Τόση μανίαν τοὺς ἒχει πιάσει ὃλους τοὺς δῆθεν, τοὺς ντεμέκ καὶ τοὺς τᾶχα νὰ ἐτυμολογοῦν Ἑλληνικὰς λέξεις βάσει τῆς ἀνυποστάτου ἰδεοληπτικῆς, σχεδόν νεογλωσσολογικῆς θρησκείας, Ἰνδοευρωπαϊκῆς θεωρίας, ποὺ βρίσκουν κοινά στοιχεῖα τῆς λέξεως γέρων μὲ τὴν σανσκριτικήν garam. Πῶς τῶρα δύναται προκύψειν ἀπό τὸ γκάραμ ὁ γέρων, οἱ Θεοί καὶ ἡ ψυχή των. Καὶ γιὰ ἀκόμη μὶαν φοράν ἐπαναλαμβάνω ὃτι γλωσσολόγος οὐκ εἰμί. Οὒ τὲ ἠλίθιος ὃμως εἰμί. Σχέσιν λοιπόν τοῦ γκαραμ μὲ τὸν γέρωντα δὲν βλέπω. Αὐτό ὃμως ποὺ ἒρχεται ἀμέσως στὸ μυαλόν εἶναι ἡ σχέσις γέρων ↔ ἱέρων. Ὑπάρχει ἂλλη περίπτωσις ὃπου τὸ ἱε έγινε γε- ; Σαφῶς. Εἶναι ἡ λέξις γεράκι ἀπό τὸ ἀχαιοελληνικόν ἱέραξ → ἱεράκιον → γεράκιον → γεράκι. Μήπως δὲν ἦταν ἡ γερουσία ή γερωσία ή γερωνία ἓνας σημαντικός θεσμός κυρίως ‘ς τὰς Δωρικὰς πόλεις; Γιατὶ ὑπήρχε τόσος σεβασμός στοὺς γέρων(τ)ες; Ἐπειδή ἦταν σανσκριτικῶς garam ἢ μήπως ἐπειδή ἦταν σεβάσμιοι δηλαδή ἱεροί; Συνεπῶς, κατὰ τὴν ἂποψὶν μου, πιθανότερον νὰ εἶναι ὁ ἱερός ρίζα τοῦ γέρωντος παρά τὸ σανσκριτικόν γκαραμ. Ἀλλά δὲν γίνεται, πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ σκαρφιστούμε κάτι τὸ ἰνδροευρωπαϊκόν. Ἐάν δὲν φέρει ἓνα ΙΕ ὡς διακριτικόν μία ἐτυμολόγησις, δὲν γίνεται καὶ ἲσως καὶ νὰ μὴν ἐπιτρέπεται. Ἐξάλλου ἡ ἰνδοευρωπαϊκή θεωρία εἶναι θρησκεῖα, ἀφοῦ ἰνδοευρωπαίοι δὲν ὑπάρχουν καὶ ἡ ΙΕ θεωρία ἀφορᾶ μόνον τὰς γλώττας καὶ ὂχι τοὺς λαούς. Ἀφορᾶ δηλαδή μὶα γλώσσαν ποὺ ἐταξίδευεν μόνη της, χωρίς ὁμιλητάς ἂλλά μονάχα ὡς ἢχος. Ἐπομένως ἢ πιστεύεις ‘ς τὴν μὶαν ἁγίαν ΙΕ θεωρίαν ἢ ὂχι. Ἐγώ δὲν πιστεύω καὶ γιαυτό ἐγκαινιάζω μία κατηγορίαν απινδοευρωπαϊκών ἂρθρων, ὂχι ἀντινδοευρωπαϊκή, μὴν προσδόσουμε τόση ἀξίαν ‘ς τὴν θεωρίαν μὲ τὸ “αντί”. Κάθε προπαγάνδα ἐπενδύει καὶ ‘ς τὸ “αντί” ρεύμα για να λειτουργήσῃ. Παίρνει δύναμιν καὶ ἀξίαν ἀπό τὰς ἀντιδράσεις. Αύτὸ βεβαίως κάνει κάθε μηδενιστική προπαγάνδα καθῶς εἶναι εὐκολότερον το ἐνκρημνίζειν ἀπό τὸ κτίζειν. Παραδόξως πάντως, ἐνώ ἡ Ἰνδία ἐτυμολογεῖται ἀπό τὸ παλαιοπερσικόν hindus, γράφεται με ψιλή καὶ ὂχι μὲ δασείαν ἀπό τὴν ἐποχήν τοῦ Στράβωνος. Ὃποτε θέλουν μᾶς τὴν κάνουν h τὴν δασείαν οἱ γλωσσολόγοι καὶ ὃποτε θέλουν μᾶς κάνουν τὴν πάπια. http://stravon.wordpress.com/ Περί μαλακίας Ινδοευρωπαϊκής

Τόση μανίαν τοὺς ἒχει πιάσει ὃλους τοὺς δῆθεν, τοὺς ντεμέκ καὶ τοὺς τᾶχα νὰ ἐτυμολογοῦν Ἑλληνικὰς λέξεις βάσει τῆς ἀνυποστάτου ἰδεοληπτικῆς, σχεδόν νεογλωσσολογικῆς θρησκείας, Ἰνδοευρωπαϊκῆς θεωρίας, ποὺ βρίσκουν κοινά στοιχεῖα τῆς λέξεως γέρων μὲ τὴν σανσκριτικήν garam.

Πῶς τῶρα δύναται προκύψειν ἀπό τὸ γκάραμ ὁ γέρων, οἱ Θεοί καὶ ἡ ψυχή των.

Καὶ γιὰ ἀκόμη μὶαν φοράν ἐπαναλαμβάνω ὃτι γλωσσολόγος οὐκ εἰμί. Οὒ τὲ ἠλίθιος ὃμως εἰμί.
Σχέσιν λοιπόν τοῦ γκαραμ μὲ τὸν γέρωντα δὲν βλέπω. Αὐτό ὃμως ποὺ ἒρχεται ἀμέσως στὸ μυαλόν εἶναι ἡ σχέσις γέρων ↔ ἱέρων.

Ὑπάρχει ἂλλη περίπτωσις ὃπου τὸ ἱε έγινε γε-  ;
Σαφῶς. Εἶναι ἡ λέξις γεράκι ἀπό τὸ ἀχαιοελληνικόν ἱέραξ → ἱεράκιον → γεράκιον → γεράκι.

Μήπως δὲν ἦταν ἡ γερουσία ή γερωσία ή γερωνία ἓνας σημαντικός θεσμός κυρίως ‘ς τὰς Δωρικὰς πόλεις;
Γιατὶ ὑπήρχε τόσος σεβασμός στοὺς γέρων(τ)ες; Ἐπειδή ἦταν σανσκριτικῶς garam ἢ μήπως ἐπειδή ἦταν σεβάσμιοι δηλαδή ἱεροί;

Συνεπῶς, κατὰ τὴν ἂποψὶν μου, πιθανότερον νὰ εἶναι ὁ ἱερός ρίζα τοῦ γέρωντος παρά τὸ σανσκριτικόν γκαραμ.

Ἀλλά δὲν γίνεται, πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ σκαρφιστούμε κάτι τὸ ἰνδροευρωπαϊκόν. Ἐάν δὲν φέρει ἓνα ΙΕ ὡς διακριτικόν μία ἐτυμολόγησις, δὲν γίνεται καὶ ἲσως καὶ νὰ μὴν ἐπιτρέπεται. Ἐξάλλου ἡ ἰνδοευρωπαϊκή θεωρία εἶναι θρησκεῖα, ἀφοῦ ἰνδοευρωπαίοι δὲν ὑπάρχουν καὶ ἡ ΙΕ θεωρία ἀφορᾶ μόνον τὰς γλώττας καὶ ὂχι τοὺς λαούς. Ἀφορᾶ δηλαδή μὶα γλώσσαν ποὺ ἐταξίδευεν μόνη της, χωρίς ὁμιλητάς ἂλλά μονάχα ὡς ἢχος.

Ἐπομένως ἢ πιστεύεις ‘ς τὴν μὶαν ἁγίαν ΙΕ θεωρίαν ἢ ὂχι. Ἐγώ δὲν πιστεύω καὶ γιαυτό ἐγκαινιάζω μία κατηγορίαν απινδοευρωπαϊκών ἂρθρων, ὂχι ἀντινδοευρωπαϊκή, μὴν προσδόσουμε τόση ἀξίαν ‘ς τὴν θεωρίαν μὲ τὸ “αντί”.
Κάθε προπαγάνδα ἐπενδύει καὶ ‘ς τὸ “αντί” ρεύμα για να λειτουργήσῃ. Παίρνει δύναμιν καὶ ἀξίαν ἀπό τὰς ἀντιδράσεις. Αύτὸ βεβαίως κάνει κάθε μηδενιστική προπαγάνδα καθῶς εἶναι εὐκολότερον το ἐνκρημνίζειν ἀπό τὸ κτίζειν.

Παραδόξως πάντως, ἐνώ ἡ Ἰνδία ἐτυμολογεῖται ἀπό τὸ παλαιοπερσικόν hindus, γράφεται με ψιλή καὶ ὂχι μὲ δασείαν ἀπό τὴν ἐποχήν τοῦ Στράβωνος. Ὃποτε θέλουν μᾶς τὴν κάνουν h τὴν δασείαν οἱ γλωσσολόγοι καὶ ὃποτε θέλουν μᾶς κάνουν τὴν πάπια.

http://stravon.wordpress.com/