(αναδημοσίευση από την Καθημερινή της 3/9/2011)
“Δεκαοκτώ
ετών ο Θέμις πέρασε στη Νομική Σχολή Αθηνών, όπως ήταν το όνειρό του.
Στα χρόνια της φοίτησής του, όμως, βίωσε καταστάσεις που δεν φανταζόταν
ποτέ: κτιριακές εγκαταστάσεις ελλιπέστατες, περαιτέρω δολιοφθορά τους
από φοιτητές και μη, έλλειψη καθαριότητας, «τραπεζάκια» φοιτητικών
παρατάξεων και αφίσες παντού, καταλήψεις από μειοψηφίες με αποτέλεσμα
απώλεια πολύτιμου ακαδημαϊκού χρόνου, ανεπαρκέστατη γραμματειακή
υποδομή, καθηγητές χωρίς πραγματικό ζήλο για τη δουλειά τους πλην
εξαιρέσεων, έλλειψη κεντρικής βιβλιοθήκης, ξεπερασμένα συγγράμματα,
ελάχιστη επικοινωνία καθηγητή – φοιτητή, απουσία εκπαιδευτικών
προγραμμάτων και συνεργασιών με άλλα πανεπιστήμια και, ασφαλώς, ουδεμία
πρόνοια για τη μετά τη σχολή εποχή.
Ωστόσο, ο Θέμις αποφοίτησε με
όρεξη να γίνει καλός δικηγόρος. Δυστυχώς, ένας νέος κύκλος απογοητεύσεων
τον περίμενε τα πρώτα χρόνια άσκησης και δικηγορίας: χαμηλότατες
αμοιβές, τριτοκοσμικές υποδομές και καταστάσεις στα δικαστήρια, άπειρες
ώρες χαμένες σε ουρές, έλλειψη σεβασμού από γραμματείς και δικαστές,
καχυποψία από τους πολίτες, έλλειψη τεχνολογικών υποδομών και οργάνωσης,
και πολλές άλλες δυσάρεστες καταστάσεις.
Παρά τις αποκαρδιωτικές
αυτές εμπειρίες, αποφάσισε να εξοπλίσει τον εαυτό του με τα καλύτερα
δυνατά εφόδια και έτσι μετέβη για μεταπτυχιακές σπουδές στη Νομική Σχολή
του Harvard. Κατά την εκεί παραμονή του, διαπίστωσε ότι η Νομική των
ονείρων του υπήρχε: άριστες κτιριακές υποδομές και περιβάλλον, σύγχρονη
γραμματειακή οργάνωση, επιβλητικές και σύγχρονες βιβλιοθήκες, άμεση
πρόσβαση στις Αρχές του πανεπιστημίου και στους καθηγητές, και
γενικότερα όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που δικαιολογούν τη φήμη του
καλύτερου πανεπιστημίου.
Μάλιστα, κατά την παραμονή του στη Βοστώνη επισκέφθηκε τα εκεί δικαστήρια (http://www.mad.uscourts.gov/),
όπου τον περίμενε ακόμα ένα σοκ: οι συνθήκες απονομής δικαιοσύνης εκεί
όχι μόνον δεν είχαν καμία σχέση με τις αντίστοιχες στη χώρα του, αλλά
ήταν τόσο χαοτική η διαφορά, που τον έπιασε σχεδόν κατάθλιψη.”
Στη
σύντομη αυτή ιστορία υπάρχουν οι απαντήσεις στο πώς και το γιατί η χώρα
μας διέρχεται τη σημερινή κρίση, ενώ παράλληλα εξηγείται γιατί η
Αμερική, παρά τα όσα της προσάπτουμε, είναι υπερδύναμη και πρότυπο σε
κάποιους τομείς.
Ενώ τις τελευταίες δεκαετίες το ελληνικό κράτος
διαχειρίστηκε πολύ μεγάλα ποσά, ποτέ η προσοχή του δεν ήταν στραμμένη
στον χώρο της Δικαιοσύνης. Οπως, άλλωστε, ως κράτος, δεν μπορέσαμε ποτέ
να οργανώσουμε ένα πανεπιστήμιο αντάξιο της Ιστορίας μας –αναλυτικότερα
επ’ αυτού στο άρθρο «Ενα Harvard για την Ελλάδα», στη νομική ιστοσελίδα
www. ethemis. gr– με αποτέλεσμα βεβαίως μια Δικαιοσύνη σε παράλυση και
έναν νομικό κόσμο κατώτερο των περιστάσεων. Οι νομικές σχολές μας
αδυνατούν να εμπνεύσουν το κύρος και τα ιδανικά που χρειάζονται σε έναν
νέο νομικό ώστε να επιτελεί το έργο του στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο,
ενώ το σύστημα απονομής δικαιοσύνης που υφίσταται λειτουργεί καταλυτικά
για όσους μετέχουν σε αυτό.
Βεβαίως, ευθύνες δεν έχει μόνον το
κράτος. Τεράστιες ευθύνες έχουμε και οι δικηγόροι, αλλά και οι
δικαστικοί. Απεργούμε κατά καιρούς, και ορθώς, για την προάσπιση των
επαγγελματικών μας συμφερόντων. Δεν αντιδράσαμε, όμως, ποτέ με σθένος,
με συνέπεια και χωρίς να υπολογίζουμε οποιοδήποτε κόστος για τις
τριτοκοσμικές συνθήκες στον χώρο της νομικής εκπαίδευσης και της
δικαιοσύνης. Αντιθέτως, γίναμε μέρος του προβλήματος. Και τώρα, πάνω στα
συντρίμμια της Θέμιδος, φτάσαμε να συζητάμε για ΦΠΑ και γραμμάτια.
Δημήτρης Χρ.Αναστασόπουλος
Δικηγόρος Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου