Ένα βράδυ αγρύπνιας, από όσα είχε το μυαλουδάκι μου ως νεαρή κοπέλα, (τι μπορούσε να έχει μια νεαρή κοπέλα που να την απασχολούν τόσα για να ξαγρυπνά ; κι όμως), άνοιξα την ασπρόμαυρη τηλεόραση που μόλις είχε πάρει ο πατέρας μου μετά την αποφοίτησή μου από το τότε γυμνάσιο, αφού αυτός ήταν ο όρος για το πότε θα την παίρναμε.
Τυχαία λοιπόν αργά την νύχτα και πριν πέσουν οι γραμμές της παύσης μετάδοσις προγράμματος με τον χαρακτηριστικό γραμμικό σπαστικό ήχο, ποιό απ' τα δυό κανάλια δεν θυμάμαι, παρακολούθησα την ταινία metropolis που σας παραθέτω. Το είχα από πολύ καιρό στο μυαλό μου να την αναρτήσω εδώ, αλλά αναβλητική ειδικά αυτόν τον καιρό, άφησα να έλθει η ώρα που θα έλεγε "τι περιμένεις ;;". Αυτό συνέβη όταν διάβαζα πριν λίγο ένα άρθρο στο terrapapers
Αυτήν την ταινία δεν την ξέχασα ποτέ. Θυμόμουν πάντα τον τίτλο της. Ίσως κάποτε να είχα προσπαθήσει να την βρω στο εμπόριο, ανεπιτυχώς. Πέρασαν τα χρόνια και μου την βρήκε ένας φίλος και μου την έφερε να την έχω στην συλλογή των βιντεοκασετών. Να είναι καλά.
Μετροpolis, μια πόλη μόχθου και κακομοιριάς. Τότε δεν μπορούσα να την καταλάβω, όπως σήμερα. Ήταν το matrix της εποχής. Αυτό που μου έμειναν αξέχαστες ως εικόνες απ' την ταινία, ήταν οι άβουλοι, δυστυχισμένοι άνθρωποι, μέσα σε καπνούς και άθλιο περιβάλλον κάτω απ' την γη* τα ακαταλαβίστικα παράφρονα χορευτικά για μένα, οι κοφτές θεατρινίστικες κινήσεις των ηθοποιών. Όμως τα σκυφτά κεφάλια ριζώθηκαν στην καρδιά μου, μαγιά στα βήματα της δικής μου πλάσις ως άνθρωπος, ανάμεσα σε άπειρα άλλα. Δεν υπήρχαν σύμβολα και συνωμοσίες στο μυαλό μου τότε. Τα γύρο μου τα φιλτράριζα με ό,τι νόμιζα πως είχα καταφέρει μέχρι τότε ως προσωπικότητα και με βαρύ κοινωνικό κόστος . 2-3 χρόνια πριν είχα διαβάσει τον "κήπο του προφήτη" του Χαλίλ Γκιμπράν που τον καταχώρησα ως την βίβλο της σκέψεώς μου. Την άλλη βίβλο την απέρριψα λίγο αργότερα, όταν άρχισα να ασχολούμαι μαζί της. Οι αρχαίοι καλώς κακώς, έκαναν χρόνια να περάσουν στην πρώτη γραμμή. Τα αρχαία στο σχολείο έδιναν την αίσθηση της αυστηράς ποινής. Είχα λατρέψει τα Λατινικά γιατί η δασκάλα μας ήταν καταπληκτική και μεταδοτική, ενώ είχα μισήσει τα αρχαία. Όμως απ' το μίσος γεννήθηκε η αγάπη, ισχυρότερη στην ουσία της, παρά ως λατρεία. Δεν υπήρξε ως μάθημα γνώσης και αγάπης του νοήματος του κειμένου, αλλά τιμωρίας των γραμματικών λαθών. Υπήρξα τυχερή όμως μέσα σ'έναν άλλο κήπο, τον κήπο του Χαλίλ, που εξέπεμπε Αγάπη και Ελευθερία νου.
Για να ξαναγυρίσω στην metropolis, δεν θα μπορούσα να την κατατάξω σε εξωγήινη ταινία, παρά σε ένα παράφρονα νου που δεν καταλάβαινα τι ακριβώς προσπαθούσε να μας περάσει. Ίσως πολλοί να την συνέδεσαν με αυτήν την έννοια, ως κάτι που συμβαίνει αλλού και όχι εδώ, πράγμα που βόλευε. Πάντως ούτε νομίζω πως είχα προλάβει την ταινία απ' την αρχή και παρεμπιπτόντως απεχθάνομαι τις ταινίες με εξωγήινους !!
Για να ξαναγυρίσω στην metropolis, δεν θα μπορούσα να την κατατάξω σε εξωγήινη ταινία, παρά σε ένα παράφρονα νου που δεν καταλάβαινα τι ακριβώς προσπαθούσε να μας περάσει. Ίσως πολλοί να την συνέδεσαν με αυτήν την έννοια, ως κάτι που συμβαίνει αλλού και όχι εδώ, πράγμα που βόλευε. Πάντως ούτε νομίζω πως είχα προλάβει την ταινία απ' την αρχή και παρεμπιπτόντως απεχθάνομαι τις ταινίες με εξωγήινους !!
Εν πάσει περιπτώσει, για το ίδιο θέμα που πραγματεύεται η ταινία, προσπάθησαν να μιλήσουν πολλοί και με διαφορετικό τρόπο. Μίλησαν οι αρχαίοι πρώτοι και καλλίτεροι, αγγίζοντας τον Νου και διεγείροντας τον..., όμως αυτός ο τρόπος υπήρξε πολύ εκλεπτυσμένος και μη αρεστός από αρχαιοτάτων χρόνων. Αυτός ο τρόπος έπλαθε ανθρώπους με άξια μυαλά, αποδεδειγμένα. !
Ίσως ξανά προσπάθησαν στην περίοδο του διαφωτισμού.
Αργότερα το σύστημα με την τεχνολογική εξέλιξη, μέσω του metropolis να εξέθεσε το μεγαλύτερο μέρος της πανομοιότυπης τρέχουσας ζωής μας, από γενιά σε γενιά* για να ακολουθήσει το 1984 που πάλι τυχαία διάβασα σε ανυποψίαστο χρόνο και πολλά χρόνια πριν την ομώνυμη ταινία και είχα συγκλονιστεί. Δεν ήθελα να το ζήσω ποτέ, αλίμονο όμως ... Μέχρι το σύγχρονα matrix.. με μιά διαφορά...έδωσε την επιλογή! * κι όμως η ανθρωπότητα δεν μπορεί εύκολα να ξεφύγει απ' τον λήθαργό της,......γιατί άραγε ;; επειδή εδώ που τα λέμε, δεν άλλαξε η κατάσταση εδώ και αιώνες.
Το περισσότερο δυνατό εις βάρος της ανθρωπότητας, γινόταν σύμφωνα με τα μέσα της εποχής. Σήμερα το περισσότερο είναι η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ, επειδή έπεσε στα χέρια κάποιων που χρησιμοποιούν το αρχικό της διπλής λέξη, "τέχνο", ενώ δεν παράγουν απολύτως τίποτα που να έχει σχέση με την έννοια Τέχνη - Πολιτισμός και Δημιουργία, ώστε να έχουν το δικαίωμα χρήσης της λέξεως αυτής. Οι λεγόμενοι "τέχνο"-κράτες (!). Ο μόνος που παράγει έργο, είναι αυτος που εργάζεται με τα χέρια του και τον κόπο του, σε συνδιασμό με το μαυλό του, γιατί έστι παράγει πολιτισμό και όχι σκοταδισμό ή εντελώς ατελή πράγματα. Αυτό ειναι αλήθεια και δεν έχει χρώμα. Αυτός που απλά δίνει διαταγές είτε πίσω από ένα γραφείο είτε όχι, δεν παράγει έργο, "τέχνας κατεργάζεται"......εις βάρος των προηγούμενων (!!)
Το περισσότερο δυνατό εις βάρος της ανθρωπότητας, γινόταν σύμφωνα με τα μέσα της εποχής. Σήμερα το περισσότερο είναι η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ, επειδή έπεσε στα χέρια κάποιων που χρησιμοποιούν το αρχικό της διπλής λέξη, "τέχνο", ενώ δεν παράγουν απολύτως τίποτα που να έχει σχέση με την έννοια Τέχνη - Πολιτισμός και Δημιουργία, ώστε να έχουν το δικαίωμα χρήσης της λέξεως αυτής. Οι λεγόμενοι "τέχνο"-κράτες (!). Ο μόνος που παράγει έργο, είναι αυτος που εργάζεται με τα χέρια του και τον κόπο του, σε συνδιασμό με το μαυλό του, γιατί έστι παράγει πολιτισμό και όχι σκοταδισμό ή εντελώς ατελή πράγματα. Αυτό ειναι αλήθεια και δεν έχει χρώμα. Αυτός που απλά δίνει διαταγές είτε πίσω από ένα γραφείο είτε όχι, δεν παράγει έργο, "τέχνας κατεργάζεται"......εις βάρος των προηγούμενων (!!)
Βρείτε χρόνο να την δείτε, όσοι δεν την έχουν δει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου