Δεν ξέρω και δεν μπορώ να ονοματίσω εύκολα κάποιον ή κάποιους ως τα αφεντικά του πλανήτη. Θα ήταν παρακινδυνευμένο, ανακριβές (όλο και κάποιον θα ξεχνούσα) αλλά και ανώφελο τελικά, καθώς η προσωποποίηση μόνο κινδύνους προσωποποίησης δημιουργεί. Μπορώ όμως να δω κατάματα τις αλήθειες πίσω από την δράση κάποιων. Οι τράπεζες είναι το σημαντικότερο εργαλείο, ο πιο σημαντικός συντελεστής της παγκόσμιας εξάρτησης και δυστυχίας. Είναι ευνόητο ότι οι ιδιοκτήτες των τραπεζών δεν κινούνται από φιλάνθρωπα αισθήματα. Σκοπός τους είναι το κέρδος και η ισχύς που εξασφαλίζει. Αυτό που κατά καιρούς προβάλλεται από σειρά πληρωμένων υπαλλήλων τους, ότι συμβάλλουν στην δια χρηματοδότησης ανάπτυξη του πλανήτη ελέγχεται ως αστείο. Η χρηματοδότηση δεν είναι βέβαια δωρεάν, αλλά κερδώα επιχειρηματική κίνηση και μάλιστα με υψηλότατα επιτόκια. Επομένως οι τράπεζες δεν μπορούν να θεωρούνται ευαγή ιδρύματα, αλλά παραμένουν κερδοσκοπικές εταιρείες. Πως οι τράπεζες και οι τραπεζίτες γίνονται αιτία και μοχλός της δυστυχίας του «τρίτου κόσμου». Είναι γνωστό ότι το χρέος του «τρίτου κόσμου» είναι η βασική αιτία της δυστυχίας των ανθρώπων που ζουν σε αυτόν. Μιλάμε για τα 2/3 του πλανήτη. Το χρέος ξεκινά από την εποχή του τέλους της αυτοκρατορικής αποικιοκρατίας στον πλανήτη και με την έναρξη της οικονομικής αποικιοκρατίας. Αλλωστε, αποικιοκρατία δεν σημαίνει στην ουσία τίποτε άλλο παρά άμεση εξάρτηση … . Τα νέα κράτη που δημιουργήθηκαν μετά την κατάρρευση της κρατικής αποικιοκρατίας έπρεπε να βαδίσουν στον δύσκολο δρόμο της αυτόνομης πορείας, μιας πορείας όμως που είχε χαραχθεί μέσα από δυτικές δομές, κανόνες και με δυτικόφερτα πρότυπα σε κάθε επίπεδο. Επόμενο ήταν τα κράτη αυτά να φέρουν μία διττή κουλτούρα ανάλογη των επισήμων γλωσσών τους … . Την τοπική κουλτούρα και την δυτικόφερτη. Δομημένα ως μηχανισμοί κρατικής εξουσίας όπως τα δυτικά κράτη (κρατικός μηχανισμός, δημόσια διοίκηση, σώματα ασφαλείας, στρατός), τα κράτη αυτά χρειάζονταν σημαντικές ενέσεις χρήματος για να υπάρξουν και για να λειτουργήσουν. Επόμενο ήταν να καταφύγουν στον τραπεζικό δανεισμό. Μπορεί τα στέμματα να έφυγαν, όμως οι αποικιοκράτες παρέμειναν ως κύριοι της οικονομίας και των παραγωγικών μέσων. Εάν ψάχνουμε για την αρχή της οικονομικής παγκοσμιοποίησης πρέπει να δούμε μερικούς αιώνες πίσω στην ιστορία του πλανήτη. Επι αιώνες οι λαοί αυτοί και οι τόποι τους, πλήρωναν τους επαχθείς «φόρους» της αποικιοκρατίας σε πλουτοπαραγωγικές πηγές και σε ανθρώπους. Ο ίδιος ο τρόπος ζωής και τα αξιακά τους συστήματα απέκτησαν δυτικότροπη κατεύθυνση, αλλοτριώθηκαν από τον δυτικό τρόπο ζωής (και δεν ήταν η 1η φορά στην ιστορία, εμείς οι Ελληνες εφευρέτες του αποικισμού κάτι παραπάνω ξέρουμε να πούμε στον πλανήτη). Πολλές φορές, όπως στο κραυγαλέο παράδειγμα της Ινδίας, εξαρθρώθηκε η τοπική παραγωγή (η λέξη dumping σας λέει τίποτα;) για να αναγκαστούν οι «ιθαγενείς» να γίνουν «πελάτες» της αυτοκρατορικής επιχειρηματικότητας. Στην πραγματικότητα η «παγκοσμιοποίηση» των τελευταίων δεκαετιών δεν είναι τίποτε άλλο από την πολιτικά ανενόχλητη δραστηριότητα της ίδιας μορφής αποικιοκρατίας. Για τον λόγο αυτό εξαρθρώθηκαν συστηματικά όλα τα αντίθετα πολιτικά μορφώματα και καθεστώτα. Ζώντας στον αστερισμό της απαξίωσης των τοπικών προϊόντων, της τοπικής παραγωγικής και συνολικής κουλτούρας, τα κράτη και οι λαοί του τρίτου κόσμου ωθήθηκαν στον αναγκαστικό μετασχηματισμό των παραγωγικών δομών του και των καταναλωτικών συνηθειών τους. Αυτό πάντα σε καθεστώς οικονομικής επικυριαρχίας των αποικιοκρατών, πολιτικής υποτέλειας και τραπεζικού δανεισμού. Φορείς αυτής της εξάρτησης από την πλευρά της «επιστημονικοφανούς» χυδαίας εξάπλωσης κριτηρίων και στόχων ήταν οι θεσμοί του Bretton Woods : Παγκόσμια Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, αλλά και ο Ο.Ο.Σ.Α.. Εάν δείτε από ποιες χώρες προέρχονται οι διοικητές αυτών των «οργανισμών» θα καταλάβετε πολύ πιο εύκολα. Αφού απώλεσαν την επίφαση της πολιτικής εξουσίας, οι αποικιοκράτες δεν είχαν άλλη λύση από το να επιβάλλουν με κάθε μέσο και τρόπο πολιτικά καθεστώτα που θα εξυπηρετούσαν και δεν θα αμφισβητούσαν το καθεστώς της λοιπής υποτέλειας και εκμετάλλευσης. «Κομπραδόροι», πολιτικοί και στρατιωτικές χούντες, προωθήθηκαν και στηρίχθηκαν αφειδώς και ενεργά από τους δυτικούς κεφαλαιοκράτες με προεξάρχουσες τις τράπεζες και τους τραπεζίτες. Οι τελευταίοι όχι μόνο στήριξαν οικονομικά τους λακέδες τους και τις ενέργειές τους, αλλά φρόντιζαν να δημιουργούν κρίσεις για να τους επιβάλλουν, αλλά και για να καταστρέψουν μη υποτελή σε αυτούς πολιτικά κινήματα και κυβερνήσεις. Κάθε λαός του τρίτου κόσμου έχει υποστεί τουλάχιστον μία τέτοια επέμβαση. Οι ίδιες οι τράπεζες με την συνδρομή των ανωτέρω μηχανισμών φρόντιζαν να δανείζουν και να τοκίζουν αφειδώς τους ανά τον κόσμο κομπραδόρους τους, δημιουργώντας τεράστια χρέη στα κράτη και τους λαούς τους. Χρέη εξάρτησης και υποτέλειας. Ένα μεγάλο μέρος των δανείων αυτών γινόταν αμοιβή των διεφθαρμένων υποτελών κυβερνήσεων. Ένα άλλο μεγάλο μέρος των δανείων γινόταν επενδύσεις βουτηγμένες μέσα στην κερδοφόρο διαφθορά, επενδύσεις που αντί να εξυπηρετούν τις ανάγκες των λαών και των κοινωνιών, εξυπηρετούσαν και εξυπηρετούν τους οικονομικούς αποικιοκράτες. Αντί να φτιάχνουν πηγάδια για να πίνουν οι άνθρωποι νερό φτιάχνουν δρόμους για να μεταφέρονται τα προϊόντα από τις φάρμες και τα ορυχεία των αποικιοκρατών – αυτά όχι με χρήματα και έξοδα των ευνοούμενων αποικιοκρατών, αλλά των χειμαζομένων λαών !!!. Ο,τι μένει από τα δάνεια, πηγαίνει πάλι στους τραπεζίτες, ως επαχθής τόκος, ως κόστος και αποπληρωμή δανείων. Με τον τρόπο αυτό δεν μένει τίποτα στους λαούς … . Η καταστροφή συνεχίζεται με τις πολιτικές επιδότησης εξαγωγών από τις δυτικές χώρες, ένα ουσιαστικό ντάμπινγκ. Με την συνεχή εξαθλίωση των ντόπιων παραγωγών, τον ανταγωνισμό, την είσοδο και την επιβολή δυτικών προϊόντων και εν γένει καταναλωτικής κουλτούρας, τα εμπορικά δικαιώματα σε κάθε λογής αγαθά. Οι δυνατότητες αντίδρασης των λαών του 3ου κόσμου είναι πραγματικά μηδενικές. Το όποιο εναπομένον σε κάθε χώρα παραγόμενο προϊόν – πλούτος (όταν και όσο απομένει και από την εξαγωγή των ελευθέρως κινουμένων κεφαλαίων) πηγαίνει ολόκληρος στην αποπληρωμή των με επαχθείς – λεόντειους όρους δανειστικών συμβάσεων των κρατών με τις τράπεζες. Εάν κάποιος αρνηθεί, προσπαθήσει να μεταβάλλει τους όρους υπέρ του λαού του, εκφράσει άλλες πολιτικές, το μέλλον του είναι ζοφερό … . Αν αναρωτιέστε λοιπόν γιατί γιγαντώνεται η μετανάστευση από τον 3ο κόσμο, θα έχετε λάβει ήδη πολλές απαντήσεις. Όχι όλες – γιατί το κείμενο δεν αναφέρεται σε αυτό – αλλά πάρα πολλές. Στην πραγματικότητα, εάν οι λαοί αυτοί αφήνονταν ελεύθεροι να αποφασίσουν για την πορεία τους για το ίδιο τους το παρόν και το μέλλον, για την κουλτούρα τους ακόμα, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Η θηλιά όμως στον λαιμό του 3ου κόσμου σφίγγει συνεχώς και αυτοί που την σφίγγουν είναι οι τραπεζίτες, οι ίδιοι ανάλγητοι Σάϋλωκ. Αυτοί είναι σήμερα από τους πρώτους που κερδίζουν από την πολιτική της εξάρτησης. Τα κέρδη των τραπεζιτών είναι βουτηγμένα μέσα στο θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων και το μόνο που έχω να προτείνω, έχω να το προτείνω στους λαούς του 3ου κόσμου: αποτινάξτε κάθε εξάρτηση. Κάποτε έγραψα ότι ο ιμπεριαλισμός είναι μια αρχαία ιστορία … . ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΗ , ΤΟ ΝΤΑΜΠΙΝΓΚ της ΕΡΓΑΣΙΑΣ & της ΖΩΗΣ. Καθόλου διαφορετικά δεν συμπεριφέρονται οι τράπεζες στα δυτικά κράτη και στους λαούς τους. Τα κράτη τα ίδια είναι οι καλύτεροι πελάτες των τραπεζών. Δανείζονται το καθένα για τους δικούς του λόγους. Την ίδια ώρα δεν φορολογούν συνήθως τα υπερκέρδη των τραπεζών, τους τόκους που αυτές εισπράττουν, τα υπερκέρδη των λίγων και επιβάλλουν επαχθή βάρη στους πολίτες τους. Στην ίδια λογική, οι μισθοί παραμένουν πάντα σχεδόν ανίκανοι να καλύψουν τις βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων στον δυτικό κόσμο. Σε αυτό τον φανταχτερό και γεμάτο ανισότητες κόσμο που κυριαρχεί η προσφορά και η κατανάλωση, οι παράγοντες της αγοράς, οι πραγματικοί κυρίαρχοι του κοινωνικού γίγνεσθαι έρχονται πάντα να ζητήσουν περισσότερα από αυτά που οι άνθρωποι μπορούν. Οι άνθρωποι ωθούνται μαζικά στον τραπεζικό δανεισμό για να γίνουν και αυτοί πελάτες και εξαρτώμενα των τραπεζιτών. Σήμερα κράτη και πολίτες σε όλο τον δυτικό κόσμο εργάζονται και λειτουργούν υπό τον ασφυκτικό κλοιό του τραπεζικού δανεισμού . Το φαινόμενο εντείνει το «ντάμπινγκ» της εργασίας. Φτωχοί εξαθλιωμένοι άνθρωπο σε όλο τον πλανήτη, μετανάστες και μη, προσφέρουν την εργασία τους έναντι πινακίου φακής (και πολύ είναι). Αλλοι συνωθούνται ως άνεργοι για να προσφερθούν στην μισθωτή δουλεία. Η εργασία τίθεται υπό τους κανόνες της αγοράς, λες και πρόκειται για προϊόντα και όχι για ανθρώπους, ο γελοίος «νόμος» της προσφοράς και της ζήτησης επηρεάζει την τιμή …και η τιμή δεν είναι κάποια ονομαστική αξία, αλλά για τον άνθρωπο είναι η δυνατότητα πρόσβασης σε αναγκαία βιοτικά αγαθά. Ετσι οι άνθρωποι γίνονται απλά εξαρτήματα των αφεντικών της αγοράς, εξαρτώμενα ανδράποδα, βιώνουν την ανάγκη ή τον φόβο της, χάνουν την αξία τους σε ένα σύγχρονο παζάρι κορμιών, εργατοωρών και ανθρωπίνων δυνάμεων και δυνατοτήτων. Οι αγοραστές τους, τους κοιτούν καλά – καλά και απαξιώνουν συνεχώς την αξία του «εμπορεύματος» για να μειώσουν την τιμή τους. Το ντάμπινγκ της εργασίας είναι ευτελισμός της ζωής και κυρίαρχο ρόλο στην δημιουργία και την εξέλιξή του παίζουν άνθρωποι. Ετσι ο κόσμος προχωρά, με τεράστια κέρδη για τους λίγους και φτώχεια και ανασφάλεια για τους πολλούς και ένα μεγάλο κομμάτι της κατάστασης αυτής το δημιουργούν και το καρπώνονται οι τράπεζες. Ένα τεράστιο κομμάτι της ανθρώπινης δραστηριότητας, το συγκριτικά μεγαλύτερο εισρέει ως κέρδη στα ταμεία των τραπεζιτών. ΤΟ ΧΡΗΜΑ και η ΥΨΗΛΗ ΤΟΥ ΑΞΙΑ Είμαι αντίθετος στην λογική του χρήματος, όμως δεν μπορώ παρά να δω τι συμβαίνει γύρω μου. Είναι σαφής η προέλευση και η λειτουργία του στην σύγχρονη εποχή. Είναι σαφές ότι όποιος το έχει θέλει να διατηρήσει την αξία του και στην εποχή του καπιταλισμού το χρήμα το κατέχουν και το διαχειρίζονται οι τραπεζίτες. Στην ίδια λογική οι ίδιοι ορίζουν κατά το δοκούν την αξία του, την ανταλλαξιμότητά του. Αυτοί το κατέχουν και αυτοί το ορίζουν. Αυτοί με τις λογικές της περαιτέρω συγκέντρωσής του και της δημιουργία ιδιοαξίας στο χρήμα, προκάλεσαν και την παρούσα οικονομική κρίση. Συγκέντρωσαν από παντού το χρήμα, που είναι αντάλλαγμα δραστηριότητας, για να του δώσουν περαιτέρω ιδιοαξία, όμως η ιδιοαξία έχει ως όριο τις ανθρώπινες και τις γήινες δυνατότητες (αυτές θέλουν να αυξήσουν, αδιαφορώντας για το κάθε τι για να διατηρήσουν την αξία του χρήματος, να υπερασπιστούν το αξιακό του σύστημα που τους καθιστά ισχυρούς). Θα μπορούσα κάλλιστα να απαντήσω σε όλους πως αν οι άνθρωποι διαθέσουν με μη χρηματικό αντάλλαγμα την δραστηριότητά τους ή την εργασία τους, για το καλό όλων το χρήμα, θα χάσει ένα τεράστιο μέρος της αξίας του, το ίδιο και τα προϊόντα των καπιταλιστών και των τραπεζιτών. Αυτοί όμως, έχοντας τα ηνία του κόσμου στα χέρια τους, κρατώντας την πραγματική εξουσία στον πλανήτη, θέλουν να διατηρήσουν την αξία του προϊόντος τους: του χρήματος. Θα μπορούσαν κάλλιστα τα κράτη να κυκλοφορήσουν τόσο χρήμα όσο ανταποκρίνεται στο κόστος των βιοτικών αναγκών των ανθρώπων και να προστατεύσουν παράλληλα το κόστος αυτό απαγορεύοντας τις αυξήσεις, δημιουργώντας συστήματα αγοράς – διανομής χωρίς κέρδος . Με δεδομένη την ποσοτική υπερεπάρκεια αγαθών θα είχαμε ένα πλανήτη επάρκειας, ένα καλύτερο και αδελφωμένο πλανήτη. Όμως δεν το πράττουν, γιατί αυτό θα μειώσει την αξία του δικού τους χρήματος, θα τους κάνει «φτωχότερους». Είναι απλό, εάν κάποιος κατέχει το 50 % του κυκλοφορούντος χρήματος κατέχει και το 50 % της γης … . Εάν το κυκλοφορούν χρήμα διπλασιαστεί θα κατέχει μόλις το 25%. Ένα πράγμα όμως δεν αγοράζεται με συγκεκριμένη αξία και αυτό προσπαθούν επί αιώνες να το αλλοτριώσουν : η ανθρώπινη συνείδηση Να γιατί η ευρωπαϊκή ένωση ως ηγεσία υπερασπίζεται την αξία του χρήματος, γιατί δεν εκδίδει νέο, όπως έπρεπε για να αποφύγει μια υφεσιακή κρίση, για να υπερασπιστεί, διατηρήσει και επαυξήσει τα δικαιώματα των πλουσίων, των τραπεζιτών, των κατόχων του, έναντι των εκατομμυρίων πολιτών. Γιατί εάν το χρήμα κυκλοφορήσει πιο πολύ κάποιοι θα έχουν μικρότερη εξουσία στον πλανήτη και εάν απαξιωθεί δεν θα έχουν καμία. Βαριά και βαθειά η συντήρηση … και όποιος την υπερασπίζεσαι μετά από όλα αυτά και όσους συνειρμούς γεννούν τα πιο πάνω δεν είναι τίποτε άλλο από ένας αλλοτριωμένος ασυνείδητος υπάλληλος του απάνθρωπου συστήματος. Αλλωστε, σκεφτείτε πως εάν όλοι έχουν επάρκεια βιοτικών αναγκών δεν θα υπάρχει και ανάγκη δανεισμού … και τότε τι θα κάνουν τα αφεντικά, οι τραπεζίτες μας; Το παραπάνω κείμενο δεν είναι μια πρόταση για λύση, είναι η αρχή της σκέψης. http://dialogoskoinonia.wordpress.com/ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΤΩΝ ΠΛΟΥΣΙΩΝ & ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

 Δεν ξέρω και δεν μπορώ να ονοματίσω εύκολα κάποιον ή κάποιους ως τα αφεντικά του πλανήτη. Θα ήταν παρακινδυνευμένο, ανακριβές (όλο και κάποιον θα ξεχνούσα) αλλά και ανώφελο τελικά, καθώς η προσωποποίηση μόνο κινδύνους προσωποποίησης δημιουργεί.

Μπορώ όμως να δω κατάματα τις αλήθειες πίσω από την δράση κάποιων. Οι τράπεζες είναι το σημαντικότερο εργαλείο, ο πιο σημαντικός συντελεστής της παγκόσμιας εξάρτησης και δυστυχίας.  

Είναι ευνόητο ότι οι ιδιοκτήτες των τραπεζών δεν κινούνται από φιλάνθρωπα αισθήματα. Σκοπός τους είναι το κέρδος και η ισχύς που εξασφαλίζει.

Αυτό που κατά καιρούς προβάλλεται από σειρά πληρωμένων υπαλλήλων τους, ότι συμβάλλουν στην δια χρηματοδότησης ανάπτυξη του πλανήτη ελέγχεται ως αστείο. Η χρηματοδότηση δεν είναι βέβαια δωρεάν, αλλά κερδώα επιχειρηματική κίνηση και μάλιστα με υψηλότατα επιτόκια. Επομένως οι τράπεζες δεν μπορούν να θεωρούνται ευαγή ιδρύματα, αλλά παραμένουν κερδοσκοπικές εταιρείες.

   

Πως οι τράπεζες και οι τραπεζίτες γίνονται αιτία και μοχλός της δυστυχίας του «τρίτου κόσμου».

Είναι γνωστό ότι το χρέος του «τρίτου κόσμου» είναι η βασική αιτία της δυστυχίας των ανθρώπων που ζουν σε αυτόν. Μιλάμε για τα 2/3 του πλανήτη.

Το χρέος ξεκινά από την εποχή του τέλους της αυτοκρατορικής αποικιοκρατίας στον πλανήτη και με την έναρξη της οικονομικής αποικιοκρατίας.

Αλλωστε, αποικιοκρατία δεν σημαίνει στην ουσία τίποτε άλλο παρά άμεση εξάρτηση … .

Τα νέα κράτη που δημιουργήθηκαν μετά την κατάρρευση της κρατικής αποικιοκρατίας έπρεπε να βαδίσουν στον δύσκολο δρόμο της αυτόνομης πορείας, μιας πορείας όμως που είχε χαραχθεί μέσα από δυτικές δομές, κανόνες και με δυτικόφερτα πρότυπα σε κάθε επίπεδο. Επόμενο ήταν τα κράτη αυτά να φέρουν μία διττή κουλτούρα ανάλογη των επισήμων γλωσσών τους … . Την τοπική κουλτούρα και την δυτικόφερτη.

Δομημένα ως μηχανισμοί κρατικής εξουσίας όπως τα δυτικά κράτη (κρατικός μηχανισμός, δημόσια διοίκηση, σώματα ασφαλείας, στρατός), τα κράτη αυτά χρειάζονταν σημαντικές ενέσεις χρήματος για να υπάρξουν και για να λειτουργήσουν. Επόμενο ήταν να καταφύγουν στον τραπεζικό δανεισμό.

Μπορεί τα στέμματα να έφυγαν, όμως  οι αποικιοκράτες παρέμειναν ως κύριοι της οικονομίας και των παραγωγικών μέσων.

Εάν ψάχνουμε για την αρχή της οικονομικής παγκοσμιοποίησης πρέπει να δούμε μερικούς αιώνες πίσω στην ιστορία του πλανήτη.

Επι αιώνες οι λαοί αυτοί και οι τόποι τους, πλήρωναν τους επαχθείς «φόρους» της αποικιοκρατίας σε πλουτοπαραγωγικές πηγές και σε ανθρώπους. Ο ίδιος ο τρόπος ζωής και τα αξιακά τους συστήματα απέκτησαν δυτικότροπη κατεύθυνση, αλλοτριώθηκαν από τον δυτικό τρόπο ζωής (και δεν ήταν η 1^η φορά στην ιστορία, εμείς οι Ελληνες εφευρέτες του αποικισμού κάτι παραπάνω ξέρουμε να πούμε στον πλανήτη).

Πολλές φορές, όπως στο κραυγαλέο παράδειγμα της Ινδίας, εξαρθρώθηκε η τοπική παραγωγή (η λέξη dumping σας λέει τίποτα;) για να αναγκαστούν οι «ιθαγενείς» να γίνουν «πελάτες» της αυτοκρατορικής επιχειρηματικότητας.

Στην πραγματικότητα η «παγκοσμιοποίηση» των τελευταίων δεκαετιών δεν είναι τίποτε άλλο από την πολιτικά ανενόχλητη δραστηριότητα της ίδιας μορφής αποικιοκρατίας.

Για τον λόγο αυτό εξαρθρώθηκαν συστηματικά όλα τα αντίθετα πολιτικά μορφώματα και καθεστώτα.

Ζώντας στον αστερισμό της απαξίωσης των τοπικών προϊόντων, της τοπικής παραγωγικής και συνολικής κουλτούρας, τα κράτη και οι λαοί του τρίτου κόσμου ωθήθηκαν στον αναγκαστικό μετασχηματισμό των παραγωγικών δομών του και των καταναλωτικών συνηθειών τους. Αυτό πάντα σε καθεστώς οικονομικής επικυριαρχίας των αποικιοκρατών, πολιτικής υποτέλειας και τραπεζικού δανεισμού. Φορείς αυτής της εξάρτησης από την πλευρά της «επιστημονικοφανούς» χυδαίας εξάπλωσης κριτηρίων και στόχων ήταν οι θεσμοί του Bretton Woods : Παγκόσμια Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, αλλά και ο Ο.Ο.Σ.Α.. Εάν δείτε από ποιες χώρες προέρχονται οι διοικητές αυτών των «οργανισμών» θα καταλάβετε πολύ πιο εύκολα.

Αφού απώλεσαν την επίφαση της πολιτικής εξουσίας, οι αποικιοκράτες δεν είχαν άλλη λύση από το να επιβάλλουν με κάθε μέσο και τρόπο πολιτικά καθεστώτα που θα εξυπηρετούσαν και δεν θα αμφισβητούσαν το καθεστώς της λοιπής υποτέλειας και εκμετάλλευσης. «Κομπραδόροι», πολιτικοί και στρατιωτικές χούντες, προωθήθηκαν και στηρίχθηκαν αφειδώς και ενεργά από τους δυτικούς κεφαλαιοκράτες με προεξάρχουσες τις τράπεζες και τους τραπεζίτες. Οι τελευταίοι όχι μόνο στήριξαν οικονομικά τους λακέδες τους και τις ενέργειές τους, αλλά φρόντιζαν να δημιουργούν κρίσεις για να τους επιβάλλουν, αλλά και για να καταστρέψουν μη υποτελή σε αυτούς πολιτικά κινήματα και κυβερνήσεις. Κάθε λαός του τρίτου κόσμου έχει υποστεί τουλάχιστον μία τέτοια επέμβαση.

Οι ίδιες οι τράπεζες με την συνδρομή των ανωτέρω μηχανισμών φρόντιζαν να δανείζουν και να τοκίζουν αφειδώς τους ανά τον κόσμο κομπραδόρους τους, δημιουργώντας τεράστια χρέη στα κράτη και τους λαούς τους. Χρέη εξάρτησης και υποτέλειας. Ένα μεγάλο μέρος των δανείων αυτών γινόταν αμοιβή των διεφθαρμένων υποτελών κυβερνήσεων. Ένα άλλο μεγάλο μέρος των δανείων γινόταν επενδύσεις βουτηγμένες μέσα στην κερδοφόρο διαφθορά, επενδύσεις που αντί να εξυπηρετούν τις ανάγκες των λαών και των κοινωνιών, εξυπηρετούσαν και εξυπηρετούν τους οικονομικούς αποικιοκράτες. Αντί να φτιάχνουν πηγάδια για να πίνουν οι άνθρωποι νερό φτιάχνουν δρόμους για να μεταφέρονται τα προϊόντα από τις φάρμες και τα ορυχεία των αποικιοκρατών – αυτά όχι με χρήματα και έξοδα των ευνοούμενων αποικιοκρατών, αλλά των χειμαζομένων λαών !!!.

Ο,τι μένει από τα δάνεια, πηγαίνει πάλι στους τραπεζίτες, ως επαχθής τόκος, ως κόστος και αποπληρωμή δανείων.

Με τον τρόπο αυτό δεν μένει τίποτα στους λαούς … .

Η καταστροφή συνεχίζεται με τις πολιτικές επιδότησης εξαγωγών από τις δυτικές χώρες, ένα ουσιαστικό ντάμπινγκ. Με την συνεχή εξαθλίωση των ντόπιων παραγωγών, τον ανταγωνισμό, την είσοδο και την επιβολή δυτικών προϊόντων και εν γένει καταναλωτικής κουλτούρας, τα εμπορικά δικαιώματα σε κάθε λογής αγαθά.

Οι δυνατότητες αντίδρασης των λαών του 3^ου κόσμου είναι πραγματικά μηδενικές. Το όποιο εναπομένον σε κάθε χώρα παραγόμενο προϊόν – πλούτος (όταν και όσο απομένει και από την εξαγωγή των ελευθέρως κινουμένων κεφαλαίων) πηγαίνει ολόκληρος στην αποπληρωμή των με επαχθείς – λεόντειους όρους δανειστικών συμβάσεων των κρατών με τις τράπεζες. Εάν κάποιος αρνηθεί, προσπαθήσει να μεταβάλλει τους όρους υπέρ του λαού του, εκφράσει άλλες πολιτικές, το μέλλον του είναι ζοφερό … .    

