Σύμφωνα προς τον φιλόσοφο και συγγραφέα Πλάτωνα, η αυτοκρατορική κυριαρχία της Ατλαντίδας εκτεινόταν επί του συνόλου των νησιών του Ατλαντικού ωκεανού και σε πολλά από τα εδάφη της ηπείρου την οποία σήμερα ονομάζουμε Αμερική. Κέντρο αυτής της πανίσχυρης δύναμης, ήταν το νησί της Ατλαντίδας το οποίο καταβυθίστηκε από τον μεγάλο κατακλυσμό του 9.600 π.Χ.
Ο Πλάτων, στον «Τίμαιο» και στο απόσπασμα που ακολουθεί, οριοθετεί τα προς τη Δύση εδάφη των Ατλάντων:
«Σ’ αυτό το νησί, την Ατλαντίδα, δημιουργήθηκε κάτω από βασιλική εξουσία μια μεγάλη και θαυμαστή δύναμη που κυριάρχησε σε όλο το νησί καθώς και σε πολλά άλλα νησιά και μέρη της απέναντι ηπείρου» (Πλάτων, «Τίμαιος», 25a)....
Σε προκατακλυσμιαία, λοιπόν, εποχή οι χώρες -νησιωτικές και ηπειρωτικές- οι οποίες βρίσκονταν πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες (Γιβραλτάρ) ανήκαν στη σφαίρα επιρροής και κατοχής της Ατλαντίδας. Ήταν δηλαδή οι περιοχές όπου κατοικούσαν οι Άτλαντες (μαζί και η Αμερική).
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, στο Γ΄ βιβλίο της «Ιστορικής Βιβλιοθήκης», αναφέρεται στην καταγωγή των Ατλάντων καθώς και στο γενάρχη Τιτάνα Άτλαντα από τον οποίο ονοματίστηκαν έτσι. Από το απόσπασμα που ακολουθεί αντιλαμβανόμαστε, ότι οι Άτλαντες ήταν γένος Τιτάνων:
«...οι γιοι του Ουρανού μοίρασαν το βασίλειο, ενώ οι επιφανέστεροι από αυτούς ήταν ο Άτλαντας και ο Κρόνος. Στον Άτλαντα έλαχε η περιοχή προς τον ωκεανό και ονόμασε τους λαούς Ατλαντίους...» («Ιστορική Βιβλιοθήκη», Γ΄, 60. 1).
Στη συνέχεια του ίδιου έργου, ο Διόδωρος αναφέρει για τον Κρόνο:
«Ο Κρόνος, σύμφωνα με τον μύθο, που ήταν αδελφός του Άτλαντα και διακρινόταν για την ασέβεια και την πλεονεξία του...» (Γ΄, 61. 1). «Λένε, λοιπόν, πως ο Κρόνος ήταν κύριος της Σικελίας και της Λιβυής, αλλά και της Ιταλίας και, με δυο λόγια, συνέστησε το βασίλειο του από τα μέρη προς τη Δύση. παντού εγκατέστησε φρουρές στις ακροπόλεις και στις οχυρές τοποθεσίες, και γι’ αυτό τον λόγο, τόσο στη Σικελία όσο και στα προς δυσμάς μέρη, πολλές από τις ψηλές τοποθεσίες πήραν τ’ όνομα τους από εκείνον και λέγονται μέχρι σήμερα Κρόνια» (Γ΄, 61. 3, 4).
Σύμφωνα προς τον Διόδωρο, οι χώρες της Δύσης βρίσκονταν υπό την κυριαρχία των Τιτάνων. Άτλαντα και Κρόνου. Όχι, όμως, και η Αιγηίδα η οποία έμεινε έξω από τη σφαίρα επιρροής και κατοχής τους. Τα σύνορα βρίσκονταν στη σημερινή Ιταλία και στη Λιβυή (Αφρική) έως την Αίγυπτο.
Ο Πλάτων δείχνει να συμφωνεί, εφόσον και εκείνος εντοπίζει τα όρια της αυτοκρατορίας των Ατλάντων, στη μεγαλύτερη εξάπλωση της προς τα ανατολικά, έως την Ιταλία και τη Λιβυή, με την Αιγηίδα και την Αίγυπτο να σχηματίζουν αντίπαλον δέος:
«Επιπλέον, προς την πλευρά μας, επικράτησε (η αυτοκρατορία της Ατλαντίδας), στη Λιβυή έως την Αίγυπτο και στην Ευρώπη έως την Τυρρηνία». («Τίμαιος», 25b).
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι τα εδάφη και τα όρια αφενός μεν της Ατλαντικής αυτοκρατορίας και αφετέρου της Τιτάνειας κυριαρχίας -όπως τα δίνουν οι δύο αρχαίοι συγγραφείς- ταυτίζονται. Επίσης, αποδείξαμε, ότι οι Άτλαντες ήταν απόγονοι του Τιτάνα Άτλαντα, αδελφού και συμβασιλέα του Κρόνου.
Οι Άτλαντες ταυτίζονται με τους Τιτάνες και στη ψυχοσύνθεση. Αμφότεροι παρουσιάζονται στα αρχαία κείμενα ως αλαζόνες, υβριστές και υλιστές. Ο Πλάτων στον «Κριτία», αναφερόμενος στους Άτλαντες, σημειώνει:
«Μα όταν το θεϊκό στοιχείο που είχαν μέσα τους (με τον καιρό) εκφυλίστηκε και χάθηκε, γιατί ανακατεύθηκε πάρα πολύ με το ανθρώπινο στοιχείο, και έτσι επικράτησε στο χαρακτήρα τους το τελευταίο, τότε πια, επειδή δεν είχαν τη δύναμη να βαστάξουν το βάρος της ευτυχίας τους, άρχισαν να ασχημονούν. Και έτσι σε εκείνον που μπορούσε να βλέπει (και να κρίνει) φαίνονταν ως παλιάνθρωποι, γιατί έχασαν από τα πολυτιμότερα αγαθά τους τα πιο καλά και ωραία, (...) ...αυτοί που τους είχε κυριέψει το πάθος της πλεονεξίας και κοίταζαν να μεγαλώσουν, όπως όπως τον πλούτο τους και τη δύναμη τους» («Κριτίας», 121b).
Αυτού του είδους οι χαρακτήρες -όπως οι Άτλαντες του Πλάτωνα- σύμφωνα προς τον Πλούταρχο πάσχουν από το «σύνδρομο του Τυφώνα», όπως θα λέγαμε σήμερα. Ο τελευταίος των Τιτάνων, Τυφών (σύμφωνα πάντα προς τον Πλούταρχο), συμβολίζει «...το παθιασμένο, τιτανικό, άλογο και αποσυντονισμένο μέρος της ψυχής, ενώ στο σώμα η φθορά, οι αρρώστιες, οι διαταραχές...» («Περί Ίσιδος και Οσίριδος 371Β).
Οι Τιτάνες είναι το υλιστικό στοιχείο (το «ανθρώπινο» όπως γράφει ο Πλάτων) που έχουμε μέσα μας και μάχεται με το θεϊκό μας κομμάτι για το ποιο από τα δύο θα επικρατήσει. Όταν συμμαχούμε με την ύλη, όταν επιθυμούμε την εξουσία, όταν ανάγουμε το εγώ μας σε κέντρο του κόσμου, τότε συμπεριφερόμαστε ως Τιτάνες και διαπράττουμε εκείνο που εξοργίζει τους θεούς: Την Ύβρη, δηλαδή την αλαζονεία. Η τιμωρία στην άσκηση ύβρεως είναι άμεση εφόσον υπακούει στους νόμους του Σύμπαντος όπου η κάθε δράση προκαλεί αντί-δράση και όχι φυσικά αντίδραση με την έννοια που δίνουμε σήμερα. Η αλαζονεία - ύβρης, δεν είναι αμαρτία (όπως την αντιλαμβάνεται ο Χριστιανισμός), αλλά άμεση προσβολή προς το Θείο. Ύβρις, όμως, διαπράττεται μόνο συνειδητά. Ο αγνοών ότι διαπράττει ύβρη, δεν υπόκειται στις αντί-δράσεις του Σύμπαντος, διότι δεν τις αντιλαμβάνεται όπως και δεν αντιλαμβάνεται την αρχική του πράξη.
Ο Robin, υποστηρίζει ότι πρώτοι οι Ορφικοί έδωσαν στην παράδοση των Τιτάνων το ηθικό περιεχόμενο που μόλις παραθέσαμε. Σύμφωνα με τον ίδιο, στην μυστική διδασκαλία των Ορφικών, στον άνθρωπο ενυπάρχουν η θεϊκή και η τιτάνεια φύση (πριν ο Δίας δημιουργήσει τους ανθρώπους, ζούσαν στον κόσμο οι Τιτάνες, πλάσματα πολύ πιο δυνατά από τον άνθρωπο αλλά βιαία και άδικα, που διαμέλισαν και καταβρόχθισαν τον αρχικό θεό Διόνυσο ολόκληρο, εκτός από την καρδιά του. Η καρδιά του, που κατάφερε να τους αρπάξει η Αθηνά, έζησε στο στήθος του νεώτερου Διόνυσου, γιου του Δία και της Σεμέλης, ενώ ο αρχικός Διόνυσος ταυτίζεται με τον Ζαγρέα) και χρέος εκείνων που αποβλέπουν στην ευδαιμονία κατά την μεταθανάτια ζωή είναι να πολεμούν την τιτάνεια φύση του σώματος. Ο πόλεμος αυτός γίνεται με την άσκηση, δηλαδή τον έλεγχο των επιθυμιών του σώματος, με τη φρόνιμη ζωή και με τους τελετουργικούς καθαρμούς. Με τον θάνατο, αν ο άνθρωπος έχει ζήσει με ευσέβεια αναζητώντας παράλληλα την γνώση, η ψυχή επιστρέφει στον τόπο της μακαριότητας. Την άποψη αυτή συμμερίζονται και οι Πυθαγόρειοι. Κατά τον Φιλόλαο η ψυχή είναι θαμμένη στο σώμα όπως σε τάφο.
Η ένωση του ανθρώπου με το Θείο, πέρναγε μέσα από την σύγκρουση του ανθρώπου με τον Τιτάνα που έχει μέσα του. Η νίκη χάριζε την αθανασία όπως δίδαξε πρώτος ο Ζευς που νικώντας τους Τιτάνες, ουσιαστικά νίκησε τον θάνατο που φέρνει στο σύμπαν, στα ανθρώπινα σώματα και στις ψυχές, ο Κρόνος που ταυτιζόταν με τον Χρόνο.
Αλλά και ο ποιητής, υμνωδός και μύστης, Καλλίμαχος, στον ύμνο του «Εις Δήλον», προειδοποιεί τις μελλοντικές γενιές, ότι θα ξαναέρθει η εποχή όπου Τιτάνες από την άκρη της Δύσης θα εισβάλλουν ξανά στην Ελλάδα με σκοπό να ανατρέψουν την ισορροπία των θεών. Αποδεικνύοντας, έτσι, για μία ακόμη φορά την ταύτιση των Κρόνιων Τιτάνων με τους Άτλαντες που στο απώτατο παρελθόν είχαν εισβάλλει στην Αιγηίδα από τη Δύση:
«Και τελευταία λοιπόν θα έλθει κάποτε σε εμάς κάποιος κοινός αγώνας, όταν νεώτεροι Τιτάνες προερχόμενοι από την άκρη της Δύσης σηκώσουν βαρβαρικό μαχαίρι και των πολεμικών Κελτών εναντίον των Ελλήνων και ορμήσουν κατά αυτών, όμοιοι με νιφάδες ή ίσοι με τα άστρα, όταν αυτά, που είναι πάρα πολλά, περιπλανώνται στον αέρα. Τα φρούρια και οι κώμες των Λοκρών, και οι κορυφές των Δελφών και οι πεδιάδες της Κρίσσης και οι πόλεις της ηπείρου θα πιέζονται από παντού. και θα ιδούν τον άφθονο καρπό του γείτονα, που καίγεται. και όχι πλέον εξ ακοής, αλλά τώρα θα βλέπουν γύρω από το ναό τις φάλαγγες των εχθρών. και δίπλα στους δικούς μου τρίποδες θα βλέπουν ξίφη και ζώνες αναίσχυντων πολεμιστών και μισητές ασπίδες, οι οποίες θα στήσουν στους Γαλάτες, ένα λαό παράφρονα, κακό δρόμο. Από αυτές άλλες μεν θα είναι δικό μου βραβείο, άλλες δε θα τοποθετηθούν πλησίον του Νείλου» (Καλλίμαχος, «Ύμνος εις Δήλον», στίχοι 173-185).
Ο Πλούταρχος και οι λαοί του Κρόνου
Στο αρχαίο απόσπασμα που ακολουθεί από τα «Ηθικά», ο Πλούταρχος, αναφέρει και αποκαλύπτει όχι μόνο την ύπαρξη της αμερικάνικης ηπείρου, αλλά και την Κρόνια καταγωγή των κατοίκων της. Επίσης, ο ιερέας του Απόλλωνα μας πληροφορεί, ότι υπήρχαν και ελληνικές αποικίες στα παράλια της ίδιας ηπείρου:
«Εγώ βέβαια δεν είμαι παρά ηθοποιός, πριν όμως θα σας αναφέρω τον ποιητή..., αν δεν υπάρχει αντίρρηση, αρχίζοντας από τον Όμηρο:
"Η Ωγυγία, νησί που βρίσκεται μακριά στη θάλασσα"
που απέχει δρόμο πέντε ημερών από τη Βρετανία, πλέοντας προς τα δυτικά. Τρία άλλα νησιά, που απέχουν σε ίση απόσταση από εκείνη και μεταξύ τους, βρίσκονται πέρα από αυτή προς το σημείο όπου δύει το καλοκαίρι ο ήλιος. Σ’ ένα από αυτά, λένε οι βάρβαροι στο μύθο τους, είχε φυλακίσει ο Δίας τον Κρόνο, κι εκείνος, έχοντας φρουρό τον γιο του, είχε εγκατασταθεί δίπλα στα νησιά εκείνα και σε εκείνη τη θάλασσα, την οποία ονομάζουν Κρόνιο πέλαγος. Όσο για τη μεγάλη ήπειρο, από την οποία τριγυρίζεται σε κύκλο η μεγάλη θάλασσα, από τα άλλα νησιά απέχει λιγότερο, από την Ωγυγία όμως γύρω στα πέντε χιλιάδες στάδια και το ταξίδι γίνεται σε πλοία με κουπιά (διότι το πέλαγος διαβαίνεται αργά και είναι λασπουδερό λόγω των πολλών ρευμάτων. Τα ρεύματα βγαίνουν από τη μεγάλη ηπειρωτική χώρα, δημιουργούν προσχώσεις και η θάλασσα είναι πυκνή, γεώδης και θεωρήθηκε πως έχει παγώσει). Από τα ηπειρωτικά μέρη (λένε οι βάρβαροι) τα προς τη θάλασσα κατοικούν οι Έλληνες, γύρω από κόλπο όχι μικρότερο από τη Μαιώτιδα (λίμνη), που το στόμιο του βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας θάλασσας. Εκείνοι αποκαλούν και θεωρούν τους εαυτούς τους ηπειρώτες και νησιώτες όσους κατοικούν τούτη τη γη, επειδή περιβρέχεται γύρω γύρω από θάλασσα. Πιστεύουν επίσης ότι με τους λαούς του Κρόνου αναμείχθηκαν αργότερα όσοι έφτασαν με τον Ηρακλή και παρέμειναν και ότι το Ελληνικό στοιχείο, που έσβηνε ήδη εκεί και ήταν υποταγμένο στη βαρβαρική γλώσσα, τους νόμους και τον τρόπο ζωής, αναζωπυρώθηκε, για να το πούμε έτσι, και έγινε πάλι ισχυρό και σημαντικό. Για τούτο τις ανώτερες τιμές έχει ο Ηρακλής, τις αμέσως επόμενες ο Κρόνος» (Πλούταρχος, «Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της σελήνης», 941A-C).
Στην πορεία του χρόνου, όμως, Έλληνες και ιθαγενείς αναμείχθηκαν ξανά, σύμφωνα προς τον Πλούταρχο. Αυτός είναι και ο λόγος που ενώ στις γλώσσες και την τέχνη των ιθαγενών υπάρχουν πλήθος στοιχείων τα οποία μαρτυρούν ελληνική καταγωγή, κατά την εποχή της ισπανικής κατάκτησης η μόνη μαρτυρία για τους λευκούς ανθρώπους βρισκόταν στις παραδόσεις των ερυθροδέρμων για τους λευκούς θεούς εκπολιτιστές, που είχαν έρθει πέρα από τη θάλασσα -από την Ανατολή- είχαν δώσει τα φώτα του πολιτισμού και είχαν υποσχεθεί, ότι θα επέστρεφαν κάποια στιγμή στο μέλλον. Οι μόνοι λευκοί Ηρακλείδες της Αμερικής που διασώθηκαν από τις επιμειξίες, είναι οι Αραουκάνοι της Χιλής (απόγονοι των Σπαρτιατών - Ηρακλείδων) οι οποίοι απομονωμένοι στα βουνά της πατρίδας τους παρέμειναν λευκοί και Έλληνες στη συνείδηση.
Ο Πλούταρχος επίσης μιλά ξεκάθαρα και για εκπολιτιστική δράση των Ελλήνων στην Αμερική εξαιτίας της οποίας οι ιθαγενείς Κρόνιοι είχαν υποβιβάσει τη λατρεία του Κρόνου και λάτρευαν στη θέση του, πρώτο, τον ηλιακό ήρωα Ηρακλή. Μάλιστα στις μυητικές παραδόσεις και σύμφωνα προς τον Πορφύριο, ο Ηρακλής ταυτίζεται και με τον Ήλιο:
«Καθώς ο ήλιος απαλλάσσει από καθετί κακό όλα τα επίγεια, τον προσαγόρευσαν Ηρακλέα, εκ του "κλάσθαι προς τον αέρα" πηγαίνοντας από την ανατολή προς τη δύση. Απέδωσαν δε σε αυτόν μυθολογικά την επιτέλεση δώδεκα άθλων, επισημαίνοντας τη διαίρεση του ουρανού σε αντίστοιχα ζώδια» (Πορφύριος, «Περί Αγαλμάτων», 10).
Την απαίτηση του Κρόνου και της λατρείας των Τιτάνων για ανθρωποθυσίες, μας τη διασώζει ως μαρτυρία ο Πλούταρχος αναφερόμενος στους Φοίνικες της Καρχηδόνας, οι οποίοι τον λάτρευαν προσφέροντας του ανθρωποθυσίες:
«Δεν θα ήταν πιο ωφέλιμο για τους Καρχηδόνιους να πάρουν εξαρχής ως νομοθέτη τον Κριτία ή τον Διαγόρα και να μην πιστεύουν στην ύπαρξη κανενός θείου πνεύματος ή θεού, από το να κάνουν θυσίες σαν κι αυτές που προσέφεραν στον Κρόνο; Δεν ήταν αυτά όπως τα αναφέρει ο Εμπεδοκλής, μιλώντας για εκείνους που θυσίαζαν ζωντανά πλάσματα:
«Σηκώνει ο πατέρας τον αγαπητό του γιο, που έχει αλλάξει στη μορφή,
και κάνοντας προσευχή τον σφάζει, ο ανόητος»
αλλά με γνώση και συνείδηση προσέφεραν οι ίδιοι θυσία τα παιδιά τους, ενώ οι άτεκνοι αγόραζαν από τους φτωχούς παιδιά και τα έσφαζαν σαν αρνιά ή σαν μικρά πουλιά, ενώ η μητέρα στεκόταν πλάι αυστηρή και χωρίς να θρηνεί. Αν όμως στέναζε ή δάκρυζε, στερούνταν την τιμή, αλλά και το παιδί της δεν γλίτωνε τη θυσία. Μπροστά μάλιστα από το άγαλμα όλη η περιοχή γέμιζε από θορύβους, καθώς άρχιζαν να παίζουν τους αυλούς και να χτυπούν τα τύμπανα, για να μην ακούγεται η βοή των θρήνων. Αν, ωστόσο, γίνονταν άρχοντες μας οι Τυφώνες ή οι Γίγαντες, διώχνοντας τους θεούς, με ποιες άραγε θυσίες θα ευχαριστιόνταν ή ποιες άλλες ιεροτελεστίες θ’ απαιτούσαν;» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί Δεισιδαιμονίας», 171Β - D).
Από τα παραπάνω αρχαία αποσπάσματα κατανοούμε πλέον τους λόγους για τους οποίους οι Ινδιάνοι της Αμερικής -οι λαοί του Κρόνου- ενώ ισχυρίζονταν ότι λάτρευαν τον Ήλιο του προσέφεραν ανθρωποθυσίες.
Από τα ίδια αρχαία κείμενα, επίσης, αποκαλύπτεται αφενός μεν ο πανάρχαιος αποικισμός της Αμερικής από τους Έλληνες, αφετέρου γίνεται ορατή η ταύτιση των Τιτάνων και των λαών του Κρόνου με τους Άτλαντες και τα φυλετικά τους κατάλοιπα.
Έτσι, οι θεωρίες που κατά καιρούς έχουν δει το φως της δημοσιότητας και οι οποίες υποστηρίζουν τη σχέση των προκολομβιανών πολιτισμών της Αμερικής με τη χαμένη Ατλαντίδα βλέπουμε, ότι μερικώς επαληθεύονται.
Και λέμε μερικώς, διότι αντίθετα με τους ισχυρισμούς αλλοδαπών συγγραφέων και ερευνητών οι οποίοι θέλουν την Ατλαντίδα γεννήτορα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και μέσω αυτού και του σύγχρονου, εμείς υποστηρίζουμε, ότι εφόσον οι Άτλαντες ηττήθηκαν από τους Έλληνες της Αιγηίδας ήταν, ο ελληνικός προκατακλυσμιαίος πολιτισμός, σαφώς ανώτερος του Ατλάντειου.
Επίσης, οι ιθαγενείς κάτοικοι της Αμερικής αν και ήταν κάποτε υποτελείς των Ατλάντων, δέχθηκαν τις μετέπειτα εκπολιτιστικές δράσεις των Ελλήνων θετικά και γι’ αυτό τους διατήρησαν στις φυλετικές τους μνήμες ως «λευκούς θεούς». Ακόμα και αν στην πορεία του χρόνου επέστρεψαν στην Κρόνια λατρεία των προπατόρων τους -ανθρωποθυσίες κλπ- αυτό σε καμμία περίπτωση δεν μαρτυρά ανωτερότητα του Ατλάντειου πολιτισμού. Αντιθέτως δείχνει, ότι μετά την παύση της άμεσης ελληνικής επίδρασης εξέπεσαν σε δεισιδαιμονικές λατρείες και πέρα από την αρχιτεκτονική επιστήμη (η οποία εξυπηρετούσε το Κρόνιο ιερατείο και την αυτοκρατορική εξουσία και γι’ αυτό και διατηρήθηκε) στάθηκαν ανίκανοι να εξελίξουν τη φιλοσοφία και τις επιστήμες εκείνες οι οποίες θεωρούνται ως η βάση του ανθρωπισμού και τις οποίες πρεσβεύει ο Ελληνισμός.
Και για τους ίδιους λόγους υποτάχθηκαν σχεδόν αμαχητί στους Ισπανούς κονκισταδόρες. Ενώ, οι Αραουκάνοι της Χιλής, οι οποίοι μόνοι διατήρησαν τη φυλετική και πνευματική τους καθαρότητα -γνώριζαν αν και μυστικά ότι είναι απόγονοι των Ελλήνων- είναι οι μόνοι «Ινδιάνοι» της Αμερικής που δεν υποτάχτηκαν ποτέ και σε κανέναν. Γιατί, όπως υποστηρίζει και ο Ιπποκράτης, οι ελεύθεροι άνθρωποι είναι οι πλέον φοβεροί και αήττητοι μαχητές, ενώ οι δούλοι, αδιάφορο αν είναι θεού ή ανθρώπου, είναι καταδικασμένοι να παραμένουν πάντα στην ίδια κατάσταση.
Στέφανος Μυτιληναίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου