Διαβάζοντας ένα άρθρο στο Ν.Ε.Φ. που είχε δημοσιευθεί στον Ριζοσπάστη σχετικά με το "θαύμα" της Cosco, επέλεξα αυτό που αφορούσε τους όρους εργασίας και που ακολουθούν, μετά τα δικά μου σχόλια. Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στην πηγή. Το βασικό κίνητρο αναδημοσίευσης των όρων εργασίας, είναι για να προβληματίσει τον κάθε εργαζόμενο ενεργό ή υποψήφιο, ασχέτως το που εργάζεται ή προτίθεται να εργαστεί. Ενώ οι εργαζόμενοι θα έπρεπε αδιάρρηκτα και συνενωτικά να φροντίζουν να υπερασπίζουν τα όσα δικαιώματα "κατέκτησαν" στα χρόνια που πέρασαν, μερικές μερίδες ανθρώπων έβλεπαν κάποιες άλλες ανταγωνιστικά ή υπεροπτικά. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έβγαλαν τα μάτια τους μόνοι τους, πολύ περισσότερο όταν επέτρεψαν στον δούρειο ίππο του συνδικαλισμού, που εφηύρε το ίδιο το σύστημα για να χειραγωγήσει τις εργαζόμενες μάζες, (πράγμα το οποίο γενίκευσε στην συνέχεια αποβλέποντας σε μεγαλύτερες επιτυχίες : σχολεία, Παν/μια κλπ), δεν φρόντιζε να τον ελέγχει διεξοδικά και δεν προκαθόριζε τις τακτικές - πρακτικές και τους χειρισμούς. Όμως παράλληλα, όταν αγωνίζεσαι για δικαιώματα, είναι σαν να αποδέχεσαι εκ προοιμίου πως δεν τα έχεις, ενώ τα έχεις αναφαίρετα. Αυτό από μόνο του, δείχνει τα λάθη της ανθρωπότητας σε όλα τα επίπεδα. Αλήθεια τι άλλαξε στα τόσα χρόνια της ζωής μου ;; Πάντα άκουγα το ίδιο σύνθημα "ψωμί - παιδεία - ελευθερία". Μα αν στα τόσα χρόνια καταφέραμε να επιστρέψουμε στο ίδιο σημείο από το οποίο ξεκινήσαμε ή που ποτέ δεν φύγαμε, σημαίνει πως οι αρμοδιότητες των συνθηματολόγων ινστρουκτόρων, περιορίζοντο μόνον σε αυτά για λόγους εκτόνωσης και πολιτικής (αν είναι δυνατόν το ανθρώπινο δικαίωμα να υπόκειται υπό την ομπρέλα οποιασδήποτε πολιτικής ή νόμου !!) , ενώ οι ίδιοι είτε καπηλευτές των συνθημάτων είτε εκμεταλλευτές της θέσεως τους, αναρριχήθηκαν σε διάφορα αξιώματα, όπως επίσης απέβλεπαν στο κέρδος της ελευθερίας των κινήσεων τους. Δεν θα έπρεπε αυτά να φαινόμενα να έχουν καταγγελθεί , παταχθεί ή διορθωθεί εν τη γενέσει τους ;; Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην λέει πως έχει δικαίωμα στην εργασία. Γιατί το φωνάζει ;; όχι τόσο για να εργαστεί, όσο για να πουλήσει την προσωπική του εργασία για βιοπορισμό, για την επιβίωση. Όμως και αυτή η επιβίωση δεν τέθηκε σε σωστές βάσεις. Τι σημαίνει επιβίωση ;; το πέρασμα της ζωής έχοντας ψωμί και μόνον ;; Το ζητούμενο είναι η εργασία ή η αξιοπρέπεια του ζειν ;; Γιατί αν δεν είναι η εργασία και είναι η αξιοπρέπεια, τότε το σύνθημα, οι βάσεις, μα κυρίως ο τρόπος σκέπτεσθαι από χρόνια είναι λάθος. Εντελώς διαφορετικό να λες "δικαίωμα στην εργασία" και διαφορετικό το δικαίωμα του ζειν αξιοπρεπώς, πράγμα που περιλαμβάνει τα πάντα !! Από την άλλη, αυτοί που ανοίγουν τις πόρτες σπάζοντας τις αλυσίδες αγωνιστών, ποιό δικαίωμά τους ακριβώς υπερασπίζονται ;; της συμβιβαστικής υποτελούς εργασίας ή της αξιοπρέπειας ;; Το δικαίωμα της εργασίας ασχέτως αν υπόκειται σε κάποιους νόμους, αφορά καθαρά κανόνες ενός συστήματος, ενώ η αξιοπρέπεια δεν αφορά κανένα απολύτως σύστημα, αλλά μόνον την φυσική προάσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Σαν να λέμε, στο όνομα ενός κοινωνικού δικαιώματος, χάνεται κάτι πολύ σημαντικότερο, η αξιοπρέπεια... Γιατί τι νόημα έχει αν διατηρούμε το δικαίωμα της εργασίας, όταν χάνουμε τον αυτοσεβασμό μας ή υποβαθμίζοντας τον σεβασμό στα πρόσωπα των συναδέλφων μας, των συνανθρώπων μας ;; Δηλαδή, το να χάνουμε την ίδια την ΑΞΙΑ του ζειν ;; Γιατί αν την χάσουμε την αξιοπρέπεια, τότε έχουμε χάσει αυτόματα και το δικαίωμα της αξιοπρεπούς εργασίας..... Σαν να ανοίξαμε ένα λάκκο και να χαθήκαμε εντός του, παίρνοντας όλους τους υπόλοιπους μαζί. Ή μήπως ο βαθμός ή το επίπεδο της αξιοπρεπείας καθορίζεται από κάποιον ανθρώπινο νόμο ;; Χα, εδώ γελάνε...Πως μπορούμε να διεκδικούμε κάτι, που κάτω από φυσιολογικές συνθήκες δεν θα διεκδικούσαμε έτσι κι αλλιώς, με υποτέλεια, δουλικότητα ή ακόμα και κατόπιν χρηματισμού (ακόμα χειρότερα) ;; Επίκαιρο παράδειγμα όσο ποτέ, η χώρα μας με τους υποτελείς πολιτικούς της και τα επακόλουθα... Δεν είναι το χρήμα ο δείκτης αξιοπρεπείας, αλλά πως αντιλαμβανόμαστε και πόσο ψηλά τοποθετούμε τους εαυτούς μας. Σαν να λέμε : είτε υπογράφουμε μια σύμβαση υποτέλειας ενός αργού θανάτου ή προτιμάμε το αξιοπρεπέστερον εκτελεστικόν απόσπασμα, γιατί οτιδήποτε άλλο και αν λεχθεί, δεν είναι παρά μόνον φτηνές πρόσκαιρες και επίπλαστες δικαιολογίες. Όσο πιο ψηλά είναι ο πήχης της αξιοπρέπειας, τόσο περισσότερο σεβαστή και εκτιμητέα είναι η ζωή μας. Ν. ΟΙ ΟΡΟΙ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΗΣ COSCO : Κάθε εργαζόμενος προσλαμβάνεται ως ανειδίκευτος εργάτης... διότι είναι πιο φτηνός. Η εταιρεία έχει το δικαίωμα μετακίνησης χωρίς συμφωνία του εργαζόμενου... διότι ο εργαζόμενος δεν έχει ζωή. Η υπέρβαση του ωραρίου μεταφράζεται ως οικειοθελής προσφορά... διότι η απλήρωτη εργασία είναι δύο φορές κέρδος. Η αμοιβή είναι 40 ευρώ την ημέρα μαζί με τα επιδόματα, τις πρόσθετες αμοιβές για νυχτερινή εργασία, τις αργίες και τα εκτός έδρας. Στην αμοιβή επίσης περιλαμβάνονται και όλες οι κρατήσεις, εισφορές, φόροι κλπ. Οι εργαζόμενοι, αν και με ημερομίσθιο, πληρώνονται την τελευταία ημέρα του μήνα. Η εταιρεία έχει δικαίωμα καταγγελίας της σύμβασης, αν παραβιαστεί ένας όρος ή ο εργαζόμενος απουσιάσει χωρίς άδεια 3 ημέρες, σε διάστημα ενός έτους. Αλίμονο δηλαδή στον εργάτη που θα απεργήσει..! Σε περίπτωση ασθένειας του εργαζομένου, η εταιρεία δικαιούται να ελέγχει με γιατρό της δικής της επιλογής τον ασθενή. Ο εργαζόμενος αναλαμβάνει έναντι της εταιρείας την υποχρέωση πίστης, δηλαδή δεσμεύεται με όρους μαφίας να μη λέει κουβέντα σε κανέναν για τα όσα συμβαίνουν στο χώρο της δουλειάς του. Για αρκετούς εργαζόμενους υπάρχει καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας, με αποδοχές 300-400 ευρώ. Οι συμβάσεις είναι ημερήσιες και γίνονται μέσω εταιρείας που έχει συσταθεί γι' αυτό το σκοπό και μέσω πέντε υπεργολάβων. Το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων είναι επινοικιασμένοι στη θυγατρική της COSCO, την ΣΕΠ, από την εταιρεία "Διακίνηση ΑΕ", θυγατρική της κατασκευαστικής εταιρείας ΕΛΓΕΚΑ. Οι υπόλοιποι εργάζονται ανάλογα με το αν υπάρχει πλοίο, σε συνθήκες εργασίας χειρότερες από των "ελεύθερων λιμενεργατών" της δεκαετίας του '30, δηλαδή προσφερόμενοι σε εργασία σε ημερήσια βάση σε συμφωνία με την ΕΛΓΕΚΑ η οποία διαθέτει ενοικιαζόμενους εργαζόμενους ως τον αριθμό 19, ώστε να μην μπορούν να σχηματίσουν σωματείο. Δικαίωμα εργασίας ή η από κοινού αξιοπρέπεια ;;

Διαβάζοντας ένα άρθρο στο Ν.Ε.Φ.  που είχε δημοσιευθεί στον Ριζοσπάστη σχετικά με το "θαύμα" της Cosco, επέλεξα αυτό που αφορούσε τους όρους εργασίας και που ακολουθούν, μετά τα δικά μου σχόλια. Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στην πηγή.  

Το βασικό κίνητρο αναδημοσίευσης των όρων εργασίας, είναι για να προβληματίσει τον κάθε εργαζόμενο ενεργό ή υποψήφιο, ασχέτως το που εργάζεται ή προτίθεται να εργαστεί.   

Ενώ οι εργαζόμενοι θα έπρεπε αδιάρρηκτα και συνενωτικά να φροντίζουν να υπερασπίζουν τα όσα δικαιώματα "κατέκτησαν" στα χρόνια που πέρασαν, μερικές μερίδες ανθρώπων έβλεπαν κάποιες άλλες ανταγωνιστικά ή υπεροπτικά.  Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έβγαλαν τα μάτια τους μόνοι τους, πολύ περισσότερο όταν επέτρεψαν στον δούρειο ίππο του συνδικαλισμού, που εφηύρε το ίδιο το σύστημα για να χειραγωγήσει τις εργαζόμενες μάζες, (πράγμα το οποίο γενίκευσε στην συνέχεια αποβλέποντας σε μεγαλύτερες επιτυχίες : σχολεία, Παν/μια κλπ), δεν φρόντιζε να τον ελέγχει διεξοδικά και δεν προκαθόριζε τις τακτικές - πρακτικές και τους χειρισμούς.  Όμως παράλληλα, όταν αγωνίζεσαι για δικαιώματα, είναι σαν να αποδέχεσαι εκ προοιμίου πως δεν τα έχεις, ενώ τα έχεις αναφαίρετα.  Αυτό από μόνο του, δείχνει τα λάθη της ανθρωπότητας σε όλα τα επίπεδα.

Αλήθεια τι άλλαξε στα τόσα χρόνια της ζωής μου ;; Πάντα άκουγα το ίδιο σύνθημα "ψωμί - παιδεία - ελευθερία".  Μα αν στα τόσα χρόνια καταφέραμε να επιστρέψουμε στο ίδιο σημείο από το οποίο ξεκινήσαμε ή που ποτέ δεν φύγαμε, σημαίνει πως οι αρμοδιότητες των συνθηματολόγων ινστρουκτόρων, περιορίζοντο μόνον σε αυτά για λόγους εκτόνωσης και πολιτικής (αν είναι δυνατόν το ανθρώπινο δικαίωμα να υπόκειται υπό την ομπρέλα οποιασδήποτε πολιτικής ή νόμου !!) , ενώ οι ίδιοι είτε καπηλευτές των συνθημάτων είτε εκμεταλλευτές της θέσεως τους, αναρριχήθηκαν σε διάφορα αξιώματα, όπως επίσης απέβλεπαν στο κέρδος της ελευθερίας των κινήσεων τους.  Δεν θα έπρεπε αυτά να φαινόμενα να έχουν καταγγελθεί , παταχθεί  ή  διορθωθεί εν τη γενέσει τους ;;  

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην λέει πως έχει δικαίωμα στην εργασία. Γιατί το φωνάζει ;; όχι τόσο για να εργαστεί, όσο για να πουλήσει την προσωπική του εργασία για βιοπορισμό, για την επιβίωση.   Όμως και αυτή η επιβίωση δεν τέθηκε σε σωστές βάσεις. Τι σημαίνει επιβίωση ;; το πέρασμα της ζωής έχοντας ψωμί και μόνον ;;  Το ζητούμενο είναι η εργασία ή η αξιοπρέπεια του ζειν ;;  Γιατί αν δεν είναι η εργασία και είναι η αξιοπρέπεια, τότε το σύνθημα, οι βάσεις, μα κυρίως ο τρόπος σκέπτεσθαι από χρόνια είναι λάθος.

Εντελώς διαφορετικό να λες "δικαίωμα στην εργασία" και διαφορετικό το δικαίωμα του ζειν αξιοπρεπώς, πράγμα που περιλαμβάνει τα πάντα  !!

Από την άλλη, αυτοί που ανοίγουν τις πόρτες σπάζοντας τις αλυσίδες αγωνιστών, ποιό δικαίωμά τους ακριβώς υπερασπίζονται ;;  της συμβιβαστικής υποτελούς εργασίας ή της αξιοπρέπειας ;;  

Το δικαίωμα της εργασίας ασχέτως αν υπόκειται σε κάποιους νόμους, αφορά καθαρά κανόνες ενός συστήματος, ενώ η αξιοπρέπεια δεν αφορά κανένα απολύτως σύστημα, αλλά μόνον την φυσική προάσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.   Σαν να λέμε, στο όνομα ενός κοινωνικού δικαιώματος, χάνεται κάτι πολύ σημαντικότερο, η αξιοπρέπεια...   Γιατί τι νόημα έχει αν διατηρούμε το δικαίωμα της εργασίας, όταν χάνουμε τον αυτοσεβασμό μας ή υποβαθμίζοντας τον σεβασμό στα πρόσωπα των συναδέλφων μας, των συνανθρώπων μας  ;;  Δηλαδή, το να χάνουμε την ίδια την ΑΞΙΑ του ζειν ;;   Γιατί αν την χάσουμε την αξιοπρέπεια, τότε έχουμε χάσει αυτόματα και το δικαίωμα της αξιοπρεπούς εργασίας.....  Σαν να ανοίξαμε ένα λάκκο και να χαθήκαμε εντός του, παίρνοντας όλους τους υπόλοιπους μαζί.    Ή μήπως ο βαθμός ή το επίπεδο της αξιοπρεπείας καθορίζεται από κάποιον ανθρώπινο νόμο ;;  Χα, εδώ γελάνε...Πως μπορούμε να διεκδικούμε κάτι, που κάτω από φυσιολογικές συνθήκες δεν θα διεκδικούσαμε έτσι κι αλλιώς, με υποτέλεια, δουλικότητα ή ακόμα και κατόπιν χρηματισμού (ακόμα χειρότερα) ;;  Επίκαιρο παράδειγμα  όσο ποτέ, η χώρα μας με τους υποτελείς πολιτικούς της και τα επακόλουθα...

Δεν είναι το χρήμα ο δείκτης αξιοπρεπείας, αλλά πως αντιλαμβανόμαστε και πόσο ψηλά τοποθετούμε τους εαυτούς μας. 

Σαν να λέμε : είτε υπογράφουμε μια σύμβαση υποτέλειας ενός αργού θανάτου ή προτιμάμε το αξιοπρεπέστερον εκτελεστικόν απόσπασμα, γιατί οτιδήποτε άλλο και αν λεχθεί, δεν είναι παρά μόνον φτηνές πρόσκαιρες και επίπλαστες δικαιολογίες.  
Όσο πιο ψηλά είναι ο πήχης της αξιοπρέπειας, τόσο περισσότερο σεβαστή και εκτιμητέα είναι η ζωή μας.       Ν.

ΟΙ ΟΡΟΙ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΗΣ COSCO :

Κάθε εργαζόμενος προσλαμβάνεται ως ανειδίκευτος εργάτης... διότι είναι πιο φτηνός.

Η εταιρεία έχει το δικαίωμα μετακίνησης χωρίς συμφωνία του εργαζόμενου... διότι ο εργαζόμενος δεν έχει ζωή.

Η υπέρβαση του ωραρίου μεταφράζεται ως οικειοθελής προσφορά... διότι η απλήρωτη εργασία είναι δύο φορές κέρδος.

Η αμοιβή είναι 40 ευρώ την ημέρα μαζί με τα επιδόματα, τις πρόσθετες αμοιβές για νυχτερινή εργασία, τις αργίες και τα εκτός έδρας. Στην αμοιβή επίσης περιλαμβάνονται και όλες οι κρατήσεις, εισφορές, φόροι κλπ. Οι εργαζόμενοι, αν και με ημερομίσθιο, πληρώνονται την τελευταία ημέρα του μήνα.

Η εταιρεία έχει δικαίωμα καταγγελίας της σύμβασης, αν παραβιαστεί ένας όρος ή ο εργαζόμενος απουσιάσει χωρίς άδεια 3 ημέρες, σε διάστημα ενός έτους. Αλίμονο δηλαδή στον εργάτη που θα απεργήσει..!

Σε περίπτωση ασθένειας του εργαζομένου, η εταιρεία δικαιούται να ελέγχει με γιατρό της δικής της επιλογής τον ασθενή.

Ο εργαζόμενος αναλαμβάνει έναντι της εταιρείας την υποχρέωση πίστης, δηλαδή δεσμεύεται με όρους μαφίας να μη λέει κουβέντα σε κανέναν για τα όσα συμβαίνουν στο χώρο της δουλειάς του.

Για αρκετούς εργαζόμενους υπάρχει καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας, με αποδοχές 300-400 ευρώ. Οι συμβάσεις είναι ημερήσιες και γίνονται μέσω εταιρείας που έχει συσταθεί γι' αυτό το σκοπό και μέσω πέντε υπεργολάβων.

Το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων είναι επινοικιασμένοι στη θυγατρική της COSCO, την ΣΕΠ, από την εταιρεία "Διακίνηση ΑΕ", θυγατρική της κατασκευαστικής εταιρείας ΕΛΓΕΚΑ.

Οι υπόλοιποι εργάζονται ανάλογα με το αν υπάρχει πλοίο, σε συνθήκες εργασίας χειρότερες από των "ελεύθερων λιμενεργατών" της δεκαετίας του '30, δηλαδή προσφερόμενοι σε εργασία σε ημερήσια βάση σε συμφωνία με την ΕΛΓΕΚΑ η οποία διαθέτει ενοικιαζόμενους εργαζόμενους ως τον αριθμό 19, ώστε να μην μπορούν να σχηματίσουν σωματείο.