            Αν αναρωτιέστε λοιπόν γιατί γιγαντώνεται η μετανάστευση από τον 3^ο κόσμο, θα έχετε λάβει ήδη πολλές απαντήσεις. Όχι όλες – γιατί το κείμενο δεν αναφέρεται σε αυτό – αλλά πάρα πολλές. 

       Στην πραγματικότητα, εάν οι λαοί αυτοί αφήνονταν ελεύθεροι να αποφασίσουν για την πορεία τους για το ίδιο τους το παρόν και το μέλλον, για την κουλτούρα τους ακόμα, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.

       Η θηλιά όμως στον λαιμό του 3^ου κόσμου σφίγγει συνεχώς και αυτοί που την σφίγγουν είναι οι τραπεζίτες, οι ίδιοι ανάλγητοι Σάϋλωκ. Αυτοί είναι σήμερα από τους πρώτους που κερδίζουν από την πολιτική της εξάρτησης.

            Τα κέρδη των τραπεζιτών είναι βουτηγμένα μέσα στο θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων και το μόνο που έχω να προτείνω, έχω να το προτείνω στους λαούς του 3^ου κόσμου: αποτινάξτε κάθε εξάρτηση.

            Κάποτε έγραψα ότι ο ιμπεριαλισμός είναι μια αρχαία ιστορία … .

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΗ , ΤΟ ΝΤΑΜΠΙΝΓΚ της ΕΡΓΑΣΙΑΣ & της ΖΩΗΣ.         

            Καθόλου διαφορετικά δεν συμπεριφέρονται οι τράπεζες στα δυτικά κράτη και στους λαούς τους. Τα κράτη τα ίδια είναι οι καλύτεροι πελάτες των τραπεζών. Δανείζονται το καθένα για τους δικούς του λόγους. Την ίδια ώρα δεν φορολογούν συνήθως τα υπερκέρδη των τραπεζών, τους τόκους που αυτές εισπράττουν, τα υπερκέρδη των λίγων και επιβάλλουν επαχθή βάρη στους πολίτες τους.

            Στην ίδια λογική, οι μισθοί παραμένουν πάντα σχεδόν ανίκανοι να καλύψουν τις βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων στον δυτικό κόσμο. Σε αυτό τον  φανταχτερό και γεμάτο ανισότητες κόσμο που κυριαρχεί η προσφορά και η κατανάλωση, οι παράγοντες της αγοράς, οι πραγματικοί κυρίαρχοι του κοινωνικού γίγνεσθαι έρχονται πάντα να ζητήσουν περισσότερα από αυτά που οι άνθρωποι μπορούν. Οι άνθρωποι ωθούνται μαζικά στον τραπεζικό δανεισμό για να γίνουν και αυτοί πελάτες και εξαρτώμενα των τραπεζιτών. Σήμερα κράτη και πολίτες σε όλο τον δυτικό κόσμο εργάζονται και λειτουργούν υπό τον ασφυκτικό κλοιό του τραπεζικού δανεισμού .

            Το φαινόμενο εντείνει το «ντάμπινγκ» της εργασίας. Φτωχοί εξαθλιωμένοι άνθρωπο σε όλο τον πλανήτη, μετανάστες και μη, προσφέρουν την εργασία τους έναντι πινακίου φακής (και πολύ είναι). Αλλοι συνωθούνται ως άνεργοι για να προσφερθούν στην μισθωτή δουλεία. Η εργασία τίθεται υπό τους κανόνες της αγοράς, λες και πρόκειται για προϊόντα και όχι για ανθρώπους, ο γελοίος «νόμος» της προσφοράς και της ζήτησης επηρεάζει την τιμή …και η τιμή δεν είναι κάποια ονομαστική αξία, αλλά για τον άνθρωπο είναι η δυνατότητα πρόσβασης σε αναγκαία βιοτικά αγαθά. Ετσι οι άνθρωποι γίνονται απλά εξαρτήματα των αφεντικών της αγοράς, εξαρτώμενα ανδράποδα, βιώνουν την ανάγκη ή τον φόβο της, χάνουν την αξία τους σε ένα σύγχρονο παζάρι κορμιών, εργατοωρών και ανθρωπίνων δυνάμεων και δυνατοτήτων. Οι αγοραστές τους, τους κοιτούν καλά – καλά και απαξιώνουν συνεχώς την αξία του «εμπορεύματος» για να μειώσουν την τιμή τους. Το ντάμπινγκ της εργασίας είναι ευτελισμός της ζωής και κυρίαρχο ρόλο στην δημιουργία και την εξέλιξή του παίζουν άνθρωποι.      

            Ετσι ο κόσμος προχωρά, με τεράστια κέρδη για τους λίγους και φτώχεια και ανασφάλεια για τους πολλούς και ένα μεγάλο κομμάτι της κατάστασης αυτής το δημιουργούν και το καρπώνονται οι τράπεζες.

            Ένα τεράστιο κομμάτι της ανθρώπινης δραστηριότητας, το συγκριτικά μεγαλύτερο εισρέει ως κέρδη στα ταμεία των τραπεζιτών.

ΤΟ ΧΡΗΜΑ και η ΥΨΗΛΗ ΤΟΥ ΑΞΙΑ       

Είμαι αντίθετος στην λογική του χρήματος, όμως δεν μπορώ παρά να δω τι συμβαίνει γύρω μου. Είναι σαφής η προέλευση και η λειτουργία του στην σύγχρονη εποχή. Είναι σαφές ότι όποιος το έχει θέλει να διατηρήσει την αξία του και στην εποχή του καπιταλισμού το χρήμα το κατέχουν και το διαχειρίζονται οι τραπεζίτες. Στην ίδια λογική οι ίδιοι ορίζουν κατά το δοκούν την αξία του, την ανταλλαξιμότητά του. Αυτοί το κατέχουν και αυτοί το ορίζουν. Αυτοί με τις λογικές της περαιτέρω συγκέντρωσής του και της δημιουργία ιδιοαξίας στο χρήμα, προκάλεσαν και την παρούσα οικονομική κρίση. Συγκέντρωσαν από παντού το χρήμα, που είναι αντάλλαγμα δραστηριότητας, για να του δώσουν περαιτέρω ιδιοαξία, όμως η ιδιοαξία έχει ως όριο τις ανθρώπινες και τις γήινες δυνατότητες (αυτές θέλουν να αυξήσουν, αδιαφορώντας για το κάθε τι για να διατηρήσουν την αξία του χρήματος, να υπερασπιστούν το αξιακό του σύστημα που τους καθιστά ισχυρούς). Θα μπορούσα κάλλιστα να απαντήσω σε όλους πως αν οι άνθρωποι διαθέσουν με μη χρηματικό αντάλλαγμα την δραστηριότητά τους ή την εργασία τους, για το καλό όλων το χρήμα, θα χάσει ένα τεράστιο μέρος της αξίας του, το ίδιο και τα προϊόντα των καπιταλιστών και των τραπεζιτών. Αυτοί όμως, έχοντας τα ηνία του κόσμου στα χέρια τους, κρατώντας την πραγματική εξουσία στον πλανήτη, θέλουν να διατηρήσουν την αξία του προϊόντος τους: του χρήματος.

Θα μπορούσαν κάλλιστα τα κράτη να κυκλοφορήσουν  τόσο χρήμα όσο ανταποκρίνεται στο κόστος των βιοτικών αναγκών των ανθρώπων και να προστατεύσουν παράλληλα το κόστος αυτό απαγορεύοντας τις αυξήσεις, δημιουργώντας συστήματα αγοράς – διανομής χωρίς κέρδος . Με δεδομένη την ποσοτική υπερεπάρκεια αγαθών θα είχαμε ένα πλανήτη επάρκειας, ένα καλύτερο και αδελφωμένο πλανήτη. Όμως δεν το πράττουν, γιατί αυτό θα μειώσει την αξία του δικού τους χρήματος, θα τους κάνει «φτωχότερους». Είναι απλό, εάν κάποιος κατέχει το 50 % του κυκλοφορούντος χρήματος κατέχει και το 50 % της γης … . Εάν το κυκλοφορούν χρήμα διπλασιαστεί θα κατέχει μόλις το 25%. Ένα πράγμα όμως δεν αγοράζεται με συγκεκριμένη αξία και αυτό προσπαθούν επί αιώνες να το αλλοτριώσουν : η ανθρώπινη συνείδηση

Να γιατί η ευρωπαϊκή ένωση ως ηγεσία υπερασπίζεται την αξία του χρήματος, γιατί δεν εκδίδει νέο, όπως έπρεπε για να αποφύγει μια υφεσιακή κρίση, για να υπερασπιστεί, διατηρήσει και επαυξήσει τα δικαιώματα των πλουσίων, των τραπεζιτών, των κατόχων του, έναντι των εκατομμυρίων πολιτών. Γιατί εάν το χρήμα κυκλοφορήσει πιο πολύ κάποιοι θα έχουν μικρότερη εξουσία στον πλανήτη και εάν απαξιωθεί δεν θα έχουν καμία. Βαριά και βαθειά η συντήρηση … και όποιος την υπερασπίζεσαι μετά από όλα αυτά και όσους συνειρμούς γεννούν τα πιο πάνω δεν είναι τίποτε άλλο από ένας αλλοτριωμένος ασυνείδητος υπάλληλος του απάνθρωπου συστήματος.   

Αλλωστε, σκεφτείτε πως εάν όλοι έχουν επάρκεια βιοτικών αναγκών δεν θα υπάρχει και ανάγκη δανεισμού … και τότε τι θα κάνουν τα αφεντικά, οι τραπεζίτες μας;  

           Το παραπάνω κείμενο δεν είναι μια πρόταση για λύση, είναι η αρχή της σκέψης.

http://dialogoskoinonia.wordpress.com/