Μια από τις καταπληκτικές εκπομπές με τον Πισσάνο κάθε Σάββατο βράδυ στο sunnychannel.tv. Διαλευκάνουν την μη ουσιαστική διαφορά μεταξύ Πλάτωνα και Αριστοτέλη, μαθητή του πρώτου, αλλά την συμφωνία του μαθητή με τον δάσκαλο, με την μόνη διαφορά ο δεύτερος την επισφράγισε με την παρατήρηση, συνενώνοντας την όποια φαινομενική διαφορά. Ο Αριστοτέλης αφιέρωσε την ζωή του με το πως μπορεί να γίνει ο άνθρωπος καλλίτερος. Ο μεν Πλάτων υποστήριζε πως ο Θεός είναι μια έννοια υπερβατική, ενώ ο Αριστοτέλης υποστήριζε πως η έννοια του Θεού ανακαλύπτεται στην εσχατιά αυτού του κόσμου. Το νόημα του Θεού βρίσκεται εντός του κόσμου. Δηλαδή η γνώση από μόνη της δεν αρκεί, χρειάζεται και η απόκτηση της εμπειρίας της, με συνεχή προσωπική προσπάθεια. Δηλαδή η γνώση δεν μεταδίδεται αλλά αποκτάται μέσω της λογικής και των αισθήσεων. Στην αρχή της εκπομπής γίνεται αναφορά για την οικονομική κρίση, που κυρίως οφείλεται στην έλλειψη της ηθικής = έθος (διανοητική και ηθική λογική) και της αρετής. Η αρετή είναι η μεσότητα ανάμεσα στον δειλό και τον παρά τόλμη γενναίο. Στο σύστημα του ανθρώπου υπάρχει εντελέχεια = εν + τέλος + έχει => κάθε στοιχείο που αποτελεί τον άνθρωπο έχει έναν σκοπό. Οι Αρχαίοι την οβολοστατική δεν την θεωρούσαν υγιή οικονομία, δηλαδή την τοκογλυφία ! Ζούμε την εποχή της ακρασίας = έλλειψη κράτους => αδυναμία επιβολής ελέγχου. Ο Σωκράτης πίστευε πως δεν επιλέγει κάποιος να γίνει κακός, απλά δεν γνωρίζει το κακό με αποτέλεσμα να έχει κακή κρίση ! Στον "Μένωνα" κάνει μία μαιευτική ανάλυση πως ο άνθρωπος μέσω της αληθής γνώσεως έχει την ικανότητα να επιλέξει ανάμεσα στο καλό και το κακό. Η Αρετή είναι η έμπρακτη γνώση του αγαθού, όπερ διδακτή, άρα το αντίθετο είναι προϊόν άγνοιας. Μένων «Κανένας λοιπόν δεν επιθυμεί τα κακά Μένωνα, εφόσον δεν θέλει να είναι τέτοιος (άθλιος) γιατί τι άλλο σημαίνει να είσαι άθλιος, από το να επιθυμήσεις τα κακά και να τ'αποκτήσεις;» Ο Πλάτωνας προχωρά την διδασκαλία του δασκάλου του, με τον συσχετισμό : της οντολογίας - της γνωσιολογίας και της ψυχολογίας ! Η τριμερής αυτή σύνθεση είναι υπεύθυνη για την ακρασία. Όμως ο Πλάτωνας την σύσταση αυτή την περιορίζει στους ολίγους που αυτοί με την σειρά τους θα γίνουν οι δάσκαλοι των υπολοίπων. Ενώ ο πραγματιστής-ρεαλιστής λάτρης και παρατηρητής της φύσης Αριστοτέλης ποτέ δεν θα μπορούσε να παραδεχθεί το οτιδήποτε ενάντια στην καθημερινότητα. Χώρισε τις ανθρώπινες επιλογές σε τρεις κατηγορίες : αυτές που μπορούν να επιλεγούν αλλά που εμπεριέχουν υπερβολή, σε αυτές που πρέπει να αποφεύγονται και σε αυτές που είναι ουδέτερες, αλλά αναγκαίες. Δηλαδή όλες αυτές οι επιλογές υπόκεινται στον πρακτικό συλλογισμό Ο Αριστοτέλης στα «Ηθικά Νικομάχεια» : "Συνεπώς συμβαίνει να γίνεται κανείς ακρατής παρασυρόμενος από κάποια αρχή ή γνώμη, η οποία όμως δεν είναι αυτή καθαυτή αντίθετη προς τον ορθό λόγο αλλά από σύμπτωση. Διότι η επιθυμία μόνο είναι αντίθετη προς τον ορθό λόγο αλλά όχι η γνώμη" Για τον Πλάτωνα πραγματικό (οντολογικά) είναι αυτό που δεν είναι απτό, δεν πιάνεται ή βλέπεται ή γίνεται αντιληπτό , δηλαδή ζούμε σε έναν κόσμο μη πραγματικό, λάτρης του αιώνιου που η πραγματική όψη της ζωής είναι Αλλού. Ωστόσο ο Πλάτωνας εισάγει δύο παράγοντες : τον πνευματισμό και την νοερή αίσθηση , τα οποία ομού συνθέτουν την εμπειρία , έτσι με αυτό τον τρόπο συγκλίνει με την Αριστοτελική άποψη, άλλως αλληλοσυμπληρώνονται. Ενώ ο Αριστοτέλης συνθέτει σειρά πραγματικών γεγονότων , ερευνών και επιχειρημάτων , τα οποία συνθέτουν τον πυρήνα του όντος. Μία πολύ ωραία αναφορά γίνεται πάνω στον πολύ γνωστό μας πίνακα της σχολής των Αθηνών, όπου κεντρικά πρόσωπα είναι ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης. Ο πρώτος δείχνει προς τα πάνω (τον υπερβατικό κόσμο) και ο άλλος προς τα κάτω !! Όπως λοιπόν αντιλαμβανόμαστε τον εδώ αντικατοπτριζόμενο κόσμο, είμαι σίγουρη πως με τον ίδιο τρόπο θα αντιμετωπίσουμε τον άλλο κόσμο, τον κόσμο των ιδεών και πιθανόν της κρίσεως (όχι με την έννοια της τιμωρίας, αλλά με την αλλαγή γυαλιών όπως αναφέρει ο Πισσάνος την μετάβαση) , ενάντια στην ακρασία. Α. ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ;;

Μια από τις καταπληκτικές εκπομπές με τον Πισσάνο κάθε Σάββατο βράδυ στο sunnychannel.tv.  Διαλευκάνουν την μη ουσιαστική διαφορά μεταξύ Πλάτωνα και Αριστοτέλη, μαθητή του πρώτου, αλλά την συμφωνία του μαθητή με τον δάσκαλο, με την μόνη διαφορά ο δεύτερος την επισφράγισε με την παρατήρηση, συνενώνοντας την όποια φαινομενική διαφορά.  Ο Αριστοτέλης αφιέρωσε την ζωή του με το πως μπορεί να γίνει ο άνθρωπος καλλίτερος. Ο μεν Πλάτων υποστήριζε πως ο Θεός είναι μια έννοια υπερβατική, ενώ ο Αριστοτέλης υποστήριζε πως η έννοια του Θεού ανακαλύπτεται στην εσχατιά αυτού του κόσμου. Το νόημα του Θεού βρίσκεται εντός του κόσμου. Δηλαδή η γνώση από μόνη της δεν αρκεί, χρειάζεται και η απόκτηση της εμπειρίας της, με συνεχή προσωπική προσπάθεια. Δηλαδή η γνώση δεν μεταδίδεται αλλά αποκτάται μέσω της λογικής και των αισθήσεων. 
Στην αρχή της εκπομπής γίνεται αναφορά για την οικονομική κρίση, που κυρίως οφείλεται στην έλλειψη της ηθικής = έθος (διανοητική και ηθική λογική) και της αρετής.  Η αρετή είναι η μεσότητα ανάμεσα στον δειλό και τον παρά τόλμη γενναίο. Στο σύστημα του ανθρώπου υπάρχει εντελέχεια = εν + τέλος + έχει => κάθε στοιχείο που αποτελεί τον άνθρωπο έχει έναν σκοπό.  Οι Αρχαίοι την οβολοστατική δεν την θεωρούσαν υγιή οικονομία, δηλαδή την τοκογλυφία ! 

Ζούμε την εποχή της ακρασίας = έλλειψη κράτους => αδυναμία επιβολής ελέγχου. 

Ο Σωκράτης πίστευε πως δεν επιλέγει κάποιος να γίνει κακός, απλά δεν γνωρίζει το κακό με αποτέλεσμα να έχει κακή κρίση ! Στον "Μένωνα"  κάνει μία μαιευτική ανάλυση πως ο άνθρωπος μέσω της αληθής γνώσεως έχει την ικανότητα να επιλέξει ανάμεσα στο καλό και το κακό.  Η Αρετή είναι η έμπρακτη γνώση του αγαθού, όπερ διδακτή, άρα το αντίθετο είναι προϊόν άγνοιας.

   

Μένων «Κανένας λοιπόν δεν επιθυμεί τα κακά Μένωνα, εφόσον δεν θέλει να είναι τέτοιος (άθλιος) γιατί τι άλλο σημαίνει να είσαι άθλιος, από το να επιθυμήσεις τα κακά και να τ'αποκτήσεις;»

Ο Πλάτωνας προχωρά την διδασκαλία του δασκάλου του, με τον συσχετισμό : της οντολογίας - της γνωσιολογίας και της ψυχολογίας ! Η τριμερής αυτή σύνθεση είναι υπεύθυνη για την ακρασία.  Όμως ο Πλάτωνας την σύσταση αυτή την περιορίζει στους ολίγους που αυτοί με την σειρά τους θα γίνουν οι δάσκαλοι των υπολοίπων.

Ενώ ο πραγματιστής-ρεαλιστής λάτρης και παρατηρητής της φύσης  Αριστοτέλης ποτέ δεν θα μπορούσε να παραδεχθεί το οτιδήποτε ενάντια στην καθημερινότητα.  Χώρισε τις ανθρώπινες επιλογές σε τρεις κατηγορίες : αυτές που μπορούν να επιλεγούν αλλά που εμπεριέχουν υπερβολή, σε αυτές που πρέπει να αποφεύγονται και σε αυτές που είναι ουδέτερες, αλλά αναγκαίες.  Δηλαδή όλες αυτές οι επιλογές υπόκεινται στον πρακτικό συλλογισμό

Ο Αριστοτέλης στα «Ηθικά Νικομάχεια» : "Συνεπώς συμβαίνει να γίνεται κανείς ακρατής παρασυρόμενος από κάποια αρχή ή γνώμη, η οποία όμως δεν είναι αυτή καθαυτή αντίθετη προς τον ορθό λόγο αλλά από σύμπτωση.  Διότι η επιθυμία μόνο  είναι  αντίθετη  προς  τον  ορθό λόγο  αλλά  όχι  η γνώμη"

Για τον  Πλάτωνα πραγματικό (οντολογικά) είναι αυτό που δεν είναι απτό, δεν πιάνεται ή βλέπεται ή γίνεται αντιληπτό ,  δηλαδή ζούμε σε έναν κόσμο μη πραγματικό, λάτρης του αιώνιου που η πραγματική όψη της  ζωής  είναι  Αλλού.   Ωστόσο ο Πλάτωνας  εισάγει  δύο παράγοντες : τον πνευματισμό  και την νοερή αίσθηση , τα οποία ομού συνθέτουν την εμπειρία , έτσι  με αυτό  τον  τρόπο συγκλίνει  με την Αριστοτελική άποψη, άλλως αλληλοσυμπληρώνονται.

Ενώ ο Αριστοτέλης  συνθέτει  σειρά πραγματικών  γεγονότων , ερευνών  και επιχειρημάτων , τα οποία συνθέτουν τον πυρήνα του όντος.

Μία πολύ ωραία αναφορά γίνεται πάνω στον πολύ γνωστό μας πίνακα  της σχολής των Αθηνών, όπου κεντρικά πρόσωπα είναι ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης.  Ο πρώτος δείχνει  προς τα πάνω (τον υπερβατικό κόσμο) και ο άλλος προς τα κάτω !!  

Όπως λοιπόν αντιλαμβανόμαστε τον εδώ αντικατοπτριζόμενο κόσμο,  είμαι σίγουρη πως  με τον ίδιο τρόπο  θα αντιμετωπίσουμε τον άλλο κόσμο, τον κόσμο των ιδεών και  πιθανόν της κρίσεως (όχι με την έννοια της  τιμωρίας, αλλά  με την αλλαγή γυαλιών όπως αναφέρει ο Πισσάνος την μετάβαση) , ενάντια στην ακρασία.       Α.