ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΞΕΧΑΣΜΕΝΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΙΤΑΝΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ;;
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ "ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ" ;; ΣΕ ΠΟΙΑΝΩΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ ;;
ΑΟΡΑΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ;
Τι λένε, αλήθεια, ορισμένοι επιστήμονες; Το «δεύτερο εγώ» μας είναι αντιύλη, που η λαϊκή δοξασία μιλάει για «φύλακα άγγελο» του ανθρώπου; Και πως θα γίνουμε αόρατοι στο μέλλον; Περίεργα πράγματα διαβάζουμε καθημερινά στις εφημερίδες και τα περιοδικά... Να είναι-άραγε- αλήθεια ή μήπως εξόφθαλμα παραμύθια;
Ο Περσέας και η Ανδρομέδα κοιτάζουν προσεκτικά το πρόσωπο της Μέδουσας που αντανακλάται στο νερό, σε έναν πίνακα του Έντμουντ Μπερν Τζόουνς (1887). (Η εικόνα αλιεύθηκε από την Εγκυκλοπαίδεια «Μαλλιάρης-παιδεία»).
ΔΕΝ υπάρχει αμφιβολία ότι πολλές φορές οι άνθρωποι, σε κάποιες δύσκολες στιγμές της ζωής τους, μιλούν για μία άγνωστη δύναμη που τους έσωσε την τελευταία στιγμή. Μία ανεξήγητη δύναμη που δεν έχει σάρκα και οστά και που, ασφαλώς, δεν μπορούν να δουν. Μία αόρατη δύναμη που αυθόρμητα πολλοί επικαλούνται και θέλουν να είναι ο «φύλακας άγγελός» τους!
Χωρίς αντίρρηση, έχουμε να κάνουμε με ένα περίεργο και ανεξήγητο φαινόμενο, που δεν είναι μοναδικό και το οποίο δεν εμφανίζεται μονάχα σε έναν άνθρωπο, ώστε να μιλάμε για μια παραίσθηση ή ένα τυχαίο παραψυχολογικό φαινόμενο, αλλά για ένα γενικό φαινόμενο που επικαλούνται σχεδόν όλοι οι άνθρωποι της γης, είτε πιστεύουν είτε δεν πιστεύουν σε ανώτερες και υπερφυσικές δυνάμεις.
Η γενική αρχή «όπου ύλη και αντιύλη», που πιστεύουν οι φυσικοί επιστήμονες και αστρονόμοι, δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο μιας άλλης αντίστοιχης δύναμης «κατ’ εικόνα και ομοίωση» του ανθρώπου, που μοιάζει πολύ με μία εικονική πραγματικότητα: άϋλη και ασύλληπτη, αλλά πανταχού παρούσα!
Σε μία τηλεοπτική εκπομπή, που έγινε για το θέμα αυτό, την Κυριακή, 18 Σεπτεμβρίου 2005, στον τηλεοπτικό σταθμό Alter, οι επιστήμονες που φιλοξενούσε ο γνωστός δημοσιογράφος και παρουσιαστής κ Κ. Χαρδαβέλλας, δέχθηκαν την ύπαρξη της αντιύλης και μάλιστα έγινε εκτενής αναφορά για ένα επιστημονικό πείραμα που επιχειρείται στην περιοχή Cern της Ελβετίας με έναν επιταχυντή σωματιδίων, για ν’ αποδειχθεί όχι μόνον η ύπαρξη της αντιύλης, αλλά και τι έγινε ακριβώς το πρώτο δευτερόλεπτο μετά την Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang).
Εις την ως άνω τηλεοπτική συζήτηση, που έγινε για την αντιύλη, ειπώθηκαν συγκλονιστικά πράγματα, που προβληματίζουν την ανθρωπότητα, δεδομένου ότι η επιχείρηση δημιουργίας αντιύλης με τον επιταχυντή σωματιδίων, που προγραμματίζεται να γίνει το 2007, ίσως προκαλέσει την δημιουργίαν ενός νέου σύμπαντος, αλλά και την καταστροφήν παντός όντος στον πλανήτη μας, από ενδεχόμενο λάθος των επιστημόνων, όπως τουλάχιστον υπεστήριξε σε άλλη τηλεοπτική εκπομπή ο γνωστός ιστορικός ερευνητής κ Κώστας Δούκας σε τηλεοπτική συνέντευξή του στον δημοσιογράφο και παρουσιαστή κ Κώστα Χούντα (High Tv).
Ας δούμε, όμως, τι είναι ακριβώς η αντιύλη, έτσι όπως ακριβώς διαβάζουμε το θέμα στην εγκυκλοπαίδεια «Δομή»:
«ΑΝΤΙΫΛΗ: Είδος ύλης το οποίο θεωρητικά αποτελείται από σωματίδια αντίθετου φορτίου από εκείνα που αποτελούν τη συνήθη ύλη. Θεωρητικά πάντα, όταν ένα κομμάτι ύλης συναντήσει ένα κομμάτι αντιύλης, θα εξαφανιστούν και τα δύο. Τα άτομα από τα οποία αποτελείται η ύλη οικοδομούνται καθαυτά από στοιχειώδη σωμάτια.
Τα τρία βασικά σωμάτιά τους είναι το πρωτόνιο, το ηλεκτρόνιο και το νετρόνιο, τα oποία είναι και καλά καθορισμένα ως σταθερά σωμάτια.
Επιπλέον, στις υψηλοενεργειακές πυρηνικές μετουσιώσεις (μεταστοιχειώσεις) ανακαλύφθηκε ένας αριθμός προσωρινών σωματίων, όπως είναι τα μεσόνια και τα υπερόνια.
Εκτός από όλα αυτά τα σωμάτια,είναι τώρα παραδεκτό ότι υπάρχει μια πλήρης σειρά αντισωματίων, δηλαδή σωματίων που οι ιδιότητές τους είναι ακριβώς οι αντίθετες εκείνων της κανονικής ύλης. Αυτά τα αντίθετα σωμάτια ονομάζονται συλλογικά αντιύλη.
Μόνο σε έναν αριθμό περιπτώσεων η παρουσία ενός αντισωματίου έχει πιστοποιηθεί πειραματικά· και επειδή ένα οποιοδήποτε αντισωμάτιο αναγκαστικά πρέπει να είναι πολύ μικρής διάρκειας ζωής, τα σχετικά πειράματα είναι δύσκολα και η απόδειξή τους μπορεί να γίνει μόνο τυχαία.
Η αιτία που ένα αντισωμάτιο έχει χρόνο ζωής πολύ λιγότερο από ένα εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου βρίσκεται στο ότι, εάν π.χ. ένα από αυτά τα αντισωμάτια παραχθεί προσωρινά σε κάποια πυρηνική σχάση, θα έρθει σχεδόν αμέσως σε επαφή με τα αντίστοιχα κανονικά σωμάτια και τότε και τα δύο θα καταστραφούν αμοιβαία. Τα αντίθετα ηλεκτρικά φορτία που φέρουν τα δύο αυτά σωμάτια θα εξουδετερωθούν μόλις πλησιάσουν, θα εκμηδενιστούν και τότε θα ελευθερωθεί ενέργεια τόση όση είναι η ισοδύναμη ποσότητά της προς την ολική μάζα και των δύο σωματίων.
Θα ήταν καταστρεπτικό αν ύλη και αντιύλη συναντούσαν ποτέ η μία την άλλη.
Αν ένα μέρος από την αντιύλη., όχι μεγαλύτερο από ένα πορτοκάλι, έμπαινε στον κόσμο μας από το εξωτερικό διάστημα, η ενέργεια που θα παραγόταν ως αποτέλεσμα της αμοιβαίας εκμηδένισης, θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με έκρηξη μιας βόμβας υδρογόνου. Ανάλογη σκέψη θα μπορούσε να γίνει και για τη συνάντηση, π.χ. στο διάστημα, δύο βιολογικών όντων από κόσμους φτιαγμένους από ύλη και αντιύλη. To αποτέλεσμα θα ήταν η καταστροφή τους ως βιολογικών όντων.
Τώρα που η ύπαρξη των αντισωματίων έχει αποδειχτεί και θεωρητικά και πειραματικά, είναι πολύ ενδιαφέρον να τολμήσει να διαλογιστεί κανείς γιατί υπάρχει μία τάξη σωματίων, τα οποία είναι περισσότερο ή λιγότερο σταθερά, ενώ τα αντίθετά τους έχουν τόσο σύντομη διάρκεια ζωής. Υπάρχει σε αυτό η σκέψη ότι ίσως μόνο κατά τύχη να συμβαίνει το τμήμα μας αυτό του σύμπαντος να οικοδομείται με κανονική ύλη, ενώ σε άλλες περιοχές του σύμπαντος μπορεί η για μας αντιύλη να αποτελεί την κανονική.
Εάν πράγματι το σύμπαν αποτελείται σε μερικά μέρη από ύλη και σε άλλα μέρη από αντιύλη, αυτό θα έδινε ένα είδος συμμετρίας, την οποία τόσο προσδοκούν οι επιστήμονες στη φύση».
ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ
Χωρίς αμφιβολία, για το θέμα της ύλης και αντιύλης, η λαϊκή δοξασία έχει δημιουργήσει πολλούς θρύλους και παραδόσεις, που ο αναγνώστης μπορεί να ανακαλύψει μονάχα στην διαίσθηση του ελληνικού λαού και όχι, ασφαλώς, σε ειδικά συγγράμματά του.
Απ’ τα πανάρχαια χρόνια η διάθεση του ανθρώπου να δει τον «δεύτερο εαυτό» του, εικονίζεται πολύ παραστατικά στα πάσης φύσεως είδωλα, που προσπαθούσε να κατασκευάσει, όπως για παράδειγμα οι καθρέπτες και τα κάτοπτρα, που η ίδια η φύση φρόντισε να δημιουργήσει, με τους αντικαθρεπτισμούς των ειδώλων σε διάφορες επιφάνειες (λιμνάζοντα ύδατα, λεία αντικείμενα κλπ). Ακόμη και ο απόηχος της φωνής των ανθρώπων, όπως ο αντίλαλος που ακούγεται, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η προέκταση του ίδιου του «εγώ» μας!..
ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΜΕΔΟΥΣΑΣ
Πολλές φορές το άλλο «εγώ» μας, που είναι το είδωλό μας, δημιουργεί μία φοβία και μία προκατάληψη ή δεισιδαιμονία, που έχει έμφυτο χαρακτήρα. Αυτός και ο λόγος που δημιουργήθηκε ο μύθος της Μέδουσας με το αποκρουστικό πρόσωπο.
Ως γνωστόν, η Μέδουσα, σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, ήταν μία από τις τρείς Γοργόνες, που ονομάζονταν Σθενώ, Ευρυάλη και Μέδουσα, κόρες και οι τρεις δύο θαλασσινών θεοτήτων, του Φόρκη και της Κητώς. Μόνο η η Μέδουσα, ήταν θνητή• οι άλλες δύο ήταν αθάνατες. Γενικά δίνουν το όνομα Γοργόνα (1) στη Μέδουσα, που τη θεωρούσαν ως την κατεξοχήν Γοργόνα.
Αυτά τα τρία τέρατα, πάντα κατά την μυθολογία μας, κατοι¬κούσαν στις εσχατιές της Δύσης, όχι μακριά από το βασίλειο των νεκρών, από τη χώρα των Εσπερίδων, του Γηρυόνη, κτλ.
Οι Γοργόνες στο κεφάλι τους, στη θέση των μαλλιών, είχαν φίδια• είχαν χοντρούς χαυλιόδοντες, όπως τα αγριογούρουνα, χέρια χάλκινα και χρυσά φτερά με τα οποία μπορούσαν να πετούν. Τα μάτια τους ήταν σπινθηροβόλα και το βλέμμα τους τόσο διαπεραστικό, που οποιοσδήποτε το έβλεπε μεταμορφωνόταν σε πέτρα. Προκαλούσαν τρόμο και φρίκη όχι μόνο σε όλους τους θνητούς, αλλά και στους αθανάτους. Μόνο ο Ποσειδώνας δε φοβήθηκε να ενωθεί με τη Μέδουσα και την άφησε έγκυο.
Εκείνο ακριβώς τον καιρό ο Περσέας έφυγε προς τη Δύση, για να σκοτώσει τη Μέδουσα. Αυτό έγινε είτε γιατί του το επέβαλε ο Πολυδέκτης, ο τύραννος της Σερίφου, είτε κατά συμβουλή της Αθηνάς.
Ύστερα από πολλές περιπέ¬τειες ο Περσέας βρήκε τελικά την κρυψώνα των τεράτων, υψώθηκε στον αέρα χάρη στα φτερωτά σαντάλια, που του είχε δωρίσει ο Ερμής, και κατάφερε να κόψει το κεφάλι της Μέδουσας.
Ο Περσέας, για να αποφύγει να κοιτάξει την Μέδουσα κατά πρόσωπο, χρησιμοποίησε τη γυαλισμένη ασπίδα του σαν καθρέφτη και έτσι δεν είχε να φοβηθεί το τρομερό βλέμμα του θηρίου. Για περισσότερη σιγουριά σκότωσε τη Γοργόνα στον ύπνο της. Από τον κομμένο λαιμό της Μέδουσας βγήκαν τα δύο όντα που είχαν πατέρα τον Ποσειδώνα• Ο Πήγασος, το φτερωτό άλογο, και ο Χρυσάορας.
Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Η θεά Αθηνά, πάντα κατά τον μύθο, χρησιμοποίησε το κεφάλι της Μέδουσας που το έβαλε επάνω στην ασπίδα της ή καλύτερα στο κέντρο της αιγίδας της. Έτσι οι εχθροί της έμεναν πετρωμένοι και μόνο που αντίκρυζαν την όψη της θεάς.
Ο Περσέας μάζεψε επίσης το αίμα που έτρεξε από την πληγή της Μέδουσας.
Λένε πως αυτό το αίμα είχε μαγικές ιδιότητες• εκείνο που είχε τρέξει από την αριστερή φλέβα ήταν ένα θανατηφόρο δηλητήριο, ενώ εκείνο που είχε τρέξει από τη δεξιά φλέβα ήταν ένα φάρμακο ικανό να αναστήσει τους νεκρούς!.. (2)
Και κάτι ακόμη: Στη θέα και μιας μόνο τούφας από τα μαλλιά της Μέδουσας, ένας στρατός πολιορκητών τρεπόταν σε φυγή (3).
Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ
Ο μύθος της Μέδουσας εξελίσσεται από τις αρχές ίσαμε την ελληνιστική εποχή. Αρχικά η Γοργόνα είναι ένα τέρας, μια από τις πρωταρχικές θεότητες που ανήκει στη γενιά πριν από τους Ολυμπίους. Έπειτα φτάνουν να τη θεωρούν ως το θύμα μιας μεταμόρφωσης και διηγούνταν πως η Γοργόνα ήταν αρχικά μια ωραία νέα κοπέλα, που τόλμησε να παραβγεί στην ομορφιά με τη θεά Αθηνά. Ήταν υπερήφανη, ιδίως για την ομορφιά των μαλλιών της. Για να την τιμωρήσει, η Αθηνά άλλαξε τα μαλλιά της με ισάριθμα φίδια. Ή διηγούνται ακόμη πως η οργή της Αθηνάς ξέσπασε στη νέα, γιατί ο Ποσειδώνας την είχε βιάσει σε ένα ιερό αφιερωμένο στην ίδια. Η τιμωρία αυτής της ιεροσυλίας έπεσε επάνω στη Μέδουσα.
Ο Διόδωρος μας διέσωσε μια ευημεριστική ερμηνεία του μύθου των Γοργόνων. Οι Γοργόνες, λέει, αποτελούσαν ένα λαό πολεμικό, όπως οι Αμαζόνες. Κατοικούσαν σε μια χώρα, που βρισκόταν στα σύνορα της χώρας των Ατλάντων (4).
Αυτοί, που είχαν υποταχτεί στις Αμαζόνες, προέτρεψαν τη βασίλισσα Μύρινα να κηρύξει τον πόλεμο στις Γοργόνες, πού ήταν κακοί γείτονες. Οι Αμαζόνες νίκησαν, αλλά οι Γοργόνες συνήλθαν γρήγορα από τις ήττες τους. Κατόπιν τους επιτέθηκε ο Περσέας και τις κατάστρεψε τελειωτικά ο Ηρακλής (5).
ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΕΣ
Ιδού, λοιπόν, γιατί ο ελληνικός λαός, που δημιούργησε τις βάσεις όλων των φιλοσοφικών και επιστημονικών θεωριών, γέννησε και τον μύθο της Μέδουσας, σαν ένα άλλο «εγώ» της προσωπικότητας των ατόμων, με αποκρουστική μορφή, λόγω του δέους και της υπερβολικής φοβίας στο άγνωστο και μυστηριώδες «είδωλό» του.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ακόμη και τα ζώα, όπως τα άλογα, όταν βλέπουν το είδωλό τους στο νερό, δεν μπορούν να το πιουν εάν πρώτα δεν ακούσουν την σαγηνευτική φωνή των πουλιών. Αυτός και ο λόγος που οι χωρικοί, όταν συνοδεύουν τα άλογα στις πηγές των υδάτων, μιμούνται τις φωνές των πουλιών για να τα ηρεμήσουν και να πιούν το δροσερό νερό.
Μήπως, λοιπόν, ο «φύλαξ άγγελός» μας είναι ένα αγγελικό πρόσωπο με την μυστηριώδη και άϋλη μορφή, που οι επιστήμονες επονομάζουν «αντιύλη»;
Λέω: Μήπως;
ΑΟΡΑΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Επειδή, λοιπόν, κάθε μύθος, θρύλος ή παράδοση έχει και το δικό τους περιεχόμενο, που μπορεί να είναι προφητικό, σημειολογικό ή άλλο τι, θα μπορούσαμε να προεκτείνουμε το θέμα μας στις εξελίξεις της Επιστήμης, αφού, όπως είναι γνωστό, ήδη έχει επιτύχει να κάνει τους ανθρώπους … αόρατους και κάποια στιγμή οι άνθρωποι του μέλλοντος να είναι αόρατοι σαν τις νεράϊδες ή τα ξωτικά, που δεν θα φοβούνται, όμως, το φως, αλλά θα λούζονται σ’ αυτό.
Ας διαβάσουμε την είδηση του Αθηναϊκού Πρακτορείου Αθηνών:
«Μια νέα θεωρία δύο Βρετανών επιστημόνων υποστηρίζει ότι μπορούμε να σχεδιάσουμε ένα νέο υλικό, που θα μας επιτρέψει να περνάμε απαρατήρητοι, σαν αόρατοι, από τους άλλους. Το μυστικό της "αορατότητας" είναι να κάνουμε το φως να αντανακλάται πίσω στο θεατή, χωρίς να του μεταφέρει πληροφορίες γι’ αυτό που είδε.
Οι καθηγητές Τζον Πέντρι και Γιένσεν Λι από το Imperial College του Λονδίνου, δημοσίευσαν την μελέτη τους "Κρυμμένοι κάτω από το χαλί: Μια νέα στρατηγική καμουφλαρίσματος", όπου περιγράφουν τις ιδιότητες ενός νέου υλικού, το οποίο θα κρύβει τα αντικείμενα από το ορατό φως.
Το νέο υλικό προϋποθέτει τη χρήση δομών, που συνήθως αποκαλούνται "μετα-υλικά", μικρότερων από το μήκος κύματος του φωτός. Το 2006 ερευνητές από το πανεπιστήμιο Duke "εξαφάνισαν" ένα αντικείμενο από φως με μήκος κύματος μερικών εκατοστών, χρησιμοποιώντας τέτοια μετα-υλικά με δομές μήκους χιλιοστών.
Φυσικά είναι πολύ δυσκολότερο να "εξαφανισθεί" ένα αντικείμενο από το φυσικό ορατό φως, το οποίο έχει πολύ μικρότερο μήκος κύματος, περίπου μισό μικρόμετρο (mμ), που είναι το ένα εκατομμυριοστό του μέτρου. Στην περίπτωση αυτή οι επιστήμονες πρέπει να δημιουργήσουν δομές μετα-υλικών με μήκος νανόμετρου (νm), που ισοδυναμεί με ένα δισεκατομμυριοστό του μέτρου, πράγμα που απαιτεί εφαρμογή μεθόδων της νανοτεχνολογίας, μέσω συνδυασμού στρωμάτων πυριτίας και πυριτίου, το καθένα από τα οποία αντανακλά διαφορετικά το προσπίπτον φως.
Το παραπάνω μίγμα υλικών, σύμφωνα με τους καθηγητές του Imperial College London, αναγκάζει το φως να κάνει στροφή 180 μοιρών, γυρνώντας πίσω από την κατεύθυνση ακριβώς που ήρθε! Το αποτέλεσμα λειτουργεί ως καθρέφτης. Όχι απλώς ο θεατής δεν βλέπει το αντικείμενο που κοιτάζει, αλλά στη θέση του βλέπει τον εαυτό του και μάλιστα από οποιαδήποτε γωνία. Ο παρατηρητής αποκομίζει έτσι μια αυταπάτη.
Αν και η τεχνολογία δεν έχει τελειοποιηθεί ακόμα, αποτελεί ένα βασικό βήμα προς το παλαιό όνειρο του ανθρώπου να γίνεται αόρατος μερικές φορές. Εκτιμάται ότι το κατάλληλο μετα-υλικό μπορεί να παραχθεί σε περίπου δύο χρόνια. Είναι προφανές ότι, μεταξύ άλλων, ο στρατός έχει δείξει τεράστιο ενδιαφέρον...
Στο ίδιο μήκος κύματος, αλλά χρησιμοποιώντας άλλη τεχνολογία, μια ερευνητική ομάδα των Τμημάτων Εφαρμοσμένης Φυσικής και Ηλεκτρομαγνητισμού από το ισπανικό πανεπιστήμιο της Γρανάδα, σε συνεργασία με ερευνητές των ΜΙΤ των ΗΠΑ, κατόρθωσαν να κρύψουν ένα αντικείμενο ή να το κάνουν αόρατο σε μια ορισμένη συχνότητα, μέσα σε ένα ηλεκτρομαγνητικό προσομοιωτή. Η εργασία τους δημοσιεύτηκε στο έγκυρο περιοδικό "Optics Express".» (6)
Περίεργα πράγματα…
Και να σκεφθεί κανείς ότι η Αγία Γραφή λέει κάτι πολύ σημαντικό: «πας γαρ ο φαύλα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως, ίνα μη ελεγχθή τα έργα αυτού ο δε ποιών την αλήθειαν έρχεται προς το φως, ίνα φανερωθή αυτού τα έργα, ότι εν Θεώ εστιν ειργασμένα.» (7)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Η αρχαία Γοργώ
2. Το θέμα μας θυμίζει τις θεραπευτικές ιδιότητες του Ασκληπιού!.
3. Η περίπτωση είναι χαρακτηριστική στον μύθο Κηφέα και Ηρακλής.
4. Η λεγομένη Ατλαντίδα.
5. Pierre Grimal: «Λεξικό της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Μυθολογίας». Πηγές: Ησ., θεογ. 274 κ.ε. / Ασπίδα 224 κ.ε. Πίνδ., Πυθ. 12, 13. Όμ., Ε 741, θ 349, Λ 36 / λ 623. Απολλόδ., Βιβλ. 2, 4, 2 κ.ε., 2, 7, 3. 3, 10, 3. Οβίδ., Met. 4, 765 κ.ε. Αισχ., Προμ. 800. Σχόλ. στον Απολλ. Ρόδ., Αργ. 4, 1515. Ευρ., Ίωνας 989, 1003 κ.ε. Σέρβ., Σχόλ. στον Βιργ., Αιν. 6, 289. Διόδ. Σικ. 3, 54 και 55. Νόνν., Δίον. 25, 85 κ.ε. Πρβ. Πλίν., Φυσ. Ιστ. 6, 35. Πρβ. Κ. Zieg-LER, «Das Spiegelmotiv im Gorgomythos», ARW, 24, 1926, 1-18. C. HoRKiNs, «Assyrian Elements in the Perseus' Gorgon Story», AJA, 1934, 341-358. Kaiser WiLHF.i.M II, Studien zur Gorgo, Βερολίνο, 1936.
6.Βλέπε ιστοσελίδα: http://news.ert.gr/c/10/422214.asp
7. Ιω. 3, 20-21
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου