.jpg)
Τον Μανώλη Μπικάκη, τον γνωρίζετε;
Ελάχιστοι, φαντάζομαι. Ποιος να σας πει άλλωστε για αυτόν;
Την Μανωλίδου, όμως, σίγουρα την γνωρίζετε, όπως και πολλούς άλλους!!
Έτσι γίνεται πάντα στην Ελλάδα!
Οι βαρείς και σοβαροί, οι αληθινά χρήσιμοι και οι πραγματικά γενναίοι, βυθίζονται στα βάθη μιας σκόπιμης αγνωσίας και σκεπάζονται με ένα πέπλο ύποπτης αποσιώπησης. Δεν χρειάζονται τέτοια παραδείγματα!
Αντίθετα, οι φελλοί και οι ακαθαρσίες επιπλέουν στην επιφάνεια της καθημερινότητας. Δημιουργούν το λάιφ στάιλ μας.
Με είχαν ρωτήσει κάποιοι φίλοι. Μα υπάρχουν σήμερα, τόσο γενναίες ψυχές, όπως του Κολοκοτρώνη και άλλων, που να το λέει η καρδιά τους; Ο Μπικάκης, δια στόματος μου, τους λέει ναι! Υπάρχουν!
Ποιος ήταν ο Μπικάκης;
Ένας Κρητικός Καταδρομέας, παιδί του λαού, από το χωριό Ασή Γωνιά των Χανίων. Το 1974, υπηρετώντας την θητεία του στην Α΄Μοίρα Καταδρομών της ΕΛΔΥΚ, βρέθηκε να υπερασπίζεται με τη μονάδα του, τον "ανώνυμο λόφο" στα προάστια της Λευκωσίας.
Χωρισμένοι ανά δύο οι Καταδρομείς, έπιασαν διαφορετικές θέσεις. Ο Μπικάκης μαζί με το συμπατριώτη του τον Μπιχανάκη. Σε κάποια στιγμή της μάχης, ο Μπικάκης αποκόπηκε από τον σύντροφο του και έμεινε μόνος, περικυκλωμένος από τους Τούρκους. Οι Έλληνες τον θεωρούσαν νεκρό.
Ο Μπικάκης έχοντας μαζί του μόνο ένα οπλοπολυβόλο και 8 βλήματα ΠΑΟ, κρύφτηκε για 4 ημέρες, χωρίς νερό και φαγητό, χτυπώντας τους Τούρκους από τα μέσα. Αυτοί έψαχναν να τον βρουν.
Σε αυτές τις 4 ημέρες ο Μπικάκης, με κάθε ένα από τα 6 βλήματα κατέστρεψε 6 τεθωρακισμένα Μ-48-Α2 και σκότωσε τα πληρώματα τους.
Με τα 2 τελευταία βλήματα, εξουδετέρωσε ένα ολόκληρο Τάγμα του τουρκικού Πεζικού, που είχε καταφύγει στις διώροφες αίθουσες της Σχολής Γρηγορίου, εκτοξεύοντας τα βλήματα εναντίον τους μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα!!
Κανείς δεν γνωρίζει πόσοι Τούρκοι σκοτώθηκαν στο σωρό εκείνη την ημέρα!
Αυτός ήταν ο Μπικάκης, που τελικά επέζησε. Προτάθηκε από τον Διοικητή του για άμεση απονομή του Χρυσού Αριστείου Ανδρείας, αλλά η πρόταση έμεινε στα συρτάρια!
Ε, βέβαια!! Εμείς ποτέ δεν κάναμε πόλεμο με την Τουρκία! Άρα, δεν υπάρχουν και ήρωες, ούτε νεκροί, ούτε αγνοούμενοι. Έτσι, δεν είναι ξεφτίλες; Έτσι παραπετάξατε και τους τελευταίους μας ήρωες, όπως οι πρόγονοι σας οι οχιές, παραπέταξαν τον Κολοκοτρώνη, τον Νικηταρά και τόσους άλλους.
Όμως, ο Μπικάκης, είναι μεγάλος και για ένα άλλο πράγμα. Δεν πήγε ποτέ να κεφαλαιοποιήσει την ανδραγαθία του. Δε κτύπησε τις πόρτες τους, δεν ζήτησε τίποτα! Όταν απολύθηκε, εργάστηκε σαν οικοδόμος, νυμφεύτηκε και έκανε οικογένεια.
Ο Μπικάκης, κατά τραγική ειρωνεία, δεν σκοτώθηκε στη μάχη, αλλά σε ένα τροχαίο το 1994, στην Πατρών-Κορίνθου. Έτσι, η πατρίδα, όχι μόνο δεν τον τίμησε, αλλά οι μανδαρίνοι της του στέρησαν έμμεσα και τη ζωή σε ένα δρόμο καρμανιόλα, που ποτέ δεν έφτιαξαν.
ΥΓ: Σε μια συζήτηση για τον Μπικάκη, πριν από καιρό, κάποιος ανόητος παπαγάλος, από αυτούς που ακούν μια ανοησία και την αναμεταδίδουν, αμφισβητούσε την ύπαρξη του!
Το ίδιο που έκαναν και για τον Εύζωνα Κουκίδη!
Πάντα η ίδια τακτική, για ότι δεν τους αρέσει.
Αλλά, δεν υπάρχει πιο βέβηλο πράγμα, από το να στερείς
το ελάχιστο ψυχίο δόξας και αναγνώρισης από έναν νεκρό ήρωα!
Κανένας Δάσκαλος ή ιστορικός
δεν μίλησε ποτέ στους μαθητές του γι αυτόν…
Κανένας ποιητής
Κανένας ποιητής
δεν αφιέρωσε λίγη απ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις…
έστω για ένα τραγούδι.
Σε ολάκερη την Ελλάδα, μήτε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη,
Σε ολάκερη την Ελλάδα, μήτε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη,
δεν υπήρξε ποτέ κάποιος δρόμος που να χωρέσει το όνομά του…»
Αυτούς τους αφανείς ήρωες, είναι που αγαπώ...
Αιωνία η μνήμη
Αυτούς τους αφανείς ήρωες, είναι που αγαπώ...
Αιωνία η μνήμη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου