Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι που θα σου πουν ότι δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι σ’ αυτόν τον κόσμο: Εκείνοι που φοβούνται να προσπαθήσουν κι εκείνοι που φοβούνται ότι θα πετύχεις. Ετούτες τις αλυσίδες που μου βάζουν, δεν τις μπορώ, δεν τις αντέχω. Δεν το έχει το αίμα μου να σκύψω το κεφάλι, να δεχτώ τις αποφάσεις εκείνων που βάλανε την ζωή μου στο καντάρι για να την πουλήσουν όσο - όσο. Δεν αντέχει η ψυχή μου να δεχτεί πως θρασύδειλα ανθρωπάκια που έχουνε για θεό τους το χρήμα, που έχουνε για επάγγελμα το ψέμα και για όνειρο μία δοτή εξουσία, θα ορίσουν το πως θα ζήσω, πως θα σκέφτομαι και πως θα πεθάνω... Δεν μπορώ όμως μονάχος μου να βρω τη δύναμη να σπάσω αυτά τα δεσμά, να σηκώσω το βλέμμα, να ορθώσω το ανάστημα και να πάρω πίσω όσα μου έκλεψαν... Θέλω κι εσένα δίπλα μου, να ενώσω τη φωνή μου, να διώξω τα όρνεα που κατασπαράσουν τα ιερά και τα όσιά μου. Θέλω κι εσένα στο πλευρό μου, για ξανάβρω τη δύναμη εκείνη που κάνει ετούτο τον λαό θεριό ανήμερο... Επαγγελματίες ψεύτες είναι όλοι αυτοί αδελφέ. Και με τα ψέματά τους μας παίρνουν την ζωή, μας μακελεύουν την πατρίδα. Κάποτε τους λέγανε γενίτσαρους, μετά τους είπανε δοσίλογους. Σήμερα τους λένε... "διασώστες"!!! Πληγές πολλές μας δίνει η ζωή. Και είναι αυτές τα παράσημα εκεινα για τους αγώνες που δίνουμε και βγαίνουμε νικητές. Αυτό να το θυμάσαι σαν θα έρθει η ώρα να μετρηθείς στον πραγματικό στίβο, εκεί που θα αποφασίσεις να παλέψεις για τις δικές σου αξίες, για την δική σου λευτεριά. Εκεί που εσύ δεν θα έχεις τίποτε να χάσεις και που θα σε φοβηθεί ακόμη και ο χάρος... Σήμερα ζούμε σε φάρμες ανθρώπων και παράγουμε ακριβό χρήμα με φτηνή εργασία. Όποιος διαφωνεί, μπορεί να φεύγει από τη φάρμα για να πάει οικειοθελώς σε κάποια άλλη..., πάντα μέσα στα πλαίσια της επιμελημένης ελευθερίας που μας δίνουνε οι αρχοντάδες που κρύβονται επειδή ξέρουν τι κάνουν και τι τους περιμένει... Αυτοί οι ίδιοι οι αρχοντάδες ήταν που μας φώναζαν πως πρέπει να τους πιστέψουμε και να κάνουμε όλα όσα μας λένε, επειδή ήμασταν στο χείλος του γκρεμού. Σήμερα, μας λένε πως γκρεμός δεν υπάρχει και μας καλούν να κάνουμε το βήμα μπροστά… Πότε έλεγαν αλήθεια; Γιατί άραγε σήμερα μας θέλουν να… προχωρήσουμε εκεί που μέχρι χθες μας ξόρκιζαν πως υπήρχε ο γκρεμός και ο βέβαιος θάνατος; Και με τούτα και με τα άλλα, μας πάψανε από ανθρώπους και γίναμε όλοι αριθμοί, που μας προσθέτουν για το κέρδος τους και μς αφαιρούν για την ευκολία τους.. . Έτσι απλά. Η ζωή μας μετράει ίσα με έναν αριθμό. Εσύ κι εγώ δεν είμαστε τίποτε για εκείνους που όλα τα βλέπουν με αριθμούς. Άραγε, έτσι πρέπει να είναι; Άραγε, μπορούμε να το δεχτούμε αυτό; Άραγε ζούμε στην αλήθεια ή στο ψέμα; Και, μήπως η αλήθεια είναι κάτι που τρομάζει όλους εμάς περισσότερο από εκείνους τους λίγους που μας την κρύβουν; Λοιπόν, επειδή αυτή η αλήθεια βρίσκεται σε εκείνον τον δρόμο που δεν περπατήσαμε ακόμη, νομίζω πως πρέπει να την μάθουμε διαβαίνοντάς τον... Και μην ξεχνάς, πιότερο σπουδαίο είναι το ταξίδι από τον προορισμό. Κι αυτό, επειδή ο προορισμός γίνεται ομορφότερος όταν το ταξίδι είναι δύσκολο... και ακόμη ομορφότερος, όταν τον δρόμο αυτό τον διαβούμε όλοι μαζί. Κωνσταντίνος Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους Αν είσαι άνθρωπος ή αριθμός, εσύ θα το αποφασίσεις.....

Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι που θα σου πουν ότι δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι σ’ αυτόν τον κόσμο: Εκείνοι που φοβούνται να προσπαθήσουν κι εκείνοι που φοβούνται ότι θα πετύχεις.

Ετούτες τις αλυσίδες που μου βάζουν, δεν τις μπορώ, δεν τις αντέχω. Δεν το έχει το αίμα μου να σκύψω το κεφάλι, να δεχτώ τις αποφάσεις εκείνων που βάλανε την ζωή μου στο καντάρι για να την πουλήσουν όσο - όσο. Δεν αντέχει η ψυχή μου να δεχτεί πως θρασύδειλα ανθρωπάκια που έχουνε για θεό τους το χρήμα, που έχουνε για επάγγελμα το ψέμα και για όνειρο μία δοτή εξουσία, θα ορίσουν το πως θα ζήσω, πως θα σκέφτομαι και πως θα πεθάνω...

Δεν μπορώ όμως μονάχος μου να βρω τη δύναμη να σπάσω αυτά τα δεσμά, να σηκώσω το βλέμμα, να ορθώσω το ανάστημα και να πάρω πίσω όσα μου έκλεψαν... Θέλω κι εσένα δίπλα μου, να ενώσω τη φωνή μου, να διώξω τα όρνεα που κατασπαράσουν τα ιερά και τα όσιά μου. Θέλω κι εσένα στο πλευρό μου, για ξανάβρω τη δύναμη εκείνη που κάνει ετούτο τον λαό θεριό ανήμερο...

Επαγγελματίες ψεύτες είναι όλοι αυτοί αδελφέ. Και με τα ψέματά τους μας παίρνουν την ζωή, μας μακελεύουν την πατρίδα. Κάποτε τους λέγανε γενίτσαρους, μετά τους είπανε δοσίλογους. Σήμερα τους λένε... "διασώστες"!!!

Πληγές πολλές μας δίνει η ζωή. Και είναι αυτές τα παράσημα εκεινα για τους αγώνες που δίνουμε και βγαίνουμε νικητές. Αυτό να το θυμάσαι σαν θα έρθει η ώρα να μετρηθείς στον πραγματικό στίβο, εκεί που θα αποφασίσεις να παλέψεις για τις δικές σου αξίες, για την δική σου λευτεριά. Εκεί που εσύ δεν θα έχεις τίποτε να χάσεις και που θα σε φοβηθεί ακόμη και ο χάρος...

Σήμερα ζούμε σε φάρμες ανθρώπων και παράγουμε ακριβό χρήμα με φτηνή εργασία. Όποιος διαφωνεί, μπορεί να φεύγει από τη φάρμα για να πάει οικειοθελώς σε κάποια άλλη..., πάντα μέσα στα πλαίσια της επιμελημένης ελευθερίας που μας δίνουνε οι αρχοντάδες που κρύβονται επειδή ξέρουν τι κάνουν και τι τους περιμένει... 

Αυτοί οι ίδιοι οι αρχοντάδες ήταν που μας φώναζαν πως πρέπει να τους πιστέψουμε και να κάνουμε όλα όσα μας λένε, επειδή ήμασταν στο χείλος του γκρεμού. Σήμερα, μας λένε πως γκρεμός δεν υπάρχει και μας καλούν να κάνουμε το βήμα μπροστά… Πότε έλεγαν αλήθεια; Γιατί άραγε σήμερα μας θέλουν να… προχωρήσουμε εκεί που μέχρι χθες μας ξόρκιζαν πως υπήρχε ο γκρεμός και ο βέβαιος θάνατος;

Και με τούτα και με τα άλλα, μας πάψανε από ανθρώπους και γίναμε όλοι αριθμοί, που μας προσθέτουν για το κέρδος τους και μς αφαιρούν για την ευκολία τους.. . Έτσι απλά. Η ζωή μας μετράει ίσα με έναν αριθμό. Εσύ κι εγώ δεν είμαστε τίποτε για εκείνους που όλα τα βλέπουν με αριθμούς.  

Άραγε, έτσι πρέπει να είναι; 
Άραγε, μπορούμε να το δεχτούμε αυτό; 
Άραγε ζούμε στην αλήθεια ή στο ψέμα;
Και, μήπως η αλήθεια είναι κάτι που τρομάζει όλους εμάς περισσότερο από εκείνους τους λίγους που μας την κρύβουν;

Λοιπόν, επειδή αυτή η αλήθεια βρίσκεται σε εκείνον τον δρόμο που δεν περπατήσαμε ακόμη, νομίζω πως πρέπει να την μάθουμε διαβαίνοντάς τον... Και μην ξεχνάς, πιότερο σπουδαίο είναι το ταξίδι από τον προορισμό. Κι αυτό, επειδή ο προορισμός γίνεται ομορφότερος όταν το ταξίδι είναι δύσκολο... και ακόμη ομορφότερος, όταν τον δρόμο αυτό τον διαβούμε όλοι μαζί.

Κωνσταντίνος

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους