Πω πω ξέχασα να πετάξω κέρματα για το ταξίδι....
Αυτή ήταν μία παράβλεψη που εντόπισα στο καταβόδιο του πεθερού μου. Ενός καλού, αγαπητού και απλού ανθρώπου που αποφάσισε να φύγει απ' αυτόν τον κόσμο με κάποιες δυσκολίες.
Το κέρμα του βαρκάρη Κέρβερου.
Από την εμπειρία της ημέρας πέρναγαν πολλές σκέψεις από το μυαλό. Όπως ο συνεχής πόλεμος της ημέρας με την νύχτα μα ποτέ καμιά να μην νικά. Το άσπρο με το μαύρο, το συν και το πλην. Μόνον που ειδικά το συν και πλην γνωρίζουμε πως βρήκαν τον δρόμο τους προσφέροντας τον ηλεκτρισμό και ο ίδιος προσέφερε νέους τρόπους χειρισμών και ενεργείας. Ένωσαν την δύναμή τους προς το κοινό όφελος του Σύμπαντος. Στην κοινωνία όμως η διαφορετικότητα έγινε πόλος αντιπαλότητας. και όχι συνύπαρξης, εγκαταλειμμένη για να φτάσει στο σημείο κάποιος να αναλάβει να επιβάλει το δικό του μοντελάκι κοινωνίας. Κι όμως η κοινωνία δεν είναι ακόμα έτοιμη να κατανοήσει τι της συμβαίνει. Σε ανάλογες μέρες όπως είναι οι μέρες ενός πένθους, οι μέρες που καταναλώνεις μέσα σε νοσοκομεία, μόνον τότε αλλά πάλι ούτε ακόμα και αυτά αρκούν, στο να ανοίξουν τους ορίζοντες τα μάτια μας. Όχι για την μακαριότητα, αλλά για το ίδιο το νόημα της ζωής και της ευτυχίας. Κουρελιάστηκε τόσο η αξία της ζωής, όπου επειδή το νοσοκομείο δεν είχε πλέον ορό με τροφή, έβαζαν στον ασθενή σκέτο νερό. Δεν υπήρχαν φάρμακα και γάζες. Σε τέτοια κατάντια έφεραν οι ντόπιοι σωτήρες την χώρα με κοινωνικό κράτος, καθόλου αρεστό στους "επενδυτές" και φαταούλες "σωτήρες" του πλανήτη. Άσχετα με τα στραβά της και τα λάθη της η χώρα μας, η ληστοσυμμορία καταφέρνει σταθερά μέσα από αυτά που η ίδια είχε τοποθετήσει ως προμαχώνες εκμεταλλευόμενη τα λάθη και τα πάθη ενός λαού, να τα σαρώσει όλα υπέρ του θεού χρήματος.
Ο θάνατος όσο και αν κόβει δεσμά, άλλο τόσο μπορεί να φέρει ανθρώπους κοντά ή ακόμα πιο κοντά.
Εκεί στα όρια του σκότους και του φωτός σβήνουν όλα για να αποδώσουν τις πραγματικές τους διαστάσεις.
Έννοιες όπως η αναγέννηση. Μια συνεχής ανανέωση με κανένα νικητή. Γιατί άμα υπάρξει νικητής, τότε θα χάσει κάθε νόημα η αναγκαία διαφορετικότητα. Ποτέ κανένας Θεός δεν θα δεχόταν να ορίσει κάποιο μοντέλο ως το κάλλιστο των πάντων. Αλλά ούτε η ανθρωπότητα είναι σε θέση να φτάσει στην αντίληψη ενός Θεϊκού μηνύματος, γιατί αν ποτέ θα έφτανε τότε θα γινόταν η ίδια Θεός.
Για το αν μπορεί να καταφέρει ο άνθρωπος ποτέ να γίνει θεός, θα απαντούσα : ως άνθρωπος ποτέ και, αυτό μου φτάνει.
Αν δε, νομίζουν κάποιοι άνθρωποι πως διαγράφοντας είτε γιατί κάποια δεν τους αρέσουν είτε γιατί δεν τους βολεύουν, τότε δεν γνωρίζουν πως ποτέ δεν μπορεί κανένας από εμάς να αλλάξει ή να τροποποιήσει τα δεδομένα - τα ζύγια αυτής της ζωής. Αλλάζοντας απλά τα μέσα και τους τρόπους, δεν σημαίνει πως αλλάζουν τα δεδομένα. Εκτός αν φροντίσει η κοινωνία να απαρτίζεται από ανώτερους ανθρώπους, πρώτα για το συμφέρον της ίδιας της ανθρωπότητας, για μια αγαπητή σεβαστή ελεύθερη συνύπαρξη. Όταν έλθει όμως η ώρα για το ταξίδι της ανθρώπινης ψυχής προς στην όποια μετέπειτα δράση στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, τότε και μόνον τότε θα βρει νέους τρόπους έκφρασης και συμβολής στο παγκόσμιο έργο.
Αν η μάχη της ημέρας με την νύχτα, αν ο πόλεμος του θανάτου με την ζωή, μας δίνει ένα μήνυμα πως ποτέ κανένα από τα δύο δεν νικά, μήπως θα έπρεπε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε αν όλα αυτά είναι αποκύημα της δικής μας φαντασίας και όχι μιας πραγματικότητας ;; Ζώντας σε μια ουτοπία αρχής και τέλους εκεί όπου τίποτα από αυτά δεν ισχύει , υπερισχύει μόνον ό,τι έχουμε πειστεί να προσδοκούμε, χωρίς παράλληλα να έχουμε κρατήσει ζωντανό το εμπειρικό μας βάδισμα στα όρια των αντιθέσεων.
Κάποιες θεϊκές λεπτεπίλεπτες οντότητες ένωσαν τις σκέψεις τους για να σχηματίσουν αυτόν τον πλανήτη σε μια πανδαισία χρωμάτων, μουσικών ήχων, μιας απαράμιλλης ομορφιάς, αναγέννησης και φθοράς της πιο πυκνής ύλης. Ενώ είναι πλασμένος από θεϊκές σκέψεις ως ο πλανήτης της ευτυχίας, δεν έχουμε εννοήσει ακόμα το ότι επιτρέπουμε συνεχώς να εξελίσσεται στον πλανήτη της μεγαλύτερης πλάνης και δυστυχίας.
Αν μια συγκλονιστική στιγμή είναι ο θάνατος και το απαλό φύσημα του πετάγματος της ψυχής, τόσο απλό και εύκολο είναι να βγει στην επιφάνεια το μαγικό κλειδί που είναι χωνιασμένο στο μυαλό μας, να κηρύξει λήξη σε έναν άσκοπο πόλεμο, που άλλοι μας έχουν υποβάλει. Γνώριμο ή χθόνιο ή ανωφελή.
Η ύπαρξη του χαρακτηρισμένου κακού βρίσκεται εκεί για σύγκριση, για εμπειρία, για μάθηση.
Μήπως θα πρέπει να βλέπουμε όχι μόνον το κακό που μας βρήκε, αλλά τι κέρδος παράγεται μέσα από αυτό, αντί να κλίνουμε προς την μία ή την άλλη πλευρά ;; Αντί να προσπαθούμε να ξορκίσουμε, λες και ένας "θάνατος" παράδειγμα ξορκίζεται.
Λες και μια τυφλή υποταγή στα όποια φαινομενικά δεδομένα, καθορίζουν τα ανύπαρκτα στην ουσία όρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου