λόγων οι υποτιθέμενοι εταίροι για να στηρίξουν μια χώρα εταίρο τους) και την ίδια στιγμή υπό καθεστώς απόλυτης ταπείνωσης στο Αιγαίο, ο Βενιζέλος, προσβάλει τη χώρα που τον γέννησε, στην καρδιά της Τουρκίας, με δηλώσεις πρωτοφανούς υποτέλειας, και ο Νταβούτογλου ετοιμάζεται για το ταξίδι του στην Αθήνα. Πρόκειται για αλληλουχία χειρισμών που σύντομα θα διαπιστώσουμε πως οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια νέα εθνική τραγωδία. Τα βρώμικα σημάδια άρχισαν ήδη να κάνουν την εμφάνισή τους. Ελλάδα και Τουρκία πιέζουν για επανέναρξη των συνομιλιών στην Κύπρο, ενώ ο Αττίλας έχει ήδη εισβάλει και πάλι στην ΑΟΖ του νησιού.

• Εσύ παραμυθιάζεσαι με τη μεγάλη φούσκα της «σωτηρίας» και την ίδια στιγμή τα βόρεια σύνορα της χώρας θερμαίνονται επικίνδυνα με τις αλλεπάλληλες προκλήσεις του Αλβανικού εθνικισμού, με τα εξισλαμιζόμενα Σκόπια να αβαντάρονται απ όλους στο αγύρτικο παιχνίδι τους με την καπηλεία της Ελληνικής ιστορίας, και με τους Βούλγαρους εθνικιστές να αφυπνίζονται επικίνδυνα, και «καίγοντας» τη συνθήκη της Νεϊγύ, να απαιτούν έξοδο στο Αιγαίο (Δείτε περισσότερα ΕΔΩ).

Τα πράγματα είναι απλά…

Η καταρρέουσα κυβέρνηση της Αθήνας, έχοντας πλήρη επίγνωση της πλασματικής κυβερνητικής της πλειοψηφίας των βολεμενων και των αμελέτητων, που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα πραγματικά δεδομένα στην Ελληνική κοινωνία, επιχειρεί άρον  - άρον να κλείσει θεμελιακά κεφάλαια εξωτερικής πολιτικής, με τρόπο ταπεινωτικό για τη χώρα που θα οδηγήσει σε εξελίξεις απρόβλεπτες.

Οι πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης οφείλουν…

Να αναλάβουν τώρα μια κορυφαία εθνική πρωτοβουλία, και να στείλουν έτσι σαφέστατο μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση εντός και κυρίως εκτός της χώρας. Αυτή η κορυφαία εθνική πρωτοβουλία, θα πρέπει να περιλαμβάνει τρία πράγματα.

• Να δρομολογηθεί συνάντηση των πολιτικών αρχηγών σύσσωμης της αντιπολίτευσης (ακριβώς… της αντιπολίτευσης. Χωρίς την παρουσία των συγκυβερνώντων ανδρεικέλων, και φυσικά χωρίς την εκπροσώπηση των απογόνων εκείνων που έφεραν τον Αττίλα στην Κύπρο).

• Να απαιτηθεί, από τον  άβουλο και άφωνο πρόεδρο της Δημοκρατίας, να σταθεί έστω και την ύστατη στιγμή στο ύψος των περιστάσεων, και να θέσει υπό την αιγίδα του τη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών ολόκληρης της αντιπολίτευσης.

• Αυτή η συνάντηση, θα πρέπει να έχει μια εντελώς προσδιορισμένη εθνική ατζέντα, και να καταλήξει σε μια κοινή διακήρυξη.

Η διακήρυξη αυτή θα πρέπει να αποτελεί κορυφαίο εθνικό ντοκουμέντο, με το δικό του ιδιαίτερο βάρος στην πολιτική ιστορία του τόπου, και θα πρέπει να συμπυκνώνεται σε τρία πράγματα:

• Να αποσαφηνίζει προς πάσαν κατεύθυνση πως η συγκυβέρνηση της εθνικής ταπείνωσης έχει απολέσει κάθε λαϊκό έρεισμα, συνιστά κραυγαλέα μειοψηφία μέσα στο λαό, και ως τέτοια δε δικαιούται να προβεί σε κανενός είδους διεθνή συμφωνία που να δεσμεύει τη χώρα και σε κανένα επίπεδο και ιδιαίτερα στα εθνικά θέματα και στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής.

• Κάθε συμφωνία στην οποία θα διανοηθεί να προβεί αυτή η κυβέρνηση, θα είναι παράνομη και θα εκπέσει αυτόματα, με την αποπομπή της από την εξουσία. Επομένως οι διεθνείς ηγέτες θα πρέπει να έχουν υπ όψιν τους ότι καμία συνάντηση με μια ουσιαστικά εκπεσούσα κυβέρνηση, δε μπορεί να οδηγήσει σε αποτελέσματα δεσμευτικά για τη χώρα.

• Κανενός είδους συνέχεια του κράτους δε μπορεί να υπάρξει, αναφορικά με συμφωνίες που συνιστούν πράξεις εθνικής ταπείνωσης και εθνικής μειοδοσίας, άρα και καμία υποχρέωση τήρησης αυτών των συμφωνιών δεν προκύπτει από την όποια αυριανή κυβέρνηση του τόπου.

Η συνάντηση αυτή των πολιτικών αρχηγών της αντιπολίτευσης, θα πρέπει να καταστήσει σαφή δυο πράγματα:

• Οι πρωταγωνιστές αυτής της κυβερνητικής παρωδίας θα δικαστούν για τα εγκλήματα τα οποία προέβησαν σε βάρος της χώρας, και οι νόμοι μέσα από τους οποίους φρόντισαν να διασφαλίσουν για λογαριασμό τους το όποιο ακαταδίωκτο, θα καταργηθούν εν μία νυκτί.

• Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, αν δε θέλει να είναι συνυπεύθυνος σε εθνικά εγκλήματα, οφείλει να αποπέμψει κάθε συμφωνία που θα του παρουσιαστεί, αρνούμενος να την προσυπογράψει μέχρι να επιστρέψει η νομιμότητα στη χώρα.

Η αντιπολίτευση στο σύνολό της οφείλει να συναισθανθεί το μέγεθος της ευθύνης της απέναντι στη χώρα.

Το εθνικό   μέτωπο που την καλούν να συγκροτήσει για να προσδώσει μέσο αυτού νομιμότητα σε συμφωνίες ντροπής και εθνικές τραγωδίες, οφείλει να το συγκροτήσει άμεσα, για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Όχι για να στηρίξει τις κατοχικές επιλογές αλλά για ν ανατρέψει τα ανδρείκελά της κατοχής.

• Για να αποτρέψει εθνικές τραγωδίες…

• Για να ανατρέψει την επικίνδυνη συγκυβέρνηση των δουλόφρονων και των προσκυνημένων…

• Για να σηκώσει ψηλά την αξιοπρέπεια της χώρας.

Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν. Και σ αυτό δε χωρούν, ούτε μικροκομματισμοί ούτε η προσχηματική επίκληση ιδεολογημάτων.
Προφανώς ένας ξεφωνημένος "συστημικός" ΣΥΡΙΖΑ" δε μπορεί να είναι ηγέτης και εμπνευστής μιας τέτοιας πρωτοβουλίας. Επομένως... Ζητείται πατριώτης, ικανός να σύρει το γαϊτανάκι των εξελίξεων... 

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ  

Χιπστερισμός και Φασισμός (μέρος 1ο)

Ο χιπστερισμός είναι συγκαλυμμένος φασισμός. Πολύ ακραία φράση. Απέχει πολύ από την αλήθεια; Για να δούμε…

Εισαγωγικά να ξεκαθαρίσουμε τι εννοούμε με τον όρο χιπστερισμός. Χρησιμοποιείται εδώ για να εκφράσει κάτι πολύ παραπάνω από μια αισθητική επιλογή. Χρησιμοποιείται για να μπορέσουμε στο παρόν κείμενο, να περιγράψουμε σε μια λέξη εκείνους τους ανθρώπους οι οποίοι αισθητικά επιλέγουν αυτό που όλοι ξέρουμε ως “χιπστερ”, πολιτικά δηλώνουν συνειδητοποιημένοι απολιτίκ, κοινωνικά εκφράζουν την αποθέωση της ελευθερίας της αγοράς, ηθικά εκφράζουν την σαπίλα του ατομισμού. Διαβάζουν athensvoice, soul και lifo, συχνάζουν σε hubs ή στο ρομάντζο, ηδονίζονται με εμψυχωτικές ομιλίες σε κάποιο tedx, απασχολούνται σε ένα καινούριο startup πολύ γαμάτο, διασκεδάζουν σε κάποιο μπαρ από πλατεία καρύτση και κάτω, ψηφίζουν Ποτάμι ή Τζήμερο και ενίοτε πλέκουν πουλόβερ για δέντρα ή στάσεις λεωφορείου.

Η εμφάνισή τους; Συνήθως γλειμένο μαλλί χωρίστρα και μουστάκι για τους άνδρες (οποιαδήποτε ομοιότητα με τον Χίτλερ είναι συμπτωματική), πολύχρωμα ρούχα και απαραιτήτως γυαλιά (έχουν δεν έχουν μυωπία). Για τις γυναίκες ο,τιδήποτε πολύχρωμο με λίγο έντονα πειραγμενα κόκκινα ή πορτοκαλί μαλλιά είναι εντάξει.

Αφού τους περιγράψαμε πάμε να δούμε τι τους κάνει όμοιους με τους ναζί

Η επιβίωση του ισχυρού

Όπως και στην εθνικιστική αφήγηση, έτσι και στην χιπστερική, εμφανίζεται μια ομοιότητα: με κάποιο τρόπο ο ισχυρός επιβιώνει και κερδίζει. Στην πρώτη περίπτωση επικρατεί το ισχυρό έθνος έναντι των ανίσχυρων. Στην δεύτερη επικρατεί το καλύτερο startup έναντι των χειρότερων.

Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει η έννοια της βίας. Στον φασισμό η βία έχει την φυσική της μορφή. Στον χιπστερισμό που ευαγγελίζεται μια ολικη αναδόμηση της κοινωνίας με επίκεντρο τον νεαρό, καινοτόμο επιχειρηματία, η βία παίρνει την μορφή του ταξικού πολέμου, της επικράτησης του κτηνώδους ατομικισμού, της επιβίωσης του ενός εις βάρος του άλλου. Αυτή η αντίληψή τους είναι προϊον της αποθέωσης της ιδέας της αξιοκρατίας.

Αξιοκρατία

Η έννοια αξιοκρατία έχει τις ρίζες της στη γαλλική συντήρηση του 19ου αιώνα. Ο άξιος πρέπει να επικρατεί. Και τι γίνεται με τον ανάξιο; Με τον μη επαρκή; Με τον, όχι και τόσο ικανό ή έξυπνο; Η απάντηση που σου δίνουν οι θιασώτες της αξιοκρατίας είναι “Δεν με νοιάζει. Ας μην ήταν ανίκανος (ουγκ)”. Στην καλύτερη περίπτωση θα υποστηρίξουν ότι όλοι πρέπει να έχουν μια ευκαιρία (αχ τι καλοί ανθρωπιστές), αλλά οι μη άξιοι ας μην ονειρεύονται μεγαλεία. Αυτά είναι προνόμια για τους άξιους. Ένα θέμα είναι ότι οι υπερασπιστές της αξιοκρατίας θεωρούν τους εαυτούς τους άξιους από μόνοι τους…

Ο κόσμος των χίπστερ πρέπει να αποτελείται μόνο από άξιους. Για τους μη άξιους τρέφουν μια σιχασιά και αποφεύγουν ακόμα και την οπτική επαφή μαζί τους. Αν μπορούσαν θα τους εξαφάνιζαν.

Κάπως αντίστοιχη δεν ήταν και η αντίληψη των Ναζί για την Άρια Φυλή; Άριος και Άξιος έχουν μόνο ένα γράμμα διαφορά άλλωστε.

Διπροσωπία

Όπως και οι φασίστες, έτσι και οι χίπστερ είναι διπρόσωποι. Από τη μια ονειρεύονται μια απέραντα ελεύθερη αγορά, εξαπολύουν μύδρους κατά του ανάλγητου κράτους που με τη γραφειοκρατία του στερεί από τα σταρτάπς τους την εκτόξευση, αλλά από την άλλη τρέχουν να πάρουν όποια κρατική χρηματοδότηση κυκλοφορεί ελεύθερη. Μιλούν με θριαμβευτικά λόγια για την εθελοντική τους προσφορά κάπου αλλά το κάνουν τόσο πολύ που φαίνεται ξεκάθαρα πως ό,τι κάνουν το κάνουν για να το προβάλλουν.

Απολίτικ-Ακομματίκ

Πάμε στο ζουμί. Οι χίπστερ είναι λίγο σαν τους No Politica οπαδούς του Ολυμπιακού. Αυτό που τους χαρακτηρίζει είναι ότι έχουν συνείδηση και επιχειρήματα για αυτή τους τη στάση. Δεν είναι δηλαδή ο κλασικός νέος/α που όλοι κάποτε γνωρίσαμε και απλά δεν ασχολείται με την πολιτική. Είναι αυτός που θα σου πει ότι δεν ασχολείται με την πολιτική γιατί δεν υπάρχει κάτι που τον εκφράζει και γιατί στο μυαλό του όλη η πολιτική είναι ένα πράγμα σαν μακαρονοτέρας, άσχημο και κακό. Ο χίπστερ πιστεύει πως ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει με επαναστάσεις ή άλλες πολιτικές διαδικασίες, αλλά θα μπορούσε να αλλάξει αν όλοι φυτεύαμε μια νερατζιά έξω από την Τεχνόπολη. Εκφράζουν ένα απίστευτο μίσος για οτιδήποτε μαζικό, ακριβώς όπως οι φασίστες, και μπροστά στις αφηγήσεις της νεωτερικότητας για την ανάδυση του ανθρώπου στην πολιτική σου απαντάνε με μια καφενειακού τύπου ερώτηση: “ναι και πως αλλάζει εμένα την μέρα μου αυτό που μου λες;”.

Στην πραγματικότητα οι χίπστερ είναι ακομματίκ. Είναι δηλαδή θιασώτες της άποψης που λέει ότι ακόμα κι αν ασχοληθείς με την πολιτική πρέπει να το κάνεις μακριά από κόμματα. Να το κάνεις μέσα από δίκτυα, τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, να το κάνεις με την πάρτη σου και μόνο. “Τα κόμματα είναι άχρηστες ομάδες ανεπάγγελτων λαμόγιων που μας κάνουν κακό. Άσε που αισθητικά είναι τόσο ντεμοντέ που μπορούμε μόνο να γελάσουμε μαζί τους. Ωστόσο μπορούμε να αξιοποιήσουμε πολιτικά σύμβολα ως αισθητικά αντικείμενα, με την προϋπόθεση ότι θα τους αποστεώσουμε όποιο πολιτικό περιεχόμενο έχουν”. (δες εδώ την καλύτερη ανάλυση για το φαινόμενο που έχει γίνει).

Ως προς αυτό δεν λένε τίποτα διαφορετικό από την Χρυσή Αυγή. Και εκείνη ονειρεύεται ένα κόσμο χωρίς κόμματα. Το ίδιο και ο Σταύρος Θεοδωράκης. Κοίτα κάτι συμπτώσεις…Η αγάπη των χίπστερ για ορισμένους πολιτικούς και τούμπαλιν υπάρχει μόνο γιατί αυτοί καταφέρονται κατά των κομμάτων (παρότι οι ίδιοι είναι μέλη ή αρχηγοί κομμάτων) ή γιατί έχουν περάσει από τόσα πολλά κόμματα που έχουν υπερβεί στην πράξη την έννοια του ανήκειν σε ένα κόμμα (ναι Ψαριανέ είσαι κι εσύ σε αυτούς).

Η στάση τους αυτή δεν προκύπτει από κάποιο λογικό συνειρμό ούτε από καμιά σοβαρή πολιτική ανάλυση, αλλά από μια ιδεολογική άρνηση όλων των ιδεολογιών που δεν ταυτίζονται με την δική τους, την οποία ωστόσο δεν αναγνωρίζουν ως ιδεολογία. Ή ο Φουκογιάμα έγραψε το Τέλος της Ιστορίας παίρνοντας τους ως παράδειγμα ή αυτό είναι το μόνο πολιτικό βιβλίο που έχουν διαβάσει.

Τι κόσμο φαντάζονται;

Αυτό το ερώτημα είναι δύσκολο να απαντηθεί. Από τη μια οι φασίστες φαντάζονται έναν κόσμο στρατιωτικής πειθαρχίας και επιβολής της ανωτερότητας της φυλής, από την άλλη οι χίπστερ εκφράζουν έναν άκρατο ατομικισμό μέσω της υποτιθέμενης ελευθερίας της έκφρασης, της προσωπικής επιλογής μιας δήθεν προκλητικής εμφάνισης, της ελευθερίας της αγοράς η οποία καταλήγει στην ολοκληρωτική επικράτηση του άξιου. Εκ πρώτης όψεως δείχνει λίγο άστοχη η σύγκριση μεταξύ ναζί και χίπστερ εδώ. Ας τα δούμε όμως λίγο πιο προσεκτικά τα πράγματα.

Στοιχείο της ναζιστικής κοινωνίας είναι η ομοιομορφία. Στρατιωτικές περιβολές, ξυρισμένο κεφάλι, ίδια τατού, τα πάντα ίδια. Το μόνο που διαφέρει στους χίπστερ είναι ότι δεν φορούν στολή, αλλά πολύχρωμα ρούχα, τα οποία είναι λίγο πολύ ίδια. Άλλωστε η παγίδα της ατομικότητας είναι, για να ακολουθήσουμε τον Χορκχάιμερ και τον Αντόρνο, ότι ενώ προβάλλεται ο εαυτός ως μοναδικός για κάθε άνθρωπο, στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει για να γίνει με μαθηματική ακρίβεια ίδιος. (Βλ. Διαλεκτική του Διαφωτισμού). Η ομοιομορφία δεν είναι ίδιον μόνο των ναζί, είναι και αυτών που μέσω της μαζικής κουλτούρας μιμούνται πρότυπα συμπεριφοράς και τυποποιούνται, πιστεύοντας ταυτόχρονα ότι κάνουν κάτι μοναδικό και διαφορετικό.

Στο μαύρο των στρατοπέδων συγκέντρωσης του Χίτλερ, οι χίπστερ θα αντιπρότειναν πιθανόν κάτι λιγότερο επώδυνο. Γιατί να κάψεις τους άστεγους; Μπορείς να τους ντύσεις με φωτάκια για τις γιορτές, να τους βάλεις γιρλάντες και να τους παραχώσεις μακριά από το κέντρο της πόλης, να μη μας χαλάει την αισθητική πρωί πρωί. Γιατί να κάψεις στην πυρά όσους δεν είναι άξιοι; Μπορείς να τους προτείνεις να δουλεύουν τζάμπα κάπου, αφού δεν αξίζουν μισθό ας είναι τουλάχιστον χρήσιμοι κάπου. Γιατί να δείρεις τον μετανάστη; Μπορείς να φτιάξεις ένα πολύ κουλ σταρτάπ ή μια εκπληκτική ΜΚΟ για να χρηματοδοτηθείς και να ασχοληθείς μαζί του γιατί δήθεν ενδιαφέρεσαι, κι ας μην θέλεις να κάτσεις δίπλα του στο μετρό γιατί βρωμάει.
Έτσι, η ωμή φυσική βία του φασισμου, στον χιπστερισμό γίνεται βία της δήθεν ανωτερότητας. Ο Χίπστερ, και αυτή είναι μια βασική διαφορά με τον ναζί, δεν θα χτυπήσει γιατί αυτό δεν είναι του επιπέδου του. Το γεγονός όμως ότι αισθάνεται πως βρίσκεται σε υψηλότερο επίπεδο είναι από μόνο του βία.

Αγορά αγάπη μου

Οι χίπστερ ονειρεύονται μια όσο το δυνατόν πιο ανοιχτή αγορά. Στα λόγια. Στην πραγματικότητα, όπως όλοι οι καπιταλιστές, επιθυμούν μια αγορά τόσο ανοιχτή όσο κερδίζουν και τόσο κλειστή όσο να εξασφαλίζεται ότι μόνο αυτοί θα κερδίζουν. Πιστεύουν ότι ο κόσμος κινείται από το μυαλό των πρωτοπόρων (τουλάχιστον έτσι άκουσαν σε ένα tedx) και πως ο πλούτος παράγεται από τα startups. Η ιδέα ΤΟΥΣ, είναι η μόνη καλή και απορούν γιατί ακόμα δεν έχουν καταλάβει καλύτερη θέση στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Δεν είναι και λίγο πράγμα να έχεις σχεδιάσει ένα application το οποίο θα σου λέει αν το καρπούζι είναι φρέσκο και ακόμα να μην έχεις μπει στο Forbes. Α, ξέχασα, φταίει που είναι καταδικασμένοι να ζουν στο τελευταίο κράτος της σοβιετίας, είπε ένας χίπστερ με μπλουζάκι cccp. Η Αγορα πρέπει να ελέγχει και να κινεί τα πάντα και όποιος είναι μάγκας ας επιβιώσει. Η καινοτομία πρέπει να επιβραβευθεί. Όποιος είναι καινοτόμος θα επικρατήσει.

Αυτό μοιάζει λίγο με την υποστήριξη των ελλήνων καπιταλιστών από τους φασίστες. Πανηγυρίζουν για τα επιτεύγματα των εφοπλιστών “μας”, άσχετα αν αυτά επιτυγχάνονται με ξένη σημαία. Ο Έλληνας επιχειρηματίας είναι φίλος και ενίοτε χρηματοδότης.

Μοιάζουν και σε ένα ακόμα στοιχείο: στην έννοια της εργασίας. Για τους χίπστερ, η εργασία, όχι η δική τους η γαμάτη καινοτομία, η απλή του λαουτζίκου, είναι μπανάλ. Χέσε τους εργάτες. Ο κόσμος δουλεύει και με εθελοντές. Μπροστά στις απαιτούμενες ανάγκες της καθημερινότητας προβάλλουν τον εθελοντισμό ως λύση και για τις επιχειρήσεις αλλά και για τους άνεργους. Ακριβώς όπως οι φασίστες προβάλλουν την φτηνή (έως τζάμπα) εργασία των ελλήνων στήνοντας οαεδ μόνο για έλληνες.

Ναζί/Χίπστερ και φασισμός

Πάμε στην κατακλείδα σιγά σιγά. Είναι οι χίπστερ φασίστες; Αν τους ρωτήσεις θα σου απαντήσουν “όχι¨, θα προσβληθούν που τους έκανες αυτό το ερώτημα και θα ταχθούν υπέρ κάποιας αόριστης δημοκρατίας, από αυτές τις χωρίς κόμματα, χωρίς μισθό, χωρίς δικαιώματα κτλ. Όμως και έναν ναζί να ρωτήσεις αν είναι φασίστας θα σου απαντήσει αρνητικά. Στην καλύτερη αν έχει μάθει το ποιήμα καλά θα σου πει “αν είναι φασισμός να αγαπάς την πατρίδα σου τότε ναι, είμαι φασίστας”. Η διαφορά βέβαια έγκειται στο εξής: ο ναζι είναι φασίστας και το ξέρει, απλώς το αποκρύπτει ενώ ο χίπστερ είναι φασίστας και δεν το ξέρει, γιατί απλώς δεν έχει την συνείδηση να το καταλάβει. Για τον χίπστερ που πολιτική είναι λουλουδάκια, συννεφούλες και πλέξιμο πουλόβερ στα κολωνάκια των πεζοδρομίων, είναι απολύτως αδύνατο να γίνει αντιληπτό τι είναι φασισμός και πως αυτός εκφράζοντας μια δήθεν αυτονομία και ελευθερία έκφρασης, μια κτηνωδώς ατομικιστική αντίληψη της ζωής, μια υποστήριξη της ολοκληρωτικής επιβολής της αγοράς πάνω στους ανθρώπους, είναι φασίστας ακόμα και χωρίς να το καταλάβει.

(Θα ακολουθήσει και δεύτερο μέρος σύντομα, με εκτενές αφιέρωμα στις δράσεις των χίπστερ)

http://2310net.wordpress.com/ 

Ενα τζαμί στην Αθήνα παρακαλώ… (Πρεπει να το διαβάσετε!)

Posted by olympiada στο Νοεμβρίου 22, 2014

«Eίμαι πραγματικά μπερδεμένος το ότι τόσοι πολλοί από τους φίλους μου είναι ενάντια στο κτίσιμο ενός άλλου τζαμιού στο Τορόντο. Νομίζω ότι στόχος του κάθε πολίτη θα πρέπει να είναι η ανεκτικότητα ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων. Έτσι, θα πρέπει να επιτραπεί το κτίσιμο ενός τζαμιού προκειμένου να δείξουμε την ανεκτικότητα μας.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προτείνω επίσης να ανοίξουν δύο νυχτερινά κέντρα διασκέδασης δίπλα στο τζαμί. Με αυτόν τον τρόπο θα δοθεί η ευκαιρία στους μουσουλμάνους να δείξουν και αυτοί μέσα από το τζαμί τους την δική τους ανεκτικότητα.
Το ένα κέντρο θα είναι για «αδελφές» και θα ονομάζεται «Turban Cowboy» και το άλλο θα είναι για στριπτιζερς και θα ονομάζεται «You Μέκκα Me Hot».
Στην δίπλα πόρτα θα πρέπει να είναι ένα κρεοπωλείο που θα ειδικεύεται στο χοιρινό, και δίπλα σε αυτό ένα εστιατόριο μπάρμπεκιου χοιρινό σε ανοιχτό λάκκο, που θα ονομάζεται» τα παιδάκια του Ιράκ».
Απέναντι θα μπορούσε να υπάρχει ένα κατάστημα εσωρούχων που θα ονομάζεται» Η Victoria φανερώνει τα μυστικά της» «και στην βιτρίνα σέξι μανεκέν θα τα επιδείκνυαν.
Δίπλα στο κατάστημα εσωρούχων θα είναι ένα κατάστημα παιχνιδιών σεξ για ενήλικες και θα ονομάζεται,» Koranal γνώση,» το όνομά του θα αναβοσβήνει με φώτα νέον και ακριβώς δίπλα θα υπάρχει μία κάβα που θα ονομάζεται Morehammered.
Έτσι θα προωθήσουμε όλοι μας την ανεκτικότητα και εσείς για να προωθήσετε την δική σας θα πρέπει να αναδημοσιεύσετε αυτό το κείμενο.
Ας κάνουμε όμως μία περίληψη
Οι μουσουλμάνοι «κουβαλιούνται» στις χώρες μας γιατί ΔΕΝ είναι:
ευχαριστημένοι στη Γάζα ..
ευχαριστημένοι στην Αίγυπτο …..
ευχαριστημένοι στη Λιβύη ….
ευχαριστημένοι στο Μαρόκο ….
ευχαριστημένοι με το Ιράν ….
ευχαριστημένοι στο Ιράκ ….
ευχαριστημένοι στην Υεμένη …
ευχαριστημένοι στο Αφγανιστάν …
ευχαριστημένοι με το Πακιστάν ….
ευχαριστημένοι στη Συρία ….
ευχαριστημένοι με τον Λίβανο ….
..
Είναι όμως χαρούμενοι.
Είναι χαρούμενοι στην Αυστραλία …
Είναι χαρούμενος στον Καναδά ….
Είναι χαρούμενος στην Αγγλία ….
Είναι χαρούμενοι στη Γαλλία ….
Είναι χαρούμενοι στην Ιταλία ….
Είναι χαρούμενοι στη Γερμανία ….
Είναι χαρούμενοι στη Σουηδία ….
Είναι χαρούμενοι στις ΗΠΑ ….
Είναι χαρούμενοι στη Νορβηγία ….
Είναι χαρούμενοι στην Ολλανδία ..
Είναι χαρούμενοι στη Δανία ….
Είναι χαρούμενοι στην Ελλάδα…
Βασικά, είναι χαρούμενοι σε κάθε χώρα που δεν είναι μουσουλμανική και δυστυχισμένοι σε κάθε χώρα που είναι!
Και φυσικά δεν κατηγορούν ούτε To Ισλάμ, Την ηγεσία τους. τον εαυτό τους
Κατηγορούν τις χώρες στις οποίες είναι ευτυχισμένοι!!!
Και θέλουν να τις αλλάξουν να τις κάνουν σαν τις χώρες από τις οποίες μας κουβαλήθηκαν!!!
Με συγχωρείτε, αλλά πόσο διεστραμμένος μπορεί να είναι κάποιος δεν μπορούσα να το φανταστώ..
Hellasforce.com

Μικροί, πικραμένοι άνθρωποι, ο Τσαρλς Μπουκόφσκι περί λογοκρισίας

Η εξαιρετική αντίδραση του Τσαρλς Μπουκόφσκι για τη λογοκρισία, με το μοναδικό στυλ του.

Το 1985 η δανειστική βιβλιοθήκη του Nijmegen, μιας ολλανδικής κοινότητας στα σύνορα με τη Γερμανία, αποφάσισε να αποσύρει το βιβλίο του Τσαρλς Μπουκόφσκι «Ερωτικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας» από τα ράφια της, μετά από οργισμένο γράμμα αναγνώστη.

Η δικαιολογία ήταν ότι το βιβλίο είναι «πολύ σαδιστικό, κατά τόπους φασιστικό και μεροληπτικό εναντίον ορισμένων ομάδων (όπως ομοφυλόφιλων)». Ένας δημοσιογράφος έγραψε στον Τσαρλς Μπουκόφσκι και τον ρώτησε για τη γνώμη του. Η απάντηση ήρθε γρήγορα, και είναι ζυγισμένη, σοφή και αποστομωτική.

Το γράμμα δημοσιεύτηκε στο σάιτ Letters of Note. Το αυθεντικό γράμμα βρίσκεται στο κινητό βιβλιοπωλείο Open Dicht Bus που συνήθως σταθμεύει στην Eindhoven. To γράμμα του Μπουκόφσκι λέει τα εξής:

Αγαπητέ κύριε Hans van den Broek:

Σας ευχαριστώ για το γράμμα σας με το οποίο με πληροφορήσατε για την αφαίρεση του βιβλίου μου από την βιβλιοθήκη του Nijmegen. Και ότι κατηγορείται για διακρίσεις εναντίων των μαύρων, τον ομοφυλόφιλων και των γυναικών. Και ότι είναι σαδιστικό λόγω του σαδισμού.

Αυτό που φοβάμαι είναι οι διακρίσεις εναντίον του χιούμορ και της αλήθειας.

Αν γράφω κάτι κακό για μαύρους, ομοφυλόφιλους και γυναίκες είναι επειδή αυτοί που γνώρισα έτσι ήταν. Υπάρχουν πολλοί «κακοί» – κακοί σκύλοι, κακή λογοκρισία- υπάρχουν ακόμα και «κακοί» λευκοί άντρες. Μόνο που όταν γράφεις για «κακούς» λευκούς άντρες δε διαμαρτύρονται. Και χρειάζεται να πω ότι υπάρχουν «καλοί» μαύροι, «καλοί» ομοφυλόφιλοι και «καλές» γυναίκες;

Στην δουλειά μου, ως συγγραφέας, μόνο φωτογραφίζω, σε λέξεις, αυτά που βλέπω. Αν γράφω για «σαδισμό», αυτό γίνεται επειδή υπάρχει, δεν είναι δική μου εφεύρεση, και αν κάποιο τρομερό συμβάν εμφανιστεί στο έργο μου είναι επειδή τέτοια πράγματα συμβαίνουν στις ζωές μας. Δεν τάσσομαι με την πλευρά του κακού, εφόσον κάτι τέτοιο, όπως το κακό, όντως υπάρχει.

Δεν συμφωνώ πάντα με όσα συμβαίνουν στα γραπτά μου, ούτε παραμονεύω  στη λάσπη για διασκέδαση. Επίσης, είναι περίεργο ότι οι άνθρωποι που χλευάζουν το έργο μου τείνουν να παραβλέπουν τα σημεία όπου υπάρχουν η χαρά και η αγάπη και η ελπίδα, και υπάρχουν τέτοια σημεία. Οι μέρες μου, τα χρόνια μου, η ζωή μου είχαν καλές στιγμές και κακές στιγμές, φώτα και σκοτάδια. Αν έγραφα μόνο και συνεχόμενα για το «φως» και δεν ανέφερα τα άλλα, τότε ως καλλιτέχνης θα ήμουν ένας ψεύτης.

Η λογοκρισία είναι εργαλείο αυτών που νιώθουν την ανάγκη να κρύβουν πραγματικότητες από τον εαυτό τους κι από άλλους. Ο φόβος τους είναι η ανικανότητά τους να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και δε μπορώ να νιώσω θυμό απέναντί τους. Νιώθω μόνο αυτή την φριχτή στενοχώρια. Κάποτε, κατά τη διάρκεια της ενηλικίωσής τους, ήταν προστατευμένοι από τα πραγματικά δεδομένα της ύπαρξής μας. Έμαθαν να βλέπουν τα πράγματα με ένα τρόπο ενώ υπάρχουν πολλοί.

Δεν τρομάζω επειδή ένα από τα βιβλία μου κυνηγήθηκε και κατέβηκε από τα ράφια μιας τοπικής βιβλιοθήκης. Κατά κάποιο τρόπο είναι τιμή μου που έγραψα κάτι που ξύπνησε κάποιους από τα απύθμενα βάθη τους. Αλλά ναι, πληγώνομαι όταν λογοκρίνεται το βιβλίο κάποιου άλλου, γιατί συνήθως, αυτά τα βιβλία είναι σπουδαία βιβλία, και δεν υπάρχουν πολλά τέτοιου είδους, και στο πέρασμα των αιώνων τέτοιου είδους βιβλία έγιναν κλασικά, και ό,τι κάποτε ήταν σοκαριστικό και ανήθικο τώρα διαβάζεται σε πολλά από τα πανεπιστήμιά μας.

Δε λέω ότι το βιβλίο μου ήταν ένα από αυτά, αλλά λέω ότι στον καιρό μας, τη στιγμή που οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να είναι η τελευταία για πολλούς από μας, είναι τρομερά λυπηρό ότι μεταξύ μας υπάρχουν ακόμα μικροί, πικραμένοι άνθρωποι, κυνηγοί μαγισσών και αρνητές της πραγματικότητας.  Κι όμως, κι αυτοί  ανήκουν σε μας, είναι μέρος του συνόλου, κι αν δεν έχω γράψει γι’αυτούς, θα έπρεπε, ίσως να το έκανα τώρα εδώ, κι αυτό είναι αρκετό.

Δικός σας,

Τσαρλς Μπουκόφσκι

Πηγή: aixmi.wordpress.com

Από : http://www.thessalonikiartsandculture.gr/kosmos/art-salad/mikroi-pikramenoi-anthropoi-o-tsarls-boukofski-peri-logokrisias

Αλαμπουρνέζικα, η γλώσσα των κουλτουριάρηδων

Ένα εξαιρετικό κείμενο, γραμμένο με τον μοναδικό τρόπο του Ντίνου Χριστιανόπουλου.

Κουλτουριάρηδες είναι οι διανοούμενοι που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στη γνώση και την πληροφόρηση και λιγότερη στο αίσθημα και το βίωμα. Ότι έμαθαν ή δεν έμαθαν έχει γι' αυτούς μεγαλύτερη αξία από τη σκέψη. Κουλτουριάρηδες βρίσκονται σ' όλες τις εποχές.

Στην αρχαία Ελλάδα τους κοροϊδεύει πολύ άσχημα ο Αριστοφάνης επειδή χρησιμοποιούσαν πάντα καινούριες και παράξενες λέξεις για να ξιπάσουν τον κόσμο. Και οι σοφιστές ήταν ένα είδος κουλτουριάρηδων της εποχής τους, γιατί έδωσαν πολλή σημασία στη γνώση και όχι στη σωστή κρίση.

Αλλά και παλαιότερα όταν λέγαμε «οι διανοούμενοι» ή «οι άνθρωποι των γραμμάτων» νιώθαμε κάτι σαν δυσφορία και ενόχληση, γιατί καταλαβαίναμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν ξεφύγει πολύ από τη ζωή εν ονόματι δήθεν της τέχνης. Αυτοί νομίζανε ότι, επειδή ήτανε άνθρωποι των γραμμάτων, έπρεπε να μιλούν με ειδικό λεξιλόγιο, να καταλαβαίνονται μεταξύ τους, κι ας μην τους καταλαβαίνουν οι άλλοι.

Σε τελική ανάλυση, οι κουλτουριάρηδες είναι ψευτομορφωμένοι. Μόνο ένας ψευτομορφωμένος μπορεί να χρησιμοποιεί λεξιλόγιο που ξιπάζει και ξαφνιάζει, ή να μεταχειρίζεται ωραίες λέξεις και φράσεις για να κάνει εντύπωση, ενώ καταβάθος δεν κατέχει τη γλώσσα και δεν την χρησιμοποιεί σωστά.

Αυτό που σήμερα αποκαλούμε γλώσσα των κουλτουριάρηδων, είναι ένα κουρκούτι από νεόκοπες λέξεις, από ξένες αμετάφραστες λέξεις και από λέξεις παρμένες από διάφορες επιστήμες, λ.χ. «η μεταστοιχείωση της ντεμί νομενκλατούρας».

Μ' ένα τέτοιο κουρκούτι στο τέλος δε βγάζουν νόημα ούτε αυτοί, ούτε φυσικά κι εμείς. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη «δομή» που αναφέρεται στον χώρο, ενώ η λέξη «διαδικασία» αναφέρεται στον χρόνο. Τι θα λέγατε όμως αν ξαφνικά διαβάζατε «δομικές διαδικασίες» ή «διαδικαστικές δομές»;

Ρωτήθηκαν κάποιοι να τις εξηγήσουν, μα δεν μπόρεσε κανείς. Γιατί όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για μπαρούφες. Τι μπορεί λοιπόν να σημαίνουν οι δύο αυτές φράσεις, όταν στην καθεμία το επίθετο αναιρεί το ουσιαστικό; Αλλά τι θα λέγατε αν αυτή η φράση γινόταν ολόκληρη πρόταση;

Διαβάστε λοιπόν: «Όταν οι δομικές διαδικασίες λειτουργούν ανασταλτικά μέσα στον χώρο του μεταμοντέρνου...». Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς σ' αυτή τη φράση; Πρώτα πρώτα πόσοι ξέρουν τον όρο «μεταμοντέρνο»; Κι έπειτα, τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στον χώρο του «μεταμοντέρνου», εάν λειτουργήσουν ή δε λειτουργήσουν οι «δομικές διαδικασίες»;

Αυτά είναι ακατανόητα και γι' αυτόν που τα γράφει και γι' αυτόν που τα διαβάζει. Είναι αλαμπουρνέζικα. Και σκεφτείτε ότι σαν κι αυτή τη φράση υπάρχουν χιλιάδες, που επαληθεύουν τα τρία χαρακτηριστικά των κουλτουριάρηδων: Πρώτον ότι δεν γνωρίζουν καλά τις λέξεις και τις έννοιές τους (κάποιος έγραφε τη λέξη «ενδιαίτημα» και εννούσε «ένδυμα»!), δεύτερον θέλουν να ξιπάσουν τους άλλους με διάφορες ακαταλαβίστικες λέξεις και τρίτον, δεν έχουν χωνέψει καλά αυτό που λένε.

Χώρια που δεν τα καταφέρνουν ούτε και με το συντακτικό και μπερδεύονται. Βέβαια το μπέρδεμα υπάρχει πρώτα στο μυαλό. Πάντως μ' αυτά και μ' αυτά, καταφέρνουν να κομπλεξάρουν πολλούς, και καμιά φορά όλους, ενώ συντελούν στο να πάει η γλώσσα μας κατά διαόλου.

θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος, ότι αφού αποδεχόμαστε την ερμητική γραφή ορισμένων ποιητών, γιατί να μην αποδεχτούμε και τον δυσνόητο τρόπο γραφής των κουλτουριάρηδων; Από μία άποψη, κι ο ποιητής θα έπρεπε, οποιαδήποτε τεχνοτροπία κι αν ακολουθεί, να γράφει κατά τρόπο κατανοητό, για να μπορεί ο αναγνώστης να τον καταλαβαίνει.

Γιατί, τι να την κάνουμε την οποιαδήποτε ποίηση, όταν έχει κοπεί η γέφυρα της επικοινωνίας; Τι να τα κάνουμε τα ερμητικά ποιήματα, όταν δεν τα καταλαβαίνει κανείς; Κι αφού δεν μας λένε τίποτε, πως είναι δυνατόν να μας συγκινήσουν;

Βέβαια ο ποιητής έχει τη δικαιολογία ότι γράφει για να εκφράσει τον εαυτό του, αν και πάλι θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένας ποιητής που εκφράζεται ερήμην του αναγνώστη, τι σόι ποιητής είναι; Και αν ο σουρεαλισμός στην πρώτη φράση το παραξύλωσε, τι να πούμε για τους σημερινούς σουρεαλιστές της αρπακόλας, που γράφουν ότι τους κατέβει; Πάντως ο στοχαστής, επειδή δεν έχει καν τη δικαιολογία της έμπνευσης κι επειδή ο στόχος του είναι η συζήτηση με τον αναγνώστη, δεν θα έπρεπε να είναι ακαταλόγιστος σαν τους μοντέρνους ποιητές.

Κάποιοι ισχυρίζονται πως έτσι εμπλουτίζεται η γλώσσα μας, ενώ η απλότητα και η σαφήνεια διατηρούν τη γλώσσα στάσιμη. Αν όμως ο εμπλουτισμός της γλώσσας, γίνεται αιτία για να θριαμβεύσει η ακατανοησία, μήπως θα έπρεπε να προτιμήσουμε κάποιες φυλές τις Αφρικής που συνεννοούνται μόνο με τριακόσιες λέξεις;

Η αιτία του φαινομένου αυτού, οφείλεται όχι μόνο στην ημιμάθεια των περισσότερων κουλτουριάρηδων αλλά και στον εγωισμό τους. Δε θα μπορέσουν ποτέ οι άνθρωποι αυτοί να ακούνε περισσότερο απ' όσο μιλάνε, να σκέφτονται περισσότερο απ' όσο γράφουν, και να περνούν κάθε πληροφορία από το κόσκινο της κρίσης.

Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να είναι ταπεινός, να μη νομίζει πως αυτός τα ξέρει όλα και κανείς άλλος. Να μη λέει διαρκώς «εγώ νομίζω», «εγώ πιστεύω», «έχω τη γνώμη», και τα συναφή.Μέσα σ' αυτό το βραχυκύκλωμα ημιμάθειας και εγωισμού, χωρούνε αριστεροί και δεξιοί, εφημερίδες και τηλεόραση, και ορθόδοξοι και νεο-ορθόδοξοι.

Κάποτε ένας κομμουνιστής πιπίλιζε τον Μαρξ και τελικά αποδείχτηκε πως δεν είχε διαβάσει ούτε μια σελίδα από το «Κεφάλαιο». Και πόσοι χριστιανοί δεν έχουν μεσάνυχτα από το ευαγγέλιο; Κι αφήστε εκείνους που δεν διαβάζουν λογοτεχνία, αλλά μόνο τις βιβλιοπαρουσιάσεις, κι έτσι είναι σαν να τα έχουν διαβάσει όλα!

Ας αφήσουμε όμως την πολλή θεωρία κι ας δούμε ένα παράδειγμα κουλτουριάρη. Ας δούμε λ.χ. ένα τεχνοκριτικό σημείωμα που αναφέρεται στη ζωγραφική ενός σπουδαίου καλλιτέχνη. Απολαύστε λοιπόν κριτική ζωγραφικής:

«Η χρονικότητα -στον τάδε ζωγράφο- είναι ψευδαίσθηση, απάτη, διάσπαση, εξαλλαγή, διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου, κατακερματισμός και αλλοτρίωση, γι' αυτό κύριο μέλημά του είναι να την εξοστρακίσει αναζητώντας την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας, μιας ιδιωματικής μορφής, που θα του επιτρέψει την αναδόμηση (βάι, βάι, βάι, κι εδώ αναδόμηση), ενός κόσμου όπου μέσα του, ερωτικά συγκλίνουν τα πάντα, ικανοποιούνται, αποκαθίσταται».

Καταλάβατε τίποτα ή νιώθετε ανεπαρκείς;

Το πιο πιθανό είναι να μην καταλάβατε τίποτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είστε ανεπαρκείς. Ανεπαρκείς είναι αυτοί που γράφουν τέτοια πράγματα. Αλλά ας αρχίσουμε το ψείρισμα. Πρόκειται ουσιαστικά για μία και μόνη πρόταση. Στην αρχή δίνει την εντύπωση, πως αν το διαβάσεις προσεκτικά, θα βγάλεις κάποιο νόημα. Γελιέσαι, γιατί όσο προχωράς, ακόμη κι εκείνο που υποτίθεται κατάλαβες στην αρχή, ξεχνιέται. Η «χρονικότητα» λοιπόν για τον ζωγράφο μας, είναι «ψευδαίσθηση».

Λογικά, η χρονικότητα πρέπει να έχει σχέση με την έννοια του χρόνου. Τώρα πως ο χρόνος γίνεται χρονικότητα, αυτό είναι ένα από τα μυστήρια των κουλτουριάρηδων. Εδώ έχουμε ένα συγκεκριμένο έργο, ζωγραφιές, υλικά, τεχνοτροπίες, και μόνο στη χρονικότητα βρήκες να σκαλώσεις;

Έστω. Ο χρόνος λοιπόν για τον ζωγράφο μας είναι «ψευδαίσθηση». Είναι όμως και «απάτη». Πως μπορούν αυτά τα δύο να σταθούν πλάι πλάι; Δηλαδή, αν ο χρόνος τον εξαπατά, τότε πως μπορεί ο χρόνος να είναι ψευδαίσθηση; Ακολουθεί η «διάσπαση». Ο χρόνος δηλαδή, πρώτα τον εξαπατάει και τον κοροϊδεύει και ύστερα τον αναγκάζει να διασπαστεί; Και ποιο είναι το υποκείμενο; Διασπάται ο ζωγράφος ή ο ίδιος ο χρόνος είναι διασπασμένος;

Τι από τα δύο συμβαίνει; Ακολουθεί η «εξαλλαγή». Τι σημαίνει εξαλλαγή; Είναι ιατρικός όρος που σημαίνει την μεταβολή των καλοηθών νεοπλασμάτων σε κακοήθη. Δηλαδή ο χρόνος είναι καρκίνος; Καλό κι αυτό: Αμ τότε πως ο καρκίνος είναι ψευδαίσθηση; Παρακάτω γράφει: «διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου».

Η φράση ταιριάζει σε φιλοσοφική πραγματεία, όχι σε τεχνοκριτικό σημείωμα. Το κάθε ουσιαστικό απ' αυτά που είδαμε ως τώρα δεν ταιριάζει με το διπλανό του, αλλά το ένα αναιρεί το άλλο. Προχωρώντας, διαβάζουμε «κατακερματισμός και αλλοτρίωση». Ενώ η προηγούμενη φρασούλα «διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου», είναι παρμένη από την φιλοσοφία, το «κατακερματισμός και αλλοτρίωση» ανήκει στο σύγχρονο λεξιλόγιο των κουλτουριάρηδων.

Συνοψίζοντας: Η χρονικότητα του τάδε ζωγράφου είναι 1) ψευδαίσθηση, 2) απάτη, 3) διάσπαση, 4) εξαλλαγή, 5) διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου, 6) κατακερματισμός, 7) αλλοτρίωση.

Κατάλαβε φαίνεται η συγγραφέας ότι μας μπούκωσε αρκετά και σταμάτησε εδώ τον κατάλογο, για να προχωρήσει σε κάποιες επεξηγήσεις: «γι' αυτό κύριο μέλημά του είναι να την εξοστρακίσει». Το «την» αναφέρεται βέβαια στην χρονικότητα, θα μπορούσε όμως ν' αναφέρεται και σε οποιοδήποτε ουσιαστικό θηλυκού γένους που αναφέρθηκε πιο πάνω, όπως την ψευδαίσθηση, την απάτη, την εξαλλαγή.

Καταλαβαίνετε λοιπόν τι σύγχυση δημιουργείται όταν κάποιος δεν ελέγχει τα λόγια του; Θέλει να πει ότι ο ζωγράφος προσπαθεί να βγάλει τον χρόνο έξω από το έργο του και για να το πει αυτό αυτό, μας αράδιασε του κόσμου τα αφηρημένα ουσιαστικά. Πως όμως θα το κάνει αυτό (να εξοστρακίσει τη χρονικότητα);

«Αναζητώντας την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας». Τι σημαίνει άραγε η λέξη «πρωτογένεια»; Μήπως θα πει το πρώτο γένος; Η πρώτη γέννηση; Η πρώτη φάση της ζωής του ανθρώπου; Αλλά εκείνο που είναι για γέλια, είναι η «νέα ονοματοθεσία». Τι θέλει να πει η ποιήτρια, ότι να εξοστρακίσει ο ζωγράφος τον χρόνο από τους πίνακές του, δίνει νέα ονομασία στα πράγματα; Γιατί μιλούμε βέβαια, για ζωγράφο. Και στη ζωγραφική, τι πάει να πει «ονοματοθεσία»; Και ποια είναι η νέα ονοματοθεσία και τι σχέση έχει με την πρωτογένεια, με τη διάσπαση του χρόνου και μ' όλα τ' άλλα που μας είπε παραπάνω;

Και δεν σταματά εδώ, αλλά συνεχίζει: Μέλημα του ζωγράφου είναι να εξοστρακίσει τη χρονικότητα, αναζητώντας, εκτός από την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας, και την πρωτογένεια μιας «ιδιωματικής γραφής». Αυτό το τελευταίο, παραδόξως φαίνεται κάπως κατανοητό. Υποθετικά πάντα, η ιδιωματική μορφή, είναι μια δική του τεχνοτροπία που αποδίδει το δικό του πρόσωπο ή έστω το ιδίωμα. Κι αυτό το απλό πράγμα, δηλαδή το να βρει ο ζωγράφος το προσωπικό του ύφος, το κάνει μόνο και μόνο για να εξοστρακίσει τον χρόνο; Μυστήρια πράγματα συμβαίνουν στον χώρο της τέχνης κι ακόμα πιο μυστήρια στον χώρο της κριτικής...

Προσέξτε όμως να δείτε, ότι αυτή η ιδιωματική μορφή θα εκκολάψει στην τεχνοκριτικό, πολλά πράγματα παρακάτω: «...μιας ιδιωματικής μορφής, που θα του επιτρέψει την αναδόμηση, ενός κόσμου όπου μέσα του, ερωτικά συγκλίνουν τα πάντα, ικανοποιούνται, αποκαθίσταται».

Εδώ μπαίνει και το ερωτικό στοιχείο. Έτσι, πρωτού τελειώσει το τεχνοκριτικό σημείωμα της κυρίας αυτής, εμείς θα έχουμε γνωρίσει και το πρόβλημα του έρωτα του καλλιτέχνη μας. Αν καταλάβαμε λοιπόν σωστά, ο ζωγράφος προσπαθεί να εξοστρακίσει τον χρόνο, που είναι ένα σωρό πράγματα -αυτά τα περνάμε στο ντούκου- κι αυτό το κάνει αναζητώντας την προσωπική του έκφραση για να ξαναδημιουργήσει (η αναδόμηση που λέγαμε) τον κόσμο και να πετύχει και στον έρωτα, θαρρείς πως ο έρωτας δεν έχει σχέση με τον χρόνο. Βλέπετε λοιπόν, ότι αυτή κουλτουριάρα, με το να θέλει να πει πολλά, τελικά δεν λέει τίποτα;

Το «αφιέρωμα» στα αλαμπουρνέζικα των κουλτουριάρηδων, θα κλείσει με ένα ακόμα μικρό δείγμα της «κουλτούρας» τους. Δεν θα γίνει κάποια ανάλυση, όπως στο προηγούμενο κείμενο. Πάρτε το ως «άσκηση» για το σπίτι και πέστε και σε μας τι καταλάβατε:

«Ο ελλαδικός άνθρωπος στην Ορθοδοξία διατυπώνει τον αρνητικό του νόστο ως «ζώο θεούμενο», μέσα από τον διάλογο του Εγώ του με το Άλλο, ως Ανταρσία ενάντια σε ένα Είναι δίχως Πρόσωπο, αφηγείται το καθολικό του βίωμα, τη διαδικασία ενσάρκωσης στο Εγώ του, την πρόσκτηση, με ενοποιό τον εαυτό του, του διάχυτου και απρόσωπου ως την έλευση του γίγνεσθαι που μετουσιώνεται τώρα, μέσα από την ιστορία του, την διάρκεια της Πράξης του, στο Εσύ και το Εμείς του Εκκαθολικευόμενου Εγώ του...

Ο χριστιανικός άνθρωπος εγκολπώνει το Άλλο στο εκκαθολικευμένο του Εγώ, στο Εσύ και στο Εμείς, «ζωντανό σώμα του Θεού», εκκλησία του. Το Άλλο γίνεται έτσι Εσύ για να θριαμβεύσει ως Εμείς μέσα σε ένα Εγώ μεγαλωμένο δυνάμει στο άπειρο, Έρωτας ως Πράξη του Εσύ έξω από τον Καιρό, και ιστορία ως Πράξη του Εμείς, ενσαρκωμένος Καιρός, συμπίπτουν σε μια δισυπόστατη υφή ενός γίγνεσθαι που εκφράζεται στο Πρόσωπο, στην Παρουσία του Ανθρώπου ως ερωτικής σχέσεως, ως αγαπητικής πράξης».

(Περιοδικό «Αντί», αρ. 239, σελ. 20-21, 1983)

Κείμενα σαν τα παραπάνω, δίνουν το κακό παράδειγμα στη χρήση της γλώσσας, στους νέους που τα διαβάζουν. Η νεότερη γενιά που ψευτομορφώνεται με τέτοια κείμενα, θα γράφει ακόμα χειρότερα και οι παρατηρήσεις της θα είναι και χειρότερες και πιο γελοίες. Ο Στρατής Δούκας έλεγε χαρακτηριστικά, ότι με την λογοτεχνία σήμερα ασχολούνται αποκλειστικά οι άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα από γλώσσα. Τα κακά επομένως είναι δύο:

1) Η διαφθορά των νέων που θα εκφράζονται χειρότερα στο μέλλον.
2) Η διαφθορά της ίδιας της γλώσσας που κι αυτή θα γίνει θολή και νερόβραστη.

Παλαιότερα, κάποιος καθηγητής γλωσσολογίας έλεγε: «Μακριά από τους μορφωμένους!» κι αυτό που έλεγε εκείνος ο αγαθός άνθρωπος, ισχύει εκατό φορές περισσότερο για τους σύγχρονους κουλτουριάρηδες που ούτε τη γλώσσα ξέρουν και ούτε έχουν οργανωμένη σκέψη.

Για όσους συναισθάνονται αυτή την εξαχρείωση της γλώσσας και θλίβονται κατάκαρδα για όλη αυτή την κατάντια, η λύση είναι μία: Να προσέχουμε πολύ τα λόγια μας κι ακόμα περισσότερο τα γραπτά μας. Κάθε τι που λέμε να το σκεφτόμαστε, και προπάντων πρέπει να γράφουμε κατανοητά. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να διαβάζουμε κλασικά κείμενα της λογοτεχνίας μας, που έχουν σωστή και ζωντανή γλώσσα κι επίσης να στήνουμε αυτί στις κουβέντες του λαού.

Ο Σολωμός πήγαινε στις ταβέρνες της Κέρκυρας για ν' ακούσει πρόσφυγες από την Κρήτη που τραγουδούσαν μαντινάδες. Ο Καβάφης πήγαινε στα καφενεία και τα φαρμακεία της ελληνικής παροικίας της Αλεξάνδρειας κι έστηνε αυτί για να τσακώσει καμιά ζωντανή ελληνική φράση.

Ενώ εμείς, σήμερα διαμορφώνουμε τη γλώσσα μας από τις εφημερίδες, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, και χώρια που δεν μας μένει καιρός ούτε να σκεφτούμε, ούτε να χωνέψουμε αυτά που βλέπουμε κι ακούμε. Πάντως, ούτε το να στήνουμε αυτί αρκεί. Χρειάζεται και κάτι ακόμα: Να ασκούμαστε στο γράψιμο. Και η άσκηση γραφής, κρατάει μια ζωή...

Πηγή: Το κείμενο είναι του συγγραφέα Ντίνου Χριστιανόπουλου και αποτελεί διασκευασμένο απόσπασμα από συζήτηση με τον επίσης συγγραφέα Περικλή Σφυρίδη («Αλαμπουρνέζικα ή η γλώσσα των σημερινών κουλτουριάρηδων», πρώτη έκδοση 1990).

Το διαβάσαμε: pare-dose.net

Από : http://www.thessalonikiartsandculture.gr/blog/epilegmena-arthra/alampournezika-i-glossa-ton-koultouriaridon#.VHYQJcm_rBx

Ο Σημιτικός μύθος περί Αδάμ (Θεός και όχι από πηλό) - Εύας και Horon (κακός Θεός) από καθηγητή της Παλ. Διαθήκης στο Προτεσταντικό Θεολογικό Παν/μιο του Άμστερνταμ ....

Ο Αδάμ ήταν Θεός (και όχι πλασμένος από Θεό), αποκαλύπτουν κείμενα του 1300 π.Χ.

Ολλανδοί επιστήμονες που ασχολούνται με την αποκρυπτογράφηση ουγκαριτικών κειμένων από επιγραφές που χρονολογούνται τον ΙΓ΄ αιώνα π.Χ., αναφέρονται σε παλαιότερη εκδοχή της σημιτικής μυθολογίας για τον Αδάμ και την Εύα.

 Κείμενα 1300 π.Χ.- Άλλη εκδοχή του Αδάμ και της Εύας

Σε βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τον εκδοτικό οίκο Sheffield Phoenix Press και φέρει τον τίτλο «ο Αδάμ, η Εύα και ο Διάβολος, μια νέα αρχή » - Adam, Eve, and the Devil A New Beginning, που υπογράφεται από τους Μάριο Κόρπελ και Γιόχανες ντε Μουρ Marjo Korpel, Johannes de Moor, παρουσιάζεται μια νέα εκδοχή της σημιτικής μυθολογίας για τη δημιουργία του Κόσμου και της ανθρώπινης φυλής.

 Στο βιβλίο τους οι δύο συγγραφείς- ερευνητές περιγράφουν τις διαπιστώσεις των ουγκαριτικών πήλινων επιγραφών που βρέθηκαν από Γάλλους αρχαιολόγους στη Συρία το 1929 και οι επιγραφές αυτές είχαν εν μέρει αποκρυπτογραφηθεί το 1970.

 Οι Ολλανδοί έκαναν μια νέα προσπάθεια μετάφρασης της γλώσσας που εμφανίζεται στην αρχαία πόλη Ουγκαρίτ, μια γλώσσα που ανήκει στην ομάδα των σημιτικών γλωσσών.

Στα πήλινα αυτά δισκία παρουσιάζεται ο Αδάμ ως θεός (και όχι πλασμένος από το Θεό).

Η αφήγηση αναφέρει ότι ο Ελ και η σύζυγός του, Ασεράχ- Asherah, ζούσαν σε έναν αμπελώνα ή έναν κήπο, στις παρυφές του όρους Αραράτ, που από τη Βίβλο, το όρος αυτό είναι γνωστό από την κιβωτό του Νώε.

Ο πρώτος αμαρτωλός δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά ένας κακός θεός που ονομαζόταν ‘Horon’ και ήθελε να κάνει κακό στον Ελ.

Ο ‘Horon’ κατέβηκε από το όρος των θεών και μετέτρεψε το Δένδρο της Ζωής στον κήπο, ως Δένδρο του Θανάτου, και έκλεισε όλον τον κόσμο σε μια δηλητηριώδη ομίχλη.

 Τότε ο Αδάμ εστάλη στη γη να αποκαταστήσει τη ζωή, αλλά απέτυχε διότι ο ‘Horon’ με τη μορφή ενός τεράστιου φιδιού τον δάγκωσε.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάσει την αθανασία του.

Στη συνέχεια ο θεός του Ήλιου, για να παρηγορήσει τον Αδάμ του έστειλε μια ‘καλή γυναίκα’ την Εύα, προσφέροντας μια αρχή στην ανθρώπινη φυλή.

«Σε αντίθεση με τη βιβλική παρουσίαση , ο Αδάμ, απεικονίζεται ως θεός και η γυναίκα του δεν αποδέχεται καμία ενοχή», θα πει ο καθηγητής της Παλαιάς Διαθήκης και συγγραφέας Μάριο Κόρπελ σε συνέντευξη του στο ολλανδικό ‘Trouw’.
--
Ο Marjo Korpel, είναι Αναπληρωτής Καθηγητής της Παλαιάς Διαθήκης στο Προτεσταντικό Θεολογικό Πανεπιστήμιο στο Άμστερνταμ και Groningen στην Ολλανδία.
Ο Johannes de Moor, είναι ομότιμος καθηγητής Σημιτικών Γλωσσών και Πολιτισμού της Αρχαίας Εγγύς Ανατολής στην Προτεσταντικό Θεολογικό Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ.
http://erevoktonos.blogspot.gr/2014/05/1300.html 

Ν : εδώ που τα λέμε το μυαλό μου πάει στον Αιγυπτιακό Ώρο .....  Τις απόψεις μου οι παλαιοί τις γνωρίζουν. Όλα έγιναν ένας πολτός μέσα από ένα μπλέντερ ....... Θα επαναλάβω κάτι που μου είχε πει κάποιος φίλος κάποτε "αν οι λαοί γνώριζαν τα ψέματα  με τα οποία τρέφονται γενιές και γενιές, κανένας από αυτούς δεν θα έμενε αλώβητος...."

ΕΚΤΑΚΤΟ - ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΘΗΚΑΝ... ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΕΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Με το πιστόλι στον κρόταφο έχουν την Ελλάδα οι συμμορίες της Ευρώπης, που οι ντόπιοι δουλόφρονες επιμένουν να αποτελούν «εταίρους και δανειστές»... 

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Πρόκειται για κατάντια μιας χώρας που την παραδίδουν συνειδητά οι προσκυνημένοι ηγέτες της, αξιοποιώντας προς τούτο και την απάθεια του πελαγωμένου λαού της.

Υπεύθυνο γι αυτή την κατάντια, είναι το πολιτικό προσωπικό της χώρας στο σύνολό του. Ταπεινωμένοι διαχειριστές, αντιπολιτευόμενοι αβανταδόροι, αλλά και αμπελοφιλοσοφούντες απρόθυμοι, συνθέτουν το πάζλ των ολίγιστων πρωταγωνιστών, σε μια εποχή που ο τόπος έχει ανάγκη από εμπνευστές και ηγέτες.

Σήμερα η αξιωματική αντιπολίτευση αποκαθηλώθηκε. Σε μια ύστατη κίνηση αυτοταπείνωσης με λαγό όπως πάντα το κ. Σταθάκη, προσχώρησε και τυπικά στο στρατόπεδο του κατοχικού διαχειριστή, πράγμα που ουσιαστικά την καθιστά κόμμα - δηλωσία, με τον ηγέτη της να διεκδικεί επάξια το ρόλο του Τσιριμώκου στο μελλοντικό πολιτικό σκηνικό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από μια πορεία αλλεπάλληλων κλυδωνισμών και πολιτικών ταλαντεύσεων, πέταξε και το τελευταίο φύλο συκής, παρέχοντας επί της ουσίας ψήφο εμπιστοσύνης στη συγκυβέρνηση των ανδρεικέλων, και...

μέσω αυτής (και δια στόματος Σταθάκη) διεμήνυσε στους ευρωσυμμορίτες την πρόθεσή του να στηρίξει εμμέσως αλλά με απόλυτη σαφήνεια το βρώμικο κατοχικό σχέδιο σε βάρος της χώρας, διεκδικώντας έτσι το δικό του θλιβερό ρόλο σ αυτό το πέτρινο πολιτικό σκηνικό.

Η απάντηση βεβαίως δεν άργησε να έρθει από τους χορογράφους του Βερολίνου. Έχοντας πλήρη επίγνωση για τον υπερσυνωστισμό προθύμων να τους υπηρετήσουν από το ελληνόφωνο πολιτικό προσωπικό, προέβησαν πριν από λίγο σε μια θεαματική κίνηση καθολικού ξεβρακώματος όλων.

Η προειδοποίησή – εκβιασμός που εξέπεμψαν ήταν σαφής: «Είτε συμφωνείτε με την τρόικα μέχρι την άλλη εβδομάδα είτε θα έχετε Μνημόνιο όλο το 2015».

Αυτή η εξέλιξη δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, (δείτε πως προειδοποιούσαμε σε χρόνο ανύποπτο από την εποχη της ΔΕΘ) και όλα δείχνουν πως μπαίνουμε ολοταχώς σε μια κρίσιμη περίοδο ραγδαίων αλλαγών και απρόβλεπτων πολιτικών εξελίξεων.

Ο ελληνόφωνος πρωθυπουργός συνειδητοποιεί, πως τα αφεντικά στα οποία προσκύνησε, είναι πλέον αποφασισμένα να τον πετάξουν σαν την τρίχα από το προζύμι. Βλέπει θορυβημένος να του τσαλακώνουν αδίστακτα κάθε επικοινωνιακή πρωτοβουλία που αποσκοπεί στη διασφάλιση της προσωπικής πολιτικής του επιβίωσης, και επιχειρεί απεγνωσμένα να διατηρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής ανασφάλειας, ο δικός του λαγός (και μιλάμε για τον Άδωνη Γεωργιάδη), επεχείρησε χθες να κανιβαλίσει στρεφόμενος κατά του συνενόχου και συνεταίρου του στον κυβερνητικό θίασο, χρεώνοντας σε ατολμίες του ΠΑΣΟΚ τις όποιες καθυστερήσεις έχουν παρουσιαστεί, στη καθολική θεσμική ανατροπή την οποία βάφτισαν «πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων».

Ο Βενιζέλος από την άλλη έχοντας πλήρη επίγνωση για το που πάει το πράγμα, και κυριευμένος από ανησυχία για το δικό του πολιτικό μέλλον μέσα στην εξουσιοπαραφροσύνη του, επιχειρεί βεβιασμένα επαναπροσεγγίσεις τόσο με το Σημίτη όσο και με τον Παπανδρέου, στην προσπάθειά του να χτίσει ένα μέτωπο αλληλέγγυων με τους ολετήρες και συνενόχους του για την καταστροφή του τόπου. Σύνθημά του: «ή μαζί θα επιβιώσουμε ή και οι τρείς μαζί θα καταστραφούμε».

Θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε πως οι εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα μετά το «δόσιμο» του Καρατζαφέρη και την παραπομπή του σε δίκη, χτυπούν και για τους τρεις καμπανάκι συναγερμού.

Η τριανδρία του αίσχους, έχει κάθε λόγο να ανησυχεί για το ποιος θα είναι ο επόμενος, αφού και οι τρείς έχουν χεσμένη τη φωλιά τους.

Απ όλα τα παραπάνω βεβαίως, δε θα πρέπει να αποσυνδέσουμε ούτε το φυλλορρόημα της ομάδας των «ανεξαρτήτων» βουλευτών, ούτε φυσικά και την ολοκληρωτική αποδόμηση του κόμματος του Καμμένου.

Όπως αντιλαμβάνεστε λοιπόν, η προχθεσινή πρωτοβουλία του λαγού Αλέξη Μητρόπουλου, δεν είναι διόλου αποσυνδεδεμένη από τη σημερινή ξεφωνημένη στάση του έτερου λαγού (του κ. Σταθάκη), και ήδη μπαίνουμε πλέον στον αστερισμό ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων.

Το πολιτικό σύστημα έχει ξεβρακωθεί. Οι επιμέρους συντελεστές του, είναι δεμένοι χειροπόδαρα, αφού με το βίο και την πολιτεία τους έχουν καταφέρει να τους έχουν όλους στο χέρι τα επιτελεία της κομαντατούρ, επομένως το να δηλώνουν παντιοτρόπως πρόθυμοι να υπηρετήσουν το εφιαλτικό της σχέδιο, είναι μάλλον μονόδρομος σ αυτές τις συνθήκες.

Οι «εταίροι και δανειστές» ρίχνοντας και πάλι τη μάσκα τους, αποδεικνύουν γι ακόμη μια φορά αυτό για το οποίο επιμένουμε εδώ στο «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ», ότι δηλαδή δεν είναι ούτε εταίροι, ούτε δανειστές. 

Είναι μια αδίστακτη συμμορία εκβιαστών τοκογλύφων, μαφιόζικα οργανωμένων που τα υποτιθέμενα δημόσια χρέη τα φόρτωσαν στις πλάτες των λαών της Ευρώπης διασφαλίζοντας τη σωτηρία των τραπεζιτών, και τα χρησιμοποιούν εκ του ασφαλούς και χωρίς να ρισκάρουν τίποτε, ως εργαλείο εκβιασμού των λαών, ως μέσο χειραγώγησης των δουλικών κυβερνήσεων, ως πολιορκητικό κριό καθυπόταξης της εθνικής κυριαρχίας κάθε χώρας.

Είναι τραγικό που μετά από αυτή την προκλητική εξέλιξη, ο πρωτεργάτης του προδοτικού PSI, συνεχίζει να κυκλοφορεί ελεύθερος, επιμένοντας να έχει κολλημένη στη μούρη του τη μάσκα του σωτήρα.

Μέσα σ αυτές τις συνθήκες ο ελληνικός λαός, βουτηγμένος μέχρι το λαιμό στις ψευδαισθήσεις, στην πολιτική παραμύθα και στην ανυπαρξία οράματος, παρατηρεί τη ζωή και την πατρίδα του να αφυδατώνονται, μην τολμώντας καν να δει τι έρχεται την επόμενη μέρα.

Κι ενώ αυτή τη μαύρη εποχή, η χώρα παραπαίει χωρίς προοπτική και με ανύπαρκτη στρατηγική στόχευση σε ένα ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον, οδηγούμενη από γενίτσαρους που σφετερίζχονται την πολιτική εξουσία στο κρεβάτι του Προκρούστη για τον καθολικό της διαμελισμό, η παραδοσιακή Αριστερά που θ αμπορούσε εν δυνάμει να αποτελέσει τον εμπνευστή του πολιτικού ξεσηκωμού και τον οργανωτή της γενικευμένης και στοχευμένης εξέγερσης, παραμένει μοιραία και άβουλη, αρκούμενη σε νουθεσίες και σε αναθέματα για την "αντιλαϊκότητα των μέτρων", έχοντας ουσιαστικά παραιτηθεί από το ρόλο της και την κοσμοϊστορική της αποστολή. 

Τραγικό... Μα ακόμη τραγικότερος θα είναι ο απολογισμός όλων μας, όταν ρειαστεί να κοιτάξουμε κατάματα την ιστορία.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"

Σχετικά μας άρθρα...

Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΗΣ ΚΑΜΟΡΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

ΟΙ ΛΑΓΟΙ ΒΓΗΚΑΝ ΚΑΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΑΝ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ

Η ΒΡΩΜΙΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΤΗΛΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ «ΔΗΜΟΣΙΟΥ» ΧΡΕΟΥΣ

Ο ΑΣΚΟΣ ΤΟΥ ΑΙΟΛΟΥ ΓΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΑΝΟΙΞΕ

http://ellinikoforoum.blogspot.gr/2014/11/blog-post_211.html