Αυτό που με αναγκάζει να ασχοληθώ με το θέμα είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι και ο τρόπος που σκέφτονται. Σίγουρα δεν απεμπολώ τον εαυτό μου από τίποτα. Κάνω τα ίδια λάθη που κάνει ο καθένας μας. Αξίζει όμως να γίνεται καλλίτερος ο καθένας, με κόπο και προσωπική προσπάθεια. Λίγο πολύ όλοι ψαχνόμαστε, τουλάχιστον οι περισσότεροι, όλο και παρακολουθούμε τις αντιμνημονιακές φωνές, ρίχνουμε και κανά καφέ να μάθουμε τι κρύβεται πίσω από το παραβάν, να δούμε ποιός λέει λιγότερα ψέματα και αρκετές φορές εντασσόμαστε σε αυτό που επιλέγουμε, ώστε η αντίληψη και η δράση να είναι προσωπική. Η απογοήτευση όμως φίλοι μου είναι μεγάλη. Στο παρόν δεν ψάχνω να κρίνω αυτόν που είναι μπροστά, αλλά αυτούς που πλαισιώνουν την κεφαλή και αυτοί που τον περιτριγυρίζουν παρουσιάζουν δυστυχώς τα περισσότερα ελαττώματα. Ως επί τω πλείστων εκεί ακριβώς εντοπίζεται το κυρίαρχο πρόβλημα. Οι συνήθεις διάσπαρτοι δούρειοι ίπποι σε κάθε ιδεολογία, κάθε κίνημα, οιασδήποτε αποχρώσεως, απεικονίζονται στα πρόσωπα των επιρρεσμένων. Εφ' όσον υφίσταται ως γεγονός σε ένα κίνημα, τι εμποδίζει να μην συμβαίνει και σε οτιδήποτε άλλο !!! Απολύτως τίποτα, ας μην κρυβόμαστε πίσω από τα δάκτυλά μας. Εμείς είμαστε που στελεχώνουμε την όποια προσπάθεια, από την φαινομενικά καλλίτερη μέχρι την λιγότερο καλλίτερη, οπότε η κάθε μικρότερη κοινωνία δεν είναι παρά η απεικόνιση της ίδιας της κοινωνίας. Τα διάφορα κινήματα των ημερών μας με πρόσχημα ή χωρίς , όχι απαραιτήτως από λάθος αντιθέτως πρέπει να εκληφθεί ως ευκαιρία από πλευράς κοινωνίας, προσπαθούν να προσελκύσουν όσο το δυνατόν περισσότερα μέλη, διαμηνύοντας την ανοχή στον πλουραλισμό των ιδεολογικών απόψεων, “αρκεί να σωθεί η πατρίδα”. Για να ευοδώσει όμως ο πλουραλισμός, η κάθε τάση θα πρέπει να έχει σταθερή και αξιολογημένη ιδεολογική υπόσταση και να μην διέπεται από ιδεοληψίες. Μόνον τότε το ενδεχόμενο της συνύπαρξης μπορεί να αγκαλιάσει τις διαφορετικότητες. Με άλλα λόγια η κάθε μονάδα, το κάθε ΕΝΑ + η πολλαπλότητα να βρίσκονται σε αρμονία και συνδυασμό. Ένας ιδεολόγος δεν έχει ανάγκη να πειστεί από κάποιον ούτε να διαφωνήσει για να διαφωνήσει, αλλά ούτε να ασκήσει βέτο με σκοπό την οποιαδήποτε προτροπή, πέραν του κοινού στόχου, του κοινού συμφέροντος. Ο έχων όμως ιδεοληψία, αυτός παίζει τον ρόλο της κινούμενης άμμου. Την άμμο που ο κάθε επιτήδειος θα την εκμεταλλευτεί για να περιδινήσει το εσωτερικό κάθε κινήματος. Ποιά είναι συνήθως η σημαία ;;; Μα η πολύ-χρησιμοποιημένη έννοια της δημοκρατίας. Έννοια που έχει εξευτελιστεί όσο καμία άλλη, έννοια που έχει ενταφιαστεί όσο καμία άλλη, που έχει αποδομηθεί και παρεξηγηθεί όσο οποιαδήποτε άλλη. Η δημοκρατία χρησιμοποιείται ως το κοινό όπλο για κάθε επιβουλευόμενο δούρειο ίππο που έχει ή αποσκοπεί να παρεισφρήσει σε κάθε μικρότερη κοινωνία σε όλες τις εκφάνσεις της. Κανείς δεν έχει κατανοήσει πως η Δημοκρατία είναι το πιο αυστηρό πολίτευμα στον κόσμο. Για να επιτευχθεί η δημοκρατία πρέπει να ακολουθούνται οι κανόνες της πολύ αυστηρά. Σαν νόμος της φύσης, αφού η έννοιά της τείνει να συμβαδίζει με την έννοια της Δικαιοσύνης. Δεν νοείται η πλειοψηφία κυρίαρχο στοιχείο της δημοκρατίας, αυτό από μόνο του δεν συνιστά την έννοια της δημοκρατίας, καθ' όσον επικρατεί η δικτατορία της πλειοψηφίας σε κάθε περίπτωση. Μπορεί δηλαδή, να εφαρμόζονται ίντριγκες, λαμογιές, δολοπλοκίες ή δημαγωγίες στο όνομα μιας αρρωστημένης πλειοψηφίας !!!! Δεν θυμάμαι ποτέ να κέρδισε η μειοψηφία, πάντα η πλειοψηφία επικρατούσε, αλλά παρ' όλα αυτά όλα περπάτησαν λάθος. Σε μια τέτοια περίπτωση, που τοποθετείτε η μειοψηφία ;; Απλώς δεν γίνεται σεβαστή επειδή πολλές φορές μια “αρρωστημένη” πλειοψηφία χρησιμοποιεί το “δημοκρατικό” της δικαίωμα να επιβάλει την δική της άποψη ή απόφαση !!! Με άλλα λόγια δεν γίνεται σεβαστή, επειδή παραγκωνίζεται στο όνομα της “δημοκρατικής πλειοψηφίας” !!! Κατ΄ αρχήν να μην ξεχνάμε πως στην πραγματικότητα δημοκρατία ναι μεν είναι η συμμετοχή του δήμου, με εξέχοντες τους οικονομικά εύπορους και έχοντες πολιτικά δικαιώματα, χωρίς να συμμετέχουν οι γυναίκες όμως, καθώς και οι δούλοι που ήταν αιχμάλωτοι πολέμου, αλλά κυρίως το πολίτευμα βασίζεται στην απόλυτη δικαιοδοσία του ενός περί των τελικών αποφάσεων. Περίοδος Περικλή. Δηλαδή η κοινωνία, το πλήθος, συμμετέχει στον δήμο, παρακολουθώντας τον πλουραλισμό ιδεών και απόψεων, αποκτώντας με την συμμετοχή του, οξύνοια νου έχοντας πλήρη γνώση όλων των δεδομένων. Έτσι ο ηγέτης ανάλογα με την ευγλωττία του, έλκυε τον δήμο. Ο πολίτης ήταν ενεργός και καλά ενημερωμένος, από το ασημαντότερο έως το σπουδαιότερο που αφορούσε την δημοκρατία του. Αυτή είναι η αξιωματική διαφορά της Δημοκρατίας με όλων των υπολοίπων λεγόμενων δημοκρατικών μορφών ηγεσίας. Ταύτιση σκοπού, ηγέτη και δήμου. Δεν υπάρχει ούτε πρόκειται να υπάρξει , κάτι άλλο να παραβληθεί στο πλάι της !!! Βασικός νόμος όμως του πολιτεύματος ήταν η τήρηση του νόμου, διότι χωρίς αυτόν οι δημαγωγοί παρακάμπτουν τον νόμο. Και αυτό επειδή λείπει η παρρησία. Παρρησία σημαίνει ακούω και αποδέχομαι την ύπαρξη του διαφορετικού. Με μια τέτοια λειτουργία, στην κοινωνία οι αποκλίσεις των γνωμών δεν είναι τεράστιες, αφού πρωτεύον είναι το γενικό καλό. Σε κάθε διαμελισμό της σπουδαιότητας αυτής, παύει η δημοκρατία, οπότε λογικά ως αποτέλεσμα, αναπτύσσεται η δυναμική της πολυμορφικής διασπαστικότητας. Δημοκρατία δεν είναι ο νόμος της πλειοψηφίας. Αυτή εξαρτάται από πολλές συνιστώσες. Όπως η επιλογή – η ανοχή και η κοινωνική δικαιοσύνη. Όταν ένα εξ αυτών παραγκωνιστεί τότε απουσιάζει η δημοκρατία. Μια δημοκρατία, που δεν θα συμπεριλαμβάνει οποιαδήποτε μορφή τυραννίας, αλλά κοινωνική αρμονία - τον κανόνα του νόμου – την φυσική ισότητα – ουσιαστικό επίπεδο μόρφωσης σε όλη την διαστρωμάτωση της κοινωνίας – την δυνατότητα έκφρασης και αιτιολογία απόψεως, έστω και χωρίς γνωσιολογικό σκεπτικό. Το τελευταίο θα γίνει εργαλείο ανταλλαγής απόψεων και προοπτικών, έχοντες καθαρισμένα τα ώτα. Στις περισσότερες των περιπτώσεων χρήσιμο αποφαίνεται, στους μη έχοντες σφαιρική εννοιολογική επιχειρηματολογική σκέψη, οπότε ύστερα θα αυτό-λογοκριθούν, θα ερευνήσουν όσα άκουσαν, ώστε κατόπιν να εξαχθούν ασφαλή αξιοκρατικά συμπεράσματα. Τα συμπεράσματα θα προέρχονται από την επεξεργασία όλων των απόψεων, επί του συνόλου και στα επί μέρους. Τραγικό παράδειγμα της ιστορίας μας, είναι ο εξοστρακισμός του Αριστείδη του Δίκαιου από τους μετέπειτα “δημοκρατικούς” !! Ακολουθεί ενδιαφέρουσα στιχομυθία μεταξύ Αριστείδη και αγράμματου βοσκού : Αγράμματος Βοσκός: Μπορείς να με βοηθήσεις να γράψω στο όστρακό μου ένα όνομα. Δεν ξέρω να γράφω ούτε να διαβάζω.Αριστείδης ο Δίκαιος: Βεβαίως. Ποιο όνομα θέλεις να σου γράψω;Αγράμματος Βοσκός: Τον Αριστείδη τον Δίκαιο θέλω να ψηφίσω. Μπορείς να το γράψειςΑριστείδης ο Δίκαιος: Βεβαίως. Αλλά για να σε ρωτήσω κάτι. Σου έχει κάνει κάτι αυτός ο Αριστείδης ο Δίκαιος και θέλεις να τον ψηφίσεις να εξοριστεί;;Αγράμματος Βοσκός: Όχι παιδί μου. Ούτε σε εμένα, ούτε σε κανέναν δικό μου δεν έχει κάνει κάτι κακό αυτός ο άνθρωπος. Απλώς με νευριάζει που όλοι τον φωνάζουν Δίκαιο. Πως στην ιστορική της πορεία διαστρευλώθηκε κάθε νόημα και ουσία της Δημοκρατίας. Αρχικά υπήρχαν οι πόλεις κράτη, έως που ηγέρθη η “φαεινή” ιδέα των εθνών κρατών, στα οποία μάντρωσαν τις κοινωνίες και θεσπίστηκαν “δημοκρατικοί” κανόνες περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλων τινών. Μόνον που λόγω της φύσεως των ανθρώπων, όλα τα ωραία δικαιώματα πηγάζουν από την διαφορετικότητα και όχι με τα μεγαλοσχήμωνα “πλειοψηφικά” ιδεολογήματα. Η κάθε πόλη διατηρούσε την αυτονομία της, αναπτύσσοντας στενές εμπορικές και κοινωνικές συνεργασίες με τις κοντινές πόλεις και συγγενικά φύλλα. Οι πόλεμοι ή οι διαφορές πιθανόν να μην έλειπαν. Με την ισχυροποίηση όμως των πόλεων -κρατών οι πόλεμοι εντατικοποιήθηκαν. Είχε αρχίσει να εξελίσσεται η αλλαγή ενάντια της προϊστορικής δομής της ζωής. Στην γνωστή μας ιστορία, είχε πολύ πιο πριν προηγηθεί η μεταστροφή, άγνωστη στα όσα νομίζουμε πως γνωρίζουμε, ως ιστορία Η αλλαγή του τότε βίου, σταδιακά απεμπολούσε κάθε αρχέγονη κραταιά θεωρία : κοινωνική και θεοκρατική. Στην συνέχεια και μέχρι σήμερα, απλώς αλλάζουν ονομασίες , προσωπεία και γεωγραφικά μήκη και πλάτη, όπου κατά την εξέλιξη και αναλόγως των κάθε νέων αναγκών, γεννιέται και μεταλλάσσεται η “πολιτική”, ο μεγάλος διαφθορέας. Η δημιουργία κρατών δημιούργησαν σοβαρότατα προβλήματα στα γένη και τις φυλές, οι οποίες σε αρκετές περιπτώσεις έπρεπε να συγχωνευτούν λόγω της συγγένειας τους σε μια επίσης συγκεκριμένη γεωγραφική έκταση, προσαρμοσμένες σε ευρύτερης μορφής κανόνες, περιορίζοντας όμως την φυσική διαφορά των εκάστοτε συγγενικών φυλών. Τα πρώτα κάγκελα κατά της ανθρωπότητας είχαν πλέον εδραιωθεί και εξαπλώνονταν . Κτήσαμε τις μεγαλουπόλεις μας εντός των ορίων με περίσσια χαρά και θαυμασμό και εντός αυτών αρχίσαμε να παίζουμε τους ρόλους των φυλακισμένων και των φυλάκων. Το γνωστό Γερμανικό και Αμερικανικό πείραμα που κατέληξε σε όλεθρο. Οι εθελοντές φύλακες έγιναν χειρότεροι ή έστω εφάμιλλοι με τους καλά αμειβόμενους της έξω κοινωνίας. Οι φυλακισμένοι μετέτρεψαν την εθελοντική πειραματική παρουσία τους, σε ψυχολογική εικονική πραγματικότητα, αφού έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους σοβαρά αποδέκτες του ρόλου των δεσμοφυλάκων. Το έγκλημα και από τις δύο πλευρές των εθελοντών έγινε απαραίτητο όπλο επιβίωσης, όπως ο καθένας την εννοούσε Τα συμπιεσμένα έθνη κράτη επικράτησαν μετά από αιώνες, από πολέμους και ποτάμια αίματος . Αρχικά οι ισχυρότερες φυλές επέβαλλαν τις δικές τους “δημοκρατικές” απόψεις εντός των καθορισμένων γεωγραφικών ορίων. Σε αρκετές περιπτώσεις πολλές από τις φυλές είτε γενοκτονήθηκαν είτε συγχωνεύτηκαν. Κατάλοιπα υπάρχουν ακόμα, όπως εμείς οι Αθηναίοι, εσείς οι Θεσσαλονικείς και αντίστροφα !! Κατόπιν τα γεωγραφικά σύνορα, έγιναν εργαλείο εκμετάλλευσης των πληθυσμών, από την εξαφάνιση των ήδη περιορισμένων φυλών – ή περιθωριοποίηση (γκέτο) – ή η ανταλλαγή πληθυσμών (Μικρασιατική καταστροφή) – αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών (λόγοι οικονομικοί, πολιτικοί και κλιματικοί), μέχρι την χρησιμοποίηση αυτό που σήμερα ονομάζεται “μεταναστευτική πολιτική”. Δηλαδή επεβλήθη η “δημοκρατία” των ευφυών εφευρετών, στην πλήρη γύμνια της ως έννοια και αξία. Στο όνομα της κάθε δημοκρατικής ιδεοληψίας υπό το πρόσχημα της “ισχυρής πλειοψηφίας”, έγιναν εγκλήματα στο σύνολο της ανθρωπότητας και των γενών της. Η κοσμοθεώρηση μιας ισχυρότερης ομάδας ανθρώπων μετατρεπόταν σε απόλυτο περιοριστικό νόμο, είτε με τα όπλα (αποικιοκράτης εναντίον ιθαγενών) ή με προπαγανδιστικές θεωρητικές πνευματικές ιδεολογίες , βασισμένες κυρίως σε θεο-κρατικές ιδεοληψίες , οι οποίες μετατράπηκαν όπως είπαμε σε “κρατικές”. Πάλι όμως μέσα από πολέμους, συγκρούστηκαν οι θεοκρατικές με τις κρατικές (Φράγκοι εναντίον Βυζαντίου) για να επαναπροσδιοριστούν νέα σύνορα, συσχετισμοί δυνάμεων και κατοχής. Κατά συρροή έγκλημα εις βάρος των δικαιωμάτων της ίδιας της φύσης και του ανθρώπου. Με λίγα λόγια ποτέ δεν ρωτήθηκε, ούτε του εξηγήθηκε ώστε έστω να επιλέξει, αλλά αντίθετα τον μεταχειρίστηκαν δημαγωγοί κατά των φυσικών του συμφερόντων. Μαζί με τα κράτη, διαμελίστηκε κάθε έννοια δημοκρατίας, η οποία όμως επειδή δεν μπορούσε να εκλείψει από το λεξιλόγιο (κοινώς λεγόμενα “πιασάρικη”), κάθε είδους κρατική -πολιτική ιδεολογία την συμπεριέλαβε και την προσάρμοσε σύμφωνα με τα νέα δεδομένα, διατηρώντας παράλληλα το “δημοκρατικό δικαίωμα” της πολυφωνίας ή των διαφορετικών εγγενών απόψεων, καλυπτόμενη πίσω από την πλειοψηφία, τις πιο πολλές φορές πλασματική. Κατ' αυτόν τον τρόπο δεν έπαψαν ποτέ οι εσωτερικοί πόλεμοι, κοινώς εμφύλιοι. Η κάθε ισχυρότερη ομάδα έβρισκε τρόπους επιρρεασμών να προσελκύει δυναμικό, τελικά επιβαλλόταν στην αδυνατότερη μειοψηφούσα μερίδα της κοινωνίας. Η Ψαλίδα θέριευε ακόμα πιο εικονικά, όσο αυξανόταν η αποχή, η αδιαφορία και αμάθεια προς τα κοινά. Στην συνέχεια επεκτάθηκε από κράτος εναντίον κράτους, δηλαδή μια μετεξέλιξη, επιβολής του ισχυρού κράτους κατά του ηττημένου. Η κάθε εσωτερική επιρροή με την συνύπαρξη κατά την μετεξέλιξη, εξωτερικών σχετικών μυστικών παραγόντων, ευνοούσε την έκβαση της κάθε διακρατικής διαμάχης. Παράδειγμα, αν στον δικό μας εμφύλιο δεν προδιδόταν εκ των έσω (με την επικράτηση ξένων παραινέσεων εις βάρος της πλειοψηφίας που απαιτούσε αυτοδιάθεση), η ιστορία θα ήταν εντελώς διαφορετικά γραμμένη. Σε ανάλογες περιπτώσεις επιβάλλεται ο νόμος του καλού γνώστη προπαγανδιστικής πολιτικής, άλλοτε ως άφρων ακόλουθος ιδεολογημάτων ή κατά κόρον επί χρήμασι από εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες. (ο εξωτερικός παράγοντας δεν κρίνεται εδώ, αλλά το επίπεδο του ίδιου του πολίτη) Αργότερα με “δημοκρατικές” διαδικασίες και στο όνομα του χυμένου αίματος, δόθηκαν όρκοι ειρήνης και συνεργασίας, μεταξύ των επικρατούντων ισχυροτέρων ομάδων κρατών. Οι ισχυροί εκμεταλλεύτηκαν την ισχύ τους για να επιβάλουν τις δικές τους συμμαχίες και δομές. Ποιό κράτος θα αρνιόταν να μην συνταχθεί στην Κοινωνία των Εθνών, μετέπειτα ΝΑΤΟ ;; Θα ήταν το δακτυλοδεικτούμενο ;;; Όχι φυσικά, επειδή η λογική είχε πάρει της δική της τροπή στην ιστορική δομή της ανθρωπότητας. Άρχισαν λοιπόν μεγαλύτεροι γεωγραφικοί συσχετισμοί, με ακόμα ευρύτερους περιοριστικούς όρους. Δεν ακούμε συχνά “ανήκουμε σε μια μεγάλη οικογένεια και εφ όσον ήταν τιμή μας να μας δεχθούν, θα πρέπει να προσαρμόζονται τα μέλη στους νέους κανόνες ;;” Φυσικά το ακούμε και σε πολλούς φαίνεται και απόλυτα “λογικό”. Άρα δεν είναι τυχαίο, που η Ευρώπη, το ΝΑΤΟ, η Παγκοσμιοποίηση τρίβουν τα χέρια τους, που μετά από τόσους αιώνες κόπων, πάντοτε εις βάρος της ανθρωπότητας, ποτέ εις βάρος των ευφάνταστων σχεδιαστών, βλέπουν ιις μάζες τους να έχουν χάσει κάθε έννοια, που άπτεται στην φύση και τους κανόνες της, παίζοντας αυτήν την φορά με τα έθνη κράτη, που οι ίδιοι δημιούργησαν . Πως θα μπορούσε ο Παγκοσμιοποιητής να δεχθεί την συνύπαρξη επί μέρους συσχετισμών, παράδειγμα την Αφρικανική Ένωση που οραματίστηκε ο Καντάφι, βόμβα στα θεμέλιά της ;; Κόπασε ή περιορίστηκε η ισχύς των όπλων, για να μετεξελιχθεί στην ισχύ των συμφερόντων του χρήματος. Κατόπιν όλων αυτών, οι άνθρωποι που πασχίζουν να κρατήσουν ό,τι τους απέμεινε (υποσυνείδητη παρότρυνση) και ελάχιστοι κατανοούντες τι έχασαν και ποια η ιστορική πλοκή του σχεδίου, εντάσσονται σε διάφορα “πολιτικά” μαγαζάκια στα οποία παράλληλα έχουν τρυπώσει και οι “καθοδηγητές” των συνειδήσεων, παιχνιδάκι στα χέρια τους, αφού και οι ίδιοι είναι άλλο τόσο παιχνίδι κάποιων άλλων κ.ο.κ. Δεν αντιλαμβάνεται επίσης πως ακόμα και αν βρίσκεται στην αδικημένη πλειοψηφία, στην καθημερινή του ζωή δεν διαφέρει από τον εκπρόσωπο που έχει επιλέξει. Ο εκπρόσωπος δεν δίνε σημασία στον σφυγμό της κοινωνίας και η κοινωνία δεν δίνει σημασία ούτε στον εαυτό της. Εύκολα ο άνθρωπος βασίζεται σε σερβιρισμένες κοινής αποδοχής λέξεις και νοήματα (στην ελάχιστη ή την μέγιστη εμβέλεια) , που ούτε καν γνωρίζει ή έχει αναλύσει το βαθύτερο νόημα τους , πείθεται να τα ακολουθεί απλά επειδή τα πιστεύει, υποστηρίζοντάς τα ακόμα μέχρις εσχάτων, ως θέσφατα και “δημοκρατικά” !!!! Εύκολα γίνεται εχθρός και τιμητής των εκτός των δικών του ορίων έτερων απόψεων, καθ' όσον έχει την πλάνη ότι η “δημοκρατία” του δεν μπορεί να είναι σύμφωνη, επειδή η καλά ποδηγετημένη πλειοψηφία κινείται στα παρόμοια , άρα και ο ίδιος παραμένει εργάτης της “δημοκρατίας”. Η άρχουσα τάξη “δημοκρατικά” μεταχειρίζεται έννοιες όπως : οικονομική κρίση, οικολογία και περιβάλλον, στοχεύοντας στην νοημοσύνη της ανθρωπότητας. Το να πάνε 145.000 να ψηφίσουν είναι παράξενο, ως προς τητ αντίληψή τους στο περί κοινού δημοκρατικού δικαίου αίσθημα και όχι επειδή ψήφισαν, πληρώνοντας από πάνω. Κάποτε η δημοκρατία καταλυόταν με τακτ, σήμερα με πλήρη ασυδοσία και απαξίωση. Το κράτος έγινε ανώνυμη επιχείρηση επιθυμώντας να εδραιώσει το υπέρ κράτος. Υποστηρίζει τους εσωτερικούς οικονομικούς παράγοντες πχ. Λαυρεντιάδης, θεσπίζει νόμους υπέρ τους και κατασπαράσει την απόδοση δικαιοσύνης. Δυστυχώς αν δείχνει πως χάνεται η ανθρωπότητα, χάνεται επειδή βασίζεται σε εξωτερικά εδραιωμένα πιστεύω, πολιτεύματα, συμμαχίες ή έχθρες που συνεχώς αντικαθίστανται στην ιστορία, επειδή δεν μπαίνει στον κόπο ούτε να ακούσει πέραν αυτών που την έχουν κάνει να πιστεύει, ούτε να κάνει συνειδητούς συσχετισμούς. Θεωρεί πρόοδο οτιδήποτε διακηρύσσει ότι εργάζεται για την ειρήνη και την ευημερία, περιορίζει την έννοια της ευνομίας, στο όρια ενός οργανωμένου κράτους εντός του οποίου οι πολίτες του είναι πειθήνια όργανα σε κάθε περίπτωση, χωρίς να γνωρίζουν τις πραγματικές ρίζες και καταβολές των εννοιών, ούτε τα περί του εαυτού τους και το χειρότερο μη συμμετέχοντες ενεργά πνευματικά και πρακτικά !!! Ο φόβος και η άρνηση, δεν θα υπήρχαν στην περίπτωση που οι ενέργειες των κρατούντων δεν θα είχαν σκοπό να εκμεταλλευτούν αυτήν την φορά, με το χειρότερο τρόπο την ανθρωπότητα και το μέλλον της. Δεν είναι ένα συμπέρασμα στηριγμένο στο παρόν, αλλά στην όλη πορεία και τον σχεδιασμό της. Σε ένα φόνο, το προφίλ του δολοφόνου στηρίζεται στο ψυχολογικό ήθος της πρότερης ζωή του. Κατανόησε ο οργανωτής την αναγνώριση της μυστικής διαπλοκής εκ μέρους μερίδας των κοινωνιών και κάνει το άλμα, κρίνοντας παράλληλα τα ποσοστά των νικηφόρων αποτελεσμάτων του, τα οποία τείνουν να είναι απογοητευτικά. Ο άνθρωπος δεν έχει καταφέρει ακόμα να ωριμάσει και να ενεργήσει ως υπεύθυνος πολίτης, ώστε να μπορέσει να συνεργαστεί προς το κοινό συμφέρον, αφού κατανοήσει πως το κοινό συμφέρον δεν ανακαλύπτεται σε χημικά εργαστήρια, ούτε διατυμπανίζεται με ρητορικούς τόνους, στην ουσία συνδημιουργείται !! Στην φύση του ανθρώπου είναι η Ελευθερία, πρωτοπόρος υπήρξε ο Έλληνας, η Δικαιοσύνη του Νόμου, από τον οποίο δεν πρέπει να λείπει η συνείδηση του εαυτού του, της υποκειμενικότητάς του και της δύναμής του. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ = ΠΟΛΛΑΠΛΟΤΗΤΑ ΑΝΟΙΚΤΗ ΚΑΙ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΗ. Η δόλια η δημοκρατία έγινε υποχείριο κάθε μορφής εξουσία. Νομοθετικής – εκτελεστικής – δικαστικής, αμαυρώνοντας και υποτιμώντας την ανθρώπινη αξία. “Η προπαγάνδα είναι για τη δημοκρατία ό,τι η βία για τον ολοκληρωτισμό”'. Ασπασία Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΕ ΔΙΚΗ

Αυτό που με αναγκάζει να ασχοληθώ με το θέμα είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι και ο τρόπος που σκέφτονται. Σίγουρα δεν απεμπολώ τον εαυτό μου από τίποτα. Κάνω τα ίδια λάθη που κάνει ο καθένας μας. Αξίζει όμως να γίνεται καλλίτερος ο καθένας, με κόπο και προσωπική προσπάθεια.

Λίγο πολύ όλοι ψαχνόμαστε, τουλάχιστον οι περισσότεροι, όλο και παρακολουθούμε τις αντιμνημονιακές φωνές, ρίχνουμε και κανά καφέ να μάθουμε τι κρύβεται πίσω από το παραβάν, να δούμε ποιός λέει λιγότερα ψέματα και αρκετές φορές εντασσόμαστε σε αυτό που επιλέγουμε, ώστε η αντίληψη και η δράση να είναι προσωπική.
Η απογοήτευση όμως φίλοι μου είναι μεγάλη. Στο παρόν δεν ψάχνω να κρίνω αυτόν που είναι μπροστά, αλλά αυτούς που πλαισιώνουν την κεφαλή και αυτοί που τον περιτριγυρίζουν παρουσιάζουν δυστυχώς τα περισσότερα ελαττώματα. Ως επί τω πλείστων εκεί ακριβώς εντοπίζεται το κυρίαρχο πρόβλημα. Οι συνήθεις διάσπαρτοι δούρειοι ίπποι σε κάθε ιδεολογία, κάθε κίνημα, οιασδήποτε αποχρώσεως, απεικονίζονται στα πρόσωπα των επιρρεσμένων. Εφ' όσον υφίσταται ως γεγονός σε ένα κίνημα, τι εμποδίζει να μην συμβαίνει και σε οτιδήποτε άλλο !!! Απολύτως τίποτα, ας μην κρυβόμαστε πίσω από τα δάκτυλά μας. Εμείς είμαστε που στελεχώνουμε την όποια προσπάθεια, από την φαινομενικά καλλίτερη μέχρι την λιγότερο καλλίτερη, οπότε η κάθε μικρότερη κοινωνία δεν είναι παρά η απεικόνιση της ίδιας της κοινωνίας. 
 
Τα διάφορα κινήματα των ημερών μας με πρόσχημα ή χωρίς , όχι απαραιτήτως από λάθος αντιθέτως πρέπει να εκληφθεί ως ευκαιρία από πλευράς κοινωνίας, προσπαθούν να προσελκύσουν όσο το δυνατόν περισσότερα μέλη, διαμηνύοντας την ανοχή στον πλουραλισμό των ιδεολογικών απόψεων, “αρκεί να σωθεί η πατρίδα”. Για να ευοδώσει όμως ο πλουραλισμός, η κάθε τάση θα πρέπει να έχει σταθερή και αξιολογημένη ιδεολογική υπόσταση και να μην διέπεται από ιδεοληψίες. Μόνον τότε το ενδεχόμενο της συνύπαρξης μπορεί να αγκαλιάσει τις διαφορετικότητες. Με άλλα λόγια η κάθε μονάδα, το κάθε ΕΝΑ + η πολλαπλότητα να βρίσκονται σε αρμονία και συνδυασμό. 
 
Ένας ιδεολόγος δεν έχει ανάγκη να πειστεί από κάποιον ούτε να διαφωνήσει για να διαφωνήσει, αλλά ούτε να ασκήσει βέτο με σκοπό την οποιαδήποτε προτροπή, πέραν του κοινού στόχου, του κοινού συμφέροντος. Ο έχων όμως ιδεοληψία, αυτός παίζει τον ρόλο της κινούμενης άμμου. Την άμμο που ο κάθε επιτήδειος θα την εκμεταλλευτεί για να περιδινήσει το εσωτερικό κάθε κινήματος. Ποιά είναι συνήθως η σημαία ;;; Μα η πολύ-χρησιμοποιημένη έννοια της δημοκρατίας. Έννοια που έχει εξευτελιστεί όσο καμία άλλη, έννοια που έχει ενταφιαστεί όσο καμία άλλη, που έχει αποδομηθεί και παρεξηγηθεί όσο οποιαδήποτε άλλη. Η δημοκρατία χρησιμοποιείται ως το κοινό όπλο για κάθε επιβουλευόμενο δούρειο ίππο που έχει ή αποσκοπεί να παρεισφρήσει σε κάθε μικρότερη κοινωνία σε όλες τις εκφάνσεις της.

Κανείς δεν έχει κατανοήσει πως η Δημοκρατία είναι το πιο αυστηρό πολίτευμα στον κόσμο. Για να επιτευχθεί η δημοκρατία πρέπει να ακολουθούνται οι κανόνες της πολύ αυστηρά. Σαν νόμος της φύσης, αφού η έννοιά της τείνει να συμβαδίζει με την έννοια της Δικαιοσύνης. Δεν νοείται η πλειοψηφία κυρίαρχο στοιχείο της δημοκρατίας, αυτό από μόνο του δεν συνιστά την έννοια της δημοκρατίας, καθ' όσον επικρατεί η δικτατορία της πλειοψηφίας σε κάθε περίπτωση. Μπορεί δηλαδή, να εφαρμόζονται ίντριγκες, λαμογιές, δολοπλοκίες ή δημαγωγίες στο όνομα μιας αρρωστημένης πλειοψηφίας !!!! Δεν θυμάμαι ποτέ να κέρδισε η μειοψηφία, πάντα η πλειοψηφία επικρατούσε, αλλά παρ' όλα αυτά όλα περπάτησαν λάθος.
Σε μια τέτοια περίπτωση, που τοποθετείτε η μειοψηφία ;; Απλώς δεν γίνεται σεβαστή επειδή πολλές φορές μια “αρρωστημένη” πλειοψηφία χρησιμοποιεί το “δημοκρατικό” της δικαίωμα να επιβάλει την δική της άποψη ή απόφαση !!! Με άλλα λόγια δεν γίνεται σεβαστή, επειδή παραγκωνίζεται στο όνομα της “δημοκρατικής πλειοψηφίας” !!!

Κατ΄ αρχήν να μην ξεχνάμε πως στην πραγματικότητα δημοκρατία ναι μεν είναι η συμμετοχή του δήμου, με εξέχοντες τους οικονομικά εύπορους και έχοντες πολιτικά δικαιώματα, χωρίς να συμμετέχουν οι γυναίκες όμως, καθώς και οι δούλοι που ήταν αιχμάλωτοι πολέμου, αλλά κυρίως το πολίτευμα βασίζεται στην απόλυτη δικαιοδοσία του ενός περί των τελικών αποφάσεων. Περίοδος Περικλή. Δηλαδή η κοινωνία, το πλήθος, συμμετέχει στον δήμο, παρακολουθώντας τον πλουραλισμό ιδεών και απόψεων, αποκτώντας με την συμμετοχή του, οξύνοια νου έχοντας πλήρη γνώση όλων των δεδομένων. Έτσι ο ηγέτης ανάλογα με την ευγλωττία του, έλκυε τον δήμο. Ο πολίτης ήταν ενεργός και καλά ενημερωμένος, από το ασημαντότερο έως το σπουδαιότερο που αφορούσε την δημοκρατία του. Αυτή είναι η αξιωματική διαφορά της Δημοκρατίας με όλων των υπολοίπων λεγόμενων δημοκρατικών μορφών ηγεσίας. Ταύτιση σκοπού, ηγέτη και δήμου. Δεν υπάρχει ούτε πρόκειται να υπάρξει , κάτι άλλο να παραβληθεί στο πλάι της !!! Βασικός νόμος όμως του πολιτεύματος ήταν η τήρηση του νόμου, διότι χωρίς αυτόν οι δημαγωγοί παρακάμπτουν τον νόμο. Και αυτό επειδή λείπει η παρρησία. Παρρησία σημαίνει ακούω και αποδέχομαι την ύπαρξη του διαφορετικού. Με μια τέτοια λειτουργία, στην κοινωνία οι αποκλίσεις των γνωμών δεν είναι τεράστιες, αφού πρωτεύον είναι το γενικό καλό. Σε κάθε διαμελισμό της σπουδαιότητας αυτής, παύει η δημοκρατία, οπότε λογικά ως αποτέλεσμα, αναπτύσσεται η δυναμική της πολυμορφικής διασπαστικότητας.
 
Δημοκρατία δεν είναι ο νόμος της πλειοψηφίας. Αυτή εξαρτάται από πολλές συνιστώσες. Όπως η επιλογή – η ανοχή και η κοινωνική δικαιοσύνη. Όταν ένα εξ αυτών παραγκωνιστεί τότε απουσιάζει η δημοκρατία. Μια δημοκρατία, που δεν θα συμπεριλαμβάνει οποιαδήποτε μορφή τυραννίας, αλλά κοινωνική αρμονία - τον κανόνα του νόμου – την φυσική ισότητα – ουσιαστικό επίπεδο μόρφωσης σε όλη την διαστρωμάτωση της κοινωνίας – την δυνατότητα έκφρασης και αιτιολογία απόψεως, έστω και χωρίς γνωσιολογικό σκεπτικό. Το τελευταίο θα γίνει εργαλείο ανταλλαγής απόψεων και προοπτικών, έχοντες καθαρισμένα τα ώτα. Στις περισσότερες των περιπτώσεων χρήσιμο αποφαίνεται, στους μη έχοντες σφαιρική εννοιολογική επιχειρηματολογική σκέψη, οπότε ύστερα θα αυτό-λογοκριθούν, θα ερευνήσουν όσα άκουσαν, ώστε κατόπιν να εξαχθούν ασφαλή αξιοκρατικά συμπεράσματα. Τα συμπεράσματα θα προέρχονται από την επεξεργασία όλων των απόψεων, επί του συνόλου και στα επί μέρους.

Τραγικό παράδειγμα της ιστορίας μας, είναι ο εξοστρακισμός του Αριστείδη του Δίκαιου από τους μετέπειτα “δημοκρατικούς” !!
Ακολουθεί ενδιαφέρουσα στιχομυθία μεταξύ Αριστείδη και αγράμματου βοσκού :
Αγράμματος Βοσκός: Μπορείς να με βοηθήσεις να γράψω στο όστρακό μου ένα όνομα. Δεν ξέρω να γράφω ούτε να διαβάζω.
Αριστείδης ο Δίκαιος: Βεβαίως. Ποιο όνομα θέλεις να σου γράψω;
Αγράμματος Βοσκός: Τον Αριστείδη τον Δίκαιο θέλω να ψηφίσω. Μπορείς να το γράψεις
Αριστείδης ο Δίκαιος: Βεβαίως. Αλλά για να σε ρωτήσω κάτι. Σου έχει κάνει κάτι αυτός ο Αριστείδης ο Δίκαιος και θέλεις να τον ψηφίσεις να εξοριστεί;;
Αγράμματος Βοσκός: Όχι παιδί μου. Ούτε σε εμένα, ούτε σε κανέναν δικό μου δεν έχει κάνει κάτι κακό αυτός ο άνθρωπος. Απλώς με νευριάζει που όλοι τον φωνάζουν Δίκαιο.

Πως στην ιστορική της πορεία διαστρευλώθηκε κάθε νόημα και ουσία της Δημοκρατίας.

Αρχικά υπήρχαν οι πόλεις κράτη, έως που ηγέρθη η “φαεινή” ιδέα των εθνών κρατών, στα οποία μάντρωσαν τις κοινωνίες και θεσπίστηκαν “δημοκρατικοί” κανόνες περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλων τινών. Μόνον που λόγω της φύσεως των ανθρώπων, όλα τα ωραία δικαιώματα πηγάζουν από την διαφορετικότητα και όχι με τα μεγαλοσχήμωνα “πλειοψηφικά” ιδεολογήματα.
Η κάθε πόλη διατηρούσε την αυτονομία της, αναπτύσσοντας στενές εμπορικές και κοινωνικές συνεργασίες με τις κοντινές πόλεις και συγγενικά φύλλα. Οι πόλεμοι ή οι διαφορές πιθανόν να μην έλειπαν. Με την ισχυροποίηση όμως των πόλεων -κρατών οι πόλεμοι εντατικοποιήθηκαν. Είχε αρχίσει να εξελίσσεται η αλλαγή ενάντια της προϊστορικής δομής της ζωής. Στην γνωστή μας ιστορία, είχε πολύ πιο πριν προηγηθεί η μεταστροφή, άγνωστη στα όσα νομίζουμε πως γνωρίζουμε, ως ιστορία Η αλλαγή του τότε βίου, σταδιακά απεμπολούσε κάθε αρχέγονη κραταιά θεωρία : κοινωνική και θεοκρατική. Στην συνέχεια και μέχρι σήμερα, απλώς αλλάζουν ονομασίες , προσωπεία και γεωγραφικά μήκη και πλάτη, όπου κατά την εξέλιξη και αναλόγως των κάθε νέων αναγκών, γεννιέται και μεταλλάσσεται η “πολιτική”, ο μεγάλος διαφθορέας. 
 
Η δημιουργία κρατών δημιούργησαν σοβαρότατα προβλήματα στα γένη και τις φυλές, οι οποίες σε αρκετές περιπτώσεις έπρεπε να συγχωνευτούν λόγω της συγγένειας τους σε μια επίσης συγκεκριμένη γεωγραφική έκταση, προσαρμοσμένες σε ευρύτερης μορφής κανόνες, περιορίζοντας όμως την φυσική διαφορά των εκάστοτε συγγενικών φυλών.
Τα πρώτα κάγκελα κατά της ανθρωπότητας είχαν πλέον εδραιωθεί και εξαπλώνονταν . Κτήσαμε τις μεγαλουπόλεις μας εντός των ορίων με περίσσια χαρά και θαυμασμό και εντός αυτών αρχίσαμε να παίζουμε τους ρόλους των φυλακισμένων και των φυλάκων. Το γνωστό Γερμανικό και Αμερικανικό πείραμα που κατέληξε σε όλεθρο. Οι εθελοντές φύλακες έγιναν χειρότεροι ή έστω εφάμιλλοι με τους καλά αμειβόμενους της έξω κοινωνίας. Οι φυλακισμένοι μετέτρεψαν την εθελοντική πειραματική παρουσία τους, σε ψυχολογική εικονική πραγματικότητα, αφού έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους σοβαρά αποδέκτες του ρόλου των δεσμοφυλάκων. Το έγκλημα και από τις δύο πλευρές των εθελοντών έγινε απαραίτητο όπλο επιβίωσης, όπως ο καθένας την εννοούσε 
 
Τα συμπιεσμένα έθνη κράτη επικράτησαν μετά από αιώνες, από πολέμους και ποτάμια αίματος . Αρχικά οι ισχυρότερες φυλές επέβαλλαν τις δικές τους “δημοκρατικές” απόψεις εντός των καθορισμένων γεωγραφικών ορίων. Σε αρκετές περιπτώσεις πολλές από τις φυλές είτε γενοκτονήθηκαν είτε συγχωνεύτηκαν. Κατάλοιπα υπάρχουν ακόμα, όπως εμείς οι Αθηναίοι, εσείς οι Θεσσαλονικείς και αντίστροφα !!
Κατόπιν τα γεωγραφικά σύνορα, έγιναν εργαλείο εκμετάλλευσης των πληθυσμών, από την εξαφάνιση των ήδη περιορισμένων φυλών – ή περιθωριοποίηση (γκέτο) – ή η ανταλλαγή πληθυσμών (Μικρασιατική καταστροφή) – αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών (λόγοι οικονομικοί, πολιτικοί και κλιματικοί), μέχρι την χρησιμοποίηση αυτό που σήμερα ονομάζεται “μεταναστευτική πολιτική”.

Δηλαδή επεβλήθη η “δημοκρατία” των ευφυών εφευρετών, στην πλήρη γύμνια της ως έννοια και αξία. Στο όνομα της κάθε δημοκρατικής ιδεοληψίας υπό το πρόσχημα της “ισχυρής πλειοψηφίας”, έγιναν εγκλήματα στο σύνολο της ανθρωπότητας και των γενών της.
Η κοσμοθεώρηση μιας ισχυρότερης ομάδας ανθρώπων μετατρεπόταν σε απόλυτο περιοριστικό νόμο, είτε με τα όπλα (αποικιοκράτης εναντίον ιθαγενών) ή με προπαγανδιστικές θεωρητικές πνευματικές ιδεολογίες , βασισμένες κυρίως σε θεο-κρατικές ιδεοληψίες , οι οποίες μετατράπηκαν όπως είπαμε σε “κρατικές”. Πάλι όμως μέσα από πολέμους, συγκρούστηκαν οι θεοκρατικές με τις κρατικές (Φράγκοι εναντίον Βυζαντίου) για να επαναπροσδιοριστούν νέα σύνορα, συσχετισμοί δυνάμεων και κατοχής. Κατά συρροή έγκλημα εις βάρος των δικαιωμάτων της ίδιας της φύσης και του ανθρώπου. Με λίγα λόγια ποτέ δεν ρωτήθηκε, ούτε του εξηγήθηκε ώστε έστω να επιλέξει, αλλά αντίθετα τον μεταχειρίστηκαν δημαγωγοί κατά των φυσικών του συμφερόντων. 
 
Μαζί με τα κράτη, διαμελίστηκε κάθε έννοια δημοκρατίας, η οποία όμως επειδή δεν μπορούσε να εκλείψει από το λεξιλόγιο (κοινώς λεγόμενα “πιασάρικη”), κάθε είδους κρατική -πολιτική ιδεολογία την συμπεριέλαβε και την προσάρμοσε σύμφωνα με τα νέα δεδομένα, διατηρώντας παράλληλα το “δημοκρατικό δικαίωμα” της πολυφωνίας ή των διαφορετικών εγγενών απόψεων, καλυπτόμενη πίσω από την πλειοψηφία, τις πιο πολλές φορές πλασματική. Κατ' αυτόν τον τρόπο δεν έπαψαν ποτέ οι εσωτερικοί πόλεμοι, κοινώς εμφύλιοι. Η κάθε ισχυρότερη ομάδα έβρισκε τρόπους επιρρεασμών να προσελκύει δυναμικό, τελικά επιβαλλόταν στην αδυνατότερη μειοψηφούσα μερίδα της κοινωνίας. Η Ψαλίδα θέριευε ακόμα πιο εικονικά, όσο αυξανόταν η αποχή, η αδιαφορία και αμάθεια προς τα κοινά. 
Στην συνέχεια επεκτάθηκε από κράτος εναντίον κράτους, δηλαδή μια μετεξέλιξη, επιβολής του ισχυρού κράτους κατά του ηττημένου. Η κάθε εσωτερική επιρροή με την συνύπαρξη κατά την μετεξέλιξη, εξωτερικών σχετικών μυστικών παραγόντων, ευνοούσε την έκβαση της κάθε διακρατικής διαμάχης. Παράδειγμα, αν στον δικό μας εμφύλιο δεν προδιδόταν εκ των έσω (με την επικράτηση ξένων παραινέσεων εις βάρος της πλειοψηφίας που απαιτούσε αυτοδιάθεση), η ιστορία θα ήταν εντελώς διαφορετικά γραμμένη. Σε ανάλογες περιπτώσεις επιβάλλεται ο νόμος του καλού γνώστη προπαγανδιστικής πολιτικής, άλλοτε ως άφρων ακόλουθος ιδεολογημάτων ή κατά κόρον επί χρήμασι από εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες. (ο εξωτερικός παράγοντας δεν κρίνεται εδώ, αλλά το επίπεδο του ίδιου του πολίτη)

Αργότερα με “δημοκρατικές” διαδικασίες και στο όνομα του χυμένου αίματος, δόθηκαν όρκοι ειρήνης και συνεργασίας, μεταξύ των επικρατούντων ισχυροτέρων ομάδων κρατών. Οι ισχυροί εκμεταλλεύτηκαν την ισχύ τους για να επιβάλουν τις δικές τους συμμαχίες και δομές. Ποιό κράτος θα αρνιόταν να μην συνταχθεί στην Κοινωνία των Εθνών, μετέπειτα ΝΑΤΟ ;; Θα ήταν το δακτυλοδεικτούμενο ;;; Όχι φυσικά, επειδή η λογική είχε πάρει της δική της τροπή στην ιστορική δομή της ανθρωπότητας. Άρχισαν λοιπόν μεγαλύτεροι γεωγραφικοί συσχετισμοί, με ακόμα ευρύτερους περιοριστικούς όρους. Δεν ακούμε συχνά “ανήκουμε σε μια μεγάλη οικογένεια και εφ όσον ήταν τιμή μας να μας δεχθούν, θα πρέπει να προσαρμόζονται τα μέλη στους νέους κανόνες ;;” Φυσικά το ακούμε και σε πολλούς φαίνεται και απόλυτα “λογικό”. Άρα δεν είναι τυχαίο, που η Ευρώπη, το ΝΑΤΟ, η Παγκοσμιοποίηση τρίβουν τα χέρια τους, που μετά από τόσους αιώνες κόπων, πάντοτε εις βάρος της ανθρωπότητας, ποτέ εις βάρος των ευφάνταστων σχεδιαστών, βλέπουν ιις μάζες τους να έχουν χάσει κάθε έννοια, που άπτεται στην φύση και τους κανόνες της, παίζοντας αυτήν την φορά με τα έθνη κράτη, που οι ίδιοι δημιούργησαν .
Πως θα μπορούσε ο Παγκοσμιοποιητής να δεχθεί την συνύπαρξη επί μέρους συσχετισμών, παράδειγμα την Αφρικανική Ένωση που οραματίστηκε ο Καντάφι, βόμβα στα θεμέλιά της ;; 

Κόπασε ή περιορίστηκε η ισχύς των όπλων, για να μετεξελιχθεί στην ισχύ των συμφερόντων του χρήματος.
Κατόπιν όλων αυτών, οι άνθρωποι που πασχίζουν να κρατήσουν ό,τι τους απέμεινε (υποσυνείδητη παρότρυνση) και ελάχιστοι κατανοούντες τι έχασαν και ποια η ιστορική πλοκή του σχεδίου, εντάσσονται σε διάφορα “πολιτικά” μαγαζάκια στα οποία παράλληλα έχουν τρυπώσει και οι “καθοδηγητές” των συνειδήσεων, παιχνιδάκι στα χέρια τους, αφού και οι ίδιοι είναι άλλο τόσο παιχνίδι κάποιων άλλων κ.ο.κ. Δεν αντιλαμβάνεται επίσης πως ακόμα και αν βρίσκεται στην αδικημένη πλειοψηφία, στην καθημερινή του ζωή δεν διαφέρει από τον εκπρόσωπο που έχει επιλέξει. Ο εκπρόσωπος δεν δίνε σημασία στον σφυγμό της κοινωνίας και η κοινωνία δεν δίνει σημασία ούτε στον εαυτό της. 
 
Εύκολα ο άνθρωπος βασίζεται σε σερβιρισμένες κοινής αποδοχής λέξεις και νοήματα (στην ελάχιστη ή την μέγιστη εμβέλεια) , που ούτε καν γνωρίζει ή έχει αναλύσει το βαθύτερο νόημα τους , πείθεται να τα ακολουθεί απλά επειδή τα πιστεύει, υποστηρίζοντάς τα ακόμα μέχρις εσχάτων, ως θέσφατα και “δημοκρατικά” !!!! Εύκολα γίνεται εχθρός και τιμητής των εκτός των δικών του ορίων έτερων απόψεων, καθ' όσον έχει την πλάνη ότι η “δημοκρατία” του δεν μπορεί να είναι σύμφωνη, επειδή η καλά ποδηγετημένη πλειοψηφία κινείται στα παρόμοια , άρα και ο ίδιος παραμένει εργάτης της “δημοκρατίας”. Η άρχουσα τάξη “δημοκρατικά” μεταχειρίζεται έννοιες όπως : οικονομική κρίση, οικολογία και περιβάλλον, στοχεύοντας στην νοημοσύνη της ανθρωπότητας.

Το να πάνε 145.000 να ψηφίσουν είναι παράξενο, ως προς τητ αντίληψή τους στο περί κοινού δημοκρατικού δικαίου αίσθημα και όχι επειδή ψήφισαν, πληρώνοντας από πάνω.               Κάποτε η δημοκρατία καταλυόταν με τακτ, σήμερα με πλήρη ασυδοσία και απαξίωση.               Το κράτος έγινε ανώνυμη επιχείρηση επιθυμώντας να εδραιώσει το υπέρ κράτος. 
Υποστηρίζει τους εσωτερικούς οικονομικούς παράγοντες πχ. Λαυρεντιάδης, θεσπίζει νόμους υπέρ τους και κατασπαράσει την απόδοση δικαιοσύνης.
 
Δυστυχώς αν δείχνει πως χάνεται η ανθρωπότητα, χάνεται επειδή βασίζεται σε εξωτερικά εδραιωμένα πιστεύω, πολιτεύματα, συμμαχίες ή έχθρες που συνεχώς αντικαθίστανται στην ιστορία, επειδή δεν μπαίνει στον κόπο ούτε να ακούσει πέραν αυτών που την έχουν κάνει να πιστεύει, ούτε να κάνει συνειδητούς συσχετισμούς. Θεωρεί πρόοδο οτιδήποτε διακηρύσσει ότι εργάζεται για την ειρήνη και την ευημερία, περιορίζει την έννοια της ευνομίας, στο όρια ενός οργανωμένου κράτους εντός του οποίου οι πολίτες του είναι πειθήνια όργανα σε κάθε περίπτωση, χωρίς να γνωρίζουν τις πραγματικές ρίζες και καταβολές των εννοιών, ούτε τα περί του εαυτού τους και το χειρότερο μη συμμετέχοντες ενεργά πνευματικά και πρακτικά !!!
Ο φόβος και η άρνηση, δεν θα υπήρχαν στην περίπτωση που οι ενέργειες των κρατούντων δεν θα είχαν σκοπό να εκμεταλλευτούν αυτήν την φορά, με το χειρότερο τρόπο την ανθρωπότητα και το μέλλον της. Δεν είναι ένα συμπέρασμα στηριγμένο στο παρόν, αλλά στην όλη πορεία και τον σχεδιασμό της. Σε ένα φόνο, το προφίλ του δολοφόνου στηρίζεται στο ψυχολογικό ήθος της πρότερης ζωή του.
Κατανόησε ο οργανωτής την αναγνώριση της μυστικής διαπλοκής εκ μέρους μερίδας των κοινωνιών και κάνει το άλμα, κρίνοντας παράλληλα τα ποσοστά των νικηφόρων αποτελεσμάτων του, τα οποία τείνουν να είναι απογοητευτικά. 
 
Ο άνθρωπος δεν έχει καταφέρει ακόμα να ωριμάσει και να ενεργήσει ως υπεύθυνος πολίτης, ώστε να μπορέσει να συνεργαστεί προς το κοινό συμφέρον, αφού κατανοήσει πως το κοινό συμφέρον δεν ανακαλύπτεται σε χημικά εργαστήρια, ούτε διατυμπανίζεται με ρητορικούς τόνους, στην ουσία συνδημιουργείται !!

Στην φύση του ανθρώπου είναι η Ελευθερία, πρωτοπόρος υπήρξε ο Έλληνας, η Δικαιοσύνη του Νόμου, από τον οποίο δεν πρέπει να λείπει η συνείδηση του εαυτού του, της υποκειμενικότητάς του και της δύναμής του.
 ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ = ΠΟΛΛΑΠΛΟΤΗΤΑ ΑΝΟΙΚΤΗ ΚΑΙ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΗ.

Η δόλια η δημοκρατία έγινε υποχείριο κάθε μορφής εξουσία. Νομοθετικής – εκτελεστικής – δικαστικής, αμαυρώνοντας και υποτιμώντας την ανθρώπινη αξία.

“Η προπαγάνδα είναι για τη δημοκρατία ό,τι η βία για τον ολοκληρωτισμό”'.



Ασπασία