Αναρτήθηκε από τον/την ellas στο Νοεμβρίου 4, 2011 Εις το όνομα των Χριστιανών, Μωαμεθανών, Ιουδαίων, Ρωμαιοκαθολικών, Βουδιστών, Δωδεκαθεϊστών, Άθεων και Σοσιαλιστών, Μαρξιστών, Φιλελευθέρων, Νεοναζιστών, Φασιστών, Κομμουνιστών, Περιβαλλοντιστών, Αναρχικών, και των απανταχού Αγανακτισμένων, νεοραγιάδων, κουκουλοφορημένων, χουλιγκάνων, φραγκοπαλιορωμιών, γερμανόλαγνων βασιλιάδων, αγγλοαμερικανοποιημένωv πολιτών, εκπαιδευτικών, αστυνομικών, τραπεζιτών, δικηγορίσκων, βουλευτών, στρατιωτικών, διπλωματών και πολιτικών, βαφτίστηκε στον 21ο αιώνα η δούλα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος: Ελλάδα. Mε άλλα λόγια «και εγένετο η Τραγωδία». Σαν την νεότερη λοιπόν Ιφιγένεια, αφού πρώτα την διέσυραν τηλεοπτικά σε όλους τους διεθνείς οίκους ανοχής-αξιολόγησης, ανέβασαν όλοι αυτοί το σώμα της πάλην ποτέ ωραίας Ελλάδος στον βωμό της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής ρουλέττας. Όλοι τους μαζί και χωριστά, για διαφορετικούς λόγους και υπό διαφορετικές περιστάσεις, ασέλγησαν συστηματικά εδώ και χρόνια πάνω στο σώμα της Παντάνασσας Ελλάδος. Για το καλό της θα τρέξουν όλοι να δικαιολογηθούν. Βέβαια! Για το καλό της όλοι μιλήσανε, βρίσανε, σπάσανε, κάψανε, κλέψανε, παίξανε, κερδίσανε-χάσανε, αδιάφορο, βιάσανε, σκοτώσανε και τώρα έχουν το θράσος να ζητάνε την σωματική και πνευματική γενοκτονία ενός λαού, στο όνομα μιας παγκόσμιας οικονομική κρίσης. Όλοι μαζί, ξένοι και ντόπιοι του είδους τους μετά το όργιο, πόνταραν τα ρέστα τους για το αν ο ασθενής αυτός που ονομάζεται ελληνικό κράτος θα καταφέρει να αποδείξει ότι μπορεί τελικά να επιβιώσει ή θα αποθάνει. Όλα αυτά μετά από τις διάφορες εθνοκαθάρσεις, τα εγκαύματα-πυρκαγιές, τις δόσεις και τα ηρεμιστικά. Ζητάνε εν ολίγης και τα ρέστα, θέτοντας με όρους μνημονίου να πληρώθουν και τα έξοδα του μνημόσυνου που ετοιμάζουν. Ένα όμως είναι που ξέχασαν και το οποίο κανείς δεν είχε προβλέψει. Ποιο; Ότι εκτός από το δίπολο επιβίωση-θάνατος, διάσωση-κατάρρευση, μαύρο-κόκκινο στην υπαρξιακή ρουλέτα που στήθηκε, υπάρχει και το 0. Αυτό το μηδέν είναι που σκιάζονται όλοι τους τρέμουν, φοβούνται, δειλιάζουν, τρομάζουν και στην όψη αυτού βλέπουν τους εφιάλτες και τα φίδια να τους κυκλώνουν ακόμα και στον υπνωτισμένο ξύπνιο τους. Τρέχουν όλοι σαν ποντίκια να ξεφύγουν από τις Ερινύες, αν θέλεις εσύ πες τες τύψεις, που τους στοιχειώνουν μέρα νύχτα για την ύβρη στο αμάρτημα που κάνανε, για την ασέβεια που δείξανε, για την απαράδεχτη διακωμώδηση της τραγωδίας και την γελοιοποίηση του δράματος. Η λύση λοιπόν που προτείνεται στην εξίσωση του υπαρξιακού πλέον προβλήματος που τίθεται στην Ελλάδα είναι απλή. Συνοψίζεται σε μια πρόταση,πρέπει να λεχθεί πλέον ανοιχτά και ξεκάθαρα προς πάσα κατεύθυνση, και είναι η εξής: Ή βοηθάτε την ωραία Ελλάδα να βγει από το βρωμερό πηγάδι που την ρίξατε λερώνοντας τον κάτασπρο λευκό χιτώνα της ζητώντας ταπεινά συγνώμη, ή η Ελλάδα η άσχημη μαζί με την κουρελαρία που της δανείσατε, σας τραβάει όλους μαζί παρέα από το χεράκι στο μάτι του κυκλώνα και του οικονομικού Αρμαγεδώνα για να εγκατασταθείτε όλοι μαζί πανηγυρικά στον πάτο και στα τάρταρα της ατελεύτητης ανυπαρξίας σας, όπου και σας αρμόζει. Γιατί ο “καλός” Θεός όταν βρέχει, βρέχει πάνω σε αμαρτωλούς και αναμάρτητους. Ή για να θυμηθούμε και λίγο την μυθολογία μας, όταν ο Δίας θυμώσει και αρχίσει να ρίχνει κεραυνούς, αυτοί πέφτουν αδιάκριτα πάνω σε δίκαιους και άδικους. Εδώ μπροστά σε αυτό το χάσμα σεισμού και το μεταίχμιο της ιστορικής απόφασης, είναι που στέκουν όλοι εμβρόντητοι και χάσκουν. Άβουλοι, ανήμποροι, ανάπηροι, αμήχανοι. Κοιτάζουν ζαλισμένοι και εκστασιασμένοι την αυταπάρνηση των πραγματικών Ελλήνων να τους θαμπώνει και να τους τυφλώνει, και κάθε φορά που ξεστομίζουν κάτι επικαλούμενοι το όνομα “Αυτής”, το μόνο που καταφέρνουν είναι να επιβαρύνουν την θέση τους στα μάτια των επόμενων γενεών που θα τους κρίνει και θα τους αξιολογήσει για όλα τα εγκλήματα που διαπράξανε, συνειδητά ή ασυνείδητα. Γιατί είναι άλλο πράμα να καταδικάζονται οι υπεύθυνοι για τα εγκλήματα σε τιμωρία, και άλλο να υποδουλώνεται αδιάκριτα ο λαός που σε εξανθρώπισε δίνοντας σου δημοκρατία, φιλοσοφία, θέατρο,μουσική και γλώσσα για να μιλάς σαν άνθρωπος και να μην βελάζεις σαν πρόβατο. Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν και ας μιλήσουμε ανοιχτά. Η λεγόμενη “παγκόσμια οικονομική κρίση”, πρέπει να γίνει παραδεκτό ότι στην πραγματικότητα είναι πρωτίστως κρίση πνευματική, ηθική, θρησκευτική, πολιτική, κοινωνική, καλλιτεχνική που διέπει συλλογικά όλα τα κράτη και λαούς της Δύσης. Ο “δυτικός πολιτισμός” οδηγείται με πολλαπλούς τρόπους σε τέλμα και όποια φάρμακα, αναισθητικά και παυσίπονα και αν δοκιμάζουν οι σύγχρονοι πνευματικοί, πολιτικοί και οικονομικοί γιατροί, η αρρώστια έχει επεκταθεί και έχει κάνει μετάσταση μολύνοντας ολόκληρο το σώμα του πολιτισμού μας. Ένα μόνο έμεινε ακέραιο. Η δομή του. Μόνο τα κοκάλα αυτού έμειναν ατόφια, απείραχτα και άθικτα και αυτό γιατί το διαμάντι δεν χάνει ποτέ από την λάμψη του, μήτε η σκουριά μπορεί να το διαβρώσει. Αυτή η δομή, αυτός ο σκελετός, είναι τα κοκάλα των Ελλήνων τα Ιερά, που είπε ο Ποιητής. Αυτά ήταν, είναι και θα είναι οι βάσεις, τα θεμέλια και ο γενετικός κώδικας του πολιτισμού μας. Ο αρχαίος ελληνικός κόσμος έβαλε τους σπόρους αυτού του πνευματικού πολιτισμού για να βλαστήσουν πάνω του τα ζιζάνια, να μιμηθούν πιθηκίζοντας και να χτίσουν όλοι οι υπόλοιποι λαοί πάνω σε αυτόν τις κακόγουστες ιδεολογικές καρικατούρες τους. Η γέννηση του πολιτισμού αυτού έχει τις ρίζες του, τα παιδικά του χρόνια δηλαδή, στους κλασσικούς χρόνους της Αρχαίας Ελλάδας. Έφηβος έπειτα άνθησε και βασίλεψε στο πέρασμα του Αλέξανδρου, για να μοσχοβολήσει και να εξακτινωθεί ως τα πέρατα της οικουμένης. Στην συνέχεια ανδρώθηκε και μεταλλάχτηκε επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο οποίος είναι και επέκτασή του, για ενηλικιωθεί οδηγούμενος με τον γνωστό πλέον τρόπο, στο Μέγα μοναστήρι της Αγιάς Σοφιάς για να παντρευτεί επί Βυζάντιου τον Χριστιανισμό. Ο γάμος αυτός Ελληνισμού-Χριστιανισμού, αν και πολλά υποσχόμενος, υπήρξε άλλοτε θυελλώδης άλλοτε πράος και νηφάλιος και άλλοτε βίαιος και περιπετειώδης. Μάταια όμως, αφού ο γάμος απέτυχε, η αίτηση διαζυγίου προχώρησε, και αναμένεται πλέον η επισημοποίηση του από το αμίληκτο Δικαστήριο του Χρόνου. Αφού λοιπόν εμβολιάστηκε για τα καλά και η υπόλοιπη Ευρώπη με την καινούργια αυτή πνευματομηξία που ακούει στο όνομα “Ελληνοχριστιανισμός”, πέρασε το μεσοστράτι της ζωής του βυθισμένος στο πνευματικό σκοτάδι του Μεσαίωνα. Μισό-αναίσθητος, λαβωμένος, αποπροσανατολισμένος και πνευματικά μεσόκοπος αφού επήλθε η ενθαρυντική επιστημονική αναλαμπή της Αναγέννησης, ο πολιτισμός αυτός έμελλε στην συνέχεια να πάρει φυσιολογικά την κατιούσα. Αφού πρόσφερε στην ανθρωπότητα 2 παγκόσμιους πολέμους, μια πλαστή υλική ευημερία, γενοκτονίες, περιβαλλοντικές μολύνσεις και AIDS, μαράθηκε και εκφυλίστηκε για να χρεωκοπήσει πρώτα ηθικά και έπειτα οικονομικά, φτάνοντας σήμερα στα άθλια γερατειά του να σέρνεται από τον οδοστρωτήρα της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, σαν το κουφάρι του Πάρι στους δρόμους, αυτή τη φορά της “Έρημης Χώρας” όπως ονομάζει την Ευρώπη από το 1922 ο Αμερικάνος ποιητής Έλιοτ [1]. Κάπως έτσι ατενίζουμε ασθμαίνοντας στις μέρες μας το ηλιοβασίλεμα του πολιτισμού μας. Αγναντεύοντας όμως μελαγχολικά την δύση αυτή του πολιτισμού, με το ένα πόδι να στέκει μετέωρο στο κενό, δεν χωράει ούτε φόβος αλλά ούτε και μένει χώρος για πνευματική αφασία και απελπισία αφού η απάντηση-λύση στον φαινομενικά αδιέξοδο προβληματισμό μας, έρχεται από ένα προσωκρατικό φιλόσοφο. Ο “Σκοτεινός” ,όπως πολλοί τον αποκαλούν, Ηράκλειτος άφησε κληρονομιά στην ανθρωπότητα μια δέσμη προτάσεις που η κάθε μια της ξεχωριστά, μας φωτίζει ατέρμονα σαν πνευματικός φάρος μέσα στους αιώνες. Μια από αυτές μας λέει : «ὁδὸς ἄνω κάτω μία καὶ ὡυτή»[2], φράση που εμπερικλύει μέσα της την γενικότερη θεωρία της λεγόμενης “παλίντονου αρμονίας”[3]. Που πάει να πει, δεν χωράνε μοιρολόγια και κλάψες, δεν αρμόζει άλλωστε και στην φύση μας παρά μόνο στους δειλούς, γιατί το μηδέν σηματοδοτεί το θάνατο μα ταυτόχρονα και τη γέννηση. Είναι το τέλος μα συνάμα και η αρχή του κύκλου. Είναι το ποτέ και το πάντα. Αφού λοιπόν ξέρουμε πως τα θεμέλια υπάρχουν και είναι γερά, δεν μένει τίποτα άλλο παρά να κοιτάξουμε με κυριαρχημένα αισθήματα το μηδέν στα μάτια, όπως έκανε ένας σύγχρονος φιλόσοφος, και ας προετοιμαστούμε για να δαφνοστεφανώσουμε τον καινούργιο Άνθρωπο, τον αληθινό “Έλληνα” αυτή την φορά που αναγεννιέται από τις στάχτες του. Ας υποδεχτούμε με ένα ανθέμα[4], με τα τραγούδια του Ορφέα, την λύρα του Απόλλωνα και τον αυλό του Διονύσου, την καινούργια εποχή που ξεπροβάλλει δειλά δειλά μέσα από τα συντρίμμια μιας εποχής που πνέει τα λοίσθια. Τώρα που όλα δείχνουν να γίνονται σοβαρά και τραγικά και όλος ο κόσμος παίζει δράμα, οι Έλληνες σας παίζουν κωμωδία, και εκεί που όλοι θα παίζετε κωμωδία, αυτοί θα σας παίζουν δράμα. Βάλτο λοιπόν καλά στο νου σου φίλε: Αδιέξοδα για τον Ελληνισμό δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο ο διαλεκτικός και ανίκητος νόμος της Φύσης που διέπει τα πάντα εις τους Αιώνας των Αιώνων, Αμήν! [1] Θ.Σ. Έλιοτ, «Η Έρημη Χώρα», μετάφραση Γιώργου Σεφέρη, http://www.britsos.gr/admin/uploads/erimi%20chora-1.pdf. [2] Μτφρ. «Ο δρόμος που ανεβαίνει κι ο δρόμος που κατεβαίνει είναι ένας κι ο ίδιος δρόμος». [3] Βλάσσης Ρασσιάς, «Θυράθεν Φιλοσοφικό Λεξικό», εκδόσεις Ανοιχτή Πόλη: Παλίντονος Αρμονίη: Αντίρροπος συναρμογή, αρμονία τεντωμένη εξίσου προς αντίθετους κατευθύνσεις. Η κατά τον Ηράκλειτο συναρμογή εξ αντίρροπων δυνάμεων, η οποία δομεί το σύμπαν, όπου τα μεταξύ τους ενάντια δεν είναι αυθυπόστατες Ουσίες αλλά απλώς διαφορετικές φανερώσεις του Πυρός, άρα το Ον συμφωνεί και διαφωνεί μόνον με τον ίδιο τον εαυτό του. [4] Άνθεμα: (πληθ. του άνθεμον, το)· ένας αρχαίος ελληνικός ζωηρός και εύθυμος λαϊκός χορός, που γινόταν για να γιορταστεί ο ερχομός της άνοιξης και το άνθισμα των λουλουδιών. Η εκτέλεσή του γινόταν με κάποια μιμική δράση από δύο ομάδες αντρών, που χόρευαν και τραγουδούσαν μαζί. Η λέξη άνθεμον παράγεται από το ρ. ανθώ, ανθίζω. [Μάριος Πούλλαδος, Πηγή] http://ellas2.wordpress.com/ ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Αναρτήθηκε από τον/την ellas στο Νοεμβρίου 4, 2011

Εις το όνομα των Χριστιανών,  Μωαμεθανών, Ιουδαίων, Ρωμαιοκαθολικών, Βουδιστών, Δωδεκαθεϊστών, Άθεων και Σοσιαλιστών, Μαρξιστών, Φιλελευθέρων, Νεοναζιστών, Φασιστών, Κομμουνιστών, Περιβαλλοντιστών, Αναρχικών, και των απανταχού Αγανακτισμένων, νεοραγιάδων, κουκουλοφορημένων, χουλιγκάνων, φραγκοπαλιορωμιών, γερμανόλαγνων βασιλιάδων, αγγλοαμερικανοποιημένωv πολιτών, εκπαιδευτικών, αστυνομικών, τραπεζιτών, δικηγορίσκων, βουλευτών, στρατιωτικών, διπλωματών και πολιτικών, βαφτίστηκε στον 21ο αιώνα η δούλα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος: Ελλάδα. Mε άλλα λόγια «και εγένετο η Τραγωδία».

Σαν την νεότερη λοιπόν Ιφιγένεια, αφού πρώτα την διέσυραν τηλεοπτικά σε όλους τους διεθνείς  οίκους ανοχής-αξιολόγησης,  ανέβασαν όλοι αυτοί το  σώμα της πάλην ποτέ ωραίας Ελλάδος στον βωμό της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής ρουλέττας. Όλοι τους μαζί και χωριστά, για  διαφορετικούς λόγους και υπό διαφορετικές περιστάσεις, ασέλγησαν συστηματικά εδώ και χρόνια  πάνω στο σώμα της Παντάνασσας Ελλάδος. Για το καλό της θα τρέξουν όλοι να δικαιολογηθούν. Βέβαια! Για το καλό της όλοι μιλήσανε, βρίσανε, σπάσανε, κάψανε, κλέψανε, παίξανε, κερδίσανε-χάσανε, αδιάφορο, βιάσανε, σκοτώσανε και τώρα  έχουν το θράσος να ζητάνε την σωματική και πνευματική  γενοκτονία ενός λαού, στο όνομα μιας παγκόσμιας οικονομική κρίσης. Όλοι μαζί, ξένοι και ντόπιοι του είδους τους μετά το όργιο, πόνταραν τα ρέστα τους για το αν ο ασθενής αυτός που ονομάζεται ελληνικό κράτος θα  καταφέρει να αποδείξει ότι μπορεί τελικά να επιβιώσει ή θα αποθάνει. Όλα αυτά μετά από τις διάφορες εθνοκαθάρσεις, τα εγκαύματα-πυρκαγιές, τις δόσεις και τα ηρεμιστικά. Ζητάνε εν ολίγης και τα ρέστα, θέτοντας με όρους μνημονίου να πληρώθουν και τα έξοδα του μνημόσυνου που ετοιμάζουν.

Ένα όμως είναι που ξέχασαν και το οποίο κανείς δεν είχε προβλέψει. Ποιο; Ότι εκτός από το δίπολο επιβίωση-θάνατος, διάσωση-κατάρρευση, μαύρο-κόκκινο στην υπαρξιακή ρουλέτα που στήθηκε, υπάρχει και το 0. Αυτό το μηδέν είναι που σκιάζονται όλοι τους  τρέμουν, φοβούνται, δειλιάζουν, τρομάζουν και στην όψη αυτού βλέπουν τους εφιάλτες και τα φίδια να τους κυκλώνουν ακόμα και στον υπνωτισμένο ξύπνιο τους. Τρέχουν όλοι σαν ποντίκια να ξεφύγουν από τις  Ερινύες, αν θέλεις εσύ πες τες τύψεις, που τους στοιχειώνουν μέρα νύχτα για την ύβρη στο αμάρτημα που κάνανε, για την ασέβεια που δείξανε, για την απαράδεχτη διακωμώδηση της τραγωδίας και την γελοιοποίηση του δράματος.

Η λύση λοιπόν που προτείνεται στην εξίσωση του υπαρξιακού πλέον προβλήματος που τίθεται στην Ελλάδα είναι απλή. Συνοψίζεται σε μια πρόταση,πρέπει να λεχθεί πλέον ανοιχτά και ξεκάθαρα  προς πάσα κατεύθυνση, και είναι η εξής: Ή  βοηθάτε την ωραία Ελλάδα να βγει από το βρωμερό πηγάδι που την ρίξατε λερώνοντας τον κάτασπρο λευκό χιτώνα της ζητώντας ταπεινά συγνώμη, ή η Ελλάδα η άσχημη μαζί με την κουρελαρία που της δανείσατε, σας τραβάει όλους μαζί παρέα από το χεράκι στο μάτι του κυκλώνα και του οικονομικού Αρμαγεδώνα για να εγκατασταθείτε όλοι μαζί πανηγυρικά στον πάτο και στα τάρταρα της ατελεύτητης ανυπαρξίας σας, όπου και σας αρμόζει.

Γιατί ο “καλός” Θεός όταν βρέχει, βρέχει πάνω σε αμαρτωλούς και αναμάρτητους. Ή για να  θυμηθούμε και λίγο  την μυθολογία μας, όταν ο Δίας θυμώσει και αρχίσει να ρίχνει κεραυνούς, αυτοί πέφτουν αδιάκριτα πάνω σε δίκαιους και άδικους. Εδώ μπροστά σε αυτό το χάσμα σεισμού και το μεταίχμιο της ιστορικής απόφασης, είναι που στέκουν όλοι εμβρόντητοι και χάσκουν. Άβουλοι, ανήμποροι, ανάπηροι, αμήχανοι. Κοιτάζουν ζαλισμένοι και εκστασιασμένοι την αυταπάρνηση των πραγματικών Ελλήνων να τους θαμπώνει και να τους τυφλώνει, και κάθε φορά που ξεστομίζουν κάτι επικαλούμενοι το όνομα “Αυτής”, το μόνο που καταφέρνουν είναι να επιβαρύνουν την θέση τους στα μάτια των επόμενων γενεών που θα τους κρίνει και θα τους αξιολογήσει για όλα τα εγκλήματα που διαπράξανε, συνειδητά ή ασυνείδητα. Γιατί είναι άλλο πράμα να καταδικάζονται οι υπεύθυνοι για τα εγκλήματα σε τιμωρία, και άλλο να υποδουλώνεται αδιάκριτα ο λαός που σε εξανθρώπισε δίνοντας σου δημοκρατία, φιλοσοφία, θέατρο,μουσική και γλώσσα για να μιλάς σαν άνθρωπος και να μην βελάζεις σαν πρόβατο.

Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν και ας μιλήσουμε ανοιχτά. Η λεγόμενη “παγκόσμια οικονομική κρίση”, πρέπει να γίνει παραδεκτό ότι στην πραγματικότητα είναι πρωτίστως κρίση πνευματική, ηθική, θρησκευτική, πολιτική, κοινωνική, καλλιτεχνική που διέπει συλλογικά όλα τα κράτη και λαούς της Δύσης. Ο “δυτικός πολιτισμός” οδηγείται με πολλαπλούς τρόπους σε τέλμα και όποια φάρμακα, αναισθητικά και παυσίπονα και αν δοκιμάζουν οι σύγχρονοι πνευματικοί, πολιτικοί και οικονομικοί γιατροί, η αρρώστια έχει  επεκταθεί και έχει κάνει μετάσταση μολύνοντας ολόκληρο το σώμα του πολιτισμού μας. Ένα μόνο έμεινε ακέραιο. Η δομή του. Μόνο τα κοκάλα αυτού έμειναν ατόφια, απείραχτα και άθικτα και αυτό γιατί το διαμάντι δεν χάνει ποτέ από την λάμψη του, μήτε η σκουριά μπορεί να το διαβρώσει. Αυτή η δομή, αυτός ο σκελετός, είναι τα κοκάλα των Ελλήνων τα Ιερά, που είπε ο Ποιητής. Αυτά ήταν, είναι και θα είναι οι βάσεις, τα θεμέλια και ο γενετικός κώδικας του πολιτισμού μας.

Ο  αρχαίος ελληνικός κόσμος έβαλε τους σπόρους αυτού του πνευματικού πολιτισμού για να βλαστήσουν πάνω του τα ζιζάνια, να μιμηθούν πιθηκίζοντας και να  χτίσουν όλοι οι υπόλοιποι λαοί πάνω σε αυτόν τις κακόγουστες ιδεολογικές καρικατούρες τους. Η γέννηση του πολιτισμού αυτού έχει τις ρίζες του, τα παιδικά του χρόνια δηλαδή, στους κλασσικούς χρόνους της Αρχαίας Ελλάδας. Έφηβος έπειτα άνθησε και βασίλεψε στο πέρασμα του Αλέξανδρου, για να μοσχοβολήσει και να εξακτινωθεί ως τα πέρατα της οικουμένης. Στην συνέχεια ανδρώθηκε και μεταλλάχτηκε επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο οποίος είναι και επέκτασή του, για ενηλικιωθεί οδηγούμενος με τον γνωστό πλέον τρόπο, στο Μέγα μοναστήρι της Αγιάς Σοφιάς για να παντρευτεί επί Βυζάντιου τον Χριστιανισμό.

Ο γάμος αυτός Ελληνισμού-Χριστιανισμού, αν και πολλά υποσχόμενος, υπήρξε άλλοτε θυελλώδης άλλοτε πράος και νηφάλιος και άλλοτε βίαιος και περιπετειώδης. Μάταια όμως, αφού ο γάμος απέτυχε, η αίτηση διαζυγίου προχώρησε, και αναμένεται πλέον η επισημοποίηση του από το  αμίληκτο Δικαστήριο του Χρόνου. Αφού λοιπόν εμβολιάστηκε για τα καλά και η υπόλοιπη Ευρώπη με την καινούργια αυτή πνευματομηξία που ακούει στο όνομα “Ελληνοχριστιανισμός”, πέρασε το μεσοστράτι της ζωής του βυθισμένος στο πνευματικό σκοτάδι του Μεσαίωνα.

Μισό-αναίσθητος, λαβωμένος, αποπροσανατολισμένος και πνευματικά μεσόκοπος αφού επήλθε η ενθαρυντική επιστημονική αναλαμπή της Αναγέννησης,  ο πολιτισμός αυτός έμελλε στην συνέχεια  να πάρει φυσιολογικά την κατιούσα. Αφού πρόσφερε στην ανθρωπότητα 2 παγκόσμιους πολέμους, μια πλαστή υλική ευημερία, γενοκτονίες, περιβαλλοντικές μολύνσεις και AIDS,   μαράθηκε  και εκφυλίστηκε για να χρεωκοπήσει πρώτα ηθικά και έπειτα οικονομικά, φτάνοντας σήμερα στα άθλια γερατειά του να σέρνεται από τον οδοστρωτήρα της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, σαν το κουφάρι του Πάρι στους δρόμους, αυτή τη φορά της “Έρημης Χώρας” όπως ονομάζει την Ευρώπη από το 1922 ο Αμερικάνος ποιητής Έλιοτ [1]. Κάπως έτσι ατενίζουμε ασθμαίνοντας  στις μέρες μας το ηλιοβασίλεμα του πολιτισμού μας.

Αγναντεύοντας όμως μελαγχολικά την δύση αυτή του πολιτισμού, με το ένα πόδι να στέκει μετέωρο στο κενό, δεν χωράει ούτε φόβος αλλά ούτε και μένει χώρος για πνευματική αφασία και απελπισία αφού η απάντηση-λύση στον φαινομενικά αδιέξοδο προβληματισμό μας, έρχεται από ένα προσωκρατικό φιλόσοφο. Ο “Σκοτεινός” ,όπως πολλοί τον αποκαλούν, Ηράκλειτος άφησε κληρονομιά στην ανθρωπότητα μια δέσμη προτάσεις που η κάθε μια της ξεχωριστά, μας φωτίζει ατέρμονα σαν πνευματικός φάρος μέσα στους αιώνες. Μια από αυτές μας λέει : «ὁδὸς ἄνω κάτω μία καὶ ὡυτή»[2], φράση που εμπερικλύει μέσα της την γενικότερη θεωρία της λεγόμενης “παλίντονου αρμονίας”[3].

Που πάει να πει, δεν χωράνε μοιρολόγια και κλάψες, δεν αρμόζει άλλωστε και στην φύση μας παρά μόνο στους δειλούς, γιατί το μηδέν σηματοδοτεί  το θάνατο μα ταυτόχρονα και τη γέννηση. Είναι το τέλος μα συνάμα και η αρχή του κύκλου. Είναι το ποτέ και το πάντα. Αφού λοιπόν ξέρουμε πως τα θεμέλια υπάρχουν και είναι γερά, δεν μένει τίποτα άλλο παρά να κοιτάξουμε με κυριαρχημένα αισθήματα το μηδέν στα μάτια, όπως έκανε ένας σύγχρονος φιλόσοφος, και ας προετοιμαστούμε για να δαφνοστεφανώσουμε τον καινούργιο Άνθρωπο, τον αληθινό “Έλληνα” αυτή την φορά που αναγεννιέται από τις στάχτες του.

Ας υποδεχτούμε με ένα ανθέμα[4], με τα τραγούδια του Ορφέα, την λύρα του Απόλλωνα και τον αυλό του Διονύσου, την καινούργια εποχή που ξεπροβάλλει δειλά δειλά μέσα από τα συντρίμμια μιας εποχής που πνέει τα λοίσθια. Τώρα που όλα δείχνουν να γίνονται σοβαρά και τραγικά και όλος ο κόσμος παίζει δράμα, οι Έλληνες σας παίζουν κωμωδία, και εκεί που όλοι θα παίζετε κωμωδία, αυτοί θα σας παίζουν δράμα. Βάλτο λοιπόν καλά στο νου σου φίλε: Αδιέξοδα για τον Ελληνισμό δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο ο διαλεκτικός και ανίκητος νόμος της Φύσης που διέπει τα πάντα εις τους Αιώνας των Αιώνων, Αμήν!

[1] Θ.Σ. Έλιοτ, «Η Έρημη Χώρα», μετάφραση Γιώργου Σεφέρη, http://www.britsos.gr/admin/uploads/erimi%20chora-1.pdf.

[2] Μτφρ. «Ο δρόμος που ανεβαίνει κι ο δρόμος που κατεβαίνει είναι ένας κι ο ίδιος δρόμος».

[3] Βλάσσης Ρασσιάς, «Θυράθεν Φιλοσοφικό Λεξικό», εκδόσεις Ανοιχτή Πόλη: Παλίντονος Αρμονίη: Αντίρροπος συναρμογή, αρμονία τεντωμένη εξίσου προς αντίθετους κατευθύνσεις. Η κατά τον Ηράκλειτο συναρμογή εξ αντίρροπων δυνάμεων, η οποία δομεί το σύμπαν, όπου τα μεταξύ τους ενάντια δεν είναι αυθυπόστατες Ουσίες αλλά απλώς διαφορετικές φανερώσεις του Πυρός, άρα το Ον συμφωνεί και διαφωνεί μόνον με τον ίδιο τον εαυτό του.

[4] Άνθεμα: (πληθ. του άνθεμον, το)· ένας αρχαίος ελληνικός ζωηρός και εύθυμος λαϊκός χορός, που γινόταν για να γιορταστεί ο ερχομός της άνοιξης και το άνθισμα των λουλουδιών. Η εκτέλεσή του γινόταν με κάποια μιμική δράση από δύο ομάδες αντρών, που χόρευαν και τραγουδούσαν μαζί. Η  λέξη άνθεμον παράγεται από το ρ. ανθώ, ανθίζω. [Μάριος Πούλλαδος, Πηγή]

http://ellas2.wordpress.com/