Το παρακάτω άρθρο που ακολουθεί, αφού τονίσει πως είναι κρίση πολιτειακή και θεσμική , καθόλου οικονομική, αφού τονίσει την παρασιτική σχέση των μεταπολιτευτικών πολιτικών συστημάτων με την κουλτούρα του Δυτικού συστήματος ( με ολίγη πρώην αριστερά ανατολικού τύπου ρυθμιστή των ισορροπιών θα πρόσθετα), την έλλειψη οποιασδήποτε επιθυμίας αναθεώρησης της Ευρωπαϊκής συνθήκης, εις βάρος της Ελίτ που σήμερα γίνεται φανερή στο ακόμα μία φορά θύμα που λέγεται Γερμανία (όχι Μέρκελ), με την ανύπαρκτη υπόθεση σωτηρίας της χώρας μας εντός ευρωζώνης καταλήγει με τις παραγράφους που σας παραθέτω ευθύς αμέσως αυτούσιες και με τις οποίες συμφωνώ απολύτως. Η Αστική τάξη (τάξεις) θα είναι αυτή που θα συνενώσει τις λαΊκές τάξεις και με κοινό πρόσωπο θα δώσουν να καταλάβουν και στους άλλους ομοίους τους, την λαίλαπα που τους περιμένει.
..........................
9) Η Ελλάδα για να βρει ξανά τον βηματισμό της και
να επανακτήσει «λαϊκή κυριαρχία» στον κόσμο πρέπει να βγει από την ΕΕ. Ο
τρόπος που θα βγει είναι εκείνος που θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την
τύχη της για τα επόμενα 30 χρόνια. Η διαδικασία είναι σχεδόν τα πάντα
στην περίπτωση αυτή. Αν δεν υπάρξει συγκεκριμένη στρατηγική και στόχοι
που θα ασπάζεται η πλειονότητα του λαού, καλύτερα να μην το δοκιμάσουμε.
Καλύτερα να σβήσουμε αργά και βασανιστικά ως κοινωνία και κράτος,
περιμένοντας το θαύμα: μια ανέλπιστη διεθνή εμπλοκή που θα καθιστά το
ελληνικό πρόβλημα ασήμαντο.
10) Για να ξαναδώσουμε στα πόδια μας την Ελλάδα, θα πρέπει να πάψουμε
να κινούμαστε σαν μαριονέτες των δανειστών μας και των «προστατών» μας.
Θα πρέπει να πάψουμε να είμαστε οι αρχοντοχωριάτες της Δύσης. Να
νοιώσουμε και να συμπεριφερθούμε ως Δυτικοί, διότι αυτό είμαστε και
τούτο πολιτισμικά δεν είναι ούτε κακό, ούτε καλό. Έτσι είναι! Όσοι
διδάσκουν ότι η Ελλάδα είναι κάτι μεταξύ Ανατολής και Δύσης είναι μάλλον
μακριά νυχτωμένοι και αγαθιάρηδες πολιτικά, αν δεν είναι επιτήδειοι. Το
ζήτημα δεν είναι να ξαναθεμελιώσουμε το πελατειακό σλόγκαν «η Ελλάδα
ανήκει στη Δύση», ούτε το λαϊκίστικο «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Αν
μετά από τόσα χρόνια κρατικής ύπαρξης στο Δυτικό σύστημα, με τόσους
αγώνες και τόσο αίμα, αναζητούμε ακόμη την πολιτισμική μας ταυτότητα
μάλλον δεν πάμε καλά… πολιτισμικώς! Η Ελλάδα είναι Δύση και πολιτισμικά
και πολιτικά, όπως και να το δεις και θα αποτελούσε παιδισμό αν
αρχίσουμε ξανά-μανά μια τέτοια συζήτηση. Ας μην τροφοδοτούμε και εμείς
όλους αυτούς τους ηλίθιους των λεγόμενων διεθνών ΜΜΕ, που για να
εξυπηρετήσουν πολιτικά συμφέροντα της συγκυρίας
προβληματοποιούν πολιτισμικά την ελληνική κρίση. Αν θέλουμε να λύσουμε
το πρόβλημά μας θα πρέπει να κάνουμε δύο κινήσεις (θα έπρεπε να τις
έχουμε κάνει ήδη από τον καιρό που «φώναζα»): α) να πατήσουμε στο
έδαφος της χώρας διαμορφώνοντας μια ευρύτατη λαϊκή συμμαχία με δέκα
βασικούς στόχους αυτοκυβέρνησης και διαπραγμάτευσης (από μηδενική βάση)
με τους εταίρους μας, επί των οποίων θα μπορούσαν πανεύκολα να
συναινέσουν όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου και να στοιχηθούν
αποφασιστικά, συνειδητά και συμμετοχικά τα δύο-τρίτα της κοινωνίας και
β)να δώσουμε με όλους τους δυνατούς τρόπους να καταλάβει ο υπόλοιπος
κόσμος ότι το πρόβλημα μας θα μπορούσε να γίνει δικό τους και μάλιστα σε
κρισιμότερο βαθμό.
Το ζήτημα είναι να πειστούμε εμείς ότι από την στιγμή που
χρεοκοπήσαμε εντός της ευρωζώνης, δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση
να «σωθούμε» εντός αυτής, εκτός αν αρχίσουμε να μιλούμε για μια άλλη
ευρωζώνη, η οποία όμως υπάρχει σήμερα αποκλειστικά στη φαντασία των
διαπλεκομένων και όσων έχουν συνδέσει την ευημερία τους με το πελατειακό
καθεστώς στην Ελλάδα.
Το ζήτημα είναι να κουβεντιάσουμε (διαπραγματευτούμε )με τους
Γερμανούς και τους Γάλλους ένα καλοδομημένο σχέδιο αποχώρησης από την
ΕΕ, το οποίο και σε εμάς θα διασφάλιζε πόρους για να μην βιώσουμε
σοκαριστιά την οικονομική μεταβολή και σε εκείνους θα έκανε την
μικρότερη ζημία. Αυτό απαιτεί μια εντελώς διαφορετική στρατηγική
προσέγγισης του προβλήματος από αυτήν που έχει υιοθετήσει η
«πανηγυριώτικη» κυβέρνηση, ενώ στην δύνη των αποτελεσμάτων της
στροβιλίζονται πολιτικό σύστημα, διοίκηση και κοινωνία. Μια αντίστροφη
σε μεγάλο βαθμό λογική διαπραγμάτευσης, απαιτεί μια αντίστροφή πολιτική
προσέγγιση της κρίσης και το τελευταίο μια νέα μεταπολίτευση που θα
ομοιάζει με επανάσταση δυτικού τύπου: δηλαδή επανίδρυση του κράτους σε
μια δημοκρατική (αστική) δομή στη βάση της γενικής οικονομικής θεώρησης
του John Maynard Keynes, αλλά με προοπτικές σταδιακού σοσιαλιστικού
μετασχηματισμού, με παράλληλο διοικητικό και τεχνολογικό εκσυγχρονισμό.
Στη φάση που βρισκόμαστε σήμερα οικονομικά και κυβερνητικά μια τέτοια
εξέλιξη, όχι μόνον είναι δυνατή, αλλά απολύτως εύλογη ακόμη και με τα
κριτήρια των νεοκεϊνσιανών οικονομολόγων που κερδίζουν έδαφος στις ΗΠΑ
και μια χαρά ταιριάζουν στην γερμανική εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού. Θα
μου πεις ίσως, τι είδους επανάσταση είναι αυτή; Ε, σίγουρα δεν
πρόκειται για σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά για μια αστική επανάσταση
που δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχουμε βιώσει ολοκληρωμένα στην χώρα μας.
Μια τέτοια επανάσταση θα δημιουργούσε πιθανότατα στο μέλλον ώριμες
συνθήκες για να τεθεί σε σύγχρονη βάση το ερώτημα του σοσιαλισμού. Το
τελευταίο για να πάψει να αποτελεί ιδεατή δομή και για να αποκτήσει
ισχυρές ιδεολογικές βάσεις που θα παρακινήσουν προς αντίστοιχη πολιτική
πρακτική, πρέπει να επανατοποθετηθεί σε μια άλλη αστική βάση μιας
αυτοκυβερνώμενης δημοκρατικής πολιτείας. Σε άλλη περίπτωση «απαντάται»
αποκλειστικά στο πλαίσιο μιας ιστορικής φάρσας βασισμένης σε
επαναστατικά πρότυπα της βιομηχανικής και όχι της μεταβιομηχανικής
περιόδου που τώρα διανύουμε.
kafeneio-gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου