Ποια η διαφορά της Φιλοσοφικής Σκέψεως με την Σοφιστική: Ο Σοφιστής παρατηρεί τα δεδομένα της εκάστοτε εποχής και δημιουργεί αντίβαρο, ενώ ο Φιλόσοφος είναι έξω από χώρο και χρόνο, ανατρέχει στον κόσμο των Ιδεών, αναλύει το τι θα έπρεπε να συμβαίνει σύμφωνα με την αρμονία του σύμΠαντος Νόμου, δεν δημιουργεί αντίβαρο στο σφάλμα αλλά χτίζει εξ αρχής ορθό οικοδόμημα.
Γιατί δεν δημιουργεί αντίβαρο ο Φιλόσοφος: Έχουμε αναλύσει ήδη τον κανόνα που δίνει ο Σωκράτης στον Πλατωνικό έργο "Φαίδων" του "εκ των αντιθέτων τα αντίθετα" (μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ), σύμφωνα λοιπόν με αυτόν και με την Ιεράν Τετρακτύν και την Διαλεκτικήν, είναι ασύμβατο να δημιουργηθεί αντίβαρο του σφάλματος και να είναι Ορθόν, καθόσον το Ορθόν είναι Αρχή (και με τις δύο έννοιες - έναρξη και εξουσία).
Σοφιστική ως μέγιστο μέσο Προπαγάνδας: Οι Προπαγανδιστές χρησιμοποιούν την τεχνική της Σοφιστείας γιατί είναι πιο κοντά στην νοοτροπία του όχλου, ο όχλος δεν μπορεί να κάνει συλλογισμούς πείθεται με επιφανειακά έτοιμα και αληθοφανή επιχειρήματα
Η Αριστεριστική θεωρία της Πάλης των Τάξεων:
"...Με τη λέξη αστική τάξη εννοούμε την τάξη των σύγχρονων καπιταλιστών που είναι κάτοχοι των κοινωνικών μέσων παραγωγής και που εκμεταλλεύονται μισθωτή εργασία. Με τη λέξη προλεταριάτο εννοούμε την τάξη των σύγχρονων μισθωτών εργατών που, επειδή δεν κατέχουν καθόλου δικά τους μέσα παραγωγής, είναι αναγκασμένοι να πουλούν την εργατική τους δύναμη για να μπορούν να ζήσουν" (σημείωση του Ένγκελς στην Αγγλική έκδοση του 1888. ο Ένγκελς ήταν ...Βιομήχανος)
Εν ολίγοις έχουμε τους Καπιταλιστές-Αστική Τάξη (κατόχους μέσων παραγωγής) και τους Προλετάριους-Εργατική Τάξη (όλοι οι υπόλοιποι εξαφανίζονται ως δια μαγείας). Οι μεν πρώτοι ταυτίζονται με τους Εκμεταλλευτές ενώ οι δε δεύτεροι με τους Εκμεταλλευόμενους. Η έννοια της εκμετάλλευσης που διέπει την σχέση αυτή προκύπτει από την υπεραξία την οποία κερδίζουν οι μεν εις βάρος των δε, δηλαδή αν ένας εργάτης παράγει π.χ. 10$ λαμβάνει μόνο 2$ ως αμοιβή, ενώ ο Εκμεταλλευτής λαμβάνει την υπεραξία των 8$ πράγμα άδικο. Δια την αιτία αυτή οι Αριστεριστές υποστηρίζουν ότι πρέπει να καταργηθεί η ιδιοκτησία διότι είναι προϊόν εκμετάλλευσης. Η ιδιοκτησία Σατανοποιείται και πρέπει να πολεμηθεί όπως ο Διάβολος στις Μεταφυσικές θρησκείες, και για να συμβεί αυτό καλούνται οι εργάτες όλου του κόσμου να ενωθούν απορρίπτοντας Πατρίδες, Έθνη, Φυλές, Θρησκείες, Κράτη κ.τ.λ. οπότε ιδού και ο δεύτερος στόχος... ο Διεθνισμός (ο πρώτος είναι ο έλεγχος της παραγωγής).
"Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Αφού, όμως, το προλεταριάτο πρέπει κατ' αρχήν να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη, να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο ακόμα εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια που δίνει η αστική τάξη" ("Προλετάριοι και Κομμουνιστές" - Κομμουνιστικό Μανιφέστο)
Οι μάζες που δεν μπορούν να κάνουν συλλογισμούς δεν μπορούν να δουν ότι η θέση του "εκμεταλλευτή" ιδιοκτήτη δεν μένει κενή αφού καλύπτεται από το ίδιο το Κράτος στο οποίο κάνει κουμάντο κάποιο Σοβιέτ... Το Σοβιέτ εν τέλει απολαμβάνει την υπεραξία του συνόλου και μάλιστα στην πιο ολοκληρωτική της μορφή, καθόσον στην περίπτωση αυτή δεν μιλάμε απλά για πλουτισμό (που ισχύει για τους αστούς) αλλά υπερ-υπερπλουτισμό του Σοβιέτ. Αυτό είναι ένα παλιό κόλπο το οποίο το αντέγραψαν από τους ανώτερους κληρικούς κάθε θρησκείας οι οποίοι μετακινούνται με τις ακριβότερες λιμουζίνες, μένουν στα ακριβότερα και πολυτελέστατα σπίτια, ζουν μια ζωή τρυφηλότατη, αλλά οι ίδιοι δεν έχουν τίποτα στο όνομα τους... όλα ανήκουν...στον θεό... Ευαγγελίζονται δε και μια εξίσωση των πάντων ένεκα δικαιοσύνης (για την σχέση Δικαίου και Ισότητος δείτε ΕΔΩ). Επίσης η κατάργηση της Πατρίδος, της Φυλής και των Εθνών με ένα Μανιφέστο μοιάζει με το άλλο ανέκδοτο αυτό του να δίνεται ιθαγένεια με έναν νόμο θαρρείς και το Μανιφέστο ή ο νόμος είναι τόσο ισχυρός που μπορεί να επέμβει στην ίδια την φύση, είναι σαν να λέμε ότι με έναν νόμο μπορούμε να κάνουμε τον Ελέφαντα Δένδρο... Φυσικά οι ίδιοι ξέρουν καλά ότι αυτό δεν γίνεται αλλά ο στόχος τους είναι τα επίκτητα ανακλαστικά των μαζών (βλέπε πείραμα Pavlov). δείτε ΕΔΩ περί εννοιών Πατρίδος, Φυλής, Έθνους για να βγάλετε τα συμπεράσματα σας
Για να δούμε όμως τα Λογικά σφάλματα της θεωρίας αυτής
Το θεμελιώδες λογικό σφάλμα που κάνει ο περισσότερος κόσμος και οι Σοφιστές είναι το να προσπαθούν να λύσουν ένα πρόβλημα από ένα συγκεκριμένο χωροχρονικό σημείο και έπειτα λαμβάνοντας υπόψιν του μερικά στοιχεία εκ του συνόλου, ενώ το ορθόν είναι αυτό που κάνει στο σχολείο ο Καθηγητής Μαθηματικών ο οποίος λύνει μια εξίσωση από την αρχή, λαμβάνει υπόψιν του όλα τα στοιχεία, συν το βασικότερο όλων, ότι κατέχει τους κανόνες που διέπουν το αντικείμενο! Έτσι πρέπει να κάνουμε και εμείς αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα όπως πραγματικά είναι. Το βασικότερο σφάλμα (τυχαίο ή μη) των Αριστεριστών είναι ότι στο επίκεντρο της θεωρίας τους έχουν τοποθετήσει το χρήμα κάτι που δεν είναι ορθόν καθόσον το χρήμα είναι δημιούργημα των ανθρώπων, άρα αν θέλουμε να λύσουμε τα προβλήματα που διέπουν την κοινωνία θα πρέπει να δούμε τα πράγματα με επίκεντρο τον ίδιο τον άνθρωπο και όχι τα όποια δημιουργήματα αυτού, για τον απλό λόγο ότι ο άνθρωπος είναι η πηγή (source) και των καλών και των κακών πραγμάτων. Με μια απλή Λογική σκέψη μπορούμε να επιβεβαιώσουμε του λόγου τω αληθές, αν θεωρητικά αφαιρέσουμε τα χρήματα από τον πλανήτη δεν θα εξαφανιστούν τα προβλήματα που διέπουν τις κοινωνίες, αν όμως αφαιρέσουμε τον άνθρωπο θα εξαφανιστούν όλα τα προβλήματα, άρα το πρόβλημα είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και σε αυτόν πρέπει να εστιάσουμε.
Το πρώτο σφάλμα στην θεωρία τους είναι ότι έχουν θέσει ως επίκεντρο του προβλήματος το χρήμα ενώ είναι ο ίδιος ο άνθρωπος "...Πρώτος ο Φαλέας ο Χαλκηδόνιος εισήγαγε τον ίσο καταμερισμό περιουσιών στους πολίτες. Δεν φτάνει όμως ο νομοθέτης να κάνει τις περιουσίες ίσες, πρέπει πρώτα να εξισώσει τις επιθυμίες με σωστή διαπαιδαγώγηση και κοινή παιδεία, διότι οι άνθρωποι δεν αδικούν μόνο εξ αιτίας των αναγκών αλλά και εξ αιτίας των ασύμμετρων επιθυμιών, οπότε η ίση κατανομή περιουσιών δεν είναι η λύση. Τα μεγάλα αδικήματα διαπράττονται εξαιτίας υπερβολικών επιθυμιών και όχι για τις βασικές ανάγκες (π.χ. Τύραννοι γίνονται όχι για να μην κρυώνουν ή για να μην πεινάνε). Η Ανθρώπινη απληστία δεν έχει όρια, αλλά τέτοια είναι η φύση της επιθυμίας, να μην γνωρίζει όρια, και η ικανοποίηση της επιθυμίας είναι σκοπός ζωής για πολλούς" (Πολιτικά Αριστοτέλους 1266b)
περί Τάξεων: Οι οικονομικές τάξεις δεν είναι δύο όπως υποστηρίζουν οι Αριστεριστές αλλά άπειρες, και θα τις δούμε ευθύς αμέσως. Ποια η ταξική σχέση αυτού που δεν έχει ούτε ευρώ στην τσέπη με αυτόν που έχει 10.000; αυτού που έχει 10.000 με αυτόν που έχει 50.000; αυτού που έχει 50.000 με αυτόν που έχει 100.000; αυτού που έχει 100.000 με αυτόν που έχει 200.000; αυτού που έχει 200.000 με αυτόν που έχει 500.000; αυτού που έχει 500.000 με αυτόν που έχει 1.000.000; αυτού που έχει 1.000.000 με αυτόν που έχει 5.000.000; αυτού που έχει 5.000.000 με αυτόν που έχει 20.000.000; αυτού που έχει 20.000.000 με αυτόν που έχει 50.000.000; αυτού που έχει 50.000.000 με αυτόν που έχει 200.000.000; αυτού που έχει 200.000.000 με αυτόν που έχει 500.000.000; αυτόν που έχει 500.000.000 με αυτόν που έχει 1.000.000.000; ο Bill Gates έχει 70.000.000.000 και η απόσταση που χωρίζει τον Bill Gates από τους Ιδιοκτήτες του Τραπεζικού συστήματος είναι όση χωρίζει τον Bill Gates από εμάς X1000... Προσθέστε τώρα και τις άπειρες ενδιάμεσες περιπτώσεις...
Το δεύτερο σφάλμα της θεωρίας τους είναι ότι βλέπουν μόνο 2 τάξεις (Φτωχοί και Πλούσιοι) ενώ στην πραγματικότητα είναι άπειρες.
περί Πάλης: Η πάλη εν ολίγοις είναι η εκμετάλλευση ή η προσπάθεια εκμετάλλευσης και η αντίδραση σε όλο αυτό, ανάμεσα σε ένα άτομο και κάποιο άλλο ή μιας ομάδος προς κάποιο άτομο ή ενός ατόμου προς μια ομάδα ή μιας ομάδας προς μια άλλη ομάδα ανεξαρτήτου οικονομικής βάσης. Υπάρχουν άφραγκοι που εκμεταλλεύονται ή προσπαθούν να εκμεταλλευτούν άφραγκους, υπάρχουν αυτοί που έχουν στην άκρη χρήματα οι οποίοι εκμεταλλεύονται ή προσπαθούν να εκμεταλλευτούν άλλους της ίδιας κλάσης, υπάρχουν μεγαλοκαρχαρίες που εκμεταλλεύονται ή προσπαθούν να εκμεταλλευτούν άλλους μεγαλοκαρχαρίες κ.ο.κ. Επίσης τα χαρακτηριστικά της εκμετάλλευσης δεν περιορίζονται μόνο στον οικονομικό τομέα όπως υποστηρίζει η θεωρία αυτή αλλά η εκμετάλλευση επεκτείνεται και σε άλλους τομείς όπως π.χ. την δόξα, την σεξουαλική ευχαρίστηση κ.α.
Το τρίτο διπλό σφάλμα της θεωρίας αυτής είναι ότι αφενός η πάλη δεν είναι ανάμεσα σε τάξεις αλλά από τον οποιονδήποτε προς τον οποιονδήποτε και αφετέρου ότι η πάλη-εκμετάλλευση δεν έχει μόνο οικονομική χροιά όπως την παρουσιάζουν.
Από κει και πέρα υπάρχουν και οι άλλες παράμετροι που φανερώνουν ασυμβατότητα στην θεωρία τους:
1. Ορίζουν ως Καπιταλιστή (Κεφαλαιοκράτη) τον ιδιοκτήτη μέσου παραγωγής. Είναι Καπιταλιστές όσοι έχουν μεν πολλά χρήματα τα οποία όμως δεν προέρχονται από μέσο παραγωγής;
2. Ορίζουν τον Εκμεταλλευόμενο-εργάτη ως μη ιδιοκτήτη μέσου παραγωγής. Τι γίνεται στην περίπτωση που οι εργάτες αμείβονται με πολλά χρήματα αλλά δεν έχουν μέσο παραγωγής;
3. Τι γίνεται όταν οι Εκμεταλλευόμενοι-εργάτες έχουν περισσότερα χρήματα στην άκρη από τον ιδιοκτήτη παραγωγής;
4. Εξ ορισμού ο Καπιταλιστής εκμεταλλεύεται τον Εργάτη. Τι γίνεται όταν ο Καπιταλιστής χρωστάει και μπαίνει μέσα, άρα δεν κερδίζει από την υπεραξία;
5. Ο καταστηματάρχης που είναι μεταπωλητής ο οποίος έχει υπαλλήλους αλλά δεν έχει μέσον παραγωγής τι είναι;
6. Αυτός που πουλάει υπηρεσίες πως ονομάζεται; Καπιταλιστής ή Προλετάριος;
7. Αυτός που πουλάει υπηρεσίες και έχει υπαλλήλους πως ονομάζεται;
8. Αυτός που πουλάει υπηρεσίες και είναι υπάλληλος πως ονομάζεται;
9. Αυτός που πουλάει υπηρεσίες και είναι υπάλληλος ο οποίος όμως έχει ιδιοκτησία πως ονομάζεται;
10. Όταν ο υπάλληλος έχει ιδιοκτησία μεγαλύτερη του Καπιταλιστή η οποία όμως δεν είναι μέσο παραγωγής;
11. Ο ιδιοκτήτης μέσου παραγωγής π.χ. Γεωργός που δεν έχει εργάτες τι είναι; Καπιταλιστής;
12. Ο φτωχός ιδιοκτήτης μέσου παραγωγής που δεν έχει εργάτες είναι ταυτόχρονα και Καπιταλιστής και Προλεταριάτος;
13. Μπορεί να ονομαστεί κάποιος Καπιταλιστής (Κεφαλαιοκράτης) όταν δεν έχει κεφάλαιο αλλά έχει μέσον παραγωγής;
14. Ο Εισοδηματίας ο οποίος ούτε έχει μέσον παραγωγής ούτε υπαλλήλους τι είναι;
15. Όταν ο ιδιοκτήτης μέσου παραγωγής μπαίνει μέσα, δηλαδή οι εργαζόμενοι δεν του παράγουν κέρδος αλλά πληρώνονται (άρα προκαλούν ζημιά), σημαίνει ότι το Προλετάριο εκμεταλλεύεται τον Καπιταλιστή και όχι ο Καπιταλιστής το Προλετάριο; κ.α.
Συμπέρασμα: Η θεωρία αυτή έχει ως επίκεντρο μια μεμονωμένη περίπτωση από τις πολλές που υπάρχουν, άρα λύση δεν μπορεί να φέρει, καθόσον η λύση δεν μπορεί να υπάρξει λύνοντας ένα κομμάτι της εξίσωσης και όχι όλη την εξίσωση εξ αρχής και σωστά.
Οι Αριστεριστές και ο Διεθνισμός
Ο απώτερος στόχος της δημιουργίας του αριστερισμού δεν ήταν να περάσει καλά ο φτωχός γιατί ο μηχανισμός είναι λάθος. Είδαμε επί Σοβιετικής Ενώσεως ο φτωχός έγινε πιο φτωχός και πιο πεινασμένος από πριν, γι αυτό και κατέρρευσε άλλωστε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το Καπιταλιστικό σύστημα είναι σωστό, είναι "εκ του αντιθέτου αντίθετο" δηλαδή ένα σφάλμα αντίθετο του άλλου σφάλματος. Ο πραγματικός σκοπός δημιουργίας αυτής της θεωρίας ήταν να χρησιμοποιηθεί ως δούρειος ίππος για κάθε χώρα. Παρατηρούμε δυο μοτο γνωστά, ότι το Κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα από την μια και το ότι ο το Προλεταριάτο δεν έχει πατρίδα από την άλλη... όλως τυχαίως οι χρηματοδότες των αριστεριστών (και των άλλων φυσικά Πολιτικών θεωριών) έγιναν από το Κεφάλαιο και συγκεκριμένα από τους Τραπεζίτες του θεού, γιατί απλά κανείς άλλος δεν έχει τόσα χρήματα να διαθέσει για την αναγκαία πολυδάπανη προβολή και τα τεράστια τρέχοντα έξοδα για να προωθηθεί μια θεωρία. Είναι ολοφάνερο ότι οι χρηματοδότες είχαν σκοπό να ελέγξουν κάθε Κράτος από τους δύο ακρογωνιαίους λίθους, μια από το χρήμα που κυκλοφορεί σε ένα κράτος δια μέσου Τραπεζών και από την άλλη την παραγωγή δια μέσου ΑριστεροΚομμουνισμού. Γνωστό είναι ότι αξία το χρήμα λαμβάνει από την παραγωγή, άρα χρήμα και παραγωγή είναι αλληλένδετα, όποιος καταφέρει και ελέγξει αυτούς τους δύο μοχλούς έχει σχεδόν τον απόλυτο έλεγχο του εκάστοτε Κράτους. Στο παρακάτω βίντεο βλέπουμε το παρασκήνιο για την σχέση των Τραπεζιτών του θεού με τον Πάρβους τον Λένιν και όλων αυτών με την "Επανάσταση"
Από την οπτική της Προπαγάνδας
Αυτός που θέλει να πετύχει κάτι, φτιάχνει μια θεωρία (είτε Πολιτική είτε Θρησκευτική) και θέτει ένα στόχο. Αυτός ο στόχος πρέπει να είναι τέτοιος που να μην επιτευχθεί ποτέ γιατί αν επιτευχθεί θα τελειώσει και το παραμύθι. Επίσης ο στόχος πρέπει να έχει μια ωραία βιτρίνα στολισμένη με μαγικές λέξεις π.χ. "ισότητα" "δημοκρατία" "δικαιοσύνη" κτλ. Επειδή εκ των πραγμάτων ο στόχος θα παραμένει πάντα μακριά, ο δημιουργός έχει προβλέψει να βρει μια δικαιολογία για να μην απογοητευτεί ο ακόλουθος, εφευρίσκει έναν εχθρό ο οποίος είναι πάντα εξωτερικός. Γιατί εξωτερικός; διότι ότι αν ήταν εσωτερικός θα υπήρχε η προοπτική της διόρθωσης... Η οποιαδήποτε θεωρία για να επιδράσει στις μάζες χρειάζεται να είναι κοντά στο νοητικό βεληνεκές του (γι αυτό χρησιμοποιούν την Σοφιστική) και φυσικά με συνεχή προβολή - υπενθύμιση, γιατί ο όχλος έχει την τάση να ξεχνά εύκολα και γρήγορα. Προβολή σημαίνει πακτωλός χρημάτων, οπότε η ερώτηση που γεννάται είναι ποιος έχει τόσο χρήμα για να προμοτάρει μια θεωρία; και η ρητορική ερώτηση είναι αν αυτός που θα σπαταλήσει τόσο χρήμα θα το κάνει υπέρ του συνόλου ή υπέρ των συμφερόντων του;
http://knossopolis.com/
Από : http://isxys.blogspot.com/
Νάγια : Όταν τα όμματα ορούν Χωρίς τον Νου αλλά παθητικά, τότε το Λογικό Ον εξαφανίζεται και γίνεται έρμαιο του κάθε προπαγανδιστή και προβοκάτορα. Είδη προπαγανδιστών υπάρχουν όσα και τα επίπεδα ή τα εκάστοτε ανά εποχή είδη των εκπαιδευμένων ανθρώπων. Εύκολα δηλαδή το "έξυπνο πουλί από την μύτη πιάνεται".
Ο πονηρός προπαγανδιστής όταν γνωρίζει ότι έχει να κάνει με προχωρημένα εκπαιδευμένο άτομο ή γνωστικιστή (όχι συνειδητό γνώστη είτε από εμπειρία, βίωμα ή αυτο-ανάλυση), τότε προσφέρει πολλές αλήθειες για να έλκει και να κερδίζει την εμπιστοσύνη των άλλων, ώστε με ευκολία να περάσει την "υπόγεια προπαγάνδα" του στους ακολούθους του, σε ανύποπτο και χαλαρό χρόνο, μειώνοντας ή εξαλείφωντας με αυτόν τον τρόπο, αντιδράσεις ή περαιτέρω αναλύσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου