ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ
Στις 29 Νοεμβρίου 1943 ‚στην πόλη Γιάιτσε της Βοσνίας,
δημιουργήθηκε η Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας με την
μορφή που είχε μέχρι την διάλυση της στις αρχές του 1990-91.
Το 1943 όμως ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει και η χώρα
δέχονταν πιέσεις από δύο πλευρές. Από την μία η Αγγλία και
από την άλλη ο Τίτο με τον Στάλιν που ήθελαν να επιβάλουν
Κομμουνιστικό καθεστώς. Οι πιέσεις των Άγγλων φάνηκαν πιο
ισχυρές από εκείνες του Στάλιν, και έτσι ο Τίτο δέχτηκε στην
πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση να συμμετάσχουν και εκπρόσωποι
της αστικής δημοκρατίας. Έτσι ο Τίτο έγινε πρόεδρος της
χώρας και ο Σέρβος Μίλαν Γκρόλ, έγινε αντιπρόεδρος. (Κάτι
τέτοιο προέβλεπε και η συμφωνία της Γιάλτας, όπου η επιρροή
στην Γιουγκοσλαβία μοιράστηκε 50-50, μεταξύ ΕΣΣΔ και Δύσης).
Ο Γκρόλ ήταν πρόεδρος του Δημοκρατικού κόμματος, θερμός
οπαδός του κοινοβουλευτισμού και των οικονομικών ελευθεριών.Παρά τις διαφορές στην ιδεολογία τους, η οποία δεν επέτρεπε μακροζωία στην νέα κυβέρνηση, ο βασικός λόγος διαφωνίας Τίτο- Γκρόλ ήταν η Μακεδονία. Ο Γκρόλ δεν αναγνώριζε καμία ύπαρξη Μακεδονικού έθνους, γλώσσας πολιτισμού, και θεωρούσε ότι η ίδρυση του κρατιδίου αυτού έγινε για να μειωθεί η δύναμη και το έδαφος της Σερβίας εντός της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας. Αποκαλούσε μάλιστα την «Μακεδονία του Βαρδάρη» ως τον «πνεύμονα της Σερβίας».
Αυτή η διαφωνία έγινε και η αφορμή για το τέλος της πολιτικής του καριέρας και της εξορίας του στο Λονδίνο το 1945. Έτσι, ανενόχλητα πλέον οι κομουνιστές άρχισαν να κτίζουν την νέα Γιουγκοσλαβία, στην βάση της ισοτιμίας των 6 εθνών, των 11 εθνοτήτων και των αμέτρητων μειονοτήτων, μεταξύ των οποίων δεν υπήρχαν ΜΟΝΟ η Ελληνική και η Βουλγαρική στην Λ.Δ. Μακεδονία.
Ο Σβέτοζαρ Βουκμάνοβιτς - Τέμπο, Μαυροβούνιος Σέρβος στην καταγωγή, ήταν ο υπεύθυνος στο Κ.Κ.Γ για τα θέματα αντίστασης στην Μακεδονία, μαζί βέβαια με τον πρόεδρο του Κ.Κ.Γ. Κολισέφσκι, που ήταν ο πολιτικός προϊστάμενος, διότι μετά την λαχτάρα με τον Σιατόρωφ ο Τίτο ήθελε μεγαλύτερο βαθμό ασφαλούς εφαρμογής των σχεδίων του στα Σκόπια.
«Ο Σιατόρωφ ήταν πράκτορας των Βουλγάρων και σι ενέργειες του εμπόδισαν τον Μακεδονικό λαό να περάσει στην αντίσταση. Στην Μακεδονία δεν υπάρχει θέμα ύπαρξης Βουλγάρων παρά μόνο συνεργασία του Σιατόρωφ με τον βουλγαρικό στρατό κατοχής, που με την βία επέβαλαν στους Μακεδόνες να τους δεχτούν ως απελευθερωτές».
Αυτή την εξήγηση δίνει για την στάση του Σιατόρωφ ο Τέμπο και αποδίδει σε βία που ασκήθηκε, την έξοδο των Σκοπιανών στους δρόμους να υποδεχτούν τον βουλγαρικό στρατό.
«Επίσης, ούτε θέμα ελληνικών πληθυσμών υπάρχει στην Μακεδονία του βαρδάρη. Αντιθέτως στην Μακεδονία του Αιγαίου, υπάρχει αρκετά σλαβικό στοιχείο.
Στην Μακεδονία του Αιγαίου, το 10% του πληθυσμού είναι σλαβικό. Αλλά σε ορισμένες περιοχές, όπως η Πέλλα, η Φλώρινα και η Καστοριά, το σλαβικό στοιχείο φτάνει το 60%. Γι’ αυτό ζητήθηκε από το ΚΚΕ συνεργασία πάνω σε αυτό το θέμα. Το ΚΚΕ στην αρχή ήταν διστακτικό και αρνήθηκε να συζητήσει, φοβούμενο την αντίδραση του ελληνικού πληθυσμού της Μακεδονίας.
Ο Μακεδονικός λαός παρουσίαζε πλειονότητα στην Καστοριά, Φλώρινα και Πέλλα, περιοχή που ήταν σχετικά μικρή σε σχέση με αυτήν που κατοικείται από Μακεδόνες, στην Μακεδονία του Πιρίν (Βουλγαρία). Έτσι το Θέμα αλλαγής των συνόρων με την Ελλάδα αφέθηκε για αργότερα. αναμένοντας την νίκη του ΚΚΕ»
Γεγονός λοιπόν αναμφισβήτητο ότι οι προθέσεις του Τίτο ήταν η προσάρτηση της Μακεδονίας. Διαβάζοντας κα μελετώντας την σκέψη όλων των Γιουγκοσλάβων ιθυνόντων εκείνης της εποχής, βλέπουμε ότι ο ΤΕΜΠΟ ήταν από τους πλέον μετριοπαθείς, αφού οι περισσότεροι δεν έμεναν στην Πέλλα, Φλώρινα και Καστοριά, αλλά ζητούσαν ολόκληρη την Μακεδονία ‚μέχρι τα Πομακοχώρια της Θράκης! Ενέργειες φανατικών, όπως του αρχηγού του ΣΝΟΦ (Σλαβομακεδονικού εθνικοαπελευθερωτικού Μετώπου) στρατηγού Αποστόλσκι, που μετέφερε το πυροβολικό του στην μεθόριο, στα υψώματα του Γευγελή, το 1944, με σκοπό να βομβαρδίσει την Θεσσαλονίκη και αποσοβήθηκε ο βομβαρδισμός το τελευταίο ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ από τον ίδιο τον Τίτο.
Επίσης, γεγονός αναμφισβήτητο είναι και ο ρόλος του ΚΚΕ στην Μακεδονία. Ο Τίτο περίμενε την νίκη του ΔΣΕ του Μάρκου Βαφειάδη ‚για να κάνει την αλλαγή συνόρων. ο Μάρκος Βαφειάδης είναι ένας από του δύο ξένους ήρωες των Σκοπίων. Ο άλλος είναι ο Κροάτης Ιωσήφ Μπρόζ Τίτο, 12ο παιδί φτωχής οικογένειας, υπαξιωματικός του ουγγρικού στρατού στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επίσης είναι αναμφισβήτητο. ότι ο άνθρωπος που κινούσε όλα τα νήματα του μακεδονικού, ο Τέμπο. μιλάει για ΣΑΛΒΙΚΟ στοιχείο και όχι για Μακεδονικό. όπως το εννοούν σήμερα οι σκοπιανοί.
Πράγματι ο Τίτο στηρίζονταν πολύ στην νίκη του ΔΣΕ. Αλλά το ΚΚΕ , η πολιτική πτέρυγα του ΔΣΕ ‚ήταν λίγο δύσπιστο απέναντι στον Τίτο και ο Τέμπο, μας εξηγεί το γιατί:
«Ήδη από πολύ νωρίς ανεξέλεγκτα σλαβικά ανταρτικά τμήματα εισέρχονταν στην Ελλάδα και προέβαιναν σε σφαγές και λεηλασίες, φυσικά το ΚΚΓ δεν είχε καμία ανάμειξη σε αυτό.
Ο Βάντσε Μιχαήλοφ, εγκάθετος των Βουλγάρων, στρατολογούσε τους κυνηγημένους από την Ελλάδα Μακεδόνες, τους μάζευε και τους οργάνωνε στη Μπίτολα (Μοναστήρι) και τους έστελνε στην Ελλάδα για σφαγές και λεηλασίες. Έτσι, οι Έλληνες Κομουνιστές είχαν δίκαιο να είναι εν μέρει δύσπιστοι. Εκτός αυτού υπήρχε και μια κακή προϊστορία. Ο κίνδυνος από τον Πανσλαβισμό ήταν κάποτε ορατός και ζητούσε επίμονα έξοδα στο Αιγαίο. Η πολιτική του ΚΚΕ όμως, δεν ήταν επεκτατική και βασίζονταν στην αρχή της ισοτιμίας των λαών Και αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν οι Έλληνες κομμουνιστές».
ο Τέμπο ήταν αυτός που μίλησε νωρίτερα για αλλαγή συνόρων που προσδοκούσε η Γιουγκοσλαβία‚ τουλάχιστον με την προσάρτηση Καστοριάς, Φλώρινας και Πέλλας. Ο Τέμπο είναι ο αυτός που λίγες σελίδες πιο κάτω κατηγορεί το ΚΚΕ ότι αδικαιολόγητα φοβάται, γιατί οι Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές δεν ήταν κακοί και ιμπεριαλιστές σαν τους κακούς Πανσλαβιστές! (απλώς ήθελαν την μισή Μακεδονία για ανθρωπιστικούς λόγους!).
Και συνεχίζει, δίνοντας μας και τον λόγο που τελικά επιλέγη να δημιουργηθεί αυτό το κράτος, αλλά και το λόγο που επιλέγη να βαπτιστεί Μακεδονικό (άσχετα αν η διαμάχη του Τίτο με τον Στάλιν εμπόδισε τον πρώτο να στηρίξει το ΚΚΕ μέχρι τέλους, ώστε να νικήσει ο ΔΣΕ στον Γράμμο και στο Βίτσι το 1949).
«Ο Μακεδονικός λαός δεν γνώρισε την ελευθερία του και τα δικαιώματα του στην Ελλάδα και στην Βουλγαρία. Στην Γιουγκοσλαβία όμως απέκτησε δικό του κράτος, ισότιμο με όλα τα άλλα κράτη της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας. Έθεσε όμως τις βάσεις για μελλοντική απελευθέρωση των αδελφών τον. Η Λ.Δ. Μακεδονίας έγινε ΠΥΡΗΝΑΣ και ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και την ΕΝΩΣΗ της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ στο εγγύς ή στο ΑΠΩΤΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ».
Άρα το κρατίδιο και το έθνος αυτό το ίδρυσαν οι δημιουργοί του ‚όχι για να ζήσει σε αυτό ελεύθερα κάποιος Μακεδονικός λαός, αλλά προς εφαρμογή ενός μελετημένου σχεδίου αρπαγής της Μακεδονίας από την Ελλάδα.
Ας περάσουμε Τώρα στην περίοδο του ελληνικού εμφυλίου (1945-49). Η Ελλάδα καίγονταν τότε από τις φλόγες του πολέμου. Οι κομμουνιστές υπό την καθοδήγηση του Τίτο και της υπουργού εσωτερικών της Σερβίας Μίτρα Μέτροβις, που κατέστρωσε το όλο σχέδιο, επιδόθηκαν σε ένα άνευ προηγούμενου ειδεχθές έγκλημα Το οποίο καταδικάστηκε από όλα τα Κράτη του κόσμου και από τον
ΟΗΕ. Το «ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ».
Η Γιουγκοσλαβική ιστοριογραφία ασχολήθηκε πολύ με αυτό το θέμα, αλλά δυστυχώς δεν έβγαλε τα ίδια συμπεράσματα με την παγκόσμια ιστοριογραφία. Παρουσιάζει αρχικά τον ελληνικό εμφύλιο σαν την «ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1945-49» στην οποία ο πόλεμος δεν γίνονταν μεταξύ των Ελλήνων, αλλά μεταξύ Ελλήνων και «Μακεδόνων». Παρουσιάζεται σαν όργιο σφαγών επί των «Μακεδόνων», τόσο από τους «Μοναρχοφασίστες», όσο και από τους Έλληνες κομμουνιστές. Ένα όργιο, που ανάγκασε 28.000 παιδάκια, από 3 μηνών έως 12 ετών να ζητήσουν από μόνα τους (!) καταφύγιο στην αγκαλιά της ελεύθερης μάνας Λ.Δ. Μακεδονίας! Και στο τέλος ο. γενναίοι Μακεδόνες αγωνιστές εξορίζονται στα ξερονήσια του Αιγαίου, ενώ μεγάλο μέρος αυτών εξορίζεται και προσφυγοποιείται στην Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, ΕΣΣΔ, Ουγγαρία και φυσικά στην Γιουγκοσλαβία.
«Οι Έλληνες Μοναρχοφασίστες χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα για να καταπνίξουν την επανάσταση των Μακεδόνων. Ακόμα και αγγλικό στρατό έφεραν προς βοήθεια. Οι Μακεδόνες είχαν στον αγώνα αυτό μοναδική συμπαράσταση στο γενναίο πρόσωπο του στρατηγού Βαφειάδη» Έτσι οι Μακεδόνες παρουσιάζονται σε όλα τα σχολικά και πανεπιστημιακά βιβλία, σαν ο πιο βασανισμένος λαός του κόσμου. Όλα τα έντυπα, από τις εγκυκλοπαίδειες, τα πανεπιστημιακά, τα επίσημα ως τα πλέον ανεπίσημα, λαμπρύνουν την «β’ Μακεδονική Επανάσταση του 1945-49» και αμαυρώνουν την Ελλάδα για την αποτρόπαια γενοκτονία σε βάρος των «Μακεδόνων».
Οργανώνονται συναντήσεις «Παιδιών φυγάδων του Αιγαίου» εκείνων των τριμηνίτικων και τετραμηνίτικων μωρών που αποφάσισαν από μόνα τους να καταφύγουν (Προφανώς μπουσουλώντας, αν και τα τρίμηνα δεν μπουσουλάνε) στην Λ. Δ. Μακεδονία το 1948-49 για να γλυτώσουν από τους Έλληνες γενοκτόνους!!! Παιδιά που έγιναν γενίτσαροι, ενώ οι γριές μανάδες τους στην Μακεδονία, Θεσσαλία και Ήπειρο κυρίως, τα ψάχνουν ακόμα και σήμερα μέσω του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού.
