Η πορεία του χρέους και η συνέντευξη του Γιώργου Σαρρή, καλεσμένος από τον αδέσμευτο δημοσιογράφο Κώστα Ουίλς στην εκπομπή του !!!

Στην εκπομπή του Κώστα Ουίλς στις 21.11.2015, μεταξύ άλλων καλεσμένος και ο Γιώργος Σαρρής, ο οποίος ξεκινά από το 1 : 06’  

Είναι η εκπομπή στην οποία ο ίδιος ορθώς αναφέρει πως όταν ένας ή πολλοί πολίτες θέλουν να καταγγείλουν την παρανομία, μπορούν να το κάνουν (όπως το έχουν πράξει αρκετοί μέχρι σήμερα για να βρίσκονται δικόγραφα στης Ελληνικής βουλής τα συρτάρια και να αραχνιάζουν).  Όπως επίσης συμφωνώ απολύτως ότι τα δικόγραφα θα πρέπει να είναι συνταγμένα με τρόπο τέτοιο που να αποδίδουν και όχι απλώς για να υπάρχουν ή να δίνουν την εντύπωση πως προτίθενται να παράξουν δίκαιο έργο, ενώ φτάνουν σε αδιέξοδο. 

Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα από πλευράς μου να τονίσω, επειδή η άγνοια είναι ένας από τους πολλούς εχθρούς μας, πως η δουλειά του οποιουδήποτε δικηγόρου είναι απλώς διαδικαστική και ο ίδιος ΔΕΝ ΦΕΡΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΥΘΥΝΗ. Παράδειγμα προς διευκόλυνση.  Μπήκε ποτέ δικηγόρος φυλακή επειδή από λάθος υποστήριξε την αθώωση ενός εγκληματία ; ΠΟΤΕ .  Ο δικηγόρος ΠΑΝΤΟΤΕ στηρίζεται στα στοιχεία που του δίνει ο πελάτης του και για τα στοιχεία που του παρέχονται ουδέποτε φέρει ευθύνη.  Το συγκεκριμένο ζήτημα κλείνει εδώ και ας το αναλογιστεί ο καθένας όπως θέλει…. Άλλωστε ΔΕΝ είναι ούτε αυτό πρώτη φορά που το γράφω, ότι γιατρός και δικηγόρος κατευθύνονται πρώτα από τους πελάτες τους και κατόπιν από τις γνώσεις τους… Ειδικά ο δικηγόρος έχει χρέος να ακολουθήσει την γραμμή του πελάτη του οποίου αναλαμβάνει.  

Ο Γιώργος Σαρρής για ακόμα φορά μας ενημερώνει για την τύχη του διαγραφέντος χρέος από τον Μεταξά. Ας δούμε όμως με την σειρά τα ιστορικά γεγονότα :   

Το 1964 επί Γεωργίου Παπανδρέου (ένωση κέντρου) και εν μέσω πολιτικών αναταραχών εξ αιτίας της απόφασής του να συμπεριλάβει στους υποψηφίους για πρόεδρο της βουλής τον φιλελεύθερο Αθανασιάδη – Νόβα αντί του εκλεγέντος Ηλία Τσιριμώκου ο οποίος ΔΕΝ συμπεριλαμβάνετο στην λίστα των υπουργοποιηθέντων, υπέγραψε την αναγνώριση του δημοσίου χρέους που είχε διαγράψει ο Μεταξάς και μάλιστα στο 160% (!!!) της αξίας του, με υπουργό οικονομικών τον Κων/νο Μητσοτάκη.  Σημειωτέον πως είχε κερδίσει το κόμμα της ένωσης κέντρου το 1964 με 52,72% και με 171 έδρες. Ήταν οι τελευταίες εκλογές μέχρι το 1967   http://kima-aroma.blogspot.gr/2012/05/1963-1964.html      

                                                                        

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, από τη θέση τότε του υπουργού Οικονομικών υπέγραψε τέτοιες συμβάσεις διακανονισμού των χρεών της χώρας, ώστε ορίστηκε η αποπληρωμή για 42 με 45 χρόνια, δηλαδή μέχρι το 2009, μέχρι δηλαδή να προσφύγει η χώρα στον μηχανισμό στήριξης το 2010.  Έγραφε στις 16 Ιουλίου 1964, η προσκείμενη στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη εφημερίδα «Ελευθερία» τα εξής: «Η ονομαστική αξία των χορηγηθεισών νέων ομολόγων εις τους κομιστάς προπολεμικών εσωτερικών δανείων διαπλασιάζεται, ο τόκος αυξάνεται και θεσπίζεται λαχείον. Εν συγκρίσει προς την ρύθμισιν υπό της κυβερνήσεως της ΕΡΕ, δίνονται ήδη 160% επί πλέον».  http://www.periodista.gr/editorial/item/2217-%CE%BA%CE%AC%CF%84%CE%B9-%CE%BE%CE%AD%CF%87%CE%B1%CF%83%CE%B5-%CE%BF-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82

 

Τον Ιούνιο του 1964, ο Γεώργιος Παπανδρέου βρέθηκε στην Ουάσιγκτον, προσκεκλημένος του προέδρου Λίντον Τζόνσον. Οι Αμερικανοί πίεζαν για ελληνικές υποχωρήσεις και δημιουργία διζωνικής ομοσπονδίας με το περίφημο «σχέδιο Άτσεσον». Άντεξε στις πιέσεις, σε σημείο που οι Τάιμς της Νέας Υόρκης έγραψαν ότι «Ο Τζόνσον ηττήθηκε από τον Γ. Παπανδρέου». http://historyreport.gr/index.php/%CE%95%CE%BA%CE%B1%CF%84%CF%8C-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82/%CE%A7%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CF%85-20%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B1/1171-1964-1967-%CE%97-%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%85  Το κατά πόσον όμως ηττήθηκε ο Τζόνσον αποδεικνύεται από την αποδοχή του χρέους όπως αναγράφεται παραπάνω και την μετέπειτα πολιτική πορεία της χώρας, με την επέμβαση των Αμερικανών στο να μην ανακηρυχτούν εκλογές  μετά την παραίτηση των συνταγματαρχών και την προκήρυξε εκ μέρους τους εκλογών, επιβάλλοντας τον Ιωαννίδη ανδρίκελο «εξαπατηθέν» κατά δήλωσή του, για να καταλήξουμε στα τραγικά γεγονότα με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.  

Σκληρός προς τον αυταρχισμό τού Γεώργιου Παπανδρέου εμφανίστηκε σε συνεδρίαση και ο Ηλίας Τσιριμώκος: "Τώρα κυρίαρχο σώμα στο κόμμα είναι η κοινοβουλευτική ομάδα και δεν μπορεί η ηγεσία να την αιφνιδιάζει με τις αποφάσεις της. Δεν ανατρέψαμε τον αρχηγό της Ε.Ρ.Ε. Καραμανλή, τον οποίο εχαρακτηρίζαμε Καίσαρα, για να τον αντικαταστήσουμε με άλλον Καίσαρα...".  Ήταν η εποχή που δραπέτευσε ο Καραμανλής από την Ελλάδα με το ψευδώνυμο Τριανταφυλλίδης.  Μετά την έντονη εσωκομματική διαμαρτυρία 33 βουλευτών της Ένωσης κέντρου, αποφασίζει ο Γ.Π. να διαγράψει και τον Τσιριμώκο από το κόμμα.  Σε δηλώσεις του ο Τσιριμώκος, μεταξύ άλλων, επισήμανε και τα ακόλουθα: "Η ενέργεια του κ. Παπανδρέου αποδεικνύει ότι πράγματι το καταστατικόν του κόμματος αποτελεί δι' αυτόν "τρόπος του λέγειν", όπως υπηνίχθη κατά την τελευταίαν συνεδρίασιν της κοινοβουλευτικής ομάδος. Αν το είχεν τουλάχιστον αναγνώσει, θα έβλεπεν ότι η διαγραφή βουλευτών γίνεται από την κοινοβουλευτικήν ομάδα δια να μην εξαρτάται από τας ατομικάς παρορμήσεις οποιουδήποτε αρχηγού, αλλά να γίνεται μετά από ώριμον πολιτικήν σκέψιν (...) Ο κ. Παπανδρέου ομιλών ως τσιφλικούχος του Κέντρου και ως ιδιοκτήτης της Δημοκρατίας προβαίνει εις ύβρεις κατά των βουλευτών και εις απειλάς διαλύσεως της Βουλής. Ονομάζει προδότας εκείνους που ηθέλησαν να τον προειδοποιήσουν ότι δεν θα ανεχθούν την προδοσίαν της λαϊκής θελήσεως. Και απειλεί να διαλύσει την μόλις εκλεγείσαν Βουλήν. Αλλά οσαδήποτε εκλογάς και αν του ήτο δυνατόν να διενεργήση, ουδέποτε θα κατώρθωνε να αποκτήση δημοκρατικήν πλειοψηφίαν δυναμένη να διοικηθή δικτατορικώς από οιονδήποτε πρωθυπουργόν".         https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%85_1964       Ήταν η εποχή που ο Παπανδρέου θα ελευθέρωνε πολιτικούς αριστερούς κρατούμενους για να εξαλείψει το μεταπολεμικό εμφυλιακό κλίμα το οποίο εν τούτοις ο ίδιος είχε προκαλέσει κατ’ εντολήν των Άγγλων, για να τον κατηγορήσει η ΕΡΕ πως παραδίδει την χώρα στους κομμουνιστές, ενώ μεταπολιτευτικά ο Καραμανλής το νομιμοποίησε και ταυτόχρονα άνοιξε την πόρτα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα στο να εισαχθούν τα κόμματα και να αλώσουν την νεανική σκέψη και δραστηριότητα.   

Συνεχίζω με τον συνεντευξιαζόμενο ο οποίος με έμφαση δηλώνει στην εκπομπή ότι «θα του κοπεί το χέρι όποιος πειράξει τους Έλληνες πολίτες τους οποίους υποχρέωσαν να πληρώνουν τα τεράστια δις δάνεια που έλαβαν με κρατικές εγγυήσεις οι τράπεζες και τα οποία υπεξαίρεσαν μη τοποθετώντας τα στην Ελληνική αγορά. Μέχρι και η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος θα αφαιρεθεί όποιος συγκαλύπτει ένα έγκλημα» ….  Βάσει του άρθρου 93 παρ 4 του συντάγματος ρητώς αναφέρεται ότι : οι δικαστικοί οφείλουν να αρνούνται να εφαρμόσουν προδήλως αντισυνταγματικούς νόμους. Όσοι «αγόρασαν» θεωρητικά τις τράπεζες καταβάλλοντας μόνον 20 δις, είναι απολύτως εν γνώσει τους ότι είναι κλεπταποδόχοι, αλλά και για έναν ακόμα λόγο επειδή οι τράπεζες ΔΕΝ είχαν φορολογική ενημερότητα (!!!)

Ο Άρειος Πάγος, κόμματα και αποκόμματα έχουν ενημερωθεί για ό,τι συντελείται στην Ελλάδα από το 2012. Με εξώδικο τον περασμένο Ιούλιο είχε ενημερωθεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου για το θέμα των τραπεζών και του δικογράφου του Γιώργου Σαρρή – Πάνου Θεοδωρίδη που είχε φτάσει στην βουλή. Όφειλε λοιπόν ως βουλευτής αλλά και ως πρόεδρος της βουλής να έχει πράξει τα δέοντα, να έχει ανοίξει και να διαβάσει διότι εκτός από βουλευτές γίνονται και εισαγγελικό όργανο όταν συστήνουν επιτροπές κλπ.                                                                                                                      

Θα ήθελα να προσθέσω στο σημείο αυτό, ότι ελάχιστες μέρες προ των προκηρυχθέντων τελευταίων εκλογών έκανε μνεία για τα δικόγραφα από την έδρα της προέδρου, ήταν όμως πλέον αργά και αυτή ήταν μία πράξη εντυπωσιασμού χωρίς αντίκρισμα. Θεώρησε πως με αυτήν της την ενέργεια είχε καλύψει την υποχρέωσή της, την συνείδησή της, «προστατεύοντας» αφελώς και το πολιτικό της μέλλον …. 

Κλείνω με κάτι πολύ σοβαρό που ανέφερε ο Κώστας Ουίλς. Ότι την πλειοψηφία στην βουλή για λογαριασμό του Συριζα την κρατούν 3 μουσουλμάνοι βουλευτές. Όχι πάντως επειδή είναι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, αλλά επειδή ακολουθούν την γραμμή του Τουρκικού προξενείου και ΔΕΝ ενεργούν ως Έλληνες πολίτες συνεπώς υπέρ των συμφερόντων της Ελλάδας….. 

Πόσων ειδών προδότες έχει μέσα στο σπίτι σου Ελλάδα μου

Νάγια 

Η ΑΤΖΕΝΤΑ 2030 ΓΙΑ ΤΗΝ "ΣΩΤΗΡΙΑ" ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Έχουμε φθάσει σε ένα χρονικό σημείο όπου ο κόσμος φαίνεται να περιμένει κάτι το αναπόδραστο να συμβεί γρήγορα...Οι Επικυρίαρχοι φαίνεται να προετοιμάζονται για κάτι μεγάλο. Οι θρησκευόμενοι το διαισθάνονται. Οι φανατικοί μελετητές των προφητειών της Βίβλου το νοιώθουν, ήδη, μέχρι τον μυελό των οστών τους. Το διαδίκτυο βρίθει από σχετικά κείμενα. Ακόμα, όμως, κι αυτοί που δεν πιστεύουν στην μεταφυσική αισθάνονται ότι κάτι τρομακτικό έρχεται. Ανάμεσά τους μερικοί από τους πιο καλά πληροφορημένους οικονομικούς αναλυτές της Wall Street και επικεφαλής Τραπεζών. Πολλοί απ' αυτούς κάνουν τελευταία ασυνήθεις ενέργειες που μαρτυρούν ότι προετοιμάζονται για ένα «major event» που μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή. Είναι κι αυτό μια απόδειξη ότι ζούμε στον πιο επικίνδυνο καιρό της παγκόσμιας ιστορίας.

Τι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον ή και τον επόμενο χρόνο; Θα ξεσπάσει γενικευμένος πόλεμος στην Μέση Ανατολή; Παγκόσμια χρηματοπιστωτική κατάρρευση; Πυρηνική τραγωδία; Κανένα άλλο στημένο τρομοκρατικό μακελειό;

Αυτό που χρειάζεται να μην ξεχνάμε είναι ότι το παγκόσμιο δόγμα της υπερεθνικής ελίτ παραμένει πάντα, όπως επανειλημμένως έχουμε επισημάνει, το γνωστό ΤΙΝΑ (There Is No Alternative = Δεν Υπάρχει Εναλλακτική Λύση).

Ο ΟΗΕ εκφράζει τον ένα βραχίονα της νεοταξικής ελίτ που προτιμά μια πιο soft εκδοχή της παγκοσμιοποίησης συντονισμένη με τα ιδεολογήματα του New Age και της πολυπολιτισμικότητας. Μετά το 2001, όμως, (11/9) και την εφαρμογή του Δόγματος του Σοκ, με τους «προληπτικούς πολέμους» στην Μέση Ανατολή και την οικονομική κρίση, το πάνω χέρι στο νεοταξικό στρατόπεδο πήρε το σκληρό, χριστιανοσιωνιστικό (neocons), κομμάτι των Επικυρίαρχων προετοιμάζοντας το παγκόσμιο χάος (ordo ab chao). Αυτό που έχουμε αρχίζει να ζούμε ήδη γύρω μας.

Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν πρωτοστατήσει στην προετοιμασία των σταδίων της Παγκοσμιοποίησης (The Vision of the Humanity), όπως π.χ. με την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Το Κοινό μας Μέλλον, τις Διασκέψεις της δεκαετίας του 1990, τους Αναπτυξιακούς Στόχους της Χιλιετίας (Millennium Development Goals – MDG) κ.λπ. Το μοντέλο αυτό υιοθετήθηκε, επίσης, από άλλες ομάδες, όπως η Έκθεση Βορράς-Νότος από την Επιτροπή Μπραντ (Brandt), η Χάρτα της Γης, η Παγκόσμια Γειτονιά μας, Τα Όρια Ανάπτυξης από την Λέσχη της Ρώμης κ.λπ.

Δύο πρόσφατα παραδείγματα σημαντικών Διακηρύξεων αποτελούν το Παγκόσμιο Κάλεσμα για Διαμοιρασμό και η Διακήρυξη του Φούτζι, που ξεκίνησε από τους ιδρυτές της Λέσχης της Βουδαπέστης, τον Δρ Έρβιν Λάζλο (Ervin Laszlo) και το Ίδρυμα Goi Peace των Masami Saionji και Hiroo Saoinji. Το Παγκόσμιο Κάλεσμα για Διαμοιρασμό συνοδεύεται, επίσης, από μια αντίστοιχη Έκθεση, που διερευνά το σκεπτικό της Διακήρυξης, παραθέτοντας παραδείγματα για το πώς έχει αρχίσει να εφαρμόζεται σε πολλούς διαφορετικούς τομείς η παγκοσμιοποίηση.

Πράγματι, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών έθεσε, στα τέλη του Σεπτεμβρίου 2015, σε εφαρμογή τη «νέα παγκόσμια ατζέντα» για την ανθρωπότητα. Η φράση αυτή βρίσκεται στην πρώτη παράγραφο του επίσημου εγγράφου που κάθε κράτος-μέλος του ΟΗΕ υποχρεώθηκε «εθελοντικά» να εγκρίνει στην εν λόγω συνδιάσκεψη. Από εδώ και πέρα, ολόκληρος ο πλανήτης θα υποχρεωθεί να εργασθεί για την επίτευξη 17 επιδιώξεων και 169 συγκεκριμένων στόχων «βιώσιμης ανάπτυξης» και, παρ’ όλα αυτά, υπάρχει μια σχεδόν συνολική αποσιώπηση εκ μέρους των μίντια για το θέμα αυτό παγκοσμίως. Το έγγραφο του ΟΗΕ υπόσχεται ότι το Σχέδιο θα «μετασχηματίσει προς το καλύτερο τον κόσμο μας μέχρι το 2030», ενώ ελάχιστοι πολίτες σε Ευρώπη και Αμερική έχουν ακούσει καν μέχρι σήμερα για την ύπαρξη αυτής της Ατζέντα 2030. Αντιθέτως, όλοι μας κατακλυζόμαστε από ανούσιες ή κατευθυνόμενες ειδήσεις και λάϊφ-στάϊλ κουτσομπολιά που προωθούν το πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο.

Η Ατζέντα 2030 θέτει τις αρχές και τους στόχους που παρουσιάζονταν στην πολυσυζητημένη Ατζέντα 21 σε ένα εντελώς νέο επίπεδο. Η Ατζέντα 21 επικεντρωνόταν πρωτίστως στο περιβάλλον, αλλά η Ατζέντα 2030 απευθύνεται ουσιαστικά σε όλες τις περιοχές της ανθρώπινης δραστηριότητας. Πρόκειται πραγματικά για ένα σχέδιο προς την κατεύθυνση της παγκόσμιας διακυβέρνησης, λέει ο συγγραφέας Michael Snyder σε μια εκτενή ανάλυσή του για την Agenda 2030 (endofamericandream.com, 02/09/2015).

Στον πληθυσμό του πλανήτη θα πουν ότι η ατζέντα αυτή είναι «εθελοντική» και ότι ουσιαστικά πρόκειται για «το τέλος της φτώχειας» και «την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής», αλλά αυτή θα είναι η μισή αλήθεια…, όμως, οι περισσότεροι πολίτες δεν θα μπορέσουν να το δουν σε βάθος.

«Σήμερα είναι η αρχή μιας νέας εποχής. Κάναμε μαζί ένα μεγάλο ταξίδι για να φθάσουμε σε αυτό το σημείο καμπής», ξεκαθάρισε ο Μπαν Κι-Μουν, αναφερόμενος στην πορεία που έχει πάρει η διεθνής κοινότητα τα τελευταία 15 χρόνια από την υιοθέτηση του ορόσημου των Millennium Development Goals (MDGs) προς την επίτευξη ενός συνόλου νέων, μετα-2015, στόχων «βιωσιμότητας» προκειμένου να εξασφαλίζεται «η μακροπρόθεσμη ευημερία του πλανήτη μας και των κατοίκων του».

Πολλοί από αυτούς τους στόχους ακούγονται θαυμάσιοι. Ποιος δεν θάθελε να μπει «τέρμα στην φτώχεια» ή στην «απώλεια της βιοποικιλότητας»;

Ποιος δεν «ονειρεύεται έναν κόσμο ειρήνης και αξιοπρέπειας για όλους»;

Τα κάνουν όλα να ακούγονται τόσο υπέροχα και ελάχιστα απειλητικά.

Το κάνουν να ακούγεται σαν να πρόκειται να εισέλθουμε σε μια παγκόσμια ουτοπία ενώ έρχεται περισσότερος πόλεμος και χάος. Όλα αυτά είναι προοίμιο του επίσημου εγγράφου της Ατζέντα 2030...

Όλες οι χώρες και όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη, από κοινού, θα εφαρμόσουν το σχέδιο, αποδεικνύοντας την κλίμακα και την φιλοδοξία αυτής της νέας «συμπαντικής» Ατζέντα. Αναρωτιέται κανείς, αφού πρόκειται για «συμπαντική Ατζέντα», τότε πού θα βρεθούν όσοι δεν θέλουν να αποτελέσουν μέρος της, π.χ. κράτη ή ομάδες που δεν επιθυμούν να συμπλεύσουν με την Ατζέντα 2030;

Μας έχουν ήδη δώσει το στίγμα των μελλούμενων –όπως τα θέλουν αυτοί- λέγοντας ότι η ατομική ελευθερία είναι «επικίνδυνη» επειδή το να τριγυρνάει κάποιος κάνοντας ό,τι θέλει είναι «κακό για τον πλανήτη».

Αυτή η «νέα συμπαντική Ατζέντα» είναι πολύ πιο επικίνδυνη απ’ ό,τι υπήρξε η Ατζέντα 21 και αποτελεί γιγαντιαίο βήμα προς ένα παγκόσμιο σύστημαπου θα κυβερνάται από μια ομάδα γραφειοκρατών μανιακών με τον έλεγχο του κόσμου.

Οι γκλομπαλιστές θέλουν να επιφέρουν θεμελιώδεις μεταβολές σε ο,τιδήποτε ουσιαστικά αφορά την κοινωνία μας. Αυτό περιλαμβάνει την οικονομία μας, την διακυβέρνησή μας, την διασκέδασή μας, τις κοινωνικές μας σχέσεις, τις οικογένειές μας, ακόμα και τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις με την προώθηση της πανθρησκείας.

Οι συμφωνίες αυτές αντανακλούν την πολυετή δουλειά δεκάδων διαφορετικών Υπηρεσιών και Επιτροπών, που στην συνέχεια διαμορφώθηκαν σε προτάσεις από την Επιτροπή για την Παγκόσμια Διακυβέρνηση στην αναφορά της με τίτλο «Our Global Neighborhood» (Η Παγκόσμια Γειτονιά μας).

Η Επιτροπή αυτή θεώρησε ότι τα παγκόσμια γεγονότα, από την εποχή της δημιουργίας του ΟΗΕ, συνδυαζόμενα με τις προόδους στην τεχνολογία, την επανάσταση στον τομέα των πληροφοριών και τη σημερινή συνειδητοποίηση σε παγκόσμιο επίπεδο για την επερχόμενη περιβαλλοντική καταστροφή, δημιουργούν προϋποθέσεις ώστε οι κάτοικοι της γης να δεχθούν την ανάγκη και τα οφέλη, της παγκόσμιας διακυβέρνησης!

Δεν υπάρχει προτεινόμενο ιστορικό μοντέλο και καμμία μέθοδος με την οποία οι κυβερνώμενοι να μπορούν να εκφρασθούν εάν θέλουν ή δεν θέλουν να κυβερνηθούν από ένα τέτοιο σύστημα. Η παγκόσμια διακυβέρνηση είναι μία πορεία προς προκαθορισμένο στόχο που χρησιμοποιεί ποικιλία μεθόδων, από τις οποίες καμμία δεν δίνει στους κυβερνώμενους τη δυνατότητα να αποφασίσουν για το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο θα το «πλασσάρουν» ως μονόδρομο, όπως έγινε με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Από την Συνδιάσκεψη για την Παγκόσμια Διακυβέρνηση που έγινε το 1998, υιοθετήθηκαν επισήμως συμφωνίες για παγκόσμια διακυβέρνηση και ορισμένες έχουν αρχίσει ήδη να εφαρμόζονται από το 2000. Μεταξύ αυτών των «συστάσεων», υπάρχουν συγκεκριμένες προτάσεις που επεκτείνουν την εξουσία του ΟΗΕ ώστε να μπορεί σταδιακά να επιβάλει, μεταξύ άλλων:

- Παγκόσμια φορολογία

- Τέλος στην δυνατότητα βέτο των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας

- Νέο κοινοβουλευτικό σώμα αντιπροσώπων «εκ των πολιτών» (ΜΚΟ)

- Χρεώσεις στις υπερωκεάνιες θαλάσσιες μεταφορές

- Τέλη για όσους ψαρεύουν στους ωκεανούς

- Ειδικά τέλη για δραστηριότητες στην Ανταρκτική

- Τέλη στάθμευσης για γεωστατικούς δορυφόρους

- Χρεώσεις για δικαίωμα χρήσης των συχνοτήτων του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος κ.ά.

Αλλά τι σημαίνουν πραγματικά για την ελίτ όλα αυτά τα «τσιτάτα»-ορισμοί; Για παράδειγμα, τι σημαίνει ουσιαστικά η «βιώσιμη ανάπτυξη» και πώς το σχέδιο του ΟΗΕ εξασφαλίζει ότι θα επιτευχθεί παγκοσμίως;

Ο Patrick Wood, οικονομολόγος και συγγραφέας του «Technocracy Rising: TheTrojan  Horse of Global Transformation» (Η Άνοδος της Τεχνοκρατίας: Ο Δούρειος Ίππος του Παγκόσμιου Μετασχηματισμού), λέει πως είναι σαφές ότι ο ΟΗΕ και οι υποστηρικτές του θεωρούν την βιώσιμη ανάπτυξη ως κάτι παραπάνω από το μέσον για καθαρότερο περιβάλλον. Την βλέπουν ως το όχημα για την δημιουργία μιας από καιρό επιδιωκόμενης νέας διεθνούς οικονομικής τάξης, δηλαδή μιας «New World Order», βασισμένης στην ιδιωτικοποίηση και την διαχείριση των παγκόσμιων πόρων από τις μεγάλες πολυεθνικές.

Ένας στόχος, για παράδειγμα, που θέτουν οι «παγκοσμιοποιητές» της Νέας Τάξης είναι κάποια μέρα, σύντομα, οι επιχειρήσεις να κατέχουν όλο το νερό του κόσμου!

Το νερό είναι απαραίτητο για την ζωή κάθε εμβίου όντος στον πλανήτη και η βιομηχανία της ιδιωτικοποίησης του νερού, που το γνωρίζει αυτό, θέλει να επωφεληθεί από την εξάρτησή μας από το νερό και την οικονομική αδυναμία των χωρών μας.

Σε όλες τις ηπείρους και τις χώρες τα κοράκια της Νέας Τάξης αλλά και μεγάλες εταιρείες τρομοκρατούν τις κυβερνήσεις και τις κοινότητες για να τους παραχωρήσουν τον έλεγχο των υδάτων τους.

Το νέο βιβλίο του Wood ιχνηλατεί τις ρίζες του σύγχρονου κινήματος της «τεχνοκρατίας» στον Ζμπίγκνιου Μπερζίνσκι, τον Νταίηβιντ Ροκφέλλερ και στην Τριμερή Επιτροπή στις αρχές της δεκαετίας του ’70.

«Το περιβάλλον είναι το τέλειο όχημα που θα χρησιμοποιήσει η ελίτ για να επιβάλει την δική της εκδοχή της ουτοπίας», λέει ο Snyder, «επειδή σχεδόν κάθε δυνατή μορφή ανθρώπινης δραστηριότητας επηρεάζει το περιβάλλον με κάποιο τρόπο». Ελπίζουν, κοντολογίς, να σχεδιάζουν κεντρικά και να ρυθμίζουν αυστηρά σχεδόν το καθετί που κάνουμε, λέγοντάς μας ότι είναι απαραίτητο να «σώσουμε τον πλανήτη».

Από εδώ και πέρα, μετά την ψήφιση της AGENDA 2030, δεν θα ξαναβγούν να μιλήσουν για «New World Order» επειδή η «βιώσιμη ανάπτυξη», όπως και η «παγκοσμιοποίηση»,  ακούγεται πολύ καλύτερα και γίνεται πολύ περισσότερο αποδεκτή από τον μέσο πολίτη.

Στην πραγματικότητα, όμως, η υπ’ αριθμόν ένα επίσημη πρόταση περί βιώσιμης ανάπτυξης του ΟΗΕ το έχει δημόσια παραδεχθεί: «Είναι προφανώς ο πιο δύσκολος στόχος που αναλάβαμε ποτέ, δηλαδή να μετασχηματίσουμε το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία».

Ο Figueres, ένας από τους υπεύθυνους για το ζήτημα αξιωματούχους του ΟΗΕ, είπε στους δημοσιογράφους τον Φεβρουάριο: «Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας που θέτουμε στον εαυτό μας τον στόχο της σκόπιμης, εντός συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, αλλαγής του μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης που κυριαρχεί επί 150 χρόνια τουλάχιστον, από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης».

Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε, τάχουμε ξαναπεί, ότι δεν θα υπάρχει κανένα περιθώριο για προσωπικές ή εθνικές ελευθερίες, ούτε για τον παλιό «καλό» και πιο ανθρώπινο καπιταλισμό των μεταπολεμικών δεκαετιών, με το όποιο κοινωνικό κράτος και τις φιλεργατικές νομοθεσίες... στον «βιώσιμο» κόσμο, που η ελίτ των banksters και των τοκογλύφων προσπαθεί να δημιουργήσει.

Στους αρχαίους χρόνους, η Βαβυλώνα έκανε την πρώτη απόπειρα να δημιουργήσει ένα τύπο «παγκόσμιας διακυβέρνησης» και σήμερα η παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία προσπαθεί να αναβιώσει αυτό που ξεκίνησε κάποτε η Βαβυλώνα.

* Δημοσιεύθηκε στο HELLENIC NEXUS, τ.100, Οκτώβριος 2015

http://pylitonfilon.blogspot.gr/2015/11/blog-post_28.html#more 

Ο Πούτιν είναι ισχυρός, όχι ηλίθιος...

Ο Ερντογάν μπήκε στο στόχαστρο του Πούτιν... Η Τουρκία αντιμέτωπη με έναν σκληρό "ρωσικό χειμώνα", θα περιμένει την άνοιξη για να γευτεί τον θυμό της "αρκούδας"  Η αλεπού έγινε λαγός για το μεγάλο άσπρο σπίτι...
 

 
Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής Πηγή "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

Τελικά επικρατεί η παράνοια;
Είναι δυνατόν η Τουρκία να καταρρίπτει ρωσικό πολεμικό αεροσκάφος και να προκαλεί την Ρωσία στρατιωτικά;
Υπάρχει, πραγματικά, κάποιος λογικός κάτοικος του πλανήτη, που να πιστεύει πως το τουρκικό «χτύπημα» κατά της Ρωσίας έγινε σε καθεστώς παράνοιας ή, μήπως, σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε με σκοπό να προκαλέσει την Ρωσία;
Εάν προσεγγίσουμε με λογική το γεγονός, αλλά και γνωρίζοντας τις αγαστές σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ (για την ακρίβεια πρόκειται για σχέσεις σκύλου –μαντρόσκυλου- και αφεντικού), αντιλαμβανόμαστε πως η Τουρκία (του ημιπαράφρονα Ερντογάν) μέσω της κατάρριψης του ρωσικού μαχητικού (αλλά και της δημοσίευσης του λυντσαρίσματος των ρώσων πιλότων από τους τζιχαντιστές), είναι απλά το… «τυράκι» στην παγίδα της Ουάσιγκτον προς την Μόσχα…
Και γιατί ο Λευκός Οίκος να σχεδιάζει μία μακράν προκλητική ενέργεια κατά του Κρεμλίνου;
Γιατί να βάζει τον «λαγό» του να εκτεθεί με πρωτοφανή θρασύτητα απέναντι στην Ρωσία του Πούτιν, που έχει την στρατιωτική ικανότητα να «περάσει πάνω από την Τουρκία» συνθλίβοντάς την (κυριολεκτικά);
Μετά το τουρκικό θρασύδειλο (χαρακτηριστικό γνώρισμα της Τουρκίας) «χτύπημα», υπήρχε η βεβαιότητα σκληρής ρωσικής ανταπόδοσης. Όμως, ο Πούτιν δεν είναι τυχαίος, ούτε η ρωσική στρατηγική και πολιτική μπορεί να πιαστεί στην «ξόβεργα» των ΗΠΑ. Η Ρωσία ενεπλάκη στην Συρία και υπολόγισε όλες τις παραμέτρους. Για κάποιους, «ποντάρισε» ακόμη και στο να υπάρξει μία «αψυχολόγητη ενέργεια» από την πλευρά της Τουρκίας, της χώρας – μέλους του ΝΑΤΟ. Η δήλωση, εξάλλου, του ρώσου προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, ήταν μεστή νοήματος: «Το γεγονός ότι η Τουρκία δεν προσπάθησε να επικοινωνήσει με τη Ρωσία μετά το δυστύχημα και έσπευσε να συγκαλέσει σύνοδο του ΝΑΤΟ είναι ανησυχητικό. Μοιάζει σαν η Τουρκία να θέλει το ΝΑΤΟ να υπηρετήσει τα συμφέροντα του Ισλαμικού Κράτους»...
Η Ρωσία δεν έγινε υπερδύναμη εξαιτίας της τύχης. Την ισχύ της την στηρίζει ταυτόχρονα στην διπλωματία, στους στρατηγικούς της γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς και την διασφαλίζει με μία πρώτου μεγέθους στρατιωτική ισχύ. Και αυτή την ισχύ δεν την σπαταλά σε φτηνούς αντιπερισπασμούς. Η «ρωσική μηχανή» έχει δώσει ικανά στοιχεία της σοβαρότητας με την οποία κινείται και έχει καταστήσει σαφές πως η Μόσχα αποφασίζει ποιόν, πότε και που θα αντιμετωπίσει.
Όλα δείχνουν πως το κύρος της Ρωσίας επλήγη μετά την τουρκική επιθετικότητα… Συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο; Φυσικά ναι, αλλά... Την απάντηση την δίνει ο εκπρόσωπος των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ, ο οποίος χαρακτήρισε το ζήτημα της κατάρριψης του ρωσικού αεροσκάφους ως θέμα που αφορά τις κυβερνήσεις Τουρκίας και Ρωσίας, κρατώντας αποστάσεις από την Άγκυρα. Δηλαδή, οι ΗΠΑ αφού αντιλήφθηκαν το τραγικό λάθος της Τουρκίας (μετά την κατάρριψη η Άγκυρα απευθύνθηκε αμέσως στο ΝΑΤΟ, αντί να ειδοποιήσει την Μόσχα για την κατάληξη της «παραβατικότητας» του ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους), στέλνουν ένα μήνυμα «ειρήνης», λέγοντας έμμεσα στους ρώσους πως «το θέμα είναι διμερές» και δεν αφορά τις ΗΠΑ! Δηλαδή, η Ρωσία μπορεί να ανταποδώσει με ένα ίδιας ισχύος χτύπημα την Τουρκία!
Ακόμη και αυτή η αμερικανική «παρέμβαση», όμως, θεωρείται παγίδα (σε δεύτερο χρόνο) προς την Μόσχα, αφού μία ρωσική ανταπόδοση θα μπορέσει να εκκινήσει (αυτοματοποιημένα) την οποιαδήποτε εμπλοκή του ΝΑΤΟ, κάτι το οποίο αυτή τη στιγμή δεν ισχύει, αφού επιτιθέμενη εμφανίζεται η Τουρκία και, προφανώς, τα στοιχεία πτήσης δεν δικαιολογούν την τουρκική επιθετικότητα. Οπότε… ο στρατός των ΗΠΑ δεν θεωρεί το «θερμό επεισόδιο» ικανό για οποιαδήποτε εμπλοκή του στη διαφορά που προκλήθηκε μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας. Μάλιστα, η αμερικανική παρέμβαση θεωρεί το ζήτημα πολιτικό και όχι… στρατιωτικό (στο σημείο αυτό βρίσκεται και η παγίδα προς τη Μόσχα).
Στο ερώτημα γιατί οι ΗΠΑ να δημιουργούν μία τέτοια κλιμάκωση και ένταση (με τη βοήθεια του χρήσιμου ηλιθίου «λαγού», την Τουρκία), η απάντηση είναι περισσότερο απλή από όσο φαίνεται. Οι ΗΠΑ επιθυμούν να επιστρέψουν στη Μέση Ανατολή, αφού διαπίστωσαν πως η πανίσχυρη ρωσική παρέμβαση στη Συρία δεν ανέτρεψε μόνο τα αποτελέσματα στα πεδία των μαχών, αλλά κατόρθωσε να δώσει στην Ρωσία ηθικό πλεονέκτημα, να αποκτήσει πολύ καλές σχέσεις εμπιστοσύνης και σεβασμού με τις χώρες της περιοχής και, επιπλέον, να έχει ξεκινήσει την διαδικασία δημιουργίας ισχυρών θεμελίων αποκτώντας πανίσχυρο γεωπολιτικό, γεωστρατηγικό και… οικονομικό πλεονέκτημα έναντι των ΗΠΑ, των οποίων η πολιτική, αλλά κυρίως ο ρόλος, αποδείχθηκε λίαν καταστροφικός για τις χώρες και τους πληθυσμούς της Μέσης και Εγγύς Ανατολής.
Τα «εργαλεία» (τζιχαντιστές, μισθοφόροι και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου) λειτούργησαν πλέον του δέοντος (βλ. αποκεφαλισμοί, εμπόριο ανθρώπων κ.α.), ενώ ο «αντιπρόσωπος» (Τουρκία) αποδείχθηκε απολύτως ανεπαρκής για τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό της Ουάσιγκτον που επιχείρησε να επιβάλει την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» μέσω ενός κατακερματισμού της Συρίας και του Ιράκ (αρχικά, μετά θα ακολουθούσαν Λίβανος και Ιορδανία), προκειμένου οι αντιστάσεις των γηγενών πληθυσμών να μειωθούν στο ελάχιστο κατά την εφαρμογή του συνολικότερου αμερικανικού γεωπολιτικού και γεωοικονομικού σχεδιασμού, που θα προσέφερε –επ’ αμοιβή- ασφάλεια στην μεταφορά πετρελαίου και φυσικού αερίου από το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία προς την Ευρώπη (ενέργεια που αποσκοπούσε στην οικονομική αποδυνάμωση της Ρωσίας στην αγορά ενέργειας).
Η παρέμβαση, όμως, της Ρωσίας, ήταν καταλυτική. Σταμάτησε αρχικά και γκρέμισε μέσα σε μερικές εβδομάδες το σχέδιο των ΗΠΑ. Η προσπάθεια να εμφανιστεί η ισλαμική τρομοκρατία ως ο «μεγάλος εχθρός», ικανοποίησε περισσότερο ανάγκες ελέγχου του ευρωπαϊκού πληθυσμού. Δεν μπόρεσε (και ούτε θα μπορούσε άλλωστε) να κινητοποιήσει επαρκώς το ΝΑΤΟ, για να μετακινηθούν ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα στη Συρία.
Η εσωτερική απειλή μίας ή περισσότερων χωρών, και η ένοπλη αντιμετώπισή της δεν είναι (ακόμη) σαφής αρμοδιότητα του ΝΑΤΟ που να μπορεί να αιτιολογηθεί στους απειλούμενους πληθυσμούς. Η απειλή έπρεπε να είναι περισσότερο συγκεκριμένη, και κατά χώρας μέλους του ΝΑΤΟ.
Την «βρώμικη δουλειά», της εμπλοκής του ΝΑΤΟ στη Συρία, την ανέλαβε η Τουρκία (γνωστή και ως «χώρα τρομοκράτης»), όμως επειδή είναι διαφορετικό το θρασύς από το ικανός και, κυρίως, το πονηρός από το έξυπνος, η Τουρκία δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τη «δουλειά» που ανέλαβε, αφού αμέσως μετά την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού έτρεξε να ζητήσει την προστασία του ΝΑΤΟ, αντί να αντιμετωπίσει με θάρρος (και επιχειρήματα) την Ρωσία.
Τι σκοπεύει να κάνει η Ρωσία; Πώς θα απαντήσει η «ρωσική αρκούδα»;
Το ερώτημα είναι προφανές και λογικό. Ενισχύεται μάλιστα από τις δηλώσεις του ρώσου προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος δήλωσε στο RT:

«Μετά το συμβάν, αντί να επιδιώξει δέουσα επικοινωνία με μας, έσπευσε να συζητήσει με εταίρους στο NATO, λες κι εμείς χτυπήσαμε. Η Τουρκία είναι μεταξύ αυτών, που δήλωσαν ότι δήθεν πολεμούν την τρομοκρατία στο πλαίσιο της αμερικανικής συμμαχίας και τώρα χτυπάει πισώπλατα. Αυτοί που κατάφεραν αυτό το πισώπλατο χτύπημα είναι συνεργάτες των τρομοκρατών. Η Russia δεν θα ανεχθεί να γίνονται τέτοια εγκλήματα».

Θα απαντήσει, λοιπόν, η Ρωσία σε στρατιωτικό επίπεδο; Φυσικά όχι! Η Ρωσία είναι μία υπερδύναμη που γνωρίζει τις δυνατότητές της και, κυρίως, ιεραρχεί τις προτεραιότητές της. Και πρώτη προτεραιότητα της Μόσχας αυτή τη χρονική περίοδο είναι να μην εμφανιστεί, επ' ουδενί, ως η αιτία διάσπασης του κοινού μετώπου κατά του καρκινώματος των τζιχαντιστών. Μπορεί, ενδεχομένως, κατά το το επόμενο διάστημα ημερών, εβδομάδων και μηνών, να παρουσιαστούν σοβαρά και τραγικά ατυχήματα στον τουρκικό στρατό. Ενδεχομένως, μπορεί ξαφνικά οι Κούρδοι του ΡΚΚ να βρεθούν με ισχυρό οπλισμό (έως και αντιαεροπορικές ρουκέτες) και να επιτύχουν ισχυρά πλήγματα στον τουρκικό στρατό.
Ενδεχομένως θα υπάρξουν κάποια ισχυρά ρωσικά πλήγματα σε τουρκομάνους και σε περιοχές της Συρίας που (όλοι οι εμπλεκόμενοι γνωρίζουν) δραστηριοποιούνται μονάδες ή στελέχη του τουρκικού στρατού και των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών.
Αυτά ίσως γίνουν… Πρέπει να θεωρείται όμως σχεδόν βέβαιο, κι επειδή –σύμφωνα με τους αμερικανούς- το θέμα αφορά τις κυβερνήσεις των δύο χωρών (Ρωσίας και Τουρκίας), πως η Μόσχα θα επιλέξει να περάσει σε άλλους είδους, κατά πολύ ισχυρότερα χτυπήματα προς την Άγκυρα. «Χτυπήματα» για τα οποία κανείς δεν θα μπορεί να κατηγορήσει τον ρώσο πρόεδρο. «Χτυπήματα» όπως αυτά που επιχείρησαν συντονισμένα οι Ευρωπαίοι κατά της ρωσικής οικονομίας, μέσω του εμπάργκο που επέβαλαν στην Μόσχα. Εμπάργκο που επεκτάθηκε και σε πρόσωπα, εκτός από χρήματα, εμπορικές και τραπεζικές συναλλαγές.

Η Ρωσία εφοδιάζει την Τουρκία με φυσικό αέριο.
Επίσης, η Ρωσία στηρίζει τον τουρκικό τουρισμό με ένα τεράστιο πλήθος ρώσων τουριστών.
Ταυτόχρονα, η Ρωσία στηρίζει σημαντικότατα την τουρκική γεωργία…
Η Τουρκία, με απλά λόγια, στηρίζεται ενεργειακά και σε ένα αρκετά σημαντικό μέρος οικονομικά στην Ρωσία...

Εάν η Μόσχα περάσει στην υλοποίηση μέτρων διακοπής συνεργασίας οικονομικής, ενεργειακής και τουριστικής, τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν στο εσωτερικό της Τουρκίας θα είναι τέτοια, που κανείς δεν θα μπορέσει να αποκλείσει ακόμη και απόπειρα πραξικοπήματος κατά του «σουλτάνου» Ερντογάν και της καταστροφικής εξωτερικής πολιτικής που εφαρμόζει…
Ήδη κάποιες αντιπολιτευόμενες τουρκικές εφημερίδες όπως η Zaman, Cumhürriyet, Sözçü, μιλάνε για ανεύθυνη και εγκληματικά υπερφίαλη πολιτική του διδύμου Ερντογάν - Νταβούτογλου, που οδηγεί την Τουρκία σε πλήρη καταστροφή τις συνέπειες της οποίας θα τις πληρώσει πολύ ακριβά το τουρκικό έθνος.

Μην ψάχνουμε, λοιπόν, για την εκκίνηση ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου, μετά την παγίδα των ΗΠΑ προς τη Ρωσία. Η Μόσχα επιθυμεί να κρατήσει τις ΗΠΑ μακριά από τη Μέση Ανατολή για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Και μία στρατιωτικού τύπου «εμπλοκή» με την Τουρκία δεν εξυπηρετεί τον σχεδιασμό του Κρεμλίνου.
Φυσικά υπάρχει πίεση από το εσωτερικό της Ρωσίας για ανταπόδοση στον θρασύτατο Ερντογάν. Και, φυσικά, αυτή η ανταπόδοση δεν θα δοθεί τώρα... Μπορεί με αυτό τον τρόπο (της μη άμεσης και ισχυρής απάντησης) η Τουρκία να εμφανιστεί πανίσχυρη απέναντι στη Ρωσία, όμως θα είναι μία εικονική πραγματικότητα.  Και αυτή η "αυταπάτη" θα προσφέρει τεράστιες απώλειες στην ίδια την Τουρκία...

Όλοι γνωρίζουν πως είναι πολύ σημαντικό όταν δίνεται μία μάχη, να επιλέγει κανείς τον τόπο, τον χρόνο και ίσως τον αντίπαλο… Στην περίπτωση της «διαφοράς» μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, όλα δείχνουν πως η Ρωσία έχει τη δυνατότητα της «υπομονής», έχει την δυνατότητα της πληροφόρησης, έχει και την ισχύ. Μένει απλά να επιλέξει το πότε και πως θα «περάσει πάνω» από την Τουρκία.
Η εκδίκηση (αν υφίσταται σε παγκόσμιο επίπεδο) είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Στην περίπτωση της ρωσικής απάντησης στην Τουρκία, όλα δείχνουν πως αυτό το πιάτο θα περάσει τους παγετούς του χειμώνα, αλλά με τις αρχές τις άνοιξης, αναμένεται να γίνει κάτι περισσότερο από καυτό…

Μέχρι τώρα η Τουρκία έχει δώσει πολλές αφορμές στην Ρωσία. Η συμπεριφορά της ως χώρα και η συμμετοχή της (ως πιόνι) στην ανάπτυξη του γεωπολιτικού παιχνιδιού στην Μέση Ανατολή και όχι μόνο, η βαθύτατη εμπλοκή της στις δραστηριότητες των "αδελφών μουσουλμάνων" και των "τζιχαντιστών" και η φιλοδοξία της να μετατραπεί στον κυρίαρχο της περιοχής που θα καθορίσει τις δυνάμεις ισχύος για τα επόμενα εκατό χρόνια, μέχρι στιγμής δεν έχουν απαντηθεί από την Ρωσία (αλλά και την Κίνα, η οποία νιώθει τις τουρκικές οχλήσεις μέσω των Ουιγούρων), ενώ καλύπτονται από τον "προστάτη" που κατοικεί στον Λευκό Οίκο.
Ο Πούτιν είναι ισχυρός, αλλά όχι ηλίθιος. Γνωρίζει τι συμβαίνει στη Μέση Ανατολή και δεν σκοπεύει να πέσει θύμα ούτε των ΗΠΑ, ούτε του «λαγού» που παίζει τον ρόλο του σουλτάνου. Έχει την ισχύ και θα την διαθέσει όπως πολύ καλά γνωρίζει, εξασθενώντας τον αντίπαλο σε όσα περισσότερα μέτωπα μπορεί, ενώ την ίδια στιγμή ο ίδιος θα ενισχύεται (ήδη η Ρωσική διοίκηση ανακοίνωσε συμμαχία με τους Κούρδους μαχητές ενώ θέτει την εναέρια υποστήριξη στην διάθεση τους, ενώ στο Ιρακινό Κουρδιστάν ήρθε σε επαφή με τους επιτελείς του PUK και το υπουργείο Πεσμεργκά με ατζέντα στρατιωτικής συνεργασίας και προμήθειας υλικού) γνωρίζοντας πως αυτή η παγίδα δεν είναι η τελευταία που θα του βάλουν οι φοβικοί των ΗΠΑ και οι χρήσιμοι ηλίθιοι «λαγοί» τους…

ΥΓ:Ο Ερντογάν ρίχνει λάδι στην φωτιά με δηλώσεις του: Η δήλωσή του ξεχειλίζει από γελοιότητα και υποκρισία: «Όποιος και να είναι αυτός που αντί να προσπαθήσει να σβήσει τη φωτιά στη Συρία χτυπάει τους Τουρκομάνους του Μπαϊρμπουτσάκ ή τους Άραβες στο Χαλέπι, είτε είναι το καθεστώς της Συρίας, είτε είναι τρομοκρατική οργάνωση είτε δύναμη που έρχεται από έξω, τους έχουμε ένα καθαρό μήνυμα. Ο συριακός λαός όπως όλοι οι άλλοι λαοί έχουν δικαίωμα να ζήσουν με ειρήνη και περηφάνια. Οι Άραβες, οι Κούρδοι, οι Τουρκομάνοι, οι Σουνίτες, οι Μουσουλμάνοι, οι Χριστιανοί είναι όλοι φίλοι μας», είπε ο Τούρκος πρόεδρος.
Ο Ερντογάν άνοιξε τις πόρτες της κόλασης χωρίς να σκεφθεί ότι θα είναι ο πρώτος που θα περάσει μέσα... Η κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους και ο διαμελισμός των ρώσων πιλότων σηματοδότησαν την επικείμενη κατάρρευση και διάλυση της Τουρκίας. Λίγη υπομονή να έχουμε, η "παράσταση" μόλις ξεκίνησε... 
http://kostasxan.blogspot.gr/2015/11/blog-post_632.html 

Η κατάρριψη του Ρωσικού αεροπλάνου και η στρατιωτική επέμβαση στη Συρία (Τάκης Φωτόπουλος)

Νάγια : Οι δύο αντιμαχόμενες τάσεις της Ρωσικής Ελίτ : Η εθνικιστική με την Ευρασιατική ένωση, συμπλήρωμα της Δυτικής. Η δεύτερη των παγκοσμιοποιητών. Αιτία της αντιπαλότητας η διφορούμενη Ρωσική εξωτερική πολιτική. 

Το ποιά θα επικρατήσει θα φανεί στο άμεσο μέλλον, αποκρυπτογραφώντας τα γεγονότα, όπως το φαινόμενο ISIS, Αραβική άνοιξη, η κατάρριψη του Ρωσικού επιβατικού αεροπλάνου με στόχο την τρομοκράτηση της Ρωσικής κοινωνίας και ό,τι ακολουθεί ... 

Η ανάλυση που ακολουθεί νομίζω αξίζει να διαβαστεί.

Στον απόηχο των πολύνεκρων τρομοκρατικών επιθέσεων, της κατάρριψης του ρωσικού επιβατικού αεροσκάφους στο όρος Σινά και αυτών στο Παρίσι, δημοσιεύουμε σήμερα το άρθρο του Τ. Φωτόπουλου «Η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους και η στρατιωτική επέμβαση στη Συρία», που δημοσιεύτηκε αρχικά στο διεθνές περιοδικό The International Journal of Inclusive Democracy. Το άρθρο είναι εξαιρετικά αναγκαίο για την ανάλυση του αφού ξεδιπλώνει το νήμα που συνδέει και τις δύο τρομοκρατικές ενέργειες, που είναι στην πραγματικότητα τμήματα του ίδιου σχεδίου: Να κτυπηθεί το ηθικό του Ρωσικού και του Γαλλικού λαού με πρόσχημα τον πόλεμο κατά του ISIS. Για τους Ρώσους η επιθυμητή για την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) πτώση του ηθικού σημαίνει να δεχτούν συνδιαλλαγή με την Υ/Ε για το Μπααθικό καθεστώς, ενώ για τους Γάλλους σημαίνει να δεχτούν την αναγκαιότητα για συμμετοχή σε χερσαίο πόλεμο στη Συρία με δήθεν στόχο το ISIS, αλλά στην πραγματικότητα το Μπααθικό καθεστώς. Σημερα γίνεται τελευταία προσπάθεια στη Βιέννη να πείσουν τον Πούτιν να δεχθεί “διπλωματική” λύση που περνά μέσα απο το τέλος του καθεστώτος “με διαπραγματεύσεις”. Αν ο Πούτιν αρνηθεί τέτοια λύση τότε πιθανόν να ξεκινήσει γενική σφαγή στη Συρία…

Η κατάρριψη του Ρωσικού αεροπλάνου και η στρατιωτική επέμβαση στη Συρία

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: “The downing of the Russian plane and the military intervention in Syria” The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 11, Nos. 1/2, (06.11.2015)
Περίληψη: Στο άρθρο αυτό αναλύεται η σημασία της κατάρριψης του ρωσικού αεροπλάνου–πιθανότατα από τρομοκρατική ενέργεια,– και της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία, σε σχέση με το σχέδιο της Υπερεθνικής Ελίτ για την ενσωμάτωση ολόκληρης της Μέσης Ανατολής στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της πιθανής διαίρεσης στο εσωτερικό της ρωσικής ελίτ μεταξύ «παγκοσμιοποιητών» και «πατριωτών/ εθνικιστών».
Η κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου: τρομοκρατική ενέργεια;
Παρά το γεγονός ότι η έρευνα σχετικά με την κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου συνεχίζεται και είναι σαφές ότι η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε, δηλαδή οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ που διαχειρίζονται τη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, οι οποίες εδράζονται κυρίως στις χώρες της ομάδας G7) έχει ήδη επιχειρήσει, μέσω της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου, να την αποδώσει σε τρομοκρατική ενέργεια της ISIS, ανακύπτει ένα σημαντικό ζήτημα. Έτσι, ανεξάρτητα από το αν η κατάρριψη του αεροπλάνου ήταν πράγματι το αποτέλεσμα τρομοκρατικής ενέργειας ―το οποίο είναι κάτι που μπορεί να μη μάθουμε ποτέ― ποιοι θα μπορούσαν να έχουν το κίνητρο να προβούν σε τέτοια επίθεση και γιατί; Ο λόγος για τον οποίο μπορεί να μη μάθουμε ποτέ τους πραγματικούς λόγους πίσω από μια κατάρριψη του επιβατικού αεροσκάφους είναι ότι οι κύριοι εμπλεκόμενοι, δηλαδή σίγουρα η Αίγυπτος, και, ενδεχομένως, η Ρωσία, μπορεί να έχουν λόγους να μην θελουν ν’ αποκαλύψουν την τυχόν ανάμιξη τρομοκρατικής δραστηριότητας.
Όσον αφορά την Αίγυπτο, είναι γνωστό ότι η αιγυπτιακή οικονομία ήταν σε κακή κατάσταση, ακόμη και πριν από το ξέσπασμα της “Αραβικής Άνοιξης”, και η κατάσταση έχει επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο από τότε, καθώς η υποκινούμενη από την Υ/Ε αναταραχή σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο οδήγησε πολλούς δυτικούς επισκέπτες στο να αποτραβηχτούν από τα αιγυπτιακά τουριστικά θέρετρα. Η σωτηρία της αιγυπτιακής τουριστικής βιομηχανίας τον τελευταίο καιρό είχε έρθει από τη Ρωσία, όπου ο συνδυασμός των οικονομικών κυρώσεων και η τεράστια πτώση στην τιμή του πετρελαίου —την οποία μηχανεύτηκαν η Υ/Ε και η Σαουδική Αραβία ως μέρος του οικονομικού πολέμου εναντίον της Ρωσίας και του Ιράν[1] — προσέλκυσε τον τελευταίο καιρό πολλούς Ρώσους στην Ερυθρά Θάλασσα, όχι μόνο λόγω του «αξιόπιστου» κλίματος της, αλλά και λόγω των «περιεκτικών» τουριστικών πακέτων σε εξευτελιστικές τιμές που ξεκινούσαν από μόλις £ 350 την εβδομάδα. Όπως αναφέρουν οι Sunday Times, «περισσότερο από 1 εκατομμύριο Ρώσοι επέλεξαν παρόμοιες διακοπές κατά τους πρώτους έξι μήνες του 2015, βοηθώντας να μετατρέψουν την Αίγυπτο στον πιο δημοφιλή τουριστικό προορισμό της χώρας τους. Έτσι, τη στιγμή που η αναταραχή σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο οδηγούσε πολλούς δυτικούς επισκέπτες στο να αποτραβηχτούν από τα αιγυπτιακά θέρετρα, οι Ρώσοι τα πλημμύριζαν. Σύντομα, τουριστικές πινακίδες που κάποτε ήταν γραμμένες στα Αγγλικά, άλλαξαν στην Κυριλλική γραφή. Υπήρχαν εν αφθονία θέσεις εργασίας κατά μήκος της ακτής της Ερυθράς Θάλασσας για ρωσόφωνους εκπαιδευτές κατάδυσης – αλλά όχι τόσο πολλές για αγγλόφωνους ή γαλλόφωνους.»[2] Δεν είναι περίεργο που ο Αλ-Σίσι, ο Αιγύπτιος ηγέτης, ενοχλήθηκε όταν πληροφορήθηκε τη βρετανική ανακοίνωση που διέκοπτε τις πτήσεις από το Ηνωμένο Βασίλειο προς το Σαρμ ελ-Σέιχ ενώ ταξίδευε στο Λονδίνο για επίσημη επίσκεψη που είχε κανονιστεί πριν από λίγο καιρό, για την ενίσχυση των οικονομικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. Φυσικά, αν, στο τέλος, η Αίγυπτος υιοθετήσει μια τακτική συγκάλυψης των πραγματικών αιτιών της καταστροφής, απλά θα «ακολουθήσει το παράδειγμα πολλών κρατών στο παρελθόν που προσπάθησαν να κρύψουν ή να αρνηθούν τις αιτίες των αεροπορικών καταστροφών.»[3]
Ωστόσο, πολύ πιο περίπλοκη είναι η ρωσική περίπτωση, η οποία μπορεί να εξηγηθεί μόνο σε σχέση με μια πιθανή διάσπαση στο εσωτερικό της ρωσικής ελίτ.

Η διαίρεση στο εσωτερικό της ρωσικής ελίτ[4]

Είναι προφανές ότι η Ρωσία δεν είναι μέλος της Υ/Ε και ως εκ τούτου δεν μοιράζεται μαζί της κάποια σημαντική υπερεθνική δύναμη. Ωστόσο, η Ρωσία θα μπορούσε, ενδεχομένως, να αποτελέσει αυτοδύναμη οικονομία, και ως εκ τούτου θα μπορούσε να αποκατασταθεί η εθνική κυριαρχία της, αν η, υπό τον Πούτιν, ελίτ της αποφάσιζε να το πράξει. Επιπλέον, θα μπορούσε να δημιουργήσει – εφόσον το επιθυμεί – μια οικονομική και πολιτική ένωση παρόμοιων κυρίαρχων εθνών με βάση την αυτοδυναμία. Ωστόσο, φαίνεται ότι η ρωσική ελίτ είναι διχασμένη ως προς το θέμα αυτό, με το ένα μέρος της ( «εθνικιστές / πατριώτες») να έχει στόχο τη δημιουργία μιας Ευρασιατικής Ένωσης κυρίαρχων εθνών, η οποία θα βρίσκεται, αναπόφευκτα, έξω από τη ΝΔΤ, και με ένα άλλο μέρος της (οι «παγκοσμιοποιητές» ή «φιλελεύθεροι» όπως ονομάζονται στη Ρωσία) να έχει στόχο την πλήρη ένταξη στην ΝΔΤ ως ισότιμο μέλος της Υ/Ε –κάτι το οποίο η Υ/Ε δεν θα μπορούσε να επιτρέψει για οικονομικούς, γεωπολιτικούς και πολιτιστικούς λόγους.
Όσον αφορά, πρώτον, τους πατριώτες / εθνικιστές, είναι γνωστό ότι υπάρχει ένα άτυπο δημοφιλές πατριωτικό μέτωπο στη Ρωσία, το οποίο περιλαμβάνει τα λαϊκά στρώματα της ρωσικής κοινωνίας που προορίζονται να είναι τα κύρια θύματα της παγκοσμιοποίησης στην περίπτωση που η χώρα ενσωματωθεί πλήρως στη ΝΔΤ. Κύριος στόχος τους είναι η οικονομική και εθνική κυριαρχία, η οποία συνεπάγεται και την πολιτιστική κυριαρχία. Είναι αυτός ο ευρύς στόχος, που ενώνει σε αυτό το άτυπο μέτωπο από τους κομμουνιστές ως τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, και από τους εργάτες μέχρι τους αγρότες, και από το νέο ανερχόμενο «προλεταριάτο υπηρεσιών» μέχρι τους ανέργους, τους περιστασιακά εργαζόμενους και τους χαμηλόμισθους εργαζομένους, καθώς επίσης και τους φτωχούς συνταξιούχους. Αυτός είναι ο λόγος που η τάση αυτή αγκαλιάστηκε τόσο από το Κομμουνιστικό Κόμμα (που είναι ενάντια στην καπιταλιστική οικονομική παγκοσμιοποίηση που σήμανε η ένταξη της Ρωσίας στη ΝΔΤ) όσο και από την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία (η οποία είναι κατά της πολιτιστικής ομογενοποίησης που συνεπάγεται η παγκοσμιοποίηση). Το Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα υπό τον Evgeny Fedorov[5] και το κίνημα της Ευρασίας, που ιδρύθηκε από τον Αλεξάντρ Ντούγκιν[6] και άλλους, είναι μόνο δύο από τις κύριες πολιτικές εκφράσεις αυτού του άτυπου μετώπου.
Όσον αφορά, δεύτερον, τους «παγκοσμιοποιητές», δηλαδή εκείνους που δεν αμφισβητούν την παγκοσμιοποίηση και την οικονομική σημασία της ΝΔΤ σε αυτούς κυριαρχούν οι οικονομικοί ολιγάρχες. Μολονότι οι ολιγάρχες δεν μπορούν να ασκήσουν στη Ρωσία τον ίδιο πολιτικό έλεγχο, με αυτόν που ασκούν οι Υπερεθνικές/Πολυεθνικές Επιχειρήσεις στη Δυση, οι οποιες ελεγχουν τις πολιτικές ελίτ, εντούτοις εξακολουθουν να ασκουν σημαντικη πολιτικη εξουσια, μέσω του άμεσου ή έμμεσου ελέγχου που ασκούν οι οικονομικοί ολιγάρχες πανω στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, καθώς και μέσω της επιρροής που έχουν στην ανώτερη μεσαία τάξη. Δηλαδή, την τάξη που έχει δημιουργηθεί στα μεγάλα αστικά κέντρα όπως η Μόσχα και η Αγία Πετρούπολη κατά τη διάρκεια της περιόδου του μεγάλου «μπουμ» στην οικονομία, ως αποτέλεσμα της σχετικά υψηλής τιμής του πετρελαίου κατά την τελευταία περίπου δεκαετία. Οι παγκοσμιοποιητές έχουν ως στόχο την πληρέστερη ενσωμάτωση της Ρωσίας στη ΝΔΤ, αν και ορισμένοι από αυτούς πιστεύουν λανθασμένα ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει στη βάση ισοτιμίας με τα άλλα μέλη της Υ/Ε. Έτσι, αν και φαίνεται ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ρωσικού λαού είναι υπέρ των πατριωτών / εθνικιστών (κάτι που θα μπορούσε επίσης να εξηγήσει την τεράστια αύξηση στη δημοτικότητα του Πούτιν μετά από την επανένταξη της Κριμαίας στη Ρωσία), ο έλεγχος της εξουσίας από τους παγκοσμιοποιητές εντός της ρωσικής ελίτ φαίνεται να είναι σχεδόν συντριπτικός.

Ο σημερινός πρωθυπουργός Ντμίτρι Μεντβέντεφ φαίνεται να ηγείται της πολιτικής έκφρασης των παγκοσμιοποιητών, αν και οι περισσότεροι στην πολιτική ηγεσία (καθώς και οι ηγεσίες στην οικονομία και στα μέσα ενημέρωσης) φαίνεται να ανήκουν σε αυτό το τμήμα της ρωσικής ελίτ, ενώ ο Πούτιν φαίνεται να επιχειρεί να συμβιβάσει τις δύο πτέρυγες κάτω από τη σημαία μιας «Ενωμένης Ρωσίας», όπως είναι επίσης το όνομα του κυβερνώντος κόμματος στη Ρωσία, με πρόεδρο τον Πούτιν (2008-12. Στη συνεχεια ο Πούτιν συμμετείχε στη δημιουργία του «Παν-Ρωσικού Λαϊκού Μετώπου» (ONF) του οποίου εξελέγη αρχηγός στο εναρκτήριο συνέδριο του Ιουνίου του 2013.[7] Απομένει να δούμε εάν αυτό το νέο κίνημα θα μπορούσε να αναπτυχθεί ως το διάδοχο κόμμα του «Ενωμένη Ρωσία», δηλαδή ως ένα ευρύ κόμμα που να ενώνει τις δύο κύριες παρατάξεις της ρωσικής ελίτ, ή αν αντίθετα θα αναπτυχθεί ως η κύρια πολιτική έκφραση του σημερινού άτυπου Πατριωτικού Μετώπου, —κάτι που θα καθοριστεί φυσικά από την έκβαση της σημερινής πάλης στο εσωτερικό της ρωσικής ελίτ.

Είναι, ωστόσο, σαφές ότι εάν το άτυπο Πατριωτικό Μέτωπο δεν καταφέρει να επιβάλει τη βούλησή του πάνω στο «παγκοσμιοποιητικό» τμήμα της ρωσικής ελίτ, οι σημερινές δίδυμες κρίσεις που αφορούν τη Ρωσία, δηλαδή η ουκρανική κρίση και η συριακή κρίση, θα καθορίσουν το μέλλον της Ρωσίας, είτε ως δευτερεύον μέλος της Υ/Ε, είτε ως επικεφαλής μιας εναλλακτικής παγκόσμιας τάξης κυρίαρχων κρατών. Και όχι μόνο: Θα καθορίσουν επίσης την τύχη της Ευρασιατικής Ένωσης (EEU) της ίδιας. Με άλλα λόγια, είναι το αποτέλεσμα αυτής της πάλης που θα καθορίσει αν η Ευρασιατική Ένωση θα γίνει απλώς ένα συμπλήρωμα της ΝΔΤ (όπως για παράδειγμα θα επιθυμούσαν οι γερμανικές ελίτ και οι Δυτικοί Αριστεροί παγκοσμιοποιητές[8]), ή, αντ’αυτού, η βάση για μια εναλλακτική δημοκρατική παγκόσμια τάξη κυρίαρχων εθνών. Στην περίπτωση, για παράδειγμα, που υλοποιηθεί η συμφωνία του Μινσκ για «Φινλανδοποίηση» της Ουκρανίας, με κάποιο είδος πολιτικής αυτονομίας που θα χορηγηθεί στην Ανατολική Ουκρανία, ως τμήμα μιας Ουκρανίας πλήρως ενταγμένης στην ΕΕ (αλλά όχι και στο ΝΑΤΟ) και, ομοίως, σε περίπτωση που η συριακή σύγκρουση οδηγήσει σε διαπραγματεύσεις με την Υ/Ε, για μια μεταβατική διαδικασία που θα οδηγήσει τελικά στην «εθελοντική» διάλυση του καθεστώτος Μπάαθ (αντί της καταστροφικής βίαιης διάλυσης του καθεστώτος Μπάαθ, που έλαβε χώρα μετά την εισβολή και κατοχή του Ιράκ από τις ΗΠΑ), τότε θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι αυτό θα ήταν το πρώτο βήμα προς την «εξομάλυνση» των σχέσεων μεταξύ της Ρωσίας και της Υ/Ε. Αυτο θα μπορούσε κάλλιστα να ακολουθηθεί από τη δημιουργία μιας τεράστιας ζώνης ελεύθερου εμπορίου που θα μπορούσε να περιλαμβάνει την Ευρασιατική Ένωση αλλά και την ΕΕ, σηματοδοτωντας την πλήρη ενσωμάτωση της Ρωσίας στη ΝΔΤ, όπως θέλει επίσης το παγκοσμιοποιητικό τμήμα της ελίτ της. Ιδιαίτερα ενδεικτικό των απόψεων των παγκοσμιοποιητών είναι ένα πρόσφατο άρθρο του Δρ Alexander Yakovenko, Ρώσου Πρέσβη στο Ηνωμένο Βασίλειο και πρώην αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών (2005-2011), ο οποίος, γράφοντας στο RT, την ίδια στιγμή που η επίθεση της Υ/Ε κατά της Ρωσίας έφθανε στο αποκορύφωμά της, τόνιζε ότι η Ρωσία δεν είχε πρόβλημα με την ένταξη της Ουκρανίας στη ΝΔΤ μέσω της ΕΕ, αλλά μόνο με τις ΗΠΑ, οι οποίες προσπαθούν να κρατήσουν τη Ρωσία μακριά από τη Γερμανία![9]

Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η διάσπαση στο εσωτερικό της ρωσικής ελίτ έχει ήδη οδηγήσει σε ορισμένες σοβαρές αντιφάσεις στην εξωτερική πολιτική της Ρωσίας, πρώτα σε σχέση με τη Λιβύη και, στη συνέχεια, σε σχέση με την Ουκρανία. Όσον αφορά την πρώτη, το αποτέλεσμα αυτής της διαίρεσης – η οποία έγινε δημόσια εκείνη την εποχή – ήταν ότι η Ρωσία στην πραγματικότητα επέτρεψε στην Υ/Ε να καταστρέψει ένα από τα δύο εναπομείναντα αραβικά καθεστώτα (μετά την καταστροφή του ιρακινού καθεστώτος Μπάαθ) που βασίζονταν σε εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα, δηλαδή τη Λιβύη. Το άλλο παρόμοιο Αραβικό καθεστώς της Συρίας, (η οποία εξακολουθεί να κυβερνάται από το Μπααθικό κόμμα) βρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής, αν και η επίθεση της Υ/Ε εναντίον της απετράπη την τελευταία στιγμή το 2013, όταν, μέσω της ρωσικής παρέμβασης, το καθεστώς Άσαντ συναίνεσε στην καταστροφή των χημικών όπλων του. Ωστόσο, αυτό αποδείχθηκε τελικά μια προσωρινή αναστολή της επίθεσης, αφού η Υ/Ε ποτέ δεν εγκατέλειψε το στόχο της αλλαγής του καθεστώτος, είτε στρατιωτικά είτε διπλωματικά, ή με συνδυασμό και των δύο. Ομοίως, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι ήταν ίσως η ίδια διαίρεση που εμπόδισε τη Ρωσία να αρνηθεί να αναγνωρίσει – άμεσα ή έμμεσα – το παράνομο καθεστώς που εγκαταστάθηκε στην Ουκρανία, μετά το «πραξικόπημα από τα κάτω», που οργανώθηκε και χρηματοδοτήθηκε από την Υ/Ε. Αυτό έχει οδηγήσει στην επιτυχή ένταξη της Ουκρανίας στην ΝΔΤ και την επακόλουθη «νόμιμη» σφαγή του λαού της Ανατολικής Ουκρανίας, η οποία ξεκίνησε μια ηρωική πάλη ενάντια στην κατοχή της χούντας και υπέρ της αυτοδιάθεσης της – κάτι που αμέσως βαπτίσθηκε από το Οργουελικό «Υπουργείο Ειρήνης» (δηλαδή το ΝΑΤΟ κ.λπ.) ως «τρομοκρατία»!

Ωστόσο, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι ήταν η αποτυχία αυτής της «υποχωρητικής» προσέγγισης, τόσο σε σχέση με τη Λιβύη όσο και την Ουκρανία, η οποία προφανώς προωθείται από το παγκοσμιοποιητικό τμήμα της ρωσικής ελίτ, που οδήγησε τον Πούτιν να υιοθετήσει για πρώτη φορά μια πιο επιθετική πολιτική έναντι της Ουκρανίας, όπως εκφράστηκε με την επανένταξη της Κριμαίας στη Ρωσία και, στη συνέχεια, έναντι της Συρίας, η οποία οδήγησε τον περασμένο μήνα στη ρωσική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία. Και τις δύο αυτές πολιτικές τις αποδέχτηκε με ενθουσιασμό το άτυπο Λαϊκό Μέτωπο που ανέφερα παραπάνω, όπως φάνηκε από την εκτίναξη της δημοτικότητας του Πούτιν σε πάνω από 80 τοις εκατό μετά από την Κριμαία και πάνω από το 90 τοις εκατό μετά την επέμβαση στη Συρία.

Δεν χρειάζεται να προσθέσω ότι οι «μαρξιστές της συμφοράς», οι οποίοι δεν έχουν πάρει μυρωδιά για τις σεισμικές αλλαγές που επέφερε το νέο συστημικό φαινόμενο της εμφάνισης, και στη συνέχεια κυριαρχίας, των πολυεθνικών εταιρειών τα τελευταία τριάντα χρόνια περίπου και της συνακόλουθης νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, εξακολουθούν να μιλούν για ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη στάση υπέρ της Ευρασιατικής Ένωσης που υιοθετείται εύστοχα τόσο από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας όσο και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ουκρανίας.[10] Προφανώς, οι δύο ιμπεριαλισμοί στους οποίους αναφέρονται οι παλαιολιθικοί μαρξιστές είναι, από τη μία πλευρά, ο ιμπεριαλισμός της Υ/Ε και όλων των συνεργατών και προτεκτοράτων της (η λεγόμενη «διεθνής κοινότητα») και, αφετέρου, ο «ιμπεριαλισμός» της Ρωσικής Ομοσπονδίας, η οποία όμως ούτε έχει εμπλακεί ποτέ η ίδια σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ούτε ελέγχει οποιεσδήποτε σημαντικές πολυεθνικές!

Το σχέδιο της υπερεθνικής ελίτ πριν από τη ρωσική επέμβαση στη Συρία

Όπως είναι γνωστό, ήταν τα καθεστώτα του Κόλπου, τα οποία, με την αποφασιστική βοήθεια της Υ/Ε, κυριολεκτικά σφάγιασαν τους λαούς του Ιράκ, της Λιβύης και, τέλος, της Συρίας, προκειμένου να καταστρέψουν τα τελευταία κράτη που βασίζονται σε εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα, που αρνήθηκαν να ενταχθούν στην Νέα Διεθνή Τάξη (NΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Οι τζιχαντιστές της ISIS ήταν βέβαια εκείνη την εποχή οι «δικοί μας σκύλλας γιοί» (για να θυμηθούμε την απεχθή φράση του Λίντον Τζόνσον για τους εγκληματίες που χρησιμοποιούνται από τις ΗΠΑ εναντίον των εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων), δηλαδή τα «παιδιά της Υ/Ε» και των καθεστώτων του Κόλπου. Ωστόσο, από τη στιγμή που οι τζιχαντιστές της ISIS άρχισαν να επιτίθενται στα όργανα της Υ/Ε και των κρατών του Κόλπου στη Συρία (τους Νατοϊκούς «επαναστάτες», δηλαδή τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, κ.λπ.) και το Ιράκ (τους Κούρδους στο Βόρειο Ιράκ), αμέσως αποπέμφθηκαν από τους χορηγούς τους και τους στρατιωτικούς εκπαιδευτές τους.[11]

Ως εκ τούτου, τη στιγμή που το καλοκαίρι του 2014 ελήφθη η απόφαση από την Υ/Ε να συνθλίψει την ISIS, τέθηκε σε πλήρη κίνηση η μηχανή μαζικής προπαγάνδας των ελεγχόμενων από την Υ/Ε μέσων ενημέρωσης παγκοσμίως εναντίον των «τρομοκρατών του απόλυτου κακού», τους οποίους βλέπαμε κάθε βράδυ στις τηλεοπτικές οθόνες στη Δύση να αποκεφαλίζουν δυτικούς δημοσιογράφους και άλλους. Συνεπώς είναι σαφές ότι ο στόχος της μαζικής προπαγάνδας εναντίον της ISIS δεν ήταν μόνο να αυξηθεί το κύμα της ισλαμοφοβίας, ως αντίβαρο στο μαζικό κύμα αντι-Σιωνισμού που δημιουργήθηκε από την πολύ μεγαλύτερη σφαγή στη Γάζα που συνεχιζόταν μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή, αλλά και να προετοιμάσει το έδαφος για τη νέα καμπάνια. Ήταν ουσιαστικά για αυτόν ακριβώς το λόγο που η Υ/Ε χρησιμοποιούσε τους τζιχαντιστές τόσο στη Λιβύη όσο και τη Συρία. Η άγρια ​​τρομοκρατία που εξαπέλυσαν οι αδίστακτοι τζιχαντιστές εναντίον των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων τόσο Λιβύη και τη Συρία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανατροπή του Καντάφι και στη διάλυση μεγάλου μέρους του καθεστώτος Άσαντ. Η τρομοκρατία, μαζί με τους βάρβαρους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, πέτυχαν την καταστροφή αυτών των χωρών και τη μετατροπή τους σε «αποτυχημένα κράτη» (failed states), έστω και αν η αλλαγή καθεστώτος, χωρίς τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, δεν έχει επιτευχθεί ακόμη στη Συρία. Στην πραγματικότητα, η μετατροπή αυτή σε αποτυχημένα κράτη είναι μόνο το προκαταρκτικό στάδιο στη διαδικασία της πλήρους ένταξης μιας χώρας στην ΝΔΤ, ακόμη και αν η Υ/Ε χρειαστεί να αναλάβει περαιτέρω δράση στο μέλλον για να ολοκληρωθεί η διαδικασία ενσωμάτωσης – όπως έχουν ήδη ζητήσει μέλη της Υ/Ε, όπως η Γαλλία. Ωστόσο, η διαδικασία αυτή είναι πλήρως ακατανόητη στην Παλαιολιθική μαρξιστική Αριστερά, η οποία προσπαθεί να ερμηνεύσει αυτό που συμβαίνει σήμερα με τη χρήση των παρωχημένων εργαλείων του ιμπεριαλισμού και των αυτοκρατοριών, χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα για την τεράστια σημασία της ανάδυσης ενός νέου συστημικού φαινομένου, αυτό της ανόδου των πολυεθνικών επιχειρήσεων, οι οποίες ουσιαστικά διαχειρίζονται την ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.[12]

Η αφορμή για την έναρξη της εκστρατείας μαζικής ενημέρωσης δόθηκε με τους τηλεοπτικούς αποκεφαλισμούς δυτικών πολιτών από τζιχαντιστές της ISIS, ενώ την ίδια στιγμή, τα ίδια ΜΜΕ απέκρυπταν το γεγονός ότι οι αποκεφαλισμοί είναι κοινή ποινή στη π.χ. Σαουδική Αραβία, ένα από τα ισχυρότερα και πιο εγκληματικά προτεκτοράτα της υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε). Ωστόσο, η πρακτική αυτή δεν προκάλεσε σε καμία Δυτική ΜΚΟ που υπερασπίζεται τα «ανθρώπινα δικαιώματα» την ανάγκη να απαιτήσει από την υπερεθνική ελίτ να τιμωρήσει τους εγκληματικούς εμίρηδες στη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, όπως παρόμοιες ΜΚΟ έκαναν εύκολα για τους εχθρούς της Υ/Ε (Σαντάμ, Καντάφι, Άσαντ κ.λπ.).

Είναι, επομένως, σαφές ότι η υστερία που δημιουργήθηκε σχετικά με την ISIS διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην προετοιμασία της «διεθνούς κοινότητας» για μια νέα σφαγή, που βρίσκεται στο στάδιο προετοιμασίας στη Μέση Ανατολή, για την ολοκλήρωση των στόχων της Υ/Ε να ενσωματώσει πλήρως ολόκληρη την περιοχή στη ΝΔΤ. Υπό την έννοια αυτή, η υστερία που ακολούθησε την 9/11 ήταν απλά το πρώτο στάδιο αυτής της τεράστιας εκστρατείας, που είχε στόχο να δημιουργήσει μια σειρά από αποτυχημένα κράτη (Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Αφγανιστάν), ενώ η εκστρατεία εναντίον της ISIS είναι απλά το δεύτερο στάδιο της ίδιας καμπάνιας με στόχο το «ξεκαθάρισμα» και την εδραίωση της εξουσίας της Υ/Ε σε αυτή την, κρίσιμη για τους οικονομικούς και γεωστρατηγικούς στόχους της, περιοχή.

Το σχέδιο της Υ/Ε, συνεπώς, πριν από τη ρωσική επέμβαση ήταν, αφενός, να επιτεθεί στην ISIS, όταν αυτή έστρεψε τα πυρά της εναντίον ανταρτικών ομάδων που υποστηρίζονται από την Υ/Ε, συμπεριλαμβανομένων των φιλο-δυτικών ανάμεσα στις κουρδικές ομάδες, και από την άλλη να στηρίξει έμμεσα (με το να μην τους επιτίθεται) τις ομάδες της ISIS που κατέστρεφαν τον συριακό στρατό και τις συριακές υποδομές. Ο στόχος ήταν η διείσδυση εντός εκτενών περιοχών της Συρίας και η κατοχή τους από στοιχεία εχθρικά προς το Μπααθικό καθεστώς στη Δαμασκό, το οποίο τελικά δεν θα είχε καμία άλλη επιλογή παρά να παραδοθεί ουσιαστικά μέσω κάποιου είδους διαπραγματεύσεων που θα του επιβληθεί ντε φάκτο από τα «γεγονότα στο έδαφος» ή, εναλλακτικά, το να αφήσει τη χώρα να γίνει ένα αποτυχημένο κράτος που θα μπορούσε εύκολα να διαιρεθεί μεταξύ των Κούρδων στο Βορρά και των ισλαμιστών στο Νότο. Στην πραγματικότητα, λίγο πριν από τη ρωσική επέμβαση τον Οκτώβριο, η κατάσταση στη Συρία έχει φτάσει σε αυτό ακριβώς το στάδιο, όπως ενημέρωναν τους Ρώσους οι Ιρανοί, ένας πιστός σύμμαχος του Μπααθικού καθεστώτος, (καθώς και τα δύο καθεστώτα μοιράζονται τον ίδιο στόχο της διατήρησης της εθνικής τους κυριαρχίας).

Στην πραγματικότητα, ένα πρόσφατο ρεπορτάζ της Washington Post καθιστούσε αυτό το σχέδιο σαφές. Ιδού πώς εξήγησε και δικαιολόγησε τη στρατηγική του Ομπάμα:

«Υπάρχει και πάντα υπήρχε μία στρατηγική. Υπήρχε από το 2011 για τον τερματισμό του καθεστώτος του προέδρου της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ, κυρίως μέσω διπλωματικών και όχι στρατιωτικών μέσων … Η νίκη επί του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, σύμφωνα με τη στρατηγική του Ομπάμα, στηρίζεται στη δυνατότητα των τοπικών συριακών δυνάμεων [εννοεί τους Νατοϊκούς αντάρτες] όχι μόνο να κερδίσουν τους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους, αλλά να κρατήσουν απελευθερωμένα εδάφη έως ότου να μπορεί να αναλάβει μια νέα κεντρική κυβέρνηση (η υπογράμμιση δική μου), με έδρα στη Δαμασκό.»[13]

 Η σημασία της ρωσικής επέμβασης στη Συρία

Ωστόσο, ολόκληρο το παραπάνω δυτικό σχέδιο αποδομήθηκε και ουσιαστικά εξουδετερώθηκε με τη ρωσική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία τον περασμένο μήνα. Η άκρως επιτυχημένη ρωσική αεροπορική εκστρατεία, η οποία συντονίστηκε με αντίστοιχη εκστρατεία στο έδαφος από τον συριακό στρατό, όχι μόνο κατάφερε να σταματήσει κάθε περαιτέρω προέλαση της ISIS και των άλλων αντι-Άσαντ στρατιωτικών ομάδων που εξοπλίζονταν και χρηματοδοτούνταν από την Υ/Ε και τις χώρες του Κόλπου, αλλά ακόμη και να τις εξαναγκάσει να υποχωρήσουν προς τα τουρκικά σύνορα. Αυτό δημιούργησε μια άλλη επιπλοκή για την Υ/Ε, καθώς οδήγησε την Τουρκία να στραφεί εναντίον του δυτικού σχεδίου. Ωστόσο, η Τουρκία παρείχε άμεση ή έμμεση στήριξη στην εκστρατεία εναντίον του Μπααθικού καθεστώτος, με την προϋπόθεση ότι θα πρέπει να εγκαταλειφθεί κάθε ιδέα για ένα Κουρδιστάν στα σύνορα της (που θα αποτελείται από Ιρακινούς, Σύριους και Τούρκους Κούρδους). Ωστόσο, ένας μακροπρόθεσμος στόχος της Υ/Ε φαίνεται να είναι ένα νέο προτεκτοράτο της στην περιοχή, με τη μορφή ενός νέου Κουρδικού κράτους, για την πλήρη ενσωμάτωση της Μέσης Ανατολής στη ΝΔΤ, μετά τη διάλυση των Μπααθικών καθεστώτων στο Ιράκ και τη Συρία και του καθεστώτος Καντάφι στη Λιβύη –δηλαδή και τα τρία καθεστώτα που είχαν προκύψει από εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα (όπως ήταν και η περίπτωση του ιρανικού καθεστώτος), τα οποία ήταν προφανώς περιττά (αν όχι επικίνδυνα) στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και έπρεπε, ως εκ τούτου, να καταστραφούν.

Ήταν η ρωσική επέμβαση η οποία εξανάγκασε σε αλλαγή τακτικής την Υ/Ε – όπως αυτή εκφράζεται, από στρατιωτικής άποψης, από την αμερικανική ελίτ. Έτσι, μετά τη διάσκεψη της Βιέννης για τη Συρία, το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ υιοθέτησε μια νέα προσέγγιση, που θα περιλάμβανε «μπότες στο έδαφος» (boots on the ground), δηλαδή την αποστολή χερσαίων δυνάμεων -ακόμα και αν ο αριθμός τους είναι περιορισμένος στο πρώτο στάδιο. Όπως το ίδιο ρεπορτάζ της Washington Post περιγράφει αυτή τη νέα προσέγγιση:

«Η νέα προσέγγιση απαιτεί λιγότερα από 50 μέλη των ομάδων ειδικών αποστολών που πρόκειται να αποσταλούν τον επόμενο μήνα από τις ΗΠΑ στη βόρεια Συρία για να στηρίξουν επιλεγμένες δυνάμεις Κούρδων της Συρίας, Τουρκμένων και Σύριων Αράβων που μάχονται στην περιοχή … Για το άμεσο μέλλον, το νεοαποσταλθέν προσωπικό των ΗΠΑ δεν θα κάνει κοινές επιχειρήσεις με τις εν λόγω ομάδες της Συρίας, ούτε θα λειτουργήσουν ως “ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας” για την καθοδήγηση των πολεμικών αεροσκαφών των ΗΠΑ και του συνασπισμού προς τους στόχους τους. Βρίσκονται εκεί για “να συνεργαστούν με τις μονάδες που είναι εκεί και αγωνίζονται ενάντια στην ISIL [το Ισλαμικό Κράτος] και να δουν τι άλλο είναι δυνατόν”, δήλωσε ο αξιωματούχος του Πενταγώνου.»

Με άλλα λόγια, όπως τόνισε ο Walter Pincus, «η πόρτα παραμένει ανοικτή για την αποστολή περισσότερων αμερικανικών στρατευμάτων στη Συρία, ανάλογα με το τι θα συμβεί τους επόμενους μήνες»,[14] ή όπως το έθεσε ο Tony Cartalucci, «η πρωτοβουλία έχει ως στόχο να χρησιμοποιηθεί το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος (ISIS / ISIL) ως πρόσχημα για εισβολή και κατάληψη Συριακού εδάφους». Η ιδέα είναι, όπως εξήγησε, « να βοηθήσει τα μετριοπαθή στοιχεία να εγκαταστήσουν αξιόπιστες ζώνες ασφαλείας εντός της Συρίας τη στιγμή που θα είναι σε θέση να το κάνουν. Προς υποστήριξη τους θα μπορούσαν να δράσουν Αμερικάνικες, καθώς και Σαουδαραβικές, τουρκικές, βρετανικές, Ιορδανικές και άλλες αραβικές δυνάμεις, όχι μόνο από αέρος, αλλά τελικά και στο έδαφος, μέσω της παρουσίας των Ειδικών Δυνάμεων.» [15] Προφανώς, ο στόχος της νέας στρατηγικής είναι ο ίδιος όπως πριν: να αναγκάσει το συριακό καθεστώς να δεχτεί διαπραγματεύσεις με τους αντιπάλους του, με στόχο τη μετάβαση σε ένα μη-Μπααθικό καθεστώτος, ίσως με διασφαλίσειςπου θα εξασφαλίζουν την παρουσία της ρωσικής βάσης στη Συρία και υποσχέσεις «στο παρασκήνιο» για την άρση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας και της επανένταξη της στην Υ/Ε ως πρόσθετο μέλος της ομάδας G7. Είναι σαφές ότι η αποδοχή μιας τέτοιας συμβιβαστική λύσης από τη ρωσική πλευρά θα εξαρτηθεί από την έκβαση της εσωτερικής πάλης μεταξύ των «εθνικιστών» και των παγκοσμιοποιητών στο εσωτερικό της ρωσικής ελίτ. Οι τελευταίοι, σε αντίθεση με τους πρώτους, δεν θα έχουν καμία αντίρρηση για έναν τέτοιο συμβιβασμό.

Επιστροφή στην κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου

Λαμβάνοντας υπόψη την ανωτέρω ανάλυση, είναι προφανές ότι σε περίπτωση που η κατάρριψη του αεροπλάνου ήταν αποτέλεσμα τρομοκρατικής ενέργειας, ο στόχος ήταν να επιτεθεί στο ρωσικό κοινό, δηλαδή να τρομοκρατήσει ένα σημαντικό μέρος της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού, το οποίο προς το παρόν υποστηρίζει τον Πούτιν και το εθνικιστικό τμήμα της ελίτ στη στρατιωτική εκστρατεία τους στη Συρία. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν δύο κύρια πιθανά σενάρια: α) Εάν οι «παγκοσμιοποιητές» επικρατήσουν στη ρωσική ελίτ, δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια για την πραγματική αιτία της πτώσης του αεροπλάνου, και – σε περίπτωση τρομοκρατικής ενέργειας— ποιος την έχει εκτελέσει και ιδιαίτερα ποιος την υποκίνησε, καθώς και οι δύο κύριοι εμπλεκόμενοι (Αίγυπτος και η Ρωσία) θα έχουν κάθε λόγο να το αποκρύψουν. Μια ένδειξη της συγκάλυψης θα είναι μια συμφωνία συμβιβασμού μεταξύ της Ρωσίας και της Υ/Ε τόσο για τη Συρία όσο και την Ουκρανία, η οποία θα ακολουθούσε αμέσως μετά. β) Από την άλλη πλευρά, αν επικρατήσουν οι «εθνικιστές» στη ρωσική ελίτ, τότε η Ρωσία θα χρεώσει στην ISIS την εκτέλεση του εγκλήματος, αν και είναι απίθανο η ρωσική ελίτ να φτάσει στο σημείο να κατηγορήσει άμεσα την Υ/Ε ως υποκινητή, προκειμένου να αποφύγει μια άμεση σύγκρουση με αυτή, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε απρόβλεπτες συνέπειες.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, εξαιρώντας την περίπτωση ενός αδιαμφισβήτητου δυστυχήματος, οι επόμενοι μήνες, αν όχι εβδομάδες, θα είναι ζωτικής σημασίας, προκειμένου να καταδειχθεί αν η Ρωσία και η Ευρασιατική Ένωση θα οδηγήσουν σε μια παγκόσμια πάλη για την εθνική κυριαρχία, ή εάν αντίθετα θα αφομοιωθούν από τη Νέα Διεθνή Τάξη ως κατώτερα μέλη της υπερεθνικής ελίτ. Όπως το έθεσε ο Paul Craig Roberts σε ένα παρόμοιο πλαίσιο:

«Πρόκειται για μια προσπάθεια να αποδυναμώσουν τη Ρωσία, να απειλήσουν τη Ρωσία, να την κάνουν να υπαναχωρήσει από την αντίστασή της ενάντια στην αμερικανική ηγεμονία ανά τον κόσμο.»[16]

Υ.Γ. 07/11/2015
Η ρωσική ελίτ σήμερα, σε μια πολύ σημαντική μεταστροφή, μόλις μια ημέρα ύστερα από την οποία Ρώσοι πολιτικοί και μέσα ενημέρωσης επέπλητταν τη Βρετανία για την διακοπή των πτήσεων προς το Σαρμ ελ-Σέιχ, στη βάση υποψιών ότι το ρωσικό Airbus καταρρίφτηκε από βόμβα εντός του αεροσκάφους, διέταξε να σταματήσουν όλες οι πτήσεις προς και από την Αίγυπτο, προφανώς στη βάση ισχυρών ενδείξεων που δείχνουν βομβιστική επίθεση. Το εάν η Ρωσία το γνώριζε αυτό από την αρχή, αλλά το παγκοσμιοποιητικό τμήμα της ελίτ της επικράτησε επί του εθνικιστικού τμήματος της στην απόκρυψη των αποδείξεων, και τώρα αναγκάστηκε να υποχωρήσει από τα συντριπτικά αποδεικτικά στοιχεία που βγαίνουν στον αέρα, είναι κάτι που είναι ασαφές αυτή τη στιγμή. Ως εκ τούτου, φαίνεται ότι κινούμαστε προς το δεύτερο από τα παραπάνω σενάρια, με απρόβλεπτες συνέπειες.

[1] Βλ. Τάκης Φωτόπουλος, “Πετρέλαιο, οικονομικός πόλεμος και αυτοδυναμία”, πόρταλ «αντιπαγκοσμιοποίηση», 26/10/2015
[2] Nicola Smith and Mark Hookham, “Did Isis down Russian airliner, killing 224?” Sunday Times, 1/11/2015
[3] Charles Bremner, The Times, 5/11/2015.
[4] Τμήματα αυτού του κομματιού βασίζονται στο επερχόμενο βιβλίο του συγγραφέα, The New World Order in Action: War and economic violence, from the Middle East through Greece to Ukraine (Progressive Press, κεφ. 12).
[5] Βλ. λ.χ. Evgeny Fedorov, “The Russian revolution has begun”, Fort Russ, 5/3/2015, http://fortruss.blogspot.co.uk/2015/03/evgeny-fedorov-russian-revolution-has.html
[6] Βλ. λ.χ. Alexander Dugin, “The Multipolar World and the Postmodern”, Journal of Eurasian Affairs, 14/5/2014, http://www.eurasianaffairs.net/the-multipolar-world-and-the-postmodern/
[7] Steve Rosenberg, “Putin inaugurates new movement amid fresh protests”, BBC News, 12/6/2013, http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-22879644
[8] Βλ. λ.χ. Pepe Escobar, “From Minsk to Wales, Germany is the key”, RT, 28/8/2014, http://rt.com/op-edge/183328-minsk-wales-germany-key/
[9] Alexander Yakovenko, ‘Which way to Europe and for Europe?’ RT, 14/4/2015, http://rt.com/op-edge/249657-ukraine-crisis-west-russia-relations/
[10] “Communists call for halt to cooperation with IMF”, KyivPost, 7/11/2011, http://www.kyivpost.com/content/politics/communists-call-for-halt-to-cooperation-with-imf-116420.html
[11] Βλ. Τάκης Φωτόπουλος, «Πώς η Υπερεθνική Ελίτ δημιούργησε την Ισλαμική τρομοκρατία», πόρταλ «αντιπαγκοσμιοποίηση», 18/01/2015
[12] Βλ. λ.χ. James Petras, “The US and Global Wars: Empire or Vampire?”, Global Research, 11/9/2014, http://www.globalresearch.ca/the-us-and-global-wars-empire-or-vampire/5400953
[13] Walter Pincus, “Obama has strategy for Syria, but it faces major obstacles”, Washington Post, 2/11/2015
[14] Στο ίδιο
[15] Tony Cartalucci, “Post Confirms: ISIS Supplied Via Turkey, a US Excuse to Seize Syria”, Land Destroyer, 3/11/2015, http://landdestroyer.blogspot.co.uk/2015/11/washington-post-confirms-isis-supplied.html
[16] Soros’s ‘European values’ mean losing your national identity – Paul Craig Roberts , RT, 4/11/2015, https://www.rt.com/op-edge/320747-soros-european-values-orban/