Η Ιστορία για όσους δεν έχουν ασχοληθεί μελετώντας την, είναι μάλλον ένα μεταβαλλόμενο εργαλείο κατά το δοκούν, που μοιάζει περισσότερο με την όποια μνήμη μας, ή αυτό που νομίζουμε ως γεγονός συχνά το συγχέουμε με κάτι που ίσως έχουμε διαβάσει, δει, ή ακούσει από τρίτους. Στην καλύτερη περίπτωση η Ιστορία είναι ένας τόπος που άνετα μπορεί κάποιος να χαθεί εάν μπερδέψει την πραγματικότητα με την φαντασία. Διότι η πραγματικότητα σπάνια είναι λαμπερή όσο ο μύθος. Και ο μύθος πάντα εξαρτιέται από μείζονες ιδεολογικές αλλαγές, εθνικές αντιλήψεις και συμφέροντα ακόμα και από προσωπικές πεποιθήσεις. Έτσι τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες της άκρατης χαράς των ιδεολόγων και των πολιτικών που δεν δίστασαν να διακηρύσσουν τον «οριστικό θάνατο της ιστορίας και των ιδεολογιών». Στην ουσία δηλαδή διακηρύσσουν το τέλος της σκέψης και της συνείδησης του ανθρώπου, ταυτιζόμενοι με την θεωρία του Χίτλερ και των ναζιστών «που απελευθέρωνε των άνθρωπο από τα δεσμά της συνείδησης του». Για να απελευθερωθεί όμως ο άνθρωπος από τα «δεσμά της συνείδησης του» έπρεπε να υπάρχουν πετυχημένες διατυπώσεις από ιδεολόγους, επιστήμονες, και πολιτικούς. Και υπήρξαν, πολλά χρόνια πριν την εμφάνιση του φασισμού. Ήταν οι ιδεολόγοι του εθνικού σοβινισμού και του ρατσισμού, οι οποίοι δημιούργησαν τα ιδεολογικά όπλα προκειμένου να δικαιολογήσουν τα φρικτά εγκλήματα του παγκόσμιου αποικιοκρατικού καπιταλιστικού συστήματος. Τα ευρωπαϊκά έθνη μα και λίγο «καθυστερημένα» οι ΗΠΑ είχαν υποταγμένα άλλα έθνη με σκοπό την εκμετάλλευσή τους, αυτό ήταν δυνατό λόγω της ευρείας αποδοχής της «επιστήμης» του κοινωνικού Δαρβινισμού και άλλων παρόμοιων ρατσιστικών θεωριών. Σύμφωνα με αυτές τις θεωρίες «το βάρος του λευκού ανθρώπου» συνεπάγεται το “καθήκον” των αποικιοκρατών Ευρωπαίων να «εκπολιτίσουν» τους άλλους λαούς και ταυτόχρονα να τους φέρουν στον «σωστό δρόμο του Θεού». Λαμπρά! Το διεθνές εμπόριο σκλάβων αναζήτησε και πέτυχε την κοινωνική – επιστημονική κατοχύρωση του. Οι επιστήμονες των πολιτισμένων φυλών Πατέρας του «επιστημονικού» ρατσισμού, φυλετισμό τον ονόμασε είναι ο Γάλλος διπλωμάτης και κοινωνιολόγος Joseph Arthur κόμης του Γκομπινό ο οποίος ως διπλωμάτης δούλεψε διαδοχικά στην Ελβετία, στην Περσία, στην Ελλάδα (1864 – 1868), στη Βραζιλία και τη Σουηδία. Ο Γκομπινό έγραψε το πόνημα του «Δοκίμιο επί της ανισότητας των ανθρωπίνων φυλών» όπου υποστηρίζει ότι η μοίρα των ανθρώπινων πολιτισμών καθορίζεται από τη φυλετική τους σύνθεση και ότι οι Άριες κοινωνίες ανθούν, όσο δεν έρχονται σε επιμιξία με μαύρα και κίτρινα στοιχεία. Το «Δοκίμιο» του που δημοσιεύτηκε το 1853 αποτέλεσε την πρώτη θεωρητική-επιστημονική κάλυψη της βάρβαρης αποικιοκρατίας. Λίγο μετά στα 1889 ο γιος Άγγλου ναυάρχου με το όνομα Houston Stewart Chamberlain με σπουδές βιολογίας στο βιογραφικό του, παρουσιάζει το βιβλίο του «Τα θεμέλια του 19ου αιώνα» όπου υποστήριζε την απόλυτη υπεροχή και αγνότητα της βόρειας φυλής, εξελίσσει τις ιδέες του Αρτύρ ντε Γκομπινώ σχετικά με την πανίσχυρες Άριες κοινωνίες τις οποίες ταυτίζει με την γερμανική φυλή. Οι θεωρίες του Τσάμπερλεν προσέφεραν το θεμέλιο της θεωρίας του εθνικοσοσιαλιστικού ρατσισμού, που διατύπωσε αργότερα ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ. Αμέσως μετά, στα 1890 το πανεπιστήμιο Columbia και ο καθηγητής John Burgess, ένας από τους πατέρες της αμερικανικής πολιτικής επιστήμης, διατυμπάνιζαν ότι ανακάλυψαν μια νέα «επιστημονική μέθοδο» μια μέθοδο για την «εφαρμογή των νόμων των φυσικών επιστημών στην πολιτική επιστήμη και το δίκαιο»… «επειδή στην ανθρώπινη κοινωνία επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας, δίνεται η ευκαιρία στις ανώτερες Αγγλοσαξονικές και Τευτονικές φυλές να κυριαρχούν και να κυβερνούν τις κατώτερες φυλές, τα κατώτερα έθνη». Έτσι η «εκπολιστική» δραστηριότητα του Λεοπόλδου του Βελγίου στο Κονγκό απέκτησε και ιδεολογικό προκάλυμμα και περιελάμβανε βασανισμούς, ακρωτηριασμούς των εργατών που δεν συγκέντρωναν την ορισμένη ποσότητα καουτσούκ, βιασμούς γυναικών και ομαδικές δολοφονίες. Μαύρων. Ή ακόμα και η δραστηριότητα του Γουλιέλμου Β’ της Γερμανίας στην μοναδική αποικία της στην Αφρική, στην σημερινή Ναμίμπια όπου τα Γερμανικά στρατεύματα εξολόθρευαν συστηματικά τους γηγενής Χερέρο και Νάμα και όπου πάνω σε αυτούς έγιναν τα πρώτα ιατρικά πειράματα από τον Γερμανό «επιστήμονα» Όιγκεν Φίσερ που ως βοηθούς είχε τους φοιτητές του Γιόζεφ Μένγκελε και τον Χέντριχ Φέρβουρντ αρχιτέκτονα του Αγγλοκινούμενου ρατσιστικού καθεστώτος του Κράτους της Νοτίου Αφρικής. Του απαρτχάιντ. Πνευματική φτώχεια Από το 1883 που ο Βρετανός Φράνσις Γκάλτον πρότεινε τον όρο eugenics για να ονομάσει την επιστήμη της “βελτίωσης της φυλής”, οι ευγονικές θεωρίες γνώρισαν μεγάλη ανάπτυξη σε Ευρώπη και Αμερική. Είναι βέβαιο ότι οι ευγονικές προσεγγίσεις δεν υπήρξαν πάντοτε συνώνυμες με ολοκληρωτικές “εξυγιαντικές” ουτοπίες. Συχνά, ωστόσο, οι ευγονιστές δελεάστηκαν από τις υποσχέσεις μιας πολιτικής που θα επέτρεπε τη στείρωση των “αποκλινόντων” στο όνομα άλλοτε της καθαρότητας της φυλής και άλλοτε του κοινωνικού κόστους που συνεπάγεται για την πολιτεία η διατήρηση των “κοινωνικά επιζήμιων” μελών της. Ετσι, απόψεις που θεωρήθηκαν εκ των υστέρων ναζιστικής έμπνευσης, κυκλοφορούσαν ευρύτατα τις δύο μεσοπολεμικές δεκαετίες, κατά τις οποίες μάλιστα γνώρισαν και τις πρώτες εφαρμογές τους. Ωστόσο ο «επιστημονικός φυλετισμός» όπως αποκαλούν οι ρατσιστές την επιστήμη τους, η αντίληψη δηλαδή ότι τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, το παρουσιαστικό και οι βιολογικές διαφορές ορίζουν την αξία των ανθρώπων άνθησε στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου, και έγινε ιδιαιτέρα δημοφιλείς στις ΗΠΑ, την Αγγλία, την Γερμανία και ιδιαιτέρα στις σκανδιναβικές χώρες. Όσο και αν σε κάποιον φανεί παράξενο η Σουηδία ήταν η χώρα που είχε το «προβάδισμα» στην έρευνα των «βιολογικών και φυλετικών διαφορών». Από τα 1909 η ελίτ της Σουηδίας είχε ιδρύσει την «Σουηδική λέσχη για την καθαρότητα της φυλής», και είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που στα 1921 δημιούργησε το «Κρατικό Ινστιτούτο Βιολογίας Φυλών» στην Ουψάλα υπό τον καθηγητή Χέρμαν Λούντμποργκ ο οποίος με την επιστημονική μεθοδολογία της μέτρησης των κρανίων κατηγοριοποιούσε τις φυλές, απεδείκνυε την ευφυΐα ή μη αυτών των φυλών, και ταυτόχρονα χρησιμοποιούσε τα συμπεράσματα του με σκοπό να δημιουργήσει υγιείς ανθρώπους και μια άσπιλη κοινωνία. Την μεθοδολογία αυτή του Λούντμποργκ και των συνεργατών του επιστέγασε ο νόμος υπέρ αναγκαστικών στειρώσεων το 1934 προκειμένου να αποφευχθούν «κατώτερης ποιότητας γόνοι». Σύμφωνα με τον νόμο τα αίτια που θα μπορούσαν να οδηγήσουν κάποιον σε στείρωση ήταν : η ανηθικότητα, η αναπηρία, η επιληψία, η ανάρμοστη κοινωνική συμπεριφορά. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και παρά την «πτώση» αυτών των θεωριών ο Μπέρτιλ Λούντμαν υφηγητής ανθρωπολογίας στην Ουψάλα έγραψε το βιβλίο «Σημερινές ανθρώπινες φυλές» που εκδόθηκε στα 1946, όπου και αναφέρει: «Οι νέγροι είναι οι πιο τεμπέληδες άνθρωποι του κόσμου… Η φύση αυτού του είδους ανθρώπου τον κάνει ιδανικό σκλάβο… μπορεί να χασκογελάει ακόμα και όταν ο σκλαβέμπορος του φοράει τις αλυσίδες». Το βιβλίο αυτό του Λούντμαν διδασκόταν στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα ως την δεκαετία του 1960. Οι στειρώσεις δεν σταμάτησαν παρά το 1976. Έπρεπε να απαλλαγεί η σουηδική κοινωνία από φυλές “κατώτερου τύπου” και να επικρατεί πάντα η Άρια φυλή. Το γεγονός είναι ότι ο ρατσισμός απέκτησε οικουμενικότητα που εκφράστηκε με τη μορφή ενός ανώτερου δυτικού πολιτισμού, όπου και καθρεφτίζεται η κυριαρχία των βόριων ευρωπαϊκών και Βορειοαμερικανικών εθνών. Έτσι μπορεί και η Ιστορία να δικαιώσει τον Τσόρτσιλ που τον Μάρτιο του ’46 στο πανεπιστήμιο Westminster College σε ομιλία του έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα, πέρα από τις πολιτικές του σκοπιμότητες, στην στερέωση της ρατσιστικής ιδέας ως παγκόσμιου ιδεώδους λέγοντας: «τα έθνη εκείνα που ομιλούν την αγγλική ως έθνη μοναδικά παγκοσμίως αυτεξούσια, υποχρεωτικά θα είναι και οι κυρίαρχοι πάνω σε άλλα έθνη του κόσμου». «Νεορατσισμός» Ο ρατσισμός νομοτελειακά αναπτύσσεται στο πεδίο του εθνικισμού. Και ο εθνικισμός δεν μπορεί να ορισθεί χωρίς τον ρατσισμό, όσο και αν και αν κάποιοι νεοφασίστες απομονώνουν τα δύο φαινόμενα, και κάποιοι άλλοι, δημοκράτες αυτοί, διαιρούν την έννοια του εθνικισμού για να εισάγουν την διαφορά μεταξύ «καλού» και «κακού» εθνικισμού. Όμως ο ρατσισμός έχει ήδη μεταλλαχθεί και έχει πάρει σύγχρονες μορφές που δύσκολα αναγνωρίζονται ιδίως αν στο μυαλό μας έχουμε τα στερεότυπα του ναζισμού. Οι νεορατσιστές απευθύνονται στην πελατεία τους όχι με πολιτικό λόγο, μα ούτε με ρατσιστικά συνθήματα. Χρησιμοποιούν υπαινιγμούς και λεκτικές προσωπικές επιθέσεις μα και ένα “μεταπολιτικό” τέχνασμα. Δηλαδή: Εμφανίζουν ως δυνατή μια πολύ απλή πολιτική, χωρίς βέβαια να απλοποιεί τις συνθήκες και τους συσχετισμούς. Αυτός που χρησιμοποιεί το τέχνασμα παύει να εμφανίζεται ως εκπρόσωπος κάποιου κόμματος. Αυτοπροσδιορίζεται ως υπεράνω κομμάτων. Έλληνας ας πούμε. Παρουσιάζει ως γελοία τα (άλλα) κόμματα, κατηγορώντας τα ότι δεν είναι σε θέση να συλλάβουν τον πυρήνα του αποτυχημένου συστήματος. Οι γλωσσικές μορφές του “μεταπολιτικού” τεχνάσματος που χρησιμοποιούν είναι κυρίως τρεις: Συνολική και ισοπεδωτική επίθεση εναντίον όλων των πολιτικών αντιπάλων. Καταλογισμός ταπεινών κινήτρων στους αντιπάλους και πλήρης αγνόηση της επιχειρηματολογίας τους. Προσπάθεια να μην αντιμετωπίζεται ο πολιτικός αντίπαλος ως δρων υποκείμενο, αλλά ως μαριονέτα του “συστήματος”. Πατέρας των παραπάνω είναι ο Αυστριακός Γκέοργκ Χάιντερ. Ένας άνθρωπος με στιλ γιάπικο και χαλαρό εξήρε «την επιτυχημένη εργασιακή πολιτική» του Γ’ Ράιχ, εκδήλωσε τον θαυμασμό του για τους βετεράνους των Ες-Ες, «εκείνους τους ακέραιους ανθρώπους, που παρέμειναν πιστοί μέχρι και σήμερα στις πεποιθήσεις τους, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα». Ήταν αυτός που εισήγαγε την ξενοφοβία στις πολιτικές εκστρατείες με συνθήματα όπως «Stop der Uberfremdung» («σταματήστε την επέλαση των ξένων»), με τη λέξη «uberfremdung» να παραπέμπει κατευθείαν στο λεξιλόγιο των ναζί. Ο Γκέοργκ Χάιντερ ήταν συνεπής και απέναντι στους μαύρους, τους οποίους έβλεπε μόνον ως λαθρεμπόρους ναρκωτικών και παιδεραστές. Ο Γκέοργκ Χάιντερ ήταν εκλεγμένος κυβερνήτης του κρατιδίου Κλάγκενφουρτ, και ηγέτης της αυστριακής ακροδεξιάς. Στις εκλογές του Οκτωβρίου του 1999 το «Κόμμα της Ελευθερίας» (FPO) του Γκέοργκ Χάιντερ πετυχαίνει το απρόσμενο ποσοστό του 26,9% ,κάτι που έκανε την Αυστρία πρώτη είδηση στην τότε διεθνή επικαιρότητα, και την άσπιλη και δημοκρατική Ε.Ε. να εμφανίζεται αμήχανη απέναντι σε αυτήν την κατάσταση. Ο κυβερνήτης του κρατιδίου Κλάγκενφουρτ Χάιντερ σκοτώθηκε σε τροχαίο τον Οκτώβριο του 2008. Το ρατσιστικό οπλοστάσιο Η αναδιατύπωση του ρατσιστικού λόγου υιοθετεί κλασικά εξωτερικά στοιχεία της αριστερής προβληματικής: τον αντιαμερικανισμό, τον αντικαπιταλισμό, την υποστήριξη του Τρίτου Κόσμου. Καθόλου τυχαία το Βήμα στις 29-4-12 έγραφε: «Καταγγελία του μνημονίου, λογιστικός έλεγχος του δημοσίου χρέους και όλων των δανειακών συμβάσεων από το 1974 ως σήμερα, άρνηση πληρωμής του παράνομου και επαχθούς χρέους», «εθνικοποίηση όλων των τραπεζών». Ποιανού κόμματος είναι άραγε αυτές οι θέσεις; Του ΚΚΕ, της Χρυσής Αυγής ή κάποιων αριστεριστών; Πολλές φορές οι θέσεις των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος μοιάζουν μεταξύ τους, καθώς αναμειγνύονται ο αντικαπιταλιστικός, ο αντιαμερικανικός και ο αντιμνημονιακός λόγος τους και συσκοτίζονται οι άλλες αντιθέσεις τους, όπως το Εθνικό – Διεθνιστικό, το Μεταναστευτικό κ.ά. Η αναδιατύπωση του ρατσιστικού λόγου που υιοθετεί κλασικά εξωτερικά στοιχεία της αριστερής προβληματικής: τον αντιαμερικανισμό, τον αντικαπιταλισμό, την υποστήριξη του Τρίτου Κόσμου και πολλά άλλα είναι δημιούργημα του Γαλλου Αλέν ντε Μπενουά ο οποίος καταγγέλλει. ..”τον αστικό φιλελευθερισμό και τη Δύση του αμερικάνο-ατλαντισμού”. Πρόκειται για μια νέα μορφή του κλασικού φασιστικού αντικαπιταλισμού και αντιαμερικανισμού, που ριζοσπαστικοποιεί την ευρωκεντρική πολιτική σκέψη του Ντε Γκολ. «Ποτέ μέσα στην ιστορία τους η Γαλλία και η Ευρώπη δεν διατέλεσαν κάτω από τόσο βαθιά κατοχή, όσο σήμερα. Η κατοχή δεν συνοδεύεται πλέον κατανάγκην από το θόρυβο της μπότας. Η κατοχή δεν είναι πλέον μόνο εδαφική και στρατιωτική. Μπορεί να είναι επίσης οικονομική, πολιτισμική, ιδεολογική, πνευματική και ψυχική. Είναι δυνατόν να ασκείται με όρους επίδρασης στην κοινωνική δομή, με ποικίλους εξαναγκασμούς και εξαρτήσεις. Ναι, ποτέ άλλοτε η Γαλλία δεν υπήρξε τόσο λίγο γαλλική. Ποτέ η Ευρώπη δεν υπήρξε τόσο λίγο ευρωπαϊκή”. (ντε Μπενουά, 1987) Η φυλετική διάσταση αυτής της προβληματικής είχε διαφανεί ήδη από τα πρώτα κείμενα του ντε Μπενουά: “Η φυλή είναι η μοναδική πραγματική ενότητα που περικλείει τις ατομικές διαφοροποιήσεις. Η αντικειμενική μελέτη της ιστορίας δείχνει ότι μόνο η ευρωπαϊκή φυλή (λευκή καυκάσια φυλή) από τη στιγμή της εμφάνισής της συνεχίζει να προοδεύει στην ανοδική πορεία της εξέλιξης της ζωής, σε αντίθεση με άλλες φυλές οι οποίες έχουν βαλτώσει και βρίσκονται σε υποχώρηση. Η κύρια αιτία αυτής της προόδου της ευρωπαϊκής φυλής συνίσταται στο ότι έχει συσσωρεύσει στοιχεία επιστημονικής και τεχνικής προόδου, τα οποία σχηματίζουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Η ευρωπαϊκή φυλή δεν διαθέτει απόλυτη ανωτερότητα. Απλώς είναι η πλέον ικανή να προοδεύει στην κατεύθυνση της εξέλιξης. Εφόσον οι φυλετικοί παράγοντες κληροδοτούνται με στατιστικό τρόπο, κάθε φυλή κατέχει τη δική της ψυχολογία.” (Αλέν ντε Μπενουά “Τι είναι ο εθνικισμός”). Σύμφωνα με τη θεωρία του ντε Μπενουά, η επιστροφή των μεταναστών στην πατρίδα τους απαιτείται στο όνομα του “δικαιώματος στη διαφορά” και του σεβασμού της πολιτισμικής τους ταυτότητας. Η απαίτηση του αποκλεισμού των ξένων, εφόσον θεωρούνται “μη αφομοιώσιμοι”, είναι η λογική συνέπεια του απόλυτου χαρακτήρα που αποδίδεται στις πολιτισμικές διαφορές. Σύμφωνα με τον συνεργάτη του ντε Μπενουά Γκιγιόμ Φε “η πολυφυλετική κοινωνία είναι το λίπασμα του ρατσισμού” και κατά συνέπεια: “Για να φτάσουμε ως το τέλος το δικαίωμα στη διαφορά οφείλουμε να αρνηθούμε την πολυφυλετική κοινωνία και για τους μετανάστες να φροντίσουμε την επιστροφή τους στην πατρίδα τους”. Ανάλογα επιχειρήματα ακούγονται καθημερινά και στις ελληνικές τηλεοράσεις από τα λόμπι : “Οι Έλληνες δεν ήταν ρατσιστές πριν έρθουν οι μετανάστες. Για να εκλείψουν τα ρατσιστικά κρούσματα πρέπει να φύγουν οι ξένοι”. Ο ιδεολογικός, λοιπόν, πυρήνας του νέου ρατσισμού δεν συγκροτείται πλέον από το σχήμα της ανισότητας μεταξύ ανωτέρων και κατωτέρων φυλών, αλλά από το σχήμα της αγεφύρωτης απόστασης μεταξύ πολιτισμικών κοινοτήτων, το οποίο προϋποθέτει μια απόλυτη ετερογένεια μεταξύ των πολιτισμικών και των πνευματικών παραδόσεων κάθε εθνικής ομάδας. Ο ντε Μπενουά φτάνει να υποστηρίζει ότι η θεωρία του είναι η μοναδική “αντιρατσιστική” τοποθέτηση, εφόσον ορίζει το “ρατσισμό” ως ιστορική μορφή του “ολοκληρωτισμού”, απόρροια του “μονοθεϊσμού” και τον εντοπίζει στην “παγκοσμιοποίηση”. Η επίκληση της «διαφοράς» αποδεικνύεται ισχυρό πολιτικό χαρτί στα χέρια των νεορατσιστών, ένα χαρτί που τους οδηγεί να διαβαίνουν το κατώφλι της εξουσίας στην Ευρώπη. Και την ίδια στιγμή οι αντιρατσιστές «επαγρυπνούν», μήπως διαβεί το φρούριο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας κάποιος νεοναζί με τη σβάστικα και τον διπλού πέλεκυ. Όμως ο εχθρός έχει ήδη μπει στην πόλη. Απλώς κυκλοφορεί με πολιτικά. Και δύστυχος η αριστερά είναι σε πορεία χρεοκοπίας. Και όλοι εμείς πνιγμένοι σε αυταπάτες ψευδαισθήσεις που μάλλον μας βολεύουν γιατί μάθαμε να χαϊδευόμαστε με τις ίδιες της αλυσίδες της σκλαβιάς μας. Δούλοι του κεφαλαίου και ανδράποδα του καπιταλισμού με εκμαυλισμένη την μόνη ηθική παρηγοριά μας. Την ιδεολογία μας Η παραπάνω εξορκιστική λογική όμως δεν έχει σχέση με την επιστήμη και την γνώση. Διότι η πραγματικότητα δεν είναι ένα δαιμονικό κακό. Η σημερινή Ιστορική παρακμή της αριστεράς αποτελεί θέση και όχι άρνηση. Γι αυτό πρέπει να δράσουμε και να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα απέναντι όχι μόνο στους φασιστές μα και σε κάθε λογής λογής μασκαρεμένους απολογητές τους. του Ιουλιανού Πηγές: Οι καλοί μαθητές του Δρος Μένγκελε iospress.gr Πικρός απολογισμός της εποχής Χάιντερ! 5 Ιουλίου 2009 Ελευθεροτυπία. Το θινκ τανκ του σύγχρονου ρατσισμού iospress.gr Μια Ιστορία από την Σουηδία. Gellert Tamas Αδάμ εκδοτική Το εθνικό ζήτημα Νίκος Ψυρούκης Οι πόλεμοι τις μνήμης Χάγκεν Φλάισερ Από : http://const4ntinos.com/ Έκδοση Φασιστοειδούς Ιδεολογίας

Η Ιστορία για όσους δεν έχουν ασχοληθεί μελετώντας την, είναι μάλλον ένα μεταβαλλόμενο εργαλείο κατά το δοκούν, που μοιάζει περισσότερο με την όποια μνήμη μας, ή αυτό που νομίζουμε ως γεγονός συχνά το συγχέουμε με κάτι που ίσως έχουμε διαβάσει, δει, ή ακούσει από τρίτους. Στην καλύτερη περίπτωση η Ιστορία είναι ένας τόπος που άνετα μπορεί κάποιος να χαθεί εάν μπερδέψει την πραγματικότητα με την φαντασία. Διότι η πραγματικότητα σπάνια είναι λαμπερή όσο ο μύθος. Και ο μύθος πάντα εξαρτιέται από μείζονες ιδεολογικές αλλαγές, εθνικές αντιλήψεις και συμφέροντα ακόμα και από προσωπικές πεποιθήσεις.

Έτσι τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες της άκρατης χαράς των ιδεολόγων και των πολιτικών που δεν δίστασαν να διακηρύσσουν τον «οριστικό θάνατο της ιστορίας και των ιδεολογιών». Στην ουσία δηλαδή διακηρύσσουν το τέλος της σκέψης και της συνείδησης του ανθρώπου, ταυτιζόμενοι με την θεωρία του Χίτλερ και των ναζιστών «που απελευθέρωνε των άνθρωπο από τα δεσμά της συνείδησης του».

Για να απελευθερωθεί όμως ο άνθρωπος από τα «δεσμά της συνείδησης του» έπρεπε να υπάρχουν πετυχημένες διατυπώσεις από ιδεολόγους, επιστήμονες, και πολιτικούς.

Και υπήρξαν, πολλά χρόνια πριν την εμφάνιση του φασισμού.

Ήταν οι ιδεολόγοι του εθνικού σοβινισμού και του ρατσισμού, οι οποίοι δημιούργησαν τα ιδεολογικά όπλα προκειμένου να δικαιολογήσουν τα φρικτά εγκλήματα του παγκόσμιου αποικιοκρατικού καπιταλιστικού συστήματος.

Τα ευρωπαϊκά έθνη μα και λίγο «καθυστερημένα» οι ΗΠΑ είχαν υποταγμένα άλλα έθνη με σκοπό την εκμετάλλευσή τους, αυτό ήταν δυνατό λόγω της ευρείας αποδοχής της «επιστήμης» του κοινωνικού Δαρβινισμού και άλλων παρόμοιων ρατσιστικών θεωριών. Σύμφωνα με αυτές τις θεωρίες «το βάρος του λευκού ανθρώπου» συνεπάγεται το “καθήκον” των αποικιοκρατών Ευρωπαίων να «εκπολιτίσουν» τους άλλους λαούς και ταυτόχρονα να τους φέρουν στον «σωστό δρόμο του Θεού». Λαμπρά! Το διεθνές εμπόριο σκλάβων αναζήτησε και πέτυχε την κοινωνική – επιστημονική κατοχύρωση του.

Οι επιστήμονες των πολιτισμένων φυλών

Πατέρας του «επιστημονικού» ρατσισμού, φυλετισμό τον ονόμασε είναι ο Γάλλος διπλωμάτης και κοινωνιολόγος Joseph Arthur κόμης του Γκομπινό ο οποίος ως διπλωμάτης δούλεψε διαδοχικά στην Ελβετία, στην Περσία, στην Ελλάδα (1864 – 1868), στη Βραζιλία και τη Σουηδία. Ο Γκομπινό έγραψε το πόνημα του «Δοκίμιο επί της ανισότητας των ανθρωπίνων φυλών» όπου υποστηρίζει ότι η μοίρα των ανθρώπινων πολιτισμών καθορίζεται από τη φυλετική τους σύνθεση και ότι οι Άριες κοινωνίες ανθούν, όσο δεν έρχονται σε επιμιξία με μαύρα και κίτρινα στοιχεία. Το «Δοκίμιο» του που δημοσιεύτηκε το 1853 αποτέλεσε την πρώτη θεωρητική-επιστημονική κάλυψη της βάρβαρης αποικιοκρατίας.

Λίγο μετά στα 1889 ο γιος Άγγλου ναυάρχου με το όνομα Houston Stewart Chamberlain με σπουδές βιολογίας στο βιογραφικό του, παρουσιάζει το βιβλίο του «Τα θεμέλια του 19ου αιώνα» όπου υποστήριζε την απόλυτη υπεροχή και αγνότητα της βόρειας φυλής, εξελίσσει τις ιδέες του Αρτύρ ντε Γκομπινώ σχετικά με την πανίσχυρες Άριες κοινωνίες τις οποίες ταυτίζει με την γερμανική φυλή. Οι θεωρίες του Τσάμπερλεν προσέφεραν το θεμέλιο της θεωρίας του εθνικοσοσιαλιστικού ρατσισμού, που διατύπωσε αργότερα ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ.

Αμέσως μετά, στα 1890 το πανεπιστήμιο Columbia και ο καθηγητής John Burgess, ένας από τους πατέρες της αμερικανικής πολιτικής επιστήμης, διατυμπάνιζαν ότι ανακάλυψαν μια νέα «επιστημονική μέθοδο» μια μέθοδο για την «εφαρμογή των νόμων των φυσικών επιστημών στην πολιτική επιστήμη και το δίκαιο»… «επειδή στην ανθρώπινη κοινωνία επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας, δίνεται η ευκαιρία στις ανώτερες Αγγλοσαξονικές και Τευτονικές φυλές να κυριαρχούν και να κυβερνούν τις κατώτερες φυλές, τα κατώτερα έθνη».

Έτσι η «εκπολιστική» δραστηριότητα του Λεοπόλδου του Βελγίου στο Κονγκό απέκτησε και ιδεολογικό προκάλυμμα και περιελάμβανε βασανισμούς, ακρωτηριασμούς των εργατών που δεν συγκέντρωναν την ορισμένη ποσότητα καουτσούκ, βιασμούς γυναικών και ομαδικές δολοφονίες. Μαύρων.

Ή ακόμα και η δραστηριότητα του Γουλιέλμου Β’ της Γερμανίας στην μοναδική αποικία της στην Αφρική, στην σημερινή Ναμίμπια όπου τα Γερμανικά στρατεύματα εξολόθρευαν συστηματικά τους γηγενής Χερέρο και Νάμα και όπου πάνω σε αυτούς έγιναν τα πρώτα ιατρικά πειράματα από τον Γερμανό «επιστήμονα» Όιγκεν Φίσερ που ως βοηθούς είχε τους φοιτητές του Γιόζεφ Μένγκελε και τον Χέντριχ Φέρβουρντ αρχιτέκτονα του Αγγλοκινούμενου ρατσιστικού καθεστώτος του Κράτους της Νοτίου Αφρικής. Του απαρτχάιντ.

Πνευματική φτώχεια

Από το 1883 που ο Βρετανός Φράνσις Γκάλτον πρότεινε τον όρο eugenics για να ονομάσει την επιστήμη της “βελτίωσης της φυλής”, οι ευγονικές θεωρίες γνώρισαν μεγάλη ανάπτυξη σε Ευρώπη και Αμερική. Είναι βέβαιο ότι οι ευγονικές προσεγγίσεις δεν υπήρξαν πάντοτε συνώνυμες με ολοκληρωτικές “εξυγιαντικές” ουτοπίες. Συχνά, ωστόσο, οι ευγονιστές δελεάστηκαν από τις υποσχέσεις μιας πολιτικής που θα επέτρεπε τη στείρωση των “αποκλινόντων” στο όνομα άλλοτε της καθαρότητας της φυλής και άλλοτε του κοινωνικού κόστους που συνεπάγεται για την πολιτεία η διατήρηση των “κοινωνικά επιζήμιων” μελών της. Ετσι, απόψεις που θεωρήθηκαν εκ των υστέρων ναζιστικής έμπνευσης, κυκλοφορούσαν ευρύτατα τις δύο μεσοπολεμικές δεκαετίες, κατά τις οποίες μάλιστα γνώρισαν και τις πρώτες εφαρμογές τους.

Ωστόσο ο «επιστημονικός φυλετισμός» όπως αποκαλούν οι ρατσιστές την επιστήμη τους, η αντίληψη δηλαδή ότι τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, το παρουσιαστικό και οι βιολογικές διαφορές ορίζουν την αξία των ανθρώπων άνθησε στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου, και έγινε ιδιαιτέρα δημοφιλείς στις ΗΠΑ, την Αγγλία, την Γερμανία και ιδιαιτέρα στις σκανδιναβικές χώρες.
Όσο και αν σε κάποιον φανεί παράξενο η Σουηδία ήταν η χώρα που είχε το «προβάδισμα» στην έρευνα των «βιολογικών και φυλετικών διαφορών».

Από τα 1909 η ελίτ της Σουηδίας είχε ιδρύσει την «Σουηδική λέσχη για την καθαρότητα της φυλής», και είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που στα 1921 δημιούργησε το «Κρατικό Ινστιτούτο Βιολογίας Φυλών» στην Ουψάλα υπό τον καθηγητή Χέρμαν Λούντμποργκ ο οποίος με την επιστημονική μεθοδολογία της μέτρησης των κρανίων κατηγοριοποιούσε τις φυλές, απεδείκνυε την ευφυΐα ή μη αυτών των φυλών, και ταυτόχρονα χρησιμοποιούσε τα συμπεράσματα του με σκοπό να δημιουργήσει υγιείς ανθρώπους και μια άσπιλη κοινωνία.

Την μεθοδολογία αυτή του Λούντμποργκ και των συνεργατών του επιστέγασε ο νόμος υπέρ αναγκαστικών στειρώσεων το 1934 προκειμένου να αποφευχθούν «κατώτερης ποιότητας γόνοι». Σύμφωνα με τον νόμο τα αίτια που θα μπορούσαν να οδηγήσουν κάποιον σε στείρωση ήταν : η ανηθικότητα, η αναπηρία, η επιληψία, η ανάρμοστη κοινωνική συμπεριφορά.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και παρά την «πτώση» αυτών των θεωριών ο Μπέρτιλ Λούντμαν υφηγητής ανθρωπολογίας στην Ουψάλα έγραψε το βιβλίο «Σημερινές ανθρώπινες φυλές» που εκδόθηκε στα 1946, όπου και αναφέρει: «Οι νέγροι είναι οι πιο τεμπέληδες άνθρωποι του κόσμου… Η φύση αυτού του είδους ανθρώπου τον κάνει ιδανικό σκλάβο… μπορεί να χασκογελάει ακόμα και όταν ο σκλαβέμπορος του φοράει τις αλυσίδες». Το βιβλίο αυτό του Λούντμαν διδασκόταν στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα ως την δεκαετία του 1960. Οι στειρώσεις δεν σταμάτησαν παρά το 1976. Έπρεπε να απαλλαγεί η σουηδική κοινωνία από φυλές “κατώτερου τύπου” και να επικρατεί πάντα η Άρια φυλή.

Το γεγονός είναι ότι ο ρατσισμός απέκτησε οικουμενικότητα που εκφράστηκε με τη μορφή ενός ανώτερου δυτικού πολιτισμού, όπου και καθρεφτίζεται η κυριαρχία των βόριων ευρωπαϊκών και Βορειοαμερικανικών εθνών.

Έτσι μπορεί και η Ιστορία να δικαιώσει τον Τσόρτσιλ που τον Μάρτιο του ’46 στο πανεπιστήμιο Westminster College σε ομιλία του έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα, πέρα από τις πολιτικές του σκοπιμότητες, στην στερέωση της ρατσιστικής ιδέας ως παγκόσμιου ιδεώδους λέγοντας: «τα έθνη εκείνα που ομιλούν την αγγλική ως έθνη μοναδικά παγκοσμίως αυτεξούσια, υποχρεωτικά θα είναι και οι κυρίαρχοι πάνω σε άλλα έθνη του κόσμου».

«Νεορατσισμός»

Ο ρατσισμός νομοτελειακά αναπτύσσεται στο πεδίο του εθνικισμού. Και ο εθνικισμός δεν μπορεί να ορισθεί χωρίς τον ρατσισμό, όσο και αν και αν κάποιοι νεοφασίστες απομονώνουν τα δύο φαινόμενα, και κάποιοι άλλοι, δημοκράτες αυτοί, διαιρούν την έννοια του εθνικισμού για να εισάγουν την διαφορά μεταξύ «καλού» και «κακού» εθνικισμού. Όμως ο ρατσισμός έχει ήδη μεταλλαχθεί και έχει πάρει σύγχρονες μορφές που δύσκολα αναγνωρίζονται ιδίως αν στο μυαλό μας έχουμε τα στερεότυπα του ναζισμού.
Οι νεορατσιστές απευθύνονται στην πελατεία τους όχι με πολιτικό λόγο, μα ούτε με ρατσιστικά συνθήματα. Χρησιμοποιούν υπαινιγμούς και λεκτικές προσωπικές επιθέσεις μα και ένα “μεταπολιτικό” τέχνασμα.

Δηλαδή:

• Εμφανίζουν ως δυνατή μια πολύ απλή πολιτική, χωρίς βέβαια να απλοποιεί τις συνθήκες και τους συσχετισμούς.
• Αυτός που χρησιμοποιεί το τέχνασμα παύει να εμφανίζεται ως εκπρόσωπος κάποιου κόμματος. Αυτοπροσδιορίζεται ως υπεράνω κομμάτων. Έλληνας ας πούμε.
• Παρουσιάζει ως γελοία τα (άλλα) κόμματα, κατηγορώντας τα ότι δεν είναι σε θέση να συλλάβουν τον πυρήνα του αποτυχημένου συστήματος.

Οι γλωσσικές μορφές του “μεταπολιτικού” τεχνάσματος που χρησιμοποιούν είναι κυρίως τρεις:

• Συνολική και ισοπεδωτική επίθεση εναντίον όλων των πολιτικών αντιπάλων.
• Καταλογισμός ταπεινών κινήτρων στους αντιπάλους και πλήρης αγνόηση της επιχειρηματολογίας τους.
• Προσπάθεια να μην αντιμετωπίζεται ο πολιτικός αντίπαλος ως δρων υποκείμενο, αλλά ως μαριονέτα του “συστήματος”.

Πατέρας των παραπάνω είναι ο Αυστριακός Γκέοργκ Χάιντερ. Ένας άνθρωπος με στιλ γιάπικο και χαλαρό εξήρε «την επιτυχημένη εργασιακή πολιτική» του Γ’ Ράιχ, εκδήλωσε τον θαυμασμό του για τους βετεράνους των Ες-Ες, «εκείνους τους ακέραιους ανθρώπους, που παρέμειναν πιστοί μέχρι και σήμερα στις πεποιθήσεις τους, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα».

Ήταν αυτός που εισήγαγε την ξενοφοβία στις πολιτικές εκστρατείες με συνθήματα όπως «Stop der Uberfremdung» («σταματήστε την επέλαση των ξένων»), με τη λέξη «uberfremdung» να παραπέμπει κατευθείαν στο λεξιλόγιο των ναζί. Ο Γκέοργκ Χάιντερ ήταν συνεπής και απέναντι στους μαύρους, τους οποίους έβλεπε μόνον ως λαθρεμπόρους ναρκωτικών και παιδεραστές. Ο Γκέοργκ Χάιντερ ήταν εκλεγμένος κυβερνήτης του κρατιδίου Κλάγκενφουρτ, και ηγέτης της αυστριακής ακροδεξιάς. Στις εκλογές του Οκτωβρίου του 1999 το «Κόμμα της Ελευθερίας» (FPO) του Γκέοργκ Χάιντερ πετυχαίνει το απρόσμενο ποσοστό του 26,9% ,κάτι που έκανε την Αυστρία πρώτη είδηση στην τότε διεθνή επικαιρότητα, και την άσπιλη και δημοκρατική Ε.Ε. να εμφανίζεται αμήχανη απέναντι σε αυτήν την κατάσταση. Ο κυβερνήτης του κρατιδίου Κλάγκενφουρτ Χάιντερ σκοτώθηκε σε τροχαίο τον Οκτώβριο του 2008.

Το ρατσιστικό οπλοστάσιο

Η αναδιατύπωση του ρατσιστικού λόγου υιοθετεί κλασικά εξωτερικά στοιχεία της αριστερής προβληματικής: τον αντιαμερικανισμό, τον αντικαπιταλισμό, την υποστήριξη του Τρίτου Κόσμου.

Καθόλου τυχαία το Βήμα στις 29-4-12 έγραφε: «Καταγγελία του μνημονίου, λογιστικός έλεγχος του δημοσίου χρέους και όλων των δανειακών συμβάσεων από το 1974 ως σήμερα, άρνηση πληρωμής του παράνομου και επαχθούς χρέους», «εθνικοποίηση όλων των τραπεζών». Ποιανού κόμματος είναι άραγε αυτές οι θέσεις; Του ΚΚΕ, της Χρυσής Αυγής ή κάποιων αριστεριστών; Πολλές φορές οι θέσεις των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος μοιάζουν μεταξύ τους, καθώς αναμειγνύονται ο αντικαπιταλιστικός, ο αντιαμερικανικός και ο αντιμνημονιακός λόγος τους και συσκοτίζονται οι άλλες αντιθέσεις τους, όπως το Εθνικό – Διεθνιστικό, το Μεταναστευτικό κ.ά.

Η αναδιατύπωση του ρατσιστικού λόγου που υιοθετεί κλασικά εξωτερικά στοιχεία της αριστερής προβληματικής: τον αντιαμερικανισμό, τον αντικαπιταλισμό, την υποστήριξη του Τρίτου Κόσμου και πολλά άλλα είναι δημιούργημα του Γαλλου Αλέν ντε Μπενουά ο οποίος καταγγέλλει. ..”τον αστικό φιλελευθερισμό και τη Δύση του αμερικάνο-ατλαντισμού”. Πρόκειται για μια νέα μορφή του κλασικού φασιστικού αντικαπιταλισμού και αντιαμερικανισμού, που ριζοσπαστικοποιεί την ευρωκεντρική πολιτική σκέψη του Ντε Γκολ. «Ποτέ μέσα στην ιστορία τους η Γαλλία και η Ευρώπη δεν διατέλεσαν κάτω από τόσο βαθιά κατοχή, όσο σήμερα. Η κατοχή δεν συνοδεύεται πλέον κατανάγκην από το θόρυβο της μπότας. Η κατοχή δεν είναι πλέον μόνο εδαφική και στρατιωτική. Μπορεί να είναι επίσης οικονομική, πολιτισμική, ιδεολογική, πνευματική και ψυχική. Είναι δυνατόν να ασκείται με όρους επίδρασης στην κοινωνική δομή, με ποικίλους εξαναγκασμούς και εξαρτήσεις. Ναι, ποτέ άλλοτε η Γαλλία δεν υπήρξε τόσο λίγο γαλλική. Ποτέ η Ευρώπη δεν υπήρξε τόσο λίγο ευρωπαϊκή”. (ντε Μπενουά, 1987)

Η φυλετική διάσταση αυτής της προβληματικής είχε διαφανεί ήδη από τα πρώτα κείμενα του ντε Μπενουά:

“Η φυλή είναι η μοναδική πραγματική ενότητα που περικλείει τις ατομικές διαφοροποιήσεις. Η αντικειμενική μελέτη της ιστορίας δείχνει ότι μόνο η ευρωπαϊκή φυλή (λευκή καυκάσια φυλή) από τη στιγμή της εμφάνισής της συνεχίζει να προοδεύει στην ανοδική πορεία της εξέλιξης της ζωής, σε αντίθεση με άλλες φυλές οι οποίες έχουν βαλτώσει και βρίσκονται σε υποχώρηση. Η κύρια αιτία αυτής της προόδου της ευρωπαϊκής φυλής συνίσταται στο ότι έχει συσσωρεύσει στοιχεία επιστημονικής και τεχνικής προόδου, τα οποία σχηματίζουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Η ευρωπαϊκή φυλή δεν διαθέτει απόλυτη ανωτερότητα. Απλώς είναι η πλέον ικανή να προοδεύει στην κατεύθυνση της εξέλιξης. Εφόσον οι φυλετικοί παράγοντες κληροδοτούνται με στατιστικό τρόπο, κάθε φυλή κατέχει τη δική της ψυχολογία.”

(Αλέν ντε Μπενουά “Τι είναι ο εθνικισμός”).

Σύμφωνα με τη θεωρία του ντε Μπενουά, η επιστροφή των μεταναστών στην πατρίδα τους απαιτείται στο όνομα του “δικαιώματος στη διαφορά” και του σεβασμού της πολιτισμικής τους ταυτότητας. Η απαίτηση του αποκλεισμού των ξένων, εφόσον θεωρούνται “μη αφομοιώσιμοι”, είναι η λογική συνέπεια του απόλυτου χαρακτήρα που αποδίδεται στις πολιτισμικές διαφορές. Σύμφωνα με τον συνεργάτη του ντε Μπενουά Γκιγιόμ Φε “η πολυφυλετική κοινωνία είναι το λίπασμα του ρατσισμού” και κατά συνέπεια: “Για να φτάσουμε ως το τέλος το δικαίωμα στη διαφορά οφείλουμε να αρνηθούμε την πολυφυλετική κοινωνία και για τους μετανάστες να φροντίσουμε την επιστροφή τους στην πατρίδα τους”.

Ανάλογα επιχειρήματα ακούγονται καθημερινά και στις ελληνικές τηλεοράσεις από τα λόμπι : “Οι Έλληνες δεν ήταν ρατσιστές πριν έρθουν οι μετανάστες. Για να εκλείψουν τα ρατσιστικά κρούσματα πρέπει να φύγουν οι ξένοι”.

Ο ιδεολογικός, λοιπόν, πυρήνας του νέου ρατσισμού δεν συγκροτείται πλέον από το σχήμα της ανισότητας μεταξύ ανωτέρων και κατωτέρων φυλών, αλλά από το σχήμα της αγεφύρωτης απόστασης μεταξύ πολιτισμικών κοινοτήτων, το οποίο προϋποθέτει μια απόλυτη ετερογένεια μεταξύ των πολιτισμικών και των πνευματικών παραδόσεων κάθε εθνικής ομάδας. Ο ντε Μπενουά φτάνει να υποστηρίζει ότι η θεωρία του είναι η μοναδική “αντιρατσιστική” τοποθέτηση, εφόσον ορίζει το “ρατσισμό” ως ιστορική μορφή του “ολοκληρωτισμού”, απόρροια του “μονοθεϊσμού” και τον εντοπίζει στην “παγκοσμιοποίηση”.

Η επίκληση της «διαφοράς» αποδεικνύεται ισχυρό πολιτικό χαρτί στα χέρια των νεορατσιστών, ένα χαρτί που τους οδηγεί να διαβαίνουν το κατώφλι της εξουσίας στην Ευρώπη. Και την ίδια στιγμή οι αντιρατσιστές «επαγρυπνούν», μήπως διαβεί το φρούριο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας κάποιος νεοναζί με τη σβάστικα και τον διπλού πέλεκυ. Όμως ο εχθρός έχει ήδη μπει στην πόλη. Απλώς κυκλοφορεί με πολιτικά.

Και δύστυχος η αριστερά είναι σε πορεία χρεοκοπίας. Και όλοι εμείς πνιγμένοι σε αυταπάτες ψευδαισθήσεις που μάλλον μας βολεύουν γιατί μάθαμε να χαϊδευόμαστε με τις ίδιες της αλυσίδες της σκλαβιάς μας. Δούλοι του κεφαλαίου και ανδράποδα του καπιταλισμού με εκμαυλισμένη την μόνη ηθική παρηγοριά μας.

Την ιδεολογία μας

Η παραπάνω εξορκιστική λογική όμως δεν έχει σχέση με την επιστήμη και την γνώση. Διότι η πραγματικότητα δεν είναι ένα δαιμονικό κακό. Η σημερινή Ιστορική παρακμή της αριστεράς αποτελεί θέση και όχι άρνηση. Γι αυτό πρέπει να δράσουμε και να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα απέναντι όχι μόνο στους φασιστές μα και σε κάθε λογής λογής μασκαρεμένους απολογητές τους.

του Ιουλιανού

Πηγές:

• Οι καλοί μαθητές του Δρος Μένγκελε iospress.gr
• Πικρός απολογισμός της εποχής Χάιντερ! 5 Ιουλίου 2009 Ελευθεροτυπία.
• Το θινκ τανκ του σύγχρονου ρατσισμού iospress.gr
• Μια Ιστορία από την Σουηδία. Gellert Tamas Αδάμ εκδοτική
• Το εθνικό ζήτημα Νίκος Ψυρούκης
• Οι πόλεμοι τις μνήμης Χάγκεν Φλάισερ
•  
• Από : http://const4ntinos.com/