a.readmore { /* CSS properties go here */ }
Καλώς ορίσατε στην μάχη της Αναζήτησης.

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013



Σε ένα κόσμο που μας λείπουν πληθώρα δαιδαλωδών γνώσεων, κάθε πλευρά εύκολα, πανεύκολα μπορεί να κρύψει τις προθέσεις της. Αποκόβοντας κάποια τεμάχια που είναι ευκολονόητα και λογικά αποδεκτά στην ευρεία αντίληψη των μαζών, μπορεί ο καθένας να στηρίξει την όποια θεωρία επιθυμεί και να πετυχαίνει κάποιους από τους στόχους του. 
Ο μη τόσο γνώστης όμως, όταν βρεθεί ανάμεσα σε πυρά, χάνει τα αυγά και τα πασχάλια, όταν παρακολουθεί το μπαλάκι του πινγκ πονγκ για να αποκομίσει κάαααποια άποψη ως προς το καλλίτερο και αποτελεσματικότερο σερβίς. 

Δεν έχει σκεφθεί κανείς, πως αυτό το οποίο κάνουν οι υποστηρικτές της όποιας πλευράς, αντιμαχόμενοι τις υπόλοιπες, υποθάλπουν την διχόνοια, την σύγχυση ιδεών και αντιλήψεων, εξιτάρει τα πάθη ανάμεσα στα πλήθη των αδαών ή ημιμαθών (δεν πρέπει να ξεχνάμε πως από την κατηγορία των ημιμαθών δεν απουσιάζει απολύτως κανείς, όπως είπαμε είναι το μέλι στο ψωμί του καθενός) και γενικώς να προάγει το αρνητικό. 
Ό,τι ακριβώς δηλαδή επιθυμεί η κραταιούσα και κατά τα άλλα αρκετά σοφή για τα δικά μας δεδομένα, τάξη πραγμάτων.  

Όλοι αυτοί που αντιμάχονται μεταξύ τους όμως, τους αρέσουν διάφορες ρήσεις σοφών, χωρίς να έχουν εμβαθύνει προφανώς σε αυτές.  Ο Γκάντι αφιέρωσε και χάρισε την ζωή του, με τον ευγενή στόχο να κρατήσει την συνοχή και την συνεργασία όλων των αντιμαχόμενων πλευρών, για ένα κοινό όραμα, την ανεξαρτησία των Ινδιών. Το ίδιο ακριβώς είχε προηγηθεί ως συμβάν αρκετούς αιώνες πριν, με τον σεβαστό δάσκαλό μου τον Σωκράτη. Για την ανεξαρτησία των Ιδεών.   
Γιατί αυτές οι σοφές οντότητες ήξεραν πως περισσότερα θα πετύχουν ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ - λέξη υπέρμετρα τονισμένη – με την στάση τους και όχι μόνον στην όποια αναγκαιότητα ή επιτακτικότητα της συγκεκριμένης στιγμής.  Υπήρξαν ως οντότητες που είχαν καταφέρει να αντιμετωπίζουν την προσφορά της πράξης τους μέσα στον χρόνο υπό την σφαιρική αντίληψη κοσμοθεώρησις πραγμάτων και όχι της γραμμικής.  Μάθετε την διαφορά. 

Το να επιλέγει κάποιος να ακολουθεί κάποιον δεν είναι κακό, ούτε φυσικά το να τροποποιεί τις επιλογές του. Αλίμονο αν συνέβαινε το αντίθετο. Αυτό σημαίνει πως κρατά σημαία τον νόμο της αμφισβήτησης, όχι για την αμφισβήτηση ως παιδιάστικη ή πεισματική ή εγωκεντρική αντίδραση, αλλά ως καταλύτη για την ίδια την αλήθεια και την γνώση που παρέχεται , έστω στο επίπεδο που παρέχεται στον κατακερματισμένο κόσμο μας. Παραμένει όμως πάντοτε παρατηρητής.

Αλλά αυτός ο νόμος ισχύει για όλες τις περιπτώσεις. Ένας νομοτελειακός νόμος δεν μπορεί να ισχύει για μερικά πράγματα και για άλλα όχι.  Το δυστύχημα το δικό μας ως λαός, δεν είναι ότι μας λείπουν γνώσεις, γιατί γνώσεις πάντοτε λείπουν και θα λείπουν, όταν μάλιστα μας λείπουν οι βασικές. Το μεγαλύτερο μας πρόβλημα είναι πως δεν έχουμε μάθει να διατηρούμε υψηλό επίπεδο, πρώτα αυτοκριτικής και ύστερα της κριτικής των ετερόκλητων θεμάτων. Με άλλα λόγια θα το έλεγα Ελληνικό τρόπο σκέπτεσθαι. Όσο αυτό θα λείπει, θα εξακολουθούμε να είμαστε έρμαια του καθενός παίζοντας τον ρόλο τους, άλλοτε εν αγνοία άλλοτε εν συνειδήσει ή τέλος από επιλογή που έχει στηριχθεί – ποτέ μην το ξεχνάμε – όχι στο όλον , αλλά στο μέρος. 

Όλα όσα προσπαθώ να εξηγήσω, υπερβαίνουν τον καθημερινό και συνήθη τρόπο σκέπτεσθαι και λυπάμαι που δεν μπορώ να τα στολίσω ομορφότερα.  Δεν είναι κάτι που μαθαίνεται, είναι κάτι που βιώνεται μέσα από τις επιλογές της ζωής μας και στο πιο επίπεδο την έχουμε κατατάξει.  Αυτά τα οποία κατηγορώ τα έχω πράξει και εγώ η ίδια, για να αποκομίσω με την σειρά μου μια υποτυπώδη επίγνωση. Για τις επιλογές μας και τις κατά καιρούς τροποποιήσεις τους,  δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως έχουν προκύψει περισσότερο μέσα από αισθήσεις και όχι μέσα από μια υποδειγματική σοφία. 
Έχει δει κανένας κάποιον σοφό, μύστη ή ασκητή, να έχει την ανάγκη να υψώσει την φωνή του, όποτε προσφέρει την σοφία του και την γνώση του ;  Μα δεν έχει λόγο, αφού την σοφία ή την «απόλυτη» γνώση σε ένα θέμα τίποτα δεν μπορεί να την αντιτάξει. 
Και αν υπάρχει αμφιβολία σε αυτόν που βρίσκεται κάτω από το επίπεδο της σοφίας, τα μόνα κριτήρια που έχει είναι το ήθος, οι προθέσεις ως προς το γενικό καλό και οι ίδιες οι πράξεις και συμπεριφορές, σε κάθε τους λεπτομέρεια.    

Γι αυτό θεωρώ πως η εγκράτεια είναι ύψιστος κανόνας για να μην πέφτουμε σε λάθη που ειδικότερα θα ευχαριστούν τους 100% αντιπάλους μας, τους σκοταδιστές. Να μην μας κάνει εντύπωση γιατί βρίσκουν και χρησιμοποιούν εύκολα ως εργαλεία εμάς τους ίδιους, για να ξεδιπλώνουν την δική τους αράχνη. Τίποτα δεν γίνεται – καλό ή κακό - χωρίς την συμμετοχή την δική μας και αυτό ισχύει σε όλα τα επίπεδα, είτε μας είναι αρεστά είτε όχι. Όλα είναι δημιουργήματα δικά μας και ΟΧΙ ΕΚΕΙΝΩΝ. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε, να γίνει κτήμα μας, συνείδηση της κόσμιας πραγματικότητάς μας. Θέμα που πρέπει να το ερευνήσουμε γιατί συμβαίνει, νόμος που πρέπει να ξεκαθαριστεί πρώτα με τον εαυτό μας. 

Φίλη μού είπε πως πρέπει να υπάρχουν νόμοι για να μην υπάρχει χάος. Μόνον που το χάος έχει τους πιο αυστηρούς κανόνες λειτουργίας και θεωρώ πως αν ακολουθούσαμε μόνον τους Φυσικούς κανόνες που ήδη καταφέραμε να γνωρίζουμε, δεν θα είχαμε ουδέποτε την ανάγκη γραφής ανθρωπίνων κανόνων, που το μόνον που κάνουν είναι να δομούνται στην εκάστοτε εποχή, κατά πως συμφέρει τον τυχαία ή και μοιραία που έχει σφετεριστεί την θέση του ανύπαρκτου στην ουσία ισχυρού. Διότι εμείς επιβεβαιώνουμε την ισχύ ή μη του οποιουδήποτε, ουδέποτε όμως της φύσης.  Η Φύση μας είναι κυκλική και όχι πυραμοειδής, όπως εσφαλμένα ακολουθούμε ως γνώση και κριτήριο. Αυτό απαιτεί πάντως πολύ εσωτερική διεργασία. 

Επιλέξαμε χθες αυτό ; Επιλέξαμε σήμερα αυτό επειδή κάτι κατά την γνώμη μας άλλαξε και έχει βάσιμα κριτήρια, εν σχέσει  των όποιων γνώσεων έχουμε ή και αισθήσεών μας ; Καλώς γινομένο ! Μην όμως με τις πράξεις μας και την στάση μας το υπο ή από- δομούμαι από μόνοι μας. Είναι σαν να μην το έχουμε επιλέξει, όταν χρησιμοποιούμε το ίδιο όπλο που χρησιμοποιούμε και για τον αντίπαλο. Αν το πιστεύουμε, ας δείξουμε στους άλλους έμπρακτα, με λογική και σωστά  εμπεριστατωμένα επιχειρήματα, τι μας έκανε να πιστεύουμε αυτό χθες και σήμερα το άλλο.  Αλλά αυτή, να είναι δική μας άποψη που έχει αναδυθεί από δικές μας προσωπικές έστω και μικρές γνώσεις - εμπειρίες και όχι γιατί κάποιοι μας έμαθαν να μεταφέρουμε κάτι, που όντως να εμπεριέχει μέρος αλήθειας.  

Όλοι εμείς είμαστε απλώς μέσα στο ίδιο καζάνι και στην απ’ έξω υπάρχουν κάποιοι ή βάζουν αυτοί οι κάποιοι …. κάποιους να μας ανεβάζουν στην επιφάνεια να πάρουμε οξυγόνο και πάλι μέσα.  Σκεφτείτε το πόσος χρόνος χρειάζεται και τι ενέργειες πρέπει να προηγηθούν μέχρι να καθαρίσουμε την μούχλα (για να μην χρησιμοποιήσω άλλη λέξη) από τα ρουθούνια μας, για να έχουμε υπολανθάνουσα όσφρηση του διαφορετικού περιβάλλοντος. 

Ο πόλεμος είναι πρωτίστως πνευματικός και ύστερα οτιδήποτε άλλο.  Θα το λέω μέχρι να λιώσει η γλώσσα μου. Επίσης πρέπει να σκεφθούμε πως επειδή στην ζωή καμία πιθανότητα δεν εκλείπει ως φαινόμενο, μπορεί να χρειαστεί να συνοδοιπορήσουμε με κάποιον ή κάποιους που πραγματικά να επιθυμούν μέχρι το τέλος, το καλό του τόπου και του λαού μας, παρ’ όλες τις σημερινές μας αντιθέσεις και ασχέτως αν  πιστά ισχυριζόμαστε την πλευρά που υποστηρίζουμε ως την μοναδική και θέσφατη. 
Είναι σαν ένας δωδεκαθεϊστής να ζητά το κεφάλι επί πίνακι ενός χριστιανού ! Ποια τότε η διαφορά μας με τους παθολογικούς μουσουλμάνους που σφάζουν στο γόνατο, ενώ εμείς το κρίνουμε ως αποτρόπαιο ;  Ποια η διαφορά μας με τους χριστιανούς Ναϊτες που έσφαζαν στο όνομα του θεού τους ;  Επομένως είναι θέμα και πολιτισμού και ο πολιτισμός είναι πνευματική υπόθεση και όχι απλώς ιδεοληπτική ή μνημειακή που ελάχιστα γνωρίζουμε γι αυτήν την έκφραση, γιατί αν γνωρίζαμε θα είμαστε κάθε μέρα εκεί. Ούτε γιατί τα εκτιμούν και τα σέβονται οι ξένοι ή είναι αντικείμενα κερδοφορίας. Και μόνον ότι το ανεχόμαστε, αποδεικνύει κάποια πράγματα που είναι ποτισμένα στο πετσί μας, ξένα σώματα στο dna μας.   
Ας σκεφθούμε επίσης, πως όπως εμείς έτσι και αυτοί που ηγούνται, κάποια αιτία και αφορμή τους έκανε να λάβουν τους ρόλους τους στην επίκαιρη ζωή τους, ενώ δεν το έπραξαν νωρίτερα και στον χρόνο που έπρεπε (ίδιον κριτήριο για την αντίπαλη πλευρά επίσης), επομένως δεν μπορούμε παρά να είμαστε γνώστες μόνον των δικών μας παρορμήσεων και ουδέποτε των άλλων μέχρι να αποδειχθούν εμπράκτως.
 
