Χθες παρακολούθησα τον Λαζόπουλο και τους δύο showmen που τον πλαισίωσαν στο σκετς του. Τα κουστουμάκια .... περιλάμβαναν πλισέ φουστίτσες. Όχι φουστανέλες, όoooχι , αλλά προς μάλλον νοθευμένης Σκωτσέζικης .... αισθητικής κατεύθυνσης.
Αργότερα βγήκε ο Αγάθωνας και άκουσα για πρώτη φορά ομολογώ το μουσικό κομμάτι της eurovision του Κοζα Μοστρα "alcohol is free" .
Εξαιρουμένου του Αγάθωνα, η υπόλοιπη μπάντα φορούσε φούστες.
Βρήκα το βίντεο του τραγουδιού και .... πάλι φούστες. Φούστες θα φορούν προφανώς και στην μουσική σκηνή (!)
Μπορεί να μου πει κάποιος τι σχέση έχει ο Αγάθωνας, το ρεμπέτικο και οι φούστες ;
Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος τι σχέση έχει το ρεμπέτικο με της αμφιβόλου προέλευσης μουσική συνέχεια ; Γιατί ομολογουμένως έχει πολλές επιρροές. Λίγο από Σλάβικη, λίγο από γνωστό Εθνικής βαρύτητας Εβραϊκο τραγούδι που δεν θυμάμαι την ονομασία και χορεύεται σε κύκλο.
Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει, αν ψηφίστηκε από κοινό και, με τι σκεπτικό έγινε η επιλογή ;
Μπορεί να μου εξηγήσει ο Αγάθωνας τον λόγο επιλογής του, της μουσικής και ενδυματικής πλαισίωσής του ;
Μπορεί να μου εξηγήσει ο στιχουργός, τι ακριβώς προάγει με το "ελεύθερο ξύδι, την θάλασσα ουίσκι και το κεφάλι σουρωτήρι, με μια Εγνατία πεταμένη μέσ' την μέση" ;
γιατί δεν καταλαβαίνω ακριβώς το νόημα του όλου concept.
Ή μήπως μέσα στην πολύ εγκεφαλική θολούρα εξυπηρετεί "έλα μωρέ τραγούδι είναι, με τι κάθεσαι και ασχολείσαι τώρα (!!) Άλλωστε πάντα έχει κάποιος να πει κάτι κάθε φορά΄".
Και έστι το θέμα κλείνει όπως πάντα άδοξα, κάτω από το ανύπαρκτο βάρος ή χάριν ενός "έλα μωρέ.."
Η Ελληνική μουσική παράδοση πολεμήθηκε τόσο (όρα Μάτσα) που χάθηκε ο αυθορμητισμός των κοριτσιών που τραγουδούσαν μπροστά στους αργαλειούς και στα ερωτικά ραντεβού του κάμπου, τα δημοτικά τραγούδια της υπαίθρου και της Ελληνικής ζωής, το γλυκό Ελληνικό νανούρισμα της μάνας, η ουράνια άρπα του Ορφέα που υμνούσε τους ήχους του Σύμπαντος και οι Μαινάδες του Θεού Διόνυσου (όχι του ξενόφερτου σάτυρου). Τι να πούμε τώρα (!!!!!)
Ίσως να μην ενδιαφέρει καν τον Νεοέλληνα που έμαθε να χώνεται στα μπαρ, στα ποτά και στα ξενύχτια της ξενόφερτης μουσικής. ΟΚ, ας πούμε όλα είναι καλά, ωραία και αποδεκτά.
Άλλο όμως να επιλέγεις την εξοντωτική και συστηματική εξαφάνισή της Ελληνικής παράδοσης από προσώπου γης και μνήμης. Τουλάχιστον όχι όσο υπάρχουν ακόμα Έλληνες, που είναι υποχρεωμένοι να καταγράφουν την άποψή τους και την ιστορική αλήθεια, για όσους λάτρεις ενδιαφέρει να ερευνήσουν και να μάθουν.
Οι κλίμακες οι Ελληνικές που πάνω σε αυτές στηρίζονται όλες οι μουσικές του κόσμου από την ανακάλυψή της, είχαν ονομασίες : Δωρική, Αιολική, Ιωνική κλπ. Οι κλίμακες παρέμειναν ως αναγκαίο κακό για την συνέχεια της ύπαρξης της μουσικής, έπρεπε όμως οι ονομασίες να αντικατασταθούν με : πλάγιο πρώτο , πλάγιο δεύτερο ή ήχος πρώτος, ήχος δεύτερος κλπ.
Ο ρυθμός, το ύφος και το ήθος του ήχου προσδιόριζαν και αναγνώριζαν την προέλευση της μουσικής σύνθεσης.
Σήμερα όλα έγιναν μαλλιά κουβάρια, επειδή κάποιοι προσπαθούν να είναι έτσι, όπως όταν θέλει κάποιος να περνά απαρατήρητος για τους δικού του λόγους, ανάμεσα σε άλλους.
Δεν είμαι η ειδική για να αναλύσω το θέμα της μουσικής και της ιστορικής της παραβίασης.
Υπάρχουν σώφρονες, ειδικευμένοι και ερωτευμένοι, που το έχουν πράξει αυτό.
Ούτε μπορεί να είναι αρκετές κάποιες αράδες που θα διαβαστούν ώστε ο αναγνώστης να νοιώσει το βάθος του σοβαρού αυτού θέματος και νοήματος.
Η μουσική ήταν πάντα κατ' εμέ, η πρώτη και μοναδική γνήσια, αυτούσια γλώσσα έκφρασης και επικοινωνίας των λαών, από το μέρος της καρδιάς τους, άρα της εσωτερικής ποιότητας τους. Επειδή λοιπόν αυτά δεν ανατρέπονται ούτε και γίνονται εύκολο-κατανοήσιμα, ίσως βοηθήσει επιγραμματικά τον αναγνώστη για το προσωπικό του ενδιαφέρον το ακόλουθο :
Άλλη ποιότητα μουσικής απόδοσης έχει : "αρχή βλακείας φόβος θεού" του Επίκουρου,
Άλλης ποιότητας το "αρχή σοφίας φόβος Κυρίου" του Ιουδαιοχριστιανισμού, επομένως της Βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής.
Από χρόνια οι άλλοι λαοί προήγαγαν την Έθνικ μουσική, για να διαδώσουν τις μουσικές παραδόσεις του κόσμου τους, άλλοτε αυτούσιες και σε περιπτώσεις δύσκολης ακουστικής με κάποια στοιχεία επιρρεασμού, αλλά με την ανάγκη της διάδοσης του είδους της.
Εμείς σαν Έθνος τι κάναμε σε αυτό ; Καταβροχθίσαμε ότι και αν η μουσική βιομηχανία προωθούσε και εμείς όπως σε όλους τους τομείς, ήμασταν οι πρώτοι που προδίδαμε τις παραδόσεις των ιστορικών καταβολών μας. Μας ήταν πιο εύκολη η κατεδάφιση, από την διατήρηση που θέλει προσοχή, μεράκι και πάνω από όλα Έρωτα (καμία σχέση με την ρηχή έννοια κάποιου είδους ερωτισμού)
Νάγια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου