Βρετανοί αξιωματικοί στην ακρόπολη
Του Άγγελου Κωνσταντίνου
«Το ελληνικόν έθνος δυνάμει της
παρούσης πράξεως θέτει εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της αυτού
ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτού υπάρξεως, υπό
την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μ. Βρεταννίας…»
Από τη διαβόητη «Πράξη Εθνικής Υποτέλειας» του 1825
Η κυριαρχία της Αγγλίας στην Ελλάδα
κράτησε ως το 1947. Ο C. M. Woodhouse περιγράφει την «αλλαγή κηδεμόνα»
στο βιβλίο του Ο αγώνας για την Ελλάδα 1941-1949 (εκδόσεις Τουρίκη 2012,
σελίδα 325), ως εξής:
«Μέσα σε λίγες εβδομάδες η κυβέρνηση των
Ηνωμένων Πολιτειών έλαβε την ιστορική απόφαση να αναλάβει την κηδεμονία
που μέχρι τότε είχε η Βρετανία».
Στην μακρά αλυσίδα των υποτελών
πρωθυπουργών και των διοικούντων, μέχρι και το 1947, στο προτεκτοράτο
της Μ. Βρετανίας, Ελλάς, βρέθηκε στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας,
ένας πολιτικός νάνος τοποθετημένος σε ρόλο δικτάτορα.
Οι Άγγλοι σε συνεργασία με τον Γεώργιο
τον Β΄ εγκαθίδρυσαν στην Ελλάδα δικτατορία και τον τοποθέτησαν
«πρωθυπουργό». Ο λόγος για τον «εθνικό μας κυβερνήτη» Ι. Μεταξά ή,
αλλιώς, μπαρμπαγιάννη το πρότυπο των Ελλήνων «εθνικιστών».
Ο πολιτικός, και όχι μόνο, νάνος, μαζί
με τον αγγλόδουλο βασιλιά και ένα συρφετό πρακτόρων αλυσόδεσαν την
Ελλάδα στο άρμα των τραπεζιτών.
Για όσο καιρό παρίστανε τον «εθνικό
κυβερνήτη» δεχόταν εντολές, τις οποίες φυσικά εκτελούσε στο ακέραιο, από
τον αρχηγό της Ιντέλιτζενς Σέρβις στην Ελλάδα Ντέιβιντ Μπάλφουρ. Ο
λόρδος Ντέιβιντ Μπάλφουρ ήταν γνωστός στην αθηναϊκή κοινωνία ως
«παπα-Δημήτρης»!
Το 1936 ο παπα-Δημήτρης, εμφανίζεται
στην Αθήνα και ορίζεται εφημέριος του Ναού του «Ευαγγελισμού». Ο Ν. Π.
Σοϊλεντάκης, στο βιβλίο του Η αφελής Ελλάς, ο ρασοφόρος Άγγλος
κατάσκοπος Νταίηβιντ Μπάλφουρ (εκδόσεις Αρμός, 2010) γράφει: «[ο
Μπάλφουρ] Προικισμένος με σπάνιο μουσικό ταλέντο, οργάνωσε εκκλησιαστική
χορωδία και έγινε γνωστός στην κοινωνία του Κολωνακίου και οικείος στη
βασιλική οικογένεια. Μάλιστα, κατέστη ο εξομολογητής μελών της βασιλικής
οικογένειας, ενώ συχνά επισκεπτόταν και την οικία του Αλέξανδρου
Παπάγου για “τέλεση αγιασμού”».
Οι σχέσεις του με τον βασιλέα Γεώργιο
B´, τον διάδοχό του Παύλο και ιδιαίτερα με την τότε πριγκίπισσα
Φρειδερίκη ήταν πολύ στενές. Ο Μπάλφουρ «ήταν το μάτι και το αυτί» των
Βρετανών στο Παλάτι. Αυτός ήταν ο πραγματικός «εθνικός κυβερνήτης». Ο
άλλος, ο κατ’ όνομα κυβερνήτης αλλά στην πράξη μαριονέτα, το μόνο που
έκανε ήταν να δηλώνει την πίστη του και την υποταγή του σε κάθε ευκαιρία
και μάλιστα δημόσια.
Παραθέτουμε απόσπασμα από το βιβλίο Η συνωμοσία της Αγγλίας κατά της Ελλάδος 1935-1944 (του Ι. Χονδροματίδη, Εκδόσεις Θούλη, 2012, σελ. 37):
«Καθώς ο πόλεμος στην Ελλάδα είναι προ
των πυλών, ο Μεταξάς παραμένει ανήσυχος και φοβισμένος. Τυπικά, η Ελλάδα
παρέμενε ουδέτερη στην Ευρωπαϊκή σύγκρουση, ωστόσο την ίδια στιγμή, ο
“ουδέτερος” και “πατριώτης” Μεταξάς δήλωνε στον ανταποκριτή της Ντέιλι Τέλεγκραφ Άρθουρ Μάρτον (Μάιος 1940):
“Είμεθα ουδέτεροι εφ’ όσον χρόνο η
Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνουμε χωρίς συνεννόηση με
την Αγγλία και τις περισσότερες φορές ότι κάνουμε γίνεται κατά σύστασιν
ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικόν τμήμα της αγγλικής
αυτοκρατορικής αμύνης.”».
Έτσι φτάσαμε και στο ΟΧΙ του 1940 που ήταν όμως ταυτόχρονα και ένα ΝΑΙ.
Το ΟΧΙ ήταν στην Ευρώπη και στον αγώνα ενάντια στον μαρξισμό και στον
καπιταλισμό, που ήταν συγχρόνως ένα ΝΑΙ στους διεθνείς τοκογλύφους.
Σήμερα οι ίδιες εκείνες δυνάμεις που υποδούλωσαν την Ευρώπη, μέσω των
διαφόρων κομμάτων διαπληκτίζονται για το ποιος πραγματικά είπε το ΟΧΙ.
Οι «εθνικιστές» διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι το είπε ο Μεταξάς. Η
αριστερά ότι το είπε ο λαός. Το όχι κύριοι «εθνικιστές» και κύριοι της
αριστεράς το είπε ο Μπάλφουρ.
Ο αρχηγός της Ιντέλιτζενς Σέρβις το 1941, λίγο προτού οι Γερμανοί
κηρύξουν τον πόλεμο στην Ελλάδα, αναχώρησε για το Κάιρο. Και είναι
χαρακτηριστικό ότι δεν βρισκόταν στον Ναό του Ευαγγελισμού την 25η
Μαρτίου του 1941, λίγες ημέρες δηλαδή πριν από τη γερμανική εισβολή. Τον
ακολούθησαν λίγο αργότερα τα μέλη της «εθνικής κυβερνήσεως»,
Μανιαδάκηδες και λοιποί όπως και ο εβραίος Μιωνής της «Τράπεζας της Ελλάδος» παίρνοντας μαζί τους τον ελληνικό χρυσό που δεν μας επιστράφηκε ποτέ.
Ο Ντέιβιντ Μπάλφουρ στο Κάιρο είχε άμεσες σχέσεις με την ελληνική
βασιλική οικογένεια και τους πρώην πρωθυπουργούς Παναγιώτη Κανελλόπουλο
και Γεώργιο Παπανδρέου. Επέστρεψε στην Ελλάδα με τη νίκη των «συμμάχων»
ως ταγματάρχης του Βρετανικού Στρατού και μέλος της Βρετανικής Πρεσβείας
στην Αθήνα.
Αυτά τα λίγα για την πατρότητα του ΟΧΙ-ΝΑΙ στους τοκογλύφους και
για τους νάνους της πολιτικής μας ζωής που με την ταμπέλα του εθνικιστή
εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να τους προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.
Υ.Γ. Ο πατέρας του ΟΧΙ στην συνέχεια έγινε Χότζας...
Β. Μαρκεζίνη, Πολιτικὴ Ἱστορία τῆς Νεὠτερης Ἑλλάδος, Τόμος Δ', Ἀθῆνας, 1978, σ. 365
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου