Tην νύχτα της 6ης
Δεκεμβρίου του 2008 που ο Κορκονέας πυροβολούσε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο,
ο φίλος του Νικόλαος Ρωμανός, ήταν εκεί. Το 15χρονο βρήκε το κουράγιο
να καταθέσει και να αφηγηθεί όσα βίωσε κόντρα στο κλίμα της αστυνομικής
τρομοκρατίας που είχαν στήσει τα όργανα του Πάκη και των παπαγαλακιών
του συστήματος.
-Τον φίλο μου δεν τον σκότωσαν, τον εκτέλεσαν εν ψυχρώ…,
Η κατάθεσή του θα γίνει πρωτοσέλιδο στη Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία με τίτλο “Ξαφνικά άκουσα ένα μπαμ…”
Από εκείνη τη
στιγμή μπήκε στο στόχαστρο της Αστυνομίας. Τις τελευταίες ώρες οι
αστυνομικοί πήραν την ρεβάνς. Τα παραμορφωμένα πρόσωπο του Ρωμανού και
των άλλων τριών συλληφθέντων είναι ντοκουμέντα της αστυνομοκρατούμενης
δημοκρατίας μας την οποία υπηρετεί ο πάστορας Κουβέλης και ο δικαιοσύνης Ρουπακιώτης.
Τα καλόπαιδια της αστυνομίας του Δένδια που ψηφίζουν μαζικά "Χρυσή Αυγή" έβγαλαν
όλη τη μαγκιά τους στους συλληφθέντες από τους οποίους ο μεγαλύτερος
είναι μόλις 25 χρόνων. Αφού τους σάπισαν στο ξύλο, τους παρέδωσαν στην
συνέχεια στους Γεραφάντηδες και τους Λιάτσους της παρα-κρατικής τηλεόρασης των φαύλων προσλήψεων. Το κρόουλ του κεντρικού δελτίου ειδήσεων της ΝΕΤ έσπευσε να σημειώσει "φίλος του Αλέξη Γρηγορόπουλου" κάτω από τη φωτογραφία του νεαρού Ρωμανού-μόλις 20 χρόνων.
Αυτή η προβοκάτσια των Γεραφέντηδων και των Θωμόπουλων συμπίπτει με την αποκάλυψη του Φουαντ αλ Ζαγιατ στην Γιάννα Παπαδάκου σύμφωνα με την οποία η ελληνική Δικαιοσύνη δεν τον είχε ποτέ καλέσει να καταθέσει για τις μίζες που μοίραζε στις εγχώριες πολιτικές συμμορίες. Σημειώνουμε ότι οι Βενιζέλος-Λοβέρδος ήταν οι υπερασπιστές των Τσοχατζόπουλου-Παπαντωνίου στην περίφημη Εξεταστική την οποία έσπευσε με την ψυχή στο στόμα να την κλείσει ο γραφικός Τραγάκης ενώ σήμερα ο Τσοχατζόπουλος βρίσκεται στη φυλακή.
Καλούμε τον συγκυβερνήτη Βενιζέλο ο οποίος πριν δυο χρόνια τιμούσε με την παρουσία του την αποφοίτηση της κόρης του από την Νομική Θεσσαλονίκης να μας πει εάν είναι περήφανος, σαν πατέρας και πολιτικός, για την στραπατσαρισμένη μούρη του 20χρονου από τους άνδρες της αστυνομίας της οποίας και ο ίδιος ηγείται. Τον καλούμε να μας πει εάν είναι περήφανος και συνειδησιακά εφησυχασμένος από την συμβολή του στην τότε απαλλαγή Τσοχατζόπουλου-Παπαντωνίου.
Αλήθεια κε Βενιζέλο, ποιος είναι πιο επικίνδυνος τρομοκράτης: O 20χρονος Ρωμανός που είδε τον συμμαθητή του Γρηγορόπουλο να πέφτει νεκρός από τις σφαίρες του Κορκονέα η μήπως οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης και οι πολιτικοί τους προιστάμενοι οι οποίοι παρείχαν επί δεκαετίες ασυλία στα πολιτικά καθάρματα που ήταν βουτηγμένα σε πάσης φύσεως μίζες και τα οποία μας έφτασαν ως εδώ και τώρα πλέον η κοινωνία βρίσκεται μια ανάσα από το αιματοκύλισμα;
Μας ενδιαφέρει η απάντηση Βενιζέλου μια και οι Σαμαράς και Κουβέλης είναι εκτός συναγωνισμού. (Ο Κουβέλης είναι ένας θλιβερός κωλοτούμπας, ένας κοσμικός πάστορας, ανάξιος λόγου.)
Καλούμε λοιπόν τον Βενιζέλο να μας πει αν είναι περήφανος για την εικόνα της κυβέρνησής του στα πρόσωπα των 3 αυτών παιδιών που θα μπορούσαν να είναι και δικά του παιδιά.
Όσο για τον Δένδια ο οποίος πιστώνεται αυτό το σπουδαίο έργο των ξυλοδαρμών και βασανιστηρίων θα τον αφήσουμε στο έλεος του χρόνου, ο οποίος και σοφός και πανδαμάτωρ είναι.
Η ζωή η ίδια μεριμνά για την απόδοση Δικαιοσύνης με τον τρόπο της. Καμία ένορκη διοικητική εξέταση δεν πρόκειται να βγάλει στην επιφάνεια τους φυσικούς αυτουργούς του ξυλοδαρμού-όλοι τους κρύβονται πίσω από ζαρτινιέρες.
Σε μια Ελλάδα τίγκα στους χαφιέδες δεν θα εκπλαγούμε αν πολύ σύντομα δούμε στο Athens Indymedia τα πρόσωπα των αστυνομικών δραστών του ξυλοδαρμού στους συλληφθέντες.
Σ΄αυτή εδώ το καταραμένο οικόπεδο η μυρωδιά της αιθαλομίχλης μπερδεύεται πλέον μ΄εκείνη του αίματος...
Αυτή η προβοκάτσια των Γεραφέντηδων και των Θωμόπουλων συμπίπτει με την αποκάλυψη του Φουαντ αλ Ζαγιατ στην Γιάννα Παπαδάκου σύμφωνα με την οποία η ελληνική Δικαιοσύνη δεν τον είχε ποτέ καλέσει να καταθέσει για τις μίζες που μοίραζε στις εγχώριες πολιτικές συμμορίες. Σημειώνουμε ότι οι Βενιζέλος-Λοβέρδος ήταν οι υπερασπιστές των Τσοχατζόπουλου-Παπαντωνίου στην περίφημη Εξεταστική την οποία έσπευσε με την ψυχή στο στόμα να την κλείσει ο γραφικός Τραγάκης ενώ σήμερα ο Τσοχατζόπουλος βρίσκεται στη φυλακή.
Καλούμε τον συγκυβερνήτη Βενιζέλο ο οποίος πριν δυο χρόνια τιμούσε με την παρουσία του την αποφοίτηση της κόρης του από την Νομική Θεσσαλονίκης να μας πει εάν είναι περήφανος, σαν πατέρας και πολιτικός, για την στραπατσαρισμένη μούρη του 20χρονου από τους άνδρες της αστυνομίας της οποίας και ο ίδιος ηγείται. Τον καλούμε να μας πει εάν είναι περήφανος και συνειδησιακά εφησυχασμένος από την συμβολή του στην τότε απαλλαγή Τσοχατζόπουλου-Παπαντωνίου.
Αλήθεια κε Βενιζέλο, ποιος είναι πιο επικίνδυνος τρομοκράτης: O 20χρονος Ρωμανός που είδε τον συμμαθητή του Γρηγορόπουλο να πέφτει νεκρός από τις σφαίρες του Κορκονέα η μήπως οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης και οι πολιτικοί τους προιστάμενοι οι οποίοι παρείχαν επί δεκαετίες ασυλία στα πολιτικά καθάρματα που ήταν βουτηγμένα σε πάσης φύσεως μίζες και τα οποία μας έφτασαν ως εδώ και τώρα πλέον η κοινωνία βρίσκεται μια ανάσα από το αιματοκύλισμα;
Μας ενδιαφέρει η απάντηση Βενιζέλου μια και οι Σαμαράς και Κουβέλης είναι εκτός συναγωνισμού. (Ο Κουβέλης είναι ένας θλιβερός κωλοτούμπας, ένας κοσμικός πάστορας, ανάξιος λόγου.)
Καλούμε λοιπόν τον Βενιζέλο να μας πει αν είναι περήφανος για την εικόνα της κυβέρνησής του στα πρόσωπα των 3 αυτών παιδιών που θα μπορούσαν να είναι και δικά του παιδιά.
Όσο για τον Δένδια ο οποίος πιστώνεται αυτό το σπουδαίο έργο των ξυλοδαρμών και βασανιστηρίων θα τον αφήσουμε στο έλεος του χρόνου, ο οποίος και σοφός και πανδαμάτωρ είναι.
Η ζωή η ίδια μεριμνά για την απόδοση Δικαιοσύνης με τον τρόπο της. Καμία ένορκη διοικητική εξέταση δεν πρόκειται να βγάλει στην επιφάνεια τους φυσικούς αυτουργούς του ξυλοδαρμού-όλοι τους κρύβονται πίσω από ζαρτινιέρες.
Σε μια Ελλάδα τίγκα στους χαφιέδες δεν θα εκπλαγούμε αν πολύ σύντομα δούμε στο Athens Indymedia τα πρόσωπα των αστυνομικών δραστών του ξυλοδαρμού στους συλληφθέντες.
Σ΄αυτή εδώ το καταραμένο οικόπεδο η μυρωδιά της αιθαλομίχλης μπερδεύεται πλέον μ΄εκείνη του αίματος...
ΘΑ ΠΑΡΕΜΒΕΙ Ο ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ;
Η δημοσιοποίηση στην
ιστοσελίδα των οργάνων της μνημονιακής Τάξης των φωτογραφιών των
τεσσάρων συλληφθέντων για τη διπλή ληστεία στην Κοζάνη, έριξε απλά τις
μάσκες της πολύχρωμης μεν, ακροδεξιάς δε κυβέρνησης και ενός συστήματος
το οποίο έχει αποφασίσει να εδραιωθεί και έδωσε στον Αντώνη Σαμαρά την
άδεια να κυβερνήσει με «σιδερένιο» χέρι.
Τα πολύχρωμα Παπαγαλάκια
έσπευσαν να μεταδώσουν την έκτακτη είδηση στο πανελλήνιο με σκοπό να
μουδιάσουν ακόμη περισσότερο τα αντανακλαστικά της κοινωνίας και να
κόψουν όποια διάθεση για αντίσταση παραμένει έπειτα από τρία χρόνια
εξοντωτικής λιτότητας:
Με πρόσωπα παραμορφωμένα και με εμφανή τα σημάδια της άγριας κακοποίησης, οι
τέσσερις όπως φαίνεται στις φωτογραφίες με το ζόρι στέκονται όρθιοι,
ενώ ο αστυνόμος σαΐνης που επεξεργάστηκε τα παρακάτω ντοκουμέντα έκανε
τα πράγματα χειρότερα αλλοιώνοντας με... ερασιτεχνικό τρόπο πολλούς από τους μώλωπες και τα σημάδια .
Με άλλα λόγια έφαγαν το ξύλο της αρκούδας, για να μιλήσουν.
Το γεγονός ότι η ΕΛΑΣ δημοσιεύει η ίδια το τεκμήριο του αδικήματος
που διέπραξαν οι «ανακριτές» με κάνει να αναρωτιέμαι δύο πράγματα: Αφενός πόσο δείκτη IQ
είχε αυτός που έλαβε την απόφαση για να δημοσιευτούν αυτές οι
φωτογραφίες και αφετέρου, ο εισαγγελέας ή ο υπουργός Δικαιοσύνης
σκοπεύουν να παρέμβουν;
'Η μήπως αυτά τα
μικροπράγματα που κάποιοι τα ονομάζουν στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα
είναι πολυτέλεια για μία μνημονιακή μπανανία όπως η Ελλάδα;
ΤΟΥΜΠΕΚΙ ΣΥΡΙΖΑ
Oι ιλιγγιώδεις μεταμορφώσεις του Αλέξη Τσίπρα δεν επιτρέπουν
στον ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπισθεί ούτε τα αυτονόητα. Το να μην γίνονται για
παράδειγμα βασανιστήρια στα κρατητήρια της Αστυνομίας και στη συνέχεια
τα ντοκουμέντα του βασανισμού να χρησιμοποιούνται για την τρομοκράτηση
των πολιτών.
Τουμπεκί, απόλυτο τουμπεκί, από τον ΣΥΡΙΖΑ για τον βασανισμό των συλληφθέντων. Απόλυτη σιωπή για την κρατική λάσπη στην μνήμη του νεκρού Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Βλέπεις εκεί στην Κουμουνδούρου κινδυνεύουν να καταντήσουν γραφικοί-έχουν χάσει τον μπούσουλα. Άσε που φοβούνται μην τους πει ο Δένδιας τρομοκράτες!
Κατάντια Αλέξη, κατάντια...Ούτε μια ανακοίνωση κατά του υπ. Δικαιοσύνης που επιτρέπει τέτοια, αλά Γκουαντάναμο, φαινόμενα.
Τουμπεκί, απόλυτο τουμπεκί, από τον ΣΥΡΙΖΑ για τον βασανισμό των συλληφθέντων. Απόλυτη σιωπή για την κρατική λάσπη στην μνήμη του νεκρού Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Βλέπεις εκεί στην Κουμουνδούρου κινδυνεύουν να καταντήσουν γραφικοί-έχουν χάσει τον μπούσουλα. Άσε που φοβούνται μην τους πει ο Δένδιας τρομοκράτες!
Κατάντια Αλέξη, κατάντια...Ούτε μια ανακοίνωση κατά του υπ. Δικαιοσύνης που επιτρέπει τέτοια, αλά Γκουαντάναμο, φαινόμενα.
ΠΑΥΛΙΝΑ ΝΑΣΙΟΥΤΖΙΚ> ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΑΚΙ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΟΥ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΟΤΑΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ…
Η συγκλονιστική ιστορία της Παυλίνας και η αγάπη της
για τον μικρό Νίκο όπως την παρουσίασε ο δημοσιογράφος Γιάννης
Χατζηγεωργίου στον "Φιλελεύθερο" της Κύπρου.
Η Παυλίνα των λαμπερών φωτογραφήσεων, των κοσμικών γνωστών, της καλής οικογενείας, των life style συνεντεύξεων, των βιβλίων της που γίνονται-όλα-best seller. Και η άλλη Παυλίνα. Των δικαστηρίων, των φυλακών, του πατέρα που κατηγορήθηκε για φόνο, η Παυλίνα των καταθλίψεων. Η αληθινή. Το τελευταίο βιβλίο της Παυλίνας Νάσιουτζικ «Τόση λίγη αλήθεια» (εκδόσεις Μελάνι) το είχα ανακαλύψει, εντελώς τυχαία, επάνω στον πάγκο ενός βιβλιοπωλείου στο κέντρο της Αθήνας. Μόλις είχε κυκλοφορήσει και βρισκόταν σε περίοπτη θέση. Άλλο ένα ευπώλητό της. Γνώριζα ήδη τη λογοτεχνική της ύπαρξη ως κάτι «επιδερμικό», «ροζ» και «εύκολο», ως κάτι «γυναικείο» ή ως κάποια που γράφει βιβλία «για την παραλία». Αυτό άλλωστε καταλάβαινα και από κάποιες συνεντεύξεις που έδινε πέρσι για το προηγούμενό της βιβλίο «Μύκονος Μπλουζ» ή τις «μαμάδες βορείων προαστίων»-το φανταχτερό εξώφυλλο του νέου της μυθιστορήματος επιβεβαίωνε, μάλλον, ότι το «έγκλημα» θα επαναλαμβανόταν. Έτσι νόμιζα. Αυθαίρετα. Κι όμως. Είχα λάθος. Πολύ μεγάλο λάθος. Διάβασα το οπισθόφυλλο, γύρισα σε μία τυχαία σελίδα και έπεσα πάνω σε σκόρπια δικά της λόγια, λόγια της ηρωίδας της. Αυτοβιογραφικά. Μάλλον-δεν ήξερα. «Η αλήθεια που διάλεξα να πιστέψω εγώ, ήταν το πρόσωπο του πατέρα μου όταν μου διάβαζε τον Όλιβερ Τουίστ ενώ ήμουν άρρωστη στο κρεβάτι, ήταν το πρόσωπο του πατέρα μου όταν μου έφερνε ζάχαρη και σοκολάτα όταν ξυπνούσα από εφιάλτη που με βασάνιζε παιδί, ήταν το πρόσωπο του πατέρα μου που περίμενε όλο αγωνία στο παράθυρο να γυρίσω από το φροντιστήριο με αχνιστή, από τα χέρια του την καρμπονάρα. Ήταν το πρόσωπο της αγάπης. Αυτό αποφάσισα να πιστέψω. Αυτό αποφάσισα να μην προδώσω. Έπρεπε να υπερασπιστώ την οικογένειά μου, την εικόνα του πατέρα, όχι μόνο απέναντι στον κόσμο, αλλά και απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό. Ίσως αυτό να είναι το δυσκολότερο απ όλα».
Η Παυλίνα των λαμπερών φωτογραφήσεων, των κοσμικών γνωστών, της καλής οικογενείας, των life style συνεντεύξεων, των βιβλίων της που γίνονται-όλα-best seller. Και η άλλη Παυλίνα. Των δικαστηρίων, των φυλακών, του πατέρα που κατηγορήθηκε για φόνο, η Παυλίνα των καταθλίψεων. Η αληθινή. Το τελευταίο βιβλίο της Παυλίνας Νάσιουτζικ «Τόση λίγη αλήθεια» (εκδόσεις Μελάνι) το είχα ανακαλύψει, εντελώς τυχαία, επάνω στον πάγκο ενός βιβλιοπωλείου στο κέντρο της Αθήνας. Μόλις είχε κυκλοφορήσει και βρισκόταν σε περίοπτη θέση. Άλλο ένα ευπώλητό της. Γνώριζα ήδη τη λογοτεχνική της ύπαρξη ως κάτι «επιδερμικό», «ροζ» και «εύκολο», ως κάτι «γυναικείο» ή ως κάποια που γράφει βιβλία «για την παραλία». Αυτό άλλωστε καταλάβαινα και από κάποιες συνεντεύξεις που έδινε πέρσι για το προηγούμενό της βιβλίο «Μύκονος Μπλουζ» ή τις «μαμάδες βορείων προαστίων»-το φανταχτερό εξώφυλλο του νέου της μυθιστορήματος επιβεβαίωνε, μάλλον, ότι το «έγκλημα» θα επαναλαμβανόταν. Έτσι νόμιζα. Αυθαίρετα. Κι όμως. Είχα λάθος. Πολύ μεγάλο λάθος. Διάβασα το οπισθόφυλλο, γύρισα σε μία τυχαία σελίδα και έπεσα πάνω σε σκόρπια δικά της λόγια, λόγια της ηρωίδας της. Αυτοβιογραφικά. Μάλλον-δεν ήξερα. «Η αλήθεια που διάλεξα να πιστέψω εγώ, ήταν το πρόσωπο του πατέρα μου όταν μου διάβαζε τον Όλιβερ Τουίστ ενώ ήμουν άρρωστη στο κρεβάτι, ήταν το πρόσωπο του πατέρα μου όταν μου έφερνε ζάχαρη και σοκολάτα όταν ξυπνούσα από εφιάλτη που με βασάνιζε παιδί, ήταν το πρόσωπο του πατέρα μου που περίμενε όλο αγωνία στο παράθυρο να γυρίσω από το φροντιστήριο με αχνιστή, από τα χέρια του την καρμπονάρα. Ήταν το πρόσωπο της αγάπης. Αυτό αποφάσισα να πιστέψω. Αυτό αποφάσισα να μην προδώσω. Έπρεπε να υπερασπιστώ την οικογένειά μου, την εικόνα του πατέρα, όχι μόνο απέναντι στον κόσμο, αλλά και απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό. Ίσως αυτό να είναι το δυσκολότερο απ όλα».
Το ίδιο βράδυ έψαξα να μάθω για την πραγματική ιστορία της
Παυλίνας Νάσιουτζικ-αυτήν που δεν γνώριζε κανένας μέχρι τότε, αυτήν που
δεν είχε αφηγηθεί ποτέ. Search. Ήταν, λοιπόν, η κόρη του Θανάση
Νάσιουτζικ, πρώην προέδρου της εταιρίας Ελλήνων λογοτεχνών, ο οποίος
κατηγορήθηκε για την άγρια δολοφονία του συγγραφέα Θανάση Διαμαντόπουλου
μέσα στο σπίτι του στο Κολωνάκι, τον Σεπτέμβριο του 1984. Ο
Νάσιουτζικ-ο πατέρας της Παυλίνας-αρνείτο συνεχώς, σε όλες τις δίκες που
ακολούθησαν, ότι είναι αυτός ο δράστης της δολοφονίας. Είναι ίσως ο
μοναδικός κατηγορούμενος στα δικαστικά χρονικά της Ελλάδας που έχει
δικαστεί τέσσερις φορές για το ίδιο αδίκημα και έχουν εκδοθεί τόσο
διαφορετικές αποφάσεις γι αυτόν: Ισόβια κάθειρξη την πρώτη φορά, δύο
φορές κρίθηκε αθώος κατά πλειοψηφία και την τέταρτη-και τελευταία-του
επιβλήθηκε ποινή «πρόσκαιρου καθείρξεως». Τελικά, «αθώος». Για
δέκα περίπου χρόνια, η «υπόθεση Νάσιουτζικ» ήταν το αγαπημένο δικαστικό
θρίλερ των εφημερίδων (μαζί με την υπόθεση Κοσκωτά). Δύο
τηλεφωνήματα μου επιβεβαίωσαν όσα βρήκα στο internet. Και κάποια
αποσπάσματα από το βιβλίο της που διάβασα το ίδιο βράδυ και που, τελικά,
αφορούσαν την ίδια. Βιωματικά. «Ο πατέρας μου, ο μόνος άνθρωπος που
είχα πραγματικά αγαπήσει ως τότε στη ζωή μου, δικάστηκε για το φόνο ενός
φίλου του. Ήταν ένας φόνος που συνεπήρε όλη την Αθήνα. Για μένα τίποτε
από όλα αυτά δεν είχε σημασία. Θα τον αγαπούσα το ίδιο, ακόμη και αν
ήταν σκουπιδιάρης. Από τον πατέρα μου είχα μάθει ότι η αγάπη είναι
μεγάλες χειρονομίες και όχι γελοίες, μικρές λέξεις». Η συνάντησή μου με
την Παυλίνα Νάσιουτζικ εμπεριείχε το ρίσκο του αν θα μιλούσε για την
αλήθεια της, αν ήταν τώρα έτοιμη γι αυτό, αν θα είχε τη διάθεση να μην
επαναλάβει άλλη μία επιδερμική συνέντευξη-από αυτές που δίνουν οι
μπεστσελλερίστριες στα life style περιοδικά με τις λαμπερές
φωτογραφήσεις. Και, τελικά, δεν με διέψευσε.
-Είναι λύτρωση το χιούμορ που χρησιμοποιείτε στα βιβλία σας;
-Μα το χρησιμοποιώ και στην προσωπική μου ζωή. Μου αρέσει, έτσι μου βγαίνει. Αυτό ξεκίνησε από την οικογένειά μου, από τη μαμά μου που έκανε τρομακτικό χιούμορ, ακόμη και σε δύσκολες στιγμές. Έχουμε ένα οικογενειακό black χιούμορ.
-Ήταν σημαντική η καλοσύνη στη ζωή σας;
-Πολύ. Σε αυτό που θεώρησα εγώ ως την πιο δύσκολη περιπέτεια της ζωής μου, η δίκη και οι κατηγορίες για τον πατέρα μου, με έσωσε η καλοσύνη κάποιων ανθρώπων. Η απέραντη καλοσύνη του Γιώργου Χειμωνά, της Λούλας Αναγνωστάκη. Η καλοσύνη με διέσωσε. Ήμουνα ασθενής του Γιώργου Χειμωνά, με γνώριζε από μικρή-αν και αυτό θεωρείται ιατρικά αντιδεοντολογικό.
-Τι άλλο σας διέσωσε από την δύσκολη περίοδο με την καταδίκη, τις αναιρέσεις, τις συνεχείς δίκες του πατέρα σας;
-Το ότι δεν θέλησα να αφήσω τον εαυτό μου να περάσει στην άλλη όψη. Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που μπαίνουν για να μας κάνουν πράγματα που είναι χυδαία, ευτελή. Είναι πάρα πολύ εύκολο να εξοικειωθείς με τη συμπεριφορά τους, να θελήσεις να τους το ανταποδώσεις. Τελικά όμως, αν πέσεις σε αυτή την παγίδα, φθείρεσαι. Αν κρατήσεις την καλοσύνη σου, είναι η καλύτερη τιμωρία. Διασώζεις τον αληθινό σου εαυτό.
-Αυτό είναι πολύ δύσκολο.
-Είναι. Κάνω ένα κόλπο με το μυαλό μου: Επαναφέρω στη μνήμη μου τον εαυτό μου όταν έκανε πατίνια, όταν έπαιζα στην παιδική χαρά, όταν έκανα κούνια, όταν έπαιζα με τις φίλες μου. Δεν θέλω ποτέ στη ζωή μου να προδώσω αυτό το παιδί, αυτό το παιδί που υπήρξα.
-Με αυτό τον τρόπο γίνεστε ευάλωτη.
-Μα είμαι ευάλωτη.
-Τότε ποια είναι η ασπίδα σας;
-Δεν έχω καμία ασπίδα, πληγώνομαι εύκολα.
-Τι θυμάστε από εκείνη την περίοδο; Την περίοδο της περιπέτειας του πατέρα σας;
-Την οδύνη. Ήταν μία περίοδος με δικαστήρια που κράτησαν 10 χρόνια, είχε προφυλακιστεί, είχαν γίνει τέσσερις δίκες- η μία ήταν καταδικαστική, οι άλλες αθωωτικές- ο εισαγγελέας αναιρούσε διαρκώς αθωωτικές αποφάσεις και θεωρητικά θα μπορούσε αυτό να το κάνει επ άπειρον. Με αυτό τον τρόπο μπορεί ο κατηγορούμενος να προφυλακίζεται ξανά και ξανά. Τρομακτικό επώδυνο, τρομακτικά εξοντωτικό. Όποιος όμως πέρασε μέσα από τέτοια πράγματα, ενδυναμώνει ως χαρακτήρας. Μπορεί μετέπειτα να είναι ευαίσθητος και ευάλωτος μόνο με δικούς του ανθρώπους, όχι με άλλους.
-Είναι ο ήρωας της ζωής σας ο πατέρας σας;
-Δεν έχω ήρωες. Είναι ένας άνθρωπος, όμως, που αγαπάω τρομερά. Θεωρώ ότι διασύρθηκε πολύ άδικα, μου έχει σταθεί και μου στέκεται ακόμη απίστευτα. Τα βράδια δεν κοιμάται αν δεν ακούσει το ασανσέρ, αν δεν είναι βέβαιος ότι γύρισε ο γιος μου.
-Αμφιβάλλατε ποτέ για την αθωότητα του πατέρα σας;
-Ποτέ! Ποτέ δεν αμφέβαλα. Όχι επειδή είναι ο πατέρας μου και υπάρχει συναισθηματικός δεσμός, αλλά επειδή αυτό είναι η αλήθεια. Εγώ μεγάλωσα με το πνεύμα της κλασσικής λογοτεχνίας, η κλασσική λογοτεχνία είναι ο πιο οξυδερκής κριτής του εαυτού της. Μου έμαθε να κρίνω τον εαυτό μου, τους άλλους, το παιδί μου. Δεν καλύπτω τα πράγματα. Επίσης, έχω έναν πολύ ισχυρό κώδικα αξιών-δικό μου. Όχι το τι θα πει ο γείτονας. Είχα διαβάσει όλα τα στοιχεία, όλες τις δικογραφίες. Αν είχα την ελάχιστη αμφιβολία δεν θα τον είχα υπερασπιστεί. Κι ας ήταν πατέρας μου. Τον υπερασπίστηκα επειδή υπερασπιζόμουνα έναν αθώο, δευτερευόντως επειδή ήταν ο πατέρας μου. Το ίδιο θα έκανα και για ένα φίλο μου ή για κάποιον ξένο.
-Υπήρξατε ένα «παιδί- φάντασμα»; Είναι κάτι με το οποίο χαρακτηρίζετε την ηρωίδα στο βιβλίο σας.
-Έτσι νιώθω (συγκινείται). Ξέρετε, πολύ ξαφνικά, έπρεπε να παίξω το ρόλο του ενήλικα. Και αυτό το ρόλο έπρεπε να τον παίξω απολύτως γιατί η μαμά μου είχε καταρρεύσει σε έναν καναπέ. Ζούσα ένα ανελέητο καθημερινό σφυροκόπημα, μία χώρα παιδικών ονείρων γεμάτη δάκρυ. Αυτή τη χώρα δεν μπορώ να την ξαναβρώ. Κατέρρευσε ένας κόσμος- όχι μόνο από οικονομικής πλευράς. Εγώ μπορεί να πήγαινα στη σχολή Μωραίτη, να συναγελαζόμουνα τους κοσμικούς και τους εύπορους αλλά, μέσα μου, είχα απόσταση από όλα αυτά. Έκανα πράγματα που δεν έκανε κανένα παιδί της σχολής Μωραίτη: Κολλητοί μου ήταν τα παιδιά των σχολείων της Γκράβας-φτωχά παιδιά. Οι γονείς μου μπορεί να είχαν μία σεβαστή περιουσία, αλλά ήταν κυρίως διανοούμενοι. Ποτέ δεν μου είπαν οι γονείς μου «πως είναι αυτά παιδιά;» ή «που είναι το Γαλάτσι;».
-Τι σας πείραξε πιο πολύ σε όλη αυτή την ιστορία που ζήσατε;
-Τα επισκεπτήρια στις φυλακές. Να βλέπεις ένα πρόσωπο κομματιασμένο πίσω από τα κάγκελα (συγκινείται). Οι άνθρωποι γύρω μου, εκεί στις φυλακές, ήταν πολύ συμπαθητικοί, ήταν όλοι αυτοί που περίμεναν να δουν τους δικούς τους ανθρώπους. Το σοκ μου δεν ήταν πως βρέθηκα εγώ εδώ με αυτούς τους ανθρώπους, το σοκ μου ήταν οι ιστορίες τους. Οι ποινικοί κρατούμενοι είναι οι επαναστάτες του αύριο.
-Τι εννοείτε;
-Ότι αυτοί που ήταν μέσα στη φυλακή δεν είχαν τις οικονομικές δυνατότητες για να βγουν, να στηρίξουν τον εαυτό τους. Όλοι όσοι πληρώνουν τη νύφη, δεν είναι πάντοτε οι αίτιοι των εγκλημάτων. Όλοι ξέρουν ότι το σύστημα είναι σάπιο. Ξέρετε όμως τι μου έκανε τρομερή εντύπωση στα επισκεπτήρια; Η αξιοπρέπεια αυτών των ανθρώπων. Έρχονταν οι γυναίκες για να δουν τους συζύγους τους μέσα στις φυλακές με τα παιδιά τους καλοντυμένα. Φοβερά αξιοπρεπείς!
-Πως ήταν ο πατέρας σας εκείνη την περίοδο;
-Τα αντιμετώπισε όλα με τρομερή αξιοπρέπεια. Τρομερά διακριτικός. Μας έλεγε ο Λυκουρέζος «δεν έχω ξαναδεί πιο αδέξιο κατηγορούμενο. Άλλοι στη θέση του θα χτυπιούνταν, θα έσκιζαν τα ρούχα τους. Αυτός δεν μιλάει». Ο πατέρας μου ήταν πάντα εσωστρεφής και πολύ αξιοπρεπής. Έτσι είναι ο χαρακτήρας του. Ακόμη και τώρα. Δεν υπήρξε ποτέ ο άνθρωπος που θα σήκωνε το δάχτυλο και θα έλεγε «ο τάδε μου έκανε κακό, ο τάδε με έβλαψε». Η ιστορία του πατέρα μου με έμαθε ότι δεν πρέπει ποτέ να βυθιζόμαστε στη σιωπή. Ξέρω ότι οι άνθρωποι προτιμούν τη σιωπή, αλλά εγώ δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Η σιωπή είναι θάνατος. Αυτό λέω και στο γιο μου. Μέχρι τότε ούτε εγώ πολυμιλούσα, ίσως έτσι να ήταν οι αρχές της οικογένειάς μας: Δεν μιλάμε, τα ανεχόμαστε όλα σιωπηλά, τα υπομένουμε, δεν επαναστατούμε. Σαφώς διαφοροποιήθηκα.
-Οι φίλοι σας πως αντιδρούσαν με την περιπέτειά σας; Τα άλλα παιδιά, οι συμμαθητές σας;
-Όλοι ήταν εξαιρετικοί, όλοι στάθηκαν στο πλευρό μου. Εξαιρετικά διακριτικοί-όσο ήθελα εγώ να μιλήσω. Όλοι πίστευαν στην αθωότητα του πατέρα μου.
-Περάσατε εύκολα από την κατάθλιψη στην αντίπερα όχθη; Έστω μέσα από την επαφή σας με τον Γιώργο Χειμωνά;
-Ήταν τόσο τρομακτικές τότε οι συνθήκες που κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για ευτυχία. Δεν πέθανα, δεν αυτοκτόνησα, βγήκα από την κατάθλιψη και απέκτησα έναν οδηγό ζωής. Είχα κάτι στο οποίο μπορούσα να καταφύγω. Στο τέλος, ο Γιώργος, με έπεισε να κάνω ένα παιδί και έτσι έμεινα έγκυος στο γιο μου. Εκεί αποκαταστάθηκαν πολλές ισορροπίες, πολλά πράγματα ανατράπηκαν.
-Ένα παιδί ισορροπεί έναν άνθρωπο που πάσχει από κατάθλιψη;
-Μακροπρόθεσμα όχι. Αλλά όταν είναι ένα οξύ ατομικό γεγονός όπως εκείνο που ζούσα εγώ, ναι. Βέβαια ένα παιδί, μελλοντικά, μπορεί να σε ξαναρίξει στην κατάθλιψη, μπορεί και να σε ξεκάνει. Μέχρι τα πρώτα 10 χρόνια του παιδιού έχεις τη χαρά ότι διαμορφώνεις έναν άνθρωπο, ότι του δίνεις αρχές που μπορεί να είναι και ενάντια σε ό,τι προηγήθηκε, να είναι κάτι καινούργιο. Μία φορά, για παράδειγμα, που έγραφε ο γιος μου διαγώνισμα στην ιστορία, μου λέει «έλα μαμά να διαβάσουμε ιστορία» και του απαντάω «χέσε την ιστορία, θα διαβάσουμε Μάριο Χάκκα». Μου λέει «μαμά, είσαι τρελή;». Εγώ ήξερα ότι την ιστορία θα την ξεχάσει, το κείμενο του Χάκκα όμως δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Ο Χάκκας θα του μείνει.
-Υπέροχη!
-Μα το πιστεύω αυτό. Και ο ίδιος το θυμάται ακόμα. Μερικά βιβλία είναι πολύ μεγάλο δώρο στη ζωή μας.
-Τι ωραίο θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;
-Να πηγαίνω με τη μαμά μου «μαγικό περίπατο». Πηγαίναμε περιπάτους κάθε απόγευμα και μιλούσαμε για συγγραφείς. Για τη ζωή και τα βιβλία τους. Όλα αυτά από την πρώτη δημοτικού. Μου άρεσαν πάρα πολύ! Πολλές φορές με ρωτούσε η δασκάλα μου «πως εσύ ξέφυγες από τη μοίρα των παιδιών που έχουν διάσημους γονείς και βρίσκονται στη σκιά τους;». Τότε δεν ήξερα. Τώρα καταλαβαίνω ότι η βαριά σκιά των γονιών μου δεν υπήρχε ποτέ μέσα στο σπίτι. Ποτέ δεν έλεγαν «τα βιβλία μας» ή «κοίτα το άρθρο μου». Οι φίλοι τους, ο Τερζάκης, ο Σαμαράκης, ο Πεντζίκης, ήταν άνθρωποι φυσιολογικοί. Τρώγαμε μαζί κεφτεδάκια. Έπαιζα με τον Χειμωνά και με το γιο του στην παιδική χαρά. Σκεφτείτε ότι στο δημοτικό είχα βάλει τον μπαμπά μου να μου λύσει κάποιες ασκήσεις μαθηματικών, μου τις έλυσε λάθος και δεν καταλάβαινα γιατί. Είχα θυμώσει. Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι το έκανε επίτηδες για να μου δείξει ότι ο ίδιος δεν είναι τίποτα σπουδαίο.
-Οι δυσκολίες μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους;
-Εγώ νομίζω είναι το τι είμαστε από πριν, σαν DNA. Οι άνθρωποι που είναι καλοί γίνονται καλύτεροι και οι άνθρωποι που είναι κακοί, γίνονται χειρότεροι. Δεν ισχύει ότι όλους μας εξαγνίζει η δυστυχία. Δυστυχώς, οι άνθρωποι που έχουν κάποια στοιχεία κακού χαρακτήρα, με το πέρασμα των χρόνων όλα αυτά γίνονται πολύ πιο έντονα.
-Η δυσκολία μας τσεκάρει;
-Αυτό ακριβώς. Είναι πως αντεπεξέρχεται ο καθένας. Σε άλλον του βγαίνει η καλή του πλευρά, σε άλλον το να επιβιώσει ο ίδιος, να γίνει πιο καλοπερασάκιας, πιο καθίκι.
-Έχετε έναν παράξενο συνδυασμό ψυχοσύνθεσης. Ταυτόχρονα υπερευαίσθητη, αλλά και σκληρή.
-Αυτό μου το είχε πει κάποτε και η Λούλα Αναγνωστάκη. Ότι είμαι πολύ ευαίσθητη, ότι βυθίζομαι στην ευαισθησία, αλλά ταυτόχρονα έχω τρομερή δύναμη μέσα μου. Μακάρι να ισχύει. Εγώ ξέρω που να διοχετεύω την ευαισθησία μου. Ίσως να είχα πάντοτε δύναμη μέσα μου, απλώς να μην το γνώριζα. Μέχρι που ξεπήδησε η ιστορία του πατέρα μου.
-Ο πόνος αναγνωρίζει τον πόνο;
-Ναι. Πάρα πολύ. Μπορεί να έχω συναντήσει έναν άνθρωπο για πέντε λεπτά και να τον καταλαβαίνω από την έκφραση των ματιών του. Κατευθείαν. Δεν χρειάζεται να μιλήσει. Και σ εσάς το καταλαβαίνω. Σας καταλαβαίνω κι ας γελάτε. Απ την αρχή, μόλις μπήκα στο cafe σας κατάλαβα.
-Τι εννοείτε;
-Βρίσκεται στην έκφραση των ματιών σας. Δεν είναι γυάλινα, μοιάζουν με πληγωμένου ελαφιού. Έτσι δεν είναι;
-Τι σας έδωσε χαρά σήμερα;
-Το προσωπάκι του Νικολάκη, του γιου μου, την ώρα που κοιμόταν. Αυτό είναι ευτυχία.
-Μόνο μία φορά περνάει το λεωφορείο της ευτυχίας;
-Εγώ θέλω να πιστεύω ότι περνάει πολλές φορές, ότι δεν περνάει μόνο μία. Απλώς, πρέπει να είμαστε σε εγγρήγορση, δεν φτάνει να στεκόμαστε στη στάση, πρέπει να απλώνουμε και τα χέρια. Επίσης πρέπει να είμαστε σε θέση να το αναγνωρίσουμε και να το κυνηγήσουμε. Σίγουρα δεν περνάει μόνο μία φορά. Βέβαια, όταν είμαστε πολύ ερωτευμένοι αισθανόμαστε ότι αυτό είναι, ότι δεν θα ξαναπεράσει. Αλλά σίγουρα-να είστε βέβαιος γι αυτό-ξαναπερνάει. Μπορεί να μην είναι κεραυνοβόλο, αλλά να έχει άλλη μορφή, πολύ πιο ουσιαστική. Να είναι κάτι διαφορετικό και να μην είναι το στερεότυπο που έχουμε στο μυαλό μας. Με τα τάδε κιλά, την τάδε οικονομική κατάσταση, την τάδε δουλειά.
-Ευτυχήσατε στον έρωτα;
-Ναι. Πιστεύω ότι είμαι γεμάτη.
-Τι είναι κόλαση;
-Να μην μπορείς πια να αγαπάς. Το να σε αγαπούν οι άλλοι δεν είναι τόσο σημαντικό όσο το να αγαπάς εσύ.
-Δεν είναι επώδυνο να δίνεις εσύ αγάπη και να εισπράττεις ένα τίποτα;
-Όταν δίνεις αγάπη πάντοτε θα εισπράξεις!
-Πάντα;
-Πάντα! Κάποια στιγμή θα την εισπράξεις.
-Πάγωσαν ποτέ τα συναισθήματά σας;
-Δυστυχώς ποτέ. Αν πάγωναν θα υπέφερα λιγότερο. Η ψυχοθεραπεία με βοήθησε στο να επιβιώσω- και ο Γιώργος Χειμωνάς αποκλειστικά. Οι περισσότεροι ψυχίατροι βλέπουν τους ασθενείς τους σαν εξωτικές διακοπές ή σαν ακριβές γόβες. Ο Χειμωνάς, όμως, ήταν κατά της ψυχανάλυσης και των μακρόχρονων θεραπειών, ήταν υπέρ του πώς να σε βοηθήσουμε, πως θα φτιάξουμε τη ζωή σου τώρα. Έκανε κάτι μαγικό.
-Η αυτοκτονία είναι λύση σε μια θλιβερή ζωή;
-Εξαρτάται πόσο θλιβερή είναι αυτή η ζωή. Μπορεί σε κάποιο σημείο να είναι τόσο θλιβερή που ένας άνθρωπος να την εκλαμβάνει σαν λύση. Έτσι κι αλλιώς, όμως, λύση δεν υπάρχει.
-Τι χρώμα έχει σήμερα η μέρα σας;
-Είναι λύτρωση το χιούμορ που χρησιμοποιείτε στα βιβλία σας;
-Μα το χρησιμοποιώ και στην προσωπική μου ζωή. Μου αρέσει, έτσι μου βγαίνει. Αυτό ξεκίνησε από την οικογένειά μου, από τη μαμά μου που έκανε τρομακτικό χιούμορ, ακόμη και σε δύσκολες στιγμές. Έχουμε ένα οικογενειακό black χιούμορ.
-Ήταν σημαντική η καλοσύνη στη ζωή σας;
-Πολύ. Σε αυτό που θεώρησα εγώ ως την πιο δύσκολη περιπέτεια της ζωής μου, η δίκη και οι κατηγορίες για τον πατέρα μου, με έσωσε η καλοσύνη κάποιων ανθρώπων. Η απέραντη καλοσύνη του Γιώργου Χειμωνά, της Λούλας Αναγνωστάκη. Η καλοσύνη με διέσωσε. Ήμουνα ασθενής του Γιώργου Χειμωνά, με γνώριζε από μικρή-αν και αυτό θεωρείται ιατρικά αντιδεοντολογικό.
-Τι άλλο σας διέσωσε από την δύσκολη περίοδο με την καταδίκη, τις αναιρέσεις, τις συνεχείς δίκες του πατέρα σας;
-Το ότι δεν θέλησα να αφήσω τον εαυτό μου να περάσει στην άλλη όψη. Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που μπαίνουν για να μας κάνουν πράγματα που είναι χυδαία, ευτελή. Είναι πάρα πολύ εύκολο να εξοικειωθείς με τη συμπεριφορά τους, να θελήσεις να τους το ανταποδώσεις. Τελικά όμως, αν πέσεις σε αυτή την παγίδα, φθείρεσαι. Αν κρατήσεις την καλοσύνη σου, είναι η καλύτερη τιμωρία. Διασώζεις τον αληθινό σου εαυτό.
-Αυτό είναι πολύ δύσκολο.
-Είναι. Κάνω ένα κόλπο με το μυαλό μου: Επαναφέρω στη μνήμη μου τον εαυτό μου όταν έκανε πατίνια, όταν έπαιζα στην παιδική χαρά, όταν έκανα κούνια, όταν έπαιζα με τις φίλες μου. Δεν θέλω ποτέ στη ζωή μου να προδώσω αυτό το παιδί, αυτό το παιδί που υπήρξα.
-Με αυτό τον τρόπο γίνεστε ευάλωτη.
-Μα είμαι ευάλωτη.
-Τότε ποια είναι η ασπίδα σας;
-Δεν έχω καμία ασπίδα, πληγώνομαι εύκολα.
-Τι θυμάστε από εκείνη την περίοδο; Την περίοδο της περιπέτειας του πατέρα σας;
-Την οδύνη. Ήταν μία περίοδος με δικαστήρια που κράτησαν 10 χρόνια, είχε προφυλακιστεί, είχαν γίνει τέσσερις δίκες- η μία ήταν καταδικαστική, οι άλλες αθωωτικές- ο εισαγγελέας αναιρούσε διαρκώς αθωωτικές αποφάσεις και θεωρητικά θα μπορούσε αυτό να το κάνει επ άπειρον. Με αυτό τον τρόπο μπορεί ο κατηγορούμενος να προφυλακίζεται ξανά και ξανά. Τρομακτικό επώδυνο, τρομακτικά εξοντωτικό. Όποιος όμως πέρασε μέσα από τέτοια πράγματα, ενδυναμώνει ως χαρακτήρας. Μπορεί μετέπειτα να είναι ευαίσθητος και ευάλωτος μόνο με δικούς του ανθρώπους, όχι με άλλους.
-Είναι ο ήρωας της ζωής σας ο πατέρας σας;
-Δεν έχω ήρωες. Είναι ένας άνθρωπος, όμως, που αγαπάω τρομερά. Θεωρώ ότι διασύρθηκε πολύ άδικα, μου έχει σταθεί και μου στέκεται ακόμη απίστευτα. Τα βράδια δεν κοιμάται αν δεν ακούσει το ασανσέρ, αν δεν είναι βέβαιος ότι γύρισε ο γιος μου.
-Αμφιβάλλατε ποτέ για την αθωότητα του πατέρα σας;
-Ποτέ! Ποτέ δεν αμφέβαλα. Όχι επειδή είναι ο πατέρας μου και υπάρχει συναισθηματικός δεσμός, αλλά επειδή αυτό είναι η αλήθεια. Εγώ μεγάλωσα με το πνεύμα της κλασσικής λογοτεχνίας, η κλασσική λογοτεχνία είναι ο πιο οξυδερκής κριτής του εαυτού της. Μου έμαθε να κρίνω τον εαυτό μου, τους άλλους, το παιδί μου. Δεν καλύπτω τα πράγματα. Επίσης, έχω έναν πολύ ισχυρό κώδικα αξιών-δικό μου. Όχι το τι θα πει ο γείτονας. Είχα διαβάσει όλα τα στοιχεία, όλες τις δικογραφίες. Αν είχα την ελάχιστη αμφιβολία δεν θα τον είχα υπερασπιστεί. Κι ας ήταν πατέρας μου. Τον υπερασπίστηκα επειδή υπερασπιζόμουνα έναν αθώο, δευτερευόντως επειδή ήταν ο πατέρας μου. Το ίδιο θα έκανα και για ένα φίλο μου ή για κάποιον ξένο.
-Υπήρξατε ένα «παιδί- φάντασμα»; Είναι κάτι με το οποίο χαρακτηρίζετε την ηρωίδα στο βιβλίο σας.
-Έτσι νιώθω (συγκινείται). Ξέρετε, πολύ ξαφνικά, έπρεπε να παίξω το ρόλο του ενήλικα. Και αυτό το ρόλο έπρεπε να τον παίξω απολύτως γιατί η μαμά μου είχε καταρρεύσει σε έναν καναπέ. Ζούσα ένα ανελέητο καθημερινό σφυροκόπημα, μία χώρα παιδικών ονείρων γεμάτη δάκρυ. Αυτή τη χώρα δεν μπορώ να την ξαναβρώ. Κατέρρευσε ένας κόσμος- όχι μόνο από οικονομικής πλευράς. Εγώ μπορεί να πήγαινα στη σχολή Μωραίτη, να συναγελαζόμουνα τους κοσμικούς και τους εύπορους αλλά, μέσα μου, είχα απόσταση από όλα αυτά. Έκανα πράγματα που δεν έκανε κανένα παιδί της σχολής Μωραίτη: Κολλητοί μου ήταν τα παιδιά των σχολείων της Γκράβας-φτωχά παιδιά. Οι γονείς μου μπορεί να είχαν μία σεβαστή περιουσία, αλλά ήταν κυρίως διανοούμενοι. Ποτέ δεν μου είπαν οι γονείς μου «πως είναι αυτά παιδιά;» ή «που είναι το Γαλάτσι;».
-Τι σας πείραξε πιο πολύ σε όλη αυτή την ιστορία που ζήσατε;
-Τα επισκεπτήρια στις φυλακές. Να βλέπεις ένα πρόσωπο κομματιασμένο πίσω από τα κάγκελα (συγκινείται). Οι άνθρωποι γύρω μου, εκεί στις φυλακές, ήταν πολύ συμπαθητικοί, ήταν όλοι αυτοί που περίμεναν να δουν τους δικούς τους ανθρώπους. Το σοκ μου δεν ήταν πως βρέθηκα εγώ εδώ με αυτούς τους ανθρώπους, το σοκ μου ήταν οι ιστορίες τους. Οι ποινικοί κρατούμενοι είναι οι επαναστάτες του αύριο.
-Τι εννοείτε;
-Ότι αυτοί που ήταν μέσα στη φυλακή δεν είχαν τις οικονομικές δυνατότητες για να βγουν, να στηρίξουν τον εαυτό τους. Όλοι όσοι πληρώνουν τη νύφη, δεν είναι πάντοτε οι αίτιοι των εγκλημάτων. Όλοι ξέρουν ότι το σύστημα είναι σάπιο. Ξέρετε όμως τι μου έκανε τρομερή εντύπωση στα επισκεπτήρια; Η αξιοπρέπεια αυτών των ανθρώπων. Έρχονταν οι γυναίκες για να δουν τους συζύγους τους μέσα στις φυλακές με τα παιδιά τους καλοντυμένα. Φοβερά αξιοπρεπείς!
-Πως ήταν ο πατέρας σας εκείνη την περίοδο;
-Τα αντιμετώπισε όλα με τρομερή αξιοπρέπεια. Τρομερά διακριτικός. Μας έλεγε ο Λυκουρέζος «δεν έχω ξαναδεί πιο αδέξιο κατηγορούμενο. Άλλοι στη θέση του θα χτυπιούνταν, θα έσκιζαν τα ρούχα τους. Αυτός δεν μιλάει». Ο πατέρας μου ήταν πάντα εσωστρεφής και πολύ αξιοπρεπής. Έτσι είναι ο χαρακτήρας του. Ακόμη και τώρα. Δεν υπήρξε ποτέ ο άνθρωπος που θα σήκωνε το δάχτυλο και θα έλεγε «ο τάδε μου έκανε κακό, ο τάδε με έβλαψε». Η ιστορία του πατέρα μου με έμαθε ότι δεν πρέπει ποτέ να βυθιζόμαστε στη σιωπή. Ξέρω ότι οι άνθρωποι προτιμούν τη σιωπή, αλλά εγώ δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Η σιωπή είναι θάνατος. Αυτό λέω και στο γιο μου. Μέχρι τότε ούτε εγώ πολυμιλούσα, ίσως έτσι να ήταν οι αρχές της οικογένειάς μας: Δεν μιλάμε, τα ανεχόμαστε όλα σιωπηλά, τα υπομένουμε, δεν επαναστατούμε. Σαφώς διαφοροποιήθηκα.
-Οι φίλοι σας πως αντιδρούσαν με την περιπέτειά σας; Τα άλλα παιδιά, οι συμμαθητές σας;
-Όλοι ήταν εξαιρετικοί, όλοι στάθηκαν στο πλευρό μου. Εξαιρετικά διακριτικοί-όσο ήθελα εγώ να μιλήσω. Όλοι πίστευαν στην αθωότητα του πατέρα μου.
-Περάσατε εύκολα από την κατάθλιψη στην αντίπερα όχθη; Έστω μέσα από την επαφή σας με τον Γιώργο Χειμωνά;
-Ήταν τόσο τρομακτικές τότε οι συνθήκες που κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για ευτυχία. Δεν πέθανα, δεν αυτοκτόνησα, βγήκα από την κατάθλιψη και απέκτησα έναν οδηγό ζωής. Είχα κάτι στο οποίο μπορούσα να καταφύγω. Στο τέλος, ο Γιώργος, με έπεισε να κάνω ένα παιδί και έτσι έμεινα έγκυος στο γιο μου. Εκεί αποκαταστάθηκαν πολλές ισορροπίες, πολλά πράγματα ανατράπηκαν.
-Ένα παιδί ισορροπεί έναν άνθρωπο που πάσχει από κατάθλιψη;
-Μακροπρόθεσμα όχι. Αλλά όταν είναι ένα οξύ ατομικό γεγονός όπως εκείνο που ζούσα εγώ, ναι. Βέβαια ένα παιδί, μελλοντικά, μπορεί να σε ξαναρίξει στην κατάθλιψη, μπορεί και να σε ξεκάνει. Μέχρι τα πρώτα 10 χρόνια του παιδιού έχεις τη χαρά ότι διαμορφώνεις έναν άνθρωπο, ότι του δίνεις αρχές που μπορεί να είναι και ενάντια σε ό,τι προηγήθηκε, να είναι κάτι καινούργιο. Μία φορά, για παράδειγμα, που έγραφε ο γιος μου διαγώνισμα στην ιστορία, μου λέει «έλα μαμά να διαβάσουμε ιστορία» και του απαντάω «χέσε την ιστορία, θα διαβάσουμε Μάριο Χάκκα». Μου λέει «μαμά, είσαι τρελή;». Εγώ ήξερα ότι την ιστορία θα την ξεχάσει, το κείμενο του Χάκκα όμως δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Ο Χάκκας θα του μείνει.
