Ασπασία : Πρώτον το ακυβέρνητο Βέλγιο, που υποβαθμίστηκε από τους γνωστούς οίκους, με έναν εκπρόσωπο στο Κοινοβούλιο μη εκλεγμένο, αλλά που η γλώσσα του είναι μακριά και ο νους στα υπόγεια, σκέφτηκα να κάνω αυτήν την ανάρτηση. Στο άρθρο αναδεικνύεται η μισαλοδοξία και η αιμοδιψία ενός ανδρός, το λιγότερο ψυχασθενούς, που κατέσφαξε τον κόσμο, στο πάθος της αποικιο-κοσμικής του αντίληψης ! Εντυπωσιασμένος από τα πλούτη της περιοχής, εκμεταλλεύτηκε την έκριθμη κατάσταση που επικρατούσε εκείνη την εποχή στην Ευρώπη, για να πετύχει να πείσει στην συνδιάσκψη του Βερολίνου το 1885, να τα μεταφέρει στην προσωπική του κατοχή. Το καουτσούκ ήταν περιζήτητο και οι δουλειές μεγάλες. Κάτι μου ταιριάζει εδώ !!! Ο Λεοπόλδος Β΄ του Βελγίου και το Κογκό Στις 5 Φεβρουαρίου 1885, ιδρύθηκε το «Ελεύθερο Κράτος του Κογκό», η προσωπική αποικία στην Κεντρική Αφρική του βασιλιά Λεοπόλδου Β΄ του Βελγίου. Ο Λεοπόλδος, παρακάμπτοντας την απροθυμία της βελγικής κυβέρνησης να αποκτήσει αποικίες, κατέλαβε την περιοχή που έγινε γνωστή ως Βελγικό Κογκό (αργότερα Ζαΐρ, σήμερα Democratic Republic of the Congo) με τη βοήθεια του εξερευνητή Χένρι Μόρτον Στάνλεϊ (γνωστού από τη φλεγματική φράση «ο δόκτωρ Λίβινγκστον, υποθέτω»). Η περιοχή αυτή, με έκταση 76 φορές μεγαλύτερη από το Βέλγιο, αναγνωρίστηκε ως ατομική ιδιοκτησία του μονάρχη. Χρησιμοποιώντας το σύνολο του πληθυσμού ως σκλάβους, ο Λεοπολδος εκμεταλλεύτηκε αρχικά το ελεφαντόδοντο, για να στραφεί σύντομα στο καουτσούκ, για το οποίο υπήρχε αυξανόμενη ζήτηση. Η «εκπολιστική» δραστηριότητα του Λεοπόλδου στο Κογκό περιελάμβανε βασανισμούς, ακρωτηριασμούς των εργατών που δεν συγκέντρωναν την ορισμένη ποσότητα καουτσούκ, βιασμούς γυναικών και ομαδικές δολοφονίες – σε τέτοια έκταση που, στις αρχές του 20ού αι., όταν άρχισαν να πληθαίνουν οι αναφορές στα εγκλήματα αυτά, η διεθνής κατακραυγή πήρε τη μορφή ενός από τα πρώτα μαζικά κινήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα στον δυτικό κόσμο. Το 1908, το βελγικό κοινοβούλιο ανάγκασε τον Λεοπόλδο Β΄ να μεταβιβάσει την κυριαρχία του Κογκό στο βελγικό κράτος. Δεν υπάρχουν στοιχεία για την πληθυσμό της περιοχής πριν από τη δημιουργία του «κράτους» του Λεοπόλδου, ωστόσο τα θύματα υπολογίζονται σε δέκα με δεκαπέντε εκατομμύρια. Μεταξύ των συγγραφέων που έγραψαν για το θέμα ήταν ο Μαρκ Τουέιν («Ο μονόλογος του βασιλιά Λεοπόλδου», 1905) και ο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ («Το έγκλημα του Κογκό, 1908»). Το έργο του Ντόυλ συγκρίνει την εκμετάλλευση του Κογκό από τον βέλγο μονάρχη με την πιο «ανθρώπινη» εκμετάλλευση της Νιγηρίας από τους Βρετανούς· αποτελεί, ωστόσο, μια από τις ακριβέστερες καταγραφές της απίστευτης ανθρώπινης τραγωδίας του Κογκό υπό τον Λεοπόλδο Β΄. Εμπνευσμένη από τη φρίκη του Κογκό είναι η νουβέλα του Τζόζεφ Κόνραντ «Η καρδιά του σκότους» (1902). Ο ήρωας, καπετάνιος σε ατμόπλοιο, αναπλέει ένα ποτάμι και εισέρχεται σε ένα κράτος τρόμου και αίματος· αν και το ποτάμι δεν κατονομάζεται, προφανώς η νουβέλα αντλεί από την εμπειρία του Κόνραντ, που χρημάτισε καπετάνιος σε ατμόπλοιο στον ποταμό Κονγκό στα τέλη του 19ου αι. Βασιζόμενος στην «Καρδιά του σκότους» του Κόνραντ, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα μετέφερε το κράτος του ζόφου στο Βιετνάμ κατά τη διάρκεια του πολέμου με τις ΗΠΑ, στην ταινία «Αποκάλυψη τώρα» (1979). http://shinecast.wordpress.com/ Ο ΛΕΟΠΟΛΔΟΣ Β¨ ΤΟΥ ΒΕΛΓΙΟΥ !!! ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΓΚΟ !!!!

Ασπασία : Πρώτον το ακυβέρνητο Βέλγιο, που υποβαθμίστηκε από τους γνωστούς οίκους, με έναν εκπρόσωπο στο Κοινοβούλιο μη εκλεγμένο, αλλά που η γλώσσα του είναι μακριά και ο νους στα υπόγεια, σκέφτηκα να κάνω αυτήν την ανάρτηση.                        Στο άρθρο αναδεικνύεται η μισαλοδοξία και η αιμοδιψία ενός ανδρός, το λιγότερο ψυχασθενούς, που κατέσφαξε τον κόσμο, στο πάθος της αποικιο-κοσμικής του αντίληψης !  Εντυπωσιασμένος από τα πλούτη της περιοχής, εκμεταλλεύτηκε την έκριθμη κατάσταση που επικρατούσε εκείνη την εποχή στην Ευρώπη, για να πετύχει να πείσει στην συνδιάσκψη του Βερολίνου το 1885, να τα μεταφέρει στην προσωπική του κατοχή.   Το καουτσούκ ήταν περιζήτητο και οι δουλειές μεγάλες.  Κάτι μου ταιριάζει εδώ !!!

Ο Λεοπόλδος Β΄ του Βελγίου και το Κογκό

Στις 5 Φεβρουαρίου 1885, ιδρύθηκε το «Ελεύθερο Κράτος του Κογκό», η προσωπική αποικία στην Κεντρική Αφρική του βασιλιά Λεοπόλδου Β΄ του Βελγίου. Ο Λεοπόλδος, παρακάμπτοντας την απροθυμία της βελγικής κυβέρνησης να αποκτήσει αποικίες, κατέλαβε την περιοχή που έγινε γνωστή ως Βελγικό Κογκό (αργότερα Ζαΐρ, σήμερα Democratic Republic of the Congo) με τη βοήθεια του εξερευνητή Χένρι Μόρτον Στάνλεϊ (γνωστού από τη φλεγματική φράση «ο δόκτωρ Λίβινγκστον, υποθέτω»). Η περιοχή αυτή, με έκταση 76 φορές μεγαλύτερη από το Βέλγιο, αναγνωρίστηκε ως ατομική ιδιοκτησία του μονάρχη. Χρησιμοποιώντας το σύνολο του πληθυσμού ως σκλάβους, ο Λεοπολδος εκμεταλλεύτηκε αρχικά το ελεφαντόδοντο, για να στραφεί σύντομα στο καουτσούκ, για το οποίο υπήρχε αυξανόμενη ζήτηση. Η «εκπολιστική» δραστηριότητα του Λεοπόλδου στο Κογκό περιελάμβανε βασανισμούς, ακρωτηριασμούς των εργατών που δεν συγκέντρωναν την ορισμένη ποσότητα καουτσούκ, βιασμούς γυναικών και ομαδικές δολοφονίες – σε τέτοια έκταση που, στις αρχές του 20ού αι., όταν άρχισαν να πληθαίνουν οι αναφορές στα εγκλήματα αυτά, η διεθνής κατακραυγή πήρε τη μορφή ενός από τα πρώτα μαζικά κινήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα στον δυτικό κόσμο. Το 1908, το βελγικό κοινοβούλιο ανάγκασε τον Λεοπόλδο Β΄ να μεταβιβάσει την κυριαρχία του Κογκό στο βελγικό κράτος.

Δεν υπάρχουν στοιχεία για την πληθυσμό της περιοχής πριν από τη δημιουργία του «κράτους» του Λεοπόλδου, ωστόσο τα θύματα υπολογίζονται σε δέκα με δεκαπέντε εκατομμύρια. Μεταξύ των συγγραφέων που έγραψαν για το θέμα ήταν ο Μαρκ Τουέιν («Ο μονόλογος του βασιλιά Λεοπόλδου», 1905) και ο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ («Το έγκλημα του Κογκό, 1908»). Το έργο του Ντόυλ συγκρίνει την εκμετάλλευση του Κογκό από τον βέλγο μονάρχη με την πιο «ανθρώπινη» εκμετάλλευση της Νιγηρίας από τους Βρετανούς· αποτελεί, ωστόσο, μια από τις ακριβέστερες καταγραφές της απίστευτης ανθρώπινης τραγωδίας του Κογκό υπό τον Λεοπόλδο Β΄.

Εμπνευσμένη από τη φρίκη του Κογκό είναι η νουβέλα του Τζόζεφ Κόνραντ «Η καρδιά του σκότους» (1902). Ο ήρωας, καπετάνιος σε ατμόπλοιο, αναπλέει ένα ποτάμι και εισέρχεται σε ένα κράτος τρόμου και αίματος· αν και το ποτάμι δεν κατονομάζεται, προφανώς η νουβέλα αντλεί από την εμπειρία του Κόνραντ, που χρημάτισε καπετάνιος σε ατμόπλοιο στον ποταμό Κονγκό στα τέλη του 19ου αι. Βασιζόμενος στην «Καρδιά του σκότους» του Κόνραντ, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα μετέφερε το κράτος του ζόφου στο Βιετνάμ κατά τη διάρκεια του πολέμου με τις ΗΠΑ, στην ταινία «Αποκάλυψη τώρα» (1979).

http://shinecast.wordpress.com/