Δυστυχώς δεν τοποθετούμε τον εαυτό μας σε επίπεδο μάθησης, αλλά στο επίπεδο που έχουμε μάθει από αιώνες και εκπαιδευόμαστε γι αυτό, στο επίπεδο της αντιπαράθεσης και της λασπολογίας έστω και αν βρίσκουν δεκανίκια ή σανίδες για να επιπλεύσουν.  Ο χρόνος είναι ο μόνος που δίνει τις αποδείξεις των λεγομένων που πετούν στον αέρα.


Να μην παραλείψω να αναφερθώ στο ότι η κριτική ουδέποτε βοήθησε από μόνη της, αντιθέτως. Εξάλλου μπορεί να την κάνει ο καθένας. Οι επιγνώσεις είναι οι θησαυροί μας και αν σήμερα ο χρόνος δεν επιτρέπει τέτοιες πολυτέλειες όπως ίσως πουν μερικοί, τότε ας πρόσεχαν - ας προσέχαμε, γιατί κανείς δεν φτάνει στην Ιθάκη αν δεν έχει περάσει πρώτα από τις συμπληγάδες πέτρες. 

Νάγια

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ



Σε ένα κόσμο που μας λείπουν πληθώρα δαιδαλωδών γνώσεων, κάθε πλευρά εύκολα, πανεύκολα μπορεί να κρύψει τις προθέσεις της. Αποκόβοντας κάποια τεμάχια που είναι ευκολονόητα και λογικά αποδεκτά στην ευρεία αντίληψη των μαζών, μπορεί ο καθένας να στηρίξει την όποια θεωρία επιθυμεί και να πετυχαίνει κάποιους από τους στόχους του. 
Ο μη τόσο γνώστης όμως, όταν βρεθεί ανάμεσα σε πυρά, χάνει τα αυγά και τα πασχάλια, όταν παρακολουθεί το μπαλάκι του πινγκ πονγκ για να αποκομίσει κάαααποια άποψη ως προς το καλλίτερο και αποτελεσματικότερο σερβίς. 

Δεν έχει σκεφθεί κανείς, πως αυτό το οποίο κάνουν οι υποστηρικτές της όποιας πλευράς, αντιμαχόμενοι τις υπόλοιπες, υποθάλπουν την διχόνοια, την σύγχυση ιδεών και αντιλήψεων, εξιτάρει τα πάθη ανάμεσα στα πλήθη των αδαών ή ημιμαθών (δεν πρέπει να ξεχνάμε πως από την κατηγορία των ημιμαθών δεν απουσιάζει απολύτως κανείς, όπως είπαμε είναι το μέλι στο ψωμί του καθενός) και γενικώς να προάγει το αρνητικό. 
Ό,τι ακριβώς δηλαδή επιθυμεί η κραταιούσα και κατά τα άλλα αρκετά σοφή για τα δικά μας δεδομένα, τάξη πραγμάτων.  

Όλοι αυτοί που αντιμάχονται μεταξύ τους όμως, τους αρέσουν διάφορες ρήσεις σοφών, χωρίς να έχουν εμβαθύνει προφανώς σε αυτές.  Ο Γκάντι αφιέρωσε και χάρισε την ζωή του, με τον ευγενή στόχο να κρατήσει την συνοχή και την συνεργασία όλων των αντιμαχόμενων πλευρών, για ένα κοινό όραμα, την ανεξαρτησία των Ινδιών. Το ίδιο ακριβώς είχε προηγηθεί ως συμβάν αρκετούς αιώνες πριν, με τον σεβαστό δάσκαλό μου τον Σωκράτη. Για την ανεξαρτησία των Ιδεών.   
Γιατί αυτές οι σοφές οντότητες ήξεραν πως περισσότερα θα πετύχουν ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ - λέξη υπέρμετρα τονισμένη – με την στάση τους και όχι μόνον στην όποια αναγκαιότητα ή επιτακτικότητα της συγκεκριμένης στιγμής.  Υπήρξαν ως οντότητες που είχαν καταφέρει να αντιμετωπίζουν την προσφορά της πράξης τους μέσα στον χρόνο υπό την σφαιρική αντίληψη κοσμοθεώρησις πραγμάτων και όχι της γραμμικής.  Μάθετε την διαφορά. 

Το να επιλέγει κάποιος να ακολουθεί κάποιον δεν είναι κακό, ούτε φυσικά το να τροποποιεί τις επιλογές του. Αλίμονο αν συνέβαινε το αντίθετο. Αυτό σημαίνει πως κρατά σημαία τον νόμο της αμφισβήτησης, όχι για την αμφισβήτηση ως παιδιάστικη ή πεισματική ή εγωκεντρική αντίδραση, αλλά ως καταλύτη για την ίδια την αλήθεια και την γνώση που παρέχεται , έστω στο επίπεδο που παρέχεται στον κατακερματισμένο κόσμο μας. Παραμένει όμως πάντοτε παρατηρητής.

Αλλά αυτός ο νόμος ισχύει για όλες τις περιπτώσεις. Ένας νομοτελειακός νόμος δεν μπορεί να ισχύει για μερικά πράγματα και για άλλα όχι.  Το δυστύχημα το δικό μας ως λαός, δεν είναι ότι μας λείπουν γνώσεις, γιατί γνώσεις πάντοτε λείπουν και θα λείπουν, όταν μάλιστα μας λείπουν οι βασικές. Το μεγαλύτερο μας πρόβλημα είναι πως δεν έχουμε μάθει να διατηρούμε υψηλό επίπεδο, πρώτα αυτοκριτικής και ύστερα της κριτικής των ετερόκλητων θεμάτων. Με άλλα λόγια θα το έλεγα Ελληνικό τρόπο σκέπτεσθαι. Όσο αυτό θα λείπει, θα εξακολουθούμε να είμαστε έρμαια του καθενός παίζοντας τον ρόλο τους, άλλοτε εν αγνοία άλλοτε εν συνειδήσει ή τέλος από επιλογή που έχει στηριχθεί – ποτέ μην το ξεχνάμε – όχι στο όλον , αλλά στο μέρος. 

Όλα όσα προσπαθώ να εξηγήσω, υπερβαίνουν τον καθημερινό και συνήθη τρόπο σκέπτεσθαι και λυπάμαι που δεν μπορώ να τα στολίσω ομορφότερα.  Δεν είναι κάτι που μαθαίνεται, είναι κάτι που βιώνεται μέσα από τις επιλογές της ζωής μας και στο πιο επίπεδο την έχουμε κατατάξει.  Αυτά τα οποία κατηγορώ τα έχω πράξει και εγώ η ίδια, για να αποκομίσω με την σειρά μου μια υποτυπώδη επίγνωση. Για τις επιλογές μας και τις κατά καιρούς τροποποιήσεις τους,  δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως έχουν προκύψει περισσότερο μέσα από αισθήσεις και όχι μέσα από μια υποδειγματική σοφία. 
Έχει δει κανένας κάποιον σοφό, μύστη ή ασκητή, να έχει την ανάγκη να υψώσει την φωνή του, όποτε προσφέρει την σοφία του και την γνώση του ;  Μα δεν έχει λόγο, αφού την σοφία ή την «απόλυτη» γνώση σε ένα θέμα τίποτα δεν μπορεί να την αντιτάξει. 
Και αν υπάρχει αμφιβολία σε αυτόν που βρίσκεται κάτω από το επίπεδο της σοφίας, τα μόνα κριτήρια που έχει είναι το ήθος, οι προθέσεις ως προς το γενικό καλό και οι ίδιες οι πράξεις και συμπεριφορές, σε κάθε τους λεπτομέρεια.    

Γι αυτό θεωρώ πως η εγκράτεια είναι ύψιστος κανόνας για να μην πέφτουμε σε λάθη που ειδικότερα θα ευχαριστούν τους 100% αντιπάλους μας, τους σκοταδιστές. Να μην μας κάνει εντύπωση γιατί βρίσκουν και χρησιμοποιούν εύκολα ως εργαλεία εμάς τους ίδιους, για να ξεδιπλώνουν την δική τους αράχνη. Τίποτα δεν γίνεται – καλό ή κακό - χωρίς την συμμετοχή την δική μας και αυτό ισχύει σε όλα τα επίπεδα, είτε μας είναι αρεστά είτε όχι. Όλα είναι δημιουργήματα δικά μας και ΟΧΙ ΕΚΕΙΝΩΝ. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε, να γίνει κτήμα μας, συνείδηση της κόσμιας πραγματικότητάς μας. Θέμα που πρέπει να το ερευνήσουμε γιατί συμβαίνει, νόμος που πρέπει να ξεκαθαριστεί πρώτα με τον εαυτό μας. 

Φίλη μού είπε πως πρέπει να υπάρχουν νόμοι για να μην υπάρχει χάος. Μόνον που το χάος έχει τους πιο αυστηρούς κανόνες λειτουργίας και θεωρώ πως αν ακολουθούσαμε μόνον τους Φυσικούς κανόνες που ήδη καταφέραμε να γνωρίζουμε, δεν θα είχαμε ουδέποτε την ανάγκη γραφής ανθρωπίνων κανόνων, που το μόνον που κάνουν είναι να δομούνται στην εκάστοτε εποχή, κατά πως συμφέρει τον τυχαία ή και μοιραία που έχει σφετεριστεί την θέση του ανύπαρκτου στην ουσία ισχυρού. Διότι εμείς επιβεβαιώνουμε την ισχύ ή μη του οποιουδήποτε, ουδέποτε όμως της φύσης.  Η Φύση μας είναι κυκλική και όχι πυραμοειδής, όπως εσφαλμένα ακολουθούμε ως γνώση και κριτήριο. Αυτό απαιτεί πάντως πολύ εσωτερική διεργασία. 

Επιλέξαμε χθες αυτό ; Επιλέξαμε σήμερα αυτό επειδή κάτι κατά την γνώμη μας άλλαξε και έχει βάσιμα κριτήρια, εν σχέσει  των όποιων γνώσεων έχουμε ή και αισθήσεών μας ; Καλώς γινομένο ! Μην όμως με τις πράξεις μας και την στάση μας το υπο ή από- δομούμαι από μόνοι μας. Είναι σαν να μην το έχουμε επιλέξει, όταν χρησιμοποιούμε το ίδιο όπλο που χρησιμοποιούμε και για τον αντίπαλο. Αν το πιστεύουμε, ας δείξουμε στους άλλους έμπρακτα, με λογική και σωστά  εμπεριστατωμένα επιχειρήματα, τι μας έκανε να πιστεύουμε αυτό χθες και σήμερα το άλλο.  Αλλά αυτή, να είναι δική μας άποψη που έχει αναδυθεί από δικές μας προσωπικές έστω και μικρές γνώσεις - εμπειρίες και όχι γιατί κάποιοι μας έμαθαν να μεταφέρουμε κάτι, που όντως να εμπεριέχει μέρος αλήθειας.  

Όλοι εμείς είμαστε απλώς μέσα στο ίδιο καζάνι και στην απ’ έξω υπάρχουν κάποιοι ή βάζουν αυτοί οι κάποιοι …. κάποιους να μας ανεβάζουν στην επιφάνεια να πάρουμε οξυγόνο και πάλι μέσα.  Σκεφτείτε το πόσος χρόνος χρειάζεται και τι ενέργειες πρέπει να προηγηθούν μέχρι να καθαρίσουμε την μούχλα (για να μην χρησιμοποιήσω άλλη λέξη) από τα ρουθούνια μας, για να έχουμε υπολανθάνουσα όσφρηση του διαφορετικού περιβάλλοντος. 

Ο πόλεμος είναι πρωτίστως πνευματικός και ύστερα οτιδήποτε άλλο.  Θα το λέω μέχρι να λιώσει η γλώσσα μου. Επίσης πρέπει να σκεφθούμε πως επειδή στην ζωή καμία πιθανότητα δεν εκλείπει ως φαινόμενο, μπορεί να χρειαστεί να συνοδοιπορήσουμε με κάποιον ή κάποιους που πραγματικά να επιθυμούν μέχρι το τέλος, το καλό του τόπου και του λαού μας, παρ’ όλες τις σημερινές μας αντιθέσεις και ασχέτως αν  πιστά ισχυριζόμαστε την πλευρά που υποστηρίζουμε ως την μοναδική και θέσφατη. 
Είναι σαν ένας δωδεκαθεϊστής να ζητά το κεφάλι επί πίνακι ενός χριστιανού ! Ποια τότε η διαφορά μας με τους παθολογικούς μουσουλμάνους που σφάζουν στο γόνατο, ενώ εμείς το κρίνουμε ως αποτρόπαιο ;  Ποια η διαφορά μας με τους χριστιανούς Ναϊτες που έσφαζαν στο όνομα του θεού τους ;  Επομένως είναι θέμα και πολιτισμού και ο πολιτισμός είναι πνευματική υπόθεση και όχι απλώς ιδεοληπτική ή μνημειακή που ελάχιστα γνωρίζουμε γι αυτήν την έκφραση, γιατί αν γνωρίζαμε θα είμαστε κάθε μέρα εκεί. Ούτε γιατί τα εκτιμούν και τα σέβονται οι ξένοι ή είναι αντικείμενα κερδοφορίας. Και μόνον ότι το ανεχόμαστε, αποδεικνύει κάποια πράγματα που είναι ποτισμένα στο πετσί μας, ξένα σώματα στο dna μας.   
Ας σκεφθούμε επίσης, πως όπως εμείς έτσι και αυτοί που ηγούνται, κάποια αιτία και αφορμή τους έκανε να λάβουν τους ρόλους τους στην επίκαιρη ζωή τους, ενώ δεν το έπραξαν νωρίτερα και στον χρόνο που έπρεπε (ίδιον κριτήριο για την αντίπαλη πλευρά επίσης), επομένως δεν μπορούμε παρά να είμαστε γνώστες μόνον των δικών μας παρορμήσεων και ουδέποτε των άλλων μέχρι να αποδειχθούν εμπράκτως.
 
Δυστυχώς δεν τοποθετούμε τον εαυτό μας σε επίπεδο μάθησης, αλλά στο επίπεδο που έχουμε μάθει από αιώνες και εκπαιδευόμαστε γι αυτό, στο επίπεδο της αντιπαράθεσης και της λασπολογίας έστω και αν βρίσκουν δεκανίκια ή σανίδες για να επιπλεύσουν.  Ο χρόνος είναι ο μόνος που δίνει τις αποδείξεις των λεγομένων που πετούν στον αέρα.


Να μην παραλείψω να αναφερθώ στο ότι η κριτική ουδέποτε βοήθησε από μόνη της, αντιθέτως. Εξάλλου μπορεί να την κάνει ο καθένας. Οι επιγνώσεις είναι οι θησαυροί μας και αν σήμερα ο χρόνος δεν επιτρέπει τέτοιες πολυτέλειες όπως ίσως πουν μερικοί, τότε ας πρόσεχαν - ας προσέχαμε, γιατί κανείς δεν φτάνει στην Ιθάκη αν δεν έχει περάσει πρώτα από τις συμπληγάδες πέτρες. 

Νάγια

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου