Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης
Το
προοδευτικό και ανοικτό πνεύμα του φιλελευθερισμού είναι γνωστό ότι
επικαλείται την πλήρη απολάκτιση κάθε μορφής δόγματος. Πράγματι, δεν
υπάρχει τομέας της ανθρώπινης δραστηριότητας όπου το πνεύμα του
φιλελευθερισμού να μην έχει υψώσει την αντιδογματική φωνή του: Δύο
άνδρες μπορούν να παντρεύονται; Γιατί όχι, απαντά ο φιλελευθερισμός. Το
θρησκευτικό πιστεύω των ανθρώπων μπορεί να το σατιρίζουμε; Φυσικά,
απαντά ο φιλελευθερισμός. Μπορούμε να αμφισβητήσουμε τα θρησκευτικά
δόγματα; Και βέβαια μπορούμε, απαντά και πάλι ο φιλελευθερισμός. Εάν όμως του θέσουμε την ακόλουθη ερώτηση: Μήπως
θα έπρεπε να συζητήσουμε και άλλες μορφές πολιτευμάτων, εκτός της
δημοκρατίας; Τότε ο προοδευτικός φιλελευθερισμός, καταλαμβάνεται από
ιερή ταραχή, και με βροντερή φωνή, απαντά: Αυτό δεν το συζητάμε! Η
δημοκρατία είναι Δόγμα, το μόνο δόγμα της θρησκείας του φιλελευθερισμού.
Και όμως υπάρχει κάτι, που ο μέσος πολίτης δεν το συλλογίζεται ποτέ: Το γεγονός δηλαδή ότι η ανθρωπότητα, υπολογίζοντας από την μετά Xριστόν εποχή, έζησε χωρίς δημοκρατία για 1.850 χρόνια. Και ζει με δημοκρατία μόνον για ένα διάστημα 150 ετών!
Εάν αυτό
το σκεφτόταν ο πολίτης, ίσως να άρχιζε να θέτει ενδιαφέροντα ερωτήματα,
όπως για παράδειγμα: Όλη η περασμένη ανθρωπότητα ήταν τόσο ηλίθια, που
για τόσους αιώνες δεν προτίμησε την δημοκρατία; Όλοι οι πνευματικοί
άνθρωποι που έζησαν κατά την διάρκεια αυτών των αιώνων ήταν τόσο μύωπες
που δεν έβλεπαν τα καλά που θα μπορούσε να προσφέρει ένα δημοκρατικό
σύστημα; Και τέλος, οι άνθρωποι των περασμένων αιώνων έζησαν τόσα άσχημα
χωρίς την δημοκρατία, που χρειάστηκαν 1.850 χρόνια για να απαλλαχθούν
από τα μη δημοκρατικά συστήματα;
Ενδιαφέροντα
ερωτηματικά, θα μου πείτε. Αν όμως είναι ενδιαφέροντα, γιατί ο
ανοιχτόμυαλος προοδευτισμός δεν δέχεται όχι απλώς να τα συζητήσει, αλλά
ούτε καν να τα… προφέρει;
Περίεργα πράγματα! Νομίζω όμως ότι ξέρω τον λόγο για τον οποίο η θρησκεία του φιλελευθερισμού έχει μόνον αυτό το δόγμα: Ένας ταχυδακτυλουργός ή ένας μάγος τύπου Κόπερφιλντ στηρίζει την επαγγελματική του ύπαρξη στην ικανότητα τού να δημιουργεί παραισθήσεις. Δηλαδή να κάνει τους άλλους να βλέπουν ή να αισθάνονται πράγματα, που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν. Έτσι λοιπόν, ο φιλελευθερισμός γνωρίζει πολύ καλά ότι η καλύτερη παραίσθηση που δημιουργεί στους πολίτες, είναι η παραίσθηση της ελεύθερης επιλογής. Αφού στις εκλογές ψηφίζετε, είστε ελεύθεροι άνθρωποι. Μπορείτε και επιλέγετε κύριοι!
Φυσικά,
κάθε νοήμων και μορφωμένος άνθρωπος γνωρίζει ότι αυτά είναι απλώς
παραμύθια και ότι αποτελούν την βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η
παραίσθηση της ελεύθερης επιλογής. Για να κάνω ένα παράδειγμα, στο οποίο
όλοι οι δημοκράτες αποφεύγουν να αναφέρουν, είναι το εξής: Γιατί το
φιλελεύθερο και δημοκρατικό μας σύστημα δεν κάνει ένα δημοψήφισμα,
ρωτώντας τους πολίτες εάν θέλουν ως οικονομικό μοντέλο τον καπιταλισμό ή
ένα διαφορετικό σύστημα; Μα, θα απαντήσει ο κοινοβουλευτικός, και εδώ
είναι το τρικ, υπάρχουν κόμματα που έχουν στο προγράμματά τους μη
καπιταλιστικά οικονομικά συστήματα. Εάν θέλει ο λαός μπορεί να τα
ψηφίσει.
Ναι,
εντάξει, μόνο που ένα κόμμα δεν περιλαμβάνει στο πρόγραμμά του μόνον
οικονομικές θέσεις. Περιλαμβάνει μία ολόκληρη φιλοσοφία και άποψη ζωής
που εμένα, τον ψηφοφόρο, μπορεί να μην με ικανοποιεί. Άρα τι μπορώ να
κάνω εάν θέλω να αλλάξω μόνον το οικονομικό μοντέλο; Άκρα του τάφου
σιωπή! Ο δημοκράτης ξαφνικά χάνει την φωνή του!
Εξυπακούεται
ότι θα μπορούσα να κάνω άπειρα τέτοια παραδείγματα. Είπαμε λοιπόν ότι η
σύγχρονη δημοκρατία βασίζεται σε μία παραίσθηση, την παραίσθηση της
ελεύθερης επιλογής. Εάν λοιπόν ο φιλελευθερισμός θέσει υπό συζήτηση την
δυνατότητα ενός μη δημοκρατικού συστήματος διακυβέρνησης, τότε
αυτομάτως θα συμβούν δύο πράγματα: Θα καταστρέψει το τρικ, δηλαδή την
παραίσθηση πάνω στην οποία βασίζεται· και δεύτερο, θα αποκαλύψει την
βαθύτερη φύση του, διότι, εάν τεθεί το ερώτημα για την εφαρμογή ενός μη
δημοκρατικού συστήματος, θα πρέπει να απαντήσει, ξεκάθαρα, ποιες αρχές
θέλει να εφαρμόσει, ποια θα είναι η άποψή του για την ζωή. Οπότε ο
φιλελευθερισμός θα αναγκαστεί να πει ότι στο μη δημοκρατικό σύστημα που
θα εφαρμοστεί, εγώ θέλω: Να κυριαρχούν οι οικονομικές διαδικασίες ως
πρωτεύον ενδιαφέρον των κοινωνιών· να υπάρχει το καπιταλιστικό
οικονομικό μοντέλο· να ερμηνεύονται και να ρυθμίζονται τα πάντα σύμφωνα
με την υλιστική φιλοσοφία· να μην υπάρχει η έννοια της ανωμαλίας και του
παραβατικού στις διάφορες συμπεριφορές των ανθρώπων - και γενικότερα
να επικρατεί ο υποκειμενισμός για κάθε ζήτημα.
Μπορεί
όμως να τα δηλώσει ευθαρσώς όλα αυτά; Όχι βέβαια. Και ακόμη περισσότερο
μπορεί να τα επιβάλει μέσα από ένα σύστημα μη δημοκρατικό; (Να τα
επιβάλλει μπορεί, αλλά τότε θα υπάρξει αντίσταση.) Ενώ τώρα, στην
δημοκρατία, δεν χρειάζεται να δηλώσει τίποτα, γιατί απλώς λέει: Εγώ δεν
θέλω τίποτα. Ότι αποφασίσει ο λαός! Και φυσικά, ο λαός αποφασίζει,
εντελώς συμπτωματικά βέβαια, αυτά που επιθυμεί ο φιλελευθερισμός. Γι’
αυτό, όταν εμφανιστεί κάποιος που θα πει ότι ένα μη δημοκρατικό σύστημα,
ίσως να μπορεί καλύτερα να διαμορφώσει μία κοινωνία που θα βασίζεται σε
ένα υψηλό σύστημα αξιών, αμέσως ο φιλελευθερισμός θα αρπάξει την
ευκαιρία και θα βροντοφωνάξει: ‹‹Όχι σε αυτούς που θέλουν να στερήσουν την ελευθερία από τον λαό!›› Και
φυσικά, εάν σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του, και ο λαός ετοιμάζεται να
ψηφίσει κάτι που ο φιλελευθερισμός δεν το θέλει, τότε αναλαμβάνουν δράση
οι διάφορες «υπηρεσίες» και
οι παρακρατικές δομές, οι οποίες θα βρουν τρόπο να εκτρέψουν την ψήφο
των πολιτών. Νομίζω ότι εξήγησα επαρκώς πως λειτουργεί το τρικ και γιατί
η κοινοβουλευτική δημοκρατία αποτελεί το μόνο δόγμα της θρησκείας του
φιλελευθερισμού.
Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Όμως ο φιλελευθερισμός και ο προοδευτισμός έχουν και εφεδρείες: Βρίσκουν μερικούς, που πάσχουν από την ασθένεια της οίησης και θέλουν να έχουν γνώμη για όλα (και αλίμονο εάν γίνει κάτι, χωρίς κάποιος «να πάρει την άποψή τους») και τους καρφώνει στον μυαλό την ιδέα ότι: «Εντάξει, εάν ο κοινοβουλευτισμός έχει τα προβλήματά του, μήπως πρέπει να σκεφτούμε την άμεση δημοκρατία;»
Αυτοί
άλλο που δεν θέλουν. Ωραία, σκέφτονται, επιτέλους θα ακουστεί Η ΓΝΩΜΗ
ΜΑΣ! Υπάρχει λοιπόν η άποψη που αγιοποιεί τις λαϊκές μάζες, και τις
περιβάλει με κάθε προτέρημα και καλή θέληση.
Φυσικά
η πραγματικότητα άλλα πράγματα αποδεικνύει. Η διαφθορά, πράγματι, στην
Ελλάδα δεν ήλθε μόνον από τα πάνω, ήλθε και από τα κάτω. Ο
γιδοβοσκός π.χ. πήγαινε στον βουλευτή και του έλεγε: «Έχω 100 ψήφους. Θα
μου κάνεις αυτό που θέλω ή διαφορετικά θα δώσω αυτές τις ψήφους σε
άλλους.» Μήπως κάνω λάθος;
Οι
θιασώτες της άμεσης δημοκρατίας, δεν κατανοούν επίσης έναν βασικό
κανόνα: Οι άνθρωποι τείνουν πάντα προς το ευκολότερο και το ηδονικότερο.
Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Εάν λοιπόν σε μια υποτιθέμενη άμεση
δημοκρατία τεθεί το ερώτημα: «Μήπως πρέπει να πληρώνουμε ελάχιστους
φόρους;» Τι θα απαντήσουν οι πολίτες; Όχι; Δεν νομίζω. Αν τεθεί το
ερώτημα: «Να κάνουμε στρατό έξι μήνες ή ένα χρόνο;» Νομίζω ότι μάλλον
θα πουν 6 μήνες. Αυτά ως παραδείγματα.
Το
άλλο γεγονός που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι οι μάζες δεν έχουν την
ικανότητα να αναγνωρίζουν τις ύπουλες κινήσεις των εχθρών της κοινωνίας
τους. Παράδειγμα χειροπιαστό είναι η δημιουργία των μη κυβερνητικών
οργανώσεων, από τους διάφορους Σόρος και Σια, στις οποίες προστρέχει σαν
κοπάδι πλήθος ανυποψίαστων πολιτών, οι οποίοι δεν έχουν το κατάλληλο
νοητικό και μορφωτικό υπόβαθρο για να καταλάβουν ποιοι είναι οι
πραγματικοί σκοποί αυτών των οργανώσεων. Έτσι ερχόμαστε στο κύριο και
βασικότερο λόγο της μη λειτουργίας της άμεσης δημοκρατίας: Στις
κοινωνίες υπάρχουν ομάδες με ανώτερο νοητικό και μορφωτικό επίπεδο, οι
οποίες χρησιμοποιούν αυτές τις ικανότητές τους, για να διαφθείρουν
συνειδητά τις κοινωνίες , κάτι που είχε επισημάνει και ο Πλάτωνας. Και
αν κάποτε αυτές οι ομάδες, σε ποιότητα και ισχύ είχαν τον βαθμό 10,
σήμερα έχουν τον βαθμό 1000. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν οι λαϊκές μάζες να
μπορέσουν να προστατευτούν από μόνες τους, από αυτούς τους ισχυρούς
ψυχονοητικούς διαφθορείς;
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
 |
| Ηράκλειτος |
Μετά από τις παραπάνω αναλύσεις, νομίζω ότι για την Ελλάδα αλλά και
την Ευρώπη γενικότερα, το καλύτερο πολιτικοκοινωνικό σύστημα, θα ήταν η
σωστή, σε αναλογία, ανάμειξη των καλύτερων στοιχείων της πλατωνικής
πολιτικής φιλοσοφίας με τα καλύτερα στοιχεία της μεσαιωνικής
χριστιανικής πολιτικής φιλοσοφίας, προσαρμοσμένα, εννοείται, στην
σύγχρονη ανθρωπολογία, δηλαδή στις ανάγκες του ανθρώπου του σήμερα.
Εξάλλου, αυτοί ήταν οι πνευματικοί πυλώνες πάνω στους οποίους
βασίστηκε ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός. Δηλαδή, δεν μιλάμε απλώς για μία
αλλαγή πολιτικού συστήματος, αλλά για την αναγκαιότητα ενός νέου
Πνεύματος, τον ερχομό μιας «Νέας Εποχής», που θα είναι η δικιά μας «Νέα
Εποχή». Και όταν μιλάμε για τέτοιου είδους μεταβολές , αμέσως μας
έρχεται στο νου η ρήση του Ηράκλειτου: «Πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι…»
Πράγματι, για να φθάσουμε στην σημερινή Τάξη πραγμάτων, χρειάστηκαν δύο
μεγάλες επαναστάσεις (Γαλλική και Ρωσική) και δύο παγκόσμιοι πόλεμοι.
Άρα, για να δημιουργηθεί μια τάξη πραγμάτων αντίθετη στην τωρινή, θα
πρέπει να πληρωθεί ένα ισάξιο τίμημα. Θα μου πείτε, εύχεσαι νέους
πολέμους; Δεν έχει σημασία τι εύχομαι εγώ, σημασία έχει ότι αυτή είναι η
κοσμική (και μεταφυσική) νομοτέλεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου