ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΕΑΝ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΥΡΩ !
Του Τακη Φωτοπουλου
Στο
προηγούμενο άρθρο1 αναφέρθηκα στη μοναδική, κατά τη γνώμη μου, διέξοδο
από την καταστροφική κρίση που δημιούργησαν οι ξένες ελίτ με τη συνεργία
των ντόπιων.
Η
διέξοδος αυτή περνά μέσα από την άμεση έξοδο από την Ε.Ε. και την
ευρωζώνη, την ακύρωση των «μνημονιακών» νόμων και τη διαγραφή ολόκληρου
του χρέους, την αναγκαστική....
απαλλοτρίωση
-χωρίς αποζημίωση- του λεηλατημένου κοινωνικού μας πλούτου, καθώς και
αυστηρούς κοινωνικούς ελέγχους των αγορών κεφαλαίου, εργασίας και
εμπορευμάτων, την κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και,
προπαντός, τη δημιουργία ενός νέου παραγωγικού και καταναλωτικού
προτύπου που θα στηρίζεται βασικά στους δικούς μας παραγωγικούς πόρους,
οι οποίοι θα οργανώνονται γύρω από συλλογικά ελεγχόμενες επιχειρήσεις.
Το
άρθρο αυτό (που αποτελούσε ουσιαστικά περίληψη των συμπερασμάτων
συστηματικής ανάλυσης της κρίσης και συνολικής πρότασης για διέξοδο από
αυτή που διατυπώθηκε σχεδόν ένα χρόνο πριν)2 έτυχε πολύ ευμενούς
υποδοχής από blogs, αναγνώστες κ.λπ., και φυσικά και άμεσων ή έμμεσων
επιθέσεων από τους «ευρωπαϊστές» με επενδυμένα συμφέροντα στην Ε.Ε., ενώ
δεν έλειψαν και αυτοί που προσπαθούν να θάψουν παρόμοιες προτάσεις, με
ισχυρισμούς του τύπου «αντί μιας μελετημένης και συγκροτημένης πρότασης
για τη βαθιά κρίση, ακούμε μόνο κραυγές, από εκείνες που ακούγονται για
να ακουστούν»!
Συγχρόνως,
η κοινοβουλευτική χούντα και τα παπαγαλάκια της ξεκίνησαν μια
γκεμπελική εκστρατεία καταστροφολογίας για τις συνέπειες εξόδου από την
ευρωζώνη. Ομως, ας δούμε ένα «σοβαρό» άρθρο όπου μάθαμε από...
πολιτειολόγο για τις «καταστροφικές συνέπειες της εξόδου από την
ευρωζώνη»3 - ο οποίος προφανώς γνωρίζει περισσότερα από πλειάδα έγκυρων
διεθνών οικονομολόγων, με τελευταίο τον Ρουμπινί, που υποστηρίζουν το
αντίθετο!
Ετσι,
πρώτον, υποστηρίζεται ότι η έξοδος από την ευρωζώνη θα σημάνει
«δραματικές αυξήσεις στις τιμές των εισαγωγών» και, επομένως, αντίστοιχη
αύξηση της τιμής της εισαγόμενης ενέργειας και του παραγωγικού κόστους.
Στην πραγματικότητα, όμως, η υποτίμηση του νομίσματος στην οποία θα
οδηγήσει η έξοδος από το ευρώ επιφέρει μεν αύξηση των τιμών των
εισαγόμενων προϊόντων, αλλά και αντίστοιχη μείωση των τιμών των
εξαγομένων, που σίγουρα θα έχει σημαντικά ευεργετικά αποτελέσματα στις
εξαγωγές και τον τουρισμό.
Επομένως,
το κράτος μπορεί να αντισταθμίσει σημαντικό τμήμα της αύξησης του
κόστους παραγωγής με το μηδενισμό του φόρου στην ενέργεια, που θα
γινόταν δυνατός (ο μηδενισμός) με τα επιπλέον (άμεσα ή έμμεσα)
φορολογικά έσοδα από τη βελτίωση των εξαγωγών. Στην πραγματικότητα, το
σημαντικότερο πρόβλημα από την υποτίμηση θα ήταν η επιδείνωση των λαϊκών
εισοδημάτων εξαιτίας της αύξησης των τιμών των βασικών ειδών, τα
περισσότερα από τα οποία σήμερα εισάγουμε, ως συνέπεια της αποδιάρθρωσης
της παραγωγής μας μετά την ένταξη στην Ε.Ε. Ομως, μια κυβέρνηση, που
δεν θα εκπροσωπούσε (όπως η σημερινή χούντα) τα προνομιούχα στρώματα και
τις ελίτ, θα μπορούσε να επιδοτεί τα λαϊκά στρώματα από τα έσοδα ενός
σημαντικού φόρου στη μεγάλη περιουσία (κινητή και ακίνητη), καθώς και τα
έσοδα από ένα βαρύ φόρο στα είδη πολυτελείας, όπως έχουμε προτείνει.
Δεύτερον,
φυσικά, οι ελληνικές τράπεζες θα πρέπει να κοινωνικοποιηθούν, και αυτό
δεν είναι κάτι «κακό», όπως ισχυρίζεται το άρθρο αυτό, διότι δήθεν στη
χώρα μας «ο δημόσιος τομέας είναι κεντρικό μέρος του προβλήματος». Το
«επιχείρημα» αυτό, όπως έδειξα αλλού,4 αποτελεί απλά
νεο/σοσιαλφιλελεύθερο μύθο, αφού ο δημόσιος τομέας είναι σύμπτωμα της
χρόνιας δομικής κρίσης, όπως και το χρέος.
Τρίτον,
το «επιχείρημα» ότι η έξοδος από την ευρωζώνη έπειτα από χρεοκοπία θα
αποκλείσει τη χώρα από τις διεθνείς χρηματαγορές, τη στιγμή που το
έλλειμμα του προϋπολογισμού θα αυξάνεται, στηρίζεται σε δύο σιωπηρές
υποθέσεις που ισχύουν μόνο αν παραμείνουμε στην Ε.Ε./ευρωζώνη (που είναι
βέβαια το κρίσιμο ερώτημα)! Δηλαδή, στην υπόθεση ότι το χρέος θα μείνει
στο ύψος που μας καθόρισαν οι τοκογλύφοι πιστωτές μας - όταν ακριβώς
βραχυπρόθεσμος στόχος της εξόδου από την Ε.Ε./ευρωζώνη είναι να
αποφασίσουμε εμείς για το εάν θα πληρώσουμε το χρέος, και μακροπρόθεσμος
η δημιουργία των προϋποθέσεων μιας αυτοδύναμης ανάπτυξης που θα
ελαχιστοποιούσε, αν δεν εξαφάνιζε, την ανάγκη νέων δανεισμών.
Οι
ταμειακές μάλιστα ανάγκες για την επαναφορά των λαϊκών εισοδημάτων στο
προ των μνημονίων επίπεδο μπορούν να καλυφθούν μέσω ενός ελεγχόμενου
πληθωρισμού (ενώ τα λαϊκά εισοδήματα θα μπορούσαν να προστατευθούν με
τιμαριθμικές αναπροσαρμογές), καθώς και της φορολόγησης των μεγάλων
εισοδημάτων.
Τέταρτον,
τα κίνητρα για φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή όχι μόνο δεν θα αυξηθούν
«δραματικά», όπως υποστηρίζει το άρθρο, αλλά αντίθετα θα μειωθούν
δραστικά στο νέο θεσμικό πλαίσιο, ιδιαίτερα μετά τη ριζική αναδιανομή
του πλούτου και του εισοδήματος υπέρ των λαϊκών στρωμάτων που
συνεπάγονται τα παραπάνω μέτρα.
*Η πλήρης εκδοχή του άρθρου δημοσιεύεται εδώ: http:// www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grspeeches/chalkida__2011.htm
1.
Το άρθρο για το πολιτικό και κοινωνικό υποκείμενο ενός αγώνα, με τους
στόχους του κειμένου, που υποσχέθηκα στο προηγούμενο άρθρο, αναγκαστικά
αναβάλλεται για το επόμενο -βλ. όμως:
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grspeeches/chalkida__2011.htm
2. βλ. Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, (Γόρδιος, Νοέμ. 2010) Μέρος Τρίτο
3. Διονύσης Γ. Δημητρακόπουλος, «Ε», 1/10/2011
4. Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο, ό.π. σελ. 79-86
Από: enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου