Δεν είναι λίγες οι φορές που εξετάσαμε τις εξελίξεις γύρω από το ζήτημα της εκμετάλλευσης των ενεργειακών υποθαλάσσιων αποθεμάτων, καθώς και τις συνεπακόλουθες επιπτώσεις στις σχέσεις της Κύπρου με τις χώρες στις οποίες ανήκουν οι εταιρείες που έλαβαν άδεια εκμεταλλεύσεις οικοπέδων της κυπριακής ΑΟΖ.
Μάλιστα είχαμε εντοπίσει και επισημάνει ότι για πρώτη φορά μετά το 1973-74, που κορυφώθηκε η τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο και την Κύπρο, ο «διεθνής παράγων», και εννοούμε τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και το Ισραήλ, όχι μόνο δεν υποστήριζε αλλά ήταν απέναντι στις τουρκικές θέσεις, σύμφωνα με τις οποίες δεν υπάρχει κράτος που λέγεται Κύπρος και άρα δεν έχει κανένα δικαίωμα να ορίζει ΑΟΖ, να υπογράφει συμφωνίες και να προχωρεί στην εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων. Για να γίνει δε πιο πειστική η Τουρκία, είχε διακηρύξει δια στόματος των υπουργών εξωτερικών, άμυνας και ενέργειας ότι διατηρεί το δικαίωμα να επέμβει και με τα όπλα, σε περίπτωση που οι ξένες εταιρείες δεν υπακούσουν στα κελεύσματα της Άγκυρας.
Μπροστά στις απροκάλυπτες και απαράδεκτες απειλές της Άγκυρας, η Λευκωσία, σε συνεννόηση με την Αθήνα, προχώρησε σε υπογραφή συμφωνιών που αφορούν τους τομείς άμυνας και ασφάλειας με το Ισραήλ, ως συνέπεια των οποίων υπήρξε η πρόσφατη μεγάλης κλίμακας αεροναυτική άσκηση “Ονήσιλος* Γεδεών” στην κυπριακή ΑΟΖ και στο «Οικόπεδο 12». Υπογραμμίζεται ότι η αντίδραση της Τουρκίας στην εν λόγω άσκηση ήταν μηδενική, που σημαίνει ότι οι απειλές της Τουρκίας για το συγκεκριμένο θέμα αποδείχτηκαν πολύ απλά λεονταρισμοί!
Μέχρι εδώ όλα καλά. Από τούδε και στο εξής, όμως, αρχίζουν τα δύσκολα, γιατί η στήριξη του γεωπολιτικού παράγοντα στις ελληνικές (κυπριακές και ελλαδίτικες) θέσεις και προσδοκίες φαίνεται ότι είχε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και όρια. Τι εννοούμε.
Τα θεμέλια της λεγόμενης στρατηγικής σχέσης Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ τέθηκαν κατά την επίσκεψη του αλήστου μνήμης Γιώργου Παπανδρέου στο Ισραήλ, την ημέρα που συμπίπτει με την εισβολή στην Κύπρο, τις 20 Ιουλίου 2010 και κατά την ανταποδοτική επίσκεψη του πρωθυπουργού του Ισραήλ Νετανιάχου, που έγινε στις 16 Αυγούστου 2010, υπό τη συνοδεία υψηλόβαθμων στελεχών της Μοσσάντ, λόγω καθολικής απεργίας των διπλωματικών υπαλλήλων του ισραηλινού ΥΠΕΞ.
Μετά από τις εν λόγω επισκέψεις, ακολούθησαν η υπογραφή των συμφωνιών, κοινές ασκήσεις της πολεμικής αεροπορίας Ελλάδος και Ισραήλ, επισκέψεις των αρχηγών της Πολεμικής Αεροπορίας και του Πολεμικού Ναυτικού και πόσα άλλα που δεν είναι γνωστά.
Πάντως, αυτό που εισέπραξε ο ελληνικός λαός σε Κύπρο και Ελλάδα είναι το εξής: στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ σημαίνει ασφαλής εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων της κυπριακής ΑΟΖ, ασφαλής υγροποίησή τους σε σταθμό στην Κύπρο και μεταφορά του φυσικού αερίου με αγωγό που θα περνά από Κρήτη-Πελοπόννησο-Ηπειρωτική Ελλάδα και εκείθεν μέσω Ιταλίας θα κατευθύνεται στην Ευρώπη.
Όλο αυτό το διάστημα που Κύπρος και Ελλάδα δεθήκαμε χειροπόδαρα με την υποτιθέμενη στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ ήταν στο χειρότερο επίπεδό τους από ίδρυσης του ισραηλινού κράτους, λόγω του περίφημου «One Minute» του Ερντογάν στο Νταβός (Ιαν. 2009), όπου πρόσβαλε βάναυσα τον πρόεδρο του Ισραήλ Σιμόν Πέρες, και λόγω της επίθεσης των ισραηλινών κομάντος στο Μαβί Μαρμαρά (Μάιος 2010), όπου έχασαν τη ζωή τους εννιά άοπλοι Τούρκοι πολίτες.
Επειδή, όμως, οι σχέσεις μεταξύ των κρατών είναι δυναμικές και καθόλου στατικές, όταν εξετάζαμε τις πτυχές της στρατηγικής σχέσης Κύπρου-Ελλάδος-Ισραήλ, αναζητούσαμε πάντα την απάντηση στο ερώτημα: Πώς θα επηρεαστεί αυτή η σχέση και οι συμφωνίες που υπέγραψε η Λευκωσία και η Αθήνα με το Τελ Αβίβ, όταν κάποια στιγμή πάρουν το δρόμο της εξομάλυνσης οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ;
Και επειδή υπήρχαν κάποιοι υπέρμαχοι αυτής της τριπλής συμμαχίας, όποτε τους θέταμε το συγκεκριμένο ερώτημα, η απάντηση ήταν πάντα ταυτόσημη: «Ό,τι και να γίνει, οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ δεν πρόκειται να επανέλθουν ποτέ στο σημείο που ήταν πριν τις δυο προαναφερθείσες κρίσεις».
Δεν γνωρίζουμε αν η επιδείνωση στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ χρησιμοποιήθηκε ως «δόλωμα» για να πέσει Κύπρος και Ελλάδα στην παγίδα που φαίνεται να στήνεται στην Ανατολική Μεσόγειο, που αντί να αποτελέσει τη σανίδα σωτηρίας, ίσως αποτελέσει την πιο δεινή στρατηγικού χαρακτήρα ήττα για τον Ελληνισμό μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Τα υπόλοιπα στο άρθρο μας της Κυριακής.
δημοκρατία
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/02/blog-post_2114.html#.UwhC3Pl_vps
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου