«αν ρωτήσουμε τις μαϊμούδες, δεν θα πουν ότι ο άνθρωπος είναι εξέλιξη, αλλά πτώση από τις μαϊμούδες». Την φράση αυτή που κάπου διάβασα την βρήκα πολύ έξυπνη για ξεκίνημα. Δυό λέξεις : ανήκω , κατέχω που έχουν στο έπακρον παρανοηθεί. Γιατί καλοί μου φίλοι και περαστικοί αναγνώστες, ούτε μας ανήκει κάτι, ούτε κατέχουμε «κατ’ αποκλειστικότητα» κάτι. Κι όμως αυτές οι δύο έννοιες άλλαξαν τον πλανητικό γήινο μας κόσμο. Άλλαξαν τον παράδεισό μας. Ο τάδε ή ο δείνα βρήκε το θράσος (με αναγραμματισμό μας δίνει το αντίθετο, το θάρρος) να παντεντάρει παράγωγα της φύσης, Δωρεά του «ΕΝ» στη γήινα όντα του, άρα και στον άνθρωπο, ενώ αυτοί οι ελάχιστοι κερδοσκοπούν ασύστολα εις βάρος της ανθρωπότητας, αλλά και της φύσης. Οι κτήτορες αυτών των πολυμορφικών εταιρειών, αγαπούν την εξουσία. Είναι άνθρωποι αδύναμοι και ψυχικά ασθενείς, ειδάλλως δεν θα προσπαθούσαν να την αποκτήσουν για να πείσουν πρώτα τους ίδιους και μετά τους άλλους, πως αξίζουν κάτι παραπάνω από τους υπόλοιπους. Τα πάντα λοιπόν στον άνθρωπο του έχουν δοθεί «δανεικά». Δεν ξέρω αν όλα όσα του διατέθηκαν, δόθηκαν για κάποιο σκοπό ή βάσει κάποιου ασύλληπτου σχεδίου, αλλά ούτε το σώμα μάς ανήκει και την ψυχή ακόμα την «παραδίδουμε» στην πηγή της ή είμαστε συνεχώς εντός της - μέρος της. «Τι ψυχή θα παραδόσεις» άκουγα τακτικά να λέει η μητέρα . Επομένως τα πάντα όσα αντιλαμβανόμαστε ή νομίζουμε πως αντιλαμβανόμαστε, είναι όλα σε παντελώς ΛΑΘΟΣ βάση, τοποθετημένα. Αν έχουμε συνείδηση πως ζούμε μέσα σ’ ένα matrix, εμείς το επεκτείναμε πέραν της όποιας αρχικής παραμορφωτικής πραγματικότητας του , καλλιεργώντας ένα matrix, μέσα σένα άλλο. Οι έννοιες των : ανήκω και κατέχω «εφευρέθηκαν», πρώτα από εξωτερικούς παράγοντες και εν συνεχεία καλλιεργήθηκαν από ανάλογους εσωτερικούς, όταν αυτές είχαν πρώτα ενστερνιστεί ως ορθές , σε απόλυτη - αυτο ή μη - εκμεταλλευσιμότητά τους. Στην ουσία άπαντα γύρο μας , μετατράπηκαν σε κάποιου είδους γνωστές ή λιγότερο γνωστές εταιρίες (μπορεί ακόμα να είμαστε και οι ίδιοι «κάτοχοι» κάποιας εξ αυτών), υπάρχουσες και ευημερούσες, χάριν της δικής μας κτητικής απληστίας και ανοησίας και απ’ την ανάγκη του να ανήκουμε ή να μας ανήκει κάτι. Γίναμε εξαρτώμενοι πελάτες ακόμα και του ίδιου μας του εαυτού, την στιγμή που αυτές οι δύο έννοιες προκρίνονται λόγω της δική μας αγνωσίας,, επικαλούμενες πολλές φορές την ανικανότητα μας. Εάν κάποιος μπει στον κόπο να το αναλύσει έχει πιθανότητες να το κατανοήσει. Η λέξη «ανήκω», έκανε τον άνδρα αφέντη, ιδιοκτήτη και κάποτε κάτοχο όλων των χρημάτων για να ικανοποιεί την πολυγαμική του φύση, δημιουργώντας τις πόρνες και τις παλλακίδες, παράγωγα του γάμου που ο άνθρωπος εφηύρε. Η εφεύρεση «μου ανήκει» ή «κατέχω», έκανε την ταχύτητα και την βιασύνη σπουδαιότερες του προορισμού. «Τι μας ανήκει στο τέλος…., δυο μέτρα γης !» , λένε Ούτε τα δυο μέτρα δεν μας ανήκουν. Καθ’ όσον αυτά δεν είναι παρά μέρος ενός εργαστηρίου επιστροφής του «ρούχου» που πετάμε, επιστρέφοντάς το ως λίπασμα στην κυκλική υλική ζωή. Πολλά παρόμοια «ρούχα» θα περάσουν απ΄το συγκεκριμένο εργαστήρι. Γιατί αν ο άνθρωπος είχε εμβαθύνει, θα γνώριζε πως ο θάνατος είναι η μεγαλύτερη αυταπάτη αυτού του κόσμου, που φυσικά δεν θα έμενε ανεκμετάλλευτος από τους «δυνατούς» και τα υπό παράγωγα τους, επί της γης. Σε αντίθετο όμως διαλογισμό, συνεχώς διευρύνεται αποκαλυπτόμενη του τι σημαίνει αθανασία, αντί θάνατος. Γιατί στον Κόσμο μας δεν ανήκει ο θάνατος , μόνον εκεί που λατρεύουν τον σκοταδισμό, την μοιρολατρία και την ενοχή. Την κυρία ενοχή, που την ενάγουν σε ότι αφορά την ανθρώπινη ζωή. Γιατί η ενοχή, εύκολα θα αναζητήσει κάποιον «σωτήρα» και οι «δυνατοί» διαθέτουν μπόλικους απ’ αυτούς, για όλων των ειδών τις ενοχές. Ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από ταμπέλες για να ζει. ΑΠΛΑ ΖΕΙ. Το μέλλον δεν είναι θέμα όποιων ευκαιριών, αλλά απλώς…. επιλογών. Μην μας παραξοφαίνεται αν όλα αυτά ξεκινούν από την ιδέα, ότι ο άνθρωπος προσπαθεί να γίνει ένας μικρός θεός. Γιατί απ' όσα αποτελείται είναι ο ίδιος ο θεός. Τι σημαίνει αλήθεια «να γίνει μικρός θεός» ;; ότι κάποιος προσπαθεί να το αποδείξει ως μια εφικτή πραγματικότητα, που στην συνέχεια θα καταλήξει σε πεποίθηση και η πεποίθηση δεν είναι παρά ένα τεράστιο ψέμα. Ο εκ πεποιθήσεως πιστός, είναι ένας πεπεισμένος τυφλός, που δεν προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τον νου ως εργαλείο εύρεσης της ουσίας μιας λεγόμενης αλήθειας, μέσω διαλογισμού. Ο διαλογισμός είναι μια σιωπή της σκέψης, που δεν ανήκει σε κάποιες λέξεις ή μια πραγματικότητα. Διότι οι λέξεις είναι κτηστές οντότητες δογματικών εννοιών. ΦΙΛΙΑ. Η φιλία δεν δημιουργείται επειδή πρέπει να ανήκει κάποιος μέσα σε μια ομάδα, μικρή ή μεγαλύτερη. Φίλος μπορεί να είναι αυτός που θα δεχθεί την ανάγκη της μοιρασιάς της, εκπορευόμενη απ’ όσα έχει κάποιος από μέσα του να δώσει. Φιλία είναι η αφθονία που ρέει στην σχέση. Μήπως δεν πρέπει κάπως έτσι να είναι όλες οι μορφές των σχέσεων ;; Αρκετοί υποστηρίζουν πως η σεξουαλική πράξη είναι βέβηλος, οι ίδιοι όμως μπορεί να μην μπορούν να αναγνωρίσουν μια βέβηλη σκέψη ή προσευχή τους. Στο αντίθετο άκρο, υπάρχουν αυτοί που το θεωρούν ως ένα δικαίωμα που τους ανήκει και μπορούν να εκφραστούν με όποιο τρόπο τους γουστάρει. Χάθηκε έτσι κάθε έννοια φυσικής μοιρασιάς και δωροδότρας συνένωσης των αλλοφύλων, έκφραση συνένωσης και ολοκλήρωσης των αλληλοσυμπληρούμενων αντιθέσεων με τον ανώτερο κόσμο του θείου, μέσω ειλικρινών , πηγαίων και αυθορμήτων συναισθημάτων. Το χειρότερο απ’ όλα είναι, ο άνθρωπος μη γνωρίζοντας ποιος στο καλό είναι, να προσπαθεί να γίνει κάτι που ούτε αυτός γνωρίζει, πράγμα που δυστυχώς ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις της ζωής του. Σαν συνέπεια να γίνεται κάτι που κάποιοι άλλοι τον έπεισαν και τον φόρτωσαν με ιδεολογήματα και φληναφήματα, ότι μπορεί να γίνει. Σε όλες τις περιπτώσεις δεν ζει για τον εαυτό του, αφού δεν είναι κάτι που πραγματικά είναι και αφού δεν έθεσε στον εαυτό του τα ερωτήματα του μυστηρίου της ζωής. Εξουσίες και δόγματα ακολουθούν πιστά ένα τελετουργικό, καθαιρώντας αυθαίρετα κάθε έννοια προσωπικού διαλογισμού, εσωτερισμού και έκφρασης. Ποια θα ήταν η κατάσταση όμως του ανθρώπου, αν δεν υπερίσχυαν τα τελετουργικά ;; Χμ, η ζωή δεν είναι παρά εμπειρία που κυνηγά να ζήσει, γιατί τότε μόνον θα έχει κερδίσει ψήγματα γνώσης, αντί μιας τυπωμένης εγκεφαλικής εγγραφής ως γνώση, μεταδιδόμενη σαν φωτοτυπία στην φωτοτυπημένη μνήμη του. Αντίθετα επί μερικές χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος προσπαθεί πειραματιζόμενος με την μερική του γνώση, να περιορίσει ή να κατευθύνει την φύση σε όλες τις εκφάνσεις και το μόνον που καταφέρνει, είναι να δημιουργεί αναξιόπιστα εγκληματικά αντίγραφα, τύπου CERN. O Θεός όμως δεν δημιούργησε αντίγραφα ή από αντίγραφα, αλλά δημιούργησε μόνον πρωτότυπα. Νομίζουμε πως μας ανήκει ο εκπολιτισμός για τον οποίο κομπορρημονώντας ως «κατόρθωμά μας», έχουμε χάσει τον αυθορμητισμό μας, για χάρη του καθωσπρεπισμού. Είναι απολίτιστο να φας με τα χέρια, να πατήσεις στα νερά, επειδή αυτό γινόταν κάποτε και τώρα θεωρείται απολίτιστο. Χάσαμε την επαφή μας με τον φυσικό κόσμο και την μητέρα γη, επειδή με κάποιο τρόπο μάθαμε να ανήκουμε σε ένα κόσμο διαφορετικό και μη οικείο. Με τον πολύ εκπολιτισμό, χάσαμε τις ρίζες , φοβούμενοι τις λάσπες. Πόσες φορές ο άνδρας δεν θα πει «πως μου έκανες το αυτοκίνητο έτσι….όλο λάσπες….». Εξίσου κάποιοι επινόησαν χιλιάδες πράγματα που να αποσπούν τον άνθρωπο από τον φυσικό αληθινό του εαυτό, αλλά και εκείνος έμαθε και έπραξε το ίδιο στην ζωή του. Ποτέ κανένας δεν μπόρεσε να φτάσει στη αληθινή γνώση, με την απλή συσσώρευση σκέψεων άλλων ανθρώπων. Η γνώση βγαίνει από μέσα και οι σκέψεις εγείρονται από εξωτερικές επιρροές. Η γνώση είναι δική μας, ενώ οι εμφυτευμένες σκέψεις ανήκουν πάντοτε σε άλλους. Το μόνον που πραγματικά μας ανήκει είναι η ελευθερία της βούλησης, όχι της επιθυμίας, χωρίς κανένα απολύτως αντίκτυπο. Όλα τα υπόλοιπα είναι πλάνη. Η γνώση, λέμε, σε ελευθερώνει. Γιατί όμως σε ελευθερώνει ;; γιατί αποκτώντας μιαν στοίβα από γνώσεις καταλαβαίνεις πως υπάρχει πάντα κάποια επόμενη, διαφορετική απ’ τις προηγούμενες. Άρα όλες οι γνώσεις μας μιλούν πως πρέπει να απομακρυνθούμε, από τις γνώσεις οδηγούς, για να δημιουργήσουμε την κατά δική μας εσωτερική γνώση, που θα αντληθεί μέσα απ’ την ανεπηρέαστη προσωπική αθωότητα του διαλογισμού, μακριά από δεδομένα . Το πέρασμα μακριά από τις γνώσεις, εκεί που βρίσκεται ο ανεξερεύνητος εαυτός μας. Η Αλήθεια δεν χωράει να γραφτεί πουθενά, ώστε να διαβαστεί, όσα μελάνια και προφητείες και αν γραφούν ως τέτοιες. Γιατί μια προφητεία έχει σκοπό, ενώ η ζωή δεν έχει σκοπό. Είναι η ίδια σκοπός και δεν έχει ανάγκη να βρει άλλους. Η λογική στηρίζεται στην σκέψη, αλλά η σκέψη δεν είναι απαραίτητα παραγμένη από σωστές πληροφορίες. Έτσι η παραγμένη λογική μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να «ξελογικευθεί». Γιατί με «λογική», γίνεται εύκολο το παιχνίδι επιβολής, μέσα απ’ το παιχνίδι της χρησιμοποίησης των λέξεων. Που ενώ είναι εξωτερικά ωραίες ή καλοδιαχειρισμένες από όποια εξουσία (άσχετα αν είναι σοφή ή ευφυής) , στην ουσία είναι κενές νοημάτων (πολιτική & αμπελοφιλοσοφημάτων) ή είναι πονηρών προθέσεων (όπου παρεμβαίνει η εξουσία και το χρήμα). Και μια στημένη λογική το μόνον που κάνει είναι να προσπαθεί να πείσει με κάθε τρόπο. Τι είναι η πειθώ ; Ο εξαναγκασμός και η επιβολή με κάθε μέσον μιας σκέψης. Δηλαδή δεν αφήνει περιθώρια να γεννηθεί μια άλλη σκέψη, μια αμφισβήτηση ή αμφιβολία . Όπου δεν πρυτανεύει ο προσωπικός στοχασμός, βασιλεύει ο υποτιθέμενος «βαθυστόχαστος στοχασμός» των επιτηδείων, στα άδεια κεφάλια των ανθρώπων, με την βοήθεια των οποίων αισθάνονται πως μπορούν να επιβιώνουν. Ειδάλλως θα ήταν οι μεγάλοι χαμένοι. Γι αυτό και οι Δάσκαλοι αυτού του κόσμου, δεν αγαπήθηκαν ποτέ από τους «λόγιους» και τους «μορφωμένους» , γιατί χάλαγε η δουλειά τους. Ο Σωκράτης έπρεπε να θανατωθεί και ο Ιησούς να σταυρωθεί. Οι άνθρωποι προτιμούν ή παροτρύνονται να προσκολλούνται σε ιδέες που στην πραγματικότητα δεν τους ανήκουν και αυτό το συνάδουν είτε με μια «ευυπόληπτη» πολιτεία είτε με έναν «ευυπόληπτο» άνθρωπο. Μα η προσκόλληση δεν σημαίνει αγάπη, ούτε κτήση, ούτε κατόρθωμα, ούτε σεβασμός. Είναι αυτό-καταστροφή του ατόμου και του συνόλου. Αν κάποιος υπερβεί τα εσκαμμένα, τότε γεννιέται η ζήλια και ο ανταγωνισμός. Την ακούμε πολύ τακτικά στις μέρες μας την λέξη «ανταγωνισμός», σαν πλύση εγκεφάλου. Μα ο κόσμος μας δεν είναι τίποτ’ άλλο από το να είναι ανταγωνιστικός. Και ο ανταγωνισμός γεννά μίση, διαχωριστικές γραμμές και πάθη. Γιατί ο τυφλός στον νου φθονεί τον ανοικτόμυαλο και ο φτωχός ζηλεύει τον πλούσιο, ενώ ο πλούσιος δεν γνωρίζει πως είναι φτωχότερος του φτωχού. Έβλεπα προ ημερών, ένα ντοκιμαντέρ της ΕΤ1 σε βίντεο «τα μαθηματικά του χάους», όπου κάποιος επιστήμονας είπε «όταν θέλει κάποιος να γίνει πλούσιος, τότε γεννά έναν φτωχό ή ζητιάνο, οπότε γίνεται ή είναι πρώτα φτωχός ο ίδιος» !!! Κατόπιν τούτων, ο άνθρωπος έμαθε όταν γεννιέται να ζει αμυντικά, σε μια ήδη δομημένη κοινωνική ή συμπαντική ή θεοσοφική πραγματικότητα. Αβοήθητος και συνεχώς βαλλόμενος από μια «αόρατη» όσο και ορατή αλλά εύθραυστη, δομημένη δύναμη που κινεί τα νήματα της εγκατεστημένης μαριονέτας ζωής, όπου απ’ τα νήματα ρόλους, δεν απουσιάζουν ούτε τα αγαπητά μας πρόσωπα, πόσον μάλλον εμείς. Οι σκέψεις, το παιχνίδι των λέξεων, έγιναν δεσμοφύλακες και καθοδηγητές μας. Πράκτορας της στημένης ζωής, του κατεστημένου. Το θέμα δεν είναι να είναι κανείς καλός. Σε γενικές γραμμές καλοί είμαστε όλοι. Σημασία έχει να ξεπερνάμε το «καλός», γινόμενοι πνευματικά δημιουργικότεροι και πρωτοπόροι, συνεχώς ανανεωμένοι, γιατί όχι , αναγεννημένοι. Ο άνθρωπος έμαθε να αγαπά μέσα από την απόκτηση. Και την απόκτηση την προτιμά υποταγμένη. Επειδή όμως οι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν για να υποτάσσουν ούτε να υποτάσσονται , δημιουργήθηκαν από κάποιους υπ-ανθρώπους οι δύο αυτές έννοιες και οι δομές που θα γέμιζαν το δημιουργημένο κενό τους, αυτό-επιβεβαιώνοντάς τες, φροντίζοντας μην κατά λάθος γεμίσει το κενό της δημιουργίας τους, αλλοτρόπως. Έτσι τα υλικά αποκτήματα, τα ζώα και η στημένη ζωή, υποκατέστησαν την απρόσκοπτη ελευθερία της έκφρασης και προσφοράς της αγάπης. Η αγάπη όμως δεν είναι ένα λογικό συμπέρασμα, ούτε προκύπτει από ένα «συνεπώς… πρέπει να αγαπάς τον τάδε..» (άλλο να σέβεσαι και άλλο να αγαπάς). Με αυτόν τον τρόπο όμως γεννήθηκε η πολιτική, πρώτα μέσα στην οικογένεια, γεννήθηκε το θέατρο και η υποκριτική, γεννήθηκε το ψέμα . Ο Ιησούς είπε : αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου ;; Θα πρέπει όμως να αγαπάμε τον εαυτό μας πρώτα, ειδάλλως πως θα αγαπήσουμε τον πλησίον, έστω και εάν είναι το παιδί μας. Άμα δεν αγαπήσουμε το είναι μας, τότε θα κάνουμε τα ανάλογα και στον πλησίον. Μα όταν αγαπήσουμε τον εαυτόν μας, τότε θα αγαπάμε εκ της εσωτερικής εκπορεύσεως , ούτως ή άλλως και τον πλησίον. Όλα τα σπουδαία πράγματα της ανθρώπινης ύπαρξης είναι υποκειμενικά και όχι αντικειμενικά., καθ' όσον η αντικειμενικότητα είναι από μόνη της δεσμευτική και καθόλα εξωτερική και καθοδηγητική, με δανεισμένες υπο-γνώσεις αμφιβόλου προελεύσεως και κατευθύνσεως . Οι κενοί είναι αυτοί που προτιμούν να ακουμπούν στην «αντικειμενικότητα», γιατί μέσα απ’ αυτήν αποκτούν δύναμη να υποστηρίζουν τις απόψεις τους και τις επιδιώξεις τους, όπως οι πολιτικοί και οι πλείστοι επιστημονικοί τύποι. Γιατί μια «αντικειμενική» κοινωνία γεννά «σπουδαίους» και φιλόδοξους ανθρώπους., ενώ οι υπόλοιποι θεωρούνται ως μη σπουδαίοι. Η λογική πάντως είναι μεταβλητή, με τα δεδομένα της κάθε στιγμής. Άρα αυτό που μπορεί να ισχύσει, είναι η λογική της στιγμής, όχι απαραίτητα των επόμενων στιγμών. Που σημαίνει κρίνεται συνεχώς η ορθότητά της. Αποτέλεσμα πάντως όλων αυτών, ο σύγχρονος άνθρωπος να είναι ένα παράγωγο ολόκληρου του παρελθόντος του, που ούτε μπήκε στον κόπο να γνωρίζει, ώστε να αναπτύξει μιαν νέα, διαφορετική και ορθότερη επίκαιρη ανά φορά λογική. Η πιο εκμεταλλεύσιμη μερίδα της κοινωνίας δεν είναι ούτε οι εργάτες του προλεταριάτου, ούτε ο γυναικείος πληθυσμός που τον υπερκέρασε, αλλά οι αθώες μικρές και ανυπεράσπιστες ψυχούλες που γεννιούνται σ’ αυτόν τον κόσμο και πριν καλά καλά μάθουν το μαμά, απομακρύνονται από την αγάπη της μάνας, για να προσδεθούν αόρατα πισθάγκωνα, στο άρμα της εκάστοτε εκπαιδευτικής κοινωνίας. Η ανθρώπινη αλήθεια είναι συνεχώς μεταβαλλόμενη, επειδή λείπει η ουσία. Κάτι που σήμερα φαίνεται για αληθινό, αύριο μπορεί να αποδειχθεί αναληθές ή πως περιείχε λίγα ψήγματα αλήθειας. Ο λόγος που ο Σωκράτης ακολούθησε τον νόμο του κράτους δεν ήταν ο νόμος αυτός καθ΄αυτός, αλλά η ελευθερία της προσωπικής του επιλογής, της δικής του αλήθειας., της ψυχικής του ελευθερίας, που δεν υπόκεινται σε ανθρώπινους νόμους, αλλά φυσικούς. Έτσι το αντιλαμβάνομαι, όπως αντιλαμβάνομαι την περίπτωση τον Λιαντίνη. Γεγονός που δεν έχει σχέση με τις αυτοκτονίες, γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις, συμβαίνει ίσως να μην αντέχουν τις αλήθειες- που είναι το αντίθετο της αποδοχής, όταν ξεπηδούν σαν «δαίμονες» από τα εσώψυχά τους. Μόνον ένας εσωτεριστής διαλογιστής θα μπορούσε ίσως να επικαλεστεί , την ελευθερία της ψυχής του. Ένας αυτόχειρας επίσης μπορεί συνεχώς να διασκεδάζει, αυτό που έμαθε δηλαδή ο άνθρωπος στον αντίποδα της ψυχ-αγωγίας, για να σκεπάσει τις φωνές της ψυχής του. Δυστυχώς γνώρισα στην ζωή μου ένα ανάλογο περιστατικό. Μήπως όμως και η όποια θρησκεία δεν λειτουργεί ανάλογα ;; Για την καταπράϋνση της ψυχικής φωνής, σκεπάζοντάς την με τυποποιημένες ιδέες ;; Όπως και να έχει η υπόθεση, είτε γελά είτε κλαίει ο άνθρωπος, σε καμία εκ των δύο περιπτώσεων δεν είναι γαλήνιος και ήρεμος, δηλαδή έχοντας ένα ζωγραφισμένο μόνιμο αδιόρατο πηγαίο χαμόγελο στο πρόσωπο, σαν το χαμόγελο της Τζοκόντας. Η επιθυμία έγινε το μέσον της ευτυχίας . Ποιος είναι ο μακάριος ή ο ευτυχής ; αυτός που δεν ψάχνει να γίνει παρα πάνω ευτυχής από αυτό που έχει γνωρίσει. Γιατί η ευτυχία δεν έχει μέτρο, απλά γίνεται αναλόγως αντιληπτή. Στο κυνήγι της όμως γίνονται θανάσιμα λάθη, αφού η ουσία της είναι πάντοτε η ίδια σε όποια περίπτωση και όχι στην ποσότητα ή τα είδη των επιθυμιών. Όσο περισσότερο την κυνηγάμε, τόσο περισσότερο γινόμαστε δυστυχείς, γιατί αυτή είναι εκεί δίπλα, στα απλά , αλλά δεν γίνεται αισθητή, γιατί προσμετράται βάσει του μέτρου που η εκάστοτε κοινωνία της δίνει ανά εποχή. Για να μπορέσει να γίνει όσο δυνατόν κατανοητή η ζωή, θα πρέπει να υπάρχει ωρίμανση και να κατανοήσουμε τι σημαίνει. Θα παραθέσω ένα ωραίο παράδειγμα κάποιου εσωτεριστή. Ας παρατηρήσουμε τα δέντρα. Καθώς το δέντρο ωριμάζει, οι ρίζες του πηγαίνουν ολοένα και βαθύτερα. Υπάρχει ισορροπία. Όσο πιο ψηλά πηγαίνει το δέντρο, τόσο πιο βαθιά πηγαίνουν οι ρίζες. Δεν μπορεί να υπάρξει δέντρο πενήντα μέτρα ψηλό με ρίζες δέκα πόντους. Δεν μπορούν να στηρίζουν τέτοιο ύψος. Στη ζωή, ωρίμανση σημαίνει να πηγαίνουμε βαθιά μέσα στον εαυτό μας, στις πιο τολμηρές σκέψεις μας. Εκεί βρίσκονται οι ρίζες μας. Ο Πλωτίνος λέει : ΕΝ – ΝΟΥΣ – ΨΥΧΗ. Η τριαδικότητα του Θεού- Σύμπαντος. Χωρίς την συνεργασία αυτών δεν υπάρχει Γαλήνη και Ευτυχία. Και εμείς ανήκουμε σε ένα Σύνολο στο οποίο παίρνουμε μέρος ενεργά κατόπιν επιλογών και όχι παθητικά και στατικά οργανωμένα., με κανόνες αυτοπροσδιορισμού και όχι με κανόνες εξωπροστασίας. Η ψυχή είναι η κινησιουργός δύναμης του Σύμπαντος. Η Ψυχή δεν υπόκειται σε ιδεολογήματα, έννοιες ή δογματισμούς. ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ, Αποσπάσματα από ΠΛΩΤΙΝΟ : Πάνω απ’ όλα πρέπει να βρίσκετε κάτι απλό. Γιατί αν δεν είναι απλό και δεν είναι το ΕΝ, τότε δεν θα είναι η αιτία. Η αιτία των πάντων πρέπει να είναι μία και μοναδική. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τα πολλά, εξόν αν υπάρχει πάντοτε το ΕΝ, από το οποίο δημιουργούνται και προϋπάρχει αυτών. Το ΕΝ είναι η Αιτία όλων. Δεν έχουμε γνώση και διανοητική αντίληψη να το περιγράψουμε, Μπορούμε να πούμε τι δεν είναι και όχι τι είναι. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν γνωρίζουμε την ύπαρξή Του………Υπάρχει πριν από την ζωή και είναι η αιτία της………Το ΕΝ υπάρχει παντού …Το ΕΝ γεμίζει τα πάντα, παράγει τα πάντα χωρίς να είναι αυτό που παράγει…….Υπερέχει των πάντων, είτε της κίνησης είτε της ακινησίας ….είναι ανέκφραστη πηγή. Το ΕΝ δεν σκέπτεται, γιατί εμπεριέχει τόσο την σκέψη τόσο και τον σκεπτόμενο, το Εν δεν είναι η διάνοια, αλλά ανώτερο της διάνοιας, κατά συνέπεια, η εκπόρευσή του είναι και διανοητική……Πνεύμα και Ύλη είναι οι δύο όψεις του νομίσματος, που είναι η βάση της ύπαρξης….Η Ψυχή είναι μια άλλη φύση, από αυτήν την ύλης και της νοημοσύνης της που μπορεί να γεννά απ’ τον εαυτό της … Η Ψυχή είναι πρωταρχικό είδος ζωής, χωρίς μορφή και αιώνιο, καθώς και μέρος όλων των πραγμάτων , μεταδίδοντας την κίνηση σε όλα (Με λίγα λόγια αγαπημένοι φίλοι, ο άνθρωπος είναι ψυχή που ανήκει στο ΕΝ και όχι στον εαυτό του, όπου και θα επιστρέψει για να εκδηλωθεί με άγνωστο τρόπο). Η ψυχή είναι στην ουσία ο άνθρωπος και όχι το σώμα που είναι το όργανό της……. Η ψυχή λέγεται ότι υπάρχει στο σώμα, όπως ο καπετάνιος σε ένα πλοίο. Αυτό όμως δεν είναι σωστό, γιατί βρίσκεται πρώτον στο πλοίο κατά τύχη και αφετέρου ο Καπετάνιος κυβερνά ολόκληρο το πλοίο, ενώ το σώμα βρίσκεται σε μέρος του πλοίου, ενώ η ψυχή βρίσκεται και ενυπάρχει παντού……..Το υψηλότερο μέρος της ψυχής παραμένει ενωμένο πάντοτε με τον νοήμονα κόσμο, ενώ το κατώτερο παραμένει κολλημένο με τον αισθητό κόσμο…..Συνεπώς η ψυχή έχει διπλή δράση, ως προς την σχέση της με τον άνω και κάτω κόσμο……Όταν η ψυχή δένεται με το σώμα => ξεχνάει, όταν διαχωρίζεται => θυμάται….Γι αυτό η μνήμη ανήκει στην ψυχή (στο ΕΝ) και το σώμα είναι η πηγή της λήθης …….Γι αυτό η ισχύς του ανθρώπου δεν πηγάζει απ’ τα έξω, αλλά είναι έμφυτη (οι Αρχαίοι μας Ήρωες, όπως και οι αληθινοί άσημοι Ήρωες της ιστορίας)…….Σε μια παράσταση ο θεός πεθαίνει, για να ξαναγεννηθεί σε μια άλλη σκηνή με άλλη άγνωστη μορφή………………..Αν επιθυμείς να ανακαλύψεις την διανεμόμενη δικαιοσύνη, θα πρέπει να εξετάζεις όχι μόνον το παρόν, αλλά άλλο τόσο το παρελθόν και το μέλλον . Το σύστημα αυτό της ανταποδοτικότητας είναι απόλυτο, δίκαιο και σοφό…..Ο άνθρωπος είναι ο μόνος υπαίτιος της μοίρας του και ο μοναδικός υπεύθυνος που ενεργοποιεί τις αιτίες τόσο της ευτυχίας και όσο και της δυστυχίας του…….Μέσω του Συμπαντικού νόμου καθορίζεται για πόσο χρονικό διάστημα θα διαρκέσει η δοκιμασία………Υπάρχουν τρείς τύποι ανθρώπων : αυτοί που πιστεύουν πως η επίγεια ζωή είναι η αρχή και το τέλος, οι δεύτεροι είναι αυτοί που κατά κάποιο τρόπο προσπαθούν να στρέψουν την ψυχή προς υψηλότερες αξίες και τελευταίοι είναι οι σοφοί που στρέφονται προς το ΦΩΣ. Με λίγα λόγια ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΝ ΚΑΤΑΧΡΑΣΤΕΣ. Νάγια «ΑΝΗΚΩ» & «ΚΑΤΕΧΩ» ;;;;

«αν ρωτήσουμε τις μαϊμούδες, δεν θα πουν ότι ο άνθρωπος είναι εξέλιξη, αλλά πτώση από τις μαϊμούδες».  Την φράση αυτή που κάπου διάβασα την βρήκα πολύ έξυπνη για ξεκίνημα.  

Δυό λέξεις : ανήκω , κατέχω  που έχουν στο έπακρον παρανοηθεί.  Γιατί καλοί μου φίλοι και περαστικοί αναγνώστες, ούτε μας ανήκει κάτι, ούτε κατέχουμε «κατ’ αποκλειστικότητα» κάτι.   

Κι όμως αυτές οι δύο έννοιες άλλαξαν τον πλανητικό γήινο μας κόσμο.  Άλλαξαν τον παράδεισό μας. Ο τάδε ή ο δείνα βρήκε το θράσος (με αναγραμματισμό μας δίνει το αντίθετο, το θάρρος) να παντεντάρει παράγωγα της φύσης, Δωρεά του «ΕΝ» στη γήινα όντα του, άρα και στον άνθρωπο, ενώ αυτοί οι ελάχιστοι κερδοσκοπούν ασύστολα εις βάρος της ανθρωπότητας, αλλά  και της φύσης.  Οι κτήτορες αυτών των πολυμορφικών εταιρειών, αγαπούν την εξουσία. Είναι άνθρωποι αδύναμοι και ψυχικά ασθενείς, ειδάλλως δεν θα προσπαθούσαν να την αποκτήσουν για να πείσουν πρώτα τους ίδιους και μετά τους άλλους, πως αξίζουν κάτι παραπάνω από τους υπόλοιπους. 

Τα πάντα λοιπόν στον άνθρωπο του έχουν δοθεί «δανεικά».  Δεν ξέρω αν όλα όσα του διατέθηκαν, δόθηκαν για κάποιο σκοπό ή βάσει κάποιου ασύλληπτου σχεδίου, αλλά ούτε το σώμα μάς ανήκει και την ψυχή ακόμα την «παραδίδουμε» στην πηγή της ή είμαστε συνεχώς εντός της - μέρος της. 

«Τι ψυχή θα παραδόσεις» άκουγα τακτικά να λέει η μητέρα .  

Επομένως τα πάντα όσα αντιλαμβανόμαστε ή νομίζουμε πως αντιλαμβανόμαστε, είναι όλα σε παντελώς ΛΑΘΟΣ βάση, τοποθετημένα.  Αν έχουμε συνείδηση πως ζούμε μέσα σ’ ένα matrix, εμείς το επεκτείναμε πέραν της όποιας αρχικής παραμορφωτικής πραγματικότητας του , καλλιεργώντας ένα matrix, μέσα σένα άλλο.  

Οι έννοιες των : ανήκω και κατέχω «εφευρέθηκαν», πρώτα από εξωτερικούς παράγοντες και εν συνεχεία καλλιεργήθηκαν από ανάλογους εσωτερικούς, όταν αυτές είχαν πρώτα ενστερνιστεί  ως ορθές ,  σε απόλυτη  - αυτο ή μη - εκμεταλλευσιμότητά τους.    Στην ουσία άπαντα γύρο μας , μετατράπηκαν σε κάποιου είδους γνωστές ή λιγότερο γνωστές εταιρίες  (μπορεί ακόμα να είμαστε και οι ίδιοι «κάτοχοι» κάποιας εξ αυτών), υπάρχουσες και ευημερούσες,  χάριν της δικής μας κτητικής απληστίας και  ανοησίας και απ’ την ανάγκη του να ανήκουμε ή να μας ανήκει κάτι.  Γίναμε εξαρτώμενοι πελάτες ακόμα και του ίδιου μας του εαυτού, την στιγμή που αυτές οι δύο έννοιες προκρίνονται λόγω  της δική μας αγνωσίας,, επικαλούμενες  πολλές φορές την ανικανότητα μας.  Εάν κάποιος μπει στον κόπο να το αναλύσει έχει πιθανότητες να το κατανοήσει.

Η λέξη «ανήκω», έκανε τον άνδρα αφέντη,  ιδιοκτήτη και κάποτε κάτοχο όλων των χρημάτων για να ικανοποιεί την πολυγαμική του φύση, δημιουργώντας τις πόρνες και τις παλλακίδες, παράγωγα του γάμου που ο άνθρωπος εφηύρε.  Η εφεύρεση «μου ανήκει» ή «κατέχω», έκανε την  ταχύτητα και την βιασύνη σπουδαιότερες του  προορισμού.

«Τι  μας ανήκει στο τέλος…., δυο μέτρα γης !» , λένε  Ούτε τα δυο μέτρα δεν μας ανήκουν. Καθ’ όσον αυτά δεν είναι παρά μέρος ενός εργαστηρίου επιστροφής  του «ρούχου»  που πετάμε, επιστρέφοντάς το ως λίπασμα στην κυκλική υλική ζωή.  Πολλά παρόμοια «ρούχα» θα περάσουν απ΄το συγκεκριμένο εργαστήρι.  Γιατί αν ο  άνθρωπος είχε εμβαθύνει, θα γνώριζε πως ο θάνατος είναι η μεγαλύτερη αυταπάτη αυτού του κόσμου, που φυσικά δεν θα έμενε ανεκμετάλλευτος από τους «δυνατούς» και τα υπό παράγωγα τους, επί της γης. 

 Σε αντίθετο όμως διαλογισμό, συνεχώς διευρύνεται αποκαλυπτόμενη του τι σημαίνει αθανασία, αντί θάνατος.  Γιατί στον Κόσμο μας  δεν ανήκει ο θάνατος , μόνον εκεί που λατρεύουν τον σκοταδισμό, την μοιρολατρία και την ενοχή.  Την κυρία ενοχή, που την ενάγουν σε ότι αφορά την ανθρώπινη ζωή. Γιατί η ενοχή, εύκολα θα αναζητήσει κάποιον «σωτήρα» και οι «δυνατοί» διαθέτουν μπόλικους απ’ αυτούς, για όλων των ειδών τις ενοχές.  Ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από ταμπέλες για να ζει. ΑΠΛΑ ΖΕΙ.  Το μέλλον δεν είναι θέμα όποιων ευκαιριών, αλλά απλώς…. επιλογών. 

Μην μας παραξοφαίνεται αν όλα αυτά ξεκινούν από την ιδέα, ότι ο άνθρωπος προσπαθεί να γίνει ένας μικρός θεός.  Γιατί απ' όσα αποτελείται είναι ο ίδιος ο θεός. Τι σημαίνει αλήθεια «να γίνει μικρός θεός» ;;  ότι κάποιος προσπαθεί να το αποδείξει  ως μια εφικτή πραγματικότητα, που στην συνέχεια θα καταλήξει σε πεποίθηση και η πεποίθηση δεν είναι παρά ένα τεράστιο ψέμα.  Ο εκ πεποιθήσεως πιστός, είναι ένας πεπεισμένος τυφλός, που δεν προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τον νου ως εργαλείο εύρεσης της ουσίας μιας λεγόμενης αλήθειας, μέσω διαλογισμού.   Ο διαλογισμός είναι μια σιωπή της σκέψης, που δεν ανήκει σε κάποιες λέξεις ή μια πραγματικότητα. Διότι οι λέξεις είναι κτηστές οντότητες δογματικών εννοιών. 

ΦΙΛΙΑ. Η φιλία δεν δημιουργείται επειδή πρέπει να ανήκει κάποιος μέσα σε μια ομάδα, μικρή ή μεγαλύτερη.   Φίλος μπορεί να είναι αυτός που θα δεχθεί την ανάγκη της μοιρασιάς της, εκπορευόμενη απ’ όσα έχει κάποιος από μέσα του να δώσει. Φιλία είναι η αφθονία που ρέει στην σχέση. Μήπως δεν πρέπει κάπως έτσι να είναι όλες οι μορφές των σχέσεων ;; 

Αρκετοί υποστηρίζουν πως η σεξουαλική πράξη είναι βέβηλος, οι ίδιοι όμως μπορεί να μην μπορούν να αναγνωρίσουν μια βέβηλη σκέψη ή προσευχή τους.  Στο αντίθετο άκρο, υπάρχουν αυτοί που το θεωρούν ως ένα δικαίωμα που τους ανήκει και μπορούν να εκφραστούν με όποιο τρόπο τους γουστάρει.  Χάθηκε έτσι κάθε έννοια φυσικής μοιρασιάς  και δωροδότρας συνένωσης των αλλοφύλων, έκφραση συνένωσης και ολοκλήρωσης των αλληλοσυμπληρούμενων αντιθέσεων με τον ανώτερο κόσμο του θείου, μέσω ειλικρινών , πηγαίων και αυθορμήτων συναισθημάτων.   Το χειρότερο απ’ όλα είναι, ο άνθρωπος μη γνωρίζοντας ποιος στο καλό είναι, να προσπαθεί να γίνει κάτι που ούτε αυτός γνωρίζει, πράγμα που δυστυχώς ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις της ζωής του.  Σαν συνέπεια να γίνεται κάτι που κάποιοι άλλοι τον έπεισαν και τον φόρτωσαν με ιδεολογήματα και φληναφήματα, ότι μπορεί να γίνει. Σε όλες τις περιπτώσεις δεν ζει για τον εαυτό του, αφού δεν είναι κάτι που πραγματικά είναι και αφού δεν έθεσε στον εαυτό του  τα ερωτήματα του μυστηρίου της ζωής. 

Εξουσίες και δόγματα ακολουθούν πιστά ένα τελετουργικό, καθαιρώντας αυθαίρετα κάθε έννοια προσωπικού διαλογισμού,  εσωτερισμού και έκφρασης.  Ποια θα ήταν η κατάσταση όμως του ανθρώπου, αν δεν υπερίσχυαν τα τελετουργικά ;;   Χμ, η ζωή δεν είναι παρά εμπειρία που κυνηγά να ζήσει, γιατί τότε μόνον θα έχει κερδίσει ψήγματα γνώσης, αντί μιας τυπωμένης εγκεφαλικής εγγραφής ως γνώση, μεταδιδόμενη σαν φωτοτυπία στην φωτοτυπημένη μνήμη του.  Αντίθετα επί μερικές χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος προσπαθεί πειραματιζόμενος με την μερική του γνώση,  να περιορίσει ή να κατευθύνει την φύση σε όλες τις εκφάνσεις και το μόνον που καταφέρνει, είναι να δημιουργεί αναξιόπιστα εγκληματικά αντίγραφα, τύπου CERN.  O Θεός όμως δεν δημιούργησε αντίγραφα ή από αντίγραφα, αλλά δημιούργησε μόνον πρωτότυπα. 

Νομίζουμε πως μας ανήκει ο εκπολιτισμός για τον οποίο κομπορρημονώντας  ως  «κατόρθωμά μας», έχουμε χάσει τον αυθορμητισμό μας,  για χάρη του καθωσπρεπισμού.  Είναι απολίτιστο να φας με τα χέρια, να πατήσεις  στα νερά, επειδή αυτό γινόταν κάποτε και τώρα θεωρείται απολίτιστο. Χάσαμε την επαφή μας με τον φυσικό κόσμο και την μητέρα γη, επειδή με κάποιο τρόπο μάθαμε να ανήκουμε σε ένα κόσμο διαφορετικό και μη οικείο.  Με τον πολύ εκπολιτισμό, χάσαμε τις ρίζες , φοβούμενοι τις λάσπες.  Πόσες φορές ο άνδρας δεν θα πει «πως μου έκανες το αυτοκίνητο έτσι….όλο λάσπες….».  Εξίσου κάποιοι επινόησαν χιλιάδες πράγματα που να αποσπούν τον άνθρωπο από τον φυσικό αληθινό του εαυτό, αλλά και εκείνος έμαθε και έπραξε το ίδιο στην ζωή του. 

Ποτέ κανένας δεν μπόρεσε να φτάσει στη αληθινή γνώση, με την απλή συσσώρευση σκέψεων άλλων ανθρώπων.    Η γνώση βγαίνει από μέσα και οι σκέψεις εγείρονται από εξωτερικές επιρροές.  Η γνώση είναι δική μας, ενώ οι εμφυτευμένες σκέψεις ανήκουν πάντοτε σε άλλους.  

Το μόνον που πραγματικά μας ανήκει είναι η ελευθερία της βούλησης, όχι της επιθυμίας, χωρίς κανένα απολύτως αντίκτυπο.  Όλα τα υπόλοιπα είναι πλάνη.  Η γνώση,  λέμε, σε ελευθερώνει. Γιατί όμως σε ελευθερώνει ;;  γιατί αποκτώντας μιαν στοίβα από γνώσεις καταλαβαίνεις πως υπάρχει πάντα κάποια επόμενη, διαφορετική απ’ τις προηγούμενες.  Άρα όλες οι γνώσεις μας μιλούν πως πρέπει  να απομακρυνθούμε, από τις γνώσεις οδηγούς, για να δημιουργήσουμε την κατά δική μας εσωτερική γνώση, που θα αντληθεί μέσα απ’ την ανεπηρέαστη προσωπική αθωότητα του διαλογισμού, μακριά από δεδομένα . Το πέρασμα μακριά από τις γνώσεις, εκεί που βρίσκεται ο ανεξερεύνητος  εαυτός μας.  Η Αλήθεια δεν χωράει να γραφτεί πουθενά, ώστε να διαβαστεί, όσα μελάνια και προφητείες και αν γραφούν  ως τέτοιες.  Γιατί μια προφητεία έχει σκοπό, ενώ η ζωή δεν έχει σκοπό. Είναι η ίδια σκοπός και δεν έχει ανάγκη να βρει άλλους.

Η λογική στηρίζεται στην σκέψη, αλλά η σκέψη δεν είναι απαραίτητα παραγμένη από σωστές πληροφορίες.  Έτσι η παραγμένη λογική μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να «ξελογικευθεί».  Γιατί με «λογική»,  γίνεται εύκολο το παιχνίδι επιβολής, μέσα απ’ το παιχνίδι της χρησιμοποίησης των λέξεων. Που ενώ είναι εξωτερικά ωραίες ή καλοδιαχειρισμένες από όποια εξουσία (άσχετα αν είναι σοφή ή ευφυής) , στην ουσία είναι κενές νοημάτων (πολιτική & αμπελοφιλοσοφημάτων) ή είναι πονηρών προθέσεων (όπου παρεμβαίνει η εξουσία και το χρήμα). Και μια στημένη λογική το μόνον που κάνει είναι να προσπαθεί να πείσει με κάθε τρόπο. 

Τι είναι η πειθώ ; Ο εξαναγκασμός και η επιβολή με κάθε μέσον μιας σκέψης. Δηλαδή δεν αφήνει περιθώρια να γεννηθεί μια άλλη σκέψη, μια αμφισβήτηση ή αμφιβολία .  Όπου δεν πρυτανεύει ο προσωπικός στοχασμός, βασιλεύει  ο υποτιθέμενος «βαθυστόχαστος στοχασμός» των επιτηδείων, στα άδεια κεφάλια των ανθρώπων, με την βοήθεια των οποίων αισθάνονται πως μπορούν να επιβιώνουν.  Ειδάλλως θα ήταν οι μεγάλοι χαμένοι. Γι αυτό και οι Δάσκαλοι αυτού του κόσμου, δεν αγαπήθηκαν ποτέ από τους «λόγιους» και  τους «μορφωμένους» , γιατί χάλαγε η δουλειά τους. Ο Σωκράτης έπρεπε να θανατωθεί και ο Ιησούς να σταυρωθεί. 

Οι άνθρωποι προτιμούν ή παροτρύνονται να προσκολλούνται σε ιδέες που στην πραγματικότητα δεν τους ανήκουν και αυτό το συνάδουν είτε με μια «ευυπόληπτη» πολιτεία είτε με έναν «ευυπόληπτο» άνθρωπο.  Μα η προσκόλληση δεν σημαίνει αγάπη, ούτε κτήση, ούτε κατόρθωμα,  ούτε σεβασμός.  Είναι αυτό-καταστροφή του ατόμου και του συνόλου.  Αν κάποιος υπερβεί τα εσκαμμένα, τότε γεννιέται η ζήλια και ο ανταγωνισμός.  Την ακούμε πολύ τακτικά στις μέρες μας την λέξη «ανταγωνισμός», σαν πλύση εγκεφάλου.   Μα ο κόσμος μας δεν είναι τίποτ’  άλλο από το να είναι ανταγωνιστικός.  Και ο ανταγωνισμός γεννά μίση, διαχωριστικές γραμμές και πάθη. Γιατί ο τυφλός στον νου φθονεί τον ανοικτόμυαλο και ο φτωχός ζηλεύει τον πλούσιο, ενώ ο πλούσιος δεν γνωρίζει πως είναι φτωχότερος του φτωχού.   Έβλεπα προ ημερών,  ένα ντοκιμαντέρ της ΕΤ1 σε βίντεο «τα μαθηματικά του χάους»,  όπου κάποιος επιστήμονας είπε «όταν θέλει κάποιος να γίνει πλούσιος, τότε γεννά έναν φτωχό ή ζητιάνο, οπότε γίνεται ή είναι πρώτα φτωχός ο ίδιος» !!!

Κατόπιν τούτων, ο άνθρωπος έμαθε όταν γεννιέται να ζει αμυντικά, σε μια ήδη δομημένη κοινωνική ή συμπαντική ή θεοσοφική πραγματικότητα.  Αβοήθητος και συνεχώς βαλλόμενος από μια «αόρατη» όσο και ορατή αλλά εύθραυστη, δομημένη δύναμη που κινεί τα νήματα της εγκατεστημένης μαριονέτας ζωής, όπου απ’ τα νήματα ρόλους, δεν απουσιάζουν ούτε τα αγαπητά μας πρόσωπα, πόσον μάλλον εμείς.  Οι σκέψεις, το παιχνίδι των λέξεων, έγιναν δεσμοφύλακες και καθοδηγητές μας. Πράκτορας της στημένης ζωής, του κατεστημένου. 

Το θέμα δεν είναι να είναι κανείς καλός. Σε γενικές γραμμές καλοί είμαστε όλοι.  Σημασία έχει να ξεπερνάμε το «καλός»,  γινόμενοι πνευματικά δημιουργικότεροι  και πρωτοπόροι, συνεχώς ανανεωμένοι, γιατί όχι , αναγεννημένοι.   Ο άνθρωπος έμαθε να αγαπά μέσα από την απόκτηση.  Και την απόκτηση την προτιμά υποταγμένη.  Επειδή όμως οι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν για να υποτάσσουν ούτε να υποτάσσονται , δημιουργήθηκαν από κάποιους υπ-ανθρώπους οι δύο αυτές έννοιες και οι δομές  που θα γέμιζαν το δημιουργημένο κενό τους, αυτό-επιβεβαιώνοντάς τες, φροντίζοντας  μην κατά λάθος γεμίσει το κενό της δημιουργίας τους,  αλλοτρόπως. Έτσι τα υλικά αποκτήματα, τα ζώα και η στημένη ζωή, υποκατέστησαν την απρόσκοπτη ελευθερία της έκφρασης και προσφοράς της αγάπης.  Η αγάπη όμως δεν είναι ένα λογικό συμπέρασμα, ούτε προκύπτει από ένα «συνεπώς… πρέπει να αγαπάς τον τάδε..»   (άλλο να σέβεσαι και άλλο να αγαπάς). Με αυτόν τον τρόπο όμως γεννήθηκε η πολιτική, πρώτα μέσα στην οικογένεια, γεννήθηκε το θέατρο και η υποκριτική, γεννήθηκε το ψέμα .

Ο Ιησούς είπε : αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου ;; Θα πρέπει όμως να αγαπάμε τον εαυτό μας πρώτα, ειδάλλως πως θα αγαπήσουμε τον πλησίον, έστω και εάν είναι το παιδί μας.    Άμα δεν αγαπήσουμε το είναι μας, τότε θα κάνουμε τα ανάλογα και στον πλησίον.  Μα όταν αγαπήσουμε τον εαυτόν μας, τότε θα αγαπάμε εκ της εσωτερικής εκπορεύσεως , ούτως ή άλλως και τον πλησίον. 

Όλα τα σπουδαία πράγματα της ανθρώπινης ύπαρξης είναι υποκειμενικά και όχι αντικειμενικά., καθ' όσον η αντικειμενικότητα είναι από μόνη της δεσμευτική και  καθόλα εξωτερική και καθοδηγητική, με δανεισμένες  υπο-γνώσεις αμφιβόλου προελεύσεως και κατευθύνσεως . Οι κενοί είναι αυτοί που προτιμούν να ακουμπούν  στην «αντικειμενικότητα», γιατί μέσα απ’ αυτήν αποκτούν δύναμη να υποστηρίζουν τις απόψεις τους και τις επιδιώξεις τους, όπως οι πολιτικοί και οι πλείστοι επιστημονικοί τύποι.  Γιατί μια «αντικειμενική» κοινωνία γεννά «σπουδαίους» και φιλόδοξους ανθρώπους., ενώ οι υπόλοιποι θεωρούνται ως μη σπουδαίοι.  Η λογική πάντως είναι μεταβλητή, με τα δεδομένα της κάθε στιγμής. Άρα αυτό που μπορεί να ισχύσει, είναι η λογική της στιγμής, όχι απαραίτητα των επόμενων στιγμών.  Που σημαίνει κρίνεται συνεχώς η ορθότητά της. Αποτέλεσμα πάντως όλων αυτών, ο σύγχρονος άνθρωπος να είναι ένα παράγωγο ολόκληρου του παρελθόντος του, που ούτε μπήκε στον κόπο να γνωρίζει, ώστε να αναπτύξει μιαν νέα, διαφορετική και ορθότερη επίκαιρη ανά φορά λογική.

Η πιο εκμεταλλεύσιμη μερίδα της κοινωνίας δεν είναι ούτε οι εργάτες του προλεταριάτου, ούτε ο γυναικείος πληθυσμός που τον υπερκέρασε, αλλά οι αθώες μικρές και ανυπεράσπιστες ψυχούλες που γεννιούνται σ’ αυτόν τον κόσμο και πριν καλά καλά μάθουν το μαμά, απομακρύνονται από την αγάπη της μάνας, για να προσδεθούν αόρατα πισθάγκωνα,  στο άρμα της  εκάστοτε εκπαιδευτικής κοινωνίας. 

Η ανθρώπινη αλήθεια είναι συνεχώς μεταβαλλόμενη, επειδή λείπει η ουσία.  Κάτι που σήμερα φαίνεται για αληθινό, αύριο μπορεί να αποδειχθεί αναληθές ή πως περιείχε λίγα ψήγματα αλήθειας.  Ο λόγος που ο Σωκράτης ακολούθησε τον νόμο του κράτους δεν ήταν ο νόμος αυτός καθ΄αυτός, αλλά η ελευθερία της προσωπικής του επιλογής, της δικής του αλήθειας., της ψυχικής του ελευθερίας, που δεν υπόκεινται σε ανθρώπινους νόμους, αλλά φυσικούς.  Έτσι το αντιλαμβάνομαι, όπως αντιλαμβάνομαι την περίπτωση τον Λιαντίνη.  Γεγονός που δεν έχει σχέση με τις αυτοκτονίες, γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις, συμβαίνει ίσως να μην αντέχουν τις αλήθειες- που είναι το αντίθετο της αποδοχής, όταν  ξεπηδούν σαν «δαίμονες» από τα εσώψυχά τους.  Μόνον ένας εσωτεριστής διαλογιστής θα μπορούσε ίσως να επικαλεστεί , την ελευθερία της ψυχής του. Ένας αυτόχειρας επίσης μπορεί συνεχώς να διασκεδάζει, αυτό που έμαθε δηλαδή ο άνθρωπος στον αντίποδα της ψυχ-αγωγίας, για να σκεπάσει τις φωνές της ψυχής του.  Δυστυχώς γνώρισα στην ζωή μου ένα ανάλογο περιστατικό.    Μήπως όμως και η όποια θρησκεία δεν λειτουργεί ανάλογα ;;  Για την καταπράϋνση της ψυχικής φωνής, σκεπάζοντάς την με τυποποιημένες ιδέες ;;  Όπως και να έχει η υπόθεση, είτε γελά είτε κλαίει ο άνθρωπος, σε καμία εκ των δύο περιπτώσεων δεν είναι γαλήνιος και ήρεμος, δηλαδή έχοντας ένα ζωγραφισμένο μόνιμο αδιόρατο πηγαίο χαμόγελο στο πρόσωπο, σαν το χαμόγελο της Τζοκόντας. 

Η επιθυμία έγινε το μέσον της ευτυχίας .  Ποιος είναι ο μακάριος ή  ο ευτυχής ; αυτός που δεν ψάχνει να γίνει παρα πάνω ευτυχής από αυτό που έχει γνωρίσει. Γιατί η ευτυχία δεν έχει μέτρο, απλά γίνεται αναλόγως αντιληπτή. Στο κυνήγι της όμως γίνονται θανάσιμα λάθη, αφού η ουσία της είναι πάντοτε η ίδια σε όποια περίπτωση και όχι στην ποσότητα ή τα είδη των επιθυμιών.  Όσο περισσότερο την κυνηγάμε, τόσο περισσότερο γινόμαστε δυστυχείς, γιατί αυτή είναι εκεί δίπλα, στα απλά , αλλά δεν γίνεται αισθητή, γιατί προσμετράται βάσει του μέτρου που η εκάστοτε κοινωνία της δίνει ανά εποχή.  

Για να μπορέσει να γίνει όσο δυνατόν κατανοητή η ζωή, θα πρέπει να υπάρχει ωρίμανση και  να κατανοήσουμε τι σημαίνει.   Θα παραθέσω ένα ωραίο παράδειγμα κάποιου εσωτεριστή. Ας παρατηρήσουμε τα δέντρα. Καθώς το δέντρο ωριμάζει, οι ρίζες του πηγαίνουν ολοένα και βαθύτερα. Υπάρχει ισορροπία. Όσο πιο ψηλά πηγαίνει το δέντρο, τόσο πιο βαθιά πηγαίνουν οι ρίζες. Δεν μπορεί να υπάρξει δέντρο πενήντα μέτρα ψηλό με ρίζες δέκα πόντους. Δεν μπορούν να στηρίζουν τέτοιο ύψος. Στη ζωή, ωρίμανση σημαίνει να πηγαίνουμε βαθιά μέσα στον εαυτό μας, στις πιο τολμηρές σκέψεις μας.  Εκεί βρίσκονται οι ρίζες μας.

Ο Πλωτίνος λέει : ΕΝ – ΝΟΥΣ – ΨΥΧΗ. Η τριαδικότητα του Θεού-  Σύμπαντος. Χωρίς την συνεργασία αυτών δεν υπάρχει Γαλήνη και Ευτυχία.  Και εμείς ανήκουμε σε ένα Σύνολο στο οποίο παίρνουμε μέρος ενεργά κατόπιν επιλογών και όχι παθητικά και στατικά οργανωμένα., με κανόνες αυτοπροσδιορισμού και όχι με κανόνες εξωπροστασίας.   Η ψυχή είναι η κινησιουργός δύναμης του Σύμπαντος. Η Ψυχή δεν υπόκειται σε ιδεολογήματα, έννοιες ή δογματισμούς. ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ,

Αποσπάσματα από ΠΛΩΤΙΝΟ :  Πάνω απ’ όλα πρέπει να βρίσκετε κάτι απλό.  Γιατί αν δεν είναι απλό και δεν είναι το ΕΝ, τότε δεν θα είναι η αιτία.  Η αιτία των πάντων πρέπει να είναι μία και μοναδική.  Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τα πολλά, εξόν αν υπάρχει πάντοτε το ΕΝ, από το οποίο δημιουργούνται και προϋπάρχει αυτών.  Το ΕΝ είναι η Αιτία όλων.  Δεν έχουμε γνώση και διανοητική αντίληψη να το περιγράψουμε, Μπορούμε να πούμε τι δεν είναι και όχι τι είναι. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν γνωρίζουμε την ύπαρξή Του………Υπάρχει πριν από την ζωή και είναι η αιτία της………Το ΕΝ υπάρχει παντού …Το ΕΝ γεμίζει τα πάντα, παράγει τα πάντα χωρίς να είναι αυτό που παράγει…….Υπερέχει των πάντων, είτε της κίνησης είτε της ακινησίας ….είναι ανέκφραστη πηγή. Το ΕΝ δεν σκέπτεται, γιατί εμπεριέχει τόσο την σκέψη τόσο και τον σκεπτόμενο, το Εν δεν είναι η διάνοια, αλλά ανώτερο της διάνοιας, κατά συνέπεια, η εκπόρευσή του είναι και διανοητική……Πνεύμα και Ύλη είναι οι δύο όψεις του νομίσματος, που είναι η βάση της ύπαρξης….Η Ψυχή είναι μια άλλη φύση, από αυτήν την ύλης και της νοημοσύνης της  που μπορεί να γεννά απ’ τον εαυτό της … Η Ψυχή είναι πρωταρχικό είδος ζωής, χωρίς μορφή και αιώνιο, καθώς και μέρος όλων των πραγμάτων , μεταδίδοντας την κίνηση σε όλα

(Με λίγα λόγια αγαπημένοι φίλοι, ο άνθρωπος είναι ψυχή που ανήκει στο ΕΝ και όχι στον εαυτό του, όπου και θα επιστρέψει για να εκδηλωθεί με άγνωστο τρόπο).  Η ψυχή είναι στην ουσία ο άνθρωπος και όχι το σώμα που είναι το όργανό της……. Η ψυχή λέγεται ότι υπάρχει στο σώμα, όπως ο καπετάνιος σε ένα πλοίο.  Αυτό όμως δεν είναι σωστό, γιατί βρίσκεται πρώτον στο πλοίο κατά τύχη και αφετέρου ο Καπετάνιος κυβερνά ολόκληρο το πλοίο, ενώ το σώμα βρίσκεται σε μέρος του πλοίου, ενώ η ψυχή βρίσκεται και ενυπάρχει παντού……..Το υψηλότερο μέρος της ψυχής παραμένει ενωμένο πάντοτε με τον νοήμονα κόσμο, ενώ το κατώτερο παραμένει κολλημένο με τον αισθητό κόσμο…..Συνεπώς η ψυχή έχει διπλή δράση, ως προς την σχέση της με τον άνω και κάτω κόσμο……Όταν η ψυχή δένεται με το σώμα => ξεχνάει, όταν διαχωρίζεται => θυμάται….Γι αυτό η μνήμη ανήκει στην ψυχή (στο ΕΝ) και το σώμα είναι η πηγή της λήθης …….Γι αυτό η ισχύς του ανθρώπου δεν πηγάζει απ’ τα έξω, αλλά είναι έμφυτη (οι Αρχαίοι μας Ήρωες, όπως και οι αληθινοί άσημοι Ήρωες της ιστορίας)…….Σε μια παράσταση ο θεός πεθαίνει, για να ξαναγεννηθεί σε μια άλλη σκηνή με άλλη άγνωστη μορφή………………..Αν επιθυμείς να ανακαλύψεις την διανεμόμενη δικαιοσύνη, θα πρέπει  να εξετάζεις όχι μόνον το παρόν, αλλά άλλο τόσο το παρελθόν και το μέλλον . Το σύστημα αυτό της ανταποδοτικότητας είναι απόλυτο, δίκαιο και σοφό…..Ο άνθρωπος είναι ο μόνος υπαίτιος της μοίρας του και ο μοναδικός υπεύθυνος που ενεργοποιεί τις αιτίες τόσο της ευτυχίας και όσο και της δυστυχίας του…….Μέσω του Συμπαντικού νόμου καθορίζεται για πόσο χρονικό διάστημα θα διαρκέσει η δοκιμασία………Υπάρχουν τρείς τύποι ανθρώπων : αυτοί που πιστεύουν πως η επίγεια ζωή  είναι η αρχή και το τέλος, οι δεύτεροι είναι αυτοί που κατά κάποιο τρόπο προσπαθούν να στρέψουν την ψυχή προς υψηλότερες αξίες και τελευταίοι είναι οι σοφοί που στρέφονται προς το ΦΩΣ. 

Με λίγα λόγια ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΝ ΚΑΤΑΧΡΑΣΤΕΣ.

Νάγια