Νάγια : Οι δύο αντιμαχόμενες τάσεις της Ρωσικής Ελίτ : Η εθνικιστική με την
Ευρασιατική ένωση, συμπλήρωμα της Δυτικής. Η δεύτερη των
παγκοσμιοποιητών. Αιτία της αντιπαλότητας η διφορούμενη Ρωσική εξωτερική
πολιτική.
Το ποιά θα επικρατήσει θα φανεί στο άμεσο μέλλον, αποκρυπτογραφώντας τα γεγονότα, όπως το φαινόμενο ISIS, Αραβική άνοιξη, η κατάρριψη του Ρωσικού επιβατικού αεροπλάνου με στόχο την τρομοκράτηση της Ρωσικής κοινωνίας και ό,τι ακολουθεί ...
Η ανάλυση που ακολουθεί νομίζω αξίζει να διαβαστεί.
Στον απόηχο των πολύνεκρων τρομοκρατικών επιθέσεων, της κατάρριψης του ρωσικού επιβατικού αεροσκάφους στο όρος Σινά και αυτών στο Παρίσι, δημοσιεύουμε σήμερα το άρθρο του Τ. Φωτόπουλου «Η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους και η στρατιωτική επέμβαση στη Συρία», που δημοσιεύτηκε αρχικά στο διεθνές περιοδικό The International Journal of Inclusive Democracy. Το άρθρο είναι εξαιρετικά αναγκαίο για την ανάλυση του αφού ξεδιπλώνει το νήμα που συνδέει και τις δύο τρομοκρατικές ενέργειες, που είναι στην πραγματικότητα τμήματα του ίδιου σχεδίου: Να κτυπηθεί το ηθικό του Ρωσικού και του Γαλλικού λαού με πρόσχημα τον πόλεμο κατά του ISIS. Για τους Ρώσους η επιθυμητή για την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) πτώση του ηθικού σημαίνει να δεχτούν συνδιαλλαγή με την Υ/Ε για το Μπααθικό καθεστώς, ενώ για τους Γάλλους σημαίνει να δεχτούν την αναγκαιότητα για συμμετοχή σε χερσαίο πόλεμο στη Συρία με δήθεν στόχο το ISIS, αλλά στην πραγματικότητα το Μπααθικό καθεστώς. Σημερα γίνεται τελευταία προσπάθεια στη Βιέννη να πείσουν τον Πούτιν να δεχθεί “διπλωματική” λύση που περνά μέσα απο το τέλος του καθεστώτος “με διαπραγματεύσεις”. Αν ο Πούτιν αρνηθεί τέτοια λύση τότε πιθανόν να ξεκινήσει γενική σφαγή στη Συρία…
ΠΗΓΗ: “The downing of the Russian plane and the military intervention in Syria” The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 11, Nos. 1/2, (06.11.2015)
Περίληψη: Στο άρθρο αυτό αναλύεται η σημασία της κατάρριψης του ρωσικού αεροπλάνου–πιθανότατα από τρομοκρατική ενέργεια,– και της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία, σε σχέση με το σχέδιο της Υπερεθνικής Ελίτ για την ενσωμάτωση ολόκληρης της Μέσης Ανατολής στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της πιθανής διαίρεσης στο εσωτερικό της ρωσικής ελίτ μεταξύ «παγκοσμιοποιητών» και «πατριωτών/ εθνικιστών».
Η κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου: τρομοκρατική ενέργεια;
Παρά το γεγονός ότι η έρευνα σχετικά με την κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου συνεχίζεται και είναι σαφές ότι η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε, δηλαδή οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ που διαχειρίζονται τη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, οι οποίες εδράζονται κυρίως στις χώρες της ομάδας G7) έχει ήδη επιχειρήσει, μέσω της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου, να την αποδώσει σε τρομοκρατική ενέργεια της ISIS, ανακύπτει ένα σημαντικό ζήτημα. Έτσι, ανεξάρτητα από το αν η κατάρριψη του αεροπλάνου ήταν πράγματι το αποτέλεσμα τρομοκρατικής ενέργειας ―το οποίο είναι κάτι που μπορεί να μη μάθουμε ποτέ― ποιοι θα μπορούσαν να έχουν το κίνητρο να προβούν σε τέτοια επίθεση και γιατί; Ο λόγος για τον οποίο μπορεί να μη μάθουμε ποτέ τους πραγματικούς λόγους πίσω από μια κατάρριψη του επιβατικού αεροσκάφους είναι ότι οι κύριοι εμπλεκόμενοι, δηλαδή σίγουρα η Αίγυπτος, και, ενδεχομένως, η Ρωσία, μπορεί να έχουν λόγους να μην θελουν ν’ αποκαλύψουν την τυχόν ανάμιξη τρομοκρατικής δραστηριότητας.
Όσον αφορά την Αίγυπτο, είναι γνωστό ότι η αιγυπτιακή οικονομία ήταν σε κακή κατάσταση, ακόμη και πριν από το ξέσπασμα της “Αραβικής Άνοιξης”, και η κατάσταση έχει επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο από τότε, καθώς η υποκινούμενη από την Υ/Ε αναταραχή σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο οδήγησε πολλούς δυτικούς επισκέπτες στο να αποτραβηχτούν από τα αιγυπτιακά τουριστικά θέρετρα. Η σωτηρία της αιγυπτιακής τουριστικής βιομηχανίας τον τελευταίο καιρό είχε έρθει από τη Ρωσία, όπου ο συνδυασμός των οικονομικών κυρώσεων και η τεράστια πτώση στην τιμή του πετρελαίου —την οποία μηχανεύτηκαν η Υ/Ε και η Σαουδική Αραβία ως μέρος του οικονομικού πολέμου εναντίον της Ρωσίας και του Ιράν[1] — προσέλκυσε τον τελευταίο καιρό πολλούς Ρώσους στην Ερυθρά Θάλασσα, όχι μόνο λόγω του «αξιόπιστου» κλίματος της, αλλά και λόγω των «περιεκτικών» τουριστικών πακέτων σε εξευτελιστικές τιμές που ξεκινούσαν από μόλις £ 350 την εβδομάδα. Όπως αναφέρουν οι Sunday Times, «περισσότερο από 1 εκατομμύριο Ρώσοι επέλεξαν παρόμοιες διακοπές κατά τους πρώτους έξι μήνες του 2015, βοηθώντας να μετατρέψουν την Αίγυπτο στον πιο δημοφιλή τουριστικό προορισμό της χώρας τους. Έτσι, τη στιγμή που η αναταραχή σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο οδηγούσε πολλούς δυτικούς επισκέπτες στο να αποτραβηχτούν από τα αιγυπτιακά θέρετρα, οι Ρώσοι τα πλημμύριζαν. Σύντομα, τουριστικές πινακίδες που κάποτε ήταν γραμμένες στα Αγγλικά, άλλαξαν στην Κυριλλική γραφή. Υπήρχαν εν αφθονία θέσεις εργασίας κατά μήκος της ακτής της Ερυθράς Θάλασσας για ρωσόφωνους εκπαιδευτές κατάδυσης – αλλά όχι τόσο πολλές για αγγλόφωνους ή γαλλόφωνους.»[2] Δεν είναι περίεργο που ο Αλ-Σίσι, ο Αιγύπτιος ηγέτης, ενοχλήθηκε όταν πληροφορήθηκε τη βρετανική ανακοίνωση που διέκοπτε τις πτήσεις από το Ηνωμένο Βασίλειο προς το Σαρμ ελ-Σέιχ ενώ ταξίδευε στο Λονδίνο για επίσημη επίσκεψη που είχε κανονιστεί πριν από λίγο καιρό, για την ενίσχυση των οικονομικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. Φυσικά, αν, στο τέλος, η Αίγυπτος υιοθετήσει μια τακτική συγκάλυψης των πραγματικών αιτιών της καταστροφής, απλά θα «ακολουθήσει το παράδειγμα πολλών κρατών στο παρελθόν που προσπάθησαν να κρύψουν ή να αρνηθούν τις αιτίες των αεροπορικών καταστροφών.»[3]
Ωστόσο, πολύ πιο περίπλοκη είναι η ρωσική περίπτωση, η οποία μπορεί να εξηγηθεί μόνο σε σχέση με μια πιθανή διάσπαση στο εσωτερικό της ρωσικής ελίτ.
Η διαίρεση στο εσωτερικό της ρωσικής ελίτ[4]
Είναι προφανές ότι η Ρωσία δεν είναι μέλος της Υ/Ε και ως εκ τούτου δεν μοιράζεται μαζί της κάποια σημαντική υπερεθνική δύναμη. Ωστόσο, η Ρωσία θα μπορούσε, ενδεχομένως, να αποτελέσει αυτοδύναμη οικονομία, και ως εκ τούτου θα μπορούσε να αποκατασταθεί η εθνική κυριαρχία της, αν η, υπό τον Πούτιν, ελίτ της αποφάσιζε να το πράξει. Επιπλέον, θα μπορούσε να δημιουργήσει – εφόσον το επιθυμεί – μια οικονομική και πολιτική ένωση παρόμοιων κυρίαρχων εθνών με βάση την αυτοδυναμία. Ωστόσο, φαίνεται ότι η ρωσική ελίτ είναι διχασμένη ως προς το θέμα αυτό, με το ένα μέρος της ( «εθνικιστές / πατριώτες») να έχει στόχο τη δημιουργία μιας Ευρασιατικής Ένωσης κυρίαρχων εθνών, η οποία θα βρίσκεται, αναπόφευκτα, έξω από τη ΝΔΤ, και με ένα άλλο μέρος της (οι «παγκοσμιοποιητές» ή «φιλελεύθεροι» όπως ονομάζονται στη Ρωσία) να έχει στόχο την πλήρη ένταξη στην ΝΔΤ ως ισότιμο μέλος της Υ/Ε –κάτι το οποίο η Υ/Ε δεν θα μπορούσε να επιτρέψει για οικονομικούς, γεωπολιτικούς και πολιτιστικούς λόγους.
Όσον αφορά, πρώτον, τους πατριώτες / εθνικιστές, είναι γνωστό ότι υπάρχει ένα άτυπο δημοφιλές πατριωτικό μέτωπο στη Ρωσία, το οποίο περιλαμβάνει τα λαϊκά στρώματα της ρωσικής κοινωνίας που προορίζονται να είναι τα κύρια θύματα της παγκοσμιοποίησης στην περίπτωση που η χώρα ενσωματωθεί πλήρως στη ΝΔΤ. Κύριος στόχος τους είναι η οικονομική και εθνική κυριαρχία, η οποία συνεπάγεται και την πολιτιστική κυριαρχία. Είναι αυτός ο ευρύς στόχος, που ενώνει σε αυτό το άτυπο μέτωπο από τους κομμουνιστές ως τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, και από τους εργάτες μέχρι τους αγρότες, και από το νέο ανερχόμενο «προλεταριάτο υπηρεσιών» μέχρι τους ανέργους, τους περιστασιακά εργαζόμενους και τους χαμηλόμισθους εργαζομένους, καθώς επίσης και τους φτωχούς συνταξιούχους. Αυτός είναι ο λόγος που η τάση αυτή αγκαλιάστηκε τόσο από το Κομμουνιστικό Κόμμα (που είναι ενάντια στην καπιταλιστική οικονομική παγκοσμιοποίηση που σήμανε η ένταξη της Ρωσίας στη ΝΔΤ) όσο και από την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία (η οποία είναι κατά της πολιτιστικής ομογενοποίησης που συνεπάγεται η παγκοσμιοποίηση). Το Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα υπό τον Evgeny Fedorov[5] και το κίνημα της Ευρασίας, που ιδρύθηκε από τον Αλεξάντρ Ντούγκιν[6] και άλλους, είναι μόνο δύο από τις κύριες πολιτικές εκφράσεις αυτού του άτυπου μετώπου.
Όσον αφορά, δεύτερον, τους «παγκοσμιοποιητές», δηλαδή εκείνους που δεν αμφισβητούν την παγκοσμιοποίηση και την οικονομική σημασία της ΝΔΤ σε αυτούς κυριαρχούν οι οικονομικοί ολιγάρχες. Μολονότι οι ολιγάρχες δεν μπορούν να ασκήσουν στη Ρωσία τον ίδιο πολιτικό έλεγχο, με αυτόν που ασκούν οι Υπερεθνικές/Πολυεθνικές Επιχειρήσεις στη Δυση, οι οποιες ελεγχουν τις πολιτικές ελίτ, εντούτοις εξακολουθουν να ασκουν σημαντικη πολιτικη εξουσια, μέσω του άμεσου ή έμμεσου ελέγχου που ασκούν οι οικονομικοί ολιγάρχες πανω στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, καθώς και μέσω της επιρροής που έχουν στην ανώτερη μεσαία τάξη. Δηλαδή, την τάξη που έχει δημιουργηθεί στα μεγάλα αστικά κέντρα όπως η Μόσχα και η Αγία Πετρούπολη κατά τη διάρκεια της περιόδου του μεγάλου «μπουμ» στην οικονομία, ως αποτέλεσμα της σχετικά υψηλής τιμής του πετρελαίου κατά την τελευταία περίπου δεκαετία. Οι παγκοσμιοποιητές έχουν ως στόχο την πληρέστερη ενσωμάτωση της Ρωσίας στη ΝΔΤ, αν και ορισμένοι από αυτούς πιστεύουν λανθασμένα ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει στη βάση ισοτιμίας με τα άλλα μέλη της Υ/Ε. Έτσι, αν και φαίνεται ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ρωσικού λαού είναι υπέρ των πατριωτών / εθνικιστών (κάτι που θα μπορούσε επίσης να εξηγήσει την τεράστια αύξηση στη δημοτικότητα του Πούτιν μετά από την επανένταξη της Κριμαίας στη Ρωσία), ο έλεγχος της εξουσίας από τους παγκοσμιοποιητές εντός της ρωσικής ελίτ φαίνεται να είναι σχεδόν συντριπτικός.
Ο σημερινός πρωθυπουργός Ντμίτρι Μεντβέντεφ φαίνεται να ηγείται της πολιτικής έκφρασης των παγκοσμιοποιητών, αν και οι περισσότεροι στην πολιτική ηγεσία (καθώς και οι ηγεσίες στην οικονομία και στα μέσα ενημέρωσης) φαίνεται να ανήκουν σε αυτό το τμήμα της ρωσικής ελίτ, ενώ ο Πούτιν φαίνεται να επιχειρεί να συμβιβάσει τις δύο πτέρυγες κάτω από τη σημαία μιας «Ενωμένης Ρωσίας», όπως είναι επίσης το όνομα του κυβερνώντος κόμματος στη Ρωσία, με πρόεδρο τον Πούτιν (2008-12. Στη συνεχεια ο Πούτιν συμμετείχε στη δημιουργία του «Παν-Ρωσικού Λαϊκού Μετώπου» (ONF) του οποίου εξελέγη αρχηγός στο εναρκτήριο συνέδριο του Ιουνίου του 2013.[7] Απομένει να δούμε εάν αυτό το νέο κίνημα θα μπορούσε να αναπτυχθεί ως το διάδοχο κόμμα του «Ενωμένη Ρωσία», δηλαδή ως ένα ευρύ κόμμα που να ενώνει τις δύο κύριες παρατάξεις της ρωσικής ελίτ, ή αν αντίθετα θα αναπτυχθεί ως η κύρια πολιτική έκφραση του σημερινού άτυπου Πατριωτικού Μετώπου, —κάτι που θα καθοριστεί φυσικά από την έκβαση της σημερινής πάλης στο εσωτερικό της ρωσικής ελίτ.
Είναι, ωστόσο, σαφές ότι εάν το άτυπο Πατριωτικό Μέτωπο δεν καταφέρει να επιβάλει τη βούλησή του πάνω στο «παγκοσμιοποιητικό» τμήμα της ρωσικής ελίτ, οι σημερινές δίδυμες κρίσεις που αφορούν τη Ρωσία, δηλαδή η ουκρανική κρίση και η συριακή κρίση, θα καθορίσουν το μέλλον της Ρωσίας, είτε ως δευτερεύον μέλος της Υ/Ε, είτε ως επικεφαλής μιας εναλλακτικής παγκόσμιας τάξης κυρίαρχων κρατών. Και όχι μόνο: Θα καθορίσουν επίσης την τύχη της Ευρασιατικής Ένωσης (EEU) της ίδιας. Με άλλα λόγια, είναι το αποτέλεσμα αυτής της πάλης που θα καθορίσει αν η Ευρασιατική Ένωση θα γίνει απλώς ένα συμπλήρωμα της ΝΔΤ (όπως για παράδειγμα θα επιθυμούσαν οι γερμανικές ελίτ και οι Δυτικοί Αριστεροί παγκοσμιοποιητές[8]), ή, αντ’αυτού, η βάση για μια εναλλακτική δημοκρατική παγκόσμια τάξη κυρίαρχων εθνών. Στην περίπτωση, για παράδειγμα, που υλοποιηθεί η συμφωνία του Μινσκ για «Φινλανδοποίηση» της Ουκρανίας, με κάποιο είδος πολιτικής αυτονομίας που θα χορηγηθεί στην Ανατολική Ουκρανία, ως τμήμα μιας Ουκρανίας πλήρως ενταγμένης στην ΕΕ (αλλά όχι και στο ΝΑΤΟ) και, ομοίως, σε περίπτωση που η συριακή σύγκρουση οδηγήσει σε διαπραγματεύσεις με την Υ/Ε, για μια μεταβατική διαδικασία που θα οδηγήσει τελικά στην «εθελοντική» διάλυση του καθεστώτος Μπάαθ (αντί της καταστροφικής βίαιης διάλυσης του καθεστώτος Μπάαθ, που έλαβε χώρα μετά την εισβολή και κατοχή του Ιράκ από τις ΗΠΑ), τότε θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι αυτό θα ήταν το πρώτο βήμα προς την «εξομάλυνση» των σχέσεων μεταξύ της Ρωσίας και της Υ/Ε. Αυτο θα μπορούσε κάλλιστα να ακολουθηθεί από τη δημιουργία μιας τεράστιας ζώνης ελεύθερου εμπορίου που θα μπορούσε να περιλαμβάνει την Ευρασιατική Ένωση αλλά και την ΕΕ, σηματοδοτωντας την πλήρη ενσωμάτωση της Ρωσίας στη ΝΔΤ, όπως θέλει επίσης το παγκοσμιοποιητικό τμήμα της ελίτ της. Ιδιαίτερα ενδεικτικό των απόψεων των παγκοσμιοποιητών είναι ένα πρόσφατο άρθρο του Δρ Alexander Yakovenko, Ρώσου Πρέσβη στο Ηνωμένο Βασίλειο και πρώην αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών (2005-2011), ο οποίος, γράφοντας στο RT, την ίδια στιγμή που η επίθεση της Υ/Ε κατά της Ρωσίας έφθανε στο αποκορύφωμά της, τόνιζε ότι η Ρωσία δεν είχε πρόβλημα με την ένταξη της Ουκρανίας στη ΝΔΤ μέσω της ΕΕ, αλλά μόνο με τις ΗΠΑ, οι οποίες προσπαθούν να κρατήσουν τη Ρωσία μακριά από τη Γερμανία![9]
Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η διάσπαση στο εσωτερικό της ρωσικής ελίτ έχει ήδη οδηγήσει σε ορισμένες σοβαρές αντιφάσεις στην εξωτερική πολιτική της Ρωσίας, πρώτα σε σχέση με τη Λιβύη και, στη συνέχεια, σε σχέση με την Ουκρανία. Όσον αφορά την πρώτη, το αποτέλεσμα αυτής της διαίρεσης – η οποία έγινε δημόσια εκείνη την εποχή – ήταν ότι η Ρωσία στην πραγματικότητα επέτρεψε στην Υ/Ε να καταστρέψει ένα από τα δύο εναπομείναντα αραβικά καθεστώτα (μετά την καταστροφή του ιρακινού καθεστώτος Μπάαθ) που βασίζονταν σε εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα, δηλαδή τη Λιβύη. Το άλλο παρόμοιο Αραβικό καθεστώς της Συρίας, (η οποία εξακολουθεί να κυβερνάται από το Μπααθικό κόμμα) βρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής, αν και η επίθεση της Υ/Ε εναντίον της απετράπη την τελευταία στιγμή το 2013, όταν, μέσω της ρωσικής παρέμβασης, το καθεστώς Άσαντ συναίνεσε στην καταστροφή των χημικών όπλων του. Ωστόσο, αυτό αποδείχθηκε τελικά μια προσωρινή αναστολή της επίθεσης, αφού η Υ/Ε ποτέ δεν εγκατέλειψε το στόχο της αλλαγής του καθεστώτος, είτε στρατιωτικά είτε διπλωματικά, ή με συνδυασμό και των δύο. Ομοίως, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι ήταν ίσως η ίδια διαίρεση που εμπόδισε τη Ρωσία να αρνηθεί να αναγνωρίσει – άμεσα ή έμμεσα – το παράνομο καθεστώς που εγκαταστάθηκε στην Ουκρανία, μετά το «πραξικόπημα από τα κάτω», που οργανώθηκε και χρηματοδοτήθηκε από την Υ/Ε. Αυτό έχει οδηγήσει στην επιτυχή ένταξη της Ουκρανίας στην ΝΔΤ και την επακόλουθη «νόμιμη» σφαγή του λαού της Ανατολικής Ουκρανίας, η οποία ξεκίνησε μια ηρωική πάλη ενάντια στην κατοχή της χούντας και υπέρ της αυτοδιάθεσης της – κάτι που αμέσως βαπτίσθηκε από το Οργουελικό «Υπουργείο Ειρήνης» (δηλαδή το ΝΑΤΟ κ.λπ.) ως «τρομοκρατία»!
Ωστόσο, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι ήταν η αποτυχία αυτής της «υποχωρητικής» προσέγγισης, τόσο σε σχέση με τη Λιβύη όσο και την Ουκρανία, η οποία προφανώς προωθείται από το παγκοσμιοποιητικό τμήμα της ρωσικής ελίτ, που οδήγησε τον Πούτιν να υιοθετήσει για πρώτη φορά μια πιο επιθετική πολιτική έναντι της Ουκρανίας, όπως εκφράστηκε με την επανένταξη της Κριμαίας στη Ρωσία και, στη συνέχεια, έναντι της Συρίας, η οποία οδήγησε τον περασμένο μήνα στη ρωσική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία. Και τις δύο αυτές πολιτικές τις αποδέχτηκε με ενθουσιασμό το άτυπο Λαϊκό Μέτωπο που ανέφερα παραπάνω, όπως φάνηκε από την εκτίναξη της δημοτικότητας του Πούτιν σε πάνω από 80 τοις εκατό μετά από την Κριμαία και πάνω από το 90 τοις εκατό μετά την επέμβαση στη Συρία.
Δεν χρειάζεται να προσθέσω ότι οι «μαρξιστές της συμφοράς», οι οποίοι δεν έχουν πάρει μυρωδιά για τις σεισμικές αλλαγές που επέφερε το νέο συστημικό φαινόμενο της εμφάνισης, και στη συνέχεια κυριαρχίας, των πολυεθνικών εταιρειών τα τελευταία τριάντα χρόνια περίπου και της συνακόλουθης νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, εξακολουθούν να μιλούν για ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη στάση υπέρ της Ευρασιατικής Ένωσης που υιοθετείται εύστοχα τόσο από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας όσο και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ουκρανίας.[10] Προφανώς, οι δύο ιμπεριαλισμοί στους οποίους αναφέρονται οι παλαιολιθικοί μαρξιστές είναι, από τη μία πλευρά, ο ιμπεριαλισμός της Υ/Ε και όλων των συνεργατών και προτεκτοράτων της (η λεγόμενη «διεθνής κοινότητα») και, αφετέρου, ο «ιμπεριαλισμός» της Ρωσικής Ομοσπονδίας, η οποία όμως ούτε έχει εμπλακεί ποτέ η ίδια σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ούτε ελέγχει οποιεσδήποτε σημαντικές πολυεθνικές!
Το σχέδιο της υπερεθνικής ελίτ πριν από τη ρωσική επέμβαση στη Συρία
Όπως είναι γνωστό, ήταν τα καθεστώτα του Κόλπου, τα οποία, με την αποφασιστική βοήθεια της Υ/Ε, κυριολεκτικά σφάγιασαν τους λαούς του Ιράκ, της Λιβύης και, τέλος, της Συρίας, προκειμένου να καταστρέψουν τα τελευταία κράτη που βασίζονται σε εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα, που αρνήθηκαν να ενταχθούν στην Νέα Διεθνή Τάξη (NΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Οι τζιχαντιστές της ISIS ήταν βέβαια εκείνη την εποχή οι «δικοί μας σκύλλας γιοί» (για να θυμηθούμε την απεχθή φράση του Λίντον Τζόνσον για τους εγκληματίες που χρησιμοποιούνται από τις ΗΠΑ εναντίον των εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων), δηλαδή τα «παιδιά της Υ/Ε» και των καθεστώτων του Κόλπου. Ωστόσο, από τη στιγμή που οι τζιχαντιστές της ISIS άρχισαν να επιτίθενται στα όργανα της Υ/Ε και των κρατών του Κόλπου στη Συρία (τους Νατοϊκούς «επαναστάτες», δηλαδή τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, κ.λπ.) και το Ιράκ (τους Κούρδους στο Βόρειο Ιράκ), αμέσως αποπέμφθηκαν από τους χορηγούς τους και τους στρατιωτικούς εκπαιδευτές τους.[11]
Ως εκ τούτου, τη στιγμή που το καλοκαίρι του 2014 ελήφθη η απόφαση από την Υ/Ε να συνθλίψει την ISIS, τέθηκε σε πλήρη κίνηση η μηχανή μαζικής προπαγάνδας των ελεγχόμενων από την Υ/Ε μέσων ενημέρωσης παγκοσμίως εναντίον των «τρομοκρατών του απόλυτου κακού», τους οποίους βλέπαμε κάθε βράδυ στις τηλεοπτικές οθόνες στη Δύση να αποκεφαλίζουν δυτικούς δημοσιογράφους και άλλους. Συνεπώς είναι σαφές ότι ο στόχος της μαζικής προπαγάνδας εναντίον της ISIS δεν ήταν μόνο να αυξηθεί το κύμα της ισλαμοφοβίας, ως αντίβαρο στο μαζικό κύμα αντι-Σιωνισμού που δημιουργήθηκε από την πολύ μεγαλύτερη σφαγή στη Γάζα που συνεχιζόταν μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή, αλλά και να προετοιμάσει το έδαφος για τη νέα καμπάνια. Ήταν ουσιαστικά για αυτόν ακριβώς το λόγο που η Υ/Ε χρησιμοποιούσε τους τζιχαντιστές τόσο στη Λιβύη όσο και τη Συρία. Η άγρια τρομοκρατία που εξαπέλυσαν οι αδίστακτοι τζιχαντιστές εναντίον των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων τόσο Λιβύη και τη Συρία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανατροπή του Καντάφι και στη διάλυση μεγάλου μέρους του καθεστώτος Άσαντ. Η τρομοκρατία, μαζί με τους βάρβαρους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, πέτυχαν την καταστροφή αυτών των χωρών και τη μετατροπή τους σε «αποτυχημένα κράτη» (failed states), έστω και αν η αλλαγή καθεστώτος, χωρίς τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, δεν έχει επιτευχθεί ακόμη στη Συρία. Στην πραγματικότητα, η μετατροπή αυτή σε αποτυχημένα κράτη είναι μόνο το προκαταρκτικό στάδιο στη διαδικασία της πλήρους ένταξης μιας χώρας στην ΝΔΤ, ακόμη και αν η Υ/Ε χρειαστεί να αναλάβει περαιτέρω δράση στο μέλλον για να ολοκληρωθεί η διαδικασία ενσωμάτωσης – όπως έχουν ήδη ζητήσει μέλη της Υ/Ε, όπως η Γαλλία. Ωστόσο, η διαδικασία αυτή είναι πλήρως ακατανόητη στην Παλαιολιθική μαρξιστική Αριστερά, η οποία προσπαθεί να ερμηνεύσει αυτό που συμβαίνει σήμερα με τη χρήση των παρωχημένων εργαλείων του ιμπεριαλισμού και των αυτοκρατοριών, χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα για την τεράστια σημασία της ανάδυσης ενός νέου συστημικού φαινομένου, αυτό της ανόδου των πολυεθνικών επιχειρήσεων, οι οποίες ουσιαστικά διαχειρίζονται την ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.[12]
Η αφορμή για την έναρξη της εκστρατείας μαζικής ενημέρωσης δόθηκε με τους τηλεοπτικούς αποκεφαλισμούς δυτικών πολιτών από τζιχαντιστές της ISIS, ενώ την ίδια στιγμή, τα ίδια ΜΜΕ απέκρυπταν το γεγονός ότι οι αποκεφαλισμοί είναι κοινή ποινή στη π.χ. Σαουδική Αραβία, ένα από τα ισχυρότερα και πιο εγκληματικά προτεκτοράτα της υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε). Ωστόσο, η πρακτική αυτή δεν προκάλεσε σε καμία Δυτική ΜΚΟ που υπερασπίζεται τα «ανθρώπινα δικαιώματα» την ανάγκη να απαιτήσει από την υπερεθνική ελίτ να τιμωρήσει τους εγκληματικούς εμίρηδες στη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, όπως παρόμοιες ΜΚΟ έκαναν εύκολα για τους εχθρούς της Υ/Ε (Σαντάμ, Καντάφι, Άσαντ κ.λπ.).
Είναι, επομένως, σαφές ότι η υστερία που δημιουργήθηκε σχετικά με την ISIS διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην προετοιμασία της «διεθνούς κοινότητας» για μια νέα σφαγή, που βρίσκεται στο στάδιο προετοιμασίας στη Μέση Ανατολή, για την ολοκλήρωση των στόχων της Υ/Ε να ενσωματώσει πλήρως ολόκληρη την περιοχή στη ΝΔΤ. Υπό την έννοια αυτή, η υστερία που ακολούθησε την 9/11 ήταν απλά το πρώτο στάδιο αυτής της τεράστιας εκστρατείας, που είχε στόχο να δημιουργήσει μια σειρά από αποτυχημένα κράτη (Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Αφγανιστάν), ενώ η εκστρατεία εναντίον της ISIS είναι απλά το δεύτερο στάδιο της ίδιας καμπάνιας με στόχο το «ξεκαθάρισμα» και την εδραίωση της εξουσίας της Υ/Ε σε αυτή την, κρίσιμη για τους οικονομικούς και γεωστρατηγικούς στόχους της, περιοχή.
Το σχέδιο της Υ/Ε, συνεπώς, πριν από τη ρωσική επέμβαση ήταν, αφενός, να επιτεθεί στην ISIS, όταν αυτή έστρεψε τα πυρά της εναντίον ανταρτικών ομάδων που υποστηρίζονται από την Υ/Ε, συμπεριλαμβανομένων των φιλο-δυτικών ανάμεσα στις κουρδικές ομάδες, και από την άλλη να στηρίξει έμμεσα (με το να μην τους επιτίθεται) τις ομάδες της ISIS που κατέστρεφαν τον συριακό στρατό και τις συριακές υποδομές. Ο στόχος ήταν η διείσδυση εντός εκτενών περιοχών της Συρίας και η κατοχή τους από στοιχεία εχθρικά προς το Μπααθικό καθεστώς στη Δαμασκό, το οποίο τελικά δεν θα είχε καμία άλλη επιλογή παρά να παραδοθεί ουσιαστικά μέσω κάποιου είδους διαπραγματεύσεων που θα του επιβληθεί ντε φάκτο από τα «γεγονότα στο έδαφος» ή, εναλλακτικά, το να αφήσει τη χώρα να γίνει ένα αποτυχημένο κράτος που θα μπορούσε εύκολα να διαιρεθεί μεταξύ των Κούρδων στο Βορρά και των ισλαμιστών στο Νότο. Στην πραγματικότητα, λίγο πριν από τη ρωσική επέμβαση τον Οκτώβριο, η κατάσταση στη Συρία έχει φτάσει σε αυτό ακριβώς το στάδιο, όπως ενημέρωναν τους Ρώσους οι Ιρανοί, ένας πιστός σύμμαχος του Μπααθικού καθεστώτος, (καθώς και τα δύο καθεστώτα μοιράζονται τον ίδιο στόχο της διατήρησης της εθνικής τους κυριαρχίας).
Στην πραγματικότητα, ένα πρόσφατο ρεπορτάζ της Washington Post καθιστούσε αυτό το σχέδιο σαφές. Ιδού πώς εξήγησε και δικαιολόγησε τη στρατηγική του Ομπάμα:
Η σημασία της ρωσικής επέμβασης στη Συρία
Ωστόσο, ολόκληρο το παραπάνω δυτικό σχέδιο αποδομήθηκε και ουσιαστικά εξουδετερώθηκε με τη ρωσική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία τον περασμένο μήνα. Η άκρως επιτυχημένη ρωσική αεροπορική εκστρατεία, η οποία συντονίστηκε με αντίστοιχη εκστρατεία στο έδαφος από τον συριακό στρατό, όχι μόνο κατάφερε να σταματήσει κάθε περαιτέρω προέλαση της ISIS και των άλλων αντι-Άσαντ στρατιωτικών ομάδων που εξοπλίζονταν και χρηματοδοτούνταν από την Υ/Ε και τις χώρες του Κόλπου, αλλά ακόμη και να τις εξαναγκάσει να υποχωρήσουν προς τα τουρκικά σύνορα. Αυτό δημιούργησε μια άλλη επιπλοκή για την Υ/Ε, καθώς οδήγησε την Τουρκία να στραφεί εναντίον του δυτικού σχεδίου. Ωστόσο, η Τουρκία παρείχε άμεση ή έμμεση στήριξη στην εκστρατεία εναντίον του Μπααθικού καθεστώτος, με την προϋπόθεση ότι θα πρέπει να εγκαταλειφθεί κάθε ιδέα για ένα Κουρδιστάν στα σύνορα της (που θα αποτελείται από Ιρακινούς, Σύριους και Τούρκους Κούρδους). Ωστόσο, ένας μακροπρόθεσμος στόχος της Υ/Ε φαίνεται να είναι ένα νέο προτεκτοράτο της στην περιοχή, με τη μορφή ενός νέου Κουρδικού κράτους, για την πλήρη ενσωμάτωση της Μέσης Ανατολής στη ΝΔΤ, μετά τη διάλυση των Μπααθικών καθεστώτων στο Ιράκ και τη Συρία και του καθεστώτος Καντάφι στη Λιβύη –δηλαδή και τα τρία καθεστώτα που είχαν προκύψει από εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα (όπως ήταν και η περίπτωση του ιρανικού καθεστώτος), τα οποία ήταν προφανώς περιττά (αν όχι επικίνδυνα) στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και έπρεπε, ως εκ τούτου, να καταστραφούν.
Ήταν η ρωσική επέμβαση η οποία εξανάγκασε σε αλλαγή τακτικής την Υ/Ε – όπως αυτή εκφράζεται, από στρατιωτικής άποψης, από την αμερικανική ελίτ. Έτσι, μετά τη διάσκεψη της Βιέννης για τη Συρία, το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ υιοθέτησε μια νέα προσέγγιση, που θα περιλάμβανε «μπότες στο έδαφος» (boots on the ground), δηλαδή την αποστολή χερσαίων δυνάμεων -ακόμα και αν ο αριθμός τους είναι περιορισμένος στο πρώτο στάδιο. Όπως το ίδιο ρεπορτάζ της Washington Post περιγράφει αυτή τη νέα προσέγγιση:
Επιστροφή στην κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου
Λαμβάνοντας υπόψη την ανωτέρω ανάλυση, είναι προφανές ότι σε περίπτωση που η κατάρριψη του αεροπλάνου ήταν αποτέλεσμα τρομοκρατικής ενέργειας, ο στόχος ήταν να επιτεθεί στο ρωσικό κοινό, δηλαδή να τρομοκρατήσει ένα σημαντικό μέρος της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού, το οποίο προς το παρόν υποστηρίζει τον Πούτιν και το εθνικιστικό τμήμα της ελίτ στη στρατιωτική εκστρατεία τους στη Συρία. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν δύο κύρια πιθανά σενάρια: α) Εάν οι «παγκοσμιοποιητές» επικρατήσουν στη ρωσική ελίτ, δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια για την πραγματική αιτία της πτώσης του αεροπλάνου, και – σε περίπτωση τρομοκρατικής ενέργειας— ποιος την έχει εκτελέσει και ιδιαίτερα ποιος την υποκίνησε, καθώς και οι δύο κύριοι εμπλεκόμενοι (Αίγυπτος και η Ρωσία) θα έχουν κάθε λόγο να το αποκρύψουν. Μια ένδειξη της συγκάλυψης θα είναι μια συμφωνία συμβιβασμού μεταξύ της Ρωσίας και της Υ/Ε τόσο για τη Συρία όσο και την Ουκρανία, η οποία θα ακολουθούσε αμέσως μετά. β) Από την άλλη πλευρά, αν επικρατήσουν οι «εθνικιστές» στη ρωσική ελίτ, τότε η Ρωσία θα χρεώσει στην ISIS την εκτέλεση του εγκλήματος, αν και είναι απίθανο η ρωσική ελίτ να φτάσει στο σημείο να κατηγορήσει άμεσα την Υ/Ε ως υποκινητή, προκειμένου να αποφύγει μια άμεση σύγκρουση με αυτή, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε απρόβλεπτες συνέπειες.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, εξαιρώντας την περίπτωση ενός αδιαμφισβήτητου δυστυχήματος, οι επόμενοι μήνες, αν όχι εβδομάδες, θα είναι ζωτικής σημασίας, προκειμένου να καταδειχθεί αν η Ρωσία και η Ευρασιατική Ένωση θα οδηγήσουν σε μια παγκόσμια πάλη για την εθνική κυριαρχία, ή εάν αντίθετα θα αφομοιωθούν από τη Νέα Διεθνή Τάξη ως κατώτερα μέλη της υπερεθνικής ελίτ. Όπως το έθεσε ο Paul Craig Roberts σε ένα παρόμοιο πλαίσιο:
Υ.Γ. 07/11/2015
Η ρωσική ελίτ σήμερα, σε μια πολύ σημαντική μεταστροφή, μόλις μια ημέρα ύστερα από την οποία Ρώσοι πολιτικοί και μέσα ενημέρωσης επέπλητταν τη Βρετανία για την διακοπή των πτήσεων προς το Σαρμ ελ-Σέιχ, στη βάση υποψιών ότι το ρωσικό Airbus καταρρίφτηκε από βόμβα εντός του αεροσκάφους, διέταξε να σταματήσουν όλες οι πτήσεις προς και από την Αίγυπτο, προφανώς στη βάση ισχυρών ενδείξεων που δείχνουν βομβιστική επίθεση. Το εάν η Ρωσία το γνώριζε αυτό από την αρχή, αλλά το παγκοσμιοποιητικό τμήμα της ελίτ της επικράτησε επί του εθνικιστικού τμήματος της στην απόκρυψη των αποδείξεων, και τώρα αναγκάστηκε να υποχωρήσει από τα συντριπτικά αποδεικτικά στοιχεία που βγαίνουν στον αέρα, είναι κάτι που είναι ασαφές αυτή τη στιγμή. Ως εκ τούτου, φαίνεται ότι κινούμαστε προς το δεύτερο από τα παραπάνω σενάρια, με απρόβλεπτες συνέπειες.
[1] Βλ. Τάκης Φωτόπουλος, “Πετρέλαιο, οικονομικός πόλεμος και αυτοδυναμία”, πόρταλ «αντιπαγκοσμιοποίηση», 26/10/2015
[2] Nicola Smith and Mark Hookham, “Did Isis down Russian airliner, killing 224?” Sunday Times, 1/11/2015
[3] Charles Bremner, The Times, 5/11/2015.
[4] Τμήματα αυτού του κομματιού βασίζονται στο επερχόμενο βιβλίο του συγγραφέα, The New World Order in Action: War and economic violence, from the Middle East through Greece to Ukraine (Progressive Press, κεφ. 12).
[5] Βλ. λ.χ. Evgeny Fedorov, “The Russian revolution has begun”, Fort Russ, 5/3/2015, http://fortruss.blogspot.co.uk/2015/03/evgeny-fedorov-russian-revolution-has.html
[6] Βλ. λ.χ. Alexander Dugin, “The Multipolar World and the Postmodern”, Journal of Eurasian Affairs, 14/5/2014, http://www.eurasianaffairs.net/the-multipolar-world-and-the-postmodern/
[7] Steve Rosenberg, “Putin inaugurates new movement amid fresh protests”, BBC News, 12/6/2013, http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-22879644
[8] Βλ. λ.χ. Pepe Escobar, “From Minsk to Wales, Germany is the key”, RT, 28/8/2014, http://rt.com/op-edge/183328-minsk-wales-germany-key/
[9] Alexander Yakovenko, ‘Which way to Europe and for Europe?’ RT, 14/4/2015, http://rt.com/op-edge/249657-ukraine-crisis-west-russia-relations/
[10] “Communists call for halt to cooperation with IMF”, KyivPost, 7/11/2011, http://www.kyivpost.com/content/politics/communists-call-for-halt-to-cooperation-with-imf-116420.html
[11] Βλ. Τάκης Φωτόπουλος, «Πώς η Υπερεθνική Ελίτ δημιούργησε την Ισλαμική τρομοκρατία», πόρταλ «αντιπαγκοσμιοποίηση», 18/01/2015
[12] Βλ. λ.χ. James Petras, “The US and Global Wars: Empire or Vampire?”, Global Research, 11/9/2014, http://www.globalresearch.ca/the-us-and-global-wars-empire-or-vampire/5400953
[13] Walter Pincus, “Obama has strategy for Syria, but it faces major obstacles”, Washington Post, 2/11/2015
[14] Στο ίδιο
[15] Tony Cartalucci, “Post Confirms: ISIS Supplied Via Turkey, a US Excuse to Seize Syria”, Land Destroyer, 3/11/2015, http://landdestroyer.blogspot.co.uk/2015/11/washington-post-confirms-isis-supplied.html
[16] Soros’s ‘European values’ mean losing your national identity – Paul Craig Roberts , RT, 4/11/2015, https://www.rt.com/op-edge/320747-soros-european-values-orban/
Το ποιά θα επικρατήσει θα φανεί στο άμεσο μέλλον, αποκρυπτογραφώντας τα γεγονότα, όπως το φαινόμενο ISIS, Αραβική άνοιξη, η κατάρριψη του Ρωσικού επιβατικού αεροπλάνου με στόχο την τρομοκράτηση της Ρωσικής κοινωνίας και ό,τι ακολουθεί ...
Η ανάλυση που ακολουθεί νομίζω αξίζει να διαβαστεί.
Στον απόηχο των πολύνεκρων τρομοκρατικών επιθέσεων, της κατάρριψης του ρωσικού επιβατικού αεροσκάφους στο όρος Σινά και αυτών στο Παρίσι, δημοσιεύουμε σήμερα το άρθρο του Τ. Φωτόπουλου «Η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους και η στρατιωτική επέμβαση στη Συρία», που δημοσιεύτηκε αρχικά στο διεθνές περιοδικό The International Journal of Inclusive Democracy. Το άρθρο είναι εξαιρετικά αναγκαίο για την ανάλυση του αφού ξεδιπλώνει το νήμα που συνδέει και τις δύο τρομοκρατικές ενέργειες, που είναι στην πραγματικότητα τμήματα του ίδιου σχεδίου: Να κτυπηθεί το ηθικό του Ρωσικού και του Γαλλικού λαού με πρόσχημα τον πόλεμο κατά του ISIS. Για τους Ρώσους η επιθυμητή για την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) πτώση του ηθικού σημαίνει να δεχτούν συνδιαλλαγή με την Υ/Ε για το Μπααθικό καθεστώς, ενώ για τους Γάλλους σημαίνει να δεχτούν την αναγκαιότητα για συμμετοχή σε χερσαίο πόλεμο στη Συρία με δήθεν στόχο το ISIS, αλλά στην πραγματικότητα το Μπααθικό καθεστώς. Σημερα γίνεται τελευταία προσπάθεια στη Βιέννη να πείσουν τον Πούτιν να δεχθεί “διπλωματική” λύση που περνά μέσα απο το τέλος του καθεστώτος “με διαπραγματεύσεις”. Αν ο Πούτιν αρνηθεί τέτοια λύση τότε πιθανόν να ξεκινήσει γενική σφαγή στη Συρία…Η κατάρριψη του Ρωσικού αεροπλάνου και η στρατιωτική επέμβαση στη Συρία
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣΠΗΓΗ: “The downing of the Russian plane and the military intervention in Syria” The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 11, Nos. 1/2, (06.11.2015)
Περίληψη: Στο άρθρο αυτό αναλύεται η σημασία της κατάρριψης του ρωσικού αεροπλάνου–πιθανότατα από τρομοκρατική ενέργεια,– και της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία, σε σχέση με το σχέδιο της Υπερεθνικής Ελίτ για την ενσωμάτωση ολόκληρης της Μέσης Ανατολής στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της πιθανής διαίρεσης στο εσωτερικό της ρωσικής ελίτ μεταξύ «παγκοσμιοποιητών» και «πατριωτών/ εθνικιστών».
Η κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου: τρομοκρατική ενέργεια;
Παρά το γεγονός ότι η έρευνα σχετικά με την κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου συνεχίζεται και είναι σαφές ότι η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε, δηλαδή οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ που διαχειρίζονται τη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, οι οποίες εδράζονται κυρίως στις χώρες της ομάδας G7) έχει ήδη επιχειρήσει, μέσω της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου, να την αποδώσει σε τρομοκρατική ενέργεια της ISIS, ανακύπτει ένα σημαντικό ζήτημα. Έτσι, ανεξάρτητα από το αν η κατάρριψη του αεροπλάνου ήταν πράγματι το αποτέλεσμα τρομοκρατικής ενέργειας ―το οποίο είναι κάτι που μπορεί να μη μάθουμε ποτέ― ποιοι θα μπορούσαν να έχουν το κίνητρο να προβούν σε τέτοια επίθεση και γιατί; Ο λόγος για τον οποίο μπορεί να μη μάθουμε ποτέ τους πραγματικούς λόγους πίσω από μια κατάρριψη του επιβατικού αεροσκάφους είναι ότι οι κύριοι εμπλεκόμενοι, δηλαδή σίγουρα η Αίγυπτος, και, ενδεχομένως, η Ρωσία, μπορεί να έχουν λόγους να μην θελουν ν’ αποκαλύψουν την τυχόν ανάμιξη τρομοκρατικής δραστηριότητας.
Όσον αφορά την Αίγυπτο, είναι γνωστό ότι η αιγυπτιακή οικονομία ήταν σε κακή κατάσταση, ακόμη και πριν από το ξέσπασμα της “Αραβικής Άνοιξης”, και η κατάσταση έχει επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο από τότε, καθώς η υποκινούμενη από την Υ/Ε αναταραχή σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο οδήγησε πολλούς δυτικούς επισκέπτες στο να αποτραβηχτούν από τα αιγυπτιακά τουριστικά θέρετρα. Η σωτηρία της αιγυπτιακής τουριστικής βιομηχανίας τον τελευταίο καιρό είχε έρθει από τη Ρωσία, όπου ο συνδυασμός των οικονομικών κυρώσεων και η τεράστια πτώση στην τιμή του πετρελαίου —την οποία μηχανεύτηκαν η Υ/Ε και η Σαουδική Αραβία ως μέρος του οικονομικού πολέμου εναντίον της Ρωσίας και του Ιράν[1] — προσέλκυσε τον τελευταίο καιρό πολλούς Ρώσους στην Ερυθρά Θάλασσα, όχι μόνο λόγω του «αξιόπιστου» κλίματος της, αλλά και λόγω των «περιεκτικών» τουριστικών πακέτων σε εξευτελιστικές τιμές που ξεκινούσαν από μόλις £ 350 την εβδομάδα. Όπως αναφέρουν οι Sunday Times, «περισσότερο από 1 εκατομμύριο Ρώσοι επέλεξαν παρόμοιες διακοπές κατά τους πρώτους έξι μήνες του 2015, βοηθώντας να μετατρέψουν την Αίγυπτο στον πιο δημοφιλή τουριστικό προορισμό της χώρας τους. Έτσι, τη στιγμή που η αναταραχή σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο οδηγούσε πολλούς δυτικούς επισκέπτες στο να αποτραβηχτούν από τα αιγυπτιακά θέρετρα, οι Ρώσοι τα πλημμύριζαν. Σύντομα, τουριστικές πινακίδες που κάποτε ήταν γραμμένες στα Αγγλικά, άλλαξαν στην Κυριλλική γραφή. Υπήρχαν εν αφθονία θέσεις εργασίας κατά μήκος της ακτής της Ερυθράς Θάλασσας για ρωσόφωνους εκπαιδευτές κατάδυσης – αλλά όχι τόσο πολλές για αγγλόφωνους ή γαλλόφωνους.»[2] Δεν είναι περίεργο που ο Αλ-Σίσι, ο Αιγύπτιος ηγέτης, ενοχλήθηκε όταν πληροφορήθηκε τη βρετανική ανακοίνωση που διέκοπτε τις πτήσεις από το Ηνωμένο Βασίλειο προς το Σαρμ ελ-Σέιχ ενώ ταξίδευε στο Λονδίνο για επίσημη επίσκεψη που είχε κανονιστεί πριν από λίγο καιρό, για την ενίσχυση των οικονομικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. Φυσικά, αν, στο τέλος, η Αίγυπτος υιοθετήσει μια τακτική συγκάλυψης των πραγματικών αιτιών της καταστροφής, απλά θα «ακολουθήσει το παράδειγμα πολλών κρατών στο παρελθόν που προσπάθησαν να κρύψουν ή να αρνηθούν τις αιτίες των αεροπορικών καταστροφών.»[3]
Ωστόσο, πολύ πιο περίπλοκη είναι η ρωσική περίπτωση, η οποία μπορεί να εξηγηθεί μόνο σε σχέση με μια πιθανή διάσπαση στο εσωτερικό της ρωσικής ελίτ.
Η διαίρεση στο εσωτερικό της ρωσικής ελίτ[4]
Είναι προφανές ότι η Ρωσία δεν είναι μέλος της Υ/Ε και ως εκ τούτου δεν μοιράζεται μαζί της κάποια σημαντική υπερεθνική δύναμη. Ωστόσο, η Ρωσία θα μπορούσε, ενδεχομένως, να αποτελέσει αυτοδύναμη οικονομία, και ως εκ τούτου θα μπορούσε να αποκατασταθεί η εθνική κυριαρχία της, αν η, υπό τον Πούτιν, ελίτ της αποφάσιζε να το πράξει. Επιπλέον, θα μπορούσε να δημιουργήσει – εφόσον το επιθυμεί – μια οικονομική και πολιτική ένωση παρόμοιων κυρίαρχων εθνών με βάση την αυτοδυναμία. Ωστόσο, φαίνεται ότι η ρωσική ελίτ είναι διχασμένη ως προς το θέμα αυτό, με το ένα μέρος της ( «εθνικιστές / πατριώτες») να έχει στόχο τη δημιουργία μιας Ευρασιατικής Ένωσης κυρίαρχων εθνών, η οποία θα βρίσκεται, αναπόφευκτα, έξω από τη ΝΔΤ, και με ένα άλλο μέρος της (οι «παγκοσμιοποιητές» ή «φιλελεύθεροι» όπως ονομάζονται στη Ρωσία) να έχει στόχο την πλήρη ένταξη στην ΝΔΤ ως ισότιμο μέλος της Υ/Ε –κάτι το οποίο η Υ/Ε δεν θα μπορούσε να επιτρέψει για οικονομικούς, γεωπολιτικούς και πολιτιστικούς λόγους.
Όσον αφορά, πρώτον, τους πατριώτες / εθνικιστές, είναι γνωστό ότι υπάρχει ένα άτυπο δημοφιλές πατριωτικό μέτωπο στη Ρωσία, το οποίο περιλαμβάνει τα λαϊκά στρώματα της ρωσικής κοινωνίας που προορίζονται να είναι τα κύρια θύματα της παγκοσμιοποίησης στην περίπτωση που η χώρα ενσωματωθεί πλήρως στη ΝΔΤ. Κύριος στόχος τους είναι η οικονομική και εθνική κυριαρχία, η οποία συνεπάγεται και την πολιτιστική κυριαρχία. Είναι αυτός ο ευρύς στόχος, που ενώνει σε αυτό το άτυπο μέτωπο από τους κομμουνιστές ως τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, και από τους εργάτες μέχρι τους αγρότες, και από το νέο ανερχόμενο «προλεταριάτο υπηρεσιών» μέχρι τους ανέργους, τους περιστασιακά εργαζόμενους και τους χαμηλόμισθους εργαζομένους, καθώς επίσης και τους φτωχούς συνταξιούχους. Αυτός είναι ο λόγος που η τάση αυτή αγκαλιάστηκε τόσο από το Κομμουνιστικό Κόμμα (που είναι ενάντια στην καπιταλιστική οικονομική παγκοσμιοποίηση που σήμανε η ένταξη της Ρωσίας στη ΝΔΤ) όσο και από την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία (η οποία είναι κατά της πολιτιστικής ομογενοποίησης που συνεπάγεται η παγκοσμιοποίηση). Το Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα υπό τον Evgeny Fedorov[5] και το κίνημα της Ευρασίας, που ιδρύθηκε από τον Αλεξάντρ Ντούγκιν[6] και άλλους, είναι μόνο δύο από τις κύριες πολιτικές εκφράσεις αυτού του άτυπου μετώπου.
Όσον αφορά, δεύτερον, τους «παγκοσμιοποιητές», δηλαδή εκείνους που δεν αμφισβητούν την παγκοσμιοποίηση και την οικονομική σημασία της ΝΔΤ σε αυτούς κυριαρχούν οι οικονομικοί ολιγάρχες. Μολονότι οι ολιγάρχες δεν μπορούν να ασκήσουν στη Ρωσία τον ίδιο πολιτικό έλεγχο, με αυτόν που ασκούν οι Υπερεθνικές/Πολυεθνικές Επιχειρήσεις στη Δυση, οι οποιες ελεγχουν τις πολιτικές ελίτ, εντούτοις εξακολουθουν να ασκουν σημαντικη πολιτικη εξουσια, μέσω του άμεσου ή έμμεσου ελέγχου που ασκούν οι οικονομικοί ολιγάρχες πανω στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, καθώς και μέσω της επιρροής που έχουν στην ανώτερη μεσαία τάξη. Δηλαδή, την τάξη που έχει δημιουργηθεί στα μεγάλα αστικά κέντρα όπως η Μόσχα και η Αγία Πετρούπολη κατά τη διάρκεια της περιόδου του μεγάλου «μπουμ» στην οικονομία, ως αποτέλεσμα της σχετικά υψηλής τιμής του πετρελαίου κατά την τελευταία περίπου δεκαετία. Οι παγκοσμιοποιητές έχουν ως στόχο την πληρέστερη ενσωμάτωση της Ρωσίας στη ΝΔΤ, αν και ορισμένοι από αυτούς πιστεύουν λανθασμένα ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει στη βάση ισοτιμίας με τα άλλα μέλη της Υ/Ε. Έτσι, αν και φαίνεται ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ρωσικού λαού είναι υπέρ των πατριωτών / εθνικιστών (κάτι που θα μπορούσε επίσης να εξηγήσει την τεράστια αύξηση στη δημοτικότητα του Πούτιν μετά από την επανένταξη της Κριμαίας στη Ρωσία), ο έλεγχος της εξουσίας από τους παγκοσμιοποιητές εντός της ρωσικής ελίτ φαίνεται να είναι σχεδόν συντριπτικός.
Ο σημερινός πρωθυπουργός Ντμίτρι Μεντβέντεφ φαίνεται να ηγείται της πολιτικής έκφρασης των παγκοσμιοποιητών, αν και οι περισσότεροι στην πολιτική ηγεσία (καθώς και οι ηγεσίες στην οικονομία και στα μέσα ενημέρωσης) φαίνεται να ανήκουν σε αυτό το τμήμα της ρωσικής ελίτ, ενώ ο Πούτιν φαίνεται να επιχειρεί να συμβιβάσει τις δύο πτέρυγες κάτω από τη σημαία μιας «Ενωμένης Ρωσίας», όπως είναι επίσης το όνομα του κυβερνώντος κόμματος στη Ρωσία, με πρόεδρο τον Πούτιν (2008-12. Στη συνεχεια ο Πούτιν συμμετείχε στη δημιουργία του «Παν-Ρωσικού Λαϊκού Μετώπου» (ONF) του οποίου εξελέγη αρχηγός στο εναρκτήριο συνέδριο του Ιουνίου του 2013.[7] Απομένει να δούμε εάν αυτό το νέο κίνημα θα μπορούσε να αναπτυχθεί ως το διάδοχο κόμμα του «Ενωμένη Ρωσία», δηλαδή ως ένα ευρύ κόμμα που να ενώνει τις δύο κύριες παρατάξεις της ρωσικής ελίτ, ή αν αντίθετα θα αναπτυχθεί ως η κύρια πολιτική έκφραση του σημερινού άτυπου Πατριωτικού Μετώπου, —κάτι που θα καθοριστεί φυσικά από την έκβαση της σημερινής πάλης στο εσωτερικό της ρωσικής ελίτ.
Είναι, ωστόσο, σαφές ότι εάν το άτυπο Πατριωτικό Μέτωπο δεν καταφέρει να επιβάλει τη βούλησή του πάνω στο «παγκοσμιοποιητικό» τμήμα της ρωσικής ελίτ, οι σημερινές δίδυμες κρίσεις που αφορούν τη Ρωσία, δηλαδή η ουκρανική κρίση και η συριακή κρίση, θα καθορίσουν το μέλλον της Ρωσίας, είτε ως δευτερεύον μέλος της Υ/Ε, είτε ως επικεφαλής μιας εναλλακτικής παγκόσμιας τάξης κυρίαρχων κρατών. Και όχι μόνο: Θα καθορίσουν επίσης την τύχη της Ευρασιατικής Ένωσης (EEU) της ίδιας. Με άλλα λόγια, είναι το αποτέλεσμα αυτής της πάλης που θα καθορίσει αν η Ευρασιατική Ένωση θα γίνει απλώς ένα συμπλήρωμα της ΝΔΤ (όπως για παράδειγμα θα επιθυμούσαν οι γερμανικές ελίτ και οι Δυτικοί Αριστεροί παγκοσμιοποιητές[8]), ή, αντ’αυτού, η βάση για μια εναλλακτική δημοκρατική παγκόσμια τάξη κυρίαρχων εθνών. Στην περίπτωση, για παράδειγμα, που υλοποιηθεί η συμφωνία του Μινσκ για «Φινλανδοποίηση» της Ουκρανίας, με κάποιο είδος πολιτικής αυτονομίας που θα χορηγηθεί στην Ανατολική Ουκρανία, ως τμήμα μιας Ουκρανίας πλήρως ενταγμένης στην ΕΕ (αλλά όχι και στο ΝΑΤΟ) και, ομοίως, σε περίπτωση που η συριακή σύγκρουση οδηγήσει σε διαπραγματεύσεις με την Υ/Ε, για μια μεταβατική διαδικασία που θα οδηγήσει τελικά στην «εθελοντική» διάλυση του καθεστώτος Μπάαθ (αντί της καταστροφικής βίαιης διάλυσης του καθεστώτος Μπάαθ, που έλαβε χώρα μετά την εισβολή και κατοχή του Ιράκ από τις ΗΠΑ), τότε θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι αυτό θα ήταν το πρώτο βήμα προς την «εξομάλυνση» των σχέσεων μεταξύ της Ρωσίας και της Υ/Ε. Αυτο θα μπορούσε κάλλιστα να ακολουθηθεί από τη δημιουργία μιας τεράστιας ζώνης ελεύθερου εμπορίου που θα μπορούσε να περιλαμβάνει την Ευρασιατική Ένωση αλλά και την ΕΕ, σηματοδοτωντας την πλήρη ενσωμάτωση της Ρωσίας στη ΝΔΤ, όπως θέλει επίσης το παγκοσμιοποιητικό τμήμα της ελίτ της. Ιδιαίτερα ενδεικτικό των απόψεων των παγκοσμιοποιητών είναι ένα πρόσφατο άρθρο του Δρ Alexander Yakovenko, Ρώσου Πρέσβη στο Ηνωμένο Βασίλειο και πρώην αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών (2005-2011), ο οποίος, γράφοντας στο RT, την ίδια στιγμή που η επίθεση της Υ/Ε κατά της Ρωσίας έφθανε στο αποκορύφωμά της, τόνιζε ότι η Ρωσία δεν είχε πρόβλημα με την ένταξη της Ουκρανίας στη ΝΔΤ μέσω της ΕΕ, αλλά μόνο με τις ΗΠΑ, οι οποίες προσπαθούν να κρατήσουν τη Ρωσία μακριά από τη Γερμανία![9]
Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η διάσπαση στο εσωτερικό της ρωσικής ελίτ έχει ήδη οδηγήσει σε ορισμένες σοβαρές αντιφάσεις στην εξωτερική πολιτική της Ρωσίας, πρώτα σε σχέση με τη Λιβύη και, στη συνέχεια, σε σχέση με την Ουκρανία. Όσον αφορά την πρώτη, το αποτέλεσμα αυτής της διαίρεσης – η οποία έγινε δημόσια εκείνη την εποχή – ήταν ότι η Ρωσία στην πραγματικότητα επέτρεψε στην Υ/Ε να καταστρέψει ένα από τα δύο εναπομείναντα αραβικά καθεστώτα (μετά την καταστροφή του ιρακινού καθεστώτος Μπάαθ) που βασίζονταν σε εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα, δηλαδή τη Λιβύη. Το άλλο παρόμοιο Αραβικό καθεστώς της Συρίας, (η οποία εξακολουθεί να κυβερνάται από το Μπααθικό κόμμα) βρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής, αν και η επίθεση της Υ/Ε εναντίον της απετράπη την τελευταία στιγμή το 2013, όταν, μέσω της ρωσικής παρέμβασης, το καθεστώς Άσαντ συναίνεσε στην καταστροφή των χημικών όπλων του. Ωστόσο, αυτό αποδείχθηκε τελικά μια προσωρινή αναστολή της επίθεσης, αφού η Υ/Ε ποτέ δεν εγκατέλειψε το στόχο της αλλαγής του καθεστώτος, είτε στρατιωτικά είτε διπλωματικά, ή με συνδυασμό και των δύο. Ομοίως, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι ήταν ίσως η ίδια διαίρεση που εμπόδισε τη Ρωσία να αρνηθεί να αναγνωρίσει – άμεσα ή έμμεσα – το παράνομο καθεστώς που εγκαταστάθηκε στην Ουκρανία, μετά το «πραξικόπημα από τα κάτω», που οργανώθηκε και χρηματοδοτήθηκε από την Υ/Ε. Αυτό έχει οδηγήσει στην επιτυχή ένταξη της Ουκρανίας στην ΝΔΤ και την επακόλουθη «νόμιμη» σφαγή του λαού της Ανατολικής Ουκρανίας, η οποία ξεκίνησε μια ηρωική πάλη ενάντια στην κατοχή της χούντας και υπέρ της αυτοδιάθεσης της – κάτι που αμέσως βαπτίσθηκε από το Οργουελικό «Υπουργείο Ειρήνης» (δηλαδή το ΝΑΤΟ κ.λπ.) ως «τρομοκρατία»!
Ωστόσο, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι ήταν η αποτυχία αυτής της «υποχωρητικής» προσέγγισης, τόσο σε σχέση με τη Λιβύη όσο και την Ουκρανία, η οποία προφανώς προωθείται από το παγκοσμιοποιητικό τμήμα της ρωσικής ελίτ, που οδήγησε τον Πούτιν να υιοθετήσει για πρώτη φορά μια πιο επιθετική πολιτική έναντι της Ουκρανίας, όπως εκφράστηκε με την επανένταξη της Κριμαίας στη Ρωσία και, στη συνέχεια, έναντι της Συρίας, η οποία οδήγησε τον περασμένο μήνα στη ρωσική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία. Και τις δύο αυτές πολιτικές τις αποδέχτηκε με ενθουσιασμό το άτυπο Λαϊκό Μέτωπο που ανέφερα παραπάνω, όπως φάνηκε από την εκτίναξη της δημοτικότητας του Πούτιν σε πάνω από 80 τοις εκατό μετά από την Κριμαία και πάνω από το 90 τοις εκατό μετά την επέμβαση στη Συρία.
Δεν χρειάζεται να προσθέσω ότι οι «μαρξιστές της συμφοράς», οι οποίοι δεν έχουν πάρει μυρωδιά για τις σεισμικές αλλαγές που επέφερε το νέο συστημικό φαινόμενο της εμφάνισης, και στη συνέχεια κυριαρχίας, των πολυεθνικών εταιρειών τα τελευταία τριάντα χρόνια περίπου και της συνακόλουθης νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, εξακολουθούν να μιλούν για ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη στάση υπέρ της Ευρασιατικής Ένωσης που υιοθετείται εύστοχα τόσο από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας όσο και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ουκρανίας.[10] Προφανώς, οι δύο ιμπεριαλισμοί στους οποίους αναφέρονται οι παλαιολιθικοί μαρξιστές είναι, από τη μία πλευρά, ο ιμπεριαλισμός της Υ/Ε και όλων των συνεργατών και προτεκτοράτων της (η λεγόμενη «διεθνής κοινότητα») και, αφετέρου, ο «ιμπεριαλισμός» της Ρωσικής Ομοσπονδίας, η οποία όμως ούτε έχει εμπλακεί ποτέ η ίδια σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ούτε ελέγχει οποιεσδήποτε σημαντικές πολυεθνικές!
Το σχέδιο της υπερεθνικής ελίτ πριν από τη ρωσική επέμβαση στη Συρία
Όπως είναι γνωστό, ήταν τα καθεστώτα του Κόλπου, τα οποία, με την αποφασιστική βοήθεια της Υ/Ε, κυριολεκτικά σφάγιασαν τους λαούς του Ιράκ, της Λιβύης και, τέλος, της Συρίας, προκειμένου να καταστρέψουν τα τελευταία κράτη που βασίζονται σε εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα, που αρνήθηκαν να ενταχθούν στην Νέα Διεθνή Τάξη (NΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Οι τζιχαντιστές της ISIS ήταν βέβαια εκείνη την εποχή οι «δικοί μας σκύλλας γιοί» (για να θυμηθούμε την απεχθή φράση του Λίντον Τζόνσον για τους εγκληματίες που χρησιμοποιούνται από τις ΗΠΑ εναντίον των εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων), δηλαδή τα «παιδιά της Υ/Ε» και των καθεστώτων του Κόλπου. Ωστόσο, από τη στιγμή που οι τζιχαντιστές της ISIS άρχισαν να επιτίθενται στα όργανα της Υ/Ε και των κρατών του Κόλπου στη Συρία (τους Νατοϊκούς «επαναστάτες», δηλαδή τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, κ.λπ.) και το Ιράκ (τους Κούρδους στο Βόρειο Ιράκ), αμέσως αποπέμφθηκαν από τους χορηγούς τους και τους στρατιωτικούς εκπαιδευτές τους.[11]
Ως εκ τούτου, τη στιγμή που το καλοκαίρι του 2014 ελήφθη η απόφαση από την Υ/Ε να συνθλίψει την ISIS, τέθηκε σε πλήρη κίνηση η μηχανή μαζικής προπαγάνδας των ελεγχόμενων από την Υ/Ε μέσων ενημέρωσης παγκοσμίως εναντίον των «τρομοκρατών του απόλυτου κακού», τους οποίους βλέπαμε κάθε βράδυ στις τηλεοπτικές οθόνες στη Δύση να αποκεφαλίζουν δυτικούς δημοσιογράφους και άλλους. Συνεπώς είναι σαφές ότι ο στόχος της μαζικής προπαγάνδας εναντίον της ISIS δεν ήταν μόνο να αυξηθεί το κύμα της ισλαμοφοβίας, ως αντίβαρο στο μαζικό κύμα αντι-Σιωνισμού που δημιουργήθηκε από την πολύ μεγαλύτερη σφαγή στη Γάζα που συνεχιζόταν μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή, αλλά και να προετοιμάσει το έδαφος για τη νέα καμπάνια. Ήταν ουσιαστικά για αυτόν ακριβώς το λόγο που η Υ/Ε χρησιμοποιούσε τους τζιχαντιστές τόσο στη Λιβύη όσο και τη Συρία. Η άγρια τρομοκρατία που εξαπέλυσαν οι αδίστακτοι τζιχαντιστές εναντίον των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων τόσο Λιβύη και τη Συρία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανατροπή του Καντάφι και στη διάλυση μεγάλου μέρους του καθεστώτος Άσαντ. Η τρομοκρατία, μαζί με τους βάρβαρους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, πέτυχαν την καταστροφή αυτών των χωρών και τη μετατροπή τους σε «αποτυχημένα κράτη» (failed states), έστω και αν η αλλαγή καθεστώτος, χωρίς τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, δεν έχει επιτευχθεί ακόμη στη Συρία. Στην πραγματικότητα, η μετατροπή αυτή σε αποτυχημένα κράτη είναι μόνο το προκαταρκτικό στάδιο στη διαδικασία της πλήρους ένταξης μιας χώρας στην ΝΔΤ, ακόμη και αν η Υ/Ε χρειαστεί να αναλάβει περαιτέρω δράση στο μέλλον για να ολοκληρωθεί η διαδικασία ενσωμάτωσης – όπως έχουν ήδη ζητήσει μέλη της Υ/Ε, όπως η Γαλλία. Ωστόσο, η διαδικασία αυτή είναι πλήρως ακατανόητη στην Παλαιολιθική μαρξιστική Αριστερά, η οποία προσπαθεί να ερμηνεύσει αυτό που συμβαίνει σήμερα με τη χρήση των παρωχημένων εργαλείων του ιμπεριαλισμού και των αυτοκρατοριών, χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα για την τεράστια σημασία της ανάδυσης ενός νέου συστημικού φαινομένου, αυτό της ανόδου των πολυεθνικών επιχειρήσεων, οι οποίες ουσιαστικά διαχειρίζονται την ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.[12]
Η αφορμή για την έναρξη της εκστρατείας μαζικής ενημέρωσης δόθηκε με τους τηλεοπτικούς αποκεφαλισμούς δυτικών πολιτών από τζιχαντιστές της ISIS, ενώ την ίδια στιγμή, τα ίδια ΜΜΕ απέκρυπταν το γεγονός ότι οι αποκεφαλισμοί είναι κοινή ποινή στη π.χ. Σαουδική Αραβία, ένα από τα ισχυρότερα και πιο εγκληματικά προτεκτοράτα της υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε). Ωστόσο, η πρακτική αυτή δεν προκάλεσε σε καμία Δυτική ΜΚΟ που υπερασπίζεται τα «ανθρώπινα δικαιώματα» την ανάγκη να απαιτήσει από την υπερεθνική ελίτ να τιμωρήσει τους εγκληματικούς εμίρηδες στη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, όπως παρόμοιες ΜΚΟ έκαναν εύκολα για τους εχθρούς της Υ/Ε (Σαντάμ, Καντάφι, Άσαντ κ.λπ.).
Είναι, επομένως, σαφές ότι η υστερία που δημιουργήθηκε σχετικά με την ISIS διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην προετοιμασία της «διεθνούς κοινότητας» για μια νέα σφαγή, που βρίσκεται στο στάδιο προετοιμασίας στη Μέση Ανατολή, για την ολοκλήρωση των στόχων της Υ/Ε να ενσωματώσει πλήρως ολόκληρη την περιοχή στη ΝΔΤ. Υπό την έννοια αυτή, η υστερία που ακολούθησε την 9/11 ήταν απλά το πρώτο στάδιο αυτής της τεράστιας εκστρατείας, που είχε στόχο να δημιουργήσει μια σειρά από αποτυχημένα κράτη (Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Αφγανιστάν), ενώ η εκστρατεία εναντίον της ISIS είναι απλά το δεύτερο στάδιο της ίδιας καμπάνιας με στόχο το «ξεκαθάρισμα» και την εδραίωση της εξουσίας της Υ/Ε σε αυτή την, κρίσιμη για τους οικονομικούς και γεωστρατηγικούς στόχους της, περιοχή.
Το σχέδιο της Υ/Ε, συνεπώς, πριν από τη ρωσική επέμβαση ήταν, αφενός, να επιτεθεί στην ISIS, όταν αυτή έστρεψε τα πυρά της εναντίον ανταρτικών ομάδων που υποστηρίζονται από την Υ/Ε, συμπεριλαμβανομένων των φιλο-δυτικών ανάμεσα στις κουρδικές ομάδες, και από την άλλη να στηρίξει έμμεσα (με το να μην τους επιτίθεται) τις ομάδες της ISIS που κατέστρεφαν τον συριακό στρατό και τις συριακές υποδομές. Ο στόχος ήταν η διείσδυση εντός εκτενών περιοχών της Συρίας και η κατοχή τους από στοιχεία εχθρικά προς το Μπααθικό καθεστώς στη Δαμασκό, το οποίο τελικά δεν θα είχε καμία άλλη επιλογή παρά να παραδοθεί ουσιαστικά μέσω κάποιου είδους διαπραγματεύσεων που θα του επιβληθεί ντε φάκτο από τα «γεγονότα στο έδαφος» ή, εναλλακτικά, το να αφήσει τη χώρα να γίνει ένα αποτυχημένο κράτος που θα μπορούσε εύκολα να διαιρεθεί μεταξύ των Κούρδων στο Βορρά και των ισλαμιστών στο Νότο. Στην πραγματικότητα, λίγο πριν από τη ρωσική επέμβαση τον Οκτώβριο, η κατάσταση στη Συρία έχει φτάσει σε αυτό ακριβώς το στάδιο, όπως ενημέρωναν τους Ρώσους οι Ιρανοί, ένας πιστός σύμμαχος του Μπααθικού καθεστώτος, (καθώς και τα δύο καθεστώτα μοιράζονται τον ίδιο στόχο της διατήρησης της εθνικής τους κυριαρχίας).
Στην πραγματικότητα, ένα πρόσφατο ρεπορτάζ της Washington Post καθιστούσε αυτό το σχέδιο σαφές. Ιδού πώς εξήγησε και δικαιολόγησε τη στρατηγική του Ομπάμα:
«Υπάρχει και πάντα υπήρχε μία στρατηγική. Υπήρχε από το 2011 για τον τερματισμό του καθεστώτος του προέδρου της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ, κυρίως μέσω διπλωματικών και όχι στρατιωτικών μέσων … Η νίκη επί του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, σύμφωνα με τη στρατηγική του Ομπάμα, στηρίζεται στη δυνατότητα των τοπικών συριακών δυνάμεων [εννοεί τους Νατοϊκούς αντάρτες] όχι μόνο να κερδίσουν τους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους, αλλά να κρατήσουν απελευθερωμένα εδάφη έως ότου να μπορεί να αναλάβει μια νέα κεντρική κυβέρνηση (η υπογράμμιση δική μου), με έδρα στη Δαμασκό.»[13]
Ωστόσο, ολόκληρο το παραπάνω δυτικό σχέδιο αποδομήθηκε και ουσιαστικά εξουδετερώθηκε με τη ρωσική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία τον περασμένο μήνα. Η άκρως επιτυχημένη ρωσική αεροπορική εκστρατεία, η οποία συντονίστηκε με αντίστοιχη εκστρατεία στο έδαφος από τον συριακό στρατό, όχι μόνο κατάφερε να σταματήσει κάθε περαιτέρω προέλαση της ISIS και των άλλων αντι-Άσαντ στρατιωτικών ομάδων που εξοπλίζονταν και χρηματοδοτούνταν από την Υ/Ε και τις χώρες του Κόλπου, αλλά ακόμη και να τις εξαναγκάσει να υποχωρήσουν προς τα τουρκικά σύνορα. Αυτό δημιούργησε μια άλλη επιπλοκή για την Υ/Ε, καθώς οδήγησε την Τουρκία να στραφεί εναντίον του δυτικού σχεδίου. Ωστόσο, η Τουρκία παρείχε άμεση ή έμμεση στήριξη στην εκστρατεία εναντίον του Μπααθικού καθεστώτος, με την προϋπόθεση ότι θα πρέπει να εγκαταλειφθεί κάθε ιδέα για ένα Κουρδιστάν στα σύνορα της (που θα αποτελείται από Ιρακινούς, Σύριους και Τούρκους Κούρδους). Ωστόσο, ένας μακροπρόθεσμος στόχος της Υ/Ε φαίνεται να είναι ένα νέο προτεκτοράτο της στην περιοχή, με τη μορφή ενός νέου Κουρδικού κράτους, για την πλήρη ενσωμάτωση της Μέσης Ανατολής στη ΝΔΤ, μετά τη διάλυση των Μπααθικών καθεστώτων στο Ιράκ και τη Συρία και του καθεστώτος Καντάφι στη Λιβύη –δηλαδή και τα τρία καθεστώτα που είχαν προκύψει από εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα (όπως ήταν και η περίπτωση του ιρανικού καθεστώτος), τα οποία ήταν προφανώς περιττά (αν όχι επικίνδυνα) στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και έπρεπε, ως εκ τούτου, να καταστραφούν.
Ήταν η ρωσική επέμβαση η οποία εξανάγκασε σε αλλαγή τακτικής την Υ/Ε – όπως αυτή εκφράζεται, από στρατιωτικής άποψης, από την αμερικανική ελίτ. Έτσι, μετά τη διάσκεψη της Βιέννης για τη Συρία, το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ υιοθέτησε μια νέα προσέγγιση, που θα περιλάμβανε «μπότες στο έδαφος» (boots on the ground), δηλαδή την αποστολή χερσαίων δυνάμεων -ακόμα και αν ο αριθμός τους είναι περιορισμένος στο πρώτο στάδιο. Όπως το ίδιο ρεπορτάζ της Washington Post περιγράφει αυτή τη νέα προσέγγιση:
«Η νέα προσέγγιση απαιτεί λιγότερα από 50 μέλη των ομάδων ειδικών αποστολών που πρόκειται να αποσταλούν τον επόμενο μήνα από τις ΗΠΑ στη βόρεια Συρία για να στηρίξουν επιλεγμένες δυνάμεις Κούρδων της Συρίας, Τουρκμένων και Σύριων Αράβων που μάχονται στην περιοχή … Για το άμεσο μέλλον, το νεοαποσταλθέν προσωπικό των ΗΠΑ δεν θα κάνει κοινές επιχειρήσεις με τις εν λόγω ομάδες της Συρίας, ούτε θα λειτουργήσουν ως “ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας” για την καθοδήγηση των πολεμικών αεροσκαφών των ΗΠΑ και του συνασπισμού προς τους στόχους τους. Βρίσκονται εκεί για “να συνεργαστούν με τις μονάδες που είναι εκεί και αγωνίζονται ενάντια στην ISIL [το Ισλαμικό Κράτος] και να δουν τι άλλο είναι δυνατόν”, δήλωσε ο αξιωματούχος του Πενταγώνου.»
Με άλλα λόγια, όπως τόνισε ο Walter Pincus, «η πόρτα παραμένει ανοικτή για την αποστολή περισσότερων αμερικανικών στρατευμάτων στη Συρία, ανάλογα με το τι θα συμβεί τους επόμενους μήνες»,[14] ή όπως το έθεσε ο Tony Cartalucci, «η πρωτοβουλία έχει ως στόχο να χρησιμοποιηθεί το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος (ISIS / ISIL) ως πρόσχημα για εισβολή και κατάληψη Συριακού εδάφους». Η ιδέα είναι, όπως εξήγησε, « να βοηθήσει τα μετριοπαθή στοιχεία να εγκαταστήσουν αξιόπιστες ζώνες ασφαλείας εντός της Συρίας τη στιγμή που θα είναι σε θέση να το κάνουν. Προς υποστήριξη τους θα μπορούσαν να δράσουν Αμερικάνικες, καθώς και Σαουδαραβικές, τουρκικές, βρετανικές, Ιορδανικές και άλλες αραβικές δυνάμεις, όχι μόνο από αέρος, αλλά τελικά και στο έδαφος, μέσω της παρουσίας των Ειδικών Δυνάμεων.» [15] Προφανώς, ο στόχος της νέας στρατηγικής είναι ο ίδιος όπως πριν: να αναγκάσει το συριακό καθεστώς να δεχτεί διαπραγματεύσεις με τους αντιπάλους του, με στόχο τη μετάβαση σε ένα μη-Μπααθικό καθεστώτος, ίσως με διασφαλίσειςπου θα εξασφαλίζουν την παρουσία της ρωσικής βάσης στη Συρία και υποσχέσεις «στο παρασκήνιο» για την άρση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας και της επανένταξη της στην Υ/Ε ως πρόσθετο μέλος της ομάδας G7. Είναι σαφές ότι η αποδοχή μιας τέτοιας συμβιβαστική λύσης από τη ρωσική πλευρά θα εξαρτηθεί από την έκβαση της εσωτερικής πάλης μεταξύ των «εθνικιστών» και των παγκοσμιοποιητών στο εσωτερικό της ρωσικής ελίτ. Οι τελευταίοι, σε αντίθεση με τους πρώτους, δεν θα έχουν καμία αντίρρηση για έναν τέτοιο συμβιβασμό.Επιστροφή στην κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου
Λαμβάνοντας υπόψη την ανωτέρω ανάλυση, είναι προφανές ότι σε περίπτωση που η κατάρριψη του αεροπλάνου ήταν αποτέλεσμα τρομοκρατικής ενέργειας, ο στόχος ήταν να επιτεθεί στο ρωσικό κοινό, δηλαδή να τρομοκρατήσει ένα σημαντικό μέρος της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού, το οποίο προς το παρόν υποστηρίζει τον Πούτιν και το εθνικιστικό τμήμα της ελίτ στη στρατιωτική εκστρατεία τους στη Συρία. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν δύο κύρια πιθανά σενάρια: α) Εάν οι «παγκοσμιοποιητές» επικρατήσουν στη ρωσική ελίτ, δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια για την πραγματική αιτία της πτώσης του αεροπλάνου, και – σε περίπτωση τρομοκρατικής ενέργειας— ποιος την έχει εκτελέσει και ιδιαίτερα ποιος την υποκίνησε, καθώς και οι δύο κύριοι εμπλεκόμενοι (Αίγυπτος και η Ρωσία) θα έχουν κάθε λόγο να το αποκρύψουν. Μια ένδειξη της συγκάλυψης θα είναι μια συμφωνία συμβιβασμού μεταξύ της Ρωσίας και της Υ/Ε τόσο για τη Συρία όσο και την Ουκρανία, η οποία θα ακολουθούσε αμέσως μετά. β) Από την άλλη πλευρά, αν επικρατήσουν οι «εθνικιστές» στη ρωσική ελίτ, τότε η Ρωσία θα χρεώσει στην ISIS την εκτέλεση του εγκλήματος, αν και είναι απίθανο η ρωσική ελίτ να φτάσει στο σημείο να κατηγορήσει άμεσα την Υ/Ε ως υποκινητή, προκειμένου να αποφύγει μια άμεση σύγκρουση με αυτή, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε απρόβλεπτες συνέπειες.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, εξαιρώντας την περίπτωση ενός αδιαμφισβήτητου δυστυχήματος, οι επόμενοι μήνες, αν όχι εβδομάδες, θα είναι ζωτικής σημασίας, προκειμένου να καταδειχθεί αν η Ρωσία και η Ευρασιατική Ένωση θα οδηγήσουν σε μια παγκόσμια πάλη για την εθνική κυριαρχία, ή εάν αντίθετα θα αφομοιωθούν από τη Νέα Διεθνή Τάξη ως κατώτερα μέλη της υπερεθνικής ελίτ. Όπως το έθεσε ο Paul Craig Roberts σε ένα παρόμοιο πλαίσιο:
«Πρόκειται για μια προσπάθεια να αποδυναμώσουν τη Ρωσία, να απειλήσουν τη Ρωσία, να την κάνουν να υπαναχωρήσει από την αντίστασή της ενάντια στην αμερικανική ηγεμονία ανά τον κόσμο.»[16]
Η ρωσική ελίτ σήμερα, σε μια πολύ σημαντική μεταστροφή, μόλις μια ημέρα ύστερα από την οποία Ρώσοι πολιτικοί και μέσα ενημέρωσης επέπλητταν τη Βρετανία για την διακοπή των πτήσεων προς το Σαρμ ελ-Σέιχ, στη βάση υποψιών ότι το ρωσικό Airbus καταρρίφτηκε από βόμβα εντός του αεροσκάφους, διέταξε να σταματήσουν όλες οι πτήσεις προς και από την Αίγυπτο, προφανώς στη βάση ισχυρών ενδείξεων που δείχνουν βομβιστική επίθεση. Το εάν η Ρωσία το γνώριζε αυτό από την αρχή, αλλά το παγκοσμιοποιητικό τμήμα της ελίτ της επικράτησε επί του εθνικιστικού τμήματος της στην απόκρυψη των αποδείξεων, και τώρα αναγκάστηκε να υποχωρήσει από τα συντριπτικά αποδεικτικά στοιχεία που βγαίνουν στον αέρα, είναι κάτι που είναι ασαφές αυτή τη στιγμή. Ως εκ τούτου, φαίνεται ότι κινούμαστε προς το δεύτερο από τα παραπάνω σενάρια, με απρόβλεπτες συνέπειες.
[1] Βλ. Τάκης Φωτόπουλος, “Πετρέλαιο, οικονομικός πόλεμος και αυτοδυναμία”, πόρταλ «αντιπαγκοσμιοποίηση», 26/10/2015
[2] Nicola Smith and Mark Hookham, “Did Isis down Russian airliner, killing 224?” Sunday Times, 1/11/2015
[3] Charles Bremner, The Times, 5/11/2015.
[4] Τμήματα αυτού του κομματιού βασίζονται στο επερχόμενο βιβλίο του συγγραφέα, The New World Order in Action: War and economic violence, from the Middle East through Greece to Ukraine (Progressive Press, κεφ. 12).
[5] Βλ. λ.χ. Evgeny Fedorov, “The Russian revolution has begun”, Fort Russ, 5/3/2015, http://fortruss.blogspot.co.uk/2015/03/evgeny-fedorov-russian-revolution-has.html
[6] Βλ. λ.χ. Alexander Dugin, “The Multipolar World and the Postmodern”, Journal of Eurasian Affairs, 14/5/2014, http://www.eurasianaffairs.net/the-multipolar-world-and-the-postmodern/
[7] Steve Rosenberg, “Putin inaugurates new movement amid fresh protests”, BBC News, 12/6/2013, http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-22879644
[8] Βλ. λ.χ. Pepe Escobar, “From Minsk to Wales, Germany is the key”, RT, 28/8/2014, http://rt.com/op-edge/183328-minsk-wales-germany-key/
[9] Alexander Yakovenko, ‘Which way to Europe and for Europe?’ RT, 14/4/2015, http://rt.com/op-edge/249657-ukraine-crisis-west-russia-relations/
[10] “Communists call for halt to cooperation with IMF”, KyivPost, 7/11/2011, http://www.kyivpost.com/content/politics/communists-call-for-halt-to-cooperation-with-imf-116420.html
[11] Βλ. Τάκης Φωτόπουλος, «Πώς η Υπερεθνική Ελίτ δημιούργησε την Ισλαμική τρομοκρατία», πόρταλ «αντιπαγκοσμιοποίηση», 18/01/2015
[12] Βλ. λ.χ. James Petras, “The US and Global Wars: Empire or Vampire?”, Global Research, 11/9/2014, http://www.globalresearch.ca/the-us-and-global-wars-empire-or-vampire/5400953
[13] Walter Pincus, “Obama has strategy for Syria, but it faces major obstacles”, Washington Post, 2/11/2015
[14] Στο ίδιο
[15] Tony Cartalucci, “Post Confirms: ISIS Supplied Via Turkey, a US Excuse to Seize Syria”, Land Destroyer, 3/11/2015, http://landdestroyer.blogspot.co.uk/2015/11/washington-post-confirms-isis-supplied.html
[16] Soros’s ‘European values’ mean losing your national identity – Paul Craig Roberts , RT, 4/11/2015, https://www.rt.com/op-edge/320747-soros-european-values-orban/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου