Αγαπημένα καραβοτσακισμένα μου. Βρισκόμαστε πάνω στην φρεγάδα ΕΛΛΑΣ όπου ελάχιστα γλεντοκοπάμε στο κατάστρωμα, αντίθετα θαλασσοδερνόμαστε. Θωρούμε τα άλλα πλεούμενα που περνούν από μπροστά μας και αγνοούμε αυτό που πατάμε πάνω του. Χαζεύουμε τα λαμπιόνια τους, αλλά δεν βλέπουμε τι κρύβουν τα αμπάρια τους. Βλέπουμε τις καταστροφές τους, αλλά δεν συνυπολογίζουμε τα αντίστοιχα δικά μας πάθη και παθήματα. Όσο από πλευράς μας δεν κατανοούμε την πραγματικότητά μας, τόσο η φρεγάδα απομακρύνεται στην ουσία από εμάς, με αρκετούς να χάνονται στα κύματα και κάποιοι άλλοι να βρίσκονται διασωθέντες ναυαγοί σε άλλα, όπου ξεχνούν από πού ξεκίνησαν το ταξείδι της προσωπικής τους ζωής. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν να ανέχονται και να αποδέχονται αργά και παραδομένα. Τόσα χρόνια συνεχίζουμε να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια, χωρίς να έχουμε κάνει μισό βήμα παραπέρα, είτε σαν άνθρωποι, είτε ως χώρα. Ούτε έχουμε καθίσει κάτω να διαπιστώσουμε τις αιτίες, κρυφές ή φανερές, μέσα από το ένστικτό μας και την διορατικότητά μας. Βολοδέρνουμε στην ομίχλη που κρύβει την πραγματικότητά μας και στις ομιχλώδεις και ασταθείς απόψεις και εκτιμήσεις μας. Που να τολμήσεις να κρίνεις τον οποιοδήποτε, όταν δεν θα βρεθεί άνθρωπος για να σε στηρίξει, αντίθετα θα σε δικάσει κρίνοντάς σε, χωρίς ούτε καν να αναρωτηθεί. Βλέπεις ανθρώπους της συστημικότατης διαπλοκής να μιλούν για αμεσοδημοκρατίες και λες «για κοίτα ποιος μιλάει» …… Βλέπεις τις ποικίλες σωτήριες λέμβους και που να υποδείξεις πως είναι σάπιες, μπαλωμένες, έτοιμες να βουλιάξουν μεσοπέλαγα, άμεσα ή και μελλοντικά, ανάλογα με τις προθέσεις. Ουδείς αντιλαμβάνεται την περίπτωσή μας και στο που – πως θα έπρεπε να εστιάζει, καταναλώνοντας την προσοχή του, την παρατηρητικότητά του και το ενδιαφέρον του στην ξέρα, αλλά μη διακρίνοντας το παγόβουνο, μέσα στην ομίχλη. Χειριζόμαστε ιδέες όμορφες, όπως παράδειγμα της εθνοσυνέλευσης, όταν το έδαφος δεν έχει οργωθεί καν για να ανθίσει η προδιάθεση της σύμπνοιας και όταν είναι εμφανέστατο πως δεν υπάρχουν σφαιρικές εκτιμήσεις μιας σκιώδους στην κυριολεξία κατάστασης. Το κοντόφθαλμο σε σημείο στραβισμού μιας ακοινώνητης κοινωνίας. Αισθάνεσαι κατ’ εξακολούθηση προδομένος, όταν όλοι οι άλλοι ελπίζουν, χάνοντας την ενέργειά τους σε άσκοπες δραστηριότητες και ενταγμένοι σε αυτά που θεωρούν ως λύσεις, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι και ας έχουν αγνές προθέσεις. Αισθάνεσαι μόνος, εκεί όπου οι άλλοι νομίζουν πως έχουν ανακαλύψει την φιλοσοφική λίθο. Την περασμένη εβδομάδα ήταν να μιλήσω σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό, προσκεκλημένη την προηγουμένη αργά το βράδυ. Ούσα στο στούντιο, ουδέποτε άνοιξε το μικρόφωνο για κάποιους λόγους. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία, όλα έχουν την εξήγησή τους. Διότι απλά η αόρατη και άϋλη εξουσία, είναι αυτή που καθοδηγεί, ενώ αυτή κρύβεται στην σκιά και ούτε συλλαμβάνεται, μα ούτε μπορεί να κατηγορηθεί ως τέτοια. Δυστυχώς το ότι δεν έχουμε κάνει ένα βήμα μπρος, εξακολουθώντας να βρισκόμαστε βαλτωμένοι συνεχώς στο ίδιο σημείο, πράγμα που κανένας δεν μπορεί να το αρνηθεί, δεν είναι φαίνεται αρκετό για να ανοίξουν ούτε τα αυτιά μας, ούτε οι βλέψεις μας. Όλοι ανεξαιρέτως σκεφτόμαστε τα μικρο-συμφέροντά μας. Το αποδεικνύουμε καθημερινά, με τις πράξεις μας, τις επιλογές μας, τις αποφάσεις μας και την έκφραση του λόγου μας. Ποιος νοιάζεται ; Κανένας. Περιχαρακώνεται ο καθένας στην βραχεία σκέψη και ανάγκη του, ως τα απολύτως απαραίτητα των ατομικών του πρόσκαιρων υποχρεώσεων. Τίποτα μα τίποτα δεν είναι τυχαίο. Νάγια Τίποτα μα τίποτα τυχαίο ...................

Αγαπημένα καραβοτσακισμένα μου. Βρισκόμαστε πάνω στην φρεγάδα ΕΛΛΑΣ όπου ελάχιστα γλεντοκοπάμε στο κατάστρωμα, αντίθετα θαλασσοδερνόμαστε. Θωρούμε τα άλλα πλεούμενα που περνούν από μπροστά μας και αγνοούμε αυτό που πατάμε πάνω του. Χαζεύουμε τα λαμπιόνια τους, αλλά δεν βλέπουμε τι κρύβουν τα αμπάρια τους. Βλέπουμε τις καταστροφές τους, αλλά δεν συνυπολογίζουμε τα αντίστοιχα δικά μας πάθη και παθήματα. Όσο από πλευράς μας δεν κατανοούμε την πραγματικότητά μας, τόσο η φρεγάδα απομακρύνεται στην ουσία από εμάς, με αρκετούς να χάνονται στα κύματα και κάποιοι άλλοι να βρίσκονται διασωθέντες ναυαγοί σε άλλα, όπου ξεχνούν από πού ξεκίνησαν το ταξείδι της προσωπικής τους ζωής. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν να ανέχονται και να αποδέχονται αργά και παραδομένα.

Τόσα χρόνια συνεχίζουμε να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια, χωρίς να έχουμε κάνει μισό βήμα παραπέρα, είτε σαν άνθρωποι, είτε ως χώρα. Ούτε έχουμε καθίσει κάτω να διαπιστώσουμε τις αιτίες, κρυφές ή φανερές, μέσα από το ένστικτό μας και την διορατικότητά μας. Βολοδέρνουμε στην ομίχλη που κρύβει την πραγματικότητά μας και στις ομιχλώδεις και ασταθείς απόψεις και εκτιμήσεις μας. 

Που να τολμήσεις να κρίνεις τον οποιοδήποτε, όταν δεν θα βρεθεί άνθρωπος για να σε στηρίξει, αντίθετα θα σε δικάσει κρίνοντάς σε, χωρίς ούτε καν να αναρωτηθεί. Βλέπεις ανθρώπους της συστημικότατης διαπλοκής να μιλούν για αμεσοδημοκρατίες και λες «για κοίτα ποιος μιλάει» …… Βλέπεις τις ποικίλες σωτήριες λέμβους και που να υποδείξεις πως είναι σάπιες, μπαλωμένες, έτοιμες να βουλιάξουν μεσοπέλαγα, άμεσα ή και μελλοντικά, ανάλογα με τις προθέσεις. Ουδείς αντιλαμβάνεται την περίπτωσή μας και στο που – πως θα έπρεπε να εστιάζει, καταναλώνοντας την προσοχή του, την παρατηρητικότητά του και το ενδιαφέρον του στην ξέρα, αλλά μη διακρίνοντας το παγόβουνο, μέσα στην ομίχλη.

Χειριζόμαστε ιδέες όμορφες, όπως παράδειγμα της εθνοσυνέλευσης, όταν το έδαφος δεν έχει οργωθεί καν για να ανθίσει η προδιάθεση της σύμπνοιας και όταν είναι εμφανέστατο πως δεν υπάρχουν σφαιρικές εκτιμήσεις μιας σκιώδους στην κυριολεξία κατάστασης.  Το κοντόφθαλμο σε σημείο στραβισμού μιας ακοινώνητης κοινωνίας.  Αισθάνεσαι κατ’ εξακολούθηση προδομένος, όταν όλοι οι άλλοι ελπίζουν, χάνοντας την ενέργειά τους σε άσκοπες δραστηριότητες και ενταγμένοι σε αυτά που θεωρούν ως λύσεις, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι και ας έχουν αγνές προθέσεις. Αισθάνεσαι μόνος, εκεί όπου οι άλλοι νομίζουν πως έχουν ανακαλύψει την φιλοσοφική λίθο.

Την περασμένη εβδομάδα ήταν να μιλήσω σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό, προσκεκλημένη την προηγουμένη αργά το βράδυ. Ούσα στο στούντιο, ουδέποτε άνοιξε το μικρόφωνο για κάποιους λόγους. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία, όλα έχουν την εξήγησή τους. Διότι απλά η αόρατη και άϋλη εξουσία, είναι αυτή που καθοδηγεί, ενώ αυτή κρύβεται στην σκιά και ούτε συλλαμβάνεται, μα ούτε μπορεί να κατηγορηθεί ως τέτοια.

Δυστυχώς το ότι δεν έχουμε κάνει ένα βήμα μπρος, εξακολουθώντας να βρισκόμαστε βαλτωμένοι συνεχώς στο ίδιο σημείο, πράγμα που κανένας δεν μπορεί να το αρνηθεί, δεν είναι φαίνεται αρκετό για να ανοίξουν ούτε τα αυτιά μας, ούτε οι βλέψεις μας. Όλοι ανεξαιρέτως σκεφτόμαστε τα μικρο-συμφέροντά μας. Το αποδεικνύουμε καθημερινά, με τις πράξεις μας, τις επιλογές μας, τις αποφάσεις μας και την έκφραση του λόγου μας. Ποιος νοιάζεται ; Κανένας. Περιχαρακώνεται ο καθένας στην βραχεία σκέψη και ανάγκη του, ως τα απολύτως απαραίτητα των ατομικών του πρόσκαιρων υποχρεώσεων.

Τίποτα μα τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Νάγια