ΠΟ ΕΙ ΛΕ ΡΗ ΜΟΣ ΝΗ !!!!!!!! Αυτή, λοιπόν, ήταν αρχικά η κατάσταση: η επικράτηση του ισχυροτέρου, της κτηνώδους βίας, ή της βίας που την στήριζε η ευφυΐα. Γνωρίζουμε ότι αυτό το καθεστώς μετεβλήθη στην διάρκεια της εξελίξεως, ότι ένας δρόμος οδήγησε από την βία στο δίκαιο, στο νόμο. Ποιος, όμως; Κατά την γνώμη μου, εκείνος ο δρόμος που περνούσε από την διαπίστωση ότι η μεγαλύτερη δύναμη του ενός, μπορούσε να αντιμετωπιστεί από την ένωση των περισσοτέρων αδυνάτων. ΦΡΟΥΝΤ Ο πόλεμος ως θεωρία στηρίζεται σε μία άλλη θεωρία, αυτήν της διαφορετικότητας. Ενός φυσικού νόμου . Ολόκληρο το σύμπαν στηρίζεται στην διαφορετικότητα και την εσωτερική της πάλη, σωστότερα των αντιθέσεων. Είναι αυτό που λέει ο Αριστοτέλης : για να φύγουν τα παλαιά και να έλθουν τα καινούργια. Το ανήσυχον της φύσης του ανθρώπου με στόχο την ολοκλήρωση και την Θέαση, η ικανότητα της παρατήρησις και της αντίληψης, γεννά την διαφορετικότητα. Τίποτα δεν μπορεί να γεννηθεί, αν δεν παλέψει το προηγούμενο για το επόμενο. Μόνον στον αγώνα και την προσπάθεια, μπορεί να αναγνωριστεί το θάρρος, η αρετή, η ανιδιοτέλεια, το ήθος, όπως φυσικά και τα αντίθετα τους. Δηλαδή ο πόλεμος δεν καταστρέφει την ανθρώπινη φύση, αλλά της δίνει την δυνατότητα να αποκαλυφθεί. Στο σημείο αυτό ακριβώς γεννάται η Δικαιοσύνη. Χωρίς τον αγώνα ή πόλεμο, δεχόμενοι απλά μια συμπτωματική μοίρα, με συμπτωματικά δεδομένα, σε συμπτωματικό χρόνο, τότε είμαστε ανενεργοί, αδιάφοροι, υποτακτικά προδομένοι, αποτελματωμένοι, εντελώς αναποτελεσματικοί. Δηλαδή όταν αναφέρομαι πως οι λαοί πρέπει να ξυπνήσουν, σημαίνει σήμερα πως δεν θα πρέπει να κάνουν πόλεμο μεταξύ τους για λογαριασμό άλλων, ούτε εμφυλίους, όπως έγιναν μέσα σε τόσους αιώνες και εξακολουθούν να γίνονται. (Διάβαζα πως ο πολιτισμός της νήσου Πάσχα, ενός απομομωμένου νησιού που δεν είχε την τριβή και την ζύμωση με τις αντιθέσεις άλλων λαών, κατακερματίστηκε λόγω των εμφυλίων, αλλά είναι μία υπόθεση. Αν όντως συνέβη αυτό, μου έρχεται στο μυαλό, ο διάβολος δεν είχε με ποιόν να τα βάλει και τα έβαζε με τα παιδιά του ή την σκούφια του). Αλλά πόλεμο με άξονα τον κοινό παρανομαστή που (μας) ενώνει τους λαούς, ενάντια στην παραπλάνηση, την ημιμάθεια, τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, για την ζωοδόχο ζωή. Το να αφήσει τα όπλα κάτω, δεν σημαίνει πως δεν κηρύσσει πόλεμο σε αυτόν που τον προτρέπει να το πράξει! Είναι ο πόλεμος των λαών, βάζοντας στην άκρη τις διαφορές τους. Γιατί όταν δεν επιβουλεύεται μια ελιτίστικη δύναμη, στο σύνολο το ίδιο το νόημα της ζωής, τότε οι διαφορετικότητες έχουν χώρο, άνεση και χρόνο , μακράν από εξωτερικές υπόγειες παρεμβάσεις, να αναλύσουν τις διαφορετικότητες. Να αναδεύσουν τα διαφορετικά συστατικά ή ιδέες για να παρουσιάσουν ένα νέο μείγμα. Είναι η συνένωση των αντιθέτων (αρσενικού θηλυκού) και όχι των ομοίων. Ο Περικλής έλεγε “ περισσότερο φοβούμαι τα δικά μας σφάλματα, παρά των εχθρών τα σχέδια !!” Είναι σίγουρο πως πάρα πολλοί θα βαλθούν να εκθέσουν θεωρίες επί θεωριών, περί πολέμου και της κακής του πλευράς. Αυτό είναι το ευκολότερο πράγμα και δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Γιατί η ειρήνη για να επιτευχθεί, θα πρέπει όλες οι έννοιες των αξιών και αρχών, να έχουν επαναπροσδιοριστεί εμπειρικά σε νέα περί Δικαίου βάση, από έναν συνειδητοποιημένο και παρατηρητικό άνθρωπο. Μέχρι που ίσως μια νέα ανάγκη επαναπροσδιορισμού θα ανοίξει την μάχη για την νέα ζύμωση. Ειρήνη δεν σημαίνει να ζούμε άνετα, να ταξιδεύουμε άνετα, να είμαστε όλοι ίδιοι, να πιστεύουμε λίγο πολύ όλοι στα περίπου ίδια, άρα βρήκαμε την λύση. Έτσι βρήκαμε την λάσπη, την μούχλα, την τελμάτωση, το ανούσιον. Για να μπορεί να μιλά κάποιος για ειρήνη, θα πρέπει να μπορεί να αποδείξει αυτήν την επιτυχία στον εαυτόν του, αφού έχει περάσει την εις βάθος εσωτερική διεργασία, πνευματική πάλη, ώστε να προβάλει προς τα έξω ως απαύγασμα, έναν ανώτερο εαυτό καθρεφτιζόμενο σε ένα γαλήνιο βλέμμα και μια εξαϋλωμένη σάρκα. Δεν ξέρω αν έχετε συνευρεθεί με άτομα εσωτερικού κάλλους, αλλά αν είχατε θα μπορούσατε να παρατηρήσετε την διάφανη σάρκα των χεριών τους (όπως των μωρών) και την εσωτερική γαλήνη στο πρόσωπό τους . Το φαινόμενο της ζωής, όπως λέει ο Ηράκλειτος και ο Φρόυντ είναι “η συμφωνία των αντιθέσεων”. Ο Έρωτας που ενώνει και η παρόρμηση μου αναδεύει. Είναι λοιπόν ο πόλεμος, η μάχη, ο αγώνας, υπερασπιστής της ειρήνης ; ¨η νοείται η απαξίωσή του ως στόχος μιας επιφανειακής ειρήνης, χωρίς καμιά δυναμική πρόοδο, αλλά σε μια ανίερη νιρβάνα αδράνειας και απραξίας ; Για μια ανάγκη “ειρήνης”, αλλά ούτε καν ως άμυνα, αλλά ως φυγή ; Γιατί και ο αμυντικός πόλεμος είναι διττός : επιθετικός ή ειρηνικός, τις περισσότερες φορές υποχωρητικός ή προδοτικός από τους αντιπροσώπους της εξουσίας. Το τελευταίο έχει τύχη, όταν η μνήμη είναι κοντόφθαλμη. Πολλοί μιλούν πως ο άνθρωπος ξεχνά εύκολα. Λάθος, δεν ξεχνά εύκολα. Στην πραγματικότητα δεν έμαθε να έχει σωστή επιλεκτική μνήμη. Ευκολότερα θα θυμηθεί την Τζούλια, παρά αν κάποιος κάποτε άνοιξε κάποιες Κερκόπορτες. “Όπως ο βαριά άρρωστος δεν αναρωτιέται τί θα κάνει σε δέκα χρόνια, αλλά αν θα βγάλει τη νύχτα, έτσι ο ιστορικά ανίσχυρος χαρακτηρίζεται από την έλλειψη μακρόπνοων συλλήψεων και την προσήλωση στα άμεσα δεδομένα . Η διαφορά ανάμεσα σ' όποιον χαροπαλεύει βιολογικά και σ' όποιον αποσυντίθεται ιστορικά, είναι βέβαιον, ότι η προσήλωση του πρώτου στα άμεσα δεδομένα εμφανίζεται ως προσπάθεια υπέρβασης ενός πόνου, ενώ του δεύτερου ως κοντόθωρη ευδαιμονιστική επιδίωξη.” Πόλεμος γίνεται ανά πάσα στιγμή στην ζωή του ανθρώπου. Από την στιγμή που θα πρέπει να πάρει την πρώτη ανάσα και θα την πάρει με πόνο, μέχρι να αφήσει τον παράλογο τούτο τρένο πάλι με πόνο. Οι απαράβατοι νόμοι της δράσης και της αντίδρασης, της αλληλεπίδρασης. Αυτό που από μικρή το ονόμαζα, το "αόρατο βιβλίο" Ειδάλλως θα μιλούσαμε για άβουλη-άγραφη πλάκα, που ο οποιοσδήποτε ανά πάσα χρονική στιγμή που θα του δινόταν η ευκαιρία, να μπορεί γράφει επάνω την δική του ιστορία. Έτσι οι “συμβουλές” περί καλού ή κακού πολέμου, άλλο σκοπό έχουν. Είναι κάτι σαν τον δαιμονισμένο πλούτο. Σου λέει όσο λιτό βίο διάγεις, τόσο λαμπρότερη ζωή θα βρεις στα ουράνια. Γύρνα την παρειά, ώστε να θεωρηθείς ευλογημένος. Μα το αγαπάτε αλλήλους, έχει και αυτό μέσα του πόλεμο, όχι αδράνεια. Το να αγαπώ τον διπλανό μου, πρέπει να έχω περάσει από φωτιά και σίδερο για να ξέρω τι σημαίνει να αγαπώ τον διπλανό μου. Το να βοηθώ ή να ελεημονώ, δεν σημαίνει ότι αγαπώ, αντιθέτως υποσκάπτω την ανεξαρτησία του ατόμου μέσω της υπεροχής μου, καθόσον θα μπορούσα να του παρέχω αξιοποιήσιμη γνώση προς όφελός του. Ούτε μια μητριαρχική ή πατριαρχική αγάπη, είναι ικανή να προστατέψει τον απόγονό του, όταν η υπερπροστασία, αποβαίνει εις βάρος του ατόμου και της ελευθερίας του, σε εξουσιαστικό επίπεδο ! Σε δύο ισάξιες Φυσικές Δυνάμεις, Πόλεμος και Ειρήνη, στον ανθρώπινο βίο η κάθε πλευρά προσπαθεί να κρύψει τις πιο κομπλεξικές πλευρές του εαυτού της. Ο μεν πόλεμος ως εξουσία είτε επιθετικός, είτε ο σύγχρονος και όλο και περισσότερο επίκαιρος της “μειωμένης εντάσεως” με άλλου τύπου Γκεμπελικά μέσα (δηλαδή λιγότερο αιματηρός) ' Η δε Ειρήνη, ζήσε με ολίγα μην ζητάς πολλά, γιατί ο κύριος και θεός σου τότε μόνον θα σε ανταμείψει. Σαν την κομμουνιστική θεωρία, αφού δεν μπορούμε όλοι να είμαστε το ίδιο πλούσιοι, ας γίνουμε τότε όλοι μας φτωχοί ! Πόλεμος αφαιρετικός, ειρήνη αφαιρετική. Έτσι η μάζα γίνεται όργανο της μίας ή της άλλης πλευράς, αφού οι έννοιες αυτές και η οντολογική τους υπόσταση, είναι παντελώς αλλοιωμένες και διαστρεβλωμένες. Στην θεωρία της “μειωμένης έντασης” της αφαιρετικής ειρήνης, ξεπήδησε η θεωρεία της πειθούς. Η πειθώ κατέστη εργαλείο πώλησης των πάντων, όπως το ποταπό “ακόμα και την μάνα μου είμαι ικανός να πουλήσω !!”. Έτσι η θεωρία των αρχαίων, “απεύφευγε την βία, να χρησιμοποιείς την πειθώ να λύσεις το πρόβλημα”, κατέληξε μέσον εξουσίας, με ά-λογες έννοιες. Σε πείθω πως ο πόλεμος “ ο πατήρ πάντων” είναι ένα απλά φιλοσοφικό θεώρημα ενός πλουτοκράτη φιλόσοφου - σε έχω πείσει μέσα από πολέμους και αίμα τι σημαίνει - ώστε μέσω αυτής της οδού, σε οδηγώ σε ασφαλή μονοπάτια που τους κανόνες, τους ορίζω εγώ και όπως εγώ θεωρώ σωστές τις μεθόδους. Ακολουθώντας όμως τέτοιες πρακτικές η πειθώ του ισχυρού, κηρύσσει αναγκαστικά πόλεμο με όλα τα γνωστά μέσα (αστυνομοκρατία) και ανάλογα με την περίσταση, όταν βρίσκει αντιστάσεις. Έχει όμως ήδη καλύψει τα νώτα της, με τις επιφανειακές φανφαρολογίες “περί μη βίας” και άλλα γλαφυρά. Δεν μπορεί ο πόλεμος να υφίσταται στα χέρια της εξουσίας, αλλά να είναι αμάρτημα στα χέρια του εξουσιαζόμενου ! Η διπλωματία μιας τάχατε “πειθούς” επινοήθηκε για τους πολλούς (εμάς) και όχι για τους ολίγους. Από τους κόλπους της ξεπήδησαν οι πληροφοριοδότες, οι δωσίλογοι, οι μυστικοί πράκτορες και οι δολοπλοκίες. Η διπλωματία κρυμμένη σε μυστικά, τάχατε για την ειρήνη του κόσμου, αφήνει να διαρρέουν ό,τι εξυπηρετεί στο να ρέπει την κοινή γνώμη προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση. Η Ειρήνη είναι συνάρτηση αξιόπιστων αποτροπών των πάσης φύσεως απειλών, η ισορροπία δυνάμεων και παραγωγικών διπλωματικών διαπραγματεύσεων, προς κοινό όφελος και όχι προς εκμετάλλευση. Στην φύση επιβιώνει το υγιές (όχι με την έννοια το δυνατότερο), αφού η υγιείς λειτουργία του συνόλου εξαρτάται από αυτό. Όταν ένας μέλος ασθενεί, υπάρχει πρόβλημα για την γενικότερη υγεία της κοινωνίας. Κατά τα άλλα, το αδυνατότερο θα βρεί τον τρόπο του, ανάλογα με τις δυνάμεις του. Η φύση όταν θα χρειαστεί να βρει λύση, θα πρέπει να κατέχει τα σωστά μέσα για την απόδοση της, αλλά ποτέ δεν θα ζητήσει την λάθος δύναμη να αντιμετωπίσει μη ανάλογο πρόβλημα. Τα μυρμήγκια είναι απείρως περισσότερα από άλλα είδη, εφ' όσον πρέπει να υπερσκελίσουν την αδυναμία της ατομικής ισχύος τους, αριθμητικά. Το κάθε είδος έχει την φυσική πανοπλία του για την ατομική του προστασία. Άρα στην ζωή γίνεται αποδεκτό ό,τι είναι υγιές και όχι ό,τι είναι δυνατότερο ή νοσηρό. Το αδυνατότερο θα βρει άλλους τρόπους για να αναδείξει την αξία του. Όπως ο τυφλός, θα αναπτύξει άλλες του αισθήσεις και μπορεί να γίνει απείρως καλλίτερος από αυτόν τον θεωρητικά φυσιολογικό. Ο νοσηρός αν δεν γιατρεύεται, είτε πνευματικά είτε υλιστικά, τότε αφανίζεται για το κοινό καλό. Αν μία φυσική δύναμη ήθελε εξουσιαστικά να υπερτερεί έναντι μιας άλλης, απλά δεν θα υπήρχε. Οι φυσικές δυνάμεις υπάρχουν, επειδή έμαθαν πως να συνυπάρχουν και όχι να υπερτερούν. Η κάθε μία έχει την χρονική ώρα που θα υπερτερήσει, όχι έναντι μιας άλλης, αλλά απλά επειδή αυτή θα είναι που θα εξυπηρετεί το κοσμικό έργο την συγκεκριμένη στιγμή. Το τελευταίο ήταν και ο λόγος των πολεμικών ιαχών των Ινδιάνων. ¨Οταν μία φυλή επιχειρούσε να πλεονεκτήσει έναντι των υπολοίπων ! Όμως εκ φύσεως ο άνθρωπος είναι κυνηγός της γνώσης, ως πνευματικό όν και ως υλικό για την επιβίωσή του. Ο κυνηγός εξελίχθηκε σε πλεονέκτη και απ΄όταν άνοιξαν οι ορίζοντες στο να αυξάνονται και να πληθύνονται οι λαοί, η πληθυσμιακή υπεροχή με ό,τι σήμαινε αυτό, άμεσα μετατρεπόταν σε όπλο υπεροχής. Τα υπόλοιπα τα γνωρίζουμε. Η πέτρα ως όπλο, εξελίχθηκε σε πυρηνική κεφαλή πλήρους αφανισμού και ίσως εκεί να ξανά επιστρέψει. Ο Εξοπλισμός προϋποθέτει οικονομική ευμάρεια, έναντι ασθενέστερων οικονομιών, που άλλου είδους λόγοι συνέτρεξαν σε αυτό (βλέπε Ελλάδα). Όταν στις κοινωνίες συντάσσονται νόμοι στο όνομα της οργάνωσης, εκ των πραγμάτων δημιουργούνται δύο διαφορετικές τάσεις. Αυτοί που τους υπακούν και αυτοί πους τους επιβάλλουν. Αν ανοίξουμε την ψαλίδα και μιλήσουμε για παγκοσμιοποιημένους νόμους, κατανοούμε άμεσα ότι το κουτί της Πανδώρας έχει αρχίσει και σκάει μύτη. Όταν διαπιστώνεται και καλλιεργείται η αντιπάθεια του όντως καταστροφικού πολέμου, εντάσσοντας κοινωνίες και λαούς σε ένα ενιαίο πλέγμα πολιτικής και υπακοής, ως τάχατε αδύναμοι να επιβιώσουν λόγω της ανικανότητάς τους ή της βαρβαρότητας τους ή της ανωριμότητας τους, πρόκειται για ύβρη ενάντια σε πολιτισμικούς λαούς χιλιάδων ετών, αλλά επίσης δεν σημαίνει πως δεν παρατάσσεται ως αντίπαλος, έτοιμος για μάχη. Μάλιστα όχι μόνον αυτό, προσπαθώντας να ξεπεράσει τα όρια της παγκόσμιας ειρήνης, μεταπηδά στο επιχείρημα μιας υποθετικής εξωγήινης απειλής ! Η Τέχνη του πολέμου δεν έχει σκοπό να εξαφανίσει, αλλά να εξισορροπήσει. Ο Μέγας Αλέξανδρος δεν κατέκτησε για να αφανίσει, αλλά για να αποτρέψει νέες κατακτητικές επιδρομές των Περσών, αφού είχαν ήδη προηγηθεί δύο, με ορατή απειλή την κατάκτηση των Ελληνικών νησιών ! Στις μέρες μας έγιναν πόλεμοι, με υποθετικές αιτίες που εκ των υστέρων αποδείχθηκαν τερατώδη ψέματα. “Πόλεμος ενάντια στην πυρηνική ισορροπία του τρόμου” σύμφωνα με τον Κλαούζεβιτς. Για τους Κινέζους ήταν “αναγκαίο κακό” και “η αρχή της Κοσμικής αρμονίας” . Κατά τον Κλαούζεβιτς, Πρώσος σρατηγός που συνόδεψε τους Ρώσους στον Β΄Π.Π μέχρι το Παρίσι γράφει “ Η Τεχνη του Πολεμου , διδασκει οτι ΔΕΝ πρεπει να στηριζομαστε στην πιθανοτητα οτι ο εχθρος ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ , αλλα στην ετοιμοτητα μας να τον υποδεχτουμε , ΟΧΙ στην ευνοϊκη υποθεση οτι δεν θα επιτεθει , αλλα μαλλον στο γεγονος οτι εχουμε κανει την θεση μας απροσβλητη." Όσο αυτό ισχύει για μια κρατική οντότητα, άλλο τόσο ισχύει και για την ατομική προστασία, που στηρίζεται στην αυτογνωσία. Πόσο τυχαίο είναι ο γίγαντας Ελλάδα να καταλήξει σε νάνο ; Ο ιστορικός φιλόσοφος Ρεϋμόν Αρόν (Raymond Aron), ο πλέον αυθεντικός ερμηνευτής της θεωρίας του Κλαούζεβιτς, θα διεισδύσει βαθιά στην Κλαουζεβίτσεια σκέψη και με διακρίνουσα ιστορική ευθύνη θα αναδείξει την ολοκληρωμένη μορφή ενός «σύγχρονου» Κλάουζεβιτς στην πυρηνική εποχή του 1970, όπου: «Όλη η στρατιωτική τέχνη μετατρέπεται εις απλήν σύνεσιν, της οποίας κύριον αντικείμενον θα είναι, να εμποδίσει την ασταθή ισορροπίαν, να κλίνει αποτόμως εις βάρος μας και ο ημι-πόλεμος να μεταβληθεί εις πλήρη πόλεμον». (VIII, 6°). Όμως ο πόλεμος της επιβολής, δεν σημαίνει και κατάκτηση του ηττημένου. Οπότε γεννάται ο ανταρτοπόλεμος. Αυτός που δεν μπορεί να νικήσει συμβατικά, αναγκάζεται για την επιβίωση να επιμερίζει τον πόλεμο σε αντίσταση, προσδοκώντας την μείωση της ισχύος του αντιπάλου του, με την διαίρεση των εχθρικών δυνάμεων. Καλλίτερα δηλαδή καταφέρνεις πλήγμα κατά ομάδες σε διάσπαρτα σημεία, διαμελίζοντας το κέντρο βάρους της ισχύος, παρά σε μία συνολική ανισοβαρή επίθεση. Δεν θα έπρεπε λοιπόν, στην νέα μορφή πολέμου να βγει και το αντίδοτο, όπως σε κάθε μορφή και είδος ; Ε, γεννήθηκε λοιπόν η τρομοκρατία σωμάτων και ψυχών, που στο όνομα της ως άλλοι νέοι σταυροφόροι, επελαύνουν για την κατάκτηση τους. Η γλώσσα κόκαλα έχει και κόκαλα τσακίζει, λέει η παροιμία. Ιδού το θαύμα. Η πολεμική ρητορική. Ο λόγος που υποσκάπτει κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας, πνευματικής ισορροπίας και ψυχικής υγείας. Άκουσα τον υπουργό των Οικονομικών να λέει “ πρέπει να σπάσουμε την φούσκα, γιατί μόνον τότε θα μπορέσουμε να πάμε μπροστά !!” Αλλά ποιά φούσκα, σαν αυτή που έφερε την Αμερική στο γκρεμό ; Την φούσκα που έφερε όλα τα κράτη έγκλειστα μέσα σε αυτό το μπαλόνι ; Τι ωραία λόγια “σοφά” προφερόμενα σε αδρανείς ακροατές. Άκουσα τον δημοσιογράφο Παυλόπουλο και να αγιάσει το στόμα του, σε ελεύθερη μεταφορά, να ρωτά τον υπουργό Δικαιοσύνης : υπάρχει διαφορά και κατακρίνεται η αντίδραση του πολίτη στα όσα γίνονται, με αυτήν των χημικών και της αστυνομικής βίας ; Πόλεμος για μένα επίσης είναι η απόκρυψη της αλήθειας, όσο και το ίδιο το ψέμα , όταν μάλιστα από αυτά διακυβεύεται άλλοτε ο ατομικός και άλλοτε ο συλλογικός τρόπος επιβίωσης και διαβίωσης. Βλέπουμε λοιπόν πως ο πόλεμος, όπως έχει παραδεχθεί η κυβέρνηση είναι παρόν και με όπλο την επικοινωνιακή πολιτική, με τους image makers, την πειθώ διαμέσω άπειρων τεχνασμάτων , με μεθοδευμένα δημοψηφίσματα έξω από τις λαϊκές επιταγές και ανάγκες, με εκβιασμούς που στην Τέχνη του Πολέμου, έχει αποδειχθεί πως είναι κατά πολύ αποτελεσματικότερος, από τον πόλεμο τον ίδιο. Καταλήγουμε λοιπόν πως ο πόλεμος είναι πόλεμος πάσης φύσεως συμφερόντων, αλλά για την κοινωνία σημαίνει επιβίωση. Οφείλει όμως η κάθε κοινωνία να γνωρίζει τα φυσικά της δικαιώματα, τα διακριτά της συμφέροντα έναντι κάθε επιβουλής, να είναι καλά οργανωμένη και συνοχική . Δηλαδή η κοινωνία να παράγει πολιτισμό ! Και ο πολιτισμός χρειάζεται προστασία από αυτούς που τον επιβουλεύονται. Οι Σπαρτιάτες στο πλαίσιο ενός ολιγαρχικού κράτους συμμετείχαν ενεργά στην άσκηση της εξουσίας. Ο χώρος τους αντιμετωπιζόταν ως ο δικός τους ζωτικός χώρος, αισθανόμενοι υπεύθυνοι για αυτόν, τον πολιτισμό τους , την κοινωνική ασφάλεια και ακεραιότητά , την κοινωνική ειρήνη. Όπως διάβαζα, οι ¨Ελληνες επέλεξαν τον τέχνη του πολέμου, σώμα με σώμα, θεωρώντας πως ήταν η μόνη αποτελεσματική λύση, εν αντιθέσει με την χρήση πιο εξελιγμένων μέσων πολέμου της εποχής. Το σώμα με σώμα και η φάλαγγα, αναδείκνυαν την ψυχική δύναμη , με την απόλυτα στιβαρή συνοχή και όχι το κρυφτό του ισχυρού που βομβαρδίζει από μακρυά ή πετάει τόξα. Οι κλέφτες και αρματολοί, διάλεξαν τον ανταρτοπόλεμο και έγιναν μισητοί, επειδή δεν μπορούσαν να πολεμήσουν σύμφωνα με τις Ευρωπαϊκές στημένες στρατηγικές παρατάξεις των φαλάγγων, όντες ελεύθεροι και ανεξάρτητοι ληστές στα βουνά, στα χρόνια της Οθωμανικής κατοχής, φέροντες διαφορετικούς πιο ευέλικτους εξοπλισμούς. Τα τελευταία χρόνια έχουμε πόλεμο μεταξύ του καπιταλισμού και των Εθνών, με υλιστικό προσανατολισμό, με στόχο την εξάρτησή τους και την ομογενοποίησή τους. Ο διεθνισμός κάνει πόλεμο παραλλαγής με χρώμα κομμουνισμού, εναντίον των εθνών που υποστηρίζουν έναν ευθύ πόλεμο ενάντια στην εξαφάνισή τους. Ο πόλεμος μετουσιώθηκε σε "αντιπόλεμο", καθόσον εύκολα οι μάζες θα το αποδεχόντουσαν ως απόλυτα “κακό” Τέλος, οι διάφορες πολιτικές ροές, προέβαλαν την έννοια του πολέμου με διαφορετικούς τρόπους, στηριζόμενοι μόνον σε πραγματικά αίτια / αποτελέσματα, αλλά ποτέ ως φιλοσοφία ή νόμος της φύσης. Σερβίρεται ως ανθρώπινο καταστροφικό λάθος που επαναλαμβάνεται στην ιστορία με την γνωστή εικόνα , αλλά ποτέ ως φιλοσοφικό φυσικό μέσον προόδου. Εφ όσον εύκολα ο “κακός” πόλεμος γίνεται αποδεκτός πλέοντας ανάμεσα σε εικόνες και θύματα, γνωρίζοντας οι κινούντες τα νήματα, πως ως νομοτελειακή οντότητα δεν πρόκειται ποτέ να εκλείψει, καλύφθηκε έντεχνα πίσω από την συμπαθή θέση των καλοπροαίρετων αναρχικών. Το κενό έπρεπε να καλυφθεί από αγνούς ιδεολόγους, που οραματίζονταν μία κοινωνία χωρίς σύνορα, χωρίς εξουσίες και τάξεις. Μόνον που μια ανώτερη κοινωνία, ποτέ δεν εκπροσωπείται από απόλυτες ιδεολογίες, από όπου και αν προέρχονται αυτές. Προσπάθησα να ανοίξω συζήτηση με μία συμπαθή κοπέλα, μια μέρα στην πλατεία, για να καταλάβω ποιος ήταν ο σκοπός της παρουσίας της εκεί, πέραν του να μοιράζει φυλλάδια, αντί να συμμετέχει, αλλά η επικοινωνία ήταν αδύνατη και καθετοποιημένη. Σαν να μιλούσα στην πιο ξεροκέφαλη θεοσεβούσα θείτσα μου. Ο Αναρχισμός υποστηρίζει πως ο πόλεμος δεν είναι εφεύρημα του καπιταλισμού ή του σοσιαλισμού, αλλά αναπηδά από την ταξική πάλη. Αν δεν κολλήσω στην λέξη “τάξεις” , οι κοινωνίες αποτελούνται από ικανότερους και λιγότερο ικανούς, από εξυπνότερους και λιγότερο εξυπνότερους, από δικαιότερους και λιγότερο δικαιότερους κ.ο.κ. Αυτόματα αναπτύσσονται και διαμορφώνονται οι διαφορές. Για να μπορέσει μια κοινωνία να βρει τις ισορροπίες της, ώστε να τείνουν οι θεωρίες της Αναρχίας προς την πραγμάτωσή τους, απαιτείται ανώτερου επιπέδου παιδεία. Μοιάζει με την θεωρία του Μαρξ, όπου στο Κεφάλαιο περισσότερο για καπιταλισμό μιλούσε και για έναν σοσιαλισμό που ποτέ δεν θα είχε μέλλον ή θα μπορούσε να εφαρμοστεί. Ο Σωκράτης ως πολίτης του κόσμου, δεν θα αισθανόταν ποτέ άνετα σε ένα εχθρικό περιβάλλον που θα τον επιβουλευόταν ή δεν θα τον σεβόταν ή που δεν θα είχε την επιθυμία της γνώσης διαμέσου της μαιευτικής. Ο Σωκρατικός πολίτης, ποτέ δεν θα προσπαθούσε να επιβάλλει την μία ή την άλλη άποψη, παρά μόνον η όποια άποψη να έχει προέλθει από μια βαθιά αυτογνωσία και εμπεριστατωμένη φιλοσοφική ανάλυση και επισταμένη διεργασία. Δεν θα δεχόταν την αφομοίωση, αλλά το δικαίωμα της κάθε γνήσιας αυτεξούσιας άποψης, που μέσα από την τριβή δυνητικά θα αναδείκνυε μία νέα, εάν αυτό καθίστατο εφικτό ! Ο θάνατος του υπήρξε ο πόλεμος, που ανάδειξε το ήθος και το κύρος του ανδρός. Τον ζωτικό χώρο του κάθε όντος, καμία θεωρία δεν μπορεί να την υποτιμήσει, ούτε να την ενάγει ως μία προσκόλληση στην εξουσία. Ο ζωτικός χώρος είναι η γενεσιουργός δύναμης, η ρίζα κάθε όντος. Τίποτα και ποτέ δεν γεννήθηκε εκ του μηδενός, εκτός του Ενός για τον οποίο λέμε πως προ υπήρχε. Επί εποχής Λυκούργου ψηφίστηκε η Ρήτρα “όλες οι εξουσίες πηγάζουν απ΄το σώμα των πολιτών και επιστρέφουν σε αυτό” . Αλλά η ρήτρα προξένησε αντιδράσεις στην άρχουσα τάξη και μετά από έναν αιώνα δολοφονήθηκε ο Βασιλειάς Πολύδωρος. Θα τολμούσα να έλεγα, ο πόλεμος είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ως έννοια καθαρά βαθιά φιλοσοφική, ως ενέργεια που περιρρέει ως ποταμός το γίγνεσθαι, αυτός που καθορίζει το Δίκαιο και την ευγενή ισορροπία των πάντων . Ασπασία ================================================ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ ► Άνδρες Άνδρες πόλις και ού τείχη, ουδέ νήες ανδρών κεναί. μτφρ: η πόλη [και η δύναμή της] είναι οι άντρες και όχι τα τείχη ούτε τα άδεια πλοία ► Ου τοις άρχειν βουλομένοις μέμφομαι, αλλά τοις υπακούειν ετοιμοτέροις ούσιν. ► Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον. μτφρ: ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι (από τον "Επιτάφιο" του Περικλή) ► Τι αυτό δίκαιον και ξύμφορον ουχ ευρίσκεται δυνατόν όν. απόδοση: το δίκαιο και το συμφέρον δεν είναι δυνατό να συνυπάρχουν στο ίδιο πράγμα ► Αμαθία μεν θράσος, λογισμός δε όκνον φέρει. ► Αίσχιον δε έχοντας αφαιρεθήναι ή κτωμένους ατυχήσαι. μτφρ: Είναι πολύ μεγαλύτερη ντροπή να χάσει κανείς κάτι αυτά που έχει από το να αποτύχει να το αποκτήσει ► Οι καιροί ου μενετοί. απόδοση: οι καιροί [οι ευκαιρίες] δεν περιμένουν ► Δύο τα εναντιώτατα ευβουλία είναι, τάχος τε και οργήν. μτφρ: δυο πράγματα είναι αντίθετα στη λήψη σωστής απόφασης, η βιασύνη και η οργή ► Αδικούμενοι οι άνθρωποι μάλλον οργίζονται ή βιαζόμενοι. μτφρ: οι άνθρωποι περισσότερο οργίζονται όταν τους αδικούν παρά όταν ασκείται βία επάνω τους ► Ανδρών επιφανών πάσα η γη τάφος. (από τον Επιτάφιο του Περικλή) ► Φιλοκαλούμεν γαρ μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας. (από τον "Επιτάφιο") ► Ησυχίαν είχεν ο Δήμος και αντέλεγε ουδείς, δεδιώς και ορών ότι πολύ το ξυνεστηκός. μτφρ: ο λαός σώπαινε, και κανείς δεν μιλούσε, γιατί ήταν φοβισμένος και έβλεπε πως οι συνωμότες ήταν πολλοί. ► Το δε σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα. μτφρ: Η σύνεση είναι το πρόσχημα του άνανδρου ► Ο άνθρωπος από τη φύση του συμπεριφέρεται με ξιπασιά απέναντι σ’ αυτούς που τον κολακεύουν και με σεβασμό προς εκείνους που δεν υποκλίνονται. ► Δεν θεωρούμε ντροπή την φτώχεια. Ντροπή είναι να μην την αποφεύγει κανείς δουλεύοντας. (από τον "Επιτάφιο" του Περικλή) ► Η ιστορία είναι φιλοσοφία μέσω παραδειγμάτων. http://www.gnomikologikon.gr/ ΠΟ ΕΙ ΛΕ ΡΗ ΜΟΣ ΝΗ

ΠΟ ΕΙ ΛΕ ΡΗ ΜΟΣ ΝΗ !!!!!!!!

Αυτή, λοιπόν, ήταν αρχικά η κατάσταση: η επικράτηση του ισχυροτέρου, της κτηνώδους βίας, ή της βίας που την στήριζε η ευφυΐα. Γνωρίζουμε ότι αυτό το καθεστώς μετεβλήθη στην διάρκεια της εξελίξεως, ότι ένας δρόμος οδήγησε από την βία στο δίκαιο, στο νόμο. Ποιος, όμως; Κατά την γνώμη μου, εκείνος ο δρόμος που περνούσε από την διαπίστωση ότι η μεγαλύτερη δύναμη του ενός, μπορούσε να αντιμετωπιστεί από την ένωση των περισσοτέρων αδυνάτων. ΦΡΟΥΝΤ

Ο πόλεμος ως θεωρία στηρίζεται σε μία άλλη θεωρία, αυτήν της διαφορετικότητας.

Ενός φυσικού νόμου . Ολόκληρο το σύμπαν στηρίζεται στην διαφορετικότητα και την εσωτερική της πάλη, σωστότερα των αντιθέσεων. Είναι αυτό που λέει ο Αριστοτέλης : για να φύγουν τα παλαιά και να έλθουν τα καινούργια.

Το ανήσυχον της φύσης του ανθρώπου με στόχο την ολοκλήρωση και την Θέαση, η ικανότητα της παρατήρησις και της αντίληψης, γεννά την διαφορετικότητα. Τίποτα δεν μπορεί να γεννηθεί, αν δεν παλέψει το προηγούμενο για το επόμενο.

Μόνον στον αγώνα και την προσπάθεια, μπορεί να αναγνωριστεί το θάρρος, η αρετή, η ανιδιοτέλεια, το ήθος, όπως φυσικά και τα αντίθετα τους. Δηλαδή ο πόλεμος δεν καταστρέφει την ανθρώπινη φύση, αλλά της δίνει την δυνατότητα να αποκαλυφθεί. Στο σημείο αυτό ακριβώς γεννάται η Δικαιοσύνη.

Χωρίς τον αγώνα ή πόλεμο, δεχόμενοι απλά μια συμπτωματική μοίρα, με συμπτωματικά δεδομένα, σε συμπτωματικό χρόνο, τότε είμαστε ανενεργοί, αδιάφοροι, υποτακτικά προδομένοι, αποτελματωμένοι, εντελώς αναποτελεσματικοί.

Δηλαδή όταν αναφέρομαι πως οι λαοί πρέπει να ξυπνήσουν, σημαίνει σήμερα πως δεν θα πρέπει να κάνουν πόλεμο μεταξύ τους για λογαριασμό άλλων, ούτε εμφυλίους, όπως έγιναν μέσα σε τόσους αιώνες και εξακολουθούν να γίνονται. (Διάβαζα πως ο πολιτισμός της νήσου Πάσχα, ενός απομομωμένου νησιού που δεν είχε την τριβή και την ζύμωση με τις αντιθέσεις άλλων λαών, κατακερματίστηκε λόγω των εμφυλίων, αλλά είναι μία υπόθεση. Αν όντως συνέβη αυτό, μου έρχεται στο μυαλό, ο διάβολος δεν είχε με ποιόν να τα βάλει και τα έβαζε με τα παιδιά του ή την σκούφια του).

Αλλά πόλεμο με άξονα τον κοινό παρανομαστή που (μας) ενώνει τους λαούς, ενάντια στην παραπλάνηση, την ημιμάθεια, τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, για την ζωοδόχο ζωή. Το να αφήσει τα όπλα κάτω, δεν σημαίνει πως δεν κηρύσσει πόλεμο σε αυτόν που τον προτρέπει να το πράξει! Είναι ο πόλεμος των λαών, βάζοντας στην άκρη τις διαφορές τους. Γιατί όταν δεν επιβουλεύεται μια ελιτίστικη δύναμη, στο σύνολο το ίδιο το νόημα της ζωής, τότε οι διαφορετικότητες έχουν χώρο, άνεση και χρόνο , μακράν από εξωτερικές υπόγειες παρεμβάσεις, να αναλύσουν τις διαφορετικότητες. Να αναδεύσουν τα διαφορετικά συστατικά ή ιδέες για να παρουσιάσουν ένα νέο μείγμα. Είναι η συνένωση των αντιθέτων (αρσενικού θηλυκού) και όχι των ομοίων. Ο Περικλής έλεγε “ περισσότερο φοβούμαι τα δικά μας σφάλματα, παρά των εχθρών τα σχέδια !!”

Είναι σίγουρο πως πάρα πολλοί θα βαλθούν να εκθέσουν θεωρίες επί θεωριών, περί πολέμου και της κακής του πλευράς. Αυτό είναι το ευκολότερο πράγμα και δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Γιατί η ειρήνη για να επιτευχθεί, θα πρέπει όλες οι έννοιες των αξιών και αρχών, να έχουν επαναπροσδιοριστεί εμπειρικά σε νέα περί Δικαίου βάση, από έναν συνειδητοποιημένο και παρατηρητικό άνθρωπο. Μέχρι που ίσως μια νέα ανάγκη επαναπροσδιορισμού θα ανοίξει την μάχη για την νέα ζύμωση. Ειρήνη δεν σημαίνει να ζούμε άνετα, να ταξιδεύουμε άνετα, να είμαστε όλοι ίδιοι, να πιστεύουμε λίγο πολύ όλοι στα περίπου ίδια, άρα βρήκαμε την λύση. Έτσι βρήκαμε την λάσπη, την μούχλα, την τελμάτωση, το ανούσιον. Για να μπορεί να μιλά κάποιος για ειρήνη, θα πρέπει να μπορεί να αποδείξει αυτήν την επιτυχία στον εαυτόν του, αφού έχει περάσει την εις βάθος εσωτερική διεργασία, πνευματική πάλη, ώστε να προβάλει προς τα έξω ως απαύγασμα, έναν ανώτερο εαυτό καθρεφτιζόμενο σε ένα γαλήνιο βλέμμα και μια εξαϋλωμένη σάρκα. Δεν ξέρω αν έχετε συνευρεθεί με άτομα εσωτερικού κάλλους, αλλά αν είχατε θα μπορούσατε να παρατηρήσετε την διάφανη σάρκα των χεριών τους (όπως των μωρών) και την εσωτερική γαλήνη στο πρόσωπό τους . Το φαινόμενο της ζωής, όπως λέει ο Ηράκλειτος και ο Φρόυντ είναι “η συμφωνία των αντιθέσεων”. Ο Έρωτας που ενώνει και η παρόρμηση μου αναδεύει. Είναι λοιπόν ο πόλεμος, η μάχη, ο αγώνας, υπερασπιστής της ειρήνης ;

¨η νοείται η απαξίωσή του ως στόχος μιας επιφανειακής ειρήνης, χωρίς καμιά δυναμική πρόοδο, αλλά σε μια ανίερη νιρβάνα αδράνειας και απραξίας ; 

Για μια ανάγκη “ειρήνης”, αλλά ούτε καν ως άμυνα, αλλά ως φυγή ; Γιατί και ο αμυντικός πόλεμος είναι διττός : επιθετικός ή ειρηνικός, τις περισσότερες φορές υποχωρητικός ή προδοτικός από τους αντιπροσώπους της εξουσίας. Το τελευταίο έχει τύχη, όταν η μνήμη είναι κοντόφθαλμη. Πολλοί μιλούν πως ο άνθρωπος ξεχνά εύκολα. Λάθος, δεν ξεχνά εύκολα. Στην πραγματικότητα δεν έμαθε να έχει σωστή επιλεκτική μνήμη.

Ευκολότερα θα θυμηθεί την Τζούλια, παρά αν κάποιος κάποτε άνοιξε κάποιες Κερκόπορτες.

“Όπως ο βαριά άρρωστος δεν αναρωτιέται τί θα κάνει σε δέκα χρόνια, αλλά αν θα βγάλει τη νύχτα, έτσι ο ιστορικά ανίσχυρος χαρακτηρίζεται από την έλλειψη μακρόπνοων συλλήψεων και την προσήλωση στα άμεσα δεδομένα .  Η διαφορά ανάμεσα σ' όποιον χαροπαλεύει βιολογικά και σ' όποιον αποσυντίθεται ιστορικά, είναι βέβαιον, ότι η προσήλωση του πρώτου στα άμεσα δεδομένα εμφανίζεται ως προσπάθεια υπέρβασης ενός πόνου, ενώ του δεύτερου ως κοντόθωρη ευδαιμονιστική επιδίωξη.”

Πόλεμος γίνεται ανά πάσα στιγμή στην ζωή του ανθρώπου. Από την στιγμή που θα πρέπει να πάρει την πρώτη ανάσα και θα την πάρει με πόνο, μέχρι να αφήσει τον παράλογο τούτο τρένο πάλι με πόνο. Οι απαράβατοι νόμοι της δράσης και της αντίδρασης, της αλληλεπίδρασης. Αυτό που από μικρή το ονόμαζα, το "αόρατο βιβλίο"

Ειδάλλως θα μιλούσαμε για άβουλη-άγραφη πλάκα, που ο οποιοσδήποτε ανά πάσα χρονική στιγμή που θα του δινόταν η ευκαιρία, να μπορεί γράφει επάνω την δική του ιστορία. Έτσι οι “συμβουλές” περί καλού ή κακού πολέμου, άλλο σκοπό έχουν. Είναι κάτι σαν τον δαιμονισμένο πλούτο. Σου λέει όσο λιτό βίο διάγεις, τόσο λαμπρότερη ζωή θα βρεις στα ουράνια. Γύρνα την παρειά, ώστε να θεωρηθείς ευλογημένος. Μα το αγαπάτε αλλήλους, έχει και αυτό μέσα του πόλεμο, όχι αδράνεια. Το να αγαπώ τον διπλανό μου, πρέπει να έχω περάσει από φωτιά και σίδερο για να ξέρω τι σημαίνει να αγαπώ τον διπλανό μου. Το να βοηθώ ή να ελεημονώ, δεν σημαίνει ότι αγαπώ, αντιθέτως υποσκάπτω την ανεξαρτησία του ατόμου μέσω της υπεροχής μου, καθόσον θα μπορούσα να του παρέχω αξιοποιήσιμη γνώση προς όφελός του. Ούτε μια μητριαρχική ή πατριαρχική αγάπη, είναι ικανή να προστατέψει τον απόγονό του, όταν η υπερπροστασία, αποβαίνει εις βάρος του ατόμου και της ελευθερίας του, σε εξουσιαστικό επίπεδο !

Σε δύο ισάξιες Φυσικές Δυνάμεις, Πόλεμος και Ειρήνη, στον ανθρώπινο βίο η κάθε πλευρά προσπαθεί να κρύψει τις πιο κομπλεξικές πλευρές του εαυτού της. Ο μεν πόλεμος ως εξουσία είτε επιθετικός, είτε ο σύγχρονος και όλο και περισσότερο επίκαιρος της “μειωμένης εντάσεως” με άλλου τύπου Γκεμπελικά μέσα (δηλαδή λιγότερο αιματηρός) ' 

Η δε Ειρήνη, ζήσε με ολίγα μην ζητάς πολλά, γιατί ο κύριος και θεός σου τότε μόνον θα σε ανταμείψει. Σαν την κομμουνιστική θεωρία, αφού δεν μπορούμε όλοι να είμαστε το ίδιο πλούσιοι, ας γίνουμε τότε όλοι μας φτωχοί ! 

Πόλεμος αφαιρετικός, ειρήνη αφαιρετική. 

Έτσι η μάζα γίνεται όργανο της μίας ή της άλλης πλευράς, αφού οι έννοιες αυτές και η οντολογική τους υπόσταση, είναι παντελώς αλλοιωμένες και διαστρεβλωμένες.

Στην θεωρία της “μειωμένης έντασης” της αφαιρετικής ειρήνης, ξεπήδησε η θεωρεία της πειθούς. Η πειθώ κατέστη εργαλείο πώλησης των πάντων, όπως το ποταπό “ακόμα και την μάνα μου είμαι ικανός να πουλήσω !!”. Έτσι η θεωρία των αρχαίων, “απεύφευγε την βία, να χρησιμοποιείς την πειθώ να λύσεις το πρόβλημα”, κατέληξε μέσον εξουσίας, με ά-λογες έννοιες. Σε πείθω πως ο πόλεμος “ ο πατήρ πάντων” είναι ένα απλά φιλοσοφικό θεώρημα ενός πλουτοκράτη φιλόσοφου - σε έχω πείσει μέσα από πολέμους και αίμα τι σημαίνει - ώστε μέσω αυτής της οδού, σε οδηγώ σε ασφαλή μονοπάτια που τους κανόνες, τους ορίζω εγώ και όπως εγώ θεωρώ σωστές τις μεθόδους. Ακολουθώντας όμως τέτοιες πρακτικές η πειθώ του ισχυρού, κηρύσσει αναγκαστικά πόλεμο με όλα τα γνωστά μέσα (αστυνομοκρατία) και ανάλογα με την περίσταση, όταν βρίσκει αντιστάσεις. Έχει όμως ήδη καλύψει τα νώτα της, με τις επιφανειακές φανφαρολογίες “περί μη βίας” και άλλα γλαφυρά.

Δεν μπορεί ο πόλεμος να υφίσταται στα χέρια της εξουσίας, αλλά να είναι αμάρτημα στα χέρια του εξουσιαζόμενου !

Η διπλωματία μιας τάχατε “πειθούς” επινοήθηκε για τους πολλούς (εμάς) και όχι για τους ολίγους. Από τους κόλπους της ξεπήδησαν οι πληροφοριοδότες, οι δωσίλογοι, οι μυστικοί πράκτορες και οι δολοπλοκίες. Η διπλωματία κρυμμένη σε μυστικά, τάχατε για την ειρήνη του κόσμου, αφήνει να διαρρέουν ό,τι εξυπηρετεί στο να ρέπει την κοινή γνώμη προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση.

Η Ειρήνη είναι συνάρτηση αξιόπιστων αποτροπών των πάσης φύσεως 
απειλών, η ισορροπία δυνάμεων και παραγωγικών διπλωματικών διαπραγματεύσεων, προς κοινό όφελος και όχι προς εκμετάλλευση.

Στην φύση επιβιώνει το υγιές (όχι με την έννοια το δυνατότερο), αφού η υγιείς λειτουργία του συνόλου εξαρτάται από αυτό. Όταν ένας μέλος ασθενεί, υπάρχει πρόβλημα για την γενικότερη υγεία της κοινωνίας. Κατά τα άλλα, το αδυνατότερο θα βρεί τον τρόπο του, ανάλογα με τις δυνάμεις του. Η φύση όταν θα χρειαστεί να βρει λύση, θα πρέπει να κατέχει τα σωστά μέσα για την απόδοση της, αλλά ποτέ δεν θα ζητήσει την λάθος δύναμη να αντιμετωπίσει μη ανάλογο πρόβλημα. Τα μυρμήγκια είναι απείρως περισσότερα από άλλα είδη, εφ' όσον πρέπει να υπερσκελίσουν την αδυναμία της ατομικής ισχύος τους, αριθμητικά. Το κάθε είδος έχει την φυσική πανοπλία του για την ατομική του προστασία. Άρα στην ζωή γίνεται αποδεκτό ό,τι είναι υγιές και όχι ό,τι είναι δυνατότερο ή νοσηρό. Το αδυνατότερο θα βρει άλλους τρόπους για να αναδείξει την αξία του. Όπως ο τυφλός, θα αναπτύξει άλλες του αισθήσεις και μπορεί να γίνει απείρως καλλίτερος από αυτόν τον θεωρητικά φυσιολογικό. Ο νοσηρός αν δεν γιατρεύεται, είτε πνευματικά είτε υλιστικά, τότε αφανίζεται για το κοινό καλό.

Αν μία φυσική δύναμη ήθελε εξουσιαστικά να υπερτερεί έναντι μιας άλλης, απλά δεν θα υπήρχε. Οι φυσικές δυνάμεις υπάρχουν, επειδή έμαθαν πως να συνυπάρχουν και όχι να υπερτερούν. Η κάθε μία έχει την χρονική ώρα που θα υπερτερήσει, όχι έναντι μιας άλλης, αλλά απλά επειδή αυτή θα είναι που θα εξυπηρετεί το κοσμικό έργο την συγκεκριμένη στιγμή. Το τελευταίο ήταν και ο λόγος των πολεμικών ιαχών των Ινδιάνων. ¨Οταν μία φυλή επιχειρούσε να πλεονεκτήσει έναντι των υπολοίπων !

Όμως εκ φύσεως ο άνθρωπος είναι κυνηγός της γνώσης, ως πνευματικό όν και ως υλικό για την επιβίωσή του. Ο κυνηγός εξελίχθηκε σε πλεονέκτη και απ΄όταν άνοιξαν οι ορίζοντες στο να αυξάνονται και να πληθύνονται οι λαοί, η πληθυσμιακή υπεροχή με ό,τι σήμαινε αυτό, άμεσα μετατρεπόταν σε όπλο υπεροχής. Τα υπόλοιπα τα γνωρίζουμε. Η πέτρα ως όπλο, εξελίχθηκε σε πυρηνική κεφαλή πλήρους αφανισμού και ίσως εκεί να ξανά επιστρέψει. Ο Εξοπλισμός προϋποθέτει οικονομική ευμάρεια, έναντι ασθενέστερων οικονομιών, που άλλου είδους λόγοι συνέτρεξαν σε αυτό (βλέπε Ελλάδα).

Όταν στις κοινωνίες συντάσσονται νόμοι στο όνομα της οργάνωσης, εκ των πραγμάτων δημιουργούνται δύο διαφορετικές τάσεις. Αυτοί που τους υπακούν και αυτοί πους τους επιβάλλουν. Αν ανοίξουμε την ψαλίδα και μιλήσουμε για παγκοσμιοποιημένους νόμους, κατανοούμε άμεσα ότι το κουτί της Πανδώρας έχει αρχίσει και σκάει μύτη.

Όταν διαπιστώνεται και καλλιεργείται η αντιπάθεια του όντως καταστροφικού πολέμου, εντάσσοντας κοινωνίες και λαούς σε ένα ενιαίο πλέγμα πολιτικής και υπακοής, ως τάχατε αδύναμοι να επιβιώσουν λόγω της ανικανότητάς τους ή της βαρβαρότητας τους ή της ανωριμότητας τους, πρόκειται για ύβρη ενάντια σε πολιτισμικούς λαούς χιλιάδων ετών, αλλά επίσης δεν σημαίνει πως δεν παρατάσσεται ως αντίπαλος, έτοιμος για μάχη. Μάλιστα όχι μόνον αυτό, προσπαθώντας να ξεπεράσει τα όρια της παγκόσμιας ειρήνης, μεταπηδά στο επιχείρημα μιας υποθετικής εξωγήινης απειλής !

Η Τέχνη του πολέμου δεν έχει σκοπό να εξαφανίσει, αλλά να εξισορροπήσει. Ο Μέγας Αλέξανδρος δεν κατέκτησε για να αφανίσει, αλλά για να αποτρέψει νέες κατακτητικές επιδρομές των Περσών, αφού είχαν ήδη προηγηθεί δύο, με ορατή απειλή την κατάκτηση των Ελληνικών νησιών !

Στις μέρες μας έγιναν πόλεμοι, με υποθετικές αιτίες που εκ των υστέρων αποδείχθηκαν τερατώδη ψέματα. “Πόλεμος ενάντια στην πυρηνική ισορροπία του τρόμου” σύμφωνα με τον Κλαούζεβιτς.

Για τους Κινέζους ήταν “αναγκαίο κακό” και “η αρχή της Κοσμικής αρμονίας” .

Κατά τον Κλαούζεβιτς, Πρώσος σρατηγός που συνόδεψε τους Ρώσους στον Β΄Π.Π μέχρι το Παρίσι γράφει “ Η Τεχνη του Πολεμου , διδασκει οτι ΔΕΝ πρεπει να στηριζομαστε στην πιθανοτητα οτι ο εχθρος ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ , αλλα στην ετοιμοτητα μας να τον υποδεχτουμε , ΟΧΙ στην ευνοϊκη υποθεση οτι δεν θα επιτεθει , αλλα μαλλον στο γεγονος οτι εχουμε κανει την θεση μας απροσβλητη."

Όσο αυτό ισχύει για μια κρατική οντότητα, άλλο τόσο ισχύει και για την ατομική προστασία, που στηρίζεται στην αυτογνωσία. Πόσο τυχαίο είναι ο γίγαντας Ελλάδα να καταλήξει σε νάνο ;

Ο ιστορικός φιλόσοφος Ρεϋμόν Αρόν (Raymond Aron), ο πλέον αυθεντικός ερμηνευτής της θεωρίας του Κλαούζεβιτς, θα διεισδύσει βαθιά στην Κλαουζεβίτσεια σκέψη και με διακρίνουσα ιστορική ευθύνη θα αναδείξει την ολοκληρωμένη μορφή ενός «σύγχρονου» Κλάουζεβιτς στην πυρηνική εποχή του 1970, όπου: «Όλη η στρατιωτική τέχνη μετατρέπεται εις απλήν σύνεσιν, της οποίας κύριον αντικείμενον θα είναι, να εμποδίσει την ασταθή ισορροπίαν, να κλίνει αποτόμως εις βάρος μας και ο ημι-πόλεμος να μεταβληθεί εις πλήρη πόλεμον». (VIII, 6°).

Όμως ο πόλεμος της επιβολής, δεν σημαίνει και κατάκτηση του ηττημένου. Οπότε γεννάται ο ανταρτοπόλεμος. Αυτός που δεν μπορεί να νικήσει συμβατικά, αναγκάζεται για την επιβίωση να επιμερίζει τον πόλεμο σε αντίσταση, προσδοκώντας την μείωση της ισχύος του αντιπάλου του, με την διαίρεση των εχθρικών δυνάμεων. Καλλίτερα δηλαδή καταφέρνεις πλήγμα κατά ομάδες σε διάσπαρτα σημεία, διαμελίζοντας το κέντρο βάρους της ισχύος, παρά σε μία συνολική ανισοβαρή επίθεση.

Δεν θα έπρεπε λοιπόν, στην νέα μορφή πολέμου να βγει και το αντίδοτο, όπως σε κάθε μορφή και είδος ; Ε, γεννήθηκε λοιπόν η τρομοκρατία σωμάτων και ψυχών, που στο όνομα της ως άλλοι νέοι σταυροφόροι, επελαύνουν για την κατάκτηση τους.

Η γλώσσα κόκαλα έχει και κόκαλα τσακίζει, λέει η παροιμία.

Ιδού το θαύμα. Η πολεμική ρητορική. Ο λόγος που υποσκάπτει κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας, πνευματικής ισορροπίας και ψυχικής υγείας.

Άκουσα τον υπουργό των Οικονομικών να λέει “ πρέπει να σπάσουμε την φούσκα, γιατί μόνον τότε θα μπορέσουμε να πάμε μπροστά !!” Αλλά ποιά φούσκα, σαν αυτή που έφερε την Αμερική στο γκρεμό ; Την φούσκα που έφερε όλα τα κράτη έγκλειστα μέσα σε αυτό το μπαλόνι ; Τι ωραία λόγια “σοφά” προφερόμενα σε αδρανείς ακροατές.

Άκουσα τον δημοσιογράφο Παυλόπουλο και να αγιάσει το στόμα του,  σε ελεύθερη μεταφορά, να ρωτά τον υπουργό Δικαιοσύνης : υπάρχει διαφορά και κατακρίνεται η αντίδραση του πολίτη στα όσα γίνονται, με αυτήν των χημικών και της αστυνομικής βίας ;

Πόλεμος για μένα επίσης είναι η απόκρυψη της αλήθειας, όσο και το ίδιο το ψέμα , όταν μάλιστα από αυτά διακυβεύεται άλλοτε ο ατομικός και άλλοτε ο συλλογικός τρόπος επιβίωσης και διαβίωσης.

Βλέπουμε λοιπόν πως ο πόλεμος, όπως έχει παραδεχθεί η κυβέρνηση είναι παρόν και με όπλο την επικοινωνιακή πολιτική, με τους image makers, την πειθώ διαμέσω άπειρων τεχνασμάτων , με μεθοδευμένα δημοψηφίσματα έξω από τις λαϊκές επιταγές και ανάγκες, με εκβιασμούς που στην Τέχνη του Πολέμου, έχει αποδειχθεί πως είναι κατά πολύ αποτελεσματικότερος, από τον πόλεμο τον ίδιο.

Καταλήγουμε λοιπόν πως ο πόλεμος είναι πόλεμος πάσης φύσεως συμφερόντων, αλλά για την κοινωνία σημαίνει επιβίωση. Οφείλει όμως η κάθε κοινωνία να γνωρίζει τα φυσικά της δικαιώματα, τα διακριτά της συμφέροντα έναντι κάθε επιβουλής, να είναι καλά οργανωμένη και συνοχική . Δηλαδή η κοινωνία να παράγει πολιτισμό ! Και ο πολιτισμός χρειάζεται προστασία από αυτούς που τον επιβουλεύονται.

Οι Σπαρτιάτες στο πλαίσιο ενός ολιγαρχικού κράτους συμμετείχαν ενεργά στην άσκηση της εξουσίας. Ο χώρος τους αντιμετωπιζόταν ως ο δικός τους ζωτικός χώρος, αισθανόμενοι υπεύθυνοι για αυτόν, τον πολιτισμό τους , την κοινωνική ασφάλεια και ακεραιότητά , την κοινωνική ειρήνη. Όπως διάβαζα, οι ¨Ελληνες επέλεξαν τον τέχνη του πολέμου, σώμα με σώμα, θεωρώντας πως ήταν η μόνη αποτελεσματική λύση, εν αντιθέσει με την χρήση πιο εξελιγμένων μέσων πολέμου της εποχής. Το σώμα με σώμα και η φάλαγγα, αναδείκνυαν την ψυχική δύναμη , με την απόλυτα στιβαρή συνοχή και όχι το κρυφτό του ισχυρού που βομβαρδίζει από μακρυά ή πετάει τόξα.

Οι κλέφτες και αρματολοί, διάλεξαν τον ανταρτοπόλεμο και έγιναν μισητοί, επειδή δεν μπορούσαν να πολεμήσουν σύμφωνα με τις Ευρωπαϊκές στημένες στρατηγικές παρατάξεις των φαλάγγων, όντες ελεύθεροι και ανεξάρτητοι ληστές στα βουνά, στα χρόνια της Οθωμανικής κατοχής, φέροντες διαφορετικούς πιο ευέλικτους εξοπλισμούς.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε πόλεμο μεταξύ του καπιταλισμού και των Εθνών, με υλιστικό προσανατολισμό, με στόχο την εξάρτησή τους και την ομογενοποίησή τους.

Ο διεθνισμός κάνει πόλεμο παραλλαγής με χρώμα κομμουνισμού, εναντίον των εθνών που υποστηρίζουν έναν ευθύ πόλεμο ενάντια στην εξαφάνισή τους.

Ο πόλεμος μετουσιώθηκε σε "αντιπόλεμο", καθόσον εύκολα οι μάζες θα το αποδεχόντουσαν ως απόλυτα “κακό”

Τέλος, οι διάφορες πολιτικές ροές, προέβαλαν την έννοια του πολέμου με διαφορετικούς τρόπους, στηριζόμενοι μόνον σε πραγματικά αίτια / αποτελέσματα, αλλά ποτέ ως φιλοσοφία ή νόμος της φύσης. Σερβίρεται ως ανθρώπινο καταστροφικό λάθος που επαναλαμβάνεται στην ιστορία με την γνωστή εικόνα , αλλά ποτέ ως φιλοσοφικό φυσικό μέσον προόδου. Εφ όσον εύκολα ο “κακός” πόλεμος γίνεται αποδεκτός πλέοντας ανάμεσα σε εικόνες και θύματα, γνωρίζοντας οι κινούντες τα νήματα, πως ως νομοτελειακή οντότητα δεν πρόκειται ποτέ να εκλείψει, καλύφθηκε έντεχνα πίσω από την συμπαθή θέση των καλοπροαίρετων αναρχικών. Το κενό έπρεπε να καλυφθεί από αγνούς ιδεολόγους, που οραματίζονταν μία κοινωνία χωρίς σύνορα, χωρίς εξουσίες και τάξεις. Μόνον που μια ανώτερη κοινωνία, ποτέ δεν εκπροσωπείται από απόλυτες ιδεολογίες, από όπου και αν προέρχονται αυτές. Προσπάθησα να ανοίξω συζήτηση με μία συμπαθή κοπέλα, μια μέρα στην πλατεία, για να καταλάβω ποιος ήταν ο σκοπός της παρουσίας της εκεί, πέραν του να μοιράζει φυλλάδια, αντί να συμμετέχει, αλλά η επικοινωνία ήταν αδύνατη και καθετοποιημένη. Σαν να μιλούσα στην πιο ξεροκέφαλη θεοσεβούσα θείτσα μου. Ο Αναρχισμός υποστηρίζει πως ο πόλεμος δεν είναι εφεύρημα του καπιταλισμού ή του σοσιαλισμού, αλλά αναπηδά από την ταξική πάλη. 

Αν δεν κολλήσω στην λέξη “τάξεις” , οι κοινωνίες αποτελούνται από ικανότερους και λιγότερο ικανούς, από εξυπνότερους και λιγότερο εξυπνότερους, από δικαιότερους και λιγότερο δικαιότερους κ.ο.κ. Αυτόματα αναπτύσσονται και διαμορφώνονται οι διαφορές. Για να μπορέσει μια κοινωνία να βρει τις ισορροπίες της, ώστε να τείνουν οι θεωρίες της Αναρχίας προς την πραγμάτωσή τους, απαιτείται ανώτερου επιπέδου παιδεία. 

Μοιάζει με την θεωρία του Μαρξ, όπου στο Κεφάλαιο περισσότερο για καπιταλισμό μιλούσε και για έναν σοσιαλισμό που ποτέ δεν θα είχε μέλλον ή θα μπορούσε να εφαρμοστεί.

Ο Σωκράτης ως πολίτης του κόσμου, δεν θα αισθανόταν ποτέ άνετα σε ένα εχθρικό περιβάλλον που θα τον επιβουλευόταν ή δεν θα τον σεβόταν ή που δεν θα είχε την επιθυμία της γνώσης διαμέσου της μαιευτικής. Ο Σωκρατικός πολίτης, ποτέ δεν θα προσπαθούσε να επιβάλλει την μία ή την άλλη άποψη, παρά μόνον η όποια άποψη να έχει προέλθει από μια βαθιά αυτογνωσία και εμπεριστατωμένη φιλοσοφική ανάλυση και επισταμένη διεργασία. Δεν θα δεχόταν την αφομοίωση, αλλά το δικαίωμα της κάθε γνήσιας αυτεξούσιας άποψης, που μέσα από την τριβή δυνητικά θα αναδείκνυε μία νέα, εάν αυτό καθίστατο εφικτό ! Ο θάνατος του υπήρξε ο πόλεμος, που ανάδειξε το ήθος και το κύρος του ανδρός. 

Τον ζωτικό χώρο του κάθε όντος, καμία θεωρία δεν μπορεί να την υποτιμήσει, ούτε να την ενάγει ως μία προσκόλληση στην εξουσία.  Ο ζωτικός χώρος είναι η γενεσιουργός δύναμης, η ρίζα κάθε όντος. Τίποτα και ποτέ δεν γεννήθηκε εκ του μηδενός, εκτός του Ενός για τον οποίο λέμε πως προ υπήρχε.

Επί εποχής Λυκούργου ψηφίστηκε η Ρήτρα “όλες οι εξουσίες πηγάζουν απ΄το σώμα των πολιτών και επιστρέφουν σε αυτό” . Αλλά η ρήτρα προξένησε αντιδράσεις στην άρχουσα τάξη και μετά από έναν αιώνα δολοφονήθηκε ο Βασιλειάς Πολύδωρος.

Θα τολμούσα να έλεγα, ο πόλεμος είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ως έννοια καθαρά βαθιά φιλοσοφική, ως ενέργεια που περιρρέει ως ποταμός το γίγνεσθαι, αυτός που καθορίζει το Δίκαιο και την ευγενή ισορροπία των πάντων .

Ασπασία
================================================          
  ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ
 ►    Άνδρες Άνδρες πόλις και ού τείχη, ουδέ νήες ανδρών κεναί. 
         μτφρ: η πόλη [και η δύναμή της] είναι οι άντρες και όχι τα τείχη ούτε τα άδεια πλοία

►	Ου τοις άρχειν βουλομένοις μέμφομαι, αλλά τοις υπακούειν ετοιμοτέροις ούσιν.
►	Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον. μτφρ: ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι (από τον "Επιτάφιο" του Περικλή)
►	Τι αυτό δίκαιον και ξύμφορον ουχ ευρίσκεται δυνατόν όν. απόδοση: το δίκαιο και το συμφέρον δεν είναι δυνατό να συνυπάρχουν στο ίδιο πράγμα
►	Αμαθία μεν θράσος, λογισμός δε όκνον φέρει.
►	Αίσχιον δε έχοντας αφαιρεθήναι ή κτωμένους ατυχήσαι. μτφρ: Είναι πολύ μεγαλύτερη ντροπή να χάσει κανείς κάτι αυτά που έχει από το να αποτύχει να το αποκτήσει
►	Οι καιροί ου μενετοί. απόδοση: οι καιροί [οι ευκαιρίες] δεν περιμένουν
►	Δύο τα εναντιώτατα ευβουλία είναι, τάχος τε και οργήν. μτφρ: δυο πράγματα είναι αντίθετα στη λήψη σωστής απόφασης, η βιασύνη και η οργή
►	Αδικούμενοι οι άνθρωποι μάλλον οργίζονται ή βιαζόμενοι. μτφρ: οι άνθρωποι περισσότερο οργίζονται όταν τους αδικούν παρά όταν ασκείται βία επάνω τους
►	Ανδρών επιφανών πάσα η γη τάφος. (από τον Επιτάφιο του Περικλή)
►	Φιλοκαλούμεν γαρ μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας. (από τον "Επιτάφιο")
►	Ησυχίαν είχεν ο Δήμος και αντέλεγε ουδείς, δεδιώς και ορών ότι πολύ το ξυνεστηκός. μτφρ: ο λαός σώπαινε, και κανείς δεν μιλούσε, γιατί ήταν φοβισμένος και έβλεπε πως οι συνωμότες ήταν πολλοί.
►	Το δε σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα. μτφρ: Η σύνεση είναι το πρόσχημα του άνανδρου
►	Ο άνθρωπος από τη φύση του συμπεριφέρεται με ξιπασιά απέναντι σ’ αυτούς που τον κολακεύουν και με σεβασμό προς εκείνους που δεν υποκλίνονται.
►	Δεν θεωρούμε ντροπή την φτώχεια. Ντροπή είναι να μην την αποφεύγει κανείς δουλεύοντας. (από τον "Επιτάφιο" του Περικλή)
►	Η ιστορία είναι φιλοσοφία μέσω παραδειγμάτων.    http://www.gnomikologikon.gr/