Μαρία Δεναξά Η Μέρκελ ξηλώνει την Ευρώπη Η Ευρωπαϊκή Διάσκεψη Κορυφής της 27ης Οκτωβρίου δεν θα μείνει στην ιστορία μόνο ως η Σύνοδος της τελευταίας ευκαιρίας για την ΕΕ, όπως χαρακτηρίστηκε από πολλά ΜΜΕ. Θα μείνει, κυρίως, επειδή η Μέρκελ κατάφερε να επιβάλει στον Νικολά Σαρκοζί και στους υπόλοιπους Ευρωπαίους τους ρυθμούς του γερμανικού οράματος διακυβέρνησης για την Ευρωζώνη. Μια εξέλιξη που δεν σημαίνει ούτε εγγυάται απαραίτητα ένα βιώσιμο μέλλον για την Ευρώπη. Μετά τη θυελλώδη νύχτα των Βρυξελλών ο κάθε Ευρωπαίος ηγέτης επέστρεψε στην χώρα του για να χαιρετήσει την «τελική» (ο Θεός να την κάνει) λύση στο πρόβλημα της κρίσης χρέους, με την οποία όλοι οι Ευρωπαίοι είμαστε αντιμέτωποι. Ωστόσο, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και με τη Σύνοδο Κορυφής της 9ης Μαΐου 2010 ή αν θέλετε και πιο πρόσφατα στις 21 Ιουλίου 2011. Από Σύνοδο σε Σύνοδο ο γαλλογερμανικός άξονας, η καρδιά της Ευρώπης όπως λέμε, άρχισε να απορρυθμίζεται. Η Γερμανία προχώρησε μπροστά και ο Σαρκοζί, επανειλημμένως, οπισθοχώρησε έναντι των γερμανικών θέσεων για τους λόγους που όλοι γνωρίζουμε. Ένα γεγονός που είχε ως συνέπεια τον επαναπροσδιορισμό των κανόνων του ευρωπαϊκού οικονομικού και νομισματικού παιχνιδιού. Επιχειρώντας μια ιστορική αναδρομή, θα δούμε πως το παραδοσιακό νομισματικό οικοδόμημα που αναπτύχθηκε από τους Βρετανούς τον 19ο αιώνα στηρίχθηκε στην ύπαρξη μιας Κεντρικής Τράπεζας, η οποία διασφάλιζε τη σταθερότητα των τιμών και είχε το ρόλο του δανειστή έσχατης ανάγκης ιδίως για τα αδύναμα κράτη. Με αυτό το σύστημα, η δημόσια χρεοκοπία που είχε προκαλέσει ανυπολόγιστες καταστροφές στις οικονομίες του 17ου και 18ου αιώνα, εξαφανίζεται και το δημόσιο χρέος μεταλλάσσεται σε ασφαλές στοιχείο του ενεργητικού που οι οικονομικοί παράγοντες αναζητούν και ανταλλάσουν στις αγορές . Επανέρχομαι στο σήμερα. Οι αμφιβολίες για την ικανότητα της Ελλάδας να τηρήσει τις δανειακές της δεσμεύσεις ήρθαν στην επιφάνεια τον Νοέμβριο του 2009 . Η καλύτερη απάντηση στην κρίση θα ήταν η ΕΚΤ να αναλάβει δράση ανάλογη αυτής της FED στην Αμερική, με ένα πρόγραμμα απορρόφησης τοξικών ομολόγων και παροχής ρευστότητας στην Ευρωπαϊκή Οικονομία. Παρόλο που η γερμανική διπλωματία εξεπλάγην αρχικώς με την «απειλή» του Ελληνα πρωθυπουργού για προσφυγή και έλευση του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη, εντούτοις λόγω έλλειψης τεχνογνωσίας πάνω σε παρόμοιες καταστάσεις αναγκάστηκε να αποδεχθεί τη συνδρομή του ΔΝΤ προκειμένου να αποφευχθεί μια άτακτη Ελληνική χρεοκοπία… Παράλληλα, όμως, η Γερμανία ανέλαβε δράση για να «ξηλώσει και να ξαναράψει» στα μέτρα της το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Ετσι, υιοθέτησε μια σκληρή στάση που βασίζεται πάνω στην σωφρονιστική δράση στρεφόμενη «και καλά» εναντίων των τραπεζών που θα πρέπει εκτός απροόπτου να συνεισφέρουν για την επανακεφαλαιοποίση τους 106,4 δίσ ευρώ και κατά της Ελλάδας, αποδιοργανώνοντας εντελώς μέσα σε δύο χρόνια το οικονομικό και κοινωνικό της σύστημα. Αυτή η σωφρονιστική δράση, σύμφωνα με τη Γερμανία, θα πρέπει να γίνει αντιληπτή από τους οικονομικούς ιθύνοντες παγκοσμίως ως η επιβεβαίωση ενός καινούργιου δόγματος: τα δημόσια χρέη παύουν να είναι ένα ασφαλές στοιχείο ενεργητικού και η αξιολόγηση τους εξαρτάται από την διαχείριση της δημοσιονομικής πολιτικής του κάθε κράτους. Από την παραπάνω προσέγγιση προέκυψε η δημιουργία ως πιστωτή «έσχατης ανάγκης» του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, του EFSF, που η ενίσχυση του ενεργητικού του, αναμένεται να φθάσει τα 1000 δισ σε πρώτο στάδιο. Ετσι, θα εξασφαλιστεί ένα μέρος των δυνητικών ζημιών για τους επενδυτές ως κίνητρο για την αγορά χρέους κρατών που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσχέρειες . Αυτός, όμως, ο μηχανισμός έχει ως συνέπεια κάτι που ο πολύς ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται. Την εξυπηρέτηση του ευρωπαϊκού χρέους μέσω μόχλευσης δηλαδή της δημιουργίας νέων χρέων και όχι νέου πλούτου. Ως εκ τούτου, το EFSF είναι καταδικασμένο να γονατίσει υπό το βάρος του χρέους που θα δημιουργεί. Παράλληλα, τα 17 κράτη της Ευρωζώνης θα διαχωριστούν σε τρία μέρη: - Τα υπερχρεωμένα που έχουν ανάγκη από κεφάλαια - Τα λιγότερο χρεωμένα που στηρίζουν το ταμείο - Τις ενδιάμεσες χώρες που, ενώ το δημόσιο χρέος τους δεν ήταν σημαντικό, καταλήγουν στην κατηγορία των υπερχεομένων κρατών που θα πνίξουν το Ταμείο και στο τέλος θα δώσουν την χαριστική βολή στην Ευρωζώνη! Η Μέρκελ, σύμφωνα με οικονομικούς αναλυτές σε Λονδίνο και Παρίσι, παίζει το παιχνίδι του διαβόλου στις πλάτες του στριμωγμένου και αδύναμου από τα χρέη της Γαλλίας Σαρκοζί στον οποίο έχει μεταφέρει την ευθύνη για την τύχη του Ευρώ. Κάθε αναγγελία της Γαλλίας για μια νέα δαπάνη, για προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων (πράγμα αδύνατο), κάθε προεδρική υπόσχεση για την παραμικρή σπατάλη είναι μια βολή κατά του Ευρώ που μπορεί να αποβεί μοιραία. Ειδικά όταν τα παραπάνω κρίνονται ικανά να στερήσουν από τη Γαλλία την προοπτική της μείωσης του δημόσιου ελλείματος και, κατά συνέπεια, τα περίφημα 3Α των οίκων αξιολόγησης .. So, the winner is…Αngela!!! Και οι χαμένοι; Η Ευρώπη, η Ευρωζώνη, το Ευρώ, ο Νικολά Σαρκοζί και σίγουρα εμείς ! http://www.aixmi.gr/ Η ΜΕΡΚΕΛ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ !!!!!

Μαρία Δεναξά

Η Μέρκελ ξηλώνει την Ευρώπη

Η Ευρωπαϊκή Διάσκεψη Κορυφής της 27ης Οκτωβρίου δεν θα μείνει στην ιστορία μόνο ως η Σύνοδος της τελευταίας ευκαιρίας για την ΕΕ, όπως χαρακτηρίστηκε από πολλά ΜΜΕ. Θα μείνει, κυρίως, επειδή η Μέρκελ κατάφερε να επιβάλει στον Νικολά Σαρκοζί και στους υπόλοιπους Ευρωπαίους τους ρυθμούς του γερμανικού οράματος διακυβέρνησης για την Ευρωζώνη.

Μια εξέλιξη που δεν σημαίνει ούτε εγγυάται απαραίτητα ένα βιώσιμο μέλλον για την Ευρώπη. Μετά τη θυελλώδη νύχτα των Βρυξελλών ο κάθε Ευρωπαίος ηγέτης επέστρεψε στην χώρα του για να χαιρετήσει την «τελική» (ο Θεός να την κάνει) λύση στο πρόβλημα της κρίσης χρέους, με την οποία όλοι οι Ευρωπαίοι είμαστε αντιμέτωποι. Ωστόσο, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και με τη Σύνοδο Κορυφής της 9ης Μαΐου 2010 ή αν θέλετε και  πιο πρόσφατα στις 21 Ιουλίου 2011. Από Σύνοδο σε Σύνοδο ο γαλλογερμανικός άξονας, η καρδιά της Ευρώπης όπως λέμε, άρχισε να απορρυθμίζεται. Η Γερμανία προχώρησε μπροστά και ο Σαρκοζί, επανειλημμένως, οπισθοχώρησε έναντι των γερμανικών θέσεων για τους λόγους που όλοι γνωρίζουμε. Ένα γεγονός που είχε ως συνέπεια τον επαναπροσδιορισμό των κανόνων του ευρωπαϊκού οικονομικού και νομισματικού παιχνιδιού.

Επιχειρώντας μια ιστορική αναδρομή, θα δούμε πως το παραδοσιακό νομισματικό οικοδόμημα που αναπτύχθηκε από τους Βρετανούς τον 19ο αιώνα στηρίχθηκε στην ύπαρξη μιας Κεντρικής Τράπεζας, η οποία διασφάλιζε τη σταθερότητα των τιμών και είχε το ρόλο του δανειστή έσχατης ανάγκης ιδίως για τα αδύναμα κράτη. Με αυτό το σύστημα, η δημόσια χρεοκοπία που είχε προκαλέσει ανυπολόγιστες καταστροφές στις οικονομίες του 17ου και 18ου αιώνα, εξαφανίζεται και το δημόσιο χρέος μεταλλάσσεται σε ασφαλές στοιχείο του ενεργητικού που οι οικονομικοί παράγοντες αναζητούν και ανταλλάσουν στις αγορές .

Επανέρχομαι στο σήμερα. Οι αμφιβολίες για την ικανότητα της Ελλάδας να τηρήσει τις δανειακές της δεσμεύσεις ήρθαν στην επιφάνεια τον Νοέμβριο του 2009 .

Η καλύτερη απάντηση στην κρίση θα ήταν η ΕΚΤ να αναλάβει δράση ανάλογη αυτής της FED στην Αμερική, με ένα πρόγραμμα απορρόφησης τοξικών ομολόγων και παροχής ρευστότητας στην Ευρωπαϊκή Οικονομία. Παρόλο που η γερμανική διπλωματία  εξεπλάγην αρχικώς  με την «απειλή» του Ελληνα πρωθυπουργού για προσφυγή και έλευση του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη, εντούτοις λόγω έλλειψης τεχνογνωσίας πάνω σε παρόμοιες καταστάσεις αναγκάστηκε να αποδεχθεί τη συνδρομή του ΔΝΤ προκειμένου να αποφευχθεί μια άτακτη Ελληνική χρεοκοπία… Παράλληλα, όμως, η Γερμανία ανέλαβε δράση για να «ξηλώσει και να ξαναράψει» στα μέτρα της το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Ετσι, υιοθέτησε μια σκληρή στάση που βασίζεται πάνω στην σωφρονιστική δράση στρεφόμενη «και καλά» εναντίων των τραπεζών που θα πρέπει εκτός απροόπτου να συνεισφέρουν για την επανακεφαλαιοποίση τους 106,4 δίσ ευρώ και κατά της
Ελλάδας, αποδιοργανώνοντας εντελώς μέσα σε δύο χρόνια το οικονομικό και κοινωνικό της σύστημα.

Αυτή η σωφρονιστική δράση, σύμφωνα με τη Γερμανία, θα πρέπει να γίνει αντιληπτή από τους οικονομικούς ιθύνοντες παγκοσμίως ως η επιβεβαίωση ενός καινούργιου δόγματος: τα δημόσια χρέη παύουν να είναι ένα ασφαλές στοιχείο ενεργητικού και η αξιολόγηση τους εξαρτάται από την διαχείριση της δημοσιονομικής πολιτικής του κάθε κράτους. Από την παραπάνω προσέγγιση προέκυψε η δημιουργία ως πιστωτή «έσχατης ανάγκης» του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, του EFSF, που η ενίσχυση του ενεργητικού του, αναμένεται να φθάσει τα 1000 δισ σε πρώτο στάδιο. Ετσι, θα εξασφαλιστεί ένα μέρος των δυνητικών ζημιών για τους επενδυτές ως κίνητρο για την αγορά χρέους κρατών  που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσχέρειες . Αυτός, όμως, ο μηχανισμός έχει ως συνέπεια κάτι που ο πολύς ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται.  Την εξυπηρέτηση του ευρωπαϊκού χρέους μέσω μόχλευσης δηλαδή της δημιουργίας νέων χρέων και όχι νέου πλούτου. Ως εκ τούτου, το EFSF είναι καταδικασμένο να γονατίσει υπό το βάρος του χρέους που θα δημιουργεί.

Παράλληλα, τα 17 κράτη της Ευρωζώνης θα διαχωριστούν σε τρία μέρη:
- Τα υπερχρεωμένα που έχουν ανάγκη από κεφάλαια
- Τα λιγότερο χρεωμένα που στηρίζουν το ταμείο
- Τις ενδιάμεσες χώρες που, ενώ το δημόσιο χρέος τους δεν ήταν σημαντικό, καταλήγουν στην κατηγορία των υπερχεομένων κρατών που θα πνίξουν το Ταμείο και στο τέλος θα δώσουν την χαριστική βολή στην Ευρωζώνη!

Η Μέρκελ, σύμφωνα με οικονομικούς αναλυτές σε Λονδίνο και Παρίσι, παίζει το παιχνίδι του διαβόλου στις πλάτες του στριμωγμένου και αδύναμου από τα χρέη της Γαλλίας Σαρκοζί στον οποίο έχει μεταφέρει την ευθύνη για την τύχη του Ευρώ. Κάθε αναγγελία της Γαλλίας για μια νέα δαπάνη, για προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων (πράγμα αδύνατο), κάθε προεδρική υπόσχεση για την παραμικρή σπατάλη είναι μια βολή κατά του Ευρώ που μπορεί να αποβεί μοιραία. Ειδικά όταν τα παραπάνω κρίνονται ικανά να στερήσουν από τη Γαλλία την προοπτική της μείωσης του δημόσιου ελλείματος και, κατά συνέπεια, τα περίφημα 3Α  των οίκων αξιολόγησης ..

So, the winner is…Αngela!!! Και οι χαμένοι; Η Ευρώπη, η Ευρωζώνη, το Ευρώ, ο Νικολά Σαρκοζί και σίγουρα εμείς !

http://www.aixmi.gr/