Ο συγγραφέας της πηγής από όπου και τα αποσπάσματα, σωστά επισημαίνει στην εισήγησή του ότι ο Πλούταρχος (45 – 120 μ.Χ) μαθήτευσε στην Ακαδημία του Πλάτωνος στην Αθήνα, όταν Σχολάρχης ή Ακαδημαϊκός ήταν ο Αμμώνιος (55 – 65 μ.Χ.). Ήταν συνηθισμένο όνομα εκείνους τους χρόνους, διότι η ονομασία συνδεόταν με τον Άμμωνα Δία - Ρα, για αυτό την εποχή εκείνη η Λιβύη ονομαζόταν, Αμμωνία! Ήταν ο τελικός σταθμός της πορείας του Μ. Αλεξάνδρου προς το ιερό του Άμμωνα. Η περιοχή τότε ανήκε στους Λίβυους! Έχει ενδιαφέρον να διαβάσετε περί της Αμμωνίας - Λιβύης ! ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ [ Εγώ τουλάχιστον πιστεύω ότι αυτοί οι άνδρες ονόμαζαν Απόλλωνα την μονάδα, Άρτεμη την δυάδα, Αθηνά την επτάδα, και Ποσειδώνα τον πρώτο κύβο, μιμούμενοι όσα ήταν καθιερωμένα και δρώμενα και – μα τον Δία – καταγεγραμμένα στα ιερά. ] [ Στις Θήβες υπήρχαν εικόνες δικαστών χωρίς χέρια, ενώ εκείνη του αρχιδικαστή είχε και κλειστά μάτια, επειδή η δικαιοσύνη είναι συνάμα αδωροδόκητη και αδέκαστη. ] […θεωρώντας ότι τίποτε δεν είναι καλλίτερο – ούτε οι θυσίες ούτε οι προσφορές – από την κατοχή τής αληθινής γνώσης γιά τους Θεούς, θ’ αποφύγεις την δεισιδαιμονία, που δεν είναι μικρότερο κακό από την αθεΐα] [ Ας πω και αυτόν τον μύθο με συντομία, όσο είναι δυνατόν, αφαιρώντας τα πιό άχρηστα και περιττά. Όταν κρυφά η Ρέα συνουσιάστηκε με τον Κρόνο, ο Ήλιος το αντιλήφθηκε και την καταράστηκε να μην γεννήσει ούτε στον μήνα ούτε στο έτος . Ο Ερμής ερωτεύθηκε την Θεά και συνευρέθηκε μαζί της. Έπειτα έπαιξε πεσσούς με την Σελήνη, αφαίρεσε το ένα εβδομηκοστό από κάθε φωτεινή εμφάνισή της, από αυτά συμπλήρωσε πέντε ημέρες – αυτές που σήμερα οι Αιγύπτιοι αποκαλούν «επαγόμενες» και τις εορτάζουν ως γενέθλιες ημέρες των Θεών – και τις πρόσθεσε στις τριακόσιες εξήντα. ] Ν : Αυτή η παράγραφος μας δίνει οριστικά την απάντηση, ώστε να μην αναρωτιόμαστε πως μετριόταν ο χρόνος, αν είχε 2 ή 10 ή περισσότερες ημέρες ο μήνας. Διότι η μέτρηση γινόταν σύμφωνα με τους Θεούς : Ήλιο και Σελήνη. Επίσης μας επιβεβαιώνει την σύζευξη Ηλιακού και Σεληνιακού ημερολογίου, για να μην γινόμαστε κατασκευαστές ανύπαρκτων εμμονικών ερωτημάτων! Όποιος διαβάσει ολόκληρο το έργο από την πηγή, θα διαπιστώσει τον ρόλο που έπαιζε η Σελήνη στην Αιγυπτιακή φιλοσοφία και γιατί αυτή εμφανίζεται τακτικά σε ανατολικές σημαίες κρατών, αφού εθεωρείτο κερασφόρος (σύνδεση με τον ταύρο επίσης) ή δρεπανοφόρος, όταν εμείς την παρουσιάζουμε στην περιγραφή μας σε συγκεκριμένες φάσεις της, σε λαϊκή έκφραση ως «νύχι» ! [ Ο Όσιρις και ο Αρούηρις είναι τέκνα του Ήλιου, η Ίσις του Ερμή, ενώ ο Τυφών και η Νέφθυς είναι του Κρόνου. Για αυτό και την τρίτη των επαγόμενων ημερών, θεωρώντας την αποφράδα, οι βασιλιάδες δεν ασχολούνταν με τα καθήκοντά τους ούτε φρόντιζαν τους εαυτούς τους μέχρι την νύχτα. ] Ν : Παρόμοια ιστορία με αυτήν του Όσιρι κλεισμένου με δόλο στην καρφωμένη λάρνακα ή κιβωτό πεταμένη στα νερά του Νείλου, συναντάμε τόσο στους Σουμέριους (Σαργών της Ακκαδ), στην αρχαιοελληνική μυθολογία (Οιδίποδας και ο Θόας), όσο και στην ιουδαϊκή (Μωϋσής)! Επίσης η μη ενασχόληση με καθήκοντα και καλλωπισμό μέχρι την νύχτα, των βασιλέων, συναντάται επίσης σε μία Ιουδαϊκή εορτή, στην οποία μαζί με όσα προαναφέρθηκαν έχει προστεθεί και μονοήμερη νηστεία μέχρι την δύση του ηλίου. [Αυτή λοιπόν ( η Ίσιδα), και ο Όσιρις, λόγω τής αρετής τους, από αγαθοί δαίμονες μεταβλήθηκαν σε Θεούς, όπως ο Ηρακλής και ο Διόνυσος - όχι χωρίς λόγο - ανάμεικτες τιμές, και ως Θεοί και ως δαίμονες, έχοντας μεγάλες δυνατότητες και στον επίγειο και στον υπόγειο κόσμο. Λένε ότι ο Σάραπις δεν είναι άλλος από τον Πλούτωνα και Ίσις είναι η Περσέφασσα, όπως έχει πει ο Αρχέμαχος ο Ευβοεύς και ο Ηρακλείδης ο Ποντικός, που θεωρούσε ότι το μαντείο στον Κάνωβο ήταν του Πλούτωνα ] Ν : Για τους δαίμονες γνωρίζουμε τι σήμαινε στους αρχαίους Έλληνες. Κάποιοι την ετυμολογούν με την έννοια Δα-ήμονες, αυτοί που γνωρίζουν σε βάθος. Ο Ησίοδος ονομάζει το «χρυσό γένος» Δαίμονες – Δαήμονες! Άλλοι από την έννοια της λέξεως «διανέμοντα», αυτοί που ορίζουν τις τύχες των ανθρώπων. Στο σπήλαιο ο Πλάτωνας αναφέρει ότι οι ψυχές διαλέγουν ένα δαίμονα – προστάτη που θα τις οδηγήσει στην ενσάρκωσή τους. Έχουμε και το «δαιμόνιο» του Σωκράτη που τον αποτρέπει να προβεί σε κάποια πράξη! Αιτία του να μην απαρνηθεί την θεωρία του, τα όσα δίδαξε και να πιει το κώνειο! [Νομίζουν επίσης, ότι και ο όνος – όπως προειπώθηκε – αντιμετωπίζεται παρόμοια (με τον καθαρό ξανθοκόκκινο ταύρο που θυσιάζεται στον Τυφώνα, ενώ αντίθετα αποδίδονται τιμές στον μελανόχρωμο, ιερό ζώο του Άπη υιού του Όσιρι) όχι τόσο λόγω του χρώματός του, αλλά λόγω τής νωθρείας και τής ακολασίας του. Γι αυτό και τον Πέρση βασιλιά Ώχο, τον οποίο εχθρεύονταν περισσότερο από όλους, επειδή ήταν εγκληματίας και μιαρός, τον επονόμασαν όνο. Εκείνος τους απάντησε: «αυτός λοιπόν, ο όνος θα καταβροχθίσει το βόδι σας». Μετά, όπως εξιστορεί ο Δείνων, θυσίασε τον Άπη. Άλλοι λένε ότι η φυγή του Τυφώνα, μετά από την μάχη, διάρκεσε εφτά ημέρες επάνω σε όνο και όταν σώθηκε – γέννησε δυό παιδιά, τον Ιεροσόλυμο και τον Ιουδαίο. Εδώ είναι πασίδηλο ότι ανάμειξαν ιουδαϊκά στοιχεία μέσα στον μύθο. Αυτά, λοιπόν, τέτοιου είδους υπονοούμενα αφήνουν. ] Ν : πολύ σωστά το επισημαίνει ο Πλούταρχος, άσχετα αν μερικοί αρνούνται ακόμα να το διαπιστώσουν και να το παραδεχθούν … Με αυτήν την διαπίστωση, με ασφάλεια μπορούμε να σκεφθούμε τι μπορεί να επακολούθησε τους επόμενους αιώνες! [ Στην Σάιδα, στα προπύλαια του ιερού τής Αθηνάς υπήρχε ανάγλυφο με ένα βρέφος, έναν γέροντα, μετά ένα γεράκι και μετά έναν ιχθύ και στο τέλος έναν ιπποπόταμο, το οποίο δήλωνε συμβολικά: «Γινόμενοι και απογινόμενοι, ο Θεός μισεί την αναίδεια». Το βρέφος είναι σύμβολο γένεσης, ο γέροντας σύμβολο φθοράς, με το γεράκι παριστάνουν τον Θεό, με τον ιχθύ το μίσος – εξαιτίας τής θάλασσας, όπως είπαμε – και με τον ιπποπόταμο την αναίδεια, γιατί λέμε ότι θανάτωσε τον πατέρα του και βίασε την μητέρα του. Θα μπορούσαμε να δεχτούμε ότι αυτό που λένε οι Πυθαγόρειοι – η θάλασσα είναι το δάκρυ του Κρόνου ( οι Αιγύπτιοι ονομάζουν τον χρόνο ως Κρόνο) – υπαινίσσεται την ακάθαρτη και ξεχωριστή φύση της. Αυτά, λοιπόν, ας αναφερθούν και προς τα έξω, γιατί είναι γνωστά σε όλους. ] Ν : ΔΕΝ τολμώ να γράψω τι ακριβώς σκέπτομαι … Διότι κάποιοι πονηροί μπορεί να καταφέρνουν να στριμώχνουν νοήματα μέσα σε λέξεις ή νοήματα μέσα σε αριθμούς προσθαφαιρώντας γράμματα ή τα άρθρα των λέξεων, όμως οι Ιδέες, οι αντιλήψεις και η ευφυΐα ΔΕΝ μετριούνται, ούτε είναι μαθηματικές εξισώσεις! Κλείνω την σκέψη μου εδώ. [ Υπάρχει και άλλη μία αιγυπτιακή παράδοση: ο Άποπις, αδελφός του Ήλιου, πολεμούσε τον Δία, ενώ ο Ζευς συμμάχησε με τον Όσιρη, μαζί κατέστρεψαν τον πολέμιό τους, οπότε ο Ζευς υιοθέτησε τον Όσιρη και τον ονόμασε Διόνυσο (ο Αρίστων σε επιστολή του στον Αλέξανδρο, αναφέρει πως ο Διόνυσος ονομάζεται Αρσάφης). Αποδεικνύεται ότι το μυθώδες αυτής τής παράδοσης αγγίζει την αλήθεια γιά την φύση, γιατί οι Αιγύπτιοι αποκαλούν Δία τον άνεμο, του οποίου πολέμιο είναι το άνυδρο και πυρόμορφο. Αυτό δεν είναι, βέβαια, ο Ήλιος, αλλά έχει κάποια συγγένεια με τον ‘Ηλιο, αφού η υγρασία περιορίζει την υπερβολική υγρασία, ενώ αυξάνει και δυναμώνει τις αναθυμιάσεις, από τις οποίες τρέφεται και δυναμώνει ο άνεμος. Προσέτι, οι Έλληνες αφιέρωσαν τον κισσό στον Διόνυσο, και λένε ότι οι Αιγύπτιοι τον ονομάζουν «χενόσιρη», και το όνομα – όπως λένε – σημαίνει «φυτό του Οσίριδα» ] [ …. Δεν θα απορρίψει κανείς την παράδοση, που θέλει τον Τυφώνα κυρίαρχο – παλαιότερα – στα μέρη του Οσίριδα, αφού η Αίγυπτος ήταν θάλασσα και γι αυτό μέχρι σήμερα βρίσκονται πολλά κοχύλια στα μεταλλεία και στα όρη της. Όλες οι πηγές και όλα τα πηγάδια, λοιπόν – και υπάρχουν πολλά – έχουν αλμυρά και πικρά ύδατα, σαν να συνέρρευσε εκεί πεπαλαιωμένο υπόλειμμα τής παλιάς θάλασσας ] Ν : Έτσι εξηγείται πως η Αίγυπτος, μετά την απόσυρση προφανώς των υδάτων, κατέστη για αρκετό διάστημα, καταπράσινη! Μετά το λιώσιμο των παγετώνων και την άνοδο της στάθμης του Νείλου, μετατρέπεται η Αίγυπτος σε εύφορη κοιλάδα, αφήνοντας πίσω την μακρόχρονη ξηρασία. Δηλαδή μεταξύ δύο εποχών ερημοποίησής της, παρεμβάλλεται η εποχή της ευφορίας! Έτσι εξηγείται και η διάβρωση που έχει αρχίσει να παρατηρείται στο μνημείο της Σφίγγας, στην ένωση των ογκολίθων. Πριν από 12.000 χρόνια, κατ’ άλλους 10.500 π.Χ., το μέρος ήταν ακατοίκητο, πλην της περιοχής του Νείλου, όπου συνέρρεαν από διάφορα μέρη, νομάδες, με αποτέλεσμα να υπάρχει βία μεταξύ τους για την ανεύρεση χώρου και εγκατάσταση των εκάστοτε νεοφερμένων. Μεταξύ 9000 – 7300 π.χ. οι βροχές και ύπαρξη ζώων, οδήγησε τους ανθρώπους προς μόνιμη εγκατάσταση. Η ευφορία κράτησε γύρω στα 500 χρόνια. Η κλιματική αλλαγή με την συνεχή μείωση των βροχών, μεταξύ 7.300 – 5.500 π.Χ. ανάγκασε πολλές νομάδες να μετακινηθούν προς το Σουδάν (Νουβία) η οποία διατηρούσε ακόμα εύφορες κατοικήσιμες περιοχές! Είχε αρχίσει ξανά νέα περίοδος ξηρασίας. Το τέλος των βροχών και η επιστροφή της ερημοποίησης, έκανε πάλι τις νομάδες να επιστρέψουν στην περιοχή του Νείλου, από την Νουβία. Είναι το σημείο όπου αρχίζουν οι Φαραωνικοί περίοδοι. ΔΕΝ θα ήθελα να παραλείψω την αναφορά που κάνει ο Πλούταρχος σχετικά με τον Όμηρο, ο οποίος ήξερε ότι το νησάκι Φάρος απείχε μία μέρα δρόμο από την Αίγυπτο. Έτσι εξηγείται το Αρχαιότατο Ελληνικό όνομά της, όταν όσον αφορά την ετυμολογία της ονομασίας της, η σκέψη σταματά μόνον στο «υπτίως του Αιγαίου», ενώ τώρα έχουμε επιπλέον πληροφορίες! Ο Πλούταρχος συνεχίζει την εντρύφησή του στους Αιγυπτιακούς μύθους σύμφωνα με τις δοξασίες τους, κάνοντας εκτενείς παράλληλες αναφορές στην αρχαιοελληνική φιλοσοφία. Με άλλα λόγια φιλοσοφεί, πάνω σε αυτά που μαθαίνει από τους Αιγυπτιακούς μύθους ( εφ όσον μυήθηκε σε αυτούς) και παράλληλα σκέπτεται αυτά που έγραφαν οι πρόγονοί του, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Σωκράτης κ.α., συγκρίνοντας και κρίνοντας! Περιληπτικά, εμφανίζεται λοιπόν ο Ωρυμάζης που γεννήθηκε από το καθαρότατο φως και ο Αρειμάνιος από τον ζόφο. Έκαστος έπλασε από έξι θεούς, αλλά αντίθετους ως προς τις τέχνες τους! Ο Ωρυμάζης απομακρύνεται από τον Ήλιο όσο αυτός απέχει από την Γη, τριπλασιάζοντας τον όγκο του, γεμίσει με άστρα τον ουρανό και τοποθετεί πάνω από όλα τα άστρα, τον Σείριο! Οι μόνοι που στις μέρες μας λατρεύουν ως θεό τον Σείριο, είναι οι Ντόγκον που καίτοι οι περισσότεροι έχουν εξισλαμισθεί ή εκχριστιανιστεί, ακολουθούν πιστά τις πανάρχαιες παραδόσεις τους, μεταδίδοντας από γενιά σε γενιά τις απίστευτες πανάρχαιες αστρολογικές γνώσεις τους, οι οποίες έχουν επιβεβαιωθεί πλέον επίσημα, με την σύγχρονη αστρονομία! Το ερώτημα ποιος τους έδωσε τέτοιες ακριβείς αστρολογικές πληροφορίες, παραμένει άγνωστο! Αφού ο Ωρυμάζης πλάθει ακόμα 24 θεούς, τους βάζει μέσα σε ένα αυγό (από το αυγό του Ωρυμάζη, στο αυγό του Κολόμβου, δεν υπάρχει τυχαιότητα), στο οποίο οι θεοί πλασμένοι από τον Αρειμάνιο, τρυπούν το αυγό και έτσι αναμειγνύονται τα «καλά» και τα «ζοφερά». Κάτι αντίστοιχο με το κουτί της Πανδώρας, στην Ελληνική μυθολογία! Αν ο Ήλιος υπερβεί τα όρια που του ορίστηκαν, τότε θα το ανακαλύψουν οι Κλωθές (κατά τον Ηράκλειτο, Ερινύες) προστάτιδες και βοηθοί της Δίκης !!! Εκτός όμως από αυτές τις δύο «αντίθετες» δυνάμεις, ο Πλάτωνας έχει προσθέτει και Τρίτη Δύναμη, αυτή που επιθυμεί, ποθεί και επιδιώκει, πάντοτε την καλλίτερη από τις άλλες δύο και μάλιστα θεωρεί πως είναι εξαρτημένη από αυτές! Ο Πλούταρχος αναφέρεται στο τρίγωνο, σχήμα που χρησιμοποιούν οι Αιγύπτιοι επίσης στην ιερογλυφική τους γραφή, όπως και το τετράγωνο βέβαια. Προφανώς επειδή σύμφωνα με την φιλοσοφία τους, τα στοιχεία της φύσης ήταν τρία : η Γη, ο αέρας και το πυρ- φωτιά, σε αντίθεση με την Ελληνική φιλοσοφία και επιστήμη, που είναι τέσσερις : το Πυρ- φωτιά, ο αέρας, το νερό και η γη (Πυθαγόρας), για να προσθέσει το πέμπτο στοιχείο ο Αριστοτέλης, τον αιθέρα, που είναι η πεμπτουσία των τεσσάρων (το δωδεκάεδρο), στοιχείο που ίσως ακόμα απορρίπτουν οι σύγχρονοι φυσικοί «φιλόσοφοι» και από το οποίο πηγάζουν τα τέσσερα αισθητά στοιχεία σε τούτον κόσμο, όπως προαναφέρθηκε !!! [ Στις λεγόμενες «Βίβλους του Ερμή», εξάλλου, εξιστορούν ότι γιά τα ιερά ονόματα έχουν γραφτεί τα εξής: Ώρος (Ώρα!) ονομάζεται η τεταγμένη δύναμη που κατευθύνει την περιφορά του Ήλιου, αυτή που οι Έλληνες αποκαλούν Απόλλωνα. Η δύναμη που κατευθύνει τον άνεμο ονομάζεται από κάποιους Αιγύπτιους Όσιρις, από άλλους Σάραπις, από άλλους Σώθις. Αυτό το τελευταίο σημαίνει κύηση ή κυοφορώ, γι αυτό και το ελληνικό όνομα του άστρου είναι Κύων, κατά την παραφθορά που υπέστη, και το θεωρούν ιδιαίτερο άστρο τής Ίσιδας. Ελάχιστα, όμως, ελάχιστα πρέπει να επιδιδόμαστε στην ενασχόληση με τα ονόματα, αν και θα απέδιδα στους Αιγυπτίους το όνομα Σάραπις, και όχι το Όσιρις, γιατί το πρώτο είναι ξενικό και το δεύτερο ελληνικό, εν' αμφότερα θεωρώ ότι ανήκουν σε έναν Θεό και σε μία δύναμη. Με αυτά ταιριάζουν και οι αιγυπτιακές δοξασίες. Πολλές φορές αποκαλούν την Ίσιδα με το όνομα τής Αθηνάς, το οποίο σημαίνει περίπου «ήλθα από μόνη μου» και υποδηλώνει την αυτοκίνητη φορά ] [Μιλώντας συνοπτικά, δεν είναι ορθό να θεωρούμε τον Όσιρη ή την Ίσιδα ως ύδωρ ή Ήλιο ή γη ή ουρανό, ούτε πάλι τον Τυφώνα ως Πυρ ή στεγνότητα ή θάλασσα, … αλλά απλώς να απονέμουμε στον Τυφώνα όσα απ0 αυτά είναι άμετρα και άτακτα λόγω υπερβολής ή ένδειας, ενώ να σεβόμαστε και να τιμούμε ως έργο τής Ίσιδας και ως εικόνα και απομίμηση και λόγο του Οσίριδα οτιδήποτε τακτοποιημένο, αγαθό και ωφέλιμο. Έτσι δεν αμαρτάνουμε. Αλλά και τον Εύδο1ο θα κάνουμε να πάψει να απιστεί και να αμφιβάλλει γιά το πως η Δήμητρα δεν συμμετέχει στην επιμέλεια των ερωτικών ζητημάτων, παρά μόνον η Ίσις, και γιά το πως ο Διόνυσος – που παρομοιάζεται με τον Όσιρη – δεν δύναται ούτε τον Νείλο ν0 αυξήσει ούτε άρχοντας των πεθαμένων να γίνει. ] [Καθόλου φοβερό, λοιπόν, δεν θα ήταν, αν κατ αρχήν διαφύλατταν τους Θεούς κοινούς και γιά εμάς, και δεν τους θεωρούσαν ως ιδιαίτερους Θεούς των Αιγυπτίων, αφού – εννοώντας με τούτα τα ονόματα μόνον τον Νείλο και μόνον την χώρα που αρδεύει ο Νείλος ή μιλώντας γιά την γέννηση Θεών από έλη και λωτούς – θα αποστερούσαν τους μεγάλους Θεούς από τους άλλους ανθρώπους, στους οποίους δεν υπάρχει ούτε Νείλος ούτε Βούτος ούτε Μέμφις, ενώ άπαντες κατέχουν και γνωρίζουν την Ίσιδα και τους περί αυτήν Θεούς, αν και μερικοί πρόσφατα έμαθαν να τους αποκαλούν με τα αιγυπτιακά ονόματά τους, ενώ εξ αρχής γνώριζαν καλά και τιμούσαν την δύναμη εκάστου. ] Ν : Οι δύο παράγραφοι που ακολουθούν έχουν ιδιαίτερη σημασία, γιατί δείχνει την τοποθέτηση του Πλουτάρχου ως προς το Θείο, την κριτική που κάνει πάνω στις ιερατικές αντιλήψεις και επειδή τέλος περιέχει επίσης ένα σημαντικό ιστορικό στοιχείο, αφού με το σταγονόμετρο τις ανακαλύπτουμε! [ Ο Κολοφώνιος Ξενοφάνης, λοιπόν, αξίωσε από τους Αιγύπτιους, εάν τους θεωρούν τους καρπούς Θεούς, να μην τους θρηνούν, και εάν τους θρηνούν, να μην τους θεωρούν Θεούς, επειδή είναι γελοίο να τους θρηνούν και συνάμα να προσεύχονται να ξανά φανούν οι καρποί, να ωριμάσουν, μετά πάλι να καταναλωθούν και οι Αιγύπτιοι να τους θρηνήσουν. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Θρηνούν τους καρπούς, αλλά προσεύχονται στους Θεούς, που είναι αίτιοι και δοτήρες των καρπών, ώστε να ξανά φυτρώσουν άλλοι καρποί στην θέση των εξαφανισμένων. Γι αυτόν τον λόγο, άριστα λέγεται από τους φιλοσόφους ότι όσοι δεν εξασκούνται γιά να ακούν σωστά τα ονόματα των πραγμάτων (Αριστοτελική αρχή), χρησιμοποιούν κακώς και τα ίδια τα πράγματα, όπως ακριβώς εκείνοι οι Έλληνες – που δεν έμαθαν να ονομάζουν αγάλματα προς τιμή των Θεών, αλλά Θεούς, τα χάλκινα και τα ζωγραφιστά και τα λίθινα έργα, και τολμούν μετά να λένε ότι ο Λάχαρης έγδυσε την Αθηνά και ότι ο Διονύσιος κούρεψε τους χρυσούς βοστρύχους που είχε ο Απόλλων και ότι ο Καπετώλειος Ζευς κάηκε και καταστράφηκε κατά τον εμφύλιο πόλεμο – (=>) που ασυναίσθητα παρασύρονται και παραδέχονται πονηρές δοξασίες, οι οποίες πηγάζουν από τα ονόματα των πραγμάτων. Το ίδιο έχουν πάθει – σε όχι μικρότερο βαθμό – οι Αιγύπτιοι, με τις τιμές που αποδίδουν σε ζώα. Οι Έλληνες γι αυτά τα πράγματα μιλούν σωστά και θεωρούν ότι η περιστερά είναι το ιερό ζώο τής Αφροδίτης, ο δράκοντας τής Αθηνάς, ο κόρακας του Απόλλωνα και ο κύων τής Αρτέμιδας. Λέει ο Ευρυπίδης : «κύων θα γίνεις, άγαλμα τής φωσφόρου Εκάτης». Οι περισσότεροι Αιγύπτιοι όμως, υπηρετώντας τα ίδια τα ζώα και ακολουθώντας τα ως Θεούς, όχι μόνον καταγέμισαν με γέλωτα και χλευασμό τις ιερουργίες – κάτι που είναι το ελάχιστο κακό, το οποίο οφείλεται στην αβελτηρία τους – αλλά εμφύτευσαν στον νου τους μιά φοβερή δοξασία, που καταβυθίζει στην άκρατη δεισιδαιμονία τους ασθενείς και άκακους, ενώ ρίχνει σε άθεους και θηριώδεις λογισμούς τους δριμύτερους και θρασύτερους χαρακτήρες ] Ν : Λυπηρόν, αλλά πόσο πολύ χειρότερα έχουν γίνει τα πράγματα, από αυτά που περιγράφει ο Πλούταρχος στην εποχή του! Επειδή βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την παρακάτω παράγραφο από το συγγραφικό έργο του Πλουτάρχου και του αυτού πνεύματος, από το έργο του τα «Απόρρητα του Άδου» την προσθέτω : "ΘΑ ΗΤΟ ΣΚΛΗΡΟΝ", ΛΕΓΕΙ Ο ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, "ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΩΜΕΝ ΤΑΣ (ΠΝΕΥΜΑΤΟΚΡΑΤΙΚΑΣ) ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΠΟΥ ΠΑΡΗΓΟΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑΝ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΙΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΩΝ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΟΥΜΕΝ ΔΙΣ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΕΦ' ΟΣΟΝ ΔΙΗΝΕΚΩΣ ΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩΜΕΝ ΟΤΙ Η ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΙΣ, ΑΝΤΙ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΟΣ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΛΗΡΟΣ ΤΩΝ ". Κλείνοντας αυτήν την επιλογή, δεν θα μπορούσα να μην συμφωνήσω με τον Πλούταρχο ο οποίος ισχυρίζεται ότι οι φιλόσοφοι μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους. Ή έστω να βρουν πολλά κοινά σημεία αναφοράς, ακόμα και αν ΔΕΝ έχουν φτάσει στο απόγειο του είδους που εκπροσωπούν !!! Ωστόσο, κάτι καταλάβαινε περισσότερο ο θείος Πλάτων ως προς τον επηρεασμό* και τον εκφυλισμό που είχε υποστεί η Ελληνική αντίληψη περί Κοσμοθέασης, για αυτό υπήρξαν φορές που μίλησε αλληγορικά (όχι μόνον ο Πλάτωνας), αλλά που ΔΕΝ εμβάθυνε ο Πλούταρχος !!! Διότι σε μια κοινωνία που ΔΕΝ αντιλαμβάνεται ως αντιπαλόμενες (αντίθετες) τις Κοσμογονικές Δυνάμεις, αλλά ως αρμονικά δημιουργικά συμπληρωματικές, αποτυπωμένες ακόμα και στα κιονόκρανα των Ιωνικών κιόνων (οι σπείρες, ένα από τα πανάρχαια αρχαιοελληνικά σύμβολα), ποτέ ΔΕΝ φύεται ή ευδοκιμεί κάποιο είδος «κακού», ώστε να υπάρχει περιθώριο να χωρέσει με κάποιον τρόπο, το είδος του «σωτήρα - καλού», σε οποιοδήποτε επίπεδο της ανθρώπινης ζωής !!! Αντίθετα, η ροπή της σκέψης συνήθισε να ρέπει πρώτα προς την αρνητική αντίληψη (το «κακό») και αυτή πρώτα να προτιμάται, επειδή η Κοσμοαντίληψή της διδάχθηκε και ωθήθηκε δεισιδαιμονικά να είναι τέτοια και ως τέτοια επικράτησε! Η δεισιδαιμονία ήταν αυτή που ανέκοψε την πρόοδο των επιστημών, τουλάχιστον για 1000 χρόνια. Στις μέρες μας η «επιστήμη» δουλεύει για τους ολίγους και ελάχιστα για τους πολλούς. Οι επικυρίαρχοι τα γνωρίζουν αυτά αφού είναι έργο δικό τους, όπου μέσω των εργαλείων που θεωρήθηκαν «κοινωνικές δομές», ελέγχουν την νοοτροπία και τον βίο των ανθρώπων! Έχοντας ως βάση αυτό που οι ίδιοι δημιούργησαν, έστησαν ένα δίπολο σύστημα με πολλαπλές υποβοηθητικές διαδραστικές παραφυάδες, ώστε να μπορούν να παίζουν το μακάβριο παιγνίδι τους, πάνω στην ανθρώπινη αντίληψη που εκείνοι κατευθύνουν! Χώρια που ποτίζουν τους ανθρώπους με αυτήν την τακτική, με το γλυκό ποτό της ελπίδας! Οι δημιουργοί του δίπολου, θεωρώ ότι αρέσκονται στον ρόλο της τρίτης δύναμης… Εσείς μπορείτε να κάνετε έτσι και αλλιώς, τους δικούς σας συλλογισμούς! Μην ξεχνάμε ποτέ ότι, όπου και όποτε η Φιλοσοφία ανθεί, άρα η επιστήμη (επίσταμαι), οι τέχνες και τα γράμματα, η πολιτική, τα ιερατεία και οι (ψευδο) οπαδοί τους (οι, σύμφωνα με τας υποδείξεις και τους δογματισμούς), την αντιμάχονται με όλες τους τις δυνάμεις !!! Γιατί χωρίς αυτήν, επιστήμη ΔΕΝ υφίσταται! Χωρίς αυτήν, πως αλλιώς θα κατανοήσει ο άνθρωπος ότι η ψυχή (Αιθέρας, Κοσμική ουσία) είναι ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος ενυπάρχει σε όλα όσα μετέχουν ενεργά και έμψυχα στην Κοσμική δημιουργία, ώστε να μην τιμά, να μην υπερβάλει, ούτε να εμπλουτίζει με χρυσό και άλλα πολύτιμα αντικείμενα, τις θεϊκές παραστάσεις του ή να βιαιοπραγεί και να εγκληματεί υπέρ των θρησκευτικών του πεποιθήσεων ;;; Χωρίς την αρωγή της Φιλοσοφίας, όπως πολύ σωστά γράφει ο Πλούταρχος, δεν δύνασαι να αγγίξεις την Θεϊκή έννοια. Ακμάζουν μόνον τα συστημικά επαγγέλματα, όπως το είδος της εξαρτώμενης άρα εύκολα θνησιγενούς, ευάλωτης τεχνολογίας και της εικονικής πραγματικότητας, επιβαρύνοντας επιπλέον την ήδη σε εικονική κατάσταση πραγματικότητά μας, λόγω των φυσικών «περιορισμών» του είδους μας! Με σιγουριά αντιλαμβάνομαι πως το επόμενο είδος του ανθρώπου, θα είναι απείρως καλλίτερο και πολύ διαφορετικότερο από το τωρινό! Φυσικά ΔΕΝ αναφέρομαι σε υβρίδια ή κλώνους. Η Φιλοσοφία είναι αυτή που οδηγεί την σκέψη πέρα από την ύλη και τα θέλγητρά της !!! Θα κλείσω εδώ με ένα ερώτημα. Μήπως οι Κρήτες ή Κίφτες είναι απόγονοι των Ατλάντων ;;; Νάγια Υσ : πρώτα διαβάζουμε την δική μας γραμματεία, που έχουμε την τύχη να είμαστε Έλληνες και ύστερα ασχολούμεθα με το τι γράφει ο κάθε βαλτός ιστορικός παραχαράκτης. ΔΕΝ μπορούμε να ισχυριζόμαστε πράγματα τα οποία έχουν ήδη αποδειχθεί. Τουλάχιστον αν ενδιαφέρεται κάποιος γνήσια, ας διαβάσει την «ιστορία του Ελληνικού πολιτισμού» που ξεκινά έστω από το 7.000 πχ. και ας αφήσει τις θεωρίες περί .. «μαύρης Αθηνάς» * ή επιρρεασμό, στην οποία υπερισχύει το διπλό «ρ» άρα έχει σχέση με τον επιρρεασμό μίξης ενός υγρού με ένα άλλο, ενώ με ήττα και ένα Ρο, αφορά περισσότερο μίξη εννοιών! Το έψαξα έχοντας σχετική συζήτηση με μία φίλη. Όπως αρνούμαι να γράψω το καλλίτερα, καλύτερα, παρ’ όλο που έχω αναγκαστεί να γράφω μεγαλύτερο αντί για μεγαλλίτερο! Ίσως σκεφθώ να το αρχίσω! ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ «περί Ίσιδας και Οσίριδος» - ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ.

Ο συγγραφέας της πηγής από όπου και τα αποσπάσματα, σωστά επισημαίνει στην εισήγησή του ότι ο Πλούταρχος (45 – 120 μ.Χ) μαθήτευσε στην Ακαδημία του Πλάτωνος στην Αθήνα, όταν Σχολάρχης ή Ακαδημαϊκός ήταν ο Αμμώνιος (55 – 65 μ.Χ.).   Ήταν συνηθισμένο όνομα εκείνους τους χρόνους, διότι η ονομασία συνδεόταν με τον Άμμωνα Δία - Ρα, για αυτό την εποχή εκείνη η Λιβύη ονομαζόταν, Αμμωνία!  Ήταν ο τελικός σταθμός της πορείας του Μ. Αλεξάνδρου προς το ιερό του Άμμωνα.  Η περιοχή τότε ανήκε στους Λίβυους! 
Έχει ενδιαφέρον να διαβάσετε περί της Αμμωνίας - Λιβύης !  

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ    

[ Εγώ τουλάχιστον πιστεύω ότι αυτοί οι άνδρες ονόμαζαν Απόλλωνα την μονάδα, Άρτεμη την δυάδα, Αθηνά την επτάδα, και Ποσειδώνα τον πρώτο κύβο, μιμούμενοι όσα ήταν καθιερωμένα και δρώμενα και – μα τον Δία – καταγεγραμμένα στα ιερά. ]

[ Στις Θήβες υπήρχαν εικόνες δικαστών χωρίς χέρια, ενώ εκείνη του αρχιδικαστή είχε και κλειστά μάτια, επειδή η δικαιοσύνη είναι συνάμα αδωροδόκητη και αδέκαστη. ]

[…θεωρώντας ότι τίποτε δεν είναι καλλίτερο – ούτε οι θυσίες  ούτε οι προσφορές – από την κατοχή τής αληθινής γνώσης γιά τους Θεούς, θ’ αποφύγεις την δεισιδαιμονία, που δεν είναι μικρότερο κακό από την αθεΐα]  

[ Ας πω και αυτόν τον μύθο με συντομία, όσο είναι δυνατόν, αφαιρώντας τα πιό άχρηστα και περιττά. Όταν κρυφά η Ρέα συνουσιάστηκε με τον Κρόνο, ο Ήλιος το αντιλήφθηκε και την καταράστηκε να μην γεννήσει ούτε στον μήνα ούτε στο έτος . Ο Ερμής ερωτεύθηκε την Θεά και συνευρέθηκε μαζί της. Έπειτα έπαιξε πεσσούς με την Σελήνη, αφαίρεσε το ένα εβδομηκοστό από κάθε φωτεινή εμφάνισή της, από αυτά συμπλήρωσε πέντε ημέρες – αυτές που σήμερα οι Αιγύπτιοι αποκαλούν «επαγόμενες» και τις εορτάζουν ως γενέθλιες ημέρες των Θεών – και τις πρόσθεσε στις τριακόσιες εξήντα. ]

Ν : Αυτή η παράγραφος μας δίνει οριστικά την απάντηση, ώστε να μην αναρωτιόμαστε πως μετριόταν ο χρόνος, αν είχε 2 ή 10 ή περισσότερες ημέρες ο μήνας. Διότι η μέτρηση γινόταν σύμφωνα με τους Θεούς : Ήλιο και Σελήνη. Επίσης μας επιβεβαιώνει την σύζευξη Ηλιακού και Σεληνιακού ημερολογίου, για να μην γινόμαστε κατασκευαστές ανύπαρκτων εμμονικών ερωτημάτων! Όποιος διαβάσει ολόκληρο το έργο από την πηγή, θα διαπιστώσει τον ρόλο που έπαιζε η Σελήνη στην Αιγυπτιακή φιλοσοφία και γιατί αυτή εμφανίζεται τακτικά σε ανατολικές σημαίες κρατών, αφού εθεωρείτο κερασφόρος (σύνδεση με τον ταύρο επίσης) ή δρεπανοφόρος, όταν εμείς την παρουσιάζουμε στην περιγραφή μας σε συγκεκριμένες φάσεις της, σε λαϊκή έκφραση ως «νύχι» !         

[ Ο Όσιρις και ο Αρούηρις είναι τέκνα του Ήλιου, η Ίσις του Ερμή, ενώ ο Τυφών και η Νέφθυς είναι του Κρόνου. Για αυτό και την τρίτη των επαγόμενων ημερών, θεωρώντας την αποφράδα, οι βασιλιάδες δεν ασχολούνταν με τα καθήκοντά τους ούτε φρόντιζαν τους εαυτούς τους μέχρι την νύχτα. ]

Ν : Παρόμοια ιστορία με αυτήν του Όσιρι κλεισμένου με δόλο στην καρφωμένη λάρνακα ή κιβωτό πεταμένη στα νερά του Νείλου, συναντάμε τόσο στους Σουμέριους (Σαργών της Ακκαδ), στην αρχαιοελληνική μυθολογία (Οιδίποδας και ο Θόας), όσο και στην ιουδαϊκή (Μωϋσής)!    Επίσης η μη ενασχόληση με καθήκοντα και καλλωπισμό μέχρι την νύχτα, των βασιλέων,  συναντάται επίσης σε μία Ιουδαϊκή εορτή, στην οποία μαζί με όσα προαναφέρθηκαν έχει προστεθεί και μονοήμερη νηστεία μέχρι την δύση του ηλίου.   

[Αυτή λοιπόν ( η Ίσιδα), και ο Όσιρις, λόγω τής αρετής τους, από αγαθοί δαίμονες μεταβλήθηκαν σε Θεούς, όπως ο Ηρακλής και ο Διόνυσος - όχι χωρίς λόγο - ανάμεικτες τιμές, και ως Θεοί και ως δαίμονες, έχοντας μεγάλες δυνατότητες και στον επίγειο και στον υπόγειο κόσμο. Λένε ότι ο Σάραπις δεν είναι άλλος από τον Πλούτωνα και Ίσις είναι η Περσέφασσα, όπως έχει πει ο Αρχέμαχος ο Ευβοεύς και ο Ηρακλείδης ο Ποντικός, που θεωρούσε ότι το μαντείο στον Κάνωβο ήταν του Πλούτωνα ]

Ν : Για τους δαίμονες γνωρίζουμε τι σήμαινε στους αρχαίους Έλληνες. Κάποιοι την ετυμολογούν με την έννοια Δα-ήμονες, αυτοί που γνωρίζουν σε βάθος.  Ο Ησίοδος ονομάζει το «χρυσό γένος» Δαίμονες – Δαήμονες!  Άλλοι από την έννοια της λέξεως «διανέμοντα», αυτοί που ορίζουν τις τύχες των ανθρώπων. Στο σπήλαιο ο Πλάτωνας αναφέρει ότι οι ψυχές διαλέγουν ένα δαίμονα – προστάτη που θα τις οδηγήσει στην ενσάρκωσή τους. Έχουμε και το «δαιμόνιο» του Σωκράτη που τον αποτρέπει να προβεί σε κάποια πράξη! Αιτία του να μην απαρνηθεί την θεωρία του, τα όσα δίδαξε και να πιει το κώνειο!      

[Νομίζουν επίσης, ότι και ο όνος – όπως προειπώθηκε – αντιμετωπίζεται παρόμοια (με τον καθαρό ξανθοκόκκινο ταύρο που θυσιάζεται στον Τυφώνα, ενώ αντίθετα αποδίδονται τιμές στον μελανόχρωμο, ιερό ζώο του Άπη υιού του Όσιρι) όχι τόσο λόγω του χρώματός του, αλλά λόγω τής νωθρείας και τής ακολασίας του.  Γι αυτό και τον Πέρση βασιλιά Ώχο, τον οποίο εχθρεύονταν περισσότερο από όλους, επειδή ήταν εγκληματίας και μιαρός, τον επονόμασαν όνο. Εκείνος τους απάντησε: «αυτός λοιπόν, ο όνος θα καταβροχθίσει το βόδι σας». Μετά, όπως εξιστορεί ο Δείνων, θυσίασε τον Άπη. Άλλοι λένε ότι η φυγή του Τυφώνα, μετά από την μάχη, διάρκεσε εφτά ημέρες επάνω σε όνο και όταν σώθηκε – γέννησε δυό παιδιά, τον Ιεροσόλυμο και τον Ιουδαίο. Εδώ είναι πασίδηλο ότι ανάμειξαν ιουδαϊκά στοιχεία μέσα στον μύθο. Αυτά, λοιπόν, τέτοιου είδους υπονοούμενα αφήνουν. ]

Ν : πολύ σωστά το επισημαίνει ο Πλούταρχος, άσχετα αν μερικοί αρνούνται ακόμα να το διαπιστώσουν και να το παραδεχθούν …  Με αυτήν την διαπίστωση, με ασφάλεια μπορούμε να σκεφθούμε τι μπορεί να επακολούθησε τους επόμενους αιώνες! 

[ Στην Σάιδα, στα προπύλαια του ιερού τής Αθηνάς υπήρχε ανάγλυφο με ένα βρέφος, έναν γέροντα, μετά ένα γεράκι και μετά έναν ιχθύ και στο τέλος έναν ιπποπόταμο, το οποίο δήλωνε συμβολικά: «Γινόμενοι και απογινόμενοι, ο Θεός μισεί την αναίδεια». Το βρέφος είναι σύμβολο γένεσης, ο γέροντας σύμβολο φθοράς, με το γεράκι παριστάνουν τον Θεό, με τον ιχθύ το μίσος – εξαιτίας τής θάλασσας, όπως είπαμε – και με τον ιπποπόταμο την αναίδεια, γιατί λέμε ότι θανάτωσε τον πατέρα του και βίασε την μητέρα του. Θα μπορούσαμε να δεχτούμε ότι αυτό που λένε οι Πυθαγόρειοι – η θάλασσα είναι το δάκρυ του Κρόνου ( οι Αιγύπτιοι ονομάζουν τον χρόνο ως Κρόνο) – υπαινίσσεται την ακάθαρτη και ξεχωριστή φύση της. Αυτά, λοιπόν, ας αναφερθούν και προς τα έξω, γιατί είναι γνωστά σε όλους. ]

Ν : ΔΕΝ τολμώ να γράψω τι ακριβώς σκέπτομαι … Διότι κάποιοι πονηροί μπορεί να καταφέρνουν να στριμώχνουν νοήματα μέσα σε λέξεις ή νοήματα μέσα σε αριθμούς προσθαφαιρώντας  γράμματα ή τα άρθρα των λέξεων, όμως οι Ιδέες, οι αντιλήψεις και η ευφυΐα ΔΕΝ μετριούνται, ούτε είναι  μαθηματικές εξισώσεις!  Κλείνω την σκέψη μου εδώ.  

[  Υπάρχει και άλλη μία αιγυπτιακή παράδοση: ο Άποπις, αδελφός του Ήλιου, πολεμούσε τον Δία, ενώ ο Ζευς συμμάχησε με τον Όσιρη, μαζί κατέστρεψαν τον πολέμιό τους, οπότε ο Ζευς υιοθέτησε τον Όσιρη και τον ονόμασε Διόνυσο (ο Αρίστων σε επιστολή του στον Αλέξανδρο, αναφέρει πως ο Διόνυσος ονομάζεται Αρσάφης). Αποδεικνύεται ότι το μυθώδες αυτής τής παράδοσης αγγίζει την αλήθεια γιά την φύση, γιατί οι Αιγύπτιοι αποκαλούν Δία τον άνεμο, του οποίου πολέμιο είναι το άνυδρο και πυρόμορφο.  Αυτό δεν είναι, βέβαια, ο Ήλιος, αλλά έχει κάποια συγγένεια με τον ‘Ηλιο, αφού η υγρασία περιορίζει την υπερβολική υγρασία, ενώ αυξάνει και δυναμώνει τις αναθυμιάσεις, από τις οποίες τρέφεται και δυναμώνει ο άνεμος. Προσέτι, οι Έλληνες αφιέρωσαν τον κισσό στον Διόνυσο, και λένε ότι οι Αιγύπτιοι τον ονομάζουν «χενόσιρη», και το όνομα – όπως λένε – σημαίνει «φυτό του Οσίριδα» ]

[ …. Δεν θα απορρίψει κανείς την παράδοση, που θέλει τον Τυφώνα κυρίαρχο – παλαιότερα – στα μέρη του Οσίριδα, αφού η Αίγυπτος ήταν θάλασσα και γι αυτό μέχρι σήμερα βρίσκονται πολλά κοχύλια στα μεταλλεία και στα όρη της. Όλες οι πηγές και όλα τα πηγάδια, λοιπόν – και υπάρχουν πολλά – έχουν αλμυρά και πικρά ύδατα, σαν να συνέρρευσε εκεί πεπαλαιωμένο υπόλειμμα τής παλιάς θάλασσας ] 

Ν : Έτσι εξηγείται πως η Αίγυπτος, μετά την απόσυρση προφανώς των υδάτων, κατέστη για αρκετό διάστημα, καταπράσινη! Μετά το λιώσιμο των παγετώνων και την άνοδο της στάθμης του Νείλου, μετατρέπεται η Αίγυπτος σε εύφορη κοιλάδα, αφήνοντας πίσω την μακρόχρονη ξηρασία. Δηλαδή μεταξύ δύο εποχών ερημοποίησής της, παρεμβάλλεται η εποχή της ευφορίας! Έτσι εξηγείται και η διάβρωση που έχει αρχίσει να παρατηρείται στο μνημείο της Σφίγγας, στην ένωση των ογκολίθων.   
Πριν από 12.000 χρόνια, κατ’ άλλους 10.500 π.Χ., το μέρος ήταν ακατοίκητο, πλην της περιοχής του Νείλου, όπου συνέρρεαν από διάφορα μέρη, νομάδες, με αποτέλεσμα να υπάρχει βία μεταξύ τους για την ανεύρεση χώρου και εγκατάσταση των εκάστοτε νεοφερμένων. Μεταξύ 9000 – 7300 π.χ. οι βροχές και ύπαρξη ζώων, οδήγησε τους ανθρώπους προς μόνιμη εγκατάσταση. Η ευφορία κράτησε γύρω στα 500 χρόνια. Η κλιματική αλλαγή με την συνεχή μείωση των βροχών, μεταξύ 7.300 – 5.500 π.Χ. ανάγκασε πολλές νομάδες να μετακινηθούν προς το Σουδάν (Νουβία) η οποία διατηρούσε ακόμα εύφορες κατοικήσιμες περιοχές! Είχε αρχίσει ξανά νέα περίοδος ξηρασίας. 
Το τέλος των βροχών και η επιστροφή της ερημοποίησης, έκανε πάλι τις νομάδες να επιστρέψουν στην περιοχή του Νείλου, από την Νουβία.  Είναι το σημείο όπου αρχίζουν οι Φαραωνικοί περίοδοι.

ΔΕΝ θα ήθελα να παραλείψω την αναφορά που κάνει ο Πλούταρχος σχετικά με τον Όμηρο, ο οποίος ήξερε ότι το νησάκι Φάρος απείχε μία μέρα δρόμο από την Αίγυπτο. Έτσι εξηγείται το Αρχαιότατο Ελληνικό όνομά της, όταν όσον αφορά την ετυμολογία της ονομασίας της, η σκέψη σταματά μόνον στο «υπτίως του Αιγαίου», ενώ τώρα έχουμε επιπλέον πληροφορίες!     
    

Ο Πλούταρχος συνεχίζει την εντρύφησή του στους Αιγυπτιακούς μύθους σύμφωνα με τις δοξασίες τους, κάνοντας εκτενείς παράλληλες αναφορές στην αρχαιοελληνική φιλοσοφία. Με άλλα λόγια φιλοσοφεί, πάνω σε αυτά που μαθαίνει από τους Αιγυπτιακούς μύθους ( εφ όσον μυήθηκε σε αυτούς) και παράλληλα σκέπτεται αυτά που έγραφαν οι πρόγονοί του, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Σωκράτης κ.α., συγκρίνοντας και κρίνοντας! 

Περιληπτικά, εμφανίζεται λοιπόν ο Ωρυμάζης που γεννήθηκε από το καθαρότατο φως και ο Αρειμάνιος από τον ζόφο. Έκαστος έπλασε από έξι θεούς, αλλά αντίθετους ως προς τις τέχνες τους! Ο Ωρυμάζης απομακρύνεται από τον Ήλιο όσο αυτός απέχει από την Γη, τριπλασιάζοντας τον όγκο του, γεμίσει με άστρα τον ουρανό και τοποθετεί πάνω από όλα τα άστρα, τον Σείριο!  Οι μόνοι που στις μέρες μας λατρεύουν ως θεό τον Σείριο, είναι οι Ντόγκον που καίτοι οι περισσότεροι έχουν εξισλαμισθεί ή εκχριστιανιστεί, ακολουθούν πιστά τις πανάρχαιες παραδόσεις τους, μεταδίδοντας από γενιά σε γενιά τις απίστευτες πανάρχαιες αστρολογικές γνώσεις τους, οι οποίες έχουν επιβεβαιωθεί πλέον επίσημα, με την σύγχρονη αστρονομία! Το ερώτημα ποιος τους έδωσε τέτοιες ακριβείς αστρολογικές πληροφορίες, παραμένει άγνωστο! 

Αφού ο Ωρυμάζης πλάθει ακόμα 24 θεούς, τους βάζει μέσα σε ένα αυγό (από το αυγό του Ωρυμάζη, στο αυγό του Κολόμβου, δεν υπάρχει τυχαιότητα), στο οποίο οι θεοί πλασμένοι από τον Αρειμάνιο, τρυπούν το αυγό και έτσι αναμειγνύονται τα «καλά» και τα «ζοφερά».  Κάτι αντίστοιχο με το κουτί της Πανδώρας, στην Ελληνική μυθολογία!  Αν ο Ήλιος υπερβεί τα όρια που του ορίστηκαν, τότε θα το ανακαλύψουν οι Κλωθές (κατά τον Ηράκλειτο, Ερινύες)  προστάτιδες και βοηθοί της Δίκης !!!   Εκτός όμως από αυτές τις δύο «αντίθετες» δυνάμεις, ο Πλάτωνας έχει προσθέτει και Τρίτη Δύναμη, αυτή που επιθυμεί, ποθεί και επιδιώκει, πάντοτε την καλλίτερη από τις άλλες δύο και μάλιστα θεωρεί πως είναι εξαρτημένη από αυτές!   

Ο Πλούταρχος αναφέρεται στο τρίγωνο, σχήμα που χρησιμοποιούν οι Αιγύπτιοι επίσης στην ιερογλυφική τους γραφή, όπως και το τετράγωνο βέβαια. Προφανώς επειδή σύμφωνα με την φιλοσοφία τους, τα στοιχεία της φύσης ήταν τρία : η Γη, ο αέρας και το πυρ- φωτιά, σε αντίθεση με την Ελληνική φιλοσοφία και επιστήμη, που είναι τέσσερις : το Πυρ- φωτιά, ο αέρας, το νερό και η γη (Πυθαγόρας), για να προσθέσει το πέμπτο στοιχείο ο Αριστοτέλης, τον αιθέρα, που είναι η πεμπτουσία των τεσσάρων (το δωδεκάεδρο), στοιχείο που ίσως ακόμα απορρίπτουν οι σύγχρονοι φυσικοί «φιλόσοφοι» και από το οποίο πηγάζουν τα τέσσερα αισθητά στοιχεία σε τούτον κόσμο, όπως προαναφέρθηκε !!!

[ Στις λεγόμενες «Βίβλους του Ερμή», εξάλλου, εξιστορούν ότι γιά τα ιερά ονόματα έχουν γραφτεί τα εξής: Ώρος (Ώρα!) ονομάζεται η τεταγμένη δύναμη που κατευθύνει την περιφορά του Ήλιου, αυτή που οι Έλληνες αποκαλούν Απόλλωνα. Η δύναμη που κατευθύνει τον άνεμο ονομάζεται από κάποιους Αιγύπτιους Όσιρις, από άλλους Σάραπις, από άλλους Σώθις. Αυτό το τελευταίο σημαίνει κύηση ή κυοφορώ, γι αυτό και το ελληνικό όνομα του άστρου είναι Κύων, κατά την παραφθορά που υπέστη, και το θεωρούν ιδιαίτερο άστρο τής Ίσιδας. Ελάχιστα, όμως, ελάχιστα πρέπει να επιδιδόμαστε στην ενασχόληση με τα ονόματα, αν και θα απέδιδα στους Αιγυπτίους το όνομα Σάραπις, και όχι το Όσιρις,  γιατί το πρώτο είναι ξενικό και το δεύτερο ελληνικό, εν' αμφότερα θεωρώ ότι ανήκουν σε έναν Θεό και σε μία δύναμη. Με αυτά ταιριάζουν και οι αιγυπτιακές δοξασίες. Πολλές φορές αποκαλούν την Ίσιδα με το όνομα τής Αθηνάς, το οποίο σημαίνει περίπου «ήλθα από μόνη μου» και υποδηλώνει την αυτοκίνητη φορά ]

[Μιλώντας συνοπτικά, δεν είναι ορθό να θεωρούμε τον Όσιρη ή την Ίσιδα ως ύδωρ ή Ήλιο ή γη ή ουρανό, ούτε πάλι τον Τυφώνα ως Πυρ ή στεγνότητα ή θάλασσα, … αλλά απλώς να απονέμουμε στον Τυφώνα όσα απ0 αυτά είναι άμετρα και άτακτα λόγω υπερβολής ή ένδειας, ενώ να σεβόμαστε και να τιμούμε ως έργο τής Ίσιδας και ως εικόνα και απομίμηση και λόγο του Οσίριδα οτιδήποτε τακτοποιημένο, αγαθό και ωφέλιμο. Έτσι δεν αμαρτάνουμε. Αλλά και τον Εύδο1ο θα κάνουμε να πάψει να απιστεί και να αμφιβάλλει γιά το πως η Δήμητρα δεν συμμετέχει στην επιμέλεια των ερωτικών ζητημάτων, παρά μόνον η Ίσις, και γιά το πως ο Διόνυσος – που παρομοιάζεται με τον Όσιρη – δεν δύναται ούτε τον Νείλο ν0 αυξήσει ούτε άρχοντας των πεθαμένων να γίνει. ] 

[Καθόλου φοβερό, λοιπόν, δεν θα ήταν, αν κατ αρχήν διαφύλατταν τους Θεούς κοινούς και γιά εμάς, και δεν τους θεωρούσαν ως ιδιαίτερους Θεούς των Αιγυπτίων, αφού – εννοώντας με τούτα τα ονόματα μόνον τον Νείλο και μόνον την χώρα που αρδεύει ο Νείλος ή μιλώντας γιά την γέννηση Θεών από έλη και λωτούς – θα αποστερούσαν τους μεγάλους Θεούς από τους άλλους ανθρώπους, στους οποίους δεν υπάρχει ούτε Νείλος ούτε Βούτος ούτε Μέμφις, ενώ άπαντες κατέχουν και γνωρίζουν την Ίσιδα και τους περί αυτήν Θεούς, αν και μερικοί πρόσφατα έμαθαν να τους αποκαλούν με τα αιγυπτιακά ονόματά τους, ενώ εξ αρχής γνώριζαν καλά και τιμούσαν την δύναμη εκάστου. ] 

Ν : Οι δύο παράγραφοι που ακολουθούν έχουν ιδιαίτερη σημασία, γιατί δείχνει την τοποθέτηση του Πλουτάρχου ως προς το Θείο, την κριτική που κάνει πάνω στις ιερατικές αντιλήψεις και επειδή τέλος περιέχει επίσης ένα σημαντικό ιστορικό στοιχείο, αφού με το σταγονόμετρο τις ανακαλύπτουμε! 

[ Ο Κολοφώνιος Ξενοφάνης, λοιπόν, αξίωσε από τους Αιγύπτιους,  εάν τους θεωρούν τους καρπούς Θεούς, να μην τους θρηνούν, και εάν τους θρηνούν, να μην τους θεωρούν Θεούς, επειδή είναι γελοίο να τους θρηνούν και συνάμα να προσεύχονται να ξανά φανούν οι καρποί, να ωριμάσουν, μετά πάλι να καταναλωθούν και οι Αιγύπτιοι να τους θρηνήσουν. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Θρηνούν τους καρπούς, αλλά προσεύχονται στους Θεούς, που είναι αίτιοι και δοτήρες των καρπών, ώστε να ξανά φυτρώσουν άλλοι καρποί στην θέση των εξαφανισμένων. Γι αυτόν τον λόγο, άριστα λέγεται από τους φιλοσόφους ότι όσοι δεν εξασκούνται γιά να ακούν σωστά τα ονόματα των πραγμάτων (Αριστοτελική αρχή), χρησιμοποιούν κακώς και τα ίδια τα πράγματα, όπως ακριβώς εκείνοι οι Έλληνες – που δεν έμαθαν να ονομάζουν αγάλματα προς τιμή των Θεών, αλλά Θεούς, τα χάλκινα και τα ζωγραφιστά και τα λίθινα έργα, και τολμούν μετά να λένε ότι ο Λάχαρης έγδυσε την Αθηνά και ότι ο Διονύσιος κούρεψε τους χρυσούς βοστρύχους που είχε ο Απόλλων και ότι ο Καπετώλειος Ζευς κάηκε και καταστράφηκε κατά τον εμφύλιο πόλεμο – (=>) που ασυναίσθητα παρασύρονται και παραδέχονται πονηρές δοξασίες, οι οποίες πηγάζουν από τα ονόματα των πραγμάτων. 

Το ίδιο έχουν πάθει – σε όχι μικρότερο βαθμό – οι Αιγύπτιοι, με τις τιμές που αποδίδουν σε ζώα. Οι Έλληνες γι αυτά τα πράγματα μιλούν σωστά και θεωρούν ότι η περιστερά είναι το ιερό ζώο τής Αφροδίτης, ο δράκοντας τής Αθηνάς, ο κόρακας του Απόλλωνα και ο κύων τής Αρτέμιδας. Λέει ο Ευρυπίδης : «κύων θα γίνεις, άγαλμα τής φωσφόρου Εκάτης». Οι περισσότεροι Αιγύπτιοι όμως, υπηρετώντας τα ίδια τα ζώα και ακολουθώντας τα ως Θεούς, όχι μόνον καταγέμισαν με γέλωτα και χλευασμό τις ιερουργίες – κάτι που είναι το ελάχιστο κακό, το οποίο οφείλεται στην αβελτηρία τους – αλλά εμφύτευσαν στον νου τους μιά φοβερή δοξασία, που καταβυθίζει στην άκρατη δεισιδαιμονία τους ασθενείς και άκακους, ενώ ρίχνει σε άθεους και θηριώδεις λογισμούς τους δριμύτερους και θρασύτερους χαρακτήρες ] 

Ν : Λυπηρόν, αλλά πόσο πολύ χειρότερα έχουν γίνει τα πράγματα, από αυτά που περιγράφει ο Πλούταρχος στην εποχή του! 

Επειδή βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την παρακάτω παράγραφο από το συγγραφικό έργο του Πλουτάρχου και του αυτού πνεύματος, από το έργο του τα «Απόρρητα του Άδου» την προσθέτω :     "ΘΑ ΗΤΟ ΣΚΛΗΡΟΝ", ΛΕΓΕΙ Ο ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, "ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΩΜΕΝ ΤΑΣ (ΠΝΕΥΜΑΤΟΚΡΑΤΙΚΑΣ) ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΠΟΥ ΠΑΡΗΓΟΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑΝ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΙΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΩΝ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΟΥΜΕΝ ΔΙΣ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΕΦ' ΟΣΟΝ ΔΙΗΝΕΚΩΣ ΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩΜΕΝ ΟΤΙ Η ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΙΣ, ΑΝΤΙ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΟΣ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΛΗΡΟΣ ΤΩΝ ".

Κλείνοντας αυτήν την επιλογή, δεν θα μπορούσα να μην συμφωνήσω με τον Πλούταρχο ο οποίος ισχυρίζεται ότι οι φιλόσοφοι μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους.  Ή έστω να βρουν πολλά κοινά σημεία αναφοράς, ακόμα και αν ΔΕΝ έχουν φτάσει στο απόγειο του είδους που εκπροσωπούν !!!  

Ωστόσο, κάτι καταλάβαινε περισσότερο ο θείος Πλάτων ως προς τον επηρεασμό*  και τον εκφυλισμό που είχε υποστεί η Ελληνική αντίληψη περί Κοσμοθέασης, για αυτό υπήρξαν φορές που μίλησε αλληγορικά (όχι μόνον ο Πλάτωνας), αλλά που ΔΕΝ εμβάθυνε ο Πλούταρχος !!!                                            

Διότι σε μια κοινωνία που ΔΕΝ αντιλαμβάνεται ως αντιπαλόμενες (αντίθετες) τις Κοσμογονικές Δυνάμεις, αλλά ως αρμονικά δημιουργικά συμπληρωματικές, αποτυπωμένες ακόμα και στα κιονόκρανα των Ιωνικών κιόνων (οι σπείρες, ένα από τα πανάρχαια αρχαιοελληνικά σύμβολα), ποτέ ΔΕΝ φύεται ή ευδοκιμεί κάποιο είδος «κακού», ώστε να υπάρχει περιθώριο να χωρέσει με κάποιον τρόπο, το είδος του «σωτήρα - καλού», σε οποιοδήποτε επίπεδο της ανθρώπινης ζωής !!! Αντίθετα, η ροπή της σκέψης συνήθισε να ρέπει πρώτα προς την αρνητική αντίληψη (το «κακό») και αυτή πρώτα να προτιμάται, επειδή η Κοσμοαντίληψή της διδάχθηκε και ωθήθηκε δεισιδαιμονικά να είναι τέτοια και ως τέτοια επικράτησε!  Η δεισιδαιμονία ήταν αυτή που ανέκοψε την πρόοδο των επιστημών, τουλάχιστον για 1000 χρόνια.  Στις μέρες μας η «επιστήμη» δουλεύει για τους ολίγους και ελάχιστα για τους πολλούς.   

Οι επικυρίαρχοι τα γνωρίζουν αυτά αφού είναι έργο δικό τους, όπου μέσω των εργαλείων που θεωρήθηκαν «κοινωνικές δομές», ελέγχουν την νοοτροπία και τον βίο των ανθρώπων!  Έχοντας ως βάση αυτό που οι ίδιοι δημιούργησαν, έστησαν ένα δίπολο σύστημα με πολλαπλές υποβοηθητικές διαδραστικές παραφυάδες, ώστε να μπορούν να παίζουν το μακάβριο παιγνίδι τους, πάνω στην ανθρώπινη αντίληψη που εκείνοι κατευθύνουν! 
Χώρια που ποτίζουν τους ανθρώπους με αυτήν την τακτική, με το γλυκό ποτό της ελπίδας!  Οι δημιουργοί του δίπολου, θεωρώ ότι αρέσκονται στον ρόλο της τρίτης δύναμης… Εσείς μπορείτε να κάνετε έτσι και αλλιώς, τους δικούς σας συλλογισμούς! 

Μην ξεχνάμε ποτέ ότι, όπου και όποτε η Φιλοσοφία ανθεί, άρα η επιστήμη (επίσταμαι), οι τέχνες και τα γράμματα, η πολιτική, τα ιερατεία και οι (ψευδο) οπαδοί τους (οι, σύμφωνα με τας υποδείξεις και τους δογματισμούς), την αντιμάχονται με όλες τους τις δυνάμεις !!! Γιατί χωρίς αυτήν, επιστήμη ΔΕΝ υφίσταται! Χωρίς αυτήν, πως αλλιώς θα κατανοήσει ο άνθρωπος ότι η ψυχή (Αιθέρας, Κοσμική ουσία) είναι ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος ενυπάρχει σε όλα όσα μετέχουν ενεργά και έμψυχα στην Κοσμική δημιουργία, ώστε να μην τιμά, να μην υπερβάλει, ούτε να εμπλουτίζει με χρυσό και άλλα πολύτιμα αντικείμενα, τις θεϊκές παραστάσεις του ή να βιαιοπραγεί και να εγκληματεί υπέρ των θρησκευτικών του πεποιθήσεων ;;;   

Χωρίς την αρωγή της Φιλοσοφίας, όπως πολύ σωστά γράφει ο Πλούταρχος, δεν δύνασαι να αγγίξεις την Θεϊκή έννοια.   
Ακμάζουν μόνον τα συστημικά επαγγέλματα, όπως το είδος της εξαρτώμενης άρα εύκολα θνησιγενούς, ευάλωτης τεχνολογίας και της εικονικής πραγματικότητας, επιβαρύνοντας επιπλέον την ήδη σε εικονική κατάσταση πραγματικότητά μας, λόγω των φυσικών «περιορισμών» του είδους μας!   

Με σιγουριά αντιλαμβάνομαι πως το επόμενο είδος του ανθρώπου, θα είναι απείρως καλλίτερο και πολύ διαφορετικότερο από το τωρινό! Φυσικά ΔΕΝ αναφέρομαι σε υβρίδια ή κλώνους. 

Η Φιλοσοφία είναι αυτή που οδηγεί την σκέψη πέρα από την ύλη και τα θέλγητρά της !!!

Θα κλείσω εδώ με ένα ερώτημα. Μήπως οι Κρήτες ή Κίφτες είναι απόγονοι των Ατλάντων ;;;
 

Νάγια  

Υσ : πρώτα διαβάζουμε την δική μας γραμματεία, που έχουμε την τύχη να είμαστε Έλληνες και ύστερα ασχολούμεθα με το τι γράφει ο κάθε βαλτός ιστορικός παραχαράκτης. ΔΕΝ μπορούμε να ισχυριζόμαστε πράγματα τα οποία έχουν ήδη αποδειχθεί. Τουλάχιστον αν ενδιαφέρεται κάποιος γνήσια, ας διαβάσει την  «ιστορία του Ελληνικού πολιτισμού» που ξεκινά έστω από το 7.000 πχ. και ας αφήσει τις θεωρίες περί ..  «μαύρης Αθηνάς»      

* ή επιρρεασμό, στην οποία υπερισχύει το διπλό «ρ» άρα έχει σχέση με τον επιρρεασμό μίξης ενός υγρού με ένα άλλο, ενώ με ήττα και ένα Ρο, αφορά περισσότερο μίξη εννοιών! Το έψαξα έχοντας σχετική συζήτηση με μία φίλη.  
Όπως αρνούμαι να γράψω το καλλίτερα, καλύτερα, παρ’ όλο που έχω αναγκαστεί να γράφω μεγαλύτερο αντί για μεγαλλίτερο! Ίσως σκεφθώ να το αρχίσω!