Στην συνέχεια η απομονωμένη (λόγω της σύγκρουσης Τίτο-Στάλιν το 1948) και εξαντλημένη Γιουγκοσλαβία, ψάχνοντας απεγνωσμένα για κάποια στηρίγματα, άρχισε, με εντολή των Αμερικανών ‚να προσεγγίζει την Ελλάδα και την Τουρκία δημιουργώντας το 1952 το Βαλκανικό Σύμφωνο, ένα σύμφωνο που σκοπό είχε να στηρίξει τον Τίτο σε περίπτωση επίθεσης από τον Στάλιν (Από τα παράδοξα της ιστορίας. Η Ελλάδα Θα υπερασπίζονταν τον ολετήρα της και το δημιούργημα του, τους «Μακεδόνες»!). Οι σχέσεις όμως των δύο κρατών ποτέ δεν ήταν αληθινά θερμές και συμμαχικές. Και αιτία φυσικά οι συνεχείς προκλήσεις των Γιουγκοσλάβων για την Μακεδονία. Δεν υπήρχε διεθνές φόρουμ, δεν υπήρχε ξένος διπλωμάτης, που να συναντιόνταν με διπλωμάτη του Τίτο και να μην του τίθονταν το θέμα της Μακεδονίας. Το 1964, μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα του ανθελληνισμού, ο Βλάχος Γ. Αβέρωφ συναντήθηκε με τον επίσης Βλάχο και Ηπειρώτικης επίσης καταγωγής υπουργό εξωτερικών της Γιουγκοσλαβίας, Κότσο Πόποβιτς και συμφώνησαν να παγώσει η γιουγκοσλαβική πλευρά την προπαγάνδα και την όξυνση, για να αναπτυχθούν σι διακρατικές σχέσεις. Και έτσι κύλησε μια ήρεμη περίοδος μέχρι το 1967. Τότε η Γιουγκοσλαβική πλευρά ξέχασε την συμφωνία και ξαναέφερε το Μακεδονικό στην ημερήσια, καθημερινή, διάταξη. Αιτία, η εγκαθίδρυση στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα, η οποία τόλμησε να κάνει στρατιωτικές ασκήσεις στα ελληνο-σκοπιανά σύνορα στην Φλώρινα! Αυτό λοιπόν Το θεώρησαν πρόκληση και το παιχνίδι ξαναφούντωσε, απομονωμένης ούσης της Ελλάδος διπλωματικά, λόγω Χούντας.
Το 1969 αρχίζει δειλά μια επαναπροσέγγιση, που εξελίσσεται μέχρι το 1992. Τότε ο Στέλιος Παπαθεμελής, ως Υφ/γός παιδείας, κατοχυρώνει με νόμο την μη αναγνώριση των πτυχίων των πανεπιστημίων των Σκοπίων, όχι για το επίπεδο σπουδών, αλλά λόγω “Μακεδονικής γλώσσας (το οποίο τότε ήταν πολλαπλώς ανώτερο των ελληνικών Α.Ε.Ι.). Οι Σκοπιανοί διαμαρτύρονται και προβάλλουν τις αγαθές τους διαθέσεις για την Ελλάδα. Γράφουν και λένε στον τύπο ότι τόσο πολύ αγαπούν την Ελλάδα και τον ελληνικό πολιτισμό, που μέχρι και «μεταπτυχιακά Μυκηνολογίας και έρευνας για την γραμμική γραφή Β’ έχουν εγκαθιδρύσει στα Πανεπιστήμια τους για να τον προβάλλουν . Εκδίδουν επίσης, το περιοδικό ζωντανή αρχαιότης από το 1957».
Αξιέπαινη λοιπόν η προσπάθεια των Σκοπίων. Ξέρουν τι κάνουν. Γνωρίζουν ότι στην Ελλάδα εγκαταβιούν πολλοί προοδευτικοί όλων των αποχρώσεων. Και από την άλλη κάνουν και την δουλειά τους. Διότι χιλιάδες ξένοι φοιτητές εισέρχονται και εξέρχονται ως επιστήμονες από αυτά τα πανεπιστήμια.
Έφτιαξαν αυτά τα κέντρα για να παραχαράσσουν πιο εύκολα την ιστορία. Διότι σε αυτά εισέρχονταν και εξέρχονταν χιλιάδες ξένοι φοιτητές ως διδάκτορες. Έτσι λοιπόν επιστήμη και πολιτική προχωρούν μαζί σαν ένα σώμα στην διπλανή χώρα. Αντίθετα στην Ελλάδα και κυρίως στην Αθήνα, κάποιο ι«πνευματικοί» και πολιτικοί ταγοί αντέδρασαν όταν αποφασίστηκε να μετονομαστεί η Βιομηχανική Θεσσαλονίκης σε Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, για να «μην προκαλέσουμε την καλή διάθεση των Σκοπίων.
Το ιστορικό ινστιτούτο, παρά την Ακαδημία Επιστημών, των Σκοπίων και το επηρεαζόμενο από αυτό ινστιτούτο του Βελιγραδίου, έφτασαν το 1998 να απειλήσουν την Ελλάδα μέσω «επιστημονικής» έκδοσης, που υπογράφει ο Σέρβος «επιστήμονας» Δρ. Ντράγκαν Σούμποτις με αφορμή το πρόβλημα του Κοσόβου.
«Η Ελλάδα και η Βουλγαρία θα πρέπει να ασκήσουν όλη τους την επιρροή προς την Αλβανία, να μην υποθάλπει τους Αλβανούς του Κοσόβου. Διότι η έκρηξη του Κοσόβου οδηγεί σε γενικό αναδίπλωμα του εθνικού προβλήματος στα Βαλκάνια και τότε Θα βρεθεί και η Ελλάδα σε αδιέξοδο, διότι, είναι μια χώρα που δεν αναγνωρίζει μειονότητες και ανθρώπινα δικαιώματα. Αφ’ ενός μεν κόπτεται για τα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών, αφ’ετέρου δεν αναγνωρίζει τους Μακεδόνες, που αριθμούν εντός της Ελλάδος σε 220 .000 »
Στο μάθημα για την νεώτερη ιστορία (την μετά το 1444- σοσιαλιστική), ο καθηγητής στο Βελιγράδι Τζιώρτζιε Στάνκοβιτς παραποιούσε λίγο και τα λόγια του Στρατάρχη Τίτο προς τους Σκοπιανούς την ανοικτή συγκέντρωση στα Σκόπια το 1945.
« Ο Τίτο στις 11.05.1945, αντιτάχτηκε δημόσια στο αίτημα των Μακεδόνων για αλλαγή των συνόρων με την Ελλάδα, λέγοντας στους Μακεδόνες: δεν γίνεται να αλλάξουμε σύνορα σε βάρος της Ελλάδος γιατί είμαστε σύμμαχοι. Θα απαιτήσουμε όμως να αναγνωριστούν τα δικαιώματα των συμπατριωτών μας στην Ελλάδα».
Φυσικά αυτά που έλεγε ο Στάνκοβιτς μικρή σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Ο περίφημος λόγος του Τίτο στην Κεντρική πλατεία των Σκοπίων στις 11.05.1945 ήταν ο εξής:
Τίτο: Έχετε όπλα;
Λαός: Έχουμεε!
Τίτο: Θέλετε να πολεμήσετε για την ελευθερία σας;
Λαός: Θέλουμεεε!
Τίτο: Εφόσον το θέλετε, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείτε. Δεν θα αδιαφορήσουμε για την τύχη των αδελφών μας, Μακεδόνων του Αιγαίου!
Τελειώνοντας με τον Τίτο θα αναφέρουμε και τον πραγματικό λόγο της σύγκρουσής του με τον Στάλιν.
Ο Τίτο επιθυμούσε διακαώς την δημιουργία μιας Παραδουνάβιας και Βαλκανικής ομοσπονδίας, υπό την ηγεσία του, η οποία θα έπαιζε τον ρόλο της Τρίτης υπερδύναμης μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ. Ο Τίτο ήθελε να υποτάξει στην αυτοκρατορία που ονειρεύονταν την Βουλγαρία, την Βόρειο Ελλάδα, την Αλβανία, την Ρουμανία και την Ουγγαρία. Η Πληροφορία αυτή βασίζεται σε απόρρητη έκθεση του τότε αμερικανού πρέσβη στο Βελιγράδι Τζώρτζ Κάνον‚ προς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και τον πρόεδρο Τρούμαν. Δημοσιεύτηκε στο επίσημο ιστορικό περιοδικό της σερβικής Ακαδημίας Επιστημών «Istorija og Veka» αρ. 2 ‚του 1983, από τον ιστορικό Ντράγκισα Μούγκος.
Έτσι σι Τίτο-Στάλιν διαφώνησαν για την μοιρασιά της εξουσίας και όχι για πατριωτικούς λόγους, όπως διδάσκονταν οι Σκοπιανοί και οι άλλοι Γιουγκοσλάβοι.
Πηγή: Στέφανος Ν. Σωτηρίου, Το Μακεδονικό ζήτημα, εκδ. Πελασγός.
http://www.e-istoria.com/198.html
http://eistorias.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου