ΦΩΣ είναι ο ίδιος ο Θεός. Τότε τα πάντα γίνονται φανερά. Σαν αυτό που λέμε «καλός και κακός». Όλα παίρνουν υπόσταση μέσα από αυτά που εμείς θέλουμε να βλέπουμε, μέσα από τις ιδέες μας. Ο Θεός δεν θέλει – δεν ζητά τίποτα από εμάς. Δεν ζηλεύει, δεν φθονεί, δεν τιμωρεί. Αν όντως συνέβαινε αυτό, θα έπρεπε να κάνει ….. ψυχανάλυση ! Το θέμα είναι ποιοι θέλουμε να είμαστε, αυτό που κρίνουμε πως θέλουμε να είναι ο εαυτός μας, αυτό που κρίνουμε για τον εαυτό μας. Ο Θεός μιλά με όλα τα πλάσματα. Απλώς μερικοί ακούν καλλίτερα. Τα παιδιά Τον ακούν, μέχρι να μάθουν (συνηθίσουν) να ακούν εμάς. Η ιδέα είναι σαν φακός, πάνω από τις πεποιθήσεις μας. Τον βλέπουμε τόσο όμως, όσο έχουμε προγραμματιστεί να τον βλέπουμε. Εμείς πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε συνειδητά. Τα πάντα είναι ρευστά, μπορούν να αλλάξουν. Είμαστε η εκδήλωση, σύμφωνα με αυτά που σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας. Η Ζωή είναι διαδικασία ανακατάληψης. Δεν είμαστε εδώ για να μάθουμε, αλλά να εκδηλώσουμε αυτά που ήδη γνωρίζουμε από το μέσα μας. Ο Θεός δεν δίνει εντολές. Αφού μας δίνει ελεύθερη βούληση, πως θα μπορούσε να μας δώσει εντολές. Μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε, σύμφωνα όμως με τους υπάρχοντες Φυσικούς Νόμους. Παράδειγμα γνωρίζουμε πως άμα βάλουμε το χέρι μας στην φωτιά, θα καούμε. Δεν θα φταίει η φωτιά. Ούτε είναι τιμωρία. Ο Θεός αγαπά τα πλάσματά του. Δεν έχει καμία αξία για Αυτόν να κάνουμε κάτι κάτω από τον φόβο της τιμωρίας. Είναι δική μας η απόφαση να μην θέλουμε να κάνουμε κάτι κακό και αυτό από αγάπη. Αλλά τι θα πει κακό ;; Μέσα από το κακό, θα μάθουμε τι θέλουμε να είμαστε. Κάθε μας επιστροφή, είναι ευκαιρία να μάθουμε πως και τι είναι αυτό, που είμαστε εμείς. Επιμένοντας σε κάτι, στο οτιδήποτε, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να το ενεργοποιούμε, να του δίνουμε εμείς υπόσταση. Κάποτε η μητέρα Τερέζα είχε πει «δεν θα πάω σε διαδήλωση κατά του πολέμου. Αλλά θα πάω σε διαδήλωση υπέρ της Ειρήνης» !!! Ειδάλλως του δίνουμε ενέργεια. Να αλλάξουμε την λέξη «πάθος» με την λέξη «ενθουσιασμός» !!! Χρειαζόμαστε κέφι, αγάπη, όρεξη και όχι την όποια προσκόλληση μας σε κάποιο από τα θέλω μας και τα πιστεύω μας. Δεν χρειάζεται να πονάμε, δεν είναι αρετή ο πόνος. Δεν γινόμαστε πιο καλοί ή καλλίτεροι. Ο πόνος απλώς μας βοηθά να μαθαίνουμε να βρούμε τον τρόπο πώς να μην πονάμε. Παράδειγμα, πονάμε όταν ξαχνάμε την αλήθεια : τι είμαστε ;; τι είναι ο άλλος ;; τι είναι η φύση ;; και ποιοι είναι οι νόμοι που επιτρέπουν κάτι να συμβεί και κάτι να μην συμβεί !!! Έτσι γι αυτό δεν χρειάζεται να νοιώθουμε αδικημένοι ή να νοιώθουμε ενοχή, ούτε να αισθανόμαστε φόβο. Ο πόνος μας ωθεί προς την σωστή κατεύθυνση. Δηλαδή να συνειδητοποιήσουμε «ποια είναι η πεποίθηση που μας κάνει να πονάμε και ποια αλήθεια θα μας ελευθερώσει από τα αρνητικά συναισθήματα». Επειδή είμαστε ήδη εμείς η ενέργεια του Θεού, δεν χρειάζεται να τον ψάχνουμε κάπου αλλού. Εμείς είμαστε η συνέργεια μέσω της οποίας Εκείνος εκδηλώνεται !!! Οι σχέσεις μας είναι ιερές, μέσω των οποίων είτε ευχάριστες είτε δυσάρεστες, θα μας βοηθήσουν να μάθουμε την αλήθεια του εαυτού μας. Να μην φοβόμαστε, ούτε να έχουμε κάποια ενοχή, στο να εκφράσουμε ποια η ανώτερη αντίληψη του εαυτού μας. Οι σχέσεις είναι επιτυχημένες, όταν κάνει ο καθένας το καλλίτερο αυτού που θέλει. Το ζήτημα είναι «ποιο εγώ μας;» «πιο εμένα;» Όντες όντα, άλλο το «εγώ», άλλο το «εμένα» το οποίο θέλει να εκφράσει την καλλίτερη πιθανή εκδήλωση τους εαυτού μας !!! Οι ανάγκες των ψυχών δεν μπορούν να συγκρούονται εις βάρος η μία της άλλης ψυχής !!! Αντίθετα οι ανάγκες του «εγώ» συγκρούονται, ξεβολεύονται. Να ευχόμαστε να μην καταπιέζουμε τον σύντροφό μας, τον συνάνθρωπό μας. Προτιμάμε να μην ακούσουμε αυτό που θέλει να εκφράσει ;;; Η αγάπη αγαπά χωρίς όρους. Ως άνθρωποι στην ζωή μας είμαστε αγγελιοφόροι, μέσω της συμπεριφοράς μας, των συναισθημάτων μας, της αγάπης μας, της κατανόησής μας. Είμαστε η αλήθεια, δηλαδή κάτι που δεν αλλάζει (άσχετα αν δεν γνωρίζουμε ή έχουμε παρεξηγήσει τι ακριβώς είμαστε). Αυτό έχει να κάνει με το μέρος του «είναι» μας που δεν γεννιέται, δεν πεθαίνει, δεν γερνάει, δεν αλλάζει. Δηλαδή ως Πνεύμα. Οι άνθρωποι θα έπρεπε να νοιώθουν αδέλφια, εν τούτοις έχουν γίνει τόσοι πόλεμοι και επαναστάσεις και όλα αυτά δεν θα αλλάξουν και θα συνεχίσουν να γίνονται, εάν εμείς δεν αλλάξουμε και αν δεν ανακτήσουμε την Φυσική μας υπόσταση, αν δεν ωριμάσουμε πραγματικά. Όπως παράδειγμα να δεχόμαστε κάπου, ο όποιος διπλανός μας είτε ως γείτονας, είτε ως λαός, να πεινούν οι μεν και ο δε να συσσωρεύει (!!!) Δεν έχει σημασία τι κάνουμε, αλλά το ποιοι είμαστε, ποιο είναι το είναι μας ! Εμείς μάθαμε να εξαρτάμε την αξία μας με το τι έχουμε ή πόσα έχουμε. Πράγμα που σημαίνει, πως κάποιοι θα πετύχουν άπειρους εξωτερικούς σκοπούς, αλλά ελάχιστοι θα επιτύχουν τους εσωτερικούς σκοπούς τους. Το σώμα μας δεν είναι το θαύμα της ζωής μας. Πρέπει ναι να το σεβόμαστε σε κάθε περίπτωση, αλλά απλά είναι ένα εργαλείο. Είμαστε μέρος του ιερού «σώματος» του Θεού. Υπάρχουν τρόποι που μέσω αυτών, δημιουργούμε αυτό που θέλουμε. Όπως στο σώμα μας, ένα κύτταρο δεν λέει «θα μαζέψω όλα τα ερυθρά για μένα και δεν αφήσω κανένα άλλο να έχει», διότι τότε θα πάσχουν και αυτό το κύτταρο και όλα τα υπόλοιπα μαζί. Το κύτταρο υπηρετεί για το σύνολο και το σύνολο φροντίζει για το κύτταρο. Στις μέρες μας δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, έτσι το ένα κύτταρο της κοινωνίας κατηγορεί το άλλο (!!!) Με αποτέλεσμα παράδειγμα και τα δύο να γίνονται ή να χαρακτηρίζονται κλέφτες. Όλη μας η ζωή είναι μια συζήτηση με τον Θεό. Αν γράψουμε ερωτήσεις, σύντομα θα έλθουν οι απαντήσεις. Για να νοιώσουμε ευημερία, πρώτα από όλα οφείλουμε να είμαστε ευτυχείς και να εκτιμούμε αυτά που έχουμε και ταυτόχρονα να δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για κάτι περισσότερο. Στο βίντεο που ακολουθεί τίθενται 5 ερωτήσεις σχετικά με την υγεία, τις σχέσεις, τις στάσεις μας και τι πολίτες θέλουμε να είμαστε, για να δωθούν οι απαντήσεις. Την Δικαιοσύνη δεν την βλέπουμε, αλλά σε ανώτερο επίπεδο (διάσταση) υπάρχει. Στο δικό μας επίπεδο, στην δική μας διάσταση, είμαστε υποχρεωμένοι να δημιουργήσουμε και να εγκαθιδρύσουμε την δικαιοσύνη μας, όπως την καταλαβαίνουμε, όπως την αντιλαμβανόμαστε , σε ποιο ύψος την τοποθετούμε. Δεν έχει σημασία, ούτε είναι αρκετό ότι υπάρχει Δικαιοσύνη σε άλλες διαστάσεις. Αυτός είναι ο σκοπός μας εδώ ……………. ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ - ΟΜΙΛΙΑ

ΦΩΣ είναι ο ίδιος ο Θεός. Τότε τα πάντα γίνονται φανερά. Σαν αυτό που λέμε «καλός και κακός». Όλα παίρνουν υπόσταση μέσα από αυτά που εμείς θέλουμε να βλέπουμε, μέσα από τις ιδέες μας. 

Ο Θεός δεν θέλει – δεν ζητά τίποτα από εμάς. Δεν ζηλεύει, δεν φθονεί, δεν τιμωρεί. Αν όντως συνέβαινε αυτό, θα έπρεπε να κάνει ….. ψυχανάλυση ! 

Το θέμα είναι ποιοι θέλουμε να είμαστε, αυτό που κρίνουμε πως θέλουμε να είναι ο εαυτός μας, αυτό που κρίνουμε για τον εαυτό μας.  Ο Θεός μιλά με όλα τα πλάσματα. Απλώς μερικοί ακούν καλλίτερα. Τα παιδιά Τον ακούν, μέχρι να μάθουν (συνηθίσουν) να ακούν εμάς.

Η ιδέα είναι σαν φακός, πάνω από τις πεποιθήσεις μας. Τον βλέπουμε τόσο όμως, όσο έχουμε προγραμματιστεί να τον βλέπουμε. Εμείς πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε συνειδητά.

Τα πάντα είναι ρευστά, μπορούν να αλλάξουν.  Είμαστε η εκδήλωση, σύμφωνα με αυτά που σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας.  

Η Ζωή είναι διαδικασία ανακατάληψης. Δεν είμαστε εδώ για να μάθουμε, αλλά να εκδηλώσουμε αυτά που ήδη γνωρίζουμε από το μέσα μας.

Ο Θεός δεν δίνει εντολές. Αφού μας δίνει ελεύθερη βούληση, πως θα μπορούσε να μας δώσει εντολές. Μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε, σύμφωνα όμως με τους υπάρχοντες Φυσικούς Νόμους.  Παράδειγμα γνωρίζουμε πως άμα βάλουμε το χέρι μας στην φωτιά, θα καούμε. Δεν θα φταίει η φωτιά. Ούτε είναι τιμωρία. Ο Θεός αγαπά τα πλάσματά του. Δεν έχει καμία αξία για Αυτόν να κάνουμε κάτι κάτω από τον φόβο της τιμωρίας.  Είναι δική μας η απόφαση να μην θέλουμε να κάνουμε κάτι κακό και αυτό από αγάπη.    

Αλλά τι θα πει κακό ;; Μέσα από το κακό, θα μάθουμε τι θέλουμε να είμαστε. Κάθε μας επιστροφή, είναι ευκαιρία να μάθουμε πως και τι είναι αυτό, που είμαστε εμείς.

Επιμένοντας σε κάτι, στο οτιδήποτε, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να το ενεργοποιούμε, να του δίνουμε εμείς υπόσταση. Κάποτε η μητέρα Τερέζα είχε πει «δεν θα πάω σε διαδήλωση κατά του πολέμου. Αλλά θα πάω σε διαδήλωση υπέρ της Ειρήνης» !!! Ειδάλλως του δίνουμε ενέργεια.

Να αλλάξουμε την λέξη «πάθος» με την λέξη «ενθουσιασμός» !!! Χρειαζόμαστε κέφι, αγάπη, όρεξη και όχι την όποια προσκόλληση μας σε κάποιο από τα θέλω μας και τα πιστεύω μας.

Δεν χρειάζεται να πονάμε, δεν είναι αρετή ο πόνος. Δεν γινόμαστε πιο καλοί ή καλλίτεροι. Ο πόνος απλώς μας βοηθά να μαθαίνουμε να βρούμε τον τρόπο πώς να μην πονάμε. 

Παράδειγμα, πονάμε όταν ξαχνάμε την αλήθεια : τι είμαστε ;; τι είναι ο άλλος ;; τι είναι η φύση ;; και ποιοι είναι οι νόμοι που επιτρέπουν κάτι να συμβεί και κάτι να μην συμβεί !!!   

Έτσι γι αυτό δεν χρειάζεται να νοιώθουμε αδικημένοι ή να νοιώθουμε ενοχή, ούτε να αισθανόμαστε φόβο. Ο πόνος μας ωθεί προς την σωστή κατεύθυνση. Δηλαδή να συνειδητοποιήσουμε «ποια είναι η πεποίθηση που μας κάνει να πονάμε και ποια αλήθεια θα μας ελευθερώσει από τα αρνητικά συναισθήματα».  

Επειδή είμαστε ήδη εμείς η ενέργεια του Θεού, δεν χρειάζεται να τον ψάχνουμε κάπου αλλού. Εμείς είμαστε η συνέργεια μέσω της οποίας Εκείνος εκδηλώνεται !!!

Οι σχέσεις μας είναι ιερές, μέσω των οποίων είτε ευχάριστες είτε δυσάρεστες, θα μας βοηθήσουν να μάθουμε την αλήθεια του εαυτού μας.

Να μην φοβόμαστε, ούτε να έχουμε κάποια ενοχή, στο να εκφράσουμε ποια η ανώτερη αντίληψη του εαυτού μας. Οι σχέσεις είναι επιτυχημένες, όταν κάνει ο καθένας το καλλίτερο αυτού που θέλει. Το ζήτημα είναι «ποιο εγώ μας;» «πιο εμένα;»  Όντες όντα, άλλο το «εγώ», άλλο το «εμένα» το οποίο θέλει να εκφράσει την καλλίτερη πιθανή εκδήλωση τους εαυτού μας !!! Οι ανάγκες των ψυχών δεν μπορούν να συγκρούονται εις βάρος η μία της άλλης ψυχής !!! Αντίθετα οι ανάγκες του «εγώ» συγκρούονται, ξεβολεύονται.  Να ευχόμαστε να μην καταπιέζουμε τον σύντροφό μας, τον συνάνθρωπό μας. Προτιμάμε να μην ακούσουμε αυτό που θέλει να εκφράσει ;;;  Η αγάπη αγαπά χωρίς όρους.        

Ως άνθρωποι στην ζωή μας είμαστε αγγελιοφόροι, μέσω της συμπεριφοράς μας, των συναισθημάτων μας, της αγάπης μας, της κατανόησής μας. Είμαστε η αλήθεια, δηλαδή κάτι που δεν αλλάζει (άσχετα αν δεν γνωρίζουμε ή έχουμε παρεξηγήσει τι ακριβώς είμαστε). Αυτό έχει να κάνει με το μέρος του «είναι» μας που δεν γεννιέται, δεν πεθαίνει, δεν γερνάει, δεν αλλάζει. Δηλαδή ως Πνεύμα. 

Οι άνθρωποι θα έπρεπε να νοιώθουν αδέλφια, εν τούτοις έχουν γίνει τόσοι πόλεμοι και επαναστάσεις και όλα αυτά δεν θα αλλάξουν και θα συνεχίσουν να γίνονται, εάν εμείς δεν αλλάξουμε και αν δεν ανακτήσουμε την Φυσική μας υπόσταση, αν δεν ωριμάσουμε πραγματικά.  Όπως παράδειγμα να δεχόμαστε κάπου,  ο όποιος διπλανός μας είτε ως γείτονας, είτε ως λαός, να πεινούν οι μεν και ο δε να συσσωρεύει (!!!)

Δεν έχει σημασία τι κάνουμε, αλλά το ποιοι είμαστε, ποιο είναι το είναι μας ! Εμείς μάθαμε να εξαρτάμε την αξία μας με το τι έχουμε ή πόσα έχουμε.  Πράγμα που σημαίνει, πως κάποιοι θα πετύχουν άπειρους εξωτερικούς σκοπούς, αλλά ελάχιστοι θα επιτύχουν τους εσωτερικούς σκοπούς τους.

Το σώμα μας δεν είναι το θαύμα της ζωής μας. Πρέπει ναι να το σεβόμαστε σε κάθε περίπτωση, αλλά απλά είναι ένα εργαλείο.  Είμαστε μέρος του ιερού «σώματος» του Θεού. Υπάρχουν τρόποι που μέσω αυτών, δημιουργούμε αυτό που θέλουμε.  Όπως στο σώμα μας, ένα κύτταρο δεν λέει «θα μαζέψω όλα τα ερυθρά για μένα και δεν αφήσω κανένα άλλο να έχει», διότι τότε θα πάσχουν και αυτό το κύτταρο και όλα τα υπόλοιπα μαζί.    Το κύτταρο υπηρετεί για το σύνολο και το σύνολο φροντίζει για το κύτταρο. Στις μέρες μας δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, έτσι το ένα κύτταρο της κοινωνίας κατηγορεί το άλλο (!!!) Με αποτέλεσμα παράδειγμα και τα δύο να γίνονται ή να χαρακτηρίζονται κλέφτες.

Όλη μας η ζωή είναι μια συζήτηση με τον Θεό. Αν γράψουμε ερωτήσεις, σύντομα θα έλθουν οι απαντήσεις.

Για να νοιώσουμε ευημερία, πρώτα από όλα οφείλουμε να είμαστε ευτυχείς και να εκτιμούμε αυτά που έχουμε και ταυτόχρονα να δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για κάτι περισσότερο.

Στο βίντεο που ακολουθεί τίθενται 5 ερωτήσεις σχετικά με την υγεία, τις σχέσεις, τις στάσεις μας και τι πολίτες θέλουμε να είμαστε, για να δωθούν οι  απαντήσεις.

Την Δικαιοσύνη δεν την βλέπουμε, αλλά σε ανώτερο επίπεδο (διάσταση) υπάρχει. Στο δικό μας επίπεδο, στην δική μας διάσταση, είμαστε υποχρεωμένοι να δημιουργήσουμε και να εγκαθιδρύσουμε την δικαιοσύνη μας, όπως την καταλαβαίνουμε, όπως την αντιλαμβανόμαστε , σε ποιο ύψος την τοποθετούμε. Δεν έχει σημασία, ούτε είναι αρκετό ότι υπάρχει Δικαιοσύνη σε άλλες διαστάσεις. Αυτός είναι ο σκοπός μας εδώ …………….