-Υπέροχη!
-Μα το πιστεύω αυτό. Και ο ίδιος το θυμάται ακόμα. Μερικά βιβλία είναι πολύ μεγάλο δώρο στη ζωή μας.
-Τι ωραίο θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;
-Να πηγαίνω με τη μαμά μου «μαγικό περίπατο». Πηγαίναμε περιπάτους κάθε απόγευμα και μιλούσαμε για συγγραφείς. Για τη ζωή και τα βιβλία τους. Όλα αυτά από την πρώτη δημοτικού. Μου άρεσαν πάρα πολύ! Πολλές φορές με ρωτούσε η δασκάλα μου «πως εσύ ξέφυγες από τη μοίρα των παιδιών που έχουν διάσημους γονείς και βρίσκονται στη σκιά τους;». Τότε δεν ήξερα. Τώρα καταλαβαίνω ότι η βαριά σκιά των γονιών μου δεν υπήρχε ποτέ μέσα στο σπίτι. Ποτέ δεν έλεγαν «τα βιβλία μας» ή «κοίτα το άρθρο μου». Οι φίλοι τους, ο Τερζάκης, ο Σαμαράκης, ο Πεντζίκης, ήταν άνθρωποι φυσιολογικοί. Τρώγαμε μαζί κεφτεδάκια. Έπαιζα με τον Χειμωνά και με το γιο του στην παιδική χαρά. Σκεφτείτε ότι στο δημοτικό είχα βάλει τον μπαμπά μου να μου λύσει κάποιες ασκήσεις μαθηματικών, μου τις έλυσε λάθος και δεν καταλάβαινα γιατί. Είχα θυμώσει. Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι το έκανε επίτηδες για να μου δείξει ότι ο ίδιος δεν είναι τίποτα σπουδαίο.
-Οι δυσκολίες μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους;
-Εγώ νομίζω είναι το τι είμαστε από πριν, σαν DNA. Οι άνθρωποι που είναι καλοί γίνονται καλύτεροι και οι άνθρωποι που είναι κακοί, γίνονται χειρότεροι. Δεν ισχύει ότι όλους μας εξαγνίζει η δυστυχία. Δυστυχώς, οι άνθρωποι που έχουν κάποια στοιχεία κακού χαρακτήρα, με το πέρασμα των χρόνων όλα αυτά γίνονται πολύ πιο έντονα.
-Η δυσκολία μας τσεκάρει;
-Αυτό ακριβώς. Είναι πως αντεπεξέρχεται ο καθένας. Σε άλλον του βγαίνει η καλή του πλευρά, σε άλλον το να επιβιώσει ο ίδιος, να γίνει πιο καλοπερασάκιας, πιο καθίκι.
-Έχετε έναν παράξενο συνδυασμό ψυχοσύνθεσης. Ταυτόχρονα υπερευαίσθητη, αλλά και σκληρή.
-Αυτό μου το είχε πει κάποτε και η Λούλα Αναγνωστάκη. Ότι είμαι πολύ ευαίσθητη, ότι βυθίζομαι στην ευαισθησία, αλλά ταυτόχρονα έχω τρομερή δύναμη μέσα μου. Μακάρι να ισχύει. Εγώ ξέρω που να διοχετεύω την ευαισθησία μου. Ίσως να είχα πάντοτε δύναμη μέσα μου, απλώς να μην το γνώριζα. Μέχρι που ξεπήδησε η ιστορία του πατέρα μου.
-Ο πόνος αναγνωρίζει τον πόνο;
-Ναι. Πάρα πολύ. Μπορεί να έχω συναντήσει έναν άνθρωπο για πέντε λεπτά και να τον καταλαβαίνω από την έκφραση των ματιών του. Κατευθείαν. Δεν χρειάζεται να μιλήσει. Και σ εσάς το καταλαβαίνω. Σας καταλαβαίνω κι ας γελάτε. Απ την αρχή, μόλις μπήκα στο cafe σας κατάλαβα.
-Τι εννοείτε;
-Βρίσκεται στην έκφραση των ματιών σας. Δεν είναι γυάλινα, μοιάζουν με πληγωμένου ελαφιού. Έτσι δεν είναι;
-Τι σας έδωσε χαρά σήμερα;
-Το προσωπάκι του Νικολάκη, του γιου μου, την ώρα που κοιμόταν. Αυτό είναι ευτυχία.
-Μόνο μία φορά περνάει το λεωφορείο της ευτυχίας;
-Εγώ θέλω να πιστεύω ότι περνάει πολλές φορές, ότι δεν περνάει μόνο μία. Απλώς, πρέπει να είμαστε σε εγγρήγορση, δεν φτάνει να στεκόμαστε στη στάση, πρέπει να απλώνουμε και τα χέρια. Επίσης πρέπει να είμαστε σε θέση να το αναγνωρίσουμε και να το κυνηγήσουμε. Σίγουρα δεν περνάει μόνο μία φορά. Βέβαια, όταν είμαστε πολύ ερωτευμένοι αισθανόμαστε ότι αυτό είναι, ότι δεν θα ξαναπεράσει. Αλλά σίγουρα-να είστε βέβαιος γι αυτό-ξαναπερνάει. Μπορεί να μην είναι κεραυνοβόλο, αλλά να έχει άλλη μορφή, πολύ πιο ουσιαστική. Να είναι κάτι διαφορετικό και να μην είναι το στερεότυπο που έχουμε στο μυαλό μας. Με τα τάδε κιλά, την τάδε οικονομική κατάσταση, την τάδε δουλειά.
-Ευτυχήσατε στον έρωτα;
-Ναι. Πιστεύω ότι είμαι γεμάτη.
-Τι είναι κόλαση;
-Να μην μπορείς πια να αγαπάς. Το να σε αγαπούν οι άλλοι δεν είναι τόσο σημαντικό όσο το να αγαπάς εσύ.
-Δεν είναι επώδυνο να δίνεις εσύ αγάπη και να εισπράττεις ένα τίποτα;
-Όταν δίνεις αγάπη πάντοτε θα εισπράξεις!
-Πάντα;
-Πάντα! Κάποια στιγμή θα την εισπράξεις.
-Πάγωσαν ποτέ τα συναισθήματά σας;
-Δυστυχώς ποτέ. Αν πάγωναν θα υπέφερα λιγότερο. Η ψυχοθεραπεία με βοήθησε στο να επιβιώσω- και ο Γιώργος Χειμωνάς αποκλειστικά. Οι περισσότεροι ψυχίατροι βλέπουν τους ασθενείς τους σαν εξωτικές διακοπές ή σαν ακριβές γόβες. Ο Χειμωνάς, όμως, ήταν κατά της ψυχανάλυσης και των μακρόχρονων θεραπειών, ήταν υπέρ του πώς να σε βοηθήσουμε, πως θα φτιάξουμε τη ζωή σου τώρα. Έκανε κάτι μαγικό.
-Η αυτοκτονία είναι λύση σε μια θλιβερή ζωή;
-Εξαρτάται πόσο θλιβερή είναι αυτή η ζωή. Μπορεί σε κάποιο σημείο να είναι τόσο θλιβερή που ένας άνθρωπος να την εκλαμβάνει σαν λύση. Έτσι κι αλλιώς, όμως, λύση δεν υπάρχει.
-Τι χρώμα έχει σήμερα η μέρα σας;
-Πράσινο. Παναθηναϊκός, όπως είναι ο γιος μου.
Ν : βέβαια το ξύλο ήταν και είναι γνωστό από παλιά. Δεν σταμάτησε ποτέ, για να ξανα ξεκινήσει. Απλώς ανήκει και αυτό στο "πέσανε οι μάσκες". Αλλά ότι πρέπει τέτοιους είδους ανάρμοστες - επί το ευγενικότερον - τακτικές να απαλειφθούν, δεν χωρά ουδεμία συζήτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου