Ο Νικόλαος Πλαστήρας, δεχόμενος πιέσεις και απειλές κατά της Ελλάδος, από τον Άγγλο Πρέσβη Λίντλεϋ, απάντησε: «Η Ελλάδα υπήρξε τίμια σύμμαχος της Αγγλίας. Την εγκαταλείψατε αλλά εκείνη συνέχισε μόνη τον αγώνα της (κατά την Μικρασιατική Καταστροφή). Είδε τους πληθυσμούς της να σφαγιάζονται, την ελληνική γη να ακρωτηριάζεται. Μπορεί να ζήσει και μόνη. Και αν καταρρεύσει θα στήσουμε στον Κάβο Μαλέα μια πινακίδα που θα γράφει πως εδώ ανθούσε κάποτε ένας πολιτισμός που τον κατέστρεψαν οι δυτικές δυνάμεις, με πρωταγωνίστρια την Αγγλία. Αυτό να διαβιβάσεις στην κυβέρνηση σου. Τελειώσαμε κύριε. Δεν έχουμε τίποτε άλλο να πούμε. Πηγαίνετε!» Τυχαία διάβασα εχθές αυτό το απόσπασμα, τυχαία αλλά μάλλον για καλή μου τύχη. Στην αρχή πίστεψα ότι μάλλον ήταν υπερβολικό. Έψαξα να μάθω για τον άνθρωπο αυτό, για τον οποίο μέχρι τώρα γνώριζα μόνο ότι υπήρξε πρωθυπουργός της Ελλάδας, στρατιωτικός και, όσο και αστείο να ακούγεται, καταγόταν από την Καρδίτσα και είχε φροντίσει για τη διαμόρφωση της λίμνης της περιοχής που γεννήθηκε και μεγάλωσε, η οποία και πήρε το όνομα του. Διάβασα για τη ζωή του, και πραγματικά με συγκλόνισε. Είναι από τις ελάχιστες φορές που νιώθω περήφανη που υπάρχω στην ίδια χώρα με κάποιον άνθρωπο που έχει ζήσει και έχει προσφέρει τις στρατιωτικές και πολιτικές του υπηρεσίες σε αυτήν, ως «μαχητής» και «υπερασπιστής» της. Λίγα ακόμη χαρακτηριστικά στοιχεία του: · Πολέμησε στο Μακεδονικό αγώνα, στο Βορειοηπειρωτικό αγώνα, στους Βαλκανικούς πολέμους, στο κίνημα Εθνικής Άμυνας, στη Μικρασιατική εκστρατεία. · Έζησε σε μία περίοδο καθοριστική για την πορεία της Ελλάδας, και είχε τη δύναμη να πάρει αρκετές φορές το τιμόνι στα χέρια του. · Διέσωσε εκατοντάδες πρόσφυγες από τη σφαγή και τους προσέφερε στέγη, πήρε το όνομα «άγιος της προσφυγιάς» και πολλά παιδιά πήραν το επώνυμο του σαν βαπτιστικό τους. · Για πρώτη φορά στην χώρα με δική του απόφαση το μεγαλύτερο μέρος των τσιφλικιών μοιράστηκε στους μικροκαλλιεργητές. · Προσπάθησε να αποτρέψει τον Εμφύλιο Πόλεμο, τον οποίο πρώτος εκείνος είχε προβλέψει, αλλά τον οδήγησαν σε παραίτηση από τη θέση του για ακόμη μια φορά, στη διάρκεια της πολιτικής του πορείας. · Συνέχισε να προσπαθεί να βοηθήσει τον τόπο του ακόμα και μέχρι τη τελευταία στιγμή που δεν τον άφησε άλλο πλέον η υγεία του. · Η ζωή του υπήρξε παράδειγμα για εκατοντάδες ανθρώπους, τιμιότητας, αρετής, ανθρωπιάς, προσφοράς, ιδανικών. · Ο μισθός του πολλές φορές έφτασε στα κρυφά σε ανθρώπους που τον είχαν περισσότερο ανάγκη. · Ποτέ του δεν απέκτησε περιουσιακά στοιχεία και έμεινε στην ιστορία ως ο μοναδικός στρατιωτικός και πολιτικός που πέθανε «στην ψάθα». Και μετά από αυτά σκέφτομαι.... Δεν έχω υποστηρίξει ποτέ μου από ανθρώπους που έχουν χρησιμοποιήσει, έστω και για λίγο, τη βία και την άλογη πειθαρχία, ως μέσο επίτευξης πραγμάτων. Όμως, έστω και ένα από τα παραπάνω στοιχεία που χαρακτήριζαν αυτόν τον άνθρωπο να διέθεταν κάποιοι από όλους αυτούς που ορίζουν τα τελευταία χρόνια τη μοίρα μας, απλά σήμερα θα είχαμε την τύχη να ζούμε σε μία χώρα που μας αξίζει. Αρκεί να γνωρίζαμε λίγα περισσότερα από αυτά που μας αφήνουν να γνωρίσουμε... (email) ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ

Ο Νικόλαος Πλαστήρας, δεχόμενος πιέσεις και απειλές κατά της Ελλάδος, από τον Άγγλο Πρέσβη Λίντλεϋ, απάντησε:

«Η Ελλάδα υπήρξε τίμια σύμμαχος της Αγγλίας.  Την εγκαταλείψατε αλλά εκείνη συνέχισε μόνη τον αγώνα της (κατά την Μικρασιατική Καταστροφή). Είδε τους πληθυσμούς της να σφαγιάζονται, την ελληνική γη να ακρωτηριάζεται.

Μπορεί να ζήσει και μόνη.

Και αν καταρρεύσει θα στήσουμε στον Κάβο Μαλέα μια πινακίδα που θα γράφει πως εδώ ανθούσε κάποτε ένας πολιτισμός που τον κατέστρεψαν οι δυτικές δυνάμεις, με πρωταγωνίστρια την Αγγλία.

Αυτό να διαβιβάσεις στην κυβέρνηση σου.

Τελειώσαμε κύριε.

Δεν έχουμε τίποτε άλλο να πούμε. Πηγαίνετε!»

Τυχαία διάβασα εχθές αυτό το απόσπασμα, τυχαία αλλά μάλλον για καλή μου τύχη.

Στην αρχή πίστεψα ότι μάλλον ήταν υπερβολικό.

Έψαξα να μάθω για τον άνθρωπο αυτό, για τον οποίο μέχρι τώρα γνώριζα μόνο ότι υπήρξε πρωθυπουργός της Ελλάδας, στρατιωτικός και, όσο και αστείο να ακούγεται, καταγόταν από την Καρδίτσα και είχε φροντίσει για τη διαμόρφωση της λίμνης της περιοχής που γεννήθηκε και μεγάλωσε, η οποία και πήρε το όνομα του.

Διάβασα για τη ζωή του, και πραγματικά με συγκλόνισε.

Είναι από τις ελάχιστες φορές που νιώθω περήφανη που υπάρχω στην ίδια χώρα με κάποιον άνθρωπο που έχει ζήσει και έχει προσφέρει τις στρατιωτικές και πολιτικές του υπηρεσίες σε αυτήν, ως «μαχητής» και «υπερασπιστής» της.

Λίγα ακόμη χαρακτηριστικά στοιχεία του:

·       Πολέμησε στο Μακεδονικό αγώνα, στο Βορειοηπειρωτικό αγώνα, στους Βαλκανικούς πολέμους, στο κίνημα Εθνικής Άμυνας, στη Μικρασιατική εκστρατεία.

·       Έζησε σε μία περίοδο καθοριστική για την πορεία της Ελλάδας, και είχε τη δύναμη να πάρει αρκετές φορές το τιμόνι στα χέρια του.

·       Διέσωσε εκατοντάδες πρόσφυγες από τη σφαγή και τους προσέφερε στέγη, πήρε το όνομα «άγιος της προσφυγιάς» και πολλά παιδιά πήραν το επώνυμο του σαν βαπτιστικό τους.

·       Για πρώτη φορά στην χώρα με δική του απόφαση το μεγαλύτερο μέρος των τσιφλικιών μοιράστηκε στους μικροκαλλιεργητές.

·       Προσπάθησε να αποτρέψει τον Εμφύλιο Πόλεμο, τον οποίο πρώτος εκείνος είχε προβλέψει, αλλά τον οδήγησαν σε παραίτηση από τη θέση του για ακόμη μια φορά, στη διάρκεια της πολιτικής του πορείας.

·       Συνέχισε να προσπαθεί να βοηθήσει τον τόπο του ακόμα και μέχρι τη τελευταία στιγμή που δεν τον άφησε άλλο πλέον η υγεία του.

·       Η ζωή του υπήρξε παράδειγμα για εκατοντάδες ανθρώπους, τιμιότητας, αρετής, ανθρωπιάς, προσφοράς, ιδανικών.

·       Ο μισθός του πολλές φορές έφτασε στα κρυφά σε ανθρώπους που τον είχαν περισσότερο ανάγκη.

·       Ποτέ του δεν απέκτησε περιουσιακά στοιχεία και έμεινε στην ιστορία ως ο μοναδικός στρατιωτικός και πολιτικός που πέθανε «στην ψάθα».

Και μετά από αυτά σκέφτομαι....

Δεν έχω υποστηρίξει ποτέ μου από ανθρώπους που έχουν χρησιμοποιήσει, έστω και για λίγο, τη βία και την άλογη πειθαρχία, ως μέσο επίτευξης πραγμάτων.

Όμως, έστω και ένα από τα παραπάνω στοιχεία που χαρακτήριζαν αυτόν τον άνθρωπο να διέθεταν κάποιοι από όλους αυτούς που ορίζουν τα τελευταία χρόνια τη μοίρα μας, απλά σήμερα θα είχαμε την τύχη να ζούμε σε μία χώρα που μας αξίζει.

Αρκεί να γνωρίζαμε λίγα περισσότερα από αυτά που μας αφήνουν να γνωρίσουμε...

(email)